Seks
alle pijlers
Minnaar deel 14
zondag 6 maart 2011 om 20:18
Kunnen jullie een minnaar hebben zonder er verliefd op te worden? Of ga je uiteindelijk toch meer voelen voor zo'n man, je hechten.
Dit topic is voornamelijk voor gelijkgestemden. Natuurlijk mogen forummers met een andere mening zich ook hier in de discussie mengen. Maar dit kan ook op een ander topic, namelijk deze; Vind jij een SV ook zo vervelend?
Dit topic is voornamelijk voor gelijkgestemden. Natuurlijk mogen forummers met een andere mening zich ook hier in de discussie mengen. Maar dit kan ook op een ander topic, namelijk deze; Vind jij een SV ook zo vervelend?
dinsdag 15 maart 2011 om 00:20
@Sensual: helemaal mee eens.
En kinderen zijn vaak weer wijzer of "verder" dan hun ouders, het is niet altijd verkeerd dat ze die realiteit ook meekrijgen, dat je idd kan veranderen in het leven en relaties ook, en dat zij daardoor minder geshockeerd zullen zijn in hun eigen leven later. Ik praat nog steeds met mijn kinderen over dit soort dingen, maar heb nooit een grote nadruk gelegd op het verdriet of verlies in geloof in de liefde (niet verbitterd of schuld gevend, zoals sommige ouders de rest van hun leven blijven). Maar ja, ik ben wel realist, maar ook ras-optimist
@Stew: dat is idd voor elk kind moeilijk, ken zelfs een man wiens ouders gingen scheiden toen hij 18 was en hij had er moeite mee.. maar ik denk dat het moeilijkste is als kinderen niet weten aan wie ze loyaal moeten zijn of vinden dat 1 ouder het slachtoffer is en zich daarmee gaan identificeren of steunen. Of als de ouders zoveel met zichzelf te stellen hebben dat ze geen oog voor de kinderen en hun verdriet/problemen hebben. En dat kan ook als de ouders gevangen zitten in hun ongelukkige situatie. NIks van eigen leven bakken (afhankelijk blijven van elkaar) en niks van de relatie.
Wat me opvalt is dat het (nu) vaak niet eens ongelukkige huwelijken zijn, maar veelal uit gebrek aan spanning/passie of dat ze vastlopen in patronen en sleur, broer-zus is vaakgehoord argument, elkaar voor lief zijn gaan nemen. Of juist van elkaar af groeien en teveel de verschillen gaan spelen ipv de overeenkomsten.
Mijn kinderen zijn er nu zo aan gewend dat ze ex en mij niet eens meer samen kunnen voorstellen als stel. En ook al kwam het voor hen ook als een donderslag destijds, ze ervaren dit niet als negatief, laat staan traumatisch, maar vrij normaal. Misschien omdat we daar zelf vrij nuchter en open in waren, zonder elkaar zwart te maken of tegen elkaar uit te spelen. Consistent laten zien dat we nog steeds samen overleggen en er zijn voor de kinderen, maar ook voor elkaar, als dat nodig is.
Denk dan ook dat het bijv niet slim is om te vertellen: papa en mama houden niet meer van elkaar, maar wel van jullie. Wij hebben ruzies omtrent financiele afwikkeling ook altijd buiten de kinderen om gedaan en los kunnen zien van de verdere omgang met elkaar bijv. Niet iedereen kan dat en het wordt moeilijker als je partner niet meewerkt, je moet dat allebei kunnen en in de loop der jaren bewijzen door je gedrag naar elkaar. Daar heb ik ook mazzel in gehad, dat hij dat ook belangrijk vond (heb ook anders gezien, dat de 1 de ander benadeelt en dan wordt het lastiger).
Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik heel veel energie en tijd in heb gestoken om de kinderen hierin bij te staan en (gelukkig) niet zelf in beslag genomen werd door eigen verdriet of door een nieuwe relatie die ook (fijne) aandacht van mij zou hebben opgeeist. Ik had de tijd en luxe ook om dit los en samen met de kinderen te verwerken. Ook dat is anders als je moet vechten om een beetje leuk bestaan en alles moet verwerken naast een volle baan, merendeels de verantwoordelijkheid over de kinderen en teruggang in "statusdingen" als huis, buurt, en een ex die zich stelselmatig niet aan afspraken houdt oid.
Dus ook een goede ex-relatie ligt bij allebei. Hoe je jezelf opstelt kan dat wel beinvloeden, maar je hebt toch te maken met de opstelling van de ander.. (ondanks evt jaloezie, pijn, afwijzing, teleurstelling toch allebei zo objectief en volwassen mogelijk kunnen blijven).
En kinderen zijn vaak weer wijzer of "verder" dan hun ouders, het is niet altijd verkeerd dat ze die realiteit ook meekrijgen, dat je idd kan veranderen in het leven en relaties ook, en dat zij daardoor minder geshockeerd zullen zijn in hun eigen leven later. Ik praat nog steeds met mijn kinderen over dit soort dingen, maar heb nooit een grote nadruk gelegd op het verdriet of verlies in geloof in de liefde (niet verbitterd of schuld gevend, zoals sommige ouders de rest van hun leven blijven). Maar ja, ik ben wel realist, maar ook ras-optimist
@Stew: dat is idd voor elk kind moeilijk, ken zelfs een man wiens ouders gingen scheiden toen hij 18 was en hij had er moeite mee.. maar ik denk dat het moeilijkste is als kinderen niet weten aan wie ze loyaal moeten zijn of vinden dat 1 ouder het slachtoffer is en zich daarmee gaan identificeren of steunen. Of als de ouders zoveel met zichzelf te stellen hebben dat ze geen oog voor de kinderen en hun verdriet/problemen hebben. En dat kan ook als de ouders gevangen zitten in hun ongelukkige situatie. NIks van eigen leven bakken (afhankelijk blijven van elkaar) en niks van de relatie.
Wat me opvalt is dat het (nu) vaak niet eens ongelukkige huwelijken zijn, maar veelal uit gebrek aan spanning/passie of dat ze vastlopen in patronen en sleur, broer-zus is vaakgehoord argument, elkaar voor lief zijn gaan nemen. Of juist van elkaar af groeien en teveel de verschillen gaan spelen ipv de overeenkomsten.
Mijn kinderen zijn er nu zo aan gewend dat ze ex en mij niet eens meer samen kunnen voorstellen als stel. En ook al kwam het voor hen ook als een donderslag destijds, ze ervaren dit niet als negatief, laat staan traumatisch, maar vrij normaal. Misschien omdat we daar zelf vrij nuchter en open in waren, zonder elkaar zwart te maken of tegen elkaar uit te spelen. Consistent laten zien dat we nog steeds samen overleggen en er zijn voor de kinderen, maar ook voor elkaar, als dat nodig is.
Denk dan ook dat het bijv niet slim is om te vertellen: papa en mama houden niet meer van elkaar, maar wel van jullie. Wij hebben ruzies omtrent financiele afwikkeling ook altijd buiten de kinderen om gedaan en los kunnen zien van de verdere omgang met elkaar bijv. Niet iedereen kan dat en het wordt moeilijker als je partner niet meewerkt, je moet dat allebei kunnen en in de loop der jaren bewijzen door je gedrag naar elkaar. Daar heb ik ook mazzel in gehad, dat hij dat ook belangrijk vond (heb ook anders gezien, dat de 1 de ander benadeelt en dan wordt het lastiger).
Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik heel veel energie en tijd in heb gestoken om de kinderen hierin bij te staan en (gelukkig) niet zelf in beslag genomen werd door eigen verdriet of door een nieuwe relatie die ook (fijne) aandacht van mij zou hebben opgeeist. Ik had de tijd en luxe ook om dit los en samen met de kinderen te verwerken. Ook dat is anders als je moet vechten om een beetje leuk bestaan en alles moet verwerken naast een volle baan, merendeels de verantwoordelijkheid over de kinderen en teruggang in "statusdingen" als huis, buurt, en een ex die zich stelselmatig niet aan afspraken houdt oid.
Dus ook een goede ex-relatie ligt bij allebei. Hoe je jezelf opstelt kan dat wel beinvloeden, maar je hebt toch te maken met de opstelling van de ander.. (ondanks evt jaloezie, pijn, afwijzing, teleurstelling toch allebei zo objectief en volwassen mogelijk kunnen blijven).
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
dinsdag 15 maart 2011 om 18:27
Hallo allemaal,
Ik weet niet of iemand het zich nog herinnert, maar een aantal maanden geleden heb ik hier ook een aantal weken gepost over mijn nr. 1 en mijn minnaar, waar nr. 1 van op de hoogte was. Inmiddels is er veel veranderd en is mijn minnaar mijn nr. 1 geworden. Alles op zijn kop terwijl ik zeker wist dat dat mij niet zou overkomen.
Ik wil iedereen die het moeilijk heeft veel sterkte wensen en iedereen die het fijn heeft veel plezier en wijsheid.
Ik weet niet of iemand het zich nog herinnert, maar een aantal maanden geleden heb ik hier ook een aantal weken gepost over mijn nr. 1 en mijn minnaar, waar nr. 1 van op de hoogte was. Inmiddels is er veel veranderd en is mijn minnaar mijn nr. 1 geworden. Alles op zijn kop terwijl ik zeker wist dat dat mij niet zou overkomen.
Ik wil iedereen die het moeilijk heeft veel sterkte wensen en iedereen die het fijn heeft veel plezier en wijsheid.
woensdag 16 maart 2011 om 16:36
Het is alweer een tijdje geleden dat ik hier wat schreef dus ik vond het wel tijd voor een korte update.
Onlangs een heerlijke date gehad. Was er eerst nog de twijfel of er wel een match zou zijn op het sexuele vlak, kan ik nu volmondig roepen dat de klik er wel degelijk is! Het contact begon als een soort van vriendschap en dan is het toch altijd even spannend als je daar een extra dimensie aan toevoegt.
Ik kan er kort en bondig over zijn; ze is echt heerlijk! Geil, leuk, mooi, slim, spannend, uitdagend, lekker en had ik al gezegd dat ze leuk is?
Ik hoor jullie denken; "verliefd"? Ja misschien wel op het gevoel dat ze me geeft. Misschien ook wel een beetje op haar als persoon. Maar is dat erg?
Onlangs een heerlijke date gehad. Was er eerst nog de twijfel of er wel een match zou zijn op het sexuele vlak, kan ik nu volmondig roepen dat de klik er wel degelijk is! Het contact begon als een soort van vriendschap en dan is het toch altijd even spannend als je daar een extra dimensie aan toevoegt.
Ik kan er kort en bondig over zijn; ze is echt heerlijk! Geil, leuk, mooi, slim, spannend, uitdagend, lekker en had ik al gezegd dat ze leuk is?
Ik hoor jullie denken; "verliefd"? Ja misschien wel op het gevoel dat ze me geeft. Misschien ook wel een beetje op haar als persoon. Maar is dat erg?
woensdag 16 maart 2011 om 16:49
Klinkt fijn, zwakexcuus.
En een beetje verliefd hoeft niet erg te zijn, als je het jezelf maar toestaat. Gevoelens geven een minnaar relatie een extra dimensie vind ik. Tenminste, ik heb laatst afscheid genomen van een "minnaar" omdat elk gevoel miste, omdat het verzand was in iets compleet oppervlakkigs en ik ondertussen zo goed weet hoe het is als het meer is. En dat vind ik genieten... elke dag.
En een beetje verliefd hoeft niet erg te zijn, als je het jezelf maar toestaat. Gevoelens geven een minnaar relatie een extra dimensie vind ik. Tenminste, ik heb laatst afscheid genomen van een "minnaar" omdat elk gevoel miste, omdat het verzand was in iets compleet oppervlakkigs en ik ondertussen zo goed weet hoe het is als het meer is. En dat vind ik genieten... elke dag.
woensdag 16 maart 2011 om 17:20
quote:milura schreef op 15 maart 2011 @ 22:22:
Niks mis met een minnaar, of meer... Doe ik ook en enjoy..
Ik dacht ook meer te voelen, maar ben er nu achter dat ik "verliefd" ben op het gevoel van spanning, passie, spetterende sex, begeerd worden...Negen van de tien keer is dat het ook, vooral als het beantwoord (gevoed) wordt, lijkt het heel echt.
Niks mis met een minnaar, of meer... Doe ik ook en enjoy..
Ik dacht ook meer te voelen, maar ben er nu achter dat ik "verliefd" ben op het gevoel van spanning, passie, spetterende sex, begeerd worden...Negen van de tien keer is dat het ook, vooral als het beantwoord (gevoed) wordt, lijkt het heel echt.
woensdag 16 maart 2011 om 17:27
Zo.....ik lees al een tijdje stiekem mee en vond het nu maar eens tijd om mee te gaan kletsen.
Ben nu bijna 17 jaar samen met mijn vriend en heb sinds 1,5 jaar een vaste minnaar. We hebben dus een open relatie en samen swingen we.
Mijn vriend en ik waren elkaars eerste en wilden beiden wel eens ervaren hoe het met een ander is. Het iedere dag biefstuk verhaal....
Om on topic te blijven; ja ik kan een minnaar hebben zonder verliefd te zijn. Gevoelens ja, anders kan ik er geen seks mee hebben. We hebben dagelijks contact en met beide gezinnen een erg leuke klik en doen regelmatig leuke uitjes. Zo kan het dus ook!
Ben nu bijna 17 jaar samen met mijn vriend en heb sinds 1,5 jaar een vaste minnaar. We hebben dus een open relatie en samen swingen we.
Mijn vriend en ik waren elkaars eerste en wilden beiden wel eens ervaren hoe het met een ander is. Het iedere dag biefstuk verhaal....
Om on topic te blijven; ja ik kan een minnaar hebben zonder verliefd te zijn. Gevoelens ja, anders kan ik er geen seks mee hebben. We hebben dagelijks contact en met beide gezinnen een erg leuke klik en doen regelmatig leuke uitjes. Zo kan het dus ook!
woensdag 16 maart 2011 om 19:05
quote:stewardess schreef op 16 maart 2011 @ 17:42:
[...]
Verbaasd is nogal zacht uitgedrukt. Het kon toch nooit volgens jou...hoeveel discussies zijn daar niet over gegaan?
Hmm, volgens mij gingen die discussies over het hebben van een sv en tekenen aan de wand/kathalysator/het wel of niet hebben van een goede relatie.
Maar ik geef toe, ik heb de afgelopen tijd mijn relatie eens flink onder de loep genomen. En ik durf nog steeds te zeggen dat ik een goede relatie heb. Mijn nr1 gaat ook een 'spannend traject' in, en dat vind ik best spannend. Hoofd is dan misschien een beetje in de wolken, de voeten staan echter ook nog steeds stevig op de grond.
En zo'n major ding is het nu ook weer niet. Ja, ik heb vlinders. En hij ook. En that's it. Waait vast wel weer eens over, maar voor nu is het erg prettig. Heb ook nog steeds een sv met wie ik geen vlinders deel. Dus ja, ik kan het. En nee, ik kan het toch ook niet. Dat dus.
[...]
Verbaasd is nogal zacht uitgedrukt. Het kon toch nooit volgens jou...hoeveel discussies zijn daar niet over gegaan?
Hmm, volgens mij gingen die discussies over het hebben van een sv en tekenen aan de wand/kathalysator/het wel of niet hebben van een goede relatie.
Maar ik geef toe, ik heb de afgelopen tijd mijn relatie eens flink onder de loep genomen. En ik durf nog steeds te zeggen dat ik een goede relatie heb. Mijn nr1 gaat ook een 'spannend traject' in, en dat vind ik best spannend. Hoofd is dan misschien een beetje in de wolken, de voeten staan echter ook nog steeds stevig op de grond.
En zo'n major ding is het nu ook weer niet. Ja, ik heb vlinders. En hij ook. En that's it. Waait vast wel weer eens over, maar voor nu is het erg prettig. Heb ook nog steeds een sv met wie ik geen vlinders deel. Dus ja, ik kan het. En nee, ik kan het toch ook niet. Dat dus.
woensdag 16 maart 2011 om 20:30
donderdag 17 maart 2011 om 08:45
@Suzy: De afwikkeling is redelijk verlopen... Veel irritaties over en weer, maar dat is inmiddels grotendeels opgeklaard. Verder woon ik nu alleen
@bkstr: Tja, een gigantische verandering... Op een gegeven moment kregen ex nr. 1 en ik steeds meer ruzies, terwijl ik veel liever tijd doorbracht met minnaar. Minnaar hield me echter ook op veilige afstand. Uiteindelijk met ex nr. 1 besloten dat dit 'm niet meer ging worden en er een punt achter gezet. Stiekem had ik wel de hoop dat dat de omgang met minnaar zou verdiepen, maar helaas, hij hield afstand, terwijl we elkaar wel bleven zien. Veel ruzies en gesprekken over gehad en uiteindelijk toch besloten het te proberen. Veel ups en downs tot nu toe, zowel door het wennen aan elkaar als doordat ik gewoon niet lekker in mijn vel zat/zit. Aan de ene kant wilde ik graag bij minnaar zijn, aan de andere kant had ik het gevoel dat toch alles eindig is: waarom dan weer energie steken in een nieuwe relatie? De ups krijgen steeds meer de overhand inmiddels, de basis lijkt inmiddels stabiel. Ik probeer ondertussen mijn geloof in de liefde langzaam terug te vinden. Soms heb ik het daar even heel moeilijk mee, zeker als ik terugdenk aan mijn kasteel, terwijl ik in mijn hutje zit. Toch heb ik geluk dat ik vrij snel een plekje voor mezelf heb kunnen veroveren. Al is het dan geen kasteel, het is een dak boven mijn hoofd, weg van ex nr. 1. Bij minnaar intrekken (al was het tijdelijk) had ik ook nooit gewild. Daar was het te pril voor en bovendien woont hij een stuk verder weg van mijn verplichtingen. Gelukkig heb ik één van de beestjes met me meegenomen, het geeft me steun dat ik mijn beestje nog heb.
Het is in elk geval niet makkelijk geweest en nog steeds niet. Ik verval nog regelmatig in een intens verdriet. Niet om het gemis van ex nr. 1 als persoon, maar meer het gemis van 'wat had kunnen zijn' en de droom die niet uit bleek te komen. Ik ben wel ontzettend van minnaar (of nieuwe nr. 1) gaan houden. Ik ben echt onmogelijk geweest in mijn buien, ik heb het erg moeilijk met mezelf gehad en hem het daar ook heel moeilijk gemaakt. Ondanks dat is hij altijd gebleven, hij is er voor me als ik er doorheen zit. Hij heeft zichzelf dubbel en dwars bewezen en is mijn rots in de branding.
Toch heb ik soms nog steeds moeite met loslaten, omdat we elkaar niet zo vaak lijfelijk zien. Soms een avond en een nacht, als het een enkele keer kan twee nachten. Dan vind ik het moeilijk om de veiligheid die ik bij hem voel weer los te laten om terug te keren naar mijn nieuwe realiteit, mijn hutje met beestje. De praktische aspecten van het afspreken zitten me regelmatig dwars. Dat je bewust met elkaar afspreekt en tijd doorbrengt is aan de ene kant heel fijn, aan de andere kant zijn er soms momenten dat ik een arm om me heen nodig heb, maar dit gewoon niet kan.
Overigens weet ex nr. 1 wel dat ik minnaar nog zie, maar niet dat we officieel iets hebben. Ik weet niet of hij het wel vermoedt, we hebben het er maar gewoon niet over. Ex nr. 1 zou dat absoluut niet kunnen waarderen en dat kan ik me ook heel goed indenken. Objectief gezien is het natuurlijk ook een extreem lullige situatie.
Poepoe, nu ik dit zo type merk ik weer dat het allemaal nog best diep zit en dat het nog tijd kost om weer ongecompliceerd gelukkig te zijn. Mijn conclusie op de openingspost is dan ook: nee, ik kon het niet!
Bkstr, heb jij je balans inmiddels al hervonden?
@bkstr: Tja, een gigantische verandering... Op een gegeven moment kregen ex nr. 1 en ik steeds meer ruzies, terwijl ik veel liever tijd doorbracht met minnaar. Minnaar hield me echter ook op veilige afstand. Uiteindelijk met ex nr. 1 besloten dat dit 'm niet meer ging worden en er een punt achter gezet. Stiekem had ik wel de hoop dat dat de omgang met minnaar zou verdiepen, maar helaas, hij hield afstand, terwijl we elkaar wel bleven zien. Veel ruzies en gesprekken over gehad en uiteindelijk toch besloten het te proberen. Veel ups en downs tot nu toe, zowel door het wennen aan elkaar als doordat ik gewoon niet lekker in mijn vel zat/zit. Aan de ene kant wilde ik graag bij minnaar zijn, aan de andere kant had ik het gevoel dat toch alles eindig is: waarom dan weer energie steken in een nieuwe relatie? De ups krijgen steeds meer de overhand inmiddels, de basis lijkt inmiddels stabiel. Ik probeer ondertussen mijn geloof in de liefde langzaam terug te vinden. Soms heb ik het daar even heel moeilijk mee, zeker als ik terugdenk aan mijn kasteel, terwijl ik in mijn hutje zit. Toch heb ik geluk dat ik vrij snel een plekje voor mezelf heb kunnen veroveren. Al is het dan geen kasteel, het is een dak boven mijn hoofd, weg van ex nr. 1. Bij minnaar intrekken (al was het tijdelijk) had ik ook nooit gewild. Daar was het te pril voor en bovendien woont hij een stuk verder weg van mijn verplichtingen. Gelukkig heb ik één van de beestjes met me meegenomen, het geeft me steun dat ik mijn beestje nog heb.
Het is in elk geval niet makkelijk geweest en nog steeds niet. Ik verval nog regelmatig in een intens verdriet. Niet om het gemis van ex nr. 1 als persoon, maar meer het gemis van 'wat had kunnen zijn' en de droom die niet uit bleek te komen. Ik ben wel ontzettend van minnaar (of nieuwe nr. 1) gaan houden. Ik ben echt onmogelijk geweest in mijn buien, ik heb het erg moeilijk met mezelf gehad en hem het daar ook heel moeilijk gemaakt. Ondanks dat is hij altijd gebleven, hij is er voor me als ik er doorheen zit. Hij heeft zichzelf dubbel en dwars bewezen en is mijn rots in de branding.
Toch heb ik soms nog steeds moeite met loslaten, omdat we elkaar niet zo vaak lijfelijk zien. Soms een avond en een nacht, als het een enkele keer kan twee nachten. Dan vind ik het moeilijk om de veiligheid die ik bij hem voel weer los te laten om terug te keren naar mijn nieuwe realiteit, mijn hutje met beestje. De praktische aspecten van het afspreken zitten me regelmatig dwars. Dat je bewust met elkaar afspreekt en tijd doorbrengt is aan de ene kant heel fijn, aan de andere kant zijn er soms momenten dat ik een arm om me heen nodig heb, maar dit gewoon niet kan.
Overigens weet ex nr. 1 wel dat ik minnaar nog zie, maar niet dat we officieel iets hebben. Ik weet niet of hij het wel vermoedt, we hebben het er maar gewoon niet over. Ex nr. 1 zou dat absoluut niet kunnen waarderen en dat kan ik me ook heel goed indenken. Objectief gezien is het natuurlijk ook een extreem lullige situatie.
Poepoe, nu ik dit zo type merk ik weer dat het allemaal nog best diep zit en dat het nog tijd kost om weer ongecompliceerd gelukkig te zijn. Mijn conclusie op de openingspost is dan ook: nee, ik kon het niet!
Bkstr, heb jij je balans inmiddels al hervonden?
