Relaties
alle pijlers
De mokerslag.....
vrijdag 22 augustus 2008 om 07:14
En nu gaat het licht echt uit bij mij.
Middenin een moeilijke tijd voor mij,waarbij ik langzaam de strijd weer op wilde pakken tegen mijn problemen.
Vertelt mijn vriend mij vanacht nadat ik een paniekaanval had,
Dat het over is tussen ons.
Hij houdt niet meer van mij.
Na 8 jaar alle lief en leed te hebben overwonnen.
Ik ben kapot.
Ik heb geen enkele kracht meer.
Dit zag ik niet aankomen.
Ik ben verdrietig,maar ook ontzettend kwaad omdat hij dit lang voor zich heeft gehouden en daarmee geen enkele kans gaf om het tij te keren.
En ik...ik houd verschikkelijk veel van hem.
Houdt het een keer op voor mij....
Middenin een moeilijke tijd voor mij,waarbij ik langzaam de strijd weer op wilde pakken tegen mijn problemen.
Vertelt mijn vriend mij vanacht nadat ik een paniekaanval had,
Dat het over is tussen ons.
Hij houdt niet meer van mij.
Na 8 jaar alle lief en leed te hebben overwonnen.
Ik ben kapot.
Ik heb geen enkele kracht meer.
Dit zag ik niet aankomen.
Ik ben verdrietig,maar ook ontzettend kwaad omdat hij dit lang voor zich heeft gehouden en daarmee geen enkele kans gaf om het tij te keren.
En ik...ik houd verschikkelijk veel van hem.
Houdt het een keer op voor mij....
donderdag 4 september 2008 om 01:00
Monissa,
Ik bedoel dat ik (of meer mijn eetstoornis) de veroorzaker is van alle problemen.
Alsof alles altijd daar naar terug te voeren is.
Ik ontken niet dat het een deel is van de problematiek.
Zeer zeker wel,vandaar dat ik de strijdbijl weer oppak die ik een paar maanden had neergegooid.
Maar ik wil niet alleen de verantwoordelijkheid voor de situatie opnemen.
Vriend is een moeilijke prater,dat begrijp ik en ik verwacht ook niet dat hij dat ineens wel gaat doen.
Ik begrijp gewoon nog steeds niet waarom hij de situatie zo heeft kunnen laten ontwikkelen.
En hij is lief voor mij luistert en zal meedenken met mijn probleem.
Echter ligt het accent vooral daarop en dat geeft mij toch het gevoel dat daar het kelpunt zit. Dat is geen fijn gevoel.
Misschien is het ook wel zo en terecht dat daar het accent op ligt....ik het weet niet.
Wellicht is het gewoon mijn eigen gedachte en onzekerheid.
Ik bedoel dat ik (of meer mijn eetstoornis) de veroorzaker is van alle problemen.
Alsof alles altijd daar naar terug te voeren is.
Ik ontken niet dat het een deel is van de problematiek.
Zeer zeker wel,vandaar dat ik de strijdbijl weer oppak die ik een paar maanden had neergegooid.
Maar ik wil niet alleen de verantwoordelijkheid voor de situatie opnemen.
Vriend is een moeilijke prater,dat begrijp ik en ik verwacht ook niet dat hij dat ineens wel gaat doen.
Ik begrijp gewoon nog steeds niet waarom hij de situatie zo heeft kunnen laten ontwikkelen.
En hij is lief voor mij luistert en zal meedenken met mijn probleem.
Echter ligt het accent vooral daarop en dat geeft mij toch het gevoel dat daar het kelpunt zit. Dat is geen fijn gevoel.
Misschien is het ook wel zo en terecht dat daar het accent op ligt....ik het weet niet.
Wellicht is het gewoon mijn eigen gedachte en onzekerheid.
donderdag 4 september 2008 om 01:23
Ik lees en leef met je mee Iry, maar ik erger me ook.
Ergens in deze chaos heb je een enorm bord voor je ... (hoofd, zeg maar). Jij moet het doen, leren voor jezelf zorgen. Jij bent verantwoordelijk voor jezelf.
Niet om alle 20 bordjes tegelijk draaiende te houden op hun stokje als een doorgedraaide circusartiest en superwoman uit te hangen.
Ik denk dat er heel wat meer achter die stemmen in je hoofd zit. Zouden het stemmen van vroeger kunnen zijn, van mensen die je gekend hebt...Van stukken van jezelf die niet willen dat verteld wordt in wat voor wereld je geleefd hebt? Stukken van jou die nooit gekregen hebben wat nodig was om volwaardig mens te worden en die daar naar hongeren? Word je daarom gek van de herrie in je hoofd, is daarom je herinnering aan je kind-zijn een zwart gat? En is dat de reden van je gegoochel met eten, om van die heftigheid verlost te zijn - voor even.
Wat wil je Iry, alle conflicten gladstrijken of je ontworstelen aan je innerlijke terreur? Kun je genoeg liefde en mededogen opbrengen voor jezelf om te zien wat jij nodig hebt, wat jij moet doen, waar jij voor moet zorgen.
Ergens in deze chaos heb je een enorm bord voor je ... (hoofd, zeg maar). Jij moet het doen, leren voor jezelf zorgen. Jij bent verantwoordelijk voor jezelf.
Niet om alle 20 bordjes tegelijk draaiende te houden op hun stokje als een doorgedraaide circusartiest en superwoman uit te hangen.
Ik denk dat er heel wat meer achter die stemmen in je hoofd zit. Zouden het stemmen van vroeger kunnen zijn, van mensen die je gekend hebt...Van stukken van jezelf die niet willen dat verteld wordt in wat voor wereld je geleefd hebt? Stukken van jou die nooit gekregen hebben wat nodig was om volwaardig mens te worden en die daar naar hongeren? Word je daarom gek van de herrie in je hoofd, is daarom je herinnering aan je kind-zijn een zwart gat? En is dat de reden van je gegoochel met eten, om van die heftigheid verlost te zijn - voor even.
Wat wil je Iry, alle conflicten gladstrijken of je ontworstelen aan je innerlijke terreur? Kun je genoeg liefde en mededogen opbrengen voor jezelf om te zien wat jij nodig hebt, wat jij moet doen, waar jij voor moet zorgen.
donderdag 4 september 2008 om 08:02
Moge lieve Iry, ik heb even een tip gepost op je andere topic bij de pijler eten.
Ik lees net dat je iets actiefs wilt gaan doen met je vriend. Leuk initiatief maar bedenk dat je voor lichamelijke inspanning wel energie moet hebben he!
Ik lees net dat je iets actiefs wilt gaan doen met je vriend. Leuk initiatief maar bedenk dat je voor lichamelijke inspanning wel energie moet hebben he!
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
donderdag 4 september 2008 om 09:45
Hoi liverds.
Nou nou,
Ik was gisteren echt een beetje frustie zeg.
Sorry,dat ik zo in de verdediging schoot,maar het is gewoon moeilijk.
En alle goed bedoelde adviezen zijn terecht,maar als je al zo lang een eetsoornis hebt ligt het gewoon niet meer zo simpel.
En soms doet mij dat dan een beetje verdriet.
Je voelt je zo machteloos.
Hanke,lief mens, ik snap je ergenis heel goed.
Ik kan dat ook hebben naar anderen met een eetstoornis.
Omdat ik eigenlijk goed weet dat men zo verkeerd bezig is.
Dat het zoveel kapot maakt.
Ik zou ze soms door elkaar willen rammelen en zeggen,zie je het niet dat dit zo niet kan?
Vecht ervoor,verdijf dit beest uit je hoofd,laat jezelf niet zo ongelukkig maken.
Vooral als er geen hulp genomen wordt die hoort bij een eetstoornis.
Verziek je lichaam en je gezondheid niet.
Simpelweg omdat ik het anderen niet gun,omdat het zinloos is.
Hoe langer je ermee blijft lopen hoe moeilijker je ervan af komt.
Dus ook ik zou iemand regelrecht een kliniek in willen schoppen (of iets deregelijks)
Maar reeel is dat niet,want ik worstel immers zelf ook en weet dat het niet makkelijk is.Omdat eetstoornisgedrag en gedachtes heel hardnekkig zijn.
Het is je beste vriend op zijn tijd lijkt het,maar altijd je ergste vijand.
Ik moet hier hulp bij hebben,het is alleen lastig in mijn geval hoe en waar ik moet beginnen.
Maar daar kom ik wel uit.
Ik ga een aantal plaatsen voor infogesprekken aanspreken.
Lieve meds,de cijfers kloppen niet.
Ongeveer 1 derde geneest,1 derde houdt restverschijselen(in meer of mindere mate) over en blijft kwetsbaar,1 derde geneest niet.
Op dit moment is er weer veel in beweging voor het behandelen van eetstoornissen omdat het huidige aanbod niet effectief genoeg is.
Maar ik ga aan de slag zodat ik het op een zo haalbaar mogelijk niveau kan brengen voor mij.
Yellowlove.
Ik heb nog geen concrete therapieen.
Ik ben een lijstje aan het maken waarvan ik denk dat het geschrikt kan zijn voor mij,dan ga ik infogesprekken aanvragen.
Ik wil mij niet gelijk in het diep storten,maar secuur een keuze maken zodat ik vertrouwen heb en de kans van slagen groter is.
Ook verwacht ik binnenkort een uitnodiging van mijn eetsoorniskliniek voor een gesprek.Zij kunnen misschien mij op weg helpen.
1609.
Bedankt voor het meedenken bij de hulp in de huishouding.
Ik vind het lastig hoe ik dit moet aanpakken.
Maar afspraken maken en iets met een vriendin gaan doen is een goed tip. Thanks girl!
Mv,ik ga even kijken naar je tip.
Liefs!
Nou nou,
Ik was gisteren echt een beetje frustie zeg.
Sorry,dat ik zo in de verdediging schoot,maar het is gewoon moeilijk.
En alle goed bedoelde adviezen zijn terecht,maar als je al zo lang een eetsoornis hebt ligt het gewoon niet meer zo simpel.
En soms doet mij dat dan een beetje verdriet.
Je voelt je zo machteloos.
Hanke,lief mens, ik snap je ergenis heel goed.
Ik kan dat ook hebben naar anderen met een eetstoornis.
Omdat ik eigenlijk goed weet dat men zo verkeerd bezig is.
Dat het zoveel kapot maakt.
Ik zou ze soms door elkaar willen rammelen en zeggen,zie je het niet dat dit zo niet kan?
Vecht ervoor,verdijf dit beest uit je hoofd,laat jezelf niet zo ongelukkig maken.
Vooral als er geen hulp genomen wordt die hoort bij een eetstoornis.
Verziek je lichaam en je gezondheid niet.
Simpelweg omdat ik het anderen niet gun,omdat het zinloos is.
Hoe langer je ermee blijft lopen hoe moeilijker je ervan af komt.
Dus ook ik zou iemand regelrecht een kliniek in willen schoppen (of iets deregelijks)
Maar reeel is dat niet,want ik worstel immers zelf ook en weet dat het niet makkelijk is.Omdat eetstoornisgedrag en gedachtes heel hardnekkig zijn.
Het is je beste vriend op zijn tijd lijkt het,maar altijd je ergste vijand.
Ik moet hier hulp bij hebben,het is alleen lastig in mijn geval hoe en waar ik moet beginnen.
Maar daar kom ik wel uit.
Ik ga een aantal plaatsen voor infogesprekken aanspreken.
Lieve meds,de cijfers kloppen niet.
Ongeveer 1 derde geneest,1 derde houdt restverschijselen(in meer of mindere mate) over en blijft kwetsbaar,1 derde geneest niet.
Op dit moment is er weer veel in beweging voor het behandelen van eetstoornissen omdat het huidige aanbod niet effectief genoeg is.
Maar ik ga aan de slag zodat ik het op een zo haalbaar mogelijk niveau kan brengen voor mij.
Yellowlove.
Ik heb nog geen concrete therapieen.
Ik ben een lijstje aan het maken waarvan ik denk dat het geschrikt kan zijn voor mij,dan ga ik infogesprekken aanvragen.
Ik wil mij niet gelijk in het diep storten,maar secuur een keuze maken zodat ik vertrouwen heb en de kans van slagen groter is.
Ook verwacht ik binnenkort een uitnodiging van mijn eetsoorniskliniek voor een gesprek.Zij kunnen misschien mij op weg helpen.
1609.
Bedankt voor het meedenken bij de hulp in de huishouding.
Ik vind het lastig hoe ik dit moet aanpakken.
Maar afspraken maken en iets met een vriendin gaan doen is een goed tip. Thanks girl!
Mv,ik ga even kijken naar je tip.
Liefs!
donderdag 4 september 2008 om 10:07
Ha Iry,
als je samen iets met vriend gaat doen, zou ik niet iets actiefs gaan doen. Ik zou juist iets doen voor ontspanning. Je bent zo gespannen, en je hebt niet de energie voor iets actiefs.
Jullie hebben vast wel een gezamenlijke interesse; theater, dans, bios, evenement. Er worden nu veel van die braderieen georganiseerd waar dan ook muziek is. Een hapje, een drankje, en rondkijken.
Volgens mij ben je goed bezig, maar je kunt niet alles tegelijk. Concentreer je op het belangrijkste; de praktisch zaken. En probeer te eten, hoe dan ook. Anders heeft het geen zin om je huishouden uit te besteden, omdat je dan alsnog niet iets voor jezelf kunt doen.
Je hebt vast wel interesses waar ze iets in aanbieden; het zou leuk zijn als je 1 avond/middag per week iets gaat doen waar je blij van wordt. Dat hoef je dan niet gelijk te gaan doen, maar het is fijn om je op iets te verheugen. Er moet nl iets fijns in het vooruitzicht komen, nu lijkt alles zo uitzichtloos.
Ishet mogelijk om een (korte) vakantie te plannen? Een stedentrip voor samen? Dat soort dingen zijn zo belangrijk, aandacht voor elkaar en een nieuwe omgeving. Parijs is een mooie stad en het weer is nu nog goed.
Doe het gewoon, zorg voor nieuwe impulsen.
als je samen iets met vriend gaat doen, zou ik niet iets actiefs gaan doen. Ik zou juist iets doen voor ontspanning. Je bent zo gespannen, en je hebt niet de energie voor iets actiefs.
Jullie hebben vast wel een gezamenlijke interesse; theater, dans, bios, evenement. Er worden nu veel van die braderieen georganiseerd waar dan ook muziek is. Een hapje, een drankje, en rondkijken.
Volgens mij ben je goed bezig, maar je kunt niet alles tegelijk. Concentreer je op het belangrijkste; de praktisch zaken. En probeer te eten, hoe dan ook. Anders heeft het geen zin om je huishouden uit te besteden, omdat je dan alsnog niet iets voor jezelf kunt doen.
Je hebt vast wel interesses waar ze iets in aanbieden; het zou leuk zijn als je 1 avond/middag per week iets gaat doen waar je blij van wordt. Dat hoef je dan niet gelijk te gaan doen, maar het is fijn om je op iets te verheugen. Er moet nl iets fijns in het vooruitzicht komen, nu lijkt alles zo uitzichtloos.
Ishet mogelijk om een (korte) vakantie te plannen? Een stedentrip voor samen? Dat soort dingen zijn zo belangrijk, aandacht voor elkaar en een nieuwe omgeving. Parijs is een mooie stad en het weer is nu nog goed.
Doe het gewoon, zorg voor nieuwe impulsen.
donderdag 4 september 2008 om 10:27
He juul.
Nou toevallig is er vandaag een braderie bij ons in de buurt.
Daar gaan we vanavond naar toe.
We hebben drie weekendjes weg in de kast liggen.
Kadootjes voor onze verjaardag,kennelijk vonden meer mensen dat wij wel wat ontspannig konden gebruiken
Vriend stelde gisteren voor om dit weekend eens wat te gaan boeken.
In november gaan we naar les miserable.is nog wel even wat verder weg.
Eind september hebben we een groot feest van vriend zijn werk met overnachting.
Er ligt dus al wat klaar.Daar verheug ik mij op.
Hoewel dat feest wel eng is voor mij,nieuwe mensen ontmoeten.Zijn collega's die misschien wel denken nou is dat zijn vriendin.
Ik dacht juist aan iets actiefs omdat we dan even niet hoeven te praten,maar alleen maar plezier hoeven te hebben.
Ik moet idd iets bedenken om te gaan doen wat ik leuk vind.
Ik vind het alleen eng om ergens alleen naar toe te gaan.
Misschien kan ik iets samen met een vriendin gaan doen.
Dat maakt het al minder eng.
Maar ik moet een keer iets buiten de deur gaan doen.Ik sluit mij nogal graag op.
Naar vrienden gaan is allemaal prima (hoewel ik dat in deze situatie ook lastig vind),dat is vertrouwd.
Maar verder kom ik niet.
Wat wel leuk is.
We gaan op initiatief van vrienden een kookclubje starten.
Wie weet beweegt vriend dat om meer te gaan expirimenteren met eten!!!!!
Voor mij ook spannend,maar leuk!
Nou toevallig is er vandaag een braderie bij ons in de buurt.
Daar gaan we vanavond naar toe.
We hebben drie weekendjes weg in de kast liggen.
Kadootjes voor onze verjaardag,kennelijk vonden meer mensen dat wij wel wat ontspannig konden gebruiken
Vriend stelde gisteren voor om dit weekend eens wat te gaan boeken.
In november gaan we naar les miserable.is nog wel even wat verder weg.
Eind september hebben we een groot feest van vriend zijn werk met overnachting.
Er ligt dus al wat klaar.Daar verheug ik mij op.
Hoewel dat feest wel eng is voor mij,nieuwe mensen ontmoeten.Zijn collega's die misschien wel denken nou is dat zijn vriendin.
Ik dacht juist aan iets actiefs omdat we dan even niet hoeven te praten,maar alleen maar plezier hoeven te hebben.
Ik moet idd iets bedenken om te gaan doen wat ik leuk vind.
Ik vind het alleen eng om ergens alleen naar toe te gaan.
Misschien kan ik iets samen met een vriendin gaan doen.
Dat maakt het al minder eng.
Maar ik moet een keer iets buiten de deur gaan doen.Ik sluit mij nogal graag op.
Naar vrienden gaan is allemaal prima (hoewel ik dat in deze situatie ook lastig vind),dat is vertrouwd.
Maar verder kom ik niet.
Wat wel leuk is.
We gaan op initiatief van vrienden een kookclubje starten.
Wie weet beweegt vriend dat om meer te gaan expirimenteren met eten!!!!!
Voor mij ook spannend,maar leuk!
donderdag 4 september 2008 om 11:06
Hé, dat zijn leuke dingen!
Gewoon je gedachten op nul en dingen doen. Maar liefst drie weekendjes weg?? Wow, dat moet dan toch gaan lukken?
Ik zou het wel weten, haha.
Is het in Nederland of buitenland? Ik weet niet waar je vandaan komt, maar ik vind het noorden zo mooi, zo rustig. Weg van de hectiek in de Randstad. Dat is soms zo lekker.
Haha, ik wilde een kookclubje niet noemen ivm je probleem, maar grappig om te lezen dat jullie ermee bezig zijn. Leuk zeg, dat is gezellig en leerzaam. Als je veel thuis bent, heb je ook veel tijd om te piekeren. Dus erop uit gaan is alleen maar goed. Met een vriendin samen wat doen is heel slim; jij voelt je veiliger en je kunt altijd op haar terugvallen. En het motiveert ook, want dan kun je niet zomaar thuisblijven.
Over die collega's; jouw vriend kiest voor jou, het gaat erom dat hij blij met je is. Jij hoeft niet met die collega's samen te leven. Ik snap je onzekerheid, maar is niet nodig. En dan nog, stel dat zij een gedachte over je hebben; dat weet je dan toch niet en bovendien zul ji jdie ook weleens hebben over iemand. Kom je nooit achter en is ook niet relevant.
Wat heb jij nodig om vna je onzekerheid af te komen?
Weet je wat een psych eens tegen me zei? Wat maakt jou zo bijzonder dat je denkt dat iedereen naar je kijkt, of met jou bezig is? Ik dacht altijd dat iedereen naar me keek op straat (in negatieve zin). En hij heeft gelijk, let er maar eens op. Iedereen kijkt naar elkaar, je kunt al moeilijk je ogen dichtdoen!
Jij doet het ook, ik doe het, iedereen doet dat. Maar ik heb er eigenlijk nooit echt een gedachte over, niemand blijft echt hangen. En dat geldt dus ook voor die mensen die naar jou kijken..
liefs
Gewoon je gedachten op nul en dingen doen. Maar liefst drie weekendjes weg?? Wow, dat moet dan toch gaan lukken?
Ik zou het wel weten, haha.
Is het in Nederland of buitenland? Ik weet niet waar je vandaan komt, maar ik vind het noorden zo mooi, zo rustig. Weg van de hectiek in de Randstad. Dat is soms zo lekker.
Haha, ik wilde een kookclubje niet noemen ivm je probleem, maar grappig om te lezen dat jullie ermee bezig zijn. Leuk zeg, dat is gezellig en leerzaam. Als je veel thuis bent, heb je ook veel tijd om te piekeren. Dus erop uit gaan is alleen maar goed. Met een vriendin samen wat doen is heel slim; jij voelt je veiliger en je kunt altijd op haar terugvallen. En het motiveert ook, want dan kun je niet zomaar thuisblijven.
Over die collega's; jouw vriend kiest voor jou, het gaat erom dat hij blij met je is. Jij hoeft niet met die collega's samen te leven. Ik snap je onzekerheid, maar is niet nodig. En dan nog, stel dat zij een gedachte over je hebben; dat weet je dan toch niet en bovendien zul ji jdie ook weleens hebben over iemand. Kom je nooit achter en is ook niet relevant.
Wat heb jij nodig om vna je onzekerheid af te komen?
Weet je wat een psych eens tegen me zei? Wat maakt jou zo bijzonder dat je denkt dat iedereen naar je kijkt, of met jou bezig is? Ik dacht altijd dat iedereen naar me keek op straat (in negatieve zin). En hij heeft gelijk, let er maar eens op. Iedereen kijkt naar elkaar, je kunt al moeilijk je ogen dichtdoen!
Jij doet het ook, ik doe het, iedereen doet dat. Maar ik heb er eigenlijk nooit echt een gedachte over, niemand blijft echt hangen. En dat geldt dus ook voor die mensen die naar jou kijken..
liefs
donderdag 4 september 2008 om 13:40
quote:Julus schreef op 04 september 2008 @ 11:06:
Wat heb jij nodig om vna je onzekerheid af te komen?
Weet je wat een psych eens tegen me zei? Wat maakt jou zo bijzonder dat je denkt dat iedereen naar je kijkt, of met jou bezig is? Ik dacht altijd dat iedereen naar me keek op straat (in negatieve zin). En hij heeft gelijk, let er maar eens op. Iedereen kijkt naar elkaar, je kunt al moeilijk je ogen dichtdoen!
Jij doet het ook, ik doe het, iedereen doet dat. Maar ik heb er eigenlijk nooit echt een gedachte over, niemand blijft echt hangen. En dat geldt dus ook voor die mensen die naar jou kijken..
liefsZóó herkenbaar. Ook ik had de kronkel dat iedereen maar van alles van mij vond, en dan vooral negatieve dingen. Wat arrogant van mij om aan te nemen dat ik zo belangrijk ben. Ik noemde het hoogmoed. Een zondige bezigheid die mijzelf en m'n omgeving geen goed deed. Met die benaming kon ik het wat sneller loslaten.
Wat heb jij nodig om vna je onzekerheid af te komen?
Weet je wat een psych eens tegen me zei? Wat maakt jou zo bijzonder dat je denkt dat iedereen naar je kijkt, of met jou bezig is? Ik dacht altijd dat iedereen naar me keek op straat (in negatieve zin). En hij heeft gelijk, let er maar eens op. Iedereen kijkt naar elkaar, je kunt al moeilijk je ogen dichtdoen!
Jij doet het ook, ik doe het, iedereen doet dat. Maar ik heb er eigenlijk nooit echt een gedachte over, niemand blijft echt hangen. En dat geldt dus ook voor die mensen die naar jou kijken..
liefsZóó herkenbaar. Ook ik had de kronkel dat iedereen maar van alles van mij vond, en dan vooral negatieve dingen. Wat arrogant van mij om aan te nemen dat ik zo belangrijk ben. Ik noemde het hoogmoed. Een zondige bezigheid die mijzelf en m'n omgeving geen goed deed. Met die benaming kon ik het wat sneller loslaten.
donderdag 4 september 2008 om 13:48
Ik herken dat ook.
En idd,alsof je zo belangrijk bent dat iedereen ineens alle aandacht op jou vestigd,vooral om te oordelen.
Vriend heeft ook weleens gezegd,kijken ze misschien ook niet gewoon omdat ze je leuk vinden?
Ik had met vriend ook al besproken dat ik het eng vond om mee te gaan naar het feest.
Ik wil graag dat ik als een leuke vriendin overkom.
Niet voor mij,mij voor hem.
Hij zei toen ook,wat maakt dat nou uit wat ze vinden,ik vind je toch leuk......nou ja,dat was een paar weken geleden,voor de mokerslag.
En idd,alsof je zo belangrijk bent dat iedereen ineens alle aandacht op jou vestigd,vooral om te oordelen.
Vriend heeft ook weleens gezegd,kijken ze misschien ook niet gewoon omdat ze je leuk vinden?
Ik had met vriend ook al besproken dat ik het eng vond om mee te gaan naar het feest.
Ik wil graag dat ik als een leuke vriendin overkom.
Niet voor mij,mij voor hem.
Hij zei toen ook,wat maakt dat nou uit wat ze vinden,ik vind je toch leuk......nou ja,dat was een paar weken geleden,voor de mokerslag.
donderdag 4 september 2008 om 14:03
Iry, het is niet je eetstoornis die me ergert. Ik zie heel goed de functie die je es op dit moment vervult en ik snap het 'nut' ervan. Ik zie het als een ziekte waar jij geen schuld aan hebt.
Wat me ergert is een bepaalde passiviteit die ik oppik. Ik mis de behoefte je eigen authentieke zelf te worden.
Je wil dingen draaglijk maken, symptomen bestrijden, maken dat je gezin draait, de boel loopt. Wat ik niet hoor is dat jij jij wil worden, dat je wil leren leven, dat je je lijden zat bent, dat je het niet verdient.
Die drijfveer mis ik en dát frustreert me. Alsof je liefde en waarheid niet nastreeft. Alsof die waarden voor iedereen gelden, maar niet voor jou.
Wat me ergert is een bepaalde passiviteit die ik oppik. Ik mis de behoefte je eigen authentieke zelf te worden.
Je wil dingen draaglijk maken, symptomen bestrijden, maken dat je gezin draait, de boel loopt. Wat ik niet hoor is dat jij jij wil worden, dat je wil leren leven, dat je je lijden zat bent, dat je het niet verdient.
Die drijfveer mis ik en dát frustreert me. Alsof je liefde en waarheid niet nastreeft. Alsof die waarden voor iedereen gelden, maar niet voor jou.
donderdag 4 september 2008 om 14:13
Dat klopt ook Hanke.
Ik ben mijzelf al zolang geleden kwijtgeraakt.
Ik haal de waarde waarschijnlijk uit liefde geven aan anderen.
Voor mijzelf.....ik vind het lastig.
Misschien ben ik daarin heel passief.
Geleid door angst? Niet weten wie ik nu ben,wat echt is aan mij en wat niet?
Ik ben het lijden wel zat,maar het mogen verdienen daar heb ik een diep gewortelde gedachtefout over.
Ik ben mijzelf al zolang geleden kwijtgeraakt.
Ik haal de waarde waarschijnlijk uit liefde geven aan anderen.
Voor mijzelf.....ik vind het lastig.
Misschien ben ik daarin heel passief.
Geleid door angst? Niet weten wie ik nu ben,wat echt is aan mij en wat niet?
Ik ben het lijden wel zat,maar het mogen verdienen daar heb ik een diep gewortelde gedachtefout over.
donderdag 4 september 2008 om 14:32
Maar door alleen voor anderen te leven maak je zulke scheve verhoudingen in je omgeving... Daar maak je de mensen die van je houden knetter mee. Je maakt hen verantwoordelijk voor jou, voor het feit dat je nog bestaat -om het maar even heel cru te zeggen- en dat kan geen mens dragen. (of dweilen, als we in de druppel en de emmer metafoor blijven praten)
donderdag 4 september 2008 om 14:35
donderdag 4 september 2008 om 14:38
Maar ik draag toch ook net zo goed verantwoordelijkheid voor het geluk van mijn naasten.
Ik maak ze niet verantwoordelijk voor mijn bestaan.
Ik ben verantwoordelijk om te bestaan,simpelweg omdat ik het recht niet heb om mijn leven en verdriet boven de ander te zetten.
Vooral voor mijn kids,vriend en familie niet.
Vooral mijn kids.
Ik maak ze niet verantwoordelijk voor mijn bestaan.
Ik ben verantwoordelijk om te bestaan,simpelweg omdat ik het recht niet heb om mijn leven en verdriet boven de ander te zetten.
Vooral voor mijn kids,vriend en familie niet.
Vooral mijn kids.
donderdag 4 september 2008 om 14:38
Helemaal eens met hanke; het is een enorme last om verantwoordelijk te moeten zijn voor andermans geluk. En het is onmogelijk! Denk dat het dat ook is wat het voor jouw god zo zwaar maakt...hoe leuk je ook bent, je hebt wel problemen. En daar kun je misschien niets aan doen, maar hij ziet dat degene van wie hij houdt, zichzelf aan het vernietigen is. Wil je hem behouden, dan moet je voor JEZELF knokken!
Uiteindelijk wordt iedereen daar toch gelukkiger van?
Je vriend doet waarschijnlijk ALLES om het voor jou draaglijk te maken, maar helaas is het nooit afdoende. Waarom niet, omdat jij jezelf het niet waard vind. Begrijp je hoe dat werkt?
Het zal hem frusteren, het maakt hem onmachtig, hij wil je niet kwijt maar weet gewoon niet meer wat te doen. Dus tijd om jezelf de moeite waard te vinden.
Je hebt het vaak over dat je zo graag verzorgd wilt zijn, make-up, leuke kleding. Dus ergens zit het er wel in..maar voor wie doe je dat?
Uiteindelijk wordt iedereen daar toch gelukkiger van?
Je vriend doet waarschijnlijk ALLES om het voor jou draaglijk te maken, maar helaas is het nooit afdoende. Waarom niet, omdat jij jezelf het niet waard vind. Begrijp je hoe dat werkt?
Het zal hem frusteren, het maakt hem onmachtig, hij wil je niet kwijt maar weet gewoon niet meer wat te doen. Dus tijd om jezelf de moeite waard te vinden.
Je hebt het vaak over dat je zo graag verzorgd wilt zijn, make-up, leuke kleding. Dus ergens zit het er wel in..maar voor wie doe je dat?
donderdag 4 september 2008 om 14:42
Iry, als jij niet gelukkig bent, dan is dat zwaar om te zien voor je naasten. Kinderen willen graag dat mama straalt, blij is. Die hebben pijn als ze zien dat mama het moeilijk heeft. Je vriend ook, die heeft er pijn van. Natuurlijk wil jij ook dat ze gelukkig zijn, maar besef je ook dat het voor jou enorm zwaar is als je zelf niet gelukkig bent? Je kunt er namelijk zoveel meer uithalen. Ik had een ongelukkige labiele moeder, en ik was sterk. Dat moet je vanzelf zijn in zo'n situatie. Maar dat is eigenlijk niet zoals het hoort. Zij ondernam niks om eruit te komen, zat in een slachtofferrol.
Je verleden kun je niet veranderen, maar je kunt erin blijven hangen, of je doet er wat aan. Je hebt nog tig jaar te gaan, investeer daarin!
Je verleden kun je niet veranderen, maar je kunt erin blijven hangen, of je doet er wat aan. Je hebt nog tig jaar te gaan, investeer daarin!
donderdag 4 september 2008 om 14:46
Eén ding; je vriend is nog bij je, omdat hij om je geeft. Zeg nou zelf; hoe makkelijk is het om weg te gaan in zo'n moeilijke situatie, dat betekent dat hij JOU de moeite waard vind. Je hebt vriendinnen, gaan die met je om omdat iemand ze dwingt? Nee omdat ze het fijn vinden om met je om te gaan, het voegt iets toe. En ja, er zijn mensen die je misschien minder aardig vinden, net zoals bij iedereen.
donderdag 4 september 2008 om 14:52
Eens met Julus. Ik heb ook al anorexia van nabij meegemaakt. Ik weet natuurlijk niet of het bij jullie zo is, maar in mijn gezin was het allesoverheersend. Het maakte me kwaad, triestig gefrustreerd. Soms zie je ook de persoon niet meer, enkel de persoon waarin de ziekte je kan veranderen.
Het kan de verhoudingen best scheef laten groeien, omdat je wel het gevoel kan krijgen dat de ene persoon volledig instaat voor (het geluk van) de andere persoon.
Bij ons ging dit pas weer beter, toen de ziekte stap per stap overwonnen werd.
Het kan de verhoudingen best scheef laten groeien, omdat je wel het gevoel kan krijgen dat de ene persoon volledig instaat voor (het geluk van) de andere persoon.
Bij ons ging dit pas weer beter, toen de ziekte stap per stap overwonnen werd.
donderdag 4 september 2008 om 14:55
Nee, Iry, je draagt geen verantwoordelijkheid voor het geluk van anderen. Dat is niet mogelijk. Geluk is van jezelf, dat kan niet van een ander zijn.
Je draagt verantwoordelijkheid voor jouw rol in het samenspel in de relatie met de ander. Meer en minder dan dat ook niet. Ik heb het nu over relaties met volwassenen.
Naar je kids toe ben je verantwoordelijk in de zin dat je zorgt dat ze krijgen waar ze behoefte aan hebben en dat hoeft lang niet altijd door jou gefaciliteerd te worden. Het is niet jouw taak om hun juf op school te zijn. De was kan ook prima door een ander gedaan worden.
Hun mamma zijn, dát is jouw rol. Ze geweldig en uniek vinden. Van ze houden ook al maken ze je soms boos.
Maar je kunt een kind niet opzadelen met het gevoel van "als jullie er niet waren hoefde het voor mij allemaal niet meer".
En mijn indruk is dat jij die gedachte wel hebt.
Je draagt verantwoordelijkheid voor jouw rol in het samenspel in de relatie met de ander. Meer en minder dan dat ook niet. Ik heb het nu over relaties met volwassenen.
Naar je kids toe ben je verantwoordelijk in de zin dat je zorgt dat ze krijgen waar ze behoefte aan hebben en dat hoeft lang niet altijd door jou gefaciliteerd te worden. Het is niet jouw taak om hun juf op school te zijn. De was kan ook prima door een ander gedaan worden.
Hun mamma zijn, dát is jouw rol. Ze geweldig en uniek vinden. Van ze houden ook al maken ze je soms boos.
Maar je kunt een kind niet opzadelen met het gevoel van "als jullie er niet waren hoefde het voor mij allemaal niet meer".
En mijn indruk is dat jij die gedachte wel hebt.
donderdag 4 september 2008 om 15:00
Hmm...
Wel aanreikingen om over na te denken.
Ik ben overigens niet een slachtoffer type.
En voor mijn kids zeker geen labiele moeder.
Niet dat ik denk dat jij dat impliceert juul.
Maar wil niet het idee geven dat dat zo is.
Ik vind op zeker hoogte dat je in een relatie samen het geuk van een ander hoog moet houden.
Dat het in mijn geval te hoog ligt besef ik wel.
Dat is idd mijn verantwoordelijkheid om daar aan te geaan werken.
Ik heb net gebeld met een instantie.
Ze werken alleen maar via doorverwijzing van een arts.
Maar ik wil eerst een info gesprek voordat ik mij door laat verwijzen.
Morgen moet ik daarover terugbellen of ze die mogelijkheid kunnen bieden.
Ik ben aan het orienteren,kan mij moelijk maar overal naar door laten verwijzen.
Nog een instantie net per mail aangemeld.
Wel aanreikingen om over na te denken.
Ik ben overigens niet een slachtoffer type.
En voor mijn kids zeker geen labiele moeder.
Niet dat ik denk dat jij dat impliceert juul.
Maar wil niet het idee geven dat dat zo is.
Ik vind op zeker hoogte dat je in een relatie samen het geuk van een ander hoog moet houden.
Dat het in mijn geval te hoog ligt besef ik wel.
Dat is idd mijn verantwoordelijkheid om daar aan te geaan werken.
Ik heb net gebeld met een instantie.
Ze werken alleen maar via doorverwijzing van een arts.
Maar ik wil eerst een info gesprek voordat ik mij door laat verwijzen.
Morgen moet ik daarover terugbellen of ze die mogelijkheid kunnen bieden.
Ik ben aan het orienteren,kan mij moelijk maar overal naar door laten verwijzen.
Nog een instantie net per mail aangemeld.
donderdag 4 september 2008 om 15:04
quote:iry schreef op 04 september 2008 @ 15:00:
Hmm...
Wel aanreikingen om over na te denken.
Ik ben overigens niet een slachtoffer type.
En voor mijn kids zeker geen labiele moeder.
Niet dat ik denk dat jij dat impliceert juul.
Maar wil niet het idee geven dat dat zo is.
Ik vind op zeker hoogte dat je in een relatie samen het geuk van een ander hoog moet houden.
Dat het in mijn geval te hoog ligt besef ik wel.
Dat is idd mijn verantwoordelijkheid om daar aan te geaan werken.
Ik heb net gebeld met een instantie.
Ze werken alleen maar via doorverwijzing van een arts.
Maar ik wil eerst een info gesprek voordat ik mij door laat verwijzen.
Morgen moet ik daarover terugbellen of ze die mogelijkheid kunnen bieden.
Ik ben aan het orienteren,kan mij moelijk maar overal naar door laten verwijzen.
Nog een instantie net per mail aangemeld.Goed dat je eraan werkt: dat is op zich al heel erg belangrijk voor de omgeving! Niets frustreert meer dan de indruk te hebben dat de persoon in kwestie weinig moeite doet. Dan vraag jij je nl. af: is het wel eerlijk dat ik hier zoveel energie insteek en me er ongelukkig in maak, als de persoon zelf dit niet lijkt te doen?
Hmm...
Wel aanreikingen om over na te denken.
Ik ben overigens niet een slachtoffer type.
En voor mijn kids zeker geen labiele moeder.
Niet dat ik denk dat jij dat impliceert juul.
Maar wil niet het idee geven dat dat zo is.
Ik vind op zeker hoogte dat je in een relatie samen het geuk van een ander hoog moet houden.
Dat het in mijn geval te hoog ligt besef ik wel.
Dat is idd mijn verantwoordelijkheid om daar aan te geaan werken.
Ik heb net gebeld met een instantie.
Ze werken alleen maar via doorverwijzing van een arts.
Maar ik wil eerst een info gesprek voordat ik mij door laat verwijzen.
Morgen moet ik daarover terugbellen of ze die mogelijkheid kunnen bieden.
Ik ben aan het orienteren,kan mij moelijk maar overal naar door laten verwijzen.
Nog een instantie net per mail aangemeld.Goed dat je eraan werkt: dat is op zich al heel erg belangrijk voor de omgeving! Niets frustreert meer dan de indruk te hebben dat de persoon in kwestie weinig moeite doet. Dan vraag jij je nl. af: is het wel eerlijk dat ik hier zoveel energie insteek en me er ongelukkig in maak, als de persoon zelf dit niet lijkt te doen?
donderdag 4 september 2008 om 15:07
Er zijn zeker momenten geweest waar de kids de enige reden waren waarom ik hier nog ben.
Nog steeds zijn zij de hoofdreden.
Maar ik ben inmiddels wel zo ver dat ik het leven wel als iets moois zie,te waardevol,ja zelfs voor mij.
Ik zie het in kleine dingen.
Ik zie graag mensen gelukkig zijn om mij heen,dat maakt mij gelukkig.
Is dat verkeerd?
Misschien....maar daar ligt gewoon mijn geluk.
Ik besef dat ik meer ruimte in moet gaan nemen voor mijzelf.
En daar moet eerst wat voor bestreden worden.
Ik moet gaan zoeken naar dingetjes voor mij.
En het ook toelaten.
Nogmaal ik ben in de jaren al een eind gekomen met mijn eetstoornis, de heftigste periode hebben vriend en ik al overwonnen in het prille stadium van onze relatie.
Ik dacht ook echt dat dat niet meer stuk kon gaan.
Nog steeds zijn zij de hoofdreden.
Maar ik ben inmiddels wel zo ver dat ik het leven wel als iets moois zie,te waardevol,ja zelfs voor mij.
Ik zie het in kleine dingen.
Ik zie graag mensen gelukkig zijn om mij heen,dat maakt mij gelukkig.
Is dat verkeerd?
Misschien....maar daar ligt gewoon mijn geluk.
Ik besef dat ik meer ruimte in moet gaan nemen voor mijzelf.
En daar moet eerst wat voor bestreden worden.
Ik moet gaan zoeken naar dingetjes voor mij.
En het ook toelaten.
Nogmaal ik ben in de jaren al een eind gekomen met mijn eetstoornis, de heftigste periode hebben vriend en ik al overwonnen in het prille stadium van onze relatie.
Ik dacht ook echt dat dat niet meer stuk kon gaan.
