Werk & Studie
alle pijlers
Mogelijke burn-out en negatieve collega's
zondag 18 juni 2023 om 13:32
Beste iedereen,
Mijn naam is Amara, ik ben 23 jaar oud en ik studeer momenteel social work.
Vorig jaar zijn er veel heftige gebeurtenissen geweest die voor mij een enorm impact hebben gehad voor de rest van mijn leven. i.v.m. herkenning durf ik deze hier niet te plaatsen. Maar ik heb het gevoel dat het er nu allemaal uit komt omdat ik het nooit heb kunnen verwerken. Ik bleef maar doorgaan met school en stage uit angst om achter te lopen. Nu lijkt het toch zijn tol te eisen.
Het begon een maand geleden. Ik kreeg een longontsteking en kon daardoor geen stage lopen. Ik ben twee weken ziek geweest en daarna wilde ik gewoon weer proberen om stage te lopen. Elke keer moest ik eerder weg van stage omdat het gewoon niet ging. Ik ga er met enorme tegenzin naartoe, slecht slapen de nachten ervoor, verhoogde hartslag, onrustig, emotioneel en veel angst en paniekaanvallen. Ik baal er zo erg van dat ik het geen uur volhoud en elke keer naar huis moet omdat ik bijna flauwval. Ik blijf het proberen en elke keer stel ik mijzelf teleur.
Mijn collega’s snappen het niet, je bent jong, doe ff rustig aan en je staat veel uren ingepland in de vakantie die moet je wel kunnen werken want we hebben je nodig! Is ze nu alweer ziek? Gaat het nou weer niet goed? Ben je nou nog steeds niet beter? Zulke opmerkingen helpen mij natuurlijk totaal niet.
Afgelopen dinsdag barste ik in tranen uit. Ik viel bijna flauw, begon enorm te trillen en moest weer naar huis. “gaat het nou wéér niet?” “we zijn er wel een beetje klaar mee nu hoor!”.
Ik heb nog 3 weken te gaan, van maandag t\m donderdag. Dan heb ik 1 week vakantie en dan zou ik daar 6 weken gaan werken tot school weer begint. Maar ik trek dit niet, ik ga dit echt niet volhouden. Het contract was al getekend, dus hier kom ik ook niet onderuit. Morgen moet ik weer naar stage, maar vandaag zit ik al heel de dag met hartkloppingen, zweten, trillen, misselijk, buikpijn en extreme vermoeidheid. Het is pure stress en ik zie er zó tegenop. De angst om weer naar huis te gaan omdat het niet gaat, de angst dat collega’s zo rot doen en de angst om echt een keer flauw te vallen word me veel te veel. Ik slaap ook enorm slecht. Het is niet alleen als ik naar school\stage moet. Het is hele dagen door. Mijn familie en vrienden zeggen dat ik anders ben dan normaal. Ze vinden mij stil, snel geïrriteerd en afwezig. Ik heb dit totaal niet door, maar ik voel me zo rot.
Het liefst wil ik morgen naar de huisarts en hulp vragen. Ik ben echt opgebrand en ik ben bang dat als ik niet snel genoeg hulp zoek ik hier in blijf hangen. Maar ik durf mij niet weer ziek te melden morgen uit angst wat collega’s wel niet van mij denken. Ik zie mij mijn stage hier niet afronden en dat vakantiewerk al helemaal niet op deze manier. Ik kan het gewoon niet.
De ene kant zegt doe het gewoon even dan ben je er vanaf maar dan heb je nog geen rust gehad. De andere kant schreeuwt dat ik mij ziek moet melden, het gesprek aan moet gaan met mijn mentor dat ik dit niet meer trek en proberen onder het vakantiewerk uit te komen.
Heeft iemand hier ervaring mee? Of tips hoe ik dit het beste aan kan pakken? Zou dit inderdaad een burn-out kunnen zijn? Is het verstandig om door te gaan?
Mijn naam is Amara, ik ben 23 jaar oud en ik studeer momenteel social work.
Vorig jaar zijn er veel heftige gebeurtenissen geweest die voor mij een enorm impact hebben gehad voor de rest van mijn leven. i.v.m. herkenning durf ik deze hier niet te plaatsen. Maar ik heb het gevoel dat het er nu allemaal uit komt omdat ik het nooit heb kunnen verwerken. Ik bleef maar doorgaan met school en stage uit angst om achter te lopen. Nu lijkt het toch zijn tol te eisen.
Het begon een maand geleden. Ik kreeg een longontsteking en kon daardoor geen stage lopen. Ik ben twee weken ziek geweest en daarna wilde ik gewoon weer proberen om stage te lopen. Elke keer moest ik eerder weg van stage omdat het gewoon niet ging. Ik ga er met enorme tegenzin naartoe, slecht slapen de nachten ervoor, verhoogde hartslag, onrustig, emotioneel en veel angst en paniekaanvallen. Ik baal er zo erg van dat ik het geen uur volhoud en elke keer naar huis moet omdat ik bijna flauwval. Ik blijf het proberen en elke keer stel ik mijzelf teleur.
Mijn collega’s snappen het niet, je bent jong, doe ff rustig aan en je staat veel uren ingepland in de vakantie die moet je wel kunnen werken want we hebben je nodig! Is ze nu alweer ziek? Gaat het nou weer niet goed? Ben je nou nog steeds niet beter? Zulke opmerkingen helpen mij natuurlijk totaal niet.
Afgelopen dinsdag barste ik in tranen uit. Ik viel bijna flauw, begon enorm te trillen en moest weer naar huis. “gaat het nou wéér niet?” “we zijn er wel een beetje klaar mee nu hoor!”.
Ik heb nog 3 weken te gaan, van maandag t\m donderdag. Dan heb ik 1 week vakantie en dan zou ik daar 6 weken gaan werken tot school weer begint. Maar ik trek dit niet, ik ga dit echt niet volhouden. Het contract was al getekend, dus hier kom ik ook niet onderuit. Morgen moet ik weer naar stage, maar vandaag zit ik al heel de dag met hartkloppingen, zweten, trillen, misselijk, buikpijn en extreme vermoeidheid. Het is pure stress en ik zie er zó tegenop. De angst om weer naar huis te gaan omdat het niet gaat, de angst dat collega’s zo rot doen en de angst om echt een keer flauw te vallen word me veel te veel. Ik slaap ook enorm slecht. Het is niet alleen als ik naar school\stage moet. Het is hele dagen door. Mijn familie en vrienden zeggen dat ik anders ben dan normaal. Ze vinden mij stil, snel geïrriteerd en afwezig. Ik heb dit totaal niet door, maar ik voel me zo rot.
Het liefst wil ik morgen naar de huisarts en hulp vragen. Ik ben echt opgebrand en ik ben bang dat als ik niet snel genoeg hulp zoek ik hier in blijf hangen. Maar ik durf mij niet weer ziek te melden morgen uit angst wat collega’s wel niet van mij denken. Ik zie mij mijn stage hier niet afronden en dat vakantiewerk al helemaal niet op deze manier. Ik kan het gewoon niet.
De ene kant zegt doe het gewoon even dan ben je er vanaf maar dan heb je nog geen rust gehad. De andere kant schreeuwt dat ik mij ziek moet melden, het gesprek aan moet gaan met mijn mentor dat ik dit niet meer trek en proberen onder het vakantiewerk uit te komen.
Heeft iemand hier ervaring mee? Of tips hoe ik dit het beste aan kan pakken? Zou dit inderdaad een burn-out kunnen zijn? Is het verstandig om door te gaan?
woensdag 21 juni 2023 om 19:56
Dit is heel goed van jou!!!!Amara schreef: ↑21-06-2023 12:43
Eind van de ochtend werd ik gebeld door de directeur van de organisatie zelf. Hij was geschrokken, vond dit onacceptabel en bood zijn excuses aan. Hij vertelde dat hij na het beluisteren van deze opname naar de locatie is gegaan, deze werkneemster in overleg met de teamleider per direct is geschorst, er meerdere klachten waren waar hij geen weet van had tot nu en dit intern nader onderzocht wordt. Ze heeft mij en andere stagiaires alleen, zonder toezicht, alleen op groepen laten staan terwijl dit onverantwoord is en zelfs tegen alle regels in. Hij gaat contact op nemen met stagiaires die zijn vertrokken zonder redenen op te geven en de huidige stagiaires om hun verhalen te horen.
De collega die dit telefonisch allemaal gezegd heeft wilt graag met mij, de directeur en mijn mentor om de tafel en haar excuses aanbieden. Ze heeft mij meerdere keren gebeld en zielige berichten gestuurd. Van deze berichten heb ik op verzoek van de directeur screenshots gemaild naar hem en haar nummer geblokkeerd. Ik heb hem verteld dat ik dit niet zie zitten, het aan hun overlaat en het voor mij nu afgesloten is.
Eind goed al goed! Wat een opluchting!
Nogmaals wil ik ieder die gereageerd heeft op dit topic bedanken. Zonder jullie meningen en adviezen was ik waarschijnlijk doorgegaan en had ik de moed niet gehad om deze stappen te ondernemen. Bedankt
Succes en nu herstellen van de longonsteking en dit nare gedoe.
Jaja.
woensdag 21 juni 2023 om 20:51
Ja precies! Toch heb ik het gevoel, als dit via de mail gebeurd was ik nooit bewijs had kunnen bemachtigen wat tegen haar kon werken. De gedachte dat ik andere stagiaires een hoop leed heb kunnen besparen door zo’n persoon uit te schakelen voelt als de juiste beslissing.LuciFee2023 schreef: ↑21-06-2023 19:54Volgende keer dus die korte maar duidelijke mail die als eerste was voorgesteld te sturen.
En er hoeft niet met die dame over gebeld te worden, de bedrijfsarts kan je altijd bellen als ze je op ziek zijn laten staan en anders zie je wel een mail tegemoed met de ontbinding van contract.
woensdag 21 juni 2023 om 21:17
Dat snap ik en dat is ook hartstikke goed!Amara schreef: ↑21-06-2023 20:51Ja precies! Toch heb ik het gevoel, als dit via de mail gebeurd was ik nooit bewijs had kunnen bemachtigen wat tegen haar kon werken. De gedachte dat ik andere stagiaires een hoop leed heb kunnen besparen door zo’n persoon uit te schakelen voelt als de juiste beslissing.
Ergens is het ook wel "mooi" dat je deze les al zo snel in je werkende leven hebt geleerd. Dit vergeet je niet meer en zal je dus de rest van je werkende leven beschermen tegen zulke types. (Daarmee wil ik niet wegmaken dat het ontzettend rot is wat je hier hebt meegemaakt, want dat is natuurlijk ook verschrikkelijk)
donderdag 22 juni 2023 om 01:38
Amara schreef: ↑21-06-2023 20:51Ja precies! Toch heb ik het gevoel, als dit via de mail gebeurd was ik nooit bewijs had kunnen bemachtigen wat tegen haar kon werken. De gedachte dat ik andere stagiaires een hoop leed heb kunnen besparen door zo’n persoon uit te schakelen voelt als de juiste beslissing.
Ik heb je hele topic gevolgd, goed gedaan! En ik denk dat je zeker ook het verschil gemaakt hebt voor anderen. Ook voor degenen die eerder “uit eigen beweging” zijn weggegaan. Als die directeur inderdaad contact met hem opneemt, zullen er waarschijnlijk vergelijkbare verhalen komen. En wat een fijne mentor en directeur, die inderdaad gelijk doorpakken en je wel degelijk serieus nemen. Nu kun jij lekker aan je herstel gaan werken (hoewel het na deze laatste ontwikkelingen vast al een stuk beter met je gaat
)
donderdag 22 juni 2023 om 08:43
Herstellen lukt niet als je constant de stress hebt of het wel of niet gaat lukken op je stage.
Meld je ziek en kom langzaam uit die vicieuze cirkel van stress.
Je bent nu echt te streng voor jezelf.
Een longontsteking is niet niks.
En als ze het niet snappen: pech dan.
Wat is het ergste dat kan gebeuren?
Meld je ziek en kom langzaam uit die vicieuze cirkel van stress.
Je bent nu echt te streng voor jezelf.
Een longontsteking is niet niks.
En als ze het niet snappen: pech dan.
Wat is het ergste dat kan gebeuren?
donderdag 22 juni 2023 om 09:21
Goed advies. Paar dagen te laat, maar toch.Tothier1 schreef: ↑22-06-2023 08:43Herstellen lukt niet als je constant de stress hebt of het wel of niet gaat lukken op je stage.
Meld je ziek en kom langzaam uit die vicieuze cirkel van stress.
Je bent nu echt te streng voor jezelf.
Een longontsteking is niet niks.
En als ze het niet snappen: pech dan.
Wat is het ergste dat kan gebeuren?
Wat eten we vanavond?
donderdag 22 juni 2023 om 10:41
Of je leest op z'n minste deze laatste paginaTothier1 schreef: ↑22-06-2023 08:43Herstellen lukt niet als je constant de stress hebt of het wel of niet gaat lukken op je stage.
Meld je ziek en kom langzaam uit die vicieuze cirkel van stress.
Je bent nu echt te streng voor jezelf.
Een longontsteking is niet niks.
En als ze het niet snappen: pech dan.
Wat is het ergste dat kan gebeuren?
donderdag 22 juni 2023 om 14:22
Wat knap van jou Amara. Goed aangepakt en met een heel fijn resultaat!
De rol van die vrouw is uitgespeeld en je hebt andere stagieres behoedt voor eenzelfde ervaring.
Hopelijk kan je het nu snel achter je laten en lekker uitrusten en herstellen.
Beterschap!
De rol van die vrouw is uitgespeeld en je hebt andere stagieres behoedt voor eenzelfde ervaring.
Hopelijk kan je het nu snel achter je laten en lekker uitrusten en herstellen.
Beterschap!
Ze zeiden dat het niet kon. Toen kwam er iemand die dat niet wist en die deed het gewoon.
zaterdag 24 juni 2023 om 21:14
De dame in kwestie blijft mij berichten sturen via andere telefoonnummers, voicemails inspreken, privé bellen, via social media platformen contact zoeken, haar man en kinderen hebben mij gebeld en zelfs mijn ouders berichten gestuurd via social media.
De directeur heeft mij nu verzocht om aangifte te doen.
Nooit verwacht dat dit zo ver zou komen zeg, echt flabbergasted gewoon.
De directeur heeft mij nu verzocht om aangifte te doen.
Nooit verwacht dat dit zo ver zou komen zeg, echt flabbergasted gewoon.
zaterdag 24 juni 2023 om 22:10
zaterdag 24 juni 2023 om 22:41
Ze blijft aanhouden dat het haar spijt, ze een gesprek wilt en dit alles ontzettend veel gevolgen heeft voor haar zelf en haar gezin. Ze blijft vragen of we er niet samen onderling uit kunnen komen. Aangifte zelf vond ik iets te ver gaan. Mij lijkt een stop gesprek met de politie voldoende.hanke321 schreef: ↑24-06-2023 22:10Dat mens is een gestoorde stalker!
Je doet wel een hoop ervaring op zo in je werkveld, vanaf de andere kant
Heftig zeg en heel naar. Dit verdien je niet.
Raakt het wat er vorig jaar is gebeurd? Neem je evt ook contact op met slachtofferhulp? Want zo lastig gevallen worden is wel heel intrusief.
Gek genoeg heeft het geen invloed op mij, eerlijk gezegd kan ik begrijpen dat ze gestresst en bang is voor de gevolgen. Maar de manier waarop ze het aanpakt én dat dit alles nodig is/was voordat ze zelf inzag hoe ze bezig was vind ik wel zorgelijk. Meer voor haarzelf dan voor mij.
zaterdag 24 juni 2023 om 23:01
Wauw wat een positieve uitkomst!
Amara je hebt écht een held in je eigen verhaal
je voelde je al slecht en dolr omstandigheden op je werk nog slechter. Die stagebegeider dacht jou klein te krijgen maar heeft koekje van eigen deeg gekregen. Echt je mag trots zijn op jezelf.
Daarbij hebben je ouders, mentor, directie van stageplek en jij, de juiste stappen gezet! Zo fijn dat je deze steum erbij hebt. Ook voor het verwerkingsproces lijkt mij.
Btw, ik zou je zo als collega willen!
Amara je hebt écht een held in je eigen verhaal
je voelde je al slecht en dolr omstandigheden op je werk nog slechter. Die stagebegeider dacht jou klein te krijgen maar heeft koekje van eigen deeg gekregen. Echt je mag trots zijn op jezelf. Daarbij hebben je ouders, mentor, directie van stageplek en jij, de juiste stappen gezet! Zo fijn dat je deze steum erbij hebt. Ook voor het verwerkingsproces lijkt mij.
Btw, ik zou je zo als collega willen!
zaterdag 24 juni 2023 om 23:12
Zo lief van je, dankjewel!!Stokbroodje schreef: ↑24-06-2023 23:01Wauw wat een positieve uitkomst!
Amara je hebt écht een held in je eigen verhaal
Daarbij hebben je ouders, mentor, directie van stageplek en jij, de juiste stappen gezet! Zo fijn dat je deze steum erbij hebt. Ook voor het verwerkingsproces lijkt mij.
Btw, ik zou je zo als collega willen!
zaterdag 24 juni 2023 om 23:41
Wat verwacht ze dan? Het verhaal ligt nu toch open en bloot op tafel? Het lijkt mij dat wat ze nu doet de boel voor haarzelf alleen maar erger maakt.Amara schreef: ↑24-06-2023 22:41Ze blijft aanhouden dat het haar spijt, ze een gesprek wilt en dit alles ontzettend veel gevolgen heeft voor haar zelf en haar gezin. Ze blijft vragen of we er niet samen onderling uit kunnen komen. Aangifte zelf vond ik iets te ver gaan. Mij lijkt een stop gesprek met de politie voldoende.
Gek genoeg heeft het geen invloed op mij, eerlijk gezegd kan ik begrijpen dat ze gestresst en bang is voor de gevolgen. Maar de manier waarop ze het aanpakt én dat dit alles nodig is/was voordat ze zelf inzag hoe ze bezig was vind ik wel zorgelijk. Meer voor haarzelf dan voor mij.
zaterdag 24 juni 2023 om 23:53
Hoi Amara,
Ik bel heel blij dat wat je nu ervaart, hier durft te delen!
Zelf heb ik 4 jaar geleden zowat hetzelfde meegemaakt, wel andere reden die mij zover kregen.
Begin eerst met je ziek te melden en ga inderdaad naar je huisarts. Ik was 22 jaar toen ik door deze heftige periode ging. Ik werd in een ochtend wakker en kon niet meer lopen. Heel mijn lichaam was stijf, deed pijn.... en dit gebeurde zomaar, dacht ik. Van een gezonde 22 jarige, was niets meer te zien. Ik was altijd moe en slaperig, en had overal pijntje. Zo erg dat ik niet eens meer auto kon rijden.
Maar het was niet zomaar, ik had veel te lang doorgetrokken en alle signalen die mijn lichaam gaf genegeerd. Maar dat besefte ik mij pas veel later.
Ik was zo ver gegaan, dat de huisarts mij naar een revalidatiecentrum heeft gestuurd, en daar ben ik een behandeling ondergaan van 3 volle maanden (met fysio, beweging, psycholoog etc.
Ik kreeg te horen dat ik ermee moest leren leven, het was nou eenmaal een uitval die mijn lichaam had, en ze linkten dit allemaal aan fybrioyalgie ......
Achteraf bleek dit het niet te zijn, maar ''syndroom van burn-out'', ooit van gehoord? Het is geen mentale burn-out, maar een lichamelijke burn-out. Ontstaat door werk, hoge prestaties en niet weten hoe je moet uitschakelen.
Inmiddels ben ik 4 jaar verder, werk ik weer al een tijdje 40 uur, ben ik PT ondernemen en doe ik weer bijna alles en zelfs meer dan wat ik voorheen deed...
Wel heb ik mijn grenzen nu veel duidelijker, en moet ik met regelmaat mijn lichaam onderhouden door naar de chiropractor of acupunctuur te gaan.
Tip: f**ck jou collega's, kies voor jezelf. Iedereen is vervangbaar en als je werkgever je ooit zat is of je voldoet niet meer aan de verwachtingen, zullen ze toch een manier vinden om van je af te komen, dus kies echt voor jezelf!!
Suc6! en laat het aub niet zover komen Pas goed op jezelf meid!
Ik bel heel blij dat wat je nu ervaart, hier durft te delen!
Zelf heb ik 4 jaar geleden zowat hetzelfde meegemaakt, wel andere reden die mij zover kregen.
Begin eerst met je ziek te melden en ga inderdaad naar je huisarts. Ik was 22 jaar toen ik door deze heftige periode ging. Ik werd in een ochtend wakker en kon niet meer lopen. Heel mijn lichaam was stijf, deed pijn.... en dit gebeurde zomaar, dacht ik. Van een gezonde 22 jarige, was niets meer te zien. Ik was altijd moe en slaperig, en had overal pijntje. Zo erg dat ik niet eens meer auto kon rijden.
Maar het was niet zomaar, ik had veel te lang doorgetrokken en alle signalen die mijn lichaam gaf genegeerd. Maar dat besefte ik mij pas veel later.
Ik was zo ver gegaan, dat de huisarts mij naar een revalidatiecentrum heeft gestuurd, en daar ben ik een behandeling ondergaan van 3 volle maanden (met fysio, beweging, psycholoog etc.
Ik kreeg te horen dat ik ermee moest leren leven, het was nou eenmaal een uitval die mijn lichaam had, en ze linkten dit allemaal aan fybrioyalgie ......
Achteraf bleek dit het niet te zijn, maar ''syndroom van burn-out'', ooit van gehoord? Het is geen mentale burn-out, maar een lichamelijke burn-out. Ontstaat door werk, hoge prestaties en niet weten hoe je moet uitschakelen.
Inmiddels ben ik 4 jaar verder, werk ik weer al een tijdje 40 uur, ben ik PT ondernemen en doe ik weer bijna alles en zelfs meer dan wat ik voorheen deed...
Wel heb ik mijn grenzen nu veel duidelijker, en moet ik met regelmaat mijn lichaam onderhouden door naar de chiropractor of acupunctuur te gaan. Tip: f**ck jou collega's, kies voor jezelf. Iedereen is vervangbaar en als je werkgever je ooit zat is of je voldoet niet meer aan de verwachtingen, zullen ze toch een manier vinden om van je af te komen, dus kies echt voor jezelf!!
Suc6! en laat het aub niet zover komen
Pas goed op jezelf meid!
zondag 25 juni 2023 om 00:14
Ze raakt de controle kwijt en is in paniek. Waarschijnlijk hangt ze een ander verhaal op thuis. Blijf dicht bij jezelf. Dit soort mensen kunnen lang met iets wegkomen totdat de feiten naar boven komen drijven.Amara schreef: ↑24-06-2023 21:14De dame in kwestie blijft mij berichten sturen via andere telefoonnummers, voicemails inspreken, privé bellen, via social media platformen contact zoeken, haar man en kinderen hebben mij gebeld en zelfs mijn ouders berichten gestuurd via social media.
De directeur heeft mij nu verzocht om aangifte te doen.
Nooit verwacht dat dit zo ver zou komen zeg, echt flabbergasted gewoon.
Ik vind het echt heel goed hoe je hebt gehandeld en anderen hebt geholpen. Laat je niet gek maken door deze persoon die alle grip verliest. Zij heeft waarschijnlijk jarenlang de controle gehad over vele situaties die zij nu verliest. Dit mag je bij haar laten en fijn dat er zo met je mee wordt gedacht.
zondag 25 juni 2023 om 00:20
Geen medelijden hebben hoor. Ik heb zelf ervaring met dit soort situaties helaas en ik had medelijden en ging erin mee...maar dit is vaak eigenbelang. Zij heeft gehandeld, misschien wel jarenlang. En anderen hun studies negatief beïnvloedt. Houdt het bij de feiten. Wat heeft dit met jouw herstel proces gedaan? En met je zomerbaantje? Dan is het gauw klaar.Amara schreef: ↑24-06-2023 22:41Ze blijft aanhouden dat het haar spijt, ze een gesprek wilt en dit alles ontzettend veel gevolgen heeft voor haar zelf en haar gezin. Ze blijft vragen of we er niet samen onderling uit kunnen komen. Aangifte zelf vond ik iets te ver gaan. Mij lijkt een stop gesprek met de politie voldoende.
Gek genoeg heeft het geen invloed op mij, eerlijk gezegd kan ik begrijpen dat ze gestresst en bang is voor de gevolgen. Maar de manier waarop ze het aanpakt én dat dit alles nodig is/was voordat ze zelf inzag hoe ze bezig was vind ik wel zorgelijk. Meer voor haarzelf dan voor mij.
Ik ben zelf er gevoelig voor, maar kreeg daarna weer keihard de deur in mijn gezicht en geleerd dat heel veel mensen die zo handelen niet in ene spijt kunnen hebben. Dat het de angst is om de controle kwijt te zijn en de consequenties te moeten inzien. Misschien komt ze er uit als een beter persoon, maar dat moet zij toch echt zelf doen. Ze heeft haar eigen afgrond gegraven en moet er zelf uitklimmen. Jij hebt rust nodig en hoeft niks meer met haar te maken te hebben. Je hebt jouw deel gedaan, wat voor super goede uitkomsten heeft gezorgd. Nu is het klaar en mag jij het loslaten. Het is nu haar probleem:)
zondag 25 juni 2023 om 08:23
Een topic met zoveel reacties kan je beter even doorlezen alvorens je reageert. Er zit veel ontwikkeling in het verhaal.
zondag 25 juni 2023 om 08:49
Jeetje, wat een bizar verhaal. Ik werk al sinds mijn puber jaren op meerdere plaatsen in de zorg, maar zoiets heb ik echt nog nóóit meegemaakt. Jij lijkt wel meteen het volslagen meest idiote pakket op je bord te krijgen Amara! Dit moet voor jou heel heftig zijn! Dat zelfs man en kinderen jou proberen te benaderen, dat vind ik echt sick en ja, dat is iemand lastig vallen/stalken. Heftig hoor!
zondag 25 juni 2023 om 09:54
Jee, wat een bizar staartje heedt dit nog!Amara schreef: ↑24-06-2023 21:14De dame in kwestie blijft mij berichten sturen via andere telefoonnummers, voicemails inspreken, privé bellen, via social media platformen contact zoeken, haar man en kinderen hebben mij gebeld en zelfs mijn ouders berichten gestuurd via social media.
De directeur heeft mij nu verzocht om aangifte te doen.
Nooit verwacht dat dit zo ver zou komen zeg, echt flabbergasted gewoon.
Kan me voorstellen dat je het gewoon wilt afsluiten en klaar.
Aangifte zou ik zelf ook niet heel snel doen, maar als ze je lastig blijft vallen, moet je op een gegeven moment wel duidelijk zijn.
Ik hoop dat ze jou zsm met rust laat!
Only dead fish go with the flow
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
