Relaties
alle pijlers
houden van
zaterdag 27 december 2008 om 22:35
Hallo Allemaal,
Ik zit in een minder fijne situatie.
Ben 7 jaar getrouwd en heb twee kinderen van 4 en bijna 6.
Op zich, als ik kijk naar mijn relatie, is het niet de slechtste relatie. We kunnen leuke gesprekken hebben, hebben dezelfde smaak, zijn het min of meer eens over de opvoeding van onze kinderen. We kunnen ook enorm botsen, maar de laatste tijd gaat dat een stuk beter.
De afgelopen jaren zijn een stuk woeliger geweest, met veel ruzie van haar kant en contact verbreken van mijn kant, waarbij die twee gedragspatronen op elkaar hebben gewerkt.
Nu dus rustiger vaarwater, alleen: ik geloof dat ik gewoon niet meer van mijn vrouw houd.
Het hele punt is vooral aangezwengeld doordat ik verliefd ben geworden op een ander. Nu ben ikzelf van mening dat dat verliefd worden meer bijzaak is. De vraag is naar mijn idee: wat maakt dat ik daarvoor zo opensta?
Het lastige met houden van is dat het zo niet te sturen is. Ik bedoel, ik zou uiteindelijk liever zielsveel van mijn vrouw houden. Zeker omdat we kinderen hebben, en de rest ook wel redelijk samengaat. Alleen, die vonk mist. Dat echt voor iemand gaan. De liefde, hoewel dat ook niet helemaal waar is: ik heb ook wel weer vanalles over voor mijn vrouw. Hoewel dat soms meer voelt als een van mijn vrienden waar ik iets voor over heb....
Als er niet zoveel op het spel zou staan, zou het een stuk makkelijker zijn. Maar ik houd bijzonder veel van mn kinderen, en wil graag de juiste beslissing nemen. Alleen, wat te doen? Daar hebben jullie natuurlijk ook geen pasklaar antwoord op, ik hoop alleen wel wat meer helderheid te krijgen door er over van gedachten te wisselen...
Ik zit in een minder fijne situatie.
Ben 7 jaar getrouwd en heb twee kinderen van 4 en bijna 6.
Op zich, als ik kijk naar mijn relatie, is het niet de slechtste relatie. We kunnen leuke gesprekken hebben, hebben dezelfde smaak, zijn het min of meer eens over de opvoeding van onze kinderen. We kunnen ook enorm botsen, maar de laatste tijd gaat dat een stuk beter.
De afgelopen jaren zijn een stuk woeliger geweest, met veel ruzie van haar kant en contact verbreken van mijn kant, waarbij die twee gedragspatronen op elkaar hebben gewerkt.
Nu dus rustiger vaarwater, alleen: ik geloof dat ik gewoon niet meer van mijn vrouw houd.
Het hele punt is vooral aangezwengeld doordat ik verliefd ben geworden op een ander. Nu ben ikzelf van mening dat dat verliefd worden meer bijzaak is. De vraag is naar mijn idee: wat maakt dat ik daarvoor zo opensta?
Het lastige met houden van is dat het zo niet te sturen is. Ik bedoel, ik zou uiteindelijk liever zielsveel van mijn vrouw houden. Zeker omdat we kinderen hebben, en de rest ook wel redelijk samengaat. Alleen, die vonk mist. Dat echt voor iemand gaan. De liefde, hoewel dat ook niet helemaal waar is: ik heb ook wel weer vanalles over voor mijn vrouw. Hoewel dat soms meer voelt als een van mijn vrienden waar ik iets voor over heb....
Als er niet zoveel op het spel zou staan, zou het een stuk makkelijker zijn. Maar ik houd bijzonder veel van mn kinderen, en wil graag de juiste beslissing nemen. Alleen, wat te doen? Daar hebben jullie natuurlijk ook geen pasklaar antwoord op, ik hoop alleen wel wat meer helderheid te krijgen door er over van gedachten te wisselen...
maandag 29 december 2008 om 18:03
Wat ik verder wilde zeggen.
Benoem daarna alleen de postieve kanten en zoek juist de intimiteit op.
Zet de narigheid even op de tweede plaats.Het mag er wel zijn,maar de eerste plaats moet zijn elkaar weer aandacht geven.
Warmte ,intimiteit,gezelligheid en al zal dat in de begin tijd geforceerd zijn,dat geeft niet.Het gevoel gaat waarschijnlijk vanzelf erachter aan hobbelen.
Ik heb in het begin ook wisselend gedacht over weggaan en blijven.De pijn die ik voelde was onhoudbaar.
Maar achteraf ben ik blij dat we dat niet hebben gedaan.
Ook om de kinderen geen onzekere signalen te geven.
Hoe moeilijk ook,uiteindelijk zijn wij de volwassenen en hebben er maar mee om te gaan.
Dat deden we.
Mijn vriend was wel heel lief voor mij,ik jankte de ogen uit mijn kop de eerste weken.
Het vertrouwen heeft bij mij ook een flinke deuk gekregen,een hele flinke zelfs.
Dat heeft echt heel veel tijd nodig om dat te laten herstellen.
Wat ik mij wel afvraag,
Waar ben je wel mee tevreden?
Wat is voor jou goed genoeg om na je inzet (samen) je huwelijk te behouden.
Ik snap dat je gevoel er nu eenmaal is maar ik vraag mij af waar het nu werkelijk vandaan komt.
Want zo te lezen vind je heel wat leuk aan je vrouw.
Projecteer je wellicht ander ongenoegen op je relatie(onbewust)
Zit de spanning en vernieuwing in je leven die je mist wel in je vrouw of je relatie?
Het kan zijn dat je het zelf niet eens beseft dat het ook op een heel ander vlak kan liggen.
Vaak is het zo dat je dat gevoel neerlegt bij diegene die het dichtst bij je staat.
In herhaling vallen over je gevoel tegen je vrouw zou ik voorzichtig in zijn.
Ik weet uit ervaring hoe vreselijk veel pijn dat doet en het voegt toch niets nieuws toe.
Geef haar ook de ruimte om te spuien tegen je,ze zal wisselende emoties hebben waaronder ook verraad en boosheid.
Mijn vriend incasseerde dat,zonder tegenwoord.
Ik moet zeggen dat dat opluchtte zonder dat we ruzie kregen (omdat vriend alleen maar luisterde en mijn gevoel erkende).
Relaties veranderen nu eenmaal constant.
Door levensfases,kinderen,persoonlijke ontwikkeling,soms door ziekte,factoren van buiten af etc.
Dat kan het houden van gevoel behoorlijk onder druk zetten.
De kunst is om samen een nieuwe weg te zoeken,mee te bewegen in de verandering.
Soms trekt de een de kar,soms de ander... en vaker samen,als je samen maar voor de kar blijft lopen.
Als deze eenmaal vaart heeft,spring je er samen weer in,heerlijk zo'n ritje!!
Dan weet je weer waarvoor je het allemaal deed.
Nou kom op!
Ga je vrouw een knuffel geven,iets positiefs!
Benoem daarna alleen de postieve kanten en zoek juist de intimiteit op.
Zet de narigheid even op de tweede plaats.Het mag er wel zijn,maar de eerste plaats moet zijn elkaar weer aandacht geven.
Warmte ,intimiteit,gezelligheid en al zal dat in de begin tijd geforceerd zijn,dat geeft niet.Het gevoel gaat waarschijnlijk vanzelf erachter aan hobbelen.
Ik heb in het begin ook wisselend gedacht over weggaan en blijven.De pijn die ik voelde was onhoudbaar.
Maar achteraf ben ik blij dat we dat niet hebben gedaan.
Ook om de kinderen geen onzekere signalen te geven.
Hoe moeilijk ook,uiteindelijk zijn wij de volwassenen en hebben er maar mee om te gaan.
Dat deden we.
Mijn vriend was wel heel lief voor mij,ik jankte de ogen uit mijn kop de eerste weken.
Het vertrouwen heeft bij mij ook een flinke deuk gekregen,een hele flinke zelfs.
Dat heeft echt heel veel tijd nodig om dat te laten herstellen.
Wat ik mij wel afvraag,
Waar ben je wel mee tevreden?
Wat is voor jou goed genoeg om na je inzet (samen) je huwelijk te behouden.
Ik snap dat je gevoel er nu eenmaal is maar ik vraag mij af waar het nu werkelijk vandaan komt.
Want zo te lezen vind je heel wat leuk aan je vrouw.
Projecteer je wellicht ander ongenoegen op je relatie(onbewust)
Zit de spanning en vernieuwing in je leven die je mist wel in je vrouw of je relatie?
Het kan zijn dat je het zelf niet eens beseft dat het ook op een heel ander vlak kan liggen.
Vaak is het zo dat je dat gevoel neerlegt bij diegene die het dichtst bij je staat.
In herhaling vallen over je gevoel tegen je vrouw zou ik voorzichtig in zijn.
Ik weet uit ervaring hoe vreselijk veel pijn dat doet en het voegt toch niets nieuws toe.
Geef haar ook de ruimte om te spuien tegen je,ze zal wisselende emoties hebben waaronder ook verraad en boosheid.
Mijn vriend incasseerde dat,zonder tegenwoord.
Ik moet zeggen dat dat opluchtte zonder dat we ruzie kregen (omdat vriend alleen maar luisterde en mijn gevoel erkende).
Relaties veranderen nu eenmaal constant.
Door levensfases,kinderen,persoonlijke ontwikkeling,soms door ziekte,factoren van buiten af etc.
Dat kan het houden van gevoel behoorlijk onder druk zetten.
De kunst is om samen een nieuwe weg te zoeken,mee te bewegen in de verandering.
Soms trekt de een de kar,soms de ander... en vaker samen,als je samen maar voor de kar blijft lopen.
Als deze eenmaal vaart heeft,spring je er samen weer in,heerlijk zo'n ritje!!
Dan weet je weer waarvoor je het allemaal deed.
Nou kom op!
Ga je vrouw een knuffel geven,iets positiefs!
maandag 29 december 2008 om 18:17
Hmmm.....je geeft mij wel iets teveel credits over mijn motto.
Ik ben niet even goed in acties,maar wel strijdlustig.
En wellicht loop ik op jou feiten voorruit , wij zijn al 4 maanden verder natuurlijk.
Ik ervaar zelf dat actie beter helpt dan alles uitkauwen,het is wat constructiever.
Wil niet zeggen dat er helemaal niet gepraat hoeft te worden,want dat doen wij zeker ook nog regelmatig.
Maar we houden de gesprekken bondig en toekomst gericht,met ruimte voor het uiten van gevoel.
Ik begrijp al de emoties van je vrouw volkomen,ik herken ze namelijk allemaal.
En die gevoelens zijn er nog hoor,wel in veel mindere mate,en daarnaast leeft gelukkig weer hoop,liefde en toekomst.
Maar ik heb het ook met haar te doen hoor,ze zal zich vreselijk verscheurd voelen.
Sterkte met alles voor beide.
Ik ben niet even goed in acties,maar wel strijdlustig.
En wellicht loop ik op jou feiten voorruit , wij zijn al 4 maanden verder natuurlijk.
Ik ervaar zelf dat actie beter helpt dan alles uitkauwen,het is wat constructiever.
Wil niet zeggen dat er helemaal niet gepraat hoeft te worden,want dat doen wij zeker ook nog regelmatig.
Maar we houden de gesprekken bondig en toekomst gericht,met ruimte voor het uiten van gevoel.
Ik begrijp al de emoties van je vrouw volkomen,ik herken ze namelijk allemaal.
En die gevoelens zijn er nog hoor,wel in veel mindere mate,en daarnaast leeft gelukkig weer hoop,liefde en toekomst.
Maar ik heb het ook met haar te doen hoor,ze zal zich vreselijk verscheurd voelen.
Sterkte met alles voor beide.
maandag 29 december 2008 om 19:27
quote:cheiron schreef op 29 december 2008 @ 17:12:
[...]
Alweer bedankt voor het door de stereotypen heen lezen
Die zijn bij sommige anderen hier zo sterk aanwezig dat ik er geirriteerd over begin te raken. Dus alweer: bedankt, is fijn dat iemand je kan horen zoals je het schrijft zonder zijn eigen verleden over je heen te storten
Ik heb een relatietherapeut gezocht ondertussen. Hoewel mijn vrouw aangeeft dat ze weinig vertrouwen in therapie heeft en vind dat ik maar zelf moet gaan, hoop ik toch dat het helderheid gaat brengen in hoe nu verder. Op termijn wil mijn vrouw wellicht wel aanschuiven zegt ze, dus dat zou wel fijn zijn.
Ik hoop inderdaad dat het terug te brengen is tot een oplosbaar communicatieprobleem en dat we net als Iry weer betere tijden bereiken. Aan de andere kant is het leven in mijn ogen ook niet volledig maakbaar.
Maar met je eens dat het op zijn minst een uiterst serieuse poging verdient...Het lijkt me dat jouw vrouw de verstandigste is van jullie combinatie. Jij hebt een probleem en dat moet jij gaan oplossen, jij bent nl. niet tevreden met wat je hebt, en dat is een persoonlijk probleem.
[...]
Alweer bedankt voor het door de stereotypen heen lezen
Die zijn bij sommige anderen hier zo sterk aanwezig dat ik er geirriteerd over begin te raken. Dus alweer: bedankt, is fijn dat iemand je kan horen zoals je het schrijft zonder zijn eigen verleden over je heen te storten
Ik heb een relatietherapeut gezocht ondertussen. Hoewel mijn vrouw aangeeft dat ze weinig vertrouwen in therapie heeft en vind dat ik maar zelf moet gaan, hoop ik toch dat het helderheid gaat brengen in hoe nu verder. Op termijn wil mijn vrouw wellicht wel aanschuiven zegt ze, dus dat zou wel fijn zijn.
Ik hoop inderdaad dat het terug te brengen is tot een oplosbaar communicatieprobleem en dat we net als Iry weer betere tijden bereiken. Aan de andere kant is het leven in mijn ogen ook niet volledig maakbaar.
Maar met je eens dat het op zijn minst een uiterst serieuse poging verdient...Het lijkt me dat jouw vrouw de verstandigste is van jullie combinatie. Jij hebt een probleem en dat moet jij gaan oplossen, jij bent nl. niet tevreden met wat je hebt, en dat is een persoonlijk probleem.
maandag 29 december 2008 om 19:32
Ik zou als ik jouw was niet weggaan, je kinderen krijgen daar een flinke tik van mee ook al is het maar tijdelijk. Pak jezelf bij je lurven en toon je ballen. Dat wil zeggen je hebt destijds gekozen voor een gezin en nu het erop aankomt zal je moeten laten zien dat je dat ook kan. Jouw gezin mag niet lijden onder je puberale oprispingen.
Relatietherapie is niet zinvol, jij bent niet tevreden met je leven en jij hebt blijkbaar hele andere verwachtingen van een relatie dan je dacht, dan moet jij dus ook met jezelf aan de slag. Als daarna blijkt dat er een communicatieprobleem is dan kan je altijd nog in relatietherapie.
Relatietherapie is niet zinvol, jij bent niet tevreden met je leven en jij hebt blijkbaar hele andere verwachtingen van een relatie dan je dacht, dan moet jij dus ook met jezelf aan de slag. Als daarna blijkt dat er een communicatieprobleem is dan kan je altijd nog in relatietherapie.
maandag 29 december 2008 om 19:46
quote:iry schreef op 29 december 2008 @ 18:03:
...
Warmte ,intimiteit,gezelligheid en al zal dat in de begin tijd geforceerd zijn,dat geeft niet.Het gevoel gaat waarschijnlijk vanzelf erachter aan hobbelen.
...
Dat heeft echt heel veel tijd nodig om dat te laten herstellen.
...
Ik vind het wel interessant dat je het zo aanpakt. Eerst doen, ook al is het geforceerd. En dan komt het gevoel er wel achteraan hobbelen....
Is hier ook al eerder gezegd, dingen als 'liefde is gedrag' en dat soort uitspraken.
Over het vertrouwen en het verdriet: was je vriend ook verliefd op iemand anders?
Ik denk inderdaad dat zoiets tijd nodig heeft. Knap dat jullie het zo hebben gedaan.
Ik reageer straks op de rest, moet even ergens bij helpen...
...
Warmte ,intimiteit,gezelligheid en al zal dat in de begin tijd geforceerd zijn,dat geeft niet.Het gevoel gaat waarschijnlijk vanzelf erachter aan hobbelen.
...
Dat heeft echt heel veel tijd nodig om dat te laten herstellen.
...
Ik vind het wel interessant dat je het zo aanpakt. Eerst doen, ook al is het geforceerd. En dan komt het gevoel er wel achteraan hobbelen....
Is hier ook al eerder gezegd, dingen als 'liefde is gedrag' en dat soort uitspraken.
Over het vertrouwen en het verdriet: was je vriend ook verliefd op iemand anders?
Ik denk inderdaad dat zoiets tijd nodig heeft. Knap dat jullie het zo hebben gedaan.
Ik reageer straks op de rest, moet even ergens bij helpen...
maandag 29 december 2008 om 19:57
quote:cheiron schreef op 29 december 2008 @ 17:39:
[...]
Fijn je reactie te lezen.
Mijn vrouw wilde vanochtend ook dat ik het huis uitging. Vanmiddag was dat weer anders, wilde ze dat ik bleef. Ik weet niet zeker wat goed is, maar die ruimte om elkaar weer helder te zien zou wel fijn zijn. Ik heb in iedere geval het idee dat het bij ons ook nodig is om tot die bodem te komen.
Ik ben er nog niet over uit of het wel goed is om het huis uit te gaan, ook aangezien mijn vrouw aangeeft dat het haar eigenlijk teveel is allemaal nu. Maar goed, misschien is uit huis gaan wel de lucht die ze nodig heeft (en ik misschien ook wel...)
Ook fijn te lezen van je dochter. Ik merk ook dat mijn kinderen nu ook last hebben van de sfeer die er soms hangt... Is ook niet leuk. Hoe oud is je dochter?
Ik heb juist die ruimte nodig en kom net bij mijn man vandaan en die ziet nu de 'vrije' tijd ook als rust tijd en niet als negatief. ja hij baalt elke avond als hij alleen in bed stapt maar dat mag ook.
Ik kon geen goed punt meer opnoemen bij mijn man, zat in de negatieve spiraal. Hij houdt nog steeds van me en neemt me zoals ik ben maar dat kan ik niet zo makkelijk zeggen..
Onze dochter is nu 5 jaar en ik merk aan haar dat ze rustiger is nu wij ook rustiger zijn en gezelliger. Over 1 ding waren wij het altijd wel eens, over de opvoeding dus daar is ook niks aan veranderd. Ze speelt ons niet uit omdat ze gewoon weet wat ze aan ons heeft.. Zowel school als ouders van vriendinnetjes merken niks aan haar, ze zegt wel 'mijn moeder heeft nu een klein huisje' maar zegt het in een trotse vorm en zeker niet als iets negatiefs.
We gaan oud&nieuw ook samen vieren omdat we hele kleine stapjes samen willen doen en nu niet in de valkuil willen vallen met grote stappen te zetten. Daar ben ik heel blij om, nu houden we de rust voor alle partijen en kunnen we kijken of onze relatie stand kan houden.
Sterkte!
[...]
Fijn je reactie te lezen.
Mijn vrouw wilde vanochtend ook dat ik het huis uitging. Vanmiddag was dat weer anders, wilde ze dat ik bleef. Ik weet niet zeker wat goed is, maar die ruimte om elkaar weer helder te zien zou wel fijn zijn. Ik heb in iedere geval het idee dat het bij ons ook nodig is om tot die bodem te komen.
Ik ben er nog niet over uit of het wel goed is om het huis uit te gaan, ook aangezien mijn vrouw aangeeft dat het haar eigenlijk teveel is allemaal nu. Maar goed, misschien is uit huis gaan wel de lucht die ze nodig heeft (en ik misschien ook wel...)
Ook fijn te lezen van je dochter. Ik merk ook dat mijn kinderen nu ook last hebben van de sfeer die er soms hangt... Is ook niet leuk. Hoe oud is je dochter?
Ik heb juist die ruimte nodig en kom net bij mijn man vandaan en die ziet nu de 'vrije' tijd ook als rust tijd en niet als negatief. ja hij baalt elke avond als hij alleen in bed stapt maar dat mag ook.
Ik kon geen goed punt meer opnoemen bij mijn man, zat in de negatieve spiraal. Hij houdt nog steeds van me en neemt me zoals ik ben maar dat kan ik niet zo makkelijk zeggen..
Onze dochter is nu 5 jaar en ik merk aan haar dat ze rustiger is nu wij ook rustiger zijn en gezelliger. Over 1 ding waren wij het altijd wel eens, over de opvoeding dus daar is ook niks aan veranderd. Ze speelt ons niet uit omdat ze gewoon weet wat ze aan ons heeft.. Zowel school als ouders van vriendinnetjes merken niks aan haar, ze zegt wel 'mijn moeder heeft nu een klein huisje' maar zegt het in een trotse vorm en zeker niet als iets negatiefs.
We gaan oud&nieuw ook samen vieren omdat we hele kleine stapjes samen willen doen en nu niet in de valkuil willen vallen met grote stappen te zetten. Daar ben ik heel blij om, nu houden we de rust voor alle partijen en kunnen we kijken of onze relatie stand kan houden.
Sterkte!
maandag 29 december 2008 om 20:10
quote:iry schreef op 29 december 2008 @ 18:03:
Wat ik mij wel afvraag,
Waar ben je wel mee tevreden?
Wat is voor jou goed genoeg om na je inzet (samen) je huwelijk te behouden.
Waar ik wel tevreden mee ben... Ik beleef mijn innerlijk als iets dat ik kan verwoorden door te zoeken, te wikken en wegen, een gevoel op te pakken, er bij te blijven, te kijken hoe het zich ontwikkelt. Dat is een proces dat soms langzaam gaat, met zoeken en aftasten.
Mijn vrouw zit vaak op een totaal andere golflengte. Haar innerlijk is iets dat ze als het ware vol naar buiten kan gooien, in alle heftigheid, om het vervolgens bij te stellen, of het tegenovergestelde te voelen.
Het lukt me allereerst lang niet altijd om daar bij te blijven. Omdat het zo alle kanten opspringt. Dan heb ik innerlijk zoiets van "zucht, gaan we weer". Het lukt me andere momenten ook wel om daar bij te blijven. Om te voelen wat er gebeurt bij haar, te luisteren.
Het punt is alleen, dat het mij zo moeilijk valt om over te dragen wat er bij mij van binnen gebeurt. Ik leg het wel uit, maar het lijkt te traag, te aftastend te zijn voor mijn vrouw.
Ik ervaar soms een beetje hetzelfde hier op het forum. Er zijn mensen die reageren zo bot, zo ondoordacht in mijn ogen, dat ik denk: god, ga nou eens normaal lezen wat ik schrijf. Die lezen een halve zin, worden emotioneel, gaan aan de haal met wat ik schrijf, fantaseren er vanalles bij (ik heb al gehoord: ik loop mn lul achterna, ik heb problemen met uit de running zijn, ik zoek vooral een sexueel uitdagendere vrouw etc).
Met mijn vrouw lijkt het daar soms op een bepaalde manier op (hoewel het ook weer heel anders is natuurlijk). Het lijkt er in die zin op, dat ik me soms voel alsof er een heel deel van me is waar ze aan voorbijgaat.
Om een voorbeeld te geven: mn vrouw was in een vervelende situatie terecht gekomen en had vervoer nodig. Ik kwam uit mijn werk zo snel als ik kon. Mijn vrouw was erg boos op me, omdat het in haar ogen te lang had geduurd. Ik heb dat laten gaan, maar twee dagen later merkte ik: ik ben er eigenlijk nog steeds boos over. Tijd vrijgemaakt om dat bespreekbaar te maken, omdat de ervaring me ook had geleerd: zoiets verzwijgen werkt verwijdering ook in de hand. Maar op het moment dat ik dat bespreekbaar wil maken, wordt mijn vrouw accuut weer boos , luister ik daar naar, en lukt het mij echt moeilijk om bespreekbaar te maken wat mij nou dwars zit. Uiteindelijk luistert ze er wel naar, omdat ik aangeef: dit vind ik echt vervelend. maar toch heb ik het gevoel dat een stuk van wat er bij mij leeft niet gedeeld kan worden.
Ik snap dat je gevoel er nu eenmaal is maar ik vraag mij af waar het nu werkelijk vandaan komt.
Want zo te lezen vind je heel wat leuk aan je vrouw.
Projecteer je wellicht ander ongenoegen op je relatie(onbewust)
niet dat ik weet, maar ja, dat zegt met onbewuste dingen dus niet zoveel...
Soms trekt de een de kar,soms de ander... en vaker samen,als je samen maar voor de kar blijft lopen.
Als deze eenmaal vaart heeft,spring je er samen weer in,heerlijk zo'n ritje!!
Dan weet je weer waarvoor je het allemaal deed.
daar hoop ik wel uit te komen ja...
Wat ik mij wel afvraag,
Waar ben je wel mee tevreden?
Wat is voor jou goed genoeg om na je inzet (samen) je huwelijk te behouden.
Waar ik wel tevreden mee ben... Ik beleef mijn innerlijk als iets dat ik kan verwoorden door te zoeken, te wikken en wegen, een gevoel op te pakken, er bij te blijven, te kijken hoe het zich ontwikkelt. Dat is een proces dat soms langzaam gaat, met zoeken en aftasten.
Mijn vrouw zit vaak op een totaal andere golflengte. Haar innerlijk is iets dat ze als het ware vol naar buiten kan gooien, in alle heftigheid, om het vervolgens bij te stellen, of het tegenovergestelde te voelen.
Het lukt me allereerst lang niet altijd om daar bij te blijven. Omdat het zo alle kanten opspringt. Dan heb ik innerlijk zoiets van "zucht, gaan we weer". Het lukt me andere momenten ook wel om daar bij te blijven. Om te voelen wat er gebeurt bij haar, te luisteren.
Het punt is alleen, dat het mij zo moeilijk valt om over te dragen wat er bij mij van binnen gebeurt. Ik leg het wel uit, maar het lijkt te traag, te aftastend te zijn voor mijn vrouw.
Ik ervaar soms een beetje hetzelfde hier op het forum. Er zijn mensen die reageren zo bot, zo ondoordacht in mijn ogen, dat ik denk: god, ga nou eens normaal lezen wat ik schrijf. Die lezen een halve zin, worden emotioneel, gaan aan de haal met wat ik schrijf, fantaseren er vanalles bij (ik heb al gehoord: ik loop mn lul achterna, ik heb problemen met uit de running zijn, ik zoek vooral een sexueel uitdagendere vrouw etc).
Met mijn vrouw lijkt het daar soms op een bepaalde manier op (hoewel het ook weer heel anders is natuurlijk). Het lijkt er in die zin op, dat ik me soms voel alsof er een heel deel van me is waar ze aan voorbijgaat.
Om een voorbeeld te geven: mn vrouw was in een vervelende situatie terecht gekomen en had vervoer nodig. Ik kwam uit mijn werk zo snel als ik kon. Mijn vrouw was erg boos op me, omdat het in haar ogen te lang had geduurd. Ik heb dat laten gaan, maar twee dagen later merkte ik: ik ben er eigenlijk nog steeds boos over. Tijd vrijgemaakt om dat bespreekbaar te maken, omdat de ervaring me ook had geleerd: zoiets verzwijgen werkt verwijdering ook in de hand. Maar op het moment dat ik dat bespreekbaar wil maken, wordt mijn vrouw accuut weer boos , luister ik daar naar, en lukt het mij echt moeilijk om bespreekbaar te maken wat mij nou dwars zit. Uiteindelijk luistert ze er wel naar, omdat ik aangeef: dit vind ik echt vervelend. maar toch heb ik het gevoel dat een stuk van wat er bij mij leeft niet gedeeld kan worden.
Ik snap dat je gevoel er nu eenmaal is maar ik vraag mij af waar het nu werkelijk vandaan komt.
Want zo te lezen vind je heel wat leuk aan je vrouw.
Projecteer je wellicht ander ongenoegen op je relatie(onbewust)
niet dat ik weet, maar ja, dat zegt met onbewuste dingen dus niet zoveel...
Soms trekt de een de kar,soms de ander... en vaker samen,als je samen maar voor de kar blijft lopen.
Als deze eenmaal vaart heeft,spring je er samen weer in,heerlijk zo'n ritje!!
Dan weet je weer waarvoor je het allemaal deed.
daar hoop ik wel uit te komen ja...
maandag 29 december 2008 om 20:24
Over dat niet luisteren of je verhaal komt niet over, vind ik heel herkenbaar..
Soms heb ik ook het idee dat ik spaans praat, mijn man voelt zich heel erg snel aangevallen dus alles wat ik zeg na 2 woorden komt al niet meer aan. En in het begin van onze relatie ging het wel eens hard tegen hard maar de laatste jaren probeer ik het rustig en duidelijk aan te geven wat ik voel en hoe ik dingen zie. Vanavond nog tegen hem gezegd en dat ziet hij nu pas in, ik doe het niet om hem pijn te doen maar om onze relatie te verbeteren..
Daarom wilde ik dus ook naar relatietherapeute die hij altijd af heeft gewezen, nu gaat hij wel omdat hij zegt in te zien dat niet luisteren en praten ook geen zin heeft..
Soms heb ik ook het idee dat ik spaans praat, mijn man voelt zich heel erg snel aangevallen dus alles wat ik zeg na 2 woorden komt al niet meer aan. En in het begin van onze relatie ging het wel eens hard tegen hard maar de laatste jaren probeer ik het rustig en duidelijk aan te geven wat ik voel en hoe ik dingen zie. Vanavond nog tegen hem gezegd en dat ziet hij nu pas in, ik doe het niet om hem pijn te doen maar om onze relatie te verbeteren..
Daarom wilde ik dus ook naar relatietherapeute die hij altijd af heeft gewezen, nu gaat hij wel omdat hij zegt in te zien dat niet luisteren en praten ook geen zin heeft..
maandag 29 december 2008 om 20:24
quote:meds schreef op 29 december 2008 @ 19:32:
Ik zou als ik jouw was niet weggaan, je kinderen krijgen daar een flinke tik van mee ook al is het maar tijdelijk. Pak jezelf bij je lurven en toon je ballen.
kun je mij vertellen waar ik precies de indruk bij je wek mezelf niet bij de lurven te pakken en geen ballen te tonen?
Dat wil zeggen je hebt destijds gekozen voor een gezin en nu het erop aankomt zal je moeten laten zien dat je dat ook kan.
kun je me vertellen waar ik de indruk wek dat ik nu het erop aankomt niet voor mijn gezin kies? in mijn ogen kies ik juist voor mijn gezin.
Ik houd niet meer echt van mijn vrouw. Ben verliefd op een ander. Maar kies desondanks ervoor om te blijven, een therapeut op te zoeken, en ben bereid te investeren in een betere relatie.
Weet je meds, je bent een van die mensen hier waarbij ik me afvraag of je wel echt mijn posts leest. Je leest ze half, krijgt dan ineens de geest: weer zo'n slappe klojo die verliefd is en zn vrouw en gezin in de steek wil laten, en hopsakee: cheiron heeft geen ballen, cheiron moet zichzelf bij zn lurven pakken (blijkbaar zit hij bij de pakken neer) cheiron kiest niet voor zn gezin....
Ga eerst eens lezen voordat je schrijft, alsjeblieft...
Jouw gezin mag niet lijden onder je puberale oprispingen.
Ik geloof dat ik al drie keer heb geschreven dat het in mijn ogen niet gaat om de verliefdheid. Maar blijkbaar heb je een groot bord voor je kop. Ik heb de indruk dat je zoiets schrijft omdat je je irriteert aan iemand die in een relatie verliefd wordt en je boosheid hier komt uiten. Fijn voor jouw, maar ik geloof dat het weinig toevoegt. Ik ben oprecht aan het worstelen met mijn gevoelens, met de hele situatie. Als je alleen neerbuigende opmerkingen kan maken, veel plezier ermee, maar het zegt meer over jou dan over mij. Doe nou eens de moeite om te lezen wat voor iemand je voor je hebt.
Ik ben niet iemand die zijn 'puberale oprispingen' achternarent en zijn gezin in het verdriet stort. Heb je daar zelf ervaring mee ofzo? Heb je daar een mooi boek over gelezen? Ik geloof namelijk niet dat ik ergens die indruk wek.
ALs je toch van mening bent, zou ik het op prijs stellen wanneer je eerst een zin aanhaalt die ik schrijf, waarna je die zin interpreteert op de jouw vertrouwde botte manier. Dan weet ik tenminste welk gedeelte van mijn tekst je verkeerd interpreteert, kan ik het uitleggen....
dan moet jij dus ook met jezelf aan de slag. Als daarna blijkt dat er een communicatieprobleem is dan kan je altijd nog in relatietherapie.
als je beter zou lezen, zou je hebben gelezen dat dat precies is wat ik ga doen. Zelf in therapie en als het nodig is komt mijn vrouw erbij. Moeilijk he, lezen.
Ik zou als ik jouw was niet weggaan, je kinderen krijgen daar een flinke tik van mee ook al is het maar tijdelijk. Pak jezelf bij je lurven en toon je ballen.
kun je mij vertellen waar ik precies de indruk bij je wek mezelf niet bij de lurven te pakken en geen ballen te tonen?
Dat wil zeggen je hebt destijds gekozen voor een gezin en nu het erop aankomt zal je moeten laten zien dat je dat ook kan.
kun je me vertellen waar ik de indruk wek dat ik nu het erop aankomt niet voor mijn gezin kies? in mijn ogen kies ik juist voor mijn gezin.
Ik houd niet meer echt van mijn vrouw. Ben verliefd op een ander. Maar kies desondanks ervoor om te blijven, een therapeut op te zoeken, en ben bereid te investeren in een betere relatie.
Weet je meds, je bent een van die mensen hier waarbij ik me afvraag of je wel echt mijn posts leest. Je leest ze half, krijgt dan ineens de geest: weer zo'n slappe klojo die verliefd is en zn vrouw en gezin in de steek wil laten, en hopsakee: cheiron heeft geen ballen, cheiron moet zichzelf bij zn lurven pakken (blijkbaar zit hij bij de pakken neer) cheiron kiest niet voor zn gezin....
Ga eerst eens lezen voordat je schrijft, alsjeblieft...
Jouw gezin mag niet lijden onder je puberale oprispingen.
Ik geloof dat ik al drie keer heb geschreven dat het in mijn ogen niet gaat om de verliefdheid. Maar blijkbaar heb je een groot bord voor je kop. Ik heb de indruk dat je zoiets schrijft omdat je je irriteert aan iemand die in een relatie verliefd wordt en je boosheid hier komt uiten. Fijn voor jouw, maar ik geloof dat het weinig toevoegt. Ik ben oprecht aan het worstelen met mijn gevoelens, met de hele situatie. Als je alleen neerbuigende opmerkingen kan maken, veel plezier ermee, maar het zegt meer over jou dan over mij. Doe nou eens de moeite om te lezen wat voor iemand je voor je hebt.
Ik ben niet iemand die zijn 'puberale oprispingen' achternarent en zijn gezin in het verdriet stort. Heb je daar zelf ervaring mee ofzo? Heb je daar een mooi boek over gelezen? Ik geloof namelijk niet dat ik ergens die indruk wek.
ALs je toch van mening bent, zou ik het op prijs stellen wanneer je eerst een zin aanhaalt die ik schrijf, waarna je die zin interpreteert op de jouw vertrouwde botte manier. Dan weet ik tenminste welk gedeelte van mijn tekst je verkeerd interpreteert, kan ik het uitleggen....
dan moet jij dus ook met jezelf aan de slag. Als daarna blijkt dat er een communicatieprobleem is dan kan je altijd nog in relatietherapie.
als je beter zou lezen, zou je hebben gelezen dat dat precies is wat ik ga doen. Zelf in therapie en als het nodig is komt mijn vrouw erbij. Moeilijk he, lezen.
maandag 29 december 2008 om 20:41
quote:newbegin schreef op 29 december 2008 @ 19:57:
[...]
Ik heb juist die ruimte nodig en kom net bij mijn man vandaan en die ziet nu de 'vrije' tijd ook als rust tijd en niet als negatief. ja hij baalt elke avond als hij alleen in bed stapt maar dat mag ook.
Ik kon geen goed punt meer opnoemen bij mijn man, zat in de negatieve spiraal. Hij houdt nog steeds van me en neemt me zoals ik ben maar dat kan ik niet zo makkelijk zeggen..
Onze dochter is nu 5 jaar en ik merk aan haar dat ze rustiger is nu wij ook rustiger zijn en gezelliger. Over 1 ding waren wij het altijd wel eens, over de opvoeding dus daar is ook niks aan veranderd. Ze speelt ons niet uit omdat ze gewoon weet wat ze aan ons heeft.. Zowel school als ouders van vriendinnetjes merken niks aan haar, ze zegt wel 'mijn moeder heeft nu een klein huisje' maar zegt het in een trotse vorm en zeker niet als iets negatiefs.
We gaan oud&nieuw ook samen vieren omdat we hele kleine stapjes samen willen doen en nu niet in de valkuil willen vallen met grote stappen te zetten. Daar ben ik heel blij om, nu houden we de rust voor alle partijen en kunnen we kijken of onze relatie stand kan houden.
Sterkte!
Klinkt alsof je een goede stap hebt genomen. Ik vraag me ook wel eens af of het goed zou zijn als ik tijdelijk even wat afstand neem. Ook omdat de heftige reacties soms averechts uitwerken...
Ik merk ook dat de ruzie etc. die er nu soms tussen ons is ook niet goed is voor de kinderen. Ze merken het toch...
Wat dat betreft zou het misschien ook meer rust bij ons brengen, en een afstand vanwaaruit we weer naar elkaar toe kunnen werken. De emoties lopen nu soms hoog op, en als je dan weer aan de eettafel etc. moet is de sfeer soms echt minder fijn....
Fijn te lezen dat je dochter er geen last van heeft. Wat hebben jullie haar precies uitgelegd? "Omdat pappa niet meer van mamma houdt" lijkt me een kind onnodig opzadelen met relatieproblemen... Maar wat zeg je wel? ergens anders wonen omdat...?
[...]
Ik heb juist die ruimte nodig en kom net bij mijn man vandaan en die ziet nu de 'vrije' tijd ook als rust tijd en niet als negatief. ja hij baalt elke avond als hij alleen in bed stapt maar dat mag ook.
Ik kon geen goed punt meer opnoemen bij mijn man, zat in de negatieve spiraal. Hij houdt nog steeds van me en neemt me zoals ik ben maar dat kan ik niet zo makkelijk zeggen..
Onze dochter is nu 5 jaar en ik merk aan haar dat ze rustiger is nu wij ook rustiger zijn en gezelliger. Over 1 ding waren wij het altijd wel eens, over de opvoeding dus daar is ook niks aan veranderd. Ze speelt ons niet uit omdat ze gewoon weet wat ze aan ons heeft.. Zowel school als ouders van vriendinnetjes merken niks aan haar, ze zegt wel 'mijn moeder heeft nu een klein huisje' maar zegt het in een trotse vorm en zeker niet als iets negatiefs.
We gaan oud&nieuw ook samen vieren omdat we hele kleine stapjes samen willen doen en nu niet in de valkuil willen vallen met grote stappen te zetten. Daar ben ik heel blij om, nu houden we de rust voor alle partijen en kunnen we kijken of onze relatie stand kan houden.
Sterkte!
Klinkt alsof je een goede stap hebt genomen. Ik vraag me ook wel eens af of het goed zou zijn als ik tijdelijk even wat afstand neem. Ook omdat de heftige reacties soms averechts uitwerken...
Ik merk ook dat de ruzie etc. die er nu soms tussen ons is ook niet goed is voor de kinderen. Ze merken het toch...
Wat dat betreft zou het misschien ook meer rust bij ons brengen, en een afstand vanwaaruit we weer naar elkaar toe kunnen werken. De emoties lopen nu soms hoog op, en als je dan weer aan de eettafel etc. moet is de sfeer soms echt minder fijn....
Fijn te lezen dat je dochter er geen last van heeft. Wat hebben jullie haar precies uitgelegd? "Omdat pappa niet meer van mamma houdt" lijkt me een kind onnodig opzadelen met relatieproblemen... Maar wat zeg je wel? ergens anders wonen omdat...?
maandag 29 december 2008 om 20:46
Ook de mensen die jij nu afserveert als vol met vooroordelen hebben je iets te melden hier. Misschien niet aardig verpakt, maar wel harde feiten.
Je vrouw 'doet' niet wat een vrouw volgens jou zou moeten doen om van gehouden te worden en dus lukt het jou niet om van haar te houden. Klinkt aardig puberaal toch? Je wilt nog wel wat proberen maar als het niet het door jou gewenste resultaat oplevert geef je op. Ballen?
Volwassen zijn betekent proberen om met de gegevens die er zijn -jouw en haar persoonlijkheid- komen tot iets wat voor jullie beiden werkt. Waarin je wel kunt aangeven wat je nodig hebt -vandaar dus relatietherapie- maar waarin je niet iets perfect op jou afgesneden ambieert.
In elk geval zit BGB in een huwelijk dat al meer dan twintig jaar standhoudt en heeft ze dus wel degelijk iets te melden als het gaat om het onderhouden van relaties. Van meds ken ik de huwelijkse staat niet.
Geeft niks hoor als je hier zo fel reageert op posters die niet in jouw straatje passen. Maar als je dat thuis ook doet heb je wél een probleem.
Naar aanleiding van je concreet genoemde probleem: voelt zíj zich gehoord. Moet ze haar boosheid even kunnen uitleven om gehoord te worden? Kun je na dat uitleven de ruimte opeisen om ook gehoord te worden? En kun je er mee leven dat jullie twee verschillende personen zijn en dat je misschien níet volledig gehoord wordt? Net zozeer als zij het gevoel kán hebben dat ze niet volledig gehoord wordt?
Je vrouw 'doet' niet wat een vrouw volgens jou zou moeten doen om van gehouden te worden en dus lukt het jou niet om van haar te houden. Klinkt aardig puberaal toch? Je wilt nog wel wat proberen maar als het niet het door jou gewenste resultaat oplevert geef je op. Ballen?
Volwassen zijn betekent proberen om met de gegevens die er zijn -jouw en haar persoonlijkheid- komen tot iets wat voor jullie beiden werkt. Waarin je wel kunt aangeven wat je nodig hebt -vandaar dus relatietherapie- maar waarin je niet iets perfect op jou afgesneden ambieert.
In elk geval zit BGB in een huwelijk dat al meer dan twintig jaar standhoudt en heeft ze dus wel degelijk iets te melden als het gaat om het onderhouden van relaties. Van meds ken ik de huwelijkse staat niet.
Geeft niks hoor als je hier zo fel reageert op posters die niet in jouw straatje passen. Maar als je dat thuis ook doet heb je wél een probleem.
Naar aanleiding van je concreet genoemde probleem: voelt zíj zich gehoord. Moet ze haar boosheid even kunnen uitleven om gehoord te worden? Kun je na dat uitleven de ruimte opeisen om ook gehoord te worden? En kun je er mee leven dat jullie twee verschillende personen zijn en dat je misschien níet volledig gehoord wordt? Net zozeer als zij het gevoel kán hebben dat ze niet volledig gehoord wordt?
maandag 29 december 2008 om 20:51
Afstand klinkt fijn. Heb ik ook gehad met mijn inmiddels ex en toen leek de relatie leefbaar.
Ten eerste heeft die afstand onze relatie geen nieuw leven ingeblazen omdat de problemen juist door die afstand onder het tapijt gemoffeld werden. Als je niet dagelijks in elkaars vaarwater zit heb je natuurlijk geen last van elkaar, kom je na enige tijd weer terug bij elkaar dan kom je er na enkele weken achter dat er nog werkelijk niets is veranderd.
Ten tweede is afstand eigenlijk een stap naar de uitgang. Je hebt dan geproefd van een leven zonder die lastige partner en dat kan makkelijk smaken naar meer als het weer eens moeizaam gaat.
Ten eerste heeft die afstand onze relatie geen nieuw leven ingeblazen omdat de problemen juist door die afstand onder het tapijt gemoffeld werden. Als je niet dagelijks in elkaars vaarwater zit heb je natuurlijk geen last van elkaar, kom je na enige tijd weer terug bij elkaar dan kom je er na enkele weken achter dat er nog werkelijk niets is veranderd.
Ten tweede is afstand eigenlijk een stap naar de uitgang. Je hebt dan geproefd van een leven zonder die lastige partner en dat kan makkelijk smaken naar meer als het weer eens moeizaam gaat.
maandag 29 december 2008 om 20:59
quote:cheiron schreef op 29 december 2008 @ 20:41[/message]:
[...]
Klinkt alsof je een goede stap hebt genomen. Ik vraag me ook wel eens af of het goed zou zijn als ik tijdelijk even wat afstand neem. Ook omdat de heftige reacties soms averechts uitwerken...
Ik merk ook dat de ruzie etc. die er nu soms tussen ons is ook niet goed is voor de kinderen. Ze merken het toch...
Wat dat betreft zou het misschien ook meer rust bij ons brengen, en een afstand vanwaaruit we weer naar elkaar toe kunnen werken. De emoties lopen nu soms hoog op, en als je dan weer aan de eettafel etc. moet is de sfeer soms echt minder fijn....
Fijn te lezen dat je dochter er geen last van heeft. Wat hebben jullie haar precies uitgelegd? "Omdat pappa niet meer van mamma houdt" lijkt me een kind onnodig opzadelen met relatieproblemen... Maar wat zeg je wel? ergens anders wonen omdat...?
Die spanning was er bij ons ook en uit die situatie konden wij niet verder merkte ik, hij zat in emotie ik ook wel maar keek wel meer vooruit dan hij.
Toen ik dit huisje kreeg had ik de eerste dagen ook even de vraagtekens of ik wel goed bezig was en ik kan nu zeggen ja, heb goede stap gemaakt. We kunnen nu zonder al te veel emotie goed praten en over onze gevoelens praten zonder verwijten en schuldgevoel.
We hebben samen aan haar gevraagd hoeveel papa en mama van haar hielden, ze deed haar armen heel wijd. Dat klopt en toen hoeveel hou jij van papa en mama? weer die armen heel wijd en toen de vraag hoeveel papa en mama van elkaar hielden, weer die armen wijd en toen zei ik dat dat niet het geval was. Niet helemaal dicht laten doen maar ongeveer 50 cm breed, oh dat is wel minder zei ze. Ja dat klopt, we hebben nu te vaak ruzie en zijn niet altijd even lief tegen elkaar. Ja zei ze dat heb ik 1 keer gehoord (ze kwam toen naar beneden en zei dat we zachtjes ruzie moesten maken anders kon ze niet slapen hihihi). Dus daar refereerde ze het aan. En toen vertelde ik dat mama in een ander huisje ging wonen en dat zij daar ook ging wonen een paar dagen per week. Toen begon ze even te huilen, omdat dan papa alleen zou zijn, ja dat klopt maar jij bent nooit alleen en papa en mama zullen er altijd voor jou zijn. Oke dan wil ik je huisje wel zien..
Soms vraagt ze wel dingen maar de laatste paar dagen heeft ze bij mij geslapen en ging erg goed, vraagt op dat moment ook niet naar haar papa. Vanochtend bracht ik haar terug en dan zegt ze ook dat weer papa wilt zien en krijg ik een dikke kus, tot over paar daagjes. Zo geweldig hoe ze het doet..
[...]
Klinkt alsof je een goede stap hebt genomen. Ik vraag me ook wel eens af of het goed zou zijn als ik tijdelijk even wat afstand neem. Ook omdat de heftige reacties soms averechts uitwerken...
Ik merk ook dat de ruzie etc. die er nu soms tussen ons is ook niet goed is voor de kinderen. Ze merken het toch...
Wat dat betreft zou het misschien ook meer rust bij ons brengen, en een afstand vanwaaruit we weer naar elkaar toe kunnen werken. De emoties lopen nu soms hoog op, en als je dan weer aan de eettafel etc. moet is de sfeer soms echt minder fijn....
Fijn te lezen dat je dochter er geen last van heeft. Wat hebben jullie haar precies uitgelegd? "Omdat pappa niet meer van mamma houdt" lijkt me een kind onnodig opzadelen met relatieproblemen... Maar wat zeg je wel? ergens anders wonen omdat...?
Die spanning was er bij ons ook en uit die situatie konden wij niet verder merkte ik, hij zat in emotie ik ook wel maar keek wel meer vooruit dan hij.
Toen ik dit huisje kreeg had ik de eerste dagen ook even de vraagtekens of ik wel goed bezig was en ik kan nu zeggen ja, heb goede stap gemaakt. We kunnen nu zonder al te veel emotie goed praten en over onze gevoelens praten zonder verwijten en schuldgevoel.
We hebben samen aan haar gevraagd hoeveel papa en mama van haar hielden, ze deed haar armen heel wijd. Dat klopt en toen hoeveel hou jij van papa en mama? weer die armen heel wijd en toen de vraag hoeveel papa en mama van elkaar hielden, weer die armen wijd en toen zei ik dat dat niet het geval was. Niet helemaal dicht laten doen maar ongeveer 50 cm breed, oh dat is wel minder zei ze. Ja dat klopt, we hebben nu te vaak ruzie en zijn niet altijd even lief tegen elkaar. Ja zei ze dat heb ik 1 keer gehoord (ze kwam toen naar beneden en zei dat we zachtjes ruzie moesten maken anders kon ze niet slapen hihihi). Dus daar refereerde ze het aan. En toen vertelde ik dat mama in een ander huisje ging wonen en dat zij daar ook ging wonen een paar dagen per week. Toen begon ze even te huilen, omdat dan papa alleen zou zijn, ja dat klopt maar jij bent nooit alleen en papa en mama zullen er altijd voor jou zijn. Oke dan wil ik je huisje wel zien..
Soms vraagt ze wel dingen maar de laatste paar dagen heeft ze bij mij geslapen en ging erg goed, vraagt op dat moment ook niet naar haar papa. Vanochtend bracht ik haar terug en dan zegt ze ook dat weer papa wilt zien en krijg ik een dikke kus, tot over paar daagjes. Zo geweldig hoe ze het doet..
maandag 29 december 2008 om 21:35
Advocaatje van de duivel dan maar....
Mijn ouders hadden een fijn huwelijk. Niet spectaculair maar wat wil je na 19 jaar samenzijn. Drie gezonde kinderen en noem alles maar op. Mijn vader had een leuke hobby en ontmoette een leuke vrouw. Probeerde zijn verliefdheid te negeren maar uiteindelijk "overkwam"het hem met haar in bed te belanden. Inmiddels zijn we tien jaar verder, woont mijn vader samen met dat leuke vriendinnetje en zijn er in totaal 5(!) kinderen beschadigd.
Ik zag bij iemand staan dat kinderen er korte tijd een tik van krijgen. Dat mag je dan hopen. Ondertussen vier ik Kerst met mensen waar ik nooit voor gekozen heb.
Het gras lijkt heel groen aan de andere kant maar is het voor je kinderen ook groener? Aan hen ben je min of meer verplicht alles uit je huwelijk te halen wat er in zit. Verliefd worden kan je overkomen, alles wat je ermee doet bepaal je zelf.
Succes
Mijn ouders hadden een fijn huwelijk. Niet spectaculair maar wat wil je na 19 jaar samenzijn. Drie gezonde kinderen en noem alles maar op. Mijn vader had een leuke hobby en ontmoette een leuke vrouw. Probeerde zijn verliefdheid te negeren maar uiteindelijk "overkwam"het hem met haar in bed te belanden. Inmiddels zijn we tien jaar verder, woont mijn vader samen met dat leuke vriendinnetje en zijn er in totaal 5(!) kinderen beschadigd.
Ik zag bij iemand staan dat kinderen er korte tijd een tik van krijgen. Dat mag je dan hopen. Ondertussen vier ik Kerst met mensen waar ik nooit voor gekozen heb.
Het gras lijkt heel groen aan de andere kant maar is het voor je kinderen ook groener? Aan hen ben je min of meer verplicht alles uit je huwelijk te halen wat er in zit. Verliefd worden kan je overkomen, alles wat je ermee doet bepaal je zelf.
Succes
maandag 29 december 2008 om 22:26
Je komt over als een echte familieman, die plichtsgetrouw is (koken, helpen), veel analyseert en nadenkt en maar niet zo goed is met emoties (vluchten, niet uiten van problemen tot de bom barst)
Je vrouw komt over als een warme vrouw, die weet wat ze wil (trouw, stabiliteit), zegt wat ze op haar lever heeft en praktisch is en snel tot actie overgaat (zullen we onze spullen dan maar verdelen?), maar soms wat te explosief is.
Ik begrijp dat de aantrekkingskracht van je collega niet zozeer in haar uiterlijk zit, maar in de rustige, diepgaande gesprekken die je met haar kan voeren. Dit is waarschijnlijk de herkenning van jouw eigen analyse en nadenk gedrag. Dat is erg fijn voor een collega, dat werkt namelijk makkelijk samen.
Maar denk je dat het fijn is om een relatie te hebben met een kloon van jezelf? Natuurlijk is dat comfortabel op de korte termijn, maar zit daar nog uitdaging in op de lange termijn? Is het niet zo dat je juist als persoon het meest groeit door degenen die anders tegen dingen aankijken dan jij?
Het lijkt me dat je vrouw en jij de komende jaren nog veel van elkaar kunnen leren (jij van de actiegerichtheid en het uiten van je vrouw en je vrouw van jouw rust en reflectie), terwijl jullie op essentiele punten voor een relatie wel overeenkomen.
Zo te lezen hebben jullie dezelfde normen, waarden en smaak. Verder vinden jullie elkaar nog steeds lichamelijk aantrekkelijk, hebben jullie leuke gesprekken en hebben jullie dingen voor elkaar over. Het enige minpunt van je relatie lijkt te zijn dat jullie totaal anders communiceren, nou als dat het enige is...
quote:meds schreef op 29 december 2008 @ 19:32:
Relatietherapie is niet zinvol, jij bent niet tevreden met je leven en jij hebt blijkbaar hele andere verwachtingen van een relatie dan je dacht, dan moet jij dus ook met jezelf aan de slag. Als daarna blijkt dat er een communicatieprobleem is dan kan je altijd nog in relatietherapie.
Eens met Meds dat jij ook afzonderlijk van relatietherapie met jezelf aan de gang moet. Krijg eerst eens voor jezelf duidelijk wat je drijfveren en wensen zijn (niet wat je plichtsgevoel zegt, niet wat je moet of wat je een makkelijke uitvlucht lijkt, maar wat je echt diep van binnen wil in je leven) en hoe je deze wensen kunt communiceren.
Ik heb de indruk dat jij baat zou hebben bij een coach die je leert jezelf en je gevoelens mondeling en puntiger te uiten, bijvoorbeeld in een assertiviteitscursus of door therapie.
Zo te lezen valt daar nog wel wat te verbeteren:
"Die neiging kan ik wel hebben ja, om vooral 'in stilte' te praten in mezelf..." (post 17:20) "Ik liep al met die twijfels rond voor mijn hot's voor de ander" (post 17:27)
Terwijl blijkt dat je vrouw daar niks van wist: "Mijn vrouw geeft aan vooral daar weer moeite mee te hebben, omdat het voor haar zo goed leek tussen ons. Ze zegt: wie zegt me dat het de volgende keer niet weer uit de lucht valt?" (post 17:20)
Je vrouw en jij zitten van nature misschien niet op dezelfde golflengte, maar als jij leert om tijdig (!) signalen uit te zenden, dan maak je het mogelijk voor je vrouw om daar op af te stemmen en haar gedrag erop af te stemmen. Als jij niks vertelt, hoe verwacht je dat je vrouw op jou kan inspelen?
Je vertelt dat je vrouw wat explosief is.
Als ik naar mezelf kijk, kan het zijn dat jij dit gedrag uitlokt. Of door passief gedrag, bijv. als je zit te mokken zonder dat je vertelt wat je wel wilt. Of door op emotie te reageren met oplossingen/verdedigingen/aanvallen in plaats van mij te "horen" en de emotie te bevestigen. Bijv. ik begrijp dat je vrouw klaagde dat het lang geduurd had voor je haar kwam halen met de auto en dat jij daar twee (!) dagen later op terug kwam. Het lijkt erop dat jij reageert op heftige emoties of te zwijgen of een venijnige opmerking te maken "wees blij dat ik er ben, ik had je ook met openbaar vervoer kunnen laten gaan". Beide dragen niet bij aan een oplossing van het probleem: of je negeert het probleem of je gooit extra olie op het vuur. Het is constructiever om op het moment zelf na te gaan waar je vrouw behoefte aan heeft "Ben je boos omdat je de hele tijd in de kou hebt moeten staan? Zal ik thuis een kop thee voor je zetten om weer op te warmen, schat?" of je eigen behoefte te uiten: "Ik zie dat je boos bent. Dit geeft mij het gevoel dat je mijn inspanningen om je zo snel mogelijk te halen niet waardeert. Is dat zo?". Op deze manier kun je snel op elkaar afstemmen wat je bedoelt en hoef je geen dagen rond te lopen met een probleem dat eigenlijk geen probleem is.
Het kan daarnaast zo zijn dat je vrouw net als jij niet zo goed is met emoties, alleen dan het omgekeerde probleem van jou: dat ze zich te snel en te heftig uit. Mogelijk kan ze dan iets hebben aan een training om te gaan met emoties en deze gebalanceerder te uiten, bijvoorbeeld een VERStraining (http://www.verstraining.nl/page/14) of door andere therapie.
Maar wederom, verbeter de wereld begin bij jezelf. Het is makkelijker jezelf te veranderen dan een ander...
Je vrouw komt over als een warme vrouw, die weet wat ze wil (trouw, stabiliteit), zegt wat ze op haar lever heeft en praktisch is en snel tot actie overgaat (zullen we onze spullen dan maar verdelen?), maar soms wat te explosief is.
Ik begrijp dat de aantrekkingskracht van je collega niet zozeer in haar uiterlijk zit, maar in de rustige, diepgaande gesprekken die je met haar kan voeren. Dit is waarschijnlijk de herkenning van jouw eigen analyse en nadenk gedrag. Dat is erg fijn voor een collega, dat werkt namelijk makkelijk samen.
Maar denk je dat het fijn is om een relatie te hebben met een kloon van jezelf? Natuurlijk is dat comfortabel op de korte termijn, maar zit daar nog uitdaging in op de lange termijn? Is het niet zo dat je juist als persoon het meest groeit door degenen die anders tegen dingen aankijken dan jij?
Het lijkt me dat je vrouw en jij de komende jaren nog veel van elkaar kunnen leren (jij van de actiegerichtheid en het uiten van je vrouw en je vrouw van jouw rust en reflectie), terwijl jullie op essentiele punten voor een relatie wel overeenkomen.
Zo te lezen hebben jullie dezelfde normen, waarden en smaak. Verder vinden jullie elkaar nog steeds lichamelijk aantrekkelijk, hebben jullie leuke gesprekken en hebben jullie dingen voor elkaar over. Het enige minpunt van je relatie lijkt te zijn dat jullie totaal anders communiceren, nou als dat het enige is...
quote:meds schreef op 29 december 2008 @ 19:32:
Relatietherapie is niet zinvol, jij bent niet tevreden met je leven en jij hebt blijkbaar hele andere verwachtingen van een relatie dan je dacht, dan moet jij dus ook met jezelf aan de slag. Als daarna blijkt dat er een communicatieprobleem is dan kan je altijd nog in relatietherapie.
Eens met Meds dat jij ook afzonderlijk van relatietherapie met jezelf aan de gang moet. Krijg eerst eens voor jezelf duidelijk wat je drijfveren en wensen zijn (niet wat je plichtsgevoel zegt, niet wat je moet of wat je een makkelijke uitvlucht lijkt, maar wat je echt diep van binnen wil in je leven) en hoe je deze wensen kunt communiceren.
Ik heb de indruk dat jij baat zou hebben bij een coach die je leert jezelf en je gevoelens mondeling en puntiger te uiten, bijvoorbeeld in een assertiviteitscursus of door therapie.
Zo te lezen valt daar nog wel wat te verbeteren:
"Die neiging kan ik wel hebben ja, om vooral 'in stilte' te praten in mezelf..." (post 17:20) "Ik liep al met die twijfels rond voor mijn hot's voor de ander" (post 17:27)
Terwijl blijkt dat je vrouw daar niks van wist: "Mijn vrouw geeft aan vooral daar weer moeite mee te hebben, omdat het voor haar zo goed leek tussen ons. Ze zegt: wie zegt me dat het de volgende keer niet weer uit de lucht valt?" (post 17:20)
Je vrouw en jij zitten van nature misschien niet op dezelfde golflengte, maar als jij leert om tijdig (!) signalen uit te zenden, dan maak je het mogelijk voor je vrouw om daar op af te stemmen en haar gedrag erop af te stemmen. Als jij niks vertelt, hoe verwacht je dat je vrouw op jou kan inspelen?
Je vertelt dat je vrouw wat explosief is.
Als ik naar mezelf kijk, kan het zijn dat jij dit gedrag uitlokt. Of door passief gedrag, bijv. als je zit te mokken zonder dat je vertelt wat je wel wilt. Of door op emotie te reageren met oplossingen/verdedigingen/aanvallen in plaats van mij te "horen" en de emotie te bevestigen. Bijv. ik begrijp dat je vrouw klaagde dat het lang geduurd had voor je haar kwam halen met de auto en dat jij daar twee (!) dagen later op terug kwam. Het lijkt erop dat jij reageert op heftige emoties of te zwijgen of een venijnige opmerking te maken "wees blij dat ik er ben, ik had je ook met openbaar vervoer kunnen laten gaan". Beide dragen niet bij aan een oplossing van het probleem: of je negeert het probleem of je gooit extra olie op het vuur. Het is constructiever om op het moment zelf na te gaan waar je vrouw behoefte aan heeft "Ben je boos omdat je de hele tijd in de kou hebt moeten staan? Zal ik thuis een kop thee voor je zetten om weer op te warmen, schat?" of je eigen behoefte te uiten: "Ik zie dat je boos bent. Dit geeft mij het gevoel dat je mijn inspanningen om je zo snel mogelijk te halen niet waardeert. Is dat zo?". Op deze manier kun je snel op elkaar afstemmen wat je bedoelt en hoef je geen dagen rond te lopen met een probleem dat eigenlijk geen probleem is.
Het kan daarnaast zo zijn dat je vrouw net als jij niet zo goed is met emoties, alleen dan het omgekeerde probleem van jou: dat ze zich te snel en te heftig uit. Mogelijk kan ze dan iets hebben aan een training om te gaan met emoties en deze gebalanceerder te uiten, bijvoorbeeld een VERStraining (http://www.verstraining.nl/page/14) of door andere therapie.
Maar wederom, verbeter de wereld begin bij jezelf. Het is makkelijker jezelf te veranderen dan een ander...
dinsdag 30 december 2008 om 00:59
Je pakt jezelf niet bij je lurven door te vluchten in een verliefdheid met een college. Dat is namelijk de makkelijkste weg. Ook scoor je geen punten door te stellen dat je niet gelooft in "tanden op elkaar en doorgaan". Als laatste blink je niet uit in reflectievermogen door te doen alsof jouw verliefdheid niet stereotiep is en blijkbaar iets heel anders is dan wat iedereen doormaakt in een midlife crisis.
dinsdag 30 december 2008 om 01:02
Ik vind je trouwens helemaal niet overkomen als een familyman, een man die "kookt en helpt" doet in mijn ogen niks bijzonders maar doet gewoon zijn taak. En dat geanalyseer lijkt wel aardig, maar je hebt het niet echt over jezelf. Wat heb jij namelijk gedaan waardoor je in deze situatie terechtkwam? En wat denk jij te gaan doen om ervoor te zorgen dat je hier weer uitkomt?
dinsdag 30 december 2008 om 01:15
Weet je Cheiron,
ondanks dat je steeds zegt dat je doel is hier samen met je vrouw uit te komen, proef ik in al je postings wat anders. Het lijkt net of je gevoelsmatig al zoveel afstand hebt genomen, dat je er eigenlijk gewoon helemaal geen zin meer in hebt.
Ik zou je dan toch het advies willen meegeven om die collega te mijden, tijd voor jezelf te nemen en gewoon eens heel hard te bedenken wat jij wil.
Hiervoor heb je geen forum nodig, het antwoord zit in jouw hart. Ik denk ook dat je na veel teleurstellingen jezelf hebt afgesloten voor gevoel naar je vrouw toe, om jezelf te beschermen. Daardoor voel je ook niets/weinig positiefs.
Die tip van het 'tijdelijk ergens anders wonen' vond ik een hele goede! Of een mooie reis of een nieuwe hobby, of ...
Iets van jou, jou alleen. Zonder vrouw, kids of interessante collega.
Ook wil ik zeggen dat ik geloof dat verliefdheid een keuze is. Tegen spanning of een oogje op iemand hebben, kan je denk ik weinig doen, maar jij hebt het al 'zo ver' laten komen.
Ik denk dat je daarmee bij veel dames hier een gevoelige snaar hebt geraakt en je, als je die kritiek niet wil, je niet hier moet posten.
Succes,
Kim
ondanks dat je steeds zegt dat je doel is hier samen met je vrouw uit te komen, proef ik in al je postings wat anders. Het lijkt net of je gevoelsmatig al zoveel afstand hebt genomen, dat je er eigenlijk gewoon helemaal geen zin meer in hebt.
Ik zou je dan toch het advies willen meegeven om die collega te mijden, tijd voor jezelf te nemen en gewoon eens heel hard te bedenken wat jij wil.
Hiervoor heb je geen forum nodig, het antwoord zit in jouw hart. Ik denk ook dat je na veel teleurstellingen jezelf hebt afgesloten voor gevoel naar je vrouw toe, om jezelf te beschermen. Daardoor voel je ook niets/weinig positiefs.
Die tip van het 'tijdelijk ergens anders wonen' vond ik een hele goede! Of een mooie reis of een nieuwe hobby, of ...
Iets van jou, jou alleen. Zonder vrouw, kids of interessante collega.
Ook wil ik zeggen dat ik geloof dat verliefdheid een keuze is. Tegen spanning of een oogje op iemand hebben, kan je denk ik weinig doen, maar jij hebt het al 'zo ver' laten komen.
Ik denk dat je daarmee bij veel dames hier een gevoelige snaar hebt geraakt en je, als je die kritiek niet wil, je niet hier moet posten.
Succes,
Kim
dinsdag 30 december 2008 om 02:52
Ik merk op dat je de hardere en directe posts niet zo goed oppakt.
Dat is best jammer,want daarmee weiger je namelijk ook eens kritisch naar jezelf te kijken.
Ik herken het deels,hoe dichter bij de waarheid het zou kunnen liggen,hoe meer ik in de verdediging schiet.
Maar het siert en loont om kritisch naar je eigen aandeel te kijken.
Veel van de geschreven woorden komen van vrouwen die al langer op de aardbol rondlopen (sorry dames! aan de buitenkant zie je het niet hoor!!) en veel ervaring hebben.
Een soort,been there,bought the t-shirt.
Gezien we eigenlijk ook maar sumiere info van je hebben blijft het natuurlijk hangen op wat aannames en giswerk.
Je verteldt dat je vrouw en jij op een andere golflengte zitten.
Dat is niet verkeerd,het vergt alleen kundigheid om toch goed te communiceren.
De meeste stellen zijn niet zo goed in communiceren dus niets nieuws onder de zon.
Daar kan een relatie therapie wel wat in betekenen.
Leren respect voor elkaar te hebben,beter te luisteren,de ander ruimte geven om te spreken en uiteindelijk samen tot een oplossing komen.
Je vrouw is explosief,daaruit concludeer ik dat ze een emotionele vrouw is.
waarschijnlijk draagt ze haar hart op haar tong,soms impulsief in haar uitlatingen,maar het is wel duidelijk.
En met duidelijkheid kan je wat.
Daarintegen neig ik te zeggen dat jij daar nog heel wat hebt te leren.
Wikken en wegen,analyseren heeft niet zoveel nut in je eentje binnen een relatie.
Als jezelf tot een conclusie komt na veel denkwerk over iets en het dan pas gaat delen,ontneem je jezelf en de ander een hoop input,reflectie en de kans om het te toetsen of je het wel juist hebt.
Je bent je gemis van je gevoel pas gaan delen nadat je verliefd werd?
Dat is op zijn minst ook opmerkelijk,waarom niet eerder?
Waarom niet direct aan de bel trekken als je ergens mee rondloopt.
Zo zet je iemand vreselijk buitenspel.
Is de verliefdheid toch veel belangrijker dan je laat overkomen.
Want toen vond je het pas de moeite om het te gaan delen..
Terwijl je toch meldt dat je de twijfels al eerder voelde.
Beetje als het kalf verdronken is dempt men de put.
Het lijkt alsof je vooral veel met jezelf bezig bent,waar mag je vrouw staan in het verhaal?
Zie je haar behoeftes,spreken jullie dat uit?
Ik verbaas mij nog altijd hoe onzorgvuldig mensen met hun relatie om kunnen gaan en er snel richting uit elkaar gaan gedacht wordt.
Ik durf haast met zekerheid te zeggen dat je van een koude kermis thuiskomt als je huis en haard zou verlaten.
Er komt namelijk meer bij kijken dan een inboedelverdeling,omgangsregeling en daarna vrijheid blijheid met een evt. nieuwe liefde.
Veel,heel veel verdriet,gebroken zieltjes,verscheurd raken in je gevoelsleven,je zal jezelf heel erg op de 10e plaats moeten zetten ten opzicht van je kinderen.
Zij zullen hoe dan ook beschadigen.
Je leven zou voorlopig helemaal niet leuk zijn,want er gaan dan dingen op je pad komen waar je niet omheen kan en je allerminst vrolijk van wordt.
Zou je al deze offers willen maken?
Is de prijs niet enorm groot voor een verliefdheid of laten we deze buiten beschouwing houden (wat eigenlijk onmogelijk is,het is tenslotte jou doorslag om je ongenoegen te melden bij je vrouw),voor je eigenbelang?
Namelijk toegeven aan de weg van de minste weerstand en weglopen van de hazard?
Begrijp mij niet verkeerd,ik erken je gevoelens en die mogen er ook zijn,wegstoppen heeft geen zin.Ik begrijp alleen nooit zo goed dat iemand er mee kan rondlopen en pas als het vuur te heet wordt er pas een behoefte komt om er over te praten.
Wat is een relatie dan eigenlijk waard?
Hoe belangrijk is de persoon waar je mee samen leeft en kinderen hebt gekregen eigenlijk als je het niet de moeite waard vind om er over te praten wanneer er nog zoveel is samen?
Begrijp je hoe ontzettend pijnlijk dat is voor de andere partij?
Dat is haast niet te dragen.
Ik kan mij goed invoelen in de drang van je vrouw om je weg te sturen of zelf weg te gaan.
Haar hart is gebroken.
Een tijdelijke afstand lijkt mij een heel slecht plan,dan verwijder je gevoelsmatig nog verder van elkaar en dat werkt niet bepaalt helend voor de relatie.
Er liggen altijd zoveel oplossingen voor het oprapen.
Gevoel is namelijk wel te sturen als het er in de basis was.
En die moet er zijn anders trouwde je niet en kreeg je geen kinderen.
Tenzij er een vreselijk leed bij komt kijken zoals geweld,vreemdgaan of iets dergelijks,dan kom je aan de basis.
Maar jullie basis is nog zo enorm groot.
Ik wil je niets verkeerd in je schoenen schuiven,maar slechts een completer verhaal voor je neerleggen.
Ik lees dat je al een besluit hebt genomen er toch voor te gaan en relatietherapie erbij te halen.
Goed van je!!
Ruzie van haar kant bestaat niet.
Ruzie heb je samen.
Ruzie heeft namelijk twee partijen nodig want in je eentje valt er niet veel te verwijten.
Weet je wat je vrouw dwars zit,wat de kern is?
Wat maakt haar kwaad,wat is jou houding of aandeel daarin?
Heeft je vrouw een hoge spanningdruk?
Is heel aannemelijk namelijk met twee jonge kinderen,evt werk en huishouden,het onderhouden van sociale contacten,je man te vriend houden etc.
Dat geldt overigens ook voor jou.
Hoe beweeg je als gezin.
zijn er knelpunten die het gevoel dwarsbomen.En zo ja ,wat gebeurt er als je die samen wegneemt,krijgt het gevoel dan ruimte? lijkt mij wel toch?
Pff...dat zijn eigenlijk heel veel aannames en vragen.
En ik zou nog wel even doorkunnen gaan.
Ik projecteer waarschijnlijk ook een deel van mijn eigen situatie op jou verhaal.
Overigens was mijn vriend niet verliefd op een ander.
Maar kwam gewoon uit het niets met de mededeling dat hij niet meer van mij hield en de relatie over was.
Veel factoren die daarbij kwamen kijken gaf hem deze conclusie.
Nu weten we dat vooral een enorme druk op beiden,binnen en buiten ons gezin de boosdoener is.
Langs elkaar heen leven,slecht communiceren.
We werken er hard aan. En ja dat was geforceerd in het begin.
Van mijn kant omdat ik helemaal geen zin had om iets leuks te doen met de man die zo'n diepe wond sloeg bij mij (ik hield en houd namelijk zielsveel van hem).
En hij niet omdat zijn gevoel weg was voor mij.
Maar we deden het,haalden her en der een paar angels weg.
Stoorzenders op praktisch vlak (o.a hulp in de huishouding om mij wat lucht te geven,betere verdeling van de taken,dat soort dingen).
Veel heel veel aandacht aan elkaar!!
De kinderen af en toe wegbrengen en iets samen doen.
Weekendje weg,avondje weg.Praten en de tv uit,samen een klus in huis doen, whatever!
Als het maar samen is.
Daarnaast ook heel belangrijk,tijd voor jezelf,ontspanning iets leuks doen buiten de deur(hoewel ik mij kan voorstellen dat je vrouw daar nu niet vrolijk van wordt als je weg gaat,gezien haar vertrouwen kapot is gemaakt en je verliefd ben op een ander)
Attent zijn,doe eens iets speciaals voor elkaar,schrijf eens een kaartje.
Kijk naar de positieve dingen,wat heb je samen bereikt,samen opgebouwd,samen beleeft.
Haal goede herrineringen op,pak dat fotoalbum er eens bij van die leuke vakantie samen,de babytijd van je kinderen.
Het lijken misschien allemaal zoethoudertjes,maar het stimuleert echt datgene weer terug te vinden wat je kwijt bent.
Nou ik kan geloof ik wel bladzijdes vol schrijven.
Dat komt omdat het mij raakt gezien het bij mij ook nog allemaal vers is.
Ik ben overigens ook genoeg ervaren om reele adviezen te geven.
Ik heb al een huwelijk van 12 jaar achter de rug die eindigde op een scheiding vanuit mijn verzoek.
Pfff..als we het dan over strubbelingen hebben,daar heb ik mijn portie flink van gehad. Jaren heb ik geknokt.
En nu een relatie van 8 jaar,met dus een flinke hobbel de afgelopen 4 maanden.
Bovendien weet ik wat een scheiding met kinderen doet,geloof mij als je dat kan vermijden,doe het!!
Ik kon het echt niet,maar oh wat was dat het allermoeilijkste besluit van mijn hele leven.
Ik hoop dat je iets hebt aan mijn post.
Als je wat meer over jullie situatie zou willen vertellen kan ik misschien gerichter mijn advies , mening of visie geven.
Gooi alle strijd er tegenaan knul!!
Voor ieders belang,waarbij die van jezelf net zoveel prioriteit heeft,maar wed niet op het verkeerde paard.
Voorkomen is zoveel makkelijker dan genezen.
O ja,en vermijd die vrouw,zoek naar oplossingen waarbij dat mogelijk gemaakt kan worden.
Ik zou er kapot aan gaan als ik je vrouw was.
Bovendien is verliefdheid maar een vluchtige emotie.
Als je die niet voedt,is het snel dood.
Lijkt mij heel verstandig deze niet te gaan voeden,er moet namelijk ruimte komen voor de gevoelens voor je vrouw.
Dat is best jammer,want daarmee weiger je namelijk ook eens kritisch naar jezelf te kijken.
Ik herken het deels,hoe dichter bij de waarheid het zou kunnen liggen,hoe meer ik in de verdediging schiet.
Maar het siert en loont om kritisch naar je eigen aandeel te kijken.
Veel van de geschreven woorden komen van vrouwen die al langer op de aardbol rondlopen (sorry dames! aan de buitenkant zie je het niet hoor!!) en veel ervaring hebben.
Een soort,been there,bought the t-shirt.
Gezien we eigenlijk ook maar sumiere info van je hebben blijft het natuurlijk hangen op wat aannames en giswerk.
Je verteldt dat je vrouw en jij op een andere golflengte zitten.
Dat is niet verkeerd,het vergt alleen kundigheid om toch goed te communiceren.
De meeste stellen zijn niet zo goed in communiceren dus niets nieuws onder de zon.
Daar kan een relatie therapie wel wat in betekenen.
Leren respect voor elkaar te hebben,beter te luisteren,de ander ruimte geven om te spreken en uiteindelijk samen tot een oplossing komen.
Je vrouw is explosief,daaruit concludeer ik dat ze een emotionele vrouw is.
waarschijnlijk draagt ze haar hart op haar tong,soms impulsief in haar uitlatingen,maar het is wel duidelijk.
En met duidelijkheid kan je wat.
Daarintegen neig ik te zeggen dat jij daar nog heel wat hebt te leren.
Wikken en wegen,analyseren heeft niet zoveel nut in je eentje binnen een relatie.
Als jezelf tot een conclusie komt na veel denkwerk over iets en het dan pas gaat delen,ontneem je jezelf en de ander een hoop input,reflectie en de kans om het te toetsen of je het wel juist hebt.
Je bent je gemis van je gevoel pas gaan delen nadat je verliefd werd?
Dat is op zijn minst ook opmerkelijk,waarom niet eerder?
Waarom niet direct aan de bel trekken als je ergens mee rondloopt.
Zo zet je iemand vreselijk buitenspel.
Is de verliefdheid toch veel belangrijker dan je laat overkomen.
Want toen vond je het pas de moeite om het te gaan delen..
Terwijl je toch meldt dat je de twijfels al eerder voelde.
Beetje als het kalf verdronken is dempt men de put.
Het lijkt alsof je vooral veel met jezelf bezig bent,waar mag je vrouw staan in het verhaal?
Zie je haar behoeftes,spreken jullie dat uit?
Ik verbaas mij nog altijd hoe onzorgvuldig mensen met hun relatie om kunnen gaan en er snel richting uit elkaar gaan gedacht wordt.
Ik durf haast met zekerheid te zeggen dat je van een koude kermis thuiskomt als je huis en haard zou verlaten.
Er komt namelijk meer bij kijken dan een inboedelverdeling,omgangsregeling en daarna vrijheid blijheid met een evt. nieuwe liefde.
Veel,heel veel verdriet,gebroken zieltjes,verscheurd raken in je gevoelsleven,je zal jezelf heel erg op de 10e plaats moeten zetten ten opzicht van je kinderen.
Zij zullen hoe dan ook beschadigen.
Je leven zou voorlopig helemaal niet leuk zijn,want er gaan dan dingen op je pad komen waar je niet omheen kan en je allerminst vrolijk van wordt.
Zou je al deze offers willen maken?
Is de prijs niet enorm groot voor een verliefdheid of laten we deze buiten beschouwing houden (wat eigenlijk onmogelijk is,het is tenslotte jou doorslag om je ongenoegen te melden bij je vrouw),voor je eigenbelang?
Namelijk toegeven aan de weg van de minste weerstand en weglopen van de hazard?
Begrijp mij niet verkeerd,ik erken je gevoelens en die mogen er ook zijn,wegstoppen heeft geen zin.Ik begrijp alleen nooit zo goed dat iemand er mee kan rondlopen en pas als het vuur te heet wordt er pas een behoefte komt om er over te praten.
Wat is een relatie dan eigenlijk waard?
Hoe belangrijk is de persoon waar je mee samen leeft en kinderen hebt gekregen eigenlijk als je het niet de moeite waard vind om er over te praten wanneer er nog zoveel is samen?
Begrijp je hoe ontzettend pijnlijk dat is voor de andere partij?
Dat is haast niet te dragen.
Ik kan mij goed invoelen in de drang van je vrouw om je weg te sturen of zelf weg te gaan.
Haar hart is gebroken.
Een tijdelijke afstand lijkt mij een heel slecht plan,dan verwijder je gevoelsmatig nog verder van elkaar en dat werkt niet bepaalt helend voor de relatie.
Er liggen altijd zoveel oplossingen voor het oprapen.
Gevoel is namelijk wel te sturen als het er in de basis was.
En die moet er zijn anders trouwde je niet en kreeg je geen kinderen.
Tenzij er een vreselijk leed bij komt kijken zoals geweld,vreemdgaan of iets dergelijks,dan kom je aan de basis.
Maar jullie basis is nog zo enorm groot.
Ik wil je niets verkeerd in je schoenen schuiven,maar slechts een completer verhaal voor je neerleggen.
Ik lees dat je al een besluit hebt genomen er toch voor te gaan en relatietherapie erbij te halen.
Goed van je!!
Ruzie van haar kant bestaat niet.
Ruzie heb je samen.
Ruzie heeft namelijk twee partijen nodig want in je eentje valt er niet veel te verwijten.
Weet je wat je vrouw dwars zit,wat de kern is?
Wat maakt haar kwaad,wat is jou houding of aandeel daarin?
Heeft je vrouw een hoge spanningdruk?
Is heel aannemelijk namelijk met twee jonge kinderen,evt werk en huishouden,het onderhouden van sociale contacten,je man te vriend houden etc.
Dat geldt overigens ook voor jou.
Hoe beweeg je als gezin.
zijn er knelpunten die het gevoel dwarsbomen.En zo ja ,wat gebeurt er als je die samen wegneemt,krijgt het gevoel dan ruimte? lijkt mij wel toch?
Pff...dat zijn eigenlijk heel veel aannames en vragen.
En ik zou nog wel even doorkunnen gaan.
Ik projecteer waarschijnlijk ook een deel van mijn eigen situatie op jou verhaal.
Overigens was mijn vriend niet verliefd op een ander.
Maar kwam gewoon uit het niets met de mededeling dat hij niet meer van mij hield en de relatie over was.
Veel factoren die daarbij kwamen kijken gaf hem deze conclusie.
Nu weten we dat vooral een enorme druk op beiden,binnen en buiten ons gezin de boosdoener is.
Langs elkaar heen leven,slecht communiceren.
We werken er hard aan. En ja dat was geforceerd in het begin.
Van mijn kant omdat ik helemaal geen zin had om iets leuks te doen met de man die zo'n diepe wond sloeg bij mij (ik hield en houd namelijk zielsveel van hem).
En hij niet omdat zijn gevoel weg was voor mij.
Maar we deden het,haalden her en der een paar angels weg.
Stoorzenders op praktisch vlak (o.a hulp in de huishouding om mij wat lucht te geven,betere verdeling van de taken,dat soort dingen).
Veel heel veel aandacht aan elkaar!!
De kinderen af en toe wegbrengen en iets samen doen.
Weekendje weg,avondje weg.Praten en de tv uit,samen een klus in huis doen, whatever!
Als het maar samen is.
Daarnaast ook heel belangrijk,tijd voor jezelf,ontspanning iets leuks doen buiten de deur(hoewel ik mij kan voorstellen dat je vrouw daar nu niet vrolijk van wordt als je weg gaat,gezien haar vertrouwen kapot is gemaakt en je verliefd ben op een ander)
Attent zijn,doe eens iets speciaals voor elkaar,schrijf eens een kaartje.
Kijk naar de positieve dingen,wat heb je samen bereikt,samen opgebouwd,samen beleeft.
Haal goede herrineringen op,pak dat fotoalbum er eens bij van die leuke vakantie samen,de babytijd van je kinderen.
Het lijken misschien allemaal zoethoudertjes,maar het stimuleert echt datgene weer terug te vinden wat je kwijt bent.
Nou ik kan geloof ik wel bladzijdes vol schrijven.
Dat komt omdat het mij raakt gezien het bij mij ook nog allemaal vers is.
Ik ben overigens ook genoeg ervaren om reele adviezen te geven.
Ik heb al een huwelijk van 12 jaar achter de rug die eindigde op een scheiding vanuit mijn verzoek.
Pfff..als we het dan over strubbelingen hebben,daar heb ik mijn portie flink van gehad. Jaren heb ik geknokt.
En nu een relatie van 8 jaar,met dus een flinke hobbel de afgelopen 4 maanden.
Bovendien weet ik wat een scheiding met kinderen doet,geloof mij als je dat kan vermijden,doe het!!
Ik kon het echt niet,maar oh wat was dat het allermoeilijkste besluit van mijn hele leven.
Ik hoop dat je iets hebt aan mijn post.
Als je wat meer over jullie situatie zou willen vertellen kan ik misschien gerichter mijn advies , mening of visie geven.
Gooi alle strijd er tegenaan knul!!
Voor ieders belang,waarbij die van jezelf net zoveel prioriteit heeft,maar wed niet op het verkeerde paard.
Voorkomen is zoveel makkelijker dan genezen.
O ja,en vermijd die vrouw,zoek naar oplossingen waarbij dat mogelijk gemaakt kan worden.
Ik zou er kapot aan gaan als ik je vrouw was.
Bovendien is verliefdheid maar een vluchtige emotie.
Als je die niet voedt,is het snel dood.
Lijkt mij heel verstandig deze niet te gaan voeden,er moet namelijk ruimte komen voor de gevoelens voor je vrouw.
dinsdag 30 december 2008 om 03:42
Cheiron, ben jij altijd al zo'n zweefteef geweest (excusez le mot, 't is nogal laat)? Je schrijft dat je vrouw heel practisch en direct is en de toon en inhoud van jouw posts doen me nogal denken aan kennissen van me die zweethutten bouwen, de zonnewende vieren en druk in de weer zijn met hun diverse chakra's. Niks mis mee, maar de combi lijkt me wat lastig. Vandaar de vraag, ben jij (of je vrouw) daarin veranderd?
dinsdag 30 december 2008 om 06:50
quote:neeneenee schreef op 29 december 2008 @ 21:35:
Advocaatje van de duivel dan maar....
Mijn ouders hadden een fijn huwelijk. Niet spectaculair maar wat wil je na 19 jaar samenzijn. Drie gezonde kinderen en noem alles maar op. Mijn vader had een leuke hobby en ontmoette een leuke vrouw. Probeerde zijn verliefdheid te negeren maar uiteindelijk "overkwam"het hem met haar in bed te belanden. Inmiddels zijn we tien jaar verder, woont mijn vader samen met dat leuke vriendinnetje en zijn er in totaal 5(!) kinderen beschadigd.
Ik zag bij iemand staan dat kinderen er korte tijd een tik van krijgen. Dat mag je dan hopen. Ondertussen vier ik Kerst met mensen waar ik nooit voor gekozen heb.
Het gras lijkt heel groen aan de andere kant maar is het voor je kinderen ook groener? Aan hen ben je min of meer verplicht alles uit je huwelijk te halen wat er in zit. Verliefd worden kan je overkomen, alles wat je ermee doet bepaal je zelf.
Succes
Sorry hoor maar hebben je ouders ook geen recht op een eigen leven. Ik ga er maar vanuit dat je allang een zelfstandig leven hebt. Moet je vader dan verplicht bij je moeder blijven voor de kinderen? Waarom zo blijven hangen in iets wat allang voorbij is... al tien jaar. Wil je geen kerst met ze vieren doe dat dan lekker niet.
En ja ik weet waar ik het over heb... ouders zijn gescheiden... leven overhoop... was net 13 jaar... mijn leven is nooit meer zo veilig en vertrouwd geweest als voor mijn dertiende. Maar er komt een tijd dat je verder moet. Niet blijven hangen in iets wat is geweest. Het verleden is geweest niets meer aan te veranderen, behalve je eigen beeld erover. Maar het hier en nu... je toekomst die heb je in eigen handen. Enjoy, have fun en laat je vader ook gelukkig zijn. Of gun je hem dat niet?
@ cheiron
Ook ik kwam in aanraking met een vonk... overdonderend... de vonk werd beantwoord. En toen was het voor mij juist heel erg snel duidelijk dat ik niets wilde doen met mijn gevoelens voor hem. Mijn huwelijk is goed... en ik heb niets tegen vlinders in mijn buik... maar wel de keuze wat ik ermee doe. Ik merk bij hem dat het anders ligt... slecht huwelijk... weinig contact.... geen sex. Geen wonder dat hij zijn pijlen op mij richt... wil dat ik zijn toekomst word. Shit hij heeft het al over scheidingen en dat soort ellende. Maar ik weiger... wil de verantwoordelijkheid niet dat ik zijn leven moet redden. Dat mag hij namelijk zelf doen.
Ik geloof namelijk dat je pas klaar bent voor een nieuwe relatie als je de oude eerst goed hebt afgesloten. Het moet geen vlucht zijn... dan start je fout... kan het nooit wat worden. Je hebt dan al te veel voor elkaar opgegeven... er valt dan te veel te verwijten als het niet loopt.
Dus maak die keuze... ga voor je vrouw voor de volle 100%... geef haar de kans. En als het dan niet lukt... dan is het duidelijk. Heb dan het lef om je relatie te beëindigen en te kiezen voor een leven zonder haar. Maar laat de vonken geen stof in je ogen strooien... verliefdheid zorgt ervoor dat het leven bij een ander mooier lijkt. Je eigen leven grijs, saai en fout. Maar de werkelijkheid is vaak stukken anders.
Advocaatje van de duivel dan maar....
Mijn ouders hadden een fijn huwelijk. Niet spectaculair maar wat wil je na 19 jaar samenzijn. Drie gezonde kinderen en noem alles maar op. Mijn vader had een leuke hobby en ontmoette een leuke vrouw. Probeerde zijn verliefdheid te negeren maar uiteindelijk "overkwam"het hem met haar in bed te belanden. Inmiddels zijn we tien jaar verder, woont mijn vader samen met dat leuke vriendinnetje en zijn er in totaal 5(!) kinderen beschadigd.
Ik zag bij iemand staan dat kinderen er korte tijd een tik van krijgen. Dat mag je dan hopen. Ondertussen vier ik Kerst met mensen waar ik nooit voor gekozen heb.
Het gras lijkt heel groen aan de andere kant maar is het voor je kinderen ook groener? Aan hen ben je min of meer verplicht alles uit je huwelijk te halen wat er in zit. Verliefd worden kan je overkomen, alles wat je ermee doet bepaal je zelf.
Succes
Sorry hoor maar hebben je ouders ook geen recht op een eigen leven. Ik ga er maar vanuit dat je allang een zelfstandig leven hebt. Moet je vader dan verplicht bij je moeder blijven voor de kinderen? Waarom zo blijven hangen in iets wat allang voorbij is... al tien jaar. Wil je geen kerst met ze vieren doe dat dan lekker niet.
En ja ik weet waar ik het over heb... ouders zijn gescheiden... leven overhoop... was net 13 jaar... mijn leven is nooit meer zo veilig en vertrouwd geweest als voor mijn dertiende. Maar er komt een tijd dat je verder moet. Niet blijven hangen in iets wat is geweest. Het verleden is geweest niets meer aan te veranderen, behalve je eigen beeld erover. Maar het hier en nu... je toekomst die heb je in eigen handen. Enjoy, have fun en laat je vader ook gelukkig zijn. Of gun je hem dat niet?
@ cheiron
Ook ik kwam in aanraking met een vonk... overdonderend... de vonk werd beantwoord. En toen was het voor mij juist heel erg snel duidelijk dat ik niets wilde doen met mijn gevoelens voor hem. Mijn huwelijk is goed... en ik heb niets tegen vlinders in mijn buik... maar wel de keuze wat ik ermee doe. Ik merk bij hem dat het anders ligt... slecht huwelijk... weinig contact.... geen sex. Geen wonder dat hij zijn pijlen op mij richt... wil dat ik zijn toekomst word. Shit hij heeft het al over scheidingen en dat soort ellende. Maar ik weiger... wil de verantwoordelijkheid niet dat ik zijn leven moet redden. Dat mag hij namelijk zelf doen.
Ik geloof namelijk dat je pas klaar bent voor een nieuwe relatie als je de oude eerst goed hebt afgesloten. Het moet geen vlucht zijn... dan start je fout... kan het nooit wat worden. Je hebt dan al te veel voor elkaar opgegeven... er valt dan te veel te verwijten als het niet loopt.
Dus maak die keuze... ga voor je vrouw voor de volle 100%... geef haar de kans. En als het dan niet lukt... dan is het duidelijk. Heb dan het lef om je relatie te beëindigen en te kiezen voor een leven zonder haar. Maar laat de vonken geen stof in je ogen strooien... verliefdheid zorgt ervoor dat het leven bij een ander mooier lijkt. Je eigen leven grijs, saai en fout. Maar de werkelijkheid is vaak stukken anders.
dinsdag 30 december 2008 om 09:54
@ Maroetje
Thanks voor je reactie. Lees goed wat ik boven mij bericht schrijf: Advocaatje van de duivel... Het enige wat ik probeer aan te geven is dat kinderen wel degelijk een tik kunnen krijgen van een scheiding. Niet alle scheidingen verlopen immers soepel. Sommige mensen (bijvoorbeeld de kinderen) moeten een hele hoge prijs betalen voor het gunnen van iemand anders geluk. In mijn optiek probeer je uit je huwelijk eerst te halen wat er in zit voor je aan iets nieuws begint. Maar dat zegt niet dat ik mijn vader zijn geluk niet gun. En mijn eigen leven is meer dan leuk
Thanks voor je reactie. Lees goed wat ik boven mij bericht schrijf: Advocaatje van de duivel... Het enige wat ik probeer aan te geven is dat kinderen wel degelijk een tik kunnen krijgen van een scheiding. Niet alle scheidingen verlopen immers soepel. Sommige mensen (bijvoorbeeld de kinderen) moeten een hele hoge prijs betalen voor het gunnen van iemand anders geluk. In mijn optiek probeer je uit je huwelijk eerst te halen wat er in zit voor je aan iets nieuws begint. Maar dat zegt niet dat ik mijn vader zijn geluk niet gun. En mijn eigen leven is meer dan leuk
dinsdag 30 december 2008 om 10:48
quote:cheiron schreef op 28 december 2008 @ 10:03:
Mijn eigen ouders zijn ook gescheiden, ik weet hoe naar het kan zijn... Het gaat meer over: afstemmen, contact, en diep van binnen houden van.quote:cheiron schreef op 29 december 2008 @ 17:20:
wat vond je ook alweer zo leuk aan je vrouw toen je met haar wilde trouwen?
haar warmte, haar aandacht, haar praktische aard, haar stabiliteit, haar trouw
quote:cheiron schreef op 29 december 2008 @ 16:36:
[...]
Dat laatste (een goede vriendin zijn maar niet die diepgang) vraag ik mij soms ook af. Hoewel ik wel hoop dat we door een nieuwe weg in te slaan weer uitkomen bij oprecht van elkaar houden, en uiteindelijk weer wel kunnen zeggen dat we die diepe liefde voor elkaar hebben.quote:cheiron schreef op 29 december 2008 @ 16:47:
[...]
Ik denk dat het voor nu met mijn vrouw wel zaak is om die confrontatie aan te gaan, ook al is het pijnlijk en heftig. Maar dat neemt nog niet weg dat ik het lastig vind om mijn vrouw zo verdrietig te zien. Ik geef wel om haar, en zie mensen om wie ik geef niet graag verdrietig. Maar dat geven om is iets anders dan me een partner voelen en houden van als partner....
Wat maakt dat je je nu geen partner voelt en niet geliefd voelt? Is dat puur de gesprekken die je mist? Of is er nog wat anders (weinig sex, weinig complimentjes, weinig aandacht)?
quote:cheiron schreef op 28 december 2008 @ 09:52:
Ik heb nog niet besloten dat ik bij haar weg wil of moet. Het is juist, dat ik aan het worstelen ben: wat is nu de beste beweging? Zowel voor mijn vrouw en kinderen, als voor mezelf?
Eens met de rest: een huwelijk heb je met zijn twee, dus dat is niet een besluit wat jij neemt.
quote:cheiron schreef op 29 december 2008 @ 17:43:
[...]
Maar actie lijkt mij ook wel een goede. Hoewel mijn vrouw al begonnen was de spullen te verdelen... Gelukkig is ze daar ook weer mee gestopt....
Even afwachten of die relatietherapeut reageert, hopelijk snel...
Wat gaf je de opluchting dat je vrouw daar weer mee stopte, dwz wat was de angst toen je vrouw de spullen ging verdelen. Was dat controleverlies, dat je vrouw de beslissing zou nemen in plaats van jou? Was dat de angst dat je gevoel uiten consequenties kon hebben? Was dat de angst dat jij het gebroken huwelijk van je ouders ging herhalen. Of was het iets anders?
quote:cheiron schreef op 27 december 2008 @ 23:02:
[...]
Dat ik wegloop, moelijk contact maak, en dat dat inderdaad zoveel makkelijker is met iemand die je nog nauwelijks kent?
Dan is het iets dat ik onder ogen moet zien, mezelf vragen stellen, en dat onze relatie uiteindelijk er beter van wordt.
Maar het zou ook kunnen dat ik gewoon "de verkeerde" ben getrouwd, dat onze karakters uiteindelijk te verschillend zijn en dat we allebei beter af zijn bij een ander die beter bij ons past...quote:cheiron schreef op 28 december 2008 @ 10:09:
[...]
En wat betreft degeen waar ik verliefd op ben: helemaal waar. Rustiger, luistert, staat stil bij wat ik zeg. quote:cheiron schreef op 29 december 2008 @ 17:34
:
[...]
Maar goed, een eerlijk antwoord: eerst waren er de gesprekken , toen de verliefdheid.
Het lijkt dat je weer valt voor de aandacht net zoals 7 jaar geleden bij je vrouw...
quote:meds schreef op 30 december 2008 @ 00:59:
Je pakt jezelf niet bij je lurven door te vluchten in een verliefdheid met een college. Dat is namelijk de makkelijkste weg. Ook scoor je geen punten door te stellen dat je niet gelooft in "tanden op elkaar en doorgaan". Als laatste blink je niet uit in reflectievermogen door te doen alsof jouw verliefdheid niet stereotiep is en blijkbaar iets heel anders is dan wat iedereen doormaakt in een midlife crisis.
Wederom eens met Meds. Jij beweert wel dat je niet de stereotype vreemdgaande man bent met een dikke BMW en dito ego, die een jonge blonde vrouw van 20 scoort als zijn vrouw even wat minder zin sex heeft, maar eigenlijk lijkt je daar wel op.
Ook jij hebt een aardig ego (kijk eens hoe ideaal ik ben: ik kook, help in het huishouden, ik reageer gematigd en niet bot, ik ben de ideale partner) en als je minder aandacht van je vrouw krijgt, heb je ook de neiging om over te lopen naar een ander.
Dat jij valt voor de geestelijke aandacht en niet voor de sexuele aandacht maakt het stereotype man die vlucht voor aandacht niet anders...
quote:iry schreef op 30 december 2008 @ 02:52:
O ja,en vermijd die vrouw,zoek naar oplossingen waarbij dat mogelijk gemaakt kan worden.
Ik zou er kapot aan gaan als ik je vrouw was.
Bovendien is verliefdheid maar een vluchtige emotie.
Als je die niet voedt,is het snel dood.
Lijkt mij heel verstandig deze niet te gaan voeden,er moet namelijk ruimte komen voor de gevoelens voor je vrouw.
Eens met Iry. Vermijd die collega zo veel mogelijk. Je hebt er niks aan om je persoonlijke problemen met haar te bespreken, zij heeft er zakelijk belang bij om met je mee te praten en te vleien, omdat ze op die manier waarschijnlijk veel van je gedaan krijgt. Bovendien voedt je op die manier je verliefdheid, wat je huwelijk niet ten goede komt. Beperk je contact met je collega tot puur zakelijk contact en vermijd dat indien mogelijk ook nog.
Misschien is het goed om jezelf een paar vragen te stellen:
- Waarom probeer ik mijn liefde te bewijzen door ideaal te zijn? Vind ik mezelf eigenlijk helemaal niet zo goed?
- Als ik iets graag wil, doe ik het dan ook als mijn vrouw het er niet mee eens is?
- Kunnen mensen mij beinvloeden door aandacht te geven? Loop ik harder voor mensen die mij complimentjes geven?
- Is mijn vrouw verantwoordelijk om voor mij als volwassen man te zorgen of ben ik dat zelf?
- Waar kan men je midden in de nacht voor wakker maken? Wat zou je doen met een miljoen? Doe ik dat nu al in mijn dagelijks leven?
- Zou ik mezelf en mijn behoeften meer aandacht kunnen geven door een hobby, af te spreken met vrienden of door bij een discussieclub te gaan?
quote:loomii schreef op 30 december 2008 @ 03:42:
Cheiron, ben jij altijd al zo'n zweefteef geweest (excusez le mot, 't is nogal laat)? Je schrijft dat je vrouw heel practisch en direct is en de toon en inhoud van jouw posts doen me nogal denken aan kennissen van me die zweethutten bouwen, de zonnewende vieren en druk in de weer zijn met hun diverse chakra's. Niks mis mee, maar de combi lijkt me wat lastig. Vandaar de vraag, ben jij (of je vrouw) daarin veranderd?Misschien heb je iets aan een boek van een zweefteef die een praktisch boek heeft geschreven: niet morgen, maar nu
http://www.bol.com/nl/p/b....html#product_description
Mijn eigen ouders zijn ook gescheiden, ik weet hoe naar het kan zijn... Het gaat meer over: afstemmen, contact, en diep van binnen houden van.quote:cheiron schreef op 29 december 2008 @ 17:20:
wat vond je ook alweer zo leuk aan je vrouw toen je met haar wilde trouwen?
haar warmte, haar aandacht, haar praktische aard, haar stabiliteit, haar trouw
quote:cheiron schreef op 29 december 2008 @ 16:36:
[...]
Dat laatste (een goede vriendin zijn maar niet die diepgang) vraag ik mij soms ook af. Hoewel ik wel hoop dat we door een nieuwe weg in te slaan weer uitkomen bij oprecht van elkaar houden, en uiteindelijk weer wel kunnen zeggen dat we die diepe liefde voor elkaar hebben.quote:cheiron schreef op 29 december 2008 @ 16:47:
[...]
Ik denk dat het voor nu met mijn vrouw wel zaak is om die confrontatie aan te gaan, ook al is het pijnlijk en heftig. Maar dat neemt nog niet weg dat ik het lastig vind om mijn vrouw zo verdrietig te zien. Ik geef wel om haar, en zie mensen om wie ik geef niet graag verdrietig. Maar dat geven om is iets anders dan me een partner voelen en houden van als partner....
Wat maakt dat je je nu geen partner voelt en niet geliefd voelt? Is dat puur de gesprekken die je mist? Of is er nog wat anders (weinig sex, weinig complimentjes, weinig aandacht)?
quote:cheiron schreef op 28 december 2008 @ 09:52:
Ik heb nog niet besloten dat ik bij haar weg wil of moet. Het is juist, dat ik aan het worstelen ben: wat is nu de beste beweging? Zowel voor mijn vrouw en kinderen, als voor mezelf?
Eens met de rest: een huwelijk heb je met zijn twee, dus dat is niet een besluit wat jij neemt.
quote:cheiron schreef op 29 december 2008 @ 17:43:
[...]
Maar actie lijkt mij ook wel een goede. Hoewel mijn vrouw al begonnen was de spullen te verdelen... Gelukkig is ze daar ook weer mee gestopt....
Even afwachten of die relatietherapeut reageert, hopelijk snel...
Wat gaf je de opluchting dat je vrouw daar weer mee stopte, dwz wat was de angst toen je vrouw de spullen ging verdelen. Was dat controleverlies, dat je vrouw de beslissing zou nemen in plaats van jou? Was dat de angst dat je gevoel uiten consequenties kon hebben? Was dat de angst dat jij het gebroken huwelijk van je ouders ging herhalen. Of was het iets anders?
quote:cheiron schreef op 27 december 2008 @ 23:02:
[...]
Dat ik wegloop, moelijk contact maak, en dat dat inderdaad zoveel makkelijker is met iemand die je nog nauwelijks kent?
Dan is het iets dat ik onder ogen moet zien, mezelf vragen stellen, en dat onze relatie uiteindelijk er beter van wordt.
Maar het zou ook kunnen dat ik gewoon "de verkeerde" ben getrouwd, dat onze karakters uiteindelijk te verschillend zijn en dat we allebei beter af zijn bij een ander die beter bij ons past...quote:cheiron schreef op 28 december 2008 @ 10:09:
[...]
En wat betreft degeen waar ik verliefd op ben: helemaal waar. Rustiger, luistert, staat stil bij wat ik zeg. quote:cheiron schreef op 29 december 2008 @ 17:34
:
[...]
Maar goed, een eerlijk antwoord: eerst waren er de gesprekken , toen de verliefdheid.
Het lijkt dat je weer valt voor de aandacht net zoals 7 jaar geleden bij je vrouw...
quote:meds schreef op 30 december 2008 @ 00:59:
Je pakt jezelf niet bij je lurven door te vluchten in een verliefdheid met een college. Dat is namelijk de makkelijkste weg. Ook scoor je geen punten door te stellen dat je niet gelooft in "tanden op elkaar en doorgaan". Als laatste blink je niet uit in reflectievermogen door te doen alsof jouw verliefdheid niet stereotiep is en blijkbaar iets heel anders is dan wat iedereen doormaakt in een midlife crisis.
Wederom eens met Meds. Jij beweert wel dat je niet de stereotype vreemdgaande man bent met een dikke BMW en dito ego, die een jonge blonde vrouw van 20 scoort als zijn vrouw even wat minder zin sex heeft, maar eigenlijk lijkt je daar wel op.
Ook jij hebt een aardig ego (kijk eens hoe ideaal ik ben: ik kook, help in het huishouden, ik reageer gematigd en niet bot, ik ben de ideale partner) en als je minder aandacht van je vrouw krijgt, heb je ook de neiging om over te lopen naar een ander.
Dat jij valt voor de geestelijke aandacht en niet voor de sexuele aandacht maakt het stereotype man die vlucht voor aandacht niet anders...
quote:iry schreef op 30 december 2008 @ 02:52:
O ja,en vermijd die vrouw,zoek naar oplossingen waarbij dat mogelijk gemaakt kan worden.
Ik zou er kapot aan gaan als ik je vrouw was.
Bovendien is verliefdheid maar een vluchtige emotie.
Als je die niet voedt,is het snel dood.
Lijkt mij heel verstandig deze niet te gaan voeden,er moet namelijk ruimte komen voor de gevoelens voor je vrouw.
Eens met Iry. Vermijd die collega zo veel mogelijk. Je hebt er niks aan om je persoonlijke problemen met haar te bespreken, zij heeft er zakelijk belang bij om met je mee te praten en te vleien, omdat ze op die manier waarschijnlijk veel van je gedaan krijgt. Bovendien voedt je op die manier je verliefdheid, wat je huwelijk niet ten goede komt. Beperk je contact met je collega tot puur zakelijk contact en vermijd dat indien mogelijk ook nog.
Misschien is het goed om jezelf een paar vragen te stellen:
- Waarom probeer ik mijn liefde te bewijzen door ideaal te zijn? Vind ik mezelf eigenlijk helemaal niet zo goed?
- Als ik iets graag wil, doe ik het dan ook als mijn vrouw het er niet mee eens is?
- Kunnen mensen mij beinvloeden door aandacht te geven? Loop ik harder voor mensen die mij complimentjes geven?
- Is mijn vrouw verantwoordelijk om voor mij als volwassen man te zorgen of ben ik dat zelf?
- Waar kan men je midden in de nacht voor wakker maken? Wat zou je doen met een miljoen? Doe ik dat nu al in mijn dagelijks leven?
- Zou ik mezelf en mijn behoeften meer aandacht kunnen geven door een hobby, af te spreken met vrienden of door bij een discussieclub te gaan?
quote:loomii schreef op 30 december 2008 @ 03:42:
Cheiron, ben jij altijd al zo'n zweefteef geweest (excusez le mot, 't is nogal laat)? Je schrijft dat je vrouw heel practisch en direct is en de toon en inhoud van jouw posts doen me nogal denken aan kennissen van me die zweethutten bouwen, de zonnewende vieren en druk in de weer zijn met hun diverse chakra's. Niks mis mee, maar de combi lijkt me wat lastig. Vandaar de vraag, ben jij (of je vrouw) daarin veranderd?Misschien heb je iets aan een boek van een zweefteef die een praktisch boek heeft geschreven: niet morgen, maar nu
http://www.bol.com/nl/p/b....html#product_description
dinsdag 30 december 2008 om 11:43
quote:neeneenee schreef op 30 december 2008 @ 09:54:
@ Maroetje
Thanks voor je reactie. Lees goed wat ik boven mij bericht schrijf: Advocaatje van de duivel... Het enige wat ik probeer aan te geven is dat kinderen wel degelijk een tik kunnen krijgen van een scheiding. Niet alle scheidingen verlopen immers soepel. Sommige mensen (bijvoorbeeld de kinderen) moeten een hele hoge prijs betalen voor het gunnen van iemand anders geluk. In mijn optiek probeer je uit je huwelijk eerst te halen wat er in zit voor je aan iets nieuws begint. Maar dat zegt niet dat ik mijn vader zijn geluk niet gun. En mijn eigen leven is meer dan leuk Oepss.... sorry... is duidelijk een gevoelig punt van mij . Komt waarschijnlijk omdat ik die hoge prijs heb mogen betalen. Maar wel doorga met mijn leven. En mijn stiefzus... tja die verzuipt nog steeds in haar ellendige jeugd... die in mijn ogen een stuk makkelijker was. Maar ik ben ook niet fair... elk mens is anders en iedereen heeft zijn eigen verdriet. Wie ben ik om te oordelen of je verdrietig mag zijn? *sluit haar grote mond en gaat eens denken en dan praten*
@ Maroetje
Thanks voor je reactie. Lees goed wat ik boven mij bericht schrijf: Advocaatje van de duivel... Het enige wat ik probeer aan te geven is dat kinderen wel degelijk een tik kunnen krijgen van een scheiding. Niet alle scheidingen verlopen immers soepel. Sommige mensen (bijvoorbeeld de kinderen) moeten een hele hoge prijs betalen voor het gunnen van iemand anders geluk. In mijn optiek probeer je uit je huwelijk eerst te halen wat er in zit voor je aan iets nieuws begint. Maar dat zegt niet dat ik mijn vader zijn geluk niet gun. En mijn eigen leven is meer dan leuk Oepss.... sorry... is duidelijk een gevoelig punt van mij . Komt waarschijnlijk omdat ik die hoge prijs heb mogen betalen. Maar wel doorga met mijn leven. En mijn stiefzus... tja die verzuipt nog steeds in haar ellendige jeugd... die in mijn ogen een stuk makkelijker was. Maar ik ben ook niet fair... elk mens is anders en iedereen heeft zijn eigen verdriet. Wie ben ik om te oordelen of je verdrietig mag zijn? *sluit haar grote mond en gaat eens denken en dan praten*
