Relaties
alle pijlers
Wat een cliché toch eigenlijk
dinsdag 25 november 2008 om 17:20
"Op ieder postje past een dekseltje".
Right. Ik geloof er niet in, eerlijk gezegd. Nu zal ik vast niet de enige zijn met een nogal bizarre geest en excentriek gedrag, maar zijn daar ook al dekseltjes voor?
Ik ben niet de makkelijkste. Ik heb bovendien een bewogen leven (met name in het verleden) en ik kan me geen man ter wereld in denken die mij na een tijdje nog leuk genoeg vindt om bij mij te blijven. Oud worden en bij elkaar blijven? Sprookjes zijn het wat mij betreft.
Zo zou ik om te beginnen al nooit -mocht ik een relatie krijgen- elke nacht bij elkaar willen slapen. Ik heb mijn eigen ruimte extreem nodig. Niet echt het toppunt van romantiek. Ook heb ik niet de behoefte mijn diepste zielenroerselen te delen. Het zijn ook zielenroerselen met een nogal pervers, morbide en macaber tinje.
Overigens kies ik daar zélf niet voor, maar dit is mijn gehele zijn.
Ja, niet om mij te verschuilen achter het volgende hoor, maar: ik kamp met een persoonlijkheidsstoornis. Een vrij ernstige. Wie wil daar nu bij zijn? Ik kan dat aardig in toom houden, maar maar gedeeltelijk.
In het verleden heb ik mij bezondigd aan allerlei verslavingen, al kon ik dat aardig verbergen onder het om van "ik ben jong en moet alles toch eens uitproberen". Sommige uitingen van zelfdestructrief gedrag zijn behoorlijk zichtbaar en ik lieg daarover.
Ik héb de fout gemaakt eerlijk te zijn daarover. Dan beland je in feite in een hulpverlenersrelatie en daar heb ik als vanzelfsprekend geen trek in. Mijn strategie voor een potentiele volgende relatie is dan ook: mondje dicht.
Hoe belangrijk is het om het verleden kenbaar te maken aan je geliefde? En dan heb ik het niet over de gangbare depressies, maar zaken die veel verder gaan dan enkel dat.
Hoop op een leuke relatie heb ik eigenlijk niet meer. Hordes mensen hebben relaties, en dat maakt me afgunstig. Heel gemeen, maar: ik denk weleens, goh, al die mensen die lelijker zijn dan ik, minder intelligent en minder interessant, die hebben wél een relatie. Dat overtuigt me al helemaal in het geloof dat ik zo abnormaal ben dat er geeneens een putdeksel past op mijn potje.
Zal ik nu echt eindigen als kattenvrouwtje die enkel nog alleentjes sonates van Beethoven beluistert als hoogepunt van de dag?
Wie wil zich inlaten met een bizar iemand en een einzelganger?
't Is weer winter en dan overvalt me dat wel. Interesse van mannen genoeg, maar blijverdjes zijn er niet bij.
Achja, ik kan ook prima zaken alleen zelf uitvoeren en mis niet per se een maatje of een geliefde. Maar we zijn sociale beesten die verlangen naar relaties. Veranderen kan toch op zekere hoogte, maar ik zal nooit iemand worden die zich gelukkig voelt in een Vinexwijk met een labrador en gezinswagen voor de deur.
Freaks aller landen, verenigt U?
En dan ben ik zelf ook zo'n hypocrieteling die het liefst niet met iemand die net zoals ik een relatie zou willen.
Herkenbaar?
PS: dit is geen zielig egodocument. Ik vraag me echt gewoon af hoe men dat toch doet, relaties.
Right. Ik geloof er niet in, eerlijk gezegd. Nu zal ik vast niet de enige zijn met een nogal bizarre geest en excentriek gedrag, maar zijn daar ook al dekseltjes voor?
Ik ben niet de makkelijkste. Ik heb bovendien een bewogen leven (met name in het verleden) en ik kan me geen man ter wereld in denken die mij na een tijdje nog leuk genoeg vindt om bij mij te blijven. Oud worden en bij elkaar blijven? Sprookjes zijn het wat mij betreft.
Zo zou ik om te beginnen al nooit -mocht ik een relatie krijgen- elke nacht bij elkaar willen slapen. Ik heb mijn eigen ruimte extreem nodig. Niet echt het toppunt van romantiek. Ook heb ik niet de behoefte mijn diepste zielenroerselen te delen. Het zijn ook zielenroerselen met een nogal pervers, morbide en macaber tinje.
Overigens kies ik daar zélf niet voor, maar dit is mijn gehele zijn.
Ja, niet om mij te verschuilen achter het volgende hoor, maar: ik kamp met een persoonlijkheidsstoornis. Een vrij ernstige. Wie wil daar nu bij zijn? Ik kan dat aardig in toom houden, maar maar gedeeltelijk.
In het verleden heb ik mij bezondigd aan allerlei verslavingen, al kon ik dat aardig verbergen onder het om van "ik ben jong en moet alles toch eens uitproberen". Sommige uitingen van zelfdestructrief gedrag zijn behoorlijk zichtbaar en ik lieg daarover.
Ik héb de fout gemaakt eerlijk te zijn daarover. Dan beland je in feite in een hulpverlenersrelatie en daar heb ik als vanzelfsprekend geen trek in. Mijn strategie voor een potentiele volgende relatie is dan ook: mondje dicht.
Hoe belangrijk is het om het verleden kenbaar te maken aan je geliefde? En dan heb ik het niet over de gangbare depressies, maar zaken die veel verder gaan dan enkel dat.
Hoop op een leuke relatie heb ik eigenlijk niet meer. Hordes mensen hebben relaties, en dat maakt me afgunstig. Heel gemeen, maar: ik denk weleens, goh, al die mensen die lelijker zijn dan ik, minder intelligent en minder interessant, die hebben wél een relatie. Dat overtuigt me al helemaal in het geloof dat ik zo abnormaal ben dat er geeneens een putdeksel past op mijn potje.
Zal ik nu echt eindigen als kattenvrouwtje die enkel nog alleentjes sonates van Beethoven beluistert als hoogepunt van de dag?
Wie wil zich inlaten met een bizar iemand en een einzelganger?
't Is weer winter en dan overvalt me dat wel. Interesse van mannen genoeg, maar blijverdjes zijn er niet bij.
Achja, ik kan ook prima zaken alleen zelf uitvoeren en mis niet per se een maatje of een geliefde. Maar we zijn sociale beesten die verlangen naar relaties. Veranderen kan toch op zekere hoogte, maar ik zal nooit iemand worden die zich gelukkig voelt in een Vinexwijk met een labrador en gezinswagen voor de deur.
Freaks aller landen, verenigt U?
En dan ben ik zelf ook zo'n hypocrieteling die het liefst niet met iemand die net zoals ik een relatie zou willen.
Herkenbaar?
PS: dit is geen zielig egodocument. Ik vraag me echt gewoon af hoe men dat toch doet, relaties.
zaterdag 29 november 2008 om 18:29
Digitalis,
Door je openheid over je emoties - je te begeven uit je bunker, heb je je bloot gegeven zodanig dat anderen vanuit hun ervaringen informatie hebben kunnen geven die mogelijk aansluit bij jouw situatie. Je hebt jezelf opengesteld om aansluiting te krijgen in je zoektocht naar gelijkgestemden, maar stelt je daarbij tegelijkertijd (de andere zijde) open voor informatie die kant nog wal slaat in jouw situatie, en die je mogelijk meer laten twijfelen, of meer frustratie geven over je eigen situatie. Gezien je complexe situatie geeft dit een wirwar aan analyses, die mogelijk op dit moment teveel van het goede zijn. In ieder geval zijn Robo en Mastermind mensen die jouw begrijpen als ik het goed begrijp, en heeft Robo aangegeven dat zij bereidt is om hier -in ieder geval even- verder op door te gaan. Misschien zou je dit achter de schermen ook verder kunnen doorzetten?
Door mijn afweermechanisme (vergetelheid) kan ik mijn depressie niet goed meer herinneren. Wel staat mij er iets van bij, dat tijdens mijn depressie het niet de tijd was om mij met allerlei levensvragen te gaan bezig houden, omdat je nou eenmaal negatiever gekleurd bent. Ontspanning -in welke vorm dan ook- pastte mij beter en dan met name opbeurende muziek
en die lekkere, hemelse, genotsgevende sigaret inderdaad.
Door je openheid over je emoties - je te begeven uit je bunker, heb je je bloot gegeven zodanig dat anderen vanuit hun ervaringen informatie hebben kunnen geven die mogelijk aansluit bij jouw situatie. Je hebt jezelf opengesteld om aansluiting te krijgen in je zoektocht naar gelijkgestemden, maar stelt je daarbij tegelijkertijd (de andere zijde) open voor informatie die kant nog wal slaat in jouw situatie, en die je mogelijk meer laten twijfelen, of meer frustratie geven over je eigen situatie. Gezien je complexe situatie geeft dit een wirwar aan analyses, die mogelijk op dit moment teveel van het goede zijn. In ieder geval zijn Robo en Mastermind mensen die jouw begrijpen als ik het goed begrijp, en heeft Robo aangegeven dat zij bereidt is om hier -in ieder geval even- verder op door te gaan. Misschien zou je dit achter de schermen ook verder kunnen doorzetten?
Door mijn afweermechanisme (vergetelheid) kan ik mijn depressie niet goed meer herinneren. Wel staat mij er iets van bij, dat tijdens mijn depressie het niet de tijd was om mij met allerlei levensvragen te gaan bezig houden, omdat je nou eenmaal negatiever gekleurd bent. Ontspanning -in welke vorm dan ook- pastte mij beter en dan met name opbeurende muziek
en die lekkere, hemelse, genotsgevende sigaret inderdaad.
zaterdag 29 november 2008 om 18:31
zaterdag 29 november 2008 om 18:42
zondag 30 november 2008 om 16:40
Mastermind heeft perféct uitgelegd hoe ik het bedoelde.
Ikkezelf, je geeft jezelf teveel credits als je denkt dat ik schuimbekkend van woede achter mijn pc zit. Dat is niet zo, ik vond je reactie gewoonweg achterlijk.
Ik voel mij géénszins slachtoffer van mijn IQ, zelfs niet van mijn BPS. Ik heb het er wel moeilijk mee, met die BPS. Tóch he....geef ik mijn BPS niet de schuld van mijn gedragingen. Da's gewoon mijn karakter. Een hoog IQ heb ik nooit erg gevonden, want ik heb altijd heel goed verbanden kunnen leggen en goed kunnen leren. Het enige wat wel storend is, is dat ik op een gegeven moment erachter kwam dat de meeste kinderen destijds gewoon heel anders in elkaar staken. Dat vond ik toen nog niet erg, later werkte het vereenzamend, en lately I don't give a fuck. Maar er moet niet een te grote discrepantie zitten tussen mijn intelligentie en die van mijn toekomstige partner, want dat werkt gewoon niet. Met vrienden net zo.
Ik praat niet quasi-intelligent, ik heb dit vovabulair nu eenmaal. Ik ben perfect te volgen hoor.
Je opmerking over dat ik een schop onder mijn hol nodig heb, raakt kant noch wal. Ik schop mezelf genoeg en anderen zijn ook nooit te beroerd om me te schoppen. Ik neig juist naar extreme zelfhaat (hence het zelfdestructief gedrag), dus waar jouw opvattingen vandaan komen? Beats me.
Wat mij wél raakt is dat je zegt dat medicatie niet nodig is. Denk je nu echt dat ik AD's en antipsychotica krijg omdat ik een trauma heb overgehouden aan de dood van mijn wandelende tak? Je hebt het over zware depressies en een persoonlijkheidsstoornis, hoor. Dat is niet even slikken en weer doorgaan. Daar is hulp voor nodig, en ik ben wél trots op het feit dat ik die hulp zoek en accepteer. Dan mag jij mij een zwakkeling vinden, maar dat zal me aan mijn bevallige aarsje oxideren.
Spinster, ik geloof dat jij dat was (en anders excuus) die opmerkte dat er wél plaats is voor mijn emoties. Op het forum ja, dat klopt. Echter in real life ben ik de clown, ben ik de hulpverlener, ben ik de lieve, de gekke, de stoere, de ongenaakbare, de sarcastische. Maar nóóit degene die een arm om haar schouders krijg. Ik geef me niet snel bloot, dat weet ik. Maar ik heb het wel gedaan, en kreeg rottige reacties. Dan kijk je wel link uit wil je dat nog eens doen.
Enfin, dat is mijn verhaal. Over waarom ik geen relatie heb: ik ben ook wel kieskeurig. Bovendien denk ik altijd: een man moet wel gek zijn een relatie met me aan te gaan, want ik vind mezelf ook niet leuk om mee te leven. Dus waarom hij wél? En já, ik denk écht wel bij sommige mensen: in Godsnaam, hoe zijn díe aan een partner gekomen, want ik ben objectief gezien knapper, slimmer en humoristischer. Dat houdt niet in dat ik me méér voel, maar wel iemand die beter in de markt zou liggen.
Ikkezelf, je geeft jezelf teveel credits als je denkt dat ik schuimbekkend van woede achter mijn pc zit. Dat is niet zo, ik vond je reactie gewoonweg achterlijk.
Ik voel mij géénszins slachtoffer van mijn IQ, zelfs niet van mijn BPS. Ik heb het er wel moeilijk mee, met die BPS. Tóch he....geef ik mijn BPS niet de schuld van mijn gedragingen. Da's gewoon mijn karakter. Een hoog IQ heb ik nooit erg gevonden, want ik heb altijd heel goed verbanden kunnen leggen en goed kunnen leren. Het enige wat wel storend is, is dat ik op een gegeven moment erachter kwam dat de meeste kinderen destijds gewoon heel anders in elkaar staken. Dat vond ik toen nog niet erg, later werkte het vereenzamend, en lately I don't give a fuck. Maar er moet niet een te grote discrepantie zitten tussen mijn intelligentie en die van mijn toekomstige partner, want dat werkt gewoon niet. Met vrienden net zo.
Ik praat niet quasi-intelligent, ik heb dit vovabulair nu eenmaal. Ik ben perfect te volgen hoor.
Je opmerking over dat ik een schop onder mijn hol nodig heb, raakt kant noch wal. Ik schop mezelf genoeg en anderen zijn ook nooit te beroerd om me te schoppen. Ik neig juist naar extreme zelfhaat (hence het zelfdestructief gedrag), dus waar jouw opvattingen vandaan komen? Beats me.
Wat mij wél raakt is dat je zegt dat medicatie niet nodig is. Denk je nu echt dat ik AD's en antipsychotica krijg omdat ik een trauma heb overgehouden aan de dood van mijn wandelende tak? Je hebt het over zware depressies en een persoonlijkheidsstoornis, hoor. Dat is niet even slikken en weer doorgaan. Daar is hulp voor nodig, en ik ben wél trots op het feit dat ik die hulp zoek en accepteer. Dan mag jij mij een zwakkeling vinden, maar dat zal me aan mijn bevallige aarsje oxideren.
Spinster, ik geloof dat jij dat was (en anders excuus) die opmerkte dat er wél plaats is voor mijn emoties. Op het forum ja, dat klopt. Echter in real life ben ik de clown, ben ik de hulpverlener, ben ik de lieve, de gekke, de stoere, de ongenaakbare, de sarcastische. Maar nóóit degene die een arm om haar schouders krijg. Ik geef me niet snel bloot, dat weet ik. Maar ik heb het wel gedaan, en kreeg rottige reacties. Dan kijk je wel link uit wil je dat nog eens doen.
Enfin, dat is mijn verhaal. Over waarom ik geen relatie heb: ik ben ook wel kieskeurig. Bovendien denk ik altijd: een man moet wel gek zijn een relatie met me aan te gaan, want ik vind mezelf ook niet leuk om mee te leven. Dus waarom hij wél? En já, ik denk écht wel bij sommige mensen: in Godsnaam, hoe zijn díe aan een partner gekomen, want ik ben objectief gezien knapper, slimmer en humoristischer. Dat houdt niet in dat ik me méér voel, maar wel iemand die beter in de markt zou liggen.
zondag 30 november 2008 om 17:07
Beste Digitalis,
Ik ken natuurlijk niet je hele geschiedenis, maar zoals iemand al eerder schreef, ben je meer dan je geschiedenis en heb je waarschijnlijk ook 'goede' dingen geleerd.
Je houding t.o.v. een relatie is zeer herkenbaar, ik dacht ook lang dat ik zou eindigen als kattenvrouwtje ( denk ik trouwens nog wel eens...). Ook geloofde ik lang dat je eerst al je problemen moest hebben opgelost voordat je aan een normale relatie kunt beginnen.
Ik dacht ook dat ik veel te sarcastisch, intelligent en onafhankelijk was voor een relatie maar stiekem was ook ik erg jaloers op andere stellen.
Ik heb inmiddels al lang een relatie met iemand en ben er achter gekomen dat je heus niet alles hoeft te delen met iemand en dat het belangrijkste is, dat je elkaar accepteert, en dus ook elkaars ruimte. ( en dat je veel kan lachen, nog zo'n cliche maar het klopt wel!)
Ook geloof ik niet helemaal dat je 'open' moet staan voor een relatie; het gebeurt gewoon.
Ik heb me vroeger ook wel geschaamd voor mijn verleden maar dat doe ik nu helemaal niet meer, ook bepaal ik zelf wat ik wel en wat ik niet deel met anderen, maar over het algemeen ben ik wel open, wat als voordeel heeft dat mijn vrienden en mijn vriend met alles bij me terecht kunnen omdat ik ze niet snel zou veroordelen.( dit kan ook irritant zijn natuurlijk maar gelukkig kan ik mijn grenzen wel stellen).
Verder wil ik nog graag kwijt dat ik meestal mensen met een 'verleden' veel interessanter vind dan mensen die weinig moeilijks mee hebben meegemaakt.
Probeer als je kan echt te kijken naar de positieve kanten van je ervaringen. Ik denk dat je een sterke persoonlijkheid bent en dat betekent ook dat je je eigen gedachten beter kan sturen dan je denkt. Maar wie weet heb ik het mis en kan je niets met mijn reactie!
Veel geluk gewenst
Ik ken natuurlijk niet je hele geschiedenis, maar zoals iemand al eerder schreef, ben je meer dan je geschiedenis en heb je waarschijnlijk ook 'goede' dingen geleerd.
Je houding t.o.v. een relatie is zeer herkenbaar, ik dacht ook lang dat ik zou eindigen als kattenvrouwtje ( denk ik trouwens nog wel eens...). Ook geloofde ik lang dat je eerst al je problemen moest hebben opgelost voordat je aan een normale relatie kunt beginnen.
Ik dacht ook dat ik veel te sarcastisch, intelligent en onafhankelijk was voor een relatie maar stiekem was ook ik erg jaloers op andere stellen.
Ik heb inmiddels al lang een relatie met iemand en ben er achter gekomen dat je heus niet alles hoeft te delen met iemand en dat het belangrijkste is, dat je elkaar accepteert, en dus ook elkaars ruimte. ( en dat je veel kan lachen, nog zo'n cliche maar het klopt wel!)
Ook geloof ik niet helemaal dat je 'open' moet staan voor een relatie; het gebeurt gewoon.
Ik heb me vroeger ook wel geschaamd voor mijn verleden maar dat doe ik nu helemaal niet meer, ook bepaal ik zelf wat ik wel en wat ik niet deel met anderen, maar over het algemeen ben ik wel open, wat als voordeel heeft dat mijn vrienden en mijn vriend met alles bij me terecht kunnen omdat ik ze niet snel zou veroordelen.( dit kan ook irritant zijn natuurlijk maar gelukkig kan ik mijn grenzen wel stellen).
Verder wil ik nog graag kwijt dat ik meestal mensen met een 'verleden' veel interessanter vind dan mensen die weinig moeilijks mee hebben meegemaakt.
Probeer als je kan echt te kijken naar de positieve kanten van je ervaringen. Ik denk dat je een sterke persoonlijkheid bent en dat betekent ook dat je je eigen gedachten beter kan sturen dan je denkt. Maar wie weet heb ik het mis en kan je niets met mijn reactie!
Veel geluk gewenst
zondag 30 november 2008 om 17:13
Digitalis, je voelt jezelf wel meer. Je noemt jezelf niet slechts knap, slim en humoristisch, maar knapper, slimmer en humoristischer.
Je ligt niet beter in de markt, want je bent ook veeleisend(er), moeilijk(er).
Haal die accenten er eens af. Wees gewoon een leuke, knappe meid die nog eens slim is ook en een goede dosis humor heeft. Je hebt naast een hoop pluspunten ook een aantal problemen en je kan veeleisend zijn. PUNT. Klinkt al een stuk toegankelijker, niet?
Dan ben je enerzijds niet onbereikbaar en anderzijds ook niet problematisch, snap je?
Je ligt niet beter in de markt, want je bent ook veeleisend(er), moeilijk(er).
Haal die accenten er eens af. Wees gewoon een leuke, knappe meid die nog eens slim is ook en een goede dosis humor heeft. Je hebt naast een hoop pluspunten ook een aantal problemen en je kan veeleisend zijn. PUNT. Klinkt al een stuk toegankelijker, niet?
Dan ben je enerzijds niet onbereikbaar en anderzijds ook niet problematisch, snap je?
zondag 30 november 2008 om 17:34
DNM, ik noem mezelf ook donkerder dan Claudia Schiffer. Dat bén ik namelijk ook. Maar voel ik me dan meer? Ik zie het zo écht niet, hoor.
En als ik een man tegenkom, zal diegene echt niet van mijn problemen afweten. Dat ga ik niet vertellen. Verleden is verleden. En ik slik m'n goedje wel als 'ie er niet bij is. Later in de relatie kan ik dat altijd nog vertellen, maar ik snap dondersgoed dat dat afschrikt, iemand die psychofarmaceutische zooi slikt.
Ik vind het altijd wel grappig dat mensen denken dat ik mezelf meer acht dan anderen. Ik bezit juist een ongezonde vorm van zelfhaat en ben ontzettend jaloers op die mensen die wel gewoon een relatie hebben, grote vriendengroep, normale dingen durven, niet zo faalangstig zijn. En helaas steek ik enkel qua intelligentie echt boven velen uit. Vandaar misschien mijn nadruk daar op.
En als ik een man tegenkom, zal diegene echt niet van mijn problemen afweten. Dat ga ik niet vertellen. Verleden is verleden. En ik slik m'n goedje wel als 'ie er niet bij is. Later in de relatie kan ik dat altijd nog vertellen, maar ik snap dondersgoed dat dat afschrikt, iemand die psychofarmaceutische zooi slikt.
Ik vind het altijd wel grappig dat mensen denken dat ik mezelf meer acht dan anderen. Ik bezit juist een ongezonde vorm van zelfhaat en ben ontzettend jaloers op die mensen die wel gewoon een relatie hebben, grote vriendengroep, normale dingen durven, niet zo faalangstig zijn. En helaas steek ik enkel qua intelligentie echt boven velen uit. Vandaar misschien mijn nadruk daar op.
zondag 30 november 2008 om 17:47
Je communiceert alsof jij jezelf beter voelt. Dat kunnen mensen als zodanig oppikken. Dat is dan wat anders dan dat dit zo is.
Ik kan me voorstellen dat je niet op een eerste date gaat vertellen in wat voor een problemen jij je bevindt, maar je mag je wel een klein beetje kwetsbaar opstellen.
Je intelligentie is tevens ook je beperking. Je denkt te moeilijk. En je zelfhaat maakt dat je er vanuit gaat dat je dan maar niets bent voor anderen. Je zelfhaat maakt ook dat je overdreven je goede kanten benadrukt, meer dan anderen, alsof je moet compenseren. Maar dat hoeft helemaal niet. Je hoeft niet te benadrukken hoe slim en mooi je wel niet bent. Het is alsof je ermee te koop loopt, al weet ik dat je het niet zo bedoeld. Is het omdat het voelt omdat je niets anders hebt? Dat je het wil benoemen omdat anders mensen jou niet zien?
Vraagje, zou jij wel zien als iemand jou wil zoals je bent?
En zou jij jezelf willen/kunnen geven aan iemand zoals je werkelijk bent? Diegene die jou met alles erop en eraan accepteert en van je houdt, zal niet alles van je pikken namelijk. Uit liefde voor jou.
Ik kan me voorstellen dat je niet op een eerste date gaat vertellen in wat voor een problemen jij je bevindt, maar je mag je wel een klein beetje kwetsbaar opstellen.
Je intelligentie is tevens ook je beperking. Je denkt te moeilijk. En je zelfhaat maakt dat je er vanuit gaat dat je dan maar niets bent voor anderen. Je zelfhaat maakt ook dat je overdreven je goede kanten benadrukt, meer dan anderen, alsof je moet compenseren. Maar dat hoeft helemaal niet. Je hoeft niet te benadrukken hoe slim en mooi je wel niet bent. Het is alsof je ermee te koop loopt, al weet ik dat je het niet zo bedoeld. Is het omdat het voelt omdat je niets anders hebt? Dat je het wil benoemen omdat anders mensen jou niet zien?
Vraagje, zou jij wel zien als iemand jou wil zoals je bent?
En zou jij jezelf willen/kunnen geven aan iemand zoals je werkelijk bent? Diegene die jou met alles erop en eraan accepteert en van je houdt, zal niet alles van je pikken namelijk. Uit liefde voor jou.
zondag 30 november 2008 om 17:55
Ja DNM, ik denk dat je gelijk hebt. Ik vind mezelf geen leuk persoon. Ik weet wel dat ik lief kan zijn, en humor heb, maar door vele afwijzingen ben ik ook gaan geloven dat ik niet zo leuk ben. En ook soms mijn haatgedachten, mijn walging tot zaken, dat maakt dat ik mezelf niet zo'n leuk persoon vind.
Ik weet -en dit klinkt dramatisch- eigenlijk niet meer zo wie ik ben. Ik heb een heel setje maskers liggen. Ik doe vaak aardig tegen mensen die ik totaal niet mag, omdat ik zelf ook niet wil afgewezen worden. In mijn donkere gedachten denk ik dat het allemaal een facade is, dat mensen aardig tegen me doen maar ondertussen denken: stomme kuthoer.
Ik heb een korte tijd een vriendje gehad die me alleen accepteerde als ik vrolijk was. Als ik me een beetje rot voelde, moest ik oprotten. Daar kon hij niets mee. Dat steekt. Een andere ex vond me te intelligent. Dat steekt óók (al vind ik dat ik niet te intelligent ben, maar hij gewoon te dom). Soms op goede dagen denk ik: ik ben een leuk pakketje. Ik ben mooi, geen fotomodel maar wel een mooie meid. Ik ben intelligent, maar geen Stephan Hawking. Ik ben grappig, maar geen Hans Teeuwen. Ik ben lief, maar geen Moeder Theresa. Een aardige mix dus. Maar vaak haat ik mezelf gewoon.
Dit klinkt triester dan dat ik het bedoel hoor. Ook hier raak je aan gewend. Alleen soms is het zo erg dat ik dat dus afreageer op mijn lijf, of op de muur (met gebroken hand tot gevolg, dat dan weer wel). En faalangst....oh zo erg. Tegen depressie en psychoses is wat te doen, ik heb medicatie. Maar faalangst en snijden, dat is lastig hoor. Maar wie weet heb ik dat allemaal niet meer nodig als deze medicatie aanslaat. Ik ben wel sceptisch, omdat ik zo'n snelle afbraak heb in de lever dat niets haast werkt. Maar positief blijven (jeuk!).
Ik weet -en dit klinkt dramatisch- eigenlijk niet meer zo wie ik ben. Ik heb een heel setje maskers liggen. Ik doe vaak aardig tegen mensen die ik totaal niet mag, omdat ik zelf ook niet wil afgewezen worden. In mijn donkere gedachten denk ik dat het allemaal een facade is, dat mensen aardig tegen me doen maar ondertussen denken: stomme kuthoer.
Ik heb een korte tijd een vriendje gehad die me alleen accepteerde als ik vrolijk was. Als ik me een beetje rot voelde, moest ik oprotten. Daar kon hij niets mee. Dat steekt. Een andere ex vond me te intelligent. Dat steekt óók (al vind ik dat ik niet te intelligent ben, maar hij gewoon te dom). Soms op goede dagen denk ik: ik ben een leuk pakketje. Ik ben mooi, geen fotomodel maar wel een mooie meid. Ik ben intelligent, maar geen Stephan Hawking. Ik ben grappig, maar geen Hans Teeuwen. Ik ben lief, maar geen Moeder Theresa. Een aardige mix dus. Maar vaak haat ik mezelf gewoon.
Dit klinkt triester dan dat ik het bedoel hoor. Ook hier raak je aan gewend. Alleen soms is het zo erg dat ik dat dus afreageer op mijn lijf, of op de muur (met gebroken hand tot gevolg, dat dan weer wel). En faalangst....oh zo erg. Tegen depressie en psychoses is wat te doen, ik heb medicatie. Maar faalangst en snijden, dat is lastig hoor. Maar wie weet heb ik dat allemaal niet meer nodig als deze medicatie aanslaat. Ik ben wel sceptisch, omdat ik zo'n snelle afbraak heb in de lever dat niets haast werkt. Maar positief blijven (jeuk!).
zondag 30 november 2008 om 18:05
Je zoekt de acceptatie van anderen terwijl je zo een hekel hebt aan jezelf. Wat je aantrekt zijn de mannen die hier gebruik van maken. Dat is per definitie een ingredient voor afwijzing, wat je alleen maar bevestigd dat je er niet daadwerkelijk toe doet.
Je loopt daardoor schade op. Inlaten met mensen die niet goed voor je zijn. Die zijn wel in zekere zin veilig voor je, want manipuleerbaar en controleerbaar voor een bekende situatie.
Echt iemand die om je geeft is eng.
Je blijft in een cirkeltje hangen van afwijzing. Afwijzing van jezelf en afwijzing door anderen. Mensen die je niet afwijzen zie je misschien niet eens.
Iemand die van jou houdt zal never nooit accepteren wat jij met jezelf doet. Het ergste wat je een partner die van je houdt kunt aandoen is kapot maken wat hem dierbaar is. Mensen die dit stimuleren en/of misbruik van maken van jouw kwetsbaarheid zijn absoluut schadelijk voor je.
Positief blijven, altijd maar gelukkig zijn is niet reeel. Voor niemand, dus ook niet voor jou. Je kunt wel blij zijn met de momenten die je hebt en er naar streven die uit te breiden.
Zelfacceptatie begint bij het stuk dat niet alles even leuk is. Realistisch denken is dat het bij niemand perfect is en dat ook niet hoeft te zijn. Wat je om je heen ziet is merendeel ook net zo een facade die je zelf ook gebruikt.
Je loopt daardoor schade op. Inlaten met mensen die niet goed voor je zijn. Die zijn wel in zekere zin veilig voor je, want manipuleerbaar en controleerbaar voor een bekende situatie.
Echt iemand die om je geeft is eng.
Je blijft in een cirkeltje hangen van afwijzing. Afwijzing van jezelf en afwijzing door anderen. Mensen die je niet afwijzen zie je misschien niet eens.
Iemand die van jou houdt zal never nooit accepteren wat jij met jezelf doet. Het ergste wat je een partner die van je houdt kunt aandoen is kapot maken wat hem dierbaar is. Mensen die dit stimuleren en/of misbruik van maken van jouw kwetsbaarheid zijn absoluut schadelijk voor je.
Positief blijven, altijd maar gelukkig zijn is niet reeel. Voor niemand, dus ook niet voor jou. Je kunt wel blij zijn met de momenten die je hebt en er naar streven die uit te breiden.
Zelfacceptatie begint bij het stuk dat niet alles even leuk is. Realistisch denken is dat het bij niemand perfect is en dat ook niet hoeft te zijn. Wat je om je heen ziet is merendeel ook net zo een facade die je zelf ook gebruikt.
zondag 30 november 2008 om 18:09
@Digitalis: met het gevaar dat ik nu heel zweverig overkom, maar: het valt me op dat je veel 'labelt'. Je vindt jezelf niet leuk als persoon en je noemt daarbij vooral eigenschappen en ervaringen op waarmee je naar mijn idee jezelf in hokjes stopt. Zie je jezelf ook wel eens als meer dan een persoon? Als iets groters, als een ziel met een missie?
Als ik jouw postings leest denk ik alleen maar: 'zij lijkt mij ontzettend boeiend en iemand die het moeilijk heeft met zichzelf, maar met wie het fijn is om echt contact mee te hebben.'
Ikzelf geloof erin dat sommige mensen redelijk 'simpel' zijn ingesteld in de zin van weinig innerlijke conflicten en de lat qua doelen laag. Ook zijn er ontzettend complexe mensen die van binnen stormen van onrust ervaren. Volgens mij hebben de zielen van die mensen al wat meer meegemaakt en kiezen die voor een 'moeilijkere' weg. Het ene is niet beter dan het ander en je kunt er volgens mij ook echt geen algemene conclusies uit trekken over hoe het leven lopen zal. Er zijn hele complexe mensen met relaties en hele 'simpele' mensen vrijgezel. Nu merk ik dat ik zelf ook aan het labelen ben...
Maar goed, mij lijk je een erg leuk persoon (ookal ken ik je niet) en ik hoop voor je dat je je zelfhaat steeds minder serieus zal nemen. Ik denk dat er ook wel velen zijn die zelfhaat herkennen..in verschillende vormen en proporties. En ik denk dat we allemaal mogen leren onszelf steeds beter te accepteren zoals we zijn, met alle kanten die daarbij horen. Daar ben je niet alleen in, ookal heb je het stempeltje van de persoonlijkheidsstoornis gekregen.
Als ik jouw postings leest denk ik alleen maar: 'zij lijkt mij ontzettend boeiend en iemand die het moeilijk heeft met zichzelf, maar met wie het fijn is om echt contact mee te hebben.'
Ikzelf geloof erin dat sommige mensen redelijk 'simpel' zijn ingesteld in de zin van weinig innerlijke conflicten en de lat qua doelen laag. Ook zijn er ontzettend complexe mensen die van binnen stormen van onrust ervaren. Volgens mij hebben de zielen van die mensen al wat meer meegemaakt en kiezen die voor een 'moeilijkere' weg. Het ene is niet beter dan het ander en je kunt er volgens mij ook echt geen algemene conclusies uit trekken over hoe het leven lopen zal. Er zijn hele complexe mensen met relaties en hele 'simpele' mensen vrijgezel. Nu merk ik dat ik zelf ook aan het labelen ben...
Maar goed, mij lijk je een erg leuk persoon (ookal ken ik je niet) en ik hoop voor je dat je je zelfhaat steeds minder serieus zal nemen. Ik denk dat er ook wel velen zijn die zelfhaat herkennen..in verschillende vormen en proporties. En ik denk dat we allemaal mogen leren onszelf steeds beter te accepteren zoals we zijn, met alle kanten die daarbij horen. Daar ben je niet alleen in, ookal heb je het stempeltje van de persoonlijkheidsstoornis gekregen.
zondag 30 november 2008 om 18:18
Wat betreft het snijden en je hand breken tegen een muur. Het is pure onmacht. Vanuit je tenen. Onmacht omdat iets niet gaat zoals je wil of verwacht of denkt te moeten. Alsof je zo graag naar iets streeft wat je nooit kan waarmaken. En dat dit het toppunt van frustratie en verdriet is wat je in energie kwijt moet. Klopt dat?
