Kinderen
alle pijlers
help, mijn broertje wordt vader!
zondag 29 juni 2008 om 10:20
Hallo allemaal,
Ik heb lang getwijfeld of ik moest posten, maar ik heb echt advies nodig. Het volgende is het geval: mijn lieftallige "schoonzusje" (17, alleen basisschool afgemaakt, gaat sinds haar veertiende niet meer naar school, nog nooit langer dan 2 weken een baantje gehad, zit de hele dag op de bank tompouchen te eten en belspellen te kijken) was een paar maanden geleden verveeld en besloot enkel en alleen om zwanger te worden. Mijn broertje (20, alleen een MBO2-opleiding en vol plannen om door te studeren) werd hiervan pas laat op de hoogte gebracht, toen er al eigenlijk geen keuze meer gemaakt kon worden.
Ze hebben besloten om het kind te houden en ze is al bijna vier maanden zwanger dus eigenlijk is het misschien ook te laat voor een abortus. Maar het probleem is dat ik niet zie hoe ze samen een kind kunnen opvoeden. Ze hebben geen huis, ze hebben geen geld en ze hebben geen goeie relatie. Als ze boos op elkaar zijn gooien ze met servies en fotolijstjes naar elkaar, ik moet er gewoon niet aan denken dat daar een baby tussendoor kruipt.
Maar goed, ze gaan het houden en ze gaan het opvoeden.
Ik wil natuurlijk een goede tante zijn en betrokken zijn bij het kind, maar ik vind het zo verschrikkelijk moeilijk. Ten eerste omdat ik alleen maar moeilijkheden zie en gewoonweg niet oprecht "blij" kan zijn. Ten tweede ook omdat ik de vriendin van mijn broertje niet uit kan staan en nog steeds erg kwaad ben over hoe het is gegaan. Eerst zei ze dat ze zwanger was geworden doordat ze een antibiotica-kuur had geslikt en daardoor werkte de pil niet goed. Maar uit de eerste echo bleek dat ze daarvoor al te lang zwanger was. Nu beweert ze dat ze niet weet hoe het is gebeurd, maar zegt meteen erbij dat ze het er ook niet meer over wil hebben.
Het zijn allebei nog zulke kinderen, en lopen ook rond van: "Oh leuk, we nemen een baby!" Maar de gang naar de woningbouw voor een eigen huis lijkt al te veel (ze moeten overal zowat letterlijk door hun ouders naar binnen geduwd worden). En als ze een weekend op de honden van mijn ouders moeten passen zijn die al bijna uitgehongerd en hebben ze chronisch aandachtstekort. Verder maken ze ALTIJD ruzie, echt altijd. Ze hebben nog niet eens samengewoond en dat is in het begin al moeilijk genoeg, laat staan met baby.
Ik voel me machteloos en heb het idee dat ik niks aan de situatie kan doen. Heeft iemand een idee over hoe ik ze kan helpen, van advies kan voorzien en het allemaal een beetje in goede banen kan leiden...? (overigens heb ik mijn zorgen nog nooit aan mijn broertje geuit, dat hebben mijn ouders al gedaan en toen kwam het bijna tot een familie-breuk...)
Ik heb lang getwijfeld of ik moest posten, maar ik heb echt advies nodig. Het volgende is het geval: mijn lieftallige "schoonzusje" (17, alleen basisschool afgemaakt, gaat sinds haar veertiende niet meer naar school, nog nooit langer dan 2 weken een baantje gehad, zit de hele dag op de bank tompouchen te eten en belspellen te kijken) was een paar maanden geleden verveeld en besloot enkel en alleen om zwanger te worden. Mijn broertje (20, alleen een MBO2-opleiding en vol plannen om door te studeren) werd hiervan pas laat op de hoogte gebracht, toen er al eigenlijk geen keuze meer gemaakt kon worden.
Ze hebben besloten om het kind te houden en ze is al bijna vier maanden zwanger dus eigenlijk is het misschien ook te laat voor een abortus. Maar het probleem is dat ik niet zie hoe ze samen een kind kunnen opvoeden. Ze hebben geen huis, ze hebben geen geld en ze hebben geen goeie relatie. Als ze boos op elkaar zijn gooien ze met servies en fotolijstjes naar elkaar, ik moet er gewoon niet aan denken dat daar een baby tussendoor kruipt.
Maar goed, ze gaan het houden en ze gaan het opvoeden.
Ik wil natuurlijk een goede tante zijn en betrokken zijn bij het kind, maar ik vind het zo verschrikkelijk moeilijk. Ten eerste omdat ik alleen maar moeilijkheden zie en gewoonweg niet oprecht "blij" kan zijn. Ten tweede ook omdat ik de vriendin van mijn broertje niet uit kan staan en nog steeds erg kwaad ben over hoe het is gegaan. Eerst zei ze dat ze zwanger was geworden doordat ze een antibiotica-kuur had geslikt en daardoor werkte de pil niet goed. Maar uit de eerste echo bleek dat ze daarvoor al te lang zwanger was. Nu beweert ze dat ze niet weet hoe het is gebeurd, maar zegt meteen erbij dat ze het er ook niet meer over wil hebben.
Het zijn allebei nog zulke kinderen, en lopen ook rond van: "Oh leuk, we nemen een baby!" Maar de gang naar de woningbouw voor een eigen huis lijkt al te veel (ze moeten overal zowat letterlijk door hun ouders naar binnen geduwd worden). En als ze een weekend op de honden van mijn ouders moeten passen zijn die al bijna uitgehongerd en hebben ze chronisch aandachtstekort. Verder maken ze ALTIJD ruzie, echt altijd. Ze hebben nog niet eens samengewoond en dat is in het begin al moeilijk genoeg, laat staan met baby.
Ik voel me machteloos en heb het idee dat ik niks aan de situatie kan doen. Heeft iemand een idee over hoe ik ze kan helpen, van advies kan voorzien en het allemaal een beetje in goede banen kan leiden...? (overigens heb ik mijn zorgen nog nooit aan mijn broertje geuit, dat hebben mijn ouders al gedaan en toen kwam het bijna tot een familie-breuk...)
anoniem_49508 wijzigde dit bericht op 29-06-2008 10:22
Reden: t was niet helemaal duidelijk
Reden: t was niet helemaal duidelijk
% gewijzigd
zondag 29 juni 2008 om 10:25
Wat een moeilijke situatie koetje, ik kan me je bezorgdheid goed voorstellen. Hoe zit het met haar en jouw ouders? Zullen zij (in ieder geval bijvoorbeeld het eerste jaar) geneigd zijn dit 'gezinnetje' in huis te nemen om het te begeleiden. Ik snap dat dit een hele opgave is, maar het belang van de baby lijkt me hier voorop staan en dan zou ik het niet bij een stel laten wonen dat elkaar dagelijks in de haren vliegt.
The time is now
zondag 29 juni 2008 om 10:31
Hoi Banba,
Haar moeder vindt het helemaal geweldig en eist de oma-rol ook ontzettend op. Voorlopig gaan ze bij haar ouders inwonen (misschien ook wel beter want mijn eigen ouders zagen het echt niet zitten...). Probleem blijft echter geld. Mijn broertje verdient gewoon niet zoveel en vriendin kan geen baan krijgen/houden (ze stopt overal binnen twee weken mee, en ze wordt ook niet meer aangenomen omdat ze geen middelbaar schooldiploma heeft, behalve baantjes in bijv. een kippenslachterij en daarvan snap ik ook wel dat je dat niet doet).
Probleem is dat haar moeder (net zo'n typ als d'r dochter) ook denkt dat mijn ouders geld hebben als water (ze verdienen bovenmodaal) en zo'n houding heeft van: "Je betaalt maar gewoon een flinke maandelijkse bijdrage of je ziet je kleinkind niet." Dit zorgt er weer voor dat mijn ouders overstuur zijn want die willen niet meedoen in de emotionele chantage, maar zijn tegelijkertijd erg bang dat ze mijn broertje kwijt zijn.
Haar moeder vindt het helemaal geweldig en eist de oma-rol ook ontzettend op. Voorlopig gaan ze bij haar ouders inwonen (misschien ook wel beter want mijn eigen ouders zagen het echt niet zitten...). Probleem blijft echter geld. Mijn broertje verdient gewoon niet zoveel en vriendin kan geen baan krijgen/houden (ze stopt overal binnen twee weken mee, en ze wordt ook niet meer aangenomen omdat ze geen middelbaar schooldiploma heeft, behalve baantjes in bijv. een kippenslachterij en daarvan snap ik ook wel dat je dat niet doet).
Probleem is dat haar moeder (net zo'n typ als d'r dochter) ook denkt dat mijn ouders geld hebben als water (ze verdienen bovenmodaal) en zo'n houding heeft van: "Je betaalt maar gewoon een flinke maandelijkse bijdrage of je ziet je kleinkind niet." Dit zorgt er weer voor dat mijn ouders overstuur zijn want die willen niet meedoen in de emotionele chantage, maar zijn tegelijkertijd erg bang dat ze mijn broertje kwijt zijn.
zondag 29 juni 2008 om 10:36
Misschien is het verstandig, ook voor de familieverhoudingen, om hierover contact op te nemen met jeugdzorg. Die hebben heel vaak met dit soort gezinnen te maken en helpen ook om dat zo goed mogelijk te laten lopen. Hierbij wordt het belang van het kind dus objectief gewaarborgd. Bovendien is dat niet vrijblijvend, wat me in het geval van de ouders erg verstandig lijkt. Ook maatschappelijk werk wordt er dan bij betrokken - niet onverstandig als ik hoor hoe volwassen hun relatie is: NOT!
Jeugdzorg is er niet op uit het kind uit huis te plaatsen, maar komt wel op voor het belang van het kind. Want een kind is geen speeltje, die heeft veel zorg en aandacht en een goede opvoeding nodig. Dat opvoeden leer je door de goede dingen uit je eigen opvoeding mee te nemen, maar zo te horen schort het daar nogal aan bij je schoonzus.
Ik hoop dat jij of je ouders, uit zorgoogpunt voor het kind, de stap willen en durven nemen om externe begeleiding te regelen voor dit nieuwbakken gezin. Zo kun je zelf de verhoudingen neutraal houden en toch een beetje genieten van het tante-schap en opa en oma zijn.
Sterkte!
Jeugdzorg is er niet op uit het kind uit huis te plaatsen, maar komt wel op voor het belang van het kind. Want een kind is geen speeltje, die heeft veel zorg en aandacht en een goede opvoeding nodig. Dat opvoeden leer je door de goede dingen uit je eigen opvoeding mee te nemen, maar zo te horen schort het daar nogal aan bij je schoonzus.
Ik hoop dat jij of je ouders, uit zorgoogpunt voor het kind, de stap willen en durven nemen om externe begeleiding te regelen voor dit nieuwbakken gezin. Zo kun je zelf de verhoudingen neutraal houden en toch een beetje genieten van het tante-schap en opa en oma zijn.
Sterkte!
zondag 29 juni 2008 om 10:38
Tjonge, wat een verhaal zeg.
Haar moeder heeft natuurlijk helemaal niks te zeggen over wie haar kleinkind wel en niet 'mag' zien.
Hoe is jou relatie met je broertje? Is het een idee dat jij eens rustig met hem praat om hem te peilen?
Ik kan me voorstellen dat de gesprekken die je ouders met hem hebben nogal emotioneel beladen zijn, misschien kan hij bij jou meer kwijt.
Ik begrijp niet helemaal goed of hj op dit moment volledig werkt of nog leert...
Haar moeder heeft natuurlijk helemaal niks te zeggen over wie haar kleinkind wel en niet 'mag' zien.
Hoe is jou relatie met je broertje? Is het een idee dat jij eens rustig met hem praat om hem te peilen?
Ik kan me voorstellen dat de gesprekken die je ouders met hem hebben nogal emotioneel beladen zijn, misschien kan hij bij jou meer kwijt.
Ik begrijp niet helemaal goed of hj op dit moment volledig werkt of nog leert...
The time is now
zondag 29 juni 2008 om 10:39
zondag 29 juni 2008 om 10:47
Tja...ik heb op mijn 17e mijn oudste dochter gekregen, op dat moment zat ik nog op school. Mijn ex heeft me op straat gezet omdat ik geen abortus wilde, bij mij was het dus zeker niet gepland, wat geen woonruimte betekende. Al met al met de handen in het haar dus. Geen relatie, minderjarig, geen geld en geen woonruimte.
Het is wel moeilijk, maar het kan wel. Dat ligt aan de persoon zelf.
Inmiddels ben ik 27, heb nog een dochter erbij, een huis, een goede baan en ben ik alsnog bezig met mijn HBO opleiding. Mijn MBO opleiding heb ik gedaan toen mijn jongste dochter klein was, maar op dat moment had ik het te druk om verder te leren.
Vooral de beginjaren zijn zwaar, en het kan zijn dat ze het eerste jaar niet veel uitvoert. Persoonlijk ben ik gewoon doorgegaan met leren maar niet iedereen redt dat, dat verschilt echt per persoon. Mijn oudste dochter was redelijk makkelijk achteraf gezien
Kortom, het kan dus wel. Ze is inderdaad pas 17, en hoeveel 17 jarigen ken jij die hun zaakjes allemaal al piekfijn in orde hebben? Wellicht geeft een kind haar wel net dat extra duwtje in de rug.
Het is wel moeilijk, maar het kan wel. Dat ligt aan de persoon zelf.
Inmiddels ben ik 27, heb nog een dochter erbij, een huis, een goede baan en ben ik alsnog bezig met mijn HBO opleiding. Mijn MBO opleiding heb ik gedaan toen mijn jongste dochter klein was, maar op dat moment had ik het te druk om verder te leren.
Vooral de beginjaren zijn zwaar, en het kan zijn dat ze het eerste jaar niet veel uitvoert. Persoonlijk ben ik gewoon doorgegaan met leren maar niet iedereen redt dat, dat verschilt echt per persoon. Mijn oudste dochter was redelijk makkelijk achteraf gezien
Kortom, het kan dus wel. Ze is inderdaad pas 17, en hoeveel 17 jarigen ken jij die hun zaakjes allemaal al piekfijn in orde hebben? Wellicht geeft een kind haar wel net dat extra duwtje in de rug.
zondag 29 juni 2008 om 10:48
Overigens kan de zwangerschap nog steeds afgebroken worden, zie deze link: http://www.minvws.nl/dossiers/abortus/
Maar ik vrees dat het kleine melkkoetje kost wat kost geboren moet worden... Getver, wordt er helemaal misselijk van. Dat kind 'neemt' gewoon een kind 'omdat ze er zin in heeft'. Afschuwelijk!
Maar ik vrees dat het kleine melkkoetje kost wat kost geboren moet worden... Getver, wordt er helemaal misselijk van. Dat kind 'neemt' gewoon een kind 'omdat ze er zin in heeft'. Afschuwelijk!
zondag 29 juni 2008 om 10:51
Jeugdzorg hoeft hier niet perse bij te komen kijken op zich hoor, ik heb ze toen ook niet gezien, zelfs niet toen ik in een opvang zat voor zwangere tieners in afwachting van urgentie. In mijn geval kreeg ik onmiddelijk de voogdij over mijn dochter omdat ik een maand later toch 18 zou worden. Maar het kan zijn dat in dit geval de oma wel de voogdij krijgt, in welk geval ze dus wel degelijk wat te vertellen heeft. Hoe dan ook heeft zij nu nog wettelijk gezag over de minderjarige zwangere vriendin van je broer.
zondag 29 juni 2008 om 10:59
Misschien nu nog niet, maar dat zegt niks over later. Er zijn zat mensen die pas later besluiten om iets te maken van hun leven. En of dat nou huismoeder worden is terwijl haar vriend werkt, of iets anders, dat moet de tijd nog uitwijzen. Er zijn zat volwassen vrouwen die wel een opleiding hebben en die alsnog thuisblijfmoeder zijn. Waarom zou dat nu ineens niet mogen?
Wat ik zeg is, ze is inderdaad pas 17, dat het nu niet loopt hoeft niet perse te betekenen dat de hele zaak al verdoemd is. Het lijkt mij alleen wel belangrijk dat ze zo snel mogelijk bij dr moeder weggaat en in dr eigen huis gaat wonen. Want zolang zij daar nog woont hoeft ze nog niet volwassen te worden en kan ze de verzorging van haar baby fijn aan oma overlaten.
Overigens, ik kan je ouders advizeren om niet toe te geven aan chantage. Dat zij wellicht vrijwillig wat bijdragen is bespreekbaar misschien, maar niet als het geëist wordt. En die bijdrage kan m.i. het best in natura geleverd worden in de vorm van luiers en voeding. Anders weet je nooit waar het daadwerkelijk aan uitgegeven wordt....
Wat ik zeg is, ze is inderdaad pas 17, dat het nu niet loopt hoeft niet perse te betekenen dat de hele zaak al verdoemd is. Het lijkt mij alleen wel belangrijk dat ze zo snel mogelijk bij dr moeder weggaat en in dr eigen huis gaat wonen. Want zolang zij daar nog woont hoeft ze nog niet volwassen te worden en kan ze de verzorging van haar baby fijn aan oma overlaten.
Overigens, ik kan je ouders advizeren om niet toe te geven aan chantage. Dat zij wellicht vrijwillig wat bijdragen is bespreekbaar misschien, maar niet als het geëist wordt. En die bijdrage kan m.i. het best in natura geleverd worden in de vorm van luiers en voeding. Anders weet je nooit waar het daadwerkelijk aan uitgegeven wordt....
zondag 29 juni 2008 om 10:59
quote:misschicken schreef op 29 juni 2008 @ 10:53:
Jij zat op school en had plannen om verder te leren, Minny.
Zo te lezen heeft deze aankomende moeder weinig plannen...
Helemaal eens met MissC. Jij maakt een volstrekt andere indruk dan de schoonzus van TO, Minny. Bovendien is jeugdzorg, mede gezien de recente familiedrama's, gefocust op dit soort potentiele drama-gezinnen. Als ze nu al een ruzie niet zonder geweld op kunnen lossen, hoe doen ze dat dan als ze moe zijn en zich irriteren aan het kind? Jij hebt er bewust voor gekozen en het beste van gemaakt. Ik waag de integere motieven van schoonzus in twijfel te trekken.
Maar je hebt gelijk, misschien valt het mee. Maar namens de samenleving zou ik het wel fijn vinden als er mensen zijn die de vinger aan de pols houden. Afglijden gaat snel namelijk....
offtopic: respect voor hoe jij je leven opgepakt hebt zeg!
Jij zat op school en had plannen om verder te leren, Minny.
Zo te lezen heeft deze aankomende moeder weinig plannen...
Helemaal eens met MissC. Jij maakt een volstrekt andere indruk dan de schoonzus van TO, Minny. Bovendien is jeugdzorg, mede gezien de recente familiedrama's, gefocust op dit soort potentiele drama-gezinnen. Als ze nu al een ruzie niet zonder geweld op kunnen lossen, hoe doen ze dat dan als ze moe zijn en zich irriteren aan het kind? Jij hebt er bewust voor gekozen en het beste van gemaakt. Ik waag de integere motieven van schoonzus in twijfel te trekken.
Maar je hebt gelijk, misschien valt het mee. Maar namens de samenleving zou ik het wel fijn vinden als er mensen zijn die de vinger aan de pols houden. Afglijden gaat snel namelijk....
offtopic: respect voor hoe jij je leven opgepakt hebt zeg!
zondag 29 juni 2008 om 11:02
quote:Tientje79 schreef op 29 juni 2008 @ 10:48:
Overigens kan de zwangerschap nog steeds afgebroken worden, zie deze link: http://www.minvws.nl/dossiers/abortus/
Maar ik vrees dat het kleine melkkoetje kost wat kost geboren moet worden... Getver, wordt er helemaal misselijk van. Dat kind 'neemt' gewoon een kind 'omdat ze er zin in heeft'. Afschuwelijk!
Ben jij wel helemaal lekker? Jouw reactie is pas afschuwelijk.
En jij kent het meisje toch niet? Hoe durf je dan te beweren dat Minny een andere indruk maakt dan zij? Je kent beide immers niet, en leest hier slechts een zwaar gekleurd - begrijpelijk hoor, zou ik ook hebben als het mijn broertje betrof - verhaal van een zus.
Je bent echt niet helemaal lekker als je een abortus bij meer dan 4 maanden zwanger aanraadt omdat je het - nergens op gebaseerde - idee hebt dat de moeder niet zo leuk is. Bah.
Overigens kan de zwangerschap nog steeds afgebroken worden, zie deze link: http://www.minvws.nl/dossiers/abortus/
Maar ik vrees dat het kleine melkkoetje kost wat kost geboren moet worden... Getver, wordt er helemaal misselijk van. Dat kind 'neemt' gewoon een kind 'omdat ze er zin in heeft'. Afschuwelijk!
Ben jij wel helemaal lekker? Jouw reactie is pas afschuwelijk.
En jij kent het meisje toch niet? Hoe durf je dan te beweren dat Minny een andere indruk maakt dan zij? Je kent beide immers niet, en leest hier slechts een zwaar gekleurd - begrijpelijk hoor, zou ik ook hebben als het mijn broertje betrof - verhaal van een zus.
Je bent echt niet helemaal lekker als je een abortus bij meer dan 4 maanden zwanger aanraadt omdat je het - nergens op gebaseerde - idee hebt dat de moeder niet zo leuk is. Bah.
Am Yisrael Chai!
zondag 29 juni 2008 om 11:06
quote:fashionvictim schreef op 29 juni 2008 @ 11:02:
[...]
Ben jij wel helemaal lekker? Jouw reactie is pas afschuwelijk.
En jij kent het meisje toch niet? Hoe durf je dan te beweren dat Minny een andere indruk maakt dan zij? Je kent beide immers niet, en leest hier slechts een zwaar gekleurd - begrijpelijk hoor, zou ik ook hebben als het mijn broertje betrof - verhaal van een zus.
Je bent echt niet helemaal lekker als je een abortus bij meer dan 4 maanden zwanger aanraadt omdat je het - nergens op gebaseerde - idee hebt dat de moeder niet zo leuk is. Bah.
[...]
Ben jij wel helemaal lekker? Jouw reactie is pas afschuwelijk.
En jij kent het meisje toch niet? Hoe durf je dan te beweren dat Minny een andere indruk maakt dan zij? Je kent beide immers niet, en leest hier slechts een zwaar gekleurd - begrijpelijk hoor, zou ik ook hebben als het mijn broertje betrof - verhaal van een zus.
Je bent echt niet helemaal lekker als je een abortus bij meer dan 4 maanden zwanger aanraadt omdat je het - nergens op gebaseerde - idee hebt dat de moeder niet zo leuk is. Bah.
zondag 29 juni 2008 om 11:09
@minny: ik ben het met Misschicken eens. Weet je, het kan best, een kind op je 17e. En als het nu een ander meisje was geweest dan had ik me er ook helemaal niet zo'n zorgen over gemaakt. Het is gewoon haar persoonlijkheid, haar gebrek aan doorzettingsvermogen en haar luiheid wat me zo irriteert. Maar misschien moet ik het idd positiever zien en is dit DE stap die ze nodig heeft om wat meer verantwoordelijkheidsgevoel te krijgen, laten we het hopen...
Overigens moet ik er wel bij zeggen dat zij echt gek met kinderen is en ook altijd vrijwillig op andermans kroost oppast (met name haar nichtjes, neefjes en buurkinderen). Dat is dan wel weer een positief is.
Zelf is mijn broertje niet iemand die snel iets zal uiten. Ten eerste is hij gewoon vreselijk koppig (familietrekje waar wij allemaal last van hebben...) en zal z'n zorgen niet zo snel toegeven. Ten tweede kan ik ook geen moment alleen met hem praten. Als ik hem bel zit zij op de achtergrond altijd mee te bleren en ze is extreem jaloers. Zelfs wanneer hij bijv. een dagje naar mij (zijn zus) of mijn ouders gaat. Ze belt hem iedere drie minuten en moet altijd een scene schoppen waardoor er nooit een moment is om het er echt over te hebben. En ten derde is hij heel erg gepest in zijn jeugd waardoor hij vrij gesloten en teruggetrokken is, en niemand vaak enig idee heeft wat in zijn hoofd omgaat (ook vriendin niet)
@tientje: een abortus is geen optie, dat is wel duidelijk. ze geniet van alle aandacht en ik geloof ook wel echt dat mijn broertje geen abortus meer zou willen. En bovendien is het bijna tot die familie-breuk gekomen toen mijn ouders het woord alleen maar noemden... Dat van Jeugdzorg klinkt wel goed, maar hoe meld je ze aan en kunnen zij zien door wie ze zijn aangemeld?
Overigens wordt z'n vriendin over twee maanden achttien dus qua voogdij is het niet zo'n probleem... Maar moeilijk is het wel. Ik probeer mijn gevoelens jegens haar opzij te zetten en praktisch te denken, maar het probleem is dat ik dan weer geïrriteerd raak over het feit dat iedereen van alles aan het regelen voor ze is (huisvesting, huursubsidie, jonge-moeders-subsidie of iets dergelijks) en zelf doen ze helemaal niks. Dan heeft de woningbouw misschien een huis voor ze en moeten ze langskomen voor een bezichtiging en dan gaan ze gewoon niet... (kookpunt weer bereikt... ik stop maar even met typen...)
Overigens moet ik er wel bij zeggen dat zij echt gek met kinderen is en ook altijd vrijwillig op andermans kroost oppast (met name haar nichtjes, neefjes en buurkinderen). Dat is dan wel weer een positief is.
Zelf is mijn broertje niet iemand die snel iets zal uiten. Ten eerste is hij gewoon vreselijk koppig (familietrekje waar wij allemaal last van hebben...) en zal z'n zorgen niet zo snel toegeven. Ten tweede kan ik ook geen moment alleen met hem praten. Als ik hem bel zit zij op de achtergrond altijd mee te bleren en ze is extreem jaloers. Zelfs wanneer hij bijv. een dagje naar mij (zijn zus) of mijn ouders gaat. Ze belt hem iedere drie minuten en moet altijd een scene schoppen waardoor er nooit een moment is om het er echt over te hebben. En ten derde is hij heel erg gepest in zijn jeugd waardoor hij vrij gesloten en teruggetrokken is, en niemand vaak enig idee heeft wat in zijn hoofd omgaat (ook vriendin niet)
@tientje: een abortus is geen optie, dat is wel duidelijk. ze geniet van alle aandacht en ik geloof ook wel echt dat mijn broertje geen abortus meer zou willen. En bovendien is het bijna tot die familie-breuk gekomen toen mijn ouders het woord alleen maar noemden... Dat van Jeugdzorg klinkt wel goed, maar hoe meld je ze aan en kunnen zij zien door wie ze zijn aangemeld?
Overigens wordt z'n vriendin over twee maanden achttien dus qua voogdij is het niet zo'n probleem... Maar moeilijk is het wel. Ik probeer mijn gevoelens jegens haar opzij te zetten en praktisch te denken, maar het probleem is dat ik dan weer geïrriteerd raak over het feit dat iedereen van alles aan het regelen voor ze is (huisvesting, huursubsidie, jonge-moeders-subsidie of iets dergelijks) en zelf doen ze helemaal niks. Dan heeft de woningbouw misschien een huis voor ze en moeten ze langskomen voor een bezichtiging en dan gaan ze gewoon niet... (kookpunt weer bereikt... ik stop maar even met typen...)
zondag 29 juni 2008 om 11:10
Wat moeilijk allemaal zeg!
Ik heb ervaring met een soortgelijke situatie in mijn familie. Alleen zijn er inmiddels 3 kinderen en zijn beide ouders eigenlijk niet geschikt om op te voeden.
Het is ontzettend moeilijk. Als familie kun je er nauwelijks goed mee om gaan. Advies wordt al heel snel opgevat als commentaar en veroorzaakt grote ellende. Ik voel me vaak vrij rot en machteloos als we hen hebben bezocht.
Gelukkig staat het gezin onder toezicht van jeugdzorg en ook van andere instanties. Ik probeer een lieve tante te zijn voor de kinderen door ze persoonlijke aandacht te geven en zo nu en dan indirect en op een positieve manier de ouders 'bij te sturen'. Ik heb er lang over nagedacht, maar dit is de enige rol die ik kan vervullen. Verder kan ik alleen maar accepteren dat de kinderen niet een zelfde soort jeugd krijgen als ik of als de andere neefjes en nichtjes.
Ik denk wel dat het slim is om te overleggen met jeugdzorg. Maar dan zou ik wel aan hen voorleggen dat je niet wilt dat zij aan je broer gaan melden dat jij hierover contact met ze hebt gezocht. Misschien moet je het via consultatiebureau of huisarts oid spelen.
Ik heb ervaring met een soortgelijke situatie in mijn familie. Alleen zijn er inmiddels 3 kinderen en zijn beide ouders eigenlijk niet geschikt om op te voeden.
Het is ontzettend moeilijk. Als familie kun je er nauwelijks goed mee om gaan. Advies wordt al heel snel opgevat als commentaar en veroorzaakt grote ellende. Ik voel me vaak vrij rot en machteloos als we hen hebben bezocht.
Gelukkig staat het gezin onder toezicht van jeugdzorg en ook van andere instanties. Ik probeer een lieve tante te zijn voor de kinderen door ze persoonlijke aandacht te geven en zo nu en dan indirect en op een positieve manier de ouders 'bij te sturen'. Ik heb er lang over nagedacht, maar dit is de enige rol die ik kan vervullen. Verder kan ik alleen maar accepteren dat de kinderen niet een zelfde soort jeugd krijgen als ik of als de andere neefjes en nichtjes.
Ik denk wel dat het slim is om te overleggen met jeugdzorg. Maar dan zou ik wel aan hen voorleggen dat je niet wilt dat zij aan je broer gaan melden dat jij hierover contact met ze hebt gezocht. Misschien moet je het via consultatiebureau of huisarts oid spelen.
zondag 29 juni 2008 om 11:11
Het meisje is pas 17, nog tijd genoeg om uit te zoeken wat ze met dr leven wil doen. Ik proef uit jouw verhaal dat er ook een gebrek aan stimulans is vanuit haar moeder. Althans...mijn dochter zou niet vanaf dr 14e van school zijn, maar dat ben ik.
Is het trouwens niet wettelijk verplicht tegenwoordig om tot je 18e op school te zitten? Even vraagje tussendoor...
Ben je weleens met haar in gesprek gegaan om te kijken wat ze wil met haar leven? Misschien heeft ze wel plannen maar geen idee hoe te beginnen. Ze is nog heel jong he? En als haar moeder het wel best vindt zo... Wellicht zal haar antwoord je nog verbazen en is er wel degelijk iets dat ze leuk vind of graag zou doen. Als ze straks thuis zit met een baby kan ze best nog een cursus doen via de LOI bijvoorbeeld. Ik noem nu maar iets hoor, ter voorbeeld.
Is het trouwens niet wettelijk verplicht tegenwoordig om tot je 18e op school te zitten? Even vraagje tussendoor...
Ben je weleens met haar in gesprek gegaan om te kijken wat ze wil met haar leven? Misschien heeft ze wel plannen maar geen idee hoe te beginnen. Ze is nog heel jong he? En als haar moeder het wel best vindt zo... Wellicht zal haar antwoord je nog verbazen en is er wel degelijk iets dat ze leuk vind of graag zou doen. Als ze straks thuis zit met een baby kan ze best nog een cursus doen via de LOI bijvoorbeeld. Ik noem nu maar iets hoor, ter voorbeeld.
zondag 29 juni 2008 om 11:13
Het moeilijke hier is, dat als je betrokken wilt blijven bij het kind en de opvoeding van het kind als tante, dat je niet meteen moet beginnen met je (terechte) kritiek te spuien. De baby zal het meest aan je hebben als zijn/haar ouders jou zien als een positieve factor in hun situatie. Strategisch gezien zou je dus (zoals BGB zegt) je kritiek voor je moeten houden en kijken hoe je ze kan steunen op een manier die zij waarderen. Hoe moeilijk ook, zou je het zien zitten om over een poosje de aanstaande ouders te helpen met de aanschaf van een wandelwagen/maxicosi (ik zeg maar iets) of een keer een stel rompertjes meenemen? Of zelfs samen met ze in een winkel iets gaan kopen? Zo geef je ze het gevoel dat je om de baby geeft, en om hun situatie, op een manier die zij begrijpen. En ja, jeugdzorg moet ook ingeschakeld wat mij betreft, maar als jij (in hun ogen) preken afsteekt over de situatie verbreken ze waarschijnlijk het contact. Het zal je heel wat moeite kosten om betrokken te zijn en blijven bij dit kind, maar ik denk dat het het wel waard is. In de toekomst kun je dan af en toe het kind een weekend bij je laten logeren (hebben zij hun handen vrij) en dan kun je een persoonlijke band opbouwen. In zo'n gezin opgroeien, dan heb je ECHT behoefte aan een lieve wijze tante waar je altijd terecht kunt. Ik zou zeggen, hou alleen al om die reden het contact goed, zodat je een rol kunt spelen in het leven van je neef/nicht. Sterkte meid.
zondag 29 juni 2008 om 11:13
Koetje,
Niet om je zorgen om je broertje te bagatelliseren, want die zou ik ook hebben als mijn broertje zo was thuisgekomen op die leeftijd, maar heb j eer wel eens bij stil gestaan dat haar ambitie misschien wel gewoon is om moeder te worden?
Als ze gek met kinderen is, niet zo intelligent is en ook al geen opleiding heeft, is dat misschien wel het enige waar ze denkt goed in te zullen zijn. En wat is daar mis mee? Zoals Minny ook al zei: hele volksstammen vrouwen in NL hebben niet meer ambitie dan moeder en huisvrouw worden.
Haar ouders zijn er blij mee en willen bijspringen, je broer heeft voor haar gekozen, er is volgens mij weinig wat je kan doen. Je broer is volwassen en zij ook bijna en het zal wel loslopen allemaal.
Maak het niet dramatischer dan het is, zou ik zeggen.
Niet om je zorgen om je broertje te bagatelliseren, want die zou ik ook hebben als mijn broertje zo was thuisgekomen op die leeftijd, maar heb j eer wel eens bij stil gestaan dat haar ambitie misschien wel gewoon is om moeder te worden?
Als ze gek met kinderen is, niet zo intelligent is en ook al geen opleiding heeft, is dat misschien wel het enige waar ze denkt goed in te zullen zijn. En wat is daar mis mee? Zoals Minny ook al zei: hele volksstammen vrouwen in NL hebben niet meer ambitie dan moeder en huisvrouw worden.
Haar ouders zijn er blij mee en willen bijspringen, je broer heeft voor haar gekozen, er is volgens mij weinig wat je kan doen. Je broer is volwassen en zij ook bijna en het zal wel loslopen allemaal.
Maak het niet dramatischer dan het is, zou ik zeggen.
Am Yisrael Chai!
zondag 29 juni 2008 om 11:16
Je telt toch niet alleen maar mee in de wereld als je een (hoge) opleiding geniet? Ik ken zat - weliswaar oudere dames, andere tijden enzo - die vreselijk lieve moeders waren/zijn met alleen maar lagere school of huishoudschool ofzo.
Dat het jouw keus niet zal zijn betekent toch niet gelijk dat je er jeugdzorg op af moet gaan sturen? Als je een familiebreuk wil moet je vooral zoiets doen, ik zou het zeer terecht vinden als broer dan alle contacten verbreekt.
Dat het jouw keus niet zal zijn betekent toch niet gelijk dat je er jeugdzorg op af moet gaan sturen? Als je een familiebreuk wil moet je vooral zoiets doen, ik zou het zeer terecht vinden als broer dan alle contacten verbreekt.
Am Yisrael Chai!
zondag 29 juni 2008 om 11:17
quote:fashionvictim schreef op 29 juni 2008 @ 11:02:
[...]
Ben jij wel helemaal lekker? Jouw reactie is pas afschuwelijk.
En jij kent het meisje toch niet? Hoe durf je dan te beweren dat Minny een andere indruk maakt dan zij? Je kent beide immers niet, en leest hier slechts een zwaar gekleurd - begrijpelijk hoor, zou ik ook hebben als het mijn broertje betrof - verhaal van een zus.
Je bent echt niet helemaal lekker als je een abortus bij meer dan 4 maanden zwanger aanraadt omdat je het - nergens op gebaseerde - idee hebt dat de moeder niet zo leuk is. Bah.
Het zou je sieren als je mijn reactie goed leest. Ik raad het nergens aan, ik heb het opgezocht en abortus kan in nederland kennelijk tot 24 weken. Overigens moet ik er niet aan denken, maar dat terzijde. En ik zeg nergens dat de schoonzus iets IS, alleen dat het bij mij zo overkomt. Ik vind het echt jammer dat je zo agressief reageert, volgens mij ook nergens voor nodig.
En dan verschillen we van mening, so what? Volgens mij gebeurt dat wel vaker op een forum. Maar om het dan meteen zo op de persoon te spelen, daar krijg ik een vervelend gevoel bij.
[...]
Ben jij wel helemaal lekker? Jouw reactie is pas afschuwelijk.
En jij kent het meisje toch niet? Hoe durf je dan te beweren dat Minny een andere indruk maakt dan zij? Je kent beide immers niet, en leest hier slechts een zwaar gekleurd - begrijpelijk hoor, zou ik ook hebben als het mijn broertje betrof - verhaal van een zus.
Je bent echt niet helemaal lekker als je een abortus bij meer dan 4 maanden zwanger aanraadt omdat je het - nergens op gebaseerde - idee hebt dat de moeder niet zo leuk is. Bah.
Het zou je sieren als je mijn reactie goed leest. Ik raad het nergens aan, ik heb het opgezocht en abortus kan in nederland kennelijk tot 24 weken. Overigens moet ik er niet aan denken, maar dat terzijde. En ik zeg nergens dat de schoonzus iets IS, alleen dat het bij mij zo overkomt. Ik vind het echt jammer dat je zo agressief reageert, volgens mij ook nergens voor nodig.
En dan verschillen we van mening, so what? Volgens mij gebeurt dat wel vaker op een forum. Maar om het dan meteen zo op de persoon te spelen, daar krijg ik een vervelend gevoel bij.
