Relaties
alle pijlers
houden van
zaterdag 27 december 2008 om 22:35
Hallo Allemaal,
Ik zit in een minder fijne situatie.
Ben 7 jaar getrouwd en heb twee kinderen van 4 en bijna 6.
Op zich, als ik kijk naar mijn relatie, is het niet de slechtste relatie. We kunnen leuke gesprekken hebben, hebben dezelfde smaak, zijn het min of meer eens over de opvoeding van onze kinderen. We kunnen ook enorm botsen, maar de laatste tijd gaat dat een stuk beter.
De afgelopen jaren zijn een stuk woeliger geweest, met veel ruzie van haar kant en contact verbreken van mijn kant, waarbij die twee gedragspatronen op elkaar hebben gewerkt.
Nu dus rustiger vaarwater, alleen: ik geloof dat ik gewoon niet meer van mijn vrouw houd.
Het hele punt is vooral aangezwengeld doordat ik verliefd ben geworden op een ander. Nu ben ikzelf van mening dat dat verliefd worden meer bijzaak is. De vraag is naar mijn idee: wat maakt dat ik daarvoor zo opensta?
Het lastige met houden van is dat het zo niet te sturen is. Ik bedoel, ik zou uiteindelijk liever zielsveel van mijn vrouw houden. Zeker omdat we kinderen hebben, en de rest ook wel redelijk samengaat. Alleen, die vonk mist. Dat echt voor iemand gaan. De liefde, hoewel dat ook niet helemaal waar is: ik heb ook wel weer vanalles over voor mijn vrouw. Hoewel dat soms meer voelt als een van mijn vrienden waar ik iets voor over heb....
Als er niet zoveel op het spel zou staan, zou het een stuk makkelijker zijn. Maar ik houd bijzonder veel van mn kinderen, en wil graag de juiste beslissing nemen. Alleen, wat te doen? Daar hebben jullie natuurlijk ook geen pasklaar antwoord op, ik hoop alleen wel wat meer helderheid te krijgen door er over van gedachten te wisselen...
Ik zit in een minder fijne situatie.
Ben 7 jaar getrouwd en heb twee kinderen van 4 en bijna 6.
Op zich, als ik kijk naar mijn relatie, is het niet de slechtste relatie. We kunnen leuke gesprekken hebben, hebben dezelfde smaak, zijn het min of meer eens over de opvoeding van onze kinderen. We kunnen ook enorm botsen, maar de laatste tijd gaat dat een stuk beter.
De afgelopen jaren zijn een stuk woeliger geweest, met veel ruzie van haar kant en contact verbreken van mijn kant, waarbij die twee gedragspatronen op elkaar hebben gewerkt.
Nu dus rustiger vaarwater, alleen: ik geloof dat ik gewoon niet meer van mijn vrouw houd.
Het hele punt is vooral aangezwengeld doordat ik verliefd ben geworden op een ander. Nu ben ikzelf van mening dat dat verliefd worden meer bijzaak is. De vraag is naar mijn idee: wat maakt dat ik daarvoor zo opensta?
Het lastige met houden van is dat het zo niet te sturen is. Ik bedoel, ik zou uiteindelijk liever zielsveel van mijn vrouw houden. Zeker omdat we kinderen hebben, en de rest ook wel redelijk samengaat. Alleen, die vonk mist. Dat echt voor iemand gaan. De liefde, hoewel dat ook niet helemaal waar is: ik heb ook wel weer vanalles over voor mijn vrouw. Hoewel dat soms meer voelt als een van mijn vrienden waar ik iets voor over heb....
Als er niet zoveel op het spel zou staan, zou het een stuk makkelijker zijn. Maar ik houd bijzonder veel van mn kinderen, en wil graag de juiste beslissing nemen. Alleen, wat te doen? Daar hebben jullie natuurlijk ook geen pasklaar antwoord op, ik hoop alleen wel wat meer helderheid te krijgen door er over van gedachten te wisselen...
dinsdag 30 december 2008 om 12:14
Bijzonder mooie analyse, Straal.
Verder ga ik mijn mond houden want ik werd nogal ...geirriteerd door het badinerende karakter van sommige reacties van Cheiron. Vervelend staaltje van kaatsen ("jouw vooroordeel, jouw leven"). En bijzonder misplaatst, want hij verwijt de schrijfsters waar hij ook zelf aan lijdt: onvoldoende kennis van de daadwerkelijke persoon achter de posts.
Verder ga ik mijn mond houden want ik werd nogal ...geirriteerd door het badinerende karakter van sommige reacties van Cheiron. Vervelend staaltje van kaatsen ("jouw vooroordeel, jouw leven"). En bijzonder misplaatst, want hij verwijt de schrijfsters waar hij ook zelf aan lijdt: onvoldoende kennis van de daadwerkelijke persoon achter de posts.
dinsdag 30 december 2008 om 17:36
Dank je voor je compliment, Tia Dalma (mooie nick!)
Inderdaad verwoordt Cheiron het inderdaad een beetje venijnig, maar hij blijft wel antwoorden op posts. Respect daarvoor, dat is een verademing in vergelijking met topic openers die nooit meer terugkomen of hun topic laten verwijderen als ze een antwoord krijgen dat ze niet zint.
Cheiron, waarom heb je gekozen voor jouw nick? Ik meen dat dit een Griekse god was, die verwond was geraakt. Voel jij je zo?
Inderdaad verwoordt Cheiron het inderdaad een beetje venijnig, maar hij blijft wel antwoorden op posts. Respect daarvoor, dat is een verademing in vergelijking met topic openers die nooit meer terugkomen of hun topic laten verwijderen als ze een antwoord krijgen dat ze niet zint.
Cheiron, waarom heb je gekozen voor jouw nick? Ik meen dat dit een Griekse god was, die verwond was geraakt. Voel jij je zo?
dinsdag 30 december 2008 om 20:43
quote:newbegin schreef op 29 december 2008 @ 20:24:
Over dat niet luisteren of je verhaal komt niet over, vind ik heel herkenbaar..
Soms heb ik ook het idee dat ik spaans praat,
...
Daarom wilde ik dus ook naar relatietherapeute die hij altijd af heeft gewezen, nu gaat hij wel omdat hij zegt in te zien dat niet luisteren en praten ook geen zin heeft..
Na wat gesprekken met mijn vrouw hebben we samen besloten toch samen naar een relatietherapeut te gaan.
We kunnen allebei wel zien dat we een aandeel hebben, bepaalde patronen die we meenemen, maar het is best lastig om die patronen te doorbreken met zn tweeen...
Over dat niet luisteren of je verhaal komt niet over, vind ik heel herkenbaar..
Soms heb ik ook het idee dat ik spaans praat,
...
Daarom wilde ik dus ook naar relatietherapeute die hij altijd af heeft gewezen, nu gaat hij wel omdat hij zegt in te zien dat niet luisteren en praten ook geen zin heeft..
Na wat gesprekken met mijn vrouw hebben we samen besloten toch samen naar een relatietherapeut te gaan.
We kunnen allebei wel zien dat we een aandeel hebben, bepaalde patronen die we meenemen, maar het is best lastig om die patronen te doorbreken met zn tweeen...
dinsdag 30 december 2008 om 20:57
quote:mamzelle schreef op 29 december 2008 @ 20:46:
Ook de mensen die jij nu afserveert als vol met vooroordelen hebben je iets te melden hier. Misschien niet aardig verpakt, maar wel harde feiten.
Ik vind het niet erg wanneer mensen me met harde feiten confronteren. Dat is niet altijd leuk, maar kan soms wel heel veel inzicht geven. Waar ik wél een groot probleem hebben is dat sommige mensen hier er vanalles bij verzinnen, wat op geen enkele manier op mijn situatie slaat, vervolgens kwaad worden over die vermeende eigenschappen en me eens lekker de waarheid gaan zeggen over iets wat niet over mij gaat.Dan reageer ik ook fel terug ja.
Je vrouw 'doet' niet wat een vrouw volgens jou zou moeten doen om van gehouden te worden en dus lukt het jou niet om van haar te houden. Klinkt aardig puberaal toch?
Nou, ze doet niet wat ze volgens mij moet doen.... Het is meer dat ik iets mis. Ik mis contact. Daar heb ik zelf ook een aandeel in, zeker. Als jij dat veroordeelt, prima, maar het helpt mij niet zoveel verder, die veroordeling.
Je wilt nog wel wat proberen maar als het niet het door jou gewenste resultaat oplevert geef je op. Ballen?
Wie zegt dat ik opgeef? Volgens mij ben ik hard aan het knokken.
Volwassen zijn betekent proberen om met de gegevens die er zijn -jouw en haar persoonlijkheid- komen tot iets wat voor jullie beiden werkt. Waarin je wel kunt aangeven wat je nodig hebt -vandaar dus relatietherapie- maar waarin je niet iets perfect op jou afgesneden ambieert.
Zijn we het denk ik eens? Hoewel er denk ik wel bepaalde grenzen zijn aan wat werkbaar is. Maar goed, voorlopig heb ik nog wel goede moed.
In elk geval zit BGB in een huwelijk dat al meer dan twintig jaar standhoudt en heeft ze dus wel degelijk iets te melden als het gaat om het onderhouden van relaties. Van meds ken ik de huwelijkse staat niet.
ze zal vast iets zinnigs te melden hebben. Maar ze is zo veroordelend, en dan veroordeeld ze ook nog eens allerlei eigenschappen die ze me in haar fantasie toedicht, dat ik me nogal aan haar reacties irriteer. Maar dat was al duidelijk geloof ik.
Geeft niks hoor als je hier zo fel reageert op posters die niet in jouw straatje passen. Maar als je dat thuis ook doet heb je wél een probleem.
Niet in mijn straatje passen...Die gewoon niet waar zijn. Dat ik mijn lul achterna loop,bijvoorbeeld, ik geloof niet dat iemand hier iets kan aanhalen wat ik schrijf dat dat staaft. Bovendien, als ik het bij mezelf naga, is het gewoon niet zo. Dus, het is gewoon lompe onzin die geschreven wordt. Daar reageer ik fel op ja. Als ik ga zeggen dat jij een stomme hoer bent omdat je naar alle mannnen in je omgeving kijkt wordt je ook kwaad als dat nergens op gebaseerd is. Toch?
Naar aanleiding van je concreet genoemde probleem: voelt zíj zich gehoord. Moet ze haar boosheid even kunnen uitleven om gehoord te worden? Kun je na dat uitleven de ruimte opeisen om ook gehoord te worden? En kun je er mee leven dat jullie twee verschillende personen zijn en dat je misschien níet volledig gehoord wordt? Net zozeer als zij het gevoel kán hebben dat ze niet volledig gehoord wordt?
Ik geloof dat ik vooral te leren heb om actiever mezelf te laten horen en niet te zwijgen...
Ook de mensen die jij nu afserveert als vol met vooroordelen hebben je iets te melden hier. Misschien niet aardig verpakt, maar wel harde feiten.
Ik vind het niet erg wanneer mensen me met harde feiten confronteren. Dat is niet altijd leuk, maar kan soms wel heel veel inzicht geven. Waar ik wél een groot probleem hebben is dat sommige mensen hier er vanalles bij verzinnen, wat op geen enkele manier op mijn situatie slaat, vervolgens kwaad worden over die vermeende eigenschappen en me eens lekker de waarheid gaan zeggen over iets wat niet over mij gaat.Dan reageer ik ook fel terug ja.
Je vrouw 'doet' niet wat een vrouw volgens jou zou moeten doen om van gehouden te worden en dus lukt het jou niet om van haar te houden. Klinkt aardig puberaal toch?
Nou, ze doet niet wat ze volgens mij moet doen.... Het is meer dat ik iets mis. Ik mis contact. Daar heb ik zelf ook een aandeel in, zeker. Als jij dat veroordeelt, prima, maar het helpt mij niet zoveel verder, die veroordeling.
Je wilt nog wel wat proberen maar als het niet het door jou gewenste resultaat oplevert geef je op. Ballen?
Wie zegt dat ik opgeef? Volgens mij ben ik hard aan het knokken.
Volwassen zijn betekent proberen om met de gegevens die er zijn -jouw en haar persoonlijkheid- komen tot iets wat voor jullie beiden werkt. Waarin je wel kunt aangeven wat je nodig hebt -vandaar dus relatietherapie- maar waarin je niet iets perfect op jou afgesneden ambieert.
Zijn we het denk ik eens? Hoewel er denk ik wel bepaalde grenzen zijn aan wat werkbaar is. Maar goed, voorlopig heb ik nog wel goede moed.
In elk geval zit BGB in een huwelijk dat al meer dan twintig jaar standhoudt en heeft ze dus wel degelijk iets te melden als het gaat om het onderhouden van relaties. Van meds ken ik de huwelijkse staat niet.
ze zal vast iets zinnigs te melden hebben. Maar ze is zo veroordelend, en dan veroordeeld ze ook nog eens allerlei eigenschappen die ze me in haar fantasie toedicht, dat ik me nogal aan haar reacties irriteer. Maar dat was al duidelijk geloof ik.
Geeft niks hoor als je hier zo fel reageert op posters die niet in jouw straatje passen. Maar als je dat thuis ook doet heb je wél een probleem.
Niet in mijn straatje passen...Die gewoon niet waar zijn. Dat ik mijn lul achterna loop,bijvoorbeeld, ik geloof niet dat iemand hier iets kan aanhalen wat ik schrijf dat dat staaft. Bovendien, als ik het bij mezelf naga, is het gewoon niet zo. Dus, het is gewoon lompe onzin die geschreven wordt. Daar reageer ik fel op ja. Als ik ga zeggen dat jij een stomme hoer bent omdat je naar alle mannnen in je omgeving kijkt wordt je ook kwaad als dat nergens op gebaseerd is. Toch?
Naar aanleiding van je concreet genoemde probleem: voelt zíj zich gehoord. Moet ze haar boosheid even kunnen uitleven om gehoord te worden? Kun je na dat uitleven de ruimte opeisen om ook gehoord te worden? En kun je er mee leven dat jullie twee verschillende personen zijn en dat je misschien níet volledig gehoord wordt? Net zozeer als zij het gevoel kán hebben dat ze niet volledig gehoord wordt?
Ik geloof dat ik vooral te leren heb om actiever mezelf te laten horen en niet te zwijgen...
dinsdag 30 december 2008 om 21:05
quote:newbegin schreef op 29 december 2008 @ 20:59:
[...]
Toen ik dit huisje kreeg had ik de eerste dagen ook even de vraagtekens of ik wel goed bezig was en ik kan nu zeggen ja, heb goede stap gemaakt. We kunnen nu zonder al te veel emotie goed praten en over onze gevoelens praten zonder verwijten en schuldgevoel.
Goed te lezen dat je het terugkijkend voelt als een goede beslissing. Zo klinkt het ook wel in jullie geval, ruimte en afstand geeft bij jullie weer ruimte voor contact...
Hoe is voor jouw wat mamzelle schrijft? Namelijk dat je ook de deur openzet naar "de uitgang" en dat het dan moelijker is de confrontatie aan te gaan als het moeilijker is?
Ik heb de indruk dat het voor jullie juist andersom werkt, namelijk de confrontatie makkelijker maakt?
Trouwens mooi te lezen hoe je het hebt uitgelegd aan je dochter. Fijn dat ze er zo goed mee kan dealen.
[...]
Toen ik dit huisje kreeg had ik de eerste dagen ook even de vraagtekens of ik wel goed bezig was en ik kan nu zeggen ja, heb goede stap gemaakt. We kunnen nu zonder al te veel emotie goed praten en over onze gevoelens praten zonder verwijten en schuldgevoel.
Goed te lezen dat je het terugkijkend voelt als een goede beslissing. Zo klinkt het ook wel in jullie geval, ruimte en afstand geeft bij jullie weer ruimte voor contact...
Hoe is voor jouw wat mamzelle schrijft? Namelijk dat je ook de deur openzet naar "de uitgang" en dat het dan moelijker is de confrontatie aan te gaan als het moeilijker is?
Ik heb de indruk dat het voor jullie juist andersom werkt, namelijk de confrontatie makkelijker maakt?
Trouwens mooi te lezen hoe je het hebt uitgelegd aan je dochter. Fijn dat ze er zo goed mee kan dealen.
dinsdag 30 december 2008 om 21:10
quote:neeneenee schreef op 29 december 2008 @ 21:35:
Advocaatje van de duivel dan maar....
Ik weet het, mijn eigen ouders zijn gescheiden toen ik 6 was.
Wat dat betreft is het voor kinderen altijd min of meer pijnlijk. Tegelijkertijd is "voor de kinderen" bij elkaar blijven alleen ook niks.
Voor mij zijn de kinderen wel een belangrijke stimulans om te investeren in het verbeteren van onze relatie.
Advocaatje van de duivel dan maar....
Ik weet het, mijn eigen ouders zijn gescheiden toen ik 6 was.
Wat dat betreft is het voor kinderen altijd min of meer pijnlijk. Tegelijkertijd is "voor de kinderen" bij elkaar blijven alleen ook niks.
Voor mij zijn de kinderen wel een belangrijke stimulans om te investeren in het verbeteren van onze relatie.
dinsdag 30 december 2008 om 21:43
quote:straal schreef op 29 december 2008 @ 22:26:
Je komt over als een echte familieman, die plichtsgetrouw is (koken, helpen),
nou. valt ook wel mee hoor
kan ik bij tijd en wijlen wel zijn hoor, en ik houd zeker heel veel van mn kinderen, maar ik heb soms ook de neiging om even helemaal niks aan mn hoofd te willen
veel analyseert en nadenkt en maar niet zo goed is met emoties (vluchten, niet uiten van problemen tot de bom barst)
Dat weer meer.. Analyseren, ja. Omgaan met emoties zit idd wat minder simpel in elkaar. Dat hele heftige kan ik niet zoveel mee. Als het aftastender is, kan ik er juist weer heel scherp in zijn, in de zin van goed invoelen in een ander, goed kunnen verwoorden wat er speelt bij een ander. Verwoorden wat bij mezelf speelt kan ik ook wel, maar daar heb ik wel rust voor nodig in mijn omgeving.
Je vrouw komt over als een warme vrouw, die weet wat ze wil (trouw, stabiliteit), zegt wat ze op haar lever heeft en praktisch is en snel tot actie overgaat (zullen we onze spullen dan maar verdelen?), maar soms wat te explosief is.
heel herkenbaar beeld
Ik begrijp dat de aantrekkingskracht van je collega niet zozeer in haar uiterlijk zit, maar in de rustige, diepgaande gesprekken die je met haar kan voeren. Dit is waarschijnlijk de herkenning van jouw eigen analyse en nadenk gedrag. Dat is erg fijn voor een collega, dat werkt namelijk makkelijk samen.
klopt ook...
Maar denk je dat het fijn is om een relatie te hebben met een kloon van jezelf?
tuurlijk niet... Maar wat meer rust is wel verleidelijk....
Natuurlijk is dat comfortabel op de korte termijn, maar zit daar nog uitdaging in op de lange termijn? Is het niet zo dat je juist als persoon het meest groeit door degenen die anders tegen dingen aankijken dan jij?
Ik denk dat in principe groeien en ontwikkelen zeker mogelijk is met een persoon die meer op je lijkt. Maar, voor de duidelijkheid: ik zie het ook zo, dat ik nu bij mijn vrouw ben, dat dat inderdaad ook heel uitdagend is en dat ik daaraan kan groeien, en dat dat op zijn minst een zeer serieuze kans moet krijgen
Het lijkt me dat je vrouw en jij de komende jaren nog veel van elkaar kunnen leren (jij van de actiegerichtheid en het uiten van je vrouw en je vrouw van jouw rust en reflectie), terwijl jullie op essentiele punten voor een relatie wel overeenkomen.
denk ik ook ja....Hoewel dat houden van dan toch meer een plek moet krijgen. We hebben gisteravond wel een heel fijn gesprek kunnen hebben, trouwens, waarbij ik ook kon voelen: eigenlijk mis ik je gewoon en heb ik het min of meer opgegeven iets te doen met dat missen. Was een fijn gesprek, wat naar mijn idee wel de deur openzet richting meer liefde voor elkaar
Zo te lezen hebben jullie dezelfde normen, waarden en smaak. Verder vinden jullie elkaar nog steeds lichamelijk aantrekkelijk, hebben jullie leuke gesprekken en hebben jullie dingen voor elkaar over. Het enige minpunt van je relatie lijkt te zijn dat jullie totaal anders communiceren, nou als dat het enige is...
Nou, als het niet verandert is het voor mij wel heel essentieel. Ik heb me de afgelopen tijd wel uitgehold gevoeld, omdat het steeds minder inhoud kreeg, het contact. Achteraf is het misschien ook wel een proces van een hele lange tijd, waarbij het steeds negeren van dat kleine stukje en het me richten op wat er wel was de boel langzamerhand heeft uitgehold totdat het een soort kerstbal was die ineens barstte ofzoiets...
[...]
Ik heb de indruk dat jij baat zou hebben bij een coach die je leert jezelf en je gevoelens mondeling en puntiger te uiten, bijvoorbeeld in een assertiviteitscursus of door therapie.
Zo te lezen valt daar nog wel wat te verbeteren:
"Die neiging kan ik wel hebben ja, om vooral 'in stilte' te praten in mezelf..." (post 17:20) "Ik liep al met die twijfels rond voor mijn hot's voor de ander" (post 17:27)
Terwijl blijkt dat je vrouw daar niks van wist: "Mijn vrouw geeft aan vooral daar weer moeite mee te hebben, omdat het voor haar zo goed leek tussen ons. Ze zegt: wie zegt me dat het de volgende keer niet weer uit de lucht valt?" (post 17:20)
daar valt zeker een boel te verbeteren ja... Ik ben langzamerhand opgehouden bepaalde dingen te delen, inderdaad. En dat werkt niet goed, natuurlijk kom ik dat ook tegen als ik onze relatie verbreek en naar een ander ga, ik zie wel dat ik daarvoor niet moet vluchten maar dat het iets is wat ik nu uit moet zoeken.
Je vrouw en jij zitten van nature misschien niet op dezelfde golflengte, maar als jij leert om tijdig (!) signalen uit te zenden, dan maak je het mogelijk voor je vrouw om daar op af te stemmen en haar gedrag erop af te stemmen. Als jij niks vertelt, hoe verwacht je dat je vrouw op jou kan inspelen?
Je hebt wel gelijk....Ik hoop dat dat ook iets is dat de therapie ons kan opleveren
Je vertelt dat je vrouw wat explosief is.
Als ik naar mezelf kijk, kan het zijn dat jij dit gedrag uitlokt.
Onze patronen versterken elkaar wel in negatieve zin ja. Zij nog bozer, ik nog stiller, wat weer reden is om boos te zijn en voor mij reden om nog meer afstand te nemen....Dat is toch wel iets wat we moeten doorbreken. Laatste tijd ging dat juist wel beter in de zin van geen ruzie meer, enerzijds omdat mijn vrouw daarin veranderd is en mijn commentaar (kan dat nou niet rustiger?) ter harte heeft genomen, anderzijds ook omdat de afstand groter werd.
Het kan daarnaast zo zijn dat je vrouw net als jij niet zo goed is met emoties, alleen dan het omgekeerde probleem van jou: dat ze zich te snel en te heftig uit.
Denk dat dat ook wel meespeelt...
Maar wederom, verbeter de wereld begin bij jezelf. Het is makkelijker jezelf te veranderen dan een ander...
dat denk ik ook. Een ander veranderen is volgens mij een niet heel vruchtbare insteek...
Je komt over als een echte familieman, die plichtsgetrouw is (koken, helpen),
nou. valt ook wel mee hoor
kan ik bij tijd en wijlen wel zijn hoor, en ik houd zeker heel veel van mn kinderen, maar ik heb soms ook de neiging om even helemaal niks aan mn hoofd te willenveel analyseert en nadenkt en maar niet zo goed is met emoties (vluchten, niet uiten van problemen tot de bom barst)
Dat weer meer.. Analyseren, ja. Omgaan met emoties zit idd wat minder simpel in elkaar. Dat hele heftige kan ik niet zoveel mee. Als het aftastender is, kan ik er juist weer heel scherp in zijn, in de zin van goed invoelen in een ander, goed kunnen verwoorden wat er speelt bij een ander. Verwoorden wat bij mezelf speelt kan ik ook wel, maar daar heb ik wel rust voor nodig in mijn omgeving.
Je vrouw komt over als een warme vrouw, die weet wat ze wil (trouw, stabiliteit), zegt wat ze op haar lever heeft en praktisch is en snel tot actie overgaat (zullen we onze spullen dan maar verdelen?), maar soms wat te explosief is.
heel herkenbaar beeld
Ik begrijp dat de aantrekkingskracht van je collega niet zozeer in haar uiterlijk zit, maar in de rustige, diepgaande gesprekken die je met haar kan voeren. Dit is waarschijnlijk de herkenning van jouw eigen analyse en nadenk gedrag. Dat is erg fijn voor een collega, dat werkt namelijk makkelijk samen.
klopt ook...
Maar denk je dat het fijn is om een relatie te hebben met een kloon van jezelf?
tuurlijk niet... Maar wat meer rust is wel verleidelijk....
Natuurlijk is dat comfortabel op de korte termijn, maar zit daar nog uitdaging in op de lange termijn? Is het niet zo dat je juist als persoon het meest groeit door degenen die anders tegen dingen aankijken dan jij?
Ik denk dat in principe groeien en ontwikkelen zeker mogelijk is met een persoon die meer op je lijkt. Maar, voor de duidelijkheid: ik zie het ook zo, dat ik nu bij mijn vrouw ben, dat dat inderdaad ook heel uitdagend is en dat ik daaraan kan groeien, en dat dat op zijn minst een zeer serieuze kans moet krijgen
Het lijkt me dat je vrouw en jij de komende jaren nog veel van elkaar kunnen leren (jij van de actiegerichtheid en het uiten van je vrouw en je vrouw van jouw rust en reflectie), terwijl jullie op essentiele punten voor een relatie wel overeenkomen.
denk ik ook ja....Hoewel dat houden van dan toch meer een plek moet krijgen. We hebben gisteravond wel een heel fijn gesprek kunnen hebben, trouwens, waarbij ik ook kon voelen: eigenlijk mis ik je gewoon en heb ik het min of meer opgegeven iets te doen met dat missen. Was een fijn gesprek, wat naar mijn idee wel de deur openzet richting meer liefde voor elkaar
Zo te lezen hebben jullie dezelfde normen, waarden en smaak. Verder vinden jullie elkaar nog steeds lichamelijk aantrekkelijk, hebben jullie leuke gesprekken en hebben jullie dingen voor elkaar over. Het enige minpunt van je relatie lijkt te zijn dat jullie totaal anders communiceren, nou als dat het enige is...
Nou, als het niet verandert is het voor mij wel heel essentieel. Ik heb me de afgelopen tijd wel uitgehold gevoeld, omdat het steeds minder inhoud kreeg, het contact. Achteraf is het misschien ook wel een proces van een hele lange tijd, waarbij het steeds negeren van dat kleine stukje en het me richten op wat er wel was de boel langzamerhand heeft uitgehold totdat het een soort kerstbal was die ineens barstte ofzoiets...
[...]
Ik heb de indruk dat jij baat zou hebben bij een coach die je leert jezelf en je gevoelens mondeling en puntiger te uiten, bijvoorbeeld in een assertiviteitscursus of door therapie.
Zo te lezen valt daar nog wel wat te verbeteren:
"Die neiging kan ik wel hebben ja, om vooral 'in stilte' te praten in mezelf..." (post 17:20) "Ik liep al met die twijfels rond voor mijn hot's voor de ander" (post 17:27)
Terwijl blijkt dat je vrouw daar niks van wist: "Mijn vrouw geeft aan vooral daar weer moeite mee te hebben, omdat het voor haar zo goed leek tussen ons. Ze zegt: wie zegt me dat het de volgende keer niet weer uit de lucht valt?" (post 17:20)
daar valt zeker een boel te verbeteren ja... Ik ben langzamerhand opgehouden bepaalde dingen te delen, inderdaad. En dat werkt niet goed, natuurlijk kom ik dat ook tegen als ik onze relatie verbreek en naar een ander ga, ik zie wel dat ik daarvoor niet moet vluchten maar dat het iets is wat ik nu uit moet zoeken.
Je vrouw en jij zitten van nature misschien niet op dezelfde golflengte, maar als jij leert om tijdig (!) signalen uit te zenden, dan maak je het mogelijk voor je vrouw om daar op af te stemmen en haar gedrag erop af te stemmen. Als jij niks vertelt, hoe verwacht je dat je vrouw op jou kan inspelen?
Je hebt wel gelijk....Ik hoop dat dat ook iets is dat de therapie ons kan opleveren
Je vertelt dat je vrouw wat explosief is.
Als ik naar mezelf kijk, kan het zijn dat jij dit gedrag uitlokt.
Onze patronen versterken elkaar wel in negatieve zin ja. Zij nog bozer, ik nog stiller, wat weer reden is om boos te zijn en voor mij reden om nog meer afstand te nemen....Dat is toch wel iets wat we moeten doorbreken. Laatste tijd ging dat juist wel beter in de zin van geen ruzie meer, enerzijds omdat mijn vrouw daarin veranderd is en mijn commentaar (kan dat nou niet rustiger?) ter harte heeft genomen, anderzijds ook omdat de afstand groter werd.
Het kan daarnaast zo zijn dat je vrouw net als jij niet zo goed is met emoties, alleen dan het omgekeerde probleem van jou: dat ze zich te snel en te heftig uit.
Denk dat dat ook wel meespeelt...
Maar wederom, verbeter de wereld begin bij jezelf. Het is makkelijker jezelf te veranderen dan een ander...
dat denk ik ook. Een ander veranderen is volgens mij een niet heel vruchtbare insteek...
dinsdag 30 december 2008 om 21:53
quote:meds schreef op 30 december 2008 @ 00:59:
Je pakt jezelf niet bij je lurven door te vluchten in een verliefdheid met een college. Dat is namelijk de makkelijkste weg.
Tja...Als jij iedereen die verliefd wordt in een relatie een slappeling vind... Het was inderdaad makkelijker om verliefd te worden dan de problemen eerder aan te pakken. Tegelijkertijd had ik met hetzelfde gemak die beweging door kunnen zetten, dat heb ik niet gedaan.
Ook scoor je geen punten door te stellen dat je niet gelooft in "tanden op elkaar en doorgaan".
Nee, daar geloof ik niet in nee. Ik geloof wel in het stil blijven staan bij een situatie zoals hij is, niet wegrennen maar de situatie op je in laten werken, voelen wat er gebeurt. Dat kan ook heel pijnlijk zijn. Maar tanden op elkaar associeer ik met negeren van wat er speelt en doorploeteren. Is in mijn ogen de snelste route naar heel ongelukkig of overspannen worden, omdat je dan een deel van jezelf negeert. Ik zeg niet dat je in alles mee moet gaan, wel dat ik geloof in luisteren naar wat er speelt.
Als laatste blink je niet uit in reflectievermogen door te doen alsof jouw verliefdheid niet stereotiep is en blijkbaar iets heel anders is dan wat iedereen doormaakt in een midlife crisis
Nouja, midlifecrisis, zouden we het eens moeten hebben over wat je daar dan onder verstaat. Waar ik het wel niet mee eens ben is dat mensen bijvoorbeeld gaan roepen (was jij dat niet?) dat ik 'gewoon geil' ben. Ik weet toevallig toch wel wat er in mezelf speelt hoor, en dat is niet 'gewoon geil'. Dat is gewoon invullen van jouw kant. Dus, ja, dan blijf ik erbij dat dat onzin is en niet op mij slaat. En nee, ik ben het niet met je eens dat dat duidt op een gebrek aan reflectie. Het duidt op een gebrek aan goed kunnen lezen van jouw kant, te snel invullen, ongenuanceerd projecteren en de plank misslaan. Als je nou eens gewoon zou vragen: goh, hoe zit het eigenlijk met de sex? Vindt je die ander sexueel heel aantrekkelijk? mis je dat bij je vrouw? Dan zouden we een gesprek kunnen hebben.
.
Je pakt jezelf niet bij je lurven door te vluchten in een verliefdheid met een college. Dat is namelijk de makkelijkste weg.
Tja...Als jij iedereen die verliefd wordt in een relatie een slappeling vind... Het was inderdaad makkelijker om verliefd te worden dan de problemen eerder aan te pakken. Tegelijkertijd had ik met hetzelfde gemak die beweging door kunnen zetten, dat heb ik niet gedaan.
Ook scoor je geen punten door te stellen dat je niet gelooft in "tanden op elkaar en doorgaan".
Nee, daar geloof ik niet in nee. Ik geloof wel in het stil blijven staan bij een situatie zoals hij is, niet wegrennen maar de situatie op je in laten werken, voelen wat er gebeurt. Dat kan ook heel pijnlijk zijn. Maar tanden op elkaar associeer ik met negeren van wat er speelt en doorploeteren. Is in mijn ogen de snelste route naar heel ongelukkig of overspannen worden, omdat je dan een deel van jezelf negeert. Ik zeg niet dat je in alles mee moet gaan, wel dat ik geloof in luisteren naar wat er speelt.
Als laatste blink je niet uit in reflectievermogen door te doen alsof jouw verliefdheid niet stereotiep is en blijkbaar iets heel anders is dan wat iedereen doormaakt in een midlife crisis
Nouja, midlifecrisis, zouden we het eens moeten hebben over wat je daar dan onder verstaat. Waar ik het wel niet mee eens ben is dat mensen bijvoorbeeld gaan roepen (was jij dat niet?) dat ik 'gewoon geil' ben. Ik weet toevallig toch wel wat er in mezelf speelt hoor, en dat is niet 'gewoon geil'. Dat is gewoon invullen van jouw kant. Dus, ja, dan blijf ik erbij dat dat onzin is en niet op mij slaat. En nee, ik ben het niet met je eens dat dat duidt op een gebrek aan reflectie. Het duidt op een gebrek aan goed kunnen lezen van jouw kant, te snel invullen, ongenuanceerd projecteren en de plank misslaan. Als je nou eens gewoon zou vragen: goh, hoe zit het eigenlijk met de sex? Vindt je die ander sexueel heel aantrekkelijk? mis je dat bij je vrouw? Dan zouden we een gesprek kunnen hebben.
.
dinsdag 30 december 2008 om 21:58
quote:meds schreef op 30 december 2008 @ 01:02:
Ik vind je trouwens helemaal niet overkomen als een familyman, een man die "kookt en helpt" doet in mijn ogen niks bijzonders maar doet gewoon zijn taak.
valt ook wel mee ja zou misschien zelfs wel wat meer mogen. En inderdaad mee eens dat dat vrij normaal is...
En dat geanalyseer lijkt wel aardig, maar je hebt het niet echt over jezelf. Wat heb jij namelijk gedaan waardoor je in deze situatie terechtkwam? En wat denk jij te gaan doen om ervoor te zorgen dat je hier weer uitkomt?
Ik denk een belangrijk aandeel van mezelf is om op een bepaald punt een deel van wat er in me speelt te gaan negeren en dat ook steeds minder naar buiten toe te benoemen.
Wat ik al heb gedaan is een relatietherapeut zoeken en de laatste dagen veel en fijne gesprekken met mijn vrouw voeren, waarbij ik mezelf min of meer dwing om de ruimte te nemen om dingen bespreekbaar te maken die ik moeilijk te verwoorden vindt, soms ook omdat het vooral een gevoel is zonder veel woorden...
Ik vind je trouwens helemaal niet overkomen als een familyman, een man die "kookt en helpt" doet in mijn ogen niks bijzonders maar doet gewoon zijn taak.
valt ook wel mee ja
zou misschien zelfs wel wat meer mogen. En inderdaad mee eens dat dat vrij normaal is...En dat geanalyseer lijkt wel aardig, maar je hebt het niet echt over jezelf. Wat heb jij namelijk gedaan waardoor je in deze situatie terechtkwam? En wat denk jij te gaan doen om ervoor te zorgen dat je hier weer uitkomt?
Ik denk een belangrijk aandeel van mezelf is om op een bepaald punt een deel van wat er in me speelt te gaan negeren en dat ook steeds minder naar buiten toe te benoemen.
Wat ik al heb gedaan is een relatietherapeut zoeken en de laatste dagen veel en fijne gesprekken met mijn vrouw voeren, waarbij ik mezelf min of meer dwing om de ruimte te nemen om dingen bespreekbaar te maken die ik moeilijk te verwoorden vindt, soms ook omdat het vooral een gevoel is zonder veel woorden...
dinsdag 30 december 2008 om 22:02
Cheiron,
Ik heb niet alle reacties gelezen, maar ik herken wel een deel van je openingsverhaal. Na 8 jaar samen en 2 kinderen kwam ik een ander tegen. Je weet wel: mijn 'soulmate' , de 'liefde van mijn leven', het gevoel dat hij 'me compleet maakte'.
Ik hield op met van mijn man te houden. Ik hield van die ander.
Mijn man is bijzonder. Hij ontdekte het, liet me blijven, en dat keer op keer op keer. Op een dag vielen de schellen van mijn ogen. Hoe dat kwam weet ik niet, maar opeens wist ik dat ik thuis hoorde, bij mijn man en kinderen.
toen kon ik pas weer voelen wat ik voor mijn man voel. De gevoelens voor een ander staan volkomen in de weg voor je gevoelens voor je eigen partner.
Mijn man en ik zijn in therapie gegaan voordat het voorbij was met mijn 'ander', maar zinloos was dat niet. Ik denk dat het wel degelijk bijgedragen heeft.
wat ik nu heb is rust, geluk, tevredenheid. Wat ik niet meer heb is drama, hectiek en 'groots en meeslepend leven'.
De keuze is aan jou. Termen als "soulmate" en "liefde van mijn leven" zijn voor mij voor altijd besmet. het bestaat niet. Houden van is een keuze. Je kunt er werkelijk voor kiezen om van iemand te houden, of om daarmee te stoppen.
Sterkte. Eenvoudig is het niet!
Ik heb niet alle reacties gelezen, maar ik herken wel een deel van je openingsverhaal. Na 8 jaar samen en 2 kinderen kwam ik een ander tegen. Je weet wel: mijn 'soulmate' , de 'liefde van mijn leven', het gevoel dat hij 'me compleet maakte'.
Ik hield op met van mijn man te houden. Ik hield van die ander.
Mijn man is bijzonder. Hij ontdekte het, liet me blijven, en dat keer op keer op keer. Op een dag vielen de schellen van mijn ogen. Hoe dat kwam weet ik niet, maar opeens wist ik dat ik thuis hoorde, bij mijn man en kinderen.
toen kon ik pas weer voelen wat ik voor mijn man voel. De gevoelens voor een ander staan volkomen in de weg voor je gevoelens voor je eigen partner.
Mijn man en ik zijn in therapie gegaan voordat het voorbij was met mijn 'ander', maar zinloos was dat niet. Ik denk dat het wel degelijk bijgedragen heeft.
wat ik nu heb is rust, geluk, tevredenheid. Wat ik niet meer heb is drama, hectiek en 'groots en meeslepend leven'.
De keuze is aan jou. Termen als "soulmate" en "liefde van mijn leven" zijn voor mij voor altijd besmet. het bestaat niet. Houden van is een keuze. Je kunt er werkelijk voor kiezen om van iemand te houden, of om daarmee te stoppen.
Sterkte. Eenvoudig is het niet!
dinsdag 30 december 2008 om 22:10
quote:Kimmetje80 schreef op 30 december 2008 @ 01:15:
Weet je Cheiron,
ondanks dat je steeds zegt dat je doel is hier samen met je vrouw uit te komen, proef ik in al je postings wat anders. Het lijkt net of je gevoelsmatig al zoveel afstand hebt genomen, dat je er eigenlijk gewoon helemaal geen zin meer in hebt.
op een bepaalde manier wel ja...Tegelijk wil ik die beweging wel keren...
Ik zou je dan toch het advies willen meegeven om die collega te mijden, tijd voor jezelf te nemen en gewoon eens heel hard te bedenken wat jij wil.
Hiervoor heb je geen forum nodig, het antwoord zit in jouw hart. Ik denk ook dat je na veel teleurstellingen jezelf hebt afgesloten voor gevoel naar je vrouw toe, om jezelf te beschermen. Daardoor voel je ook niets/weinig positiefs.
dat klopt wel ja, over dat afsluiten.... Het antwoord zit in mezelf ja, maar het schrijven op een forum helpt me wel om het helderder te krijgen. Ik doe nieuwe ideeen op, het is fijn dat mensen moeite doen me te begrijpen, mensen delen hun situatie wat ik ook fijn vind om te lezen. En bedenken wat ik wil, daar ben ik volop mee bezig
Die tip van het 'tijdelijk ergens anders wonen' vond ik een hele goede! Of een mooie reis of een nieuwe hobby, of ...
Iets van jou, jou alleen. Zonder vrouw, kids of interessante collega.
Is denk ik ook wel iets dat ik nodig heb...klinkt voor mij een beetje als opladen om daarna weer vol energie me in de drukte te kunnen storten.
Ook wil ik zeggen dat ik geloof dat verliefdheid een keuze is. Tegen spanning of een oogje op iemand hebben, kan je denk ik weinig doen, maar jij hebt het al 'zo ver' laten komen.
Ik denk dat je daarmee bij veel dames hier een gevoelige snaar hebt geraakt en je, als je die kritiek niet wil, je niet hier moet posten.
Succes,
Een keuze....Op een bepaalde manier wel ja...Ik ben er in ieder geval niet voor weggelopen...
Dat het een gevoelige snaar raakt is duidelijk ja Ik wil best kritiek, daar niet van, maar wel graag gebaseerd op feiten en niet op de fantasie van de betreffende dame. Dan gaat het meer over hun gevoelige snaar...Ik vind dat ik mezelf best mag verdedigen tegen ongenuanceerd projecteren. Als de betreffende dames daar niet tegenkunnen, moeten ze niet reageren op mijn vraag... Bovendien is het maar een enkeling, en vind ik het echt fijn te merken hoe zorgvuldig, lief en toegewijd anderen hun best doen me zorgvuldig te begrijpen en me te helpen bij waar ik mee zit.
Weet je Cheiron,
ondanks dat je steeds zegt dat je doel is hier samen met je vrouw uit te komen, proef ik in al je postings wat anders. Het lijkt net of je gevoelsmatig al zoveel afstand hebt genomen, dat je er eigenlijk gewoon helemaal geen zin meer in hebt.
op een bepaalde manier wel ja...Tegelijk wil ik die beweging wel keren...
Ik zou je dan toch het advies willen meegeven om die collega te mijden, tijd voor jezelf te nemen en gewoon eens heel hard te bedenken wat jij wil.
Hiervoor heb je geen forum nodig, het antwoord zit in jouw hart. Ik denk ook dat je na veel teleurstellingen jezelf hebt afgesloten voor gevoel naar je vrouw toe, om jezelf te beschermen. Daardoor voel je ook niets/weinig positiefs.
dat klopt wel ja, over dat afsluiten.... Het antwoord zit in mezelf ja, maar het schrijven op een forum helpt me wel om het helderder te krijgen. Ik doe nieuwe ideeen op, het is fijn dat mensen moeite doen me te begrijpen, mensen delen hun situatie wat ik ook fijn vind om te lezen. En bedenken wat ik wil, daar ben ik volop mee bezig
Die tip van het 'tijdelijk ergens anders wonen' vond ik een hele goede! Of een mooie reis of een nieuwe hobby, of ...
Iets van jou, jou alleen. Zonder vrouw, kids of interessante collega.
Is denk ik ook wel iets dat ik nodig heb...klinkt voor mij een beetje als opladen om daarna weer vol energie me in de drukte te kunnen storten.
Ook wil ik zeggen dat ik geloof dat verliefdheid een keuze is. Tegen spanning of een oogje op iemand hebben, kan je denk ik weinig doen, maar jij hebt het al 'zo ver' laten komen.
Ik denk dat je daarmee bij veel dames hier een gevoelige snaar hebt geraakt en je, als je die kritiek niet wil, je niet hier moet posten.
Succes,
Een keuze....Op een bepaalde manier wel ja...Ik ben er in ieder geval niet voor weggelopen...
Dat het een gevoelige snaar raakt is duidelijk ja
Ik wil best kritiek, daar niet van, maar wel graag gebaseerd op feiten en niet op de fantasie van de betreffende dame. Dan gaat het meer over hun gevoelige snaar...Ik vind dat ik mezelf best mag verdedigen tegen ongenuanceerd projecteren. Als de betreffende dames daar niet tegenkunnen, moeten ze niet reageren op mijn vraag... Bovendien is het maar een enkeling, en vind ik het echt fijn te merken hoe zorgvuldig, lief en toegewijd anderen hun best doen me zorgvuldig te begrijpen en me te helpen bij waar ik mee zit.
dinsdag 30 december 2008 om 22:15
Cheiron, oei oei oei! hoe meer ik lees, hoe meer alarmbellen ik begin te horen!
Alleen gaan wonen? Het begin van het einde. Ik heb er destijds uiteraard ook over gedacht, maar onderzoek bracht me tot het inzicht dat 80% van de mensen die "tijdelijk" uit elkaar gaan nooit meer samen verder gaan.
Ik denk dat de oplossing anders ligt: kijk je vrouw straks weer eens écht aan. Kïjk weer eens naar haar. En je collega...daar ligt je geluk niet! Ik ken je gevoel erg goed, maar echt...daar ligt het niet.
Alleen gaan wonen? Het begin van het einde. Ik heb er destijds uiteraard ook over gedacht, maar onderzoek bracht me tot het inzicht dat 80% van de mensen die "tijdelijk" uit elkaar gaan nooit meer samen verder gaan.
Ik denk dat de oplossing anders ligt: kijk je vrouw straks weer eens écht aan. Kïjk weer eens naar haar. En je collega...daar ligt je geluk niet! Ik ken je gevoel erg goed, maar echt...daar ligt het niet.
dinsdag 30 december 2008 om 22:46
Ben je nog bezig met een antwoord op 10.48 van Straal?
Ik denk dat het heel belangrijk is dat je erkent dat je stereotiep reageert in de zin van eerder opgeven dan verwachtingen bijstellen. Het is ook door een andere poster al vermeld: je lijkt wel te willen proberen omdat je dat kennelijk verantwoord gedrag vindt, je lijkt vooralsnog niet overtuigd van jouw en haar kracht om een nieuw begin te maken.
Jullie hebben samen twee kinderen gekregen. Man, wat een heftige aanslag op een relatie is dat. Er was als ik me goed herinner ook nog wat met de gezondheid van één van hen, weer een aanslag.
Woelige jaren, mogelijk vanwege de opvoeding van de kinderen of het leefbaar houden van jullie huis?
Ook overleefd.
Overigens: als gescheiden vrouw kan ik je melden dat het makkelijker lijkt aan de andere zijde, maar je vindt daar nog altijd jezelf. In hoeverre ervaar jij jouw vrouw als een hinder om bij jezelf te komen?
Ik denk dat het heel belangrijk is dat je erkent dat je stereotiep reageert in de zin van eerder opgeven dan verwachtingen bijstellen. Het is ook door een andere poster al vermeld: je lijkt wel te willen proberen omdat je dat kennelijk verantwoord gedrag vindt, je lijkt vooralsnog niet overtuigd van jouw en haar kracht om een nieuw begin te maken.
Jullie hebben samen twee kinderen gekregen. Man, wat een heftige aanslag op een relatie is dat. Er was als ik me goed herinner ook nog wat met de gezondheid van één van hen, weer een aanslag.
Woelige jaren, mogelijk vanwege de opvoeding van de kinderen of het leefbaar houden van jullie huis?
Ook overleefd.
Overigens: als gescheiden vrouw kan ik je melden dat het makkelijker lijkt aan de andere zijde, maar je vindt daar nog altijd jezelf. In hoeverre ervaar jij jouw vrouw als een hinder om bij jezelf te komen?
dinsdag 30 december 2008 om 23:05
quote:iry schreef op 30 december 2008 @ 02:52:
Ik merk op dat je de hardere en directe posts niet zo goed oppakt.
Dat is best jammer,want daarmee weiger je namelijk ook eens kritisch naar jezelf te kijken.
Ik herken het deels,hoe dichter bij de waarheid het zou kunnen liggen,hoe meer ik in de verdediging schiet.
Maar het siert en loont om kritisch naar je eigen aandeel te kijken.
wil ik best, maar ik ben nog niemand tegengekomen die kan onderbouwen dat ik mijn lul achterna loop om maar iets te noemen. En dat ik vooral op die ander val omdat het 'leen véél avontuurlijker , sexueel actiever type' is. Het wordt verpakt in een vraag, maar t is duidelijk dat BGB allang haar vooroordeel klaar heeft.Je mag best hard zijn, maar wel gegrond graag...
Veel van de geschreven woorden komen van vrouwen die al langer op de aardbol rondlopen (sorry dames! aan de buitenkant zie je het niet hoor!!) en veel ervaring hebben.
Een soort,been there,bought the t-shirt.
en dat maakt dat ze wellicht wat minder makkelijk door hun vooroordelen heen kunnen kijken en te snel klaar staan met hun vooroordeel en harde kritiek.
Gezien we eigenlijk ook maar sumiere info van je hebben blijft het natuurlijk hangen op wat aannames en giswerk.
tuurlijk snap ik dat. Maar dan stel ik het wel op prijs dat je je ervan bewust blijft dat je aan het gissen bent, en mij niet enorm hard gaat afrekenen op eigen verzinsels.
Je verteldt dat je vrouw en jij op een andere golflengte zitten.
Dat is niet verkeerd,het vergt alleen kundigheid om toch goed te communiceren.
De meeste stellen zijn niet zo goed in communiceren dus niets nieuws onder de zon.
wat dat betreft denk ik dat we inderdaad niet zoveel nieuws onder de zon zijn....
Daar kan een relatie therapie wel wat in betekenen.
Leren respect voor elkaar te hebben,beter te luisteren,de ander ruimte geven om te spreken en uiteindelijk samen tot een oplossing komen.
hoop ik wel ja
Je vrouw is explosief,daaruit concludeer ik dat ze een emotionele vrouw is.
waarschijnlijk draagt ze haar hart op haar tong,soms impulsief in haar uitlatingen,maar het is wel duidelijk.
En met duidelijkheid kan je wat.
Daarintegen neig ik te zeggen dat jij daar nog heel wat hebt te leren.
daar heb ik wel wat in te leren ja. Zoals je hier ook merkt heb ik de neiging om het eerst te negeren, en daarna best fel uit de hoek te komen (hoewel ik het imo wel netjes houd).
Wikken en wegen,analyseren heeft niet zoveel nut in je eentje binnen een relatie.
als ik het nooit naar buiten breng niet nee. Tegelijkertijd is dat wel hoe ikzelf graag met mijn binnenwereld omga. Genuanceerd en misschien wat traag.Het is mn zwakte én mn kracht....
Als jezelf tot een conclusie komt na veel denkwerk over iets en het dan pas gaat delen,ontneem je jezelf en de ander een hoop input,reflectie en de kans om het te toetsen of je het wel juist hebt.
Hmm, dat is ook wel zo. Tegelijk duurt het bij mij soms lang voordat een gevoel duidelijke woorden krijgt. Het vraagt dan van de ander veel geduld en rust om bij dat trage proces te blijven.
Je bent je gemis van je gevoel pas gaan delen nadat je verliefd werd?
Dat is op zijn minst ook opmerkelijk,waarom niet eerder?
Waarom niet direct aan de bel trekken als je ergens mee rondloopt.
Zo zet je iemand vreselijk buitenspel.
daar heb je gelijk in....Had ik achteraf eerder moeten doen. Maar ik heb het ook voor mezelf proberen te negeren, denk ik. En ik heb natuurlijk ook wel een langere geschiedenis met mijn vrouw, ik heb het op een bepaald punt geloof ik opgegeven. En dat duurt (helaas) bij mij dus een tijd voordat ik dat met zoveel woorden duidelijk naar buiten breng ja....
Is de verliefdheid toch veel belangrijker dan je laat overkomen.
Want toen vond je het pas de moeite om het te gaan delen..
Dat klopt, die verliefdheid is wat dat betreft wel een belangrijke impuls. Maar ook die verliefdheid heb ik een tijd lang proberen te negeren, zo van, gaat wel over, dat is toch geen verliefdheid, ik mag haar gewoon graag...Totdat ik op een dag toch moest bekennen: dit is toch wel meer dan graag mogen, als ik de hele dag aan haar loop te denken.
Terwijl je toch meldt dat je de twijfels al eerder voelde.
Beetje als het kalf verdronken is dempt men de put.
dat hoop ik niet, dat het te laat is....Maar we hebben al wel eerder 'crisisen' gehad hoor. Alleen nooit zo expliciet dat ik op het punt kom: zo wil ik eigenlijk niet verder.
Het lijkt alsof je vooral veel met jezelf bezig bent,waar mag je vrouw staan in het verhaal?
Zie je haar behoeftes,spreken jullie dat uit?
Daar hebben we het wel over ja. Gisteren echt een fijn en lang gesprek gehad. Waarbij we allebei wel heel eerlijk hebben kunnen zijn over hoe het is, wat we willen, nodig hebben, hoe we anders zijn.
Ik verbaas mij nog altijd hoe onzorgvuldig mensen met hun relatie om kunnen gaan en er snel richting uit elkaar gaan gedacht wordt.
Ik durf haast met zekerheid te zeggen dat je van een koude kermis thuiskomt als je huis en haard zou verlaten.
Lijkt me ook niet echt fijn nee...
Zou je al deze offers willen maken?
Is de prijs niet enorm groot voor een verliefdheid of laten we deze buiten beschouwing houden (wat eigenlijk onmogelijk is,het is tenslotte jou doorslag om je ongenoegen te melden bij je vrouw),voor je eigenbelang?
Nou, buiten beschouwing laten...Ik heb het misschien wat te bot gesteld in mijn irritatie naar bepaalde types hier. Zal ik zo zeggen: als de suggestie wordt gewekt dat ik me blind in een verliefdheid stort, zonder na te denken over wat ik op het spel zet, dan zeg ik: vergeet de verliefdheid. Het is wel zeker belangrijk in zoverre dat het de aanzet geweest is om iets bij mezelf en in onze relatie onder ogen te zien.
Namelijk toegeven aan de weg van de minste weerstand en weglopen van de hazard?
Nou, in mijn ogen loop ik niet weg, juist omdat ik besluit: ik wil ervoor gaan dat de liefde weer tussen mij en mijn vrouw opgang komt. Of begrijp ik dat je enkel het feit dat ik verliefd ben geworden (heb toegelaten) al weglopen vind?
Begrijp mij niet verkeerd,ik erken je gevoelens en die mogen er ook zijn,wegstoppen heeft geen zin.Ik begrijp alleen nooit zo goed dat iemand er mee kan rondlopen en pas als het vuur te heet wordt er pas een behoefte komt om er over te praten.
Wat is een relatie dan eigenlijk waard?
tja, een combinatie van denken dat het wel weggaat, willen geloven dat het niet echt verliefd zijn is, mijn karakter waarbij ik minder snel dingen verwoord, het verleden dat mijn vrouw en ik hebben opgebouwd...
Ik hoop dat onze relatie wel nog voldoende waard is, ondanks dit, ja...
Hoe belangrijk is de persoon waar je mee samen leeft en kinderen hebt gekregen eigenlijk als je het niet de moeite waard vind om er over te praten wanneer er nog zoveel is samen?
Nou ja, dat gesprek ben ik wel aangegaan, nu, toch? Alleen de eerste periode (het speelt misschien vanaf oktober) niet
Begrijp je hoe ontzettend pijnlijk dat is voor de andere partij?
Dat is haast niet te dragen.
Ik kan mij goed invoelen in de drang van je vrouw om je weg te sturen of zelf weg te gaan.
Haar hart is gebroken.
Hmm, ik geloof dat mijn vrouw vooral veel moeite heeft met het feit dat ik zeg dat het bij mij zo op is. Ze is zelf ook wel eens verliefd geweest op een ander. Ze is wel verdrietig, maar vooral over het feit dat ik niet meer volop kan zeggen: ik zie mezelf 80 met je worden.
Een tijdelijke afstand lijkt mij een heel slecht plan,dan verwijder je gevoelsmatig nog verder van elkaar en dat werkt niet bepaalt helend voor de relatie.
is voorlopig ook niet meer aan de orde...
Er liggen altijd zoveel oplossingen voor het oprapen.
Gevoel is namelijk wel te sturen als het er in de basis was.
En die moet er zijn anders trouwde je niet en kreeg je geen kinderen.
Tenzij er een vreselijk leed bij komt kijken zoals geweld,vreemdgaan of iets dergelijks,dan kom je aan de basis.
Maar jullie basis is nog zo enorm groot.
Ik wil je niets verkeerd in je schoenen schuiven,maar slechts een completer verhaal voor je neerleggen.
Ik vind je posts heel genuanceerd hoor. Je doet moeite me te begrijpen, bent eerlijk, gaat de confrontatie niet uit de weg. Heb ik geen enkel prpobleem mee hoor, het helpt me juist wel verder
Ik lees dat je al een besluit hebt genomen er toch voor te gaan en relatietherapie erbij te halen.
Goed van je!!
Ruzie van haar kant bestaat niet.
Ruzie heb je samen.
Ruzie heeft namelijk twee partijen nodig want in je eentje valt er niet veel te verwijten.
Weet je wat je vrouw dwars zit,wat de kern is?
Wat maakt haar kwaad,wat is jou houding of aandeel daarin?
Op het moment vooral de pijn van het niet houden van van mij. Eerder kon dat vanalles zijn.
Heeft je vrouw een hoge spanningdruk?
ja, best wel ja. Ik heb ook al gezegd dat het me slim lijkt om bijvoorbeeld hulp in de huishouding te zoeken, was ze het wel mee eens.
Is heel aannemelijk namelijk met twee jonge kinderen,evt werk en huishouden,het onderhouden van sociale contacten,je man te vriend houden etc.
Dat geldt overigens ook voor jou.
is ook soms veel ja...
Hoe beweeg je als gezin.
zijn er knelpunten die het gevoel dwarsbomen.En zo ja ,wat gebeurt er als je die samen wegneemt,krijgt het gevoel dan ruimte? lijkt mij wel toch?
Pff...dat zijn eigenlijk heel veel aannames en vragen.
En ik zou nog wel even doorkunnen gaan.
Ik projecteer waarschijnlijk ook een deel van mijn eigen situatie op jou verhaal.
valt wel mee hoor. En zolang je het met het besef doet dat het wellicht aannames zijn, niks mis mee toch? Ik ga het pas vervelend vinden als je me heel hard gaat afrekenen op dingen die niet waar zijn zonder stil te staan bij dat het wellicht een aanname is. Maar dat is in jouw post totaal niet aan de orde hoor
Overigens was mijn vriend niet verliefd op een ander.
Maar kwam gewoon uit het niets met de mededeling dat hij niet meer van mij hield en de relatie over was.
Veel factoren die daarbij kwamen kijken gaf hem deze conclusie.
Nu weten we dat vooral een enorme druk op beiden,binnen en buiten ons gezin de boosdoener is.
Langs elkaar heen leven,slecht communiceren.
We werken er hard aan. En ja dat was geforceerd in het begin.
Van mijn kant omdat ik helemaal geen zin had om iets leuks te doen met de man die zo'n diepe wond sloeg bij mij (ik hield en houd namelijk zielsveel van hem).
En hij niet omdat zijn gevoel weg was voor mij.
klinkt wel herkenbaar tot op zekere hoogte...
Maar we deden het,haalden her en der een paar angels weg.
Stoorzenders op praktisch vlak (o.a hulp in de huishouding om mij wat lucht te geven,betere verdeling van de taken,dat soort dingen).
Veel heel veel aandacht aan elkaar!!
De kinderen af en toe wegbrengen en iets samen doen.
Weekendje weg,avondje weg.Praten en de tv uit,samen een klus in huis doen, whatever!
...
Het lijken misschien allemaal zoethoudertjes,maar het stimuleert echt datgene weer terug te vinden wat je kwijt bent.
klinkt op zich wel hoopvol, dat dat voor jullie heeft gewerkt
Ik ben overigens ook genoeg ervaren om reele adviezen te geven.
Mee eens. En vooral , je bent genuanceerd genoeg waardoor je in mijn beleving goed aansluit bij mijn situatie, ook al ben je soms confronterend. Maar dat is niet erg, is soms nodig, ik kan soms ook (te) koppig zijn hoor
Ik hoop dat je iets hebt aan mijn post.
Als je wat meer over jullie situatie zou willen vertellen kan ik misschien gerichter mijn advies , mening of visie geven.
Ik hoop dat er in de posts die ik het laatste uur aan het beantwoorden bent, voldoende tussenzit?
Gooi alle strijd er tegenaan knul!!
Voor ieders belang,waarbij die van jezelf net zoveel prioriteit heeft,maar wed niet op het verkeerde paard.
Voorkomen is zoveel makkelijker dan genezen.
O ja,en vermijd die vrouw,zoek naar oplossingen waarbij dat mogelijk gemaakt kan worden.
Ik zou er kapot aan gaan als ik je vrouw was.
Bovendien is verliefdheid maar een vluchtige emotie.
Als je die niet voedt,is het snel dood.
ook dat is wel weer waar. Het verandert ook weer, de laatste dagen...
Lijkt mij heel verstandig deze niet te gaan voeden,er moet namelijk ruimte komen voor de gevoelens voor je vrouw.
Ik merk op dat je de hardere en directe posts niet zo goed oppakt.
Dat is best jammer,want daarmee weiger je namelijk ook eens kritisch naar jezelf te kijken.
Ik herken het deels,hoe dichter bij de waarheid het zou kunnen liggen,hoe meer ik in de verdediging schiet.
Maar het siert en loont om kritisch naar je eigen aandeel te kijken.
wil ik best, maar ik ben nog niemand tegengekomen die kan onderbouwen dat ik mijn lul achterna loop om maar iets te noemen. En dat ik vooral op die ander val omdat het 'leen véél avontuurlijker , sexueel actiever type' is. Het wordt verpakt in een vraag, maar t is duidelijk dat BGB allang haar vooroordeel klaar heeft.Je mag best hard zijn, maar wel gegrond graag...
Veel van de geschreven woorden komen van vrouwen die al langer op de aardbol rondlopen (sorry dames! aan de buitenkant zie je het niet hoor!!) en veel ervaring hebben.
Een soort,been there,bought the t-shirt.
en dat maakt dat ze wellicht wat minder makkelijk door hun vooroordelen heen kunnen kijken en te snel klaar staan met hun vooroordeel en harde kritiek.
Gezien we eigenlijk ook maar sumiere info van je hebben blijft het natuurlijk hangen op wat aannames en giswerk.
tuurlijk snap ik dat. Maar dan stel ik het wel op prijs dat je je ervan bewust blijft dat je aan het gissen bent, en mij niet enorm hard gaat afrekenen op eigen verzinsels.
Je verteldt dat je vrouw en jij op een andere golflengte zitten.
Dat is niet verkeerd,het vergt alleen kundigheid om toch goed te communiceren.
De meeste stellen zijn niet zo goed in communiceren dus niets nieuws onder de zon.
wat dat betreft denk ik dat we inderdaad niet zoveel nieuws onder de zon zijn....
Daar kan een relatie therapie wel wat in betekenen.
Leren respect voor elkaar te hebben,beter te luisteren,de ander ruimte geven om te spreken en uiteindelijk samen tot een oplossing komen.
hoop ik wel ja
Je vrouw is explosief,daaruit concludeer ik dat ze een emotionele vrouw is.
waarschijnlijk draagt ze haar hart op haar tong,soms impulsief in haar uitlatingen,maar het is wel duidelijk.
En met duidelijkheid kan je wat.
Daarintegen neig ik te zeggen dat jij daar nog heel wat hebt te leren.
daar heb ik wel wat in te leren ja. Zoals je hier ook merkt heb ik de neiging om het eerst te negeren, en daarna best fel uit de hoek te komen (hoewel ik het imo wel netjes houd).
Wikken en wegen,analyseren heeft niet zoveel nut in je eentje binnen een relatie.
als ik het nooit naar buiten breng niet nee. Tegelijkertijd is dat wel hoe ikzelf graag met mijn binnenwereld omga. Genuanceerd en misschien wat traag.Het is mn zwakte én mn kracht....
Als jezelf tot een conclusie komt na veel denkwerk over iets en het dan pas gaat delen,ontneem je jezelf en de ander een hoop input,reflectie en de kans om het te toetsen of je het wel juist hebt.
Hmm, dat is ook wel zo. Tegelijk duurt het bij mij soms lang voordat een gevoel duidelijke woorden krijgt. Het vraagt dan van de ander veel geduld en rust om bij dat trage proces te blijven.
Je bent je gemis van je gevoel pas gaan delen nadat je verliefd werd?
Dat is op zijn minst ook opmerkelijk,waarom niet eerder?
Waarom niet direct aan de bel trekken als je ergens mee rondloopt.
Zo zet je iemand vreselijk buitenspel.
daar heb je gelijk in....Had ik achteraf eerder moeten doen. Maar ik heb het ook voor mezelf proberen te negeren, denk ik. En ik heb natuurlijk ook wel een langere geschiedenis met mijn vrouw, ik heb het op een bepaald punt geloof ik opgegeven. En dat duurt (helaas) bij mij dus een tijd voordat ik dat met zoveel woorden duidelijk naar buiten breng ja....
Is de verliefdheid toch veel belangrijker dan je laat overkomen.
Want toen vond je het pas de moeite om het te gaan delen..
Dat klopt, die verliefdheid is wat dat betreft wel een belangrijke impuls. Maar ook die verliefdheid heb ik een tijd lang proberen te negeren, zo van, gaat wel over, dat is toch geen verliefdheid, ik mag haar gewoon graag...Totdat ik op een dag toch moest bekennen: dit is toch wel meer dan graag mogen, als ik de hele dag aan haar loop te denken.
Terwijl je toch meldt dat je de twijfels al eerder voelde.
Beetje als het kalf verdronken is dempt men de put.
dat hoop ik niet, dat het te laat is....Maar we hebben al wel eerder 'crisisen' gehad hoor. Alleen nooit zo expliciet dat ik op het punt kom: zo wil ik eigenlijk niet verder.
Het lijkt alsof je vooral veel met jezelf bezig bent,waar mag je vrouw staan in het verhaal?
Zie je haar behoeftes,spreken jullie dat uit?
Daar hebben we het wel over ja. Gisteren echt een fijn en lang gesprek gehad. Waarbij we allebei wel heel eerlijk hebben kunnen zijn over hoe het is, wat we willen, nodig hebben, hoe we anders zijn.
Ik verbaas mij nog altijd hoe onzorgvuldig mensen met hun relatie om kunnen gaan en er snel richting uit elkaar gaan gedacht wordt.
Ik durf haast met zekerheid te zeggen dat je van een koude kermis thuiskomt als je huis en haard zou verlaten.
Lijkt me ook niet echt fijn nee...
Zou je al deze offers willen maken?
Is de prijs niet enorm groot voor een verliefdheid of laten we deze buiten beschouwing houden (wat eigenlijk onmogelijk is,het is tenslotte jou doorslag om je ongenoegen te melden bij je vrouw),voor je eigenbelang?
Nou, buiten beschouwing laten...Ik heb het misschien wat te bot gesteld in mijn irritatie naar bepaalde types hier. Zal ik zo zeggen: als de suggestie wordt gewekt dat ik me blind in een verliefdheid stort, zonder na te denken over wat ik op het spel zet, dan zeg ik: vergeet de verliefdheid. Het is wel zeker belangrijk in zoverre dat het de aanzet geweest is om iets bij mezelf en in onze relatie onder ogen te zien.
Namelijk toegeven aan de weg van de minste weerstand en weglopen van de hazard?
Nou, in mijn ogen loop ik niet weg, juist omdat ik besluit: ik wil ervoor gaan dat de liefde weer tussen mij en mijn vrouw opgang komt. Of begrijp ik dat je enkel het feit dat ik verliefd ben geworden (heb toegelaten) al weglopen vind?
Begrijp mij niet verkeerd,ik erken je gevoelens en die mogen er ook zijn,wegstoppen heeft geen zin.Ik begrijp alleen nooit zo goed dat iemand er mee kan rondlopen en pas als het vuur te heet wordt er pas een behoefte komt om er over te praten.
Wat is een relatie dan eigenlijk waard?
tja, een combinatie van denken dat het wel weggaat, willen geloven dat het niet echt verliefd zijn is, mijn karakter waarbij ik minder snel dingen verwoord, het verleden dat mijn vrouw en ik hebben opgebouwd...
Ik hoop dat onze relatie wel nog voldoende waard is, ondanks dit, ja...
Hoe belangrijk is de persoon waar je mee samen leeft en kinderen hebt gekregen eigenlijk als je het niet de moeite waard vind om er over te praten wanneer er nog zoveel is samen?
Nou ja, dat gesprek ben ik wel aangegaan, nu, toch? Alleen de eerste periode (het speelt misschien vanaf oktober) niet
Begrijp je hoe ontzettend pijnlijk dat is voor de andere partij?
Dat is haast niet te dragen.
Ik kan mij goed invoelen in de drang van je vrouw om je weg te sturen of zelf weg te gaan.
Haar hart is gebroken.
Hmm, ik geloof dat mijn vrouw vooral veel moeite heeft met het feit dat ik zeg dat het bij mij zo op is. Ze is zelf ook wel eens verliefd geweest op een ander. Ze is wel verdrietig, maar vooral over het feit dat ik niet meer volop kan zeggen: ik zie mezelf 80 met je worden.
Een tijdelijke afstand lijkt mij een heel slecht plan,dan verwijder je gevoelsmatig nog verder van elkaar en dat werkt niet bepaalt helend voor de relatie.
is voorlopig ook niet meer aan de orde...
Er liggen altijd zoveel oplossingen voor het oprapen.
Gevoel is namelijk wel te sturen als het er in de basis was.
En die moet er zijn anders trouwde je niet en kreeg je geen kinderen.
Tenzij er een vreselijk leed bij komt kijken zoals geweld,vreemdgaan of iets dergelijks,dan kom je aan de basis.
Maar jullie basis is nog zo enorm groot.
Ik wil je niets verkeerd in je schoenen schuiven,maar slechts een completer verhaal voor je neerleggen.
Ik vind je posts heel genuanceerd hoor. Je doet moeite me te begrijpen, bent eerlijk, gaat de confrontatie niet uit de weg. Heb ik geen enkel prpobleem mee hoor, het helpt me juist wel verder
Ik lees dat je al een besluit hebt genomen er toch voor te gaan en relatietherapie erbij te halen.
Goed van je!!
Ruzie van haar kant bestaat niet.
Ruzie heb je samen.
Ruzie heeft namelijk twee partijen nodig want in je eentje valt er niet veel te verwijten.
Weet je wat je vrouw dwars zit,wat de kern is?
Wat maakt haar kwaad,wat is jou houding of aandeel daarin?
Op het moment vooral de pijn van het niet houden van van mij. Eerder kon dat vanalles zijn.
Heeft je vrouw een hoge spanningdruk?
ja, best wel ja. Ik heb ook al gezegd dat het me slim lijkt om bijvoorbeeld hulp in de huishouding te zoeken, was ze het wel mee eens.
Is heel aannemelijk namelijk met twee jonge kinderen,evt werk en huishouden,het onderhouden van sociale contacten,je man te vriend houden etc.
Dat geldt overigens ook voor jou.
is ook soms veel ja...
Hoe beweeg je als gezin.
zijn er knelpunten die het gevoel dwarsbomen.En zo ja ,wat gebeurt er als je die samen wegneemt,krijgt het gevoel dan ruimte? lijkt mij wel toch?
Pff...dat zijn eigenlijk heel veel aannames en vragen.
En ik zou nog wel even doorkunnen gaan.
Ik projecteer waarschijnlijk ook een deel van mijn eigen situatie op jou verhaal.
valt wel mee hoor. En zolang je het met het besef doet dat het wellicht aannames zijn, niks mis mee toch? Ik ga het pas vervelend vinden als je me heel hard gaat afrekenen op dingen die niet waar zijn zonder stil te staan bij dat het wellicht een aanname is. Maar dat is in jouw post totaal niet aan de orde hoor
Overigens was mijn vriend niet verliefd op een ander.
Maar kwam gewoon uit het niets met de mededeling dat hij niet meer van mij hield en de relatie over was.
Veel factoren die daarbij kwamen kijken gaf hem deze conclusie.
Nu weten we dat vooral een enorme druk op beiden,binnen en buiten ons gezin de boosdoener is.
Langs elkaar heen leven,slecht communiceren.
We werken er hard aan. En ja dat was geforceerd in het begin.
Van mijn kant omdat ik helemaal geen zin had om iets leuks te doen met de man die zo'n diepe wond sloeg bij mij (ik hield en houd namelijk zielsveel van hem).
En hij niet omdat zijn gevoel weg was voor mij.
klinkt wel herkenbaar tot op zekere hoogte...
Maar we deden het,haalden her en der een paar angels weg.
Stoorzenders op praktisch vlak (o.a hulp in de huishouding om mij wat lucht te geven,betere verdeling van de taken,dat soort dingen).
Veel heel veel aandacht aan elkaar!!
De kinderen af en toe wegbrengen en iets samen doen.
Weekendje weg,avondje weg.Praten en de tv uit,samen een klus in huis doen, whatever!
...
Het lijken misschien allemaal zoethoudertjes,maar het stimuleert echt datgene weer terug te vinden wat je kwijt bent.
klinkt op zich wel hoopvol, dat dat voor jullie heeft gewerkt
Ik ben overigens ook genoeg ervaren om reele adviezen te geven.
Mee eens. En vooral , je bent genuanceerd genoeg waardoor je in mijn beleving goed aansluit bij mijn situatie, ook al ben je soms confronterend. Maar dat is niet erg, is soms nodig, ik kan soms ook (te) koppig zijn hoor
Ik hoop dat je iets hebt aan mijn post.
Als je wat meer over jullie situatie zou willen vertellen kan ik misschien gerichter mijn advies , mening of visie geven.
Ik hoop dat er in de posts die ik het laatste uur aan het beantwoorden bent, voldoende tussenzit?
Gooi alle strijd er tegenaan knul!!
Voor ieders belang,waarbij die van jezelf net zoveel prioriteit heeft,maar wed niet op het verkeerde paard.
Voorkomen is zoveel makkelijker dan genezen.
O ja,en vermijd die vrouw,zoek naar oplossingen waarbij dat mogelijk gemaakt kan worden.
Ik zou er kapot aan gaan als ik je vrouw was.
Bovendien is verliefdheid maar een vluchtige emotie.
Als je die niet voedt,is het snel dood.
ook dat is wel weer waar. Het verandert ook weer, de laatste dagen...
Lijkt mij heel verstandig deze niet te gaan voeden,er moet namelijk ruimte komen voor de gevoelens voor je vrouw.
dinsdag 30 december 2008 om 23:06
quote:loomii schreef op 30 december 2008 @ 03:42:
Cheiron, ben jij altijd al zo'n zweefteef geweest (excusez le mot, 't is nogal laat)? Je schrijft dat je vrouw heel practisch en direct is en de toon en inhoud van jouw posts doen me nogal denken aan kennissen van me die zweethutten bouwen, de zonnewende vieren en druk in de weer zijn met hun diverse chakra's. Niks mis mee, maar de combi lijkt me wat lastig. Vandaar de vraag, ben jij (of je vrouw) daarin veranderd?Wij zijn allebei zweefteven, ik wat meer dan zij
Cheiron, ben jij altijd al zo'n zweefteef geweest (excusez le mot, 't is nogal laat)? Je schrijft dat je vrouw heel practisch en direct is en de toon en inhoud van jouw posts doen me nogal denken aan kennissen van me die zweethutten bouwen, de zonnewende vieren en druk in de weer zijn met hun diverse chakra's. Niks mis mee, maar de combi lijkt me wat lastig. Vandaar de vraag, ben jij (of je vrouw) daarin veranderd?Wij zijn allebei zweefteven, ik wat meer dan zij
dinsdag 30 december 2008 om 23:08
quote:Maroetje schreef op 30 december 2008 @ 06:50:
[...]
Ik geloof namelijk dat je pas klaar bent voor een nieuwe relatie als je de oude eerst goed hebt afgesloten. Het moet geen vlucht zijn... dan start je fout... kan het nooit wat worden. Je hebt dan al te veel voor elkaar opgegeven... er valt dan te veel te verwijten als het niet loopt.
Ik denk dat je daar heel erg gelijk in hebt...
[...]
Ik geloof namelijk dat je pas klaar bent voor een nieuwe relatie als je de oude eerst goed hebt afgesloten. Het moet geen vlucht zijn... dan start je fout... kan het nooit wat worden. Je hebt dan al te veel voor elkaar opgegeven... er valt dan te veel te verwijten als het niet loopt.
Ik denk dat je daar heel erg gelijk in hebt...
dinsdag 30 december 2008 om 23:20
quote:cheiron schreef op 30 december 2008 @ 21:05:
[...]
Goed te lezen dat je het terugkijkend voelt als een goede beslissing. Zo klinkt het ook wel in jullie geval, ruimte en afstand geeft bij jullie weer ruimte voor contact...
Hoe is voor jouw wat mamzelle schrijft? Namelijk dat je ook de deur openzet naar "de uitgang" en dat het dan moelijker is de confrontatie aan te gaan als het moeilijker is?
Ik heb de indruk dat het voor jullie juist andersom werkt, namelijk de confrontatie makkelijker maakt?
Trouwens mooi te lezen hoe je het hebt uitgelegd aan je dochter. Fijn dat ze er zo goed mee kan dealen.
Ik zie het zeker niet als een uitgang maar de ingang naar een nieuwe ontdekking. De sleur zat er enorm in bij ons en we zien nu beide de goede punten van elkaar en praten over de minpunten hoe we dit eventueel kunnen oplossen. Hoe komt het over en hoe zien we het.. We kunnen nu de tijd doorbrengen met dochterlief die ze verdient, ging niet altijd goed omdat er teveel spanning hing. En als we nu bij elkaar zijn is het gezellig en praten we over goede dingen.
En als het uiteindelijk toch niet werkt weten dat we er samen alles aan gedaan hebben, voorheen was het 1 richtingsverkeer namelijk.
Ja dochterlief is een toppertje
[...]
Goed te lezen dat je het terugkijkend voelt als een goede beslissing. Zo klinkt het ook wel in jullie geval, ruimte en afstand geeft bij jullie weer ruimte voor contact...
Hoe is voor jouw wat mamzelle schrijft? Namelijk dat je ook de deur openzet naar "de uitgang" en dat het dan moelijker is de confrontatie aan te gaan als het moeilijker is?
Ik heb de indruk dat het voor jullie juist andersom werkt, namelijk de confrontatie makkelijker maakt?
Trouwens mooi te lezen hoe je het hebt uitgelegd aan je dochter. Fijn dat ze er zo goed mee kan dealen.
Ik zie het zeker niet als een uitgang maar de ingang naar een nieuwe ontdekking. De sleur zat er enorm in bij ons en we zien nu beide de goede punten van elkaar en praten over de minpunten hoe we dit eventueel kunnen oplossen. Hoe komt het over en hoe zien we het.. We kunnen nu de tijd doorbrengen met dochterlief die ze verdient, ging niet altijd goed omdat er teveel spanning hing. En als we nu bij elkaar zijn is het gezellig en praten we over goede dingen.
En als het uiteindelijk toch niet werkt weten dat we er samen alles aan gedaan hebben, voorheen was het 1 richtingsverkeer namelijk.
Ja dochterlief is een toppertje
dinsdag 30 december 2008 om 23:35
quote:straal schreef op 30 december 2008 @ 10:48:
Wat maakt dat je je nu geen partner voelt en niet geliefd voelt? Is dat puur de gesprekken die je mist? Of is er nog wat anders (weinig sex, weinig complimentjes, weinig aandacht)?
Ehhm... Sex is wel goed op zich. Complimenten etc. geeft mijn vrouw wel, maar ik geef daar zelf niet zoveel om. Het is meer het gevoel dat hoe ik de dingen beleef, hoe dingen bij mij binnen komen, hoe ik dingen belangrijk vind, dat ik daar een te lange tijd te veel niet van heb kunnen delen. Wel een stuk natuurlijk, maar de nuance waar het mij omgaat wordt dan steeds gemist. Dat is ook een proces van zeven jaar hoor, en klinkt klein, maar het is toch langzaam gaan uithollen.
Alsof je zeg steeds via een audiorecorder iets wil overbrengen wat ook sterk visueel is. Er zal vast ook geluid bij zitten, en je komt een heel eind, maar toch mis je steeds iets wat uiteindelijk wel heel belangrijk is.
Wat gaf je de opluchting dat je vrouw daar weer mee stopte, dwz wat was de angst toen je vrouw de spullen ging verdelen. Was dat controleverlies, dat je vrouw de beslissing zou nemen in plaats van jou? Was dat de angst dat je gevoel uiten consequenties kon hebben? Was dat de angst dat jij het gebroken huwelijk van je ouders ging herhalen. Of was het iets anders?
Ehm... De angst dat ik het huwelijk van mijn ouders herhaal speelt wel mee ja. Toch was de opluchting meer iets van: Ik vind dat onze zeven jaar, onze kinderen, wij, het verdienen dat we erin investeren. Dat wil ik wel, en dat ze daar ruimte voor maakt, lucht mij op.
Het lijkt dat je weer valt voor de aandacht net zoals 7 jaar geleden bij je vrouw...
Op een bepaalde manier wel ja...Tegelijk heeft ze ook wel iets heel anders wat mijn vrouw weer niet zo heeft. Het zachte, het invoelen, het ingetogene....
Wederom eens met Meds. Jij beweert wel dat je niet de stereotype vreemdgaande man bent met een dikke BMW en dito ego, die een jonge blonde vrouw van 20 scoort als zijn vrouw even wat minder zin sex heeft, maar eigenlijk lijkt je daar wel op.
Ik geloof niet dat Meds de nuance inbracht die jij nu wel inbrengt. Meds was gewoon boos, en kwam dat even lekker spuien zonder zich te bekommeren of het misschien wel klopte.
Ook jij hebt een aardig ego (kijk eens hoe ideaal ik ben: ik kook, help in het huishouden, ik reageer gematigd en niet bot, ik ben de ideale partner) en als je minder aandacht van je vrouw krijgt, heb je ook de neiging om over te lopen naar een ander.
Kijk, ik wil best vergelijkingen horen die kritisch zijn. Ik denk dat je wel gelijk hebt met mijn 'aardig ego'. (en, dat heeft geen van de dames met hun 'botte' reacties hiervoor zo gezegd. Jouw reactie is toch echt heel wat genuanceerder, doordachter, etc. dan die van hun hoor....)
Wat dat betreft wel 'leuk' om zo naar mezelf te kijken. Ik zou mezelf inderdaad als totaal anders beschouwen, tegelijk herken ik ook wel dat ik er wel iets van heb....
Dat jij valt voor de geestelijke aandacht en niet voor de sexuele aandacht maakt het stereotype man die vlucht voor aandacht niet anders...
Hhhmm, het gaat dan vooral om het feit dat ik een tijd ben meegegaan in de "geestelijke aandacht" en daar van geniet? Op een bepaalde manier was dat wel een hele verademing ja, in vergelijking met thuis. Dus vlucht....Op een bepaalde manier wel ja. Hoewel het veel sluipender gebeurt. Ik bedoel, ik ben aan het werk, heb gesprekken, contact...Dat is toch wel wat anders dan met iemand het bed induiken vind ik...Maar goed, het is inderdaad ook een 'vlucht' uit dat wat ik mis thuis.
Misschien is het goed om jezelf een paar vragen te stellen:
- Waarom probeer ik mijn liefde te bewijzen door ideaal te zijn? Vind ik mezelf eigenlijk helemaal niet zo goed?
ik geloof niet dat dat het punt bij me is...
- Als ik iets graag wil, doe ik het dan ook als mijn vrouw het er niet mee eens is?
Ik denk dat dat wel iets is waar ik aandacht voor moet hebben. Zeg maar af en toe ruimte voor hoe ik anders ben en ruimte nemen om dat tot uitdrukking te brengen. Ik kan wel de neiging hebben om me dan te schikken, en er uiteindelijk toch last van te hebben.
- Kunnen mensen mij beinvloeden door aandacht te geven? Loop ik harder voor mensen die mij complimentjes geven?
Dat wel ja. Maar goed, wat dan nog? Ik zie daar het probleem niet zo van, leg uit?
- Is mijn vrouw verantwoordelijk om voor mij als volwassen man te zorgen of ben ik dat zelf?
tuurlijk ben ik dat zelf. Ik moet leren mezelf meer te laten horen, daar ben alleen ik verantwoordelijk voor...
- Waar kan men je midden in de nacht voor wakker maken? Wat zou je doen met een miljoen? Doe ik dat nu al in mijn dagelijks leven?
Ik heb bijzonder leuk werk (en nee, niet alleen om "haar".) en doe wel wat ik echt wil doen met mn leven. Het is denk ik juist, dat ik die vervulling ook meer met mijn vrouw wil delen, en dat stukje ook in mijn relatie wil kunnen voelen
Wat maakt dat je je nu geen partner voelt en niet geliefd voelt? Is dat puur de gesprekken die je mist? Of is er nog wat anders (weinig sex, weinig complimentjes, weinig aandacht)?
Ehhm... Sex is wel goed op zich. Complimenten etc. geeft mijn vrouw wel, maar ik geef daar zelf niet zoveel om. Het is meer het gevoel dat hoe ik de dingen beleef, hoe dingen bij mij binnen komen, hoe ik dingen belangrijk vind, dat ik daar een te lange tijd te veel niet van heb kunnen delen. Wel een stuk natuurlijk, maar de nuance waar het mij omgaat wordt dan steeds gemist. Dat is ook een proces van zeven jaar hoor, en klinkt klein, maar het is toch langzaam gaan uithollen.
Alsof je zeg steeds via een audiorecorder iets wil overbrengen wat ook sterk visueel is. Er zal vast ook geluid bij zitten, en je komt een heel eind, maar toch mis je steeds iets wat uiteindelijk wel heel belangrijk is.
Wat gaf je de opluchting dat je vrouw daar weer mee stopte, dwz wat was de angst toen je vrouw de spullen ging verdelen. Was dat controleverlies, dat je vrouw de beslissing zou nemen in plaats van jou? Was dat de angst dat je gevoel uiten consequenties kon hebben? Was dat de angst dat jij het gebroken huwelijk van je ouders ging herhalen. Of was het iets anders?
Ehm... De angst dat ik het huwelijk van mijn ouders herhaal speelt wel mee ja. Toch was de opluchting meer iets van: Ik vind dat onze zeven jaar, onze kinderen, wij, het verdienen dat we erin investeren. Dat wil ik wel, en dat ze daar ruimte voor maakt, lucht mij op.
Het lijkt dat je weer valt voor de aandacht net zoals 7 jaar geleden bij je vrouw...
Op een bepaalde manier wel ja...Tegelijk heeft ze ook wel iets heel anders wat mijn vrouw weer niet zo heeft. Het zachte, het invoelen, het ingetogene....
Wederom eens met Meds. Jij beweert wel dat je niet de stereotype vreemdgaande man bent met een dikke BMW en dito ego, die een jonge blonde vrouw van 20 scoort als zijn vrouw even wat minder zin sex heeft, maar eigenlijk lijkt je daar wel op.
Ik geloof niet dat Meds de nuance inbracht die jij nu wel inbrengt. Meds was gewoon boos, en kwam dat even lekker spuien zonder zich te bekommeren of het misschien wel klopte.
Ook jij hebt een aardig ego (kijk eens hoe ideaal ik ben: ik kook, help in het huishouden, ik reageer gematigd en niet bot, ik ben de ideale partner) en als je minder aandacht van je vrouw krijgt, heb je ook de neiging om over te lopen naar een ander.
Kijk, ik wil best vergelijkingen horen die kritisch zijn. Ik denk dat je wel gelijk hebt met mijn 'aardig ego'. (en, dat heeft geen van de dames met hun 'botte' reacties hiervoor zo gezegd. Jouw reactie is toch echt heel wat genuanceerder, doordachter, etc. dan die van hun hoor....)
Wat dat betreft wel 'leuk' om zo naar mezelf te kijken. Ik zou mezelf inderdaad als totaal anders beschouwen, tegelijk herken ik ook wel dat ik er wel iets van heb....
Dat jij valt voor de geestelijke aandacht en niet voor de sexuele aandacht maakt het stereotype man die vlucht voor aandacht niet anders...
Hhhmm, het gaat dan vooral om het feit dat ik een tijd ben meegegaan in de "geestelijke aandacht" en daar van geniet? Op een bepaalde manier was dat wel een hele verademing ja, in vergelijking met thuis. Dus vlucht....Op een bepaalde manier wel ja. Hoewel het veel sluipender gebeurt. Ik bedoel, ik ben aan het werk, heb gesprekken, contact...Dat is toch wel wat anders dan met iemand het bed induiken vind ik...Maar goed, het is inderdaad ook een 'vlucht' uit dat wat ik mis thuis.
Misschien is het goed om jezelf een paar vragen te stellen:
- Waarom probeer ik mijn liefde te bewijzen door ideaal te zijn? Vind ik mezelf eigenlijk helemaal niet zo goed?
ik geloof niet dat dat het punt bij me is...
- Als ik iets graag wil, doe ik het dan ook als mijn vrouw het er niet mee eens is?
Ik denk dat dat wel iets is waar ik aandacht voor moet hebben. Zeg maar af en toe ruimte voor hoe ik anders ben en ruimte nemen om dat tot uitdrukking te brengen. Ik kan wel de neiging hebben om me dan te schikken, en er uiteindelijk toch last van te hebben.
- Kunnen mensen mij beinvloeden door aandacht te geven? Loop ik harder voor mensen die mij complimentjes geven?
Dat wel ja. Maar goed, wat dan nog? Ik zie daar het probleem niet zo van, leg uit?
- Is mijn vrouw verantwoordelijk om voor mij als volwassen man te zorgen of ben ik dat zelf?
tuurlijk ben ik dat zelf. Ik moet leren mezelf meer te laten horen, daar ben alleen ik verantwoordelijk voor...
- Waar kan men je midden in de nacht voor wakker maken? Wat zou je doen met een miljoen? Doe ik dat nu al in mijn dagelijks leven?
Ik heb bijzonder leuk werk (en nee, niet alleen om "haar".) en doe wel wat ik echt wil doen met mn leven. Het is denk ik juist, dat ik die vervulling ook meer met mijn vrouw wil delen, en dat stukje ook in mijn relatie wil kunnen voelen
dinsdag 30 december 2008 om 23:43
quote:straal schreef op 30 december 2008 @ 17:36:
Dank je voor je compliment, Tia Dalma (mooie nick!)
Inderdaad verwoordt Cheiron het inderdaad een beetje venijnig, maar hij blijft wel antwoorden op posts. Respect daarvoor, dat is een verademing in vergelijking met topic openers die nooit meer terugkomen of hun topic laten verwijderen als ze een antwoord krijgen dat ze niet zint.
Tja, er werd me op een gegeven moment gezegd dat ik posts die niet in mijn straatje paste negeerde, wat ik inderdaad deed. En mee eens, de sfeer is niet zo leuk als ik er dan ook met mijn irritatie venijnig op inga. Ik heb me inderdaad zwaar zitten ergeren ja, aan bepaalde posts. Maar goed, ze waren ook niet mals, dus ik vind dat je dan best de bal terug mag krijgen. Bovendien kom ik dat soort posts ook niet meer zo tegen omdat de reacties genuanceerder worden. Dat is dan wel iets waar ik blij mee ben ( en wat ik ook bijzonder waardeer )
Cheiron, waarom heb je gekozen voor jouw nick? Ik meen dat dit een Griekse god was, die verwond was geraakt. Voel jij je zo?
Ehm, ja Hij is de gewonde genezer. Ik heb zelf reuma, maar genees wel anderen in mijn werk... Vind ik wel een mooi beeld. Bovendien moet cheiron leren mens te worden (oftwel: echt aards) om te genezen van zijn eigen verwonding. Herken ik ook wel...
Dank je voor je compliment, Tia Dalma (mooie nick!)
Inderdaad verwoordt Cheiron het inderdaad een beetje venijnig, maar hij blijft wel antwoorden op posts. Respect daarvoor, dat is een verademing in vergelijking met topic openers die nooit meer terugkomen of hun topic laten verwijderen als ze een antwoord krijgen dat ze niet zint.
Tja, er werd me op een gegeven moment gezegd dat ik posts die niet in mijn straatje paste negeerde, wat ik inderdaad deed. En mee eens, de sfeer is niet zo leuk als ik er dan ook met mijn irritatie venijnig op inga. Ik heb me inderdaad zwaar zitten ergeren ja, aan bepaalde posts. Maar goed, ze waren ook niet mals, dus ik vind dat je dan best de bal terug mag krijgen. Bovendien kom ik dat soort posts ook niet meer zo tegen omdat de reacties genuanceerder worden. Dat is dan wel iets waar ik blij mee ben ( en wat ik ook bijzonder waardeer )
Cheiron, waarom heb je gekozen voor jouw nick? Ik meen dat dit een Griekse god was, die verwond was geraakt. Voel jij je zo?
Ehm, ja Hij is de gewonde genezer. Ik heb zelf reuma, maar genees wel anderen in mijn werk... Vind ik wel een mooi beeld. Bovendien moet cheiron leren mens te worden (oftwel: echt aards) om te genezen van zijn eigen verwonding. Herken ik ook wel...
dinsdag 30 december 2008 om 23:45
quote:wolkenvrouw schreef op 30 december 2008 @ 22:02:
De keuze is aan jou. Termen als "soulmate" en "liefde van mijn leven" zijn voor mij voor altijd besmet. het bestaat niet. Houden van is een keuze. Je kunt er werkelijk voor kiezen om van iemand te houden, of om daarmee te stoppen.
Sterkte. Eenvoudig is het niet!
Bedankt voor je reactie. Fijn om dit soort verhalen te lezen, is wel bemoedigend....
De keuze is aan jou. Termen als "soulmate" en "liefde van mijn leven" zijn voor mij voor altijd besmet. het bestaat niet. Houden van is een keuze. Je kunt er werkelijk voor kiezen om van iemand te houden, of om daarmee te stoppen.
Sterkte. Eenvoudig is het niet!
Bedankt voor je reactie. Fijn om dit soort verhalen te lezen, is wel bemoedigend....
dinsdag 30 december 2008 om 23:46
quote:wolkenvrouw schreef op 30 december 2008 @ 22:15:
Cheiron, oei oei oei! hoe meer ik lees, hoe meer alarmbellen ik begin te horen!
Alleen gaan wonen? Het begin van het einde. Ik heb er destijds uiteraard ook over gedacht, maar onderzoek bracht me tot het inzicht dat 80% van de mensen die "tijdelijk" uit elkaar gaan nooit meer samen verder gaan.
Ik denk dat de oplossing anders ligt: kijk je vrouw straks weer eens écht aan. Kïjk weer eens naar haar. En je collega...daar ligt je geluk niet! Ik ken je gevoel erg goed, maar echt...daar ligt het niet.Ik denk ook dat dat voor nu niet een goede keus zou zijn voor ons...
Cheiron, oei oei oei! hoe meer ik lees, hoe meer alarmbellen ik begin te horen!
Alleen gaan wonen? Het begin van het einde. Ik heb er destijds uiteraard ook over gedacht, maar onderzoek bracht me tot het inzicht dat 80% van de mensen die "tijdelijk" uit elkaar gaan nooit meer samen verder gaan.
Ik denk dat de oplossing anders ligt: kijk je vrouw straks weer eens écht aan. Kïjk weer eens naar haar. En je collega...daar ligt je geluk niet! Ik ken je gevoel erg goed, maar echt...daar ligt het niet.Ik denk ook dat dat voor nu niet een goede keus zou zijn voor ons...
dinsdag 30 december 2008 om 23:49
quote:mamzelle schreef op 30 december 2008 @ 22:46:
Ben je nog bezig met een antwoord op 10.48 van Straal?
Jaa, sjonge, wat een klus zeg al die uitgebreide reacties. T is wel goed om te doen hoor, maar ik ben er wel ff mee bezig
Ik ga nu ook niet reageren op je vragen, doe ik morgen of anders in t nieuwe jaar, ok?
Iedereen bedankt voor de reacties tot nu toe in ieder geval
Ben je nog bezig met een antwoord op 10.48 van Straal?
Jaa, sjonge, wat een klus zeg
al die uitgebreide reacties. T is wel goed om te doen hoor, maar ik ben er wel ff mee bezig Ik ga nu ook niet reageren op je vragen, doe ik morgen of anders in t nieuwe jaar, ok?
Iedereen bedankt voor de reacties tot nu toe in ieder geval
woensdag 31 december 2008 om 01:55
Wat knap dat jij in een geschreven bericht kan lezen dat iemand boos is. Maar met die volslagen irrelevante reactie omzeil je natuurlijk de vraag waarom jij denkt anders te zijn dan iedereen in een midlife crisis. Waarom ben jij zo allergisch voor "stereotypen"? Waarschijnlijk omdat je jezelf ook al had afgevraagd waarom jij.. de zwevende, begripvolle, geëmancipeerde man, die enorm veel woorden nodig heeft om om de hete brij heen te draaien, ineens ook een standaard penopauze bleek te hebben. Ach wat een tegenvaller voor je zelfbeeld...
