Seks
alle pijlers
Minnaar deel 16
dinsdag 13 maart 2012 om 17:08
Kunnen jullie een minnaar hebben zonder er verliefd op te worden? Of ga je uiteindelijk toch meer voelen voor zo'n man, je hechten.
Dit topic is voornamelijk voor gelijkgestemden. Natuurlijk mogen forummers met een andere mening zich ook hier in de discussie mengen. Maar dit kan ook op een ander topic, namelijk deze; Vind jij een SV ook zo vervelend?
And I wonder if I ever cross your mind, for me it happens all the time.
Dit topic is voornamelijk voor gelijkgestemden. Natuurlijk mogen forummers met een andere mening zich ook hier in de discussie mengen. Maar dit kan ook op een ander topic, namelijk deze; Vind jij een SV ook zo vervelend?
And I wonder if I ever cross your mind, for me it happens all the time.
woensdag 21 maart 2012 om 18:13
Kalm hier vandaag....
Even jullie hulp inroepen. Héél soms overvalt het me, van die momenten dat ik denk "waar ben ik in godsnaam toch mee bezig". Vandaag heb ik zo'n moment. Ik zou het liefst een mail sturen aan nr2 dat het hartverscheurend is maar dat ik nooit meer van hem wil horen, omdat ik weet dat ik zooooo fout bezig ben. Hebben jullie het vaak? Gaat zo iets over?
Ik ga er momenteel (de laatste) dagen bijna aan kapot, aan die tweestrijd. Denk ik nu gewoon véél te braaf? Moet ik er van genieten zonder schuldgevoel? Het leven is al zo kort....
Of ben ik eigenlijk gewoon een slet, soms voel ik me zo, ik ben laf. Help, ik heb het er zo moeilijk mee!!
Even jullie hulp inroepen. Héél soms overvalt het me, van die momenten dat ik denk "waar ben ik in godsnaam toch mee bezig". Vandaag heb ik zo'n moment. Ik zou het liefst een mail sturen aan nr2 dat het hartverscheurend is maar dat ik nooit meer van hem wil horen, omdat ik weet dat ik zooooo fout bezig ben. Hebben jullie het vaak? Gaat zo iets over?
Ik ga er momenteel (de laatste) dagen bijna aan kapot, aan die tweestrijd. Denk ik nu gewoon véél te braaf? Moet ik er van genieten zonder schuldgevoel? Het leven is al zo kort....
Of ben ik eigenlijk gewoon een slet, soms voel ik me zo, ik ben laf. Help, ik heb het er zo moeilijk mee!!
woensdag 21 maart 2012 om 18:48
Ik kan niet in jouw hoofd kijken, maar of jij er mee kunt omgaan is volgens mij waar het om gaat en dat kun je aleen zelf bepalen.
En ja ook ik denk wel eens : moet eigenlijk stoppen, maar zou het te veel missen, dus toch maat niet.
Cheer up and enjoy the moments, life is too short!!
En ja ook ik denk wel eens : moet eigenlijk stoppen, maar zou het te veel missen, dus toch maat niet.
Cheer up and enjoy the moments, life is too short!!
*do not underestimate the power of stupidity*
woensdag 21 maart 2012 om 19:06
@Iddan, ongelooflijk bedankt voor je openhartige reactie...
Tranen, hoe vaak heb ik die niet in m'n ogen als ik even alleen ben en alles op een rijtje zet...
Ik herken ook alles wat jij schrijft, zou hetzelfde voor hebben moest ik nr2 hele lange tijd niet kunnen zien.
Wat is hij een ontzettend lieve schat, ik kan hem niet lossen maar wie weet ben ik gewoon veel te zwak?
Moet ik mezelf niet harder maken en heb ik niet teveel zelfmedelijden?
Ook nr1 wil ik nooit verliezen, maar o wat klink ik egoïstisch...
Waarom kan je niet gewoon van 2 mannen houden, ik heb liefde genoeg....
Tranen, hoe vaak heb ik die niet in m'n ogen als ik even alleen ben en alles op een rijtje zet...
Ik herken ook alles wat jij schrijft, zou hetzelfde voor hebben moest ik nr2 hele lange tijd niet kunnen zien.
Wat is hij een ontzettend lieve schat, ik kan hem niet lossen maar wie weet ben ik gewoon veel te zwak?
Moet ik mezelf niet harder maken en heb ik niet teveel zelfmedelijden?
Ook nr1 wil ik nooit verliezen, maar o wat klink ik egoïstisch...
Waarom kan je niet gewoon van 2 mannen houden, ik heb liefde genoeg....
woensdag 21 maart 2012 om 19:29
Herkenbaar....ook al heb ik pas sinds heel kort een nr2. We hebben elkaar nu 3 x gezien en afgelopen zondag voor het eerst sex gehad. Het was echt geweldig en ik denk wel het toppunt in mijn sexuele leven tot nu toe maar......de volgende dag....ik stond versteld van mezelf dat ik dit echt had gedaan. Aan de ene kant voelde ik me schuldig en aan de andere kant vind ik het ook best lef hebben van mezelf. Ik ben niet langer dat onzekere verlegen meisje....ik voel me mooi en sexy door hem en dat heeft een positieve invloed op mijn humeur.
woensdag 21 maart 2012 om 20:08
Is het ook niet onze natuur dat niet iedereen per se monogaam is? Het lijkt alsof je vooral vecht tegen de gedragsregels die nr1 oplegt, zogezegd. Stel hij zou het goedkeuren, hoe zou je dan tegen nr2 aankijken? Misschien is het wel interessant om er zo eens tegen aan te kijken, om een beter beeld te krijgen van de oorzaak van de tweestrijd die je hebt.
woensdag 21 maart 2012 om 20:38
Maar je zou ook dan met hem afspreken? Dat weet je in ieder geval dat je het doet vanuit een behoefte en niet vanuit het feit dat het spannend is. Ik zeg niet dat ik een expert ben op dit gebied, maar vind het wel een interessant onderwerp.
De tweestrijd is dus kost samengevat: Ene kant behoefte, andere kant mag het niet van je man. Lijkt me erg lastig voor je, omdat beide lastig zijn om te veranderen door jou. Die behoefte is volgens mij lastig te onderdrukken, anders had je nu ook het probleem niet natuurlijk. En met je man heb je de discussie al gevoerd. Lastig!
De tweestrijd is dus kost samengevat: Ene kant behoefte, andere kant mag het niet van je man. Lijkt me erg lastig voor je, omdat beide lastig zijn om te veranderen door jou. Die behoefte is volgens mij lastig te onderdrukken, anders had je nu ook het probleem niet natuurlijk. En met je man heb je de discussie al gevoerd. Lastig!
woensdag 21 maart 2012 om 21:15
De tweestrijd ligt bij mij voornamelijk aan het geheime....
En ook wel een beetje aan het feit van, ben ik dan zo....(?) dat ik aan één sexpartner niet genoeg heb?
Ja, ik zou ook afspreken met m'n nr2 mocht het toegestaan zijn, héél zeker dus het is niet dat ik enkel op het spannend geheime aspect kick. En net dat maakt het gevoel van verlangen naar hem veel sterker, omdat ik het met (bijna) niemand kan delen. Ons eigen wereldje, waar niemand van weet en net dat is dan ook weer heel moeilijk.
Zoals ik hier al eerder schreef, nr2 wil ik niet als nr1, dat zou niet lukken. Toch heb ik heel heftige gevoelens voor hem.
En ook wel een beetje aan het feit van, ben ik dan zo....(?) dat ik aan één sexpartner niet genoeg heb?
Ja, ik zou ook afspreken met m'n nr2 mocht het toegestaan zijn, héél zeker dus het is niet dat ik enkel op het spannend geheime aspect kick. En net dat maakt het gevoel van verlangen naar hem veel sterker, omdat ik het met (bijna) niemand kan delen. Ons eigen wereldje, waar niemand van weet en net dat is dan ook weer heel moeilijk.
Zoals ik hier al eerder schreef, nr2 wil ik niet als nr1, dat zou niet lukken. Toch heb ik heel heftige gevoelens voor hem.
woensdag 21 maart 2012 om 22:10
quote:iddan schreef op 21 maart 2012 @ 19:47:het vreemdgaan met de nr 2 is een ongelooflijke egoïstische daad, althans zo zie ik het wel.
Ja, ik zie het ook zo en dat weerhoudt me vooralsnog om iets te beginnen met mijn potentiële nr 2. Ik herken ook erg veel in je bericht van 21:18 u.
Ik steek sowieso veel op van de discussies hier, waarvoor dank. Morgen zie ik mijn lustobject weer, ik ben benieuwd hoe het gaat. Ik ga nu weer even in de meeleesmodus.
Ja, ik zie het ook zo en dat weerhoudt me vooralsnog om iets te beginnen met mijn potentiële nr 2. Ik herken ook erg veel in je bericht van 21:18 u.
Ik steek sowieso veel op van de discussies hier, waarvoor dank. Morgen zie ik mijn lustobject weer, ik ben benieuwd hoe het gaat. Ik ga nu weer even in de meeleesmodus.
woensdag 21 maart 2012 om 23:28
@ iddan: jouw verhaal is zo herkenbaar!
Het vreemde vind ik is dat hij, nr2, voortdurend in mijn hoofd rondspookt, het is geen verliefdheid maar een heftig verlangen naar hem. En ik wil hier zo graag van af, maar het is zoveel sterker dan mezelf...
Wat het voor mij onder andere zo moeilijk maakt is dat hij een collega is. Ik zie hem af en toe op de werkvloer, ik kan er niet omheen, en hem zien kijken naar me doet me smelten...
Ik ben ervan overtuigd dat als ik hem had leren kennen tijdens een feestje, het bij een "one night stand" was gebleven maar nu...
Die confrontatie steeds opnieuw... fuck, dit maakt het echt niet makkelijk...
Het vreemde vind ik is dat hij, nr2, voortdurend in mijn hoofd rondspookt, het is geen verliefdheid maar een heftig verlangen naar hem. En ik wil hier zo graag van af, maar het is zoveel sterker dan mezelf...
Wat het voor mij onder andere zo moeilijk maakt is dat hij een collega is. Ik zie hem af en toe op de werkvloer, ik kan er niet omheen, en hem zien kijken naar me doet me smelten...
Ik ben ervan overtuigd dat als ik hem had leren kennen tijdens een feestje, het bij een "one night stand" was gebleven maar nu...
Die confrontatie steeds opnieuw... fuck, dit maakt het echt niet makkelijk...
donderdag 22 maart 2012 om 09:56
Ella, lijkt me echt moeilijk, dat schuldgevoel van jou. Voor mij zou dat een reden zijn om er mee te stoppen, of in ieder geval een break te nemen. Ik herken het gelukkig niet. In het verleden heb ik het wel eens naar mijn kinderen gehad. Als ik bv een date had, en de jongste liever wilde dat ik thuis bleef. Maar dat had ik ook als ik moest werken. Gelukkig zijn ze nu wat ouder.
donderdag 22 maart 2012 om 10:02
O ja, dat schuldgevoel naar mijn kinderen toe herken ik dan weer wel. En dan niet zozeer date technisch (jeeeeeeeeeeeeeeeeeh we hebben mannenavond!!!!) maar meer omdat ik met mijn hoofd, hart en aandacht nooit 100% bij ze was. Dat gaat gelukkig een stuk beter!
Ik vind het wel logisch eigenlijk dat, schuldgevoel naar je nummer 1. Hij is degene die er altijd voor je is, waar je zij aan zij de kinderen mee opvoedt, waar je ooit aan beloofd hebt dat je oud met hem wilde worden. En juist hij wordt bedrogen, dagelijks. Je weet dat je hem verschrikkelijk gekwetst hebt mocht hij er ooit achter komen en toch is hét sterker dan al dat. Dat daar soms wat wanhoop en schuldgevoel bij komt is dan niet gek.
Ik vind het wel logisch eigenlijk dat, schuldgevoel naar je nummer 1. Hij is degene die er altijd voor je is, waar je zij aan zij de kinderen mee opvoedt, waar je ooit aan beloofd hebt dat je oud met hem wilde worden. En juist hij wordt bedrogen, dagelijks. Je weet dat je hem verschrikkelijk gekwetst hebt mocht hij er ooit achter komen en toch is hét sterker dan al dat. Dat daar soms wat wanhoop en schuldgevoel bij komt is dan niet gek.
donderdag 22 maart 2012 om 10:06
Wat moeilijk als je zo verscheurd wordt door hart en verstand. Op deze manier zal je de pijn scherp zijn ongeacht de keuze die je moet maken, of juist niet maakt. Des te belangrijker is het dan om voor jezelf op een rij te zetten wat het zwaarst weegt: het avontuur of de zekere basis.
Misschien zou het wat gemakkelijker zijn als we niet zoveel van onze n1 partners hielden. Daar wringt de schoen het meest. Het idee dat we maar van 1 iemand mogen/kunnen houden.
Houden van is natuurlijk een heel sterke emotie, of ik daar na vier maanden van kan spreken vraag ik me af - ik geef veel om mijn n2 (ik ken hem overigens al een jaar of 3 - als collega) en verlang er heel, heel, heftig naar om bij hem te zijn, en soms wil ik uitschreeuwen 'ik hou van je!!' en dan komt het ook echt uit mijn tenen maar het 'echte' diepe houden van voel ik voor mijn maatje n1. Toch kan ik me voorstellen dat ik ook een heel diep houden van kan voelen voor n2 zonder dat mijn n1 daaronder hoeft te lijden.
Ik merk bij mezelf dat ik heel (te?) luchtig blijf onder de situatie en vraag me soms af waar mijn moreel schuldgevoel blijft. En daar voel ik me dan wel weer rot onder. Ben ik zo'n grote egoist? Ben ik zo ongevoelig? Zit mijn kop zo diep in het zand? Ik geniet, ik bloei op, ik ben dolgelukkig met 'mijn' twee mannen, straal dat uit naar de wereld en mijn familie. Ik zie het kwaad simpelweg niet...ik ben trouw aan mezelf en trouw aan mijn lief (n1), ik heb ervoor gekozen, en sta er nog steeds 300% achter, om met hem door het leven te gaan en oud te worden en ik heb mezelf beloofd er altijd voor hem te zullen zijn. Ik heb hem nooit verteld of beloofd dat hij de enige ware prins op t witte paard voor mij zou zijn. We geloven beide niet in monogamie nl. De pijn die hij zou ervaren zou een heel andere oorzaak hebben waar ik hier niet verder op in kan gaan, helaas.
Wat zou het fijn zijn als ik dit niet stiekem hoefde te doen......dat zit mij erg dwars....Op het moment dat ik besluit mijn kaarten op tafel te leggen dan ben ik degene die de klap uitdeelt. Liever wacht ik toch hij zich in het mes stort. En dat vind ik ook weer laf van mezelf. Wat mij vervolgens beangstigt is dat ik op het moment dát het verhaal bekend is ik voor een keuze zal kunnen worden gesteld. 'Hij of ik'. Zwart of wit.... en het probleem is dat mijn wereld gekleurd is, het is voor mij helemaal geen kwestie van óf / óf....Wat een dillemma.
Ook goedemorgen allemaal!
En wat mis ik mijn n2 enorm......wat lijkt maandag nog ver weg!!!!
Misschien zou het wat gemakkelijker zijn als we niet zoveel van onze n1 partners hielden. Daar wringt de schoen het meest. Het idee dat we maar van 1 iemand mogen/kunnen houden.
Houden van is natuurlijk een heel sterke emotie, of ik daar na vier maanden van kan spreken vraag ik me af - ik geef veel om mijn n2 (ik ken hem overigens al een jaar of 3 - als collega) en verlang er heel, heel, heftig naar om bij hem te zijn, en soms wil ik uitschreeuwen 'ik hou van je!!' en dan komt het ook echt uit mijn tenen maar het 'echte' diepe houden van voel ik voor mijn maatje n1. Toch kan ik me voorstellen dat ik ook een heel diep houden van kan voelen voor n2 zonder dat mijn n1 daaronder hoeft te lijden.
Ik merk bij mezelf dat ik heel (te?) luchtig blijf onder de situatie en vraag me soms af waar mijn moreel schuldgevoel blijft. En daar voel ik me dan wel weer rot onder. Ben ik zo'n grote egoist? Ben ik zo ongevoelig? Zit mijn kop zo diep in het zand? Ik geniet, ik bloei op, ik ben dolgelukkig met 'mijn' twee mannen, straal dat uit naar de wereld en mijn familie. Ik zie het kwaad simpelweg niet...ik ben trouw aan mezelf en trouw aan mijn lief (n1), ik heb ervoor gekozen, en sta er nog steeds 300% achter, om met hem door het leven te gaan en oud te worden en ik heb mezelf beloofd er altijd voor hem te zullen zijn. Ik heb hem nooit verteld of beloofd dat hij de enige ware prins op t witte paard voor mij zou zijn. We geloven beide niet in monogamie nl. De pijn die hij zou ervaren zou een heel andere oorzaak hebben waar ik hier niet verder op in kan gaan, helaas.
Wat zou het fijn zijn als ik dit niet stiekem hoefde te doen......dat zit mij erg dwars....Op het moment dat ik besluit mijn kaarten op tafel te leggen dan ben ik degene die de klap uitdeelt. Liever wacht ik toch hij zich in het mes stort. En dat vind ik ook weer laf van mezelf. Wat mij vervolgens beangstigt is dat ik op het moment dát het verhaal bekend is ik voor een keuze zal kunnen worden gesteld. 'Hij of ik'. Zwart of wit.... en het probleem is dat mijn wereld gekleurd is, het is voor mij helemaal geen kwestie van óf / óf....Wat een dillemma.
Ook goedemorgen allemaal!
En wat mis ik mijn n2 enorm......wat lijkt maandag nog ver weg!!!!
