Psyche
alle pijlers
Depressietopic - praat mee!
zondag 24 februari 2019 om 22:33
Nogal wat mensen op het forum (en daarbuiten natuurlijk) kampen met depressie.
Het leek me daarom een goed idee om een algemeen depressietopic te openen.
Zodat we elkaar kunnen steunen, tips kunnen geven, vragen kunnen stellen. Of gewoon even laten weten hoe je je voelt, delen dat je je klote voelt of dat het juist wat beter gaat.
Ook als je inmiddels hersteld bent van je depressie, of partner/betrokkene bent.
Voel je welkom!
Het leek me daarom een goed idee om een algemeen depressietopic te openen.
Zodat we elkaar kunnen steunen, tips kunnen geven, vragen kunnen stellen. Of gewoon even laten weten hoe je je voelt, delen dat je je klote voelt of dat het juist wat beter gaat.
Ook als je inmiddels hersteld bent van je depressie, of partner/betrokkene bent.
Voel je welkom!
dinsdag 11 juni 2019 om 18:08
Popjess, ik sta er nog hetzelfde in als jij. Ik ontken nog steeds mijn bipolaire stoornis. Echt depressief ben ik nooit geweest. Zo voelt het voor mij. En ja, ik weet dat die gedachten niet reëel zijn. En dat het een ziekte is. Maar het voelt alsof dat alleen voor anderen geldt en niet voor mij. Ik gun jullie de wereld en alle geluk. Maar voor mezelf zie ik het niet. Het voelt ook als een straf, zeker nu steeds meer dingen om me heen wegvallen (gezondheid, vrienden, werk). Ik zal mijn weg moeten vinden, maar ben de pijn zo moe. Jullie zullen dit wel herkennen.
Mijn man is ook weer depressief. Blijkt hier al langere tijd last van het hebben, maar wilde het niet zeggen omdat hij dat te belastend vond voor mij. Ik hoop zo dat het bij hem snel weer beter gaat. I.i.g. morgen even bellen om de afspraak met zijn psychiater te vervroegen. Hij kan denk ik nog niet zonder antidepressiva.
Het is niet heel gezellig momenteel, in huize Fade.....
Mijn man is ook weer depressief. Blijkt hier al langere tijd last van het hebben, maar wilde het niet zeggen omdat hij dat te belastend vond voor mij. Ik hoop zo dat het bij hem snel weer beter gaat. I.i.g. morgen even bellen om de afspraak met zijn psychiater te vervroegen. Hij kan denk ik nog niet zonder antidepressiva.
Het is niet heel gezellig momenteel, in huize Fade.....
dinsdag 11 juni 2019 om 20:33
Wat naar dat het zo slecht met jullie beiden gaat fade! Ik hoop dat je man sneller bij de psychiater terecht kan.
Herken me overigens helemaal in je verhaal, andere alle geluk van de wereld gunnen en het zelf niet meer kunnen zien.
Mijn depressie is onderdeel van.. ik denk dat ik in die zin mijn depressie nog het meest durf toe te geven als het gaat om mijn diagnose..
Met mijn 'hoofd' diagnose word ik altijd meteen raar aangekeken dus dat vermijd ik ook liever om te zeggen en toe te willen geven.
Herken me overigens helemaal in je verhaal, andere alle geluk van de wereld gunnen en het zelf niet meer kunnen zien.
Mijn depressie is onderdeel van.. ik denk dat ik in die zin mijn depressie nog het meest durf toe te geven als het gaat om mijn diagnose..
Met mijn 'hoofd' diagnose word ik altijd meteen raar aangekeken dus dat vermijd ik ook liever om te zeggen en toe te willen geven.
-
dinsdag 11 juni 2019 om 20:34
bij mij kwam het moment dat ik me realiseerde dat het "echt" was toen ik na een hele poos doorrennen en "gestructureerd bezig zijn" eindelijk een vrije middag had. En toen ... kwam er niets uit mijn handen maar van alles uit mijn ogen. Keel zat dicht, handen trilden, de waterval hield maar niet op. Toen realiseerde ik me: dit is dus depressie. een schaduw die zich schuilhoudt, en op het moment dat je even de ruimte hebt slaat hij toe. toen wist ik: ik stel me niet aan. Dit is echt. ik ben niet "gewoon moe" dit is niet "de overgang". het moment dat het verdriet je leven binnensluipt en je gauw leegzuigt voor je het in de gaten krijgt. dan sluipt ie weer weg en laat jou leeg achter met een "wat is er gebeurd?" gevoel. maar soms lukt het hem niet om dit ongezien te doen. dat was dus het moment. Letterlijk het moment dat ik de depressie op heterdaad betrapte.
dinsdag 11 juni 2019 om 20:47
Ik denk dat ik over het algemeen wel geaccepteerd dat er wat is en meestal ook wel dat dit bipolair rapid cycling is. Hoewel ik soms eraan twijfel of ik wel echt manisch word.
Het scheelt dat ik door een psychiater ben gediagnosticeerd die ook bekend is in het veld.
Deze procedure had mijn psychiater aangevraagd om advies te krijgen over mijn medicatie van een specialist omdat ze het nogal complex vond.
Maar soms blijf ik weleens twijfelen. Vooral toen ik telkens niet de juiste hulpverlening kreeg (dan zal ik het wel niet nodig hebben). Dat is nu ook weer beter.
Ik merk dat accepteren dat gewoon een probleem heb mij heel erg helpt om milder naar mezelf te zijn.
Vroeger toen ik het helemaal niet accepteerde nam ik het mezelf allemaal zo kwalijk! Waarom zou iets me niet lukken, ik mankeerde toch niets? Ik zal wel lui zijn dan.
Dat zie ik nu wel anders. Ik zie hoe ik mijn best doe.
@fade. Wat naar dat het zo gaat. Heel veel sterkte!
Het scheelt dat ik door een psychiater ben gediagnosticeerd die ook bekend is in het veld.
Deze procedure had mijn psychiater aangevraagd om advies te krijgen over mijn medicatie van een specialist omdat ze het nogal complex vond.
Maar soms blijf ik weleens twijfelen. Vooral toen ik telkens niet de juiste hulpverlening kreeg (dan zal ik het wel niet nodig hebben). Dat is nu ook weer beter.
Ik merk dat accepteren dat gewoon een probleem heb mij heel erg helpt om milder naar mezelf te zijn.
Vroeger toen ik het helemaal niet accepteerde nam ik het mezelf allemaal zo kwalijk! Waarom zou iets me niet lukken, ik mankeerde toch niets? Ik zal wel lui zijn dan.
Dat zie ik nu wel anders. Ik zie hoe ik mijn best doe.
@fade. Wat naar dat het zo gaat. Heel veel sterkte!
dinsdag 11 juni 2019 om 20:53
Hier blijft het goed gaan. Slapen begint ook eindelijk te lopen. En ik ben verder bezig om mijn huis op te knappen.
Morgen psychiater, dat vind ik ergens vaak toch spannend (weet niet waarom).
Gisteravond voor het eerst sinds een tijd wijntjes gedaan op een terras met mijn beste vriendin. En kon het ook gewoon aan.
Nu wel echt kapot trouwens, kan ook niets meer. Maar dat is ook wel oké. Ik moet wel echt letten op genoeg rust, dat merk ik wel.
Spannende tijd dit, spannend of echt voor koetere of zelfs langere tijd zal herstellen.
Morgen psychiater, dat vind ik ergens vaak toch spannend (weet niet waarom).
Gisteravond voor het eerst sinds een tijd wijntjes gedaan op een terras met mijn beste vriendin. En kon het ook gewoon aan.
Nu wel echt kapot trouwens, kan ook niets meer. Maar dat is ook wel oké. Ik moet wel echt letten op genoeg rust, dat merk ik wel.
Spannende tijd dit, spannend of echt voor koetere of zelfs langere tijd zal herstellen.
dinsdag 11 juni 2019 om 21:40
Hoi allemaal,
Mag ik hier ook even mijn verhaal spuwen en vragen stellen. Ik zit voor de 2e keer in een depressie. Ik had gehoopt dit nooit meer mee te maken. De eerste keer was na mn bevalling. Toen therapie gehad samen met ad. Ik voelde me na 1 jaar eindelijk goed en moest nog 1 jaar ad slikken eer ik mocht stoppen. Ik was zoooo blij toen ik eindelink de liefde voor mn meisje kon voelen en op mn werl ging het ook weer goed. 3 dagen werden 4 dageb werken en ik dacht aan een tweede kindje proberen. In december gestopt met mijn ad. Eerste 2 weken wareb de hel maar daarna ging het beter. Echter kregen we een nieuw huis toegewezen en dat werd stressvol. Nu 5 maanden later tadadaaa....ziek thuis omdat ik niet meer kon ontspannen, paniek voel en ernstig nerveus rondliep. Ik dacht eerst ik blijf 1 weekje thuis maar algauw bleek dat dit niet 1 weekje ging zijn. De psycholoog gaf de diagnose depressie en sinds dien leef ik alleen maar in angst. Ik weet niet hoe ik hieruit moet komen en ik ben bang dat dit mijn hele leven blijft achtervolgen. Ik zit weer aan de ad. Nu week 3 en ik voel me alleen maar slechter. Is dat normaal? Mijn psycholoog is deze week op vakantie dus ik kan haar ook niks vragen. Ik ben zo moe en slapen lukt maar niet. Dat vind ik nog het ergste. Ondertussen heb ik een meisje van 2 waarvoor ik moet zorgen en ik doe echt mijn best daarvoor, maar het liefst lig ik alleen maar in bed. Wie heeft goede tips???ik slik trouwens venlafaxine....iemand ervaring mee? Wanneer gaat dit eindelijk werken? Tot nu toe vind ik het verergert. Sorry voor mn vele vragen....grote paniek hier en veel verdriet. Verder heb ik nooit een trauma gehad en snap ik niet waarom.mij dit moet overkomen en ik mezelfd psychisch zo in de weg zit.
Mag ik hier ook even mijn verhaal spuwen en vragen stellen. Ik zit voor de 2e keer in een depressie. Ik had gehoopt dit nooit meer mee te maken. De eerste keer was na mn bevalling. Toen therapie gehad samen met ad. Ik voelde me na 1 jaar eindelijk goed en moest nog 1 jaar ad slikken eer ik mocht stoppen. Ik was zoooo blij toen ik eindelink de liefde voor mn meisje kon voelen en op mn werl ging het ook weer goed. 3 dagen werden 4 dageb werken en ik dacht aan een tweede kindje proberen. In december gestopt met mijn ad. Eerste 2 weken wareb de hel maar daarna ging het beter. Echter kregen we een nieuw huis toegewezen en dat werd stressvol. Nu 5 maanden later tadadaaa....ziek thuis omdat ik niet meer kon ontspannen, paniek voel en ernstig nerveus rondliep. Ik dacht eerst ik blijf 1 weekje thuis maar algauw bleek dat dit niet 1 weekje ging zijn. De psycholoog gaf de diagnose depressie en sinds dien leef ik alleen maar in angst. Ik weet niet hoe ik hieruit moet komen en ik ben bang dat dit mijn hele leven blijft achtervolgen. Ik zit weer aan de ad. Nu week 3 en ik voel me alleen maar slechter. Is dat normaal? Mijn psycholoog is deze week op vakantie dus ik kan haar ook niks vragen. Ik ben zo moe en slapen lukt maar niet. Dat vind ik nog het ergste. Ondertussen heb ik een meisje van 2 waarvoor ik moet zorgen en ik doe echt mijn best daarvoor, maar het liefst lig ik alleen maar in bed. Wie heeft goede tips???ik slik trouwens venlafaxine....iemand ervaring mee? Wanneer gaat dit eindelijk werken? Tot nu toe vind ik het verergert. Sorry voor mn vele vragen....grote paniek hier en veel verdriet. Verder heb ik nooit een trauma gehad en snap ik niet waarom.mij dit moet overkomen en ik mezelfd psychisch zo in de weg zit.
dinsdag 11 juni 2019 om 21:55
Lieve Pipje, wat goed dat je ons gevonden hebt. Uit je hele post blijkt hoe slecht het met je gaat. Je kunt hier alles schrijven wat je wilt!
Van AD is het bekend dat je klachten de eerste weken kunnen verergeren. Heeft je psycholoog dit met je besproken?
Een depressie kan heel lang duren. Het is belangrijk dat je gestrucureerd leeft en therapie volgt. En voldoende rust neemt, al kan ik me voorstellen dat dat moeilijk is met een kind en bijna fulltime baan.
Heb je ook een psychiater? Ik vraag dit omdat je een postpartum depressie hebt gehad.
Van AD is het bekend dat je klachten de eerste weken kunnen verergeren. Heeft je psycholoog dit met je besproken?
Een depressie kan heel lang duren. Het is belangrijk dat je gestrucureerd leeft en therapie volgt. En voldoende rust neemt, al kan ik me voorstellen dat dat moeilijk is met een kind en bijna fulltime baan.
Heb je ook een psychiater? Ik vraag dit omdat je een postpartum depressie hebt gehad.
dinsdag 11 juni 2019 om 22:10
pipjebullie, ik kan je geruststellen: dit is volkomen normaal. die angst dus. niet bang zijn om bang te zijn. Hoe je eruit komt? hm. dat is lastig. ikzelf worstel hier zo'n 25- 30 jaar mee, waarvan ik het meerdendeel nooit gezien heb als depressie. Ik denk dat je, net als iedereen hier, langzaam aan gaat leren om met de depressie om te gaan. Nu is het nog een hele grote vijand, een reus. met therapie ga je leren om hier een klein duimpje van te maken. Of hij ooit helemaal weggaat ... dat weet ik niet.
het 'Ik heb nooit een trauma gehad" is precies datgene waarom je de depressie krijgt. dat heb je namelijk wel degelijk (een trauma dus) maar het is zo razend goed verstopt in je leven dat je het niet in eens in de gaten hebt gehad. zo goed vermomd. Depressies overkomen iedereen. de bakker, de slager, prins Claus. Bij trauma denken we al gauw aan misbruik, of een ongeval. Maar de meeste trauma's ontstaan door langlopende, onopvallende speldeprikken. Als jij maar vaak genoeg hoort dat bijvoorbeeld je neus blauw is, ga je dat geloven. Dat geloof maakt dan zo'n deel uit van je leven dat je jezelf niet eens meer kunt herinneren dat er een moment is geweest dat je neus niet blauw was. Je herprogrammeert jezelf, als het ware. En bij zo'n depressie kan dat niet meer. je bent stukgelopen en die neus, die blauw is, is alleen blauw geverfd. die verf bladdert af en daar is .. je neus. en dat doet pijn. pijn omdat alles wat je dacht, niet waar was en het gemis want wat heb je jezelf aangedaan door te denken dat die neus blauw was. je zag je echte ik niet meer. je raakt alles kwijt, je zekerheden jezelf. En dan wordt je bang. Want wie ben je eigenlijk nu je neus niet blauw is? Dat is (onder andere) depressie dat is wat je nu voelt. Je bent, volkomen en echt heel erg normaal.
helaas heb ik geen tips mbt het beter slapen voor je. ik gebruik zelf geen medicijnen, maar ik maak gebruik van oefeningen. "voel je tenen voel je hielen" voor velen hier wel bekend, denk ik. (ontspanningsoefening). Wees niet bang om naar bed te gaan. Stel je erop in dat je niet gaat slapen. daag jezelf uit: blijf wakker!
Kan je partner een deel van de taken op zich nemen? dat kan wat schelen. je meisje is uiteraard heel erg belangrijk, snap ik. Maar jij doet er ook toe. en ik denk zo maar(dat is een grote gok van me hoor) dat de geboorte van jouw kindje bij jou de verf heeft doen afbladderen. dat ze iets heeft losgemaakt van jouw eigen verlangens en angsten. Maar ik ben geen peut en die kan jou daar veel meer over vertellen. ik weet dat het moeilijk is als ze er niet zijn, die peuten. daarom zijn wij er. om je in de tussentijd er doorheen te slepen.
van mij uit voor iedereen
en Fade, pas goed op jezelf.
het 'Ik heb nooit een trauma gehad" is precies datgene waarom je de depressie krijgt. dat heb je namelijk wel degelijk (een trauma dus) maar het is zo razend goed verstopt in je leven dat je het niet in eens in de gaten hebt gehad. zo goed vermomd. Depressies overkomen iedereen. de bakker, de slager, prins Claus. Bij trauma denken we al gauw aan misbruik, of een ongeval. Maar de meeste trauma's ontstaan door langlopende, onopvallende speldeprikken. Als jij maar vaak genoeg hoort dat bijvoorbeeld je neus blauw is, ga je dat geloven. Dat geloof maakt dan zo'n deel uit van je leven dat je jezelf niet eens meer kunt herinneren dat er een moment is geweest dat je neus niet blauw was. Je herprogrammeert jezelf, als het ware. En bij zo'n depressie kan dat niet meer. je bent stukgelopen en die neus, die blauw is, is alleen blauw geverfd. die verf bladdert af en daar is .. je neus. en dat doet pijn. pijn omdat alles wat je dacht, niet waar was en het gemis want wat heb je jezelf aangedaan door te denken dat die neus blauw was. je zag je echte ik niet meer. je raakt alles kwijt, je zekerheden jezelf. En dan wordt je bang. Want wie ben je eigenlijk nu je neus niet blauw is? Dat is (onder andere) depressie dat is wat je nu voelt. Je bent, volkomen en echt heel erg normaal.
helaas heb ik geen tips mbt het beter slapen voor je. ik gebruik zelf geen medicijnen, maar ik maak gebruik van oefeningen. "voel je tenen voel je hielen" voor velen hier wel bekend, denk ik. (ontspanningsoefening). Wees niet bang om naar bed te gaan. Stel je erop in dat je niet gaat slapen. daag jezelf uit: blijf wakker!
Kan je partner een deel van de taken op zich nemen? dat kan wat schelen. je meisje is uiteraard heel erg belangrijk, snap ik. Maar jij doet er ook toe. en ik denk zo maar(dat is een grote gok van me hoor) dat de geboorte van jouw kindje bij jou de verf heeft doen afbladderen. dat ze iets heeft losgemaakt van jouw eigen verlangens en angsten. Maar ik ben geen peut en die kan jou daar veel meer over vertellen. ik weet dat het moeilijk is als ze er niet zijn, die peuten. daarom zijn wij er. om je in de tussentijd er doorheen te slepen.
van mij uit voor iedereen
en Fade, pas goed op jezelf.
dinsdag 11 juni 2019 om 22:12
Heb nog geen psychiater en de huisarts heeft me in eerste instantie de ad gegeven die ik de laatste keer ook had. Ik weet dat het in het begin erger kan worden maar kan me dit van vorige keer niet meer goed herinneren en dit is al week 3. Misschien wil ik ook wel te snel. Het ergste is dat ik nu mijn werkgever heb moeten informeren over mijn depressie en ik dat liever voor mezelf hield. Verder krijg ik van hem gelukkig wel alle tijd die ik nodig heb. Ik kan wel een psychiater aanvragen als ik mijn psychologe zie. Waarop doet een psychiater de ad baseren? Ik heb nu heel veel last van hoofdpijn duizeligheid en misselijkheid. Slapen gaag wel ietsje beter maar veel nachtzweten en nachtmerries en ik slaap pas rond 3.00u. (voorheen helemaal niet of maar 2u dus hier ben ik al blij mee)Eten smaakt niet meer en doe ij uit verplichting. In de avond voel ik me altijd eindelijk wat beter en rustiger.
dinsdag 11 juni 2019 om 22:36
dinsdag 11 juni 2019 om 22:46
Mooi beschreven meiroosje! Als je al zo lang depressies hebt kun je dan wel werken? Mijn vriend neemt waar mogelijk taken over. Fijn dat jullie zo snel reageren. Mijn familie probeert me te begrijpen maar merk dat als je dit nooit hebt ervaren je er geen voorstelling bij kunt hebben. Ik ga jullie v.a. nu ook volgen en alle tips zijn welkom.
dinsdag 11 juni 2019 om 23:09
Hoi Pipje!
Wat de andere zeggen over medicatie, dat is bij iedereen anders.. vergelijken met elkaar kan je niet echt.
Wat ik je eventueel wel als advies kan geven is dat vlak voordat ik instortte ik Valdispert gebruikte (homeopathisch, kun je bij drogisterij kopen) en dat hielp een klein beetje voor mijn angst, maar geloof me verwacht geen wonderen! Misschien zit alles wel zo té hoog dat het eruit moet op welke manier dan ook... Zo klinkt het wel namelijk wat je omschrijft.
Dat stukje van familie.. ja het is voor iemand die het zelf nooit heeft gehad ook écht heel moeilijk voorstellen hoe dat is.
Enigste wat ik je kan aanraden; blijf uitleggen hoe jij je voelt, en probeer te onthouden dat ze het niet hoeven te snappen.. maar dat begrip tonen al heel waardevol kan zijn.
Wat de andere zeggen over medicatie, dat is bij iedereen anders.. vergelijken met elkaar kan je niet echt.
Wat ik je eventueel wel als advies kan geven is dat vlak voordat ik instortte ik Valdispert gebruikte (homeopathisch, kun je bij drogisterij kopen) en dat hielp een klein beetje voor mijn angst, maar geloof me verwacht geen wonderen! Misschien zit alles wel zo té hoog dat het eruit moet op welke manier dan ook... Zo klinkt het wel namelijk wat je omschrijft.
Dat stukje van familie.. ja het is voor iemand die het zelf nooit heeft gehad ook écht heel moeilijk voorstellen hoe dat is.
Enigste wat ik je kan aanraden; blijf uitleggen hoe jij je voelt, en probeer te onthouden dat ze het niet hoeven te snappen.. maar dat begrip tonen al heel waardevol kan zijn.
-
dinsdag 11 juni 2019 om 23:12
Choco,
fijn dat het steeds wat beter gaat! Hopelijk blijf je een stijgende lijn hebben.
Pipjebullie,
Goed dat je dit topic hebt gevonden en heel fijn om te lezen dat je al reacties hebt gehad. Inderdaad bij de start van AD kan het voorkomen dat het juist eerst erger wordt. Eigenlijk zou je daar echt wel begeleid moeten worden. Je bent iig welkom om hier te schrijven naar behoefte.
Fade,
Wat naar dat het ook niet goed gaat met je man. Ook wel herkenbaar dat de een een beetje mee gaat met de ander onbewust.
Ik heb een verwarrende dag gehad vandaag. Boodschappen gedaan in Duitsland maar veel van wat ik wilde was er helaas niet. 1 van onze katten heeft geplast in de woonkamer en ik kan dat niet loslaten. Ik vind de stank overweldigend maar zowel mijn man als mijn woonbegeleidster geven aan vrijwel niets te ruiken. Inmiddels heb ik er een obsessie voor en heb dingen weggegooid waarvan ik vond dat het stonk. Al hulp gevraagd op het kattentopic en daar nog wat tips gekregen.
Ik vond dat mijn man echt te laks reageerde en toen mijn woonbegeleidster kwam zei ik nog voordat ze echt gedag gezegd had: we gaan wandelen, ok. Ik was zo enorm boos. Was fijn om het te kunnen bespreken. En ze zei ook wel iets wat mij wel hielp namelijk: IBI, je voelt nu iig wat. Je bent even niet mat en vlak maar je voelt boosheid en irritatie en eigenlijk vind ik dat wel positief.
Das wel weer waar idd. ik voel wat, niet echt een leuke emotie als liefde, geluk, plezier maar toch het is iets.
In een vlaag van enthousiaste had ik mij aangemeld als vrijwilliger voor een event morgen. Een hele nieuwe plek met veel verantwoordelijkheden. Ik had er eigenlijk al snel spijt van en mijn woonbegeleidster leek het ook geen goed plan dus heb me toch maar weer afgemeld met een flink schuldgevoel.
fijn dat het steeds wat beter gaat! Hopelijk blijf je een stijgende lijn hebben.
Pipjebullie,
Goed dat je dit topic hebt gevonden en heel fijn om te lezen dat je al reacties hebt gehad. Inderdaad bij de start van AD kan het voorkomen dat het juist eerst erger wordt. Eigenlijk zou je daar echt wel begeleid moeten worden. Je bent iig welkom om hier te schrijven naar behoefte.
Fade,
Wat naar dat het ook niet goed gaat met je man. Ook wel herkenbaar dat de een een beetje mee gaat met de ander onbewust.
Ik heb een verwarrende dag gehad vandaag. Boodschappen gedaan in Duitsland maar veel van wat ik wilde was er helaas niet. 1 van onze katten heeft geplast in de woonkamer en ik kan dat niet loslaten. Ik vind de stank overweldigend maar zowel mijn man als mijn woonbegeleidster geven aan vrijwel niets te ruiken. Inmiddels heb ik er een obsessie voor en heb dingen weggegooid waarvan ik vond dat het stonk. Al hulp gevraagd op het kattentopic en daar nog wat tips gekregen.
Ik vond dat mijn man echt te laks reageerde en toen mijn woonbegeleidster kwam zei ik nog voordat ze echt gedag gezegd had: we gaan wandelen, ok. Ik was zo enorm boos. Was fijn om het te kunnen bespreken. En ze zei ook wel iets wat mij wel hielp namelijk: IBI, je voelt nu iig wat. Je bent even niet mat en vlak maar je voelt boosheid en irritatie en eigenlijk vind ik dat wel positief.
Das wel weer waar idd. ik voel wat, niet echt een leuke emotie als liefde, geluk, plezier maar toch het is iets.
In een vlaag van enthousiaste had ik mij aangemeld als vrijwilliger voor een event morgen. Een hele nieuwe plek met veel verantwoordelijkheden. Ik had er eigenlijk al snel spijt van en mijn woonbegeleidster leek het ook geen goed plan dus heb me toch maar weer afgemeld met een flink schuldgevoel.
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
dinsdag 11 juni 2019 om 23:13
@Meiroosje, dat klinkt als een enorme binnen komer.. heb je ook het idee dat je het daardoor accepteert? Of is het meer dat je jezelf serieus neemt?
@choco, je omschrijft dat je het wel redelijk accepteert dat er wat is... dit klinkt misschien als een rare vraag maar zou je wat meer kunnen uitleggen wat het accepteren voor jou hier in is?
@choco, je omschrijft dat je het wel redelijk accepteert dat er wat is... dit klinkt misschien als een rare vraag maar zou je wat meer kunnen uitleggen wat het accepteren voor jou hier in is?
-
dinsdag 11 juni 2019 om 23:33
Ik heb geaccepteerd dat ik wat heb, buiten mijn macht, waardoor dingen moeilijker gaat. Ik zie dat ik er veel tegen doe, maar het toch aanwezig blijft. Maar doordat ik zie dat ik iets heb, neem ik mezelf het niet kwalijk. Ik zie het als een feit dat ik een valide reden heb waardoor dingen niet gaan. En ik heb invloed hierop, maar zeker niet volledig.
Dat ik iets heb wat mijn leven zo tekent heb ik minder geaccepteerd. Maar eigenlijk hoef ik dat ook niet van mezelf. Ik vraag me af of dat niet gewoon teveel gevraagd is, gezien de impact het op mijn leven heeft.
Dat ik iets heb wat mijn leven zo tekent heb ik minder geaccepteerd. Maar eigenlijk hoef ik dat ook niet van mezelf. Ik vraag me af of dat niet gewoon teveel gevraagd is, gezien de impact het op mijn leven heeft.
woensdag 12 juni 2019 om 14:33
pipjebullie: ik heb dysthymie, dat is een vorm van depressie waarbij je, mits je vasthoudt aan structuur, kunt functioneren in de maatschappij. maar daar is dan ook alles mee gezegd
popjess: die gewaarwording is idd een grote binnenkomer. Heel beangstigend ook.
chocje: dat is mooi omschreven "doordat ik zie dat ik iets heb, neem ik het mijzelf niet kwalijk" . dat zou ik meer moeten doen. ik ben nog niet "lief " voor mezelf.
popjess: die gewaarwording is idd een grote binnenkomer. Heel beangstigend ook.
chocje: dat is mooi omschreven "doordat ik zie dat ik iets heb, neem ik het mijzelf niet kwalijk" . dat zou ik meer moeten doen. ik ben nog niet "lief " voor mezelf.
woensdag 12 juni 2019 om 17:05
Hier een goede, maar ook wat zwaardere dag.
Gesprek met mijn psychiater was heel goed. Ze zei dat ik niet teveel van mezelf moest eisen in gesprek met haar. Dat ik enorm had werkte volgens haar. En dat ik telkens het gevoel had meer te moeten doen, maar dat het zo goed was. Dat ik ook geen ander soort therapie nodig had, ze zei dat ik zo goed was. En dat ze zag dat ik al enorm leerde in ons contact.
Ze ziet ook dat gesprekken snel te ingewikkeld zijn. En dat ik het beter bij eenvoudige gesprekken kan houden en daar meer van leer omdat ik niet vastloop (zoals van ingewikkeldere gesprekken)
Ze zei dat ik te goed was in analyseren, waardoor ik snel op teveel informatie vastloop.
Het gesprek ging erg goed en ik kon het ook aan. Het duurde niet eens lang!
Maar nu ben ik echt totaal moe en kapot. Wel heel fijn wat ze heeft gezegd. Ik liep ook best op mijn tenen naar haar toe.
Heb ook voor het eerst zo'n goede connectie met een psychiater/psycholoog en misschien sowieso hulpverlener. Dit terwijl ik al 16 jaar in de hulpverlening rond loop. Maar heb ook veel traumatische ervaringen in de GGZ.
Nu dus de hele avond heerlijk op de bank. mijn eten hoef ik alleen maar op te warmen, maar dat lijkt al een enorme klus!
En morgen werken. Maar heb al wel een temazepam voor vanavond gepland staan. Fijn..
Gesprek met mijn psychiater was heel goed. Ze zei dat ik niet teveel van mezelf moest eisen in gesprek met haar. Dat ik enorm had werkte volgens haar. En dat ik telkens het gevoel had meer te moeten doen, maar dat het zo goed was. Dat ik ook geen ander soort therapie nodig had, ze zei dat ik zo goed was. En dat ze zag dat ik al enorm leerde in ons contact.
Ze ziet ook dat gesprekken snel te ingewikkeld zijn. En dat ik het beter bij eenvoudige gesprekken kan houden en daar meer van leer omdat ik niet vastloop (zoals van ingewikkeldere gesprekken)
Ze zei dat ik te goed was in analyseren, waardoor ik snel op teveel informatie vastloop.
Het gesprek ging erg goed en ik kon het ook aan. Het duurde niet eens lang!
Maar nu ben ik echt totaal moe en kapot. Wel heel fijn wat ze heeft gezegd. Ik liep ook best op mijn tenen naar haar toe.
Heb ook voor het eerst zo'n goede connectie met een psychiater/psycholoog en misschien sowieso hulpverlener. Dit terwijl ik al 16 jaar in de hulpverlening rond loop. Maar heb ook veel traumatische ervaringen in de GGZ.
Nu dus de hele avond heerlijk op de bank. mijn eten hoef ik alleen maar op te warmen, maar dat lijkt al een enorme klus!
En morgen werken. Maar heb al wel een temazepam voor vanavond gepland staan. Fijn..
woensdag 12 juni 2019 om 17:25
Dysthymie. Nooit van gehoord. Ik ga het eens opzoeken. @choc ik vind je positief klinken. Knap! Ook dat je geniet van lkr op de bank eten! Mijn dag startte zwaar. Goed geslapen vanwege slaapmedicatie maar daardoor des te suf en deprie vanmorgen. Ik heb mijn dochter verzorgd en die werd opgehaald door haar oma waarna ik terug op de bank ben gaan liggen. Ik moest vanmiddag naar mijn collega's om koffie te drinken. Moest van de arbo arts contact houden. Ik zag er ontzettend tegen op maar dit was vandaag mijn stok achter de deur. Daardoor mezelf toch verzorgd en onder de mensen geweest. Op mijn werk alles eerlijk verteld en veel gehuild. Ze waren heel begripvol en lief en ik voel me nu echt opgelucht. Hierna zelfs nog even de was kunnen doen en naar het kruidvat geweest. Daar magnesium tabletten gekochr. Ik las dat dat kon helpen. Iemamd ervaring mee? Ik geloof geen wonderen hierin maar baat t niet dan schaadt t nier. Alle kleine beetjes zijn meegnomen. k barst nu wel van de hoofdpijn. Vanavond ga ik weer eens proberen te sporten. Dat deed ik voorheen veel maar kreeg het de laatste paar weken niet opgebracht. Veel succes allemaal en alvast hopelijk een goede nachtrust allemaal!
woensdag 12 juni 2019 om 17:44
Hmhm, heb wel meer dan een uur op telefoon zitten wachten.
Het gaat echt weer heel slecht, ben vanmiddag bij spv-er geweest en we zijn het er in ieder geval over eens dat ik echt weer diep in de depressie zit.
Dat het wss al langer sluimerde, en er een grote kans is dat het gewoon vanaf 2016 1 grote depressie-episode is.
Ik wil echt niet meer. Vandaag is mijn vader jarig, moet ik vanavond nog naar bellen. Ik kan het niet echt verbergen dat ik me zo slecht voel maar wil ook niet dat hij zich zorgen gaat maken.
Het gaat echt weer heel slecht, ben vanmiddag bij spv-er geweest en we zijn het er in ieder geval over eens dat ik echt weer diep in de depressie zit.
Dat het wss al langer sluimerde, en er een grote kans is dat het gewoon vanaf 2016 1 grote depressie-episode is.
Ik wil echt niet meer. Vandaag is mijn vader jarig, moet ik vanavond nog naar bellen. Ik kan het niet echt verbergen dat ik me zo slecht voel maar wil ook niet dat hij zich zorgen gaat maken.
"When you come out of the storm, you won’t be the same person who walked in. That’s what this storm’s all about.”
