Kinderen
alle pijlers
Woest kind.
zondag 14 juni 2009 om 19:10
Behoorlijk ten einde raad.
Mijn tienjarige voelt zich aangevallen bij wat ik ook zeg of doe.
Feilloos ben ik niet, en daar maakt hij dan ook handig gebruik van, door mij te beschuldigen van ongewenst gedrag om vooral maar de aandacht af te leiden van zijn ongewenste gedrag.
Hulp is onderweg maar het duurt nog even voordat die effectief is en op dit moment zitten we zo ongeveer in een crisis.
Aangezien er hier al wat mensen puberjaren overleefd hebben de volgende vragen:
Wat doe je als een groot kind weigert een bepaalde sanctie te ondergaan? Welke sanctie hebben jullie ingesteld als naar kamer sturen of op bank laten zitten 'het niet meer doen'.
Wat doe je als werkelijk elk woord wat je zegt leidt tot een ellenlange discussie, liefst met beschuldigingen, als er zelfs keihard wordt beweerd dat je liegt als je iets vaststelt wat je met eigen oren hebt gehoord of met eigen ogen hebt gezien?
Wat doe je als er spullen dreigen stuk te gaan aan woede?
Wat doe je als het woedende kind zich afreageert op de andere kinderen omdat hij bij jou niets bereikt?
NB: suggesties als 'ga even buiten tien rondjes lopen, of bind je skeelers onder en ga je lekker afreageren daarop' leveren nul resultaat op. Ik zit nu dus al met een hangjongere in huis. Heb het gevoel alsof ik op eieren moet lopen om hem rustig te houden zodat hij de buren niet verstoort -doe dat niet, overigens, dat heb ik eerder in mijn leven al te veel moeten doen-
Mijn tienjarige voelt zich aangevallen bij wat ik ook zeg of doe.
Feilloos ben ik niet, en daar maakt hij dan ook handig gebruik van, door mij te beschuldigen van ongewenst gedrag om vooral maar de aandacht af te leiden van zijn ongewenste gedrag.
Hulp is onderweg maar het duurt nog even voordat die effectief is en op dit moment zitten we zo ongeveer in een crisis.
Aangezien er hier al wat mensen puberjaren overleefd hebben de volgende vragen:
Wat doe je als een groot kind weigert een bepaalde sanctie te ondergaan? Welke sanctie hebben jullie ingesteld als naar kamer sturen of op bank laten zitten 'het niet meer doen'.
Wat doe je als werkelijk elk woord wat je zegt leidt tot een ellenlange discussie, liefst met beschuldigingen, als er zelfs keihard wordt beweerd dat je liegt als je iets vaststelt wat je met eigen oren hebt gehoord of met eigen ogen hebt gezien?
Wat doe je als er spullen dreigen stuk te gaan aan woede?
Wat doe je als het woedende kind zich afreageert op de andere kinderen omdat hij bij jou niets bereikt?
NB: suggesties als 'ga even buiten tien rondjes lopen, of bind je skeelers onder en ga je lekker afreageren daarop' leveren nul resultaat op. Ik zit nu dus al met een hangjongere in huis. Heb het gevoel alsof ik op eieren moet lopen om hem rustig te houden zodat hij de buren niet verstoort -doe dat niet, overigens, dat heb ik eerder in mijn leven al te veel moeten doen-
zondag 21 juni 2009 om 01:02
Bij mij was het inderdaad zo'n beetje dagelijkse kost. Soms trek je dat ff niet meer en soms kun je laconiek je schouders ophalen en denken 'bekijk het maar'.
Ik zou nog terugkomen op de rest van je opening post. Bij deze:
quote:Wat doe je als werkelijk elk woord wat je zegt leidt tot een ellenlange discussie, liefst met beschuldigingen, als er zelfs keihard wordt beweerd dat je liegt als je iets vaststelt wat je met eigen oren hebt gehoord of met eigen ogen hebt gezien?
Hier gaat meneer ook graag de discussie aan. Over politiek, maatschappij e.t.c. wil ik dat best als ik er voldoende energie voor heb. In de dagelijkse dingen hou ik dat dus zo kort mogelijk.
Ik zeg wat ik ervan vind, luister naar zijn argumenten. Zie ik er wat in, stel ik een compromis voor of ga voor zijn kant. Zie ik er niks in, dan is het jammer maar dan gebeurt het gewoon op de manier waarvan ik vind dat het moet gebeuren. En wil meneer ook geen compromis, dan heeft hij pech gehad en trekt hij aan het kortste eind.
Keihard beweren dat 'mam' liegt terwijl we beiden weten dat het niet zo is en ik een graftakkehekel aan liegen heb, ben je bij mij aan het verkeerde adres. Dat zeg ik dan ook en vervolgens loop ik weg en is het gesprek beëindigd. Kan hij nog mopperen of wat lulligs of whatever zeggen, daar reageer ik dan niet meer op, kaken op elkaar en iets anders gaan doen in huis.
quote:Wat doe je als er spullen dreigen stuk te gaan aan woede?
Ingrijpen, je spullen kun je niet zomaar laten slopen. Dat is van de gekke. Ik zei altijd: Je mag best boos zijn maar we gaan hier niks slopen! Doe je het toch, is dit de consequentie:
Kan hij het betalen. Hetzij door klusjes voor jou te doen totdat het afbetaald is of door zijn zakgeld net zo lang niet te krijgen tot het bedrag voldaan is. Of hij moet het repareren. Wil hij dat laatste niet, nou, dan niet internetten of tv kijken of wat dan ook waar je 'macht' over hem hebt tot het wél gedaan is.
Dit is soms heel erg moeilijk om allemaal te doen maar als je dit blijft volhouden, met bloed, letterlijk zweet en letterlijk tranen, dan zal hij op een gegeven moment echt langzaamaan (wat) in gaan binden. Door het probleem bij hem te leggen en veel minder de ellende voor jou.
quote:Wat doe je als het woedende kind zich afreageert op de andere kinderen omdat hij bij jou niets bereikt?
De andere kinderen bij hem vandaan halen zodat hij ze niks meer kán doen. Spreek ook met hen af dat ze naar jou luisteren op zo'n moment en ook de ruimte verlaten. In de hitte van de strijd wil je natuurlijk niet ook nog met hen in discussie.
Als hij weer rustig is en het uitgepraat is kunnen de andere kinderen weer in dezelfde ruimte komen als ze dat willen.
Zolang mijn zoon redelijk meewerkte, zijn klusjes in huis deed, mocht hij verder doen wat hij wilde met zijn vrije tijd. Als hij dan de hele dag achter de pc wilde hangen, vond ik dat prima.
Verder probeerde ik zelf altijd extra redelijk te blijven en rustig. Zoveel mogelijk niet meegaan in zijn woede. En alleen een keer heel boos worden als het echt te bont werd.
Ik zou nog terugkomen op de rest van je opening post. Bij deze:
quote:Wat doe je als werkelijk elk woord wat je zegt leidt tot een ellenlange discussie, liefst met beschuldigingen, als er zelfs keihard wordt beweerd dat je liegt als je iets vaststelt wat je met eigen oren hebt gehoord of met eigen ogen hebt gezien?
Hier gaat meneer ook graag de discussie aan. Over politiek, maatschappij e.t.c. wil ik dat best als ik er voldoende energie voor heb. In de dagelijkse dingen hou ik dat dus zo kort mogelijk.
Ik zeg wat ik ervan vind, luister naar zijn argumenten. Zie ik er wat in, stel ik een compromis voor of ga voor zijn kant. Zie ik er niks in, dan is het jammer maar dan gebeurt het gewoon op de manier waarvan ik vind dat het moet gebeuren. En wil meneer ook geen compromis, dan heeft hij pech gehad en trekt hij aan het kortste eind.
Keihard beweren dat 'mam' liegt terwijl we beiden weten dat het niet zo is en ik een graftakkehekel aan liegen heb, ben je bij mij aan het verkeerde adres. Dat zeg ik dan ook en vervolgens loop ik weg en is het gesprek beëindigd. Kan hij nog mopperen of wat lulligs of whatever zeggen, daar reageer ik dan niet meer op, kaken op elkaar en iets anders gaan doen in huis.
quote:Wat doe je als er spullen dreigen stuk te gaan aan woede?
Ingrijpen, je spullen kun je niet zomaar laten slopen. Dat is van de gekke. Ik zei altijd: Je mag best boos zijn maar we gaan hier niks slopen! Doe je het toch, is dit de consequentie:
Kan hij het betalen. Hetzij door klusjes voor jou te doen totdat het afbetaald is of door zijn zakgeld net zo lang niet te krijgen tot het bedrag voldaan is. Of hij moet het repareren. Wil hij dat laatste niet, nou, dan niet internetten of tv kijken of wat dan ook waar je 'macht' over hem hebt tot het wél gedaan is.
Dit is soms heel erg moeilijk om allemaal te doen maar als je dit blijft volhouden, met bloed, letterlijk zweet en letterlijk tranen, dan zal hij op een gegeven moment echt langzaamaan (wat) in gaan binden. Door het probleem bij hem te leggen en veel minder de ellende voor jou.
quote:Wat doe je als het woedende kind zich afreageert op de andere kinderen omdat hij bij jou niets bereikt?
De andere kinderen bij hem vandaan halen zodat hij ze niks meer kán doen. Spreek ook met hen af dat ze naar jou luisteren op zo'n moment en ook de ruimte verlaten. In de hitte van de strijd wil je natuurlijk niet ook nog met hen in discussie.
Als hij weer rustig is en het uitgepraat is kunnen de andere kinderen weer in dezelfde ruimte komen als ze dat willen.
Zolang mijn zoon redelijk meewerkte, zijn klusjes in huis deed, mocht hij verder doen wat hij wilde met zijn vrije tijd. Als hij dan de hele dag achter de pc wilde hangen, vond ik dat prima.
Verder probeerde ik zelf altijd extra redelijk te blijven en rustig. Zoveel mogelijk niet meegaan in zijn woede. En alleen een keer heel boos worden als het echt te bont werd.
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
zondag 21 juni 2009 om 09:25
Ik vind dit een heel interessant 'vraagstuk' omdat ikzelf, zoals ik eerder aangaf, ook met dit bijltje moest hakken. Vandaar dat ik er nu alweer ben.
Feilloos hoef je inderdaad niet te zijn maar er is niks mis mee om ook eens/af en toe naar je eigen gedrag te kijken. Heeft kind misschien ergens een punt? Als je zelf nooit naar je eigen gedrag wilt kijken maar wel constant het gedrag van je kind onder de loep neemt en corrigeert, kan ik me ondertussen voorstellen dat zoon denkt 'bekijk het maar, ik moet wel steeds mezelf verbeteren maar jij wil niet eens luisteren naar wat ik vind van jouw gedrag'.
Ter voorbeeld hoor, Mamzelle, want ik kan niet in jouw huis kijken hoe dát bij jullie nou echt gaat. Ik werd hier thuis er ook door zoon op gewezen dat bepaalde dingen van mij door hem ook niet zo gewaardeerd werden. Daar ging ik eens over nadenken. Waar ik vond dat hij gelijk had, heb ik naar hem teruggekoppeld. Of als ik eens te hard (woordelijk) uit de hoek kom, kom ik later ook terug naar hem om te zeggen dat ik dat wel even anders had kunnen zeggen.
Ja, de ouder is de baas maar als je een puber in het gareel wilt krijgen, vooral eentje met een problematiek, dan zul je een aangepaste opvoeding moeten hanteren. Anders kom je echt nergens en je wilt juist wél iets goeds bereiken.
De buren. Ja. Aan de ene kant moeten ze natuurlijk geen overlast van je hebben. Aan de andere kant moet je natuurlijk wel op kunnen voeden. Het is af en toe slikken wat ze naar je zullen/kunnen communiceren maar probeer dat gedeeltelijk naast je neer te leggen. Gedeeltelijk omdat je er ook je voordeel mee kunt doen. Als jij aan het overreageren bent en je denkt 'shit, de buren', dan besef je dus eigenlijk dat je wellicht te hard reageert. Dan kun je wat milder reageren. Als je dat elke keer doet, word je vanzelf ook wat milder.
Feilloos hoef je inderdaad niet te zijn maar er is niks mis mee om ook eens/af en toe naar je eigen gedrag te kijken. Heeft kind misschien ergens een punt? Als je zelf nooit naar je eigen gedrag wilt kijken maar wel constant het gedrag van je kind onder de loep neemt en corrigeert, kan ik me ondertussen voorstellen dat zoon denkt 'bekijk het maar, ik moet wel steeds mezelf verbeteren maar jij wil niet eens luisteren naar wat ik vind van jouw gedrag'.
Ter voorbeeld hoor, Mamzelle, want ik kan niet in jouw huis kijken hoe dát bij jullie nou echt gaat. Ik werd hier thuis er ook door zoon op gewezen dat bepaalde dingen van mij door hem ook niet zo gewaardeerd werden. Daar ging ik eens over nadenken. Waar ik vond dat hij gelijk had, heb ik naar hem teruggekoppeld. Of als ik eens te hard (woordelijk) uit de hoek kom, kom ik later ook terug naar hem om te zeggen dat ik dat wel even anders had kunnen zeggen.
Ja, de ouder is de baas maar als je een puber in het gareel wilt krijgen, vooral eentje met een problematiek, dan zul je een aangepaste opvoeding moeten hanteren. Anders kom je echt nergens en je wilt juist wél iets goeds bereiken.
De buren. Ja. Aan de ene kant moeten ze natuurlijk geen overlast van je hebben. Aan de andere kant moet je natuurlijk wel op kunnen voeden. Het is af en toe slikken wat ze naar je zullen/kunnen communiceren maar probeer dat gedeeltelijk naast je neer te leggen. Gedeeltelijk omdat je er ook je voordeel mee kunt doen. Als jij aan het overreageren bent en je denkt 'shit, de buren', dan besef je dus eigenlijk dat je wellicht te hard reageert. Dan kun je wat milder reageren. Als je dat elke keer doet, word je vanzelf ook wat milder.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zondag 21 juni 2009 om 12:52
Hoi Mamzelle,
Wat een vervelende situatie waar jij je in bevind!
Het lijkt dat je met je zoon in een negatief spiraal terecht bent gekomen door welke redenen dan ook. Die doen er ook even niet toe, het kunst hier uit te komen samen.
Ik zie hier vooral in de reakties het straffen en beheersen.
Al eens een belonings systeem geprobeerd?
Ik ben zelf werkzaam in de jeugdzorg en wij werken meest van de tijd met het competentie model. wat neerkomt op belonen van positief gedrag en het zoveel mogelijk negeren van negatief gedrag.
Dit is erg moeilijk, ik weet het, maar vaak wel effectief.
Geef zoonlief bijv 3 piunten die elke dag terug komen waar hij zich zzn dient te houden. Bijv. Ik zal rustig praten over de dingen waar ik mee zit. - Ik ben netjes met de spullen van mezelf en die van anderen.
Elke avond voor het naar bed gaan even 15 min de dag door spreken hoe deze verlopen is. De 3 punten doornemen. Zijn deze goed verlopen dan kan hij 3 stickers verdienen. Als hij bijv een 15 stickers verdiend heeft, mag hij een klein dingetje uitkiezen en eten we tompouzen met het hele gezin. Dit is een voorbeeld hoor, kunnen natuurlijk ook andere dingen zijn.
Waar het omgaat is om de positieve dingen van zoonlief, hoe klein ook, uit te vergroten en te benoemen. Prijs hem uitdrukkelijk!
Wie weet dat dit helpen kan om de situatie te doorbreken.
Heb je vragen, stel ze gerust!
Sterkte meid!
Wat een vervelende situatie waar jij je in bevind!
Het lijkt dat je met je zoon in een negatief spiraal terecht bent gekomen door welke redenen dan ook. Die doen er ook even niet toe, het kunst hier uit te komen samen.
Ik zie hier vooral in de reakties het straffen en beheersen.
Al eens een belonings systeem geprobeerd?
Ik ben zelf werkzaam in de jeugdzorg en wij werken meest van de tijd met het competentie model. wat neerkomt op belonen van positief gedrag en het zoveel mogelijk negeren van negatief gedrag.
Dit is erg moeilijk, ik weet het, maar vaak wel effectief.
Geef zoonlief bijv 3 piunten die elke dag terug komen waar hij zich zzn dient te houden. Bijv. Ik zal rustig praten over de dingen waar ik mee zit. - Ik ben netjes met de spullen van mezelf en die van anderen.
Elke avond voor het naar bed gaan even 15 min de dag door spreken hoe deze verlopen is. De 3 punten doornemen. Zijn deze goed verlopen dan kan hij 3 stickers verdienen. Als hij bijv een 15 stickers verdiend heeft, mag hij een klein dingetje uitkiezen en eten we tompouzen met het hele gezin. Dit is een voorbeeld hoor, kunnen natuurlijk ook andere dingen zijn.
Waar het omgaat is om de positieve dingen van zoonlief, hoe klein ook, uit te vergroten en te benoemen. Prijs hem uitdrukkelijk!
Wie weet dat dit helpen kan om de situatie te doorbreken.
Heb je vragen, stel ze gerust!
Sterkte meid!
zondag 21 juni 2009 om 13:49
Shahla en Candy, heel erg bedankt voor jullie reacties.
Ik zit nu even te vol om er goed op in te gaan. Kinderen zijn bij pa, voor het eerst in een heel lange tijd, en 'pa en ik' blijkt dus sinds dit grapje met Oudste begon te spelen een enorm stressvol issue te zijn voor me.
-neemt zich voor dit topic elke avond nog eens even te scannen om alle waardevolle adviezen eigen te maken-
Ik zit nu even te vol om er goed op in te gaan. Kinderen zijn bij pa, voor het eerst in een heel lange tijd, en 'pa en ik' blijkt dus sinds dit grapje met Oudste begon te spelen een enorm stressvol issue te zijn voor me.
-neemt zich voor dit topic elke avond nog eens even te scannen om alle waardevolle adviezen eigen te maken-
zondag 21 juni 2009 om 17:35
Oudste heeft vandaag met zijn papa afgesproken dat hij als hij wil langskomt voor een bakje thee en een praatje, mits dat ook mag van mij.
Lijkt me prima voor hem. Voor zolang als ex dan in dat huis blijft wonen, tenminste. Hoop dat het gevoel dat hij er toe doet voor zijn vader hem goed doet.
Verder heb ik inderdaad lekker gerelaxed in de zon vandaag.
Lijkt me prima voor hem. Voor zolang als ex dan in dat huis blijft wonen, tenminste. Hoop dat het gevoel dat hij er toe doet voor zijn vader hem goed doet.
Verder heb ik inderdaad lekker gerelaxed in de zon vandaag.
maandag 22 juni 2009 om 10:30
Mamzelle, je zegt dat je zoon het liefst zichzelf 'runt'.
Mijn zoon is precies zo. Als hij maar kan doen wat hij wil, is het veel meer oké en is hij veel meer prettig in de omgang.
Je ergert je aan zijn vrijetijdsbesteding en dat mag natuurlijk best.
Alleen..waarom vind je het zo vervelend dat hij enkel tv wil kijken of wil computeren. Zolang hij doet wat jij het allerbelangrijkste vindt, maakt dat toch niet uit? Hij geeft blijkbaar niks om buiten spelen e.d. en je kunt een kind niet echt omvormen naar een kind wat hij niet is.
Ik begrijp dat je het lastig vindt omdat je misschien denkt dat het niet goed voor hem is maar zolang hij braaf naar school gaat, zijn taken doet en blijkbaar ook nog naar club o.i.d. gaat, is het toch niet erg dat hij verder maar wat rondhangt?
Mijn zoon is precies zo. Als hij maar kan doen wat hij wil, is het veel meer oké en is hij veel meer prettig in de omgang.
Je ergert je aan zijn vrijetijdsbesteding en dat mag natuurlijk best.
Alleen..waarom vind je het zo vervelend dat hij enkel tv wil kijken of wil computeren. Zolang hij doet wat jij het allerbelangrijkste vindt, maakt dat toch niet uit? Hij geeft blijkbaar niks om buiten spelen e.d. en je kunt een kind niet echt omvormen naar een kind wat hij niet is.
Ik begrijp dat je het lastig vindt omdat je misschien denkt dat het niet goed voor hem is maar zolang hij braaf naar school gaat, zijn taken doet en blijkbaar ook nog naar club o.i.d. gaat, is het toch niet erg dat hij verder maar wat rondhangt?
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
maandag 22 juni 2009 om 11:41
quote:mamzelle schreef op 19 juni 2009 @ 21:31:
Shahla, het lucht me wel op om te horen dat die van jou leuk is opgedroogd. Jij had het er inderdaad ook moeilijk mee, en ik prijs mezelf ook gelukkig dat deze heftigheid maar af en toe is, en niet dagelijkse kost.
Van het internet of de tv af zou zeker aankomen. Inclusief ruzie. Jammer genoeg heb ik de internet/tv tijd al ernstig bekort omdat hij nogal verslaafd deed en dan maakt dat uurtje mss ook niet zo veel meer uit.
Hij is nu weer poeslief trouwens.
Nog even op dit berichtje reageren. Ja, ja, ben eindelijk zo'n beetje bij gelezen. Kan me voorstellen dat het wel fijn in de oren klinkt dat het tij ook nog helemaal een andere kant op kan gaan.
Ik was er ook echt erg blij mee. Ondertussen heb ik met beide kinderen ook een hele goede band. De meeste pubers schoppen tegen hun ouders aan. Die van mij zijn 90% van de tijd blij met me.
Het enige wat hier nog echt een bron tot zorg is, is de verhouding tussen hem en zijn zusje. Dat loopt nogal eens knetterend spaak.
De laatste keer dat het echt misging tussen die twee was op straat. We kwamen terug lopen van het zwembad en onderweg natuurlijk weer irritaties over en weer. Op een gegeven moment werd ik door dochter erbij betrokken maar daar paste ik mooi even voor. Dat doen ze al jaren en daar ben ik me steeds meer van aan het distantiëren. Ik ben zonder te reageren gewoon doorgelopen.
Aan het eind van de straat nog even achterom gekeken en toen waren ze al bezig elkaar te schoppen en te slaan. Ik heb getwijfeld maar ik ben toch doorgelopen naar huis. Thuis had ik verwacht dat ze woedend met de deur in huis zouden vallen en bij mij komen klagen en de blauwe plekken laten zien. Nope. De ene verdween achter de computer en de ander naar boven. Ik heb er ook niks over gezegd. Net gedaan of ik gek was. Die keer loste het zichzelf op.
Wat is ernstig bekort? (internet/tv)
En geloof me, dat uurtje nog korter zal hij heel erg vinden.
Shahla, het lucht me wel op om te horen dat die van jou leuk is opgedroogd. Jij had het er inderdaad ook moeilijk mee, en ik prijs mezelf ook gelukkig dat deze heftigheid maar af en toe is, en niet dagelijkse kost.
Van het internet of de tv af zou zeker aankomen. Inclusief ruzie. Jammer genoeg heb ik de internet/tv tijd al ernstig bekort omdat hij nogal verslaafd deed en dan maakt dat uurtje mss ook niet zo veel meer uit.
Hij is nu weer poeslief trouwens.
Nog even op dit berichtje reageren. Ja, ja, ben eindelijk zo'n beetje bij gelezen. Kan me voorstellen dat het wel fijn in de oren klinkt dat het tij ook nog helemaal een andere kant op kan gaan.
Ik was er ook echt erg blij mee. Ondertussen heb ik met beide kinderen ook een hele goede band. De meeste pubers schoppen tegen hun ouders aan. Die van mij zijn 90% van de tijd blij met me.
Het enige wat hier nog echt een bron tot zorg is, is de verhouding tussen hem en zijn zusje. Dat loopt nogal eens knetterend spaak.
De laatste keer dat het echt misging tussen die twee was op straat. We kwamen terug lopen van het zwembad en onderweg natuurlijk weer irritaties over en weer. Op een gegeven moment werd ik door dochter erbij betrokken maar daar paste ik mooi even voor. Dat doen ze al jaren en daar ben ik me steeds meer van aan het distantiëren. Ik ben zonder te reageren gewoon doorgelopen.
Aan het eind van de straat nog even achterom gekeken en toen waren ze al bezig elkaar te schoppen en te slaan. Ik heb getwijfeld maar ik ben toch doorgelopen naar huis. Thuis had ik verwacht dat ze woedend met de deur in huis zouden vallen en bij mij komen klagen en de blauwe plekken laten zien. Nope. De ene verdween achter de computer en de ander naar boven. Ik heb er ook niks over gezegd. Net gedaan of ik gek was. Die keer loste het zichzelf op.
Wat is ernstig bekort? (internet/tv)
En geloof me, dat uurtje nog korter zal hij heel erg vinden.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
maandag 22 juni 2009 om 22:05
Shahla, zonder tv en internet heb ik nog een kans dat hij iets actiefs doet zoals dwarsfluit spelen of buiten spelen of in elk geval iets verzint. Met die twee doet hij niets dan als een zoutzak hangen.
Omdat ik zelf in mijn leven zwaar last heb gehad van depressies, zou ik graag zien dat hij gedrag aanleert dat die niet aanwakkert, zeg maar. Met twee ouders met depressieve klachten is het niet geheel uitgesloten dat hij er later in zijn leven mee te maken zou kunnen krijgen.
Gelukkig heeft hij vanaf juli een plek op een bso die zich alleen richt op sport en spel. Dat zal hem goed doen. Als hij bezig is vind t hij het ook leuk, alleen zichzelf stimuleren om het te gaan doen zit er niet in.
Ernstig bekort is van 10 tot 17 niet terwijl hij eerder vrije toegang had. Hij zal idd die laatste paar uurtjes ook hard missen als hij die verliest.
Die agressie naar broertje is mij ook een zorg. Broertje is verbaal behoorlijk tegen hem opgewassen, sterker zelfs, fysiek absoluut niet. Oudste is wat dit betreft altijd de klos omdat hij vrijwel altijd enorm uithaalt of al begint met 'aan hem zitten' als intimidatie.
Vandaag heeft hij zich uitgeleefd op een even sterk jongetje, ze hadden allebei zin in hard stoeien. Jammer dat dat kereltje niet in zijn vriendenkring zit.
Hij heeft tot een jaar terug op judo gezeten, het boeide hem niet zo veel. Als ik hem bezig zag was hij daar erg defensief in plaats van aanvallend. Het jong blijft me verrassen dus.
Omdat ik zelf in mijn leven zwaar last heb gehad van depressies, zou ik graag zien dat hij gedrag aanleert dat die niet aanwakkert, zeg maar. Met twee ouders met depressieve klachten is het niet geheel uitgesloten dat hij er later in zijn leven mee te maken zou kunnen krijgen.
Gelukkig heeft hij vanaf juli een plek op een bso die zich alleen richt op sport en spel. Dat zal hem goed doen. Als hij bezig is vind t hij het ook leuk, alleen zichzelf stimuleren om het te gaan doen zit er niet in.
Ernstig bekort is van 10 tot 17 niet terwijl hij eerder vrije toegang had. Hij zal idd die laatste paar uurtjes ook hard missen als hij die verliest.
Die agressie naar broertje is mij ook een zorg. Broertje is verbaal behoorlijk tegen hem opgewassen, sterker zelfs, fysiek absoluut niet. Oudste is wat dit betreft altijd de klos omdat hij vrijwel altijd enorm uithaalt of al begint met 'aan hem zitten' als intimidatie.
Vandaag heeft hij zich uitgeleefd op een even sterk jongetje, ze hadden allebei zin in hard stoeien. Jammer dat dat kereltje niet in zijn vriendenkring zit.
Hij heeft tot een jaar terug op judo gezeten, het boeide hem niet zo veel. Als ik hem bezig zag was hij daar erg defensief in plaats van aanvallend. Het jong blijft me verrassen dus.
dinsdag 23 juni 2009 om 00:24
Mijn zoon wil eigenlijk ook niks anders dan tv kijken of internetten. Dat vond ik eerst niet zo oké maar nu denk ik: hij moet op school al de hele dag in het gareel lopen, thuis elke dag nog een of een paar klusje(s). Dat is voor mijn zoon al best pittig. Daarom maak ik er geen issue meer van dat hij verder niet echt heel erg actief is in het zoeken van andere activiteiten. Soms na school even voetballen met een paar jongens van school en in het weekend gaat hij wel op bezoek bij zijn beste vriend. Ach, het is een puber, liever binnen hangen dan buiten de hangjongere uithangen en eventueel rottigheid uithalen.
Hij is nu eenmaal wie hij is. Het heeft geen zin hem voortdurend op te jagen nog meer te ondernemen. Mijn zoon kan daar niet zo goed tegen. Die is gauw overvraagt. Is dat bij jouw zoon ook zo?
Misschien voelt je zoon zich verbaal echt de mindere van zijn broertje en dat hij dat probeert te compenseren door hem dan maar fysiek proberen de baas te worden?
Dat handtastelijke naar elkaar toe is hier ook herkenbaar. Soms begint het als geintje maar dat ken ik nou wel dus ik zeg altijd meteen dat ze van elkaar af moeten blijven. En als de irritatie toeslaat en ze het verbaal niet van elkaar kunnen winnen of tot een compromis komen gaat het al vlot over in fysiek. Beide kinderen zijn vrij pittig verbaal en qua temperament. Dan krijg je dat.
Haha, hier hebben we ook judo geprobeerd. Dat duurde een blauwe maandag. Hij was ten eerste al veel te klein voor zijn leeftijdsgenoten en dat maakt het lastig om een grotere tegenstander tegen de grond te werken. Hij probeerde het allemaal wel maar de lol was er vlot vanaf.
Voor nu maar even afwachten hoe het rapport uitpakt en of hij slaagt voor zijn sectorwerkstuk. Hij doet namelijk in twee of drie jaar examens en dit jaar is het eerste jaar.
Hij is nu eenmaal wie hij is. Het heeft geen zin hem voortdurend op te jagen nog meer te ondernemen. Mijn zoon kan daar niet zo goed tegen. Die is gauw overvraagt. Is dat bij jouw zoon ook zo?
Misschien voelt je zoon zich verbaal echt de mindere van zijn broertje en dat hij dat probeert te compenseren door hem dan maar fysiek proberen de baas te worden?
Dat handtastelijke naar elkaar toe is hier ook herkenbaar. Soms begint het als geintje maar dat ken ik nou wel dus ik zeg altijd meteen dat ze van elkaar af moeten blijven. En als de irritatie toeslaat en ze het verbaal niet van elkaar kunnen winnen of tot een compromis komen gaat het al vlot over in fysiek. Beide kinderen zijn vrij pittig verbaal en qua temperament. Dan krijg je dat.
Haha, hier hebben we ook judo geprobeerd. Dat duurde een blauwe maandag. Hij was ten eerste al veel te klein voor zijn leeftijdsgenoten en dat maakt het lastig om een grotere tegenstander tegen de grond te werken. Hij probeerde het allemaal wel maar de lol was er vlot vanaf.
Voor nu maar even afwachten hoe het rapport uitpakt en of hij slaagt voor zijn sectorwerkstuk. Hij doet namelijk in twee of drie jaar examens en dit jaar is het eerste jaar.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
dinsdag 23 juni 2009 om 09:46
Ik heb zelf geen kind dat dit gedrag vertoont dus misschien vind je mijn reactie te kort door de bocht.
In feite zijn jouw knoppen die hij indrukt jouw verantwoordelijkheid. Ik herken het heel goed, de frustratie, het me leeg voelen daarna. Mijn dochter kan pittig en temperamentvol zijn en heeft zo haar handleiding. Dingen moeten gaan zoals zij wil, anders wordt ze boos en onredelijk. Ze is niet verwend, ze raakt er gewoon enorm van in de war als dingen anders lopen dan zij in haar hoofd heeft. Dit heeft ze al vanaf baby af aan.
Toen ze begon te peuterpuberen (heel jong en vrij heftig en ook nog 's lang) knalde ik enorm tegen mijzelf aan. Ik werd regelmatig boos en het kostte me veel energie. Ik ben een stap terug gaan doen, ik heb haar gedrag bekeken en mijn reacties. En toen kwam ik tot de conclusie dat ze misschien fel reageerde maar niet abnormaal. Gewoon binnen haar lijn van karakter en binnen haar leeftijd. Het drukte bij mij alleen de verkeerde knoppen in. En toen ik me dat realiseerde vond ik dat oneerlijk voor haar, zij heeft recht op gezonde ontwikkeling als kind en als mens.
Ik ben gaan kijken wat het nou triggerde. Een ervan is een simpel voorbeeld: ik mocht vroeger nooit boos of verdrietig zijn. Dan werd ik vernederd en afgestraft. Dus dat heb ik snel leren verbergen als klein kind. Ik kreeg dus een intern conflict wanneer mijn dochter boos en verdrietig werd want dat "mag niet". Ik kreeg het er spaans benauwd van. Dat kostte me zoveel energie, die innerlijke strijd, het gevoel van er geen grip op hebben, niet weten hoe te reageren. Geen voorbeeld gehad dus verdwaald. Toen ik dat zag heb ik heel helder in mijn hoofd geconcludeerd dat mijn dochter gezond bezig was dus dat dat mag en ik niet gezond bezig was.
Elke keer als ze daarna boos werd herhaalde ik dat in mijn hoofd. Goed dat ze dat doet. Heel gezond. Even afgezien van consequent ouderschap, dat kwam er dan natuurlijk ook bij kijken . Die knop was mijn probleem. Doordat ik 'm zo helder benoemd had, wist ik ook wanneer het getriggerd werd. Dan hield ik het bij mijzelf, ademde erdoorheen, weet ik veel wat. En kon ik rustig en redelijk blijven naar mijn kind toe. Het grappige is dat niet lang daarna ik zelf veel expressiever ben geworden in mijn emoties. Ik heb daadwerkelijk mijn portie onredelijkheid, stampvoeten en verdriet ingehaald.
Ik heb zo meerdere "triggerlijnen" opgediept en uitgewerkt. En het helpt echt, ik ben nu haast niet meer van mijn stuk te krijgen, kan laconiek en kalm reageren (ook intern). En haar gewoon zien, wat er gebeurt, waarom ze zo reageert, zonder zelf nog persoonlijke negatieve, "oude" emoties te investeren in de wisselwerking op dat moment. Voordeel daarvan is dat een kind je veel minder snel te pakken heeft en je haast niet meer te manipuleren bent.
Hoe begrijpelijk het ook is dat je zoon veel in je wakker maakt, het is verder niet zijn pakkie an. Hij heeft recht op zijn karakter, ook al moet hij sturing hebben op bepaalde vlakken. Dat heeft in essentie niets met elkaar te maken. Hoe meer je dat uit elkaar trekt, hoe makkelijker het wordt voor allebei. Ik denk nl dat kinderen ergens oppikken wat het oproept in jezelf en deels daardoor de verhouding scheef groeit. Doordat zij in feite een rol toebedeeld krijgen vanwege je eigen perceptie en emotionele reactie die niet de hunne is.
Misschien herken je wat, misschien heb je geen zak aan mijn verhaal. Iig heel veel succes gewenst, ik kan me voorstellen dat het je leegzuigt en het niet altijd meevalt positief te blijven. Goed van je dat je er zo mee bezig bent, ik hoop dat het binnenkort zijn vruchten gaat afwerpen voor jullie beiden .
In feite zijn jouw knoppen die hij indrukt jouw verantwoordelijkheid. Ik herken het heel goed, de frustratie, het me leeg voelen daarna. Mijn dochter kan pittig en temperamentvol zijn en heeft zo haar handleiding. Dingen moeten gaan zoals zij wil, anders wordt ze boos en onredelijk. Ze is niet verwend, ze raakt er gewoon enorm van in de war als dingen anders lopen dan zij in haar hoofd heeft. Dit heeft ze al vanaf baby af aan.
Toen ze begon te peuterpuberen (heel jong en vrij heftig en ook nog 's lang) knalde ik enorm tegen mijzelf aan. Ik werd regelmatig boos en het kostte me veel energie. Ik ben een stap terug gaan doen, ik heb haar gedrag bekeken en mijn reacties. En toen kwam ik tot de conclusie dat ze misschien fel reageerde maar niet abnormaal. Gewoon binnen haar lijn van karakter en binnen haar leeftijd. Het drukte bij mij alleen de verkeerde knoppen in. En toen ik me dat realiseerde vond ik dat oneerlijk voor haar, zij heeft recht op gezonde ontwikkeling als kind en als mens.
Ik ben gaan kijken wat het nou triggerde. Een ervan is een simpel voorbeeld: ik mocht vroeger nooit boos of verdrietig zijn. Dan werd ik vernederd en afgestraft. Dus dat heb ik snel leren verbergen als klein kind. Ik kreeg dus een intern conflict wanneer mijn dochter boos en verdrietig werd want dat "mag niet". Ik kreeg het er spaans benauwd van. Dat kostte me zoveel energie, die innerlijke strijd, het gevoel van er geen grip op hebben, niet weten hoe te reageren. Geen voorbeeld gehad dus verdwaald. Toen ik dat zag heb ik heel helder in mijn hoofd geconcludeerd dat mijn dochter gezond bezig was dus dat dat mag en ik niet gezond bezig was.
Elke keer als ze daarna boos werd herhaalde ik dat in mijn hoofd. Goed dat ze dat doet. Heel gezond. Even afgezien van consequent ouderschap, dat kwam er dan natuurlijk ook bij kijken . Die knop was mijn probleem. Doordat ik 'm zo helder benoemd had, wist ik ook wanneer het getriggerd werd. Dan hield ik het bij mijzelf, ademde erdoorheen, weet ik veel wat. En kon ik rustig en redelijk blijven naar mijn kind toe. Het grappige is dat niet lang daarna ik zelf veel expressiever ben geworden in mijn emoties. Ik heb daadwerkelijk mijn portie onredelijkheid, stampvoeten en verdriet ingehaald.
Ik heb zo meerdere "triggerlijnen" opgediept en uitgewerkt. En het helpt echt, ik ben nu haast niet meer van mijn stuk te krijgen, kan laconiek en kalm reageren (ook intern). En haar gewoon zien, wat er gebeurt, waarom ze zo reageert, zonder zelf nog persoonlijke negatieve, "oude" emoties te investeren in de wisselwerking op dat moment. Voordeel daarvan is dat een kind je veel minder snel te pakken heeft en je haast niet meer te manipuleren bent.
Hoe begrijpelijk het ook is dat je zoon veel in je wakker maakt, het is verder niet zijn pakkie an. Hij heeft recht op zijn karakter, ook al moet hij sturing hebben op bepaalde vlakken. Dat heeft in essentie niets met elkaar te maken. Hoe meer je dat uit elkaar trekt, hoe makkelijker het wordt voor allebei. Ik denk nl dat kinderen ergens oppikken wat het oproept in jezelf en deels daardoor de verhouding scheef groeit. Doordat zij in feite een rol toebedeeld krijgen vanwege je eigen perceptie en emotionele reactie die niet de hunne is.
Misschien herken je wat, misschien heb je geen zak aan mijn verhaal. Iig heel veel succes gewenst, ik kan me voorstellen dat het je leegzuigt en het niet altijd meevalt positief te blijven. Goed van je dat je er zo mee bezig bent, ik hoop dat het binnenkort zijn vruchten gaat afwerpen voor jullie beiden .
dinsdag 23 juni 2009 om 10:07
Oh en ik herken trouwens Shala's opmerking over dat overvraagd zijn. Ik had dat zelf vroeger, ik was een huismus en hanger ten top. Zat altijd te lezen in een hoekje. Mijn vader werd er gek van, die wilde dat ik "normaal" buiten ging spelen zoals andere kinderen. En dat wilde ik niet, ik had daar een hekel aan. Hij heeft me nooit gedwongen ook al was hij er niet blij mee. En daar ben ik blij om want op dat moment had ik me doodongelukkig gevoeld buiten. Het was goed geweest als ik dat wel leuk had gevonden, als ik wel meer sociaal besef had gehad ipv me zo terug te trekken. Maar dat moet je als ouder niet afdwingen denk ik, daar moet eerst een logische ontwikkeling aan vooraf gaan zodat een kind zich daarbij ook echt prettig voelt.
En misschien komt dat gewoon wel niet. Ben nog steeds een huismus .
En misschien komt dat gewoon wel niet. Ben nog steeds een huismus .
dinsdag 23 juni 2009 om 17:44
Ik heb zeker wat aan je posts, Felicia, al heb ik nog niet echt het idee dat ik ze kan toepassen.
Zijn gedrag roept een levensgrote angst in me op dat hij net als zijn vader wordt. En ja, hij heeft recht op zichzelf te zijn, maar dat intens agressieve moet ik toch begrenzen? En hoe, dat weet ik tot nu toe niet.
Boosheid mocht ik ook niet uiten vroeger, tranen zullen al snel afgedaan zijn, ik weet nu niet hoeveel boosheid 'normaal' is. Hoeveel boosheid ook toegestaan is in een land met veel mensen -buren-
Hij stampt en vloekt de trap op en zou het liefst boven de boel nog verbouwen. Op 1 of andere manier realiseert hij zich ten aanzien van het laatste nog dat dat niets oplevert. Zonet ging hij verder met mij uitschelden boven en kon ik er niet veel meer tegeninbrengen dan 'je tien minuten boven gaan pas in als je stil bent'.
Ik weet ook niet hoe ik mijn eigen boosheid expressief moet maken zonder de kinderen te doen schrikken.
Wat betreft de bezigheden: ik herken het om liever in een boekje te zitten dan buiten zijn. Hoewel ik buitenspelen ook wel herinner als iets leuks, slechts bij uitzondering als iets 'moetigs'.
Verveelt hij zich binnen dan doe ik mijn uiterste best om hier niet op te reageren. Zijn tijd, zijn feestje. TV en internet zijn me te passief om dag en nacht toe te staan -hij loopt zijn tv tijd overigens in door 's ochtends vroeg de wekker te zetten en naar beneden te sneaken-
Naar buiten sturen ben ik al een tijdje geleden mee gestopt. Het zit er echt niet in, het idee trekt hem niet aan.
Alles met alles ziet het er wel verdrietig uit, een kind dat niet past in de buitenwereld. Ben er zelf 1 geweest en zou zo graag anders wensen voor mijn kind. Tijd voor sociale vaardigheden denk ik, hij heeft er nu de leeftijd voor.
Hij kan wel relaties aangaan, maar ze behouden kost hem moeite.
Zijn gedrag roept een levensgrote angst in me op dat hij net als zijn vader wordt. En ja, hij heeft recht op zichzelf te zijn, maar dat intens agressieve moet ik toch begrenzen? En hoe, dat weet ik tot nu toe niet.
Boosheid mocht ik ook niet uiten vroeger, tranen zullen al snel afgedaan zijn, ik weet nu niet hoeveel boosheid 'normaal' is. Hoeveel boosheid ook toegestaan is in een land met veel mensen -buren-
Hij stampt en vloekt de trap op en zou het liefst boven de boel nog verbouwen. Op 1 of andere manier realiseert hij zich ten aanzien van het laatste nog dat dat niets oplevert. Zonet ging hij verder met mij uitschelden boven en kon ik er niet veel meer tegeninbrengen dan 'je tien minuten boven gaan pas in als je stil bent'.
Ik weet ook niet hoe ik mijn eigen boosheid expressief moet maken zonder de kinderen te doen schrikken.
Wat betreft de bezigheden: ik herken het om liever in een boekje te zitten dan buiten zijn. Hoewel ik buitenspelen ook wel herinner als iets leuks, slechts bij uitzondering als iets 'moetigs'.
Verveelt hij zich binnen dan doe ik mijn uiterste best om hier niet op te reageren. Zijn tijd, zijn feestje. TV en internet zijn me te passief om dag en nacht toe te staan -hij loopt zijn tv tijd overigens in door 's ochtends vroeg de wekker te zetten en naar beneden te sneaken-
Naar buiten sturen ben ik al een tijdje geleden mee gestopt. Het zit er echt niet in, het idee trekt hem niet aan.
Alles met alles ziet het er wel verdrietig uit, een kind dat niet past in de buitenwereld. Ben er zelf 1 geweest en zou zo graag anders wensen voor mijn kind. Tijd voor sociale vaardigheden denk ik, hij heeft er nu de leeftijd voor.
Hij kan wel relaties aangaan, maar ze behouden kost hem moeite.
dinsdag 23 juni 2009 om 19:36
Ik bedoelde ook niet dat zijn manier van woede uiten ok is, dat had ik moeten zeggen. Ik kan me voorstellen dat je met die angst leeft, dat hij net als zijn vader zal worden. En dat dat zoveel oproept in jou.
Wat ik schreef was meer bedoeld voor jouzelf, mocht je er iets in herkennen. Omdat zelf rustiger blijven en je minder geraakt voelen enorm kunnen helpen bij het begeleiden van hem hierin denk ik. En lastig he, wanneer je die moeite met sociale contacten herkent? Je gunt ze liefde en gezelligheid in vriendschappen.
Weet hij zelf waarom hij zo boos is? Kan hij dat uiten, omschrijven? Wat je zei over dat verbale, dat zijn jongere broer daarin veel sterker is en dat zijn reactie dan fysiek is omdat hij er anders niet tegenop kan. Denk je dat je hem daarbij kunt helpen, met leren sterker verbaal te worden? En dan niet in discussies met jou over de opvoeding . Maar misschien heel andere onderwerpen? Wat dat betreft is die tip van schrijven in een schrift een enorm goeie.
Los van dit alles zat ik me iets af te vragen. Hoeveel heeft hij meegekregen van de relatie tussen jou en zijn vader? Mijn zus en haar dochter hebben ook jarenlang lopen worstelen met elkaar, flinke scenes en ontzettende driftaanvallen van haar dochter. Uiteindelijk na een aantal andere wegen is mijn zus uitgekomen bij een vrouw die als ik het me goed herinner EMDR met kinderen deed. Sindsdien gaat het veel beter. Een deel van het probleem bleek toen te stammen uit de nogal verziekte relatie tussen mijn zus en haar ex.
Ik heb geen idee of dat misschien een ingang zou kunnen zijn. Als het gaat om problemen op persoonlijkheidsontwikkelingsvlak heb ik al helemaal geen idee, wrs niet. Maar goed, dacht, ik schrijf het toch op.
Ik leef met je mee. Het lijkt me zwaar.
Wat ik schreef was meer bedoeld voor jouzelf, mocht je er iets in herkennen. Omdat zelf rustiger blijven en je minder geraakt voelen enorm kunnen helpen bij het begeleiden van hem hierin denk ik. En lastig he, wanneer je die moeite met sociale contacten herkent? Je gunt ze liefde en gezelligheid in vriendschappen.
Weet hij zelf waarom hij zo boos is? Kan hij dat uiten, omschrijven? Wat je zei over dat verbale, dat zijn jongere broer daarin veel sterker is en dat zijn reactie dan fysiek is omdat hij er anders niet tegenop kan. Denk je dat je hem daarbij kunt helpen, met leren sterker verbaal te worden? En dan niet in discussies met jou over de opvoeding . Maar misschien heel andere onderwerpen? Wat dat betreft is die tip van schrijven in een schrift een enorm goeie.
Los van dit alles zat ik me iets af te vragen. Hoeveel heeft hij meegekregen van de relatie tussen jou en zijn vader? Mijn zus en haar dochter hebben ook jarenlang lopen worstelen met elkaar, flinke scenes en ontzettende driftaanvallen van haar dochter. Uiteindelijk na een aantal andere wegen is mijn zus uitgekomen bij een vrouw die als ik het me goed herinner EMDR met kinderen deed. Sindsdien gaat het veel beter. Een deel van het probleem bleek toen te stammen uit de nogal verziekte relatie tussen mijn zus en haar ex.
Ik heb geen idee of dat misschien een ingang zou kunnen zijn. Als het gaat om problemen op persoonlijkheidsontwikkelingsvlak heb ik al helemaal geen idee, wrs niet. Maar goed, dacht, ik schrijf het toch op.
Ik leef met je mee. Het lijkt me zwaar.
dinsdag 23 juni 2009 om 22:57
Ik heb hem nog niet durven vragen 'wat weet je nog over de tijd met papa'.
Er was wel een gelegenheid gisteren, maar durfde het toch niet aan.
Toen we nog samen waren, herinnerde hij zich een keer dat het zo fijn en gezellig was in het opvanghuis waar we eerder verbleven. Sinds we uit elkaar zijn zegt hij dat hij blij is dat we niet meer ruzie met elkaar hebben. (dat hij dat gisteren weer zei was die gelegenheid dus)
Schrijven: is ook nog iets wat geintroduceerd moet worden. Ik heb het wel voorgesteld, maar nog niet samen een schriftje gepakt en een mooie pen of zo om klaar te leggen boven.
Verbaal sterker worden: dat is nogal wat. Hij is echt niet op zijn mondje gevallen, verre van. Maar lijkt te blokkeren wanneer hij zich bekritiseerd of aangevallen voelt, of mss projecteer ik dat op het gedrag wat hij dan vertoont.
Ik heb hem zien huilen omdat Middelste zei dat hij het niet mooi vond dat Oudste de maat stampte met zijn voet tijdens het dwarsfluiten. Dan probeer ik hem uit te leggen dat het niet meer dan een mening is, dat hij ook nog eens een keer hartstikke mooi fluit, dat het belangrijk is dat hij gelooft in zichzelf.
Maar hoe kan ik hem leren uit te spreken wat hij voelt als ik zelf niet eens in staat ben om uit te spreken wat ik voel in een conflictsituatie, als ik zelf niet verder kom dan 'dit klopt niet'?
(En dan later bedenken wat ik allemaal had kunnen zeggen).
Hij probeert echt heel hard om zich te verbijten als er iets tussen hem en Middelste voorvalt. En dan op den duur krijg je dat exploderende vat gedoe.
Ik ga zeker aandringen op een vorm van hulp gericht op hem, iets in de richting van assertiviteit of omgaan met emoties dus.
Ondertussen moet ik zelf inderdaad bezig om die emoties van mezelf los te koppelen van de dingen die er gebeuren. Hoe, dat weet ik eigenlijk nog niet. Met spv-er afgesproken dat het in elk geval de bedoeling is dat in ons huis emoties gaan worden benoemd, en dat ze er mogen zijn.
Het is zo'n knuffelbeest, hij komt steeds weer langs om me aan te halen. Dat ook dus.
Met broertjes gaat het dus behoorlijk minder. Is'ie nooit makkelijk mee geweest, maar ze kunnen weinig goed met hem doen nu, zeg maar.
Er was wel een gelegenheid gisteren, maar durfde het toch niet aan.
Toen we nog samen waren, herinnerde hij zich een keer dat het zo fijn en gezellig was in het opvanghuis waar we eerder verbleven. Sinds we uit elkaar zijn zegt hij dat hij blij is dat we niet meer ruzie met elkaar hebben. (dat hij dat gisteren weer zei was die gelegenheid dus)
Schrijven: is ook nog iets wat geintroduceerd moet worden. Ik heb het wel voorgesteld, maar nog niet samen een schriftje gepakt en een mooie pen of zo om klaar te leggen boven.
Verbaal sterker worden: dat is nogal wat. Hij is echt niet op zijn mondje gevallen, verre van. Maar lijkt te blokkeren wanneer hij zich bekritiseerd of aangevallen voelt, of mss projecteer ik dat op het gedrag wat hij dan vertoont.
Ik heb hem zien huilen omdat Middelste zei dat hij het niet mooi vond dat Oudste de maat stampte met zijn voet tijdens het dwarsfluiten. Dan probeer ik hem uit te leggen dat het niet meer dan een mening is, dat hij ook nog eens een keer hartstikke mooi fluit, dat het belangrijk is dat hij gelooft in zichzelf.
Maar hoe kan ik hem leren uit te spreken wat hij voelt als ik zelf niet eens in staat ben om uit te spreken wat ik voel in een conflictsituatie, als ik zelf niet verder kom dan 'dit klopt niet'?
(En dan later bedenken wat ik allemaal had kunnen zeggen).
Hij probeert echt heel hard om zich te verbijten als er iets tussen hem en Middelste voorvalt. En dan op den duur krijg je dat exploderende vat gedoe.
Ik ga zeker aandringen op een vorm van hulp gericht op hem, iets in de richting van assertiviteit of omgaan met emoties dus.
Ondertussen moet ik zelf inderdaad bezig om die emoties van mezelf los te koppelen van de dingen die er gebeuren. Hoe, dat weet ik eigenlijk nog niet. Met spv-er afgesproken dat het in elk geval de bedoeling is dat in ons huis emoties gaan worden benoemd, en dat ze er mogen zijn.
Het is zo'n knuffelbeest, hij komt steeds weer langs om me aan te halen. Dat ook dus.
Met broertjes gaat het dus behoorlijk minder. Is'ie nooit makkelijk mee geweest, maar ze kunnen weinig goed met hem doen nu, zeg maar.
dinsdag 23 juni 2009 om 23:48
Mamzelle, hoe meer ik van jouw zoon lees, hoe meer ik het idee krijg dat ik het zelf allemaal heb geschreven, alleen dan van een paar jaar terug. Echt heel veel komt overeen. Ter voorbeeld, anders blijf ik aan de gang 
en ik ben nu moe: Het woedend naar boven vertrekken en van boven af naar beneden zijn ongenoegen naar je uiten. Even vriendelijk uitgedrukt.Het lijkt alsof jouw zoon, net als de mijne, een soort rode waas over zich krijgt en in die woede niet meer anders kan dan het eruit gooien. De zelfbeheersing is volkomen weg. Mijn zoon heeft ook letterlijk zijn kamer verbouwd. De ene keer een kast stuk, een andere keer een gat getrapt in een schuin aflopend plafondpaneel en dan nog voldaan lachen dát er een gat in zat.
Een bureaustoel tegen de deur gooien, zijn dekbed en andere spullen uit het raam e.t.c.
Bij mij werkte het toch het beste als ik er zo weinig mogelijk tegenin ging. Niet me uit laten dagen tot een fikse ruzie want daar was hij dan zeker op uit. Ik heb heel wat keren knarsentandend beneden gewacht tot hij tot bedaren kwam.
Ik zei ook altijd dingen als: je mag weer beneden komen zodra je rustig kan doen. Je moet wel wat zeggen natuurlijk, anders is het ook niet goed. Ook al kun je weinig uitrichten, hij moet ook weten dat het wat oplevert als hij inbindt. Maar wat je vooral niet moet doen (en soms gaat dat mis, je bent ook maar een mens) is super boos terug gaan doen, harde woorden terug zeggen en ingaan op wat hij zegt. Hoe moeilijk het ook is, kaken op elkaar wat dat betreft. In gedachten maakte ik hem ook voor van alles uit of had ik zeer veel zin hem de nek om te draaien. Dat moet je ook even kwijt maar dat hoeft hij niet te weten.
Zo ging ik er in elk geval mee om en dat kun je echt nu al gaan oefenen. Het moet in stapjes. Een nieuwe weg inslaan gaat helaas langzaam maar door voorzichtig anders te gaan reageren, zal hij misschien ook langzaam anders gaan doen. Of zullen zijn boze buien minder heftig worden en minder lang duren.
Als hij weer rustig was, praatten we er nog even rustig over. Meestal wachtte ik tot hij eraan toe was en weer bij mij kwam.
Verder is het net als jouw zoon naar zijn moeder toe een echte knuffel kont. Er zijn dagen bij dat hij letterlijk elk uur om een knuffel komt. Negen van de tien keer krijgt hij die. Soms heb ik er even geen behoefte aan maar dan zeg ik dat dit aan mij ligt. Ik wil even alleen zijn of ik ben moe en heb er geen zin in. Andersom geldt het ook. Wil ik het en hij niet, is het ook goed.
Tot zover weer even.
en ik ben nu moe: Het woedend naar boven vertrekken en van boven af naar beneden zijn ongenoegen naar je uiten. Even vriendelijk uitgedrukt.Het lijkt alsof jouw zoon, net als de mijne, een soort rode waas over zich krijgt en in die woede niet meer anders kan dan het eruit gooien. De zelfbeheersing is volkomen weg. Mijn zoon heeft ook letterlijk zijn kamer verbouwd. De ene keer een kast stuk, een andere keer een gat getrapt in een schuin aflopend plafondpaneel en dan nog voldaan lachen dát er een gat in zat.Een bureaustoel tegen de deur gooien, zijn dekbed en andere spullen uit het raam e.t.c.
Bij mij werkte het toch het beste als ik er zo weinig mogelijk tegenin ging. Niet me uit laten dagen tot een fikse ruzie want daar was hij dan zeker op uit. Ik heb heel wat keren knarsentandend beneden gewacht tot hij tot bedaren kwam.
Ik zei ook altijd dingen als: je mag weer beneden komen zodra je rustig kan doen. Je moet wel wat zeggen natuurlijk, anders is het ook niet goed. Ook al kun je weinig uitrichten, hij moet ook weten dat het wat oplevert als hij inbindt. Maar wat je vooral niet moet doen (en soms gaat dat mis, je bent ook maar een mens) is super boos terug gaan doen, harde woorden terug zeggen en ingaan op wat hij zegt. Hoe moeilijk het ook is, kaken op elkaar wat dat betreft. In gedachten maakte ik hem ook voor van alles uit of had ik zeer veel zin hem de nek om te draaien. Dat moet je ook even kwijt maar dat hoeft hij niet te weten.
Zo ging ik er in elk geval mee om en dat kun je echt nu al gaan oefenen. Het moet in stapjes. Een nieuwe weg inslaan gaat helaas langzaam maar door voorzichtig anders te gaan reageren, zal hij misschien ook langzaam anders gaan doen. Of zullen zijn boze buien minder heftig worden en minder lang duren.
Als hij weer rustig was, praatten we er nog even rustig over. Meestal wachtte ik tot hij eraan toe was en weer bij mij kwam.
Verder is het net als jouw zoon naar zijn moeder toe een echte knuffel kont. Er zijn dagen bij dat hij letterlijk elk uur om een knuffel komt. Negen van de tien keer krijgt hij die. Soms heb ik er even geen behoefte aan maar dan zeg ik dat dit aan mij ligt. Ik wil even alleen zijn of ik ben moe en heb er geen zin in. Andersom geldt het ook. Wil ik het en hij niet, is het ook goed.
Tot zover weer even.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
dinsdag 23 juni 2009 om 23:58
Shahla, in goede dagen blijf ik inderdaad rustig en zeg de consequenties van wat hij doet en hoop dat de bui zonder al te veel schade overwaait.
Helaas loopt het ook weer over bij mij na verloop van tijd en dat helpt dus echt niet. Kan dan weer helemaal opnieuw beginnen met de consequente en duidelijke aanpak.
Ben dus heeeel blij met de gerichte hulp die er nu is. Omdat ik al zoveel gebroddeld heb durf ik er niet zomaar van uit gaan dat ik goede beslissingen neem en ruggespraak is dan fijn. Moet nog wel wachten tot donderdag..
-oefent zichzelf in 'het is een faaaaasee'-
Helaas loopt het ook weer over bij mij na verloop van tijd en dat helpt dus echt niet. Kan dan weer helemaal opnieuw beginnen met de consequente en duidelijke aanpak.
Ben dus heeeel blij met de gerichte hulp die er nu is. Omdat ik al zoveel gebroddeld heb durf ik er niet zomaar van uit gaan dat ik goede beslissingen neem en ruggespraak is dan fijn. Moet nog wel wachten tot donderdag..
-oefent zichzelf in 'het is een faaaaasee'-
woensdag 24 juni 2009 om 07:44
Misschien denk je dat je door toch af en toe uit je slof te schieten de hele zaak weer teniet doet maar dat is niet zo hoor!!
Je zoon mag best weten dat op een gegeven moment bij jou de grens ook bereikt is en dat je dan even heel giftig terug doet.
Dat zal hij in de maatschappij ook meemaken maar als het je lukt: laat je er niet intrekken. Die keren dat het je wel lukt, zijn namelijk alweer meegenomen. Je kunt achteraf altijd nog sorry zeggen dat je zo boos hebt gedaan of het lullige wat je zei ook anders gezegd had kunnen worden.
Ik ben echt dezelfde weg gegaan als jij en heb daardoor geleerd om mij ook meer te uiten. Wij zijn hier ook meer gaan benoemen hoe we ons voelen. Probeer het toch, hoe knullig het in het begin misschien ook gaat. Hij kan van jou leren! En door de manier hoe jouw zoon doet, kun jij ook weer leren hoe je de eigen zwakheden verbetert. Sommige kinderen laten zich niet huis-tuin-keuken opvoeden maar dat kan ook een uitdaging zijn. En hoe apart het misschien klinkt, jij kunt hier persoonlijk van groeien. Misschien moet je zo'n beetje de richting van super ouder op om het ventje in het gareel te krijgen maar als je de zaken ziet verbeteren in muizenstapjes ben je wel extra trots op jezelf.
Later meer. Ik spring de douche in.
Je zoon mag best weten dat op een gegeven moment bij jou de grens ook bereikt is en dat je dan even heel giftig terug doet.
Dat zal hij in de maatschappij ook meemaken maar als het je lukt: laat je er niet intrekken. Die keren dat het je wel lukt, zijn namelijk alweer meegenomen. Je kunt achteraf altijd nog sorry zeggen dat je zo boos hebt gedaan of het lullige wat je zei ook anders gezegd had kunnen worden.
Ik ben echt dezelfde weg gegaan als jij en heb daardoor geleerd om mij ook meer te uiten. Wij zijn hier ook meer gaan benoemen hoe we ons voelen. Probeer het toch, hoe knullig het in het begin misschien ook gaat. Hij kan van jou leren! En door de manier hoe jouw zoon doet, kun jij ook weer leren hoe je de eigen zwakheden verbetert. Sommige kinderen laten zich niet huis-tuin-keuken opvoeden maar dat kan ook een uitdaging zijn. En hoe apart het misschien klinkt, jij kunt hier persoonlijk van groeien. Misschien moet je zo'n beetje de richting van super ouder op om het ventje in het gareel te krijgen maar als je de zaken ziet verbeteren in muizenstapjes ben je wel extra trots op jezelf.
Later meer. Ik spring de douche in.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
woensdag 24 juni 2009 om 10:03
Heel erg bedankt voor het met twee beentjes op de grond zetten, Shahla. En ook, nogmaals, super als je resultaat ziet van je inspanningen.
Persoonlijke groei: grappig. Mensen van reintegratie en zo proberen me te ontmoedigen om maatschappelijk werk te willen doen op basis van persoonskenmerken die niet zo gunstig zouden zijn. Moet verdorie een professioneel maatschappelijk werker zijn om de tent thuis te kunnen runnen.
Persoonlijke groei: grappig. Mensen van reintegratie en zo proberen me te ontmoedigen om maatschappelijk werk te willen doen op basis van persoonskenmerken die niet zo gunstig zouden zijn. Moet verdorie een professioneel maatschappelijk werker zijn om de tent thuis te kunnen runnen.
woensdag 24 juni 2009 om 10:20
quote:mamzelle schreef op 23 juni 2009 @ 22:57:
Ik heb hem zien huilen omdat Middelste zei dat hij het niet mooi vond dat Oudste de maat stampte met zijn voet tijdens het dwarsfluiten. Dan probeer ik hem uit te leggen dat het niet meer dan een mening is, dat hij ook nog eens een keer hartstikke mooi fluit, dat het belangrijk is dat hij gelooft in zichzelf.
Ach... herkenbaar dit, mijn dochter heeft dat ook in grote mate. Levert veel verdriet en soms driftbuien op. Bij sommige dingen zoek ik ook nog steeds naar de goede manier van ermee omgaan. Ze wordt een beetje in de gaten gehouden, als bepaalde gedragingen niet veranderen binnen de komende twee jaar zal ze wrs getest gaan worden. Ze is heel rigide, star in haar denken. Terwijl ze tegelijkertijd met andere dingen juist superflexibel is, enorm veel fantasie enz. Gekke combi.
Maarre.. wat ik wou zeggen. Ik word ook weleens boos hoor . Soms ben ik het echt even spuugzat. Is niet erg, wat Shahla ook zei, dan weten ze ook jouw grens. Je bent geen deurmat. Je bent een mens. Het is hooguit niet handig als het vaak gebeurt omdat het voor jezelf niet goed is, niet prettig voor de sfeer en idd, de impact ervan verloren gaat.
Ik heb hem zien huilen omdat Middelste zei dat hij het niet mooi vond dat Oudste de maat stampte met zijn voet tijdens het dwarsfluiten. Dan probeer ik hem uit te leggen dat het niet meer dan een mening is, dat hij ook nog eens een keer hartstikke mooi fluit, dat het belangrijk is dat hij gelooft in zichzelf.
Ach... herkenbaar dit, mijn dochter heeft dat ook in grote mate. Levert veel verdriet en soms driftbuien op. Bij sommige dingen zoek ik ook nog steeds naar de goede manier van ermee omgaan. Ze wordt een beetje in de gaten gehouden, als bepaalde gedragingen niet veranderen binnen de komende twee jaar zal ze wrs getest gaan worden. Ze is heel rigide, star in haar denken. Terwijl ze tegelijkertijd met andere dingen juist superflexibel is, enorm veel fantasie enz. Gekke combi.
Maarre.. wat ik wou zeggen. Ik word ook weleens boos hoor . Soms ben ik het echt even spuugzat. Is niet erg, wat Shahla ook zei, dan weten ze ook jouw grens. Je bent geen deurmat. Je bent een mens. Het is hooguit niet handig als het vaak gebeurt omdat het voor jezelf niet goed is, niet prettig voor de sfeer en idd, de impact ervan verloren gaat.
woensdag 24 juni 2009 om 10:57
Bottomline was mijn eigen woede mijn hulpvraag. Dit komt eroverheen, zeg maar.
Koekje van eigen deeg zou je ook kunnen zeggen.
Ik moet nu leren om op een veilige manier te laten weten dat ik geen deurmat ben (en de sfeer bewaken, en bemiddelen tijdens ruzies, en, en, en... maar ja, dat moet iedereen).
Ik hoop dat de aanmelding bij Jeugdzorg inhoudt dat er ook wat extra op het kind zelf gelet wordt. Heb hem eerder aangemeld bij GGZ maar daar is niets uit gekomen toen.
Laten we zeggen dat ik het een godszegen zou vinden als hij na een roerige pubertijd een normale en gezonde volwassenheid in gaat.
Koekje van eigen deeg zou je ook kunnen zeggen.
Ik moet nu leren om op een veilige manier te laten weten dat ik geen deurmat ben (en de sfeer bewaken, en bemiddelen tijdens ruzies, en, en, en... maar ja, dat moet iedereen).
Ik hoop dat de aanmelding bij Jeugdzorg inhoudt dat er ook wat extra op het kind zelf gelet wordt. Heb hem eerder aangemeld bij GGZ maar daar is niets uit gekomen toen.
Laten we zeggen dat ik het een godszegen zou vinden als hij na een roerige pubertijd een normale en gezonde volwassenheid in gaat.
woensdag 24 juni 2009 om 18:58
Natuurlijk, Mamzelle, dat willen we allemaal toch het liefste voor onze kinderen, hè. Enne..ik schrijf dit allemaal niet omdat ik denk dat je het helemaal fout doet hoor. Dat je niet dat gevoel krijgt of zo. Ik stel me alleen dan zo voor dat het wel prettig is dat iemand met je meedenkt of je even een hart onder de riem steekt.
Het is jammer dat je nu erg twijfelt aan jouw kunnen als moeder. Het is op zich wel logisch want dit is zwaar en je denkt toch stiekem dat het allemaal aan jezelf ligt.
'Ik had niet zo'n drol van een partner uit moeten kiezen. Zie wat ervan gekomen is'.
'Ik ben zelf niet de makkelijkste dus dat hebben ze misschien wel van mij geërfd'.
'Het komt doordat ik zelf steeds zo boos, steeds zo dit, zus en zo doe.'
Dat soort eventuele gedachten en misschien wel vele anderen zijn niet raar dat ze er zijn en misschien moeilijk om te keren naar iets meer positief of te stoppen.
Toch..behalve dat het goed is over je eigen gedrag na te denken, is het vrij zinloos en onterecht jezelf af te gaan kraken.
Nou en, dat je fouten hebt gemaakt. Nou en, dat je niet perfect bent en waarschijnlijk nooit zult worden. Jij bent bereid naar je eigen gedrag te kijken en er wat aan te doen. Dat is het enige wat nodig is om dingen te veranderen. De rest is ruis en leidt af van het 'proces'. Ik vermoed dat je er alleen voor staat en je kunt geen ijzer met handen breken.
Het is jammer dat je nu erg twijfelt aan jouw kunnen als moeder. Het is op zich wel logisch want dit is zwaar en je denkt toch stiekem dat het allemaal aan jezelf ligt.
'Ik had niet zo'n drol van een partner uit moeten kiezen. Zie wat ervan gekomen is'.
'Ik ben zelf niet de makkelijkste dus dat hebben ze misschien wel van mij geërfd'.
'Het komt doordat ik zelf steeds zo boos, steeds zo dit, zus en zo doe.'
Dat soort eventuele gedachten en misschien wel vele anderen zijn niet raar dat ze er zijn en misschien moeilijk om te keren naar iets meer positief of te stoppen.
Toch..behalve dat het goed is over je eigen gedrag na te denken, is het vrij zinloos en onterecht jezelf af te gaan kraken.
Nou en, dat je fouten hebt gemaakt. Nou en, dat je niet perfect bent en waarschijnlijk nooit zult worden. Jij bent bereid naar je eigen gedrag te kijken en er wat aan te doen. Dat is het enige wat nodig is om dingen te veranderen. De rest is ruis en leidt af van het 'proces'. Ik vermoed dat je er alleen voor staat en je kunt geen ijzer met handen breken.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
woensdag 24 juni 2009 om 21:12
Mamz,
Doe je niet alles wat je doet voor zowel dit kind, als ook voor je andere 2, uit liefde? Is niet je hele handelen gericht op hun welzijn, in hun belang?
Dat je hen niet altijd kunt geven wat je graag zou willen, materieel en/of immaterieel, doet daar niets aan af. Feit blijft dat je lééft voor je kinderen, toch? Je doet wat in je vermogen ligt én je doet het met liefde.
Meid, dat is hééééél wat meer dan sommige andere ouders hoor...
Ik ben en blijf van mening dat zolang jij de dingen doet uit liefde voor je kinderen, dat je het dan per definitie goed doet! Je hebt het beste met ze voor en oke, misschien gaat het niet altijd zoals jij (en misschien ook je kind(eren) gehoopt had(den), feit blijft dat je je met hart en ziel inzet. En dat alleen al is een megadikke pluim waard, lieve Mamz!
(En...bedenk dat je het zelf ook niet altijd gemakkelijk hebt. Dat is wel degelijk van invloed...Wees een beetje liever voor jezelf. Dat heb je verdiend!)
Doe je niet alles wat je doet voor zowel dit kind, als ook voor je andere 2, uit liefde? Is niet je hele handelen gericht op hun welzijn, in hun belang?
Dat je hen niet altijd kunt geven wat je graag zou willen, materieel en/of immaterieel, doet daar niets aan af. Feit blijft dat je lééft voor je kinderen, toch? Je doet wat in je vermogen ligt én je doet het met liefde.
Meid, dat is hééééél wat meer dan sommige andere ouders hoor...
Ik ben en blijf van mening dat zolang jij de dingen doet uit liefde voor je kinderen, dat je het dan per definitie goed doet! Je hebt het beste met ze voor en oke, misschien gaat het niet altijd zoals jij (en misschien ook je kind(eren) gehoopt had(den), feit blijft dat je je met hart en ziel inzet. En dat alleen al is een megadikke pluim waard, lieve Mamz!
(En...bedenk dat je het zelf ook niet altijd gemakkelijk hebt. Dat is wel degelijk van invloed...Wees een beetje liever voor jezelf. Dat heb je verdiend!)
donderdag 25 juni 2009 om 23:33
Lieve posts, meiden. En hart onder de riem is heel fijn.
Morgen komt de hulpverlening weer, en ze is erg welkom. Zo fijn om ruggespraak te kunnen houden met iemand over de dagelijkse gedoetjes. Ik heb van de week meerdere keren met de handen in het haar gezeten en mis inderdaad zoals elke andere alleenstaande ouder een sparring partner.
Morgen komt de hulpverlening weer, en ze is erg welkom. Zo fijn om ruggespraak te kunnen houden met iemand over de dagelijkse gedoetjes. Ik heb van de week meerdere keren met de handen in het haar gezeten en mis inderdaad zoals elke andere alleenstaande ouder een sparring partner.
