Psyche
alle pijlers
Euthanasie in de psychiatrie
zondag 11 november 2012 om 19:07
Als ik dood ga
Hoop ik dat je erbij bent
Dat ik je aankijk
Dat je mij aankijkt
Dat ik je hand nog voelen kan
Dan zal ik rustig dood gaan
Dan hoeft niemand verdrietig te zijn
Dan ben ik gelukkig.
Gedicht: Remco Campert,
Een lastig onderwerp, maar een die me bezighoud, vooral uit eigen ervaring.
Mijn moeder is 22 jaar verpleegd in een instelling, ze had borderline.
In 2008 kreeg ze kanker, en als snel was ze erover uit, ze wou niet lijden en als de tijd daar was ,een zelf gekozen einde hebben.
Gesprekken volgde, en haar arts stemde toe in een euthansie.
Het weekend voor haar overlijden was het genoeg, ze wou sterven, de arts werd gebeld, en deze heeft geen gehoor gegeven aan haar verzoek.
Maandag na het weekend is ze overleden, maar niet op de manier die ze wou.
Wij hebben een gesprek met de arts gehad, en het volgende had hij ons te melden, er was met mijn moeder afgesproken dat ze een drankje zou nemen, maandag was dat niet meer mogelijk, ze lag al in een diepe slaap en kon het drank je niet meer tot zich nemen.
Op de vraag waarom hij het weekend niet is gekomen, werd ontwijkend op geantwoord.
Mijn zussen en ik waren boos, zwak uitgedrukt.
Ook werd ons medegedeeld dat euthanasie zoals mijn moeders wens was zo goed als niet werd uitgevoerd binnen de instelling, in andere gevallen werd er gestopt met eten en drinken, ik was en ben nog steeds verbijsterd.
Ik heb vrede met het overlijden van mijn moeder, maar heb er grote moeite mee dat er zo met mensen in de psychiatrie word omgegaan.
Het recht om menswaardig sterven is nog steeds geen recht voor mensen in de psychiatrie, en dat moet anders!!!!
Hoop ik dat je erbij bent
Dat ik je aankijk
Dat je mij aankijkt
Dat ik je hand nog voelen kan
Dan zal ik rustig dood gaan
Dan hoeft niemand verdrietig te zijn
Dan ben ik gelukkig.
Gedicht: Remco Campert,
Een lastig onderwerp, maar een die me bezighoud, vooral uit eigen ervaring.
Mijn moeder is 22 jaar verpleegd in een instelling, ze had borderline.
In 2008 kreeg ze kanker, en als snel was ze erover uit, ze wou niet lijden en als de tijd daar was ,een zelf gekozen einde hebben.
Gesprekken volgde, en haar arts stemde toe in een euthansie.
Het weekend voor haar overlijden was het genoeg, ze wou sterven, de arts werd gebeld, en deze heeft geen gehoor gegeven aan haar verzoek.
Maandag na het weekend is ze overleden, maar niet op de manier die ze wou.
Wij hebben een gesprek met de arts gehad, en het volgende had hij ons te melden, er was met mijn moeder afgesproken dat ze een drankje zou nemen, maandag was dat niet meer mogelijk, ze lag al in een diepe slaap en kon het drank je niet meer tot zich nemen.
Op de vraag waarom hij het weekend niet is gekomen, werd ontwijkend op geantwoord.
Mijn zussen en ik waren boos, zwak uitgedrukt.
Ook werd ons medegedeeld dat euthanasie zoals mijn moeders wens was zo goed als niet werd uitgevoerd binnen de instelling, in andere gevallen werd er gestopt met eten en drinken, ik was en ben nog steeds verbijsterd.
Ik heb vrede met het overlijden van mijn moeder, maar heb er grote moeite mee dat er zo met mensen in de psychiatrie word omgegaan.
Het recht om menswaardig sterven is nog steeds geen recht voor mensen in de psychiatrie, en dat moet anders!!!!
"The time is always right to do what's right." -Martin Luther King
zaterdag 15 maart 2014 om 09:20
Morgen naar huis, maandag weer een gesprek met de psychotherapeute en de thuiszorg. Ondanks de leuke dagen ben ik afgelopen nacht weer helemaal terug bij af geraakt. De realiteit is dat ik er niet meer dan een momentje heb gehad waarin ik me even kon onttrekken aan mijn hel. Helaas. Ik ga vast mijn spullen klaarmaken voor een mogelijke opname. Misschien zal dat maandag al gebeuren. Dit is wat me zo vaak overkomt. Na een periode waarin ik mezelf met de neus boven water heb weten te houden zink ik sneller dan tevoren weer naar de bodem. Ik ben bang voor de angsten die zich nu weer van me meester gaan maken. Ik zou het erg vinden als mijn verhaal eindigt terwijl ik in een gesloten afdeling zit. En nu voel ik me inderdaad heel eenzaam. Tot maandag kan ik me alleen zelf erdoor proberen te slepen.
@rebecca: Als je er zeker van wilt zijn dat we op korte termijn over het onderwerp kunnen praten zou ik je willen vragen om er komende week mee te beginnen. Mogelijk ben ik enige tijd niet in de gelegenheid om je te woord te staan.
@rebecca: Als je er zeker van wilt zijn dat we op korte termijn over het onderwerp kunnen praten zou ik je willen vragen om er komende week mee te beginnen. Mogelijk ben ik enige tijd niet in de gelegenheid om je te woord te staan.
zaterdag 15 maart 2014 om 20:40
Dank jullie voor de steun, ik waardeer dat heel erg! Kon ik maar iets terugdoen voor jullie. Eën voordeel van deze ellende is dat ik mijn beste vriend in vertrouwen heb kunnen nemen. Ik kan niet omschrijven wat ik voel, maar het is in ieder geval weer een hele zware afweging minder. Maandag wordt geen dag om heen uit te zien, maar ik ga erheen met het idee dat ik in ieder geval recht gehouden zal worden. Groetjes
zondag 16 maart 2014 om 10:48
Wat een goede stap om je beste vriend in vertrouwen te nemen. Maandag is inderdaad een zware dag, dat is logisch, het is niet niks waar het allemaal om gaat. Ik hoop dat je de steun van de hulpverlening ook voelt, mensen die naar je luisteren en met je meedenken.
Mag ik nog een (brutale) vraag stellen? Je hoeft er uiteraard niet op te antwoorden als je dat niet wil. Hoe kan het dat het je lukt om te werken? Zoals ik begrijp is je problematiek erg zwaar, zo zwaar dat het uitzicht op een draaglijk leven miniem is (althans, zo begrijp ik het vanuit jou en dat je daarom ook het verzoek om euthanasie hebt gedaan.) Hoe kan je het opbrengen of voor elkaar krijgen dat terwijl het zo slecht met je gaat je wel een baan kan volhouden? Werk brengt bijna altijd ook wel stresssituaties met zich mee. Het lijkt me bijna niet te doen! Ik hoop dat het duidelijk is dat ik deze vraag stel vanuit interesse en nieuwsgierigheid en om meer begrip van je situatie te krijgen. Via deze getypte berichten kan het wel eens anders overkomen, dat is niet de bedoeling.
Mag ik nog een (brutale) vraag stellen? Je hoeft er uiteraard niet op te antwoorden als je dat niet wil. Hoe kan het dat het je lukt om te werken? Zoals ik begrijp is je problematiek erg zwaar, zo zwaar dat het uitzicht op een draaglijk leven miniem is (althans, zo begrijp ik het vanuit jou en dat je daarom ook het verzoek om euthanasie hebt gedaan.) Hoe kan je het opbrengen of voor elkaar krijgen dat terwijl het zo slecht met je gaat je wel een baan kan volhouden? Werk brengt bijna altijd ook wel stresssituaties met zich mee. Het lijkt me bijna niet te doen! Ik hoop dat het duidelijk is dat ik deze vraag stel vanuit interesse en nieuwsgierigheid en om meer begrip van je situatie te krijgen. Via deze getypte berichten kan het wel eens anders overkomen, dat is niet de bedoeling.
maandag 17 maart 2014 om 17:33
Het gesprek is vandaag niet doorgegaan, het was naar morgen omgezet. Helaas hoorde ik dat pas toen ik er was. Voor niets met lood in de schoenen er naartoe gegaan.
Mijn beroep wil ik wel vertellen, maar dan graag in een privebericht. Ik zie het zelf niet echt als werken, daar is het te leuk voor. Maar het is voor mij ook prima mogelijk om me goed voor te doen. Niemand zal het weten hoe slecht het me gaat. Achter de schermen gaat helaas heel veel mis. Het maakt het nu ook moeilijk voor mij om naar voren te komen met mijn problemen. Iedereen die me kent zal niet anders weten dan dat ik normaal leef.
Groetjes
Mijn beroep wil ik wel vertellen, maar dan graag in een privebericht. Ik zie het zelf niet echt als werken, daar is het te leuk voor. Maar het is voor mij ook prima mogelijk om me goed voor te doen. Niemand zal het weten hoe slecht het me gaat. Achter de schermen gaat helaas heel veel mis. Het maakt het nu ook moeilijk voor mij om naar voren te komen met mijn problemen. Iedereen die me kent zal niet anders weten dan dat ik normaal leef.
Groetjes
maandag 17 maart 2014 om 17:47
Hoi onverbloemd, ik heb je PB gehad en geantwoord. Jammer dat je zo laat hoorde dat het gesprek niet doorging. Dat herken ik wel, je zo goed voordoen dat niemand iets weet. Ik heb ook wat problematiek, er zijn momenten geweest waarop ik iets heb moeten vertellen aan vrienden omdat het zo slecht ging, ik kon het niet alleen meer dragen. Maar nu moet ik proberen ook wat meer open te zijn, zodat ik mezelf wat minder opsluit door mensen op afstand te houden. Mensen zijn altijd zo verbaasd, want aan de buitenkant lijk ik iemand die alles op een rijtje heeft, het goed heeft, veel mee heeft...
Maar goed, dat is niet met jou te vergelijken, want het leven is voor mij niet uitzichtloos. Ik moet er heel erg hard aan trekken, maar het is te doen en ik heb nog de hoop dat als ik heel hard werk het kan verbeteren.
Veel succes morgen, je bent dapper
Maar goed, dat is niet met jou te vergelijken, want het leven is voor mij niet uitzichtloos. Ik moet er heel erg hard aan trekken, maar het is te doen en ik heb nog de hoop dat als ik heel hard werk het kan verbeteren.
Veel succes morgen, je bent dapper
maandag 17 maart 2014 om 20:02
Hoi Blijekip! Gelukkig dat je aan de weg kunt timmeren. Er zijn volgens mij veel mensen die het moeilijk hebben, maar dat niet laten merken. Er rust ook zo'n taboe op dat het niet makkelijk is om er open over te kunnen praten. Mijn façade is al van heel jong een manier om me ook zelf beter te kunnen voelen. Uiteindelijk is het uitgegroeid tot een dubbelleven. Nu is het zelfs één van de grootste problemen geworden. Op het moment ben ik nog steeds in staat om mooi weer te spelen, maar het daadwerkelijk omschakelen lukt me niet meer op commando. Ik blijf met mijn last rondlopen en dat kost me gigantisch veel energie. De momenten dat het me wel lukt is eigenlijk alleen nog als iets me heel erg in de stress doet raken. Dan ga ik vanzelf naar de toestand waarin ik me geen problemen meer herinner. Ik ga ook wel op zoek naar een adrenaline kick. Risicovolle dingen waarbij ik me volledig moet concentreren stellen me ook in staat om om te schakelen. Er is iedere keer een grotere kick nodig. Het is te verwachten dat ik een keer te ver ga. Dat is echt niet de bedoeling. Hoe gek dat ook klinkt, maar de manier waarop ik afscheid wil nemen is voor mij heel belangrijk. Alleen al omdat ik niemand wil confronteren met dingen waar je een trauma aan over kunt houden. Een andere reden om voor euthanasie te kiezen is dat ik dan niet gekozen heb voor de makkelijkste weg, zoals sommige mensen dat misschien zien. Bij euthanasie zijn zoveel mensen betrokken die allemaal overtuigd moeten zijn van de uitzichtloze en ondraaglijke situatie dat het makkelijker is om te geloven dat ik niet zo maar uit het leven stap. Doordat ik altijd mooi weer speel is het niet makkelijk uitleggen, maar ik voel aan de reacties van de hulpverleners dat ze mijn situatie wel begrijpen. Dat ze het verzoek zo degelijk af aan het wegen zijn is voor mij een indicatie dat ik aan de criteria voldoe, maar dat ze alles aan het doen zijn om het op ieder punt nog eens dubbel te toetsen. De psychiater heeft me gezegd dat hij me nu al kan doorverwijzen als ik dat wil. Mijn psychiater voert geen euthanasie uit. Het lijkt me echter beter om iedere betrokken hulpverlener de tijd te geven om zich te overtuigen. Er zijn ook nog genoeg dingen die ik nog eerst wil regelen. Ik kan daarvoor ook de rust opbrengen als dat betekent dat het me gegund kan gaan worden. Als ik er te veel druk op uitoefen zou het goed kunnen dat ze me niet willen helpen.
Groetjes!
Groetjes!
woensdag 19 maart 2014 om 00:42
vrijdag 21 maart 2014 om 01:18
Voor jou lief Bloempje (gepikt van een blog)
Luisteren is al voldoende
Je denkt misschien dat je wat moet zeggen
Je denkt misschien dat je me moet opvrolijken
Je wilt me misschien weer zien lachen en genieten
Je denkt misschien dat je moet troosten en adviseren
Wat ik vraag is dit:
wil je nog eens
en nog eens
luisteren naar mijn verhaal
naar wat ik voel en denk
je hoeft alleen maar stil te zijn
mij aan te kijken
mij tijd te geven
je hoeft mijn verdriet zelfs niet te begrijpen
maar als het kan
slechts te aanvaarden
zoals het voor mij voelt
je luisterend aanwezig zijn
zal mijn dag anders maken.
Luisteren is al voldoende
Je denkt misschien dat je wat moet zeggen
Je denkt misschien dat je me moet opvrolijken
Je wilt me misschien weer zien lachen en genieten
Je denkt misschien dat je moet troosten en adviseren
Wat ik vraag is dit:
wil je nog eens
en nog eens
luisteren naar mijn verhaal
naar wat ik voel en denk
je hoeft alleen maar stil te zijn
mij aan te kijken
mij tijd te geven
je hoeft mijn verdriet zelfs niet te begrijpen
maar als het kan
slechts te aanvaarden
zoals het voor mij voelt
je luisterend aanwezig zijn
zal mijn dag anders maken.
zaterdag 22 maart 2014 om 14:14
Hoi allemaal, lief dat jullie aan me denken. Hier op de afdeling gaat alles veel langzamer. De rust is heel erg welkom. Komende dinsdag is een second opinion. Dat is spannend voor mij. De gesprekken op de afdeling zijn al even begripvol als de andere mensen die in het verhaal zijn betrokken. Ik hoop dat de dinsdag een beetje meevalt. Hoewel ik hier even kan bijtanken is mijn besluit steeds vaster geworden dat ik de juiste keuze heb gemaakt...
