Zwanger
alle pijlers
abortus bij twijfel toch doen?
zaterdag 15 juni 2019 om 02:31
Als iemand mij deze vraag van de titel zou stellen, had ik gegarandeerd nee gezegd...
Alleen heb ik het gevoel dat dit twijfelgevoel gaat blijven en ik daardoor maar een knoop moet doorhakken. Ik ben er achter gekomen dat ik ongepland zwanger ben. Dit is de 2e keer dat dit is gebeurd. Ik ben 3 jaar geleden zwanger geraakt en ik ben toendertijd geforceerd door mijn ouders om een abortus te laten plegen. Ik woonde op dat moment nog thuis en had geen vaste vriend. Op het moment dat ik het mijn ouders vertelde was ik verplicht de volgende dag een afspraak te maken bij de abortuskliniek, anders werd ik uit huis gezet. Ik had op dat moment weinig mensen op mij heen. Dit is voor mij erg traumatisch geweest omdat ik geen enkele bedenktijd kreeg en ik voor mijn gevoel dus geen eigen controle over mijn lichaam had. Mede door deze situatie heb ik op dit moment ook geen contact met mijn ouders.
Ik ben na deze situatie zo snel mogelijk op zoek gegaan naar een kamer in de stad waar ik studeerde. Inmiddels woon ik al een tijd op mezelf op een kamer in een studentengebouw. Ik heb mijn propedeuse van mijn HBO gehaald en heb daarnaast altijd gewerkt (hier erg trots op omdat ik vanaf mijn puberteit last van depressies heb gehad). Ookal gaat het beter met me, ik denk/droom nog vaak over die abortus zeker omdat ik er wel over twijfelde om een abortus te plegen of niet. Ik heb zeker een kinderwens en had zeker vanaf het moment van de zwangerschapstest een moedergevoel. Ik heb vanaf dat moment altijd gedacht dat wanneer dit mij nog eens zou overkomen ik nooit meer een abortus zou laten plegen..
Maar nu ik weer voor deze keuze sta, staat mijn wereld op z'n kop. Sinds de positieve test gelijk weer dat moedergevoel... maar aan de andere kant heel veel stress. Situatie is nu dat ik wel hecht was met de 'vader' maar geen officiële relatie. Hij wilt het niet houden omdat hij zijn kind niet in een onstabiele situatie wilt laten opgroeien. Op dit moment woon ik nog steeds op een studentenkamer, werk ik achter de bar en was het plan om in september te beginnen met een universitaire opleiding. Ik heb geïnformeerd bij de woningcorporatie en die lieten eigenlijk al snel duidelijk weten dat wanneer ik het kindje hou , ik uit mijn kamer zou worden gezet. Daarnaast weet ik dat je voor een zwangerschap geen urgentie meer kan afvragen en particulier wonen te duur is en voor de sociale huurwoningen de wachtrij te lang is (Rotterdam). Ook zou ik een ander baantje moeten zoeken (op dit moment barvrouw) waardoor mijn financiële situatie ook even afwachten zou zijn. Ik heb inmiddels wel een fijne vriendengroep dus ik weet dat ik nooit 'echt' op straat zou komen te staan. Maar het geeft mij geen goed gevoel om dadelijk met mijn zwangerschap/pasgeboren baby'tje de stress te hebben om onderdak te regelen of van vriendin naar vriendin te moeten gaan of uiteindelijk in een opvangtehuis te moeten komen zitten. Zeker omdat ik op dit moment geen contact meer met mijn ouders/de 'vader' heb voel ik mij erg alleen. Ik ben erg emotioneel door de hormonen waardoor ik ook erg denk aan mijn andere traumatische ervaringen zoals seksueel misbruik en verlating.. Hierdoor ben ik erg van slag.
Maar door dat moedergevoel blijf ik twijfelen en zie ik erg op tegen de abortus en wordt ik alweer misselijk van het idee om daar heen te moeten gaan. Maar aan de andere kant gun ik mijn kindje het allerbeste (stabiele leef/woon omgeving en een liefhebbende vader).
Soms weet ik niet waarom ik twijfel want ik weet dat de situatie totaal niet stabiel is. Twijfel ik omdat ik echt twijfel of omdat ik mijzelf had beloofd nooit meer een abortus te laten ondergaan? En voel ik me daarom schuldig?
Ik heb mijn huisarts gesproken en die vond dat ik nog meer de tijd moet nemen om erover na te denken. Ikzelf ben het twijfelen zat en heb daarom aankomende maandag een afspraak staan bij de abortuskliniek. Ik weet dat ik er niet 100% achter sta maar voor mijn gevoel moet ik dit gewoon doen. Ik heb deze keer gelukkig wel meer de tijd gehad om echt te kunnen nadenken maar ik kom er gewoon niet uit en mijn energie raakt op....
Bedankt voor het lezen,
Love
Alleen heb ik het gevoel dat dit twijfelgevoel gaat blijven en ik daardoor maar een knoop moet doorhakken. Ik ben er achter gekomen dat ik ongepland zwanger ben. Dit is de 2e keer dat dit is gebeurd. Ik ben 3 jaar geleden zwanger geraakt en ik ben toendertijd geforceerd door mijn ouders om een abortus te laten plegen. Ik woonde op dat moment nog thuis en had geen vaste vriend. Op het moment dat ik het mijn ouders vertelde was ik verplicht de volgende dag een afspraak te maken bij de abortuskliniek, anders werd ik uit huis gezet. Ik had op dat moment weinig mensen op mij heen. Dit is voor mij erg traumatisch geweest omdat ik geen enkele bedenktijd kreeg en ik voor mijn gevoel dus geen eigen controle over mijn lichaam had. Mede door deze situatie heb ik op dit moment ook geen contact met mijn ouders.
Ik ben na deze situatie zo snel mogelijk op zoek gegaan naar een kamer in de stad waar ik studeerde. Inmiddels woon ik al een tijd op mezelf op een kamer in een studentengebouw. Ik heb mijn propedeuse van mijn HBO gehaald en heb daarnaast altijd gewerkt (hier erg trots op omdat ik vanaf mijn puberteit last van depressies heb gehad). Ookal gaat het beter met me, ik denk/droom nog vaak over die abortus zeker omdat ik er wel over twijfelde om een abortus te plegen of niet. Ik heb zeker een kinderwens en had zeker vanaf het moment van de zwangerschapstest een moedergevoel. Ik heb vanaf dat moment altijd gedacht dat wanneer dit mij nog eens zou overkomen ik nooit meer een abortus zou laten plegen..
Maar nu ik weer voor deze keuze sta, staat mijn wereld op z'n kop. Sinds de positieve test gelijk weer dat moedergevoel... maar aan de andere kant heel veel stress. Situatie is nu dat ik wel hecht was met de 'vader' maar geen officiële relatie. Hij wilt het niet houden omdat hij zijn kind niet in een onstabiele situatie wilt laten opgroeien. Op dit moment woon ik nog steeds op een studentenkamer, werk ik achter de bar en was het plan om in september te beginnen met een universitaire opleiding. Ik heb geïnformeerd bij de woningcorporatie en die lieten eigenlijk al snel duidelijk weten dat wanneer ik het kindje hou , ik uit mijn kamer zou worden gezet. Daarnaast weet ik dat je voor een zwangerschap geen urgentie meer kan afvragen en particulier wonen te duur is en voor de sociale huurwoningen de wachtrij te lang is (Rotterdam). Ook zou ik een ander baantje moeten zoeken (op dit moment barvrouw) waardoor mijn financiële situatie ook even afwachten zou zijn. Ik heb inmiddels wel een fijne vriendengroep dus ik weet dat ik nooit 'echt' op straat zou komen te staan. Maar het geeft mij geen goed gevoel om dadelijk met mijn zwangerschap/pasgeboren baby'tje de stress te hebben om onderdak te regelen of van vriendin naar vriendin te moeten gaan of uiteindelijk in een opvangtehuis te moeten komen zitten. Zeker omdat ik op dit moment geen contact meer met mijn ouders/de 'vader' heb voel ik mij erg alleen. Ik ben erg emotioneel door de hormonen waardoor ik ook erg denk aan mijn andere traumatische ervaringen zoals seksueel misbruik en verlating.. Hierdoor ben ik erg van slag.
Maar door dat moedergevoel blijf ik twijfelen en zie ik erg op tegen de abortus en wordt ik alweer misselijk van het idee om daar heen te moeten gaan. Maar aan de andere kant gun ik mijn kindje het allerbeste (stabiele leef/woon omgeving en een liefhebbende vader).
Soms weet ik niet waarom ik twijfel want ik weet dat de situatie totaal niet stabiel is. Twijfel ik omdat ik echt twijfel of omdat ik mijzelf had beloofd nooit meer een abortus te laten ondergaan? En voel ik me daarom schuldig?
Ik heb mijn huisarts gesproken en die vond dat ik nog meer de tijd moet nemen om erover na te denken. Ikzelf ben het twijfelen zat en heb daarom aankomende maandag een afspraak staan bij de abortuskliniek. Ik weet dat ik er niet 100% achter sta maar voor mijn gevoel moet ik dit gewoon doen. Ik heb deze keer gelukkig wel meer de tijd gehad om echt te kunnen nadenken maar ik kom er gewoon niet uit en mijn energie raakt op....
Bedankt voor het lezen,
Love
zaterdag 15 juni 2019 om 22:01
+1 redelijk neutraal bestaat niet, Wynette.
Zoals ik al zei Siriz probeert in eerste instantie te verhullen dat ze pro-life of beter gezegd: anti-abortus zijn, maar Siriz is zeer zeker anti-abortus.
Met andere woorden, Siriz geeft gekleurd advies.
Alleen als TO zelfstandig heeft besloten het embryo’tje in haar buik te willen laten uitgroeien tot een kind, zou ze contact kunnen opnemen.
Ik raad het alleen af, want er zitten ook allerlei andere religieuze organisaties achter die ook ‘helpen’.
Fijn, word je eerst van je abortus afgepraat en vervolgens wordt je zieltje gewonnen. Bah!
zaterdag 15 juni 2019 om 22:18
Je hebt geen tijd en rust want de klok tikt door en hoe sneller je erbij bent qua abortus hoe beter.wynette schreef: ↑15-06-2019 21:50Op zich zijn ze redelijk neutraal. Ze verschillen van de FIOM door de ongepland zwangere vrouw in staat te stellen om de baby te houden door het onmiddellijk bieden van praktische hulp. TO lijkt daar het meeste behoefte aan te hebben omdat haar netwerk klein is en ze dakloos en zonder inkomen komt te zitten als ze de baby laat komen. Siriz kan haar daarmee helpen, FIOM niet. Informeren kan nooit kwaad en geeft misschien tijd en rust, wat ze nu nodig heeft.
zaterdag 15 juni 2019 om 22:53
Denk goed na wat je doet TO. Drie jaar geleden hebben je ouders je gedwongen tot abortus door je met dakloosheid te bedreigen. Nu zit je voor je (onbewuste?) gevoel in een vergelijkbare situatie omdat je uit je kamer gezet wordt als je de baby laat komen. Maar je bent nu ouder en eigen baas. Je kan niet meer gedwongen worden. Als jij voor je gevoel geen abortus wil zou ik dat als uitgangspunt nemen. En niet de tijdelijke praktische problemen laten meebeslissen. Zoek hulp. Bij de gemeente, huisarts, FIOM, Siriz. Praktische hulp, waar dan ook. Niet alleen op je kamer blijven met deze last die te zwaar voor jou alleen is.
zaterdag 15 juni 2019 om 23:26
Ze staat er toch nog net zo voor als de vorige keer: studentje, geen huis, geen vaste baan. Doorpakken en anticonceptie regelen die foolproof is om niet d'r leven te vergooien. Dat hebben haar ouders de vorige keer gelukkig goed weten te voorkomen, maar dochter blijft zich in de nesten werken op dat gebied.wynette schreef: ↑15-06-2019 22:53Denk goed na wat je doet TO. Drie jaar geleden hebben je ouders je gedwongen tot abortus door je met dakloosheid te bedreigen. Nu zit je voor je (onbewuste?) gevoel in een vergelijkbare situatie omdat je uit je kamer gezet wordt als je de baby laat komen. Maar je bent nu ouder en eigen baas. Je kan niet meer gedwongen worden. Als jij voor je gevoel geen abortus wil zou ik dat als uitgangspunt nemen. En niet de tijdelijke praktische problemen laten meebeslissen. Zoek hulp. Bij de gemeente, huisarts, FIOM, Siriz. Praktische hulp, waar dan ook. Niet alleen op je kamer blijven met deze last die te zwaar voor jou alleen is.
zondag 16 juni 2019 om 02:32
En waarom geloof ik dat nou niet?salinarosseno schreef: ↑15-06-2019 15:53Nee joh. Hier wordt niet met breinaalden gewerkt.
Kind wordt gewoon geboren en er wordt gewoon getrouwd.
En zo niet dan zorgt oma, tante, zus er met liefde voor. Helemaal geen punt.
Welk land woon je salinarosso?
zondag 16 juni 2019 om 06:15
salinarosseno schreef: ↑15-06-2019 15:53Nee joh. Hier wordt niet met breinaalden gewerkt.
Kind wordt gewoon geboren en er wordt gewoon getrouwd.
En zo niet dan zorgt oma, tante, zus er met liefde voor. Helemaal geen punt.
Blijf lekker dromen in lalaland...
Dat jij ze niet ziet betekent niet dat ze er niet zijn. En er wordt echt niet met buuf gedeeld dat (klein)dochter/vrouw/nichtje in het zkh ligt ivm slecht uitgevoerde abortus. Zelfs in een land als Nederland gebeurt het nog in achterkamertjes met kloterige gevolgen. Maar in jouw fantastische land niet, tuurlijk joh, waar ligt dat geweldige land?
Just because you have the emotional range of a teaspoon doesn’t mean we all have.
zondag 16 juni 2019 om 07:21
Ah ja, daar kennen ze natúúrlijk geen illegale abortussen. Jemig mens, daar is een levendige illegale abortus wereld, daar plegen ze zelfs abortussen als kind niet het juiste geslacht heeft... en zitten de kindertehuizen vol met "wezen", oftewel kinderen die te vondeling worden gelegd of worden afgestaan omdat ouders er niet voor kunnen zorgen. Zou legale abortus toch echt beter zijn. Nog los van goede voorlichting en anticonceptie.
Just because you have the emotional range of a teaspoon doesn’t mean we all have.
zondag 16 juni 2019 om 08:40
Ja, fantastisch, ik ben me al aan het verdiepen in emigratie.
Just because you have the emotional range of a teaspoon doesn’t mean we all have.
zondag 16 juni 2019 om 08:51
Er is iets wat ik nog steeds niet goed begrijp uit de O.P
Namelijk waar TO schrijft dat ze direct naar een abortuskliniek moest met haar ouders, ze geen enkele bedenktijd kreeg en ze er getraumatiseerd door raakte..
Gaat dat dan zo te werk in een abortuskliniek?
TO moet toen 18 a 19 jaar geweest zijn.. kun je dan onder dwang van ouders en zonder bedenktijd een abortus door je strot geramd krijgen?
Ik mag toch hopen dat zoiets niet kan??
Namelijk waar TO schrijft dat ze direct naar een abortuskliniek moest met haar ouders, ze geen enkele bedenktijd kreeg en ze er getraumatiseerd door raakte..
Gaat dat dan zo te werk in een abortuskliniek?
TO moet toen 18 a 19 jaar geweest zijn.. kun je dan onder dwang van ouders en zonder bedenktijd een abortus door je strot geramd krijgen?
Ik mag toch hopen dat zoiets niet kan??
zondag 16 juni 2019 om 08:59
Denk je dat je als achttienjarige genoeg hebt aan vijf bedenkdagen als je ouders zoiets boven je hoofd hangen? Hou je het we flikkeren we je de deur uit. Zonder baan, zonder huis, een kind in je buik en vol hormonen, help... Dan heb je niet genoeg aan een paar dagen om te bedenken wat je zou kunnen doen als je het toch gaat houden. Ik denk dat ze zich wat ongelukkig heeft uitgedrukt. Hier in Nederland heeft iedereen zich te houden aan de wettelijke bedenktijd.Pindakaasjes schreef: ↑16-06-2019 08:51Er is iets wat ik nog steeds niet goed begrijp uit de O.P
Namelijk waar TO schrijft dat ze direct naar een abortuskliniek moest met haar ouders, ze geen enkele bedenktijd kreeg en ze er getraumatiseerd door raakte..
Gaat dat dan zo te werk in een abortuskliniek?
TO moet toen 18 a 19 jaar geweest zijn.. kun je dan onder dwang van ouders en zonder bedenktijd een abortus door je strot geramd krijgen?
Ik mag toch hopen dat zoiets niet kan??
Just because you have the emotional range of a teaspoon doesn’t mean we all have.
zondag 16 juni 2019 om 09:58
Wat een gek advies.
Just because you have the emotional range of a teaspoon doesn’t mean we all have.
zondag 16 juni 2019 om 10:13
Ik vind het zeer kwalijk dat ouders de beslissing nemen.
Heb ik zelf ook meegemaakt en ik had zelf niks te zeggen.
Later erg veel last van gehad dat ik zelf niet de keuze heb kunnen maken.
