mijn man wil scheiden

Ongeveer een half jaar geleden heeft mijn man voor het eerst aangegeven niet met mij verder te willen. Dit kwam echt als een donderslag bij heldere hemel. Na gepraat te hebben vond hij ook dat we het samen weer moesten proberen. Ik van mij kan heb mezelf best veranderd maar bij hem heb ik eigenlijk niet veel verandering gemerkt. Geprobeerd te praten maar dat kan hij absoluut niet. In dat half jaar een aantal leuke dingen gedaan en heeft hij ook regelmatig gezegd dat hij weer van mij houdt. We zijn zelfs nog naar een ander huis wezen kijken.

Nu twee weken geleden komt hij weer met de bom ik ben niet gelukkig. Het gevoel is weg, je zorgt veel te goed voor me ik kan me niet ontwikkelen mijn gevoel zegt me dat ik bij je weg moet want je benauwd me. We zijn 13 jaar getrouwd en voor zover ik wist hadden we een goed huwelijk. Hebben heel veel dingen samen gedaan, had echt het idee dat hij mijn soulmate was en dat ik me alles bij hem terecht kon. Ik ben iemand die redelijk perfectionistisch is en alles snel en goed geregeld wil hebben. Hij is iemand die graag wil dat alles netjes is en altijd de leukste jongen van de klas wil zijn. Hij heeft er een ontzettend groot probleem mee dat hij 40 wordt dus ik schoof alles op midlife crisis en had zoiets van laat maar uitrazen komt vanzelf goed. Niet dus.

We zijn nu bij een relatietherapeut maar ook dat helpt naar mijn idee niet echt. Heb totaal niet het idee dat er ook maar iets van wat ik zeg tot hem doordringt.



Hij zegt dat hij er nog niet uit is alleen weet hij ook niet hoelang het gaat duren voordat hij eruit is. Ik wil hem niet kwijt maar ben heel erg bang dat hij de beslissing al heeft genomen maar het alleen niet durft te zeggen.



Hij zegt alleen maar de hele tijd dat hij niet meer om me geeft, dat hij om mij geeft alsof ik zijn zus ben. Nadat hij het heeft gezegd heeft hij eerst nog twee weken thuis gewoont waarbij je gewoon inet verder komt dan continu alles herhalen wat je al tig keer hebt gezegd. Nadat ik in die periode flink ben afgevallen heb ik aangegeven dat ik het prettiger zou vinden als hij even wegging om zelf een beetje tot rust te komen. Alleen dat helpt dus geen zak. Ik mis hem ontzettend en ik heb gewoon het idee dat hij helemaal niet bij zichzelf te rade gaat waarom hij opeens niet meer van me houdt. Alle karaktertrekken waar hij nu zo'n hekel aan heeft zijn altijd de redenen geweest waarom hij me zo aantrekkelijk vondt.

Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen, afwachten in de hoop dat hij me gaat missen, ik vrees dat iedereen waarmee hij praat zegt dat hij bij mij weg moet. Hij zoekt alleen de schuld bij mij, ik doe alles fout en aan hem mankeert niets.



Ik wil geen beslissing afdwingen omat ik dan zeker weet dat hij weggaat alleen tegen deze onzekerheid kan ik eigenlijk ook niet meer. Ik wil zo graag met hem verder. Ik hou van hem maar hoe kan ik ervoor zorgen dat het gevoel bij hem weer terugkomt. Hoe kan ik ervoor zorgen dat hij gaat praten over wat hem dwarszit. Ik geloof niet dat het alleen door mij komt er moet volgens mij veel meer aan de hand zijn, maar dat komt er niet uit omdat hij daar uberhaupt niet over nadenkt. Hij wil weg zegt hij maar zoekt ondertussen niets uit hoe dat dan verder moet. Ik neem altijd alle beslissingen maar zelf regelt hij niets

Ben gisteravond weer thuisgekomen. Liggen er bij de post twee kaartjes van schoonouders en schoonzus. Veel sterke met je verdriet en als er iets is wat we voor je kunnen doen. Had je al moeten doen, zorgen dat je zoon/broer eens een keer bij zichzelf te rade gaat en ervoor zorgen dat hij zelf het haft in eigen handen neemt.



Had eigenlijk wel verwacht dat hij al zijn kleren weggehaald. Fout, alles ligt er nog gewoon. Was zo kwaad na die kaartjes en dat hij zijn spullen niet opgehaald heeft dus ik heb vannacht een paar grote tassen gepakt en alles erin gedonderd en ligt nu in de garage, trouwfoto van de muur gehaald (weggooien is nog niet gelukt). Ik ben er echt nog niet aan toe om hem te zien maar ik wil wel dat hij al zijn kleren op komt halen. De rest kan dan allemaal later nog wel een keertje en ik weet dat ik wat hem af moet gaan spreken maar ik kan het gewoon nog niet opbrengen ik ben nu gewoon weer zo boos op hem dat ik eigenlijk zoiets heb van ik gooi al je kleren in de vuilnisbak want je hebt er toch geen belang bij want dan had je ze wel opgehaald.



Wat vinden jullie kan ik hem een mailtje sturen met het verzoek om zijn kleren morgen overdag een keer op te halen omdat ik dan toch aan het werk ben of is dat te laf?



Hij had het toch eigenlijk al zelf op moeten komen halen of zie ik dat nu helemaal verkeerd?

Heb hem net opgebeld met de vraag of hij er echt absoluut zeker van is. Vraagt die lul eerst nog of een leuke vakantie heb gehad. Heb aangegeven dat ik wil dat hij zijn spullen morgen op komt halen en de sleutel inlevert. Dat is hij niet van plan want er staan ook nog allemaal spullen van hem bij ons thuis. Heb aangegeven dat ik het heel erg nodig heb dat hij in ieder geval zijn kleren op komt halen en dat hij zijn sleutel inlevert zodat ik niet meer bang hoef te zijn dat hij plotseling binnen komt lopen. Is de afgelopen week nog twee of drie keer in huis geweest zonder dan wat mee te nemen.

Wil gelijk alles verder verdelen heb aangegeven daar meer tijd voor nodig te hebben maar nu heeft meneer ineens haast.



Heb gezegd dat ik de volledige verdeling al op papier heb staan zodat we nog maar 1 of twee keer naar een mediator/advocaat hoeven en dat het dan allemaal geregeld is.



Flitsscheiding kan hij dus echt op zijn buik schrijven zullen ongetwijfeld een altijd vrienden die voor ons zijn gescheiden hebben gezegd maar dat ga ik dus echt niet doen. Voor iedereen die hier in de toekomst mee te maken krijgt, grootste nadeel van flitsscheiding het is niet in alle landen erkend maar veel belangrijker bij flitsscheiding wordt je huwelijk omgezet in een geregistreerd partnerschap en loop je het risico dat je levenslang alimentatie moet betalen want daar is in de wet geen rekening mee gehouden.





Zegt nu ook dat hij absoluut geen twijfels meer heeft over zijn beslissing om bij mij weg te gaan. Dan heb ik nu tenminste de duidelijkheid waar ik naar op zoek was en dan is het nu gewoon over en uit. Maakt het dus eigenlijk ook niet meer uit wanneer we de zaken gaan regelen kunnen we het maar beter nu direct doen dan is het maar geregeld.

Hij is dus net geweest en heeft uiteindelijk zijn kleding wel meegenomen maar sleutel wil hij niet inleveren. Is nog gezamenlijk eigendom en dus hoeft hij hem ook niet in te leveren, evenmin als dat hij zijn spullen op hoeft te halen. Als ik zo'n probleem met de kleding heb vooruit maar voor de rest neem ik niets mee totdat de echtscheiding geregeld is. Mijn hemel waar ben je bang voor, we komen het samen overeen dan is het echt niet zo'n ramp als je een kledingrek/koffiezetapparaat meeneemt. Who cares. Maar nee, meneer neemt niets mee totdat de scheiding geregeld is volgens de advocaat die hij gebeld heeft binnen 6 tot 8 weken. Dream on, 1 het is de slechtste advocaat van de stad en 2 op dit moment is de wachttijd bij de rechtbank al 8 weken dus op zijn vroegst is het in 3 maanden geregeld. Weet ik helaas uit praktijkervaring op mijn werk waar we altijd moeten wachten op scheiddingsstukken en dat duurt altijd langer dan gepland.



Wilde maandag of dinsdag langskomen om de overige spullen te gaan verdelen heb gezegd dat ik dat niet wil kan aan het einde van de week wel ik wil me nu even op mijn werk concentreren en leren om alleen te zijn en mezelf ook alleen bezig te kunnen houden. Maar nee het moet perse maandag of dinsdag terwijl ik de komende week 3 avonden moet werken. Ik had me juist voorgenomen om het vrijdag te doen zodat ik het weekend heb om een en ander weer op een rijtje te zetten



Dus toen maar gezegd dan doen we het gelijk, ja maar nu overval je me. Nou en dat doe jij al sinds je met dit hele gebeuren ben begonnen. Afijn ieder glasje, kopje is gemeld/verdeel. Alleen neemt hij alles pas mee als de echtscheiding definitief is.



Hij doet heel nobel afstand van de inrichting om het mij niet nog moeilijker te maken dan het al is.Daar zou ik hem schijnbaar dankbaar voor moeten zijn, alleen vergeet hij even dat hij een aantal polissen heeft lopen die niet afgekocht kunnen worden en dus feitelijk overbedeeld wordt wat je me de inrichting een beetje aan het rechttrekken bent.



Hij had een advocaat uitgezocht uit het telefoonboek maar dat is gedene die de meeste fouten maakt in de echtscheidingsconvenanten dus daar gaan we zeker niet mee in zee. Vervolgens wil hij dat ik er nu direct maar even 1 uit mijn mouw schud, ja hallo krijg ik ook nog even tijd om wat te regelen. Nu moet het ineens allemaal snel geregeld worden.



Had nog wel de tip gekregen van iemand om in ieder geval een gezamenlijke advocaat te nemen, goh je meent het. Vraag is nu nog wat gebruikelijk is. Ik heb zoiets hij wil scheiden waarom moet ik dan de kosten voor de advocaat betalen, ik moet ook al de kosten voor de notaris betalen om het huis op mijn naam te zetten. Wie weet wat gebruikelijk is?

Leuk bedacht Meds maar sleutel levert hij echt niet in, heeft beloofd geen gebruik meer te zullen maken van de sleutel en tot op heden is hij volgens mij ook nog niet binnen geweest. Als ik de sloten verander hoeft hij vanaf die dag niet meer mee te betalen aan de hypotheek etc.. Hij heeft gezegd niet meer zonder mijn toestemming binnen te komen en we hebben een redelijk goede "sociale controle"hier in de buurt die het voor me in de gaten zouden houden, komt hij toch dan verander ik direct het slot maar afgelopen week is hij niet binnen geweest dus moet er dan maar op vertrouwen dat het goed komt. 's nacht kan in ieder geval alles op nachtslot dus kan hij er in ieder geval niet in. Heeft afgelopen week nog maar 1x een mail gestuurd waarin weer stond vermeld dat alles snel moest. Ben eerst even helemaal door het lint gegaan en toen toch maar besloten om zakelijk erop te reageren en nu blijft het stil van zijn kant dus wellicht dat het kwartje nu is gevallen dat ik even tijd nodig heb of wellicht heeft een vriendin gebeld om te zeggen dat hij even de druk van de ketel af moet halen.



Ik heb net zelf maar het hele echtscheidingsconvenant in elkaar gedraaid met behulp van een notarisklerk dus dat hoeft nu alleen nog gecontroleerd te worden door een advocaat en dan kan alles weg maar dan is het dus echt definitief en is er geen weg meer terug.



Rationeel weet ik ook wel dat die er niet meer is maar ik kan gewoon niet begrijpen dat hij 13 jaar zomaar weggooid zonder ervoor te vechten. Ik snap gewoon niet hoe het gevoel helemaal weg kan zijn zelfs nu na alles wat hij me aandoet mis ik hem nog steeds iedere dag en ik kan het gewoon nog niet aan om samen met hem bij een advocaat te gaan zitten om te zeggen dat het over is dan weet ik dat ik weer in tranen uitbarst en ik wil hem niet laten zien hoeveel pijn hij me doet.



Waarom laat ik mezelf zoveel pijn doen waarom kan ik hem niet uit mijn kop zetten. Wat met ik doen om die knop om te zetten ik weet het niet meer . Ik wil dit niet meer. Bij vlagen gaat het wel maar nu gaat het weer helemaal niet.



Ik kan me niet concentreren, op het werk komt er ook helemaal niets uit mijn handen zodra er maar even iets niet goed gaat ga ik gelijk helemaal over de rooie

Ben van het weekend nog maar met twee vriendinnen wezen eten en zondags nog even langsgweest bij mijn oude buurtjes. Bij beiden aanggeven dat we het er niet de hele tijd over gaan hebben en na een uur ook maar bewust aangegeven, zo en nu wat anders. Onderwerp komt dan toch iedere keer wel weer terug maar dan maar voor eventjes. Hoe vaak ik ook nog ons blijf zeggen in plaats van mijn.



Vannacht toch weer een hele nacht wakker gelegen met waarom? Het gevoel is weg is zo'n antwoord waar ik niets mee kan ik wil duidelijkheid. Toen ik hem zondag had gebeld met het verzoek om zijn kleding op te halen en de sleutel af te geven was hij bij die vriendin waa ik mee ben wezen eten en ze gaf ook aan dat het tot die tijd wel ging en ze het er eigenlijk helemaal niet over gehad hadden maar toen ik had gezegd dat hij zijn kleren op moest halen kon ze echt de pijn van zijn gezicht aflezen. Hoezo, welke pijn dit is toch wat hij wil.

Hij belde net op om nog iets op te komen halen thuis dus houdt zich wel aan de afspraak om niet zonder mijn toestemming in huis te komen. Van dat kledingrek heb ik vorige week zondag ook al gezegd dat hij dat mee kon nemen maar toen wilde hij het niet dus waarom dan nu wel. Het huis wordt inderdaad van mij, tenzij hij heel erg gaat steggelen over de koopsom want ik ga hem echt niet meer betalen dan het huis waard is dan gaat het maar in de verkoop en zullen we zien wie er gelijk krijgt. Maar ik neem aan dat hij zich neerlegd bij de getaxeerde waarde.



Waar ik alleen wel van baal is dat hij van een ander nummer belt dan de nummers die ik van hem heb zodat ik niet weet dat hij het is en dus ongemerkt de telefoon opneem en dan toch weer schrik als hij het is.



Nu hij dan toch vanavond komt ga ik toch nog maar een keer proberen om het gesprek aan te gaan om te achterhalen waarom hij me aan de kant schuift. Ik ga ook proberen om niet boos te worden al wordt dat natuurlijk weer heel erg moeilijk als hij er weer een of ander stom antwoord geeft.



Ik merk gewoon aan mezelf dat ik het niet echt achter me kan laten als ik niet een duidelijke reden krijg en het gevoel is weg en je zorgt te goed voor me is mij veel te vaag dat is een antwoord dat je geeft als je voor de rest nergens over nadenkt

Hij is net geweest en inderdaad het enige is het gevoel is weg, sinds wanneer? Ja dat weet ik eigenlijk niet ik heb het van de zomer toch al een keer tegen je gezegd. Ja maar daarna heb je ook gezegd dat je weer wel van me hield wanneer heb je dan gelogen.



Waarom heb je er niet over gepraat? Durfde ik niet je stond toch altijd al klaar met je mening. Je hebt nooit sorry gezegd als je boos werd. Ik was bang om wat te zeggen.



Misschien heb je wel gelijk dat ik er meer over had moeten praten, ja dat mag je me dan wel verwijten. Goh wat aardig, dat mag ik hem dan wel verwijten



Heb je je ooit afgevraagd waarom ik boos ben geworden, ben je ooit tot ontdekking gekomen dat ik zo boos werd omdat ik het idee heb niet belangrijk genoeg voor je te zijn omdat je afspraken met mij nooit nakomt.

Nee, dat doet toch helemaal niet ter zake waarom je boos bent je had gewoon niet boos moeten worden je moet geen ruzie zoeken ik kan niet tegen ruzie.



Hoe lang speelt dit al, ja dat weet ik niet hoor. Dat kan ik zo niet aangeven en dan om nog even lekker te stangen, misschien al wel 13 jaar. Nee, natuurlijk niet we hebben ook hele mooie momenten samen gehad.



Als ik dan vraag waarom hij nog wel zijn trouwring draagt, uit respect voor mij en ons huwelijk. Hoezo, dat is toch een wassen neus je houdt toch niet meer van me dus dan kan je die ring ook net zo goed af doen wat betekent die dan nog voor je.



Til ik dan nu weer te zwaar aan die trouwring maar die staat voor mij echt symbool voor ons huwelijk en dat is toch nu voorbij dus wat heeft die ring dan nog voor zin. Hoeveel pijn het me ook heeft gekost om hem af te doen als je wilt scheiden heeft die ring al zijn waarde verloren.