Psyche
alle pijlers
medicatie bij borderline?
maandag 12 februari 2007 om 11:25
Op de interacties letten: heel erg herkenbaar. Ik wind me er niet over op, gelukkig, maar ben er wel veel te veel mee bezig. Dit keer had ik mensen die elkaar totaal niet kenden, en die ook wel graag met mij wilden spreken, op twee kluitjes. Heb dan ook gelijk het idee dat niemand tevreden was en ik de grote schuldige daarvan. Terwijl als ik gewoon rationeel denk dan kunnen mensen zelf wel beslissen of ze de volgende keer wel of niet op mijn feestje komen.
Ik ben wel geholpen met aanpassingen, denk dat ik zelf een omslag moet maken van achteraf ondervinden dat ik mijn grenzen weer voorbij ben gegaan naar vooraf zorgen dat ik niet over mijn grenzen heen ga. Vind mezelf wel een flinke sufferd als ik dat na 40 jaar nog steeds niet vanzelf doe.
Ben wel een beetje nieuwsgierig naar die gevoelige/kwetsbare narcist.
Ik ben wel geholpen met aanpassingen, denk dat ik zelf een omslag moet maken van achteraf ondervinden dat ik mijn grenzen weer voorbij ben gegaan naar vooraf zorgen dat ik niet over mijn grenzen heen ga. Vind mezelf wel een flinke sufferd als ik dat na 40 jaar nog steeds niet vanzelf doe.
Ben wel een beetje nieuwsgierig naar die gevoelige/kwetsbare narcist.
maandag 12 februari 2007 om 11:31
Intiem, is die reserve ineens gekomen nadat je haar diagnose hoorde, of zat 'ie al diep binnen in je te wroeten?
Voor wat betreft omgaan met andere mensen met een stoornis, ben bang dat je gewoon eerder onderkent dat iemand er één heeft, of dat er gewoon zo veel mensen met een stoornis zijn dat het bijna onontkoombaar is dat je 'een collega' ontmoet.
Zelf heb ik de indruk dat dat stukje van me dat zoekt naar herkenning, gemakkelijk in aanraking komt met andere mensen met een stoornis. Achteraf zou ik niet verrast zijn als twee belangrijke mensen uit mijn verleden borderline zouden blijken te zijn/hebben.
Ben benieuwd wat jullie daarvan vinden, als al overkomt wat ik bedoel.
Voor wat betreft omgaan met andere mensen met een stoornis, ben bang dat je gewoon eerder onderkent dat iemand er één heeft, of dat er gewoon zo veel mensen met een stoornis zijn dat het bijna onontkoombaar is dat je 'een collega' ontmoet.
Zelf heb ik de indruk dat dat stukje van me dat zoekt naar herkenning, gemakkelijk in aanraking komt met andere mensen met een stoornis. Achteraf zou ik niet verrast zijn als twee belangrijke mensen uit mijn verleden borderline zouden blijken te zijn/hebben.
Ben benieuwd wat jullie daarvan vinden, als al overkomt wat ik bedoel.
maandag 12 februari 2007 om 13:46
Hoi Mamzelle,
ja, die reserve is echt pas ontstaan nadat ze me vertelde van de diagnose.
Want toen ik dus op die roos van leary scoorde naar borderline/narcisme (ik geloof dat tussen 4 en 12 de uiterste grens van normaal was en daarboven heet het een PS en ik scoorde 14 van de in totaal 18).
Borderline had ik dus al gehoord, maar narcisme nog nooit en ik was best geschrokken van zo'n vervelend mensbeeld (narcist staat nu niet bepaald bekend als een lief en meedogend iemand), dat ik dus een zelftest had gedaan en wat was gaan opzoeken. Die zelftest scoorde ik dus wel boven normaal, maar niet extreem. Boven de 45 tot 80 was een narcist en ik scoorde iets meer dan 50, ik geloof 52.
Maar goed, ik had dus wat gelezen over trekjes van de (openlijke) narcist en dat is dus dat mensen die dat hebben zich het liefst omringen met mensen die meegaan in hoe geweldig of bijzonder of speciaal of zielig (=tenslotte ook aandacht) ze wel niet zijn (ff zwart/wit geschetst).
En laat mijn nicht nou eigenlijk heel gek bijna trots toegeven dat ze een narcistische persoonlijkheidsstoornis heeft en vervolgens zei ze nog wat dingetjes, dat ik dacht huh??? Hoor ik dit nu voor het eerst?
Ik bedoel, ze zei wel vaker dingen over hoe zaken waren volgens haar en daar was ze dan ook absoluut van overtuigd. Ik vond dat zelf niet, maar dacht dan 'het zal wel en ze is tenslotte ouder en meer ervaren enzo'. En dat allemaal om aan te geven hoe slap mannen waren en hoe superieur vrouwen wel niet zijn of hoe ge-wel-dig zij wel niet mannen naar haar hand wist te zetten. Vroeger viel dat meer als een grapje, je weet wel, mijn oh zo stoere nicht die het allemaal wel weet en gewoon ontzettend zelfverzekerd is...nu kreeg ik er een beetje de kriebels bij en puur en alleen omdat ze dat net had verteld van die ps.
Ik bedoel, ik ben best geinteresseerd in mensen (heel erg zelfs, vind mensen en relaties en interacties heel interessant), maar ik trok vroeger altijd probleemgevallen naar ne toe (vraag me niet waarom) en mijn hele familie lijkt wel ingewikkeld en ik voel gewoon weerstand in moeilijkheden. Heb daar gewoon echt de ruimte niet voor. Ben snel bang mezelf te verliezen in warrige intermenselijke situaties en als ik kennelijk zo blind ben voor abnormaliteiten (terwijl ik normaal gesproken juist erg veel feeling heb voor onderhuidse spanningen en sfeer), dan ben ik bang dat ik ongemerkt in vage constructies kom te zitten waarin ik niet voldoe aan verwachtingen van -in dit geval- mijn narcistische nicht en pffffff, allemaal gedenktank en het is te ingewikkeld voor mij om het te kunnen uitleggen. Wil gewoon niet ongemerkt in een web terechtkomen is de eindconclusie...
Ik heb het graag duidelijk en wil graag weten waar ik aan toe ben met iemand.:?
Vaag verhaal he, snap je het nog?
ja, die reserve is echt pas ontstaan nadat ze me vertelde van de diagnose.
Want toen ik dus op die roos van leary scoorde naar borderline/narcisme (ik geloof dat tussen 4 en 12 de uiterste grens van normaal was en daarboven heet het een PS en ik scoorde 14 van de in totaal 18).
Borderline had ik dus al gehoord, maar narcisme nog nooit en ik was best geschrokken van zo'n vervelend mensbeeld (narcist staat nu niet bepaald bekend als een lief en meedogend iemand), dat ik dus een zelftest had gedaan en wat was gaan opzoeken. Die zelftest scoorde ik dus wel boven normaal, maar niet extreem. Boven de 45 tot 80 was een narcist en ik scoorde iets meer dan 50, ik geloof 52.
Maar goed, ik had dus wat gelezen over trekjes van de (openlijke) narcist en dat is dus dat mensen die dat hebben zich het liefst omringen met mensen die meegaan in hoe geweldig of bijzonder of speciaal of zielig (=tenslotte ook aandacht) ze wel niet zijn (ff zwart/wit geschetst).
En laat mijn nicht nou eigenlijk heel gek bijna trots toegeven dat ze een narcistische persoonlijkheidsstoornis heeft en vervolgens zei ze nog wat dingetjes, dat ik dacht huh??? Hoor ik dit nu voor het eerst?
Ik bedoel, ze zei wel vaker dingen over hoe zaken waren volgens haar en daar was ze dan ook absoluut van overtuigd. Ik vond dat zelf niet, maar dacht dan 'het zal wel en ze is tenslotte ouder en meer ervaren enzo'. En dat allemaal om aan te geven hoe slap mannen waren en hoe superieur vrouwen wel niet zijn of hoe ge-wel-dig zij wel niet mannen naar haar hand wist te zetten. Vroeger viel dat meer als een grapje, je weet wel, mijn oh zo stoere nicht die het allemaal wel weet en gewoon ontzettend zelfverzekerd is...nu kreeg ik er een beetje de kriebels bij en puur en alleen omdat ze dat net had verteld van die ps.
Ik bedoel, ik ben best geinteresseerd in mensen (heel erg zelfs, vind mensen en relaties en interacties heel interessant), maar ik trok vroeger altijd probleemgevallen naar ne toe (vraag me niet waarom) en mijn hele familie lijkt wel ingewikkeld en ik voel gewoon weerstand in moeilijkheden. Heb daar gewoon echt de ruimte niet voor. Ben snel bang mezelf te verliezen in warrige intermenselijke situaties en als ik kennelijk zo blind ben voor abnormaliteiten (terwijl ik normaal gesproken juist erg veel feeling heb voor onderhuidse spanningen en sfeer), dan ben ik bang dat ik ongemerkt in vage constructies kom te zitten waarin ik niet voldoe aan verwachtingen van -in dit geval- mijn narcistische nicht en pffffff, allemaal gedenktank en het is te ingewikkeld voor mij om het te kunnen uitleggen. Wil gewoon niet ongemerkt in een web terechtkomen is de eindconclusie...
Ik heb het graag duidelijk en wil graag weten waar ik aan toe ben met iemand.:?
Vaag verhaal he, snap je het nog?
maandag 12 februari 2007 om 14:41
Ik snap het wel. Heb zelf een moeder die altijd op alles precies een antwoord heeft en eigenlijk nulkommanul oppikt van mensen om haar heen. Op haar eigen manier is ze gewoon een lieverd, maar een bezoekje van haar zuigt energie bij mij. Valse energie, ik doe niets bijzonders om haar blij te maken, maar ben wel heel erg bezig met 'hoe beantwoord ik dit zonder haar tegen de haren te strijken en toch bij mezelf te blijven' of 'mens, hoe verzín je het'.
Over borderline/narcisme/theatrale persoonlijkheidsstoornis denk ik zelf
-koudegrondpsychologie- dat het een triade is, dat het deels overlappend is. En dat het hoe dan ook weinig zin heeft om jezelf af te kammen op eventueel aanwezige narcistische trekjes, zolang jij je inleeft in mensen om je heen, en voor zover ik je hier ken doe je dat, mogen die trekjes er ook gewoon zijn.
Over borderline/narcisme/theatrale persoonlijkheidsstoornis denk ik zelf
-koudegrondpsychologie- dat het een triade is, dat het deels overlappend is. En dat het hoe dan ook weinig zin heeft om jezelf af te kammen op eventueel aanwezige narcistische trekjes, zolang jij je inleeft in mensen om je heen, en voor zover ik je hier ken doe je dat, mogen die trekjes er ook gewoon zijn.
maandag 12 februari 2007 om 15:03
quote:Over borderline/narcisme/theatrale persoonlijkheidsstoornis ....En dat het hoe dan ook weinig zin heeft om jezelf af te kammen op eventueel aanwezige narcistische trekjes, zolang jij je inleeft in mensen om je heen, en voor zover ik je hier ken doe je dat, mogen die trekjes er ook gewoon zijn.
Dankjewel O+. Ik zal mezelf niet afkammen op nare rottrekjes van mezelf. Moet dan maar denken dat dat ook een stukje menselijkheid is pffff.
Ik zal later wat uitgebreider reageren op jullie persoonlijke verhaal. Ik ga nu eerst voornemens echt wat aan mijn thuisstudie doen, want anders blijf ik maar kletsen hier. Dus eerst aan de studie en dáárna pas weer reageren....
Dankjewel O+. Ik zal mezelf niet afkammen op nare rottrekjes van mezelf. Moet dan maar denken dat dat ook een stukje menselijkheid is pffff.
Ik zal later wat uitgebreider reageren op jullie persoonlijke verhaal. Ik ga nu eerst voornemens echt wat aan mijn thuisstudie doen, want anders blijf ik maar kletsen hier. Dus eerst aan de studie en dáárna pas weer reageren....
maandag 12 februari 2007 om 20:48
Intiem. ik had een stukje geschreven, waarin dit volgende deel echt wel belangrijk voor jou is denk ik over die roos van Leary, daarom nogmaals (ff knippen plakken):
Laat jezelf in dit geval geen etiketje opplakken. Dat kan niet met zo'n test. Dat kan alleen na langdurige psychotherapie en uitgebreide diagnostiek. Als ik jou was zou ik het blijven bekijken als assertiviteit, waar weinig mis mee is..
En ook al zou het wel kloppen, dat maakt jou toch niet anders dan je nu bent?? Zoals Mamzelle ook al zei: ik zie juist heel veel positieve dingen bij jou naar voren komen, dus die kant is er ook!
Laat jezelf in dit geval geen etiketje opplakken. Dat kan niet met zo'n test. Dat kan alleen na langdurige psychotherapie en uitgebreide diagnostiek. Als ik jou was zou ik het blijven bekijken als assertiviteit, waar weinig mis mee is..
En ook al zou het wel kloppen, dat maakt jou toch niet anders dan je nu bent?? Zoals Mamzelle ook al zei: ik zie juist heel veel positieve dingen bij jou naar voren komen, dus die kant is er ook!
maandag 12 februari 2007 om 22:07
Robin, dat is lief van je. Wordt helemaal warm van jullie lief gemeende complimentjes.En er is inderdaad geen diagnose gesteld, hooguit dat ik wat hoger scoor in die richting. En dan nog zijn er twee totaal verschillende typen narcisten heb ik gelezen en die lijken totaal niet op elkaar vinnik. Dus dan hoef ik theoretisch gezien ook niet die erge variant te zijn toch?Maar nu even over jullie, dan pak ik wel eventjes een extra scherm erbij, want er is alweer zoveel geschreven!Ik heb een hele pagina naar beneden gescrolled, maar het gaat voornl. om opvoeden e.d. Misschien niet echt wat aansluit bij jou Kreeftje...hoe is het?Zeepaardje, ben je er voor jezelf eigenlijk al uit wat je wil/niet wil met je vriend en zijn manier van omgaan met borderline? Want het lijkt me belangrijk dat je jezelf hierbij als uitgangspunt neemt en voor jezelf bepaalt wat je wil en kan tolereren en wat niet. En als dat betekent voor je vriend dat hij toch weer wat zou werken aan vaardigheden...want borderline mag je natuurlijk niet als excuus gebruiken om maar los te gaan tegen de ander onder het mom dat de ander het maar moet uitzitten. Want je klinkt bereidt om hem gewoon zijn ruimte te geven, maar dat hij bepaalde basis respect uit het oog verliest. Als hij dat niet kan of wil proberen te veranderen, wat wil jij dan?? Lijkt me belangrijk dat je dat jezelf eerst afvraagt en je eigen grenzen ook bewaakt! Sterkte iig.Mamzelle, tis natuurlijk helemaal niet gek als je op je veertigste nog steeds lerende bent toch? Als we alles al wisten, dan was het waarschijnlijk tijd voor ons graf haha. Ik ben ook nog steeds lerende hoor. Mijn eigen suggesties aan jou (en zoals ik het o.a. geleerd heb op dagbehandeling) breng ik ook nog steeds met wisselend succes in de praktijk. Maar al het begin is moeilijk en als je al weet wat je triggert in slecht voelen, dan ben je al een stap verder. Ik weet dus goed in theorie wat in mijn geval verstandig is en ik probeer dat ook echt letterlijk om tye zetten in daden.Ik heb bijvoorbeeld voor het eerst in jaren in november weer een feestje gegeven. Ik werd toen 30 en ik was bang dat ik spijt zou krijgen als ik niet eenmaal in mijn leven een feest zou maken van mijn verjaardag. Ik durfde het eigenlijk ook alleen maar omdat mijn vriend (ook 30) met mij het feest samen vierde. Het was dus een " ons" feest en daardoor voelde ik me niet alleen verantwoordelijk. Ik heb voor mijn ding veel hulp ingeroepen en zelfs catering geregeld (was ik gelijk af van de kook en boodschappen stress...en dat scheelt tonnen). Ik kan niet anders zeggen dan dat ik genoten heb en zoooooo blij dat ik het heb aangedurfd ondanks mijn zorgen. Ik heb ook echt een duidelijke grens gesteld, nl. vanaf 18.00 uur (dus met eten) tot 24.00 uur en daarna wilde ik de mogelijkheid hebben om zonder schroom mensen weg te werken. Uiteindelijk werd het 03.00 uur, maar ik voelde me toch vrij ontspannen met de wetenschap dat ik geen zeikwijf was als ik het toch zou afbreken.Dat is een stukje positieve praktijkervaring die ik nooit zal vergeten en ik ben erg dankbaar voor die mooie ervaring! Dan kan ik echt terugkijken dat ik een hoop heb geleerd op de dagbehandeling.Mensen vinden mij ook echt erg positief veranderd tov vroeger, nl. een stuk spontaner en stralender en minder zwaar en gesloten en serieus. Ha, fijn he, word echt blij van binnen als ik -ook- denk aan al de goeie veranderingen van de afgelopenen jaren : ))dat is pure winst.Robin, hoe is het nu met je? Heeft de kalmte en relaxigheid van dat weekend doorgezet?Alle anderen (weet eigenlijk niet hoeveel er meelezen)?Ik ga even bij de 'mama's' kijken.Euh, verder iemand van jullie (negatieve) mirena ervaringen nu ik toch schrijf?
maandag 12 februari 2007 om 22:59
ik denk trouwens dat je soms mensen aan trekt met soortgelijke problemen zonder dat je het zelf in de gaten hoeft te hebben....
soort zoekt soort zeggen ze toch wel eens haha... ergens werkt het volgens mij ook wel een beetje zo...
2 van mijn beste vriendinnen ken ik al zowat mijn hele leven... en later bleken zij dus ook borderline trekken te hebben... of de ander heeft weer last van psychoses....
nog een andere hartsvriendin van me... ze is mijn exschoonzus ook trouwens... die weet sinds een half jaar dat ze ook borderline heeft en dan zijn wij toch al zo'n 11 jaar vriendinnen.
soort zoekt soort zeggen ze toch wel eens haha... ergens werkt het volgens mij ook wel een beetje zo...
2 van mijn beste vriendinnen ken ik al zowat mijn hele leven... en later bleken zij dus ook borderline trekken te hebben... of de ander heeft weer last van psychoses....
nog een andere hartsvriendin van me... ze is mijn exschoonzus ook trouwens... die weet sinds een half jaar dat ze ook borderline heeft en dan zijn wij toch al zo'n 11 jaar vriendinnen.
dinsdag 13 februari 2007 om 11:14
quote:
Robin, dat is lief van je. Wordt helemaal warm van jullie lief gemeende complimentjes.
En er is inderdaad geen diagnose gesteld, hooguit dat ik wat hoger scoor in die richting. En dan nog zijn er twee totaal verschillende typen narcisten heb ik gelezen en die lijken totaal niet op elkaar vinnik. Dus dan hoef ik theoretisch gezien ook niet die erge variant te zijn toch?
Maar nu even over jullie, dan pak ik wel eventjes een extra scherm erbij, want er is alweer zoveel geschreven!
Ik heb een hele pagina naar beneden gescrolled, maar het gaat voornl. om opvoeden e.d. Misschien niet echt wat aansluit bij jou Kreeftje...hoe is het?
Zeepaardje, ben je er voor jezelf eigenlijk al uit wat je wil/niet wil met je vriend en zijn manier van omgaan met borderline? Want het lijkt me belangrijk dat je jezelf hierbij als uitgangspunt neemt en voor jezelf bepaalt wat je wil en kan tolereren en wat niet. En als dat betekent voor je vriend dat hij toch weer wat zou werken aan vaardigheden...want borderline mag je natuurlijk niet als excuus gebruiken om maar los te gaan tegen de ander onder het mom dat de ander het maar moet uitzitten. Want je klinkt bereidt om hem gewoon zijn ruimte te geven, maar dat hij bepaalde basis respect uit het oog verliest. Als hij dat niet kan of wil proberen te veranderen, wat wil jij dan?? Lijkt me belangrijk dat je dat jezelf eerst afvraagt en je eigen grenzen ook bewaakt! Sterkte iig.hallo. blijf er bij hem op hameren (soms voorzichtig benoemen soms gewoon hardop zeggend) dat zulk gedrag echt niet kan. In het weekend ging hij tekeer naar onze jongste van 2 die hem voor de voeten liep (vriend had wat laten vallen tot zijn grote ergernis en kleine kwam er bij kijken wat papa aan doen was) dat hij op moest rotten (....) ik zei rustig dat hjij dit niet kon maken. Dat maakte hij zelf wel uit schreeuwde hij naar mij. En vervolgens roept hij ook nog tegen kind dat hij net als ons (mij en mijn dochter) is: ook zo'n jankerd en zeurpiet.
een uurtje later ofzo kwam hij er wel op terug met zowel mij als kind dat dit niet had gekund.
Mamzelle, tis natuurlijk helemaal niet gek als je op je veertigste nog steeds lerende bent toch? Als we alles al wisten, dan was het waarschijnlijk tijd voor ons graf haha. Ik ben ook nog steeds lerende hoor. Mijn eigen suggesties aan jou (en zoals ik het o.a. geleerd heb op dagbehandeling) breng ik ook nog steeds met wisselend succes in de praktijk. Maar al het begin is moeilijk en als je al weet wat je triggert in slecht voelen, dan ben je al een stap verder. Ik weet dus goed in theorie wat in mijn geval verstandig is en ik probeer dat ook echt letterlijk om tye zetten in daden.
Ik heb bijvoorbeeld voor het eerst in jaren in november weer een feestje gegeven. Ik werd toen 30 en ik was bang dat ik spijt zou krijgen als ik niet eenmaal in mijn leven een feest zou maken van mijn verjaardag. Ik durfde het eigenlijk ook alleen maar omdat mijn vriend (ook 30) met mij het feest samen vierde. Het was dus een " ons" feest en daardoor voelde ik me niet alleen verantwoordelijk. Ik heb voor mijn ding veel hulp ingeroepen en zelfs catering geregeld (was ik gelijk af van de kook en boodschappen stress...en dat scheelt tonnen). Ik kan niet anders zeggen dan dat ik genoten heb en zoooooo blij dat ik het heb aangedurfd ondanks mijn zorgen. Ik heb ook echt een duidelijke grens gesteld, nl. vanaf 18.00 uur (dus met eten) tot 24.00 uur en daarna wilde ik de mogelijkheid hebben om zonder schroom mensen weg te werken. Uiteindelijk werd het 03.00 uur, maar ik voelde me toch vrij ontspannen met de wetenschap dat ik geen zeikwijf was als ik het toch zou afbreken.
Dat is een stukje positieve praktijkervaring die ik nooit zal vergeten en ik ben erg dankbaar voor die mooie ervaring! Dan kan ik echt terugkijken dat ik een hoop heb geleerd op de dagbehandeling.
Mensen vinden mij ook echt erg positief veranderd tov vroeger, nl. een stuk spontaner en stralender en minder zwaar en gesloten en serieus. Ha, fijn he, word echt blij van binnen als ik -ook- denk aan al de goeie veranderingen van de afgelopenen jaren : ))
dat is pure winst.
Robin, hoe is het nu met je? Heeft de kalmte en relaxigheid van dat weekend doorgezet?
Alle anderen (weet eigenlijk niet hoeveel er meelezen)?
Ik ga even bij de 'mama's' kijken.
Euh, verder iemand van jullie (negatieve) mirena ervaringen nu ik toch schrijf?
Robin, dat is lief van je. Wordt helemaal warm van jullie lief gemeende complimentjes.
En er is inderdaad geen diagnose gesteld, hooguit dat ik wat hoger scoor in die richting. En dan nog zijn er twee totaal verschillende typen narcisten heb ik gelezen en die lijken totaal niet op elkaar vinnik. Dus dan hoef ik theoretisch gezien ook niet die erge variant te zijn toch?
Maar nu even over jullie, dan pak ik wel eventjes een extra scherm erbij, want er is alweer zoveel geschreven!
Ik heb een hele pagina naar beneden gescrolled, maar het gaat voornl. om opvoeden e.d. Misschien niet echt wat aansluit bij jou Kreeftje...hoe is het?
Zeepaardje, ben je er voor jezelf eigenlijk al uit wat je wil/niet wil met je vriend en zijn manier van omgaan met borderline? Want het lijkt me belangrijk dat je jezelf hierbij als uitgangspunt neemt en voor jezelf bepaalt wat je wil en kan tolereren en wat niet. En als dat betekent voor je vriend dat hij toch weer wat zou werken aan vaardigheden...want borderline mag je natuurlijk niet als excuus gebruiken om maar los te gaan tegen de ander onder het mom dat de ander het maar moet uitzitten. Want je klinkt bereidt om hem gewoon zijn ruimte te geven, maar dat hij bepaalde basis respect uit het oog verliest. Als hij dat niet kan of wil proberen te veranderen, wat wil jij dan?? Lijkt me belangrijk dat je dat jezelf eerst afvraagt en je eigen grenzen ook bewaakt! Sterkte iig.hallo. blijf er bij hem op hameren (soms voorzichtig benoemen soms gewoon hardop zeggend) dat zulk gedrag echt niet kan. In het weekend ging hij tekeer naar onze jongste van 2 die hem voor de voeten liep (vriend had wat laten vallen tot zijn grote ergernis en kleine kwam er bij kijken wat papa aan doen was) dat hij op moest rotten (....) ik zei rustig dat hjij dit niet kon maken. Dat maakte hij zelf wel uit schreeuwde hij naar mij. En vervolgens roept hij ook nog tegen kind dat hij net als ons (mij en mijn dochter) is: ook zo'n jankerd en zeurpiet.
een uurtje later ofzo kwam hij er wel op terug met zowel mij als kind dat dit niet had gekund.
Mamzelle, tis natuurlijk helemaal niet gek als je op je veertigste nog steeds lerende bent toch? Als we alles al wisten, dan was het waarschijnlijk tijd voor ons graf haha. Ik ben ook nog steeds lerende hoor. Mijn eigen suggesties aan jou (en zoals ik het o.a. geleerd heb op dagbehandeling) breng ik ook nog steeds met wisselend succes in de praktijk. Maar al het begin is moeilijk en als je al weet wat je triggert in slecht voelen, dan ben je al een stap verder. Ik weet dus goed in theorie wat in mijn geval verstandig is en ik probeer dat ook echt letterlijk om tye zetten in daden.
Ik heb bijvoorbeeld voor het eerst in jaren in november weer een feestje gegeven. Ik werd toen 30 en ik was bang dat ik spijt zou krijgen als ik niet eenmaal in mijn leven een feest zou maken van mijn verjaardag. Ik durfde het eigenlijk ook alleen maar omdat mijn vriend (ook 30) met mij het feest samen vierde. Het was dus een " ons" feest en daardoor voelde ik me niet alleen verantwoordelijk. Ik heb voor mijn ding veel hulp ingeroepen en zelfs catering geregeld (was ik gelijk af van de kook en boodschappen stress...en dat scheelt tonnen). Ik kan niet anders zeggen dan dat ik genoten heb en zoooooo blij dat ik het heb aangedurfd ondanks mijn zorgen. Ik heb ook echt een duidelijke grens gesteld, nl. vanaf 18.00 uur (dus met eten) tot 24.00 uur en daarna wilde ik de mogelijkheid hebben om zonder schroom mensen weg te werken. Uiteindelijk werd het 03.00 uur, maar ik voelde me toch vrij ontspannen met de wetenschap dat ik geen zeikwijf was als ik het toch zou afbreken.
Dat is een stukje positieve praktijkervaring die ik nooit zal vergeten en ik ben erg dankbaar voor die mooie ervaring! Dan kan ik echt terugkijken dat ik een hoop heb geleerd op de dagbehandeling.
Mensen vinden mij ook echt erg positief veranderd tov vroeger, nl. een stuk spontaner en stralender en minder zwaar en gesloten en serieus. Ha, fijn he, word echt blij van binnen als ik -ook- denk aan al de goeie veranderingen van de afgelopenen jaren : ))
dat is pure winst.
Robin, hoe is het nu met je? Heeft de kalmte en relaxigheid van dat weekend doorgezet?
Alle anderen (weet eigenlijk niet hoeveel er meelezen)?
Ik ga even bij de 'mama's' kijken.
Euh, verder iemand van jullie (negatieve) mirena ervaringen nu ik toch schrijf?
dinsdag 13 februari 2007 om 12:52
Mijn Mirena zit braaf op zijn plek al voel ik me alsof het daarbinnen zit te woekeren ... maar dat zal wel verbeelding zijn. Ik ben meer dan vijf kg aangekomen en kan gewoon niet geloven dat het heel normale kilo's zijn dus dan ga ik van die spookverhalen verzinnen. Geen menstruatie meer dus echt klagen hoor je me niet.
Intiem, fijn als je zo terug kunt kijken op je feestje, dat geeft je moed om nog eens een keer zo'n project aan te gaan.
Zeepaardje, ik heb er dus heel veel jaren opzitten met een onbehandelde borderliner. Het is mijn indruk dat alleen zeggen wat je grens is niet werkt - hij moet vóelen dat hij je grens overschreden is wil hij er iets mee gaan doen.
En hoe: pffff, use your imagination. De mijne was agressief dus kon er niet zo heel veel mee bereiken. Niet discussieren, weglopen, als hij zich laat gaan. Je kindje weghalen uit zo'n situatie als hij daar niet agressief van wordt. Wél rekening mee houden dat hij lichtgeraakt is, maar niet alles wat hem zou kunnen raken proberen weg te nemen. Als hij je achterna loopt blik op leeg en mond dicht, ook al wil je van binnen schreeuwen dat 'ie het fout heeft, dat 'ie ..... .. Als hij de time out niet zoekt moet je hem zelf zoeken.
Intiem, fijn als je zo terug kunt kijken op je feestje, dat geeft je moed om nog eens een keer zo'n project aan te gaan.
Zeepaardje, ik heb er dus heel veel jaren opzitten met een onbehandelde borderliner. Het is mijn indruk dat alleen zeggen wat je grens is niet werkt - hij moet vóelen dat hij je grens overschreden is wil hij er iets mee gaan doen.
En hoe: pffff, use your imagination. De mijne was agressief dus kon er niet zo heel veel mee bereiken. Niet discussieren, weglopen, als hij zich laat gaan. Je kindje weghalen uit zo'n situatie als hij daar niet agressief van wordt. Wél rekening mee houden dat hij lichtgeraakt is, maar niet alles wat hem zou kunnen raken proberen weg te nemen. Als hij je achterna loopt blik op leeg en mond dicht, ook al wil je van binnen schreeuwen dat 'ie het fout heeft, dat 'ie ..... .. Als hij de time out niet zoekt moet je hem zelf zoeken.
dinsdag 13 februari 2007 om 12:59
quote:
Mijn Mirena zit braaf op zijn plek al voel ik me alsof het daarbinnen zit te woekeren ... maar dat zal wel verbeelding zijn. Ik ben meer dan vijf kg aangekomen en kan gewoon niet geloven dat het heel normale kilo's zijn dus dan ga ik van die spookverhalen verzinnen. Geen menstruatie meer dus echt klagen hoor je me niet.
Intiem, fijn als je zo terug kunt kijken op je feestje, dat geeft je moed om nog eens een keer zo'n project aan te gaan.
Zeepaardje, ik heb er dus heel veel jaren opzitten met een onbehandelde borderliner. de mijne heeft wel linehan gehad jaren geleden maar ziet hernieuwd therapie niet zitten (te veel andere stress aan zijn kop, fysiek zware fulltime baan) et is mijn indruk dat alleen zeggen wat je grens is niet werkt - hij moet vóelen dat hij je grens overschreden is wil hij er iets mee gaan doen.
En hoe: pffff, use your imagination. De mijne was agressief dus kon er niet zo heel veel mee bereiken. Niet discussieren, weglopen, als hij zich laat gaan. Je kindje weghalen uit zo'n situatie als hij daar niet agressief van wordt. dat wisselt wel: als ik hem meeneem komt hij ons soms achterna en als ik niks doe vraagt ie hardop wat ik wel niet voor moeder ben?!Wél rekening mee houden dat hij lichtgeraakt is, maar niet alles wat hem zou kunnen raken proberen weg te nemen.ik weet het ja, maar doe dat nog te vaak. Als hij je achterna loopt blik op leeg en mond dicht, krijg ik te horen dat ik een domme kop heb dat ik zo niks sta te doen of hem sta aan te kijken ook al wil je van binnen schreeuwen dat 'ie het fout heeft, dat 'ie ..... .. Als hij de time out niet zoekt moet je hem zelf zoeken.
Mijn Mirena zit braaf op zijn plek al voel ik me alsof het daarbinnen zit te woekeren ... maar dat zal wel verbeelding zijn. Ik ben meer dan vijf kg aangekomen en kan gewoon niet geloven dat het heel normale kilo's zijn dus dan ga ik van die spookverhalen verzinnen. Geen menstruatie meer dus echt klagen hoor je me niet.
Intiem, fijn als je zo terug kunt kijken op je feestje, dat geeft je moed om nog eens een keer zo'n project aan te gaan.
Zeepaardje, ik heb er dus heel veel jaren opzitten met een onbehandelde borderliner. de mijne heeft wel linehan gehad jaren geleden maar ziet hernieuwd therapie niet zitten (te veel andere stress aan zijn kop, fysiek zware fulltime baan) et is mijn indruk dat alleen zeggen wat je grens is niet werkt - hij moet vóelen dat hij je grens overschreden is wil hij er iets mee gaan doen.
En hoe: pffff, use your imagination. De mijne was agressief dus kon er niet zo heel veel mee bereiken. Niet discussieren, weglopen, als hij zich laat gaan. Je kindje weghalen uit zo'n situatie als hij daar niet agressief van wordt. dat wisselt wel: als ik hem meeneem komt hij ons soms achterna en als ik niks doe vraagt ie hardop wat ik wel niet voor moeder ben?!Wél rekening mee houden dat hij lichtgeraakt is, maar niet alles wat hem zou kunnen raken proberen weg te nemen.ik weet het ja, maar doe dat nog te vaak. Als hij je achterna loopt blik op leeg en mond dicht, krijg ik te horen dat ik een domme kop heb dat ik zo niks sta te doen of hem sta aan te kijken ook al wil je van binnen schreeuwen dat 'ie het fout heeft, dat 'ie ..... .. Als hij de time out niet zoekt moet je hem zelf zoeken.
dinsdag 13 februari 2007 om 13:30
Ken je de linehan therapie voldoende om samen met hem - op een rustig moment - codes af te spreken, over hoe te handelen, of hoe hem te herinneren, op 'hete' momenten? Samen eruit komen, dus niet alles over jouw rug maar gewoon hij zijn verantwoordelijkheid en jij hem helpen om die te nemen, voelt voor hem mogelijk acceptabeler dan als hij in zijn eentje de totale verantwoordelijkheid moet dragen. Ik luister nu even naar mezelf en word gék van altijd maar die hele verantwoordelijkheid zelf dragen en wil niets liever dan hem delen, wat bij kleine kinderen dan maar beperkt kan.
En verder: al die rotzooi, een hele hoop hoort bij de afzender. Ik wissel 'jij bent een %%^^%^ af met 'ik ben een ^%%%^' - en per saldo eindig ik met vreselijk balen van mezelf dat ik me weer heb laten gaan. Weet niet of dat bij hem ook zo werkt, of dat hij eerder baalt van dat jij hem hebt getriggerd.
En verder: al die rotzooi, een hele hoop hoort bij de afzender. Ik wissel 'jij bent een %%^^%^ af met 'ik ben een ^%%%^' - en per saldo eindig ik met vreselijk balen van mezelf dat ik me weer heb laten gaan. Weet niet of dat bij hem ook zo werkt, of dat hij eerder baalt van dat jij hem hebt getriggerd.
dinsdag 13 februari 2007 om 13:32
dinsdag 13 februari 2007 om 13:49
quote:Ken je de linehan therapie voldoende om samen met hem - op een rustig moment - codes af te spreken, over hoe te handelen, of hoe hem te herinneren, op 'hete' momenten?ja die ken ik , niet in details meer maar toch. Echter, helaas neemt hij die rust nauweljks of niet om met die therapie nog iets te doen, de tips die hij meegekregen heeft op te volgen Samen eruit komen, dus niet alles over jouw rug maar gewoon hij zijn verantwoordelijkheid en jij hem helpen om die te nemendat vind ik dus heel zwaar want hij laat dit niet doen, ervaart het als bemoeizucht zijn richting op danwel als een aanval op zijn persoon , voelt voor hem mogelijk acceptabeler dan als hij in zijn eentje de totale verantwoordelijkheid moet dragen. Ik luister nu even naar mezelf en word gék van altijd maar die hele verantwoordelijkheid zelf dragen en wil niets liever dan hem delen, wat bij kleine kinderen dan maar beperkt kan.
En verder: al die rotzooi, een hele hoop hoort bij de afzender. Ik wissel 'jij bent een %%^^%^ af met 'ik ben een ^%%%^' - en per saldo eindig ik met vreselijk balen van mezelf dat ik me weer heb laten gaan. Weet niet of dat bij hem ook zo werkt, of dat hij eerder baalt van dat jij hem hebt getriggerd. dat wisselt per situatie helaas
En verder: al die rotzooi, een hele hoop hoort bij de afzender. Ik wissel 'jij bent een %%^^%^ af met 'ik ben een ^%%%^' - en per saldo eindig ik met vreselijk balen van mezelf dat ik me weer heb laten gaan. Weet niet of dat bij hem ook zo werkt, of dat hij eerder baalt van dat jij hem hebt getriggerd. dat wisselt per situatie helaas
dinsdag 13 februari 2007 om 14:43
Nou intiem, dat rustige relaxte houd ik meestal maar even vol, maar elke dag is mooi meegenomen toch..? Ik voel me naar omstandigheden wel wat beter. De laatste keer therapie was ook fijn en dan zie ik toch wel vorderingen. Ik krijg steeds meer contact met mijn emoties zeg maar. Dat is eng, maar wel goed. Ik heb namelijk heel erg de irrationele gedachte: dat mag ik niet voelen.. Die zit echt hardnekkig in mijn hoofd.
Maargoed de laatste weken heb ik niet meer dat gevoel, wat ik maandenlang vaak had, dat ik me echt zo somber voelde en ook vooral vervreemd van mezelf. Ik weet niet of dat bij dissociatie hoort, maar het is in ieder geval minder (misschien door de medicijnen?). Ik voel me vaker weer mezelf en dat is echt fijn. Is dit te volgen?
Het blijft verder lastig omdat het met mijn gezondheid niet zo lekker gaat. Daardoor word ik nu beperkt in mijn mogelijkheden. Maar stiekem weet ik ook dat ik vroeger (en evt. in de toekomst als ik wel van alles kan doen, bijv. qua werk) ik ook dat rusteloze in me had hoor..
Ik ga volgende week even weg met mijn lover, daar kijk ik erg naar uit. We zijn er wel aan toe, lekker even samen op stap. Ik heb me nu even beperkt tot dit, zal gauw weer bijlezen. Fijn dat we hier schrijven. Klopt het dat de meesten zo qua leeftijd tussen 30-40 zijn (behalve kreeftje?). Ik ben 31.
Maargoed de laatste weken heb ik niet meer dat gevoel, wat ik maandenlang vaak had, dat ik me echt zo somber voelde en ook vooral vervreemd van mezelf. Ik weet niet of dat bij dissociatie hoort, maar het is in ieder geval minder (misschien door de medicijnen?). Ik voel me vaker weer mezelf en dat is echt fijn. Is dit te volgen?
Het blijft verder lastig omdat het met mijn gezondheid niet zo lekker gaat. Daardoor word ik nu beperkt in mijn mogelijkheden. Maar stiekem weet ik ook dat ik vroeger (en evt. in de toekomst als ik wel van alles kan doen, bijv. qua werk) ik ook dat rusteloze in me had hoor..
Ik ga volgende week even weg met mijn lover, daar kijk ik erg naar uit. We zijn er wel aan toe, lekker even samen op stap. Ik heb me nu even beperkt tot dit, zal gauw weer bijlezen. Fijn dat we hier schrijven. Klopt het dat de meesten zo qua leeftijd tussen 30-40 zijn (behalve kreeftje?). Ik ben 31.
dinsdag 13 februari 2007 om 14:49
quote:Ennuh ... tuurlijk heeft hij zijn verantwoordelijkheid, maar hij neemt die niet. Levert je meer op om hem te helpen zich redelijk te gedragen dan om je af te zetten tegen zijn onredelijke gedrag. Die ruzie is er op dat moment toch al, dus wat heb je dan te verliezen.oooh ooh ooh ik weet dat je gelijk hebt hoor.
woensdag 14 februari 2007 om 09:25
quote:Nou intiem, dat rustige relaxte houd ik meestal maar even vol, maar elke dag is mooi meegenomen toch..? Ik voel me naar omstandigheden wel wat beter. De laatste keer therapie was ook fijn en dan zie ik toch wel vorderingen. Ik krijg steeds meer contact met mijn emoties zeg maar. Dat is eng, maar wel goed. Ik heb namelijk heel erg de irrationele gedachte: dat mag ik niet voelen.. Die zit echt hardnekkig in mijn hoofd.
Ik herken het Robin, ik heb alleen heel erg sterk de gedachte "dat wil ik niet voelen" Het is inderdaad erg eng om naar moeilijke gevoelens te gaan. Ik heb daar jaren over gedaan en kan dat nog steeds maar heel beperkt. En eerlijk gezegd wil ik het eigenlijk ook niet meer. Ik voel me fysiek zo slecht worden (krijg het benauwd, mijn keel knijpt dicht etc.) als ik dat ga opzoeken, dat ik het voor mzelf eigenlijk wel best vind. Dus weet wel dat je hierin een keuze hebt he! En dat het ook belangrijk is om bij je tempo te blijven en dat forceren ook te erg kan zijn. *; Doe je het eigenlijk met een haptonoom oid? Ik heb dat geprobeerd en uiteindelijk was de bedoeling om het met dagbehandeling op te pakken. Alleen werd ik toen zwanger en werd dat prioriteit (mijn stemming en zorgen omtrent kind krijgen). Ik ben er toen nooit aangegaan, maar eerlijk hoeft dat dus niet meer voor mij.
Maargoed de laatste weken heb ik niet meer dat gevoel, wat ik maandenlang vaak had, dat ik me echt zo somber voelde en ook vooral vervreemd van mezelf. Ik weet niet of dat bij dissociatie hoort, maar het is in ieder geval minder (misschien door de medicijnen?). Ik voel me vaker weer mezelf en dat is echt fijn. Is dit te volgen?
Ja hoor, zeker wel. Ik ken dat gevoel in verschillende vormen, nl. het gevoel alsof ik een soort van stoned ben en alles met een demper beleef en dingen niet echt binnenkomen. Of dat ik het gevoel heb dat ik mijn leven aan me voorbij zie trekken, maar er zelf niet bijkan. Ik sta dan eigenlijk langs de zijlijn als toeschouwer. Of dat ik in een soort vage realiteit zit, waarbij ik het gevoel heb dat ik geen onderdeel uitmaak van de mensen en het systeem om me heen. Het gevoel van alien-ated (?). Volgens mij hebben we het wel min of meer over dezelfde vreemde gevoelenens toch?
Iig fijn als je het gevoel hebt dat je wat meer onderdeel wordt van je omgeving. Ik vond het erg fijn om te merken dat ik wat meer aansluiting begon te voelen. Soms val ik weer terug naar die vervreemding, maar inmiddels heb ik gemerkt dat ik na een tijdje vanzelf weer meer terug kom.
Het blijft verder lastig omdat het met mijn gezondheid niet zo lekker gaat. Daardoor word ik nu beperkt in mijn mogelijkheden. Maar stiekem weet ik ook dat ik vroeger (en evt. in de toekomst als ik wel van alles kan doen, bijv. qua werk) ik ook dat rusteloze in me had hoor..
Je had toch iets met je arm(en)? Heb jij niet een vraag gesteld een tijdje geleden over een tense apparaat? Werkt dat een beetje voor jou?
Ik ga volgende week even weg met mijn lover, daar kijk ik erg naar uit. We zijn er wel aan toe, lekker even samen op stap. Ik heb me nu even beperkt tot dit, zal gauw weer bijlezen. Fijn dat we hier schrijven. Klopt het dat de meesten zo qua leeftijd tussen 30-40 zijn (behalve kreeftje?). Ik ben 31. Ik ben 30. Ik ga half maart ook weg. Lekker he? Waar gaan jullie heen?
Mijn toetsenbord doet het nog maar half en ik heb geen nieuwe batterijen, dus moet erg langzaam typen. Niet fijn, dus ik stop voor nu.
Fijne dag allemaal.
Ik herken het Robin, ik heb alleen heel erg sterk de gedachte "dat wil ik niet voelen" Het is inderdaad erg eng om naar moeilijke gevoelens te gaan. Ik heb daar jaren over gedaan en kan dat nog steeds maar heel beperkt. En eerlijk gezegd wil ik het eigenlijk ook niet meer. Ik voel me fysiek zo slecht worden (krijg het benauwd, mijn keel knijpt dicht etc.) als ik dat ga opzoeken, dat ik het voor mzelf eigenlijk wel best vind. Dus weet wel dat je hierin een keuze hebt he! En dat het ook belangrijk is om bij je tempo te blijven en dat forceren ook te erg kan zijn. *; Doe je het eigenlijk met een haptonoom oid? Ik heb dat geprobeerd en uiteindelijk was de bedoeling om het met dagbehandeling op te pakken. Alleen werd ik toen zwanger en werd dat prioriteit (mijn stemming en zorgen omtrent kind krijgen). Ik ben er toen nooit aangegaan, maar eerlijk hoeft dat dus niet meer voor mij.
Maargoed de laatste weken heb ik niet meer dat gevoel, wat ik maandenlang vaak had, dat ik me echt zo somber voelde en ook vooral vervreemd van mezelf. Ik weet niet of dat bij dissociatie hoort, maar het is in ieder geval minder (misschien door de medicijnen?). Ik voel me vaker weer mezelf en dat is echt fijn. Is dit te volgen?
Ja hoor, zeker wel. Ik ken dat gevoel in verschillende vormen, nl. het gevoel alsof ik een soort van stoned ben en alles met een demper beleef en dingen niet echt binnenkomen. Of dat ik het gevoel heb dat ik mijn leven aan me voorbij zie trekken, maar er zelf niet bijkan. Ik sta dan eigenlijk langs de zijlijn als toeschouwer. Of dat ik in een soort vage realiteit zit, waarbij ik het gevoel heb dat ik geen onderdeel uitmaak van de mensen en het systeem om me heen. Het gevoel van alien-ated (?). Volgens mij hebben we het wel min of meer over dezelfde vreemde gevoelenens toch?
Iig fijn als je het gevoel hebt dat je wat meer onderdeel wordt van je omgeving. Ik vond het erg fijn om te merken dat ik wat meer aansluiting begon te voelen. Soms val ik weer terug naar die vervreemding, maar inmiddels heb ik gemerkt dat ik na een tijdje vanzelf weer meer terug kom.
Het blijft verder lastig omdat het met mijn gezondheid niet zo lekker gaat. Daardoor word ik nu beperkt in mijn mogelijkheden. Maar stiekem weet ik ook dat ik vroeger (en evt. in de toekomst als ik wel van alles kan doen, bijv. qua werk) ik ook dat rusteloze in me had hoor..
Je had toch iets met je arm(en)? Heb jij niet een vraag gesteld een tijdje geleden over een tense apparaat? Werkt dat een beetje voor jou?
Ik ga volgende week even weg met mijn lover, daar kijk ik erg naar uit. We zijn er wel aan toe, lekker even samen op stap. Ik heb me nu even beperkt tot dit, zal gauw weer bijlezen. Fijn dat we hier schrijven. Klopt het dat de meesten zo qua leeftijd tussen 30-40 zijn (behalve kreeftje?). Ik ben 31. Ik ben 30. Ik ga half maart ook weg. Lekker he? Waar gaan jullie heen?
Mijn toetsenbord doet het nog maar half en ik heb geen nieuwe batterijen, dus moet erg langzaam typen. Niet fijn, dus ik stop voor nu.
Fijne dag allemaal.
woensdag 14 februari 2007 om 16:17
Ik heb namelijk heel erg de irrationele gedachte: dat mag ik niet voelen.. Die zit echt hardnekkig in mijn hoofd.
Ik herken het Robin, ik heb alleen heel erg sterk de gedachte "dat wil ik niet voelen" Ja daar ben ik nog niet uit, misschien is het bij mij ook wel: dat wil ik niet, maar ook weer wel maar niet alleen ofzo? Mm stof tot nadenken weer..Het is inderdaad erg eng om naar moeilijke gevoelens te gaan. Ik heb daar jaren over gedaan en kan dat nog steeds maar heel beperkt. En eerlijk gezegd wil ik het eigenlijk ook niet meer. Ik voel me fysiek zo slecht worden (krijg het benauwd, mijn keel knijpt dicht etc.) als ik dat ga opzoeken, dat ik het voor mzelf eigenlijk wel best vind. Dus weet wel dat je hierin een keuze hebt he! En dat het ook belangrijk is om bij je tempo te blijven en dat forceren ook te erg kan zijn. *; Doe je het eigenlijk met een haptonoom oid? Nee gewoon in therapie. Misschien dat ik nog wel eens een non-verbale therapie ofzo ga doen, maar dat weet ik nog niet zeker. Ik forceer het zeker niet (en de therapeut ook niet), het gaat in hele kleine stapjes. Eerst moet de angst daarvoor afnemen, waar jij het ook over hebt volgens mij..Ik heb dat geprobeerd en uiteindelijk was de bedoeling om het met dagbehandeling op te pakken. Alleen werd ik toen zwanger en werd dat prioriteit (mijn stemming en zorgen omtrent kind krijgen). Dat kan ik me voorstellen, dat is dan het allerbelangrijkste!
Ik voel me vaker weer mezelf en dat is echt fijn. Is dit te volgen?
Ja hoor, zeker wel. Ik ken dat gevoel in verschillende vormen, nl. het ...
Het gevoel van alien-ated (?). Volgens mij hebben we het wel min of meer over dezelfde vreemde gevoelenens toch? Zeker, je omschrijft precies wat ik bedoel. Ik vind het een erg eenzaam gevoel. Als of je constant naast jezelf loopt..of in andermans leven rondstapt in plaats van in je eigen leven.. niet meer weten wie je bent, zoiets.. In therapie heb ik het soms heel ineens, dan is het echt angst die te ver oploopt (angst om inderdaad verdriet of boosheid te voelen).
Iig fijn als je het gevoel hebt dat je wat meer onderdeel wordt van je omgeving. Ik vond het erg fijn om te merken dat ik wat meer aansluiting begon te voelen. Soms val ik weer terug naar die vervreemding, maar inmiddels heb ik gemerkt dat ik na een tijdje vanzelf weer meer terug kom.
Fijn dat je daar van uit kunt gaan, dan is het minder eng lijkt me. Wellicht is dat bij mij ook zo, maar hoop dat ik daar eens vanaf kom..
Het blijft verder lastig omdat het met mijn gezondheid niet zo lekker gaat. Je had toch iets met je arm(en)? Heb jij niet een vraag gesteld een tijdje geleden over een tense apparaat? (Nee iemand anders maar ik reageerde daar wel)Werkt dat een beetje voor jou?
Ik heb de Tens een tijdje gebruikt, maar dat leverde niets op, dus mee gestopt. Ik heb medicijnen die de pijn wel wat verlichten, maar helaas niet wegnemen. Kortom het vraagt veel energie.. Het is helaas moeilijk te behandelen, maar gaat hopelijk wel een keer over.
Ik ben 30. Ik ga half maart ook weg. Lekker he? Waar gaan jullie heen? Wij blijven in Nederland, we hebben ergens een huisje gehuurd. Lekker lezen, uit eten enzo. Proberen te genieten ipv zoveel piekeren! Dat ga jij vast ook proberen.. Waar ga jij/ gaan jullie heen?
Wat een lap tekst zo, heb wel wat geschrapt maargoed. Wel handig om zo te reageren.
Ik herken het Robin, ik heb alleen heel erg sterk de gedachte "dat wil ik niet voelen" Ja daar ben ik nog niet uit, misschien is het bij mij ook wel: dat wil ik niet, maar ook weer wel maar niet alleen ofzo? Mm stof tot nadenken weer..Het is inderdaad erg eng om naar moeilijke gevoelens te gaan. Ik heb daar jaren over gedaan en kan dat nog steeds maar heel beperkt. En eerlijk gezegd wil ik het eigenlijk ook niet meer. Ik voel me fysiek zo slecht worden (krijg het benauwd, mijn keel knijpt dicht etc.) als ik dat ga opzoeken, dat ik het voor mzelf eigenlijk wel best vind. Dus weet wel dat je hierin een keuze hebt he! En dat het ook belangrijk is om bij je tempo te blijven en dat forceren ook te erg kan zijn. *; Doe je het eigenlijk met een haptonoom oid? Nee gewoon in therapie. Misschien dat ik nog wel eens een non-verbale therapie ofzo ga doen, maar dat weet ik nog niet zeker. Ik forceer het zeker niet (en de therapeut ook niet), het gaat in hele kleine stapjes. Eerst moet de angst daarvoor afnemen, waar jij het ook over hebt volgens mij..Ik heb dat geprobeerd en uiteindelijk was de bedoeling om het met dagbehandeling op te pakken. Alleen werd ik toen zwanger en werd dat prioriteit (mijn stemming en zorgen omtrent kind krijgen). Dat kan ik me voorstellen, dat is dan het allerbelangrijkste!
Ik voel me vaker weer mezelf en dat is echt fijn. Is dit te volgen?
Ja hoor, zeker wel. Ik ken dat gevoel in verschillende vormen, nl. het ...
Het gevoel van alien-ated (?). Volgens mij hebben we het wel min of meer over dezelfde vreemde gevoelenens toch? Zeker, je omschrijft precies wat ik bedoel. Ik vind het een erg eenzaam gevoel. Als of je constant naast jezelf loopt..of in andermans leven rondstapt in plaats van in je eigen leven.. niet meer weten wie je bent, zoiets.. In therapie heb ik het soms heel ineens, dan is het echt angst die te ver oploopt (angst om inderdaad verdriet of boosheid te voelen).
Iig fijn als je het gevoel hebt dat je wat meer onderdeel wordt van je omgeving. Ik vond het erg fijn om te merken dat ik wat meer aansluiting begon te voelen. Soms val ik weer terug naar die vervreemding, maar inmiddels heb ik gemerkt dat ik na een tijdje vanzelf weer meer terug kom.
Fijn dat je daar van uit kunt gaan, dan is het minder eng lijkt me. Wellicht is dat bij mij ook zo, maar hoop dat ik daar eens vanaf kom..
Het blijft verder lastig omdat het met mijn gezondheid niet zo lekker gaat. Je had toch iets met je arm(en)? Heb jij niet een vraag gesteld een tijdje geleden over een tense apparaat? (Nee iemand anders maar ik reageerde daar wel)Werkt dat een beetje voor jou?
Ik heb de Tens een tijdje gebruikt, maar dat leverde niets op, dus mee gestopt. Ik heb medicijnen die de pijn wel wat verlichten, maar helaas niet wegnemen. Kortom het vraagt veel energie.. Het is helaas moeilijk te behandelen, maar gaat hopelijk wel een keer over.
Ik ben 30. Ik ga half maart ook weg. Lekker he? Waar gaan jullie heen? Wij blijven in Nederland, we hebben ergens een huisje gehuurd. Lekker lezen, uit eten enzo. Proberen te genieten ipv zoveel piekeren! Dat ga jij vast ook proberen.. Waar ga jij/ gaan jullie heen?
Wat een lap tekst zo, heb wel wat geschrapt maargoed. Wel handig om zo te reageren.
donderdag 15 februari 2007 om 14:09
quote:Zeker, je omschrijft precies wat ik bedoel. Ik vind het een erg eenzaam gevoel. Als of je constant naast jezelf loopt..of in andermans leven rondstapt in plaats van in je eigen leven.. niet meer weten wie je bent, zoiets..
Yep, jij omschrijft het ook treffend.
In therapie heb ik het soms heel ineens, dan is het echt angst die te ver oploopt (angst om inderdaad verdriet of boosheid te voelen). Het zal wel angst zijn...ik weet het niet? Ik weet alleen dat ik gewoon blokkeer en weg wil? Ik klap dan dicht...
maar inmiddels heb ik gemerkt dat ik na een tijdje vanzelf weer meer bij mezelf terug kom.
Fijn dat je daar van uit kunt gaan, dan is het minder eng lijkt me. Wellicht is dat bij mij ook zo, maar hoop dat ik daar eens vanaf kom..
Hmmmm, niet om je teleur te stellen. Maar ik weet niet in hoeverre je hier definiteif vanaf kan komen. Ik denk dat accepteren dat je dit gewoon hebt al een grote stap vooruit is. Als je het kunt accepteren op een bepaalde manier, dan wordt het gek genoeg ook makkelijker voor je psyche om eruit te komen. Da's dan tenminste mijn ervaring. Ook door heel erg in het hier en nu te blijven en kleine stapjes te maken.
Ik heb de Tens een tijdje gebruikt, maar dat leverde niets op, dus mee gestopt. Ik heb medicijnen die de pijn wel wat verlichten, maar helaas niet wegnemen. Kortom het vraagt veel energie.. Het is helaas moeilijk te behandelen, maar gaat hopelijk wel een keer over.
Dat kan ik me goed voorstellen dat fysieke pijn erg belastend is. Mag ik vragen wat je ook alweer precies hebt?
Ik ben 30. Ik ga half maart ook weg. Lekker he? Waar gaan jullie heen? Wij blijven in Nederland, we hebben ergens een huisje gehuurd. Lekker lezen, uit eten enzo. Proberen te genieten ipv zoveel piekeren! Dat ga jij vast ook proberen.. Waar ga jij/ gaan jullie heen?
Wij gaan een midweek naar zeeland als het allemaal goed gaat. Ik moet nl. nog even boeken.
Zeepaardje, ik hoop dat jullie er samen uit komen! Bestaat er trouwens zo iets als lotgenoten contact voor partners/andere intimi die veel te maken hebben met een persoon met borderline? Ik gok van wel. Zou je daar niet wat steun of tips kunnen krijgen?
ik denk trouwens dat je soms mensen aan trekt met soortgelijke
problemen zonder dat je het zelf in de gaten hoeft te hebben....
soort zoekt soort zeggen ze toch wel eens haha... ergens werkt het volgens mij ook wel een beetje zo...
Vlijtigliesje, dat klopt ook wel en ik ben ook niet wars van problemen van anderen hoor. Ik ben erg betrokken bij de mensen in mijn omgeving. Maar wel tot op zekere hoogte, want er zijn nl. best veel probleem-mensen in mijn omgeving en dat vraagt ook een hele hoop energie. Ik heb die gewoon niet altijd weg te geven, omdat ik dan voor mezelf niet genoeg meer overhou. Ik ben ook heel bewust op een andere manier met mensen gaan afspreken. Want al dat gepraat, ik kreeg er chronisch koppijn van. Nu wil ik gewoon iets leuks doen (actie) met iemand en niet alleen maar naar heel veel problemen luisteren. En sommige vriendschappen heb ik afstand van genomen, heel bewust. Want een vriendin van mijn vriend bijvoorbeeld, wil altijd heel graag met z'n drieën afspreken, maar voor mij hoeft dat echt niet. De lading is zo zwaar als zij er is, dat trek ik gewoon niet goed.
Maar vroeger, och, altijd maar kwamen mensen met problemen naar me toe. Zelfs in de kroeg wist ik het voor elkaar te krijgen om een hele avond naar een complete vreemde met liefdesverdriet te 'moeten' luisteren (ik vond het bot en lomp van mezelf om weg te gaan ofzoiets, dus bleef ik braaf luisteren en advies geven etc.). No way, dat doe ik gewoon echt niet meer, dat wil ik gewoon niet! Ik ben daar nogal allergisch voor geworden.
Gisteren heb ik mezelf opgegeven voor vrijwilligerswerk. Redelijk spontaan, maar ben er wel blij mee. Dit is een eerste inie minie stapje richting werk bijvoorbeeld. En ach, het is niet zo superverantwoordelijk/ingrijpend, want ik ga dat doen bij het GGZ/ RIBW atelier waar ik zelf al elke woensdag naartoe ga als client zeg maar. En ik moet toch gewoon ergens beginnen.
Verder slaap ik superveel. Snap het niet zo goed, of dit nu moe slaap of neigt naar depressie slaap is. Dat vinnik altijd heel moeilijk om van elkaar te onderscheiden. Maar voel me gewoon wel echt (ver)moe(id).
Dus ik kruip in bed, zodra dochter ook een slaapje heeft en deze week bén ik al zo verwend door vriend die (door zijn werk) dochter elke ochtend het ontbijt verzorgt. Vriend maakt mij dan pas wakker tegen de tijd dat hij naar zijn werk gaat en dan slaap ik al met al toch wel tot 8 of 9 uur. Da's luxe hoor met een peutertje...
Ik moet het wel even in de gaten houden.
Kreeftje, hoe is het met je?
Yep, jij omschrijft het ook treffend.
In therapie heb ik het soms heel ineens, dan is het echt angst die te ver oploopt (angst om inderdaad verdriet of boosheid te voelen). Het zal wel angst zijn...ik weet het niet? Ik weet alleen dat ik gewoon blokkeer en weg wil? Ik klap dan dicht...
maar inmiddels heb ik gemerkt dat ik na een tijdje vanzelf weer meer bij mezelf terug kom.
Fijn dat je daar van uit kunt gaan, dan is het minder eng lijkt me. Wellicht is dat bij mij ook zo, maar hoop dat ik daar eens vanaf kom..
Hmmmm, niet om je teleur te stellen. Maar ik weet niet in hoeverre je hier definiteif vanaf kan komen. Ik denk dat accepteren dat je dit gewoon hebt al een grote stap vooruit is. Als je het kunt accepteren op een bepaalde manier, dan wordt het gek genoeg ook makkelijker voor je psyche om eruit te komen. Da's dan tenminste mijn ervaring. Ook door heel erg in het hier en nu te blijven en kleine stapjes te maken.
Ik heb de Tens een tijdje gebruikt, maar dat leverde niets op, dus mee gestopt. Ik heb medicijnen die de pijn wel wat verlichten, maar helaas niet wegnemen. Kortom het vraagt veel energie.. Het is helaas moeilijk te behandelen, maar gaat hopelijk wel een keer over.
Dat kan ik me goed voorstellen dat fysieke pijn erg belastend is. Mag ik vragen wat je ook alweer precies hebt?
Ik ben 30. Ik ga half maart ook weg. Lekker he? Waar gaan jullie heen? Wij blijven in Nederland, we hebben ergens een huisje gehuurd. Lekker lezen, uit eten enzo. Proberen te genieten ipv zoveel piekeren! Dat ga jij vast ook proberen.. Waar ga jij/ gaan jullie heen?
Wij gaan een midweek naar zeeland als het allemaal goed gaat. Ik moet nl. nog even boeken.
Zeepaardje, ik hoop dat jullie er samen uit komen! Bestaat er trouwens zo iets als lotgenoten contact voor partners/andere intimi die veel te maken hebben met een persoon met borderline? Ik gok van wel. Zou je daar niet wat steun of tips kunnen krijgen?
ik denk trouwens dat je soms mensen aan trekt met soortgelijke
problemen zonder dat je het zelf in de gaten hoeft te hebben....
soort zoekt soort zeggen ze toch wel eens haha... ergens werkt het volgens mij ook wel een beetje zo...
Vlijtigliesje, dat klopt ook wel en ik ben ook niet wars van problemen van anderen hoor. Ik ben erg betrokken bij de mensen in mijn omgeving. Maar wel tot op zekere hoogte, want er zijn nl. best veel probleem-mensen in mijn omgeving en dat vraagt ook een hele hoop energie. Ik heb die gewoon niet altijd weg te geven, omdat ik dan voor mezelf niet genoeg meer overhou. Ik ben ook heel bewust op een andere manier met mensen gaan afspreken. Want al dat gepraat, ik kreeg er chronisch koppijn van. Nu wil ik gewoon iets leuks doen (actie) met iemand en niet alleen maar naar heel veel problemen luisteren. En sommige vriendschappen heb ik afstand van genomen, heel bewust. Want een vriendin van mijn vriend bijvoorbeeld, wil altijd heel graag met z'n drieën afspreken, maar voor mij hoeft dat echt niet. De lading is zo zwaar als zij er is, dat trek ik gewoon niet goed.
Maar vroeger, och, altijd maar kwamen mensen met problemen naar me toe. Zelfs in de kroeg wist ik het voor elkaar te krijgen om een hele avond naar een complete vreemde met liefdesverdriet te 'moeten' luisteren (ik vond het bot en lomp van mezelf om weg te gaan ofzoiets, dus bleef ik braaf luisteren en advies geven etc.). No way, dat doe ik gewoon echt niet meer, dat wil ik gewoon niet! Ik ben daar nogal allergisch voor geworden.
Gisteren heb ik mezelf opgegeven voor vrijwilligerswerk. Redelijk spontaan, maar ben er wel blij mee. Dit is een eerste inie minie stapje richting werk bijvoorbeeld. En ach, het is niet zo superverantwoordelijk/ingrijpend, want ik ga dat doen bij het GGZ/ RIBW atelier waar ik zelf al elke woensdag naartoe ga als client zeg maar. En ik moet toch gewoon ergens beginnen.
Verder slaap ik superveel. Snap het niet zo goed, of dit nu moe slaap of neigt naar depressie slaap is. Dat vinnik altijd heel moeilijk om van elkaar te onderscheiden. Maar voel me gewoon wel echt (ver)moe(id).
Dus ik kruip in bed, zodra dochter ook een slaapje heeft en deze week bén ik al zo verwend door vriend die (door zijn werk) dochter elke ochtend het ontbijt verzorgt. Vriend maakt mij dan pas wakker tegen de tijd dat hij naar zijn werk gaat en dan slaap ik al met al toch wel tot 8 of 9 uur. Da's luxe hoor met een peutertje...
Ik moet het wel even in de gaten houden.
Kreeftje, hoe is het met je?
donderdag 15 februari 2007 om 21:54
heej intiem...
weet je... aan de ene kant is het heel prettig om vrienden te hebben die soortgelijke problemen hebben... want ergens heb je gewoon vanzelf begrip voor elkaar... waar anderen dingen misschien helemaal niet kunnen begrijpen..
maar aan de andere kant moet je dus altijd oppassen dat je elkaar niet meezuigt naar beneden zeg maar.
mijn exschoonzus/beste vriendin heeft sinds een maand of 5 best veel last van haar borderline problemen... en ipv van bijna ieder weekend naar haar toe te gaan... ga ik nu nog maar 1 keer in de maand naar haar toe...
ff een beetje afstand is soms nodig.
ik herken het ook wel om degene te zijn waar mensen hun hart snel bij uitstorten...
ik merk het op mijn werk... bv een klant zoekt kleding voor een begravenis... zegt er verder weinig over tegen een collega... maar op het moment dat ik in beeld kom en het overneem... dan beginnen ze te praten.
ik vind dat op zich niet zo erg... want het geeft eigenlijk gewoon aan dat ze zich prettig bij me voelen denk ik dan maar.... en vaak kopen ze dan liever iets bij ons in de winkel dan nog door te gaan zoeken.
ik heb zelfs klanten die gewoon af en toe bij me binnenkomen voor een gewoon gesprekje... ze passen dan soms wel iets... maar kopen niks... het gaat er op dat moment meer om dat ze hun ei ff bij me kwijt kunnen.
heel lullig is het dan ook... want ik wil daar best tijd voor maken... tenzij ik klanten in de winkel heb die wel kleding gaan of willen kopen... dan kap ik het af... zaken gaan voor het sociale op dat moment.
weet je... aan de ene kant is het heel prettig om vrienden te hebben die soortgelijke problemen hebben... want ergens heb je gewoon vanzelf begrip voor elkaar... waar anderen dingen misschien helemaal niet kunnen begrijpen..
maar aan de andere kant moet je dus altijd oppassen dat je elkaar niet meezuigt naar beneden zeg maar.
mijn exschoonzus/beste vriendin heeft sinds een maand of 5 best veel last van haar borderline problemen... en ipv van bijna ieder weekend naar haar toe te gaan... ga ik nu nog maar 1 keer in de maand naar haar toe...
ff een beetje afstand is soms nodig.
ik herken het ook wel om degene te zijn waar mensen hun hart snel bij uitstorten...
ik merk het op mijn werk... bv een klant zoekt kleding voor een begravenis... zegt er verder weinig over tegen een collega... maar op het moment dat ik in beeld kom en het overneem... dan beginnen ze te praten.
ik vind dat op zich niet zo erg... want het geeft eigenlijk gewoon aan dat ze zich prettig bij me voelen denk ik dan maar.... en vaak kopen ze dan liever iets bij ons in de winkel dan nog door te gaan zoeken.
ik heb zelfs klanten die gewoon af en toe bij me binnenkomen voor een gewoon gesprekje... ze passen dan soms wel iets... maar kopen niks... het gaat er op dat moment meer om dat ze hun ei ff bij me kwijt kunnen.
heel lullig is het dan ook... want ik wil daar best tijd voor maken... tenzij ik klanten in de winkel heb die wel kleding gaan of willen kopen... dan kap ik het af... zaken gaan voor het sociale op dat moment.
vrijdag 16 februari 2007 om 12:20
Hoi!
Ik heb weer ff bijgelezen...
Met mij ist wel goed. Ben van de week lid geworden van de sportschool.
Ga daar eens flink gebruik van maken, lekker sporten en hopelijk wat strakker worden:) Dat is natuurlijk mooi meegenomen.
Ben gisterenavond zomaar in mijn eentje geweest, nix voor mij! Maar was blij dat ik het gedaan had.
Ben vorige week naar de huisarts geweest, had het met mijn therapeut gehad over antidepressiva. Ze adviseerde me om gewoon eens naar de huisarts te gaan.
Ik hele dag hartstikke zenuwachtig, krijg dan last van darme dus hele dag aan de diaree (ja sorry niet echt smakelijk)
Maar heb nog niet echt een duidelijk andwoord op mijn vraag..
Ik had ook de vraag of de pil iets te maken kan hebben met sombere stemmign. Staat ten slotte in de bijsluiter. In theorie kon dit wel, maar de praktijk wees uit dat dit vaak niet zo was. Enige manier om hier achter te komen is om een tijd te stoppen en verschil te merken. Maar dan zit je met ander probleem natuurlijk! Ik kan een een andere pil proberen met 1 hormoon, of nuvaring...
Allemaal opties, dus geen idee wat ik moet doen:S Ben al zo goed in kiezen...
Hebben jullie hier ervaring mee of weet je hier iets van?
Op mijn vraag over antidepressiva ging hij niet echt in... baal ik wel van. Maar ik was denk ik ook niet helemaal duidelijk en vroeg niet door.
Nou ja.. Maar hoe is het verder met jullie? Nog carnaval vieren het weekend? Ik weet nog niet, doe het normaal wel maar nu niet echt zin in geloof ik..
Fijn weekend alvast!
Ik ben trouwens 21 jaar, dus kan idd niet echt meepraten over opvoeding.
Groetjess! Kreeftje
Ik heb weer ff bijgelezen...
Met mij ist wel goed. Ben van de week lid geworden van de sportschool.
Ga daar eens flink gebruik van maken, lekker sporten en hopelijk wat strakker worden:) Dat is natuurlijk mooi meegenomen.
Ben gisterenavond zomaar in mijn eentje geweest, nix voor mij! Maar was blij dat ik het gedaan had.
Ben vorige week naar de huisarts geweest, had het met mijn therapeut gehad over antidepressiva. Ze adviseerde me om gewoon eens naar de huisarts te gaan.
Ik hele dag hartstikke zenuwachtig, krijg dan last van darme dus hele dag aan de diaree (ja sorry niet echt smakelijk)
Maar heb nog niet echt een duidelijk andwoord op mijn vraag..
Ik had ook de vraag of de pil iets te maken kan hebben met sombere stemmign. Staat ten slotte in de bijsluiter. In theorie kon dit wel, maar de praktijk wees uit dat dit vaak niet zo was. Enige manier om hier achter te komen is om een tijd te stoppen en verschil te merken. Maar dan zit je met ander probleem natuurlijk! Ik kan een een andere pil proberen met 1 hormoon, of nuvaring...
Allemaal opties, dus geen idee wat ik moet doen:S Ben al zo goed in kiezen...
Hebben jullie hier ervaring mee of weet je hier iets van?
Op mijn vraag over antidepressiva ging hij niet echt in... baal ik wel van. Maar ik was denk ik ook niet helemaal duidelijk en vroeg niet door.
Nou ja.. Maar hoe is het verder met jullie? Nog carnaval vieren het weekend? Ik weet nog niet, doe het normaal wel maar nu niet echt zin in geloof ik..
Fijn weekend alvast!
Ik ben trouwens 21 jaar, dus kan idd niet echt meepraten over opvoeding.
Groetjess! Kreeftje
vrijdag 16 februari 2007 om 14:44
Hallo, ik heb nog niet eerder reacties op dit onderwerp geplaatst, maar van de week heb ik iets gehoord wat ik graag met jullie wil delen. Ik weet ruim 6 jaar dat ik borderline heb en heb er vaak nog veel moeite mee. Ik slik antidepressiva, antipsychotica, lithium en voor noodgevallen, als ik erge buien heb, oxazepam. Ik baalde steeds meer van al die medicijnen en wilde overgaan op 1 soort medicijn. Ook wil ik dolgraag van de lithium af. Ik was afgelopen maandag bij mijn psychiater en stelde dit voor. Zij zei dat dat absoluut niet kon in mijn situatie, omdat ik naast borderline een manisch depressieve stoornis heb (bipolaire stoornis). Daar heb ik die lithium voor en daar mag ik zeker niet mee stoppen, de eerste jaren. Ik schrok me wild. Mijn vorige psychiater had weleens zoiets gezegd, maar ik kon niet zo goed met die man door 1 deur en heb het weggestopt. Maar zoals ik mezelf ken, weet ik dat die diagnose wel klopt. Ik heb inderdaad manische perioden gehad, die nu ik lithium heb, wel verminderd zijn. Hebben jullie misschien ook ervaring met de combinatie borderline-bipolaire stoornis of slikken jullie de combinatie van meerdere medicijnen. Ik zou het graag horen van jullie.
zaterdag 17 februari 2007 om 13:24
Hoi Galena,
Ja ik kan me voorstellen dat je daar even van schrikt zeg! Ook kan ik me indekne dat je wilt minderen met de medicatie? Ik weet niet zoveel van lithium af, heeft dat veel bijwerkingen?
Ik gebruik alleen antidepressiva en heb geen ervaring met de combinatie van aandoeningen die jij hebt. Wel herken ik dat je er inderdaad van schrikt, als je nog een diagnose aan je fiets hebt hangen zeg maar! Ik heb een lichamelijke chronisch ziekte en ben er nog steeds niet aan gewend ook Borderline-kenmerken te hebben..
Ik probeer mezelf en anderen niet in hokjes te plaatsen, maar toch blijf je het wel een beetje zo bekijken, ook voor jezelf. Ik hoop voor je dat er mensen zijn die meer ervaringen met je kunnen delen. Sterkte joh, groetjes Robin
Ja ik kan me voorstellen dat je daar even van schrikt zeg! Ook kan ik me indekne dat je wilt minderen met de medicatie? Ik weet niet zoveel van lithium af, heeft dat veel bijwerkingen?
Ik gebruik alleen antidepressiva en heb geen ervaring met de combinatie van aandoeningen die jij hebt. Wel herken ik dat je er inderdaad van schrikt, als je nog een diagnose aan je fiets hebt hangen zeg maar! Ik heb een lichamelijke chronisch ziekte en ben er nog steeds niet aan gewend ook Borderline-kenmerken te hebben..
Ik probeer mezelf en anderen niet in hokjes te plaatsen, maar toch blijf je het wel een beetje zo bekijken, ook voor jezelf. Ik hoop voor je dat er mensen zijn die meer ervaringen met je kunnen delen. Sterkte joh, groetjes Robin
zaterdag 17 februari 2007 om 20:48
Hoi Vlijtigliesje, wat doe je eigenlijk voor verkoopwerk? Want uit je verhaal maak ik op dat je op redelijk persoonlijke wijze met klanten moet omgaan. Run je dan een hele speciale kledingwinkel? Ten minste, denk niet dat je bij kledingbedrijven als HM zulke persoonlijke aandacht krijgt?Hoi Galena, ik heb net als Robin geen ervaring met de gecombineerde problematiek die jij hebt. En ik kan me haast niet voorstellen dat mijn up momenten vergelijkbaar zijn met een manische periode. Ik slik zelf ook geen medicijnen, dus ik weet helaas ook niks af van de werking van lithium.Ik hoop dat je wel mensen vindt die dezelfde ervaringen met je kunnen delen. Sterkte met alles.Hoi Kreeftje, klinkt goed van dat sporten. Als je de energie hebt, zou ik dat ook zeker doen. Ik heb wel vaker een combi horen noemen die erg goed voor je lijf en je koppie is (PPS ofzo, pillen, praten en sporten of ie het nu wat anders??). Dan voldoe je iig al aan de P en S.Tja, huisartsen zijn volgens mij niet zo happig op medicatie. Ik ken eigenlijk weinig huisartsen die het snel/makkelijk voorschrijven (heb ooit maar 1 huisarts gehad die mij aan de medicijnen wilde en toen was ik zowat beledigd). Als je het echt graag als optie mee wil kunnen nemen, dan moet je dat jammer genoeg toch wat luider aangeven. Kun je het niet gewoon vragen? Dat je hem juist graag om advies wil vragen, omdat je de opties niet goed kent, maar je wel graag beter wil voelen? Heeft je psycholoog hier eigenlijk nog een mening over, behalve dat ze heeft gezegd dat je daarvoor bij de huisarts moet zijn?Je vroeg verder iets over de pil geloof ik? Ik ben vrij snel (3/4 jaar ofzo?) gestopt met de pil, omdat ik toen last had van vervlakte (licht depressieve) stemming. Het gevoel alsof niets echt binnenkomt. Ik had zelfs geen jankaanvallen meer (zou je blij om kunnen zijn, maar was ik toch echt niet). Gewoon omdat het me eigenlijk allemaal maar weinig deed. En eerlijk gezegd is er geen enkel ander anticonceptiemiddel met hormonen wat bij mij goed viel (zelfs het zwanger zijn niet haha). Van nuvaring tot mirenaspiraal (heb ik nu). Ook al komt het weinig voor en al zit het tussen mijn oren, het doet mij iig geen goed... : ((Hier is vriend ziekerig en hangerig en mopperig en ronduit ongezellig en daar kan ik niet zo goed tegen. Ik heb de neiging om gezelligheid en lief doen uit hem te willen trekken. Maar dan wordt hij nog chagerijniger en dan moet ik oppassen dat ik niet kattig word naar hem. Heb dan maar de neiging om hem erg uit de weg te willen gaan en hem te negereren. Vind het maar moeilijk om lief te doen en te blijven tegen een ziek vriendje (omdat hij mij ook geen affectie geeft, beetje erg ego, ik weet het). Maar ik probeer het erg hard bij mezelf te houden en toch lief te doen hoor.Maar ben wel een beetje teleurgesteld in dit weekend. Ik zit voor mijn gevoel ook een beetje met zorg voor dochter opgescheept, terwijl vandaag eigenlijk mijn uitslaapdagje was (ging niet door dus, terwijl ik het wel laat had gemaakt vannacht met het idee dat ik mocht uitslapen).En donderdag en vrijdag was ik al alleen (mijn zorgdagen) en nu dit weekend dus ook en dan maandag weer mijn zorgdag. Is wel een lange ruk zo. Maar goed, ik ben een volwassen meid, dus moet maar eventjes op mijn tong bijten en mijn egootje uitschakelen...pffff, het zou schelen als vriend echt doodziek was. Maar hij ligt alleen maar apatisch voor de tv te hangen en vooral ook veel commentaar te hebben naar mijn gevoel (maar is dat echt zo of heb ik dat gevoel alleen maar???)
