burn-out wie ook??

Geniet van je vakantie!!!

@ anzj,



hoe gaat het na je dip van gisteren? Beetje opgeklaard? En nog met je vriend over gehad? Ik hoop dat je er een beetje bent uitgekomen joh...

Hee!



Hier gaat het redelijk vandaag. Gister weer een flinke dip gehad. terwijl het zondag erg goed ging. Ik heb zaterdagavond nog met mijn vriend gepraat, en dat ging wel goed.

Zondag ben ik 's morgens met een vriendin naar een kinderboerderij gegaan, beestjes kijken en knuffelen dat doet mij goed. 's middags ben ik in het bos gaan lopen met de hond van mijn schoonouders samen met mijn vriend en daarna zijn we daar nog op de koffie geweest. 's avonds een verjaardag van mijn petekindje, was ook erg leuk.

Maar de volgende morgen tolde mijn hoofd nog van alle gedachten, vreselijk! Ik had teveel gedaan. Rond 1 uur werd ik weer wakker en ben ik opgestaan en een stuk gaan lopen. Even uitwaaien. Toen ik thuis kwam ging de telefoon, mijn ouders. Waar ik wel niet mee bezig was, waarom ik niet werkte, wat me bezielde blablabla. Mijn werk had naar haar toe gebeld omdat ze me niet konden bereiken. Ammehoela, bel dan gewoon naar mijn mobiel. Ik heb geen telefoontjes gehad. Geen voicemail berichten niks! Mijn moeder helemaal over de rooie, ze zei dat ik mijn verjaardag moest afzeggen, want ze kwam toch niet. Ik helemaal overstuur mijn vriend gebeld, en die is meteen naar huis gekomen. Mijn werk heb ik gemaild, met nogmaals de uitleg hoe ik me voel.

's avonds voelde ik me erg rot, maar wat doet mijn vriend.. Gaat zijn kleine nichtje uitnodigen om op de wii te komen spelen. Ik kon dat er echt niet bij hebben, dus ik weer janken janken en nog eens janken. Nichtje weer naar huis gestuurd, ik heb mijn moeder nog eens gebeld, Kwam nog niet veel verder, maar goed ze wilt geen ruzie.

Ik ben toen toch naar body balance gegaan, voor de eerste keer. Was erg leuk, met goede ademhalingsoefeningen.

Toen ik thuis kwam nog even met vriend gepraat. Hij wilde juist mensen om zich heen omdat ik niet leuk was om mee te wonen. Ik had het idee dat hij mijn psych in twijfel trok. Hij vond 1 keer in de week therapie niet genoeg, het werd alleen maar erger zei hij. Het hielp dus niet. Ook was hij bang dat hij er aan onder door ging. Heeft iemand daar ervaring mee? Ik weet het nu echt niet meer..

Hee Anzj,



rot joh... Wel fijn dat het vandaag beter gaat, maar je hebt wat aan je hoofd zo zeg...



Ik heb ook wel dat ik dagen te vol plan, en de dag daarna moe ben. Maar het is vaak wel gewoon voldaan moe zeg maar, dus dat "kan" wel. Hoewel ik teveel in een 2dagen-spiraal zit: 1 dag actief, 1 dag moe, dan weer 1 dag actief, dan weer 1 dag moe. Ik voel nog niet aan wanneer het teveel is zeg maar.



Raar dat je werk "dus" maar naar je ouders belde, waarom? En ik vind je reactie van je ouders ook niet in orde. Okay, mijn ouders weten ook niet precies wat er aan de hand is (ik laat wel wat doorschemeren), maar zouden denk ik, begripvol reageren, en vragen of ik hulp van ze nodig had. Heb je je moeder gezegd wat je ervan vond? Ik vind dat ze je zo alleen verder naar beneden trekt.. Wel goed dat je naar je werk hebt aangegeven dat dit zo niet fijn werkt, dat ze je ouders gaan bellen...



Pfff, en dan ook met je vriend. Wat een gesprekken zeg... Ik weet echt niet zo goed wat ik je kan aanraden, behalve duidelijk zeggen wat je voelt ofzo? Maar volgens mij weet hij dat ook allang.



Weet je, het klinkt raar, maar ik ben af en toe echt wel blij dat ik geen partner heb. Want ik weet niet of ik het 's avonds nog zou kunnen opbrengen rekening met iemand te houden. De keerzijde is wel dat ik soms 's avonds in m'n eentje thuis zit te janken en me dan heel eenzaam voel. Maar, tenminste heeft niemand anders daar "last" van. Ik snap heel goed dat dat erg lastig moet zijn, voor je vriend, maar ook voor jou. Je voelt je kut, en dan heeft hij daar ook nog eens last van. Houdt hij verder rekening met je?



Hoe lang ben je al bezig met therapien enzo? En heb je zelf het idee dat het werkt?



Bodybalance ken ik, da's lekker he? Goed dat je nog wel even eruit bent geweest, moet wel opgelucht hebben.



Ik weet niet zo goed wat ik je kan aanraden. Misschien is het juist voor jou wel goed nu af en toe eruit te zijn, naar bodybalance, het bos in, wat je nu al een beetje doet.



Hier ook vervelend nieuws: mijn collega heeft haar contract opgezegd. Afgelopen jaar draaide ik de muziek-toko al z'n beetje in m'n eentje (alle regeldingen...), en na mijn instorting is die collega veel taken gaan overnemen. Volgend jaar ben ik nu nog maar de enige muziekcollega die er al langer zit, en van nieuwe collega's kun je niet zoveel vragen. Ik ben nu de hele tijd vooruit aan het denken "shit, dan moet ik alles alleen doen, dat trek ik niet nog een jaar, hoe moet dat". Niet leuk. Zwaar niet leuk. Ik probeer wel m'n piekergedachtes te stoppen, maar dat lukt niet zo goed.

Hoi Anzj, ik vind de reactie van je ouders ook vreemd. Van je vriend begrijp ik het wel een beetje. Ik ga er van uit dat jullie in de 20 zijn? Anders begrijp ik nl al helemaal niet dat je werk naar je ouders belt.

het is voor je vriend heel moeilijk te snappen hoe jij je voelt. Je snapt jezelf ws al vaak niet. Probeer op de goeie dagen met hem te praten over hoe jij je voelt op een lsechte dag en wat je dan van hem verlangt. bv eenarm om je hee, of juist rust, of geen zware gesprekken of wat dan ook. Ik ben ouder en mijn vriend heeft net abraham gezien, hij houdt goed rekening met mij en dat vind ik wel knap. Het is voor een partner ook echt niet niks om nu met "ons"samen te wonen maar ja....een relatie heb je niet alleen voor de leuke dagen. Ik heb bv op een gegeven moment aangegeven dat ik soms lekker een uur in bad verdwijn, dat doe ik voor de rust en om een plekje voor mezelf te creeeren. Wij wonen klein dus ik moet wat. Mijn vriend begrijpt dit nu en vindt het geen probleem. Praten helpt!

Muziekmeisje, ik begrijp je gepieker, ik ben ook zo'n piekraar maar jij weet ook dat we het in onze gedachten nog zwaarder en moeilijker maken dan het in het echt ws zal zijn.Kijk naar het half volle glas ipv het halve lege glas. dat moet ik me zelf ook regelmatig voorhouden.

Klopt, ik ben nu al een paar uur bezig met níet malen. Vermoeiend...



Het volle glas: de lesuren die vrijkomen, zijn niet mijn verantwoordelijkheid, ik "hoef" ze niet op te lossen, er komt gewoon weer een vacature. Mijn hoofdbezigheid is gewoon lesgeven, dat gaat me prima af. Daar verandert niks aan. Er zijn alleen wat extra dingetjes die moeten gebeuren, maar hé, daar kan ik ook wel de nieuwe collega's gedeeltelijk voor inzetten.



Relativeren...



Eranma, wat doe jij om piekeren te stoppen?



Trouwens, mooie post aan Anzj.

Hoi muziekmeisje, niet-piekeren vind ik ook erg lastig. Ik merk nu vaker dat ik aan het peikeren ben, ik ben me er bewust van. Ik merk dat ik dan negatief denk, zwaar denk.Als ik pieker beschik ik in mijn gedachten ook over weinig macht in de situatie. Vannacht werd ik wakker door een mug en lag daarna te piekeren over mijn werk. Op een gegeven moment werd ik mij bewust van mijn gedachten. Kon er van een afstandje naar "kijken". Toen dacht ik"Hela, wacht even....als het echt gaat lopen zoals ik nu denk, dan kan ik nog altijd mijn spullen pakken""Desnoods ga ik dan een tijdje ergens achter de kassa".Vervolgens ben ik alsnog in slaap gevallen. Het gaf mij rust, het idee dat ik dus niet machteloos ben in die situatie waarin ik over pieker. Soms leg ik het probleem voor aan mijn vriend. Hij is erg optimistisch gestemd en laat mij dan vaak de volle kant van het glas zien, ook dat is belangrijk voor me.

Soms ga ik sporten, om me zelf af te leiden. Helaas ben ik nu langdurig geblesseerd en kan ik niet sporten. Ook dat geeft mij frustratie, ik ben een echte sporter.

Gisterenavond zei ik ook tegen mijn vriend dat hij me moest waarschuwen als ik te veel aan het miepen was over mijn blessure. Het heeft nl geen zin, het gaat er niet eerder door over, ik voel me er niet beter door en voor de omgeving is het ook irritant.Ik zoek nu naar een oplossing om op een andere manier een uitlaatklep te vinden ipv sporten.

Tja, stoppen met piekeren is lastig maar wel belangrijk.

Ik doe trouwens ook iedere dag een meditatie oefening om wat meer uit mijn hoofd te komen.

Wat doe jij om van het piekeren af te komen?

Nou, ik ga nu een stukje rennen... Ben inderdaad ook wel van het sporten, en gelukkig kan dat fysiek ook helemaal.



Tja, ik ben van alles aan het uitproberen. Probeer bijvoorbeeld tegen mezelf te zeggen "NU NIET!", als ik me extreem zorgen maak over iets wat misschien helemaal niet gebeurd. Dat werkt even meestal. Ook let ik goed op m'n ademhaling als ik ga piekeren, door rustiger te ademen kom ik fysiek wat meer tot rust. Ik heb ook wel eens gemediteerd, wil dat weer oppakken.



Vanochtend was ik aan het studeren en merkte dat ik de hele tijd hetzelfde fragment gewoon herhaalde, zonder er iets aan te doen. Ik was alleen maar aan het piekeren over de collega die wegging, m'n handen speelden gewoon blind. Ben toen wat rustiger gaan ademhalen, wat knuibuigingen gedaan, en toen een héel moeilijk stuk gepakt. Daar had ik al m'n concentratie bij nodig.



Nouja, het werkt allemaal wel een beetje, maar niet helemaal. Als er een knop was die je om kon zetten, zou dat veel handiger zijn...

Hallo allemaal,



Ik breek hier even ongevraagd is. Heb al wel een tijdje hier gelezen, maar wil nu toch wel even iets aan jullie vragen.

Een beetje egoïstisch is dat wel omdat ik energie van jullie vraag die jullie toch al zo weinig hebben. Daarom heb ik het ook uitgesteld. ..tot nu dus...



Ik zit (lig hang) zelf nu al een half jaar thuis. Ik ben ook moe..maar het zijn vooral andere klachten die me de das om doen. Duizeligheid, zwarte vlekken voor mijn ogen, misselijkheid dat soort dingen. Concentratieprobelemn heb ik ook, net alsof er niets meer in mijn hoofd past. Ik heb nooit een diagnose gehad. Heb wel op alle mogelijke gebreken mijn bloed laten onderzoeken, daar kwam niets uit. Wat me ook opvalt is dat een enkele van jullie nog energie heeft om te sporten of andere dingen te doen. Dan heb ik ook meestal niet (ben in dit halve jaar drie keer wezen sporten waarvan ik een keer ben afgehaakt omdat het niet ging). Van de andere kant merk ik wel dat het langzaam iets beter gaat. Kan iets meer doen, werk weer wat uren en ben zelfs al op vakantie geweest. Dat lijkt heel wat en dat was het ook. Maar eenmaal thuis verval ik toch weer snel in het oude patroon, mijn klachten worden dan ook weer erger.



Mijn vraag aan julie is: hebben jullie naast moeheid ook andere klachten? Denken jullie dat ik burn out ben? en waarom?

Hee Sabrina,



als eerste, voel je niet egoïstisch omdat je je verhaal kwijt wil! Wees niet bang dat je ons energie "kost" ofzo... Iedereen schrijft hier ook omdat het herkenning oplevert, behalve dat het oplucht. Nouja, voel je dus niet bezwaard hoor... Schrijf lekker mee als dat je helpt, of lees mee als dat makkelijker is.



Gelijk je laatste vraag: ja, ik denk wel dat je burn out bent, je beschrijft dat je weinig energie hebt, dat je eenmaal thuis echt op bent, problemen hebt met concentratie, en lichamelijke klachten hebt. Vanwege die lichamelijke klachten is het goed dat je je bloed hebt laten onderzoeken -andere dingen uitsluiten-, maar ik denk echt wel dat je burn-out bent. Dat accepteren is echt lastig, maar ik denk dat je er niet omheen kunt. (look who's talking: ik heb eerst een topic geopend "nog niet burn-out, maar wel in de buurt". Hoezo ontkenning?!)



Mijn instorting/overspannenheid/burn-out (ik wil er nog steeds geen stempel op) kwam een week voor de zomervakantie. Ik was ongelofelijk emotioneel, zag overal tegenop, en stond stijf van de stress. Ik ben op m'n werk ingestort en naar huis gestuurd, en ben er niet meer geweest. Ik wil na de vakantie gewoon weer starten, maar weet nog niet of dat lukt. Ik volg een hartcoherentie-training, dat gaat over herkennen van signalen van je lichaam enzo. Ik leer er veel van, maar zit er ook aan te denken om misschien toch hierna naar een psycholoog te gaan. Of misschien internetcoaching, da's ook wel wat voor mij. Ik merk wel dat ik me nu bewuster word van patronen waar ik inzit, maar dat ik het heel moeilijk te doorbreken vind. Als ik niet oppas, maak ik straks precies dezelfde fouten.



Je andere vraag: andere klachten dan moeheid: ik ben nog steeds erg emotioneel (janken om alles), ik ben veel aan het piekeren, en voel veel spanning in m'n lijf. In m'n eerste week had ik ook erge spierpijn (die nergens vandaan kwam) en was ik duizelig door hyperventileren.



Begrijp ik goed dat je een tijdje echt thuis hebt gezeten, maar nu weer (wat) aan het werk bent? Uit wat je beschrijft, lijkt alsof dat nog niet helemaal goed gaat: thuis ben je weer terug bij af. Heb je hulp gezocht hiervoor? Bij een psycholoog ofzo?



Wil je vertellen wat voor werk je doet?



Oja, over sporten: ik ben geloof ik één van de mensen die dat nu doet. Ik merkte zelf dat sporten voor mij al heel snel weer goed ging. Binnen twee weken alweer. Maar ik zit in het onderwijs en heb nu zomervakantie, dus nu is het niet werk + sporten, maar alleen maar sporten. Verder voel ik wel die drempel hoor, om dat te gaan doen, maar toch voel ik me achteraf altijd goed. Ik heb altijd veel gesport, dat scheelt ook wel.



Van een collega die een burn-out heeft gehad kreeg ik deze tip: wandelen. En dan niet zover dat je echt kapot bent, maar zover dat je nog energie overhoudt. En dan kijken of je de volgende dag een stukje verder kunt. Misschien is wandelen beter voor je, als je merkt dat je niet de energie voor intensiever sporten hebt.



Ik zal niet teveel schrijven, je niet teveel met informatie bombarderen... Schrijf gerust hoor... En vraag gewoon als je dingen wilt weten.



Oja... en sterkte natuurlijk...

Hallo muziekmeisje,



Dank je voor je reactie. Heb verwarrende voor mij is dat het bij mij is begonnen met lichamelijke klachten. Ik viel flauw en ben weken flauw geweest (zwart voor mijn ogen, geen energie). Vervolgenszette mijn klieren in mijn hals en liezen op. Hier heb ik maanden mee gelopen. Toch werd er niets gevonden.



Die emotionele kenmerken die erbij horen heb ik weer nooit gehad. Ben altijd contact blijven houden met mijn werk. Zo gauw ik kon ben ik ook weer steeds een paar uurtjes te gaan. Gaf me even wat afleiding. Mijn collegas zijn ook erg supporting.



Wat ik wel had was dat ik de laatste maanden wat cynischer tegenover mijn werk stond. Het voelde alsof ik niet meer echt verder kwam en dat ik niet goed presteerde. Dat klopt dus weer wel bij het klassieke burn out beeld. Misschien heb ik het wel voor mezelf te erg gebagatelliseerd of ontkend zoals jij zegt.



Ik heb hulp gezocht in het alternatieve circuit. Vooral lichamelijk (osteo). Het heeft wel geholpen maar stagneert nu ook een beetje. Sta onder toezicht van de huisarts en sta op een wachtlijst voor individuele therapie. Verder zoek ik het zelf een beetje uit. Dit weekend even rust genomen. Geen zin om iets te doen. Ook mijn klieren zijn weer dik en ben ik erg moe, dus even een stapje terug.



Werkzaamheden? ik werk op kantoor achter een pc. Wandelen doe ik graag, maar niet in mijn eentje. Wel met mijn vriend. maar de laatste tijd is er weinig tijd. Helaas.



tot zo ver weer...



ik ga nog even een beetje lezen over jullie ervaringen.

Hoi Sabrina,



bedankt voor je antwoord. Hoe stond je een tijdje geleden in je werk? Vond je het nog wel leuk? Wat ik nu een beetje lees, is dat je door lichamelijke klachten niet meer kon werken, en dat de werkdruk daar voor je gevoel niet mee te maken had. Klopt dat? Nu ik dit verhaal lees, lijkt het te beginnen met die lichamelijke klachten, en ben je je daardoor slechter gaan voelen? Nogmaals, ik kan het vanaf hier echt niet inschatten, vind dat ook moeilijk...



Maar, als je je niet "op" voelde, in het begin ook niet moe was, zou er dan toch niet iets lichamelijks zijn? En dat je daardoor nu zo moe bent dat je ook cynischer wordt?



Hoe is de werkdruk enzo? Heb je last van stress op je werk?



Ik weet niet of je hier wat aan hebt, ik stel alleen maar meer vragen...

Hoi sabrina, ik heb je verhaal gelezen en voor mij voelt dat niet helemaal als een burnout. je schrijft dat je bloed is getest op van alles en er is niks gevonden. Dus bv pfeiffer kan het niet zijn? Zou het de gevolgen van een whiplash kunnen zijn? Ik denk bou jou eerder aan in de basis een fysieke kwaal. Doordat je zo veel thuis zit en weinig kan doen, ga je je ook down voelen. Ik zou eerst eens na vragen bij de huisarts op welke ziektes hij je allemaal getest heeft. Ga dan met hem/haar het rijtje nog eens door mischien is hij/zij nog wat vergeten?

Over het sporten heb ik ook nog een toevoeging. Ik sport normaliter veel en graag maar na 2 maanden burnout ging het fysiek steeds slechter. Toen heb ik een periode op een heel laag pitje gesport met een hartslagmeter om omdat mijn hartslag enorm hoog was geworden en mocht ik alleen nog binnen bepaalde hartslagwaarden trainen.

De fysieke signalen die jij beschreef,had ik niet.

Ik was erg moe, depressief, slechte concentratie, veel huilen, slecht slapen, spierpijn, pijn op de borst en hyperventilatie.

Ik zit nog even terug te lezen maar zou je door het flauwvallen geen whiplash opgelopen kunnen hebben? Of een andere beschadeging?

Hallo Muziekmeisje en Eranma, bedankt voor jullie reacties.



@ muziekmeisje. Het is niet zo gek dat je het niet kunt plaatsen. Dat kan tot nu toe niemand, ikzelf niet, huisarts niet bedrijfsarts niet enz.



Het lijkt inderdaad te zijn begonnen met lichamelijke klachten. Maar omdat er lichamelijk niets is gevonden denk ik zelf dat dat misschien ook wel somatisch was. (ik ben echt behoorlijk doorgeploegd). Heb ook een tijdje aan CVS gedacht, maar het gaat wel redelijk beter dus daar ben ik ook vanaf gestapt.



Over mijn werk... Ik ben nooit super enthousiast geweest over mijn werk. Maar ook nooit met tegenzin naar mijn werk gegaan. Ik had wel altijd het gevoel dat ik te weinig tijd had om die dingen te doen die ik echt leuk vind (hobbys vakantie en zo). Een volle werkweek vond ik niet om door te komen. Ik werkte dan ook 32 uur officieel, maar soms wordt dat natuurlijk toch meer.



Toch herken ik in het verloop van mijn toestand wel wat in jullie verhalen. Langzaam weer je grenzen opzoeken. Opklimmen weer terugvallen. Dus daarom dacht ik misschien toch een burn out...



@ eranma..een wiplash heb ik niet. Maar misschien is het ook niet zo belangrijk wat ik heb. Al zou het herstel misschien wel wat vergemakkelijken.



Ook al hoor ik dan misschien toch niet helemaal op dit forumtopic (hoe zeg je dat), ik zie hier toch wel herkenningspunten, dus ik blijf nog even meelezen.



Succes allen!

Dag allemaal...



Ook ik ben burnout en sinds kort lees ik mee op dit forum.



Zelf ben ik op een ander forum aanwezig (hetzij onder een andere nickname) Op http://www.burnin.nl/newforum/ hebben we het over burnout maar ook burnin (als je weer herstellende bent) en ook voor partners is er een gedeelte. Misschien leuk om kijkje te nemen?

He bedankt medaph, ik ga meteen kijken!

Hoi Allemaal,

Ik zie dat er veel nieuwen zijn, en ben zelf al een hele tijd niet 'geweest'. Updat: Ik zit al twee jaar tegen burn out aan. Afgelopen april overleed mijn vader plotseling. Heb mijn best gedaan alles (werk, relatie) draaiende te houden en nu is alles aan het instorten. Relatie is zo goed als over (we zijn alleen allebei bang om los te laten en bang om alleen over te blijven, omdat we allebei onzeker zijn) en ik ben eindelijk "officieel" ziekgemeld. Nadat ik al twee weken huilend op mijn werk kwam (en al een jaar elke ochtend te laat, waardoor ik van mijn baas dan maar een half uur later moest beginnen, en eindigen, zonder te vragen waarom ik nog steeds mijn bed niet uitkom), en ik helemaal in topstress schoot doordat mijn werkplek werd opgeheven, zei mijn bazin dat ik misschien maar eens naar de huisarts moest. ALdaar ratelde ik huilend een paar problemen dwars door elkaar af totdat hij het genoeg vond en zei dat ik maar eens moest beginnen met drie weken rust, en dat de bedrijfsarts maar naar hem moest bellen. Eindelijk serieus genomen en een beetje erkenning. Nu is het anderhalve week later en moet ik komende maandag TOCH weer naar de bedrijfsarts. Bovendien kreeg ik een afschuwelijke beschuldigende mail van mijn bazin, die mij en mijn verdriet niet serieus neemt. Ik heb een boze mail teruggestuurd, niet met schelden ofzo, maar heel eerlijk heb ik alles eruitgegooid (huilend en met hartkloppingen), dat ik me niet serieus genomen voelde, dat de opheffing van mijn werkplek incl. verhuizing voor mij de laatste druppel was, dat zij, ook al dekt zij zich in, mij eigenlijk van alles beschuldigt terwijl ik onzettend mijn best heb gedaan op die werkplek etcetera. Ik durf nu niet meer mijn mail te openen. MAandag naar bedrijfsarts en daar leg ik haar mail en mijn antwoord neer, en meer heb ik niet te zeggen. Ik ben er ZO klaar mee. Kort door de bocht denk ik: ROT OP. Ben zo kwaad. En zo gestresst weer door die woede. Sorry voor mijn supernegatieve post maar ik vind dat ik burn out ben. Ik kan niet functioneren. Ik ben depressief (dit is de bedrijfsarts met mij eens, maar die wil dat ik aan de antidepressiva ga, wil ik niet) heb rust nodig en een nieuwe kijk op het leven, en oja zit ook nog in rouwverwerking.

Zo, hehe nu zijn jullie op de hoogte (of moet ik zeggen laagte...?!). Ben wel erg benieuwd naar "de oude garde", Eranma, Jooles (meissie jouw laatste post is ook al lang geleden, gaat zeker niet goed nu?) en Melanthe en Mieke. HOe gaan jullie momenteel? Ik hoop hier weer een beetje steun te vinden in mijn gevecht tegen mijn werk, want zolangzamerhand wil ik daar helemaal niet meer naartoe. Ik haat mijn baas en mijn collega's (op één na). Ik haat mijn bedrijfsarts. Ik haat mijn hele werk. Ik hoop dat ze ontslaan en ik even met een paar maanden salaris thuis kan zitten en een nieuw leven opbouwen.

Liefs, JJ

hallo allemaal,



Ik ben weer terug van een heerlijke vakantie! Ik heb echt genoten. Kamperen is toch altijd lekker om tot jezelf te komen. Begon ook opeens weer nieuwe ideeen te krijgen, en heb het idee dat ik er echt door ben opgeknapt.

Moet ook zeggen dat ik het heerlijk vind om weer even thuis te zijn. Weer de oude vertrouwde dingen om me heen, doet me ook goed.



Anzj,

Wat heb je een rot tijd! Lijkt me erg moeilijk om zo weinig steun te krijgen van je naaste omgeving. Ik snap dat het zwaar is voor je vriend, maar liefde gaat door dalen en over pieken. Net als eranma zegt. Lijkt me wel heel moeilijk als je moeder zo reageert. Misschien kan je haar wat laten lezen over hoe het is om een burnout te hebben? Artikeltjes in de Libelle hebben enorm veel begrip gekweekt bij mijn moeder. Ze knipt ze nu zelfs voor me uit.

Moet er trouwens niet aan denken om de steun van mijn moeder niet te hebben. Kan me voorstellen dat je het zwaar hebt. Hoe gaat het nu met je?



muziekmeisje, vervelend dat je nu het gevoel hebt dat je er alleen voor staat. Maar goed dat je inziet dat het niet jouw probleem is. Ik heb zelf trouwens, om het piekeren te stoppen, een pieker uur per week. Als ik vaker pieker schrijf ik dat op in een schriftje dat ik altijd bij me heb en dwing ik mezelf om het denken te stoppen. Door het op te schrijven en dat uurtje te reserveren lukt het ook steeds beter.



hey eranma, wat vervelend dat je met een blessure zit. Vond juw post trouwens erg fijn om te lezen. Je hebt een heerlijke nuchter kijk op dingen gegeven.

Sporten is ook mijn uitlaat klep, en kan me echt voorstellen dat het verschrikkelijk is. Heb zelf een kleine blessure opgelopen waardoor ik even niet meer kon hardlopen, maar fietsen en zwemmen gaat gelukkig nog.



sabrina, fijn dat je hier ook je verhaal kwijt kan. Bij mij begon het ook met lichamelijke klachten. Maar dan in de vorm van buikpijn. Ik ben het echter wel met eranma eens om te denken dat het niet per see een burnout is. Wat niet wil zeggen dat je hier niet welkom bent, want dat ben je natuurlijk wel. Vind ook niet dat wij hier een diagnose kunnen stellen, dat moet je echt aan je huisarts overlaten.



hey jj,

heb wel wat posts van je gelezen eerder al. Vervelend dat je over even een hekel aan hebt. Kan het me wel voorstellen. Succes bij de bedrijfsarts igg.



hoi medaph,

ik ga ook even kijken.

hey allemaal,



wat zijn we ver weggezakt in de topiclijst? Hopelijk als in, geen nieuws is goed nieuws...



@ Juffrouwjannie, volgens mij las ik een paar pagina's terug juist van jooles een korte post dat het erg goed met haar ging, en schrijft ze daarom niet echt meer. Of haal ik mensen door elkaar? Nouja, al lezend is me wel duidelijk dat je je op je huidige werk niet goed voelt. Er is teveel (negatief) veranderd, en je geeft ook aan dat je al lang tegen een burn-out aanzit. Vind je je huidige werk nog enigszins leuk? Ben je bij de bedrijfsarts geweest intussen? En heb je nog met je bazin gepraat of gemaild? Als ik het lees, lijkt het me een hele moeilijke situatie... Sterkte...



@ liselotte: klinkt goed, je vakantie! Fijn dat er ook ruimte in je hoofd ontstaat daardoor. Wat je schrijft over piekeren, ga ik ook eens proberen. Ik kan het wel steeds beter "stop"zetten, maar heb dan altijd nog in m'n achterhoofd "niet vergeten, daar en daarover moet ik nog gaan nadenken". Misschien ook gaan opschrijven, om het kwijt te raken. En verder, uit je post klinkt echt dat het even heel lekker met je gaat, heerlijk!



Ik ben sinds een week terug van vakantie, en had een terugval. Vakantie was geweldig, ontspannend enzo, maar eenmaal terug, schoot ik in de stress, omdat het nieuwe schooljaar nu zo dichtbij is. "Kan ik wel weer werken" "Wat nu als het niet gaat?" Deze week kwam ik erachter, dat het signaleren van stress (waar m'n huidige therapie op is gericht), echt belangrijk is, maar niet genoeg. Er zit zoveel achter, en ik kom er niet door afspraken met mezelf te maken en lijstjes te maken. Ik heb een probleem met controle, perfectionisme, en kan dat zelf niet oplossen. Ik doe nooit dingen half: ik wilde afvallen, en zit nu onder m'n streefgewicht. Ik wilde gaan hardlopen, en heb nu een aantal halve marathons gerend. Het is allemaal zo over the top.



Nouja, lang verhaal kort enzo, vanochtend heb ik bij de huisarts een verwijzing gehaald voor een psycholoog. Die is deze week nog op vakantie, dus volgende week kan ik bellen voor een afspraak. Ben benieuwd...

Hoi muziekmeisje,



bedankt voor je reactie bij mijn topic, vandaar dat ik hier even reageer.

Ik herken veel uit je stukje, dat perfectionisme dat heb ik ook en ook vind het moeilijk om het los te laten.

Ook uit andere verhalen herken ik veel. Toch is het fijn om te weten dat je niet de enige bent met een burn out, zoals het soms wel voelt.



groetjes, Marleen

Ik kan het andere topic over burn-out niet meer vinden. Ken hier alleen muziekmeisje. (fijn dat je een leuke vakantie hebt gehad)

Zelf heb ik nu vakantie en gevoelsmatig is het een drama. Kijk met angst en vrezen naar het eind van de vakantie. Hoe moet ik dat ooit weer volbrengen dat werk.

Mijn partner zei dat hij liever had blijven werken, hij is moedeloos, weet niet meer hoe hij met me om moet gaan. Hij probeert me echt af te leiden, lekker mee uit eten, dagje winkelen enz. Het blijde gevoel duurt maar even, de angst voor het werk komt weer terug.

Wat voor mij het meest uitzichtloos is is het feit dat ik om het zo maar te zeggen laaggeschoold ben. Ik kan dus voor mijn gevoel dus geen kant op.

Ik ben op dit moment echt geen prettig mens, dat is het nou juist, ikweet het maar kan er niets tegen doen.

Morgen gaan we een weekje weg in eigen land maar helaas kan zelfs dat me niet bekoren. Vind mezelf echt een kreng nu.

@Marleen, fijn dat je herkenning vindt... Ik zag wel dat jouw verhaal nog een extra component heeft, dus goed dat je je eigen topic daar ook voor hebt. Ik vond het ook fijn hier te lezen, dat ik de enige niet was.



@ lammy, dat andere topic is erg ver weggezakt he? Voor mij is het wel prima zo, ik schrijf hier ook lekker. Ik schrik wel een beetje van je post. Voor de vakantie wilde je naar de huisarts, maar toen was er alleen een vervanger. Ben je toen nog geweest?



Ik lees wel, dat het nu echt niet meer goed met je gaat. Dat je partner zelfs aangeeft dat hij het daar zwaar mee heeft, is een teken aan de wand. Je bent zoveel met werk bezig, en komt daar denk ik zelf niet uit. Dat heb je nu een paar maanden geprobeerd, maar je komt alleen maar dieper te zitten. Ik zou je echt willen aanraden, om naar de huisarts te gaan. Je kunt alvast een afspraak maken voor als je terug bent van vakantie. En dan bij hem je klachten neerleggen. Dan kan hij je gericht doorverwijzen naar een therapie ofzo, naar manieren om met die gevoelens die je nu hebt, om te gaan. En hij kan ook beoordelen of je ziekgemeld moet worden, of misschien op een andere manier aan het werk kunt blijven. Het gaat nu al maanden niet goed met je, ik hoop echt dat je de kracht kan vinden er wat mee te gaan doen...



Sterkte! En ik hoop dat je ondanks alles toch een goede vakantie hebt...

hey lammy en marleen,



Leuk dat jullie nu hier ook actief zijn. Ken jullie nog niet goed, maar dat zal ongetwijfeld komen.

Moeilijke situatie zit je nu in lammy, sterkte. Het is heel herkenbaar. De eerste tijd krijg je begrip van je partner, en daarna komt er voor hem ook een moeilijke periode. Hij wordt radeloos omdat hij je niet kan helpen. Wees gerust, ook daar kom je doorheen.

Probeer zo veel mogelijk in het nu te leven, op die manier lukt het je misschien om van kleine dingen te genieten.

Je zegt dat je laaggeschoold ben? Wat voor opleiding heb je gedaan? Is het wel iets waar je verder mee wilt?



@muziekmeisje, gewoon blijven ademen. Ik snap dat je in de stress schiet, heel begrijpelijk. Maar dat hoeft nog niet. Je zit nog niet in die situatie. En je hebt alles al heel goed voorbereid. Al je lessen zijn bijna al klaar. Gebruik de energie die je nu verspilt door te piekeren om jezelf beter te voelen.

Hoi Liselotte,



Dank je wel.

Ik voel me voor de 2e dag achtereenvolgend blgh! Kan het niet anders omschrijven....wil niks, doe vrijwel niks, ook al ben ik weer uurtje op het werk geweest vandaag wat me zeer moe heeft gemaakt. Weet wel dat ik het moet accepteren en me erbij neer moet leggen. En toch weer heel verwarrend....