Kinderen
alle pijlers
Ontspoorde puber, niet meer te doen thuis. Wat nu?
zaterdag 12 december 2020 om 08:33
Ik ben alleenstaande moeder met een thuiswonende zoon van 19. Sinds zijn 15de zijn er problemen met hem. Hij werd steeds brutaler en ging op zijn 15de al blowen ( drinken, roken,enz). Ik heb toen een coach via een bureau toegewezen gekregen... een geitenwollensok, die vind dat ik niets moest verbieden, dan deden ze t stiekem, maar in gesprek moest gaan en blijven.
Een aantal jaren aangekwakkeld met betere en mindere periodes, tot zoon ruim een jaar geleden ineens wilde switchen van studie. Daarnaast begon hij te vertellen dat hij depressief was en paniekaanvallen had. Via de huisarts terecht gekomen bij een hulpverleningsinstantie, waar hij vooral medicatie kreeg voorgeschreven, die steeds veranderde, omdat niets leek te werken. Ondertussen werd mij door zoon dagelijks de huid vol gescholden, luisterde hij compleet niet meer naar mij, dagelijks verbaal zeer agressief.
Dit jaar is hij een nieuwe opleiding gestart, waar hij al heel snel weer spijbelde en ziek thuis kwam te zitten ( psychische problemen). Het gaat sinds 3 maanden heel slecht. Ws door de vele verschillende medicatie die hij heeft voorgeschreven gekregen heeft hij een medicatie obsessie ontwikkeld, en koopt ' op de straat' vanalles in de richting van oxazepam maar dan nog sterker. Hij denkt zelf wel beter dan de psychiater een cocktail van pillen samen te stellen waarop hij goed functioneert. Gevolg is al een keer een ambulance aan huis geweest, omdat hij niet wakker te krijgen was.
Inmiddels weet ik dat hij ook af en toe cocaine en andere aanverwante troep gebruikt. Ligt het liefst de hele dag in bed, als ik iets doe wat hij niet wil scheld hij me uit voor de meest vreselijke dingen, hij is niet meer 'vlot te trekken' thuis en ik ga er aan onderdoor.
Voor hem en mij, moet hij aan huis. Het stadium van medelijden ben ik voorbij, ik wil RUST en thuis komt het met hem toch niet meer goed. Ideaal zou zijn, mijns inziens, een opname waar aan zijn problemen en verslaving wordt gewerkt. En dat ik een beetje tot rust kan komen eer ik eraan onderdoor ga, want daar zit het niet ver vanaf....
Probleem 1. Ze willen hem nergens met spoed opnemen, ook niet na die overdosis medicijnen.
Probleem 2. Zoon vindt zichzelf niet verslaafd, dus wil DAAR iig ook niet voor behandeld worden.
Wie heeft advies?
Een aantal jaren aangekwakkeld met betere en mindere periodes, tot zoon ruim een jaar geleden ineens wilde switchen van studie. Daarnaast begon hij te vertellen dat hij depressief was en paniekaanvallen had. Via de huisarts terecht gekomen bij een hulpverleningsinstantie, waar hij vooral medicatie kreeg voorgeschreven, die steeds veranderde, omdat niets leek te werken. Ondertussen werd mij door zoon dagelijks de huid vol gescholden, luisterde hij compleet niet meer naar mij, dagelijks verbaal zeer agressief.
Dit jaar is hij een nieuwe opleiding gestart, waar hij al heel snel weer spijbelde en ziek thuis kwam te zitten ( psychische problemen). Het gaat sinds 3 maanden heel slecht. Ws door de vele verschillende medicatie die hij heeft voorgeschreven gekregen heeft hij een medicatie obsessie ontwikkeld, en koopt ' op de straat' vanalles in de richting van oxazepam maar dan nog sterker. Hij denkt zelf wel beter dan de psychiater een cocktail van pillen samen te stellen waarop hij goed functioneert. Gevolg is al een keer een ambulance aan huis geweest, omdat hij niet wakker te krijgen was.
Inmiddels weet ik dat hij ook af en toe cocaine en andere aanverwante troep gebruikt. Ligt het liefst de hele dag in bed, als ik iets doe wat hij niet wil scheld hij me uit voor de meest vreselijke dingen, hij is niet meer 'vlot te trekken' thuis en ik ga er aan onderdoor.
Voor hem en mij, moet hij aan huis. Het stadium van medelijden ben ik voorbij, ik wil RUST en thuis komt het met hem toch niet meer goed. Ideaal zou zijn, mijns inziens, een opname waar aan zijn problemen en verslaving wordt gewerkt. En dat ik een beetje tot rust kan komen eer ik eraan onderdoor ga, want daar zit het niet ver vanaf....
Probleem 1. Ze willen hem nergens met spoed opnemen, ook niet na die overdosis medicijnen.
Probleem 2. Zoon vindt zichzelf niet verslaafd, dus wil DAAR iig ook niet voor behandeld worden.
Wie heeft advies?
zaterdag 12 december 2020 om 10:37
Het op mijzelf moeten staan is echt mijn redding geweest. Hulp heb ik daarna ook zelf gezocht. Omdat ik het wilde.
Toen ik jong was had je nog geen kamerbegeleiding ed, maar ik weet dat ook daar enorm fijne resultaten mee behaald worden.
Ik ben nog altijd benieuwd wat mij te wachten staat -mijn puber is nu 12 jaar- maar ik heb in ieder geval een pak persoonlijke bagage en ervaring.
zaterdag 12 december 2020 om 10:38
Jij maakt er een ander ding van. Dit is geen mannen/vrouwen ding. Dit gaat ook over schelden tegen balie medewerkers/politie/mensen die je dwars zitten. Waardoor mensen je uit de weg gaan/toegeven enz. Maar het werkt wel
zaterdag 12 december 2020 om 10:38
Ik stuur je een pb als dat oké is? Mijn zoon heeft sinds 2 jaar de diagnose ODD.Ellabella007 schreef: ↑12-12-2020 10:13Mijn zoon heeft odd (niet gediagnosticeerd want hij weigert mee te werken) maar odd is echt wel de overtreffende trap van adhd. Ik zou willen dat het alleen adhd was. Hij heeft daarbij ook nog ass en een torenhoog iq
Not my circus, not my monkeys
zaterdag 12 december 2020 om 10:39
Jep. Ook het dom voelen herken ik. Ik heb pas heel erg laat ontdekt dat ik niet dom of lui was, maar puur op een heel andere manier informatie verwerkte dan de gemiddelde leerling.suzyqfive schreef: ↑12-12-2020 10:37Dat hoeft niet hè. Mij zoon geeft aan dat ie het echt heel fijn had als kind thuis (beide huizen) maar dat hij zich op school niet gehoord voelde. Als hoogebegaafde ADD’er had ie op school begeleiding nodig en leraren die hem begrepen. Dat was niet zo waardoor hij zich dom voelde op school (herkenbaar voor mij), leraren zagen hem als lui en hij kreeg veel onrust in zijn hoofd. Het is misgegaan toen hij ging blowen. Ik heb destijds nog een beter passende school gezocht voor hem maar zijn vader wilde het nog een kans geven op zijn huidige school. Een school die zei: wij zijn een school voor havo/vwo en dus moeten de kinderen het zelf kunnen... Uiteindelijk is ie toch naar die school gegaan die we eerder op het oog hadden omdat ie van school moest ivm te vaak doubleren. Alleen kon ie toen geen havo meer doen.
De hyperfocus is heel fijn als je echt ergens pure kennis over op wil doen. Daarnaast weet ik van heel veel dingen wel iets. De manier waarop je tegenwoordig kunt leren en hoeveel informatie er voor het oprapen ligt door internet is voor mij echt voeding.
zaterdag 12 december 2020 om 10:41
Oh! Dit is geen fijne reactie. Heb je zelf pubers/ adolescenten?
zaterdag 12 december 2020 om 10:47
Klinkt heel makkelijk.. maar zo simpel is het niet. En ja.. ik snap als je zelf model kinderen hebt met de gemiddelde puberstreken dan doe je dit misschien wel , maar bij een kind (want ondanks leeftijd is en blijft het je kind) die zo in de war is en van het pad af raakt is het geen kwestie van zomaar eruit gooien.
Wat vaak helpt of kan helpen is idd begeleid op zijn bek laten gaan en zelf hele duidelijke grenzen stellen. Ook begeleid wonen kan een hele goede stap zijn. Maar zomaar op straat gooien en zoek het maar uit doet niemand goed
Heb je zelf kinderen ?
zaterdag 12 december 2020 om 10:49
Wat moet deze situatie zwaar voor je zijn!
Is je zoon normaal begaafd of heeft hij misschien ook leerproblemen?
Zijn er nog mensen in jullie netwerk waar hij een goede band mee heeft en die invloed zouden kunnen hebben op hem? Ik zag dat eerder MDFT werd geopperd en een van de werkzame ingrediënten van die behandeling is het inzetten van het netwerk. Lijkt me overigens een passende behandeling omdat er geen motivatie nodig is vanuit de jongere en er ook wordt ingezet op steun voor jou.
Zoals eerder gezegd is, op een opname hoef je niet te rekenen zolang je zoon geen ziektebesef heeft en hij zichzelf niets aandoet. Helaas sta je tegenwoordig zelfs na een suïcidepoging ook zo weer buiten; beddentekort.
Wat voor hulpverlening is er nu betrokken? Vanuit de ggz of een andere hoek? Veel ggz instellingen hebben fact teams voor de (18-23 jaar), dat is bemoeizorg voor jongeren zoals jouw zoon.
Trek aan de bel bij de huidige hulpverlening, de huisarts of het cjg. Een veilig thuis melding kan ook aangezien er sprake is van verbaal geweld in huis.
Is je zoon normaal begaafd of heeft hij misschien ook leerproblemen?
Zijn er nog mensen in jullie netwerk waar hij een goede band mee heeft en die invloed zouden kunnen hebben op hem? Ik zag dat eerder MDFT werd geopperd en een van de werkzame ingrediënten van die behandeling is het inzetten van het netwerk. Lijkt me overigens een passende behandeling omdat er geen motivatie nodig is vanuit de jongere en er ook wordt ingezet op steun voor jou.
Zoals eerder gezegd is, op een opname hoef je niet te rekenen zolang je zoon geen ziektebesef heeft en hij zichzelf niets aandoet. Helaas sta je tegenwoordig zelfs na een suïcidepoging ook zo weer buiten; beddentekort.
Wat voor hulpverlening is er nu betrokken? Vanuit de ggz of een andere hoek? Veel ggz instellingen hebben fact teams voor de (18-23 jaar), dat is bemoeizorg voor jongeren zoals jouw zoon.
Trek aan de bel bij de huidige hulpverlening, de huisarts of het cjg. Een veilig thuis melding kan ook aangezien er sprake is van verbaal geweld in huis.
anoniem_73870 wijzigde dit bericht op 12-12-2020 10:51
6.93% gewijzigd
zaterdag 12 december 2020 om 10:49
Sterker nog, ik denk dat je veel te lief voor hem geweest bent!!amarisa schreef: ↑12-12-2020 10:04Vind ik hem op het moment alleen maar lastig? Voornamelijk wel ja!!! Ik zie een jongen die hulp nodig heeft, maar dat niet wil. Als je dagelijks wordt geintimideerd, uitgescholden voor kankerhoer en zelfs NOG ergerere dingen, dan wil je na zoveel jaar hulp aanbieden, begrip tonen, liefde geven enzenz, nog maar 1 ding.... RUST.
Klopt, mss heeft hij zijn jeugd als vreselijk ervaren, maar om maar aan te geven dat ik altijd hele leuke dingen met hem heb gedaan, hij veel liefde en aandacht heeft gehad, ik er altijd was voor hem, hordes vriendjes hier mochten logeren, de hele zolder verbouwd kon worden, enzenz.
Daarom heeft hij nu geen ruggengraat en kiest de makkelijkste weg.
Misschien het beste hem uit huis laten zetten, als dat kan.
En het is geen puber meer he.
Misschien kleine troost: de hersens zijn pas volgroeid bij 25 jaar.
zaterdag 12 december 2020 om 11:01
Dit is niet jouw schuld Amarisa. Wat jij beschrijft komt heel veel voor. In gezinnen met twee ouders, in eenoudergezinnen...
Meestal komt het weer goed, vaak komen dergelijke jongens en meiden tot inkeer wanneer de hersenstructuren goed zijn aangelegd. In de puberteit zijn zoveel kinderen "in de war" en ze maken de meest bizarre keuzes omdat ze veel niet kunnen overzien. Jouw zoon heeft geen nare jeugd gehad, ik geloof je daar volledig in.
En hoe je dit moet aanpakken? Probeer de tips waar je wat in ziet. Soms helpt iets, soms werkt het ook totaal niet. Het is wel naar dat je zoon zoveel middelen gebruikt: pubers doen dat vaak om rust in dat onrustige hoofd te krijgen.
Hulp op dit gebied is wel nodig denk ik.
En verder? Voor jou is het beter wanneer hij ergens anders gaat wonen denk ik, al zal je altijd "bij hem zijn" omdat je ongerust over hem blijft.
Dit is een nare, lastige periode voor jou als moeder en ik wens jou en je zoon alle goeds.
Meestal komt het weer goed, vaak komen dergelijke jongens en meiden tot inkeer wanneer de hersenstructuren goed zijn aangelegd. In de puberteit zijn zoveel kinderen "in de war" en ze maken de meest bizarre keuzes omdat ze veel niet kunnen overzien. Jouw zoon heeft geen nare jeugd gehad, ik geloof je daar volledig in.
En hoe je dit moet aanpakken? Probeer de tips waar je wat in ziet. Soms helpt iets, soms werkt het ook totaal niet. Het is wel naar dat je zoon zoveel middelen gebruikt: pubers doen dat vaak om rust in dat onrustige hoofd te krijgen.
Hulp op dit gebied is wel nodig denk ik.
En verder? Voor jou is het beter wanneer hij ergens anders gaat wonen denk ik, al zal je altijd "bij hem zijn" omdat je ongerust over hem blijft.
Dit is een nare, lastige periode voor jou als moeder en ik wens jou en je zoon alle goeds.
zaterdag 12 december 2020 om 11:07
Wat ontzettend naar to, en dan sta je er ook alleen voor. Lijkt me heel zwaar.
Heb je buiten al het gescheld e gedoe een goede band met hem? Ooit gehad?
Zijn lijkt ne echt een schreuw om hulp, dat hij zich door anderen niet begrepen voelt.
Maar tegelijkertid denk ik dat je te lang iver jouw grenzen hee hebt laten gaan, jij bent er ook nog! Ik zou grenzen gaan stellen. Bv hij mg bij je blijven wonen mits hij zich laat opnemen.
Begeleid wonen lijkt me ook een goede optie.
Maar to denk aan jezelf, want op dit moment dea je volgens mij niet met je zoon maar deal je met zijn verslaving/een verslaafde. Vreselijke ziekte.
En dit wordt alleen maar erger als hij niet goed geholpen wordt.
Heeeel veel sterkte.
Heb je buiten al het gescheld e gedoe een goede band met hem? Ooit gehad?
Zijn lijkt ne echt een schreuw om hulp, dat hij zich door anderen niet begrepen voelt.
Maar tegelijkertid denk ik dat je te lang iver jouw grenzen hee hebt laten gaan, jij bent er ook nog! Ik zou grenzen gaan stellen. Bv hij mg bij je blijven wonen mits hij zich laat opnemen.
Begeleid wonen lijkt me ook een goede optie.
Maar to denk aan jezelf, want op dit moment dea je volgens mij niet met je zoon maar deal je met zijn verslaving/een verslaafde. Vreselijke ziekte.
En dit wordt alleen maar erger als hij niet goed geholpen wordt.
Heeeel veel sterkte.
zaterdag 12 december 2020 om 11:09
Oh wacht even, dit is niet wat ik met mijn posting bedoelde he. Ik wilde alleen aangeven dat zoon er anders tegenaan kan kijken. Niet TO de volledige verantwoording draagt en het haar schuld zou zijn.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
zaterdag 12 december 2020 om 11:10
Confronterend topic dit. Hier is het (nog?) niet zo erg, maar zoon is zestien. Hij heeft ook add en is hb, maakt een potje van school en loopt veel te schreeuwen tegenwoordig. Met z’n hobby’s is hij bloedfanatiek, maar voor alles wat ‘moet’ moeten we hem de hele tijd aansporen, controleren, voor hem denken. En hij legt voor alles wat mis gaat de schuld buiten zichzelf.
Ik heb de geldkraan volledig dichtgedraaid, zelfs de kapper mag hij zelf gaan bekostigen. Voor niks gaat de zon op en het minste wat we kunnen verwachten is fatsoenlijk gedrag.
Ik heb hem twee keer betrapt op blowen, en heb drugstesten in huis gehaald die hij elke week mag doen. Sommigen vinden dat overdreven, maar ik heb te veel slechte voorbeelden in m’n omgeving om hier tolerant tegenover te staan.
Hij moet in rap tempo meer verantwoordelijkheid gaan nemen. Als we alles voor hem blijven regelen moet hij het alsnog gaan leren op z’n negentiende. Maar ik vind het wel moeilijk en zwaar, en weet niet wat het juiste is. Man is een stuk milder voor hem, en vraagt zich af of hij wel al in staat is om z’n zaakjes zelf te regelen. Zo heeft zoon een nieuwe baan waar hij vijf dingen voor moest regelen. Twee uur voordat z’n eerste dienst begon, kwam hij erachter dat hij nog niets geregeld had, boos is hij dan dat we niet meteen klaarstaan om de dingen op te lossen! Man gaat hem dan toch helpen om die dingen nog op orde te krijgen, terwijl ik denk: “Zoek het zelf maar uit. Je moet het NU leren.”
Sorry voor mijn eigen verhaal TO, je hebt er niet zo veel aan, maar ik denk dat wij helemaal niet zo ver verwijderd zitten van het scenario van sommige zonen hier. En vraag me af of en hoe ik dat kan voorkomen.
Ik denk trouwens dat ik deze post straks weer weghaal.
Ik heb de geldkraan volledig dichtgedraaid, zelfs de kapper mag hij zelf gaan bekostigen. Voor niks gaat de zon op en het minste wat we kunnen verwachten is fatsoenlijk gedrag.
Ik heb hem twee keer betrapt op blowen, en heb drugstesten in huis gehaald die hij elke week mag doen. Sommigen vinden dat overdreven, maar ik heb te veel slechte voorbeelden in m’n omgeving om hier tolerant tegenover te staan.
Hij moet in rap tempo meer verantwoordelijkheid gaan nemen. Als we alles voor hem blijven regelen moet hij het alsnog gaan leren op z’n negentiende. Maar ik vind het wel moeilijk en zwaar, en weet niet wat het juiste is. Man is een stuk milder voor hem, en vraagt zich af of hij wel al in staat is om z’n zaakjes zelf te regelen. Zo heeft zoon een nieuwe baan waar hij vijf dingen voor moest regelen. Twee uur voordat z’n eerste dienst begon, kwam hij erachter dat hij nog niets geregeld had, boos is hij dan dat we niet meteen klaarstaan om de dingen op te lossen! Man gaat hem dan toch helpen om die dingen nog op orde te krijgen, terwijl ik denk: “Zoek het zelf maar uit. Je moet het NU leren.”
Sorry voor mijn eigen verhaal TO, je hebt er niet zo veel aan, maar ik denk dat wij helemaal niet zo ver verwijderd zitten van het scenario van sommige zonen hier. En vraag me af of en hoe ik dat kan voorkomen.
Ik denk trouwens dat ik deze post straks weer weghaal.
anoniem_400771 wijzigde dit bericht op 12-12-2020 11:18
1.73% gewijzigd
zaterdag 12 december 2020 om 11:17
Aankloppen kan in sommige gevallen hoor. Bij ons mag je dan langskomen en helpen wij met de verdere procedure en in het contact met de gemeente als wij denken dat het een match is. Zo niet verwijzen wij door naar andere organisaties/wegen.Luci_Mster2 schreef: ↑12-12-2020 09:19Daar kan je niet zomaar aankloppen nee. Maar ze kan zich wel laten informeren hoe ze daar uiteindelijke wel misschien kan aankloppen, of eigenlijk hoe zoon daar misschien kan aankloppen. Want hij is 19.
Huisarts of gemeente inderdaad. Of de GGZ, gewoon allemaal bellen.
zaterdag 12 december 2020 om 11:21
Ik werk zelf nu als leerlingbegeleider (eerst als docent maar ben volledig afgekeurd). En ik probeer collega’s mee te geven dat ongeveer 20% van de leerlingen niets kan met het bottum-up leren. Bij BU bied je eerst kleine stukjes van de stof aan om daarna tot een geheel te komen. Dit is ook hoe het onderwijs (vrijwel overal in de wereld) werkt en dat werkt voor linksbreinige personen heel goed maar voor de 20% rechtsbreinigen niet. Die moeten eerst een geheel zien en dat uitspitten. Die denken vaak in plaatjes en hebben daardoor een iets langere verwerkingstijd. En zeker bij sommige talen is dat lastig want dan moet je naast de vertaling van tekst überhaupt naar een vertaling van een plaatje naar een vertaling in de andere taal. Overigens gaat dit in je hersenen wel snel maar er moet meer verwerkt worden.KataTonDemonaEaytoy schreef: ↑12-12-2020 10:39Jep. Ook het dom voelen herken ik. Ik heb pas heel erg laat ontdekt dat ik niet dom of lui was, maar puur op een heel andere manier informatie verwerkte dan de gemiddelde leerling.
De hyperfocus is heel fijn als je echt ergens pure kennis over op wil doen. Daarnaast weet ik van heel veel dingen wel iets. De manier waarop je tegenwoordig kunt leren en hoeveel informatie er voor het oprapen ligt door internet is voor mij echt voeding.
Ook ik voelde mij daardoor altijd dom en pas op mijn 20e bleek ik UHB te zijn, toen voor kennisgeving aangenomen. Ook bij zoon destijds. Want wat kan je ermee? Toen nog niet veel. Maar een van mijn dochters is ook uhb en toen ben ik me er meer in gaan verdiepen omdat ze echt helemaal vast liep in groep 3 en niet meer wilde leven... (helemaal goed gekomen gelukkig).
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
zaterdag 12 december 2020 om 11:22
mybestfriend schreef: ↑12-12-2020 11:10
Ik heb hem twee keer betrapt op blowen, en heb drugstesten in huis gehaald die hij elke week mag doen. Sommigen vinden dat overdreven, maar ik heb te veel slechte voorbeelden in m’n omgeving om hier tolerant tegenover te staan.
Hij moet in rap tempo meer verantwoordelijkheid gaan nemen. Als we alles voor hem blijven regelen moet hij het alsnog gaan leren op z’n negentiende. Maar ik vind het wel moeilijk en zwaar, en weet niet wat het juiste is. Man is een stuk milder voor hem, en vraagt zich af of hij wel al in staat is om z’n zaakjes zelf te regelen. Zo heeft zoon een nieuwe baan waar hij vijf dingen voor moest regelen. Twee uur voordat z’n eerste dienst begon, kwam hij erachter dat hij nog niets geregeld had, boos is hij dan dat we niet meteen klaarstaan om de dingen op te lossen! Man gaat hem dan toch helpen om die dingen nog op orde te krijgen, terwijl ik denk: “Zoek het zelf maar uit. Je moet het NU leren.”
Dat van die drugstesten is inderdaad zwaar over the top, wat wil je ermee bereiken?
En wat het laatste betreft; dan regel je toch niks? Leert hij het vanzelf. Jammer dat ie al 19 is, maar dit lijkt mij juist de leeftijd bij uitstek om met vallen en opstaan eigen verantwoording te gaan nemen.
zaterdag 12 december 2020 om 11:23
En dat is de juiste houding, zou ik een voorbeel aan kunnen nemen en dat ga ik ook doen.mybestfriend schreef: ↑12-12-2020 11:10Confronterend topic dit. Hier is het (nog?) niet zo erg, maar zoon is zestien. Hij heeft ook add en is hb, maakt een potje van school en loopt veel te schreeuwen tegenwoordig. Met z’n hobby’s is hij bloedfanatiek, maar voor alles wat ‘moet’ moeten we hem de hele tijd aansporen, controleren, voor hem denken. En hij legt voor alles wat mis gaat de schuld buiten zichzelf.
Ik heb de geldkraan volledig dichtgedraaid, zelfs de kapper mag hij zelf gaan bekostigen. Voor niks gaat de zon op en het minste wat we kunnen verwachten is fatsoenlijk gedrag.
Ik heb hem twee keer betrapt op blowen, en heb drugstesten in huis gehaald die hij elke week mag doen. Sommigen vinden dat overdreven, maar ik heb te veel slechte voorbeelden in m’n omgeving om hier tolerant tegenover te staan.
Hij moet in rap tempo meer verantwoordelijkheid gaan nemen. Als we alles voor hem blijven regelen moet hij het alsnog gaan leren op z’n negentiende. Maar ik vind het wel moeilijk en zwaar, en weet niet wat het juiste is. Man is een stuk milder voor hem, en vraagt zich af of hij wel al in staat is om z’n zaakjes zelf te regelen. Zo heeft zoon een nieuwe baan waar hij vijf dingen voor moest regelen. Twee uur voordat z’n eerste dienst begon, kwam hij erachter dat hij nog niets geregeld had, boos is hij dan dat we niet meteen klaarstaan om de dingen op te lossen! Man gaat hem dan toch helpen om die dingen nog op orde te krijgen, terwijl ik denk: “Zoek het zelf maar uit. Je moet het NU leren.”
Sorry voor mijn eigen verhaal TO, je hebt er niet zo veel aan, maar ik denk dat wij helemaal niet zo ver verwijderd zitten van het scenario van sommige zonen hier. En vraag me af of en hoe ik dat kan voorkomen.
Ik denk trouwens dat ik deze post straks weer weghaal.
zaterdag 12 december 2020 om 11:25
Wat een rot situatie. Ik zou graag mijn eigen ervaring met je delen.
Ik was zelf namelijk ook zo’n ontspoorde puber. En zo lang ik thuis woonde bleef het slecht (er) met mij gaan. Ook omdat ik mijn eigen gang wilde gaan, wat natuurlijk niet kon met een bezorgde moeder.
Uiteindelijk ben ik op straat terecht gekomen, waar ik jaren op straat heb geleefd. En waar ik ook anderen tegen kwam in hetzelfde schuitje.
Er zijn veel jongeren waarbij uiteindelijk de ogen worden geopend en zélf de keuze maken om hun leven te beteren. Meestal moet er van alles gebeuren om te ontdekken dat dit niet het leven is wat gewenst is.
Uiteindelijk geloof ik dat dit ook de beste optie is: jouw zoon op zichzelf laten wonen en loslaten. En er natuurlijk voor hem zijn als hij écht hulp wilt om zijn leven te beteren.
Zolang hij niet uit zichzelf de keuze maakt blijf je voor hem pleisters plakken.
Dat werkt averechts. Hij zal het zelf moeten doen. Mij is het gelukt. En doordat ik het zelf heb moeten doen ben ik nu heel zelfredzaam.
Heel veel sterkte!
Ik was zelf namelijk ook zo’n ontspoorde puber. En zo lang ik thuis woonde bleef het slecht (er) met mij gaan. Ook omdat ik mijn eigen gang wilde gaan, wat natuurlijk niet kon met een bezorgde moeder.
Uiteindelijk ben ik op straat terecht gekomen, waar ik jaren op straat heb geleefd. En waar ik ook anderen tegen kwam in hetzelfde schuitje.
Er zijn veel jongeren waarbij uiteindelijk de ogen worden geopend en zélf de keuze maken om hun leven te beteren. Meestal moet er van alles gebeuren om te ontdekken dat dit niet het leven is wat gewenst is.
Uiteindelijk geloof ik dat dit ook de beste optie is: jouw zoon op zichzelf laten wonen en loslaten. En er natuurlijk voor hem zijn als hij écht hulp wilt om zijn leven te beteren.
Zolang hij niet uit zichzelf de keuze maakt blijf je voor hem pleisters plakken.
Dat werkt averechts. Hij zal het zelf moeten doen. Mij is het gelukt. En doordat ik het zelf heb moeten doen ben ik nu heel zelfredzaam.
Heel veel sterkte!
zaterdag 12 december 2020 om 11:26
suzyqfive schreef: ↑12-12-2020 11:21Ik werk zelf nu als leerlingbegeleider (eerst als docent maar ben volledig afgekeurd). En ik probeer collega’s mee te geven dat ongeveer 20% van de leerlingen niets kan met het bottum-up leren. Bij BU bied je eerst kleine stukjes van de stof aan om daarna tot een geheel te komen. Dit is ook hoe het onderwijs (vrijwel overal in de wereld) werkt en dat werkt voor linksbreinige personen heel goed maar voor de 20% rechtsbreinigen niet. Die moeten eerst een geheel zien en dat uitspitten. Die denken vaak in plaatjes en hebben daardoor een iets langere verwerkingstijd. En zeker bij sommige talen is dat lastig want dan moet je naast de vertaling van tekst überhaupt naar een vertaling van een plaatje naar een vertaling in de andere taal. Overigens gaat dit in je hersenen wel snel maar er moet meer verwerkt worden.
Ook ik voelde mij daardoor altijd dom en pas op mijn 20e bleek ik UHB te zijn, toen voor kennisgeving aangenomen. Ook bij zoon destijds. Want wat kan je ermee? Toen nog niet veel. Maar een van mijn dochters is ook uhb en toen ben ik me er meer in gaan verdiepen omdat ze echt helemaal vast liep in groep 3 en niet meer wilde leven... (helemaal goed gekomen gelukkig).
Heel herkenbaar. Ik zat nog in een leersysteem waar alles volgens het gemiddelde ging. Lesstof werd aangeboden voor wat de gemiddelde, normaal lerende leerling op kon nemen zonder uitzonderingen.
Nu mag je ook ergens anders in uitblinken -ik ben bijvoorbeeld een goede schrijver- en krijg je de kans om te ontwikkelen.
Mijn oudste doet HAVO/VWO en die zie ik worstelen met bijvoorbeeld wiskunde, en het mooie is dat wiskunde niet meer noodzakelijk is om in andere dingen te mogen ontwikkelen. Ze heeft wel een talenknobbel en tekentalent en doet het goed in geschiedenis en natuur.
MAVO en MEAO was voor mij een dikke marteling waar ik gewoon niet doorheen kwam vanwege de ongelooflijk dorre en saaie manier waarop stof werd aangeboden.
zaterdag 12 december 2020 om 11:27
Als je het echt zat bent moet je hem uit huis zetten. Ik weet van een stel die dat heeft gedaan na een soort gelijk verhaal dat de zoon zich eigen rot geschrokken is en heel rap volwassen is geworden. Ik weet niet of je dat kan, maar uiteindelijk is dat misschien nog de enige oplossing. Nogmaals ik zou zijn ziektekosten blijven betalen. Misschien zonde van je geld, maar het is verplicht en jij bent helaas financieel verantwoordelijk als ouder (net als zijn vader).
zaterdag 12 december 2020 om 11:31
My Best Friend, je kan er nu nog invloed op uitoefenen en je kan als ouders nu nog dwingen dingen te doen en met hulpverlening. Je hebt helemaal gelijk als je zegt dat hij het zelf moet leren en zelf ertegenaan moet lopen dat als hij niets doet er dingen fout gaan. Zo deden we dat ook met mijn zoon. Ik voed mijn kinderen sowieso op met het idee: help mij het zelf te doen (oudste twee zaten ook op een montessoribasisschool). Alleen de ADD maakt nog wel eens dat dat niet altijd lukt. Ik hielp hem wel te helpen herinneren maar hij moest dan zelf dingen regelen. Ze zijn echter vaak nog wat meer handelingsverlegen dan we denken, wat dan weer tot uitstel leidt. ADD’ers moeten niet teveel in een keer moeten doen.
Veel wijsheid voor jullie.
Veel wijsheid voor jullie.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
zaterdag 12 december 2020 om 11:31
Ik kan goed begrijpen dat je heel veel frustratie voelt jegens je zoon. Maar ADD is wel echt een beperking (ik heb het zelf) dus verwachten dat hij het nu moet leren is niet reeel. Daar kan hij nou net niets aan doen. Hij is natuurlijk ook ontzettend gefrustreerd. Ik denk dat je toch echt in je achterhoofd zal moeten houden dat hij bepaalde dingen gewoon (nog) niet kan. Het heeft bij mij echt jaren geduurd (pas op latere leeftijd ADD geconstateerd) voor ik enigzins gestructureerd kon werken. Ik heb echt lang gedacht dat ik dom en anders was omdat ik gewone en 'makkelijke' dingen niet kon. Terwijl ik dus een goed een WO opleiding en nu een hele zware aanvullende opleiding heb afgerond. Maar ik begrijp echt dat je met je handen in het haar zit en op alle mogelijke manieren probeert je zoon te helpen. Maar verwachten dat hij iets kan wat niet (nog) haalbaar is, is mi niet de manier. Vergis je niet jouw zoon wordt constant geconfronteerd met falen, dit vindt hij niet alleen maar ook zijn omgeving, dat is echt heel zwaar om mee om te gaan, en hij is pas 16.mybestfriend schreef: ↑12-12-2020 11:10Confronterend topic dit. Hier is het (nog?) niet zo erg, maar zoon is zestien. Hij heeft ook add en is hb, maakt een potje van school en loopt veel te schreeuwen tegenwoordig. Met z’n hobby’s is hij bloedfanatiek, maar voor alles wat ‘moet’ moeten we hem de hele tijd aansporen, controleren, voor hem denken. En hij legt voor alles wat mis gaat de schuld buiten zichzelf.
Ik heb de geldkraan volledig dichtgedraaid, zelfs de kapper mag hij zelf gaan bekostigen. Voor niks gaat de zon op en het minste wat we kunnen verwachten is fatsoenlijk gedrag.
Ik heb hem twee keer betrapt op blowen, en heb drugstesten in huis gehaald die hij elke week mag doen. Sommigen vinden dat overdreven, maar ik heb te veel slechte voorbeelden in m’n omgeving om hier tolerant tegenover te staan.
Hij moet in rap tempo meer verantwoordelijkheid gaan nemen. Als we alles voor hem blijven regelen moet hij het alsnog gaan leren op z’n negentiende. Maar ik vind het wel moeilijk en zwaar, en weet niet wat het juiste is. Man is een stuk milder voor hem, en vraagt zich af of hij wel al in staat is om z’n zaakjes zelf te regelen. Zo heeft zoon een nieuwe baan waar hij vijf dingen voor moest regelen. Twee uur voordat z’n eerste dienst begon, kwam hij erachter dat hij nog niets geregeld had, boos is hij dan dat we niet meteen klaarstaan om de dingen op te lossen! Man gaat hem dan toch helpen om die dingen nog op orde te krijgen, terwijl ik denk: “Zoek het zelf maar uit. Je moet het NU leren.”
Sorry voor mijn eigen verhaal TO, je hebt er niet zo veel aan, maar ik denk dat wij helemaal niet zo ver verwijderd zitten van het scenario van sommige zonen hier. En vraag me af of en hoe ik dat kan voorkomen.
Ik denk trouwens dat ik deze post straks weer weghaal.
zaterdag 12 december 2020 om 11:33
Het is veel breder inderdaad, maar veel patronen in destructieve relaties gaan terug naar de jeugd. Zo'n patroon waarin TO met haar zoon terecht is gekomen, is funest.
