Minnaar, deel 20

Ja, je moet je kwetsbaar opstellen, uitspreken wat je wil. En dat is niet altijd makkelijk. Als dat niet gebeurt kan het twee dingen betekenen; niet willen, of niet weten hoe. En dan laat je het er maar bij zitten. Je gaat misschien ook voor elkaar invullen dat de ander het gewoon niet belangrijk genoeg vindt. Heel tricky. Echt een negatieve cirkel wordt het, waar steeds meer bij komt, steeds meer dingen om te verwijten. Totdat je elkaar niet meer zo aardig vindt.

quote:Heeeidi schreef op 07 juli 2013 @ 10:31:Ik denk dat haar man haar niet onderwaardeert, maar ze elkaar volledig kwijt zijn geraakt door niet meer te communiceren. Ze lijken elkaar niet zo veel meer te vertellen te hebben, waardoor het gat is ontstaan dat deze minnaar nu opvult.quote:Julus schreef op 07 juli 2013 @ 10:49:Ik kan vertellen dat bij ex en mij dat wel het geval was; wij communiceerden niet over het feit dat we uit elkaar groeiden. Tegelijkertijd onderhield hij urenlang contact met minnares, en besprak met haar wat hij met mij had moeten bespreken. Daarnaast wel intimiteit met haar, maar niet met mij. Wat had er moeten gebeuren? Wij hadden met elkaar moeten gaan praten, heel open.Ik herken dat ook van mijn eerste minnares, die was intiem met mij in de zin van dat ze alles wat haar bezig hield en belangrijk voor haar was met mij besprak ipv met haar man. Die emotionele hechting van haar aan mij was waardoor ze zichzelf uiteindelijk ten gronde richtte. Zichzelf kapot maakte. Ze was namelijk niet meer open tegen haar man, luchtte haar hart bij mij, maakte zichzelf gaandeweg wijs dat ze in haar hart aan mij verbonden was en wilde ook dagelijks met mij over onze toekomst praten. Weliswaar face tot face ipv via skype, maar toch alsmaar haar emoties willen bespreken en die proberen te verbinden aan de toekomst. Een toekomst die geen grond in de werkelijkheid had (zie je al twee streng christelijke getrouwde dames kussend over straat lopen?) en hoe vaak ik dat ook zei, dat wilde bij haar ook maar niet doordringen. Ik liet haar op een gegeven moment dus maar in haar waan, want ik had geen zin meer in die woordenwisseling. Ik had zin in seks met haar, want ons contact was met lust begonnen. Zij ging die lust verwarren met liefde.



Maar dat is natuurlijk zooo anders dan wat Puzzled nu doet..

Twee tegengestelde belangen dus, in jullie situatie. Zij hoopte natuurlijk dat jij tzt ging inzien dat jullie enorm met elkaar verbonden waren, vanwege die vele (waarschijnlijk eenzijdige) gesprekken. Zij had vermoedelijk thuis ook niet een man zitten met wie zij haar sores kon bespreken en jij luisterde, gaf misschien ook wel advies?

Zij verbond daar een conclusie aan, helaas ten onrechte. En ja, dat breekt je dan op als blijkt dat dat niet wederzijds is.

Ik herken dat ook wel van ex en zijn minnares. Zij ging hem ahw ook triggeren/uitnodigen om vooral bij haar zijn sores neer te leggen, waarbij zij uiteraard vele adviezen gaf. Stukje bij beetje zou hij dan gaan inzien dat hij en ik passé waren, waardoor zij groen licht had. Dat lukte, maar dus niet voor lang.

Ik vind dit een ongezonde en oneerlijke manier om je aan iemand te binden, totaal niet gelijkwaardig. Dat kan alleen maar fout gaan.



De verwachtingen lopen niet gelijk, dat is het probleem. De ene zoekt iets anders dan de andere. En bij gebrek aan harde beloftes wordt het zo afgedwongen, heel fout. Want ook mijn ex deed nooit beloftes aan haar..hoe graag zij die ook wilde. Ze daagde hem uit. Ik vond dat manipulatief, maar hij zag dat anders. Ze wilde hem helpen, er voor hem zijn.....hij zag niet in dat zij een enorm belang had.

Kip, wat jij zegt over haar in die waan laten....ik denk dat dat ook hier aan de orde was. En dan creeer je verkeerde verwachtingen. Er wordt immers geen keiharde 'nee' afgegeven, dus alles stond toch nog open.. Terwijl ex m.i. ook alleen maar voor seks, warmte, aandacht ging en niet eens verder dacht dan de dag van vandaag. Zij had hun hele toekomst al uitgestippeld.

Kip, is die minnares nog bij haar man dat jij weet?

quote:Julus schreef op 07 juli 2013 @ 11:35:Twee tegengestelde belangen dus, in jullie situatie. Zij hoopte natuurlijk dat jij tzt ging inzien dat jullie enorm met elkaar verbonden waren, vanwege die vele (waarschijnlijk eenzijdige) gesprekken.Ik ben barvrouw, ik ben het gewend het levensverhaal van anderen aan te horen. Die van haar kon daar ook nog wel bij. Al die verhalen gaan bij mij het ene oor in en de andere weer uit, anders neem ik telkens de problemen van anderen mee naar huis. Ik geef geen adviezen op mijn werk, ik ben geen psycholoog, ik tap bier.



Over belangen gesproken, zij was degene stond op no strings attached en die afspraak eigenlijk al heel snel aan haar eigen laars lapte. Terwijl ik me tot het eind aan toe aan die afspraak gehouden heb door duidelijk voor ogen te houden aan wie ik wel emotioneel verbonden ben; mijn man.



Zij richte zichzelf en haar huwelijk ten gronde. Haar man had ze vijf jaar lang doen geloven dat ik haar beste vriendin was terwijl ze eigenlijk mij als haar nieuwe liefde zag. Die man was zo gebroken.

Dat is precies wat ik bedoel, Julus. Door juist die intieme gedachten, ideeen over de toekomst, misschien zelfs wel heel nieuwe plannen voor ooit over jaren, te delen met een derde, ga je ook steeds minder delen met partner. Want die heeft een halte gemist, het moment waarop er met die derde over gepraat begon te worden.



Daarna kan de partner nooit meer instappen en die blijft vanaf dan altijd achter de feiten aanlopen. Kan het nooit meer inhalen.

Mits er toch openheid gegeven wordt. Dan is er een kans dat de partner weer instapt. Maar na 1,5 jaar, zoals bij jou, is die tijd veel te lang en is er veel te veel gedeeld.



Mijn verhouding loopt veel langer, maar wij delen stukken minder op dat vlak en wat we delen, heeft hij thuis ook gedeeld. Hij is niet ineens met mij hele gesprekken gaan voeren over zijn toekomst en daarmee gestopt bij zijn vrouw. Ik weet niet meer over zijn leven dan zijn vrouw, integendeel. We praten wel, maar er is een balans, op de een of andere manier.

Klopt wat je zegt. Je wordt buiten spel gezet, een ander is ingestapt en heeft die rol ingenomen. De relatie wordt feitelijk al helemaal stopgezet, helemaal op emotioneel vlak. Dat wordt dan met een ander ingevuld, toekomstplannen waar je geen deel meer van uitmaak maar waarvan je dan nog geen weet hebt.

Dat is pijnlijk, dat kan ik nog zo goed voelen. Nu gelukkig niet meer, dat is goddank afgesloten. Omdat mijn gevoel voor ex helemaal verdwenen is.



Wat ik me afvraag, inhakend op wat jij zegt over die 1,5 jaar. Je leest weleens dat mensen na 3 jaar buitenechtelijke affaire toch de draad weer samen oppakken. Ik verbaas me erover, hoe dat kan. Na jaren alles gedeeld te hebben met een derde...hoe kan het ooit weer goed voelen? Hoe kun je dan nog voldoende draagvlak met elkaar hebben? Dat kan toch haast niet?? En toch gebeurt het. Ken ook iemand wiens man 3 jaar iemand ernaast had, alles erop en eraan. En toch gingen ze weer verder na veel vijven en zessen. Unbelievable, vind ik.

Bij mijn ex ging het ook om een tweede, volledige relatie ernaast. Dus niet zomaar een minnares voor de spanning. Dat maakt heel veel uit. Hij woonde fysiek bij mij, en daar was alles mee gezegd.

Kip, een barvrouw, leuk! Ja jij zult een hoop te horen krijgen! Lijkt me leuk onderdeel van je werk. Never a dull moment. Die minnares heeft haar eigen kuil gegraven en haar gezin erin meegetrokken. Triest. Ze moet behoorlijk eenzaam en wanhopig geweest zijn en zag in jou haar redder.

Dat weet ik niet zo goed, Julus.

Want juist als iets zo lang loopt, is het wel een teken dat er meer is dan alleen maar een fling of een keertje jeuk of het spannende.

Zijn vrouw en ik zijn totaal verschillend. Onze enige overeenkomst is dat we allebei een vrouw zijn. En niet van hier, beide uit een ander land.



Hij vindt bij mij totaal andere dingen dan bij haar.

Kunnen die liefdes niet los van elkaar staan?



En wat ik schreef, ik geloof niet dat hij thuis minder deelt, sinds hij mij heeft. Dat leven is gewoon doorgegaan, er is niet zo veel veranderd, denk ik. Hij is met mij niet iets op gaan bouwen in plaats van, maar parallel er naast bijna.

Ik weet niet of ze het zou kunnen accepteren, als ze het eenmaal zeker zou weten. Ze vermoedt, maar sluit tot nu toe haar ogen. Als je man zoveel jaar iemand er naast heeft, lijkt me dat heel moeilijk te verteren..

Dat is helemaal waar rooss ....

Het overkomt je ...

Maar als je je laat meeslepen op de rollercoaster van gevoelens is het zo moeilijk als je eraf moet! Want ooit moet het , je moet de keuze maken



Bij mij wist ik waaraan ik begon... Hij wou iemand in een relatie , hij zei in onze eerste gesprekken ik ga nooit weg bij m'n vrouw ! Ik hou dat goed in m'n hoofd ! Hij wil niks meer en ook ik laat me soms meeslepen in het gevoel na een date .... Nu het wat kalmer is door de vakantie heb ik geen drang om hem nu te willen het kan nu niet ! En we zien wel hoe het loopt

Puzzeld ik versta je ... Maar als ik dan een zalig dagje heb gehad met m'n gezin begin ik te denken waar ben ik mee bezig ... Alles is soms in strijd met elkaar ... Leef van dag tot dag ... Blijven zal het niet dat zalige gevoel ...

Zou moeten kunnen, wat Roos ook zegt. Maar ik vermoed zomaar dat als zijn vrouw er echt achter komt, zij niet lachend en vrolijk zal zeggen; goh schat, wat heerlijk voor je! Het is werkbaar omdat 1 partij de kop in het zand steekt (see no evil, hear no evil), 1 partij zijn andere leven met jou heel goed kan scheiden en ervoor zorgt dat dat elkaar niet zal bijten. Jullie twee samen zullen voor hem de perfecte vrouw zijn. Voor hem is dat een ideaal scenario, want best of both worlds. Voor jou is het ook prima te doen neem ik aan, want het duurt al lange tijd. Was jij single, of in relatie?



Roos, echt een vrouwenkwaaltje, dat redderen. Of is het misschien denken dat jij (in het algemeen, niet jij) hem wel kunt overtuigen en veranderen, omdat dat wat je hebt zo speciaal is?

Twee mensen samen met hun geheim, tegen de rest van de (domme, onwetende) wereld? Geen idee.



Ik weet ondertussen dat iemand niet te redden is, dat moet iemand nog altijd zelf doen, en willen! Ik dacht een tijdlang dat ik het wel voor elkaar zou krijgen bij ex. Zij dacht dat ook. Wij allebei zijn op onze bek gegaan. Want hij wilde niet (echt).

Als je een probleem hebt, dan moet je het zelf oplossen. Raad vragen bij degene met een aanmerkelijk belang gaat niet werken. Dan moet er een onpartijdig iemand bij komen.

En terwijl ik dit typ over dit redderen, en lees wat jij schrijft, denk ik; ook Puzzled zal zelf een oplossing moeten willen. En dus zeg ik daar niks meer over. Ze zal zelf haar eigen fouten moeten maken, en zelf met een (hulp)vraag moeten komen.

Dat sowieso Roos. De tijd zal het altijd leren. Kan lang zijn, kan kort zijn. Maar er komt op een gegeven moment een oplossing, al dan niet geforceerd. En ja, dit is een topic om te delen over ervaringen dus ik vind ook dat Puzzled hier alles kwijt moet kunnen. Juist omdat je in zo'n situatie vaak tegen niemand iets kunt zeggen, kun je het hier wel kwijt.

quote:Julus schreef op 07 juli 2013 @ 11:35: stukje bij beetje zou hij dan gaan inzien dat hij en ik passé waren, waardoor zij groen licht had. Dat lukte, maar dus niet voor lang. Ik vind dit een ongezonde en oneerlijke manier om je aan iemand te binden, totaal niet gelijkwaardig. Dat kan alleen maar fout gaan. De verwachtingen lopen niet gelijk, dat is het probleem. De ene zoekt iets anders dan de andere. En bij gebrek aan harde beloftes wordt het zo afgedwongen, heel fout. Want ook mijn ex deed nooit beloftes aan haar..hoe graag zij die ook wilde. Ze daagde hem uit. Ik vond dat manipulatiefHerkenbaar van mijn eerste minnares:

Toen ik 15 jaar terug aan m'n eerste minnares begon spraken we ook no string attached af. Zij en ik kenden elkaar via de kerk en waren seksueel sterk door elkaar geprikkeld. Veel van wat er in dat gebouw werd besproken vloog finaal langs me heen, omdat ik naar haar keek en haar in mijn hoofd al de kleren van het lijf scheurde. Oftewel, elke zondagochtend keek ik naar een pornofilm in mijn breinbioscoop. Door haar glazige blik naar mij wist ik dat zij er net zo over dacht. Ze was net als ik getrouwd en had een groter normbesef dan ik heb. Het kon niet, het mocht niet zei ze. En toch bleef ze op mij geilen. Het kon niet, want haar man kon dat niet aan zei ze. En toch hield ze die glazige blik. Ik nam afstand, stopte met de kerk, gaf haar gemoedsrust. Zij sleepte achter me aan, want ze had zichzelf inmiddels ingebeeld dat het wel meer moest zijn dan geilen alleen, dat kon niet anders, want haar gevoelde emoties waren zo sterk vertelde ze mij.



Ze zat in ene op dezelfde vrijetijdsbestedingen als ik zat en haakte aan bij mijn sociale netwerk. Ze leek wel overal te zijn waar ik was met haar lekkere lijf. Zelden heb ik een vrouwenlijf getroffen wat zo welgeschapen is. En zo vroom als ze uit haar ogen keek, zo goddeloos goor was ze mentaal. Een tegenstrijdigheid waarmee ze mij helemaal gek maakte, want tijdens elke bijeenkomst bleek ze mij in haar vizier te houden. Wanneer ik bv naar de wc ging, ging zij 'toevallig' ook. Dan stond ik weer alleen met haar in een gang, stond ze strak naast me met die toptieten van haar welwillend glimlachend charmant te zijn. En ze kwam steeds dichterbij.

Allemensen, ik was toen echt een weekdier zo ruggegraatloos. Ik had mijn rug recht moeten houden, voet bij stuk moeten houden en herhalen wat zij zelf zei. Het kon niet, het mocht niet zei ze. Het kon niet, want haar man kon dat niet aan zei ze.



Maar ik deed niks, zei niks, gaf geen grens aan. Mijn ouders hadden mij altijd streng begrensd, mijn man liet me vrij, wist ik veel waar mijn eigen grens lag. Ik liet haar over me heen komen en wat was dat een genot! Echter geleidelijk aan sloeg de balans door van genot naar een gevangenis voor mij. Ze was ervan overtuigd geraakt dat we door al dat naaien enorm aan elkaar gehecht waren en zij mij allerlei verplichtingen op kon leggen. Alleen seks is geen bindmiddel voor mij, anders kon ik geeneens samenleven met m'n aseksuele man.



Wat was zij afgunstig op hem en ze greep elke kans aan om hem subtiel in een kwaad daglicht te stellen. Hem over 't hoofd zien bij het organiseren van uitjes, de schampere keelschrapingen zodra hij ter sprake kwam, hem degraderen tot een nummer, praten alsof hij niet bestond en het alleen maar willen hebben over onze toekomst alsof de weg naar mijn hart helemaal vrij was voor haar.



En ik? Ik deed niks, zei niks, hield mijn mond, want het was mij van huis uit geleerd dat dat zwijgzame beleefd was. En de zeldzame keer dat ik mijn stem liet horen ging zij eroverheen met een "ja maar, dat hoort...."monoloog waar ik murw van werd. Wat wilde ik tijdens zo'n preek graag opstaan en weglopen. Op die momenten begon zij mijn lijf weer te bespelen en werd ik weer week in m'n benen. Pas toen haar man er na 5 jaar achter kwam, kwam er een einde aan deze foute wisselwerking.



Mijn ruggengraat groeit langzaam en ik zal, denk ik, nog vaak op m'n bek vliegen, het stof induiken voordat ik geaard ben en oprecht kan staan voor wie ik echt ben.

Mijn ouders hebben er sinds mijn puberteit (en ik mijn seksuele geaardheid ontdekte) op gestaan dat ik voor hun eer de schone schijn hoog hield, mijn ware aard (biseksueel) stil hield en een dubbelleven leidde.

Mijn ouders zijn 2 en 1 jaar terug overleden, dus in die zin kan ik mijn masker eindelijk afzetten en daadwerkelijk oprecht proberen te zijn.



Ik heb dus een paar weken terug mijn hart op mijn tong gelegd en mijn familie verteld dat ik

biseksueel ben en niet meer bij hun kerkelijke kudde hoor, omdat alles wat anders is dan heteroseksueel monogaam ontaard is in hun overtuiging.

Ik hoop dat ik mezelf staande kan houden, want het is een pijnlijke ervaring om nu te worden afgebrand in de naam van de schepper door degenen die in hetzelfde nest zijn geboren als ik ben.

Ik krijg momenteel een storm aan verontwaardigde preken over me heen van mijn broers en zussen omdat ik uit m'n kast heb durven komen. Ik ben uit het familienest gegooid en ik ben dankbaar dat m'n man en kind me opvangen, want momenteel staat het huilen me nader dan het lachen.

De grote en kleine man lopen me dagelijks op te beuren, want anders zak ik weer door de grond en word het me weer zwart voor m'n ogen. Zij twee zijn de enige lichtpuntjes die ik momenteel zie.

Ik probeer mezelf sterk te houden in de hoop dat ik dat ooit echt ben.



M'n minnares en minnaar weten wel globaal wat er speelt in m'n leven en ik heb er helemaal geen behoefte aan om diep op mijn leven in te gaan met hen. Wat wederzijds begrip betreft is m'n man nu eenmaal degene die mij het diepste kan doorgronden van allemaal, dus ik richt mijn emotionele zelf op hem. Hij en ik zijn langzaam opgegroeid samen en waar die verslingerdheid aan elkaar vandaan komt?

Wist ik het maar, want we hebben zelfs nu geen echte geslachtsgemeenschap samen, dus wie het weet mag het me zeggen.

Nee, aardig vindt ze me al niet vanaf de eerste minuut dat we elkaar ontmoetten.. ook al had ik toen nog niets met haar man.

Dat zal er ook niet beter op worden.. het is ook wel iets dat terug komt in onze gesprekken. Het gaat altijd pijn doen, als het uitkomt. Heel veel pijn en verdriet en wrs ga ik ook later zeggen dat ik miss toch had moeten stoppen na 1 jaar. Of een half jaar. Dat heb ik niet gedaan en nu.. ik geloof niet dat we het beide nog zouden willen, om te stoppen.



Ik ben single ingestapt en heb onderweg wel wat scharrels en ook een korte relatie gehad. Dat was vaak in periodes waarin we een stuk minder contact hadden.



Klopt ook helemaal, dat het niet werkt om het met je minnaar of minnares over je huwelijksproblemen te hebben.

Wij hebben het er nooit over gehad. Niet over mijn scharrels, niet over zijn huwelijk. Ze is de moeder van zijn kinderen, ik hoop dat hij het leuk heeft thuis en ze gelukkig zijn samen. Maar ik vraag nooit, want het zou niet zuiver zijn.



Wat ik in Puzzles verhaal echt niet begrijp is, dat ze denkt dat ze uit kan zoeken wat ze met haar huwelijk wil, terwijl ze al haar tijd stopt in nr 2. Kan ik met de beste wil van de wereld niets van snappen.

Wel ik vind dat het mij is overkomen ... Ik heb hem leren kennen via chat site was op zoek naar een babbeltje niet naar een minnaar ... Ik heb gekozen om af te spreken en het zover laten komen ...

Zouden we eigenlijk niet moeten genieten ipv onszelf zo op die gevoelens rollercoaster te zetten ???

Julus ... Hier al een 9 maand bezig ... Ik heb ook een relatie en kindjes ....

Grietje, het is je niet overkomen. Je hebt er namelijk bewust voor gekozen om na het eerste contact (hell, hoeveel mensen kom je wel niet tegen waarmee je een leuke klik voelt??) met hem door te gaan en er meer van te maken. Dat iemand op je pad komt (in jouw geval ook niet het geval, want chatsite, zoek je dus op!) overkomt je inderdaad. Alles wat daarna komt, is actie + reactie.



En ja, het is jammer dat je er niet van geniet, omdat je nu compleet het doel voorbij schiet. Een minnaar is om van te genieten, niet om er stress van te hebben. Stress heb je namelijk al in een relatie en gezin wat je moet onderhouden. In plaats van dat het leuker wordt, krijg je er alleen maar problemen bij.

Kip, had je verhaal hier al gelezen en er nog niet op gereageerd. Ik vind het nogal wat, uit je familie gegooid te worden. Alleen maar omdat jij je leven anders wil leiden dan de anderen..erg kortzichtig. Maar goed, ik kom niet uit een gelovig milieu, en wil daar ook verre van blijven. Kan dus niet goed beoordelen en wil al zeker niet veroordelen. Wel hard voor je! Maar in deze bewijst je man weer eens, hoeveel hij waard is!