Tja, en dat was het dan.... deel 2

Ex to be onkend het, nee ik zit niet in een midlifecrisis dat zeggen mijn vrienden ook dat ik daar niet in zit!!



Ja, ja, ik zou haast zeggen dat ex to be model stond toen Wikipedia de Midlifecrisis beschreef, mag ik even voorstellen,

mijn, nog steeds, wettige man wordt hier onder exact beschreven.



Veelvoorkomend gedrag



Mensen die een midlifecrisis doormaken laten veelal dezelfde gedragingen zien (er wordt in de hij vorm gesproken maar ook vrouwen kunnen een midlifecrisis doormaken).

Iemand is ineens onherkenbaar voor zijn omgeving door 180 graden veranderd gedrag

Nemen van irrationele beslissingen en deze uitvoeren, zonder de gevolgen te overzien

Zomaar ineens willen scheiden, terwijl het huwelijk goed was en hij nog gewoon met de toekomst bezig leek

Iets missen in de relatie maar niet goed kunnen aangeven wat er dan ontbreekt

Zeggen niets meer voor de partner te voelen

Het gevoel hebben dit te moeten doen, hoe raar het ook klinkt

Vaak ineens verliefd op een ander (de 'soulmate')

Met die ander ‘zo goed kunnen praten’ en ‘ zo op één lijn liggen’ (fantasiewereld die hij niet eeuwig volhoudt)

Na verloop van tijd niet echt gelukkiger zijn in die nieuwe relatie (het is een vlucht)

De partner de schuld geven

Gezin in financiële en emotionele chaos achterlaten zonder wroeging

Onbereikbaar, niet meer mee te praten

Egoïstisch, alleen hijzelf is belangrijk

Geen verantwoording nemen voor zijn daden

Zich leeg voelen

Iets anders willen maar niet duidelijk weten wat

Partner, kinderen en vrienden links laten liggen, geen kritiek willen horen

Weten dat wat hij doet fout is, maar niet anders kunnen

Zich gedragen als een puber, waar geen gesprek mee te voeren is

De balans op willen maken na een half leven

Vaak onvrede over werk en relatie (Is dit nu alles?)

Niet meer rationeel kunnen denken

Vreemde blik in de ogen, zwarte kille ogen zonder emotie ('shark eyes')

Zich niets aantrekken van het verdriet van de partner, emotieloos

Het gevoel alsof het ze ‘overkomt’

Geen normen en waarden meer lijken te hebben, geen fatsoen

Alles zeggen om de relatie/het huwelijk omlaag te halen

Geen signalen afgegeven, de midlifecrisis is er ineens! (heeft altijd al gesluimerd, het heeft niets met het huwelijk te maken want een midlifecrisis is een identiteitscrisis, geen relatiecrisis. Dit had de partner niet kunnen voorkomen)

Niet willen vechten voor het huwelijk

Euforische/manische trekjes vertonen, daardoor onherkenbaar voor de partner

De partner heeft het gevoel ‘dat er iets niet klopt’ (info over midlifecrisis maakt de puzzel compleet)

Pas als iemand wakker wordt uit de midlifecrisis de schade overzien

*Vinkt driftig alle genoemde verschijnselen aan*



Tjee...en wanneer gebeurt dat wakker worden precies? Laat me raden, een jaar tot jaren later? En tegen die tijd is er niks meer te herstellen. Fijne van het verhaal is dat niemand dit tegen kan houden, en dat het dus LOS STAAT van ons!

Haha dat is wel een goede, die stok achter de deur!

Weet je, ik zie de liefde bij hem en hij zegt dat ie er zit, maar ik durf er niet blind op te vertrouwen. Hij handelt er immers totaal niet naar. Moeilijk om alleen op woorden af te gaan....



Toen we elkaar zagen; hij knuffelt mij steeds, hij heeft het over dat het een mooie toekomst zou kunnen zijn, etc. Maar als ik ook maar iets zeg of dichtbij komt, staat er een muur. Het voelt alsof er met m'n gevoelens gespeeld wordt. Alsof hij steeds wil checken wat hij nog met mij doet. Checken of ik interesse heb in andere mannen, peilen of hij mij nog heeft? Misschien is het niet zo, maar zo voelt het.... En ik laat het gebeuren, dat hij dichtbij komt en vervolgens afstand neemt. Waardoor ik me weer afhankelijk voel en dat wiil ik niet meer.



Ik kan niet vertrouwen op zijn liefde, hij geeft veel te veel wisselende signalen. Denk dat ik daarom zo verdrietig ben, ik ben het vertrouwen aan het verliezen, ik ben bewust afstand aan het nemen. Niet meer afstand nemen om hem op andere gedachten te laten komen of wat dan ook, maar deze keer omdat ik zelf verder wil. Hoezeer dat ook tegen m'n gevoel in gaat ergens, maar dit kan zo niet verder. En dat doet verdriet. Lastig te omschrijven.



Nou maar even gedachten op iets anders, over een uur zit ik in sollicitatiegesprek.... Maar even daarover denken dus

Mooie insteek, afstand nemen omdat je zelf verder wil. Dat moet sowieso, je kunt niet gaan zitten wachten op hem. Ik denk maar zo, jullie weten elkaar heus nog wel te vinden. Daden zeggen meer dan woorden, dus daarin zou je het moeten terugzien inderdaad. Als dat niet zo is...verder gaan.



Heel veel succes en parkeer ex maar even ergens voor een uurtje:)

@worthit.....ben driftig mee aan het vinken met Julus.....kennen ze onze mannen daar?? Hoe dan ook...schieten wij er niets mee op...(beetje gniffelen wel) feit blijft het zelfde...hoop wel dat hij ooit beseft wat hij gedaan heeft en wat de consequenties daarvan zijn/waren....maar ja, dat zal ik toch nooit te horen krijgen...

gettingwisse, veel succes met je sollicitatie zal duimen.....

Julus, fijne vakantie....en ik ga straks kijken of mijn papieren in orde zijn om dan een definitief ja of nee te horen voor de woning....Hij vind dat ik gewoon hier moet blijven wonen...( echt niet)

Lief van jullie Gesprek ging goed op zich, maar merkte dat de manager twijfels had of het wel uitdagend genoeg voor me zou zijn en ik lang zou blijven (fijn dat anderen dat even voor je bepalen!). Al een paar keer eerder gehad. Hij gaf aan dat ik het wel een beetje bij hem weg had genomen, maar niet helemaal. Maar goed, hoor het einde van de week, even afwachten dus! Maar voor de zekerheid wel alvast weer verder zoeken.



Allemaal een fijne dag!!

Heb ik weer...kregen nog een rekening binnen van liefdesnestje nr 1, had toen al heel veel geld gekost, na afloop ook nog geld overgemaakt om dit soort gezeik te voorkomen. En ja dan moet er contact opgenomen worden en zij zegt, bekijk t maar.

Ja dat had ik hem al verteld dat ze zo zou reageren.

Nou ben er mooi klaar mee, nu weer zien dat dit opgelost gaat worden en ben ook bang dat er nog meer rekningen komen....grrr



Iedereen die op vakantie gaat, hele fijne vakantie!!!

quote:Julus schreef op 09 juli 2012 @ 07:04:

*Vinkt driftig alle genoemde verschijnselen aan*



Tjee...en wanneer gebeurt dat wakker worden precies? Laat me raden, een jaar tot jaren later? En tegen die tijd is er niks meer te herstellen. Fijne van het verhaal is dat niemand dit tegen kan houden, en dat het dus LOS STAAT van ons!Dat bedacht ik me dus ook, ik kon er niets aan doen. Voor de rest heb ik er weinig aan. Wat we hadden is stuk, herstellen gaat denk ik niet meer. Vertrouwen, vergeven, mooie woorden. Vergeten nooit! Dus gaat het hem niet worden. Kon de tijd maar worden terug gedraaid wetende wat ik nu weet.

quote:fideso2 schreef op 09 juli 2012 @ 09:05:

@worthit.....ben driftig mee aan het vinken met Julus.....kennen ze onze mannen daar?? Hoe dan ook...schieten wij er niets mee op...(beetje gniffelen wel) feit blijft het zelfde...hoop wel dat hij ooit beseft wat hij gedaan heeft en wat de consequenties daarvan zijn/waren....maar ja, dat zal ik toch nooit te horen krijgen...

gettingwisse, veel succes met je sollicitatie zal duimen.....

Julus, fijne vakantie....en ik ga straks kijken of mijn papieren in orde zijn om dan een definitief ja of nee te horen voor de woning....Hij vind dat ik gewoon hier moet blijven wonen...( echt niet)



Ik moest lachen bij de zin :Vaak ineens verliefd op een ander (soulmate) al noemde mijn man het zijn 'kloon'

En ' zo goed kunnen praten met die ander ' Dat zei die van mij dus ook, nou als er een stille Willy bestaat is hij het wel.

Maar eigenlijk, hoe triest ook, de hele lijst klopt.

Ben bang dat ze nog liever hun tong afbijten dan er ooit vooruit komen Fideso, ondertussen zitten wij met de brokken en het verdriet.

Ik lees op het moment niet echt mee, zit er even wat door, maar voor ieder die op vakantie gaat, een fijne vakantie toegewenst.

Goed zo, gettingwise. Nu afwachten maar. Worthit



Mooi, die midlifelijst! Bijna letterlijk wat ik in het enige telefoongesprek dat ik ooit nog inhoudelijk voerde met mijn ex behandelde. Maar nee hoor, het was he-le-maal geen midlife. Hij was gewoon jaren ongelukkig geweest en had nu zijn soulmate gevonden waarmee hij kon praten bla-die-bla. Tuurlijk. Klaar!

Jeetje Gianna, irritant lijkt me. Niet dat het iets verandert aan de situatie, maar toch lijkt me het fijn om die bevestiging te krijgen, dat hij het erkent ofzoiets. Maar dat zal hij pas achteraf zien, maar waarschijnlijk zelfs nooit. Hoe gaat het nu met je? Hoe is het met je verkoudheid?

Gaat ietsjes beter hier, maar ben nu als een dolle de kinderkamers met antivlooienspul ah behandelen en ah stofzuigen. Bleeh. Dan ben ik gelijk al doodmoe. Nu even pauze... (Katten hebben vlooien en slapen graag in kinderbedjes ;-( )

Mooi dat het iets beter gaat! Hopelijk helpt dat spul goed tegen de vlooien. Zeker maar even pauze hoor, volgens mij ben je altijd zo druk.... Lekker even zitten lijkt me een goed plan!

Och wat blijft het zo vreselijk moeilijk allemaal.... Overdag ging wel redelijk, maar vanavond, vreselijk weer! Ik zoek geen contact, ik hou het vol, maar wat stelt hij me toch steeds teleur....



Donderdag hebben we gebeld en ik was wel verdrietig, gaf aan dat ik de situatie moeilijk vond en moest bedenken hoe ik mijn weg daarin kon vinden. Hij was heel begripvol en lief. Hij zei zelf dat hij het zo voor zich zag dat we regelmatig contact zouden hebben.



Vervolgens.... niets meer gehoord. Ik vind het gewoon geen omgang. Natuurlijk is hij mij niets meer verplicht, maar geef me dan ook geen valse verwachtingen. Geen succes voor sollicitatie of hoe het is gegaan. Het maakt me zo teleurgesteld en verdrietig. Aan de andere kant sterkt het me ook in het idee dat ik afstand moet nemen. Had het alleen zo graag anders gezien.... Wat gaat er toch in zijn hoofd en hart om? Had ik maar duidelijkheid.... Bah, dat loslaten is zo vreselijk moeilijk. Ik ga het volhouden en ik hoop dat ik me er steeds een klein beetje sterker door ga voelen.... Voel me zo verdrietig

voel me zelf ook niet zo goed in deze hele situatie, dus even alleen een dikke knuff

Lief van je! Een dikke knuffel terug!

Nou inderdaad... Die mlc lijst is de beschrijving van mijn ex to be... Raar eigenlijk dat hun brein zo'n kronkel krijgt. Zag op internet dat het toch zo'n 2 tot 10 jaar kan duren zo'n mlc... Nou wens ze veel succes. En id zoals anderen al opmerkten wij hebben hier geen schuld aan.



Op dit moment heb ik het moeilijk. Mijn kids vinden eigenlijk dat ik wel terug kan naar de boerderij. Want pa doet toch aardig nu.. Heb ze weer uit gelegd dat als je voor elkaar kiest dat je dan dingen aan elkaar beloofd. Trouw.niet liegen. Elkaar liefhebben, respecteren enz. En dat hun vader heel belangrijke grenzen over is gegaan. En dar dat maakt dat ik hun vader niet meer kan vertrouwen en liefhebben zoals een man en vrouw zouden moeten.. Dat snapten ze zeiden ze en ze gaven me een knuffel.. Maar ik moest zo hard huilen.. Vond het zo zielig voor ze want ze schrokken zo van het gehuil. Maar ik kom ze niet inhouden.. verschrikkelijk.



Ik voel me op dit moment zo kwetsbaar en soms zo alleen op de wereld en kan zo boos op hem worden als ik andere stellen zie die problemen samen op lossen. Ik vervloek hem af en toe omdat ik er helemaal alleen voor staat. Ik red me hoor.. Maar kids geven ook al aan dat hij zich maar weinig interesseert voor hun.. Hij zal vast op zijn manier van hen houden, maar ik heb met m'n kids van doen. Want ze hebben gelijk. Hij leeft in zijn eigen wereld van zielig zijn omdat ie niets meer heeft en m'n kids voelen dat feilloos aan.

Eerder nam ik het nog wel op voor hem toen ik der nog woonde, maar nu moet ie zijn eigen boontjes maar doppen dacht ik zo..

mijn kids zijn mijn alles zegt ie.. Nou toen ie er letterlijk met een hoer vandoor ging heeft ie er niet over gedacht.

Hij versprak zich laatst. Hij zei dat zij had geëist dat ik en de kids uit zijn leven vertrokken. En ze hadden samen een afspraak gemaakt dat hij dat ging regelen, maar dat zij dan moest gaan stoppen met hoereren.. Zo gezegd zo gedaan he.. Dat verklaard waarom hij telkens erover telkens Egon dat ik moest vertrekken en dat de kids bij mij hoorden.. Maar zei hij hij had gedacht haar te kunnen redden van het hoereren en mij weer terug te nemen. Met deze woorden aan mij gezegd... Nou je snapt denk wel dat ik op het moment zo walg van hem... Ik moest kotsen toen ik het hoorde en na de tijd de pijn voelen van het daadwerkelijk aan de kant gezet zijn. Bah wat een naar gevoel.. Ik voel me echt een waardeloos stuk vreten... (tja zo ben ik oom al eens genoemd door hem)ik weet dat ik dat niet zou moeten doen, maar ik krijg mijn gedachten moeilijk onder controle op het moment... Vandaar ook dat ik zo weinig schrijf...

@kunstje: sterkte meis...de laatste loodjes....



@problemo: moeilijk hè als je ziet hoe het er bij de kids erin hakt. Maar jeetje he, wat een eikel, die "ex" van je. Dikke knuffel meis.

Ach wat een verdriet hè, als ik dat ook zo lees van jullie. Zo moeilijk om je er doorheen te slaan. We komen er wel, allemaal, maar soms is het zo moeilijk hè, zo alleen.....



Hier gaat het ook niet best. Ben zo ontzettend verdrietig; ik voel me zo machteloos en krijg steeds meer het gevoel dat het niet meer goed gaat komen. Begin onder ogen te zien dat een toekomst voor ons samen niet meer gaat gebeuren en daar wil ik eigenlijk niet aan. Dat doet zoveel pijn....



Zijn woorden zijn zo makkelijk gezegd, maar hij handelt er totaal niet naar. Wat zijn die woorden dan waard? Toen we elkaar zagen gezegd dat we in gesprek zouden gaan, dat we samen zouden toewerken naar duidelijkheid. Vervolgens nog 1 keer over gehad en toen werd hij gelijk zo nerveus. Geeft voor mij wel aan dat hij er zo ver vanaf staat nog, dat hij het eigenlijk allemaal niet wil. Zijn mijn conclusies, maar denk wel dat ik het zo moet zien.



Ik neem nu afstand en probeer hem los te laten. Probeer de dromen en fantasieen over een toekomst uit m'n hoofd te bannen. Maar het is zo moeilijk soms.... Vooral zo zonder werk, veel te veel tijd om na te denken. Zoek veel afleiding, maar soms weet je ook niet meer wat je met je tijd moet doen, dan komen de muren op me af.



Eind van de week hoor ik of de baan wat geworden is, maar m'n gevoel zegt van niet. Gelukkig heb ik per 25/7 een tijdelijke klus; ik hoop dat dat me de afleiding gaat geven die ik zo nodig heb en dat ik me daarna een stuk sterker voel.



Heb al zoveel mails aan hem getypt, maar stuur ze niet. Peper het er maar goed in bij me hoor, dat ik geen contact moet zoeken. Want ik ga er niets uithalen als ik hem zou bellen of mailen. Zijn alleen maar stappen terug en maakt het nóg moeilijker. Ik hoop dat het snel wat makkelijker vol te houden is.



Fijne dag allemaal en veel sterkte! Xx

Dit topic heeft me maanden geleden aan het denken gezet. Toen ik postte in het eerste topic over hoe het om te gaan met de kinderen, zoals ik het van dichtbij gezien heb.



Het heeft me ergens sceptisch en ook bang gemaakt. Ik heb een relatie, ben een vroege twintiger en mijn vriend is nog jonger. Ik weet dat niet alle liefde voor eeuwig is en heb hier de onderkruipsels van de laagste richel van de hel hier voorbij zien komen. Wat een pijn en verdriet. Mijn respect gaat uit naar jullie, zeker wanneer het je lukt je op de oppervlakte neutraal op te stellen richting ex, met of zonder kinderen, met of zonder tegenstribbelen van ex zijn kant. Met of zonder gruwelijke voorbeelden van alle soorten bedrog die je kan bedenken.



Het heeft me doen beseffen dat ik

1: nooit zal trouwen. Bij de goden dat ik ooit een cent zal betalen aan een ex na een breuk, of geld accepteren van hem omdat hij of ik het beter voor elkaar had

2: altijd zal blijven werken, niet of niemand komt tussen mij en mijn bron van zelfstandigheid

3: nooit een huis zal kopen dat ik of hij niet zelf kan opbrengen

4: nooit schulden van partner zal afbetalen tenzij ik vrijwillig en permanent een bedrag wil doneren (dus geld weggeven)



Dit klinkt bitter, maar zo is het niet bedoeld. Juist omdat ik zo van iemand houd doe ik dit. Ik hou zoveel van mezelf, dat ik deze regels nooit zal overtreden. Ik heb geleerd meer van mezelf te houden door deze topics te lezen en jullie te zien vechten je eigen regels en wetten te handhaven. Zoiets gaat nooit zonder slag of stoot en je krijgt emmers shit over je heen, maar je er echt onderkrijgen, dat nooit!

quote:missfieldman schreef op 11 juli 2012 @ 10:28:

Dit topic heeft me maanden geleden aan het denken gezet. Toen ik postte in het eerste topic over hoe het om te gaan met de kinderen, zoals ik het van dichtbij gezien heb.



Het heeft me ergens sceptisch en ook bang gemaakt. Ik heb een relatie, ben een vroege twintiger en mijn vriend is nog jonger. Ik weet dat niet alle liefde voor eeuwig is en heb hier de onderkruipsels van de laagste richel van de hel hier voorbij zien komen.



Hoezo onderkruipsels van de laagste richels van de hel? Je kent het verhaal van die mannen helemaal niet, je weet helemaal niet wat er scheef zat in de huwelijken hier. Edit: dat neem ik deels terug. @Problemo: jouw ex is een zeldzame zak hooi inderdaad. Ik hoop van harte dat je ooit weer verliefd wordt op een man die jou wel waard is.



Wat een pijn en verdriet. Mijn respect gaat uit naar jullie, zeker wanneer het je lukt je op de oppervlakte neutraal op te stellen richting ex, met of zonder kinderen, met of zonder tegenstribbelen van ex zijn kant.



Dat respect deel ik dan weer wel.



Met of zonder gruwelijke voorbeelden van alle soorten bedrog die je kan bedenken.



Het heeft me doen beseffen dat ik

1: nooit zal trouwen. Bij de goden dat ik ooit een cent zal betalen aan een ex na een breuk, of geld accepteren van hem omdat hij of ik het beter voor elkaar had



Waarom zal je nooit trouwen? Als jij werkt en in je eigen onderhoud voorziet kan je gewoon afzien van partneralimentatie, hoor. Is verlaten worden minder erg als je niet getrouwd bent of zo?



2: altijd zal blijven werken, niet of niemand komt tussen mij en mijn bron van zelfstandigheid



Heel verstandig.



3: nooit een huis zal kopen dat ik of hij niet zelf kan opbrengen



Een huis kan je "gewoon" weer verkopen, waarna je een huis kan kopen wat je zelf kan opbrengen. Is vervelend, maar niet onmogelijk.



4: nooit schulden van partner zal afbetalen tenzij ik vrijwillig en permanent een bedrag wil doneren (dus geld weggeven)



Ook verstandig.



Dit klinkt bitter, maar zo is het niet bedoeld. Juist omdat ik zo van iemand houd doe ik dit. Ik hou zoveel van mezelf, dat ik deze regels nooit zal overtreden. Ik heb geleerd meer van mezelf te houden door deze topics te lezen en jullie te zien vechten je eigen regels en wetten te handhaven. Zoiets gaat nooit zonder slag of stoot en je krijgt emmers shit over je heen, maar je er echt onderkrijgen, dat nooit!



Waarom ben je van mening dat anderen er op uit zijn om iemand "er onder te krijgen"? Al deze mensen zijn ooit uit volle overtuiging getrouwd. Ze hielden van elkaar, ze hebben samen kinderen gekregen en opgevoed. Ergens is er iets veranderd waardoor het voor één van beiden blijkbaar niet meer werkte. Dat gebeurt nou eenmaal, al is het wel heel erg naar en zuur als je het overkomt. Verlaten worden doet verschrikkelijk veel pijn.



Ik denk dat je een heel eind komt als je inderdaad je economische zelfstandigheid behoudt. Maar om je nou verder helemaal in te dekken tegen de pijn van het leven als je pas begin 20 bent?

quote:missfieldman schreef op 11 juli 2012 @ 10:28:

Dit topic heeft me maanden geleden aan het denken gezet. Toen ik postte in het eerste topic over hoe het om te gaan met de kinderen, zoals ik het van dichtbij gezien heb.



Het heeft me ergens sceptisch en ook bang gemaakt. Ik heb een relatie, ben een vroege twintiger en mijn vriend is nog jonger. Ik weet dat niet alle liefde voor eeuwig is en heb hier de onderkruipsels van de laagste richel van de hel hier voorbij zien komen. Wat een pijn en verdriet. Mijn respect gaat uit naar jullie, zeker wanneer het je lukt je op de oppervlakte neutraal op te stellen richting ex, met of zonder kinderen, met of zonder tegenstribbelen van ex zijn kant. Met of zonder gruwelijke voorbeelden van alle soorten bedrog die je kan bedenken.



Het heeft me doen beseffen dat ik

1: nooit zal trouwen. Bij de goden dat ik ooit een cent zal betalen aan een ex na een breuk, of geld accepteren van hem omdat hij of ik het beter voor elkaar had

2: altijd zal blijven werken, niet of niemand komt tussen mij en mijn bron van zelfstandigheid

3: nooit een huis zal kopen dat ik of hij niet zelf kan opbrengen

4: nooit schulden van partner zal afbetalen tenzij ik vrijwillig en permanent een bedrag wil doneren (dus geld weggeven)



Dit klinkt bitter, maar zo is het niet bedoeld. Juist omdat ik zo van iemand houd doe ik dit. Ik hou zoveel van mezelf, dat ik deze regels nooit zal overtreden. Ik heb geleerd meer van mezelf te houden door deze topics te lezen en jullie te zien vechten je eigen regels en wetten te handhaven. Zoiets gaat nooit zonder slag of stoot en je krijgt emmers shit over je heen, maar je er echt onderkrijgen, dat nooit!





Je bent 1 punt vergeten,kinderen, neem dan ook geen kinderen, je mag dan wel zo "slim"zijn om niks officieels te willen ,maar doe dan ook de kids een lol dat ze niet het risico lopen dat pa en ma uit elkaar gaan!

Verder wil ik je er op wijzen dat het leven een proces van vallen en opstaan is, dat je vandaag heel gelukkig en morgen diep ongelukkig kunt zijn, dat je door jouw "maatregelen"niet gelukkiger word, en dat je niet weg kan lopen voor pijn of voor geluk, het is Ying en Yang en niet alleen Ying!

Ik snap het helemaal Miss Fieldman. Ik ben altijd expres economisch zelfstandig geweest, terwijl heel veel vrouwen van mijn generatie het prima vonden thuis te zitten. Ik ben hoog opgeleid en heb altijd ongeveer 80% gewerkt, ondanks al mijn kinderen. En ik heb altijd bedacht dat ik het ook in mijn eentje zou moeten kunnen.



Ik ben ooit op huwelijksvoorwaarden getrouwd. En dan nog is ex er goed vanaf gekomen, omdat zijn deel van het huis, voor het grootste deel gefinancierd met mijn geld, ook meer waard is geworden dankzij mijn geld.. Maar daar ben ik niet eens over begonnen en hij snapt dat soort dingen toch niet eens.



Het is allemaal een kwestie van voortschrijdend inzicht, het hele leven en je maakt keuzes met de wijsheid van nu, waar je later mee moet dealen. Het is niet anders.



In elk geval heb ik wel geleerd dat ik me net zo makkelijk weer kwetsbaar op kan stellen in een nieuwe relatie. Als er geen liefde is, en dat begint met liefde voor jezelf, is het leven maar heel zuur. Maar ik ben de baas over mijn eigen leven. Meer dan ooit.