Relaties
alle pijlers
Singles unite: ( deel 3)
donderdag 17 september 2020 20:41
donderdag 17 september 2020 21:21
Inderdaad flauw van de mods. Ik heb er een keer een waarschuwing voor gehad.
vrijdag 18 september 2020 01:00
Soms vraag ik me wel eens af... of ik wel in staat ben om een relatie te krijgen en te onderhouden.
Ik ben een prettig persoon. Dat vinden veel mensen. Ik mengel ook altijd overal in. Mensen trekken gauw naar mij toe. Ben nooit een buitenbeentje. Of het nou mijn eerste baan was een paar jaar geleden waar ik begon als traineeship met mede-trainees (wat een soort vrienden clubje werd), of mijn eigen vriendinnenclub die ik al vanaf de basis school ken, of het groepje reisgenoten met wie ik 8 jaar terug door Australië heb gereisd 8 maanden lang : ik word nooit buitengesloten, hoor ''er'' wel degelijk écht bij. Als er groepjes nog blijven afspreken, ben ik daar altijd onderdeel van.
Maar ik heb het idee dat wanneer het écht de diepte in gaat, dat ik dan nooit kan aanhaken. Bijvoorbeeld mijn vriendinnengroep. We gaan met zijn zessen op vakantie, doen regelmatig leuke dingen. Maar naast de groep zijn A en B extra goed bevriend met elkaar, en D en E ook. Ik ben met geen van hen zo close, als zij onderling zijn, zeg maar. Etentjes, uitjes, vakanties : ze zullen nooit zonder mij gaan, en vinden het ook oprecht fijn als ik erbij ben. Maar als er écht wat aan de hand is, dan trekken ze naar elkaar toe en niet naar mij. Ook met de oud mede-trainees. Soms spreken we nog wel eens in de stad af. Voor een borrel of een hapje eten. Ik hoor er wel echt bij. Ze zullen me nooit buitensluiten en ze zien me ook echt niet als een ''aanhangsel''. Maar als we dan bij elkaar zijn, merk ik toch wel dat ik extra mijn best moet doen om ook bij het gesprek betrokken te blijven, dat ik ook word aangekeken tijdens het praten bijvoorbeeld.
Dat maakt me toch wel onzeker. Soms ben ik bang dat ik die een of andere ongrijpbare sociale skill mis om écht 1 op 1 met iemand die dieper gaande connectie te krijgen of op te bouwen. Ja ik ben die aardige meid, die je er prima bij kunt hebben in een gesprek, die vriendelijk is en niet storend in een gezelschap, die ''graag gemogen'' wordt. Maar beschik ik over de skills om net ''dat beetje extra'' aan iemand te bieden, wat een relatie nodig heeft? Die verdiepende connectie, die diepere click? Daar twijfel ik over.
Ik ben een prettig persoon. Dat vinden veel mensen. Ik mengel ook altijd overal in. Mensen trekken gauw naar mij toe. Ben nooit een buitenbeentje. Of het nou mijn eerste baan was een paar jaar geleden waar ik begon als traineeship met mede-trainees (wat een soort vrienden clubje werd), of mijn eigen vriendinnenclub die ik al vanaf de basis school ken, of het groepje reisgenoten met wie ik 8 jaar terug door Australië heb gereisd 8 maanden lang : ik word nooit buitengesloten, hoor ''er'' wel degelijk écht bij. Als er groepjes nog blijven afspreken, ben ik daar altijd onderdeel van.
Maar ik heb het idee dat wanneer het écht de diepte in gaat, dat ik dan nooit kan aanhaken. Bijvoorbeeld mijn vriendinnengroep. We gaan met zijn zessen op vakantie, doen regelmatig leuke dingen. Maar naast de groep zijn A en B extra goed bevriend met elkaar, en D en E ook. Ik ben met geen van hen zo close, als zij onderling zijn, zeg maar. Etentjes, uitjes, vakanties : ze zullen nooit zonder mij gaan, en vinden het ook oprecht fijn als ik erbij ben. Maar als er écht wat aan de hand is, dan trekken ze naar elkaar toe en niet naar mij. Ook met de oud mede-trainees. Soms spreken we nog wel eens in de stad af. Voor een borrel of een hapje eten. Ik hoor er wel echt bij. Ze zullen me nooit buitensluiten en ze zien me ook echt niet als een ''aanhangsel''. Maar als we dan bij elkaar zijn, merk ik toch wel dat ik extra mijn best moet doen om ook bij het gesprek betrokken te blijven, dat ik ook word aangekeken tijdens het praten bijvoorbeeld.
Dat maakt me toch wel onzeker. Soms ben ik bang dat ik die een of andere ongrijpbare sociale skill mis om écht 1 op 1 met iemand die dieper gaande connectie te krijgen of op te bouwen. Ja ik ben die aardige meid, die je er prima bij kunt hebben in een gesprek, die vriendelijk is en niet storend in een gezelschap, die ''graag gemogen'' wordt. Maar beschik ik over de skills om net ''dat beetje extra'' aan iemand te bieden, wat een relatie nodig heeft? Die verdiepende connectie, die diepere click? Daar twijfel ik over.
vrijdag 18 september 2020 02:40
Bekend gevoel be_tough. Ik kan bij heel veel mensen zo aanwaaien maar echt diepe vriendschappen heb ik ook niet. Ook nooit echt gehad eigenlijk. En dat ik ging varen hielp natuurlijk ook niet mee denk ik dan zo. Voor heel veel mensen is het toch uit het ook uit het hart. Nou en ben nu dus al 4 maanden weg (goed 3.5) dus eigenlijk van alles mensen die bij mij of ik bij hun geweest ben laatste keer dat ik thuis was. Zijn er een stuk of 10 die uit hunzelf nog wel eens een berichtje naar mij sturen.
Verder is het grote gross toch wel van we zien wel wanneer die weer thuis is ofzo.
Hmm dit hoort meer in het unhappy single topic. Maar bovenstaande was ook het geval binnen mijn laatste relatie. Die (nu dus mijn ex vrouw) stuurde mij nooit uit haar eigen een bericht, altijd wachten tot ik iets stuurde vanaf het schip. Waarom is het dat je na een scheiding je dan van die dingen bedenkt van waarom ben ik daarmee getrouwd.
Verder is het grote gross toch wel van we zien wel wanneer die weer thuis is ofzo.
Hmm dit hoort meer in het unhappy single topic. Maar bovenstaande was ook het geval binnen mijn laatste relatie. Die (nu dus mijn ex vrouw) stuurde mij nooit uit haar eigen een bericht, altijd wachten tot ik iets stuurde vanaf het schip. Waarom is het dat je na een scheiding je dan van die dingen bedenkt van waarom ben ik daarmee getrouwd.
fietsen varen vrouwelijk doen
vrijdag 18 september 2020 08:19
Maar met alle respect zeefietser, bij jou klinkt het meer als een (min of meer logisch) gevolg van de baan die je hebt. Ergens kan ik me best voorstellen dat mensen minder snel bereid zijn om te investeren in een diepgaande band met iemand die vaker maanden lang ver van huis is dan in iemand bij wie ze zomaar even op de koffie kunnen.
Bij mij heeft het meer te maken met dat ik soms gewoon niet zo goed weet wie ik ben, hoe me te gedragen. Ik heb fantastische ouders, daar niet van. Maar met name mijn moeder heeft mij altijd willen perfectioneren. Met de beste bedoelingen overigens; ze wilde van mij een prettig mens maken die goed meekan in de maatschappij. Maar daarin is ze wel een beetje doorgeslagen. Tot ver in mijn twintiger jaren, bleef ze altijd aan mij ''schaven''. Op een verjaardag : altijd daarna ''Hee You Gotta, je deed wel een beetje afstandelijk tegen persoon X, volgende keer even zus of zo doen''. Bij het bestellen in een restaurant : ''Je deed wel wat norsig'' (terwijl ik dat zelf helemaal niet vond). Waardoor ik de volgende keer alleen maar nog meer in een kramp schiet. Of als tiener al bij het oppakken van de telefoon thuis : ''doe dat volgende keer even zus of zo''. ''Weet je wie zich altijd leuk kleedt? Vriendin Lisa. Kan je niet eens met haar gaan winkelen?''
Heb nooit echt geleerd dat ik goed genoeg ben als ik me gewoon gedraag als mezelf, waardoor ik in sociaal gezelschap best wel een muur om me heen heb en heel erg in mijn hoofd bezig ben met van : doe ik het wel goed? Doe ik niks geks? Kleur ik wel netjes binnen de lijntjes? Dat verkrampt heel erg en maakt ook dat ik het lastig vind om gewoon ontspannen/mezelf te zijn, als ik uberhaupt nog weet wie ik zelf ben. Dat maakt voor andere mensen denk ik ook lastig om echt nader tot mij te komen, om mij volledig te doorgronden, waardoor er altiijd een soort afstand aanwezig blijft.
Bij mij heeft het meer te maken met dat ik soms gewoon niet zo goed weet wie ik ben, hoe me te gedragen. Ik heb fantastische ouders, daar niet van. Maar met name mijn moeder heeft mij altijd willen perfectioneren. Met de beste bedoelingen overigens; ze wilde van mij een prettig mens maken die goed meekan in de maatschappij. Maar daarin is ze wel een beetje doorgeslagen. Tot ver in mijn twintiger jaren, bleef ze altijd aan mij ''schaven''. Op een verjaardag : altijd daarna ''Hee You Gotta, je deed wel een beetje afstandelijk tegen persoon X, volgende keer even zus of zo doen''. Bij het bestellen in een restaurant : ''Je deed wel wat norsig'' (terwijl ik dat zelf helemaal niet vond). Waardoor ik de volgende keer alleen maar nog meer in een kramp schiet. Of als tiener al bij het oppakken van de telefoon thuis : ''doe dat volgende keer even zus of zo''. ''Weet je wie zich altijd leuk kleedt? Vriendin Lisa. Kan je niet eens met haar gaan winkelen?''
Heb nooit echt geleerd dat ik goed genoeg ben als ik me gewoon gedraag als mezelf, waardoor ik in sociaal gezelschap best wel een muur om me heen heb en heel erg in mijn hoofd bezig ben met van : doe ik het wel goed? Doe ik niks geks? Kleur ik wel netjes binnen de lijntjes? Dat verkrampt heel erg en maakt ook dat ik het lastig vind om gewoon ontspannen/mezelf te zijn, als ik uberhaupt nog weet wie ik zelf ben. Dat maakt voor andere mensen denk ik ook lastig om echt nader tot mij te komen, om mij volledig te doorgronden, waardoor er altiijd een soort afstand aanwezig blijft.
vrijdag 18 september 2020 11:56
Ook weer alleenstaand sinds kort. Ik las al een tijdje mee en dacht laat ik ook lekker mee kletsen.
Na een relatie van 6 jaar vind ik het echt een verademing om weer samen met mijn dochter te zijn. Het is hard werken om een samengesteld gezin te zijn. Nu weer alle rust terug in huis.
Ik sta absoluut weer open voor een man, maar alleen als ik hem in het eggie tegen kom.
Mijn dochter gaat binnenkort studeren en ik ga een verlate carriere vrouw worden. Eindelijk weet ik wat ik wil worden als ik later groot ben.
Tom las ik nou dat je mee gaat doen in mijn favoriete tv programma?
Na een relatie van 6 jaar vind ik het echt een verademing om weer samen met mijn dochter te zijn. Het is hard werken om een samengesteld gezin te zijn. Nu weer alle rust terug in huis.
Ik sta absoluut weer open voor een man, maar alleen als ik hem in het eggie tegen kom.
Mijn dochter gaat binnenkort studeren en ik ga een verlate carriere vrouw worden. Eindelijk weet ik wat ik wil worden als ik later groot ben.
Tom las ik nou dat je mee gaat doen in mijn favoriete tv programma?
vrijdag 18 september 2020 12:44
Als jullie 6 jaar een samengesteld gezin zijn geweest, heeft je dochter nu verdriet om de breuk? Want ze is dus haar hele pubertijd onderdeel geweest van dat samengestelde gezin. Kan goed een verrijking zijn geweest voor haar natuurlijk en nu verlaat ze toch waarschijnlijk het ouderlijk huis. Maar toch maak ik me hier ook wel eens druk over, hoe serieus en voorzichtig je ook bent in een nieuwe relatie, je kunt het toch maar moeilijk vermijden dat er soms partners komen en gaan.
vrijdag 18 september 2020 14:57
Antoon69 ze is gelukkig niet gelijk onderdeel geworden. We hebben rustig aan gedaan. Ze heeft een goede band opgebouwd met zijn zoon, maar met mijn ex eigenlijk nooit. Hij heeft ook niet zijn best gedaan.
Voor haar is het rustiger nu. Maar het klopt dat is waar het zal voor een hoop kids heel moeilijk zijn.
Voor haar is het rustiger nu. Maar het klopt dat is waar het zal voor een hoop kids heel moeilijk zijn.
vrijdag 18 september 2020 15:33
Voor je ex is het misschien ook lastig geweest omdat ze al een vader had (denk ik). Ze is geen weeskind dat geadopteerd werd. Ik verwacht ook niet dat mijn kinderen een enorm goede band zullen hebben met een nieuwe partner van mij. Toch best lastig. In sommige situaties komt er ook gedoe over bij erfenissen en zo. 25 jaar jongere nieuwe liefde van mijn vader wilde meteen trouwen destijds.. 
vrijdag 18 september 2020 15:51
Het is zo ingewikkeld als je het maakt, maar inderdaad, als je een samengesteld gezin hebt en dat stopt dan is het voor de kinderen een soort van tweede scheiding weer natuurlijk.
Een date van mij had zelf geen kinderen maar de zoon van haar ex komt nog steeds regelmatig bij haar langs omdat ze het zo goed konden vinden..bijzonder dat soort dingen..maar ook fijn dat het kan. Tenslotte heb je in zo'n situatie los van je relatie met je ex ook een relatie met de kinderen van je ex ..en die hoeft niet simultaan te stoppen.
Een date van mij had zelf geen kinderen maar de zoon van haar ex komt nog steeds regelmatig bij haar langs omdat ze het zo goed konden vinden..bijzonder dat soort dingen..maar ook fijn dat het kan. Tenslotte heb je in zo'n situatie los van je relatie met je ex ook een relatie met de kinderen van je ex ..en die hoeft niet simultaan te stoppen.
vrijdag 18 september 2020 15:53
Ik ambieer ook meer een vrouw zonder kinderen eerlijk gezegd..maakt alles toch wat makkelijker qua planning en gedoe met iedereen die iedereen maar aardig moet vinden en op zelfde momenten met of zonder kinderen en vakantie met heel veel slaapplaatsen en gedoe
Al is andersom weer makkelijker omdat je weer makkelijker mee kan in een gezin als je wel kinderen hebt..en als iedereen het wel goed kan vinden..supergezellig toch.
Al is andersom weer makkelijker omdat je weer makkelijker mee kan in een gezin als je wel kinderen hebt..en als iedereen het wel goed kan vinden..supergezellig toch.
vrijdag 18 september 2020 16:05
WOOHOOO!valentinamaria schreef: ↑18-09-2020 15:58ik heb vanavond een date met een single man zonder kinderen die voor me gaat koken....
doe je goed, hopen dat ie goed kan koken
veel plezier vast!
vrijdag 18 september 2020 16:12
Niet dat ik zo zit te wachten op een stel norse pubers er bij die ik niet ken, maar Ik denk dat ik nooit meer zou kunnen 'levelen' met een vrouw zonder kinderen. Ik heb vaak het idee dat die alleen maar bezig zijn geweest met reizen en 'zelfontplooiing', in al die jaren dat ik voor mijn kinderen heb gezwoegd (met alle liefde gedaan hoor). Als ik een mooie vrouw tref vind ik moederschap ook sexy bij haar. Het betekent vaak ook emotionele volwassenheid en minder zelf ingenomen zijn.
vrijdag 18 september 2020 16:12
Heeft hij een broer?valentinamaria schreef: ↑18-09-2020 16:10dank je.
kan hij vast, hij vroeg wat ik graag wilde eten, maar ik laat me liever verrassen.
Grapje haha
Ik vind samen freubelen in de keuken leuk.
Veel plezier!
vrijdag 18 september 2020 16:14
vrijdag 18 september 2020 16:23
Vind ik wel een beetje alle vrouwen over 1 kam scheren.Antoon69 schreef: ↑18-09-2020 16:12Niet dat ik zo zit te wachten op een stel norse pubers er bij die ik niet ken, maar Ik denk dat ik nooit meer zou kunnen 'levelen' met een vrouw zonder kinderen. Ik heb vaak het idee dat die alleen maar bezig zijn geweest met reizen en 'zelfontplooiing', in al die jaren dat ik voor mijn kinderen heb gezwoegd (met alle liefde gedaan hoor). Als ik een mooie vrouw tref vind ik moederschap ook sexy bij haar. Het betekent vaak ook emotionele volwassenheid en minder zelf ingenomen zijn.
Ik ben single zonder kids. Ik wilde ze jong (voor mijn dertigste) en dat is niet gelukt. Later partner die geen kinderen had en ook niet wilde. En mijn eierstokken rammelde niet.
Ben gek op de kleine van mijn vriendin.
En ik ben niet alleen bezig geweest met reizen en zelfontplooiing
Laatste vakantie was 2014 na mijn breuk.
Dit jaar wilde ik, maar corona en banen kwijt.
Oh ja en zelfingenomen evenmin...
Ja ik hap...
