ruzie.. terecht

Allereerst wat informatie over mezelf. Ben een studente van 23, bijna klaar met mijn MA en met een probleem: ik heb namelijk Borderline. Bij mij is het niet zo dat ik aan automutilatie zou doen, maar ik heb wel de neiging om verslaafd te raken aan dingen en ik zie zaken vaak erg zwart/wit. Ik loop nu bij een psycholoog en overweeg sterkere therapie omdat ik in het sociale leven en voornamelijk bij relaties toch vaak struikelblokken zie door mijn 'ziekte'.



Nu heb ik weer een heel heftige relatie achter de rug. Hoewel het pas twee maanden duurde en ik het dus niet echt een relatie kan noemen, zal ik het voor de consistentie in dit stukje toch maar zodanig benoemen. Hij was 30, woonde nog thuis, studeerde nog en was depressief. Niks was goed en hoe ik ook mijnbest deed om hem op te vrolijken, hij wou gewoon niet. Laatste weken wou hij me niet eens meer zien, wat me heel erg kwetste. Als ik dan vroeg of hij er geen zin meer in had, zei hij dat hij gewoon op zichzelf wou zijn. Nu heb ik met mijn borderline geen gezonde relaties KUNNEN hebben, maar dit voelde zelfs voor mijn gevoel erg ongezond. Ik heb nou eenmaal de behoefte om mijn vriend vaak te zien, vooral in moeilijke tijden. Soms vroeg ik me af of het een relatie was, maar hij zei dat hij van me hield, dat ik zijn enige was en dat hij me zooo specviaal vond. Dus ik bleef bij hem en ging niet in op anderen. Achteraf branden er heel veel lichtjes in mijn hoofd, maar toch.

Nu had ik het een week geleden afgekapt. Ik kon niet meer. Ik zag hem nooit, als ik hem sprak klonk hij afwezig, en ik had behoefte aan ECHTE liefde. So far so good. Mijn vriendinnen waren blij want ze vonden hem maar een creep en zeiden dat ik veel beter kon krijgen. Dat het goed was dat ik voor mezelf had gekozen. Maar eergisteren belde hij opeens, deed super lief en ik die zo zwak is gaf in... algauw vlogen de 'ik hou van je schatje' weer om de oren... en toen zei hij dat hij me komende week wel zou willen zien. Dus ik was erg blij en ging gelukkig slapen, om de volgende morgen te smsen of hij dan woensdag kon. Of welke dag dan wel. Toen smste'hij'nee' en ging hij het opeens hebben over seks (waar hij het altijd over had, maar die hij nooit met mij gehad heeft, hoewel hij me wel steeds opgeilde maar dan toch terugtrok). Ik voelde me gekwetst want ik kon niet tegen het feit dat hij weer met mijn lichaam en gevoelens speelde en toen heb ik hem verteld dat hij eens verdorie dankbaar zou moeten zijn voor mij. Dat mensen van zijn leeftijd toch al veel meer bereikt hadden en dat er weinig mensen zin zouden hebben in iemand als hem, met zijn problemen en alle drama eraan vast. Dat ik leuk genoeg was en beter verdiende. Ik schrok van mezel;f toen ik dit hard verstuurd, vooral omdat ik ZELF problemen heb en ik weet hoe zwaar het is iemand te vinden die bij je blijft... maarja. En nu is hij razend. Woest. Wil al helemaal niks meer van me. Zegt dat ik altijd alles verkeerd interpreteer door mijn borderline. Dat ik me aanstel. Dat hij er meer voor me was dan mijn vrienden (wat niet waar is). Ik voel me nu heel rot... Ik weet niet of ik de juiste beslissing heb gemaakt... Ik twijfel heel erg over mezelf door de borderline... want weet dat ik vaak erg fel kan zijn en onredelijk... maar dit maakte me zo ongelukkig. Ik probeer hem te bellen en sorry te zeggen maar hij vindt dat ik te ver ben gegaan... wat moet ik doen...