Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
woensdag 1 april 2009 om 20:40
EV, fijn dat je echt wat hebt aan die trainingen.
Ik zie net trouwens je motto en bedenk me net dat jij ook naar haar show bent geweest. Ik ben twee weken geleden geweest en wát een goede show. Heel erg gelachen, maar ze was ook erg kwetsbaar en vertederend. Jij was ook zo enthousiast erover toch?
Ik zie net trouwens je motto en bedenk me net dat jij ook naar haar show bent geweest. Ik ben twee weken geleden geweest en wát een goede show. Heel erg gelachen, maar ze was ook erg kwetsbaar en vertederend. Jij was ook zo enthousiast erover toch?
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
woensdag 1 april 2009 om 20:51
Een hele tijd geleden heb ik over mijn eigen moeder verteld. Nu reageer ik hier, dit keer niet over mijn eigen moeder, maar over de moeder van mijn vriend.
Al heel wat jaren ben ik samen met mijn vriend. Hij is een lieve man (zachtaardig karakter) die vaak alles goed vindt en niet vaak ergens tegenin gaat. Dat zorgt nogal eens voor discussies tussen ons. Ik zie het steeds terugkomen dat mensen vanalles tegen hem zeggen en hij daar nooit iets van zegt. Vaak is het zo dat mijn vriend een beetje het mikpunt is in een groep. Meestal zijn de grappen/opmerkingen die gemaakt worden niet vervelend bedoeld, maar soms vind ik dat dingen te ver gaan. Het meeste heb ik moeite met de reacties van zijn familie op hem.
Mijn vriend heeft een erg bazige moeder en dito zusje. Ik heb de afgelopen jaren al heel wat dingen voorbij horen komen die dan tegen hem gezegd worden en die ik heel erg vind. Mijn vriend gaat er nooit tegenin. Hij zegt dan dat hij het niet erg vindt. Als je over doorpraat blijkt dat hij er niet tegenin gaat omdat hij geen discussies wil omdat hij die naar eigen zeggen toch nooit kan winnen. Dus stemt hij in alles toe en laat zich alles zeggen.
Om een kort beeld te geven: mijn vriend en zijn zusje bellen elkaar nooit en gaan ook nooit bij elkaar op bezoek. (bij verplichte nummers blijven ze van beide kanten zo kort mogelijk) Ze zien elkaar alleen bij verplichte nummers en dan hebben ze elkaar niet veel te zeggen. Vaak is het zo dat zijn zusje mijn vriend op allerlei punten corrigeert en de les leest. Moeder is vaak ook zo. Er zijn maar weinig dingen die mijn vriend goed doet of die belangrijk zijn om over te praten/naar te luisteren. Ze belt haar zoon zo goed als nooit terwijl ze haar dochter wel een paar keer per week spreekt. Laatst zijn wij verhuisd. Toen we de sleutels nog niet hadden wilde zijn moeder niet alvast naar het huis gaan kijken 'omdat het toch geen koophuis was'. Een andere keer toen mijn vriend iets over de verhuizing wilde zeggen was de reactie van zijn moeder: "o, dat". En vervolgens ging ze niet in op de verhuizing, maar ging tv kijken. Ook heeft mijn vriend weleens te horen gekregen dat hij kloterige vrienden heeft. Sowieso wordt hij vaak gecorrigeerd op allerlei gebieden: gespreksonderwerpen, kleding, tafelmanieren, gedrag, omgaan met geld, terwijl hij toch al in de 30 is. Ik vind het moeilijk. Vooral omdat hij nergens tegenin gaat.
Zijn zusje heeft vorig jaar een kindje gekregen. Nog nooit heeft ze het kindje op schoot of zo bij mijn vriend gezet. Foto's zijn er ook niet gemaakt van hem met het kindje toen het net geboren was, maar opa's , oma's, overgrootoma e.d staan er wel allemaal op. Verder wordt hij helemaal niet betrokken bij het kindje. Ik vind dat zelf heel vreemd. Zie vaak foto's van mensen die oom of tante zijn geworden en dan op de foto staan met hun neefje/nichtje. Dat is helemaal niet zo bij zijn familie. Afgelopen kerst bij zijn familie gevierd. Zijn moeder en zus praten alleen met elkaar. Met zijn zwager zaten we voor de tv. Ik vond het helemaal geen familiefeestje, maar echt een verplicht nummer. Helemaal geen gemoedelijke sfeer.
Ik vind het niet erg dat er niet een hele hechte band is. Wat ik wel erg vind is dat als ze hem dan zien, dat er voor mijn gevoel altijd heel denigregend naar hem toe wordt gedaan. Zo wordt er bv gezegd dat wij geen dure cadeaus hoeven kopen door ons omdat wij niet zoveel geld hebben. (wij werken gewoon als admin medewerkers, maar zijn zusje heeft wel een leidinggevende baan) en door de rest worden er dan wel dure cadeaus gekocht. Net alsof moeder en zus in alles beter en belangrijker zijn, zo komt het op mij over. Mijn vermoeden is gewoon dat mijn vriend niet voor zichzelf opkomt, ook niet bij andere mensen, juist omdat hij thuis altijd zo is behandeld. Zelfs zijn oma zegt nogal eens dat hij dit en dat toch niet kan en nooit iets weet e.d. en praat alleen vol lof over zijn moeder en zusje. Dat zijn dan al 3 generaties die zo over mijn vriend praten. Dat vind ik erg.
Ik vind het na al die jaren nog steeds heel moeilijk om mee om te gaan en zie mijn schoonfamilie liever niet zo vaak omdat er elke keer wel weer iets gezegd wordt wat ik heel kwetsend vind tov mijn vriend.
Ik vind het een moeilijk situatie. Als het mijn familie zou zijn zou ik dit niet accepteren. Mijn vriend is anders, geeft geen eigen mening, is onzeker, niet assertief en zegt vaak dat ie alles best vindt. Ik kan me niet voorstellen dat dit niets met hem doet om zo jarenlang behandeld te worden. Ik probeer hem al jaren te laten inzien dat hij beter verdient dan dit, maar dat wil er niet in bij hem. Ik vind dat heel frustrerend. Laatst wilde hij niet naar de verjaardag van zijn zus gaan omdat ze nooit tegen hem praat. Hij vertelde dit zijn moeder en kreeg een grote mond. Toen is hij wel gegaan. Toen ik vroeg wat er nu gebeurd zou zijn als het toch niet zou zijn gegaan, zei hij dat hij dan problemen met zijn moeder gekregen zou hebben, dat ze op hoge poten naar ons toe zou zijn gekomen. Ik vind dit echt niet normaal.
Al heel wat jaren ben ik samen met mijn vriend. Hij is een lieve man (zachtaardig karakter) die vaak alles goed vindt en niet vaak ergens tegenin gaat. Dat zorgt nogal eens voor discussies tussen ons. Ik zie het steeds terugkomen dat mensen vanalles tegen hem zeggen en hij daar nooit iets van zegt. Vaak is het zo dat mijn vriend een beetje het mikpunt is in een groep. Meestal zijn de grappen/opmerkingen die gemaakt worden niet vervelend bedoeld, maar soms vind ik dat dingen te ver gaan. Het meeste heb ik moeite met de reacties van zijn familie op hem.
Mijn vriend heeft een erg bazige moeder en dito zusje. Ik heb de afgelopen jaren al heel wat dingen voorbij horen komen die dan tegen hem gezegd worden en die ik heel erg vind. Mijn vriend gaat er nooit tegenin. Hij zegt dan dat hij het niet erg vindt. Als je over doorpraat blijkt dat hij er niet tegenin gaat omdat hij geen discussies wil omdat hij die naar eigen zeggen toch nooit kan winnen. Dus stemt hij in alles toe en laat zich alles zeggen.
Om een kort beeld te geven: mijn vriend en zijn zusje bellen elkaar nooit en gaan ook nooit bij elkaar op bezoek. (bij verplichte nummers blijven ze van beide kanten zo kort mogelijk) Ze zien elkaar alleen bij verplichte nummers en dan hebben ze elkaar niet veel te zeggen. Vaak is het zo dat zijn zusje mijn vriend op allerlei punten corrigeert en de les leest. Moeder is vaak ook zo. Er zijn maar weinig dingen die mijn vriend goed doet of die belangrijk zijn om over te praten/naar te luisteren. Ze belt haar zoon zo goed als nooit terwijl ze haar dochter wel een paar keer per week spreekt. Laatst zijn wij verhuisd. Toen we de sleutels nog niet hadden wilde zijn moeder niet alvast naar het huis gaan kijken 'omdat het toch geen koophuis was'. Een andere keer toen mijn vriend iets over de verhuizing wilde zeggen was de reactie van zijn moeder: "o, dat". En vervolgens ging ze niet in op de verhuizing, maar ging tv kijken. Ook heeft mijn vriend weleens te horen gekregen dat hij kloterige vrienden heeft. Sowieso wordt hij vaak gecorrigeerd op allerlei gebieden: gespreksonderwerpen, kleding, tafelmanieren, gedrag, omgaan met geld, terwijl hij toch al in de 30 is. Ik vind het moeilijk. Vooral omdat hij nergens tegenin gaat.
Zijn zusje heeft vorig jaar een kindje gekregen. Nog nooit heeft ze het kindje op schoot of zo bij mijn vriend gezet. Foto's zijn er ook niet gemaakt van hem met het kindje toen het net geboren was, maar opa's , oma's, overgrootoma e.d staan er wel allemaal op. Verder wordt hij helemaal niet betrokken bij het kindje. Ik vind dat zelf heel vreemd. Zie vaak foto's van mensen die oom of tante zijn geworden en dan op de foto staan met hun neefje/nichtje. Dat is helemaal niet zo bij zijn familie. Afgelopen kerst bij zijn familie gevierd. Zijn moeder en zus praten alleen met elkaar. Met zijn zwager zaten we voor de tv. Ik vond het helemaal geen familiefeestje, maar echt een verplicht nummer. Helemaal geen gemoedelijke sfeer.
Ik vind het niet erg dat er niet een hele hechte band is. Wat ik wel erg vind is dat als ze hem dan zien, dat er voor mijn gevoel altijd heel denigregend naar hem toe wordt gedaan. Zo wordt er bv gezegd dat wij geen dure cadeaus hoeven kopen door ons omdat wij niet zoveel geld hebben. (wij werken gewoon als admin medewerkers, maar zijn zusje heeft wel een leidinggevende baan) en door de rest worden er dan wel dure cadeaus gekocht. Net alsof moeder en zus in alles beter en belangrijker zijn, zo komt het op mij over. Mijn vermoeden is gewoon dat mijn vriend niet voor zichzelf opkomt, ook niet bij andere mensen, juist omdat hij thuis altijd zo is behandeld. Zelfs zijn oma zegt nogal eens dat hij dit en dat toch niet kan en nooit iets weet e.d. en praat alleen vol lof over zijn moeder en zusje. Dat zijn dan al 3 generaties die zo over mijn vriend praten. Dat vind ik erg.
Ik vind het na al die jaren nog steeds heel moeilijk om mee om te gaan en zie mijn schoonfamilie liever niet zo vaak omdat er elke keer wel weer iets gezegd wordt wat ik heel kwetsend vind tov mijn vriend.
Ik vind het een moeilijk situatie. Als het mijn familie zou zijn zou ik dit niet accepteren. Mijn vriend is anders, geeft geen eigen mening, is onzeker, niet assertief en zegt vaak dat ie alles best vindt. Ik kan me niet voorstellen dat dit niets met hem doet om zo jarenlang behandeld te worden. Ik probeer hem al jaren te laten inzien dat hij beter verdient dan dit, maar dat wil er niet in bij hem. Ik vind dat heel frustrerend. Laatst wilde hij niet naar de verjaardag van zijn zus gaan omdat ze nooit tegen hem praat. Hij vertelde dit zijn moeder en kreeg een grote mond. Toen is hij wel gegaan. Toen ik vroeg wat er nu gebeurd zou zijn als het toch niet zou zijn gegaan, zei hij dat hij dan problemen met zijn moeder gekregen zou hebben, dat ze op hoge poten naar ons toe zou zijn gekomen. Ik vind dit echt niet normaal.
donderdag 2 april 2009 om 10:43
donderdag 2 april 2009 om 19:13
quote:Elmervrouw schreef op 02 april 2009 @ 10:36:
Elske, wat je eerder hebt verteld over je moeder weet ik zo niet meer, maar je verhaal over je vriend en hoe zijn familie hem behandelt, is heel voelbaar. En ik kan me zo goed voorstellen dat het je raakt. Dat je zou willen dat hij meer voor zichzelf opkomt, dat hij genoeg eigenwaarde zou hebben om te voelen dat hun gedrag gewoon niet klopt.
En ik kan zeggen dat het in feite zijn probleem is, en niet het jouwe, en dat je het niet tot het jouwe moet maken. Als hij er geen niet genoeg last van heeft, zal hij er niets van blijven zeggen. Want dan haal je inderdaad wat overhoop.. zij zullen het niet leuk vinden als die gemakkelijke man ineens zijn mond opendoet. En misschien is het hem dat allemaal niet waard.
Vind jij hem goed zoals hij is? Zijn jullie gelukkig?Het raakt me inderdaad heel erg dat hij zo behandeld wordt, hij verdient zoveel beter. Ik vind het heel erg dat mijn vriend het normaal vindt hoe ze zich tegen hem gedragen. En dat hij zegt dat het hem niets doet of niets uitmaakt of dat hij er niet mee bezig is. Ik zie zo duidelijk dat zijn onzekerheid e.d. juist voor een (groot) deel door die manier van behandelen komt. In feite durft hij niet tegen ze in te gaan, dat zegt hij ook zelf. Hij weet dan dat hij een hoop discussies en gezeik krijgt en daar heeft hij geen zin in. Ik vind dat erg, je zo erg de mond laten snoeren door je eigen familie, echt verschrikkelijk. Af en toe doet hij het wel hoor weerwoord geven, dat vind ik heel goed van hem. Maar als hij dan een volgende keer tegen me zegt dat hij het leuk vindt om bv zijn zusje te zien, (terwijl zij duidelijk op hem neerkijkt en nooit 1 woord tegen hem zegt behalve als ze kritiek op hem heeft) dan word ik daar zo moedeloos van. Hij verdient zoveel beter. Ik zou zo graag willen dat hij dat zelf ook zou vinden
Elske, wat je eerder hebt verteld over je moeder weet ik zo niet meer, maar je verhaal over je vriend en hoe zijn familie hem behandelt, is heel voelbaar. En ik kan me zo goed voorstellen dat het je raakt. Dat je zou willen dat hij meer voor zichzelf opkomt, dat hij genoeg eigenwaarde zou hebben om te voelen dat hun gedrag gewoon niet klopt.
En ik kan zeggen dat het in feite zijn probleem is, en niet het jouwe, en dat je het niet tot het jouwe moet maken. Als hij er geen niet genoeg last van heeft, zal hij er niets van blijven zeggen. Want dan haal je inderdaad wat overhoop.. zij zullen het niet leuk vinden als die gemakkelijke man ineens zijn mond opendoet. En misschien is het hem dat allemaal niet waard.
Vind jij hem goed zoals hij is? Zijn jullie gelukkig?Het raakt me inderdaad heel erg dat hij zo behandeld wordt, hij verdient zoveel beter. Ik vind het heel erg dat mijn vriend het normaal vindt hoe ze zich tegen hem gedragen. En dat hij zegt dat het hem niets doet of niets uitmaakt of dat hij er niet mee bezig is. Ik zie zo duidelijk dat zijn onzekerheid e.d. juist voor een (groot) deel door die manier van behandelen komt. In feite durft hij niet tegen ze in te gaan, dat zegt hij ook zelf. Hij weet dan dat hij een hoop discussies en gezeik krijgt en daar heeft hij geen zin in. Ik vind dat erg, je zo erg de mond laten snoeren door je eigen familie, echt verschrikkelijk. Af en toe doet hij het wel hoor weerwoord geven, dat vind ik heel goed van hem. Maar als hij dan een volgende keer tegen me zegt dat hij het leuk vindt om bv zijn zusje te zien, (terwijl zij duidelijk op hem neerkijkt en nooit 1 woord tegen hem zegt behalve als ze kritiek op hem heeft) dan word ik daar zo moedeloos van. Hij verdient zoveel beter. Ik zou zo graag willen dat hij dat zelf ook zou vinden
vrijdag 3 april 2009 om 10:13
Hey EV, worden we weer gelijktijdig naar dit topic getrokken!
In huize Artemis is alles okee. Ik leef zelf altijd weer helemaal op als de dagen langer worden en het zonnetje meer schijnt. Lief dat je naar me vraagt.
Afgelopen weekend hadden we een feestje in de familie, en mijn ouders waren daar niet voor uitgenodigd. Mijn oom en tante hebben gezegd dat ze ons zien als hun pleegkinderen. Ik moest moeite doen om niet te huilen; staat ook weer zo vreemd op een feestje.
Ik ben eigenlijk zelf helemaal niet zo van de honden, maar Golden Retrievers vind ik meestal erg leuk! Geef hem maar een lekkere kroel van mij!
En lieve Elske, wat naar voor je vriend... Als ik jouw verhaal lees, verdient hij ook beter. Kijk je alleen wel uit dat je zelf niet in het wespennest terecht komt?
In huize Artemis is alles okee. Ik leef zelf altijd weer helemaal op als de dagen langer worden en het zonnetje meer schijnt. Lief dat je naar me vraagt.
Afgelopen weekend hadden we een feestje in de familie, en mijn ouders waren daar niet voor uitgenodigd. Mijn oom en tante hebben gezegd dat ze ons zien als hun pleegkinderen. Ik moest moeite doen om niet te huilen; staat ook weer zo vreemd op een feestje.
Ik ben eigenlijk zelf helemaal niet zo van de honden, maar Golden Retrievers vind ik meestal erg leuk! Geef hem maar een lekkere kroel van mij!
En lieve Elske, wat naar voor je vriend... Als ik jouw verhaal lees, verdient hij ook beter. Kijk je alleen wel uit dat je zelf niet in het wespennest terecht komt?
zaterdag 4 april 2009 om 10:12
Hallo iedereen, mag ik ook weer even komen Calimeroën?? Ik heb momenteel best "last" van hoe m'n moeder doet, ik heb haar van de week gesproken en die reacties
Ik vertelde haar dat ik een hiv-test had laten doen, aanleiding hiervoor is m'n 8 jaar durende relatie met een narcistische vreemdganger. Durfde nooit zo'n test te doen (bang voor de uitslag) maar nu toch gedaan, all clear! Zegt m'n moeder: "Nou, daar heb je dan weer geluk mee gehad.." (op sarcastische toon) Ik vraag hoe zij dat bedoelt, nou ze doelde op 'met mijn manier van leven...', euh, pardon, niet ík ging vreemd hoor! Dit zei ik ook maar zij vond dat ik me 'sletterig' gedroeg doordat ik nog met hem in bed belandde (uit líefde ja!! van mijn kant dan) en ze noemde dit zelfs 'walgelijk'. Ze voelt zich ook nog voorgelogen omdat ik haar niet eerder verteld had dat we nadat het uit was nog weleens seks hadden... alsof haar dat aangaat, ik heb toch al een abo op haar veroordelingen, ik vond (en vind) dat ik niet de verplichting heb om haar alle ins en outs te vertellen.
Verder heb ik haar verteld over de psych waar ik bij loop, deze heeft bij mij ADD geconstateerd met enigszins autistische trekken (ik 'lees' geen lichaamstaal) en hechtingsproblematiek. Zo noemde hij het letterlijk, tis dus geen hechtingsstoornis maar wel problematisch. Dat vertelde ik aan mijn moeder, die dus meteen begon over een hechtingsstoornis en over of ik dan in een tehuis had gemoeten? Kinderen met een hechtingsstoornis gedragen zich over het algemeen wel wat onbehanddelbaarder dan dat ík was en dat zei ik ook, nou zij vond mij anders aardig onhandelbaar! Heb gezegd dat ik dit onzin vond, ik bedoel, ik ben nooit agressief geweest, geen drugs- of drankproblematiek, niet weglopen, geen crimineel gedrag, kortom ik viel best wel mee al zeg ik het zelf.
Nou, m'n moeder reageerde vrij ongeïnteresseerd, ze wilde er verder weinig over weten of zo, ze zei alleen: "Nou, als je nog wat te vragen hebt over hoe je vroeger was dan moet je die vragen maar opschrijven of zo, dan vergeet je ze niet te stellen, maar niet nu want ik ga het gesprek afronden want ik ga wat anders doen." En dat was het dan weer.
Ik heb een goede band met mijn leidinggevende en daar heb ik ook veel steun aan, maar hij gaat binnenkort bij ons weg. Vind ik heel erg, en ik vertelde dit ook aan m'n moeder, zegt ze: "Tja, that's life."
Kortom ik voel me erg onbegrepen en in de kou staan en ik vraag me af wanneer ik daar nou eens niet meer mee zit, ik ben bijna 30, is het dan niet triest om daar alsnog mee te zitten?
Ik vertelde haar dat ik een hiv-test had laten doen, aanleiding hiervoor is m'n 8 jaar durende relatie met een narcistische vreemdganger. Durfde nooit zo'n test te doen (bang voor de uitslag) maar nu toch gedaan, all clear! Zegt m'n moeder: "Nou, daar heb je dan weer geluk mee gehad.." (op sarcastische toon) Ik vraag hoe zij dat bedoelt, nou ze doelde op 'met mijn manier van leven...', euh, pardon, niet ík ging vreemd hoor! Dit zei ik ook maar zij vond dat ik me 'sletterig' gedroeg doordat ik nog met hem in bed belandde (uit líefde ja!! van mijn kant dan) en ze noemde dit zelfs 'walgelijk'. Ze voelt zich ook nog voorgelogen omdat ik haar niet eerder verteld had dat we nadat het uit was nog weleens seks hadden... alsof haar dat aangaat, ik heb toch al een abo op haar veroordelingen, ik vond (en vind) dat ik niet de verplichting heb om haar alle ins en outs te vertellen.
Verder heb ik haar verteld over de psych waar ik bij loop, deze heeft bij mij ADD geconstateerd met enigszins autistische trekken (ik 'lees' geen lichaamstaal) en hechtingsproblematiek. Zo noemde hij het letterlijk, tis dus geen hechtingsstoornis maar wel problematisch. Dat vertelde ik aan mijn moeder, die dus meteen begon over een hechtingsstoornis en over of ik dan in een tehuis had gemoeten? Kinderen met een hechtingsstoornis gedragen zich over het algemeen wel wat onbehanddelbaarder dan dat ík was en dat zei ik ook, nou zij vond mij anders aardig onhandelbaar! Heb gezegd dat ik dit onzin vond, ik bedoel, ik ben nooit agressief geweest, geen drugs- of drankproblematiek, niet weglopen, geen crimineel gedrag, kortom ik viel best wel mee al zeg ik het zelf.
Nou, m'n moeder reageerde vrij ongeïnteresseerd, ze wilde er verder weinig over weten of zo, ze zei alleen: "Nou, als je nog wat te vragen hebt over hoe je vroeger was dan moet je die vragen maar opschrijven of zo, dan vergeet je ze niet te stellen, maar niet nu want ik ga het gesprek afronden want ik ga wat anders doen." En dat was het dan weer.
Ik heb een goede band met mijn leidinggevende en daar heb ik ook veel steun aan, maar hij gaat binnenkort bij ons weg. Vind ik heel erg, en ik vertelde dit ook aan m'n moeder, zegt ze: "Tja, that's life."
Kortom ik voel me erg onbegrepen en in de kou staan en ik vraag me af wanneer ik daar nou eens niet meer mee zit, ik ben bijna 30, is het dan niet triest om daar alsnog mee te zitten?
zaterdag 4 april 2009 om 10:18
Ik vind het gewoon heel vervelend allemaal. Ik heb geen contact meer met mijn moeder. Ze was niet goed voor mij, nooit positief over mij, heeft me altijd de grond ingestampt, keek niet naar me om. Ik krijg nu nog van haar eigen broers/zussen/zwagers/schoonzussen te horen dat ze haar vroeger weleens hebben aangesproken op haar gedrag naar mij toe. Vanaf mijn 21e geen contact meer met haar. Ben nu 28.
Ik had dan nu zo graag een schoonmoeder gehad waar ik goed mee op kon schieten. Maar dat is helemaal niet zo. Ik vind haar heel bazig en dominant.Het is zo duidelijk dat ze heel erg negatief is over mijn vriend, en juist heel positief over haar dochter. Ik kan daar helemaal niet tegen. Ik zeg heel eerlijk, als mijn schoonmoeder mijn eigen moeder was geweest had ik het continue op haar gedrag aangesproken of uiteindelijk het contact verbroken. Maar zo ben ik, en mijn vriend niet. Hij slikt alles voor zoete koek. Heel frustrerend.
Af en toe word ik er allemaal zo moedeloos van. Ik heb altijd tegen mijn moeder gevochten, kan nu verder gaan met mijn schoonmoeder om ervoor te zorgen dat mijn vriend met respect wordt behandeld. zucht.....
Ik had dan nu zo graag een schoonmoeder gehad waar ik goed mee op kon schieten. Maar dat is helemaal niet zo. Ik vind haar heel bazig en dominant.Het is zo duidelijk dat ze heel erg negatief is over mijn vriend, en juist heel positief over haar dochter. Ik kan daar helemaal niet tegen. Ik zeg heel eerlijk, als mijn schoonmoeder mijn eigen moeder was geweest had ik het continue op haar gedrag aangesproken of uiteindelijk het contact verbroken. Maar zo ben ik, en mijn vriend niet. Hij slikt alles voor zoete koek. Heel frustrerend.
Af en toe word ik er allemaal zo moedeloos van. Ik heb altijd tegen mijn moeder gevochten, kan nu verder gaan met mijn schoonmoeder om ervoor te zorgen dat mijn vriend met respect wordt behandeld. zucht.....
zaterdag 4 april 2009 om 10:32
Mastermind, dat is absoluut niet triest! Ik denk juist dat je in deze levensfase jezelf beter leert kennen en over dit soort dingen nadenkt en er mee worstelt. Dat geldt voor mijzelf iig wel. Ook al is er toen ik begin twintig was vanalles gebeurd, ik denk dat ik dat pas echt een jaar of twee geleden ben gaan oppakken en er mee aan de slag gegaan (ben ook 30). Voor mij geldt dat ik nu veel meer bezig ben met mijn persoonlijke ontwikkeling en daar horen al die dingen bij.
En ik weet dat je dit wel weet, maar ik wil het toch nog even hardop zeggen: het ligt niet aan jou, je moeder gedraagt zich erg vreemd voor een moeder. Fijn te horen dat je wat hebt aan je psych, klinkt als een goede hulp. En ik kan me wél heel goed voorstellen dat je baalt dat die leidinggevende weggaat. Is er een mogelijkheid om contact te houden en af en toe nog een te kunnen praten oid?
En ik weet dat je dit wel weet, maar ik wil het toch nog even hardop zeggen: het ligt niet aan jou, je moeder gedraagt zich erg vreemd voor een moeder. Fijn te horen dat je wat hebt aan je psych, klinkt als een goede hulp. En ik kan me wél heel goed voorstellen dat je baalt dat die leidinggevende weggaat. Is er een mogelijkheid om contact te houden en af en toe nog een te kunnen praten oid?
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
zaterdag 4 april 2009 om 10:35
quote:elske schreef op 04 april 2009 @ 10:18:
Af en toe word ik er allemaal zo moedeloos van. Ik heb altijd tegen mijn moeder gevochten, kan nu verder gaan met mijn schoonmoeder om ervoor te zorgen dat mijn vriend met respect wordt behandeld. zucht.....Dit is niet jouw strijd, maar die van je vriend. Die moet je niet voor hem willen voeren, sterker nog: dat kan wel eens averechts werken. Dus laat het rusten en laat hem dit zelf doen. Enige wat je kan doen is hem steunen, maar nogmaals het is niet aan jou.
Af en toe word ik er allemaal zo moedeloos van. Ik heb altijd tegen mijn moeder gevochten, kan nu verder gaan met mijn schoonmoeder om ervoor te zorgen dat mijn vriend met respect wordt behandeld. zucht.....Dit is niet jouw strijd, maar die van je vriend. Die moet je niet voor hem willen voeren, sterker nog: dat kan wel eens averechts werken. Dus laat het rusten en laat hem dit zelf doen. Enige wat je kan doen is hem steunen, maar nogmaals het is niet aan jou.
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
zaterdag 4 april 2009 om 11:00
quote:zusje78 schreef op 04 april 2009 @ 10:35:
[...]
Dit is niet jouw strijd, maar die van je vriend. Die moet je niet voor hem willen voeren, sterker nog: dat kan wel eens averechts werken. Dus laat het rusten en laat hem dit zelf doen. Enige wat je kan doen is hem steunen, maar nogmaals het is niet aan jou.Mijn vriend is dit zijn hele leven al gewend, die denkt dat dit normaal is, dus die strijdt niet. Je hebt het over steunen, maar hij heeft geen steun nodig omdat hij het bv normaal vindt dat zijn zus als beter/belangrijker wordt gezien. Hoe hem altijd de mond wordt gesnoerd en hoe zij altijd het laatste woord hebben waarna hij dan weer zijn excuses aanbiedt. (!!??) Hij gaat daar niet tegenin. Dus als ik niets doe of zeg, moet ik met lede ogen aanzien hoe hij continue als minderwaardig wordt gezien door zijn moeder en zus. En hoe hij hun hierin gelijk geeft en er niets tegenin brengt.
[...]
Dit is niet jouw strijd, maar die van je vriend. Die moet je niet voor hem willen voeren, sterker nog: dat kan wel eens averechts werken. Dus laat het rusten en laat hem dit zelf doen. Enige wat je kan doen is hem steunen, maar nogmaals het is niet aan jou.Mijn vriend is dit zijn hele leven al gewend, die denkt dat dit normaal is, dus die strijdt niet. Je hebt het over steunen, maar hij heeft geen steun nodig omdat hij het bv normaal vindt dat zijn zus als beter/belangrijker wordt gezien. Hoe hem altijd de mond wordt gesnoerd en hoe zij altijd het laatste woord hebben waarna hij dan weer zijn excuses aanbiedt. (!!??) Hij gaat daar niet tegenin. Dus als ik niets doe of zeg, moet ik met lede ogen aanzien hoe hij continue als minderwaardig wordt gezien door zijn moeder en zus. En hoe hij hun hierin gelijk geeft en er niets tegenin brengt.
zondag 5 april 2009 om 08:33
EV, ik denk ook dat het niet uitmaakt op welke leeftijd je bent. Het is gewoon goed dat iedereen hier aan het werk is.
En wat jij zegt is ook waar, die veilige omgeving is vaak een basis die je nodig hebt voordat je kunt toegeven aan dit soort dingen. En die kun je niet altijd afdwingen helaas.
En wat jij zegt is ook waar, die veilige omgeving is vaak een basis die je nodig hebt voordat je kunt toegeven aan dit soort dingen. En die kun je niet altijd afdwingen helaas.
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
zondag 5 april 2009 om 10:34
Het is alleen dat ik nu ineens al die tijd zie dat ik zo aan het overleven was. Alsof ik mijn kindzijn, tienertijd en volwassenzijn niet echt heb beleefd. Niet van genoten in ieder geval, alleen maar bezig me staande te houden.
En eigenlijk heb ik me het afgelopen jaar, in deze werkkring, ook steeds staande proberen te houden; totdat het eind januari dus niet meer lukte.
Nu krijg ik een beetje een gevoel van haast, alsof alle mooie jonge jaren voorbij zijn en er niets leuks meer aan de horizon is, zeg maar. Geen tijd meer te verspillen (hoewel ik dat daarvoor eigenlijk ook niet heb gedaan, ik heb zo hard gewerkt). Ik wil onderhand weleens echt gaan genieten en vrijheid in mezelf voelen.
En eigenlijk heb ik me het afgelopen jaar, in deze werkkring, ook steeds staande proberen te houden; totdat het eind januari dus niet meer lukte.
Nu krijg ik een beetje een gevoel van haast, alsof alle mooie jonge jaren voorbij zijn en er niets leuks meer aan de horizon is, zeg maar. Geen tijd meer te verspillen (hoewel ik dat daarvoor eigenlijk ook niet heb gedaan, ik heb zo hard gewerkt). Ik wil onderhand weleens echt gaan genieten en vrijheid in mezelf voelen.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 5 april 2009 om 11:17
Ik kan me dat gevoel heel goed voorstellen EV. Realiseer je dat je de belangrijkste stap al hebt gezet, richting dat leven en genieten waar je zo naar verlangt. Ik zie je echt grote sprongen maken. En natuurlijk kunnen die sprongen jou nooit groot genoeg zijn, maar je gaat echt die kant uit.
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
zondag 5 april 2009 om 14:10
quote:Elmervrouw schreef op 05 april 2009 @ 10:34:
Nu krijg ik een beetje een gevoel van haast, alsof alle mooie jonge jaren voorbij zijn en er niets leuks meer aan de horizon is, zeg maar. Geen tijd meer te verspillen (hoewel ik dat daarvoor eigenlijk ook niet heb gedaan, ik heb zo hard gewerkt). Ik wil onderhand weleens echt gaan genieten en vrijheid in mezelf voelen.Mooi gezegd EV. En dat gevoel van haast herken ik wel, maar hee; iedere dag opnieuw kan je er voor kiezen je leven een andere wending te geven. Je hebt hoe dan ook veel geleerd van wat je hebt meegemaakt, en hoewel het allesbehalve leuk was, heeft het je wel gevormd tot wie je nu bent, inclusief alle (zelf)inzicht. Wat dat betreft is er niets verspild. (Wil niet zeggen, nogmaals, dat ik het gevoel niet herken hoor... same here)
Nu krijg ik een beetje een gevoel van haast, alsof alle mooie jonge jaren voorbij zijn en er niets leuks meer aan de horizon is, zeg maar. Geen tijd meer te verspillen (hoewel ik dat daarvoor eigenlijk ook niet heb gedaan, ik heb zo hard gewerkt). Ik wil onderhand weleens echt gaan genieten en vrijheid in mezelf voelen.Mooi gezegd EV. En dat gevoel van haast herken ik wel, maar hee; iedere dag opnieuw kan je er voor kiezen je leven een andere wending te geven. Je hebt hoe dan ook veel geleerd van wat je hebt meegemaakt, en hoewel het allesbehalve leuk was, heeft het je wel gevormd tot wie je nu bent, inclusief alle (zelf)inzicht. Wat dat betreft is er niets verspild. (Wil niet zeggen, nogmaals, dat ik het gevoel niet herken hoor... same here)
maandag 6 april 2009 om 10:26
EV heel herkenbaar hoor.
Alsof je idd. niet geleefd hebt maar alleen surviven.
Kennelijk is dat hoe jij in elkaar steekt,je zou het gaarne naders gewild hebben en nu realiseer je dat.
Dat is niet anders.Omstandigheden dwongen je hiertoe.
Wees blij dat je het nu inziet en er naar toe werkt dat het anders kan/mag en je dat nu óók wilt.
Verloren tijd heeft geen nut, inhalen als een gek ook niet.
Geniet van het hier en nu.
Je hebt genoeg overleefd.Leef nu EV.
Alsof je idd. niet geleefd hebt maar alleen surviven.
Kennelijk is dat hoe jij in elkaar steekt,je zou het gaarne naders gewild hebben en nu realiseer je dat.
Dat is niet anders.Omstandigheden dwongen je hiertoe.
Wees blij dat je het nu inziet en er naar toe werkt dat het anders kan/mag en je dat nu óók wilt.
Verloren tijd heeft geen nut, inhalen als een gek ook niet.
Geniet van het hier en nu.
Je hebt genoeg overleefd.Leef nu EV.
