Relaties
alle pijlers
Boosheid en acceptatie
maandag 3 augustus 2020 om 09:31
Niet zo lang geleden maakten man, kleuter, schoolkind en ik een fietstocht in het buitengebied. Het weer was nog heerlijk en we hoopten ruim voor de regen die de buienradar onderweg opeens voorspelde ergens binnen te zijn. Dat haalden we niet. We hadden regenjassen, dus de eerste druppels waren niet zo erg, maar de bui werd steeds erger. En ergens midden op het fietspad besloot man om zijn fiets op slot te zetten en te schuilen onder de bomen aan de overkant van de naastgelegen asfaltweg. Hij riep over de asfaltweg heen dat het daar droger was en dat ik ook moest komen.
Ik stond daar nog. Op de smalle groenstrook tussen fietspad en asfaltweg. Van de ene kant kwamen twee pelotons wielrenners en over de asfaltweg reden auto's 60. Ik probeerde de fietsen van kleuter en schoolkind overeind te houden zodat ze niet zouden omvallen in het pad van de wielrenners. Ik probeerde kleuter in zijn kraag te houden zodat hij niet per ongeluk de weg op zou stappen. Ik probeerde mijn eigen fiets handig neer te zetten zodat ik meer armen zou hebben en het regende zo hard. En mijn man bleef roepen dat ik moest komen omdat het daar droog was.
Terwijl ik dit schrijf zit ik te huilen. Niet hierom natuurlijk, dit was gewoon even pech. Maar deze situatie lijkt zo op hoe het al jaren gaat. Voor we trouwden zouden we het samen doen, maar in de praktijk doe ik het grotendeels alleen. Ik werk 32 uur, ik zorg voor de kinderen, het huishouden, ik regel alles. En mijn man zet, als het regent, onderweg zijn fiets op slot en rent naar de overkant. Terwijl ik al jaren in de stromende regen op die groenstrook sta te balanceren met twee kinderen, drie fietsen en langsrazend verkeer.
Natuurlijk hebben we gepraat. Eindeloos gepraat, al jaren gepraat. Ik heb hem gesmeekt om meer te doen, zodat er minder op mijn bord ligt, want ik ben zo ontzettend moe. Moe tot op het bot. Taakverdelingen gemaakt, dingen gewoon niet meer gedaan, relatietherapie. Ik dacht altijd dat het makkelijker zou zijn als hij ook een deel zou doen in huis, dat dat het probleem was. Maar toen ik met een alleenstaande moeder sprak realiseerde ik me dat dat het probleem helemaal niet is. Want het werk dat je met een gezin moet doen, voelt pas als werk als iemand het níet doet die het ook zou moeten doen. Ik vind dat oneerlijk en dat maakt me boos. Dat is het probleem. Het booszijn kost me energie. Niet het werk zelf.
Ik wil niet meer moe zijn. Ik wil ook niet meer boos zijn. Maar ik krijg het niet opgelost. Hoe laat ik het los? Ik wil niet meer boos zijn, ik merk dat het mijn gevoel voor mijn man aan het beïnvloeden is, en dat wil ik helemaal niet. Ik wil gewoon van hem houden zonder steeds zo boos te zijn. En ik zou heel graag niet meer zo moe zijn. Maar hoe doe ik dat? Hoe laat ik het los?
Ik stond daar nog. Op de smalle groenstrook tussen fietspad en asfaltweg. Van de ene kant kwamen twee pelotons wielrenners en over de asfaltweg reden auto's 60. Ik probeerde de fietsen van kleuter en schoolkind overeind te houden zodat ze niet zouden omvallen in het pad van de wielrenners. Ik probeerde kleuter in zijn kraag te houden zodat hij niet per ongeluk de weg op zou stappen. Ik probeerde mijn eigen fiets handig neer te zetten zodat ik meer armen zou hebben en het regende zo hard. En mijn man bleef roepen dat ik moest komen omdat het daar droog was.
Terwijl ik dit schrijf zit ik te huilen. Niet hierom natuurlijk, dit was gewoon even pech. Maar deze situatie lijkt zo op hoe het al jaren gaat. Voor we trouwden zouden we het samen doen, maar in de praktijk doe ik het grotendeels alleen. Ik werk 32 uur, ik zorg voor de kinderen, het huishouden, ik regel alles. En mijn man zet, als het regent, onderweg zijn fiets op slot en rent naar de overkant. Terwijl ik al jaren in de stromende regen op die groenstrook sta te balanceren met twee kinderen, drie fietsen en langsrazend verkeer.
Natuurlijk hebben we gepraat. Eindeloos gepraat, al jaren gepraat. Ik heb hem gesmeekt om meer te doen, zodat er minder op mijn bord ligt, want ik ben zo ontzettend moe. Moe tot op het bot. Taakverdelingen gemaakt, dingen gewoon niet meer gedaan, relatietherapie. Ik dacht altijd dat het makkelijker zou zijn als hij ook een deel zou doen in huis, dat dat het probleem was. Maar toen ik met een alleenstaande moeder sprak realiseerde ik me dat dat het probleem helemaal niet is. Want het werk dat je met een gezin moet doen, voelt pas als werk als iemand het níet doet die het ook zou moeten doen. Ik vind dat oneerlijk en dat maakt me boos. Dat is het probleem. Het booszijn kost me energie. Niet het werk zelf.
Ik wil niet meer moe zijn. Ik wil ook niet meer boos zijn. Maar ik krijg het niet opgelost. Hoe laat ik het los? Ik wil niet meer boos zijn, ik merk dat het mijn gevoel voor mijn man aan het beïnvloeden is, en dat wil ik helemaal niet. Ik wil gewoon van hem houden zonder steeds zo boos te zijn. En ik zou heel graag niet meer zo moe zijn. Maar hoe doe ik dat? Hoe laat ik het los?
maandag 3 augustus 2020 om 11:37
Heeft deze man eerdere relaties gehad? Op zichzelf gewoond? Of is hij onder moeders' vleugels vandaan onder jouw hoede gekomen?
Zoals jij het vertelt kan hij dus niet op zichzelf functioneren zonder in de problemen te komen. Ik zou dit zeer onaantrekkelijk vinden in een man, en zou niet willen en kunnen samenleven met iemand van wie ik weet dat hij alleen functioneert onder begeleiding van mij of iemand anders.
Ik vraag me dus ook af wat voor werk hij doet dat hem kennelijk ook daar alle verantwoordelijkheden uit handen genomen wordt. Want weet hij zaken die alleen hem betreffen wel te regelen, dan is hier dus allesbehalve sprake van blinde vlekken.
Zoals jij het vertelt kan hij dus niet op zichzelf functioneren zonder in de problemen te komen. Ik zou dit zeer onaantrekkelijk vinden in een man, en zou niet willen en kunnen samenleven met iemand van wie ik weet dat hij alleen functioneert onder begeleiding van mij of iemand anders.
Ik vraag me dus ook af wat voor werk hij doet dat hem kennelijk ook daar alle verantwoordelijkheden uit handen genomen wordt. Want weet hij zaken die alleen hem betreffen wel te regelen, dan is hier dus allesbehalve sprake van blinde vlekken.
"Kump ut vandaag neet, dan kump ut murrege"
maandag 3 augustus 2020 om 11:38
Ik vind het iedere keer weer uiterst bizar dat in dit soort situaties je dan zogenaamd maar concretere taken moet gaan uitdelen, of een andere manier van aanspreken, of bijna een protocol moet gaan uitschrijven omdat meneer anders niet weet hoe die met z'n gezin om moet gaan. Het is toch geen imbiciel?
Okay, sorry voor dat laatste, ik word hier altijd plaatsvervangend gefrustreerd van omdat ik het zo ontiegelijk raar vind dat je een volwassene moet gaan uitleggen dat je bij wijze van spreken vuile was eerst moet wassen wil het schoon worden.
TO; ik denk dat je je vinger op de zere plek legt mbt je conclusie dat je niet zeker weet of het onwil is of een blinde vlek. Zolang je dat niet weet gaat je boosheid niet weg (ik spreek ook uit ervaring).
Toevoeging: als zijn keuze-dingen, zoals hobby's en werk, wel goed gaan maar de verplichtingen niet, dan zou ik ook veel moeite hebben met het accepteren dat het nu eenmaal is zoals het is. Dan is het dus wel onwil, en een gemakszucht dat stomme dingen wel door de ander geregeld en gedaan worden.
Okay, sorry voor dat laatste, ik word hier altijd plaatsvervangend gefrustreerd van omdat ik het zo ontiegelijk raar vind dat je een volwassene moet gaan uitleggen dat je bij wijze van spreken vuile was eerst moet wassen wil het schoon worden.
TO; ik denk dat je je vinger op de zere plek legt mbt je conclusie dat je niet zeker weet of het onwil is of een blinde vlek. Zolang je dat niet weet gaat je boosheid niet weg (ik spreek ook uit ervaring).
Toevoeging: als zijn keuze-dingen, zoals hobby's en werk, wel goed gaan maar de verplichtingen niet, dan zou ik ook veel moeite hebben met het accepteren dat het nu eenmaal is zoals het is. Dan is het dus wel onwil, en een gemakszucht dat stomme dingen wel door de ander geregeld en gedaan worden.
maandag 3 augustus 2020 om 11:49
Het komt over alsof je helemaal op bent. Dat lijkt me de eerste stap; wat heb je nodig om weer op te laden? Neem die ruimte; en overleg met je man dat hij zaken van je overneemt. Laat die onderdelen dan ook een beetje los; hoe moeilijk ook. Laat man zelf maar de dingen oplossen die hij vergeet.
Hoe erg is het bijv als kids geen zwemkleding mee hebben op de bso? Laat man met bso overleggen over de oplossing; desnoods regelt hij iemand die op en neer rijdt.
Of kies ervoor dat jij dit soort praktische zaken regelt omdat ze jou nu eenmaal beter liggen, en spreek af dat hij andere dingen doet. Het huishouden, de boodschappen, noem maar op. Ik regelde thuis zo veel dat ik mijn vriend de lust ontnam om zelf initiatief te tonen. En als ik dan iets aan hem vroeg, moest het natuurlijk wel op mijn manier en op het tijdstip dat ik in gedachten had (gechargeerd gezegd). Maar zo werkt het niet..
Als je bij hem wil blijven, stop dan met proberen alles naar je hand te zetten. Zwem niet tegen de stroom in, maar ga met de stroom mee en probeer het de richting op te laten gaan waar jij tevreden mee bent. Dat kost zoveel minder energie!
Hoe erg is het bijv als kids geen zwemkleding mee hebben op de bso? Laat man met bso overleggen over de oplossing; desnoods regelt hij iemand die op en neer rijdt.
Of kies ervoor dat jij dit soort praktische zaken regelt omdat ze jou nu eenmaal beter liggen, en spreek af dat hij andere dingen doet. Het huishouden, de boodschappen, noem maar op. Ik regelde thuis zo veel dat ik mijn vriend de lust ontnam om zelf initiatief te tonen. En als ik dan iets aan hem vroeg, moest het natuurlijk wel op mijn manier en op het tijdstip dat ik in gedachten had (gechargeerd gezegd). Maar zo werkt het niet..
Als je bij hem wil blijven, stop dan met proberen alles naar je hand te zetten. Zwem niet tegen de stroom in, maar ga met de stroom mee en probeer het de richting op te laten gaan waar jij tevreden mee bent. Dat kost zoveel minder energie!
maandag 3 augustus 2020 om 11:56
+1Luci_Morgenster schreef: ↑03-08-2020 09:57Je hebt al heel veel geprobeerd. Soms is het gewoon klaar en kan je het beter ook gewoon alleen doen.
maandag 3 augustus 2020 om 12:03
Daveotion schreef: ↑03-08-2020 11:16Wat naar om te lezen Ladara. Eigenlijk komt het erop neer dat je niets aan hem hebt. Je kunt nooit op hem rekenen, niet op hem bouwen. Je hebt geen steun aan hem. Logisch dat dat je zwaar valt. Jullie zijn geen team en dat zou wel moeten.
Weet hij wel hoe jij dit ervaart? Heb je hem wel verteld hoe zwaar het je valt? Word je weleens boos op hem?
We hebben het er regelmatig over gehad. En dan gaat het even een week beter en daarna stopt het weer. Mijn man vindt het vervelend dat ik er zo'n last van heb. En hij vindt het erg dat ik zo boos ben. Onze ruzies zijn daarin ook niet altijd even constructief. Soms ben ik zo boos dat ik alleen maar boos kan zijn. Mijn mans reactie is dan ontkennen, zelfs als volkomen duidelijk is dat er iets niet goed is gegaan. Door zijn ontkenning word ik nog bozer en dat helpt helemaal niet natuurlijk. En het maakt eigenlijk ook niet uit wat de aanleiding was; soms zijn het kleine dingen, soms grote dingen, het patroon is altijd hetzelfde: hij doet zijn ding zonder zich te realiseren dat dat effect heeft op mij of de kinderen. Niet uit boosaardigheid, maar gewoon omdat hij er niet bij nadenkt. Ik voel me daardoor inderdaad heel machteloos: ik kan niet op hem rekenen, hij is soms gewoon 'weg' zonder aankondiging. Dus ik moet altijd alert zijn, want de kinderen kunnen nog niet zonder zorg. En in mijn boosheid daarover hoort hij dat hij het niet goed deed en dat vindt hij oneerlijk, want hij bedoelt het niet slecht.
Zoals dat voorbeeld van die regen: hij wilde kijken of we onder de bomen droog stonden, dus ging hij daar heen. En het was droog, dus riep hij dat ik ook moest komen. Hij zag niet dat ik niet zomaar weg kon. Dat ik de fietsen eerst zó moest neerzetten op het hobbelige grasstukje dat ze niet op de weg zouden vallen, dat ik tegelijk de kinderen moest vast houden zodat ze niet per ongeluk de weg op zouden lopen omdat ze door die stromende regen steeds naar beneden keken, in plaats van vóór zich. En dat het me niet goed lukte door de stress van auto's die langsreden, door de wielrenners die hard rinkelden. Hij vond het stom van me dat ik niet gewoon kwam, dus hij begreep mijn boosheid niet. En dat maakte hem weer boos.
We hebben er later uitgebreid over gepraat en achteraf snapt hij ook niet dat hij niet gewoon terugkwam om even te helpen. En ik heb inderdaad ook niet om hulp gevraagd, het was zo hectisch dat het niet eens in me op is gekomen. Misschien is dat laatste ook wel een punt. Ik denk ergens ook dat het onze kinderen zijn, dus dat het niet nodig zou moeten zijn om om hulp te vragen. Ik denk er niet eens aan, blijkt wel. Maar dat zou ik best vaker kunnen en moeten doen, denk ik.
anoniem_399999 wijzigde dit bericht op 03-08-2020 12:05
0.07% gewijzigd
maandag 3 augustus 2020 om 12:04
Horizon, waar lees jij dat alles op TO's manier moet? En dat ze alles naar haar hand probeert te zetten?
De beste man heeft alle vrijheid gekregen om zaken op zijn manier te regelen maar hij maakt overal een puinhoop van! En gaat dan bij de pakken neerzitten zodat zij het moet overnemen willen de kinderen niet constant de dupe worden van zijn blinde vlek.
Fijn dat jij je hebt gerealiseerd dat je veeleisend was en je vriend geen ruimte voor initiatief liet, maar dat lijkt me hier niet aan de orde.
De beste man heeft alle vrijheid gekregen om zaken op zijn manier te regelen maar hij maakt overal een puinhoop van! En gaat dan bij de pakken neerzitten zodat zij het moet overnemen willen de kinderen niet constant de dupe worden van zijn blinde vlek.
Fijn dat jij je hebt gerealiseerd dat je veeleisend was en je vriend geen ruimte voor initiatief liet, maar dat lijkt me hier niet aan de orde.
"Kump ut vandaag neet, dan kump ut murrege"
maandag 3 augustus 2020 om 12:06
Ik vond het zo hard klinken maar:Ladara schreef: ↑03-08-2020 11:29Goede vraag. Dingen die alleen hem aangaan gaan inderdaad ook niet altijd goed. Zijn werk gaat prima, vrienden en hobby ook, maar hij vergeet wel eens verplichtingen ten opzichte van zijn familie. Ik doe daar inderdaad niets in, behalve als het de kinderen aangaat - zoals zijn familie uitnodigen voor de verjaardagen van de kinderen, want als hij dat vergeet is dat zo sneu voor beide partijen.
Je zegt: 'Zo ja... ik weet eigenlijk niet hoe ik dit zou willen zeggen.' Wat zou je willen zeggen?
Als de dingen die hij hem aangaan wel goed gaan, dan is er geen blinde vlek. Die dingen hebben blijkbaar meer prioriteit in zijn leven dan jullie (en de rest van de familie). Tijdens jouw burn-out waren vooral jullie kinderen de dupe van zijn 'vergeetachtigheid/desinteresse'. Leed zijn werk, vrienden en hobby er ook onder? Of (weer) alleen jullie?
Hij ziet het niet, en snapt dat het stom is. Maar die situatie in de regen geeft wel aan dat hij eerst aan zichzelf denkt en misschien wel aan jullie, maar dat je het vooral zelf maar moet regelen.
dianaf wijzigde dit bericht op 03-08-2020 12:09
9.45% gewijzigd
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
maandag 3 augustus 2020 om 12:07
Hij klinkt eigenlijk behoorlijk impulsief om er zomaar vandoor te vliegen om te kijken of jullie ergens kunnen schuilen. Samen een plan maken zou op zo'n moment al een hoop helpen, lijkt mij.
Zou het misschien ook kunnen helpen om allebei de verantwoordelijkheid voor 1 kind te nemen? Als hij in dit geval de kleinste achterop had gehad, had dat al een beetje gescheeld voor jou. En kan hij ook niet compleet zijn verantwoordelijkheid niet nemen.
Zou het misschien ook kunnen helpen om allebei de verantwoordelijkheid voor 1 kind te nemen? Als hij in dit geval de kleinste achterop had gehad, had dat al een beetje gescheeld voor jou. En kan hij ook niet compleet zijn verantwoordelijkheid niet nemen.
maandag 3 augustus 2020 om 12:08
TO. je mag best verwachten dat je man in dergelijke situatie zonder hulp kan inschatten dat jij knel staat en dus niet kan komen. Ik vind het bijzonder dat hij dat niet ziet, op zo'n moment. En ik vind ook niet dat de oplossing dan dus maar moet zijn dat jij duidelijker om hulp moet vragen.
Waarom moet jij steeds degene zijn die extra moeite moet doen of een aanpassing doet, en man wegkomt met "Sjah, ik weet ook niet waarom ik dit doe"?
Waarom moet jij steeds degene zijn die extra moeite moet doen of een aanpassing doet, en man wegkomt met "Sjah, ik weet ook niet waarom ik dit doe"?
maandag 3 augustus 2020 om 12:11
maandag 3 augustus 2020 om 12:12
Joh, als je iemand ziet worstelen dan help je toch even? Net zoals iemand zijn tas scheurt en de boodschappen rollen over straat. Dan pak je toch wat op en breng je het naar diegene? En dat is 'maar' een vreemde...Ladara schreef: ↑03-08-2020 12:03[...]
We hebben er later uitgebreid over gepraat en achteraf snapt hij ook niet dat hij niet gewoon terugkwam om even te helpen. En ik heb inderdaad ook niet om hulp gevraagd, het was zo hectisch dat het niet eens in me op is gekomen. Misschien is dat laatste ook wel een punt. Ik denk ergens ook dat het onze kinderen zijn, dus dat het niet nodig zou moeten zijn om om hulp te vragen. Ik denk er niet eens aan, blijkt wel. Maar dat zou ik best vaker kunnen en moeten doen, denk ik.
Dus ja, jouw gedachtegang lijkt mij logisch.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
maandag 3 augustus 2020 om 12:14
Ik ben bang dat als dit zo doorgaat je zo weer een burn-out te pakken hebt. Zijn er taken die hij kam gaan doen waarvan het niet zo erg is als het in de soep loopt? De wc en badkamer poetsen, boodschappen halen met een lijstje die jij hebt gemaakt, dat soort praktische dingen.
En wat betreft de woede, is het woede trouwens, het klinkt als onmacht. Als ik dat stukje lees over hoe jij wanhopig probeert alles in het gareel te houden op de groenstrook en de tranen in je ogen staan dan voel ik het gewoon in mijn botten, verschrikkelijk. Het moet eruit, die frustratie. Misschien kun je iets proberen als kickboksen. Lekker alles eruit laten ipv opslaan tot je een keer gigantisch ontploft. Voor mijn gevoel ben je echt spanning aan het opbouwen. Dat kan niet eeuwig zo doorgaan.
Daarnaast zou ik eens goed met man gaan praten en vertellen wat dit met je doet. Vertel maar gerust dat dit ook consequenties heeft voor jouw gevoel richting hem.
En wat betreft de woede, is het woede trouwens, het klinkt als onmacht. Als ik dat stukje lees over hoe jij wanhopig probeert alles in het gareel te houden op de groenstrook en de tranen in je ogen staan dan voel ik het gewoon in mijn botten, verschrikkelijk. Het moet eruit, die frustratie. Misschien kun je iets proberen als kickboksen. Lekker alles eruit laten ipv opslaan tot je een keer gigantisch ontploft. Voor mijn gevoel ben je echt spanning aan het opbouwen. Dat kan niet eeuwig zo doorgaan.
Daarnaast zou ik eens goed met man gaan praten en vertellen wat dit met je doet. Vertel maar gerust dat dit ook consequenties heeft voor jouw gevoel richting hem.
maandag 3 augustus 2020 om 12:19
Hier wil ik even op inhaken omdat ik dit ook weleens aan mijn vriend heb moeten uitleggen.Ladara schreef: ↑03-08-2020 12:03We hebben het er regelmatig over gehad. En dan gaat het even een week beter en daarna stopt het weer. Mijn man vindt het vervelend dat ik er zo'n last van heb. En hij vindt het erg dat ik zo boos ben. Onze ruzies zijn daarin ook niet altijd even constructief. Soms ben ik zo boos dat ik alleen maar boos kan zijn. Mijn mans reactie is dan ontkennen, zelfs als volkomen duidelijk is dat er iets niet goed is gegaan. Door zijn ontkenning word ik nog bozer en dat helpt helemaal niet natuurlijk. En het maakt eigenlijk ook niet uit wat de aanleiding was; soms zijn het kleine dingen, soms grote dingen, het patroon is altijd hetzelfde: hij doet zijn ding zonder zich te realiseren dat dat effect heeft op mij of de kinderen. Niet uit boosaardigheid, maar gewoon omdat hij er niet bij nadenkt. Ik voel me daardoor inderdaad heel machteloos: ik kan niet op hem rekenen, hij is soms gewoon 'weg' zonder aankondiging. Dus ik moet altijd alert zijn, want de kinderen kunnen nog niet zonder zorg. En in mijn boosheid daarover hoort hij dat hij het niet goed deed en dat vindt hij oneerlijk, want hij bedoelt het niet slecht.
Soms zijn goede intenties niet belangrijk. Wat er echt toe doet, is de uitkomst. Wat is het resultaat, hoe komt het op anderen over?
Als dat niet goed is, dan maakt het niet uit hoe goed de bedoelingen in eerste instantie waren. Het enige wat dan nog telt is de uitwerking. Hij heeft jullie in de kou laten staan. Als dat een keer gebeurt, is dat overkomelijk, iedereen laat weleens een steekje vallen. Maar hij kan zichzelf niet alsmaar blijven vrijpleiten met het excuus dat zijn bedoelingen toch goed waren.
Ik zou dat ook met hem bespreken als je dat nog niet eerder gedaan hebt.
maandag 3 augustus 2020 om 12:19
Ook zou ik hem vragen hoe we dit gaan veranderen want zo als het nu gaat kun je niet langer volhouden. Wat gaan we doen, gaan we betalen voor hulp in het huishouden of gaat man wat meer doen, laat hem maar eens meedenken hoe dit op korte termijn kan worden opgelost. Zo doorgaan is geen optie. Maak hem dat maar eens heel duidelijk.
maandag 3 augustus 2020 om 12:25
Wat zo raar is, is dat zulke mannen dit gedrag niet op de werkvloer vertonen. Daar zijn ze wel pro-actief, daar anticiperen ze wel, daar overzien ze wel de gevolgen van hun acties of hun gebrek aan actie, daar houden ze wel rekening met hun collega's, daar zorgen ze ervoor dat klachten van klanten zoveel mogelijk vermeden worden, daar kunnen ze zowel zelfstandig als in teamverband werken, daar kunnen ze wel volgens planning werken.
Als ze verzaken op die vlakken, dan volgt er een negatieve beoordeling, geen contractverlenging, of ontslag (op staande voet). Aan die gevolgen hechten zulke mannen wel waarde.
Maar thuis, als daar iets mis gaat, dan lost de thuis-collega het allemaal wel op, want echte consequenties worden er niet gesteld aan dat gedrag in de thuissituatie. Totdat die thuis-collega ontslag neemt.
Ik zeg niet dat je je huishouden als een bedrijf moet runnen, maar dat beide settings dezelfde kwaliteiten vragen.
Als ze verzaken op die vlakken, dan volgt er een negatieve beoordeling, geen contractverlenging, of ontslag (op staande voet). Aan die gevolgen hechten zulke mannen wel waarde.
Maar thuis, als daar iets mis gaat, dan lost de thuis-collega het allemaal wel op, want echte consequenties worden er niet gesteld aan dat gedrag in de thuissituatie. Totdat die thuis-collega ontslag neemt.
Ik zeg niet dat je je huishouden als een bedrijf moet runnen, maar dat beide settings dezelfde kwaliteiten vragen.
maandag 3 augustus 2020 om 12:27
To, ik word gewoon vervangend boos. Ik begrijp wel dat je die onmacht voelt.
Issues die ik lees:
- Ontkennen van situaties die duidelijk niet goed gaan.
- Hij doet zijn ding zonder te bedenken welke gevolgen dit voor anderen heeft. (Gaat zomaar weg.)
- Wordt boos als je niet doet wat hij wil. (Snapt niet waarom je niet gelijk kwam.)
- Regelt dingen die hij belangrijk vindt wel (werk, vrienden en hobby).
- Ziet het probleem niet, want hij probeert het een weekje en vervalt dan in zijn oude patroon.
- Jij moet hem duidelijke instructies geven voor normale dingen.
- Gedraagt zich niet volwassen mbt zijn verantwoording nemen mbt gezamelijke zaken. (Opent mail mbt de kinderen niet.)
- Is verongelijkt als hij te horen krijgt dat hij het niet goed doen, want hij bedoelt het niet slecht.
Hoe bedoelt hij het dan wel? Want hij kijkt niet verder dan dat zijn eigen neus en behoeften lang zijn. Hij bedoelt het ook niet goed, want het is niet alsof hij wel probeert te helpen. Nou ja, net lang genoeg om zijn goodwill te tonen en te kunnen zeggen dat hij het geprobeerd heeft. Niet om werkelijk iets te veranderen.
Issues die ik lees:
- Ontkennen van situaties die duidelijk niet goed gaan.
- Hij doet zijn ding zonder te bedenken welke gevolgen dit voor anderen heeft. (Gaat zomaar weg.)
- Wordt boos als je niet doet wat hij wil. (Snapt niet waarom je niet gelijk kwam.)
- Regelt dingen die hij belangrijk vindt wel (werk, vrienden en hobby).
- Ziet het probleem niet, want hij probeert het een weekje en vervalt dan in zijn oude patroon.
- Jij moet hem duidelijke instructies geven voor normale dingen.
- Gedraagt zich niet volwassen mbt zijn verantwoording nemen mbt gezamelijke zaken. (Opent mail mbt de kinderen niet.)
- Is verongelijkt als hij te horen krijgt dat hij het niet goed doen, want hij bedoelt het niet slecht.
Hoe bedoelt hij het dan wel? Want hij kijkt niet verder dan dat zijn eigen neus en behoeften lang zijn. Hij bedoelt het ook niet goed, want het is niet alsof hij wel probeert te helpen. Nou ja, net lang genoeg om zijn goodwill te tonen en te kunnen zeggen dat hij het geprobeerd heeft. Niet om werkelijk iets te veranderen.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
maandag 3 augustus 2020 om 12:27
Je lijkt het wel erg te vinden als je kinderen de dupe worden van zijn onwil om buiten zijn directe behoeften na te denken, maar minder erg als jij de dupe wordt van die onwil.
En ik noem het onwil omdat je schrijft dat hij het voor zichzelf (met uitzondering van verplichtingen, maar dat is dus niet voor zichzelf) wel kan.
-ik ben heel anders tegen dit gedrag van een partner aan gaan kijken toen ik er achter kwam dat die ook het begin van voor hem heel belangrijke wedstrijden mistte door zijn gedrag-
En je schrijft echt wel akelige dingen op. Jij burn-out, hij springt niet echt in maar maakt problemen voor de kinderen erbij. Je schrijft in meervoud, dus dat was geen ongelukkig incident. Je schrijft dat je op bent. En dat hij ontkent, en verontwaardigd is omdat hij het immers goed bedoelde.
Hoewel ik echt veel geloof heb in directe vormen van aanspreken (doe de afwas), zou ik een andere insteek dan ‘wij hebben geconstateerd dat jij het niet ziet’ nemen.
Ik zou zonder discussie mededelen dat je aan het opbranden en afknappen bent. En dat JIJ kennelijk niet in staat bent om dat op een beklijvende (langer dan een week dan) manier tot hem te laten doordringen. En dat jullie daarom hulp gaan zoeken, zodat al het mooie en goede tussen jullie gered kan worden.
Ik denk dat je niet alleen maar boos bent op hem, maar ook op jezelf omdat je het accepteert. Dus accepteren zou ik niet doen. (Van je kinderen houd je ook genoeg om het niet te accepteren, waarom van jezelf niet?)
En ik noem het onwil omdat je schrijft dat hij het voor zichzelf (met uitzondering van verplichtingen, maar dat is dus niet voor zichzelf) wel kan.
-ik ben heel anders tegen dit gedrag van een partner aan gaan kijken toen ik er achter kwam dat die ook het begin van voor hem heel belangrijke wedstrijden mistte door zijn gedrag-
En je schrijft echt wel akelige dingen op. Jij burn-out, hij springt niet echt in maar maakt problemen voor de kinderen erbij. Je schrijft in meervoud, dus dat was geen ongelukkig incident. Je schrijft dat je op bent. En dat hij ontkent, en verontwaardigd is omdat hij het immers goed bedoelde.
Hoewel ik echt veel geloof heb in directe vormen van aanspreken (doe de afwas), zou ik een andere insteek dan ‘wij hebben geconstateerd dat jij het niet ziet’ nemen.
Ik zou zonder discussie mededelen dat je aan het opbranden en afknappen bent. En dat JIJ kennelijk niet in staat bent om dat op een beklijvende (langer dan een week dan) manier tot hem te laten doordringen. En dat jullie daarom hulp gaan zoeken, zodat al het mooie en goede tussen jullie gered kan worden.
Ik denk dat je niet alleen maar boos bent op hem, maar ook op jezelf omdat je het accepteert. Dus accepteren zou ik niet doen. (Van je kinderen houd je ook genoeg om het niet te accepteren, waarom van jezelf niet?)
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
maandag 3 augustus 2020 om 12:38
Nou, dit dus inderdaad. Wat een bullshit zeg.meaki schreef: ↑03-08-2020 12:25Wat zo raar is, is dat zulke mannen dit gedrag niet op de werkvloer vertonen. Daar zijn ze wel pro-actief, daar anticiperen ze wel, daar overzien ze wel de gevolgen van hun acties of hun gebrek aan actie, daar houden ze wel rekening met hun collega's, daar zorgen ze ervoor dat klachten van klanten zoveel mogelijk vermeden worden, daar kunnen ze zowel zelfstandig als in teamverband werken, daar kunnen ze wel volgens planning werken.
Als ze verzaken op die vlakken, dan volgt er een negatieve beoordeling, geen contractverlenging, of ontslag (op staande voet). Aan die gevolgen hechten zulke mannen wel waarde.
Maar thuis, als daar iets mis gaat, dan lost de thuis-collega het allemaal wel op, want echte consequenties worden er niet gesteld aan dat gedrag in de thuissituatie. Totdat die thuis-collega ontslag neemt.
Ik zeg niet dat je je huishouden als een bedrijf moet runnen, maar dat beide settings dezelfde kwaliteiten vragen.
maandag 3 augustus 2020 om 12:42
Dat klopt. De kinderen kunnen maar heel weinig zelf regelen, dus als hun ouder het niet doet, vind ik dat inderdaad heel erg. Ik vind het ook erg als ik er de dupe van word, maar ik ben volwassen en ik kan er nog enigszins omheen werken. Die optie hebben de kinderen niet, die moeten maar gewoon hopen dat er goed voor ze gezorgd wordt. Dat is niet gek toch?
Ik denk dat je niet alleen maar boos bent op hem, maar ook op jezelf omdat je het accepteert. Dus accepteren zou ik niet doen. (Van je kinderen houd je ook genoeg om het niet te accepteren, waarom van jezelf niet?)
Maar ik accepteer het niet, dat is juist het probleem. Ik blijf boos. Ik vind het heel erg dat het is zoals het is. Alle berichten hierboven: het maakt me intens verdrietig, want ik ben het er mee eens. Ik kan er alleen niets aan veranderen. Tenminste, niets van wat ik tot nu toe heb geprobeerd heeft permanent effect gehad. Dus hoop ik dat het helpt om de situatie pragmatisch te bekijken en het te doen met wat ik heb, zoals Enn zegt. Ik probeer nu uit te zoeken hoe dat moet, want ik geloof niet dat ik dit eerder heb gedaan. Ik vind het moeilijk.
maandag 3 augustus 2020 om 12:43
Ik herken wel wat dingen van mijn ex. Die kindermails leest hij niet. Hij vind het onzinnig om daar alle 2 mee bezig te zijn en dat is het ook wel want ik doe het hoe dan ook. Mijn ex vergat ook van alles. Maar ook voor zichzelf. Dat scheelde wel. Hij deed het huishouden en ik de kinderen zaken. Als het nodig was ruilde we een taak. Maar in principe kwam het daar op neer. Ik kan zelf ook moeilijk loslaten. Dus het lag ook aan mij. Ik vond het niet zo erg als jij, soms wel irritant natuurlijk maar ik weet gewoon dat hij het niet slecht bedoelde. Hij overziet niet hoe je voor 3 of 4 mensen moet handelen. Dus eigenlijk heb ik wel advies. Maak zijn taken duidelijk en laat de kinderen daar niet de dupe van worden. Was en badkamer kunnen best langer dan jij zou willen blijven liggen. Je diet het ook jezelf een beetje aan. Niet lullig bedoeld. Maar als je het gewoon niet doet moet hij wel.
maandag 3 augustus 2020 om 12:44
Net als Dianaf word ik ook plaatsvervangend boos als ik dit allemaal lees. Wat een oelewapper dat hij je zo laat bungelen. Hij moet echt eens flink wakker worden geschud.
Misschien kun je hem voorstellen om te gaan latten. Dan hoef je zijn zooi in ieder geval niet op te ruimen of zijn vieze onderbroeken te wassen en hoef je ook niet zo boos te zijn omdat hij niks doet. Misschien schrikt hij dan eens wakker. Ik zou hem echt eens flink laten schrikken.
Misschien kun je hem voorstellen om te gaan latten. Dan hoef je zijn zooi in ieder geval niet op te ruimen of zijn vieze onderbroeken te wassen en hoef je ook niet zo boos te zijn omdat hij niks doet. Misschien schrikt hij dan eens wakker. Ik zou hem echt eens flink laten schrikken.
maandag 3 augustus 2020 om 12:48
Pffff, ik word echt boos op je man als ik dit allemaal lees. En heel herkenbaar, mijn ex had hetzelfde. Is ook niet voor niets mijn ex, maar dat is makkelijker als er geen kinderen in het spel zijn. En tegelijkertijd was zijn gedrag ook de reden waarom er geen kinderen zijn gekomen, ik zag me dat al helemaal in mijn eentje oplossen en daar had ik echt geen zin in.
Ik wou dat ik wist hoe je dit op kunt lossen, maar ik heb geen tips helaas. Het heeft mij veel rust gegeven uit elkaar te gaan, ik deed toch alles al alleen. De liefde was ook helemaal weg, ik vond het totaal respectloos.
Misschien toch nog eens aangeven dat je echt niet wil scheiden, maar niet veel andere mogelijkheden ziet?
Hebben jullie al relatietherapie geprobeerd?
Ik wou dat ik wist hoe je dit op kunt lossen, maar ik heb geen tips helaas. Het heeft mij veel rust gegeven uit elkaar te gaan, ik deed toch alles al alleen. De liefde was ook helemaal weg, ik vond het totaal respectloos.
Misschien toch nog eens aangeven dat je echt niet wil scheiden, maar niet veel andere mogelijkheden ziet?
Hebben jullie al relatietherapie geprobeerd?
maandag 3 augustus 2020 om 12:49
Hij kan er niets aan doen, zegt hij. Hij ziet het niet, weet het niet, kan het niet. Dan is er dus iets met hem aan de hand waardoor hij het niet kan. Dus moet hij hulp zoeken. Om te leren hoe hij met zijn 'beperking' om moet gaan. Als hij van goede wil is, van jullie houdt en jou graag wil ontlasten, dan zoekt hij deze hulp. Huisarts, probleem voorleggen, enz.
Ik zou dit eisen. Wil hij geen hulp, dan weet je genoeg.
Ik zou dit eisen. Wil hij geen hulp, dan weet je genoeg.
"Kump ut vandaag neet, dan kump ut murrege"
maandag 3 augustus 2020 om 12:50
Ik zou dit doen.feow schreef: ↑03-08-2020 12:27Hoewel ik echt veel geloof heb in directe vormen van aanspreken (doe de afwas), zou ik een andere insteek dan ‘wij hebben geconstateerd dat jij het niet ziet’ nemen.
Ik zou zonder discussie mededelen dat je aan het opbranden en afknappen bent. En dat JIJ kennelijk niet in staat bent om dat op een beklijvende (langer dan een week dan) manier tot hem te laten doordringen. En dat jullie daarom hulp gaan zoeken, zodat al het mooie en goede tussen jullie gered kan worden.
Succes TO, ik ben plaatsvervangend boos om je verhaal. Wat een oelewapper van een vent, en dat hij vanuit zichzelf niet ziet er iets moet veranderen omdat hij er als lulhannes bijhangt is gewoon gênant. Dat niemand anders hem er op aanspreekt, vind ik ook ongelofelijk. Als ik dit gedrag zou zien bij een vriend of vriendin, of bij mijn broer of zus, dan zou ik dat wel met ze delen want het is gewoon om je rot te schamen.
Wat eten we vanavond?
