Vriend

Om maar meteen met de deur in huis te vallen, dit is de situatie:

ik heb een vriend. Die vriend ken ik al zo'n 10 jaar. Toen ik hem leerde kennen had ik een relatie. Via mijn toenmalige vriend heb ik hem leren kennen trouwens. Ik had hem al een tijdje in de gaten, vond hem erg leuk, maar toen werd ik dus opeens op een avond aan hem voorgesteld en bleek hij een kennis van mijn vriend te zijn. Ik heb toen de hele avond met hem zitten praten, er was een ontzettende klik, ik was meteen tot over mijn oren verliefd, maar heb er verder niets mee gedaan want ik had al een relatie. Die relatie is uiteindelijk uitgegaan en inmiddels ben ik alweer twee relaties verder. En die vriend is nog steeds een goede vriend waar ik ook nog steeds tot over mijn oren verliefd op ben. In die 10 jaar dat we we vrienden zijn heb ik dus wel steeds een relatie gehad en hij niet. Hij is meer van de one night stands zeg maar



Maar nu zijn we allebei single en de laatste tijd trekken we echt weer veel met elkaar op. Weekendjes weg, filmpje, uit eten. Echt ontzettend gezellig, maar gewoon als vrienden. Maar laatst waren we een weekendje weg en zijn we lekker gaan stappen. En ik was op het punt beland dat je met de nodige biertjes op zeg maar, opeens de moed hebt om dingen te zeggen en te doen die je anders nooit zou durven zeggen en doen. Nou ja, wat zal ik zeggen, als de wijn is in de man is de waarheid in de kan, en dat klopt als een bus. Ik heb soort van gezegd dat ik hem al 10 jaar erg leuk vind. Hij is sowieso al niet zo'n heel erg grote prater (ik ook niet), maar uiteindelijk bleek dat hij me 10 jaar geleden ook erg leuk vond. We hebben nog een tijdje tegen elkaar aan gezeten en toen zijn we ff een paar blokjes om gaan lopen voor we terug naar ons hotel gingen, ik mocht op z'n rug (?) en onze gezichten waren soms zo dicht bij elkaar, aaah, ik krijg er vlinders van in m'n buik als ik er weer aan terug denk, en af en toe hielden we elkaars hand vast maar het was duidelijk dat we er niet echt raad mee wisten. De volgende dag hebben we 't er niet meer over gehad. Toen ik weer thuis was heb ik hem gemaild om me te verontschuldigen voor mijn emotionele uitlatingen etc. Hij mailde terug dat hij het wel vond meevallen en dat als hij te ver was gegaan dat het hem dan speet (speet? is dat goed? ). Maar dat laatste weekend was gewoon zo, ik weet het niet goed. Het hele weekend waren er van die 'toevallige' aanrakingen, en onze hoofden dichtbij elkaar als we samen op de plattegrond keken en elkaars handen aanraken, benen tegen elkaar als we op een terrasje zaten, dubbelzinnige opmerkingen, nou ja, kan zo wel uren doorgaan.



Anyway, wat moet ik hier nou mee? We mailen ook aardig vaak met elkaar (paar keer per week), hij stuurt me vaak muziek via de mail, waarvan ik me ook weer afvraag of de teksten ook een bedoeling hebben of vindt ie de muziek gewoon mooi en wil hij dat met me delen? En net kreeg ik een mailtje van hem en noemt hij me 'schoonheid' en ik loop hier met een idiote grijns van hier tot Tokio, ik voel me net een verliefde tiener. Gek word ik ervan. Ik heb werkelijk geen idee of hij me nou wel of niet leuk vindt. Dat hij me leuk vindt als gewone vriendin weet ik wel zeker, maar of hij er ook meer in ziet...? Ik wil niet iets doen waar ik later spijt van heb, dat ik 't hem vertel en dat hij niet hetzelfde voelt maar dat wel onze vriendschap eraan gaat. Binnenkort gaan we samen naar de film. Wat denken jullie? Ik vind dit zo moeilijk! Ben zo bang om een blauwtje te lopen en een goede vriend kwijt te raken, maar ik ben zo verliefd dat ik het eigenlijk niet voor me kan houden!

Nou... Er is niks gebeurd hoor... In die zin dat we niet gezoend hebben of iets anders. Maar jongens wat ben ik in love... Niet normaal meer.



De film is er halverwege mee gestopt helaas. Kwam niet meer goed. We kregen tegoedbonnen. Toen zei hij: 'nou heb ik een mooi excuus om weer eens met je af te spreken'



We zijn nog lekker wat gaan drinken en wat kan ik toch heerlijk met die jongen praten! Al zou ik natuurlijk ook hele andere dingen met hem willen doen dan alleen maar praten



Toen ik thuis kwam zat er alweer een berichtje in mijn mailbox van hem! We hebben nog tot half drie zitten mailen en de zinspelingen waren niet mis. Ik denk... Nee, ik weet! Ik weet bijna zeker, 99%, dat het wederzijds is!



Maar omdat jullie zo van dit verhaal genieten doe ik er nog maar ff niets mee Ik ga nog even door. Ik weet dat er een moment komt dat alles klopt en dat het gewoon gaat gebeuren. Ow, ik geniet hier wel van zeg. Die spanning, echt! Ik voel het als ik bij 'm ben. Hij voelt het ook. Wat is hij zenuwachtig dan! En mijn hart slaat zo snel! Zelfs nu terwijl ik hier zit en alleen maar aan hem denk.

Hoe bedoel je dat precies Happy_Me? Dat het een goed teken is dat ie dat zei (over dat excuus om gauw weer af te spreken)? Dat ik hem volgende keer moet vragen om eens 'ja' te zeggen? Mooie anekdote trouwens. Lief. Hadden jullie toen al echt wat of was dat net voor het begin zeg maar?

Ow weten jullie wat ik zo leuk vind? Dat hij van die dingetjes weet over me. Dan zegt hij, 'wist je dat jij dit of dat doet als...'. Haha, echt van die dingen die ik niet eens over mezelf weet zeg maar. Karaktertrekjes of houdingen of dingen die ik onbewust doe of vaak zeg.



* zucht *



Hij is de liefste.

En mag ik ook weten waarop je uiteindelijk 'ja' hebt geantwoord?

quote:MikkieMuis schreef op 08 augustus 2008 @ 16:07:





Wat ik me afvroeg... Hoe nemen jullie eigenlijk afscheid?

Met een hand, een kus op de wang of een knuffel?

Drie kussen op de wang (die gisteren verdacht veel richting mond kwamen) en een snelle aai over de arm of rug of zo. Beetje onwennig is dat altijd want ik wil hem eigenlijk gewoon hartstikke plat knuffelen en dan komt er weer zoiets uit. Haha.