Hier mag alles zijn en weer verdwijnen - 5

Wat fijn en bijzonder Ibi, dat ze er zo voor je was!!!
Ik heb moeite met het lastig vallen en zeuren, het gevoel dat ik bij coach momenteel teveel ben en ruimte inneem. Dat zegt ze niet.
Ik heb de neiging om het 'veilig' te houden.
Te doen wat ik denk dat zij wil horen/zien.
Dus ja, ik was heel blij met haar voorstel. Maar het is teveel, ik wil het niet tarten. Ze verwacht blijkbaar dat ik het prima red, en ziet geen problemen met een opname om november.
Dan red ik het prima en is ze niet nodig.
Het lukt even niet anders.

Wat fijn dat jij nu meer rust hebt.
Wat is gewicht en eten toch verneukeratief en ingewikkeld.
Ik rotzooi wat met eten en ben te zwaar.
Maar ik kom er ook achter dat, hoe dikker en lelijker ik word, hoe veiliger ik me soort van voel.
Wel ook totaal mislukt, zonder beheersing en nu helemaal nutteloos.
Maar lelijk en walgelijk zijn geeft me ook de rust dat niemand hier ooit iets op kan of wil. Hoera.
Tenminste, zo ervaar ik het.
Ik was vroeger klein en slank. Dat werd benoemd als lekker. Wat een opluchting (en ja ook schaamte, maar andere schaamte) dat dat niet meer is.
Wat dat betreft vind ik ouder worden ook een zegen.

Ik heb bedacht dat ik straks, als ik oud, tonnetje rond en rimpelig ben, zelf eng ben voor de heren.
In elk geval niet meer goed 'daarvoor'. Hoera.

Wat spannend Avo, maar ook wat fijn dat je voor je werk een reden hebt kunnen geven die voor jou prettig voelt! Kan me heel goed voorstellen dat dat met familie/nichtje lastiger is. Ben je bang dat het aan je kinderen rechtstreeks gevraagd gaat worden? Kan me anders voorstellen dat man er iets van maakt als dat jij niet kunt komende week, maar hij en de kinderen wel een keer zouden kunnen?

Hier gaat het niet geweldig.

Overgewicht: check. Schild tegen de buitenwereld: check. Maar niet alleen. Eten is ook dempen van gevoelens voor mij. En soms heb ik dat al door als ik aan het eten ben, maar lukt het me toch niet om het anders te doen.

Ik ben lichter geweest na mijn eerste therapie, en eigenlijk voelde dat goed. Mensen benaderen je anders, ik straal zelf een andere energie uit. Zou er graag weer naar terug gaan, maar dan moet er wel een knop om.

Selune, heb je nu vakantie? Vervelend dat het niet goed lukt je hoofd boven water te houden...

Nee hier nog geen vakantie, nog een week te gaan.

Hoe is je familiedag vandaag Avo?

Kun je de spanning en onrust voor komende week nog een beetje hanteren?

Ik hoop dat het een beetje te doen was vandaag Avo.

He Avo, hoe was dit weekend? Heb je het een beetje overleefd? En heb je met nichtje kunnen praten? Iets bedacht voor deze week? Ondertussen alles bij elkaar?

Ik ben gisteren naar een theatervoorstelling geweest en er behoorlijk van onder de indruk. Het was een voorstelling over daten dacht ik. Maar het was veel meer een voorstelling over gaslighting. Over jezelf wegcijferen. Over de lieve vrede bewaren, en hoe dat ten koste gaat van jezelf.

Er zat één scène in (het waren twee spelers, een man en een vrouw), waarbij de man per ongeluk te ver ging in de scène, de vrouw roept dat hij moet stoppen. Hij niet direct door heeft dat het niet "gespeeld" is waardoor zij gewond raakt. En in plaats van excuses aan te bieden en te vragen of het gaat, draait hij het volledig om. Wordt hij het slachtoffer van de situatie. Omdat hij niet met zijn emotie kan omgaan is het uiteindelijk haar schuld dat hij zich zo voelt.
Er waren heel veel scènes die treffend en spot on waren, maar die voelde ik zo in mijn tenen.

De voorstelling was echt kneitergoed gespeeld en alles zat zo ontzettend goed in elkaar. Blij dat ik geweest ben, maar ben er echt wel de hele nacht mee bezig geweest.

Bijzonder dat toneel dat kan doen, nog niet vaak meegemaakt dat iets zó onder mijn huis ging zitten.

Klinkt heel bijzonder Lucy!
Mooi hoe theater kan raken

Bijzonder Lucy hoe dat dan zo bij je binnen kan komen hè.

Ik had dat vorige week bij de musical Dear Evan Hansen. Ik wist ook niet goed waar ik eigenlijk heen ging, van tevoren globaal het verhaal gelezen, maar ik kende de Broadway-versie en film verder niet. Maar daar zaten twee nummers in die zo herkenbaar voor mij waren dat het m'n lijflied zou kunnen zijn. Over sociale angst en je niet gezien voelen. Ook heel goed gespeeld, vooral de hoofdpersoon was heel sterk. Die kwam bij mij dus ook wel even binnen. Bijzonder hoe toneel / theater dat kan doen.

Na een hele slechte week (mentaal) gaat het gelukkig weer wat beter. Ik heb gisteren en vandaag ruim 5 km gewandeld, dat helpt me echt om uit de negatieve spiraal te komen. Dus dat ga ik er de komende week (vakantie zonder plannen) proberen in te houden.

Avo, ik hoop dat het goed met je gaat en dat je vooral druk bent met de laatste dingetjes regelen.

@Diva ook dat klinkt mooi!
Wil je meer vertellen over afgelopen week? Jij hebt wel vakantie nu toch, hopelijk kun je er een beetje van genieten.

@Monstrea hoe gaat het nu? Je hoeft niets te schrijven wat je niet kwijt wilt natuurlijk, maar ik zou het wel fijn vinden als je laat weten of je ok bent. Maak me na je laatste berichtje wel wat zorgen om je.

@Avo Ik hoop ook dat het weekend een beetje te doen is geweest. Ik wens je enorm veel sterkte en succes de komende week. Ik heb enorme bewondering voor je dat je dit gaat doen en hoop dat je er heel erg veel uit mag halen lieverd. Heldin

Alive and kicking, jullie zijn lief.
Komt goed. Laat mij maar even niet bestaan, en nooit iets zijn.

Lieve Avo, ik hoop dat het zaterdag te doen was. Ik vind het zo knap wat je deze week gaat doen. Ik wens je heel veel sterkte en succes voor de komende dagen. Het is ok als je bang bent, ik denk niet dat er ooit iemand zonder angst of spanning daar over de drempel is gestapt. Ik gun je zo dat je samen met de lieve medewerkers daar weer een stap vooruit kan zetten.
Weet dat wij steunkousen in de orde van de Avocado in gedachten bij je zijn.

Diva, wat fijn dat het nu weer iets beter gaat. Is dat zo omdat je nu vakantie hebt?
Ik hoop dat het je lukt om de komende week te blijven wandelen, als je dat zo goed doet.
Diva wij gaan komend weekend naar Dear Evan Hansen, ben heel benieuwd!

Lucy, die voorstelling klinkt wel heel bijzonder! Wat fijn dat het gelukt is om daar heen te gaan.
En een knuffel voor Meis, las dat ze gestart is met AD. Wat knap dat ze uiteindelijk meegedaan is naar die afspraak! Ik hoop heel erg dat het haar gaat ondersteunen.

Lieve Selune, hoe gaat het nu gaat het nu?

Lieve Avo in gedachten gaan we hier allemaal een beetje met je mee en als je terug komt zijn we er gewoon nog. Je bent nu niet meer alleen.

Ik probeer door te bijten. Veel last van paniekgevoel en regelmatig breekt er echt een paniekaanval doorheen. Donderdag een groot event waarbij ik een lastige rol heb en waar ik heel erg tegenop zie. Mijn angst voor camera's is nadat ik op werk zo getriggerd werd alleen maar groter geworden en hierbij is een persfotograaf en verschillende 'in-house' fotografen aanwezig. Er niet zijn is geen optie en ik heb al twee mensen ingelicht dat de camera's echt uit mijn blikveld moeten blijven en dat ik geen foto's wil als ik op het podium sta, maar ik ben er alsnog doodsbang voor.
Wel afspraak bij de huisarts volgende week voor de klachten rondom menstruatie enzo.

Ook ik wil je heel veel sterkte en succes wensen komende week Avocadeau. Ik vind je heel dapper, ik hoop dat je in een fijne groep komt en dat je de lieve mensen die er daar zijn om jou te ondersteunen toe mag laten.

We denken aan je komende week, we zijn hier en we blijven hier

Selune, pittige week voor jou ook, wat knap dat je wel 2 mensen hebt ingelicht over de camera’s. Kan me voorstellen dat het heel veel spanning geeft…

O Srlune, ik snap je angst... weten deze mensen dat het niet "gewoon" niet op foto's staan is, maar echt heel belangrijk?

Avo, heel veel sterkte en succes! Ik denk aan je!

Maison: ik weet het niet. Ik ben ook niet 'goed' in vakantie hebben omdat dan het beetje structuur dat ik heb, helemaal weg valt. Maar ik ben wel blij dat ik nu even niet hoef te werken en de stress over het gevoel daar niet te voldoen even los kan laten.

Ik voel me de laatste maanden vaak erg down. Ik ben veel met het verleden bezig en ben ook nog steeds op zoek naar een oorzaak. Komt het alleen door mijn verleden of is er meer. Dat is eigenlijk erg vermoeiend, maar ik kom niet uit die loop. Afleiding helpt gelukkig nog wel en er zijn ook wel momenten dat ik blij ben, maar die zijn wel in de minderheid. Wandelen / bewegen helpt ook, meestal voel ik me daarna een stuk beter.

De afgelopen weken was ik echt elke dag doodmoe. Dit ligt deels aan mijn rooster doordat ik alleen maar middagen en avonden heb en makkelijk mijn ritme gedeeltelijk om kan draaien. Maar ook door de stress mbt die bewuste groep waarin ik fulltime het gevoel heb dat ik het niet goed doe en dus steeds op mijn zwakke plekken getriggerd wordt. Normaal had ik daar vooral prive last van, maar nu dus ook op het werk.

Het probleem is vooral dat ik mijn goedkeuring uit de omgeving haal en het niet in mezelf kan voelen. Ik wéét dat daar het probleem zit, maar het is zo moeilijk om te voelen dat ik zelf meer dan goed genoeg ben.

Bij hapto uitgesproken dat ik bang ben dat ik niet snel genoeg leer en dat ze dan gaat concluderen dat ik het niet wil leren en dat ze mij in de steek laat. Gezegd dat ik veel bevestiging nodig heb dat ik het op mijn tempo mag doen en dat het niet uitmaakt hoe lang het gaat duren. Ze vond het dapper dat ik dat uitsprak.

Avo: ook ik ben in gedachte bij je deze week.

Selune: dat evenement klinkt heftig! Dus niet kalm aan richting de vakantie deze week. Knap inderdaad dat je het wel aan twee mensen hebt aangegeven mbt de foto's, maar ook eens met Lucy, weten ze wel hoe belangrijk het is? Duurt het evenement de hele dag of helpt relativeren dat het maar zo en zo lang duurt?

Heel veel sterkte en succes lieve Avo Blijven ademen

Het is donderdagmiddag en avond. Ik weet niet of ik het heel duidelijk heb weten over te brengen, maar 1 van de 2 heeft geloof ik wel door dat het niet gewoon 'ik houd niet op foto's' is. Alles zit ook ontzettend dicht onder m'n huid. Wordt heel snel getriggerd helaas. Vandaag ook een collega die een grapje maakte dat compleet verkeerd viel en me dan echt een beeldenstorm instort.

Ik kom later nog op jou reageren Diva

Diva, helpt het om zelf een schema te maken?

9 uur opstaan en ontbijten
10 uur wandelen
12 uur lunchen
13-15 uur iets huishoudelijks/papieren uitzoeken/knutselen/hobby
15-17 uur boek lezen/tv kijken
17 uur koken
18 uur eten

Zoiets? Of hou je je er dan toch niet aan?

Voor wat betreft waar je problemen vandaan komen: het kan natuurlijk prima dat het puur vanuit pestverleden komt. Dat het zo simpel is als dat. Maar maakt het echt heel veel uit waar het vandaan komt? Wat helpt het jou om de oorsprong te snappen?

Voor wat betreft minder afhankelijk zijn van andermans mening: heeeeel langzaam (zeg: naar 4 jaar therapie) merk ik dat het (bij mij) niet eens zo gek veel te maken heeft met zelfvertrouwen of zelfliefde. Het heeft veel meer te maken met je veilig (leren) voelen in je lijf. Of eigenlijk: überhaupt voelen. En dat godsgruwelijk veel oefenen. Dus bij alles naar je lijf. En het makkelijkst is dat om te beginnen zonder dat er een ander bij is:

-wat vind ik ervan dat we vanavond uit eten gaan?
- wat vind ik ervan dat ik grote klassen krijg?
- wat vind ik ervan dat we een andere bank gaan kopen, en wat wil ik dan?

Leren kennen van je regen behoeftes en welke signalen je lijf aangeeft.

Een tweede is dat je ongemak durft toe te laten. Angst te verwelkomen. Onrust te verwelkomen. Boosheid te verwelkomen. Het mag er zijn. Het hoeft niet weggestopt te worden. Je hoeft er naar de buitenwereld niet direct iets mee, maar in jou, in je lijf mag het er zijn.

Door dat toe te laten, kan de rust ook weer terugkeren, kun je uit je hoofd en uit je onveiligheid.

En pS als dat allemaal lukt, kun je on gesprekken met anderen gaan gronden. Je lijf bewust voelen tijdens een gesprek. En dan heel langzaam haan oefenen met je uitspreken. Op een zachte manier je grens uitspreken.

Eerlijk gezegd denk ik dat de weg naar meer zelfliefde zit in dit proces. Niet in: eerst zelfliefde en dan leer ik bij mijzelf te blijven. Het een kan niet zonder het ander.

Leer ik nu, stapsgewijs.

En ondertussen begin ik me uit te spreken en vind ik dat nog steeds de hel, maar ik doe het wel. Regelmatig met enorme emotie, maar dat is dan maar zo. Dat komt omdat het spannend is, er lading op zit. En dat mag er dan ook maar zijn. Meestal.

Bij jezelf blijven zonder bevestiging van anderen nodig te hebben, zelfliefde, zelfvertrouwen: het begint allemaal bij jezelf serieus gaan nemen en te leren voelen. Te durven voelen. Hoe eng ook. Hoe bedreigend het ook lijkt: je lijf moet leren dat het veilig is en dat je nu volwassen bent.

En met dat proces ben je nu bezig. En het gaat net zo hard als het gaat. Je hoeft niet harder te rennen. He mag ook teen voor teen. Of eeuwen stil staan. Of soms weer een stukje terug. Want in je lijf komen is vet ongemakkelijk als je nooit in je lijf hebt gezeten. En ik ben mijn lijfgericht therapeut godsgruwelijk dankbaar voor dat hij mij heeft leren voelen.

Zolang he het proces aan durft te blijven gaan, soms met je handen voor je ogen, kom je er wel Diva .

Diva dat proces van acceptatie is denk ik voor ons allen in grote lijnen hetzelfde. De intestine van 'wie ben je, wat wil je zelf' is verstoord, ongeacht de oorzaak.
Verder zegt Lucy het veel beter dan ik kan.

Ik ben vandaag 2x weggelopen omdat het me teveel werd. Zo vreselijk naar vind ik dat. Ik wil gewoon normaal zijn. Normaal functioneren. En ik kan het niet. Zou willen kunnen verdwijnen. Voel me totaal waardeloos en stom en vreselijk dat ik zoveel hulp nodig heb. Dat ik het allemaal niet aan kan.