Relaties
alle pijlers
Broer en ik
vrijdag 13 februari 2009 om 10:35
Ik zou er eerlijk gezegd ook helemaal niet bij stil staan om uit mezelf naar iemands kind te informeren. Behalve als die persoon zelf helemaal lyrisch is over het onderwerp, dan wil ik nog wel uit beleefdheid daar in mee gaan.
In de tijd dat ik nog paard reed was er vanuit mijn niet paardrijdende vriendenkring ook nooit spontaan belangstelling voor mijn passie. Alleen als ik zelf zei dat ik 'n wedstrijd had of iets anders leuks had meegemaakt dan kreeg ik daar uit beleefdheid respons op. Mensen zijn nu eenmaal vaak niet attent bij onderwerpen die hen zelf niet boeien.
In de tijd dat ik nog paard reed was er vanuit mijn niet paardrijdende vriendenkring ook nooit spontaan belangstelling voor mijn passie. Alleen als ik zelf zei dat ik 'n wedstrijd had of iets anders leuks had meegemaakt dan kreeg ik daar uit beleefdheid respons op. Mensen zijn nu eenmaal vaak niet attent bij onderwerpen die hen zelf niet boeien.
vrijdag 13 februari 2009 om 10:40
Ik begrijp het en ik vind je verwachtingen niet te hoog. Maar dat ben ik. Voor sommige mensen is het echt teveel gevraagd. Het is ook niet persoonlijk. Het voelt wel zo, dat snap ik heel goed.
Maar als je er klaar mee bent, met zijn houding, het niet meer op kunt brengen, wat heel begrijpelijk is, dan houdt het nu toch gewoon (voor even) op?
Als het je teveel pijn doet, dan is dat niet goed voor jou. Deze contacten werken enigszins als je het bij die ander kunt laten, dan raakt het je veel minder. Klinkt makkelijk en ik weet hoe moeilijk het is, zeker als het om je kind gaat. Doe er alleen moeite voor wanneer de winst dat je uberhaupt contact hebt, genoeg is. Als dat juist als verlies voelt door zijn ongeinteresseerde houding, dan zou ik het voor nu maar even laten. En dan zie je later wel weer.
Verdrietig. Ik kan me goed voorstellen dat je lieve, betrokken familie van jezelf wil.
(Oh en dat verhaal over die tante met het fotoalbum, hoe durft ze?! Wat een absurde chantage, echt te gek voor woorden.)
Maar als je er klaar mee bent, met zijn houding, het niet meer op kunt brengen, wat heel begrijpelijk is, dan houdt het nu toch gewoon (voor even) op?
Als het je teveel pijn doet, dan is dat niet goed voor jou. Deze contacten werken enigszins als je het bij die ander kunt laten, dan raakt het je veel minder. Klinkt makkelijk en ik weet hoe moeilijk het is, zeker als het om je kind gaat. Doe er alleen moeite voor wanneer de winst dat je uberhaupt contact hebt, genoeg is. Als dat juist als verlies voelt door zijn ongeinteresseerde houding, dan zou ik het voor nu maar even laten. En dan zie je later wel weer.
Verdrietig. Ik kan me goed voorstellen dat je lieve, betrokken familie van jezelf wil.
(Oh en dat verhaal over die tante met het fotoalbum, hoe durft ze?! Wat een absurde chantage, echt te gek voor woorden.)
vrijdag 13 februari 2009 om 10:44
Elninjoo, ook als het het kind van je broer of zus betreft die jij niet hebt? Sorry, ik vind dat asociaal. Niet als je elkaar vaak spreekt, dan hoef je echt niet steeds te informeren, ik bedoel, als er wat is dan hoor je het zelf wel. Maar als er gewoon een nieuwe baby is, lijkt het me niet meer dan normaal dat je iig één keer informeert naar de baby.
Ik merk dat ik mijn verwachtingen al aan het bijstellen ben: van langskomen tot informeren.
Als je deze basale omgangvormen al niet op kunt brengen...
Ik merk dat ik mijn verwachtingen al aan het bijstellen ben: van langskomen tot informeren.
Als je deze basale omgangvormen al niet op kunt brengen...
vrijdag 13 februari 2009 om 10:56
quote:elninjoo schreef op 13 februari 2009 @ 10:35:
Ik zou er eerlijk gezegd ook helemaal niet bij stil staan om uit mezelf naar iemands kind te informeren. Behalve als die persoon zelf helemaal lyrisch is over het onderwerp, dan wil ik nog wel uit beleefdheid daar in mee gaan.
In de tijd dat ik nog paard reed was er vanuit mijn niet paardrijdende vriendenkring ook nooit spontaan belangstelling voor mijn passie. Alleen als ik zelf zei dat ik 'n wedstrijd had of iets anders leuks had meegemaakt dan kreeg ik daar uit beleefdheid respons op. Mensen zijn nu eenmaal vaak niet attent bij onderwerpen die hen zelf niet boeien.Om even die vergelijking door te trekken: broer heeft zelf wel een kind en heeft het daar gister dus drie kwartier over gehad.
Ik zou er eerlijk gezegd ook helemaal niet bij stil staan om uit mezelf naar iemands kind te informeren. Behalve als die persoon zelf helemaal lyrisch is over het onderwerp, dan wil ik nog wel uit beleefdheid daar in mee gaan.
In de tijd dat ik nog paard reed was er vanuit mijn niet paardrijdende vriendenkring ook nooit spontaan belangstelling voor mijn passie. Alleen als ik zelf zei dat ik 'n wedstrijd had of iets anders leuks had meegemaakt dan kreeg ik daar uit beleefdheid respons op. Mensen zijn nu eenmaal vaak niet attent bij onderwerpen die hen zelf niet boeien.Om even die vergelijking door te trekken: broer heeft zelf wel een kind en heeft het daar gister dus drie kwartier over gehad.
vrijdag 13 februari 2009 om 11:05
Het punt is, ik begrijp je (echt, heb zelf ook een rare familie en ik herken het probleem) en ik vind je ook geen aansteller. Maar je kunt iemand niet veranderen omdat je het zo graag anders zou willen.
Het is zoals het is. Je broer is zoals hij is. Ik denk niet dat het ooit tot hem door gaat dringen waar jij op hoopt en naar verlangt. Of je accepteert dat, denkt soms: wat een maffe broer heb ik toch, en je laat het daarbij. Ook gevoelsmatig, dan zegt het verder niets over jou.
Of je stopt het contact omdat het je teveel pijn doet, je teveel confronteert met waar je naar verlangt maar niet krijgt.
Beide kunnen, beide mogen. Maar ik zou niet blijven hopen en dus ook teleurgesteld blijven raken. Dat is niet goed voor je, daar heb je alleen jezelf mee .
Het is zoals het is. Je broer is zoals hij is. Ik denk niet dat het ooit tot hem door gaat dringen waar jij op hoopt en naar verlangt. Of je accepteert dat, denkt soms: wat een maffe broer heb ik toch, en je laat het daarbij. Ook gevoelsmatig, dan zegt het verder niets over jou.
Of je stopt het contact omdat het je teveel pijn doet, je teveel confronteert met waar je naar verlangt maar niet krijgt.
Beide kunnen, beide mogen. Maar ik zou niet blijven hopen en dus ook teleurgesteld blijven raken. Dat is niet goed voor je, daar heb je alleen jezelf mee .
vrijdag 13 februari 2009 om 11:11
quote:fleurtje schreef op 13 februari 2009 @ 10:44:
Elninjoo, ook als het het kind van je broer of zus betreft die jij niet hebt? Sorry, ik vind dat asociaal. Niet als je elkaar vaak spreekt, dan hoef je echt niet steeds te informeren, ik bedoel, als er wat is dan hoor je het zelf wel. Maar als er gewoon een nieuwe baby is, lijkt het me niet meer dan normaal dat je iig één keer informeert naar de baby.
Ik merk dat ik mijn verwachtingen al aan het bijstellen ben: van langskomen tot informeren.
Als je deze basale omgangvormen al niet op kunt brengen...
Ik ken dus geen mensen die 'n close band met hun siblings hebben, ze gaan alleen uit beleefdheid met elkaar om. Dat heb ik bijv. met mijn ooms/tantes. Aardige mensen hoor, maar ze zitten in 'n totaal andere leefwereld als ik. Als ze niet toevallig familie waren zou ik er uberhaupt nooit mee om zijn gegaan. Ik denk dat bloedband zwaar overschat wordt en dus ook tussen broers en zussen. Als jullie al nauwelijks contact hebben dan is praten over wat de ander het meeste bezighoudt misschien wel 't laatste waar iemand aan denkt.
Ik zou me wel voor kunnen stellen als hij dan over zijn kind gaat lopen vertellen, jij dan 'n sarcastische opmerking zou maken als 'ja en met mijn baby gaat 't ook hartstikke goed, leuk dat je er naar informeert'. En als ie daar dan niet op inspringt zijn gezeur over zijn dingen afkapt met dat je daar dan ook geen interesse in hebt.
Elninjoo, ook als het het kind van je broer of zus betreft die jij niet hebt? Sorry, ik vind dat asociaal. Niet als je elkaar vaak spreekt, dan hoef je echt niet steeds te informeren, ik bedoel, als er wat is dan hoor je het zelf wel. Maar als er gewoon een nieuwe baby is, lijkt het me niet meer dan normaal dat je iig één keer informeert naar de baby.
Ik merk dat ik mijn verwachtingen al aan het bijstellen ben: van langskomen tot informeren.
Als je deze basale omgangvormen al niet op kunt brengen...
Ik ken dus geen mensen die 'n close band met hun siblings hebben, ze gaan alleen uit beleefdheid met elkaar om. Dat heb ik bijv. met mijn ooms/tantes. Aardige mensen hoor, maar ze zitten in 'n totaal andere leefwereld als ik. Als ze niet toevallig familie waren zou ik er uberhaupt nooit mee om zijn gegaan. Ik denk dat bloedband zwaar overschat wordt en dus ook tussen broers en zussen. Als jullie al nauwelijks contact hebben dan is praten over wat de ander het meeste bezighoudt misschien wel 't laatste waar iemand aan denkt.
Ik zou me wel voor kunnen stellen als hij dan over zijn kind gaat lopen vertellen, jij dan 'n sarcastische opmerking zou maken als 'ja en met mijn baby gaat 't ook hartstikke goed, leuk dat je er naar informeert'. En als ie daar dan niet op inspringt zijn gezeur over zijn dingen afkapt met dat je daar dan ook geen interesse in hebt.
vrijdag 13 februari 2009 om 11:14
Heb zelf ook niet echt een ideale familie situatie. Heb alleen goed contact met mn moeder en daar houdt het bij op. Ik heb ook heel veel van mijn kant laten horen naar boer en zus maar dit mocht helaas niet baten. Boer heeft een zoon van 5, heb daar eerlijk gezegd ook niet veel naar gekraaid. Heel cru misschien, maar er is eigenlijk nooit goed contact geweest en dan hoeft het voor mij ook niet "ineens" omdat er dan een kindje geboren is. Familie heb je helaas niet voor het kiezen.Heb er zelf veel moeite mee gehad, maar zoals hier al eerder gezegd heb je denk ik twee keuzes: het contact verbreken, of ermee dealen dat al het contact/interesse van jou kant af moet komen.... iig veel sterkte ermee....
vrijdag 13 februari 2009 om 11:21
De laatste jaren voor mijn moeders dood gingen we heel goed met elkaar om, daarom vind ik dit ook zo erg.
Elninjoo, op een iemand na, gaat iedereen die ik ken goed met broers en zussen om.
Weet je, je hebt misschien wel gelijk dat je dan niet praat over wat je bezig houdt, maar dan zou hij dat ook niet moeten doen. Het is behoorlijk scheef: hij zeventig minuten aan het woord over zijn dingen. Ik had dus idd die sarcastische opmerking moeten maken, maar daar denk ik op zo'n moment niet aan. Jammer.
Elninjoo, op een iemand na, gaat iedereen die ik ken goed met broers en zussen om.
Weet je, je hebt misschien wel gelijk dat je dan niet praat over wat je bezig houdt, maar dan zou hij dat ook niet moeten doen. Het is behoorlijk scheef: hij zeventig minuten aan het woord over zijn dingen. Ik had dus idd die sarcastische opmerking moeten maken, maar daar denk ik op zo'n moment niet aan. Jammer.
vrijdag 13 februari 2009 om 11:28
Ik heb dit ook met mn broer, waren vroeger twee handen op een buik. Ik vrees toch dat de instelling van je broer niet gaat veranderen. Ik ben het er ook mee eens dat de bloedband zeer overschat wordt. Ik had het liever ook anders gewild, maar gelukkig heb ik een hoop vrienden waar ik meer aan heb dan mn bloedeigen zus en broer!
In mijn omgeving gaan ook de meeste mensen goed met hun broers en zussen om, maar dit is zeker niet bij iedereen het geval. Ik zie ook veel gezinnen die omdat het "moet" met elkaar omgaan, terwijl ze apart van elkaar alleen maar commentaar hebben, lijkt me ook geen leuke situatie....
In mijn omgeving gaan ook de meeste mensen goed met hun broers en zussen om, maar dit is zeker niet bij iedereen het geval. Ik zie ook veel gezinnen die omdat het "moet" met elkaar omgaan, terwijl ze apart van elkaar alleen maar commentaar hebben, lijkt me ook geen leuke situatie....
vrijdag 13 februari 2009 om 11:45
Ik weet niet goed hoe ik het uit moet leggen, maar als het gaat over verwachtingen, bloedband die overschat wordt, kan ik jullie gelijk geven. Maar 0,0 laten horen als je zus een kind heeft gekregen, terwijl je geen ruzie hebt, dat klopt niet. Dan heb je het niet meer over verwachtingen en overschatte bloedbanden, dan heb je het (oa) over fatsoen.
vrijdag 13 februari 2009 om 12:23
quote:fleurtje schreef op 08 februari 2009 @ 15:21:
TD, je hebt gelijk. Die bloedband...Hecht ik er teveel waarde aan? Moet ik meer moeite doen om die bloedband ook een werkelijke band te laten zijn? Hoelang ga je door met eenrichtingsverkeer?
Allemaal vragen waar ik voor mezelf eerst antwoord op moet zien te krijgen.
!
In mijn eigen familie herken ik het wel (gelukkig niet in mijn gezin). Wat ik zie is dat degene die net als jij graag een betere band wil etc. uiteindelijk accepteert hoe de ander in elkaar steekt, inderdaad omdat het toch je broer is en je toch van hem houdt, en contact daarom wel aanhoudt, en onvermijdelijk gaat dat dan naar zíjn zin. Je verwachtingen bijstellen, van hem houden ondanks...., en er niet al teveel energie meer in steken, zo zie ik mensen er mee omgaan.
Aangezien je hem niet kan veranderen, en hij niet echt reageert op jouw gevoelens, kan je waarschijnlijk alleen dít doen, of het contact verbreken. Hoewel ik wel vaak lees over dat dat zgn. zoveel rust zou geven etc., en me daar rationeel gezien ook wel wat bij voor kan stellen, ken ik eigenlijk niemand die zo ver is gegaan.
TD, je hebt gelijk. Die bloedband...Hecht ik er teveel waarde aan? Moet ik meer moeite doen om die bloedband ook een werkelijke band te laten zijn? Hoelang ga je door met eenrichtingsverkeer?
Allemaal vragen waar ik voor mezelf eerst antwoord op moet zien te krijgen.
!
In mijn eigen familie herken ik het wel (gelukkig niet in mijn gezin). Wat ik zie is dat degene die net als jij graag een betere band wil etc. uiteindelijk accepteert hoe de ander in elkaar steekt, inderdaad omdat het toch je broer is en je toch van hem houdt, en contact daarom wel aanhoudt, en onvermijdelijk gaat dat dan naar zíjn zin. Je verwachtingen bijstellen, van hem houden ondanks...., en er niet al teveel energie meer in steken, zo zie ik mensen er mee omgaan.
Aangezien je hem niet kan veranderen, en hij niet echt reageert op jouw gevoelens, kan je waarschijnlijk alleen dít doen, of het contact verbreken. Hoewel ik wel vaak lees over dat dat zgn. zoveel rust zou geven etc., en me daar rationeel gezien ook wel wat bij voor kan stellen, ken ik eigenlijk niemand die zo ver is gegaan.
vrijdag 13 februari 2009 om 12:26
quote:fleurtje schreef op 09 februari 2009 @ 23:21:
Ik heb zo'n gevoel dat als je tot zo'n beslissing komt, er geen weg terug meer is. Je kunt je daarna niet meer bedenken...
Heb je nooit een gevoel van spijt gehad? Of juist spijt dat je die beslissing niet eerder hebt genomen?
x
Ik ken broers die 25 jaar geen contact hebben gehad en het daarna toch weer goedgemaakt hebben, dus dat is niet waar hoor. Op dat moment hadden ze het helemaal gehad met elkaar, en later zakte dat gevoel toch weer blijkbaar. Je kan altijd terug.
Natuurlijk maakt zoiets wel wat kapot, maar hey, dat maakt niet op komen dagen als je oom bent geworden net zo goed.
Ik heb zo'n gevoel dat als je tot zo'n beslissing komt, er geen weg terug meer is. Je kunt je daarna niet meer bedenken...
Heb je nooit een gevoel van spijt gehad? Of juist spijt dat je die beslissing niet eerder hebt genomen?
x
Ik ken broers die 25 jaar geen contact hebben gehad en het daarna toch weer goedgemaakt hebben, dus dat is niet waar hoor. Op dat moment hadden ze het helemaal gehad met elkaar, en later zakte dat gevoel toch weer blijkbaar. Je kan altijd terug.
Natuurlijk maakt zoiets wel wat kapot, maar hey, dat maakt niet op komen dagen als je oom bent geworden net zo goed.
vrijdag 13 februari 2009 om 12:32
Hmm en wat ik ook nog wilde zeggen nu ik alle paginas gelezen heb, je broer woont op een studentenkamer zeg je? Hij is dus nog vrij jong denk ik? En is vader ook nog in beeld? Want ik kan me ook nog voorstellen dat je behoorlijk met jezelf in de knoop zit als je moeder doodgaat, zeker als je op een leeftijd bent dat je haar nog nodig hebt (en daarmee bedoel ik eigenlijk, tot je eigen kinderen groot zijn). Als ik lees dat hij blijkbaar veel blowt, denk ik dat hij misschien helemaal niet lekker in zijn vel zit.
Ik wil trouwens niet zeggen dat jij nu hulpverlener moet zijn, maar wel dat het best nog wel wat bij kan trekken misschien, zijn gedrag.
In de puberteit hadden mijn broer en ik de grootste ruzies, man ik had écht een hekel aan hem, en hij aan mij. Nu zijn we beste vrienden.
Foutje, hij is dus vijf jaar ouder. , nouja rest blijft.
Ik wil trouwens niet zeggen dat jij nu hulpverlener moet zijn, maar wel dat het best nog wel wat bij kan trekken misschien, zijn gedrag.
In de puberteit hadden mijn broer en ik de grootste ruzies, man ik had écht een hekel aan hem, en hij aan mij. Nu zijn we beste vrienden.
Foutje, hij is dus vijf jaar ouder. , nouja rest blijft.
vrijdag 13 februari 2009 om 12:38
Ik begrijp nu waar je verwachtingen vandaan komen. Het was goed die jaren voor jullie moeders dood. Het kon blijkbaar, waarom kan het nu niet? Dat klopt ergens niet. En tegelijkertijd is het soms gewoon zo. Moet je dat accepteren dat het toen kon en nu niet. En dat doet pijn, je wil terug wat je had.
zaterdag 14 februari 2009 om 15:37
fleur, Rotsituatie. Kan er een klein beetje over mee praten, al heb ik er minder last van en heb ik natuurlijk allebei mijn ouders nog wat echt wel een wereld van verschil is.
Ik ken overigens ook bijna alleen maar voorbeelden van broers en zussen die wel goed met elkaar kunnen opschieten en veel aan elkaar hebben. Ik persoonlijk dan niet, maar dat is wel een uitzondering als ik om me heen kijk
quote:elninjoo schreef op 13
februari 2009 @ 10:35:
Ik zou er eerlijk gezegd ook helemaal niet bij stil staan om uit mezelf naar iemands kind te informeren. Behalve als die persoon zelf helemaal lyrisch is over het onderwerp, dan wil ik nog wel uit beleefdheid daar in mee gaan.
In de tijd dat ik nog paard reed was er vanuit mijn niet paardrijdende vriendenkring ook nooit spontaan belangstelling voor mijn passie. Alleen als ik zelf zei dat ik 'n wedstrijd had of iets anders leuks had meegemaakt dan kreeg ik daar uit beleefdheid respons op. Mensen zijn nu eenmaal vaak niet attent bij onderwerpen die hen zelf niet boeien.
El ninjoo, wat een beperkte vriendschappen heb jij als je dit zo beleefd hebt. Ik heb vrienden met de meest uiteenlopende hobbies, van computerspelletjes, tot zeilen, van mislukte relaties als hobby lijkt het wel, tot scrappen. Allemaal totaal niet mijn ding, maar ik informeer er wel naar, lijkt me vrij logisch binnen een vriendschap. En als ik een vriendin had met een paarden passie, was dat echt wel onderwerp van gesprek en had dat ook echt wel mijn interesse. Zo heb ik ook vrienden zonder kinderwens en die komen echt wel op kraambezoek en vragen naar mijn kinderen. Niet de hele tijd, maar wel uit zichzelf en af en toe. Lijkt me ook niet meer dan normaal binnen een vriendschap, dingen delen, ook al zijn dat niet jouw dingen.
Fleur, weet je al wat je gaat doen? laat je niet gek maken he, het is broer zijn verlies. Jij hebt nu zelf een warm en leuk gezin, en dat is het belangrijkste...
Ik ken overigens ook bijna alleen maar voorbeelden van broers en zussen die wel goed met elkaar kunnen opschieten en veel aan elkaar hebben. Ik persoonlijk dan niet, maar dat is wel een uitzondering als ik om me heen kijk
quote:elninjoo schreef op 13
februari 2009 @ 10:35:
Ik zou er eerlijk gezegd ook helemaal niet bij stil staan om uit mezelf naar iemands kind te informeren. Behalve als die persoon zelf helemaal lyrisch is over het onderwerp, dan wil ik nog wel uit beleefdheid daar in mee gaan.
In de tijd dat ik nog paard reed was er vanuit mijn niet paardrijdende vriendenkring ook nooit spontaan belangstelling voor mijn passie. Alleen als ik zelf zei dat ik 'n wedstrijd had of iets anders leuks had meegemaakt dan kreeg ik daar uit beleefdheid respons op. Mensen zijn nu eenmaal vaak niet attent bij onderwerpen die hen zelf niet boeien.
El ninjoo, wat een beperkte vriendschappen heb jij als je dit zo beleefd hebt. Ik heb vrienden met de meest uiteenlopende hobbies, van computerspelletjes, tot zeilen, van mislukte relaties als hobby lijkt het wel, tot scrappen. Allemaal totaal niet mijn ding, maar ik informeer er wel naar, lijkt me vrij logisch binnen een vriendschap. En als ik een vriendin had met een paarden passie, was dat echt wel onderwerp van gesprek en had dat ook echt wel mijn interesse. Zo heb ik ook vrienden zonder kinderwens en die komen echt wel op kraambezoek en vragen naar mijn kinderen. Niet de hele tijd, maar wel uit zichzelf en af en toe. Lijkt me ook niet meer dan normaal binnen een vriendschap, dingen delen, ook al zijn dat niet jouw dingen.
Fleur, weet je al wat je gaat doen? laat je niet gek maken he, het is broer zijn verlies. Jij hebt nu zelf een warm en leuk gezin, en dat is het belangrijkste...
zaterdag 14 februari 2009 om 16:02
quote:junipermay schreef op 08 februari 2009 @ 10:06:
hoi Fleur,
Jouw topic en verdriet raakt mij heel erg. Ik zit nagenoeg in precies dezelfde situatie.... Ik heb mijn broertje (8 jaar jonger) sinds april niet meer gesproken en ik ben in augustus bevallen van mijn eerste kindje. Hij heeft haar op mijn opa's verjaardag 2 weken geleden voor het eerst even gezien, maar keurde haar geen blik waardig
( Wij kwamen binnen waarop hij meteen vertrok, want "hij had tentamens...".
Ik ben vooral zo verdrietig omdat ik zo trots ben op mijn meisje, dat ik niet snap dat hij helemaal geen belangstelling voor haar heeft
Ik ben in mijn geval de zus die nooit iets van zich laat horen. En ook niet geintereseerd was toen er een kind kwam. In mijn geval, omdat ik totaal niets met kinderen heb, en dit is niet de sociaal gangbare manier van doen. Iedereen vindt kinderen leuk en geweldig, dus MOET je wel helemaal geintereseerd en leuk doen, vooral kersverse ouders zijn zo trots. Ze begrijpen gewoon echt niet, dat anderen niks met een kind hebben en dus ook niks met hun kind. Jouw broertje is ook nog eens een stuk jonger dan jij, zit in een heel andere levensfase (studeren) en heeft waarschijnlijk niets met huis boompje beestje levensfase en kan zich daarin niet inleven, en al die fuzz over een baby al helemaal niet. Ik heb uit beleefdheid het kind van mijn broer direct na de geboorte bewondert. Wezenloos hing ik boven dat wiegje, wat moest ik in godsnaam zeggen, wat moet ik voelen, wat moet ik denken. Het lag godzijdank te slapen, dus stilte was geboden. Ik heb een mooi cadeau gekocht voor de moeder, want ik heb nul verstand van baby spullen. Ik was oprecht blij dat alles goed was gegaan en dat er een gezonde baby op de wereld was gekomen. Ik had het oprecht verschrikkelijk gevonden als er iets niet goed was geweest. Maar daar houdt het bij op. Ik heb niks met kinderen, dus ook niet eentje waar ik tante van ben. En ook al heb ik altijd gezegd, dat ik niks met kinderen heb, is mijn broer erdoor gekwetst. Ik reageer natuurlijk niet goed op dat kind, doe niet leuk en enthousiast genoeg en ik kom iet vaak genoeg de spruit bewonderen. En dat kwetst mij diep. Want hij begrijp dus niet, dat ik dat niet in me heb, ik moet zwaar toneel spelen om ook maar in de buurt te komen van de sociaal wenselijke reactie op een baby. En daarnaast hadden we voor de komst van het kind ook niet vaak contact, dus waarom als er een kind is ineens wel.
Mijn broer trekt enorm aan me, stuurt mailtjes en kaartjes of ik eens langskom. Dus dat ga ik binnenkort maar weer eens doen, met lood in de schoenen. Ik weet dat ik bijna zijn enige ;echte' familie ben, maar hij heeft daarentegen schoonfamilie ten overvloede.
Dit is dus de andere kant van het verhaal, dat verplichte familie/baby gedoe is niet voor iedereen weg gelegd. Sommige mensen gaan liever hun eigen weg. En het is best moeilijk om daarvoor te kiezen, omdat je weet dat je er anderen mee kwetst. Maar ik kan niet toneelspelen en mezelf forceren, omwille van het plezier van anderen. Ik probeer ze tegemoet te komen en dat is nooit genoeg, maar wel alles wat mijn beste ik te bieden heeft.
hoi Fleur,
Jouw topic en verdriet raakt mij heel erg. Ik zit nagenoeg in precies dezelfde situatie.... Ik heb mijn broertje (8 jaar jonger) sinds april niet meer gesproken en ik ben in augustus bevallen van mijn eerste kindje. Hij heeft haar op mijn opa's verjaardag 2 weken geleden voor het eerst even gezien, maar keurde haar geen blik waardig
( Wij kwamen binnen waarop hij meteen vertrok, want "hij had tentamens...". Ik ben vooral zo verdrietig omdat ik zo trots ben op mijn meisje, dat ik niet snap dat hij helemaal geen belangstelling voor haar heeft
Ik ben in mijn geval de zus die nooit iets van zich laat horen. En ook niet geintereseerd was toen er een kind kwam. In mijn geval, omdat ik totaal niets met kinderen heb, en dit is niet de sociaal gangbare manier van doen. Iedereen vindt kinderen leuk en geweldig, dus MOET je wel helemaal geintereseerd en leuk doen, vooral kersverse ouders zijn zo trots. Ze begrijpen gewoon echt niet, dat anderen niks met een kind hebben en dus ook niks met hun kind. Jouw broertje is ook nog eens een stuk jonger dan jij, zit in een heel andere levensfase (studeren) en heeft waarschijnlijk niets met huis boompje beestje levensfase en kan zich daarin niet inleven, en al die fuzz over een baby al helemaal niet. Ik heb uit beleefdheid het kind van mijn broer direct na de geboorte bewondert. Wezenloos hing ik boven dat wiegje, wat moest ik in godsnaam zeggen, wat moet ik voelen, wat moet ik denken. Het lag godzijdank te slapen, dus stilte was geboden. Ik heb een mooi cadeau gekocht voor de moeder, want ik heb nul verstand van baby spullen. Ik was oprecht blij dat alles goed was gegaan en dat er een gezonde baby op de wereld was gekomen. Ik had het oprecht verschrikkelijk gevonden als er iets niet goed was geweest. Maar daar houdt het bij op. Ik heb niks met kinderen, dus ook niet eentje waar ik tante van ben. En ook al heb ik altijd gezegd, dat ik niks met kinderen heb, is mijn broer erdoor gekwetst. Ik reageer natuurlijk niet goed op dat kind, doe niet leuk en enthousiast genoeg en ik kom iet vaak genoeg de spruit bewonderen. En dat kwetst mij diep. Want hij begrijp dus niet, dat ik dat niet in me heb, ik moet zwaar toneel spelen om ook maar in de buurt te komen van de sociaal wenselijke reactie op een baby. En daarnaast hadden we voor de komst van het kind ook niet vaak contact, dus waarom als er een kind is ineens wel.
Mijn broer trekt enorm aan me, stuurt mailtjes en kaartjes of ik eens langskom. Dus dat ga ik binnenkort maar weer eens doen, met lood in de schoenen. Ik weet dat ik bijna zijn enige ;echte' familie ben, maar hij heeft daarentegen schoonfamilie ten overvloede.
Dit is dus de andere kant van het verhaal, dat verplichte familie/baby gedoe is niet voor iedereen weg gelegd. Sommige mensen gaan liever hun eigen weg. En het is best moeilijk om daarvoor te kiezen, omdat je weet dat je er anderen mee kwetst. Maar ik kan niet toneelspelen en mezelf forceren, omwille van het plezier van anderen. Ik probeer ze tegemoet te komen en dat is nooit genoeg, maar wel alles wat mijn beste ik te bieden heeft.
zaterdag 14 februari 2009 om 16:54
carlice, broer is ouder dan fleur en heeft zelf een kind. Wel weer net even iets anders dus. En wat een vreemde houding heb jij. Ik heb vrienden die ook niks met kinderen hebben, dus ook niet met de mijne, dus daar spreek ik ook vaak mee af zonder kinderen, maar ze zijn wel geinteresseerd in mijn kinderen en komen op kraambezoek of vragen naar ze. Net zoals ik naar hun nieuwe banen informeer, hun reizen of hun museum bezoeken waar ze vol van zijn.
Als je zegt, wat moet ik voelen, wat moet ik denken als je eigen broer een kind heeft gekregen, dat vind ik echt raar. Dat je niet elke week op bezoek gaat en oppastante wordt snap ik, maar dat je niet eens weet wat je moet voelen als je een nichtje / neefje krijgt.
Als je zegt, wat moet ik voelen, wat moet ik denken als je eigen broer een kind heeft gekregen, dat vind ik echt raar. Dat je niet elke week op bezoek gaat en oppastante wordt snap ik, maar dat je niet eens weet wat je moet voelen als je een nichtje / neefje krijgt.
zaterdag 14 februari 2009 om 16:57
ik vind overigens de houding van je broer ook raar, als je schrijft ik doe het toch nooit goed.Vrienden van mij die niks met kinderen hebben, hoeven van mij echt niet kind vast te houden, mee te spelen of leuke kadoos voor te kopen, alleen ernaar vragen en vragen hoe het met mij gaat vind ik goed genoeg. Dat hele ik doe het toch nooit goed genoeg, zit wel meer in dan simpel weg niks met kinderen hebben.
zaterdag 14 februari 2009 om 17:03
quote:arwen173 schreef op 14 februari 2009 @ 16:54:
Als je zegt, wat moet ik voelen, wat moet ik denken als je eigen broer een kind heeft gekregen, dat vind ik echt raar. Dat je niet elke week op bezoek gaat en oppastante wordt snap ik, maar dat je niet eens weet wat je moet voelen als je een nichtje / neefje krijgt.Waarom? Ik voel ook niks bij kinderen en ben blij dat ik geen broer of zus heb waar dat op 'n gegeven moment aan de orde had kunnen komen. Ik zie het alleen als 'n aandachtvreter en handenbinder die 'n eventueel fijne relatie met de volwassen ouders op 'n negatieve manier kan gaan veranderen omdat het vanaf dan vooral kind-voor en kind-na gaat zijn.
Als je zegt, wat moet ik voelen, wat moet ik denken als je eigen broer een kind heeft gekregen, dat vind ik echt raar. Dat je niet elke week op bezoek gaat en oppastante wordt snap ik, maar dat je niet eens weet wat je moet voelen als je een nichtje / neefje krijgt.Waarom? Ik voel ook niks bij kinderen en ben blij dat ik geen broer of zus heb waar dat op 'n gegeven moment aan de orde had kunnen komen. Ik zie het alleen als 'n aandachtvreter en handenbinder die 'n eventueel fijne relatie met de volwassen ouders op 'n negatieve manier kan gaan veranderen omdat het vanaf dan vooral kind-voor en kind-na gaat zijn.
zaterdag 14 februari 2009 om 17:05
quote:arwen173 schreef op 14 februari 2009 @ 15:37:
El ninjoo, wat een beperkte vriendschappen heb jij als je dit zo beleefd hebt.Ik had 't over mijn pubertijd, dus mijn hechte vriendschappen speelden zich in die tijd op de manege af maar vanwege vervelende verplichtingen zoals school had ik natuurlijk ook andere sociale contacten. Dat dat geen vriendschappen zijn gebleven moge duidelijk zijn.
El ninjoo, wat een beperkte vriendschappen heb jij als je dit zo beleefd hebt.Ik had 't over mijn pubertijd, dus mijn hechte vriendschappen speelden zich in die tijd op de manege af maar vanwege vervelende verplichtingen zoals school had ik natuurlijk ook andere sociale contacten. Dat dat geen vriendschappen zijn gebleven moge duidelijk zijn.
