Relaties
alle pijlers
Voor wie nog nooit een relatie heeft gehad (4)
donderdag 19 april 2018 om 19:38
Wanneer je om je heen kijkt, op straat en op televisie, lijkt iedereen de romantische liefde te kunnen vinden. Dit gaat echter niet voor iedereen op. Soms blijft zelfs een knuffel een droom.
Het is niet altijd makkelijk om steeds maar met romantiek geconfronteerd te worden, als dit voor jou een onbereikbaar doel lijkt.
Praat hier mee over de eenzaamheid, het diepe missen, maar vooral over wat jij doet om deze situatie te doorbreken. Hoe oefen je sociale situaties, wissel tips met elkaar uit. Steun elkaar, maar bevestig elkaar liever niet in hoe oneerlijk het is. Wees constructief, en blijf geloven.
Het is niet altijd makkelijk om steeds maar met romantiek geconfronteerd te worden, als dit voor jou een onbereikbaar doel lijkt.
Praat hier mee over de eenzaamheid, het diepe missen, maar vooral over wat jij doet om deze situatie te doorbreken. Hoe oefen je sociale situaties, wissel tips met elkaar uit. Steun elkaar, maar bevestig elkaar liever niet in hoe oneerlijk het is. Wees constructief, en blijf geloven.
vrijdag 18 mei 2018 om 08:23
Ze zeggen toch ook weleens van 'Brutale mensen hebben de halve wereld'.vivavovum schreef: ↑18-05-2018 02:41Heb ik ook. Ik heb vaak moodswings en als ik op mijn meest cynisch ben denk ik van die stelletjes of ouder(s) met kinderen "laat ze maar barsten", dan help ik ze niet eens als ze bijvoorbeeld de weg vragen ofzo (dan zeg ik dat ik ook niet bekend ben.) Zij hebben veel betere levens dan ik, waarom zou ik ze helpen? Het enige waar ik goed voor ben is een voetveeg waar niemand naar zal omkijken; mijn problemen boeien hun niet. Ik ben redelijk lang en kan in de supermarkten altijd iets van de bovenste plank pakken als oudjes dat vragen, maar zelfs dat zou ik op mijn meest cynische niet eens kunnen weigeren. Beleefd zijn heeft me nooit op weg geholpen ofzo, onbeschofte mensen kunnen veel meer bereiken gebaseerd op mensen uit mijn verleden die me hebben gekweld.
Tsja; zelf ben ik ook te bescheiden en zelfs pleasend en dat kan echt niet meer langer zo.
Laat te makkelijk over me heenlopen en daar ben ik klaar mee.
vrijdag 18 mei 2018 om 08:27
Drukke gelegenheden (zoals kroegen en andere uitgaansgelegenheden) vind ik niet altijd fijn.Eslarealidad schreef: ↑17-05-2018 01:34Heerlijk uit die confort-zone.
Anders vervreem je inderdaad.
Leuk vooruizicht!
En misschien naar meer drukke gelegenheden gaan?
Niet dat ik het vermijd.
Leg echter weinig contacten hierin en vooral in het verleden heb ik dat als ronduit teleurstellend ervaren (zoals met uitgaan).,
vrijdag 18 mei 2018 om 11:03
Hoe ga je dan onder de mensen komen?
Op reis is een mooi initiatief.
En andere mogelijkheden?
Wie zich gelukkig voelt met het geluk van anderen, bezit een rijkdom zonder grenzen.
vrijdag 18 mei 2018 om 11:17
Ik heb hier even over na zitten denken.spell68 schreef: ↑17-05-2018 15:27Nou ja, precies, uiteindelijk is die hele relatie puur egoïsme en egocentrisme. Daarom ga je ook zo lopen trekken. Jouw gevoel is belangrijk, niet die van de andere.
Eigenlijk is dat heel stom, want je focus zou juist op die ander moeten liggen, immers je eigen gevoel ken je al. Je zou blij moeten worden van het feit dat die ander blij is, maar je wel realiseren dat jij niet verantwoordelijk bent voor het blij zijn van de ander.
Maar we beginnen altijd aan zoiets, omdat we toch vinden dat we het beter weten. Pas als we onze neus een keer goed stoten dan kan er verandering komen (alhoewel dat bij heel veel mensen niet gebeurt, daar blijft het ego leiden).
Ik heb daarna nog een vriendin gehad, maar eigenlijk was dat meer een soort van test voor mezelf om te kijken of ik op zich goed functioneerde in de relatie. Ik was er niet echt verliefd op en ik heb dat ook duidelijk gezegd, maar zij vond dat niet erg (wellicht, omdat ze zelf verliefd was). Ik vond dat ik het daar heel goed in deed. Ik leek bijna wel volwassen!
Zelfinzicht, maar ook inzicht in anderen of überhaupt in allerhande onderwerpen maakt het leven een stuk makkelijker, omdat je sneller beslissingen kunt nemen zonder te hoeven twijfelen. Nadeel is wel weer dat de spontaniteit een stuk minder wordt, omdat je het allemaal al wel weet.
De politie is toen ook geweest, die had zij gebeld, maar daar gebeurt toch verder niets. Het was ook meer de angst voor de onvoorspelbaarheid dan het akkefietje zelf. De relatie heeft 10 maanden geduurd, maar voor mijn gevoel wel 10 jaar.
Heb je zelf ook het idee dat zelfinzicht en ook in de ander een reden kan zijn dat je minder snel (en heftig) verliefd wordt?
Ik weet het eigenlijk niet.
Ik heb altijd al alarmbellen snel gehad als iets niet 'klopte'.
Misschien heb ik dan geen zin in gedoe. Kan ook zijn dat het dan te snel is.
Je kent iemand niet en het blijft een verassing.
Dan denk ik aan dat ik van de week een uitnodiging had en daar zag ik een man die ik eerder had ontmoet. Hij gaf mij 2 kussen en ik voelde weer wat een leuke man. Wauw! Hij heeft mij een paar keer mee uitgevraagd en de aantrekking is er ook omdat hij veel op mijn ex lijkt? Alleen een ander karakter. Kleine man.......
Hij is bijna 10 jaar jonger en dat is het dan weer niet voor mij.
Dus ja, verliefd zou ik op hem kunnen worden. Dat voel ik.
Heb ik zo jouw vraag beantwoord?
En bij jou?
Wie zich gelukkig voelt met het geluk van anderen, bezit een rijkdom zonder grenzen.
vrijdag 18 mei 2018 om 15:41
Op het werk, in en via mijn sociaal netwerk, reizen, sporten etc.Eslarealidad schreef: ↑18-05-2018 11:03Hoe ga je dan onder de mensen komen?
Op reis is een mooi initiatief.
En andere mogelijkheden?
vrijdag 18 mei 2018 om 17:33
1, Klinkt herkenbaar, ik sta bekend op het werk als behulpzaam, vriendelijk, eerlijk, loyaal en noem het maar op. Dat zijn eigenschappen die je niet verder brengen in het leven.vivavovum schreef: ↑18-05-2018 02:41Heb ik ook. Ik heb vaak moodswings en als ik op mijn meest cynisch ben denk ik van die stelletjes of ouder(s) met kinderen "laat ze maar barsten", dan help ik ze niet eens als ze bijvoorbeeld de weg vragen ofzo (dan zeg ik dat ik ook niet bekend ben.) Zij hebben veel betere levens dan ik, waarom zou ik ze helpen? Het enige waar ik goed voor ben is een voetveeg waar niemand naar zal omkijken; mijn problemen boeien hun niet. Ik ben redelijk lang en kan in de supermarkten altijd iets van de bovenste plank pakken als oudjes dat vragen, maar zelfs dat zou ik op mijn meest cynische niet eens kunnen weigeren. Beleefd zijn heeft me nooit op weg geholpen ofzo, onbeschofte mensen kunnen veel meer bereiken gebaseerd op mensen uit mijn verleden die me hebben gekweld.
(1) Zo denk ik er ook over, ik ben niet belangrijk voor vrouwen en de maatschappij. Hoe aardig ik ook ben, hoeveel leuke praatjes ik ook kan maken (zeggen potentiële werkgevers ook voordat ze me alsnog afwijzen), hoe behulpzaam ik ook ben met advies geven/helpen van vreemdelingen leidt het toch naar niets. Alles is toch oppervlakkig en van korte duur, de volgende dag zijn ze me al vergeten. Sommige DVPs zeiden tegen me dat ze verbaasd waren dat ik nooit een relatie heb gehad, maar dat zijn gewoon praatjes om mij een goed gevoel te geven.
(2) Inderdaad, het gaat echt bergafwaarts. Er zijn dagen dat je leuke dingen meemaakt en alles weer een beetje positief inziet, maar even later kom je er toch achter dat er niet echt sprake van een toekomst is en dan ben ik weer terug bij af. Vallen en opstaan wordt steeds pijnlijker en moeilijker, teleurstellingen zijn zwaar en ik moet echt veel motivatie vinden om door te gaan.
(3) Uiterlijk speelt inderdaad een grote rol, maar soms zie ik zelfs anderen die ook een minder uiterlijk hebben met een partner. Wellicht moet ik naar een sportschool gaan ofzo wat ik vroeger deed, maar zelfs daar zijn alleen maar mooie meiden waar ik nooit een kans bij zou hebben, zelfs als ik super in vorm zou zijn en met een toekomst.
Mijn gedachten gaan echt alle kanten op. Vaak lees ik op het internet dat mensen eerst van hunzelf moeten houden voordat ze van iemand anders kunnen houden, maar dat lijkt me een kip en ei situatie. Zelf denk ik dat ik alles positiever zou inzien als ik een relatie had. Zo niet, dan is het misschien maar beter zo dat ik er geen een heb. Ik zou me erg schuldig voelen als ik de (meest) waardevolle jaren van mijn partner zou verspillen, terwijl ze met een ander wel een mooie toekomst zou kunnen hebben. Nu hoor ik eigenlijk te slapen, maar berichten zoals deze typen is erg moeizaam.
Sta jij toevallig ook altijd in een goed daglicht bij mannen maar negeren de vrouwen je compleet en ben je totaal onzichtbaar? Ik ben altijd populair bij de heren, waarschijnlijk kunnen zij die positieve eigenschappen meer waarderen dan vrouwen dat kunnen en bovendien wat belangrijker is dat het voor de mannen niks uitmaakt hoe ik eruit zie, ze accepteren mij snel. Bij vrouwen moet je er sowieso heel goed uitzien wil je überhaupt kans maken bij een gemiddelde vrouw. Er is echt sprake van een luxeprobleem imo, armoede is verdwenen dat plaats maakt voor eerste wereld problemen, zoals je zorgen maken over uiterlijk en vrouwen hoeven niet meer voor zekerheid te kiezen. Uiterlijk is het belangrijkste onderdeel, Uitstraling en zelfvertrouwen, lukt alleen niet als je een kop hebt als een vergiet.
Ben je een persoon met zwaar overgewicht? Dan kan je besluiten om af te vallen en je ziet er weer goed uit. Heb je een zwaar onaantrekkelijk gezicht? Dan kan je er helemaal niks aan doen, vooral als je kaal bent.
Alleen als je echt een ondermaats uiterlijk hebt kan je begrijpen wat mannen als ik moet doormaken. Een onaantrekkelijk uiterlijk met een prachtig innerlijk doet het 100 keer slechter dan een goed uitziende arrogante zelfingenomen kwal. Van die kerels die er goed uitzien en daardoor zoveel zelfvertrouwen hebben dat het neigt naar arrogantie die zullen het ook altijd veel beter blijven doen dan de nice guy.
Ik ben opvulling, onzichtbaar, niet belangrijk. Overlijd ik plots? Dan zullen mijn collega's er een weekje over praten en tijd aan besteden om vervolgens weer tot de orde van de dag over te gaan. Overlijd die populaire collega met een mooi uiterlijk en zelfvertrouwen dan zal daar nog jaren over gepraat worden en de impact van het overlijden is 100 keer zo groot.
2
Precies... ik dwing mezelf om mij goed te voelen op momenten op korte termijn. Emoties faken, mee lachen met collega's terwijl je niks voelt van binnen. Maar dan kom je weer thuis van je werk en zit je weer alleen. En je kan niet besluiten om op zoek te gaan naar liefde of het vinden van dates. In de kroeg zien ze je niet staan. en op datingsites kom je nooit door de vleeskeuring heen bij welke vrouw dan ook. En dus leef je decennia lang alleen, soms eenzaam. Nergens kan je je uiten, je wordt steeds harder en meedogenlozer, emoties vlakken volledig af. Angsten verdwijnen. De hulpverlening snapt er niks van want blijkbaar is een situatie als deze te zeldzaam en krijgen hulpverleners geen training hiervoor. Uiteindelijk verander je in een leeg omhulsel zonder ziel die mentaal zo gehard is dat je alles in je eentje aankan zonder ooit hulp van anderen nodig te hebben. Waar andere mensen elkaar nodig hebben om te overleven ben ik compleet op mezelf aangewezen. Ik denk er niet eens meer bij na, ben het zo gewend. Mijn wereld blijft extreem klein het bestaat uit werken, werken en werken. Vakantie? Wat moet ik in godsnaam doen in mijn eentje? Ik heb alles al een keer gedaan in mijn eentje, dan blijf ik liever doorwerken tot ik letterlijk kapot val. Dat is ook bijna gebeurd toen ik jarenlang 80 uur werkte per week en de dokter uiteindelijk moest ingrijpen. Nu gaat het weer goed met mijn hart.
Ik ben desondanks een bikkelhard persoon geworden die liefdeloos door het leven gaat. Enkel werk en verplichtingen. Compleet uitzichtloos. Maar zelfs dat kan ik accepteren, Ik heb een leven dat een normaal persoon nog geen week volhoud.
3
Of je denkt alleen dat ze een minder uiterlijk hebben en overschat je jezelf. Zelf dacht ik dit vroeger ook soms, maar later besefte ik dat ik nog veel onaantrekkelijker ben dan al die "lelijke" mensen met partner.
En dan opeens ben je een man van middelbare leeftijd en is het game over. Daar sta je dan, als 45 jarige onaantrekkelijke kerel zonder ooit een eerste zoen te hebben gehad, nooit iemand ontmoet op werk, school, tijdens uitgaan. Het is compleet kansloos.
Dagelijks word ik afgerekend door vrouwen , zij voelen het aan op een natuurlijke wijze dat je bestaat uit mislukte genen
Niemand houd rekening met mannen als wij in de samenleving.
Ach je kan alleen maar bedenken hoe het zou zijn om een relatie te hebben dat is misschien prima maar je moet het zelf ervaren om tot dergelijke conclusies te komen en dat is het pijnlijke dat je dat allemaal moet overslaan.
vrijdag 18 mei 2018 om 17:35
Ja dat fladderige, als ik het juist begrijp is dan ook wel waar, als iemand zó snel en makkelijk gaat flirten kan je daar moeilijk iets op langere termijn in zien. Al is dat intussen ook niet meer allesbepalend.ooitverlegen schreef: ↑16-05-2018 18:53Ik ken die uitdrukking wel maar zag het vaker als "fladderige" types. Je hebt qua aandacht niet echt te klagen
Succes met je andere bezigheden en kww (kiekn wat wordt) zoals ze hier zeggen.
Ha, ik moet niet klagen qua aandacht??
Maar mss moet ik dat wel zo zien gezien het zeer lage aantal vrouwen waarmee ik nog in contact kom. Doet om eerlijk te zijn wel deugd als er dan eens iemand zo 'opdringerig' is om toch maar een gesprek aan te knopen.
vrijdag 18 mei 2018 om 17:40
Ingepakt en meegenomen zijn termen die ik ook hoor. Ik krijg het idee dat veelal buitenlandse vrouwen het inpakwerk doen. Russisch, Pools en Aziatisch. Zeker weten doe ik dat natuurlijk niet.ooitverlegen schreef: ↑16-05-2018 21:22Je kent het, goed geschreven dankje!
Ik heb ook wel een tijd gehad dat ik op zo'n wonder hoopte trouwens maar op een bepaald moment had ik wel door dat dit niet gebeurt. Ik ken van latere datum wel één verhaal van een verlegen man die is ingepakt en meegenomen. Hij was dusdanig verlegen dat ik er echt een hard hoofd in had. Maar verder, bij de echte die hard nerds, een status quo.
Het is eigenlijk jammer dat sommigen mannen zo verlegen zijn. Ze zijn vaak ook onduidelijk in signalen afgeven. Dan blijf je in een kringetje om elkaar heen dralen. Via een ander lukt soms nog wel, maar dat vind ik zelf toch een redelijke afknapper.
vrijdag 18 mei 2018 om 17:53
Ik had eigenlijk hetzelfde gevoel als jij. Sinds mijn vrienden ook goede relaties hebben gevonden en kinderen krijgen ben ik bang aan het worden dat ik juist daar iets mis. Iets waar ik misschien niet te lang mee moet wachten als ik het nog wil meemaken. Die 'angst' is nu langzaamaan groter aan het worden dan de angst om een relatie aan te gaan. Ook al zou dat voor mij best moeilijk zijn. Ik heb zelf ook dat ik bijna nooit verliefd word, en dat helpt inderdaad ook niet mee.mick87 schreef: ↑12-05-2018 14:04Mijn probleem is ook dat ik wel een relatie zou willen, maar dat het me niet lukt iedere keer weer. Als iemand te dicht bij komt, haak ik af en wil ik ineens niet meer. Ik ben ook een soort van bang on dingen te missen als ik een relatie heb. Bang om mijn zelfstandigheid te verliezen en alle dingen die ik alleen doe en zoveel plezier aan beleef: op stap gaan, reizen en sporten. Vrijheid is heel belangrijk voor me. Tegelijkertijd mis ik wel iemand om mijn leven mee te delen. Maar ik ben bang. Zowel voor een relatie, maar ook bang om alleen achter te blijven. Lekker paradoxaal. 31 ben ik nu, en ook bang om ergens een afslag te missen.
Ik date, en denk dan 'ik wil iemand', maar tegelijkertijd deins ik er ook voor terug.
Misschien wil ik aan een bepaald plaatje voldoen of zo.
Misschien ben je dan ook opzoek naar een heel losse relatie? Een heel voorzichtig iets.
anoniem_369147 wijzigde dit bericht op 18-05-2018 18:00
17.56% gewijzigd
vrijdag 18 mei 2018 om 17:59
Ik val ook altijd af als ik het slecht naar mijn zin heb. Dan word ik te dun.Eslarealidad schreef: ↑17-05-2018 02:31Je probeert er mee om te gaan.
Uiteindelijk zijn er wel weer grenzen. Als je tot je positieven komt. Als ik nu terugblik.
Echt erg. Ik zit nu wel te lachen om mezelf.
Als ik het het naar boven haal.
Wat een film.
Als je dan bijna 10 kilo bent afgevallen door liefdesverdriet is dat raar maar waar. Gewoon een eetrem.
Het is natuurlijk een tijdelijke 'toestand' van de hersenen.
Alles komt weer goed in balans na een tijdje.
Genoeg over mij.
Hoe ga jij nu?
Toen ik met mijn verdriet zat heb ik alleen maar gehuild. Heel hard en heel lang. Ik belde dan mijn broer en later mijn vrienden. Sommige van die vrienden steunden uit eigenbelang. Na een tijdje kwamen ze met hun eigen gevoelens voor mij. Daar kon ik niets mee. Valse vriendschappen waren dat.
Ik heb eigenlijk nooit de behoefte gehad om rare dingen te doen. Misschien kwam dat omdat het mijn beslissing was. Ik weet niet hoe ik zou reageren als ik nog wil, maar de ander niet. Ik heb het weleens met een scharrel meegemaakt. Dat was meer een ego-dingetje.
vrijdag 18 mei 2018 om 18:02
10 jaar jonger... Ik vind dat niks. Een paar jaar geleden vroegen een paar dertigers mij mee uit. 1 voor 1. Het leek wel een trend.Eslarealidad schreef: ↑18-05-2018 11:17Ik heb hier even over na zitten denken.
Ik weet het eigenlijk niet.
Ik heb altijd al alarmbellen snel gehad als iets niet 'klopte'.
Misschien heb ik dan geen zin in gedoe. Kan ook zijn dat het dan te snel is.
Je kent iemand niet en het blijft een verassing.
Dan denk ik aan dat ik van de week een uitnodiging had en daar zag ik een man die ik eerder had ontmoet. Hij gaf mij 2 kussen en ik voelde weer wat een leuke man. Wauw! Hij heeft mij een paar keer mee uitgevraagd en de aantrekking is er ook omdat hij veel op mijn ex lijkt? Alleen een ander karakter. Kleine man.......
Hij is bijna 10 jaar jonger en dat is het dan weer niet voor mij.
Dus ja, verliefd zou ik op hem kunnen worden. Dat voel ik.
Heb ik zo jouw vraag beantwoord?
En bij jou?
Maar als jij verliefd kan worden, waarom niet?
vrijdag 18 mei 2018 om 19:55
Ja ik kan je volgen. Ik had vroeger ook wel alarmbellen, maar die kwamen meer voort uit het oppikken van incongruente woorden. Ik vergeet nauwelijks iets qua woorden das als iemand zich tegensprak dan was ik gelijk wakker. Maar ik heb het ook wel eens gehad dat ik iemand via internet leerde kennen, en het klopte niet, maar ik vond haar leuk, dus ik stopte dat weg. Achteraf bleek ik gelijk te hebben.Eslarealidad schreef: ↑18-05-2018 11:17Ik heb hier even over na zitten denken.
Ik weet het eigenlijk niet.
Ik heb altijd al alarmbellen snel gehad als iets niet 'klopte'.
Misschien heb ik dan geen zin in gedoe. Kan ook zijn dat het dan te snel is.
Je kent iemand niet en het blijft een verassing.
Dan denk ik aan dat ik van de week een uitnodiging had en daar zag ik een man die ik eerder had ontmoet. Hij gaf mij 2 kussen en ik voelde weer wat een leuke man. Wauw! Hij heeft mij een paar keer mee uitgevraagd en de aantrekking is er ook omdat hij veel op mijn ex lijkt? Alleen een ander karakter. Kleine man.......
Hij is bijna 10 jaar jonger en dat is het dan weer niet voor mij.
Dus ja, verliefd zou ik op hem kunnen worden. Dat voel ik.
Heb ik zo jouw vraag beantwoord?
En bij jou?
Nu zijn die alarmbellen meer wat jij zegt: te snel willen gaan, dramatisch zijn, geen verantwoording willen nemen. Dingen, waarvan ik denk, dat past niet bij me. Ik neem daar dan ook afstand van, ook al vind ik iemand leuk.
Hetzelfde heb ik met grenzen. Ik kan dat niet accepteren. Al vind ik iemand nog zo leuk, als iemand over een grens gaat (structureel of heel ver), dan schiet er een instinct in en verdrijft dat meteen een gevoel. Ik zou dat ook hebben als ik verliefd op iemand ben. Ik ben er ook vrij zeker van dat ik dan meteen weg ben. In die zin zou ik ook wel weer verliefd kunnen worden.
Is het 10 jaar niet, omdat vrouwen veel sneller volwassen zijn en het verschil dan geestelijk en emotioneel nog groter is?
zaterdag 19 mei 2018 om 07:26
Hmm... Misschien een cursus doen of een buurthuis? Ik ben nog nooit naar een buurthuis geweest dus ik weet niet of dat een stom idee isEslarealidad schreef: ↑18-05-2018 11:03Hoe ga je dan onder de mensen komen?
Op reis is een mooi initiatief.
En andere mogelijkheden?
zaterdag 19 mei 2018 om 07:31
Gewoon lief blijven hoor
Lief en sterk, gezond voor jezelf. (Daar moet ik ook beter in worden.) Niet naar de dark side gaan. Je wilt toch niet leven in een brutale wereld? Brutale mensen krijgen wel veel klaar met het op maken van de goodwill van de mens, maar ze hebben niet iemand die werkelijk van ze houden kan zoals ze doen. Zelfs niet van zichzelf. Alleen mensen die weten dat ze beter kunnen, die ze willen bevrijden uit de negatieve spiraal. Als het slechter gaat met de mensen (om ons heen of met jezelf) gaat het echt niet beter met onszelf. (Het is geen zero sum game.)
Positive vibes <3 bzzz (ik straal je even in)
zaterdag 19 mei 2018 om 09:06
Of mee doen met iets wat in je buurt georganiseerd wordt: de buurt bbq, NLdoet vrijwilligersdag (was in maart...), burendag (volgens mij elk jaar in september).
Bij mij in de buurt wordt begin juni een iftarmaaltijd georganiseerd. Ik ga kijken of ik kan meehelpen met de organisatie en/of kook wat lekkers en ga naar de avond zelf.
Je hebt de website nmlk, volgens mij staat daar erg veel op en zijn er veel activiteiten. Maar het ligt er natuurlijk wel een beetje aan waar je woont of er ook wat bij jou in de buurt is.
Morrigan Crow, net zo leuk als Harry Potter.
zaterdag 19 mei 2018 om 12:59
safrat schreef: ↑18-05-2018 17:59Ik val ook altijd af als ik het slecht naar mijn zin heb. Dan word ik te dun.
Toen ik met mijn verdriet zat heb ik alleen maar gehuild. Heel hard en heel lang. Ik belde dan mijn broer en later mijn vrienden. Sommige van die vrienden steunden uit eigenbelang. Na een tijdje kwamen ze met hun eigen gevoelens voor mij. Daar kon ik niets mee. Valse vriendschappen waren dat.
Ik heb eigenlijk nooit de behoefte gehad om rare dingen te doen. Misschien kwam dat omdat het mijn beslissing was. Ik weet niet hoe ik zou reageren als ik nog wil, maar de ander niet. Ik heb het weleens met een scharrel meegemaakt. Dat was meer een ego-dingetje.
Ja, jij ook zo erg huilen?
En dat afvallen vond ik dan niet zo erg.
Op straat spoten de tranen uit mijn ogen.
Hoort bij de verwerking.
Ik bedoel meer raar doen in de relatie zelf of toen het net uit was door iemand zo gek te maken (al deed ik dat mezelf aan) met dat rare aantrekken en afstoten. Bedenk maar eens hoe zich dat dan kan uiten als je erg verliefd bent.
Het is ook wel een ego-dingetje.
Heb ik ook veel over gelezen en om dan te denken; wie/wat ben je zonder dat ego.
Ben je helemaal genezen van die persoon?
Wie zich gelukkig voelt met het geluk van anderen, bezit een rijkdom zonder grenzen.
zaterdag 19 mei 2018 om 13:28
Lijkt inderdaad wel een trent.
Op dit moment niks voor mij.
Hij zit ook in een andere levensfase. En ik ook.
Wie zich gelukkig voelt met het geluk van anderen, bezit een rijkdom zonder grenzen.
zaterdag 19 mei 2018 om 14:39
Ik wel, heb weleens een cursus in een buurthuis gedaan.
In het begin was het wel eng maar wat een leuke groep was dat. Veel gelachen vooral.
Wie zich gelukkig voelt met het geluk van anderen, bezit een rijkdom zonder grenzen.
zaterdag 19 mei 2018 om 15:06
Ik heb dat ook wat jij zegt.spell68 schreef: ↑18-05-2018 19:55Ja ik kan je volgen. Ik had vroeger ook wel alarmbellen, maar die kwamen meer voort uit het oppikken van incongruente woorden. Ik vergeet nauwelijks iets qua woorden das als iemand zich tegensprak dan was ik gelijk wakker. Maar ik heb het ook wel eens gehad dat ik iemand via internet leerde kennen, en het klopte niet, maar ik vond haar leuk, dus ik stopte dat weg. Achteraf bleek ik gelijk te hebben.
Nu zijn die alarmbellen meer wat jij zegt: te snel willen gaan, dramatisch zijn, geen verantwoording willen nemen. Dingen, waarvan ik denk, dat past niet bij me. Ik neem daar dan ook afstand van, ook al vind ik iemand leuk.
Hetzelfde heb ik met grenzen. Ik kan dat niet accepteren. Al vind ik iemand nog zo leuk, als iemand over een grens gaat (structureel of heel ver), dan schiet er een instinct in en verdrijft dat meteen een gevoel. Ik zou dat ook hebben als ik verliefd op iemand ben. Ik ben er ook vrij zeker van dat ik dan meteen weg ben. In die zin zou ik ook wel weer verliefd kunnen worden.
Is het 10 jaar niet, omdat vrouwen veel sneller volwassen zijn en het verschil dan geestelijk en emotioneel nog groter is?
In het begin denk ik op zo een datingsite wat een leuke man en dan komen er weer beren op de weg.
Vrouwen worden toch over het algemeen 5 jaar ouder of is het nu 3 jaar?
Tot zover wil ik sinds kort wel gaan maar ik ging altijd voor iets ouder of van dezelfde leeftijd.
Poeh, wat klinkt dit bekrompen.
Maar naarmate ik ouder word ga ik wel voor wat jonger.
Ik denk weleens huh die had ik ouder geschat. Ook die plankman.
Ik voel me niet méér volwassen.
Nooit gehad eigenlijk. Geestelijk noch emotioneel.
Het is soms wel anders maar dat heeft dan weer niet met leeftijd te maken.
Meer als Venus en Mars.
Leuk als je op alle manieren bij elkaar zou passen. Ook al ben je verschillend.
Als je 1 op 1 bent in een relatie die bij je past!
Dan moeten we nog maar even doorzoeken met onze eigenaardigheden?
eslarealidad wijzigde dit bericht op 19-05-2018 15:42
0.07% gewijzigd
Wie zich gelukkig voelt met het geluk van anderen, bezit een rijkdom zonder grenzen.
zaterdag 19 mei 2018 om 15:11
Volgens mij ben ik nooit zo verliefd geweest. Of althans mijn gevoel vertaalde zich niet in dat gedrag. Ik ben sowieso over het algemeen heel rustig. Ik trek me alleen terug.Eslarealidad schreef: ↑19-05-2018 12:59Ja, jij ook zo erg huilen?
En dat afvallen vond ik dan niet zo erg.
Op straat spoten de tranen uit mijn ogen.
Hoort bij de verwerking.
Ik bedoel meer raar doen in de relatie zelf of toen het net uit was door iemand zo gek te maken (al deed ik dat mezelf aan) met dat rare aantrekken en afstoten. Bedenk maar eens hoe zich dat dan kan uiten als je erg verliefd bent.
Het is ook wel een ego-dingetje.
Heb ik ook veel over gelezen en om dan te denken; wie/wat ben je zonder dat ego.
Ben je helemaal genezen van die persoon?
Dat verdriet duurde 7 jaar, maar daarna was het ook over. Ik wilde hem ook niet terug. Dat was gewoon een principieel iets. Nooit getwijfeld.
Na die ene scharrel kwam ik een andere scharrel tegen. Leuker, slimmer. Dat was niet moeilijk. Ik heb bij de eerste wel aangetrokken en afgestoten. Dat was de man met kinderen. Daar had ik al iets over geschreven. Ook geen domme man, maar hij vatte mijn gedrag anders op dan ik bedoelde.
zaterdag 19 mei 2018 om 15:16
Wat was dan teleurstellend in een kroeg?
Zou je dat nog steeds hebben?
Ga je het daarom vermijden?
Je houdt er eigenlijk wel van maar je gaat niet.
Wie zich gelukkig voelt met het geluk van anderen, bezit een rijkdom zonder grenzen.
zaterdag 19 mei 2018 om 15:37
Misschien tijd om er anders tegenaan te kijken?Josken schreef: ↑18-05-2018 17:35Ja dat fladderige, als ik het juist begrijp is dan ook wel waar, als iemand zó snel en makkelijk gaat flirten kan je daar moeilijk iets op langere termijn in zien. Al is dat intussen ook niet meer allesbepalend.
Ha, ik moet niet klagen qua aandacht??
Dat is wel hoe ik het zie en je kunt het moeilijk ontkennen...
