Relaties
alle pijlers
houden van
zaterdag 27 december 2008 om 22:35
Hallo Allemaal,
Ik zit in een minder fijne situatie.
Ben 7 jaar getrouwd en heb twee kinderen van 4 en bijna 6.
Op zich, als ik kijk naar mijn relatie, is het niet de slechtste relatie. We kunnen leuke gesprekken hebben, hebben dezelfde smaak, zijn het min of meer eens over de opvoeding van onze kinderen. We kunnen ook enorm botsen, maar de laatste tijd gaat dat een stuk beter.
De afgelopen jaren zijn een stuk woeliger geweest, met veel ruzie van haar kant en contact verbreken van mijn kant, waarbij die twee gedragspatronen op elkaar hebben gewerkt.
Nu dus rustiger vaarwater, alleen: ik geloof dat ik gewoon niet meer van mijn vrouw houd.
Het hele punt is vooral aangezwengeld doordat ik verliefd ben geworden op een ander. Nu ben ikzelf van mening dat dat verliefd worden meer bijzaak is. De vraag is naar mijn idee: wat maakt dat ik daarvoor zo opensta?
Het lastige met houden van is dat het zo niet te sturen is. Ik bedoel, ik zou uiteindelijk liever zielsveel van mijn vrouw houden. Zeker omdat we kinderen hebben, en de rest ook wel redelijk samengaat. Alleen, die vonk mist. Dat echt voor iemand gaan. De liefde, hoewel dat ook niet helemaal waar is: ik heb ook wel weer vanalles over voor mijn vrouw. Hoewel dat soms meer voelt als een van mijn vrienden waar ik iets voor over heb....
Als er niet zoveel op het spel zou staan, zou het een stuk makkelijker zijn. Maar ik houd bijzonder veel van mn kinderen, en wil graag de juiste beslissing nemen. Alleen, wat te doen? Daar hebben jullie natuurlijk ook geen pasklaar antwoord op, ik hoop alleen wel wat meer helderheid te krijgen door er over van gedachten te wisselen...
Ik zit in een minder fijne situatie.
Ben 7 jaar getrouwd en heb twee kinderen van 4 en bijna 6.
Op zich, als ik kijk naar mijn relatie, is het niet de slechtste relatie. We kunnen leuke gesprekken hebben, hebben dezelfde smaak, zijn het min of meer eens over de opvoeding van onze kinderen. We kunnen ook enorm botsen, maar de laatste tijd gaat dat een stuk beter.
De afgelopen jaren zijn een stuk woeliger geweest, met veel ruzie van haar kant en contact verbreken van mijn kant, waarbij die twee gedragspatronen op elkaar hebben gewerkt.
Nu dus rustiger vaarwater, alleen: ik geloof dat ik gewoon niet meer van mijn vrouw houd.
Het hele punt is vooral aangezwengeld doordat ik verliefd ben geworden op een ander. Nu ben ikzelf van mening dat dat verliefd worden meer bijzaak is. De vraag is naar mijn idee: wat maakt dat ik daarvoor zo opensta?
Het lastige met houden van is dat het zo niet te sturen is. Ik bedoel, ik zou uiteindelijk liever zielsveel van mijn vrouw houden. Zeker omdat we kinderen hebben, en de rest ook wel redelijk samengaat. Alleen, die vonk mist. Dat echt voor iemand gaan. De liefde, hoewel dat ook niet helemaal waar is: ik heb ook wel weer vanalles over voor mijn vrouw. Hoewel dat soms meer voelt als een van mijn vrienden waar ik iets voor over heb....
Als er niet zoveel op het spel zou staan, zou het een stuk makkelijker zijn. Maar ik houd bijzonder veel van mn kinderen, en wil graag de juiste beslissing nemen. Alleen, wat te doen? Daar hebben jullie natuurlijk ook geen pasklaar antwoord op, ik hoop alleen wel wat meer helderheid te krijgen door er over van gedachten te wisselen...
donderdag 1 januari 2009 om 19:50
Eens met Kimmetje, mooie post Lolapoloeza!
Cheiron, ik heb de indruk dat je het probleem verplaatst buiten jezelf, dus ik ga nu een ongenuanceerde post schrijven. Niet kwaad of aanvallend of arrogant bedoeld, maar volgens mij heb je even een trap uit je comfort zone nodig.
quote:cheiron schreef op 31 december 2008 @ 12:29:
Alleen die heftige emotie, als die op mij gericht is, is dat een stuk lastiger.
Ik heb het idee dat als je vrouw je nu aanspreekt op gedrag (boos worden, kritiek leveren), je gedrag vertoont van een klein kind (wegkruipen, venijn of acceptatie zoeken).
Wat is er in het verleden gedaan wat dit "kindgedrag" oproept? Hadden je ouders vroeger veel ruzie? Kreeg je vroeger als kind veel kritiek over je heen? Herinnert boosheid en kritiek in het heden je aan je vroegere pijn als kind?
Als je je gekwetst voelt, kun je dan redenen noemen waarom dat is? Heeft dat met de huidige situatie te maken of is dat iets uit het verleden? Weet je vrouw of een ander dat je gekwetst bent en heb je nagevraagd of de opmerking zo bedoeld was als jij hem opvatte? Ben je zelf zo brandschoon en kwets je nooit iemand?
Als je je venijnige opmerkingen maakt, heeft dat te maken met de persoon tegenover je of is dat om vroegere kwetsingen te compenseren? Zo ja, vind je het eerlijk is om goedbedoelende mensen zoals je vrouw te straffen met venijn omdat jij nog een zwakke plek vanuit het verleden hebt? Heb je vroegere kwetsingen wel eens benoemd en ben je daar ongehoord boos of verdrietig over geweest of heb je het stilletjes weggestopt en je gevoelens daarover nooit geuit en doorleefd?
Wil je een groot kind/slachtoffer blijven dat vertroeteld en beschermd moet worden?
Of wil je een volwassen man zijn, die vol eigenliefde en zelfrespect in het leven staat en zijn geluk niet laat afhangen van factoren in zijn omgeving, maar zelf verantwoordelijkheid en risico neemt om zijn dromen na te leven in harmonie met zijn omgeving.
quote:cheiron schreef op 31 december 2008 @ 12:29:
Ik denk dat je wel een aardig groot ego hebt, maar ik ben getriggerd door het feit dat je vluchtneigingen hebt bij heftige emoties en dat je reageert door ontkenning (negeren) of irritatie (venijn, aanvallen).
Dat heb je wel een punt ja. Ik merk inderdaad dat ik die twee uitersten gebruik. Ofwel haak ik innerlijk af. Ofwel wordt ik venijnig.... Ik geloof dat ik inderdaad weinig andere opties zie.
Kun je kritiek of boosheid leren beschouwen als een geschenk van een ander aan jou, dat je dankbaar kunt aannemen (dank je wel, dit helpt me om een betere IK te worden) of netjes kunt weigeren (dank je wel, ik begrijp dat je dit vindt, maar ik doe het liever zo) in plaats van ondankbaar weg te gooien (negeren) of terug te smijten (venijn) omdat het raakt aan op een punt dat je (nog) niet beheerst?
quote:cheiron schreef op 31 december 2008 @ 12:29:
Toch kan ik er wel een aantal [slechte punten] noemen denk ik:
A)
ik spreek me te weinig uit
ik twijfel te lang
ik ben te traag in mijn reacties
ik stel dingen te lang uit
C)
ik ben erg koppig
ik ben soms zo gedreven dat ik weinig ruimte laat voor anderen
D)
ik schrik van heftige emoties en reageer met venijnige ratio
ik blokkeer mijn boosheid waardoor die later soms onbedoeld te hard naar buiten komt
E)
ik ben erg vergeetachtig
Ik vraag me af bij je zwakke punten:
A) Kun je je eigen weg volgen in de relatie met je vrouw zonder bang te zijn dat je haar liefde verliest als je iets doet waar ze het niet mee eens is?
Kun je de durf hebben om een keuze te maken en die later te herzien omdat die niet goed uitpakt? Wat is er mis met een foute keuze maken?
C) Kun je een mening van een ander meenemen in je besluitvorming zonder dat je bang bent dat je wordt opgeslokt en niet meer jezelf kunt zijn?
D) Zie hierboven
E) Heb je hier in het verleden actie op ondernomen of ben je gewoon zo?
quote:cheiron schreef op 31 december 2008 @ 16:28:
Trek jij je in jezelf terug als Mevr C moppert dat je te weinig betrokken bent , of als zij aandacht vraagt ?
Dat is wel iets dat ik kan doen ja. Niet altijd, maar soms wel. Ook dat is iets dat ik meer wil doen, me uitspreken.
Pardon? De vrouw van wie je houdt, vraagt of je haar wat meer aandacht wil geven en jij wilt je meer uitspreken dat jij je eigen tijd nodig hebt?
quote:meds schreef op 31 december 2008 @ 17:53:
O, nu snap ik het. Meneer Cheiron is begripvolle, veel pratende echtgenoot, helpt in de huishouding, is (over)gevoelig, kortom de metroman bij uitstek. En hij is natuurlijk een enorme goede vader. Mevrouw Cheiron, is erg agressief en ook nog vreselijk jaloers op de kinderen, daarbij begrijpt ze meneer Cheiron niet. En dus gaat deze griekse godheid zijn gekwetste hart uitstorten bij een collega, en zij begrijpt hem wel..... en dan ineens is hij verliefd..... maar neuken nee daar denkt deze man niet aan, hij is te druk met zijn emoties. Hij is dus vooral druk met zichzelf, de enige op wie hij werkelijk verliefd is hij namelijk zelf...
Eens met Meds. Je bent niet alleen in het universum. Je vrouw heeft deze hele week elke avond met jou gepraat, omdat JIJ je niet lekker in je relatie voelt. Heb jij al waardering laten blijken naar je vrouw voor deze geste naar jou? En dan op een manier die zij waardeert (actie)?
quote:cheiron schreef op 31 december 2008 @ 12:29:
Heb juist een functie waarin ik naar heel veel mensen luister, ze probeer te begrijpen, en dat vertaal naar wat er nodig is in de organisatie.
[....]
Het is vaak meer dat mijn vrouw zelf neerbuigend is over zichzelf. Onzeker, op zoek naar waardering, verlangend naar meer dynamiek, tegelijkertijd zichzelf daarin neigt uit te putten... Ik luister daar wel naar, maar mijn "oplossingen" zijn vaak heel anders dan wat zijn als oplossing ziet (zij is sterk extravert georienteerd, dus wil actie, ik zoek de oplossing veel meer introvert.
Wil jij graag nodig gevonden worden? Kan het zijn dat je liever andermans problemen oplost, zodat je niet met jezelf en je eigen problemen geconfronteerd wordt?
Ik heb de indruk dat je niet erg respectvol over je vrouw denkt (ze verdient het dat ik me inzet voor de relatie, ze is onzeker).
Als ze haar behoefte aangeeft (ze vertelt dat ze meer dynamiek wil en complimentjes van jou), geef jij aan dat dat niet jouw oplossing is (ik heb geen complimentjes nodig en zoek de oplossing door analyse van mezelf) en reageer jij met een vaderlijke opmerking (ze neigt zich uit te putten).
Waarom neem jij de behoeften van je vrouw niet serieus, en ben je in je relatie of een bang kind (ik heb rust nodig, niet boos op mij worden) of een vader die zijn oplossingen doordramt (meisje, doe maar wat goed voor je is en doe introverte reflectie zoals ik) in plaats van een gelijkwaardige partner?
quote:cheiron schreef op 31 december 2008 @ 18:48:
We komen er ook wel langzaam op uit dat mijn vrouw ook meer ruimte voor zichzelf moet zoeken. Ze heeft de neiging om heel hard door te werken en zichzelf te vergeten. Op een gegeven moment maakt dat ook dat zij een positieve inbreng minder goed kan ontvangen, laat staan zelf inbrengen.
Hier leg je trouwens weer schaamteloos jouw probleem bij je vrouw neer.
Jouw oplossingen hoeven niet je vrouws oplossingen te zijn. Maak eens afzonderlijk van elkaar een verlanglijst van wat je zou wensen van elkaar, bijvoorbeeld op het gebied van aandacht, knuffels, sex, familie, huishouden, financien, cursussen, tijd, aandacht etc. en een lijst met persoonlijke doelen van het komende jaar.
Wissel jullie lijsten dan uit, en ga eens focusen op het vervullen van de wensen van je vrouw en het ondersteunen van haar doelen in plaats van wat zij voor jou kan doen. En dan niet bijhouden wat je vrouw voor jou doet, nee, focusen op hoe JIJ een goede partner kan zijn en je vrouw verrassen door het vervullen van haar diepste wensen.
quote:cheiron schreef op 28 december 2008 @ 10:09:
Mag ik je bedanken voor het verder kijken dan de stereotypen die ik hier regelmatig voorbij zie vliegen
quote:cheiron schreef op 31 december 2008 @ 18:48:
Dat omschrijf je leuk....Had ik al gezegd dat ik het echt waardeer dat je zo uitgebreid ingaat op mijn topic?
Kan het zijn dat je in het dagelijkse leven een flirt bent en kan het zijn dat jouw vrouw onzeker wordt van de aandacht die je aan andere vrouwen besteedt?
In het algemeen:
Kun jij jezelf zien als een gewoon mens met plus en minpunten, zonder dat je superieur hoeft te zijn aan anderen (ik blijf tenminste altijd redelijk, ik help anderen de "juiste" weg te volgen) of inferieur aan anderen (ik kan nog zoveel dingen niet, ik heb de aandacht van anderen nodig om me goed te voelen)?
Kun jij als je een zwak punt hebt (bijvoorbeeld emoties kort en bondig uiten) in plaats van het zwakke punt weg te rationaliseren als foute optie (emoties uiten is fout) , erkennen dat je een zwak punt hebt en dat dat bij je hoort zonder jezelf als geheel daarom af te wijzen? Als je iets negeert voor jezelf, betekent dat niet dat anderen er geen last van hebben. Als je het niet negeert en er veel over nadenkt, en je rot voelt over jezelf, dan verandert dat ook geen zak aan wie je bent. Jij wordt geen beter mens of betere partner door te zwelgen in je eigen gedachten analyses. Wat ga je in 2009 concreet aan je verbeterpunten doen?
quote:cheiron schreef op 30 december 2008 @ 23:35:
- Waarom probeer ik mijn liefde te bewijzen door ideaal te zijn? Vind ik mezelf eigenlijk helemaal niet zo goed?
ik geloof niet dat dat het punt bij me is...
En alhoewel je zegt van niet, heb ik het idee dat je toch enige onzekerheid hebt.
Kun jij ook zonder blikken of blozen 10 positieve punten van jezelf opnoemen?
Cheiron, ik heb de indruk dat je het probleem verplaatst buiten jezelf, dus ik ga nu een ongenuanceerde post schrijven. Niet kwaad of aanvallend of arrogant bedoeld, maar volgens mij heb je even een trap uit je comfort zone nodig.
quote:cheiron schreef op 31 december 2008 @ 12:29:
Alleen die heftige emotie, als die op mij gericht is, is dat een stuk lastiger.
Ik heb het idee dat als je vrouw je nu aanspreekt op gedrag (boos worden, kritiek leveren), je gedrag vertoont van een klein kind (wegkruipen, venijn of acceptatie zoeken).
Wat is er in het verleden gedaan wat dit "kindgedrag" oproept? Hadden je ouders vroeger veel ruzie? Kreeg je vroeger als kind veel kritiek over je heen? Herinnert boosheid en kritiek in het heden je aan je vroegere pijn als kind?
Als je je gekwetst voelt, kun je dan redenen noemen waarom dat is? Heeft dat met de huidige situatie te maken of is dat iets uit het verleden? Weet je vrouw of een ander dat je gekwetst bent en heb je nagevraagd of de opmerking zo bedoeld was als jij hem opvatte? Ben je zelf zo brandschoon en kwets je nooit iemand?
Als je je venijnige opmerkingen maakt, heeft dat te maken met de persoon tegenover je of is dat om vroegere kwetsingen te compenseren? Zo ja, vind je het eerlijk is om goedbedoelende mensen zoals je vrouw te straffen met venijn omdat jij nog een zwakke plek vanuit het verleden hebt? Heb je vroegere kwetsingen wel eens benoemd en ben je daar ongehoord boos of verdrietig over geweest of heb je het stilletjes weggestopt en je gevoelens daarover nooit geuit en doorleefd?
Wil je een groot kind/slachtoffer blijven dat vertroeteld en beschermd moet worden?
Of wil je een volwassen man zijn, die vol eigenliefde en zelfrespect in het leven staat en zijn geluk niet laat afhangen van factoren in zijn omgeving, maar zelf verantwoordelijkheid en risico neemt om zijn dromen na te leven in harmonie met zijn omgeving.
quote:cheiron schreef op 31 december 2008 @ 12:29:
Ik denk dat je wel een aardig groot ego hebt, maar ik ben getriggerd door het feit dat je vluchtneigingen hebt bij heftige emoties en dat je reageert door ontkenning (negeren) of irritatie (venijn, aanvallen).
Dat heb je wel een punt ja. Ik merk inderdaad dat ik die twee uitersten gebruik. Ofwel haak ik innerlijk af. Ofwel wordt ik venijnig.... Ik geloof dat ik inderdaad weinig andere opties zie.
Kun je kritiek of boosheid leren beschouwen als een geschenk van een ander aan jou, dat je dankbaar kunt aannemen (dank je wel, dit helpt me om een betere IK te worden) of netjes kunt weigeren (dank je wel, ik begrijp dat je dit vindt, maar ik doe het liever zo) in plaats van ondankbaar weg te gooien (negeren) of terug te smijten (venijn) omdat het raakt aan op een punt dat je (nog) niet beheerst?
quote:cheiron schreef op 31 december 2008 @ 12:29:
Toch kan ik er wel een aantal [slechte punten] noemen denk ik:
A)
ik spreek me te weinig uit
ik twijfel te lang
ik ben te traag in mijn reacties
ik stel dingen te lang uit
C)
ik ben erg koppig
ik ben soms zo gedreven dat ik weinig ruimte laat voor anderen
D)
ik schrik van heftige emoties en reageer met venijnige ratio
ik blokkeer mijn boosheid waardoor die later soms onbedoeld te hard naar buiten komt
E)
ik ben erg vergeetachtig
Ik vraag me af bij je zwakke punten:
A) Kun je je eigen weg volgen in de relatie met je vrouw zonder bang te zijn dat je haar liefde verliest als je iets doet waar ze het niet mee eens is?
Kun je de durf hebben om een keuze te maken en die later te herzien omdat die niet goed uitpakt? Wat is er mis met een foute keuze maken?C) Kun je een mening van een ander meenemen in je besluitvorming zonder dat je bang bent dat je wordt opgeslokt en niet meer jezelf kunt zijn?
D) Zie hierboven
E) Heb je hier in het verleden actie op ondernomen of ben je gewoon zo?
quote:cheiron schreef op 31 december 2008 @ 16:28:
Trek jij je in jezelf terug als Mevr C moppert dat je te weinig betrokken bent , of als zij aandacht vraagt ?
Dat is wel iets dat ik kan doen ja. Niet altijd, maar soms wel. Ook dat is iets dat ik meer wil doen, me uitspreken.
Pardon? De vrouw van wie je houdt, vraagt of je haar wat meer aandacht wil geven en jij wilt je meer uitspreken dat jij je eigen tijd nodig hebt?
quote:meds schreef op 31 december 2008 @ 17:53:
O, nu snap ik het. Meneer Cheiron is begripvolle, veel pratende echtgenoot, helpt in de huishouding, is (over)gevoelig, kortom de metroman bij uitstek. En hij is natuurlijk een enorme goede vader. Mevrouw Cheiron, is erg agressief en ook nog vreselijk jaloers op de kinderen, daarbij begrijpt ze meneer Cheiron niet. En dus gaat deze griekse godheid zijn gekwetste hart uitstorten bij een collega, en zij begrijpt hem wel..... en dan ineens is hij verliefd..... maar neuken nee daar denkt deze man niet aan, hij is te druk met zijn emoties. Hij is dus vooral druk met zichzelf, de enige op wie hij werkelijk verliefd is hij namelijk zelf...
Eens met Meds. Je bent niet alleen in het universum. Je vrouw heeft deze hele week elke avond met jou gepraat, omdat JIJ je niet lekker in je relatie voelt. Heb jij al waardering laten blijken naar je vrouw voor deze geste naar jou? En dan op een manier die zij waardeert (actie)?
quote:cheiron schreef op 31 december 2008 @ 12:29:
Heb juist een functie waarin ik naar heel veel mensen luister, ze probeer te begrijpen, en dat vertaal naar wat er nodig is in de organisatie.
[....]
Het is vaak meer dat mijn vrouw zelf neerbuigend is over zichzelf. Onzeker, op zoek naar waardering, verlangend naar meer dynamiek, tegelijkertijd zichzelf daarin neigt uit te putten... Ik luister daar wel naar, maar mijn "oplossingen" zijn vaak heel anders dan wat zijn als oplossing ziet (zij is sterk extravert georienteerd, dus wil actie, ik zoek de oplossing veel meer introvert.
Wil jij graag nodig gevonden worden? Kan het zijn dat je liever andermans problemen oplost, zodat je niet met jezelf en je eigen problemen geconfronteerd wordt?
Ik heb de indruk dat je niet erg respectvol over je vrouw denkt (ze verdient het dat ik me inzet voor de relatie, ze is onzeker).
Als ze haar behoefte aangeeft (ze vertelt dat ze meer dynamiek wil en complimentjes van jou), geef jij aan dat dat niet jouw oplossing is (ik heb geen complimentjes nodig en zoek de oplossing door analyse van mezelf) en reageer jij met een vaderlijke opmerking (ze neigt zich uit te putten).
Waarom neem jij de behoeften van je vrouw niet serieus, en ben je in je relatie of een bang kind (ik heb rust nodig, niet boos op mij worden) of een vader die zijn oplossingen doordramt (meisje, doe maar wat goed voor je is en doe introverte reflectie zoals ik) in plaats van een gelijkwaardige partner?
quote:cheiron schreef op 31 december 2008 @ 18:48:
We komen er ook wel langzaam op uit dat mijn vrouw ook meer ruimte voor zichzelf moet zoeken. Ze heeft de neiging om heel hard door te werken en zichzelf te vergeten. Op een gegeven moment maakt dat ook dat zij een positieve inbreng minder goed kan ontvangen, laat staan zelf inbrengen.
Hier leg je trouwens weer schaamteloos jouw probleem bij je vrouw neer.
Jouw oplossingen hoeven niet je vrouws oplossingen te zijn. Maak eens afzonderlijk van elkaar een verlanglijst van wat je zou wensen van elkaar, bijvoorbeeld op het gebied van aandacht, knuffels, sex, familie, huishouden, financien, cursussen, tijd, aandacht etc. en een lijst met persoonlijke doelen van het komende jaar.
Wissel jullie lijsten dan uit, en ga eens focusen op het vervullen van de wensen van je vrouw en het ondersteunen van haar doelen in plaats van wat zij voor jou kan doen. En dan niet bijhouden wat je vrouw voor jou doet, nee, focusen op hoe JIJ een goede partner kan zijn en je vrouw verrassen door het vervullen van haar diepste wensen.
quote:cheiron schreef op 28 december 2008 @ 10:09:
Mag ik je bedanken voor het verder kijken dan de stereotypen die ik hier regelmatig voorbij zie vliegen
quote:cheiron schreef op 31 december 2008 @ 18:48:
Dat omschrijf je leuk....Had ik al gezegd dat ik het echt waardeer dat je zo uitgebreid ingaat op mijn topic?
Kan het zijn dat je in het dagelijkse leven een flirt bent en kan het zijn dat jouw vrouw onzeker wordt van de aandacht die je aan andere vrouwen besteedt?
In het algemeen:
Kun jij jezelf zien als een gewoon mens met plus en minpunten, zonder dat je superieur hoeft te zijn aan anderen (ik blijf tenminste altijd redelijk, ik help anderen de "juiste" weg te volgen) of inferieur aan anderen (ik kan nog zoveel dingen niet, ik heb de aandacht van anderen nodig om me goed te voelen)?
Kun jij als je een zwak punt hebt (bijvoorbeeld emoties kort en bondig uiten) in plaats van het zwakke punt weg te rationaliseren als foute optie (emoties uiten is fout) , erkennen dat je een zwak punt hebt en dat dat bij je hoort zonder jezelf als geheel daarom af te wijzen? Als je iets negeert voor jezelf, betekent dat niet dat anderen er geen last van hebben. Als je het niet negeert en er veel over nadenkt, en je rot voelt over jezelf, dan verandert dat ook geen zak aan wie je bent. Jij wordt geen beter mens of betere partner door te zwelgen in je eigen gedachten analyses. Wat ga je in 2009 concreet aan je verbeterpunten doen?
quote:cheiron schreef op 30 december 2008 @ 23:35:
- Waarom probeer ik mijn liefde te bewijzen door ideaal te zijn? Vind ik mezelf eigenlijk helemaal niet zo goed?
ik geloof niet dat dat het punt bij me is...
En alhoewel je zegt van niet, heb ik het idee dat je toch enige onzekerheid hebt.
Kun jij ook zonder blikken of blozen 10 positieve punten van jezelf opnoemen?
anoniem_74337 wijzigde dit bericht op 01-01-2009 20:12
Reden: typen is lastig
Reden: typen is lastig
% gewijzigd
donderdag 1 januari 2009 om 20:05
Hallo Cheiron,
Ik heb met veel moeite, maar ook interesse, het hele topic doorgespit. In eerste instantie kwam het op mij over dat je ernstige twijfels hebt over je relatie en dat je het bijltje erbij wilt neerleggen. Inmiddels maak ik veel meer uit je antwoorden en informatie op dat je concreet stappen wilt nemen en inmiddels ook al neemt om je relatie te verbeteren en fris leven in te blazen.
Mijn ervaring is dat bepaalde patronen in gedragingen erg makkelijk in een relatie slijten. Zowel mijn man als ik (we zijn 10 jaar samen, waarvan 7 getrouwd en hebben geen kinderen) vinden dat we een erg goed en liefdevol huwelijk hebben. Maar ook dan nog is het regelmatig hard werken vanuit beide kanten om het goed te houden. Mijn man en ik zijn in een aantal opzichten ontzettend verschillend (ik extravert en hij introvert) maar in andere opzichten ook wel hetzelfde (zelfde normen en waarden, houden van "nuance").
Ik heb geleerd regelmatig te "vissen" naar informatie bij mijn man als ik het gevoel heb dat er wellicht iets broed (of wat dan ook) en mijn man heeft geleerd dat het nodig is om uit te leggen hoe hij zich voelt of hoe hij ergens over denkt. En ook dat het soms nodig is om mij gerust te stellen. Ik kan niet in zijn hoofd kijken om gedachten te lezen, maar voel soms wel dat er iets is. Het is vaak genoeg gebeurt dat ik dat dan op mijn manier interpreteerde en ging invullen en dan bleek dat ik het volkomen verkeerd invulde. Inmiddels zijn we ons daar beiden van bewust en hebben geleerd dat bespreekbaar te maken. Iedere keer weer als we het dan bespreekbaar maken (daarin nemen we beiden wel initiatief) merken we weer dat het eerst even moeilijk is dat gesprek maar dat we elkaar daarna zo ontzettend veel beter snappen en dat maakt dan ook weer dat we elkaar weer veel meer waarderen. Het heeft onze relatie een echte verdieping gegeven waar we beiden erg blij mee zijn.
Het is mij in mijn omgeving vaak opgevallen dat mensen het moeilijk vinden om een emotie te benoemen, omdat ze dan bang zijn het niet juist te benoemen en dat daardoor dan juist misverstanden kunnen ontstaan. Soms weet je ook nog niet wat je emotie is (ik meen dat ook gelezen te hebben in 1 van jouw posts) en dan is het ook moeilijk om daar over te praten. De les die ik geleerd heb is ook dat te benoemen en te zeggen dat je het nog niet op een rijtje hebt en dat je meerdere kanten ziet en nog niet weet welke emotie overheerst. Een tweede ding dat ik geleerd heb is dat emoties, meningen en besluiten herroepen moeten kunnen worden. Mensen kunnen veranderen van gedachten en inzichten en gevoelens en ook dat moet mogelijk zijn. Dus je hoeft dan niet “vast te zitten” aan dat ene dat je in die ene discussie hebt aangegeven. Alleen is het wel zaak om er “kien” op te blijven de ander te betrekken in jouw (denk)proces en het ook te melden als jij van inzicht veranderd/twijfelt over inzichten.
In mijn ogen zijn bij jou de alarmbellen gaan rinkelen door het gevoel (emotie) dat je kreeg bij je collega en ben je nu aan het bijsturen. Zo te lezen heb je geen bar slechte relatie, maar geweldig goed gaat het ook niet en daar probeer je verandering in te realiseren. Ik hoop dat jullie goede veranderingen kunnen realiseren en dat het zal leiden tot die verdiepingsslag die het goede voor jullie is.
Mvg,
WZK
Ik heb met veel moeite, maar ook interesse, het hele topic doorgespit. In eerste instantie kwam het op mij over dat je ernstige twijfels hebt over je relatie en dat je het bijltje erbij wilt neerleggen. Inmiddels maak ik veel meer uit je antwoorden en informatie op dat je concreet stappen wilt nemen en inmiddels ook al neemt om je relatie te verbeteren en fris leven in te blazen.
Mijn ervaring is dat bepaalde patronen in gedragingen erg makkelijk in een relatie slijten. Zowel mijn man als ik (we zijn 10 jaar samen, waarvan 7 getrouwd en hebben geen kinderen) vinden dat we een erg goed en liefdevol huwelijk hebben. Maar ook dan nog is het regelmatig hard werken vanuit beide kanten om het goed te houden. Mijn man en ik zijn in een aantal opzichten ontzettend verschillend (ik extravert en hij introvert) maar in andere opzichten ook wel hetzelfde (zelfde normen en waarden, houden van "nuance").
Ik heb geleerd regelmatig te "vissen" naar informatie bij mijn man als ik het gevoel heb dat er wellicht iets broed (of wat dan ook) en mijn man heeft geleerd dat het nodig is om uit te leggen hoe hij zich voelt of hoe hij ergens over denkt. En ook dat het soms nodig is om mij gerust te stellen. Ik kan niet in zijn hoofd kijken om gedachten te lezen, maar voel soms wel dat er iets is. Het is vaak genoeg gebeurt dat ik dat dan op mijn manier interpreteerde en ging invullen en dan bleek dat ik het volkomen verkeerd invulde. Inmiddels zijn we ons daar beiden van bewust en hebben geleerd dat bespreekbaar te maken. Iedere keer weer als we het dan bespreekbaar maken (daarin nemen we beiden wel initiatief) merken we weer dat het eerst even moeilijk is dat gesprek maar dat we elkaar daarna zo ontzettend veel beter snappen en dat maakt dan ook weer dat we elkaar weer veel meer waarderen. Het heeft onze relatie een echte verdieping gegeven waar we beiden erg blij mee zijn.
Het is mij in mijn omgeving vaak opgevallen dat mensen het moeilijk vinden om een emotie te benoemen, omdat ze dan bang zijn het niet juist te benoemen en dat daardoor dan juist misverstanden kunnen ontstaan. Soms weet je ook nog niet wat je emotie is (ik meen dat ook gelezen te hebben in 1 van jouw posts) en dan is het ook moeilijk om daar over te praten. De les die ik geleerd heb is ook dat te benoemen en te zeggen dat je het nog niet op een rijtje hebt en dat je meerdere kanten ziet en nog niet weet welke emotie overheerst. Een tweede ding dat ik geleerd heb is dat emoties, meningen en besluiten herroepen moeten kunnen worden. Mensen kunnen veranderen van gedachten en inzichten en gevoelens en ook dat moet mogelijk zijn. Dus je hoeft dan niet “vast te zitten” aan dat ene dat je in die ene discussie hebt aangegeven. Alleen is het wel zaak om er “kien” op te blijven de ander te betrekken in jouw (denk)proces en het ook te melden als jij van inzicht veranderd/twijfelt over inzichten.
In mijn ogen zijn bij jou de alarmbellen gaan rinkelen door het gevoel (emotie) dat je kreeg bij je collega en ben je nu aan het bijsturen. Zo te lezen heb je geen bar slechte relatie, maar geweldig goed gaat het ook niet en daar probeer je verandering in te realiseren. Ik hoop dat jullie goede veranderingen kunnen realiseren en dat het zal leiden tot die verdiepingsslag die het goede voor jullie is.
Mvg,
WZK
vrijdag 2 januari 2009 om 12:53
quote:lolapaloeza schreef op 01 januari 2009 @ 15:23:
Straal gebruikt het woord wat me in deze hele situatie het belangrijkste punt lijkt, "comfort zone".
Jouw vrouw haalt jou uit jouw comfort zone. Dat vind je vermoeiend, wat maakt dat je je nog verder terugtrekt in je comfort zone. Uiteindelijk ben je alleen nog bezig je comfort zone te verdedigen, terwijl je vrouw waarschijnlijk steeds verwoeder probeert jou hieruit te krijgen.
Dit is voor mij wel herkenbaar. Het hele in mijn ogen te heftig reageren haalt me zodanig uit mijn 'comfortzone' dat het veel aandacht vraagt om daar goed mee om te gaan.
Soms blijf ik bij de boodschap, reageer daarop, doe mijn best me aan te passen. Het probleem is alleen dat het vervelende gevoel niet verdwijnt, en langzamerhand van binnen groeit en op een gegeven moment het "houden van" gaat blokkeren.
Op andere momenten is het verschil tussen het "uit mijn comfortzone zijn" en mijn gevoel van veiligheid/vertrouwdheid zo groot, dat ik innerlijk echt afhaak, wat begrijpelijkerwijze de boosheid van mijn vrouw versterkt omdat ze zich (terecht) niet gehoord voelt...
Maar wat is je comfort zone?
De plek waar je geen kritiek krijgt, nooit aangevallen wordt, je niet hoeft te veranderen, niet wordt tegen gesproken, geen verantwoordelijkheden hebt dan die je zelf kiest, bijzonder bent, goed bent, gelijk hebt, jij zelf kiest wat over jou gaat en wat niet, etcetcetc.
Eigenlijk je persoonlijke ego-snoezel-ruimte. Waarom is dat zo belangrijk? En daarop volgend waarom ben jij zo belangrijk / kwetsbaar / speciaal dat je zo veel behoefte hebt aan een eigen egovertroetelplek?
Op zich halen sommige reacties op het forum mij ook uit mijn conmortzone. Ik bedoel, ik heb niet echt het gevoel dat het forum hier mijn "egosnoezelruimte" is
Toch reageer ik op een groot deel van de uitspraken, ook al zijn ze soms confronterend. En sommige reacties zijn zoals duidelijk is zo fel, dat ik afhaak. Wat er precies gebeurt op dat moment is mijzelf niet zo heel helder...Ik denk dat het inderdaad een belangrijk punt is. Ofwel negeer ik het teveel, waardoor het gaat "woekeren" ofwel gaat er zoveel aandacht heen dat het onproductief is. Natuurlijk zijn er ook voldoende momenten waarop het prima gaat ,anders zouden we geen huwelijk van zeven jaar hebben Maar het is wel nodig om het in dit stuk van mijn relatie (rondom fel reageren) te bekijken, imo.
Ik heb in het hele verhaal nergens gelezen dat jouw relatie twijfels ook maar iets met jouw vrouw uit te staan hebben, maar je maakt het wel haar probleem. Ik kan me voorstellen dat mensen daar inderdaad fel op reageren.
Het heeft inzoverre met haar te maken dat zij bepaald gedrag heeft. Het heeft te maken met haar karakter. Het heeft met mijn karakter te maken dat ik daar moeite mee heb. Het is misschien heel erg een blinde vlek ofzo, maar ik zie niet zo goed hoe ik een relatieprobleem niet mijn vrouws probleem te maken...? T is geen boze opzet ofzo, maar ik bedoel: zo is het toch altijd in een relatie, dat het dan het probleem van de ander wordt??
Straal gebruikt het woord wat me in deze hele situatie het belangrijkste punt lijkt, "comfort zone".
Jouw vrouw haalt jou uit jouw comfort zone. Dat vind je vermoeiend, wat maakt dat je je nog verder terugtrekt in je comfort zone. Uiteindelijk ben je alleen nog bezig je comfort zone te verdedigen, terwijl je vrouw waarschijnlijk steeds verwoeder probeert jou hieruit te krijgen.
Dit is voor mij wel herkenbaar. Het hele in mijn ogen te heftig reageren haalt me zodanig uit mijn 'comfortzone' dat het veel aandacht vraagt om daar goed mee om te gaan.
Soms blijf ik bij de boodschap, reageer daarop, doe mijn best me aan te passen. Het probleem is alleen dat het vervelende gevoel niet verdwijnt, en langzamerhand van binnen groeit en op een gegeven moment het "houden van" gaat blokkeren.
Op andere momenten is het verschil tussen het "uit mijn comfortzone zijn" en mijn gevoel van veiligheid/vertrouwdheid zo groot, dat ik innerlijk echt afhaak, wat begrijpelijkerwijze de boosheid van mijn vrouw versterkt omdat ze zich (terecht) niet gehoord voelt...
Maar wat is je comfort zone?
De plek waar je geen kritiek krijgt, nooit aangevallen wordt, je niet hoeft te veranderen, niet wordt tegen gesproken, geen verantwoordelijkheden hebt dan die je zelf kiest, bijzonder bent, goed bent, gelijk hebt, jij zelf kiest wat over jou gaat en wat niet, etcetcetc.
Eigenlijk je persoonlijke ego-snoezel-ruimte. Waarom is dat zo belangrijk? En daarop volgend waarom ben jij zo belangrijk / kwetsbaar / speciaal dat je zo veel behoefte hebt aan een eigen egovertroetelplek?
Op zich halen sommige reacties op het forum mij ook uit mijn conmortzone. Ik bedoel, ik heb niet echt het gevoel dat het forum hier mijn "egosnoezelruimte" is
Toch reageer ik op een groot deel van de uitspraken, ook al zijn ze soms confronterend. En sommige reacties zijn zoals duidelijk is zo fel, dat ik afhaak. Wat er precies gebeurt op dat moment is mijzelf niet zo heel helder...Ik denk dat het inderdaad een belangrijk punt is. Ofwel negeer ik het teveel, waardoor het gaat "woekeren" ofwel gaat er zoveel aandacht heen dat het onproductief is. Natuurlijk zijn er ook voldoende momenten waarop het prima gaat ,anders zouden we geen huwelijk van zeven jaar hebben Maar het is wel nodig om het in dit stuk van mijn relatie (rondom fel reageren) te bekijken, imo.Ik heb in het hele verhaal nergens gelezen dat jouw relatie twijfels ook maar iets met jouw vrouw uit te staan hebben, maar je maakt het wel haar probleem. Ik kan me voorstellen dat mensen daar inderdaad fel op reageren.
Het heeft inzoverre met haar te maken dat zij bepaald gedrag heeft. Het heeft te maken met haar karakter. Het heeft met mijn karakter te maken dat ik daar moeite mee heb. Het is misschien heel erg een blinde vlek ofzo, maar ik zie niet zo goed hoe ik een relatieprobleem niet mijn vrouws probleem te maken...? T is geen boze opzet ofzo, maar ik bedoel: zo is het toch altijd in een relatie, dat het dan het probleem van de ander wordt??
vrijdag 2 januari 2009 om 14:05
Cheiron,
Ik zie dat je niet gereageerd hebt op mijn eerdere post. Het kan zijn dat deze te fel was, maar nogmaals het is goed bedoeld en niet bedoeld als aanval.
quote:cheiron schreef op 02 januari 2009 @ 12:53:
Ik heb in het hele verhaal nergens gelezen dat jouw relatie twijfels ook maar iets met jouw vrouw uit te staan hebben, maar je maakt het wel haar probleem. Ik kan me voorstellen dat mensen daar inderdaad fel op reageren.
Het heeft inzoverre met haar te maken dat zij bepaald gedrag heeft. Het heeft te maken met haar karakter. Het heeft met mijn karakter te maken dat ik daar moeite mee heb. Het is misschien heel erg een blinde vlek ofzo, maar ik zie niet zo goed hoe ik een relatieprobleem niet mijn vrouws probleem te maken...? T is geen boze opzet ofzo, maar ik bedoel: zo is het toch altijd in een relatie, dat het dan het probleem van de ander wordt??
Even heel zwart-wit:
Zie jezelf als een stuurman op het schip dat "Cheiron's leven" heet en je vrouw op de kant als een liefhebbende aanvulling op jouw leven.
Als jij gelukkig bent met je leven, je eigen koers vaart en het stuur van je eigen leven in je handen hebt, kunnen nog zoveel stuurlui aan de wal je uitschelden of boos op je worden, maar dan wordt je niet uit balans gebracht door deze emoties. Natuurlijk zijn deze felle emoties niet prettig, maar je kunt dan nuchter reageren door naar je eigen kompas te kijken en de emoties daar tegen te wegen. Als er een terechte opmerking wordt gemaakt, stuur je vrolijk bij of vraag je om advies hoe je het beste bij kan sturen en als je de opmerking niet terecht is, blijf je gewoon tevreden je eigen koers varen.
Het feit dat jij een probleem hebt met de emoties van de mensen op de kant, geeft mijns inziens aan dat je niet gelukkig bent met jezelf, niet weet waar je heen wilt met je leven en/of dat je andere mensen de regie over je leven laat voeren in plaats van zelf het stuur in handen te nemen.
Dat is alledrie jouw probleem en niet je vrouws probleem. Immers die staat op de kant, die bestuurt jouw leven en gevoelens niet, daar ben jezelf verantwoordelijk voor.
Ik zie dat je niet gereageerd hebt op mijn eerdere post. Het kan zijn dat deze te fel was, maar nogmaals het is goed bedoeld en niet bedoeld als aanval.
quote:cheiron schreef op 02 januari 2009 @ 12:53:
Ik heb in het hele verhaal nergens gelezen dat jouw relatie twijfels ook maar iets met jouw vrouw uit te staan hebben, maar je maakt het wel haar probleem. Ik kan me voorstellen dat mensen daar inderdaad fel op reageren.
Het heeft inzoverre met haar te maken dat zij bepaald gedrag heeft. Het heeft te maken met haar karakter. Het heeft met mijn karakter te maken dat ik daar moeite mee heb. Het is misschien heel erg een blinde vlek ofzo, maar ik zie niet zo goed hoe ik een relatieprobleem niet mijn vrouws probleem te maken...? T is geen boze opzet ofzo, maar ik bedoel: zo is het toch altijd in een relatie, dat het dan het probleem van de ander wordt??
Even heel zwart-wit:
Zie jezelf als een stuurman op het schip dat "Cheiron's leven" heet en je vrouw op de kant als een liefhebbende aanvulling op jouw leven.
Als jij gelukkig bent met je leven, je eigen koers vaart en het stuur van je eigen leven in je handen hebt, kunnen nog zoveel stuurlui aan de wal je uitschelden of boos op je worden, maar dan wordt je niet uit balans gebracht door deze emoties. Natuurlijk zijn deze felle emoties niet prettig, maar je kunt dan nuchter reageren door naar je eigen kompas te kijken en de emoties daar tegen te wegen. Als er een terechte opmerking wordt gemaakt, stuur je vrolijk bij of vraag je om advies hoe je het beste bij kan sturen en als je de opmerking niet terecht is, blijf je gewoon tevreden je eigen koers varen.
Het feit dat jij een probleem hebt met de emoties van de mensen op de kant, geeft mijns inziens aan dat je niet gelukkig bent met jezelf, niet weet waar je heen wilt met je leven en/of dat je andere mensen de regie over je leven laat voeren in plaats van zelf het stuur in handen te nemen.
Dat is alledrie jouw probleem en niet je vrouws probleem. Immers die staat op de kant, die bestuurt jouw leven en gevoelens niet, daar ben jezelf verantwoordelijk voor.
vrijdag 2 januari 2009 om 16:48
quote:straal schreef op 01 januari 2009 @ 19:50:
Ik heb het idee dat als je vrouw je nu aanspreekt op gedrag (boos worden, kritiek leveren), je gedrag vertoont van een klein kind (wegkruipen, venijn of acceptatie zoeken).
Het is wel een zoektocht ja hoe daar mee om te gaan. Aan het ene uiterste zit innerlijk afhaken. Aan het andere uiterste zit venijn. Daar tussenin vind ik wel een houding waarbij ik kan luisteren, reageren, etc. Dat is voor mijn vrouw fijn, maar het laat bij mijzelf een "residu" achter aan gevoelens die maken dat ik innerlijk wat meer afstand neem over dingen waar ik me kwetsbaar in voel. Dus dat blijkt geen goede tussenweg. Hoewel ik me de laatste tijd stelselmatig bewust probeer te zijn van de momenten waarop er iets speelt en ik er bewust ruimte voor maak om dan op een ander moment tijdig uit te spreken wat er in me speelt. Dat herstelt dan weer het contact, en lijkt dus beter te werken als tussenweg.
Wat is er in het verleden gedaan wat dit "kindgedrag" oproept? Hadden je ouders vroeger veel ruzie? Kreeg je vroeger als kind veel kritiek over je heen? Herinnert boosheid en kritiek in het heden je aan je vroegere pijn als kind?
Heb ik wel meer dan voldoende ervaring mee als kind ja....
Als je je gekwetst voelt, kun je dan redenen noemen waarom dat is? Heeft dat met de huidige situatie te maken of is dat iets uit het verleden?
Ik denk dat het wel door elkaar loopt
Ben je zelf zo brandschoon en kwets je nooit iemand?
tuurlijk niet....
....een zwakke plek vanuit het verleden hebt?
Ik denk dat dat wel een item is om ter sprake te gaan brengen bij de relatietherapeut. Ik heb woensdag as een eerste afspraak, dus ben benieuwd.
Kun je kritiek of boosheid leren beschouwen als een geschenk van een ander aan jou, dat je dankbaar kunt aannemen (dank je wel, dit helpt me om een betere IK te worden) of netjes kunt weigeren (dank je wel, ik begrijp dat je dit vindt, maar ik doe het liever zo) in plaats van ondankbaar weg te gooien (negeren) of terug te smijten (venijn) omdat het raakt aan op een punt dat je (nog) niet beheerst?
Ik kan het wel aannemen / netjes weigeren, maar dat lukt het beste wanneer de toon respectvol blijft. Wanneer iemand heel fel wordt, lukt het me eigenlijk vrij slecht om bij de inhoud te blijven maar ben ik meer geraakt door de toon en heftigheid.
A) Kun je je eigen weg volgen in de relatie met je vrouw zonder bang te zijn dat je haar liefde verliest als je iets doet waar ze het niet mee eens is?
Als ik inschat dat de reactie heel heftig wordt kan ik wel de neiging hebben om iets te doen om die reactie te vermijden ja. En soms is dat me niet uitspreken, of mijn eigen gang gaan. Niet altijd, maar soms is dat wel zo....
Kun je de durf hebben om een keuze te maken en die later te herzien omdat die niet goed uitpakt? Wat is er mis met een foute keuze maken?
Ik voel mijzelf het meest prettig wanneer ik een als één geheel kan reageren. Soms voel ik mezelf één geheel, en heb ik geen enkel moeite met snel reageren. Dan maakt het me ook niks uit als iets 'fout' blijkt uit te pakken. Soms heb ik verschillende bewegingen tegelijkertijd in mezelf die botsen met elkaar. Dan voelt het voor mijzelf gewoon onprettig om tot handelen over te gaan. Mijn aandacht neigt dan gewoon naar binnen, staat stil bij wat er beweegt, laat dat langzaam helder worden. T is alleen niet altijd in het tempo dat de buitenwereld handig vindt...Als ik dan toch een keuze zou 'forceren', voel ik me gewoon minder prettig erbij, zelfs al blijkt het helemaal geen 'foute' keuze te zijn.
C) Kun je een mening van een ander meenemen in je besluitvorming zonder dat je bang bent dat je wordt opgeslokt en niet meer jezelf kunt zijn?
Mening wel ja. Maar de heftige emotie, lading, etc, los van wat de inhoud is, minder makkelijk.
E) Heb je hier in het verleden actie op ondernomen of ben je gewoon zo?
Het zo consequent mogelijk gebruiken van mijn telefoon als agenda, reminder, notities etc. maakt het redelijk leefbaar
Pardon? De vrouw van wie je houdt, vraagt of je haar wat meer aandacht wil geven en jij wilt je meer uitspreken dat jij je eigen tijd nodig hebt?
Nee, niet uitspreken dat ik eigen tijd nodig heb. UItspreken dat ik het lastig vindt dat ze zo boos op me is in plaats van het aanhoren en niks delen van wat het met me doet.
Eens met Meds. Je bent niet alleen in het universum. Je vrouw heeft deze hele week elke avond met jou gepraat, omdat JIJ je niet lekker in je relatie voelt. Heb jij al waardering laten blijken naar je vrouw voor deze geste naar jou? En dan op een manier die zij waardeert (actie)?
Ik laat mijn waardering blijken. Mijn vrouw zegt dat ze het erg fijn vindt te merken dat ik moeite doe om dingen bij mezelf te veranderen en onze relatie zo te verbeteren.
Wil jij graag nodig gevonden worden? Kan het zijn dat je liever andermans problemen oplost, zodat je niet met jezelf en je eigen problemen geconfronteerd wordt?
Enerzijds vind je dat ik denk dat ik alleen ben in het universum en alleen met mezelf bezig ben? Anderzijds vermoed je dat ik teveel bezig ben anderen te pleasen? Begrijp ik je verkeerd, of sluiten die twee dingen elkaar niet uit wat jouw betreft?
Ik ben zelf van mening dat ik best naar mijn eigen problemen wil en kan kijken. Ik zie mezelf in ieder geval actief patronen doorbreken die niet vruchtbaar zijn. Aangezien de relatie tussen mij en mijn vrouw aan het verbeteren is, denk ik dat ik wel mag zeggen dat dat geen waanbeeld is en dat het me daadwerkelijk lukt om mezelf aan te pakken.
Ik heb de indruk dat je niet erg respectvol over je vrouw denkt (ze verdient het dat ik me inzet voor de relatie, ze is onzeker).
ik respecteer haar wel. Juist daarom verdient onze relatie het dat ik me inzet. Dat ze onzeker is benoemt ze zelf, daar hoef ik iemand toch niet om te disrespecteren?
Als ze haar behoefte aangeeft (ze vertelt dat ze meer dynamiek wil en complimentjes van jou), geef jij aan dat dat niet jouw oplossing is (ik heb geen complimentjes nodig en zoek de oplossing door analyse van mezelf) en reageer jij met een vaderlijke opmerking (ze neigt zich uit te putten).
dat ze zich neigt uit te putten is niet mijn vaderlijke opmerking. Dat is haar eigen conclusie, waarvan ik denk dat hij wel klopt. Ik doe best mijn moeite om haar complimenten te geven. Het is alleen dat ik de momenten waarop dat volgens haar heel vanzelfsprekend zou zijn niet zo duidelijk herken als ik me in haar verplaats. Het is voor mij toch regelmatig dat ik denk: ik weet dat ze dat fijn vind dus doe ik dat. Dat is dan niet iets wat ik zelf voel als ik me in haar positie verplaats, maar iets wat ik heb leren begrijpen....
Waarom neem jij de behoeften van je vrouw niet serieus,
Doe ik wel. Getuige ook onze zich verbeterende relatie...
Hier leg je trouwens weer schaamteloos jouw probleem bij je vrouw neer.
Ben ik niet met je eens. Dit is wat zij aan mij vertelt. Ik kan dat wel herkennen. De problemen in onze relatie hebben nu eenmaal meer perspectieven dan dat alleen ik veroorzaak....Ik kan toch wel haar perspectief hier neerzetten zonder meteen beschuldigd te worden van het "schaamteloos alles bij haar neer leggen"? Ik breng gewoon nuance aan. Dat zij dit zo zegt doet toch niks af aan alles wat bij mij ligt?
Kan het zijn dat je in het dagelijkse leven een flirt bent en kan het zijn dat jouw vrouw onzeker wordt van de aandacht die je aan andere vrouwen besteedt?
Ik vind het prettig om prettige relaties te hebben. Dat houdt in dat ik regelmatig aandacht aan anderen besteed. En dat ik, als ik iets oprecht fijn vindt, dat ook graag zeg. Mijn vrouw kan wel eens onzeker worden van de aandacht die ik aan een ander besteed met de na druk op wel eens. Maar over het algemeen is het die enkele keer dat dat speelt benoemen van haar dat dat zo is en mijn eerlijke antwoord van wat er speelt voldoende. Ik heb altijd veel vrouwelijke vriendinnen gehad, wat zij ook weet, dus is nooit zo'n heel groot punt in onze relatie.
superieur ...
of inferieur aan anderen ...
verbaast me toch dat ik die indruk wek. Ik geloof niet dat ik ooit iets terugkrijg rondom deze dingen. Vaak juist dat mensen mij als aandachtig, gelijkwaardig, luisterend ervaren. Maar misschien laat ik me van een andere kant zien hier op het forum dan in het dagelijkse leven...In het dagelijkse leven beantwoord ik nooit zoveel vragen En als het over mij gaat, is dat vaak juist bij goede vrienden in een rustig gesprek, waarbij gelijkwaardigheid wel vanzelfsprekend is.
Kun jij als je een zwak punt hebt (bijvoorbeeld emoties kort en bondig uiten) in plaats van het zwakke punt weg te rationaliseren als foute optie (emoties uiten is fout) , erkennen dat je een zwak punt hebt en dat dat bij je hoort zonder jezelf als geheel daarom af te wijzen?
Ik kan wel emoties uiten. Ook kort en bondig bij tijd en wijlen. Ik heb alleen meer veiligheid / rust dan doorsnee nodig voordat ik dat doe. Die (grote) behoefte aan rust / veiligheid / nuance etc is soms een kracht, omdat ik die in zo sterke mate kan scheppen dat het voor anderen de ruimte schept om zichzelf te uiten. Het is soms een zwakte, omdat het me in problemen brengt wanneer die behoefte teveel in het gedrang komt. Ik heb het idee dat ik die eigenschap wel kan accepteren zonder mezelf af te wijzen, tegelijkertijd is het wel iets dat ik wil bekijken.
Wat ga je in 2009 concreet aan je verbeterpunten doen?
wat ik al aan het doen bén is bewust de drempel te nemen om meer te delen wat er in me leeft met mijn vrouw, ook al is het soms lastig onder woorden te brengen.
En alhoewel je zegt van niet, heb ik het idee dat je toch enige onzekerheid hebt.
Kun jij ook zonder blikken of blozen 10 positieve punten van jezelf opnoemen?Ja hoor Ik heb juist het idee dat ik daar door sommige op wordt gewezen, zelfs met de suggestie dat ik narcistisch ben alleen maar van mezelf zou houden...
Ik heb het idee dat als je vrouw je nu aanspreekt op gedrag (boos worden, kritiek leveren), je gedrag vertoont van een klein kind (wegkruipen, venijn of acceptatie zoeken).
Het is wel een zoektocht ja hoe daar mee om te gaan. Aan het ene uiterste zit innerlijk afhaken. Aan het andere uiterste zit venijn. Daar tussenin vind ik wel een houding waarbij ik kan luisteren, reageren, etc. Dat is voor mijn vrouw fijn, maar het laat bij mijzelf een "residu" achter aan gevoelens die maken dat ik innerlijk wat meer afstand neem over dingen waar ik me kwetsbaar in voel. Dus dat blijkt geen goede tussenweg. Hoewel ik me de laatste tijd stelselmatig bewust probeer te zijn van de momenten waarop er iets speelt en ik er bewust ruimte voor maak om dan op een ander moment tijdig uit te spreken wat er in me speelt. Dat herstelt dan weer het contact, en lijkt dus beter te werken als tussenweg.
Wat is er in het verleden gedaan wat dit "kindgedrag" oproept? Hadden je ouders vroeger veel ruzie? Kreeg je vroeger als kind veel kritiek over je heen? Herinnert boosheid en kritiek in het heden je aan je vroegere pijn als kind?
Heb ik wel meer dan voldoende ervaring mee als kind ja....
Als je je gekwetst voelt, kun je dan redenen noemen waarom dat is? Heeft dat met de huidige situatie te maken of is dat iets uit het verleden?
Ik denk dat het wel door elkaar loopt
Ben je zelf zo brandschoon en kwets je nooit iemand?
tuurlijk niet....
....een zwakke plek vanuit het verleden hebt?
Ik denk dat dat wel een item is om ter sprake te gaan brengen bij de relatietherapeut. Ik heb woensdag as een eerste afspraak, dus ben benieuwd.
Kun je kritiek of boosheid leren beschouwen als een geschenk van een ander aan jou, dat je dankbaar kunt aannemen (dank je wel, dit helpt me om een betere IK te worden) of netjes kunt weigeren (dank je wel, ik begrijp dat je dit vindt, maar ik doe het liever zo) in plaats van ondankbaar weg te gooien (negeren) of terug te smijten (venijn) omdat het raakt aan op een punt dat je (nog) niet beheerst?
Ik kan het wel aannemen / netjes weigeren, maar dat lukt het beste wanneer de toon respectvol blijft. Wanneer iemand heel fel wordt, lukt het me eigenlijk vrij slecht om bij de inhoud te blijven maar ben ik meer geraakt door de toon en heftigheid.
A) Kun je je eigen weg volgen in de relatie met je vrouw zonder bang te zijn dat je haar liefde verliest als je iets doet waar ze het niet mee eens is?
Als ik inschat dat de reactie heel heftig wordt kan ik wel de neiging hebben om iets te doen om die reactie te vermijden ja. En soms is dat me niet uitspreken, of mijn eigen gang gaan. Niet altijd, maar soms is dat wel zo....
Kun je de durf hebben om een keuze te maken en die later te herzien omdat die niet goed uitpakt? Wat is er mis met een foute keuze maken?Ik voel mijzelf het meest prettig wanneer ik een als één geheel kan reageren. Soms voel ik mezelf één geheel, en heb ik geen enkel moeite met snel reageren. Dan maakt het me ook niks uit als iets 'fout' blijkt uit te pakken. Soms heb ik verschillende bewegingen tegelijkertijd in mezelf die botsen met elkaar. Dan voelt het voor mijzelf gewoon onprettig om tot handelen over te gaan. Mijn aandacht neigt dan gewoon naar binnen, staat stil bij wat er beweegt, laat dat langzaam helder worden. T is alleen niet altijd in het tempo dat de buitenwereld handig vindt...Als ik dan toch een keuze zou 'forceren', voel ik me gewoon minder prettig erbij, zelfs al blijkt het helemaal geen 'foute' keuze te zijn.
C) Kun je een mening van een ander meenemen in je besluitvorming zonder dat je bang bent dat je wordt opgeslokt en niet meer jezelf kunt zijn?
Mening wel ja. Maar de heftige emotie, lading, etc, los van wat de inhoud is, minder makkelijk.
E) Heb je hier in het verleden actie op ondernomen of ben je gewoon zo?
Het zo consequent mogelijk gebruiken van mijn telefoon als agenda, reminder, notities etc. maakt het redelijk leefbaar
Pardon? De vrouw van wie je houdt, vraagt of je haar wat meer aandacht wil geven en jij wilt je meer uitspreken dat jij je eigen tijd nodig hebt?
Nee, niet uitspreken dat ik eigen tijd nodig heb. UItspreken dat ik het lastig vindt dat ze zo boos op me is in plaats van het aanhoren en niks delen van wat het met me doet.
Eens met Meds. Je bent niet alleen in het universum. Je vrouw heeft deze hele week elke avond met jou gepraat, omdat JIJ je niet lekker in je relatie voelt. Heb jij al waardering laten blijken naar je vrouw voor deze geste naar jou? En dan op een manier die zij waardeert (actie)?
Ik laat mijn waardering blijken. Mijn vrouw zegt dat ze het erg fijn vindt te merken dat ik moeite doe om dingen bij mezelf te veranderen en onze relatie zo te verbeteren.
Wil jij graag nodig gevonden worden? Kan het zijn dat je liever andermans problemen oplost, zodat je niet met jezelf en je eigen problemen geconfronteerd wordt?
Enerzijds vind je dat ik denk dat ik alleen ben in het universum en alleen met mezelf bezig ben? Anderzijds vermoed je dat ik teveel bezig ben anderen te pleasen? Begrijp ik je verkeerd, of sluiten die twee dingen elkaar niet uit wat jouw betreft?
Ik ben zelf van mening dat ik best naar mijn eigen problemen wil en kan kijken. Ik zie mezelf in ieder geval actief patronen doorbreken die niet vruchtbaar zijn. Aangezien de relatie tussen mij en mijn vrouw aan het verbeteren is, denk ik dat ik wel mag zeggen dat dat geen waanbeeld is en dat het me daadwerkelijk lukt om mezelf aan te pakken.
Ik heb de indruk dat je niet erg respectvol over je vrouw denkt (ze verdient het dat ik me inzet voor de relatie, ze is onzeker).
ik respecteer haar wel. Juist daarom verdient onze relatie het dat ik me inzet. Dat ze onzeker is benoemt ze zelf, daar hoef ik iemand toch niet om te disrespecteren?
Als ze haar behoefte aangeeft (ze vertelt dat ze meer dynamiek wil en complimentjes van jou), geef jij aan dat dat niet jouw oplossing is (ik heb geen complimentjes nodig en zoek de oplossing door analyse van mezelf) en reageer jij met een vaderlijke opmerking (ze neigt zich uit te putten).
dat ze zich neigt uit te putten is niet mijn vaderlijke opmerking. Dat is haar eigen conclusie, waarvan ik denk dat hij wel klopt. Ik doe best mijn moeite om haar complimenten te geven. Het is alleen dat ik de momenten waarop dat volgens haar heel vanzelfsprekend zou zijn niet zo duidelijk herken als ik me in haar verplaats. Het is voor mij toch regelmatig dat ik denk: ik weet dat ze dat fijn vind dus doe ik dat. Dat is dan niet iets wat ik zelf voel als ik me in haar positie verplaats, maar iets wat ik heb leren begrijpen....
Waarom neem jij de behoeften van je vrouw niet serieus,
Doe ik wel. Getuige ook onze zich verbeterende relatie...
Hier leg je trouwens weer schaamteloos jouw probleem bij je vrouw neer.
Ben ik niet met je eens. Dit is wat zij aan mij vertelt. Ik kan dat wel herkennen. De problemen in onze relatie hebben nu eenmaal meer perspectieven dan dat alleen ik veroorzaak....Ik kan toch wel haar perspectief hier neerzetten zonder meteen beschuldigd te worden van het "schaamteloos alles bij haar neer leggen"? Ik breng gewoon nuance aan. Dat zij dit zo zegt doet toch niks af aan alles wat bij mij ligt?
Kan het zijn dat je in het dagelijkse leven een flirt bent en kan het zijn dat jouw vrouw onzeker wordt van de aandacht die je aan andere vrouwen besteedt?
Ik vind het prettig om prettige relaties te hebben. Dat houdt in dat ik regelmatig aandacht aan anderen besteed. En dat ik, als ik iets oprecht fijn vindt, dat ook graag zeg. Mijn vrouw kan wel eens onzeker worden van de aandacht die ik aan een ander besteed met de na druk op wel eens. Maar over het algemeen is het die enkele keer dat dat speelt benoemen van haar dat dat zo is en mijn eerlijke antwoord van wat er speelt voldoende. Ik heb altijd veel vrouwelijke vriendinnen gehad, wat zij ook weet, dus is nooit zo'n heel groot punt in onze relatie.
superieur ...
of inferieur aan anderen ...
verbaast me toch dat ik die indruk wek. Ik geloof niet dat ik ooit iets terugkrijg rondom deze dingen. Vaak juist dat mensen mij als aandachtig, gelijkwaardig, luisterend ervaren. Maar misschien laat ik me van een andere kant zien hier op het forum dan in het dagelijkse leven...In het dagelijkse leven beantwoord ik nooit zoveel vragen
En als het over mij gaat, is dat vaak juist bij goede vrienden in een rustig gesprek, waarbij gelijkwaardigheid wel vanzelfsprekend is.Kun jij als je een zwak punt hebt (bijvoorbeeld emoties kort en bondig uiten) in plaats van het zwakke punt weg te rationaliseren als foute optie (emoties uiten is fout) , erkennen dat je een zwak punt hebt en dat dat bij je hoort zonder jezelf als geheel daarom af te wijzen?
Ik kan wel emoties uiten. Ook kort en bondig bij tijd en wijlen. Ik heb alleen meer veiligheid / rust dan doorsnee nodig voordat ik dat doe. Die (grote) behoefte aan rust / veiligheid / nuance etc is soms een kracht, omdat ik die in zo sterke mate kan scheppen dat het voor anderen de ruimte schept om zichzelf te uiten. Het is soms een zwakte, omdat het me in problemen brengt wanneer die behoefte teveel in het gedrang komt. Ik heb het idee dat ik die eigenschap wel kan accepteren zonder mezelf af te wijzen, tegelijkertijd is het wel iets dat ik wil bekijken.
Wat ga je in 2009 concreet aan je verbeterpunten doen?
wat ik al aan het doen bén is bewust de drempel te nemen om meer te delen wat er in me leeft met mijn vrouw, ook al is het soms lastig onder woorden te brengen.
En alhoewel je zegt van niet, heb ik het idee dat je toch enige onzekerheid hebt.
Kun jij ook zonder blikken of blozen 10 positieve punten van jezelf opnoemen?Ja hoor
Ik heb juist het idee dat ik daar door sommige op wordt gewezen, zelfs met de suggestie dat ik narcistisch ben alleen maar van mezelf zou houden...
vrijdag 2 januari 2009 om 17:02
quote:wzk schreef op 01 januari 2009 @ 20:05:
Hallo Cheiron,
Ik heb met veel moeite, maar ook interesse, het hele topic doorgespit. In eerste instantie kwam het op mij over dat je ernstige twijfels hebt over je relatie en dat je het bijltje erbij wilt neerleggen. Inmiddels maak ik veel meer uit je antwoorden en informatie op dat je concreet stappen wilt nemen en inmiddels ook al neemt om je relatie te verbeteren en fris leven in te blazen.
Dat is wel ongeveer het proces waar ik doorheen gegaan ben sinds het begin van dit topic ja, dus die indruk klopt wel.
Ik heb geleerd regelmatig te "vissen" naar informatie bij mijn man als ik het gevoel heb dat er wellicht iets broed (of wat dan ook) en mijn man heeft geleerd dat het nodig is om uit te leggen hoe hij zich voelt of hoe hij ergens over denkt. En ook dat het soms nodig is om mij gerust te stellen. Ik kan niet in zijn hoofd kijken om gedachten te lezen, maar voel soms wel dat er iets is. Het is vaak genoeg gebeurt dat ik dat dan op mijn manier interpreteerde en ging invullen en dan bleek dat ik het volkomen verkeerd invulde.
Klinkt herkenbaar voor mijn situatie...Ik hoor mijn vrouw de laatste dagen ook zeggen: goh, fijn dat je vertelt wat er met je is, ik was al bang dat het met mij ofzo te maken had, terwijl ik gewoon met iets innerlijks worstel wat niks met haar te maken heeft...
Inmiddels zijn we ons daar beiden van bewust en hebben geleerd dat bespreekbaar te maken. Iedere keer weer als we het dan bespreekbaar maken (daarin nemen we beiden wel initiatief) merken we weer dat het eerst even moeilijk is dat gesprek maar dat we elkaar daarna zo ontzettend veel beter snappen en dat maakt dan ook weer dat we elkaar weer veel meer waarderen. Het heeft onze relatie een echte verdieping gegeven waar we beiden erg blij mee zijn.
Hier zijn wij denk ik momenteel een paar stappen vooruit in aan het maken...
Het is mij in mijn omgeving vaak opgevallen dat mensen het moeilijk vinden om een emotie te benoemen, omdat ze dan bang zijn het niet juist te benoemen en dat daardoor dan juist misverstanden kunnen ontstaan. Soms weet je ook nog niet wat je emotie is (ik meen dat ook gelezen te hebben in 1 van jouw posts) en dan is het ook moeilijk om daar over te praten.
Het is meer...Dat ik gewoon geen woorden heb. Het is alleen maar gevoel, innerlijke beweging. Heel fysiek eigenlijk. Als ik dat snel moet benoemen kom ik niet verder dan 'gaat wel" of "goed hoor". Als ik dan de rust / stilte neem, dan kan er langzamerhand een uitgebreid verhaal te voorschijn komen dat ik zelf al pratende mee ontdek.
De les die ik geleerd heb is ook dat te benoemen en te zeggen dat je het nog niet op een rijtje hebt en dat je meerdere kanten ziet en nog niet weet welke emotie overheerst.
precies wat ik de laatste dagen meer aan het doen ben. Bevalt wel goed...
In mijn ogen zijn bij jou de alarmbellen gaan rinkelen door het gevoel (emotie) dat je kreeg bij je collega en ben je nu aan het bijsturen. Zo te lezen heb je geen bar slechte relatie, maar geweldig goed gaat het ook niet en daar probeer je verandering in te realiseren.
klopt...
Ik hoop dat jullie goede veranderingen kunnen realiseren en dat het zal leiden tot die verdiepingsslag die het goede voor jullie is.
hoop ik ook
Hallo Cheiron,
Ik heb met veel moeite, maar ook interesse, het hele topic doorgespit. In eerste instantie kwam het op mij over dat je ernstige twijfels hebt over je relatie en dat je het bijltje erbij wilt neerleggen. Inmiddels maak ik veel meer uit je antwoorden en informatie op dat je concreet stappen wilt nemen en inmiddels ook al neemt om je relatie te verbeteren en fris leven in te blazen.
Dat is wel ongeveer het proces waar ik doorheen gegaan ben sinds het begin van dit topic ja, dus die indruk klopt wel.
Ik heb geleerd regelmatig te "vissen" naar informatie bij mijn man als ik het gevoel heb dat er wellicht iets broed (of wat dan ook) en mijn man heeft geleerd dat het nodig is om uit te leggen hoe hij zich voelt of hoe hij ergens over denkt. En ook dat het soms nodig is om mij gerust te stellen. Ik kan niet in zijn hoofd kijken om gedachten te lezen, maar voel soms wel dat er iets is. Het is vaak genoeg gebeurt dat ik dat dan op mijn manier interpreteerde en ging invullen en dan bleek dat ik het volkomen verkeerd invulde.
Klinkt herkenbaar voor mijn situatie...Ik hoor mijn vrouw de laatste dagen ook zeggen: goh, fijn dat je vertelt wat er met je is, ik was al bang dat het met mij ofzo te maken had, terwijl ik gewoon met iets innerlijks worstel wat niks met haar te maken heeft...
Inmiddels zijn we ons daar beiden van bewust en hebben geleerd dat bespreekbaar te maken. Iedere keer weer als we het dan bespreekbaar maken (daarin nemen we beiden wel initiatief) merken we weer dat het eerst even moeilijk is dat gesprek maar dat we elkaar daarna zo ontzettend veel beter snappen en dat maakt dan ook weer dat we elkaar weer veel meer waarderen. Het heeft onze relatie een echte verdieping gegeven waar we beiden erg blij mee zijn.
Hier zijn wij denk ik momenteel een paar stappen vooruit in aan het maken...
Het is mij in mijn omgeving vaak opgevallen dat mensen het moeilijk vinden om een emotie te benoemen, omdat ze dan bang zijn het niet juist te benoemen en dat daardoor dan juist misverstanden kunnen ontstaan. Soms weet je ook nog niet wat je emotie is (ik meen dat ook gelezen te hebben in 1 van jouw posts) en dan is het ook moeilijk om daar over te praten.
Het is meer...Dat ik gewoon geen woorden heb. Het is alleen maar gevoel, innerlijke beweging. Heel fysiek eigenlijk. Als ik dat snel moet benoemen kom ik niet verder dan 'gaat wel" of "goed hoor". Als ik dan de rust / stilte neem, dan kan er langzamerhand een uitgebreid verhaal te voorschijn komen dat ik zelf al pratende mee ontdek.
De les die ik geleerd heb is ook dat te benoemen en te zeggen dat je het nog niet op een rijtje hebt en dat je meerdere kanten ziet en nog niet weet welke emotie overheerst.
precies wat ik de laatste dagen meer aan het doen ben. Bevalt wel goed...
In mijn ogen zijn bij jou de alarmbellen gaan rinkelen door het gevoel (emotie) dat je kreeg bij je collega en ben je nu aan het bijsturen. Zo te lezen heb je geen bar slechte relatie, maar geweldig goed gaat het ook niet en daar probeer je verandering in te realiseren.
klopt...
Ik hoop dat jullie goede veranderingen kunnen realiseren en dat het zal leiden tot die verdiepingsslag die het goede voor jullie is.
hoop ik ook
vrijdag 2 januari 2009 om 17:08
quote:straal schreef op 02 januari 2009 @ 14:05:
Cheiron,
Ik zie dat je niet gereageerd hebt op mijn eerdere post. Het kan zijn dat deze te fel was, maar nogmaals het is goed bedoeld en niet bedoeld als aanval.
oh? ondertussen wel? Je posts zijn niet te fel hoor, ik vind ze wel fijn&genuanceerd. Confronteren is juist prettig als het respectvol gebeurt, ik denk er over na en kom er stappen verder mee.
[...]
Even heel zwart-wit:
Zie jezelf als een stuurman op het schip dat "Cheiron's leven" heet en je vrouw op de kant als een liefhebbende aanvulling op jouw leven.
Als jij gelukkig bent met je leven, je eigen koers vaart en het stuur van je eigen leven in je handen hebt, kunnen nog zoveel stuurlui aan de wal je uitschelden of boos op je worden, maar dan wordt je niet uit balans gebracht door deze emoties. Natuurlijk zijn deze felle emoties niet prettig, maar je kunt dan nuchter reageren door naar je eigen kompas te kijken en de emoties daar tegen te wegen. Als er een terechte opmerking wordt gemaakt, stuur je vrolijk bij of vraag je om advies hoe je het beste bij kan sturen en als je de opmerking niet terecht is, blijf je gewoon tevreden je eigen koers varen.
mooi beeld
Het feit dat jij een probleem hebt met de emoties van de mensen op de kant, geeft mijns inziens aan dat je niet gelukkig bent met jezelf, niet weet waar je heen wilt met je leven en/of dat je andere mensen de regie over je leven laat voeren in plaats van zelf het stuur in handen te nemen.
mmmm, ik weet niet of ik dat wel met je eens ben. Ik voel me over het algemeen best gelukkig. Regelmatig zelf bijzonder gelukkig. Het is alleen die hele heftige emotie. En die kom ik eigenlijk alleen tegen in mijn relatie.Mijn vrouw is natuurlijk ook degeen waar ik het meeste mee memaak etc...
Dat is alledrie jouw probleem en niet je vrouws probleem. Immers die staat op de kant, die bestuurt jouw leven en gevoelens niet, daar ben jezelf verantwoordelijk voor.
Dat klopt dat het mijn probleem is. Maar in een relatie wordt het probleem van de een vaak toch ook het probleem van de ander...De manier waarmee ik omga met mijn probleem raakt mijn vrouw direct in haar behoeftes en wordt daarmee haar probleem... Precies zo andersom. De problemen van mijn vrouw beinvloeden mij in meer of mindere mate waarin ze aan mijn behoeftes raken.
Cheiron,
Ik zie dat je niet gereageerd hebt op mijn eerdere post. Het kan zijn dat deze te fel was, maar nogmaals het is goed bedoeld en niet bedoeld als aanval.
oh? ondertussen wel? Je posts zijn niet te fel hoor, ik vind ze wel fijn&genuanceerd. Confronteren is juist prettig als het respectvol gebeurt, ik denk er over na en kom er stappen verder mee.
[...]
Even heel zwart-wit:
Zie jezelf als een stuurman op het schip dat "Cheiron's leven" heet en je vrouw op de kant als een liefhebbende aanvulling op jouw leven.
Als jij gelukkig bent met je leven, je eigen koers vaart en het stuur van je eigen leven in je handen hebt, kunnen nog zoveel stuurlui aan de wal je uitschelden of boos op je worden, maar dan wordt je niet uit balans gebracht door deze emoties. Natuurlijk zijn deze felle emoties niet prettig, maar je kunt dan nuchter reageren door naar je eigen kompas te kijken en de emoties daar tegen te wegen. Als er een terechte opmerking wordt gemaakt, stuur je vrolijk bij of vraag je om advies hoe je het beste bij kan sturen en als je de opmerking niet terecht is, blijf je gewoon tevreden je eigen koers varen.
mooi beeld
Het feit dat jij een probleem hebt met de emoties van de mensen op de kant, geeft mijns inziens aan dat je niet gelukkig bent met jezelf, niet weet waar je heen wilt met je leven en/of dat je andere mensen de regie over je leven laat voeren in plaats van zelf het stuur in handen te nemen.
mmmm, ik weet niet of ik dat wel met je eens ben. Ik voel me over het algemeen best gelukkig. Regelmatig zelf bijzonder gelukkig. Het is alleen die hele heftige emotie. En die kom ik eigenlijk alleen tegen in mijn relatie.Mijn vrouw is natuurlijk ook degeen waar ik het meeste mee memaak etc...
Dat is alledrie jouw probleem en niet je vrouws probleem. Immers die staat op de kant, die bestuurt jouw leven en gevoelens niet, daar ben jezelf verantwoordelijk voor.
Dat klopt dat het mijn probleem is. Maar in een relatie wordt het probleem van de een vaak toch ook het probleem van de ander...De manier waarmee ik omga met mijn probleem raakt mijn vrouw direct in haar behoeftes en wordt daarmee haar probleem... Precies zo andersom. De problemen van mijn vrouw beinvloeden mij in meer of mindere mate waarin ze aan mijn behoeftes raken.
vrijdag 2 januari 2009 om 19:52
quote:cheiron schreef op 02 januari 2009 @ 16:48:
Wil jij graag nodig gevonden worden? Kan het zijn dat je liever andermans problemen oplost, zodat je niet met jezelf en je eigen problemen geconfronteerd wordt?
Enerzijds vind je dat ik denk dat ik alleen ben in het universum en alleen met mezelf bezig ben? Anderzijds vermoed je dat ik teveel bezig ben anderen te pleasen? Begrijp ik je verkeerd, of sluiten die twee dingen elkaar niet uit wat jouw betreft? Nee, dat hoeft elkaar niet uit te sluiten. Ik heb zelf last van dit probleem. Ik heb trekken van verborgen narcisme, wat betekent dat ik gevoelig ben voor andermans verwachtingen, oordeel en bevestiging. Hierdoor denk ik erg veel na over mijn eigen gevoelens en die van anderen, hoe ik situaties het beste kan aanpakken en verwoorden, en hoe ik anderen kan waarderen, maar juist doordat ik hierdoor zo mee bezig ben in mijn hoofd, sluit ik me af van anderen. Immers als ik in mijn hoofd over mijn partner aan het nadenken ben, heeft mijn partner daar niks aan, die heeft een hele avond een stille "straal in haar eigen universum" naast zich zitten.
Ik herkende in je eerdere posts wat van mijn gedrag in jouw gedrag. Ik zie nu dat jij beter met kritiek en confrontaties kan omgaan dan ik (respect voor het blijven reageren) en sneller actie onderneemt naar je omgeving toe, dus ik denk dat het verborgen narcisme voor jou niet zo speelt.
Excuses voor mijn projectie.
quote:cheiron schreef op 02 januari 2009 @ 16:48:
Kun jij ook zonder blikken of blozen 10 positieve punten van jezelf opnoemen?
Ja hoor Ik heb juist het idee dat ik daar door sommige op wordt gewezen, zelfs met de suggestie dat ik narcistisch ben alleen maar van mezelf zou houden...Mm, misschien dan toch de zelftest op internet doen quote:cheiron schreef op 02 januari 2009 @ 16:48:
Ik doe best mijn moeite om haar complimenten te geven. Het is alleen dat ik de momenten waarop dat volgens haar heel vanzelfsprekend zou zijn niet zo duidelijk herken als ik me in haar verplaats. Het is voor mij toch regelmatig dat ik denk: ik weet dat ze dat fijn vind dus doe ik dat. Dat is dan niet iets wat ik zelf voel als ik me in haar positie verplaats, maar iets wat ik heb leren begrijpen....
Goed dat je die moeite doet om de behoeften van je vrouw te vervullen.
quote:cheiron schreef op 02 januari 2009 @ 16:48:
superieur ...
of inferieur aan anderen ...
verbaast me toch dat ik die indruk wek. Ik geloof niet dat ik ooit iets terugkrijg rondom deze dingen. Vaak juist dat mensen mij als aandachtig, gelijkwaardig, luisterend ervaren. Maar misschien laat ik me van een andere kant zien hier op het forum dan in het dagelijkse leven...In het dagelijkse leven beantwoord ik nooit zoveel vragen En als het over mij gaat, is dat vaak juist bij goede vrienden in een rustig gesprek, waarbij gelijkwaardigheid wel vanzelfsprekend is.
Die (grote) behoefte aan rust / veiligheid / nuance etc is soms een kracht, omdat ik die in zo sterke mate kan scheppen dat het voor anderen de ruimte schept om zichzelf te uiten.
Het is een te prijzen eigenschap dat je aandachtig, luisterend en ruimtescheppend bent,quote:Het is soms een zwakte, omdat het me in problemen brengt wanneer die behoefte [rust / veiligheid / nuance] teveel in het gedrang komt. maar kun je ook je eigen ruimte innemen? Als je een gesprek voert, welk percentage van het gesprek is de ander aan het woord en welk percentage van het gesprek jijzelf?
En kun je "lastig zijn" bij mensen die dicht bij je staan, dus acties ondernemen die tegen hun mening ingaan of afkeurende emoties (afkeuring, boosheid) tonen? Als je dit moeilijk vindt, welke gedachte veroorzaakt dan deze blokkade?
quote:cheiron schreef op 02 januari 2009 @ 12:53:
Soms blijf ik bij de boodschap, reageer daarop, doe mijn best me aan te passen. Het probleem is alleen dat het vervelende gevoel niet verdwijnt, en langzamerhand van binnen groeit en op een gegeven moment het "houden van" gaat blokkeren.
Zou het kunnen zijn dat je dan je eigen gevoel geweld aandoet? Dat je je aanpast, maar je van binnen dat eigenlijk liever niet zou doen. Zou je de aanpassing ook doen als de relatie niet bestond (is het iets wat jou beter maakt en in lijn is met jouw waarden?) of is het iets wat je met tegenzin doet om je partner te plezieren?quote:cheiron schreef op 02 januari 2009 @ 16:48:
wat ik al aan het doen bén is bewust de drempel te nemen om meer te delen wat er in me leeft met mijn vrouw, ook al is het soms lastig onder woorden te brengen.
Hier ben je al goed mee bezig. Knap dat je je analyses al zo snel hebt omgezet in actie.
quote:cheiron schreef op 02 januari 2009 @ 16:48:
Daar tussenin vind ik wel een houding waarbij ik kan luisteren, reageren, etc. Dat is voor mijn vrouw fijn, maar het laat bij mijzelf een "residu" achter aan gevoelens die maken dat ik innerlijk wat meer afstand neem over dingen waar ik me kwetsbaar in voel. Dus dat blijkt geen goede tussenweg. Hoewel ik me de laatste tijd stelselmatig bewust probeer te zijn van de momenten waarop er iets speelt en ik er bewust ruimte voor maak om dan op een ander moment tijdig uit te spreken wat er in me speelt. Dat herstelt dan weer het contact, en lijkt dus beter te werken als tussenweg.
Ik lees tussen de regels door dat je er moeite mee hebt om je kwetsbaar op te stellen.
Een collega heeft mij een truc geleerd om daarmee om te gaan, mogelijk heb je er iets aan:
1) Vraag aan familie (als je die hebt - (schoon)ouders, broers, zussen), vrienden en collega's (leidinggevenden en gelijken) of ze jou willen helpen om een beter beeld te geven van je sterke en zwakke punten, namelijk door 5 sterke en 5 zwakke punten van jou op te schrijven. Hierdoor krijg je een goed beeld hoe de buitenwereld je ziet (heel veel positieve en verbeterpunten van jezelf) en kun je nagaan of je innerlijk zelfbeeld overeenkomt met hoe je overkomt in de buitenwereld.
2) Doe andersom hetzelfde en bedenk 5 positieve punten voor elk persoon.
3) Neem actie op de verbeterpunten die je hebt geidentificeerd en vraag hulp om dit te waarborgen (collega, kun je mij attenderen als ik je niet bij je plannen betrek; vrouw, kun je het benoemen als ik me terugtrek)
4) Benoem de positieve punten van mensen in je omgeving en verbind dit met jouw zwakke punten. "Piet, ik bewonder hoe daadkrachtig jij keuzes maakt, hoe doe jij dat?" Op deze manier kan Piet het compliment ongestoord aannemen, terwijl jij een alternatieve aanpak leert om snel keuzes te maken.
Deze vierstapsaanpak heeft mijn relaties sterk verdiept: mensen vonden een echte straal met zwakke plekken en echte complimenten leuker dan de facade straal die geen zwakke plekken had en complimenten uit beleefdheid of waarderingsbehoefte gaf. Bovendien vonden ze het leuk dat ze betrokken werden bij het oplossen van mijn problemen, omdat ze voorheen altijd buitengesloten werden en ik alleen de problemen van de ander besprak.
Een voordeel voor mij is dat ik geen kwetsbare plekken meer heb. Al mijn zwakke punten liggen op tafel, dus als iemand er boos om wordt, wordt ik niet geraakt (ik weet mijn zwakke plekken en heb -theoretisch althans, in de praktijk nog niet helemaal- geaccepteerd dat deze bij me horen). Daardoor kan ik rustig reageren op felle emoties: "Ja, je hebt gelijk dat ik chaotisch ben. Ik ben me er bewust van en werk eraan door verschillende activiteiten in mijn digitale agenda te schrijven, maar fijn dat je me helpt herinneren dat ik mijn doel nog niet hebt bereikt. Heb jij misschien nog een andere suggestie hoe ik me kan verbeteren? ". Op deze manier wordt de angel uit de woede van de ander gehaald, en kunnen we samen nadenken over een oplossing zonder te strijden over ons gelijk (immers we streven allebei hetzelfde doel na). Naast zwakke punten, heb ik ook mijn positieve punten teruggekregen. Hierdoor leerde ik dat mensen veel positiever over mij dachten dan ikzelf deed (mijn zelfbeeld was nog gebaseerd op kritiek in mijn kinderjaren), waardoor ik mezelf nu ook meer accepteer en opener durf te zijn.
Zou jij een dergelijke benadering ook kunnen toepassen?
quote:cheiron schreef op 02 januari 2009 @ 17:08:
Het feit dat jij een probleem hebt met de emoties van de mensen op de kant, geeft mijns inziens aan dat je niet gelukkig bent met jezelf, niet weet waar je heen wilt met je leven en/of dat je andere mensen de regie over je leven laat voeren in plaats van zelf het stuur in handen te nemen.
mmmm, ik weet niet of ik dat wel met je eens ben. Ik voel me over het algemeen best gelukkig. Regelmatig zelf bijzonder gelukkig. Het is alleen die hele heftige emotie. En die kom ik eigenlijk alleen tegen in mijn relatie.Mijn vrouw is natuurlijk ook degeen waar ik het meeste mee memaak etc... Uit je posts krijg ik ook de indruk dat je weet wat je wilt in het werk, dat je bewust aandacht besteedt aan de mensen om je heen en je waardering te uit naar hen toe, en dat je bewust actie neemt om patronen te doorbreken, maarquote:cheiron schreef op 02 januari 2009 @ 16:48:
Ik voel mijzelf het meest prettig wanneer ik een als één geheel kan reageren. Soms voel ik mezelf één geheel, en heb ik geen enkel moeite met snel reageren. Dan maakt het me ook niks uit als iets 'fout' blijkt uit te pakken. Soms heb ik verschillende bewegingen tegelijkertijd in mezelf die botsen met elkaar. Dan voelt het voor mijzelf gewoon onprettig om tot handelen over te gaan. Mijn aandacht neigt dan gewoon naar binnen, staat stil bij wat er beweegt, laat dat langzaam helder worden. T is alleen niet altijd in het tempo dat de buitenwereld handig vindt...Als ik dan toch een keuze zou 'forceren', voel ik me gewoon minder prettig erbij, zelfs al blijkt het helemaal geen 'foute' keuze te zijn.
ik heb het idee dat je eigen kompas niet helemaal duidelijk is voor jezelf. Zou het kunnen helpen om je persoonlijke missie, waarden en leefregels expliciet te voor jezelf te benoemen? (mogelijk startpunt).
Als je eigen kompas duidelijker is, weet je welke waarden je hebt en hierdoor kun je mogelijk je interne conflict (niet 1 geheel zijn) sneller benoemen.
Bijvoorbeeld als je vrouw boos wordt omdat jij een avond gaat sporten, kan dat leiden tot conflict tussen de waarden "een goede partner zijn" en een waarde "zorgen voor een gezond lichaam". Als je dit dilemma hebt benoemd, kun je er vragen over stellen: Is het waar dat ik geen goede partner ben als ik ga sporten? Is het waar dat mijn partner niet een avond voor de kinderen kan zorgen? Heb ik dat al gevraagd? Is het waar dat zorgen voor een gezond lichaam in strijd is met een goede partner zijn? Wat zou ik doen in de omgekeerde situatie? In dit geval lijkt me sporten (tenzij je alle avonden weg bent) je geen slechtere partner te maken, misschien zelfs een betere doordat je fysiek aantrekkelijker wordt.
quote:cheiron schreef op 02 januari 2009 @ 16:48:
Ik doe best mijn moeite om haar complimenten te geven. Het is alleen dat ik de momenten waarop dat volgens haar heel vanzelfsprekend zou zijn niet zo duidelijk herken als ik me in haar verplaats.
Je geeft aan dat het je subtiele signalen van je vrouw niet automatisch herkent.
Kun je dit probleem duidelijker benoemen?
Let je er niet op doordat je druk ben met jezelf (bijvoorbeeld doordat je veel over jezelf nadenkt), filter je haar signalen niet uit de achtergrond van andere signalen (bijv door ADHD) of kun je dit de signalen niet inschatten, benoemen of erop handelen (bijv door verbaal performaal kloof, hoogbegaafdheid, pdd-nos of asperger)?
Dit is niet bedoeld om je een stoornis aan te praten, maar soms kan je er zelf weinig aandoen dat je het niet "ziet" of kan verwoorden en voel je je onterecht schuldig daarover.
quote:cheiron schreef op 02 januari 2009 @ 16:48:
Het is voor mij toch regelmatig dat ik denk: ik weet dat ze dat fijn vind dus doe ik dat. Dat is dan niet iets wat ik zelf voel als ik me in haar positie verplaats, maar iets wat ik heb leren begrijpen.
Heel goed dat je dit voor je partner doet, ondanks dat je zelf er het "nut" niet van inziet.
Ik heb de indruk dat je nu soms overvallen wordt door ruzies met je vrouw. Zou het een mogelijkheid om niet af te wachten tot je vrouw klaagt, maar dit voor te zijn? Een mogelijke aanpak zou kunnen zijn om de doelen en waarden van je vrouw en jezelf expliciet te benoemen. Dan kunnen jullie vergelijken op welke punten jullie op een lijn zitten en bekijken waar jullie structureel conflicteren, en vervolgens compromissen uitwerken (bijvoorbeeld de een past op maandagavond op de kinderen, de ander woensdagavond) of alternatieve oplossingen vinden (we gaan beiden woensdagavond sporten en huren een oppas in). Natuurlijk blijven er dan altijd nog niet-structurele conflicten die je op het moment zelf moet benoemen, maar op deze manier kun je denk ik al een groot deel van de behoeften van elkaar ondervangen.
quote:cheiron schreef op 02 januari 2009 @ 16:48:
Mijn vrouw zegt dat ze het erg fijn vindt te merken dat ik moeite doe om dingen bij mezelf te veranderen en onze relatie zo te verbeteren.
Goed dat je actie ondernomen hebt, het is goed om te zien dat jullie al zo snel de stijgende lijn alweer te pakken hebben.
quote:cheiron schreef op 02 januari 2009 @ 16:48:
Ik heb woensdag as een eerste afspraak, dus ben benieuwd.
Veel succes! Laat je weten hoe het gegaan is?
Ik denk dat veel mensen wel benieuwd hoe zoiets in zijn werk gaat (getuige de hoeveelheid andere topics over verliefdheid van mensen die in een relatie zitten). Mogelijk kan jij voor hen een inspiratiebron zijn hoe je zo'n probleem constructief aan kan pakken.
Wil jij graag nodig gevonden worden? Kan het zijn dat je liever andermans problemen oplost, zodat je niet met jezelf en je eigen problemen geconfronteerd wordt?
Enerzijds vind je dat ik denk dat ik alleen ben in het universum en alleen met mezelf bezig ben? Anderzijds vermoed je dat ik teveel bezig ben anderen te pleasen? Begrijp ik je verkeerd, of sluiten die twee dingen elkaar niet uit wat jouw betreft? Nee, dat hoeft elkaar niet uit te sluiten. Ik heb zelf last van dit probleem. Ik heb trekken van verborgen narcisme, wat betekent dat ik gevoelig ben voor andermans verwachtingen, oordeel en bevestiging. Hierdoor denk ik erg veel na over mijn eigen gevoelens en die van anderen, hoe ik situaties het beste kan aanpakken en verwoorden, en hoe ik anderen kan waarderen, maar juist doordat ik hierdoor zo mee bezig ben in mijn hoofd, sluit ik me af van anderen. Immers als ik in mijn hoofd over mijn partner aan het nadenken ben, heeft mijn partner daar niks aan, die heeft een hele avond een stille "straal in haar eigen universum" naast zich zitten.
Ik herkende in je eerdere posts wat van mijn gedrag in jouw gedrag. Ik zie nu dat jij beter met kritiek en confrontaties kan omgaan dan ik (respect voor het blijven reageren) en sneller actie onderneemt naar je omgeving toe, dus ik denk dat het verborgen narcisme voor jou niet zo speelt.
Excuses voor mijn projectie.
quote:cheiron schreef op 02 januari 2009 @ 16:48:
Kun jij ook zonder blikken of blozen 10 positieve punten van jezelf opnoemen?
Ja hoor
Ik heb juist het idee dat ik daar door sommige op wordt gewezen, zelfs met de suggestie dat ik narcistisch ben alleen maar van mezelf zou houden...Mm, misschien dan toch de zelftest op internet doen quote:cheiron schreef op 02 januari 2009 @ 16:48:Ik doe best mijn moeite om haar complimenten te geven. Het is alleen dat ik de momenten waarop dat volgens haar heel vanzelfsprekend zou zijn niet zo duidelijk herken als ik me in haar verplaats. Het is voor mij toch regelmatig dat ik denk: ik weet dat ze dat fijn vind dus doe ik dat. Dat is dan niet iets wat ik zelf voel als ik me in haar positie verplaats, maar iets wat ik heb leren begrijpen....
Goed dat je die moeite doet om de behoeften van je vrouw te vervullen.
quote:cheiron schreef op 02 januari 2009 @ 16:48:
superieur ...
of inferieur aan anderen ...
verbaast me toch dat ik die indruk wek. Ik geloof niet dat ik ooit iets terugkrijg rondom deze dingen. Vaak juist dat mensen mij als aandachtig, gelijkwaardig, luisterend ervaren. Maar misschien laat ik me van een andere kant zien hier op het forum dan in het dagelijkse leven...In het dagelijkse leven beantwoord ik nooit zoveel vragen
En als het over mij gaat, is dat vaak juist bij goede vrienden in een rustig gesprek, waarbij gelijkwaardigheid wel vanzelfsprekend is.Die (grote) behoefte aan rust / veiligheid / nuance etc is soms een kracht, omdat ik die in zo sterke mate kan scheppen dat het voor anderen de ruimte schept om zichzelf te uiten.
Het is een te prijzen eigenschap dat je aandachtig, luisterend en ruimtescheppend bent,quote:Het is soms een zwakte, omdat het me in problemen brengt wanneer die behoefte [rust / veiligheid / nuance] teveel in het gedrang komt. maar kun je ook je eigen ruimte innemen? Als je een gesprek voert, welk percentage van het gesprek is de ander aan het woord en welk percentage van het gesprek jijzelf?
En kun je "lastig zijn" bij mensen die dicht bij je staan, dus acties ondernemen die tegen hun mening ingaan of afkeurende emoties (afkeuring, boosheid) tonen? Als je dit moeilijk vindt, welke gedachte veroorzaakt dan deze blokkade?
quote:cheiron schreef op 02 januari 2009 @ 12:53:
Soms blijf ik bij de boodschap, reageer daarop, doe mijn best me aan te passen. Het probleem is alleen dat het vervelende gevoel niet verdwijnt, en langzamerhand van binnen groeit en op een gegeven moment het "houden van" gaat blokkeren.
Zou het kunnen zijn dat je dan je eigen gevoel geweld aandoet? Dat je je aanpast, maar je van binnen dat eigenlijk liever niet zou doen. Zou je de aanpassing ook doen als de relatie niet bestond (is het iets wat jou beter maakt en in lijn is met jouw waarden?) of is het iets wat je met tegenzin doet om je partner te plezieren?quote:cheiron schreef op 02 januari 2009 @ 16:48:
wat ik al aan het doen bén is bewust de drempel te nemen om meer te delen wat er in me leeft met mijn vrouw, ook al is het soms lastig onder woorden te brengen.
Hier ben je al goed mee bezig. Knap dat je je analyses al zo snel hebt omgezet in actie.
quote:cheiron schreef op 02 januari 2009 @ 16:48:
Daar tussenin vind ik wel een houding waarbij ik kan luisteren, reageren, etc. Dat is voor mijn vrouw fijn, maar het laat bij mijzelf een "residu" achter aan gevoelens die maken dat ik innerlijk wat meer afstand neem over dingen waar ik me kwetsbaar in voel. Dus dat blijkt geen goede tussenweg. Hoewel ik me de laatste tijd stelselmatig bewust probeer te zijn van de momenten waarop er iets speelt en ik er bewust ruimte voor maak om dan op een ander moment tijdig uit te spreken wat er in me speelt. Dat herstelt dan weer het contact, en lijkt dus beter te werken als tussenweg.
Ik lees tussen de regels door dat je er moeite mee hebt om je kwetsbaar op te stellen.
Een collega heeft mij een truc geleerd om daarmee om te gaan, mogelijk heb je er iets aan:
1) Vraag aan familie (als je die hebt - (schoon)ouders, broers, zussen), vrienden en collega's (leidinggevenden en gelijken) of ze jou willen helpen om een beter beeld te geven van je sterke en zwakke punten, namelijk door 5 sterke en 5 zwakke punten van jou op te schrijven. Hierdoor krijg je een goed beeld hoe de buitenwereld je ziet (heel veel positieve en verbeterpunten van jezelf) en kun je nagaan of je innerlijk zelfbeeld overeenkomt met hoe je overkomt in de buitenwereld.
2) Doe andersom hetzelfde en bedenk 5 positieve punten voor elk persoon.
3) Neem actie op de verbeterpunten die je hebt geidentificeerd en vraag hulp om dit te waarborgen (collega, kun je mij attenderen als ik je niet bij je plannen betrek; vrouw, kun je het benoemen als ik me terugtrek)
4) Benoem de positieve punten van mensen in je omgeving en verbind dit met jouw zwakke punten. "Piet, ik bewonder hoe daadkrachtig jij keuzes maakt, hoe doe jij dat?" Op deze manier kan Piet het compliment ongestoord aannemen, terwijl jij een alternatieve aanpak leert om snel keuzes te maken.
Deze vierstapsaanpak heeft mijn relaties sterk verdiept: mensen vonden een echte straal met zwakke plekken en echte complimenten leuker dan de facade straal die geen zwakke plekken had en complimenten uit beleefdheid of waarderingsbehoefte gaf. Bovendien vonden ze het leuk dat ze betrokken werden bij het oplossen van mijn problemen, omdat ze voorheen altijd buitengesloten werden en ik alleen de problemen van de ander besprak.
Een voordeel voor mij is dat ik geen kwetsbare plekken meer heb. Al mijn zwakke punten liggen op tafel, dus als iemand er boos om wordt, wordt ik niet geraakt (ik weet mijn zwakke plekken en heb -theoretisch althans, in de praktijk nog niet helemaal- geaccepteerd dat deze bij me horen). Daardoor kan ik rustig reageren op felle emoties: "Ja, je hebt gelijk dat ik chaotisch ben. Ik ben me er bewust van en werk eraan door verschillende activiteiten in mijn digitale agenda te schrijven, maar fijn dat je me helpt herinneren dat ik mijn doel nog niet hebt bereikt. Heb jij misschien nog een andere suggestie hoe ik me kan verbeteren? ". Op deze manier wordt de angel uit de woede van de ander gehaald, en kunnen we samen nadenken over een oplossing zonder te strijden over ons gelijk (immers we streven allebei hetzelfde doel na). Naast zwakke punten, heb ik ook mijn positieve punten teruggekregen. Hierdoor leerde ik dat mensen veel positiever over mij dachten dan ikzelf deed (mijn zelfbeeld was nog gebaseerd op kritiek in mijn kinderjaren), waardoor ik mezelf nu ook meer accepteer en opener durf te zijn.
Zou jij een dergelijke benadering ook kunnen toepassen?
quote:cheiron schreef op 02 januari 2009 @ 17:08:
Het feit dat jij een probleem hebt met de emoties van de mensen op de kant, geeft mijns inziens aan dat je niet gelukkig bent met jezelf, niet weet waar je heen wilt met je leven en/of dat je andere mensen de regie over je leven laat voeren in plaats van zelf het stuur in handen te nemen.
mmmm, ik weet niet of ik dat wel met je eens ben. Ik voel me over het algemeen best gelukkig. Regelmatig zelf bijzonder gelukkig. Het is alleen die hele heftige emotie. En die kom ik eigenlijk alleen tegen in mijn relatie.Mijn vrouw is natuurlijk ook degeen waar ik het meeste mee memaak etc... Uit je posts krijg ik ook de indruk dat je weet wat je wilt in het werk, dat je bewust aandacht besteedt aan de mensen om je heen en je waardering te uit naar hen toe, en dat je bewust actie neemt om patronen te doorbreken, maarquote:cheiron schreef op 02 januari 2009 @ 16:48:
Ik voel mijzelf het meest prettig wanneer ik een als één geheel kan reageren. Soms voel ik mezelf één geheel, en heb ik geen enkel moeite met snel reageren. Dan maakt het me ook niks uit als iets 'fout' blijkt uit te pakken. Soms heb ik verschillende bewegingen tegelijkertijd in mezelf die botsen met elkaar. Dan voelt het voor mijzelf gewoon onprettig om tot handelen over te gaan. Mijn aandacht neigt dan gewoon naar binnen, staat stil bij wat er beweegt, laat dat langzaam helder worden. T is alleen niet altijd in het tempo dat de buitenwereld handig vindt...Als ik dan toch een keuze zou 'forceren', voel ik me gewoon minder prettig erbij, zelfs al blijkt het helemaal geen 'foute' keuze te zijn.
ik heb het idee dat je eigen kompas niet helemaal duidelijk is voor jezelf. Zou het kunnen helpen om je persoonlijke missie, waarden en leefregels expliciet te voor jezelf te benoemen? (mogelijk startpunt).
Als je eigen kompas duidelijker is, weet je welke waarden je hebt en hierdoor kun je mogelijk je interne conflict (niet 1 geheel zijn) sneller benoemen.
Bijvoorbeeld als je vrouw boos wordt omdat jij een avond gaat sporten, kan dat leiden tot conflict tussen de waarden "een goede partner zijn" en een waarde "zorgen voor een gezond lichaam". Als je dit dilemma hebt benoemd, kun je er vragen over stellen: Is het waar dat ik geen goede partner ben als ik ga sporten? Is het waar dat mijn partner niet een avond voor de kinderen kan zorgen? Heb ik dat al gevraagd? Is het waar dat zorgen voor een gezond lichaam in strijd is met een goede partner zijn? Wat zou ik doen in de omgekeerde situatie? In dit geval lijkt me sporten (tenzij je alle avonden weg bent) je geen slechtere partner te maken, misschien zelfs een betere doordat je fysiek aantrekkelijker wordt.
quote:cheiron schreef op 02 januari 2009 @ 16:48:
Ik doe best mijn moeite om haar complimenten te geven. Het is alleen dat ik de momenten waarop dat volgens haar heel vanzelfsprekend zou zijn niet zo duidelijk herken als ik me in haar verplaats.
Je geeft aan dat het je subtiele signalen van je vrouw niet automatisch herkent.
Kun je dit probleem duidelijker benoemen?
Let je er niet op doordat je druk ben met jezelf (bijvoorbeeld doordat je veel over jezelf nadenkt), filter je haar signalen niet uit de achtergrond van andere signalen (bijv door ADHD) of kun je dit de signalen niet inschatten, benoemen of erop handelen (bijv door verbaal performaal kloof, hoogbegaafdheid, pdd-nos of asperger)?
Dit is niet bedoeld om je een stoornis aan te praten, maar soms kan je er zelf weinig aandoen dat je het niet "ziet" of kan verwoorden en voel je je onterecht schuldig daarover.
quote:cheiron schreef op 02 januari 2009 @ 16:48:
Het is voor mij toch regelmatig dat ik denk: ik weet dat ze dat fijn vind dus doe ik dat. Dat is dan niet iets wat ik zelf voel als ik me in haar positie verplaats, maar iets wat ik heb leren begrijpen.
Heel goed dat je dit voor je partner doet, ondanks dat je zelf er het "nut" niet van inziet.
Ik heb de indruk dat je nu soms overvallen wordt door ruzies met je vrouw. Zou het een mogelijkheid om niet af te wachten tot je vrouw klaagt, maar dit voor te zijn? Een mogelijke aanpak zou kunnen zijn om de doelen en waarden van je vrouw en jezelf expliciet te benoemen. Dan kunnen jullie vergelijken op welke punten jullie op een lijn zitten en bekijken waar jullie structureel conflicteren, en vervolgens compromissen uitwerken (bijvoorbeeld de een past op maandagavond op de kinderen, de ander woensdagavond) of alternatieve oplossingen vinden (we gaan beiden woensdagavond sporten en huren een oppas in). Natuurlijk blijven er dan altijd nog niet-structurele conflicten die je op het moment zelf moet benoemen, maar op deze manier kun je denk ik al een groot deel van de behoeften van elkaar ondervangen.
quote:cheiron schreef op 02 januari 2009 @ 16:48:
Mijn vrouw zegt dat ze het erg fijn vindt te merken dat ik moeite doe om dingen bij mezelf te veranderen en onze relatie zo te verbeteren.
Goed dat je actie ondernomen hebt, het is goed om te zien dat jullie al zo snel de stijgende lijn alweer te pakken hebben.
quote:cheiron schreef op 02 januari 2009 @ 16:48:
Ik heb woensdag as een eerste afspraak, dus ben benieuwd.
Veel succes! Laat je weten hoe het gegaan is?
Ik denk dat veel mensen wel benieuwd hoe zoiets in zijn werk gaat (getuige de hoeveelheid andere topics over verliefdheid van mensen die in een relatie zitten). Mogelijk kan jij voor hen een inspiratiebron zijn hoe je zo'n probleem constructief aan kan pakken.
zondag 4 januari 2009 om 21:26
quote:straal schreef op 02 januari 2009 @ 19:52:
[...]
heeft mijn partner daar niks aan, die heeft een hele avond een stille "straal in haar eigen universum" naast zich zitten.
kan ik soms ook wel hebben hoor, een stille cheiron
Ik herkende in je eerdere posts wat van mijn gedrag in jouw gedrag. Ik zie nu dat jij beter met kritiek en confrontaties kan omgaan dan ik (respect voor het blijven reageren) en sneller actie onderneemt naar je omgeving toe, dus ik denk dat het verborgen narcisme voor jou niet zo speelt.
Excuses voor mijn projectie.
Fijn te horen. Tegelijkertijd wordt ik me er ook wel bewust van dat ik ook graag toereikend ben, goed genoeg, en dus wel moeite kan doen om tegemoet te komen aan wat een ander verlangt. Paradoxaal genoeg heb ik daar op andere momenten weer sterk lak aan, omdat ik heel sterk voel: maar dit is wat ik wil en dat doe ik dus...
[...]
Mm, misschien dan toch de zelftest op internet doen
[...]
gedaan. Toch wat openlijk narcisme
quote:Dit is uw score
U scoort 32 op verborgen narcisme
Een score tussen 11 en 44 geldt als laag; tussen 45 en 77 geldt als hoog.
U scoort 52 op openlijk narcisme
Een score tussen 12 en 48 geldt als laag; tussen 49 en 84 geldt als hoog.
[...]
maar kun je ook je eigen ruimte innemen? Als je een gesprek voert, welk percentage van het gesprek is de ander aan het woord en welk percentage van het gesprek jijzelf?
Dat wisselt. Ik kan soms heel bevlogen en enthousiast zijn, dan ben ik best dominant....Op mijn werk luister ik meer, maar met vrienden is er vaak een fijn evenwicht tussen vertellen & luistern (50/50 zeg maar)
En kun je "lastig zijn" bij mensen die dicht bij je staan, dus acties ondernemen die tegen hun mening ingaan of afkeurende emoties (afkeuring, boosheid) tonen? Als je dit moeilijk vindt, welke gedachte veroorzaakt dan deze blokkade?
you've got my weak spot Vind ik moeilijk ja. Het is een stuk angst voor de destructieve kracht van boosheid, waarvan ik de ervaring heb dat het heel veel kapot kan maken als het te lang, te veel, te ongeremd etc komt. De gedachte is min of meer, de boosheid heeft de potentie alles kapot te maken en daar ben ik bang voor....Voordat ik vertrouwen ervaar bij boosheid, dat vraagt heel veel voor me...
[...]
Zou het kunnen zijn dat je dan je eigen gevoel geweld aandoet? Dat je je aanpast, maar je van binnen dat eigenlijk liever niet zou doen. Zou je de aanpassing ook doen als de relatie niet bestond (is het iets wat jou beter maakt en in lijn is met jouw waarden?) of is het iets wat je met tegenzin doet om je partner te plezieren?
dan doe ik mijn gevoel wel geweld aan ja. Paradoxaal genoeg is mijn eigen gevoel vaak boosheid, waarbij ik niet wil dat het zomaar de relatie instroomt en ongewild vanalles kapot maakt...
Ik denk dat ik ook wel , niet altijd, maar soms toch wel, aanpassingen doe die ik zeker niet zou doen als ik alleen was. Tot op zekere hoogte is dat natuurlijk normaal in een relatie, anders zou je een egoist worden. Maar het wordt wat anders wanneer ik me zoveel aanpas dat het gaat wringen....
[...]
Hier ben je al goed mee bezig. Knap dat je je analyses al zo snel hebt omgezet in actie.
dank je
[...]
Ik lees tussen de regels door dat je er moeite mee hebt om je kwetsbaar op te stellen.
Ik heb daar veel veiligheid voor nodig ja...Als die er is, kan ik ook wel weer heel open zijn...En zoals gezegd, ik ben goed geworden in het scheppen van veiligheid&openheid
Een collega heeft mij een truc geleerd om daarmee om te gaan, mogelijk heb je er iets aan:
....
Klinkt leuk. Ik zal eens gaan vragen
Een voordeel voor mij is dat ik geen kwetsbare plekken meer heb.
Dat klinkt fijn...
Al mijn zwakke punten liggen op tafel, dus als iemand er boos om wordt, wordt ik niet geraakt (ik weet mijn zwakke plekken en heb -theoretisch althans, in de praktijk nog niet helemaal- geaccepteerd dat deze bij me horen). Daardoor kan ik rustig reageren op felle emoties: "Ja, je hebt gelijk dat ik chaotisch ben. Ik ben me er bewust van en werk eraan door verschillende activiteiten in mijn digitale agenda te schrijven, maar fijn dat je me helpt herinneren dat ik mijn doel nog niet hebt bereikt. Heb jij misschien nog een andere suggestie hoe ik me kan verbeteren? ".
klinkt wel goed ja. Ik zit me alleen af te vragen... Ik merk soms dat ik er last van heb dat mijn vrouw voor mij bedenkt dat ik vast ergens last van heb (wat helemaal niet zo is op dat moment) en dan boos op mij wordt om mijn vermeende afwijzing. Dat brengt me in zo'n lastige situatie....Ik vind dan juist dat ik helemaal niks verkeerd doe, maar dat zij iets invult voor mij. Het maakt me gefrustreerd, geeft me een onmachtig gevoel: hoe ik ook ben, het is nooit goed, omdat het in haar herinnering niet goed is....Dan zou vragen naar suggesties hoe te verbeteren ook niet oprecht zijn.....Wat ik nog wel wil leren is om ook in die momenten de innerlijke rust te bewaren, maar ja, toch lastig...
samen nadenken over een oplossing zonder te strijden over ons gelijk (immers we streven allebei hetzelfde doel na).
Zou jij een dergelijke benadering ook kunnen toepassen?
Ik ga hem zeker proberen. Klinkt wel fijn, want ik heb zeker ook punten waarvan ik wel oprecht vind dat ik ze anders wil. Het om hulp vragen is dan wel een goede omdat je dan weer samen zoekt....
[...]
Uit je posts krijg ik ook de indruk dat je weet wat je wilt in het werk, dat je bewust aandacht besteedt aan de mensen om je heen en je waardering te uit naar hen toe, en dat je bewust actie neemt om patronen te doorbreken, maar
[...]
Als je eigen kompas duidelijker is, weet je welke waarden je hebt en hierdoor kun je mogelijk je interne conflict (niet 1 geheel zijn) sneller benoemen.
Hmm, ik geloof dat juist een deel van mijn kompas dit soort situaties veroorzaakt.... Ik ervaar soms in mezelf tegenstrijdige dingen. Dat is dan puur gevoelsmatig, heel fysiek, er drukt iets op me, er is iets gespannnen, zoiets. Alsof er twee dingen tegelijkertijd tegen elkaar in bewegen. Dat wordt vaak ook veroorzaakt door situaties in mijn omgeving, er wordt iets gezegd, gedaan, waar ik nog niet weet wat en hoe mee om te gaan. Het proces van daarbij stilstaan, laten bewegen, helder krijgen wat er speelt, is voor mijzelf een fijn proces. Ik merk ook dat het me lukt daarmee steeds krachtiger te zijn, omdat de eenmaal verkregen helderheid meegaat de toekomst in. Alleen, het is een proces wat zich steeds doorontwikkeld. De situaties zijn dan een tijd heerlijk, behapbaar, fijn, te volgen, ik kan er helemaal in meestromen. En dan kom ik in een situatie terecht waarbij ik een volgende stap moet maken. Alleen, dat gaat bij mij soms dus trager dan mn omgeving fijn vindt of begrijpen kan.
Bijvoorbeeld als je vrouw boos wordt omdat jij een avond gaat sporten, kan dat leiden tot conflict tussen de waarden "een goede partner zijn" en een waarde "zorgen voor een gezond lichaam". Als je dit dilemma hebt benoemd,
dat is het m juist. Het is soms zo fysiek, dat het alleen te benoemen is voor mij door erbij stil te staan, en te luisteren. Als het dan zo verbaal wordt dat ik het kan benoemen, dan is het probleem eigenlijk al voor een groot deel opgelost...
[...]
Je geeft aan dat het je subtiele signalen van je vrouw niet automatisch herkent.
Kun je dit probleem duidelijker benoemen?
Het is meer....Dat ik uit zo een ander gezin kom waar zulke andere dingen belangrijk waren...Om een voorbeeld te noemen: verjaardagen zijn bijzonder belangrijk voor mijn vrouw. Dan moet en zal je op zijn minst een kaartje sturen en bellen. Bij mij thuis was dat veel losser. Zeg maar, liever dat je spontaan een dag later belt en een fijn gesprek hebt omdat je daar de ruimte voor voelt, dan dat je geforceerd op de dag zelf belt. Ik kan dan gewoon nauwelijks gevoelsmatig begrijpen dat het zo extreem belangrijk is om echt perse op de dag zelf te bellen, ook al is het een kort rottelefoontje. Dat is dan nog altijd beter dan een dag later. Ik begrijp dat ondertussen rationeel, maar het voelt gewoon totaal niet zo....En ik voel dan wel heel goed als het niet "goed" is, ik pik die subtiele signalen wel op...Maar dan is het al "te laat" en kan ik alleen nog maar zeggen: oh sorry.....Het is gewoon de betekenis die we aan sommige dingen hechten die zo extreem anders is....
Ik heb de indruk dat je nu soms overvallen wordt door ruzies met je vrouw. Zou het een mogelijkheid om niet af te wachten tot je vrouw klaagt, maar dit voor te zijn? Een mogelijke aanpak zou kunnen zijn om de doelen en waarden van je vrouw en jezelf expliciet te benoemen. Dan kunnen jullie vergelijken op welke punten jullie op een lijn zitten en bekijken waar jullie structureel conflicteren, en vervolgens compromissen uitwerken
Ik geloof dat we op het moment allebei een beetje aan het worstelen zijn, of nou goed, ik zal voor mezelf spreken: hoe kan ik zijn wie ik ben, zonder mezelf geweld aan te doen, en tegelijkerijd tegemoet komen aan wat mijn vrouw nodig heeft (want dat doe ik ook graag). Maar het vóór zijn is wel een goede. Ik ben (nu ik ontdek dat het typen op een computer me eigenlijk soms beter afgaat dan een gesprek...het is de ultieme rust, een computer, zegt niks terug, laat je altijd uitpraten... ) begonnen mijn vrouw te emailen over conflicten die we hebben gehad. Maakt dat het voor ons allebei mogelijk is minder die emotie erin te leggen, en meer op afstand, met rust, te kijken naar wat er nu eigenlijk speelt.
[...]
Goed dat je actie ondernomen hebt, het is goed om te zien dat jullie al zo snel de stijgende lijn alweer te pakken hebben.
gelukkig wel, hoewel niet altijd makkelijk....Vandaag de conclusie met elkaar gemaakt: we zoeken gewoon naar een manier om meer van elkaar te kunnen houden. Zelfs als dat zou betekenen dat ik in een ander huis zou gaan wonen, dan nog zou dat zijn omdat we dan met meer liefde en respect met elkaar&de kinderen kunnen blijven omgaan. Hoe dan ook, of we nou bij elkaar blijven of niet, we willen gewoon weer meer liefde met elkaar delen en zoeken naar manieren om dat te doen....Met vallen en opstaan, soms verdriet, maar wel met goede hoop...
[...]
Veel succes! Laat je weten hoe het gegaan is?
Ik denk dat veel mensen wel benieuwd hoe zoiets in zijn werk gaat (getuige de hoeveelheid andere topics over verliefdheid van mensen die in een relatie zitten). Mogelijk kan jij voor hen een inspiratiebron zijn hoe je zo'n probleem constructief aan kan pakken.Dat zou mooi zijn, niet? Ik zal het laten weten hoe het was....
[...]
heeft mijn partner daar niks aan, die heeft een hele avond een stille "straal in haar eigen universum" naast zich zitten.
kan ik soms ook wel hebben hoor, een stille cheiron
Ik herkende in je eerdere posts wat van mijn gedrag in jouw gedrag. Ik zie nu dat jij beter met kritiek en confrontaties kan omgaan dan ik (respect voor het blijven reageren) en sneller actie onderneemt naar je omgeving toe, dus ik denk dat het verborgen narcisme voor jou niet zo speelt.
Excuses voor mijn projectie.
Fijn te horen. Tegelijkertijd wordt ik me er ook wel bewust van dat ik ook graag toereikend ben, goed genoeg, en dus wel moeite kan doen om tegemoet te komen aan wat een ander verlangt. Paradoxaal genoeg heb ik daar op andere momenten weer sterk lak aan, omdat ik heel sterk voel: maar dit is wat ik wil en dat doe ik dus...
[...]
Mm, misschien dan toch de zelftest op internet doen
[...]
gedaan. Toch wat openlijk narcisme
quote:Dit is uw score
U scoort 32 op verborgen narcisme
Een score tussen 11 en 44 geldt als laag; tussen 45 en 77 geldt als hoog.
U scoort 52 op openlijk narcisme
Een score tussen 12 en 48 geldt als laag; tussen 49 en 84 geldt als hoog.
[...]
maar kun je ook je eigen ruimte innemen? Als je een gesprek voert, welk percentage van het gesprek is de ander aan het woord en welk percentage van het gesprek jijzelf?
Dat wisselt. Ik kan soms heel bevlogen en enthousiast zijn, dan ben ik best dominant....Op mijn werk luister ik meer, maar met vrienden is er vaak een fijn evenwicht tussen vertellen & luistern (50/50 zeg maar)
En kun je "lastig zijn" bij mensen die dicht bij je staan, dus acties ondernemen die tegen hun mening ingaan of afkeurende emoties (afkeuring, boosheid) tonen? Als je dit moeilijk vindt, welke gedachte veroorzaakt dan deze blokkade?
you've got my weak spot Vind ik moeilijk ja. Het is een stuk angst voor de destructieve kracht van boosheid, waarvan ik de ervaring heb dat het heel veel kapot kan maken als het te lang, te veel, te ongeremd etc komt. De gedachte is min of meer, de boosheid heeft de potentie alles kapot te maken en daar ben ik bang voor....Voordat ik vertrouwen ervaar bij boosheid, dat vraagt heel veel voor me...[...]
Zou het kunnen zijn dat je dan je eigen gevoel geweld aandoet? Dat je je aanpast, maar je van binnen dat eigenlijk liever niet zou doen. Zou je de aanpassing ook doen als de relatie niet bestond (is het iets wat jou beter maakt en in lijn is met jouw waarden?) of is het iets wat je met tegenzin doet om je partner te plezieren?
dan doe ik mijn gevoel wel geweld aan ja. Paradoxaal genoeg is mijn eigen gevoel vaak boosheid, waarbij ik niet wil dat het zomaar de relatie instroomt en ongewild vanalles kapot maakt...
Ik denk dat ik ook wel , niet altijd, maar soms toch wel, aanpassingen doe die ik zeker niet zou doen als ik alleen was. Tot op zekere hoogte is dat natuurlijk normaal in een relatie, anders zou je een egoist worden. Maar het wordt wat anders wanneer ik me zoveel aanpas dat het gaat wringen....
[...]
Hier ben je al goed mee bezig. Knap dat je je analyses al zo snel hebt omgezet in actie.
dank je
[...]
Ik lees tussen de regels door dat je er moeite mee hebt om je kwetsbaar op te stellen.
Ik heb daar veel veiligheid voor nodig ja...Als die er is, kan ik ook wel weer heel open zijn...En zoals gezegd, ik ben goed geworden in het scheppen van veiligheid&openheid
Een collega heeft mij een truc geleerd om daarmee om te gaan, mogelijk heb je er iets aan:
....
Klinkt leuk. Ik zal eens gaan vragen
Een voordeel voor mij is dat ik geen kwetsbare plekken meer heb.
Dat klinkt fijn...
Al mijn zwakke punten liggen op tafel, dus als iemand er boos om wordt, wordt ik niet geraakt (ik weet mijn zwakke plekken en heb -theoretisch althans, in de praktijk nog niet helemaal- geaccepteerd dat deze bij me horen). Daardoor kan ik rustig reageren op felle emoties: "Ja, je hebt gelijk dat ik chaotisch ben. Ik ben me er bewust van en werk eraan door verschillende activiteiten in mijn digitale agenda te schrijven, maar fijn dat je me helpt herinneren dat ik mijn doel nog niet hebt bereikt. Heb jij misschien nog een andere suggestie hoe ik me kan verbeteren? ".
klinkt wel goed ja. Ik zit me alleen af te vragen... Ik merk soms dat ik er last van heb dat mijn vrouw voor mij bedenkt dat ik vast ergens last van heb (wat helemaal niet zo is op dat moment) en dan boos op mij wordt om mijn vermeende afwijzing. Dat brengt me in zo'n lastige situatie....Ik vind dan juist dat ik helemaal niks verkeerd doe, maar dat zij iets invult voor mij. Het maakt me gefrustreerd, geeft me een onmachtig gevoel: hoe ik ook ben, het is nooit goed, omdat het in haar herinnering niet goed is....Dan zou vragen naar suggesties hoe te verbeteren ook niet oprecht zijn.....Wat ik nog wel wil leren is om ook in die momenten de innerlijke rust te bewaren, maar ja, toch lastig...
samen nadenken over een oplossing zonder te strijden over ons gelijk (immers we streven allebei hetzelfde doel na).
Zou jij een dergelijke benadering ook kunnen toepassen?
Ik ga hem zeker proberen. Klinkt wel fijn, want ik heb zeker ook punten waarvan ik wel oprecht vind dat ik ze anders wil. Het om hulp vragen is dan wel een goede omdat je dan weer samen zoekt....
[...]
Uit je posts krijg ik ook de indruk dat je weet wat je wilt in het werk, dat je bewust aandacht besteedt aan de mensen om je heen en je waardering te uit naar hen toe, en dat je bewust actie neemt om patronen te doorbreken, maar
[...]
Als je eigen kompas duidelijker is, weet je welke waarden je hebt en hierdoor kun je mogelijk je interne conflict (niet 1 geheel zijn) sneller benoemen.
Hmm, ik geloof dat juist een deel van mijn kompas dit soort situaties veroorzaakt.... Ik ervaar soms in mezelf tegenstrijdige dingen. Dat is dan puur gevoelsmatig, heel fysiek, er drukt iets op me, er is iets gespannnen, zoiets. Alsof er twee dingen tegelijkertijd tegen elkaar in bewegen. Dat wordt vaak ook veroorzaakt door situaties in mijn omgeving, er wordt iets gezegd, gedaan, waar ik nog niet weet wat en hoe mee om te gaan. Het proces van daarbij stilstaan, laten bewegen, helder krijgen wat er speelt, is voor mijzelf een fijn proces. Ik merk ook dat het me lukt daarmee steeds krachtiger te zijn, omdat de eenmaal verkregen helderheid meegaat de toekomst in. Alleen, het is een proces wat zich steeds doorontwikkeld. De situaties zijn dan een tijd heerlijk, behapbaar, fijn, te volgen, ik kan er helemaal in meestromen. En dan kom ik in een situatie terecht waarbij ik een volgende stap moet maken. Alleen, dat gaat bij mij soms dus trager dan mn omgeving fijn vindt of begrijpen kan.
Bijvoorbeeld als je vrouw boos wordt omdat jij een avond gaat sporten, kan dat leiden tot conflict tussen de waarden "een goede partner zijn" en een waarde "zorgen voor een gezond lichaam". Als je dit dilemma hebt benoemd,
dat is het m juist. Het is soms zo fysiek, dat het alleen te benoemen is voor mij door erbij stil te staan, en te luisteren. Als het dan zo verbaal wordt dat ik het kan benoemen, dan is het probleem eigenlijk al voor een groot deel opgelost...
[...]
Je geeft aan dat het je subtiele signalen van je vrouw niet automatisch herkent.
Kun je dit probleem duidelijker benoemen?
Het is meer....Dat ik uit zo een ander gezin kom waar zulke andere dingen belangrijk waren...Om een voorbeeld te noemen: verjaardagen zijn bijzonder belangrijk voor mijn vrouw. Dan moet en zal je op zijn minst een kaartje sturen en bellen. Bij mij thuis was dat veel losser. Zeg maar, liever dat je spontaan een dag later belt en een fijn gesprek hebt omdat je daar de ruimte voor voelt, dan dat je geforceerd op de dag zelf belt. Ik kan dan gewoon nauwelijks gevoelsmatig begrijpen dat het zo extreem belangrijk is om echt perse op de dag zelf te bellen, ook al is het een kort rottelefoontje. Dat is dan nog altijd beter dan een dag later. Ik begrijp dat ondertussen rationeel, maar het voelt gewoon totaal niet zo....En ik voel dan wel heel goed als het niet "goed" is, ik pik die subtiele signalen wel op...Maar dan is het al "te laat" en kan ik alleen nog maar zeggen: oh sorry.....Het is gewoon de betekenis die we aan sommige dingen hechten die zo extreem anders is....
Ik heb de indruk dat je nu soms overvallen wordt door ruzies met je vrouw. Zou het een mogelijkheid om niet af te wachten tot je vrouw klaagt, maar dit voor te zijn? Een mogelijke aanpak zou kunnen zijn om de doelen en waarden van je vrouw en jezelf expliciet te benoemen. Dan kunnen jullie vergelijken op welke punten jullie op een lijn zitten en bekijken waar jullie structureel conflicteren, en vervolgens compromissen uitwerken
Ik geloof dat we op het moment allebei een beetje aan het worstelen zijn, of nou goed, ik zal voor mezelf spreken: hoe kan ik zijn wie ik ben, zonder mezelf geweld aan te doen, en tegelijkerijd tegemoet komen aan wat mijn vrouw nodig heeft (want dat doe ik ook graag). Maar het vóór zijn is wel een goede. Ik ben (nu ik ontdek dat het typen op een computer me eigenlijk soms beter afgaat dan een gesprek...het is de ultieme rust, een computer, zegt niks terug, laat je altijd uitpraten...
) begonnen mijn vrouw te emailen over conflicten die we hebben gehad. Maakt dat het voor ons allebei mogelijk is minder die emotie erin te leggen, en meer op afstand, met rust, te kijken naar wat er nu eigenlijk speelt.[...]
Goed dat je actie ondernomen hebt, het is goed om te zien dat jullie al zo snel de stijgende lijn alweer te pakken hebben.
gelukkig wel, hoewel niet altijd makkelijk....Vandaag de conclusie met elkaar gemaakt: we zoeken gewoon naar een manier om meer van elkaar te kunnen houden. Zelfs als dat zou betekenen dat ik in een ander huis zou gaan wonen, dan nog zou dat zijn omdat we dan met meer liefde en respect met elkaar&de kinderen kunnen blijven omgaan. Hoe dan ook, of we nou bij elkaar blijven of niet, we willen gewoon weer meer liefde met elkaar delen en zoeken naar manieren om dat te doen....Met vallen en opstaan, soms verdriet, maar wel met goede hoop...
[...]
Veel succes! Laat je weten hoe het gegaan is?
Ik denk dat veel mensen wel benieuwd hoe zoiets in zijn werk gaat (getuige de hoeveelheid andere topics over verliefdheid van mensen die in een relatie zitten). Mogelijk kan jij voor hen een inspiratiebron zijn hoe je zo'n probleem constructief aan kan pakken.Dat zou mooi zijn, niet? Ik zal het laten weten hoe het was....
maandag 5 januari 2009 om 00:15
quote:cheiron schreef op 04 januari 2009 @ 21:26:
En kun je "lastig zijn" bij mensen die dicht bij je staan, dus acties ondernemen die tegen hun mening ingaan of afkeurende emoties (afkeuring, boosheid) tonen? Als je dit moeilijk vindt, welke gedachte veroorzaakt dan deze blokkade?
you've got my weak spot Vind ik moeilijk ja. Het is een stuk angst voor de destructieve kracht van boosheid, waarvan ik de ervaring heb dat het heel veel kapot kan maken als het te lang, te veel, te ongeremd etc komt. De gedachte is min of meer, de boosheid heeft de potentie alles kapot te maken en daar ben ik bang voor....Voordat ik vertrouwen ervaar bij boosheid, dat vraagt heel veel voor me...
Ik heb zelf veel gehad aan theater spelen. Als acteur kun je in de huid van een ander kruipen en in een rol dus spelen dat je enorm boos wordt. Het fijne hiervan is dat je nu geen straf of ruzie krijgt als je boos wordt, maar waardering van je mede-acteurs en applaus van het publiek. Misschien kan dit ook voor jou helpen om de emotionele lading (angst) van boos worden af te halen, en het te zien als een normale uiting van emotie, net zoals bang, bedroefd of blij zijn.
quote:cheiron schreef op 04 januari 2009 @ 21:26:
dan doe ik mijn gevoel wel geweld aan ja. Paradoxaal genoeg is mijn eigen gevoel vaak boosheid, waarbij ik niet wil dat het zomaar de relatie instroomt en ongewild vanalles kapot maakt...
Dit is waarschijnlijk nog een connectie met vroeger, waar je te vaak concessies hebt moeten doen. Waarschijnlijk wordt je in de toekomst minder snel boos, omdat je nu dingen sneller benoemt en bespreekt, zodat het een "samen compromis" is, waar je ook iets voor terug krijgt en niet een opgelegd iets waar je niks aan kan doen.
quote:cheiron schreef op 04 januari 2009 @ 21:26:
Ik zit me alleen af te vragen... Ik merk soms dat ik er last van heb dat mijn vrouw voor mij bedenkt dat ik vast ergens last van heb (wat helemaal niet zo is op dat moment) en dan boos op mij wordt om mijn vermeende afwijzing. Dat brengt me in zo'n lastige situatie....
Em, het kan zijn dat je vrouw onzeker wordt van jouw stilte en gaat invullen. Het lijkt me goed om haar dan te bevestigen, nog eens te benadrukken dat het niet persoonlijk bedoeld is en aan te geven dat je op een ander moment iets voor haar zal doen, maar nu even niet.
"Lieve schat, ik vindt het heel lief dat je met je meedenkt en ik begrijp dat je denkt dat ik een probleem hebt, maar ik ben moe en wil even rust na mijn werkdag, dat heeft niets te maken met jou hoor", knuffel tussendoor, "Zullen we dat om 8 uur samen koffie drinken? Dan hoor ik graag hoe jouw werkdag was en dan kan ik weer met volle aandacht naar je luisteren"
quote:cheiron schreef op 04 januari 2009 @ 21:26:
Ik vind dan juist dat ik helemaal niks verkeerd doe, maar dat zij iets invult voor mij. Het maakt me gefrustreerd, geeft me een onmachtig gevoel: hoe ik ook ben, het is nooit goed, omdat het in haar herinnering niet goed is....Dan zou vragen naar suggesties hoe te verbeteren ook niet oprecht zijn.....Wat ik nog wel wil leren is om ook in die momenten de innerlijke rust te bewaren, maar ja, toch lastig...
Ik begrijp dat je vrouw en jou soms mismatchen qua behoeften, bedenk dat je vrouw niet volgens jouw normen hoeft te leven en jij ook niet volgens je vrouws normen. Alhoewel jullie daar mogelijk wel een compromis in kunnen sluiten.
Hiervoor is het misschien nuttig inzicht te hebben in verschillen in man-vrouw communicatie: vrouwen vinden aandacht en verbondenheid vaak erg belangrijk (ik en veel vrouwen in mijn omgeving tenminste wel). Dat betekent kaartjes sturen als er iets is met relaties, zoals attente verjaardagskaartjes waar je vrouw op hamert (maar ook bij ziekte, geboorte, sterfte etc), vertellen als je iets hebt gehoord over een kennis, dingen delen met je partner (luisteren en doorvragen op haar verhalen, vooral geen oplossingen aandragen tenzij ze erom vraagt, het is beter om te herhalen wat ze heeft gezegd en controlevraag te stellen, zoals klopt dat? of wat zou je nu het liefste doen?, dan voelt ze zich gehoord), lieve dingen met je partner doen*. Door aandacht en verbondenheid, krijgen vrouwen gevoelens van geliefdheid, en dan wil ze graag wat terugdoen voor haar partner, zonder die geliefdheid, is die behoefte minder (met name sex is bij een vrouw vaak afhankelijk van context, ze moet zich op langere termijn geliefd voelen. Als mijn partner bijvoorbeeld in het begin van de week iets genegeerd heeft waarvan hij weet ik het belangrijk vindt, dan heb ik aan het eind van de week ook weinig zin om met hem sex te hebben, ik heb gemerkt dat dit voor een man niet logisch is, maar voor mij werkt dat wel zo).
Het kan dan rationeel niet nodig zijn om precies op de verjaardag een kaart te sturen of meteen als je thuis binnenkomt met je vrouw te praten, maar als je dat niet doet, kan het voor een vrouw voelen alsof je haar niet waardeert. In geval van de kaart: "de kaart is een dag te laat, hij houdt zo weinig van mij dat hij niet eens de moeite heeft genomen om de kaart op tijd te posten" en bij het thuiskomen: "hij vindt de krant belangrijker dan ik, hij houdt niet meer van mij". Niet logisch, maar het voelt wel zo en het is dus goed om daar rekening mee te houden en vooraf (en tijdig) duidelijk te benoemen dat je iets niet doet wat ze wel graag zou willen, maar dat je daar gegronde redenen voor hebt en het op een andere manier/later wel die waardering of aandacht geeft. Op deze manier geef je haar de gelegenheid om te wennen aan jouw idee, en dan kun je vaak samen wel een oplossing vinden. Op het moment zelf of achteraf niets doen en sorry zeggen is de vermijdende oplossing en daar maak je (bij mij althans) geen vrienden mee (dat voelt of je mijn behoeften bewust negeert).
*Lieve dingen doen kan per partner verschillen:
openheid (delen wat er speelt, praten, tolerantie voor andere meningen of aanpakken), inspiratie (spontaniteit, initiatief, speelsheid of humor, plezier maken, verrassingen, vertellen over nieuwe dingen), uitdaging (tegengas, discussies over maatschappelijke onderwerpen, verre reizen, uitgaan, samen nieuwe dingen ontdekken of ondernemen), aandacht (complimenten, lekker eten, knuffels, vragen stellen, attent zijn, waardering tonen), steun (meedenken in de dingen die ze doet of moeilijkheden die ze tegenkomt, bevestigen tijdens gesprek), extra aandacht (sms-jes, lieve briefjes, bloemen, dure parfums, mooie kleding, verre reizen, traktatie op uit eten gaan), interesse in haar relaties (ook al is het de kat van tante miep en de achternicht van buurvrouw truus), verzorgd en aantrekkelijk uiterlijk (hippe kleding, afgetraind lijf en goede persoonlijke verzorging), gelijkwaardige bijdrage in het huishouden (en niet alleen het leuke werk als koken, maar ook het niet eerbare werk zoals de wc, was opvouwen, strijken), betrouwbaarheid (doen wat je zegt of hebt beloofd, eerlijk zijn, niet doorvertellen aan anderen wat je in vertrouwen is vertelt), vertrouwen (haar vrijheid en ruimte geven) of allemaal tegelijk.
Ik ken je vrouw niet, dus je kunt haar het beste zelf vragen waar ze het meest behoefte aan heeft.
Doe andersom hetzelfde voor jouw behoeftes, misschien doet je vrouw nu heel veel moeite om jou complimenten te geven (wat zij graag zou willen), terwijl jij liever iets heel anders zou willen. Als je het niet weet, dan kun je er ook niet op handelen.
quote:cheiron schreef op 04 januari 2009 @ 21:26:
Ik geloof dat we op het moment allebei een beetje aan het worstelen zijn, of nou goed, ik zal voor mezelf spreken: hoe kan ik zijn wie ik ben, zonder mezelf geweld aan te doen, en tegelijkerijd tegemoet komen aan wat mijn vrouw nodig heeft (want dat doe ik ook graag). Maar het vóór zijn is wel een goede. Ik ben (nu ik ontdek dat het typen op een computer me eigenlijk soms beter afgaat dan een gesprek...het is de ultieme rust, een computer, zegt niks terug, laat je altijd uitpraten... ) begonnen mijn vrouw te emailen over conflicten die we hebben gehad. Maakt dat het voor ons allebei mogelijk is minder die emotie erin te leggen, en meer op afstand, met rust, te kijken naar wat er nu eigenlijk speelt.
Klinkt als een erg goede aanpak. Op deze manier kunnen jullie toch benoemen wat de verschillen zijn, bijv je vrouw wilt dat je een verjaardagskaartje stuurt en jij wilt een uur rust na je werkdag. Alhoewel jij dan helemaal niks van je vrouw snapt (waarom zijn die kaartjes zo belangrijk?) en je vrouw niks van jou (waarom wil de man van wie je houdt niet met mij bijpraten als hij thuiskomt, dat is het eerste wat ik zou doen), kunnen jullie een compromis sluiten en het "rare ding" doen voor de ander, niet omdat je het begrijpt, maar omdat je van elkaar houdt.
quote:cheiron schreef op 04 januari 2009 @ 21:26:
Goed dat je actie ondernomen hebt, het is goed om te zien dat jullie al zo snel de stijgende lijn alweer te pakken hebben.
gelukkig wel, hoewel niet altijd makkelijk....Vandaag de conclusie met elkaar gemaakt: we zoeken gewoon naar een manier om meer van elkaar te kunnen houden. Zelfs als dat zou betekenen dat ik in een ander huis zou gaan wonen, dan nog zou dat zijn omdat we dan met meer liefde en respect met elkaar&de kinderen kunnen blijven omgaan. Hoe dan ook, of we nou bij elkaar blijven of niet, we willen gewoon weer meer liefde met elkaar delen en zoeken naar manieren om dat te doen....Met vallen en opstaan, soms verdriet, maar wel met goede hoop...
Patronen veranderen kost tijd, maar het klinkt of jullie er al een goede start mee hebben gemaakt. Zo te lezen zijn jullie beiden gemotiveerd en dat lijkt me een goed uitgangspunt voor de therapie samen. Heel veel succes!
quote:cheiron schreef op 04 januari 2009 @ 21:26:
Veel succes! Laat je weten hoe het gegaan is?
Ik denk dat veel mensen wel benieuwd hoe zoiets in zijn werk gaat (getuige de hoeveelheid andere topics over verliefdheid van mensen die in een relatie zitten). Mogelijk kan jij voor hen een inspiratiebron zijn hoe je zo'n probleem constructief aan kan pakken.
Dat zou mooi zijn, niet? Ik zal het laten weten hoe het was....Leuk! En je hoeft trouwens niet te reageren op deze post hoor. Besteed die tijd maar aan een lieve e-card voor je vrouw, daar heb je veel meer aan.
En kun je "lastig zijn" bij mensen die dicht bij je staan, dus acties ondernemen die tegen hun mening ingaan of afkeurende emoties (afkeuring, boosheid) tonen? Als je dit moeilijk vindt, welke gedachte veroorzaakt dan deze blokkade?
you've got my weak spot Vind ik moeilijk ja. Het is een stuk angst voor de destructieve kracht van boosheid, waarvan ik de ervaring heb dat het heel veel kapot kan maken als het te lang, te veel, te ongeremd etc komt. De gedachte is min of meer, de boosheid heeft de potentie alles kapot te maken en daar ben ik bang voor....Voordat ik vertrouwen ervaar bij boosheid, dat vraagt heel veel voor me... Ik heb zelf veel gehad aan theater spelen. Als acteur kun je in de huid van een ander kruipen en in een rol dus spelen dat je enorm boos wordt. Het fijne hiervan is dat je nu geen straf of ruzie krijgt als je boos wordt, maar waardering van je mede-acteurs en applaus van het publiek. Misschien kan dit ook voor jou helpen om de emotionele lading (angst) van boos worden af te halen, en het te zien als een normale uiting van emotie, net zoals bang, bedroefd of blij zijn.
quote:cheiron schreef op 04 januari 2009 @ 21:26:
dan doe ik mijn gevoel wel geweld aan ja. Paradoxaal genoeg is mijn eigen gevoel vaak boosheid, waarbij ik niet wil dat het zomaar de relatie instroomt en ongewild vanalles kapot maakt...
Dit is waarschijnlijk nog een connectie met vroeger, waar je te vaak concessies hebt moeten doen. Waarschijnlijk wordt je in de toekomst minder snel boos, omdat je nu dingen sneller benoemt en bespreekt, zodat het een "samen compromis" is, waar je ook iets voor terug krijgt en niet een opgelegd iets waar je niks aan kan doen.
quote:cheiron schreef op 04 januari 2009 @ 21:26:
Ik zit me alleen af te vragen... Ik merk soms dat ik er last van heb dat mijn vrouw voor mij bedenkt dat ik vast ergens last van heb (wat helemaal niet zo is op dat moment) en dan boos op mij wordt om mijn vermeende afwijzing. Dat brengt me in zo'n lastige situatie....
Em, het kan zijn dat je vrouw onzeker wordt van jouw stilte en gaat invullen. Het lijkt me goed om haar dan te bevestigen, nog eens te benadrukken dat het niet persoonlijk bedoeld is en aan te geven dat je op een ander moment iets voor haar zal doen, maar nu even niet.
"Lieve schat, ik vindt het heel lief dat je met je meedenkt en ik begrijp dat je denkt dat ik een probleem hebt, maar ik ben moe en wil even rust na mijn werkdag, dat heeft niets te maken met jou hoor", knuffel tussendoor, "Zullen we dat om 8 uur samen koffie drinken? Dan hoor ik graag hoe jouw werkdag was en dan kan ik weer met volle aandacht naar je luisteren"
quote:cheiron schreef op 04 januari 2009 @ 21:26:
Ik vind dan juist dat ik helemaal niks verkeerd doe, maar dat zij iets invult voor mij. Het maakt me gefrustreerd, geeft me een onmachtig gevoel: hoe ik ook ben, het is nooit goed, omdat het in haar herinnering niet goed is....Dan zou vragen naar suggesties hoe te verbeteren ook niet oprecht zijn.....Wat ik nog wel wil leren is om ook in die momenten de innerlijke rust te bewaren, maar ja, toch lastig...
Ik begrijp dat je vrouw en jou soms mismatchen qua behoeften, bedenk dat je vrouw niet volgens jouw normen hoeft te leven en jij ook niet volgens je vrouws normen. Alhoewel jullie daar mogelijk wel een compromis in kunnen sluiten.
Hiervoor is het misschien nuttig inzicht te hebben in verschillen in man-vrouw communicatie: vrouwen vinden aandacht en verbondenheid vaak erg belangrijk (ik en veel vrouwen in mijn omgeving tenminste wel). Dat betekent kaartjes sturen als er iets is met relaties, zoals attente verjaardagskaartjes waar je vrouw op hamert (maar ook bij ziekte, geboorte, sterfte etc), vertellen als je iets hebt gehoord over een kennis, dingen delen met je partner (luisteren en doorvragen op haar verhalen, vooral geen oplossingen aandragen tenzij ze erom vraagt, het is beter om te herhalen wat ze heeft gezegd en controlevraag te stellen, zoals klopt dat? of wat zou je nu het liefste doen?, dan voelt ze zich gehoord), lieve dingen met je partner doen*. Door aandacht en verbondenheid, krijgen vrouwen gevoelens van geliefdheid, en dan wil ze graag wat terugdoen voor haar partner, zonder die geliefdheid, is die behoefte minder (met name sex is bij een vrouw vaak afhankelijk van context, ze moet zich op langere termijn geliefd voelen. Als mijn partner bijvoorbeeld in het begin van de week iets genegeerd heeft waarvan hij weet ik het belangrijk vindt, dan heb ik aan het eind van de week ook weinig zin om met hem sex te hebben, ik heb gemerkt dat dit voor een man niet logisch is, maar voor mij werkt dat wel zo).
Het kan dan rationeel niet nodig zijn om precies op de verjaardag een kaart te sturen of meteen als je thuis binnenkomt met je vrouw te praten, maar als je dat niet doet, kan het voor een vrouw voelen alsof je haar niet waardeert. In geval van de kaart: "de kaart is een dag te laat, hij houdt zo weinig van mij dat hij niet eens de moeite heeft genomen om de kaart op tijd te posten" en bij het thuiskomen: "hij vindt de krant belangrijker dan ik, hij houdt niet meer van mij". Niet logisch, maar het voelt wel zo en het is dus goed om daar rekening mee te houden en vooraf (en tijdig) duidelijk te benoemen dat je iets niet doet wat ze wel graag zou willen, maar dat je daar gegronde redenen voor hebt en het op een andere manier/later wel die waardering of aandacht geeft. Op deze manier geef je haar de gelegenheid om te wennen aan jouw idee, en dan kun je vaak samen wel een oplossing vinden. Op het moment zelf of achteraf niets doen en sorry zeggen is de vermijdende oplossing en daar maak je (bij mij althans) geen vrienden mee (dat voelt of je mijn behoeften bewust negeert).
*Lieve dingen doen kan per partner verschillen:
openheid (delen wat er speelt, praten, tolerantie voor andere meningen of aanpakken), inspiratie (spontaniteit, initiatief, speelsheid of humor, plezier maken, verrassingen, vertellen over nieuwe dingen), uitdaging (tegengas, discussies over maatschappelijke onderwerpen, verre reizen, uitgaan, samen nieuwe dingen ontdekken of ondernemen), aandacht (complimenten, lekker eten, knuffels, vragen stellen, attent zijn, waardering tonen), steun (meedenken in de dingen die ze doet of moeilijkheden die ze tegenkomt, bevestigen tijdens gesprek), extra aandacht (sms-jes, lieve briefjes, bloemen, dure parfums, mooie kleding, verre reizen, traktatie op uit eten gaan), interesse in haar relaties (ook al is het de kat van tante miep en de achternicht van buurvrouw truus), verzorgd en aantrekkelijk uiterlijk (hippe kleding, afgetraind lijf en goede persoonlijke verzorging), gelijkwaardige bijdrage in het huishouden (en niet alleen het leuke werk als koken, maar ook het niet eerbare werk zoals de wc, was opvouwen, strijken), betrouwbaarheid (doen wat je zegt of hebt beloofd, eerlijk zijn, niet doorvertellen aan anderen wat je in vertrouwen is vertelt), vertrouwen (haar vrijheid en ruimte geven) of allemaal tegelijk.
Ik ken je vrouw niet, dus je kunt haar het beste zelf vragen waar ze het meest behoefte aan heeft.
Doe andersom hetzelfde voor jouw behoeftes, misschien doet je vrouw nu heel veel moeite om jou complimenten te geven (wat zij graag zou willen), terwijl jij liever iets heel anders zou willen. Als je het niet weet, dan kun je er ook niet op handelen.
quote:cheiron schreef op 04 januari 2009 @ 21:26:
Ik geloof dat we op het moment allebei een beetje aan het worstelen zijn, of nou goed, ik zal voor mezelf spreken: hoe kan ik zijn wie ik ben, zonder mezelf geweld aan te doen, en tegelijkerijd tegemoet komen aan wat mijn vrouw nodig heeft (want dat doe ik ook graag). Maar het vóór zijn is wel een goede. Ik ben (nu ik ontdek dat het typen op een computer me eigenlijk soms beter afgaat dan een gesprek...het is de ultieme rust, een computer, zegt niks terug, laat je altijd uitpraten...
) begonnen mijn vrouw te emailen over conflicten die we hebben gehad. Maakt dat het voor ons allebei mogelijk is minder die emotie erin te leggen, en meer op afstand, met rust, te kijken naar wat er nu eigenlijk speelt.Klinkt als een erg goede aanpak. Op deze manier kunnen jullie toch benoemen wat de verschillen zijn, bijv je vrouw wilt dat je een verjaardagskaartje stuurt en jij wilt een uur rust na je werkdag. Alhoewel jij dan helemaal niks van je vrouw snapt (waarom zijn die kaartjes zo belangrijk?) en je vrouw niks van jou (waarom wil de man van wie je houdt niet met mij bijpraten als hij thuiskomt, dat is het eerste wat ik zou doen), kunnen jullie een compromis sluiten en het "rare ding" doen voor de ander, niet omdat je het begrijpt, maar omdat je van elkaar houdt.
quote:cheiron schreef op 04 januari 2009 @ 21:26:
Goed dat je actie ondernomen hebt, het is goed om te zien dat jullie al zo snel de stijgende lijn alweer te pakken hebben.
gelukkig wel, hoewel niet altijd makkelijk....Vandaag de conclusie met elkaar gemaakt: we zoeken gewoon naar een manier om meer van elkaar te kunnen houden. Zelfs als dat zou betekenen dat ik in een ander huis zou gaan wonen, dan nog zou dat zijn omdat we dan met meer liefde en respect met elkaar&de kinderen kunnen blijven omgaan. Hoe dan ook, of we nou bij elkaar blijven of niet, we willen gewoon weer meer liefde met elkaar delen en zoeken naar manieren om dat te doen....Met vallen en opstaan, soms verdriet, maar wel met goede hoop...
Patronen veranderen kost tijd, maar het klinkt of jullie er al een goede start mee hebben gemaakt. Zo te lezen zijn jullie beiden gemotiveerd en dat lijkt me een goed uitgangspunt voor de therapie samen. Heel veel succes!
quote:cheiron schreef op 04 januari 2009 @ 21:26:
Veel succes! Laat je weten hoe het gegaan is?
Ik denk dat veel mensen wel benieuwd hoe zoiets in zijn werk gaat (getuige de hoeveelheid andere topics over verliefdheid van mensen die in een relatie zitten). Mogelijk kan jij voor hen een inspiratiebron zijn hoe je zo'n probleem constructief aan kan pakken.
Dat zou mooi zijn, niet? Ik zal het laten weten hoe het was....Leuk! En je hoeft trouwens niet te reageren op deze post hoor. Besteed die tijd maar aan een lieve e-card voor je vrouw, daar heb je veel meer aan.
