Kinderen
alle pijlers
Kind misbruikt, hoe nu verder?
zondag 7 december 2014 om 15:45
Zoals de titel al aangeeft is ons kind misbruikt. Het is nu een aantal weken geleden dat kind het vertelde en we hebben denk ik de juiste stappen ondernomen, huisarts, politie, hulpverlening. Er is aangifte gedaan, het onderzoek loopt. We hebben aan de hand van tips die we van politie en huisarts kregen afspraken gemaakt met school hoe we de komende tijd kind willen benaderen en kind krijgt de ruimte om daarin aan te geven wat het wil/nodig heeft, wij volgen.
Allemaal mooi en rationeel, ik kan heel goed dingen regelen, maar nu weet ik het eigenlijk niet meer. Kind deed het al vanaf de kleuterperiode niet goed op school en al vanaf die tijd zeggen zowel wij als de verschillende juffen (en de IB-er) dat het er wel inzit, maar dat er iets is dat kind tegenhoudt. Nu zijn we er dus achter wat en af en toe zien we de opluchting, er lukken dingen die we al een poos niet hebben gezien. Tegelijk is er enorm verdriet, slecht slapen, nachtmerries, drift- en huilbuien. Kind ziet er slecht uit, witjes met donkere kringen onder de ogen en de buien zijn soms vreselijk om aan te zien/horen. Er heest een enorm schuldgevoel bij kind, heeft enorme loyaliteit naar de dader toe en geloofd de dreigementen van de dader dat er niemand meer van kind kan houden als kind het geheim verklapt. Het is een dagelijkse strijd om kind te verzekeren dat we het juist heel goed vinden dat het geheim uitgekomen is en dat kind geen verantwoordelijkheid draagt. Ik weet niet zo goed hoe we nu verder moeten, waar we wel en niet goed aan doen en hoe we de periode totdat kind echt hulp gaat krijgen door moeten komen.
Daarnaast is er ook mijn eigen gevoel. Ik voel me ook schuldig, had moeten zien wat er speelde en heb het constante gevoel tekort te schieten.
Ik ben eigenlijk op zoek naar wat herkenning, hoe ga je om met je misbruikte kind en met je eigen gevoelens daarin en waar doe je wel en niet goed aan. We hebben nu afspraken gemaakt met school, kind heeft twee hele fijne juffen die heel begripvol hebben gereageerd en meer dan bereid zijn op een lijn te gaan zitten, maar wat vertel je wanneer, wat moeten zij wel en niet weten om kind overdag goed te kunnen begeleiden en hoe ga je om met de schaamte van het kind, omdat het geconfronteerd wordt met volwassenen die weten wat het kind overkomen is?
Allemaal mooi en rationeel, ik kan heel goed dingen regelen, maar nu weet ik het eigenlijk niet meer. Kind deed het al vanaf de kleuterperiode niet goed op school en al vanaf die tijd zeggen zowel wij als de verschillende juffen (en de IB-er) dat het er wel inzit, maar dat er iets is dat kind tegenhoudt. Nu zijn we er dus achter wat en af en toe zien we de opluchting, er lukken dingen die we al een poos niet hebben gezien. Tegelijk is er enorm verdriet, slecht slapen, nachtmerries, drift- en huilbuien. Kind ziet er slecht uit, witjes met donkere kringen onder de ogen en de buien zijn soms vreselijk om aan te zien/horen. Er heest een enorm schuldgevoel bij kind, heeft enorme loyaliteit naar de dader toe en geloofd de dreigementen van de dader dat er niemand meer van kind kan houden als kind het geheim verklapt. Het is een dagelijkse strijd om kind te verzekeren dat we het juist heel goed vinden dat het geheim uitgekomen is en dat kind geen verantwoordelijkheid draagt. Ik weet niet zo goed hoe we nu verder moeten, waar we wel en niet goed aan doen en hoe we de periode totdat kind echt hulp gaat krijgen door moeten komen.
Daarnaast is er ook mijn eigen gevoel. Ik voel me ook schuldig, had moeten zien wat er speelde en heb het constante gevoel tekort te schieten.
Ik ben eigenlijk op zoek naar wat herkenning, hoe ga je om met je misbruikte kind en met je eigen gevoelens daarin en waar doe je wel en niet goed aan. We hebben nu afspraken gemaakt met school, kind heeft twee hele fijne juffen die heel begripvol hebben gereageerd en meer dan bereid zijn op een lijn te gaan zitten, maar wat vertel je wanneer, wat moeten zij wel en niet weten om kind overdag goed te kunnen begeleiden en hoe ga je om met de schaamte van het kind, omdat het geconfronteerd wordt met volwassenen die weten wat het kind overkomen is?
zondag 14 december 2014 om 00:10
Lady-Voldemort wat ontzettend sterk van je dochter!
Ik probeer ook om kindlief het gevoel te geven dat het goedkomt, maar ik heb zelf wel de angst dat er iets onherstelbaars is gebeurd en dat vind ik heel erg moeilijk. De angst dat dit nooit meer echt 'over' gaat vind ik overweldigend.
Over de feestdagen heb ik verteld dat we dit nu fijner vinden, met elkaar zijn, tijd voor elkaar en ons niet druk hoeven maken om wat iemand anders dan wij graag zouden willen doen. Ons kind zegt zelf dat dat niet waar is, dat we dat alleen maar doen omdat niemand meer met kindlief om wil gaan en dat kan ik niet weerleggen voor ons kind. Ik kan hameren op wat wij fijn vinden, maar ik kan het gezin van de dader niet veranderen of er anders naar laten kijken. Kindlief wordt daar absoluut niet geloofd.
Lady-Voldemort is de dader bij jullie uiteindelijk veroordeeld en hoe was dat voor jullie dochter?
Ik probeer ook om kindlief het gevoel te geven dat het goedkomt, maar ik heb zelf wel de angst dat er iets onherstelbaars is gebeurd en dat vind ik heel erg moeilijk. De angst dat dit nooit meer echt 'over' gaat vind ik overweldigend.
Over de feestdagen heb ik verteld dat we dit nu fijner vinden, met elkaar zijn, tijd voor elkaar en ons niet druk hoeven maken om wat iemand anders dan wij graag zouden willen doen. Ons kind zegt zelf dat dat niet waar is, dat we dat alleen maar doen omdat niemand meer met kindlief om wil gaan en dat kan ik niet weerleggen voor ons kind. Ik kan hameren op wat wij fijn vinden, maar ik kan het gezin van de dader niet veranderen of er anders naar laten kijken. Kindlief wordt daar absoluut niet geloofd.
Lady-Voldemort is de dader bij jullie uiteindelijk veroordeeld en hoe was dat voor jullie dochter?
zondag 14 december 2014 om 00:29
quote:Stroopwafelcake schreef op 14 december 2014 @ 00:10:
Lady-Voldemort wat ontzettend sterk van je dochter!
Ik probeer ook om kindlief het gevoel te geven dat het goedkomt, maar ik heb zelf wel de angst dat er iets onherstelbaars is gebeurd en dat vind ik heel erg moeilijk. De angst dat dit nooit meer echt 'over' gaat vind ik overweldigend.
Over de feestdagen heb ik verteld dat we dit nu fijner vinden, met elkaar zijn, tijd voor elkaar en ons niet druk hoeven maken om wat iemand anders dan wij graag zouden willen doen. Ons kind zegt zelf dat dat niet waar is, dat we dat alleen maar doen omdat niemand meer met kindlief om wil gaan en dat kan ik niet weerleggen voor ons kind. Ik kan hameren op wat wij fijn vinden, maar ik kan het gezin van de dader niet veranderen of er anders naar laten kijken. Kindlief wordt daar absoluut niet geloofd.
Lady-Voldemort is de dader bij jullie uiteindelijk veroordeeld en hoe was dat voor jullie dochter?
Mijn dochter wordt ook niet geloofd door de rest van de familie. Daarom hebben we ook volledig met ze gebroken, voor ons zijn ze dood. Ik vermoed dat dat voor mijn dochter een heel sterk signaal is geweest, vooral dat haar vader zijn eigen ouders in de ban heeft gedaan. Hij heeft zelfs belastende verklaringen afgelegd over zijn vader tegen de politie, waar ze bij zat. En dat heeft haar het vertrouwen gegeven dat de belangrijkste mensen in haar leven haar wel geloofden.
Of opa veroordeeld is weet ik niet, en ik hoef het niet te weten ook. Ik weet wel dat hij is gearresteerd en dat zijn computer overhoop is gehaald, want er waren ook signalen van kinderporno. Dochter was erg voldaan toen ze hoorde dat opa was afgevoerd, en we hebben een gezellig wraakzuchtig uurtje beleefd met allerlei voorstellingen hoe hij daar zat zonder eten in een smerig hok vol slangen en spinnen en zo.
Lady-Voldemort wat ontzettend sterk van je dochter!
Ik probeer ook om kindlief het gevoel te geven dat het goedkomt, maar ik heb zelf wel de angst dat er iets onherstelbaars is gebeurd en dat vind ik heel erg moeilijk. De angst dat dit nooit meer echt 'over' gaat vind ik overweldigend.
Over de feestdagen heb ik verteld dat we dit nu fijner vinden, met elkaar zijn, tijd voor elkaar en ons niet druk hoeven maken om wat iemand anders dan wij graag zouden willen doen. Ons kind zegt zelf dat dat niet waar is, dat we dat alleen maar doen omdat niemand meer met kindlief om wil gaan en dat kan ik niet weerleggen voor ons kind. Ik kan hameren op wat wij fijn vinden, maar ik kan het gezin van de dader niet veranderen of er anders naar laten kijken. Kindlief wordt daar absoluut niet geloofd.
Lady-Voldemort is de dader bij jullie uiteindelijk veroordeeld en hoe was dat voor jullie dochter?
Mijn dochter wordt ook niet geloofd door de rest van de familie. Daarom hebben we ook volledig met ze gebroken, voor ons zijn ze dood. Ik vermoed dat dat voor mijn dochter een heel sterk signaal is geweest, vooral dat haar vader zijn eigen ouders in de ban heeft gedaan. Hij heeft zelfs belastende verklaringen afgelegd over zijn vader tegen de politie, waar ze bij zat. En dat heeft haar het vertrouwen gegeven dat de belangrijkste mensen in haar leven haar wel geloofden.
Of opa veroordeeld is weet ik niet, en ik hoef het niet te weten ook. Ik weet wel dat hij is gearresteerd en dat zijn computer overhoop is gehaald, want er waren ook signalen van kinderporno. Dochter was erg voldaan toen ze hoorde dat opa was afgevoerd, en we hebben een gezellig wraakzuchtig uurtje beleefd met allerlei voorstellingen hoe hij daar zat zonder eten in een smerig hok vol slangen en spinnen en zo.
zondag 14 december 2014 om 00:47
Dader is inderdaad ook gearresteerd en o.a zijn computer is in beslag genomen. Hoe nu verder weten we nog niet. Gevoelsmatig hoop ik dat ie voor altijd opgesloten wordt, maar dat dat volkomen onrealistisch is snap ik (helaas) ook.
Voor nu neemt ons kind niet echt aan dat wij geloven wat het verteld, althans kindlief twijfeld overduidelijk bij alles wat het zegt of we het geloven. Het kost soms zoveel moeite om het aan te horen, ik geloof kind absoluut, maar soms wordt ik gewoon ziek van wat kind zegt en dan gaf de therapeut vandeweek nog aan dat kind het allemaal heel erg inpakt. Bij ons kind zijn ook aanwijzingen van kinderporno en dat vind ik helemaal misselijkmakend.
Voor nu neemt ons kind niet echt aan dat wij geloven wat het verteld, althans kindlief twijfeld overduidelijk bij alles wat het zegt of we het geloven. Het kost soms zoveel moeite om het aan te horen, ik geloof kind absoluut, maar soms wordt ik gewoon ziek van wat kind zegt en dan gaf de therapeut vandeweek nog aan dat kind het allemaal heel erg inpakt. Bij ons kind zijn ook aanwijzingen van kinderporno en dat vind ik helemaal misselijkmakend.
zondag 14 december 2014 om 02:38
Is het een idee om ook hulp voor jezelf in te schakelen? Iemand die jou een beetje houvast kan geven in dat emotionele moeras met die lawine aan emoties? Nu weet ik in de verste verte niet wat jij door moet maken op dit moment, dus redeneer ik even vanuit mijzelf.
Fijn dat de juffen zo'n steun zijn, om samen een vangnet te zijn voor kind. Dat kind twijfelt of jullie de verhalen geloven, dat lijkt mij ook zo moeilijk om mee om te gaan. Ik las hier tips om iets tastbaars te geven, een stukje 'mama' op afstand. Toen ik als kind meer in een ziekenhuis lag dan daarbuiten kreeg ik van mijn oma een ring met een mini-inscriptie. Dat hielp mij echt, altijd een stukje 'oma' om mij heen. Ik heb nog steeds mijn ring aan een ketting hangen.
Fijn dat de juffen zo'n steun zijn, om samen een vangnet te zijn voor kind. Dat kind twijfelt of jullie de verhalen geloven, dat lijkt mij ook zo moeilijk om mee om te gaan. Ik las hier tips om iets tastbaars te geven, een stukje 'mama' op afstand. Toen ik als kind meer in een ziekenhuis lag dan daarbuiten kreeg ik van mijn oma een ring met een mini-inscriptie. Dat hielp mij echt, altijd een stukje 'oma' om mij heen. Ik heb nog steeds mijn ring aan een ketting hangen.
zondag 14 december 2014 om 11:21
Wij krijgen 1x per week een oudergesprek bij dezelfde praktijk als waar kind behandeld zal worden. Eerst dit maar een kans geven denk ik dan? Hoewel ik wel vrijdag al heb aangegeven dat ik het gevoel heb te verdrinken in mijn emoties. Mijn man leeft op een ander eiland, die sluit zich volledig af en ik snap heus dat hij het 'gewoon' anders verwerkt, maar het maakt het voor mijn gevoe nog zwaarder. Over 4 dagen is het kerstvakantie, we hebben (hadden we al voor dit uitkwam) beiden twee weken vrij genomen, maar als ik zie hoe moeilijk die twee dagen weekend nu al voor iedereen zijn dan vraag ik me echt af hoe we het twee weken vol gaan houden als gezin. Man is van mening dat ik teveel gehoor geef aan de 'grillen' van ons kind en ik heb het gevoel dat dat nu nodig is om ons kind weer wat rust, vertrouwen en geborgenheid te geven. Het is echt niet zo dat kindlief overal mee wegkomt nu of wat dan ook, maar zoals vannacht als het al meerdere keren huilend uit bed is gekomen dan neem ik kindlief wel bij me en aangezien ons kind aangeeft niet in ons bed te durven slapen eindig ik dan met kind op de bank. Man vind dat onzin die is van de graag of niet versie, je kunt bij ons in bed kruipen of alleen in je eigen bed. Dat levert frictie tussen ons ook op, want man vind het mijn eigen schuld dat ik nu moe ben en maakt daar dan opmerkingen over.
Ik vind het idee dat ik er dalijk ruim twee weken alleen voor sta, dat er niemand meedenkt, met kind ook gewoon een beetje eng. Het vertrouwen in dat ik zelf wel weet wat mijn kind nodig heeft is ook beschadigd, ik heb dit niet gezien toen het gebeurde, zie ik nu dan wel hoe het met mijn kind gaat?
Kindlief is heel erg gehecht aan knuffels, die sleept kind nu ook veel meer mee dan voorheen en mijn knuffelbeer (een hele oude die al jaren gewoon bewaard werd) is 'ingepikt'. Dat is mamabeer, vroeger sliep kindlief daar ook mee als kind ziek was en nu wil kind deze beer ook graag bij zich hebben.
Ik vind het idee dat ik er dalijk ruim twee weken alleen voor sta, dat er niemand meedenkt, met kind ook gewoon een beetje eng. Het vertrouwen in dat ik zelf wel weet wat mijn kind nodig heeft is ook beschadigd, ik heb dit niet gezien toen het gebeurde, zie ik nu dan wel hoe het met mijn kind gaat?
Kindlief is heel erg gehecht aan knuffels, die sleept kind nu ook veel meer mee dan voorheen en mijn knuffelbeer (een hele oude die al jaren gewoon bewaard werd) is 'ingepikt'. Dat is mamabeer, vroeger sliep kindlief daar ook mee als kind ziek was en nu wil kind deze beer ook graag bij zich hebben.
zondag 14 december 2014 om 12:36
Dank je krekeltje ik heb het aangepast.
Ik ben niet zo helder meer merk ik, moe, maar ook een soort verdrietige waas. Ik had vanmorgen bedacht dat mijn huishouden toch echt wat aandacht nodig heeft, maar alles gaat vertraagd er komt echt niks uit mijn handen. Op zich op mijn werk lukt het allemaal nog wel en ook datgene wat moet gebeuren voor de kinderen gebeurd. Dus boodschappen, koken, afwas, schone kleren dat soort dingen wel, maar de rommel die achtergelaten wordt begint vaste vormen aan te nemen en de niet noodzakelijke was ook. De momenten dat ik niets moet voor de kinderen en werk wil ik het liefst verdwijnen, me onder de deken verstoppen en heel hard huilen, ik doe het niet (lukt me ook niet), maar ect ietsnuttigs lukt me ook bar slecht.
Ik ben niet zo helder meer merk ik, moe, maar ook een soort verdrietige waas. Ik had vanmorgen bedacht dat mijn huishouden toch echt wat aandacht nodig heeft, maar alles gaat vertraagd er komt echt niks uit mijn handen. Op zich op mijn werk lukt het allemaal nog wel en ook datgene wat moet gebeuren voor de kinderen gebeurd. Dus boodschappen, koken, afwas, schone kleren dat soort dingen wel, maar de rommel die achtergelaten wordt begint vaste vormen aan te nemen en de niet noodzakelijke was ook. De momenten dat ik niets moet voor de kinderen en werk wil ik het liefst verdwijnen, me onder de deken verstoppen en heel hard huilen, ik doe het niet (lukt me ook niet), maar ect ietsnuttigs lukt me ook bar slecht.
zondag 14 december 2014 om 12:36
zondag 14 december 2014 om 13:31
Heb ik inderdaad wel aan gedacht, maar ik durf het niet zo goed. Misschien vandeweek voorleggen aan de therapeut. Kindlief heeft al een aantal jaar last van heimwee als we weggaan, ons kind geeft altijd aan dat het thuis moet zijn. Als ik nu terugdenk is dat ook rond peuter/kleuterleeftijd begonnen.. Ik weet niet of het nu juist goed zou zijn of dat het te ontregelend is om weg te gaan.
We hebben op kinds verzoek wel een aantal uitjes bedacht, dingen die altijd leuk zijn (film, keertje bowlen, dagje museum) en die ook leuk voor onze oudste zijn. Allemaal dingen die ook ergens anders natuurlijk prima kunnen dus misschien is overleggen wel handig.
Dat vind ik zo moeilijk, ik twijfel overal aan
We hebben op kinds verzoek wel een aantal uitjes bedacht, dingen die altijd leuk zijn (film, keertje bowlen, dagje museum) en die ook leuk voor onze oudste zijn. Allemaal dingen die ook ergens anders natuurlijk prima kunnen dus misschien is overleggen wel handig.
Dat vind ik zo moeilijk, ik twijfel overal aan
zondag 14 december 2014 om 16:37
Ik twijfel ook zo hoever ik ons kind moet volgen en in hoeverre ik eisen moet stellen. Zodra kind de kans krijgt kruipt het met een (strip)boek in bed of met een cd aan in de tent onder de hoogslaper in pyjama. Op zich niet zoveel mis mee, maar ik vraag me dan toch af moeten we niet juist ook 'eisen' dat er aangekleed wordt en dat kindlief meer doet dan ergens hangen. Spelen is er op het moment nauwelijks bij en ik begrijp het denk ik wel, maar ik vind het ook lastig om aan te zien.
Af en toe komen er uitspraken waar ik dan zo van ondersteboven ben en dan vraag ik me af hoe dat in dat kleine koppie werkt, wat mag je verwachten van een kind dat zo in de knoop zit met enorme grote-mensen-dingen? Volgens de therapeut moeten we balans zien te vinden en houden tussen het normale leven door laten gaan en tijd en ruimte hebben om het verdriet toe te laten, maar hoe vind je die balans. Het is een kind, die de knop om kan hooien zoals alleen kinderen dat kunnen. Een opmerking maken die door je hart snijdt om daarna verder te gaan met iets totaal anders, is het dan genoeg dat we dat horen en een aai over kindliefs bol geven, moeten we er meer mee, 'afdwingen' om verder te praten lijkt me niet goed.
Van het weekend de opmerking dat de dader kind dom vind en dat kind daarom moest leren hoe je volwassenen blij maakt omdat kindlief nooit meer zou kunnen. Kind vroeg daarbij aan mij of ik ook dacht dat kind zo dom was. Ik vertelde dat ik dat niet vind, kind is juist behoorlijk slim en dat vertelde ik ook dat ik dat zo zag, maar daarop zei kind alleen dat het niet wilde praten, alleen maar even wilde zeggen dat kindlief zelf wel vond dat het waar was dat domme, want school lukte ook niet goed en dader had wel gelijk. Daarna ging kind verder met waar het mee bezig was en wilde er duidelijk niets meer over horen, mijn hart breekt als ik dat hoor. Het is zo'n prachtmensje, hoe kun je nou voorkomen dat dit soort gedachten voor altijd wortel schieten?
Af en toe komen er uitspraken waar ik dan zo van ondersteboven ben en dan vraag ik me af hoe dat in dat kleine koppie werkt, wat mag je verwachten van een kind dat zo in de knoop zit met enorme grote-mensen-dingen? Volgens de therapeut moeten we balans zien te vinden en houden tussen het normale leven door laten gaan en tijd en ruimte hebben om het verdriet toe te laten, maar hoe vind je die balans. Het is een kind, die de knop om kan hooien zoals alleen kinderen dat kunnen. Een opmerking maken die door je hart snijdt om daarna verder te gaan met iets totaal anders, is het dan genoeg dat we dat horen en een aai over kindliefs bol geven, moeten we er meer mee, 'afdwingen' om verder te praten lijkt me niet goed.
Van het weekend de opmerking dat de dader kind dom vind en dat kind daarom moest leren hoe je volwassenen blij maakt omdat kindlief nooit meer zou kunnen. Kind vroeg daarbij aan mij of ik ook dacht dat kind zo dom was. Ik vertelde dat ik dat niet vind, kind is juist behoorlijk slim en dat vertelde ik ook dat ik dat zo zag, maar daarop zei kind alleen dat het niet wilde praten, alleen maar even wilde zeggen dat kindlief zelf wel vond dat het waar was dat domme, want school lukte ook niet goed en dader had wel gelijk. Daarna ging kind verder met waar het mee bezig was en wilde er duidelijk niets meer over horen, mijn hart breekt als ik dat hoor. Het is zo'n prachtmensje, hoe kun je nou voorkomen dat dit soort gedachten voor altijd wortel schieten?
zondag 14 december 2014 om 16:54
Lieve Stroopwafel,
Mijn hart breekt als ik je posts lees. Ik vind het vreselijk voor je kind, voor je gezin en voor jou dat jullie dit door moeten maken.
Ik lees dat je je nu erg onzeker voelt over hoe je met je kind omgaat. Dat hoeft echt niet. Je doet het fantastisch en je weet zelf goed wat het beste is en dat doe je. Vertrouw daar maar rustig op!
Je kind is aan het verwerken. Het wordt geloofd en gesteund dus de kans is heel groot dat het er bovenop komt. Is het een idee om een dagboek aan te bieden? Als het al kan schrijven natuurlijk. Je hoeft al de vreselijke denkbeelden niet actief tegen te gaan. Die trekken vanzelf recht als het liefde krijgt. En dat krijgt het! Dat weet ik zeker!
Is het een idee om nog voor de kerst een gesprek voor jou alleen te regelen? Niet met je man erbij. Niet om tips te krijgen maar echt om jouw gevoelens kwijt te kunnen en te delen. Heb je een vriendin waarbij je terecht kunt? Als ik je vriendin was zou ik willen dat je belde. Het beste wat je nu voor je kind kunt doen is voor jezelf zorgen zodat het voelt dat het op jou mag leunen.
Ik denk aan je en wens jullie ondanks alles een goede kerstvakantie!
Mijn hart breekt als ik je posts lees. Ik vind het vreselijk voor je kind, voor je gezin en voor jou dat jullie dit door moeten maken.
Ik lees dat je je nu erg onzeker voelt over hoe je met je kind omgaat. Dat hoeft echt niet. Je doet het fantastisch en je weet zelf goed wat het beste is en dat doe je. Vertrouw daar maar rustig op!
Je kind is aan het verwerken. Het wordt geloofd en gesteund dus de kans is heel groot dat het er bovenop komt. Is het een idee om een dagboek aan te bieden? Als het al kan schrijven natuurlijk. Je hoeft al de vreselijke denkbeelden niet actief tegen te gaan. Die trekken vanzelf recht als het liefde krijgt. En dat krijgt het! Dat weet ik zeker!
Is het een idee om nog voor de kerst een gesprek voor jou alleen te regelen? Niet met je man erbij. Niet om tips te krijgen maar echt om jouw gevoelens kwijt te kunnen en te delen. Heb je een vriendin waarbij je terecht kunt? Als ik je vriendin was zou ik willen dat je belde. Het beste wat je nu voor je kind kunt doen is voor jezelf zorgen zodat het voelt dat het op jou mag leunen.
Ik denk aan je en wens jullie ondanks alles een goede kerstvakantie!
Het is zoals het is
zondag 14 december 2014 om 17:28
Youk79 dank je voor je lieve reactie. Ik hoop zo dat onze liefde helend werkt inderdaad! Eigenlijk zijn de oudergesprekken echt voor ons samen als ouders, maar man heeft al aangegeven deze week waarschijnlijk niet mee te 'kunnen' en dan is er misschien ook wel meer ruimte voor mijn eigen gevoelens in het gesprek.
Dat is lastig dat we er zo anders in staan. We hebben wel eerder moeilijke periodes doorgemaakt samen, maar nu het om en over ons kind gaat is het heel moeilijk om de verbondenheid te voelen. Ik vind hoe mijn man met ons kind omgaat storend en weinig begripvol, mijn man vind mij te lief en betuttelend. Zo erg dat ik af en toe blij ben als hij er niet is, dan hoef ik die strijd niet ook nog aan.
Ik heb twee goede vriendinnen die op de hoogte zijn, maar zij werken beide in de zorg wisselende roosters enz. Echt tijd vinden om rustig met elkaar te praten is zoeken. Ik heb een van hen gevraagd of ze woensdagavond vrij is, omdat we dan het kerstdiner hebben met kerkviering en ik daar verschrikkelijk tegenop zie. Eigenlijk hoop ik dat we elkaar daarna even kunnen zien/spreken.
Ik hoop zo ontzettend dat kindlief zich gesteund voelt, dat het echt voelt dat we geloven wat het verteld. Regelmatig komen er opmerkingen voorbij dat niemand dat natuurlijk kan geloven of dat kind zelf ook wel weet dat iedereen denkt dat kind gek is om dat te zeggen. En echt he.. het klinkt misschien stom, maar er is geen haar op mijn hoofd die twijfelt aan wat kind zegt. Als ik de (lichamelijke) reactie zie op bepaalde dingen. Nu het hoge woord eruit is lijkt kind de angst toe te kunnen laten en soms zien we kind fysiek reageren. Overgeven omdat iemand een theedoek op je gezicht legt bij een spelletje, in-en-in wit worden en bijna flauwvallen in een andere situatie. Ik kan me er gewoon niet eens twijfel bij voorstellen.
Kind heeft van de psycholoog een boekje gekregen waarin het kan tekenen/schrijven en wat wel of niet gedeeld mag worden met de psycholoog of met ons, net wat kind wil, maar daar durft het vooralsnog niet eens aan te komen.
Ik hoop zo dat je gelijk hebt en dat we over een tijd kunnen zeggen dat we dit goed hebben aangepakt.
Dat is lastig dat we er zo anders in staan. We hebben wel eerder moeilijke periodes doorgemaakt samen, maar nu het om en over ons kind gaat is het heel moeilijk om de verbondenheid te voelen. Ik vind hoe mijn man met ons kind omgaat storend en weinig begripvol, mijn man vind mij te lief en betuttelend. Zo erg dat ik af en toe blij ben als hij er niet is, dan hoef ik die strijd niet ook nog aan.
Ik heb twee goede vriendinnen die op de hoogte zijn, maar zij werken beide in de zorg wisselende roosters enz. Echt tijd vinden om rustig met elkaar te praten is zoeken. Ik heb een van hen gevraagd of ze woensdagavond vrij is, omdat we dan het kerstdiner hebben met kerkviering en ik daar verschrikkelijk tegenop zie. Eigenlijk hoop ik dat we elkaar daarna even kunnen zien/spreken.
Ik hoop zo ontzettend dat kindlief zich gesteund voelt, dat het echt voelt dat we geloven wat het verteld. Regelmatig komen er opmerkingen voorbij dat niemand dat natuurlijk kan geloven of dat kind zelf ook wel weet dat iedereen denkt dat kind gek is om dat te zeggen. En echt he.. het klinkt misschien stom, maar er is geen haar op mijn hoofd die twijfelt aan wat kind zegt. Als ik de (lichamelijke) reactie zie op bepaalde dingen. Nu het hoge woord eruit is lijkt kind de angst toe te kunnen laten en soms zien we kind fysiek reageren. Overgeven omdat iemand een theedoek op je gezicht legt bij een spelletje, in-en-in wit worden en bijna flauwvallen in een andere situatie. Ik kan me er gewoon niet eens twijfel bij voorstellen.
Kind heeft van de psycholoog een boekje gekregen waarin het kan tekenen/schrijven en wat wel of niet gedeeld mag worden met de psycholoog of met ons, net wat kind wil, maar daar durft het vooralsnog niet eens aan te komen.
Ik hoop zo dat je gelijk hebt en dat we over een tijd kunnen zeggen dat we dit goed hebben aangepakt.
zondag 14 december 2014 om 17:34
Stroopwafel, mijn hart breekt als ik je verhaal lees.
Ik heb er geen verstand van, maar blijf vertellen dat jullie kind helemaal niet dom is, die bevestiging is nodig, iedere keer opnieuw. Probeer vertrouwen uit te stralen, want als jij het niet meer weet, wat moet je kind dan?
Ik denk dat structuur en duidelijkheid veiligheid biedt. Aankleden omdat jullie iets gaan doen, het moet een doel hebben. Plan actieve dingen in de kerstvakantie, bewegen is altijd goed.
Ik heb er geen verstand van, maar blijf vertellen dat jullie kind helemaal niet dom is, die bevestiging is nodig, iedere keer opnieuw. Probeer vertrouwen uit te stralen, want als jij het niet meer weet, wat moet je kind dan?
Ik denk dat structuur en duidelijkheid veiligheid biedt. Aankleden omdat jullie iets gaan doen, het moet een doel hebben. Plan actieve dingen in de kerstvakantie, bewegen is altijd goed.
zondag 14 december 2014 om 17:37
Je kunt nu niet weten of alle stappen die je onderneemt later de juiste blijken te zijn geweest. Je weet wel dat je nu doet wat nu het beste is, je doet echt je stinkende best en dat krijgt je kind echt wel mee. Intentie is wat dat betreft nog veel belangrijker dan resultaat, daar ben ik van overtuigd. En het allerbelangrijkst is dat je je kind gelooft en dat je hem/haar de ruimte geeft, en dat doe je perfect. Dus: je doet het goed Stroopwafelcake .
zondag 14 december 2014 om 17:44
Och meissie...... Kan alleen uit mijn eigen ervaring praten...Ik was zo`n kind. Vond het vooral heel erg dat meer mensen het wisten dan mijn ouders en hulpverleners. Had lang het gevoel dat doordat "iedereen" HET wist, ik een stempel had..... Ben w.s daardoor ook naar het buitenland verhuist. Dus bescherm je kind door er niet mee bekoop te lopen.
En wat was ik blij dat mijn ouders gingen verhuizen toen ik 12 was, en lekker ergens opnieuw kon beginnen.....
En wees kritisch naar hulp..... niet iedere hulp doet het goed..... Verder weet ik het niet..... als me nog iets in valt meld ik me wel!!!
En wat was ik blij dat mijn ouders gingen verhuizen toen ik 12 was, en lekker ergens opnieuw kon beginnen.....
En wees kritisch naar hulp..... niet iedere hulp doet het goed..... Verder weet ik het niet..... als me nog iets in valt meld ik me wel!!!
zondag 14 december 2014 om 18:09
Ik denk dat je kind die twijfel over of jullie het geloven steeds uitspreekt omdat het daar erg mee zit. Niet omdat het echt denkt dat jij het niet gelooft. Het zoekt die bevestiging steeds en voorlopig mag je die gewoon steeds geven.
Jouw liefde heeft ervoor gezorgd dat kind je dit durfde te vertellen. Dat zit dus wel goed, kind voelt die liefde en dat werkt zeker helend. Geef het tijd!
Ik hoop dat je dat gesprek inderdaad alleen hebt en dat je bij die vriendin terecht kunt. Dat is fijn voor jou en uiteindelijk dus ook voor kind.
Moeilijk dat je met je man niet op een lijn zit. Dat lijkt me nu extra vreselijk. Kunnen jullie elkaar in de vakantie een beetje afwisselen? Scheelt strijd.
Jouw liefde heeft ervoor gezorgd dat kind je dit durfde te vertellen. Dat zit dus wel goed, kind voelt die liefde en dat werkt zeker helend. Geef het tijd!
Ik hoop dat je dat gesprek inderdaad alleen hebt en dat je bij die vriendin terecht kunt. Dat is fijn voor jou en uiteindelijk dus ook voor kind.
Moeilijk dat je met je man niet op een lijn zit. Dat lijkt me nu extra vreselijk. Kunnen jullie elkaar in de vakantie een beetje afwisselen? Scheelt strijd.
Het is zoals het is
zondag 14 december 2014 om 18:32
Wij hebben uiteindelijk helemaal geen hulp gehad. Het AMK was zo traag als dikke stront, en toen ze eindelijk met iemand af kwamen was dochter er intussen zelf al vrij nuchter onder en konden we er zelfs grappen over maken (humor is hier in huis altijd een zeer probaat middel om nare dingen te lijf te gaan). Om dan weer een hele therapie op touw te zetten en weer van alles overhoop te halen met het risico dat de gebeurtenissen alsnog enorm geproblematiseerd zouden worden... het leek me niet heilzaam. We hadden het net zo mooi uit weten te kleden tot wat het uiteindelijk is: een zielige ouwe man met een enorm probleem.
Ik denk wel dat je in het belang van je kind alles op alles moet zetten om met je man op één lijn te komen. Dat viel hier in het begin ook niet mee hoor, want het was tenslotte de vader van mijn man en het was voor hem echt wel even wennen dat de man op wie hij toch jaren had vertrouwd een ouwe viezerik bleek (en zijn moeder een leugenachtige trut die het aanzien van haar snertfamilie belangrijker vond dan het welzijn van een kind, haar kleinkind nota bene). Die wenperiode was voor niemand gemakkelijk, voor mijn man niet, voor mij niet en voor dochter ook niet. Maar toen man eenmaal onvoorwaardelijk voor zijn dochter had gekozen en zijn familie openlijk in de stront liet zakken werd alles echt een stuk gemakkelijker.
Ik denk wel dat je in het belang van je kind alles op alles moet zetten om met je man op één lijn te komen. Dat viel hier in het begin ook niet mee hoor, want het was tenslotte de vader van mijn man en het was voor hem echt wel even wennen dat de man op wie hij toch jaren had vertrouwd een ouwe viezerik bleek (en zijn moeder een leugenachtige trut die het aanzien van haar snertfamilie belangrijker vond dan het welzijn van een kind, haar kleinkind nota bene). Die wenperiode was voor niemand gemakkelijk, voor mijn man niet, voor mij niet en voor dochter ook niet. Maar toen man eenmaal onvoorwaardelijk voor zijn dochter had gekozen en zijn familie openlijk in de stront liet zakken werd alles echt een stuk gemakkelijker.
zondag 14 december 2014 om 18:45
Koude rillingen, elke keer als ik tegen beter weten in dit topic weer openklik. Groter leed dan ik raad mee weet, wat moet een mens hier nou allemaal op zeggen? Ik hoop dat jij en je kind je staande houden nu en in de toekomst, dat je kindje vertrouwen in de mens terug kan winnen.
Je hebt (jullie hebben) er geen bal aan, maar het verhaal snijdt gewoon vanuit mijn beeldscherm dwars door mijn ziel. Meestal leef ik in zo'n soort illusie dat de wereld nu eenmaal niet voor iedereen perect is, soms haal ik over dingen mijn schouder op omdat het leven nu eenmaal tegen alle klippen op doorgaat. Maar soms komt het zo hard binnen, zoals nu, je beschrijft zo haarscherp allerlei kanten van het verhaal, en dan kan ik me zo godgruwelijk goed voorstellen hoe moeilijk het is om je kind nog de illusie van beschermdheid te geven die je zo graag zou willen bieden. Echt huiveringwekkend.
Ik wordt echt al hondsberoerd van het lezen van dit topic. Ik vind het zo allemachtig knap dat je rechtop blijft lopen en doorgaat met je kind en voor je kind. Intens respect voor wat je doet en hoe je dat met ons deelt. Het komt aan, het komt binnen, ik hoop dat je er in ieder geval iets aan hebt dat jullie verhaal zo gehoord wordt.
Je hebt (jullie hebben) er geen bal aan, maar het verhaal snijdt gewoon vanuit mijn beeldscherm dwars door mijn ziel. Meestal leef ik in zo'n soort illusie dat de wereld nu eenmaal niet voor iedereen perect is, soms haal ik over dingen mijn schouder op omdat het leven nu eenmaal tegen alle klippen op doorgaat. Maar soms komt het zo hard binnen, zoals nu, je beschrijft zo haarscherp allerlei kanten van het verhaal, en dan kan ik me zo godgruwelijk goed voorstellen hoe moeilijk het is om je kind nog de illusie van beschermdheid te geven die je zo graag zou willen bieden. Echt huiveringwekkend.
Ik wordt echt al hondsberoerd van het lezen van dit topic. Ik vind het zo allemachtig knap dat je rechtop blijft lopen en doorgaat met je kind en voor je kind. Intens respect voor wat je doet en hoe je dat met ons deelt. Het komt aan, het komt binnen, ik hoop dat je er in ieder geval iets aan hebt dat jullie verhaal zo gehoord wordt.
zondag 14 december 2014 om 18:53
@reisa1978 ik heb je een pb gestuurd.
Volgens de paar mensen die het weten kom ik heel onbuigzaam en sterk over en straal ik heel veel rust uit, in elk geval zolang ik bij de kinderen ben. Voor mezelf werkt beweging inderdaad heel goed, ik kan heel slecht met emoties omgaan, maar keihard fietsen of zwemmen en mezelf heel moe maken werkt soms wel om de grootste onrust er even 'uit te trappen'. Kindlief heeft moeite met naar buiten gaan, al een hele poos, maar een bos- of strandwandeling wordt vaak wel gewaardeerd.
Dojobo en voelspriet we hebben het uiteindelijk, naast de politie, aan 6 mensen verteld waarbij kindlief het van 1 iemand weet. Ik wil er absoluut niet mee te koop lopen, denk dat dat voor kind heel erg vervelend is. De mensen die het weten daar ben ik ook echt van overtuigd dat ze er discreet mee omgaan.
Ik denk dat we het niet zonder hulp kunnen, daarvoor lijkt het me te heftig voor ons kind. Of vergis ik me daarin en neemt deze heftigheid 'vanzelf' af? Op dit moment gaat het gewoon niet goed. Kind is angstig, slaapt slecht, heeft nachtmerries, eet slecht en valt af. Ik weet niet zo goed hoe we zonder hulp in te schakelen e.e.a weer 'goed' moeten krijgen. Ik heb ook erg het gevoel dat kind nog steeds aan bescherming doet, lang niet alles verteld van wat er gebeurd is. Uiteindelijk is het uitgekomen, doordat kindlief aangaf niet meer daarheen te willen omdat het zoveel pijn had, wat en hoe we weten het niet precies. Er komen wel flarden langs, opmerkingen, aanwijzingen, kleine stukjes informatie, maar helemaal duidelijk is het niet. En ik kan alleen maar denken wat heb je dat kleintje allemaal laten doorstaan?
Ik wil heel graag op één lijn komen, maar ik weet echt niet hoe. Kindlief slaapt laat of blijft uit bed komen en eindigt met mij op de bank. Man staat heel vroeg op en ik ga heel laat slapen. We zien elkaar amper zonder kind(eren). Ik heb al voorgesteld om samen een avondje weg te gaan, maar ik breek mijn hoofd over wie ik op kan laten passen. Ik zou het niet fijn vinden als kindlief zich rot ligt te voelen in bed, omdat ie de oppas niet vertrouwd. De partner van de dader was degene die altijd oppaste bij ons, dat is dus geen optie en ineens iemand anders voor hun neus zetten lijkt me nu niet het meest handige plan. Ik heb al voorgesteld aan man om elkaar te mailen, dan kunnen we op ons eigen moment reageren, maar daar loopt ie nog niet heel warm voor
Volgens de paar mensen die het weten kom ik heel onbuigzaam en sterk over en straal ik heel veel rust uit, in elk geval zolang ik bij de kinderen ben. Voor mezelf werkt beweging inderdaad heel goed, ik kan heel slecht met emoties omgaan, maar keihard fietsen of zwemmen en mezelf heel moe maken werkt soms wel om de grootste onrust er even 'uit te trappen'. Kindlief heeft moeite met naar buiten gaan, al een hele poos, maar een bos- of strandwandeling wordt vaak wel gewaardeerd.
Dojobo en voelspriet we hebben het uiteindelijk, naast de politie, aan 6 mensen verteld waarbij kindlief het van 1 iemand weet. Ik wil er absoluut niet mee te koop lopen, denk dat dat voor kind heel erg vervelend is. De mensen die het weten daar ben ik ook echt van overtuigd dat ze er discreet mee omgaan.
Ik denk dat we het niet zonder hulp kunnen, daarvoor lijkt het me te heftig voor ons kind. Of vergis ik me daarin en neemt deze heftigheid 'vanzelf' af? Op dit moment gaat het gewoon niet goed. Kind is angstig, slaapt slecht, heeft nachtmerries, eet slecht en valt af. Ik weet niet zo goed hoe we zonder hulp in te schakelen e.e.a weer 'goed' moeten krijgen. Ik heb ook erg het gevoel dat kind nog steeds aan bescherming doet, lang niet alles verteld van wat er gebeurd is. Uiteindelijk is het uitgekomen, doordat kindlief aangaf niet meer daarheen te willen omdat het zoveel pijn had, wat en hoe we weten het niet precies. Er komen wel flarden langs, opmerkingen, aanwijzingen, kleine stukjes informatie, maar helemaal duidelijk is het niet. En ik kan alleen maar denken wat heb je dat kleintje allemaal laten doorstaan?
Ik wil heel graag op één lijn komen, maar ik weet echt niet hoe. Kindlief slaapt laat of blijft uit bed komen en eindigt met mij op de bank. Man staat heel vroeg op en ik ga heel laat slapen. We zien elkaar amper zonder kind(eren). Ik heb al voorgesteld om samen een avondje weg te gaan, maar ik breek mijn hoofd over wie ik op kan laten passen. Ik zou het niet fijn vinden als kindlief zich rot ligt te voelen in bed, omdat ie de oppas niet vertrouwd. De partner van de dader was degene die altijd oppaste bij ons, dat is dus geen optie en ineens iemand anders voor hun neus zetten lijkt me nu niet het meest handige plan. Ik heb al voorgesteld aan man om elkaar te mailen, dan kunnen we op ons eigen moment reageren, maar daar loopt ie nog niet heel warm voor
zondag 14 december 2014 om 18:54
quote:v0elspriet schreef op 14 december 2014 @ 17:55:
Wat dojobo zegt is zeker waar. Ik heb mij echt in m'n blote kont voelen staan (figuurlijk gezien) omdat mijn ouders het nieuws nogal duidelijk naar buiten brachten.
Wij hebben het in eerste instantie nooit aan iemand verteld, behalve dan aan de zedenpolitie, het AMK en de juf en schooldirecteur (dat laatste om te voorkomen dat opa ineens op het idee zou komen om dochter gezellig van school te halen). Later heeft dochter het zelf aan haar vriendinnen verteld, om ze voor opa te waarschuwen. Opa stond in de buurt nogal bekend als kindervriend en hij deelde ook snoepjes uit (hoe klassiek), en dochter wilde per se niet dat haar vriendinnen daar dezelfde prijs voor zouden moeten betalen als zij.
Zelf zijn we trouwens per kerende post uit de buurt verhuisd, opa was onze buurman namelijk. De eerste maanden hebben we zelfs in een inderhaast op MP gekochte caravan gewoond op een camping in de nabije omgeving. Want dat is ook van groot belang: het kind fysiek weg halen uit de nabijheid van de dader.
Wat dojobo zegt is zeker waar. Ik heb mij echt in m'n blote kont voelen staan (figuurlijk gezien) omdat mijn ouders het nieuws nogal duidelijk naar buiten brachten.
Wij hebben het in eerste instantie nooit aan iemand verteld, behalve dan aan de zedenpolitie, het AMK en de juf en schooldirecteur (dat laatste om te voorkomen dat opa ineens op het idee zou komen om dochter gezellig van school te halen). Later heeft dochter het zelf aan haar vriendinnen verteld, om ze voor opa te waarschuwen. Opa stond in de buurt nogal bekend als kindervriend en hij deelde ook snoepjes uit (hoe klassiek), en dochter wilde per se niet dat haar vriendinnen daar dezelfde prijs voor zouden moeten betalen als zij.
Zelf zijn we trouwens per kerende post uit de buurt verhuisd, opa was onze buurman namelijk. De eerste maanden hebben we zelfs in een inderhaast op MP gekochte caravan gewoond op een camping in de nabije omgeving. Want dat is ook van groot belang: het kind fysiek weg halen uit de nabijheid van de dader.
zondag 14 december 2014 om 19:02
Dat hebben we wel gedaan inderdaad het op school aangegeven, juist omdat de dader kindlief weleens ophaalde en we zeker willen zijn dat juf kidnlief echt alleen aan ons meegeeft. Kind heeft nog net niet de leeftijd om zelfstandig van en naar huis te gaan, maar wel zo op het randje dat de juffen niet zo erg meer kijken of de ouders er zelf zijn. Dat wilden we dus heel duidelijk geregeld hebben. Voor nu is de dader gearresteerd, maar ja.. het is Nederland dat is vast geen blijvend verschijnsel, daarbij wil ik ook niet dat kind met de partner van de dader meegaat. Gewoon met ons en niemand anders, ik vind het al heel erg moeilijk als kind nu met een vriendje mee wil bijvoorbeeld. Dat vertrouwen is ook wel aangetast bij mij merk ik, als ik directe familie al niet met mijn kinderen kan vertrouwen wie dan wel?
Reisa dank je wel, terug gereageerd.
Reisa dank je wel, terug gereageerd.
