Relaties
alle pijlers
mijn man wil scheiden
maandag 21 januari 2008 om 21:02
Ongeveer een half jaar geleden heeft mijn man voor het eerst aangegeven niet met mij verder te willen. Dit kwam echt als een donderslag bij heldere hemel. Na gepraat te hebben vond hij ook dat we het samen weer moesten proberen. Ik van mij kan heb mezelf best veranderd maar bij hem heb ik eigenlijk niet veel verandering gemerkt. Geprobeerd te praten maar dat kan hij absoluut niet. In dat half jaar een aantal leuke dingen gedaan en heeft hij ook regelmatig gezegd dat hij weer van mij houdt. We zijn zelfs nog naar een ander huis wezen kijken.
Nu twee weken geleden komt hij weer met de bom ik ben niet gelukkig. Het gevoel is weg, je zorgt veel te goed voor me ik kan me niet ontwikkelen mijn gevoel zegt me dat ik bij je weg moet want je benauwd me. We zijn 13 jaar getrouwd en voor zover ik wist hadden we een goed huwelijk. Hebben heel veel dingen samen gedaan, had echt het idee dat hij mijn soulmate was en dat ik me alles bij hem terecht kon. Ik ben iemand die redelijk perfectionistisch is en alles snel en goed geregeld wil hebben. Hij is iemand die graag wil dat alles netjes is en altijd de leukste jongen van de klas wil zijn. Hij heeft er een ontzettend groot probleem mee dat hij 40 wordt dus ik schoof alles op midlife crisis en had zoiets van laat maar uitrazen komt vanzelf goed. Niet dus.
We zijn nu bij een relatietherapeut maar ook dat helpt naar mijn idee niet echt. Heb totaal niet het idee dat er ook maar iets van wat ik zeg tot hem doordringt.
Hij zegt dat hij er nog niet uit is alleen weet hij ook niet hoelang het gaat duren voordat hij eruit is. Ik wil hem niet kwijt maar ben heel erg bang dat hij de beslissing al heeft genomen maar het alleen niet durft te zeggen.
Hij zegt alleen maar de hele tijd dat hij niet meer om me geeft, dat hij om mij geeft alsof ik zijn zus ben. Nadat hij het heeft gezegd heeft hij eerst nog twee weken thuis gewoont waarbij je gewoon inet verder komt dan continu alles herhalen wat je al tig keer hebt gezegd. Nadat ik in die periode flink ben afgevallen heb ik aangegeven dat ik het prettiger zou vinden als hij even wegging om zelf een beetje tot rust te komen. Alleen dat helpt dus geen zak. Ik mis hem ontzettend en ik heb gewoon het idee dat hij helemaal niet bij zichzelf te rade gaat waarom hij opeens niet meer van me houdt. Alle karaktertrekken waar hij nu zo'n hekel aan heeft zijn altijd de redenen geweest waarom hij me zo aantrekkelijk vondt.
Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen, afwachten in de hoop dat hij me gaat missen, ik vrees dat iedereen waarmee hij praat zegt dat hij bij mij weg moet. Hij zoekt alleen de schuld bij mij, ik doe alles fout en aan hem mankeert niets.
Ik wil geen beslissing afdwingen omat ik dan zeker weet dat hij weggaat alleen tegen deze onzekerheid kan ik eigenlijk ook niet meer. Ik wil zo graag met hem verder. Ik hou van hem maar hoe kan ik ervoor zorgen dat het gevoel bij hem weer terugkomt. Hoe kan ik ervoor zorgen dat hij gaat praten over wat hem dwarszit. Ik geloof niet dat het alleen door mij komt er moet volgens mij veel meer aan de hand zijn, maar dat komt er niet uit omdat hij daar uberhaupt niet over nadenkt. Hij wil weg zegt hij maar zoekt ondertussen niets uit hoe dat dan verder moet. Ik neem altijd alle beslissingen maar zelf regelt hij niets
Nu twee weken geleden komt hij weer met de bom ik ben niet gelukkig. Het gevoel is weg, je zorgt veel te goed voor me ik kan me niet ontwikkelen mijn gevoel zegt me dat ik bij je weg moet want je benauwd me. We zijn 13 jaar getrouwd en voor zover ik wist hadden we een goed huwelijk. Hebben heel veel dingen samen gedaan, had echt het idee dat hij mijn soulmate was en dat ik me alles bij hem terecht kon. Ik ben iemand die redelijk perfectionistisch is en alles snel en goed geregeld wil hebben. Hij is iemand die graag wil dat alles netjes is en altijd de leukste jongen van de klas wil zijn. Hij heeft er een ontzettend groot probleem mee dat hij 40 wordt dus ik schoof alles op midlife crisis en had zoiets van laat maar uitrazen komt vanzelf goed. Niet dus.
We zijn nu bij een relatietherapeut maar ook dat helpt naar mijn idee niet echt. Heb totaal niet het idee dat er ook maar iets van wat ik zeg tot hem doordringt.
Hij zegt dat hij er nog niet uit is alleen weet hij ook niet hoelang het gaat duren voordat hij eruit is. Ik wil hem niet kwijt maar ben heel erg bang dat hij de beslissing al heeft genomen maar het alleen niet durft te zeggen.
Hij zegt alleen maar de hele tijd dat hij niet meer om me geeft, dat hij om mij geeft alsof ik zijn zus ben. Nadat hij het heeft gezegd heeft hij eerst nog twee weken thuis gewoont waarbij je gewoon inet verder komt dan continu alles herhalen wat je al tig keer hebt gezegd. Nadat ik in die periode flink ben afgevallen heb ik aangegeven dat ik het prettiger zou vinden als hij even wegging om zelf een beetje tot rust te komen. Alleen dat helpt dus geen zak. Ik mis hem ontzettend en ik heb gewoon het idee dat hij helemaal niet bij zichzelf te rade gaat waarom hij opeens niet meer van me houdt. Alle karaktertrekken waar hij nu zo'n hekel aan heeft zijn altijd de redenen geweest waarom hij me zo aantrekkelijk vondt.
Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen, afwachten in de hoop dat hij me gaat missen, ik vrees dat iedereen waarmee hij praat zegt dat hij bij mij weg moet. Hij zoekt alleen de schuld bij mij, ik doe alles fout en aan hem mankeert niets.
Ik wil geen beslissing afdwingen omat ik dan zeker weet dat hij weggaat alleen tegen deze onzekerheid kan ik eigenlijk ook niet meer. Ik wil zo graag met hem verder. Ik hou van hem maar hoe kan ik ervoor zorgen dat het gevoel bij hem weer terugkomt. Hoe kan ik ervoor zorgen dat hij gaat praten over wat hem dwarszit. Ik geloof niet dat het alleen door mij komt er moet volgens mij veel meer aan de hand zijn, maar dat komt er niet uit omdat hij daar uberhaupt niet over nadenkt. Hij wil weg zegt hij maar zoekt ondertussen niets uit hoe dat dan verder moet. Ik neem altijd alle beslissingen maar zelf regelt hij niets
woensdag 30 april 2008 om 12:38
Dag hulpeloos en anderen,
Jeetje zeg, ik heb nog maar de eerste pagina gelezen (uit januari) en herken al direct zoveel. Zocht een goed topic om mijn verhaal kwijt te kunnen, maar voel me hier op mijn plaats. Ik zal proberen zo kort mogelijk mijn verhaal te doen.
Na een relatie van 8 jaar, waarvan 4 jaar samen gewoond, zijn we sinds twee dagen uit elkaar. Dit is natuurlijk niet over een nacht ijs gegaan. We hebben er alles aan geprobeerd om het te laten werken, maar dit lukt niet. In mijn situatie is dan wel geen sprake van midlife crisis, maar wellicht van quarterlife crisis (mijn vriend (oh nee, ex) is 28). De eerste jaren van onze relatie waren leuk, vrijblijvend. We woonden beide op kamers in een andere stad en gingen in het weekend uit. Het samenwonen verliep niet altijd vlekkeloos maar het lukte ons om de meningsverschillen op te lossen. Nu het de laatste anderhalf jaar wat mij betreft minder vrijblijvend en oppervlakkig werd (plannen voor de toekomst) liep het niet meer goed. Vorig jaar zomer 3 weken even pauze genomen waarna het weer beter ging.
Twee maanden geleden gesprek gehad omdat ik merkte dat hij afstand nam (zowel fysiek als in zijn hoofd). Mijn theorie is dat hij nog niet toe is aan het serieuze leven dat ik voor me zie (trouwen, kinderen etc). Hij heeft hulp gezocht, om wat dingen voor zichzelf uit te zoeken. We hadden afgesproken nog wel samen verder te gaan omdat we beide erg geschrokken waren van de reactie die het bij onszelf teweeg bracht bij de constatering dat het zo niet meer ging. Daarna is het weer beter gegaan, we kunnen er goed samen over praten en ook fysiek ging het beter (sex, maar ook gezellig tegen elkaar aan zitten).
Afgelopen weekend hadden we er weer een gesprek over. En kwamen we tot de conclusie dat hij zich niet onvoorwaardelijk aan mij kan binden en dat breekt ons nu beide op. Daarom hebben we eergisteren besloten een punt erachter te zetten.
Ik heb het op dit moment zwaar, alle praktische zaken moeten nog worden geregeld maar ook de pijn is niet te verdragen. Ik probeer elke dag iets te ondernemen, heb steun van vrienden en familie en toch voel ik me zwaar klote. Ik wil graag nog contact, maar ik weet dat ik dit wil om nog een stukje van hem vast te houden. Dat is juist wat ik niet moet doen, ik moet er los van komen en opnieuw beginnen. Ik heb met mezelf afgesproken dat ik wat tijd kan nemen om te wennen aan de nieuwe situatie (alleen in het huis, niet meer samen carpoolen, niet meer even hangen op de bank) en dat ik in deze ontwenningsperiode nog wel wat contact kan hebben. Ik kom er ook niet onderuit omdat er nog veel geregeld moet worden. Maar daarna zal ik het los moeten laten, en dat is hard omdat ik hem nog helemaal niet los wil laten. Ik weet ook dat hij heel erg veel van mij houd, en toch is het voor mij niet genoeg. Ik wil onvoorwaardelijke liefde ontvangen!
Jeetje zeg, ik heb nog maar de eerste pagina gelezen (uit januari) en herken al direct zoveel. Zocht een goed topic om mijn verhaal kwijt te kunnen, maar voel me hier op mijn plaats. Ik zal proberen zo kort mogelijk mijn verhaal te doen.
Na een relatie van 8 jaar, waarvan 4 jaar samen gewoond, zijn we sinds twee dagen uit elkaar. Dit is natuurlijk niet over een nacht ijs gegaan. We hebben er alles aan geprobeerd om het te laten werken, maar dit lukt niet. In mijn situatie is dan wel geen sprake van midlife crisis, maar wellicht van quarterlife crisis (mijn vriend (oh nee, ex) is 28). De eerste jaren van onze relatie waren leuk, vrijblijvend. We woonden beide op kamers in een andere stad en gingen in het weekend uit. Het samenwonen verliep niet altijd vlekkeloos maar het lukte ons om de meningsverschillen op te lossen. Nu het de laatste anderhalf jaar wat mij betreft minder vrijblijvend en oppervlakkig werd (plannen voor de toekomst) liep het niet meer goed. Vorig jaar zomer 3 weken even pauze genomen waarna het weer beter ging.
Twee maanden geleden gesprek gehad omdat ik merkte dat hij afstand nam (zowel fysiek als in zijn hoofd). Mijn theorie is dat hij nog niet toe is aan het serieuze leven dat ik voor me zie (trouwen, kinderen etc). Hij heeft hulp gezocht, om wat dingen voor zichzelf uit te zoeken. We hadden afgesproken nog wel samen verder te gaan omdat we beide erg geschrokken waren van de reactie die het bij onszelf teweeg bracht bij de constatering dat het zo niet meer ging. Daarna is het weer beter gegaan, we kunnen er goed samen over praten en ook fysiek ging het beter (sex, maar ook gezellig tegen elkaar aan zitten).
Afgelopen weekend hadden we er weer een gesprek over. En kwamen we tot de conclusie dat hij zich niet onvoorwaardelijk aan mij kan binden en dat breekt ons nu beide op. Daarom hebben we eergisteren besloten een punt erachter te zetten.
Ik heb het op dit moment zwaar, alle praktische zaken moeten nog worden geregeld maar ook de pijn is niet te verdragen. Ik probeer elke dag iets te ondernemen, heb steun van vrienden en familie en toch voel ik me zwaar klote. Ik wil graag nog contact, maar ik weet dat ik dit wil om nog een stukje van hem vast te houden. Dat is juist wat ik niet moet doen, ik moet er los van komen en opnieuw beginnen. Ik heb met mezelf afgesproken dat ik wat tijd kan nemen om te wennen aan de nieuwe situatie (alleen in het huis, niet meer samen carpoolen, niet meer even hangen op de bank) en dat ik in deze ontwenningsperiode nog wel wat contact kan hebben. Ik kom er ook niet onderuit omdat er nog veel geregeld moet worden. Maar daarna zal ik het los moeten laten, en dat is hard omdat ik hem nog helemaal niet los wil laten. Ik weet ook dat hij heel erg veel van mij houd, en toch is het voor mij niet genoeg. Ik wil onvoorwaardelijke liefde ontvangen!
woensdag 30 april 2008 om 13:23
Hee Ienie,
Ik ben wrs een stuk jonger dan jij, maar mijn relatie van 6 jaar is 2 maanden geleden abrupt verbroken door mij exvriend. We woonden nog niet samen - gelukkig maar - maar hadden wel deze plannen, tot 3 weken voordat hij t uitmaakte. Ik zag dit dus ook totaal niet aankomen.. En niemand in onze omgeving. De eerste weken was ik als een zombie en zag ik niks zitten. Het gaat nu beter en ik spreek m alweer af en toe en kan ook over ''gewone'' dagelijkse dingen kletsen, al voelt het wel heel raar. Iemand waar je 6 jaar lief en leed mee hebt gedeeld, praat je nu zo anders mee..
Hoe jij erover praat, kom je heel sterk over! Je kiest bewust voor jezelf en een nieuw leven, dit vind ik erg knap! Hou dit vol!
Ik ben wrs een stuk jonger dan jij, maar mijn relatie van 6 jaar is 2 maanden geleden abrupt verbroken door mij exvriend. We woonden nog niet samen - gelukkig maar - maar hadden wel deze plannen, tot 3 weken voordat hij t uitmaakte. Ik zag dit dus ook totaal niet aankomen.. En niemand in onze omgeving. De eerste weken was ik als een zombie en zag ik niks zitten. Het gaat nu beter en ik spreek m alweer af en toe en kan ook over ''gewone'' dagelijkse dingen kletsen, al voelt het wel heel raar. Iemand waar je 6 jaar lief en leed mee hebt gedeeld, praat je nu zo anders mee..
Hoe jij erover praat, kom je heel sterk over! Je kiest bewust voor jezelf en een nieuw leven, dit vind ik erg knap! Hou dit vol!
donderdag 1 mei 2008 om 11:36
Net als jij Hulpeloos vond ik het heel moeilijk om een grens te trekken wanneer het voor mij genoeg zou zijn. Ik hoopte dat het goed zou komen als we er allebei aan werkten en hij de tijd zou krijgen zich te ontwikkelen...
Maar dat is dus niet gebeurd, het lukte gewoon niet om dit binnen onze relatie te realiseren. Daarom zijn we nu uit elkaar, wellicht dat hij over 6 of 12 maanden ofzo zich wel onvoorwaardelijk kan binden aan mij, maar ik kan daar niet op blijven wachten. Ik wacht al zo lang op dat moment, ik moet nu verder (lekker verstandelijk beredeneert want ik wil helemaal niet verder zonder hem).
Maar dat is dus niet gebeurd, het lukte gewoon niet om dit binnen onze relatie te realiseren. Daarom zijn we nu uit elkaar, wellicht dat hij over 6 of 12 maanden ofzo zich wel onvoorwaardelijk kan binden aan mij, maar ik kan daar niet op blijven wachten. Ik wacht al zo lang op dat moment, ik moet nu verder (lekker verstandelijk beredeneert want ik wil helemaal niet verder zonder hem).
donderdag 1 mei 2008 om 22:02
maandag 5 mei 2008 om 14:46
Lenie,
Ik was een paar dagen weg dus vandaar dat ik nu pas reageer.
Verstandelijk redeneren gaat echt heel goed maar nu dat gevoel nog, ik ken het helemaal.
Ben paar dagen met vrienden weggeweest, waarbij 1 vriendin zelfs haar man thuis had gelaten zodat ik niet als enigste alleen was (geintje hij moest werken en zij wilde met kind toch wat leuks gaan doen).
Op zich best goed vermaakt maar bij alles wordt je nog zo aan hem herinnert en nog steeds begrijp ik eigenlijk niet wat er nou zo verkeerd was aan hetgeen we samen hadden en waarom hij niet voor mij wil gaan.
We hebben nu nog alleen contact over de mail, dat kan je tenminste lezen op het moment dat het je zelf het beste uitkomt maar daardoor mis ik nu heel erg het persoonlijke contact, hoe het nu met hem gaat of hij nog twijfels heeft zoals ik ze nog dagelijks heb. Ik ben er namelijk nog steeds niet van overtuigd dat ik beter af ben zonder hem, dat het zal moeten dat besef is er wel.
Ik heb alleen heel erg het idee dat ik gewoon niet meer in staat ben om op een normale manier te communiceren met andere mensen. Ik betrek alles op mezelf, vindt dat niemand het goed doet/niet snel genoeg doet zie daardoor alles in het honderd lopen, wil dat wel corrigeren maar kan dat niet zelf omdat andere mensen dan even mee moeten denken en dat gebeurt niet. Je probeert dan bij hogerhand hulp te zoeken in de hoop dat als het op een hoger niveau wordt neergelegd men wel actie gaan ondernemen maar je ziet gewoon dat dat niet het geval is.
Hoe doen andere mensen dat toch om alles op zijn beloop te laten zodat het vanzelf goed komt. Als ik het op zijn beloop laat komt het echt niet goed dan is er echt niemand anders die het oppakt. In ieder geval niet op mijn werk.
Prive weet ik het al af en toe helemaal niet meer, idereen probeert me overal wel bij te betrekken en dat waardeer ik ook echt maar ik heb het idee dat ik op een automatische piloot aan het leven ben zonder ergens mijn hart bij te betrekken omdat het lijkt of dat compleet afgestorven is misschien is dat ook wel de oorzaak van alles dat ik het wel heb aan zien komen maar het niet heb gewild en daarom het gevoel maar heb proberen uit te schakelen want als je het niet voelt dan is het er ook niet.
sterkte lenie
Ik was een paar dagen weg dus vandaar dat ik nu pas reageer.
Verstandelijk redeneren gaat echt heel goed maar nu dat gevoel nog, ik ken het helemaal.
Ben paar dagen met vrienden weggeweest, waarbij 1 vriendin zelfs haar man thuis had gelaten zodat ik niet als enigste alleen was (geintje hij moest werken en zij wilde met kind toch wat leuks gaan doen).
Op zich best goed vermaakt maar bij alles wordt je nog zo aan hem herinnert en nog steeds begrijp ik eigenlijk niet wat er nou zo verkeerd was aan hetgeen we samen hadden en waarom hij niet voor mij wil gaan.
We hebben nu nog alleen contact over de mail, dat kan je tenminste lezen op het moment dat het je zelf het beste uitkomt maar daardoor mis ik nu heel erg het persoonlijke contact, hoe het nu met hem gaat of hij nog twijfels heeft zoals ik ze nog dagelijks heb. Ik ben er namelijk nog steeds niet van overtuigd dat ik beter af ben zonder hem, dat het zal moeten dat besef is er wel.
Ik heb alleen heel erg het idee dat ik gewoon niet meer in staat ben om op een normale manier te communiceren met andere mensen. Ik betrek alles op mezelf, vindt dat niemand het goed doet/niet snel genoeg doet zie daardoor alles in het honderd lopen, wil dat wel corrigeren maar kan dat niet zelf omdat andere mensen dan even mee moeten denken en dat gebeurt niet. Je probeert dan bij hogerhand hulp te zoeken in de hoop dat als het op een hoger niveau wordt neergelegd men wel actie gaan ondernemen maar je ziet gewoon dat dat niet het geval is.
Hoe doen andere mensen dat toch om alles op zijn beloop te laten zodat het vanzelf goed komt. Als ik het op zijn beloop laat komt het echt niet goed dan is er echt niemand anders die het oppakt. In ieder geval niet op mijn werk.
Prive weet ik het al af en toe helemaal niet meer, idereen probeert me overal wel bij te betrekken en dat waardeer ik ook echt maar ik heb het idee dat ik op een automatische piloot aan het leven ben zonder ergens mijn hart bij te betrekken omdat het lijkt of dat compleet afgestorven is misschien is dat ook wel de oorzaak van alles dat ik het wel heb aan zien komen maar het niet heb gewild en daarom het gevoel maar heb proberen uit te schakelen want als je het niet voelt dan is het er ook niet.
sterkte lenie
maandag 5 mei 2008 om 15:44
Hi stoere dame (ik ga je geen hulpeloos noemen, want je bent veel stoerder dan jezelf denkt),
Die automatische piloot is feitelijk je survival-mechanisme om met deze hele situatie om te kunnen gaan. Volgens mij ben je wel een beetje een controlefreakje, klopt dit? Ik herken wat je schrijft namelijk ook heel erg van mezelf. Soms ben je gewoon niet bij machte om in je eentje de hele boel onder controle te houden, simpelweg omdat er andere homo sapiens op deze bol rondlopen die een andere richting kiezen dan de jouwe. Het kost je slechts een hoop energie en je zit jezelf in de weg.
Ga een gesprek aan met je leidinggevende en leg hem de situatie uit. Zoek samen met hem naar een oplossing die beide partijen verder helpt. Je hoeft niet alles in je eentje te doen. Het laatste wat je nu kunt gebruiken is een burn out. Uit je postings haal ik dat jij je verantwoordelijk voelt voor alles en nog wat en voor iedereen, thuis en op je werk.
Soms nemen mensen beroerde beslissingen waar je nu eenmaal geen invloed op kunt uitoefenen. Je kunt slechts je best doen, ze proberen te overtuigen van het tegendeel en als dat niet lukt, probeer het dan los te laten. Je bekleedt toch niet de positie van Wonderwoman
Je maakt nu een rotperiode door, maar je komt hier doorheen.
Wees lief voor jezelf!
Die automatische piloot is feitelijk je survival-mechanisme om met deze hele situatie om te kunnen gaan. Volgens mij ben je wel een beetje een controlefreakje, klopt dit? Ik herken wat je schrijft namelijk ook heel erg van mezelf. Soms ben je gewoon niet bij machte om in je eentje de hele boel onder controle te houden, simpelweg omdat er andere homo sapiens op deze bol rondlopen die een andere richting kiezen dan de jouwe. Het kost je slechts een hoop energie en je zit jezelf in de weg.
Ga een gesprek aan met je leidinggevende en leg hem de situatie uit. Zoek samen met hem naar een oplossing die beide partijen verder helpt. Je hoeft niet alles in je eentje te doen. Het laatste wat je nu kunt gebruiken is een burn out. Uit je postings haal ik dat jij je verantwoordelijk voelt voor alles en nog wat en voor iedereen, thuis en op je werk.
Soms nemen mensen beroerde beslissingen waar je nu eenmaal geen invloed op kunt uitoefenen. Je kunt slechts je best doen, ze proberen te overtuigen van het tegendeel en als dat niet lukt, probeer het dan los te laten. Je bekleedt toch niet de positie van Wonderwoman
Je maakt nu een rotperiode door, maar je komt hier doorheen.
Wees lief voor jezelf!
maandag 5 mei 2008 om 17:52
Niet een beetje controlfreak maar heel erg en zonder die tegenhanger thuis lijkt het wel steeds erger te worden.
Ik probeer het wel steeds meer los te laten door mensen eigen dossiers te laten beheren en deze dan nog maar 1x per week te bespreken en dat gaat op zich best goed totdat er weer een paar dossiers helemaal spaak lopen en ik het idee krijg dat men het gewoon niet op wil lossen door gewoon dwars te liggen in plaats van even mee te werken.
Als men nou even iets meer de tijd neemt om naar een dossier te kijken en de achterliggende mens even in ogenschouw neemt dan kan er veel meer dan alleen wat volgens de regeltjes kan.
Regels zijn toch juist verzonnen om er af en toe een keer van af te wijken en er is echt zoveel mogelijk als je maar even verder wilt kijken dat je neus lang is en wilt proberen om een oplossing te zoeken.
Moet zeggen dat het me dan ook wel weer een kick geeft als het dan uiteindelijk toch gelukt is maar op dit moment heb ik gewoon niet de energie ervoor, terwijl iedereen wel verwacht dat het gewoon geregeld wordt maar waarschijnlijk denk ik alleen maar dat iedereen verwacht dat het gewoon geregeld wordt.
Ik probeer het wel steeds meer los te laten door mensen eigen dossiers te laten beheren en deze dan nog maar 1x per week te bespreken en dat gaat op zich best goed totdat er weer een paar dossiers helemaal spaak lopen en ik het idee krijg dat men het gewoon niet op wil lossen door gewoon dwars te liggen in plaats van even mee te werken.
Als men nou even iets meer de tijd neemt om naar een dossier te kijken en de achterliggende mens even in ogenschouw neemt dan kan er veel meer dan alleen wat volgens de regeltjes kan.
Regels zijn toch juist verzonnen om er af en toe een keer van af te wijken en er is echt zoveel mogelijk als je maar even verder wilt kijken dat je neus lang is en wilt proberen om een oplossing te zoeken.
Moet zeggen dat het me dan ook wel weer een kick geeft als het dan uiteindelijk toch gelukt is maar op dit moment heb ik gewoon niet de energie ervoor, terwijl iedereen wel verwacht dat het gewoon geregeld wordt maar waarschijnlijk denk ik alleen maar dat iedereen verwacht dat het gewoon geregeld wordt.
dinsdag 6 mei 2008 om 09:33
maar waarschijnlijk denk ik alleen maar dat iedereen verwacht dat het gewoon geregeld wordt.
Daar zit vaak de kneep. Ik herken dit ook van mezelf. Je denkt dat mensen van je verwachten dat jij alles oplost. Stap niet in die die valkuil maar vraag eerst wat zij van jou verwachten.
Misschien verwachten ze wel totaal iets anders
Hetzelfde geldt voor de mensen die je nu een aantal dossiers laat beheren. Dat dossier is nu hun verantwoordelijkheid, gaat het fout, spreek hen erop aan laat hen zelf nadenken hoe ze dit oplossen/rechtzetten. Laat die verantwoordelijkheid bij hen en maak het niet jouw verantwoordelijkheid. Stel open vragen en geef ze de kans dit toe te lichten.
''Jantje, ik heb jou gevraagd dit dossier te beheren. Ik zie dat je een aantal zaken niet/anders heb geregeld. Waarom heb je dit zo aangepakt? Waarom heb je deze planning niet gehaald?''
Wees zelf ook duidelijk over wat je van hen verwacht: tijdige terugkoppeling als zich een probleem voordoet of een planning niet wordt gehaald.
Ik ben zelf ook een perfectionist en in het verleden maakte ik het mezelf behoorlijk lastig. Want pff, dat kost een hoop energie om alle ballen hoog te houden en te proberen om aan al die verwachtingen te voldoen. Ik werkte me kapot, ergerde me dood en voelde me echt Calimero/Remi (niemand begrijpt mij). Tot mijn vriend (hij is projectmanager) op een gegeven moment zei: ''Weet jij eigenlijk wel wat ze van je verwachten? Vraag ze dat eens." We hebben ruim 10 jaar een relatie, dus hij kent mijn controledrang tot in het bot.
Tja simple as that, maar daar had ik nog niet bij stil gestaan. Wel een enorme eyeopener. Perfectionisme komt feitelijk voort uit enorme onzekerheid en angst voor kritiek en confrontaties. Ik ben veel directer geworden, probeer eerlijk te kijken naar mijn zwakke punten en valkuilen en werk hieraan. Daarnaast ben ik veel meer gaan relativeren, including myself. Zelfrelativering is vaak het krachtigste middel. Zo creëer je ook vaak rust in jezelf.
Take care!
Daar zit vaak de kneep. Ik herken dit ook van mezelf. Je denkt dat mensen van je verwachten dat jij alles oplost. Stap niet in die die valkuil maar vraag eerst wat zij van jou verwachten.
Misschien verwachten ze wel totaal iets anders
Hetzelfde geldt voor de mensen die je nu een aantal dossiers laat beheren. Dat dossier is nu hun verantwoordelijkheid, gaat het fout, spreek hen erop aan laat hen zelf nadenken hoe ze dit oplossen/rechtzetten. Laat die verantwoordelijkheid bij hen en maak het niet jouw verantwoordelijkheid. Stel open vragen en geef ze de kans dit toe te lichten.
''Jantje, ik heb jou gevraagd dit dossier te beheren. Ik zie dat je een aantal zaken niet/anders heb geregeld. Waarom heb je dit zo aangepakt? Waarom heb je deze planning niet gehaald?''
Wees zelf ook duidelijk over wat je van hen verwacht: tijdige terugkoppeling als zich een probleem voordoet of een planning niet wordt gehaald.
Ik ben zelf ook een perfectionist en in het verleden maakte ik het mezelf behoorlijk lastig. Want pff, dat kost een hoop energie om alle ballen hoog te houden en te proberen om aan al die verwachtingen te voldoen. Ik werkte me kapot, ergerde me dood en voelde me echt Calimero/Remi (niemand begrijpt mij). Tot mijn vriend (hij is projectmanager) op een gegeven moment zei: ''Weet jij eigenlijk wel wat ze van je verwachten? Vraag ze dat eens." We hebben ruim 10 jaar een relatie, dus hij kent mijn controledrang tot in het bot.
Tja simple as that, maar daar had ik nog niet bij stil gestaan. Wel een enorme eyeopener. Perfectionisme komt feitelijk voort uit enorme onzekerheid en angst voor kritiek en confrontaties. Ik ben veel directer geworden, probeer eerlijk te kijken naar mijn zwakke punten en valkuilen en werk hieraan. Daarnaast ben ik veel meer gaan relativeren, including myself. Zelfrelativering is vaak het krachtigste middel. Zo creëer je ook vaak rust in jezelf.
Take care!
dinsdag 6 mei 2008 om 15:53
Op zich ben ik niet zo bang voor kritiek en confrontaties, eerlijk gezegd denk ik juist dat ik ze te vaak opzoek omdat bij mij de stelregel afspraak=afspraak heilig is en juist dat in combi met controlfreak of wellicht is het een wel een gevolg van het ander maakt het zo moeilijk.
Wel is het zo dat ik kritiek altijd persoonlijk opvat en niet als opbouwende kritiek terwijl ik dat juist altijd wel probeer te doen bij degene waarvan ik vindt dat het de moeite waard is om te doen.
Ik betrap mezelf er alleen ondertussen wel op dat ik mensen die laks zijn in alles direct lik op stuk geef en dat is de afgelopen maanden wel erger geworden omdat je je zo in de steek gelaten voelt. Is volgens mij gewoon nog steeds het afreageren op mijn ex en dus wordt ik maar plaatsvervangend kwaad op iedereen die het in mijn eigen niet zo nauw neemt met verantwoordelijkheid.
Merk inderdaad dat het heel erg in de benadering zit op het moment dat het weer helemaal spaak loopt. Zodra iemand maar begint met Ja ik kan er ook niets aan doen dan slaan de stoppen al door.
Terwijl ik net gebeld werd of ik mijn auto een dag later wil brengen naar het schadebedrijf omdat ze geen leenauto hebben en ze zelf al aangeven dat hun alles een beetje verkeerd hebben ingeschat ik er geen enkel probleem mee heb.
Nu is dat ook makkelijker want ik heb alleen met mezelf te maken en niet met anderen maar toch geef gewoon even aan waarom je een deadline niet haalt in plaats van alleen maar te zeggen dat je hem niet haalt of de schuld bij iemand anders neer te leggen.
Ik denk dat dat ook komt doordat juist de afgelopen jaren mijn ex dat gedrag ook altijd vertoonde en ik denk dat ik me daar toch meer aan gestoord heb dan ik eigenlijk destijds toe wilde geven.
Je bent zelf verantwoordelijk voor de dingen die je doet en nu ligt dat verantwoordelijkheidsgevoel bij mij wellicht absurd hoog en daardoor heb ik ook nu nog zo heel erg het gevoel gefaald te hebben in mijn huwelijk terwijl ik eigenlijk ondertussen steeds meer tot de conclusie kom dat het eigenlijk ook wel even lekker rustig is dat ik niemand meer heb om voor te hoeven zorgen behalve mezelf.
Laat hem lekker bij zijn ouders wonen. Goh wat heb je dan je zaken goed voor elkaar en ben je al veel verder met het verwerkingsproces (zoals zijn ouders zeggen) een beetje vent had al lang zelf woonruimte gezocht en woont niet meer bij pappie en mammie en heeft hun nodig om te internetbankieren omdat ik mijn codes heb laten blokkeren waarmee hij aan het internetbankieren was.
Maar nog geen 10 minuten later voel je je weer super alleen op de wereld en heb je het idee dat niemand je begrijpt. Gevoelens af en toe zou ik ze een gigaschop willen geven maar het zal ongetwijfeld een reden hebben waarom dit zo diep binnendringt dus laat het voorlopig nog maar eevn over me heen komen.
Wel is het zo dat ik kritiek altijd persoonlijk opvat en niet als opbouwende kritiek terwijl ik dat juist altijd wel probeer te doen bij degene waarvan ik vindt dat het de moeite waard is om te doen.
Ik betrap mezelf er alleen ondertussen wel op dat ik mensen die laks zijn in alles direct lik op stuk geef en dat is de afgelopen maanden wel erger geworden omdat je je zo in de steek gelaten voelt. Is volgens mij gewoon nog steeds het afreageren op mijn ex en dus wordt ik maar plaatsvervangend kwaad op iedereen die het in mijn eigen niet zo nauw neemt met verantwoordelijkheid.
Merk inderdaad dat het heel erg in de benadering zit op het moment dat het weer helemaal spaak loopt. Zodra iemand maar begint met Ja ik kan er ook niets aan doen dan slaan de stoppen al door.
Terwijl ik net gebeld werd of ik mijn auto een dag later wil brengen naar het schadebedrijf omdat ze geen leenauto hebben en ze zelf al aangeven dat hun alles een beetje verkeerd hebben ingeschat ik er geen enkel probleem mee heb.
Nu is dat ook makkelijker want ik heb alleen met mezelf te maken en niet met anderen maar toch geef gewoon even aan waarom je een deadline niet haalt in plaats van alleen maar te zeggen dat je hem niet haalt of de schuld bij iemand anders neer te leggen.
Ik denk dat dat ook komt doordat juist de afgelopen jaren mijn ex dat gedrag ook altijd vertoonde en ik denk dat ik me daar toch meer aan gestoord heb dan ik eigenlijk destijds toe wilde geven.
Je bent zelf verantwoordelijk voor de dingen die je doet en nu ligt dat verantwoordelijkheidsgevoel bij mij wellicht absurd hoog en daardoor heb ik ook nu nog zo heel erg het gevoel gefaald te hebben in mijn huwelijk terwijl ik eigenlijk ondertussen steeds meer tot de conclusie kom dat het eigenlijk ook wel even lekker rustig is dat ik niemand meer heb om voor te hoeven zorgen behalve mezelf.
Laat hem lekker bij zijn ouders wonen. Goh wat heb je dan je zaken goed voor elkaar en ben je al veel verder met het verwerkingsproces (zoals zijn ouders zeggen) een beetje vent had al lang zelf woonruimte gezocht en woont niet meer bij pappie en mammie en heeft hun nodig om te internetbankieren omdat ik mijn codes heb laten blokkeren waarmee hij aan het internetbankieren was.
Maar nog geen 10 minuten later voel je je weer super alleen op de wereld en heb je het idee dat niemand je begrijpt. Gevoelens af en toe zou ik ze een gigaschop willen geven maar het zal ongetwijfeld een reden hebben waarom dit zo diep binnendringt dus laat het voorlopig nog maar eevn over me heen komen.
dinsdag 6 mei 2008 om 16:30
Eerlijk gezegd denk ik juist dat ik ze te vaak opzoek omdat bij mij de stelregel afspraak=afspraak heilig is en juist dat in combi met controlfreak of wellicht is het een wel een gevolg van het ander maakt het zo moeilijk.
Wel is het zo dat ik kritiek altijd persoonlijk opvat en niet als opbouwende kritiek terwijl ik dat juist altijd wel probeer te doen bij degene waarvan ik vindt dat het de moeite waard is om te doen.
Dat is precies wat ik bedoel en wat ik ook herken. Ook het feit dat je mensen behoorlijk lik op stuk geeft als ze zich niet houden aan hun afspraak. Ik denk ook dat e.e.a. te maken heeft met de situatie in je privé-leven en het gedrag van je ex. Op een gegeven moment heb je zo'n allergie hiervoor ontwikkeld dat je de neiging hebt om een beetje door te slaan . Begrijpelijk gezien de historie met je ex.
Die woede moet er uit. Misschien is een boksbal een idee
Een vriend van me heeft mij serieus eens mee genomen naar de glasbak toen ik stond te trillen van woede vanwege mijn loserige ex die me een enorme loer had gedraaid en enorm op m'n ziel heeft getrapt. Gewapend met zijn oude voorraad drankflessen droeg hij me op daar maar eens m'n woede op te koelen. Dus zo heb ik een tijdje die flessen in de bak staan te smijten. ''Zo dat ruimt op"", zei hij. ''En het lucht ook op'', was mijn reactie.
De beste therapie die ik ooit heb gehad .
Tja en die wens om je gevoelens totaal uit te schakelen herken ik ook. Soms doet het zoveel zeer en wil je zo graag een jaar later leven, dat je gewoon even niets wilt voelen.
Go with the flow meid, laat die golven maar over je heen komen. Je komt echt wel weer boven water. En die ex van je, die klinkt als een kind, in ieder geval is het geen vent om mee samen in een bootje het IJ over te varen. Het is verrot als je boot lek blijkt te zijn en je ogenschijnlijke scheepsmaatje geen zeebenen heeft en zich laf verstopt onder het dekzeil. Maar goed, donder hem definitief je sloep uit. Je bent gelukkig zelf een betere kapitein. Dobber ffe rond, ga lekker vissen en voor je het weet heb je je koers weer gevonden!
Wel is het zo dat ik kritiek altijd persoonlijk opvat en niet als opbouwende kritiek terwijl ik dat juist altijd wel probeer te doen bij degene waarvan ik vindt dat het de moeite waard is om te doen.
Dat is precies wat ik bedoel en wat ik ook herken. Ook het feit dat je mensen behoorlijk lik op stuk geeft als ze zich niet houden aan hun afspraak. Ik denk ook dat e.e.a. te maken heeft met de situatie in je privé-leven en het gedrag van je ex. Op een gegeven moment heb je zo'n allergie hiervoor ontwikkeld dat je de neiging hebt om een beetje door te slaan . Begrijpelijk gezien de historie met je ex.
Die woede moet er uit. Misschien is een boksbal een idee
Een vriend van me heeft mij serieus eens mee genomen naar de glasbak toen ik stond te trillen van woede vanwege mijn loserige ex die me een enorme loer had gedraaid en enorm op m'n ziel heeft getrapt. Gewapend met zijn oude voorraad drankflessen droeg hij me op daar maar eens m'n woede op te koelen. Dus zo heb ik een tijdje die flessen in de bak staan te smijten. ''Zo dat ruimt op"", zei hij. ''En het lucht ook op'', was mijn reactie.
De beste therapie die ik ooit heb gehad .
Tja en die wens om je gevoelens totaal uit te schakelen herken ik ook. Soms doet het zoveel zeer en wil je zo graag een jaar later leven, dat je gewoon even niets wilt voelen.
Go with the flow meid, laat die golven maar over je heen komen. Je komt echt wel weer boven water. En die ex van je, die klinkt als een kind, in ieder geval is het geen vent om mee samen in een bootje het IJ over te varen. Het is verrot als je boot lek blijkt te zijn en je ogenschijnlijke scheepsmaatje geen zeebenen heeft en zich laf verstopt onder het dekzeil. Maar goed, donder hem definitief je sloep uit. Je bent gelukkig zelf een betere kapitein. Dobber ffe rond, ga lekker vissen en voor je het weet heb je je koers weer gevonden!
woensdag 7 mei 2008 om 21:04
Dag Dames,
Hulpeloos, vervelend dat het even niet loopt op je werk. Ik ben het wel met Alice eens dat mensen eigen verantwoordelijkheid hebben inzake de dossiers. Ik vind de voorbeelden die ze geeft ook goed: verwachtingen uitspreken, afspraken maken. Zijn de afspraken niet nagekomen: hoe komt dat?
Afgelopen maandag hebben we onze spullen verdeeld (op papier), dit verliep vrij soepel. Het voelde echt weer als twee weken geleden, heel gezellig en leuk. Maar dan met verschil dat hij aan het einde van de avond weer weg ging.
Verder was ik gister jarig, heb van mijn ouders en zusje een laptop gekregen (2e hands) en zo heb ik toch eigenlijk al snel weer mijn zaken voor elkaar (praktisch).
Ik merk dat ik weer ruimte heb om plannen te maken voor de toekomst, dit was eerst niet mogelijk omdat de toekomst met hem onzeker was (wil hij wel/niet ooit met mij trouwen etc). Zelfs plannen voor vakantie waren hem al teveel. Nu ben ik plannen aan het maken voor een reis en ga ik misschien een nieuwe fiets kopen. Het geeft veel energie om nieuwe plannetjes te maken.
Ik weet nog dat jij, hulpeloos, een tijdje geleden over jouw/zijn familie schreef. Herkenbaar ook weer. Tijdens mijn verjaardag was mijn familie (en dan met name mijn moeder, tante en oma) behoorlijk emotioneel omdat hij er niet was. Zij lopen duidelijk een stapje achter in het verwerkingsproces. Dat is natuurlijk ook logisch omdat ik er middenin zit en zij vanaf de zijlijn meekijken. Mijn (ex) vriend gaat nog een keer afscheid nemen bij mijn ouders en misschien bij de rest van mijn familie. Ik ga ook nog een keer bij zijn ouders langs, maar ik zie er erg tegenop. Waarschijnlijk wordt dat emotioneel (omdat ook zij het heel erg vinden dat we uit elkaar gaan) en daar zit ik natuurlijk niet echt op te wachten.
Nou goed, al met al gaat het goed met mij. Af en toe een dipje, en dan met name als ik mijn verhaal niet kwijt kan. Bijvoorbeeld na een dag werken of als ik wat leuks mee gemaakt heb. Wat me goed helpt is alle steun die ik ontvang van vrienden en familie, nooit gedacht dat je dat zo'n goed gevoel zou kunnen geven.
Hulpeloos, hou je taai. Je komt gestresst over, neem lekker tijd voor jezelf en werk is op dit moment minder belangrijk want jij bent zelf het belangrijkst nu!
Hulpeloos, vervelend dat het even niet loopt op je werk. Ik ben het wel met Alice eens dat mensen eigen verantwoordelijkheid hebben inzake de dossiers. Ik vind de voorbeelden die ze geeft ook goed: verwachtingen uitspreken, afspraken maken. Zijn de afspraken niet nagekomen: hoe komt dat?
Afgelopen maandag hebben we onze spullen verdeeld (op papier), dit verliep vrij soepel. Het voelde echt weer als twee weken geleden, heel gezellig en leuk. Maar dan met verschil dat hij aan het einde van de avond weer weg ging.
Verder was ik gister jarig, heb van mijn ouders en zusje een laptop gekregen (2e hands) en zo heb ik toch eigenlijk al snel weer mijn zaken voor elkaar (praktisch).
Ik merk dat ik weer ruimte heb om plannen te maken voor de toekomst, dit was eerst niet mogelijk omdat de toekomst met hem onzeker was (wil hij wel/niet ooit met mij trouwen etc). Zelfs plannen voor vakantie waren hem al teveel. Nu ben ik plannen aan het maken voor een reis en ga ik misschien een nieuwe fiets kopen. Het geeft veel energie om nieuwe plannetjes te maken.
Ik weet nog dat jij, hulpeloos, een tijdje geleden over jouw/zijn familie schreef. Herkenbaar ook weer. Tijdens mijn verjaardag was mijn familie (en dan met name mijn moeder, tante en oma) behoorlijk emotioneel omdat hij er niet was. Zij lopen duidelijk een stapje achter in het verwerkingsproces. Dat is natuurlijk ook logisch omdat ik er middenin zit en zij vanaf de zijlijn meekijken. Mijn (ex) vriend gaat nog een keer afscheid nemen bij mijn ouders en misschien bij de rest van mijn familie. Ik ga ook nog een keer bij zijn ouders langs, maar ik zie er erg tegenop. Waarschijnlijk wordt dat emotioneel (omdat ook zij het heel erg vinden dat we uit elkaar gaan) en daar zit ik natuurlijk niet echt op te wachten.
Nou goed, al met al gaat het goed met mij. Af en toe een dipje, en dan met name als ik mijn verhaal niet kwijt kan. Bijvoorbeeld na een dag werken of als ik wat leuks mee gemaakt heb. Wat me goed helpt is alle steun die ik ontvang van vrienden en familie, nooit gedacht dat je dat zo'n goed gevoel zou kunnen geven.
Hulpeloos, hou je taai. Je komt gestresst over, neem lekker tijd voor jezelf en werk is op dit moment minder belangrijk want jij bent zelf het belangrijkst nu!
donderdag 8 mei 2008 om 21:45
Lenie, vind het knap dat je je leven al weer een beetje op de rit heb. Ik loop met name heel erg te worstelen met mezelf. Ik wil niet alles op mezelf betrekken maar doe het steeds wel en hoe harder je probeert om dit niet te doen hoe erger het wordt.
Had op zich een leuke vakantie gezien die ik wilde boeken, blijkt dat ik samen met mijn collega precies een week overlap heb. Neergelegd bij pz maar die zeggen er is niemand dus los het onderling maar op. Dat gaat dus niet want we willen alletwee die week weg. Ik ben dan dus heel snel geneigd om te zeggen dan ga ik wel op een ander moment maar eigenlijk wil ik dat niet zeggen en dus heb ik het ook nog niet gezegd maar nu gebeurt er dan dus gewoon niets.
Ik twijfel op dit moment zo giga aan mezelf hoe ik dingen moet gaan zeggen zonder direct verwijtend te klinken. Ik wil weer op een normale manier met mensen om kunnen gaan maar het lijkt gewoon wel of ik niet meer weet hoe dat moet.
Had op zich een leuke vakantie gezien die ik wilde boeken, blijkt dat ik samen met mijn collega precies een week overlap heb. Neergelegd bij pz maar die zeggen er is niemand dus los het onderling maar op. Dat gaat dus niet want we willen alletwee die week weg. Ik ben dan dus heel snel geneigd om te zeggen dan ga ik wel op een ander moment maar eigenlijk wil ik dat niet zeggen en dus heb ik het ook nog niet gezegd maar nu gebeurt er dan dus gewoon niets.
Ik twijfel op dit moment zo giga aan mezelf hoe ik dingen moet gaan zeggen zonder direct verwijtend te klinken. Ik wil weer op een normale manier met mensen om kunnen gaan maar het lijkt gewoon wel of ik niet meer weet hoe dat moet.
vrijdag 9 mei 2008 om 16:26
Heb vanochtend na een slapeloze nacht waarin je weer van alles loopt te bedenken toch maar een mail gestuurd of hij het echt absoluut zeker weet dat hij wil gaan scheiden. Kreeg het "verwijt"dat ik toch alles zakelijk af wilde handelen bij de advocaat. Hij wil me geen pijn doen en me helpen bij het verwerken van het verdriet maar hij is er al langer mee bezig en is dus al veel verder in het proces dan ik ben (volgens hem).
Dit is ook wel een typische opmerking voor hem en eigenlijk ook voor zijn familie. Het klinkt heel mooi maar uiteindelijk wordt dat helpen niet omgezet in daden maar op de een of andere manier troost het je wel.
Heb daarop nog een mailtje teruggestuurd of hij het absoluut zeker wist en dat had ik dus beter niet kunnen doen want dan zie je in die reactie gelijk dat het inderdaad bij mooie woorden blijft en dat het niet omgezet wordt in daden.
Afijn hij weet het absoluut zeker en op de een of andere manier wilde ik dat nog een keer bevestigd hebben voordat de uitspraak van de rechter er is omdat die 14 mei zal zijn.
Heb eerst weer een uur lopen janken maar geeft nu op de een of andere manier ook wel een soort rust dat hij het zeker weet nu nog kijken of ik deze rust vast kan houden en ik me kan focussen op mezelf en kan zorgen dat ik het controlegedrag meer kan laten varen want dat begin ik door deze situatie wel in te zien dat ik daar mezelf alleen maar verder de stress mee in help in plaats van eruit te komen en evenwichtiger in het leven te staan.
Ben vandaag begonnen met een aantal mensen aan te geven dat het gewoon allemaal wat langer duurt en dat ik ook niet meer kan doen dan mijn best en dat ik afhankelijk ben van derden.
Een ieder die hiervoor tips heeft is van harte welkom.
Dit is ook wel een typische opmerking voor hem en eigenlijk ook voor zijn familie. Het klinkt heel mooi maar uiteindelijk wordt dat helpen niet omgezet in daden maar op de een of andere manier troost het je wel.
Heb daarop nog een mailtje teruggestuurd of hij het absoluut zeker wist en dat had ik dus beter niet kunnen doen want dan zie je in die reactie gelijk dat het inderdaad bij mooie woorden blijft en dat het niet omgezet wordt in daden.
Afijn hij weet het absoluut zeker en op de een of andere manier wilde ik dat nog een keer bevestigd hebben voordat de uitspraak van de rechter er is omdat die 14 mei zal zijn.
Heb eerst weer een uur lopen janken maar geeft nu op de een of andere manier ook wel een soort rust dat hij het zeker weet nu nog kijken of ik deze rust vast kan houden en ik me kan focussen op mezelf en kan zorgen dat ik het controlegedrag meer kan laten varen want dat begin ik door deze situatie wel in te zien dat ik daar mezelf alleen maar verder de stress mee in help in plaats van eruit te komen en evenwichtiger in het leven te staan.
Ben vandaag begonnen met een aantal mensen aan te geven dat het gewoon allemaal wat langer duurt en dat ik ook niet meer kan doen dan mijn best en dat ik afhankelijk ben van derden.
Een ieder die hiervoor tips heeft is van harte welkom.
vrijdag 9 mei 2008 om 19:00
De belangrijkste stap heb je al gezet: bij mensen in je omgeving om begrip en steun vragen. Daarnaast zou ik nu het contact met je ex tot het minimum beperken (alleen ''zakelijk'' contact).
Daarna zou ik echt volledig het contact verbreken, puur voor je eigen verwerkingsproces. De antwoorden die je graag van hem wilt, ga je niet krijgen. Dat is hard en zuur. Vandaar dat ik hier geen energie meer in zou steken. Steek die energie in jezelf.
Ik heb het topic niet volledig meer teruggelezen, dus forgive me als ik mosterd ben, maar misschien is het nuttig om eens met een therapeut of psycholoog te praten die je wellicht wat handvaten kan bieden?
Sterkte meid, het komt goed, echt waar.
Daarna zou ik echt volledig het contact verbreken, puur voor je eigen verwerkingsproces. De antwoorden die je graag van hem wilt, ga je niet krijgen. Dat is hard en zuur. Vandaar dat ik hier geen energie meer in zou steken. Steek die energie in jezelf.
Ik heb het topic niet volledig meer teruggelezen, dus forgive me als ik mosterd ben, maar misschien is het nuttig om eens met een therapeut of psycholoog te praten die je wellicht wat handvaten kan bieden?
Sterkte meid, het komt goed, echt waar.
vrijdag 9 mei 2008 om 19:46
Lieve Hulpeloos Daadkrachtig,
Je voelt je helemaal overdonderd door je emoties, af en toe, lees ik. Ikzelf heb veel gehad aan de boeken van Ingeborg Bosch, die schrijft over de manier waarop we van de ene gedachte/emotie in de andere schieten. Misschien heb je wat aan haar boek Illusies. Je zult dan veel beter begrijpen waarom je emoties iets heel anders doen dan je verstand, en ook leren dat je rationele ideeen op een bepaalde manier eveneens illusies zijn waar je je aan vast klampt. Alles om die enorme pijn en eenzaamheid maar niet te hoeven voelen!
Ik wens je heel veel sterkte!
Je voelt je helemaal overdonderd door je emoties, af en toe, lees ik. Ikzelf heb veel gehad aan de boeken van Ingeborg Bosch, die schrijft over de manier waarop we van de ene gedachte/emotie in de andere schieten. Misschien heb je wat aan haar boek Illusies. Je zult dan veel beter begrijpen waarom je emoties iets heel anders doen dan je verstand, en ook leren dat je rationele ideeen op een bepaalde manier eveneens illusies zijn waar je je aan vast klampt. Alles om die enorme pijn en eenzaamheid maar niet te hoeven voelen!
Ik wens je heel veel sterkte!
dinsdag 13 mei 2008 om 22:35
Alles wel een beetje z'n gangetje hier. Afgelopen weekend had ik even een dipje, na twee roseetjes kon ik niet meer stoppen met huilen. Maar het luchtte op om met mijn moeder erover te praten, hierdoor begreep zij ook beter hoe onze relatie in elkaar heeft gezeten.
Morgen gaan we bij de woningbouw schriftelijk de woning overzetten op mijn naam enz. Dat werd me vandaag wel even teveel, het is wel definitief zo. Ook al sta ik nog volledig achter deze beslissing is dit natuurlijk niet echt mijn favoriete bezigheid.
Ik ben afgelopen week ook lekker bezig geweest, veel verjaardagen en lekker van de zon genoten. Maar ik ben onderhand bekaf. Ik neem bewust soms een avond voor mezelf, maar er ligt nog zoveel te doen! En ik slaap soms niet zo goed, lig al vanaf 6.00 wakker ofzo. Dit alles bij elkaar maakt wel dat ik wat sneller emotioneel wordt en ik me niet goed kan concentreren op mijn werk. Ik merk dat ik minder energie heb op mijn werk en dat ik dingen die ik er altijd 'gewoon' even bij deed nu niet meer trek. Even rustig aan dus! Gelukkig begrijpen ze dit op mijn werk goed.
Hulpeloos, hoe gaat het met jou? Hoop dat je het een beetje trekt allemaal!
Groetjes ienie
Morgen gaan we bij de woningbouw schriftelijk de woning overzetten op mijn naam enz. Dat werd me vandaag wel even teveel, het is wel definitief zo. Ook al sta ik nog volledig achter deze beslissing is dit natuurlijk niet echt mijn favoriete bezigheid.
Ik ben afgelopen week ook lekker bezig geweest, veel verjaardagen en lekker van de zon genoten. Maar ik ben onderhand bekaf. Ik neem bewust soms een avond voor mezelf, maar er ligt nog zoveel te doen! En ik slaap soms niet zo goed, lig al vanaf 6.00 wakker ofzo. Dit alles bij elkaar maakt wel dat ik wat sneller emotioneel wordt en ik me niet goed kan concentreren op mijn werk. Ik merk dat ik minder energie heb op mijn werk en dat ik dingen die ik er altijd 'gewoon' even bij deed nu niet meer trek. Even rustig aan dus! Gelukkig begrijpen ze dit op mijn werk goed.
Hulpeloos, hoe gaat het met jou? Hoop dat je het een beetje trekt allemaal!
Groetjes ienie
dinsdag 13 mei 2008 om 23:23
Hoi Lenie,
Dat 's ochtends om 06.00 uur wakker liggen herken ik, schijnt trouwens wel een bepaald moment in je slaap te zijn waarin je onverwerkte zaken ervoor zorgen dat je wakker wordt (kan redelijk kloppen denk ik).
Laat alles gewoon liggen wat je niet hoeft te doen of waar je geen zin in hebt, alles kost toch al zoveel energie dus probeer alleen de dingen te doen die echt noodzakelijk zijn en echt niet uitgesteld kunnen worden en doe voor de rest alleen de dingen waar je nog een beetje vrolijk van wordt.
Heb vanavond eindelijk het parachute springen geregeld terwijl ik eigenlijk mezelf had beloofd om te gaan strijken.
Ga zaterdag een weekje naar Israel dus alle zomerkleren uit de kast gehaald, bleek dat het merendeel niet meer past maar wat nog wel paste mag toch echt wel een keer gewassen worden.
Ik ben bezig met overleven en meer als dat kan ik het eigenlijk nog steeds niet noemen.
Ga morgen wel praten met een psycholoog omdat ik zo snel mogelijk door deze periode heen wil komen en het eigenlijk niet zie zitten om zelf het wiel uit te moeten vinden terwijl er al zoveel mensen mij zijn voorgegaan en daarbij is het denk ik nu ook het uitgelezen moment om nu nog eens goed met mezelf bezig te zijn. Als ik nu niet een paar veranderingen doorvoer gaat het nooit meer gebeuren vrees ik ( met name dat ik niet alles op mezelf moet betrekken en moet leren om de verantwoordelijkheid daar te leggen waar die hoort, helemaal moeilijk) en wellicht moet ik dat dan wel als het positieve hierin ervaren dat er mij nu een keer goed een spiegel is voorgehouden en nu is het aan mij om daar met de dingen waarmee ik niet zo gelukkig ben wat te gaan doen.
Al heb ik ook nog steeds heel sterk het gevoel dat er eigenlijk niet zo heel veel mis is maar dat het allemaal net even wat minder heftig moet, maar wellicht is het de afgelopen jaren juist veel heftiger geworden omdat hij steeds lakser werd waardoor je een allergie gaat ontwikkelen voor dat soort mensen zoals hier al eerder werd geschreven. Ben daar inderdaad best over na gaan denken en inderdaad was er vanochtend op het werk weer zo'n situatie waarin iemand aangaf dat ik de hele tijd maar riep : Ik wil....., waarop ik aangaf dat als hun de afgelopen 3 maanden een keer gedaan hadden wat we gezamenlijk hadden besloten( en het was echt iets waarover we samen hadden gekeken hoe we dat het beste konden doen, waarbij ze eigenlijk zelf met het idee zijn gekomen) en wat we toen allemaal een goed idee vonden ik nu niet had hoeven roepen dat ik het zo wilde, destijds was het iets wat we gezamenlijk besloten hadden alleen niemand doet het terwijl er destijds heel duidelijk was afgesproken wie het zou doen en hoe we het zouden doen.
Alleen ik ben dan degene die het onthoudt en de rest lijkt het aan het einde van de vergadering al weer vergeten te zijn dus dat heb ik inderdaad tegen hem gezegd en toen kon hij eigenlijk ook niet veel anders als zeggen, ja eigenlijk heb je gelijk.
Daar schiet je dus op zich niets mee op maar het was echt zo'n situatie die thuis ook regelmatig voorkwam.
Dus hoe ga ik nu toch dingen voor elkaar krijgen zonder als drammer gezien te worden en waar leer ik weer lachen om de dingen die gebeuren in plaats van alleen maar kwaad te worden. Dat zijn de dingen waarop ik een antwoord hoop te krijgen al zal het ongetwijfeld een lange weg te gaan zijn.
Ben van het weekend nog wel naar het strand geweest met een paar vrienden, was wel zelfoverwinning want ik had gebeld en het was geen enkel probleem maar ze zeiden wel dat er visite was, dus ik had eigenlijk al zoiets van laat maar doen maar gelukkig bleven ze zeggen dat het geen probleem was en op de weg er naar toe nog drie keer bijna de auto gekeerd maar uiteindelijk toch gegaan en het was hardstikke gezellig. Al vind ik het nog steeds wel moeilijk om over want anders te praten dan dit omdat dit nog steeds een onderwerp is dat je hele leven beheerst.
Dat 's ochtends om 06.00 uur wakker liggen herken ik, schijnt trouwens wel een bepaald moment in je slaap te zijn waarin je onverwerkte zaken ervoor zorgen dat je wakker wordt (kan redelijk kloppen denk ik).
Laat alles gewoon liggen wat je niet hoeft te doen of waar je geen zin in hebt, alles kost toch al zoveel energie dus probeer alleen de dingen te doen die echt noodzakelijk zijn en echt niet uitgesteld kunnen worden en doe voor de rest alleen de dingen waar je nog een beetje vrolijk van wordt.
Heb vanavond eindelijk het parachute springen geregeld terwijl ik eigenlijk mezelf had beloofd om te gaan strijken.
Ga zaterdag een weekje naar Israel dus alle zomerkleren uit de kast gehaald, bleek dat het merendeel niet meer past maar wat nog wel paste mag toch echt wel een keer gewassen worden.
Ik ben bezig met overleven en meer als dat kan ik het eigenlijk nog steeds niet noemen.
Ga morgen wel praten met een psycholoog omdat ik zo snel mogelijk door deze periode heen wil komen en het eigenlijk niet zie zitten om zelf het wiel uit te moeten vinden terwijl er al zoveel mensen mij zijn voorgegaan en daarbij is het denk ik nu ook het uitgelezen moment om nu nog eens goed met mezelf bezig te zijn. Als ik nu niet een paar veranderingen doorvoer gaat het nooit meer gebeuren vrees ik ( met name dat ik niet alles op mezelf moet betrekken en moet leren om de verantwoordelijkheid daar te leggen waar die hoort, helemaal moeilijk) en wellicht moet ik dat dan wel als het positieve hierin ervaren dat er mij nu een keer goed een spiegel is voorgehouden en nu is het aan mij om daar met de dingen waarmee ik niet zo gelukkig ben wat te gaan doen.
Al heb ik ook nog steeds heel sterk het gevoel dat er eigenlijk niet zo heel veel mis is maar dat het allemaal net even wat minder heftig moet, maar wellicht is het de afgelopen jaren juist veel heftiger geworden omdat hij steeds lakser werd waardoor je een allergie gaat ontwikkelen voor dat soort mensen zoals hier al eerder werd geschreven. Ben daar inderdaad best over na gaan denken en inderdaad was er vanochtend op het werk weer zo'n situatie waarin iemand aangaf dat ik de hele tijd maar riep : Ik wil....., waarop ik aangaf dat als hun de afgelopen 3 maanden een keer gedaan hadden wat we gezamenlijk hadden besloten( en het was echt iets waarover we samen hadden gekeken hoe we dat het beste konden doen, waarbij ze eigenlijk zelf met het idee zijn gekomen) en wat we toen allemaal een goed idee vonden ik nu niet had hoeven roepen dat ik het zo wilde, destijds was het iets wat we gezamenlijk besloten hadden alleen niemand doet het terwijl er destijds heel duidelijk was afgesproken wie het zou doen en hoe we het zouden doen.
Alleen ik ben dan degene die het onthoudt en de rest lijkt het aan het einde van de vergadering al weer vergeten te zijn dus dat heb ik inderdaad tegen hem gezegd en toen kon hij eigenlijk ook niet veel anders als zeggen, ja eigenlijk heb je gelijk.
Daar schiet je dus op zich niets mee op maar het was echt zo'n situatie die thuis ook regelmatig voorkwam.
Dus hoe ga ik nu toch dingen voor elkaar krijgen zonder als drammer gezien te worden en waar leer ik weer lachen om de dingen die gebeuren in plaats van alleen maar kwaad te worden. Dat zijn de dingen waarop ik een antwoord hoop te krijgen al zal het ongetwijfeld een lange weg te gaan zijn.
Ben van het weekend nog wel naar het strand geweest met een paar vrienden, was wel zelfoverwinning want ik had gebeld en het was geen enkel probleem maar ze zeiden wel dat er visite was, dus ik had eigenlijk al zoiets van laat maar doen maar gelukkig bleven ze zeggen dat het geen probleem was en op de weg er naar toe nog drie keer bijna de auto gekeerd maar uiteindelijk toch gegaan en het was hardstikke gezellig. Al vind ik het nog steeds wel moeilijk om over want anders te praten dan dit omdat dit nog steeds een onderwerp is dat je hele leven beheerst.
woensdag 14 mei 2008 om 15:15
Hoi hulpeloos en ienie, het blijft een hele worsteling, maar ik vind wel dat jullie je er heel goed doorheenslaan.
Hulpeloos, afspraken op het werk loopt vaak niet goed. Mijn ervaring is, dat afspraken meestal wekelijks opgevolgd moeten worden. En dat kan vriendelijk bv met hoe de status is, dat is makkelijker dan te zeggen, is het nog niet af? Als je er te fel mee omgaat, heb je kans dat mensen je gaan ontwijken. Vriendelijke druk, werkt het best is mijn ervaring.
Veel plezier in Israel.
Hulpeloos, afspraken op het werk loopt vaak niet goed. Mijn ervaring is, dat afspraken meestal wekelijks opgevolgd moeten worden. En dat kan vriendelijk bv met hoe de status is, dat is makkelijker dan te zeggen, is het nog niet af? Als je er te fel mee omgaat, heb je kans dat mensen je gaan ontwijken. Vriendelijke druk, werkt het best is mijn ervaring.
Veel plezier in Israel.
woensdag 14 mei 2008 om 17:41
Ik sluit me helemaal aan bij de woorden van Kreeft. Tijdens (wekelijkse) werkoverleggen/projectvergaderingen etc. notuleert iemand (onze secretaresse). Zij stelt de agenda op op basis van onze input, houdt de statuslijst bij, noteert acties en zet hierin ook in wie verantwoordelijk is voor het desbetreffende actiepunt, de gemaakte afspraken en eventuele knelpunten.
Zij maakt dus ook het verslag/de notulen en stuurt deze aan iedereen ter controle. Mochten er nog opaanmerkingen komen dan verwerkt zij deze. Bij het eerstvolgend overleg lopen we de acties en statuslijst door. Aangezien alle tijdens het werkoverleg gemaakte afspraken op papier staan, voorkom je dat mensen gaan soebatten of iets wel/niet afgesproken is.
Bij projecten houden we de status en planning bij middels voortgangrapportages.
Mocht je geen afdelingssecretaresse hebben, denk dan eens aan een rouleersysteem waarbij iedereen om de beurt notuleert en het verslag maakt. Het lijkt even wat meer werk op te leveren, maar uiteindelijk biedt het helderheid en structuur en voorkomt het misverstanden.
Zij maakt dus ook het verslag/de notulen en stuurt deze aan iedereen ter controle. Mochten er nog opaanmerkingen komen dan verwerkt zij deze. Bij het eerstvolgend overleg lopen we de acties en statuslijst door. Aangezien alle tijdens het werkoverleg gemaakte afspraken op papier staan, voorkom je dat mensen gaan soebatten of iets wel/niet afgesproken is.
Bij projecten houden we de status en planning bij middels voortgangrapportages.
Mocht je geen afdelingssecretaresse hebben, denk dan eens aan een rouleersysteem waarbij iedereen om de beurt notuleert en het verslag maakt. Het lijkt even wat meer werk op te leveren, maar uiteindelijk biedt het helderheid en structuur en voorkomt het misverstanden.
dinsdag 27 mei 2008 om 16:52
Hallo luitjes,
Ben weer terug na een weekje vakantie. Was erg prettig toeven in Israel even helemaal niks om je verantwoordelijk voor te voelen, kon met mijn vriendin er ook goed over praten.
Ze hadden beiden zoiets oke, we weten dat je je klote voelt maar iemand die je niet kent ziet het niet aan je, je ziet er hardstikke goed uit dus dat was wel weer fijn om te horen.
Alleen verschil in temperatuur is megagroot dus loop nu snipverkouden rond maar ben wel bruin nu alleen hier nog even het zonnetje en dan kan ik mijn zomerkleren weer aan die ik allemaal nieuw heb moeten kopen omdat oude kleding niet meer past.
Weekend staat ook al bijna weer helemaal volgepland genoeg positieve dingen dus en toch vanmiddag weer helemaal in tranen uitgebarsten omdat de telefoon weer niet omgezet kan worden zonder zijn handtekening. Afijn even flink uitgehuild en maar gelijk besloten om geen vaste telefoon meer te nemen kan hij hem opzeggen en heb ik er niets meer mee te maken, vergeet hij het dan kan ik voorlopig nog bellen en anders pech gehad alle voor mij belangrijke mensen hebben mijn mobiele telefoon dus moet helemaal goed komen.
Ben weer terug na een weekje vakantie. Was erg prettig toeven in Israel even helemaal niks om je verantwoordelijk voor te voelen, kon met mijn vriendin er ook goed over praten.
Ze hadden beiden zoiets oke, we weten dat je je klote voelt maar iemand die je niet kent ziet het niet aan je, je ziet er hardstikke goed uit dus dat was wel weer fijn om te horen.
Alleen verschil in temperatuur is megagroot dus loop nu snipverkouden rond maar ben wel bruin nu alleen hier nog even het zonnetje en dan kan ik mijn zomerkleren weer aan die ik allemaal nieuw heb moeten kopen omdat oude kleding niet meer past.
Weekend staat ook al bijna weer helemaal volgepland genoeg positieve dingen dus en toch vanmiddag weer helemaal in tranen uitgebarsten omdat de telefoon weer niet omgezet kan worden zonder zijn handtekening. Afijn even flink uitgehuild en maar gelijk besloten om geen vaste telefoon meer te nemen kan hij hem opzeggen en heb ik er niets meer mee te maken, vergeet hij het dan kan ik voorlopig nog bellen en anders pech gehad alle voor mij belangrijke mensen hebben mijn mobiele telefoon dus moet helemaal goed komen.
zaterdag 31 mei 2008 om 20:42
Weekje ertussen uit was echt super lekker. Ben gisteravond met een vriendin wat wezen eten in Antwerpen en toen kwamen we eigenlijk beiden tot de conclusie dat we op dit moment echt niet zo zeer op zoek zijn naar een relatie omdat we vorige relatie nog niet echt verwerkt hebben maar dat het wel fijn zou zijn om meer singles te ontmoeten om leuke dingen mee te gaan doen alleen als je dan op internet gaat zoeken kom je voornamelijk op datingsites uit of van die oubollige wandelclubjes.
Ik wil eigenlijk gewoon meer single vriendinnen om gewoon een keer bij te kletsen, bioscoopje pikken, etentje, citytrips etc. wie heeft er een idee waar je die mensen kan vinden?
Ik wil eigenlijk gewoon meer single vriendinnen om gewoon een keer bij te kletsen, bioscoopje pikken, etentje, citytrips etc. wie heeft er een idee waar je die mensen kan vinden?
vrijdag 6 juni 2008 om 23:26
Dus toch een ander. Wie zegt dat Hyves geen informatiebron is. Heb haar er destijds uitgepikt als mogelijke kandidaat en toen werd er nog gezegd dat dat onzin was als ik daar mijn informatie vandaan zou halen was ik wel erg diep gezakt.
Op de een of ander manier geeft het nu rust, ik hoef mezelf niets meer te verwijten. Alles wat hij mij heeft verweten was alleen maar een manier om ervoor te zorgen dat hij zijn straatje schoon kon vegen zelfs nu is hij nog te laf om het zelf tegen met te zeggen en heeft hij ook bij vrienden gezegd dat hij het niet nodig vond dat ik het wist zou me alleen maar meer pijn doen.
Juist niet. Nu weet ik tenminste wat de echte reden is en kan ik het op de een of andere manier gaan proberen af te sluiten mijn les eruit te leren en hopen dat er ergens op deze planeet nog eens iemand in mijn leven komt die eerlijk, oprecht en zegt wat hij doet in plaats van iemand die hele mooie woorden spreekt maar die alleen niet nakomt.
Zouden zijn ouders dat dan wellicht bedoelen met hij is al zoveel verder, hij heeft al iemand anders maar vervolgens tegen mij ontkennen dat er iemand anders is. Begrijp nu waarom zijn vader het (emotioneel) niet aankan om langs te komen best moeilijk om te blijven liegen als je ziet hoeveel pijn iemand heeft en weet dat de waarheid toch net een tikkie anders is als dat hij voorgespiegeld wordt.
Weddenschap afgesloten met vrienden hoelang het duurt voordat hij aan de andere kant van Nederland bij haar intrekt en alle schepen achter zich verbrand. Ze zijn nu een week op vakantie dus ik verwacht dat hij per 1 juli zijn baan opzegt en per 1 augustus bij haar intrekt. Kijken wie er gelijk krijgt.
Op de een of ander manier geeft het nu rust, ik hoef mezelf niets meer te verwijten. Alles wat hij mij heeft verweten was alleen maar een manier om ervoor te zorgen dat hij zijn straatje schoon kon vegen zelfs nu is hij nog te laf om het zelf tegen met te zeggen en heeft hij ook bij vrienden gezegd dat hij het niet nodig vond dat ik het wist zou me alleen maar meer pijn doen.
Juist niet. Nu weet ik tenminste wat de echte reden is en kan ik het op de een of andere manier gaan proberen af te sluiten mijn les eruit te leren en hopen dat er ergens op deze planeet nog eens iemand in mijn leven komt die eerlijk, oprecht en zegt wat hij doet in plaats van iemand die hele mooie woorden spreekt maar die alleen niet nakomt.
Zouden zijn ouders dat dan wellicht bedoelen met hij is al zoveel verder, hij heeft al iemand anders maar vervolgens tegen mij ontkennen dat er iemand anders is. Begrijp nu waarom zijn vader het (emotioneel) niet aankan om langs te komen best moeilijk om te blijven liegen als je ziet hoeveel pijn iemand heeft en weet dat de waarheid toch net een tikkie anders is als dat hij voorgespiegeld wordt.
Weddenschap afgesloten met vrienden hoelang het duurt voordat hij aan de andere kant van Nederland bij haar intrekt en alle schepen achter zich verbrand. Ze zijn nu een week op vakantie dus ik verwacht dat hij per 1 juli zijn baan opzegt en per 1 augustus bij haar intrekt. Kijken wie er gelijk krijgt.
