Relaties
alle pijlers
Vriend wil niet samenwonen....relatie beeindigen overdreven?
vrijdag 3 juli 2009 om 13:08
Sinds drie jaar hebben mijn vriend en ik een relatie. We zijn allebei boven de dertig en we hebben het heel leuk met elkaar.
Maar sinds een tijdje weet ik dat hij niet wil samenwonen - nu niet, nooit.
Hij heeft namelijk al eerder samengewoond in een goede relatie en toen bleek dat hij zich daarbij niet gelukkig voelde, hij mist zijn avondjes alleen thuis.
Het feit dat ik veel weg ben en dat hij dus in de praktijk vaak rustig alleen thuis zou zijn is voor hem gevoelsmatig niet hetzelfde. Ook een eigen kamer, zolder of tuinhuis oid is niet voldoende. Hij heeft behoefte aan zijn eigen huidige huis, waar hij alleen kan zijn.
Naast die 2 avonden in de week wil hij juist heel graag bij me zijn. Ik heb hem voorgesteld om zijn huis aan te houden als we zouden gaan samenwonen, zodat hij nog steeds zijn avondjes alleen kan hebben, maar daarop reageerde hij met: Ik heb al mijn huis en hoef geen ander huis.
Voor mij is samenwonen echter erg belangrijk. Ik heb nog nooit samengewoond, maar het lijkt me heerlijk om samen een toekomst op te bouwen. Om samen een huis uit te zoeken, in te richten, bij elkaar te horen. Zonder dat je dan steeds op elkaars lip zit want dat doe ik nooit, onder andere vanwege werk, sport en vriendinnen. Ik ben dit jaar ook een weekje met een vriendin op vakantie geweest, ik vind het normaal om dingen zonder elkaar te doen.
Maar ik wil wel graag bij elkaar leven en horen. Het idee dat we over tien jaar nog steeds elk weekend met onze weekendtas bij elkaar uit "logeren" gaan........
Daarom heb ik aangegeven dat ik op deze basis niet verder kan. Ik ben gewoon niet gelukkig in de huidige situatie. Hij wil mij absoluut niet kwijt maar geeft ook aan dat hij niet wil dat ik ongelukkig ben, dus dat hij het zal accepteren als ik voor mezelf kies.
En dat gaat helaas gebeuren. We gaan dit weekend niet bij elkaar zijn en ik ga zelf een huis zoeken, zonder hem, in mijn stad. Het gaat dus uit (al durven we dat nog niet definitief te maken).
Maar het blijft door mijn hoofd spoken: is dit toch niet wat overdreven van mij? Kan ik niet beter mijn grote liefde behouden, en me maar neerleggen bij het niet-samenwonen?
Zijn er meer mensen met een vriend(in) die niet wil samenwonen?
Hoe zijn jullie daar mee omgegaan?
Maar sinds een tijdje weet ik dat hij niet wil samenwonen - nu niet, nooit.
Hij heeft namelijk al eerder samengewoond in een goede relatie en toen bleek dat hij zich daarbij niet gelukkig voelde, hij mist zijn avondjes alleen thuis.
Het feit dat ik veel weg ben en dat hij dus in de praktijk vaak rustig alleen thuis zou zijn is voor hem gevoelsmatig niet hetzelfde. Ook een eigen kamer, zolder of tuinhuis oid is niet voldoende. Hij heeft behoefte aan zijn eigen huidige huis, waar hij alleen kan zijn.
Naast die 2 avonden in de week wil hij juist heel graag bij me zijn. Ik heb hem voorgesteld om zijn huis aan te houden als we zouden gaan samenwonen, zodat hij nog steeds zijn avondjes alleen kan hebben, maar daarop reageerde hij met: Ik heb al mijn huis en hoef geen ander huis.
Voor mij is samenwonen echter erg belangrijk. Ik heb nog nooit samengewoond, maar het lijkt me heerlijk om samen een toekomst op te bouwen. Om samen een huis uit te zoeken, in te richten, bij elkaar te horen. Zonder dat je dan steeds op elkaars lip zit want dat doe ik nooit, onder andere vanwege werk, sport en vriendinnen. Ik ben dit jaar ook een weekje met een vriendin op vakantie geweest, ik vind het normaal om dingen zonder elkaar te doen.
Maar ik wil wel graag bij elkaar leven en horen. Het idee dat we over tien jaar nog steeds elk weekend met onze weekendtas bij elkaar uit "logeren" gaan........
Daarom heb ik aangegeven dat ik op deze basis niet verder kan. Ik ben gewoon niet gelukkig in de huidige situatie. Hij wil mij absoluut niet kwijt maar geeft ook aan dat hij niet wil dat ik ongelukkig ben, dus dat hij het zal accepteren als ik voor mezelf kies.
En dat gaat helaas gebeuren. We gaan dit weekend niet bij elkaar zijn en ik ga zelf een huis zoeken, zonder hem, in mijn stad. Het gaat dus uit (al durven we dat nog niet definitief te maken).
Maar het blijft door mijn hoofd spoken: is dit toch niet wat overdreven van mij? Kan ik niet beter mijn grote liefde behouden, en me maar neerleggen bij het niet-samenwonen?
Zijn er meer mensen met een vriend(in) die niet wil samenwonen?
Hoe zijn jullie daar mee omgegaan?
maandag 3 augustus 2009 om 14:46
Lunax: je hebt helemaal gelijk dat ik niet moet gaan wachten in de hoop dat hij verandert. Daar wordt ik niet gelukkig van en ik denk dat er dan alleen maar meer verwijten zouden groeien. Het vervelende is dat vriend wel wil samenwonen op de lange termijn, 'dat komt allemaal wel, maak je maar niet druk'. Maar dat heeft hij al een jaar geleden gezegd, dus ik dacht dat het niet lang meer zou duren... we hebben toch een heel ander begrip van 'even geduld hebben'.
Ik moet inderdaad voor mezelf bepalen of ik achter een relatie zou kunnen staan waar in de situatie blijft zoals hij is en ik ben bang voor het antwoord.
Vooruit: inderdaad een eigen woning zoeken, dat doe ik al een hele tijd, maar ja: jarenlange wachttijden, of te hoge prijzen zitten me dwars Ik blijf ook stug doorzoeken, want misschien zou de situatie voor mij inderdaad wat dragelijker zijn als ik een prettig 'thuis' voor mezelf had...
Ik moet inderdaad voor mezelf bepalen of ik achter een relatie zou kunnen staan waar in de situatie blijft zoals hij is en ik ben bang voor het antwoord.
Vooruit: inderdaad een eigen woning zoeken, dat doe ik al een hele tijd, maar ja: jarenlange wachttijden, of te hoge prijzen zitten me dwars Ik blijf ook stug doorzoeken, want misschien zou de situatie voor mij inderdaad wat dragelijker zijn als ik een prettig 'thuis' voor mezelf had...
maandag 3 augustus 2009 om 18:05
H_b_b. Heb jij een kloon van die vent van mij aan de haak geslagen? Dat eeuwige 'het komt wel goed schatje'... Toen ik hem leerde kennen zei hij al dat hij ooit wilde samenwonen. Ik was volgens zijn vrienden iets te vroeg in de planning op zijn pad gekomen, maar hij had tegen hen ook altijd gezegd dat ie eerst een huis wilde kopen (check) en dan een vrouw tegen wilde komen (check) en er dan mee wilde samenwonen. Tsja, toen bleek alleen dat ie dat eigen huis iets te veel tot zijn eigen paleis had gebombardeerd en ik best mocht helpen inrichten, best af en toe voor langere tijd doen of ik er woonde, maar dat het nooit of te nimmer ook mijn thuis zou worden.
Toen ik daar achter kwam had hij me daar ook ter plekke kunnen neerslaan, het effect was hetzelfde. Hij die het altijd over ons, wij en thuis had, wilde zijn eerste echte eigen plek niet met mij delen. Tsja, dan kun je maar 1 ding doen en dat is je eigen plan trekken.
Wat dus als heel groot voordeel heeft dat we nu echt ONS huis hebben. Een plek waar we lang naar hebben gezocht, we hebben voor we gingen zoeken heel duidelijk afgesproken dat we ons er allebei goed bij moesten voelen en er 100% zeker wilden wonen. En toen we het zoveelste huis bezocht hadden, hoefden we elkaar alleen nog maar aan te kijken. We hadden het huis gevonden waarvoor we geen van tweeën water bij de wijn hoefden te doen.
Toen ik daar achter kwam had hij me daar ook ter plekke kunnen neerslaan, het effect was hetzelfde. Hij die het altijd over ons, wij en thuis had, wilde zijn eerste echte eigen plek niet met mij delen. Tsja, dan kun je maar 1 ding doen en dat is je eigen plan trekken.
Wat dus als heel groot voordeel heeft dat we nu echt ONS huis hebben. Een plek waar we lang naar hebben gezocht, we hebben voor we gingen zoeken heel duidelijk afgesproken dat we ons er allebei goed bij moesten voelen en er 100% zeker wilden wonen. En toen we het zoveelste huis bezocht hadden, hoefden we elkaar alleen nog maar aan te kijken. We hadden het huis gevonden waarvoor we geen van tweeën water bij de wijn hoefden te doen.
maandag 3 augustus 2009 om 20:30
@ fozziebear, haha, het idee van een kloon van mijn vriend, die nu ergens in dit land op de bank zit met een ander... in hun gezamelijke huis!!
De mijne heeft inderdaad ook echt zijn eigen huis als zijn eigen huis. Ik mag best al mijn spullen daar laten liggen, maar het blijft zijn huis... We hebben een verschillende smaak en hoe hij het huis nu inricht, zo zou ik het dus niet doen. Hij vraagt wel wat ik ergens van vindt, maar hij gaat natuurlijk niet 500 euro meer uitgeven aan een bank die ik mooi vind en hij niet, alleen omdat ik hem mooi vind... Is natuurlijk niet erg, want ook als we het samen zouden doen zou ik me deels aan moeten passen aan zijn smaak. Maar nu merk ik echt bij ieder klein dingetje dat in huis verschijnt, dat ik dat als een soort van extra bevestiging zie... zo van 'waarom mag die lelijke lamp hier wel wonen en ik niet' ..Echt heel volwassen en redelijke gevoelens dus
Bij iedere stap dat hij het verder inricht zonder mij, wordt de kans kleiner dat het ooit nog mijn thuis wordt... Dat drukt me dus een beetje op de feiten...
De mijne heeft inderdaad ook echt zijn eigen huis als zijn eigen huis. Ik mag best al mijn spullen daar laten liggen, maar het blijft zijn huis... We hebben een verschillende smaak en hoe hij het huis nu inricht, zo zou ik het dus niet doen. Hij vraagt wel wat ik ergens van vindt, maar hij gaat natuurlijk niet 500 euro meer uitgeven aan een bank die ik mooi vind en hij niet, alleen omdat ik hem mooi vind... Is natuurlijk niet erg, want ook als we het samen zouden doen zou ik me deels aan moeten passen aan zijn smaak. Maar nu merk ik echt bij ieder klein dingetje dat in huis verschijnt, dat ik dat als een soort van extra bevestiging zie... zo van 'waarom mag die lelijke lamp hier wel wonen en ik niet' ..Echt heel volwassen en redelijke gevoelens dus
Bij iedere stap dat hij het verder inricht zonder mij, wordt de kans kleiner dat het ooit nog mijn thuis wordt... Dat drukt me dus een beetje op de feiten...
dinsdag 4 augustus 2009 om 09:31
h_b_b, het huis van mijn vriend voelt voor mij ook niet als ons huis hoor. Alleen hebben we het dus zo opgelost dat hij meestal hier is. Mijn huis voelt voor mij wel als ons huis.
Maar ik kan me voorstellen dat het voor jou niet zo eenvoudig is om "even" een eigen huis te regelen. Maar wel goed dat je dat blijft proberen!
Ik vind het heel typisch dat jouw vriend wel zegt dat hij in de toekomst wil samenwonen. Ik moet zeggen, ik zou wel willen dat mijn vriend dat zei! Dan ging ik nu leuk mijn eigen huis inrichten met de gedachte dat we over tien jaar zouden samenwonen, dat zou ik wel heel leuk vinden!
Als je nou maar zeker wist dat dat waar was he, en op welke termijn. Het zou natuurlijk bijzonder vervelend zijn als je er nog een paar jaar op ging wachten en jouw vriend er dan achter kwam dat hij bij nader inzien toch niet wil samenwonen.....aan de andere kant, hij wil dus ook kinderen met jou? Dan woon je meestal wel samen, toch? Ik vind het echt heel lastig voor je, want op deze manier weet je dus helemaal niet waar je aan toe bent! Toch maar goed met hem praten als hij terug is.....op wat voor termijn wil hij samenwonen en kinderen?
Fozziebear, hoe lang wonen jullie inmiddels al samen? Superfijn hoe het bij jullie gelopen is! Fijn dat jouw vriend zich nu toch gelukkig voelt bij het samenwonen. En heel knap dat jij er daarvoor voor koos om jezelf gelukkig te maken, desnoods zonder hem. Ik denk dat dat de enige manier is.
Maar ik kan me voorstellen dat het voor jou niet zo eenvoudig is om "even" een eigen huis te regelen. Maar wel goed dat je dat blijft proberen!
Ik vind het heel typisch dat jouw vriend wel zegt dat hij in de toekomst wil samenwonen. Ik moet zeggen, ik zou wel willen dat mijn vriend dat zei! Dan ging ik nu leuk mijn eigen huis inrichten met de gedachte dat we over tien jaar zouden samenwonen, dat zou ik wel heel leuk vinden!
Als je nou maar zeker wist dat dat waar was he, en op welke termijn. Het zou natuurlijk bijzonder vervelend zijn als je er nog een paar jaar op ging wachten en jouw vriend er dan achter kwam dat hij bij nader inzien toch niet wil samenwonen.....aan de andere kant, hij wil dus ook kinderen met jou? Dan woon je meestal wel samen, toch? Ik vind het echt heel lastig voor je, want op deze manier weet je dus helemaal niet waar je aan toe bent! Toch maar goed met hem praten als hij terug is.....op wat voor termijn wil hij samenwonen en kinderen?
Fozziebear, hoe lang wonen jullie inmiddels al samen? Superfijn hoe het bij jullie gelopen is! Fijn dat jouw vriend zich nu toch gelukkig voelt bij het samenwonen. En heel knap dat jij er daarvoor voor koos om jezelf gelukkig te maken, desnoods zonder hem. Ik denk dat dat de enige manier is.
dinsdag 4 augustus 2009 om 11:55
Jee dat lijkt me ook heel moeilijk, je kunt toch niet je hele leven apart van elkaar blijven wonen? Dat vind ik tenminste...
Als je een goede relatie hebt, al boven de dertig bent dan is dat toch logischerwijze een volgende stap? Het heeft meer voordelen dan alleen maar meer bij elkaar zijn zoals dat het goedkoper is, je meer tijd over houdt omdat je niet steeds heen en weer moet pendelen/ spullen pakken etc. Hoe denkt jouw vriend daarover dan Vooruit? Hij is misschien bang geworden door negatieve ervaringen maar met jou kan het nooit precies zo worden als met zijn ex. Dat moet hij ook bedenken. Ik vind het ook wel vrij egoïstisch eigenlijk...
Maar goed, de meningen zijn hierover verdeeld merk ik op dit forum maar ik persoonlijk zou er moeilijk mee kunnen leven als mijn vriend niet met me zou willen samenwonen. Is voor mij toch ook een teken dat hij echt voor me kiest. Succes ermee en kies nu maar lekker voor jezelf! Als hij zich bedenkt kan hij altijd nog bij je intrekken! Maar hoef je in ieder geval niet op hem te wachten.
Als je een goede relatie hebt, al boven de dertig bent dan is dat toch logischerwijze een volgende stap? Het heeft meer voordelen dan alleen maar meer bij elkaar zijn zoals dat het goedkoper is, je meer tijd over houdt omdat je niet steeds heen en weer moet pendelen/ spullen pakken etc. Hoe denkt jouw vriend daarover dan Vooruit? Hij is misschien bang geworden door negatieve ervaringen maar met jou kan het nooit precies zo worden als met zijn ex. Dat moet hij ook bedenken. Ik vind het ook wel vrij egoïstisch eigenlijk...
Maar goed, de meningen zijn hierover verdeeld merk ik op dit forum maar ik persoonlijk zou er moeilijk mee kunnen leven als mijn vriend niet met me zou willen samenwonen. Is voor mij toch ook een teken dat hij echt voor me kiest. Succes ermee en kies nu maar lekker voor jezelf! Als hij zich bedenkt kan hij altijd nog bij je intrekken! Maar hoef je in ieder geval niet op hem te wachten.
woensdag 5 augustus 2009 om 10:57
Vooruit; nog niet zo heel lang (half jaar), maar het gaat beter dan ik had durven hopen! Het moeilijkst vonden we de tijd naar het nieuwe huis toe. We konden niet meteen in het huis, waardoor we nog een tijdje hebben gelat en daar werden we toen ineens allebei stikonrustig van. Zo stom, we deden dat al 4,5 jaar, maar toen het besluit was genomen konden we niet wachten tot het ook echt was.
Overigens heeft mijn vriend ook altijd gezegd heus wel te willen samenwonen. Daardoor heb ik het ook zo lang volgehouden. Maar daardoor werd ik na een tijd ook wel gefrustreerd en voelde ik me ontzettend aan het lijntje gehouden.
Het is voor allebei een strijd tussen verstand en gevoel.
Curlygurly, je omschrijft precies het probleem. Wat voor jou een logische stap is, hoeft voor een ander geen logische stap te zijn. Dat het ene vaker voorkomt dan het andere, zegt niets over een individu.
Overigens heeft mijn vriend ook altijd gezegd heus wel te willen samenwonen. Daardoor heb ik het ook zo lang volgehouden. Maar daardoor werd ik na een tijd ook wel gefrustreerd en voelde ik me ontzettend aan het lijntje gehouden.
Het is voor allebei een strijd tussen verstand en gevoel.
Curlygurly, je omschrijft precies het probleem. Wat voor jou een logische stap is, hoeft voor een ander geen logische stap te zijn. Dat het ene vaker voorkomt dan het andere, zegt niets over een individu.
zaterdag 8 augustus 2009 om 23:07
Fozziebear, fijn dat het samenwonen zo goed gaat. Ben je niet bang dat hij zich bedenkt? Dat hij zich hier uiteindelijk toch niet prettig onder voelt? Daar zou ik namelijk heel bang voor zijn bij mijn vriend. Maar gelukkig voelt onze tijd bij elkaar voor mij wel als samenwonen (onze tijd samen en mijn huis echt samen delen) en als hij een avondje weg is dan vind ik het prima om zelf iets te doen.
Nu maar hopen dat dit "parttime samenwoongevoel" zal blijven....Want helemaal echt is het natuurlijk niet.
h_b_b, hoe is het met jou? Heb je deze week goed kunnen nadenken? Hoe was de bruiloft? Hebben jullie inmiddels weer gepraat?
Ik vroeg me ook opeens af: waarom kun je er nu niet meer tegen? Omdat de huidige situatie gewoon te lang duurt en je niet meer x jaar wilt wachten ookal komt daarna alles goed, of omdat je diep in je hart bang bent dat het niet gaat veranderen, dat je voor niks wacht?
Nu maar hopen dat dit "parttime samenwoongevoel" zal blijven....Want helemaal echt is het natuurlijk niet.
h_b_b, hoe is het met jou? Heb je deze week goed kunnen nadenken? Hoe was de bruiloft? Hebben jullie inmiddels weer gepraat?
Ik vroeg me ook opeens af: waarom kun je er nu niet meer tegen? Omdat de huidige situatie gewoon te lang duurt en je niet meer x jaar wilt wachten ookal komt daarna alles goed, of omdat je diep in je hart bang bent dat het niet gaat veranderen, dat je voor niks wacht?
zaterdag 8 augustus 2009 om 23:11
Curlygurly, de praktische voordelen zijn er inderdaad ook, maar dat maakt mijn vriend niet zoveel uit. Hij moet toch elke dag reizen naar zijn werk en dan maakt het voor hem niet uit of hij daarna naar zijn huis of naar mijn huis gaat. "Leven uit de tas" vindt hij ook niet erg. En ja, het zou inderdaad ook goedkoper zijn, dat vind ik wel jammer want dan zouden we makkelijker een huis kunnen kopen dat echt naar onze zin is. Maar het gevoel komt toch op de eerste plaats. Overigens verdienen we allebei ruim voldoende dus gelukkig geen financiele afhankelijkheid!
zondag 9 augustus 2009 om 00:39
Vooruit, fijn dat je gevoel er nu zo goed bij is! Gewoon van genieten, er is ergens zo'n cliché spreekwoord over dat je het meest lijdt, door het lijden dat je vreest, toch?
Ik ben niet bang dat hij nu terug zal krabbelen. En als dat wel gebeurt, dan weet ik dat we er alles aan hebben gedaan om het te laten werken. Maar dat is wat ik ook uit een vorige relatie heb meegenomen. Niets is voor eeuwig, ik geloof niet (meer) in dé liefde van je leven en ik weet als geen ander dat je sámen voor een relatie moet gaan. En op dit moment heb ik het idee dat we er inderdaad samen voor gaan en dat onze 2 (behoorlijk verschillende) levens voldoende draagvlak hebben om het samen te gaan redden.
Maar als ik dat niet dacht, dan was ik er ook niet aan begonnen. Zo simpel zit ik dan ook wel weer in elkaar..
Jouw vriend heeft heel duidelijk aangegeven niet te willen samenwonen, de mijne heeft altijd gezegd dat het wel ooit zal gebeuren. Dat maakt misschien ook wel dat ik er vertrouwen in heb. Net als het feit dat het idee van samenwonen dit keer van hem uitkwam, niet omdat we het er weer eens over hadden, of vanwege een ultimatum (dat werkt overigens niet) of omdat we net weer de halve familie of vriendenkring over ons heen hadden gehad (iedereen heeft opeens een mening als je een tijd bij elkaar bent, maar niet 'wilt' samenwonen, erg pijnlijk zo nu en dan).
Ik ben niet bang dat hij nu terug zal krabbelen. En als dat wel gebeurt, dan weet ik dat we er alles aan hebben gedaan om het te laten werken. Maar dat is wat ik ook uit een vorige relatie heb meegenomen. Niets is voor eeuwig, ik geloof niet (meer) in dé liefde van je leven en ik weet als geen ander dat je sámen voor een relatie moet gaan. En op dit moment heb ik het idee dat we er inderdaad samen voor gaan en dat onze 2 (behoorlijk verschillende) levens voldoende draagvlak hebben om het samen te gaan redden.
Maar als ik dat niet dacht, dan was ik er ook niet aan begonnen. Zo simpel zit ik dan ook wel weer in elkaar..
Jouw vriend heeft heel duidelijk aangegeven niet te willen samenwonen, de mijne heeft altijd gezegd dat het wel ooit zal gebeuren. Dat maakt misschien ook wel dat ik er vertrouwen in heb. Net als het feit dat het idee van samenwonen dit keer van hem uitkwam, niet omdat we het er weer eens over hadden, of vanwege een ultimatum (dat werkt overigens niet) of omdat we net weer de halve familie of vriendenkring over ons heen hadden gehad (iedereen heeft opeens een mening als je een tijd bij elkaar bent, maar niet 'wilt' samenwonen, erg pijnlijk zo nu en dan).
donderdag 13 augustus 2009 om 17:51
quote:Vooruit schreef op 08 augustus 2009 @ 23:07:
h_b_b, hoe is het met jou? Heb je deze week goed kunnen nadenken? Hoe was de bruiloft? Hebben jullie inmiddels weer gepraat?
Ik vroeg me ook opeens af: waarom kun je er nu niet meer tegen? Omdat de huidige situatie gewoon te lang duurt en je niet meer x jaar wilt wachten ookal komt daarna alles goed, of omdat je diep in je hart bang bent dat het niet gaat veranderen, dat je voor niks wacht?
Vooruit, ik heb in ieder geval even een beetje afstand genomen van de situatie. Ik heb er inderdaad met hem over gepraat. Heb hem verteld dat ik merk dat ik het hem kwalijk neem. Ik merk dat ik toch ergens van binnen boos op hem ben, omdat hij niet wil, wat ik wil dat hij wil ... Ik weet rationeel wel dat ik het hem niet kwalijk kan nemen, maar toch doe ik dat onbewust. En onze relatie lijdt eronder. Ik ben een stuk afstandelijker en meer kortaf tegen hem... Maar ik heb hem ook uitgelegd dat ik het nu misschien allemaal wat zwaarder opneem omdat ik nu in zo'n vervelende woonsituatie zit en dat ik moeite heb om die twee dingen van elkaar te scheiden, want ik kan hem natuurlijk niet mijn woonsituatie kwalijk nemen... Maar hij lijkt het echt niet te begrijpen (of misschien begrijp ik het niet), want hij zegt dat ik niet zo onzeker hoef te zijn.... Ik denk niet dat ik onzeker ben, ik ben gewoon ontevreden met mijn relatie...Dit gesprek was dus dag voor de bruiloft
Bruiloft ben ik alleen naar stadhuis gegaan; had echt geen zin om geforceerd gezellig te doen. Schoonmoeder wilde natuurlijk weten waarom ik niet bleef en toen ben ik daar in het stadhuis in tranen uitgebarsten...Ik heb haar alleen gezegd dat het niet zo goed ging tussen mijn vriend en mij, was namelijk niet echt een omgeving om het hier uitgebreid over te hebben... Volgens mij was de bruid vereerd dat haar bruiloft me zo raakte emotioneel
En de vraag waarom ik er nu niet meer tegen kan, tja, die stel ik mezelf ook wel. Er zijn een paar antwoorden op. Ten eerste denk ik dat er wat meer achter zit van mijn kant. Ik vind het met name vervelend dat mijn vriend beslissingen in zijn eentje neemt, die een effect hebben op ons allebei, zonder dat te overleggen. Hij heeft een beetje de neiging mij voor onvoldongen feiten te stellen, zonder dat te overleggen. Met kleine dingen vind ik dat niet zo erg, maar ik denk wel dat dat in de toekomst nog veel grotere problemen op kan leveren, ik ben meer van het poldermodel: allebei zeggen wat je wil, erover praten en dan samen iets beslissen... als het zo was gegaan had ik waarschijnlijk makkelijker kunnen accepteren dat hij nog alleen wil blijven wonen... Ik voel me gewoon genegeerd op deze manier, omdat hij in zijn eentje de beslissing heeft genomen...
En dat ik er juist nu niet meer tegen kan... het is niet van de een op de andere dag gekomen hoor. Al ongeveer 9 maanden zit ik hiermee in mijn maag. Veel verdriet en gehuil in mijn eentje op mijn kamer, al heel vaak geprobeerd hem uit te leggen hoe ik me hierbij voel, oneindig lang nadenken over hoe we dit het beste aan kunnen pakken... ik kreeg het gewoon niet meer uit mijn gedachten. Ik lig snachts te woelen, heb al in maanden niet meer goed geslapen, ik kan me niet meer concentreren op mijn werk hierdoor en weet gewoon niet meer hoe ik hiermee verder moet, maar ik weet wel dat als dit nog maanden zo doorgaat ik er echt een probleem heb...
Ik ben gewoon boos op hem en voel me volledig niet begrepen...
h_b_b, hoe is het met jou? Heb je deze week goed kunnen nadenken? Hoe was de bruiloft? Hebben jullie inmiddels weer gepraat?
Ik vroeg me ook opeens af: waarom kun je er nu niet meer tegen? Omdat de huidige situatie gewoon te lang duurt en je niet meer x jaar wilt wachten ookal komt daarna alles goed, of omdat je diep in je hart bang bent dat het niet gaat veranderen, dat je voor niks wacht?
Vooruit, ik heb in ieder geval even een beetje afstand genomen van de situatie. Ik heb er inderdaad met hem over gepraat. Heb hem verteld dat ik merk dat ik het hem kwalijk neem. Ik merk dat ik toch ergens van binnen boos op hem ben, omdat hij niet wil, wat ik wil dat hij wil ... Ik weet rationeel wel dat ik het hem niet kwalijk kan nemen, maar toch doe ik dat onbewust. En onze relatie lijdt eronder. Ik ben een stuk afstandelijker en meer kortaf tegen hem... Maar ik heb hem ook uitgelegd dat ik het nu misschien allemaal wat zwaarder opneem omdat ik nu in zo'n vervelende woonsituatie zit en dat ik moeite heb om die twee dingen van elkaar te scheiden, want ik kan hem natuurlijk niet mijn woonsituatie kwalijk nemen... Maar hij lijkt het echt niet te begrijpen (of misschien begrijp ik het niet), want hij zegt dat ik niet zo onzeker hoef te zijn.... Ik denk niet dat ik onzeker ben, ik ben gewoon ontevreden met mijn relatie...Dit gesprek was dus dag voor de bruiloft
Bruiloft ben ik alleen naar stadhuis gegaan; had echt geen zin om geforceerd gezellig te doen. Schoonmoeder wilde natuurlijk weten waarom ik niet bleef en toen ben ik daar in het stadhuis in tranen uitgebarsten...Ik heb haar alleen gezegd dat het niet zo goed ging tussen mijn vriend en mij, was namelijk niet echt een omgeving om het hier uitgebreid over te hebben... Volgens mij was de bruid vereerd dat haar bruiloft me zo raakte emotioneel
En de vraag waarom ik er nu niet meer tegen kan, tja, die stel ik mezelf ook wel. Er zijn een paar antwoorden op. Ten eerste denk ik dat er wat meer achter zit van mijn kant. Ik vind het met name vervelend dat mijn vriend beslissingen in zijn eentje neemt, die een effect hebben op ons allebei, zonder dat te overleggen. Hij heeft een beetje de neiging mij voor onvoldongen feiten te stellen, zonder dat te overleggen. Met kleine dingen vind ik dat niet zo erg, maar ik denk wel dat dat in de toekomst nog veel grotere problemen op kan leveren, ik ben meer van het poldermodel: allebei zeggen wat je wil, erover praten en dan samen iets beslissen... als het zo was gegaan had ik waarschijnlijk makkelijker kunnen accepteren dat hij nog alleen wil blijven wonen... Ik voel me gewoon genegeerd op deze manier, omdat hij in zijn eentje de beslissing heeft genomen...
En dat ik er juist nu niet meer tegen kan... het is niet van de een op de andere dag gekomen hoor. Al ongeveer 9 maanden zit ik hiermee in mijn maag. Veel verdriet en gehuil in mijn eentje op mijn kamer, al heel vaak geprobeerd hem uit te leggen hoe ik me hierbij voel, oneindig lang nadenken over hoe we dit het beste aan kunnen pakken... ik kreeg het gewoon niet meer uit mijn gedachten. Ik lig snachts te woelen, heb al in maanden niet meer goed geslapen, ik kan me niet meer concentreren op mijn werk hierdoor en weet gewoon niet meer hoe ik hiermee verder moet, maar ik weet wel dat als dit nog maanden zo doorgaat ik er echt een probleem heb...
Ik ben gewoon boos op hem en voel me volledig niet begrepen...
vrijdag 14 augustus 2009 om 18:27
Oef, Huisje, zo te lezen heb je het er inderdaad erg moeilijk mee. En ik herken veel dingen wat je schrijft! Zoals verdriet en gehuil in mijn eentje, als hij er weer eens niet was......
En wat ik dan ook had: als hij me dan belde (deed/doet hij elke avond als hij er niet is) om me te vragen hoe het met me ging dan wilde ik hem op een gegeven moment niet meer spreken. Als hij dan zo nodig wilde weten hoe het met me was, dan kon hij toch bij me zijn (lees: wonen) in een huis, zodat hij elke avond zelf kon constateren hoe het met me ging?? Dat hoefde ik dan toch niet door een telefoon te vertellen? (Fijne volwassen reactie he....)
Het geeft ook inderdaad het gevoel dat hij de beslissingen neemt: hij bepaalt hoe het gaat, zonder overleg. Hij bepaalt dat jullie niet samenwonen.....ondanks het feit dat jij daarmee niet gelukkig bent.
Dat van die woonsituatie herken ik ook.....dan was ik op een avond helemaal boos omdat ik zo'n last van mijn buren had. Dat was dan zijn schuld, want als we (ergens anders) samengewoond hadden, dan had ik op dat moment niet in de overlast van mijn buren gezeten.....
Maar ja, zoals je al schreef, dat kun je hem eigenlijk niet verwijten he, jouw vervelende woonsituatie.
Ik zal later nog een stukje schrijven maar ik moet nu snel weg (Naar zijn huis, je kent dat wel he...... )
Veel sterkte in ieder geval!
En wat ik dan ook had: als hij me dan belde (deed/doet hij elke avond als hij er niet is) om me te vragen hoe het met me ging dan wilde ik hem op een gegeven moment niet meer spreken. Als hij dan zo nodig wilde weten hoe het met me was, dan kon hij toch bij me zijn (lees: wonen) in een huis, zodat hij elke avond zelf kon constateren hoe het met me ging?? Dat hoefde ik dan toch niet door een telefoon te vertellen? (Fijne volwassen reactie he....)
Het geeft ook inderdaad het gevoel dat hij de beslissingen neemt: hij bepaalt hoe het gaat, zonder overleg. Hij bepaalt dat jullie niet samenwonen.....ondanks het feit dat jij daarmee niet gelukkig bent.
Dat van die woonsituatie herken ik ook.....dan was ik op een avond helemaal boos omdat ik zo'n last van mijn buren had. Dat was dan zijn schuld, want als we (ergens anders) samengewoond hadden, dan had ik op dat moment niet in de overlast van mijn buren gezeten.....
Maar ja, zoals je al schreef, dat kun je hem eigenlijk niet verwijten he, jouw vervelende woonsituatie.
Ik zal later nog een stukje schrijven maar ik moet nu snel weg (Naar zijn huis, je kent dat wel he...... )
Veel sterkte in ieder geval!
zaterdag 15 augustus 2009 om 11:05
Oh h_b_b, ik zit hier met een brok in mijn keel. Ik herken namelijk alles wat je zegt... Je bent in een patstelling beland en boosheid en verdriet maken juist niet dat je nog begrip voor elkaar kunt opbrengen.
Ik denk echt dat je voor jezelf moet kiezen. Jij gaat hieraan onderdoor op deze manier. En niemand op deze wereld is het waard dat jouw leven naar de klote gaat. Ontzettend cliché, maar je zult genoeg van jezelf moeten houden om jezelf gelukkig te maken, voor je geluk mét een ander kunt vinden. Jouw levensgeluk zou niet van de mening en houding van een ander af mogen hangen...
En ik weet dat het zo simpel klinkt. Dat vond ik ook toen mensen mij dat zeiden. Maar iedereen om mij heen zag dat ik kapot ging. En iedereen begreep waarom, behalve degene die ervoor zorgde (in mijn ogen) dat ik het niet meer trok. Maar hij zorgde daar niet voor, ik liet het immers toe...
Ik denk echt dat je voor jezelf moet kiezen. Jij gaat hieraan onderdoor op deze manier. En niemand op deze wereld is het waard dat jouw leven naar de klote gaat. Ontzettend cliché, maar je zult genoeg van jezelf moeten houden om jezelf gelukkig te maken, voor je geluk mét een ander kunt vinden. Jouw levensgeluk zou niet van de mening en houding van een ander af mogen hangen...
En ik weet dat het zo simpel klinkt. Dat vond ik ook toen mensen mij dat zeiden. Maar iedereen om mij heen zag dat ik kapot ging. En iedereen begreep waarom, behalve degene die ervoor zorgde (in mijn ogen) dat ik het niet meer trok. Maar hij zorgde daar niet voor, ik liet het immers toe...
zaterdag 15 augustus 2009 om 19:27
Huisje, heel herkenbaar allemaal dus, maar hoe moet je nu verder? Ik kan echt heel erg aanbevelen wat Fozziebear zegt: trek je eigen plan (hoe makkelijk dat misschien ook klinkt). Bevalt jouw woonsituatie niet? Probeer die dan zonder hem te veranderen! Voor mij werkt het in ieder geval: ik heb nu een aantal huizen bezichtigd en ik merk dat mijn enthousiasme daarover mijn oorspronkelijke verdriet en teleurstelling over het niet-samenwonen overheerst.
Je zult toch moeten accepteren dat hij nu niet wil samenwonen, maar je hoeft absoluut niet meer op hem te gaan zitten wachten!
Het zou natuurlijk heel fijn zijn als jouw eigen plannen te combineren zijn met jouw vriend. Maar jouw plannen en jouw leven gaan nu voor!
En wat ik ook merk: als het door die eigen plannen eenmaal beter met je gaat, dan kan het best zijn dat je wat minder moeite gaat hebben met de instelling van je vriend.
Ik vind het overigens wel raar dat hij denkt dat je onzeker bent. Dat is toch niet zo, jij weet prima wat je wilt!
Misschien bedoelt hij dat jij niet gelooft in de toekomst? En dat hij absoluut overtuigd is dat hij in de toekomst wel wil samenwonen? Ik denk ook maar hardop hoor.
Nogmaals heel veel sterkte!
Je zult toch moeten accepteren dat hij nu niet wil samenwonen, maar je hoeft absoluut niet meer op hem te gaan zitten wachten!
Het zou natuurlijk heel fijn zijn als jouw eigen plannen te combineren zijn met jouw vriend. Maar jouw plannen en jouw leven gaan nu voor!
En wat ik ook merk: als het door die eigen plannen eenmaal beter met je gaat, dan kan het best zijn dat je wat minder moeite gaat hebben met de instelling van je vriend.
Ik vind het overigens wel raar dat hij denkt dat je onzeker bent. Dat is toch niet zo, jij weet prima wat je wilt!
Misschien bedoelt hij dat jij niet gelooft in de toekomst? En dat hij absoluut overtuigd is dat hij in de toekomst wel wil samenwonen? Ik denk ook maar hardop hoor.
Nogmaals heel veel sterkte!
dinsdag 18 augustus 2009 om 12:58
ok.... het hoge woord is eruit....
we gaan zonder elkaar verder.
We zaten zo vast dat we niet meer wisten hoe we voor of achteruit zouden moeten. Voor mij ging het op deze manier echt niet meer en ik denk dat we het zo uit de hand hebben laten lopen met onderhuidse verwijten dat samenwonen dat probleem ook niet eens meer op zou lossen...
Ik moet het nog even allemaal verwerken, want volgens mij heb ik het nog niet echt helemaal door wat er gebeurt... Op dit moment ben ik even leeg...
we gaan zonder elkaar verder.
We zaten zo vast dat we niet meer wisten hoe we voor of achteruit zouden moeten. Voor mij ging het op deze manier echt niet meer en ik denk dat we het zo uit de hand hebben laten lopen met onderhuidse verwijten dat samenwonen dat probleem ook niet eens meer op zou lossen...
Ik moet het nog even allemaal verwerken, want volgens mij heb ik het nog niet echt helemaal door wat er gebeurt... Op dit moment ben ik even leeg...
dinsdag 18 augustus 2009 om 17:00
dinsdag 18 augustus 2009 om 20:00
Huisje, wat erg!
Jee, ik had niet verwacht dat dit nu zo snel zou gebeuren.
Het was wel duidelijk dat het je heel erg hoog zat en dat je het er heel erg moeilijk mee had, maar ik hoopte toch op een oplossing. Liefst zoals bij Fozziebear en anders toch zoals bij mij.
Tja, zoals je schreef, als er eigenlijk veel meer achter zit dan alleen het samenwonen, dan zou het samenwonen misschien ook niet meer helpen. Dan is nu het samenwonen de directe aanleiding voor iets dat veel dieper zit.
Is dit jouw besluit of jullie besluit? Wat zei jouw vriend hierover? Ik kan me namelijk niet voorstellen dat hij wil dat het nu vanwege het samenwonen uit is terwijl hij steeds heeft gezegd dat hij in de toekomst wel wil samenwonen.....
Wat zul je het nu moeilijk hebben.......
Maar je kunt in ieder geval weer vooruit, dat is erg belangrijk (vandaar mijn nickname..... )
Heel erg veel sterkte de komende tijd!
Ik hoop dat je je over een tijdje weer blij kunt voelen omdat dan de dingen eindelijk weer gaan op een manier waar JIJ gelukkig van wordt......
Jee, ik had niet verwacht dat dit nu zo snel zou gebeuren.
Het was wel duidelijk dat het je heel erg hoog zat en dat je het er heel erg moeilijk mee had, maar ik hoopte toch op een oplossing. Liefst zoals bij Fozziebear en anders toch zoals bij mij.
Tja, zoals je schreef, als er eigenlijk veel meer achter zit dan alleen het samenwonen, dan zou het samenwonen misschien ook niet meer helpen. Dan is nu het samenwonen de directe aanleiding voor iets dat veel dieper zit.
Is dit jouw besluit of jullie besluit? Wat zei jouw vriend hierover? Ik kan me namelijk niet voorstellen dat hij wil dat het nu vanwege het samenwonen uit is terwijl hij steeds heeft gezegd dat hij in de toekomst wel wil samenwonen.....
Wat zul je het nu moeilijk hebben.......
Maar je kunt in ieder geval weer vooruit, dat is erg belangrijk (vandaar mijn nickname..... )
Heel erg veel sterkte de komende tijd!
Ik hoop dat je je over een tijdje weer blij kunt voelen omdat dan de dingen eindelijk weer gaan op een manier waar JIJ gelukkig van wordt......
dinsdag 18 augustus 2009 om 20:05
Rob, jij ook erg veel sterkte!!
Ik heb jouw topic doorgenomen. Ook jouw situatie was erg moeilijk en ik kan me zo goed voorstellen dat het op die manier niet meer verder kon. Maar nu zit je even helemaal met de scherven, deze situatie en deze pijn waar je doorheen moet....
Jij ook erg veel sterkte, en lekker blijven schrijven hoor!
Het valt me trouwens wel op dat onze situaties toch anders zijn/waren:
Jouw exvriendin heeft al kinderen en wil (mede) daarom niet samenwonen.
Huisje en haar vriend hebben geen kinderen. Huisje wilde juist mede daarom samenwonen.
Mijn vriend en ik hebben geen kinderen en hebben ook geen kinderwens.....
Tsja, elke situatie is toch heel verschillend, maar dezelfde problemen kunnen ontstaan.
Ik heb jouw topic doorgenomen. Ook jouw situatie was erg moeilijk en ik kan me zo goed voorstellen dat het op die manier niet meer verder kon. Maar nu zit je even helemaal met de scherven, deze situatie en deze pijn waar je doorheen moet....
Jij ook erg veel sterkte, en lekker blijven schrijven hoor!
Het valt me trouwens wel op dat onze situaties toch anders zijn/waren:
Jouw exvriendin heeft al kinderen en wil (mede) daarom niet samenwonen.
Huisje en haar vriend hebben geen kinderen. Huisje wilde juist mede daarom samenwonen.
Mijn vriend en ik hebben geen kinderen en hebben ook geen kinderwens.....
Tsja, elke situatie is toch heel verschillend, maar dezelfde problemen kunnen ontstaan.
dinsdag 18 augustus 2009 om 20:15
Huisje, wat een moedige beslissing van jullie. Dat wilde ik je toch even zeggen. Je hebt voor jezelf gekozen en daarmee doe je jezelf in eerste instantie veel verdriet. Maar hopelijk kom je er op den duur sterker uit. Je hebt nu in ieder geval zelf invloed op jouw geluk en dat moet toch goed (gaan) voelen. Ik vind je een stoere meid
woensdag 19 augustus 2009 om 10:56
Dank jullie allemaal voor jullie lieve woorden... ondanks dat ik jullie eigenlijk niet ken, doet dat een mens goed.
Ik weet rationeel dat dit de enige oplossing was, dat maakt het wat dragelijker: omdat ik anders veel ongelukkiger zou zijn gebleven/geworden. Het was wel fijn dat we allebei inzagen dat dit de enige oplossing was. Ik besef het nog niet helemaal, dat het ook echt zo is, maar dat komt vanzelf denk ik.
Hij wil er graag nog een keer over praten, omdat hij mij wil uitleggen hoe en waarom hij zich zo voelde. Ik denk eigenlijk niet dat hij veel nieuws kan zeggen... alles lijkt al gezegd en gedaan, wat er te zeggen en te doen viel
Ik weet rationeel dat dit de enige oplossing was, dat maakt het wat dragelijker: omdat ik anders veel ongelukkiger zou zijn gebleven/geworden. Het was wel fijn dat we allebei inzagen dat dit de enige oplossing was. Ik besef het nog niet helemaal, dat het ook echt zo is, maar dat komt vanzelf denk ik.
Hij wil er graag nog een keer over praten, omdat hij mij wil uitleggen hoe en waarom hij zich zo voelde. Ik denk eigenlijk niet dat hij veel nieuws kan zeggen... alles lijkt al gezegd en gedaan, wat er te zeggen en te doen viel
vrijdag 21 augustus 2009 om 12:13
Huisje, hoe is het nu met je?
Hebben jullie al gepraat? Ik hoop in ieder geval dat het gevoel van verwijten snel weg zal ebben.
Tja, als ik dit allemaal zo lees hebben de meeste mensen het niet-samenwonen toch niet getrokken. Het voelt toch niet echt compleet.......En ondanks alle begrip blijft het toch zo dat je in een situatie zit/zat die vriendlief prettig vindt/vond, maar jijzelf niet (ik spreek ook voor mezelf). Hij maakt in dezen de dienst uit, en dat blijft toch knagen.
Nogmaals heel veel sterkte, ik hoop echt dat je je binnenkort beter zult voelen omdat je nu eindelijk weer het heft in eigen hand kunt nemen.
Fozziebear, bij jou is het allemaal gelukkig goed gekomen! Ik vind dat je het toen heel goed hebt aangepakt en ik wil dat ook zo doen (eigen plannen maken). Maar ik ben wel bang dat het in de toekomst toch een keer fout zal lopen want het blijft een concessie van mijn kant.
Hebben jullie al gepraat? Ik hoop in ieder geval dat het gevoel van verwijten snel weg zal ebben.
Tja, als ik dit allemaal zo lees hebben de meeste mensen het niet-samenwonen toch niet getrokken. Het voelt toch niet echt compleet.......En ondanks alle begrip blijft het toch zo dat je in een situatie zit/zat die vriendlief prettig vindt/vond, maar jijzelf niet (ik spreek ook voor mezelf). Hij maakt in dezen de dienst uit, en dat blijft toch knagen.
Nogmaals heel veel sterkte, ik hoop echt dat je je binnenkort beter zult voelen omdat je nu eindelijk weer het heft in eigen hand kunt nemen.
Fozziebear, bij jou is het allemaal gelukkig goed gekomen! Ik vind dat je het toen heel goed hebt aangepakt en ik wil dat ook zo doen (eigen plannen maken). Maar ik ben wel bang dat het in de toekomst toch een keer fout zal lopen want het blijft een concessie van mijn kant.
vrijdag 21 augustus 2009 om 12:19
Vooruit: ik heb begin juli ook mijn relatie verbroken. Om min of meer dezelfde redenen als jij in je OP beschrijft. Hij en ik hadden niet dezelfde toekomstverwachting en het samenwonen/leven speelde daar een grote rol in. Dus nee, ik vind een relatie beeindigen om deze reden niet overdreven? Je kunt meegaan in de wensen van je partner om niet samen te wonen, maar dan gaat er ook een stukje van jezelf dood.
Ik heb nog geen reacties gelezen en weet dus niet hoe het nu met jou is? Sta je nog steeds achter je beslissing?
Ik heb nog geen reacties gelezen en weet dus niet hoe het nu met jou is? Sta je nog steeds achter je beslissing?
vrijdag 21 augustus 2009 om 13:05
Christiane, dus bij jou is de relatie daar ook op stukgelopen..... Ik moet zeggen, het komt blijkbaar vaker voor dan ik dacht.
Bij mij is de situatie nu iets anders: mijn relatie is niet uitgegaan. Ik heb ervoor gekozen om zelf een eigen huis te gaan zoeken. Dat zou ik namelijk ook doen als het uit zou zijn, dus wat dat betreft sta ik niet meer stil.
Eerst wel: toen was ik aan het wachten tot mijn vriend en ik er klaar voor zouden zijn om samen een huis te kopen.
Dat maakte het ook extra frustrerend: aan de ene kant wilde mijn vriend niet wat ik wilde (samenwonen) en aan de andere kant stond mijn eigen situatie muurvast. Nu ben ik bezig dat tweede te veranderen: ik trek mijn eigen plannen, onafhankelijk van hem. Zolang het te combineren is met mijn vriend vind ik het (vooralsnog) prima, maar in ieder geval ga ik zelf verder met de dingen die ik wil.
Ik heb geen idee hoe dit in de tokomst verder zal gaan, maar voor nu werkt het. Het is wel zo dat ik mijn overtuiging van een toekomst samen kwijt ben, ik ben veel behoudender, zo van we zullen wel zien. Dat is wel jammer.
Aan de andere kant: nu de kwestie van samenwonen achter de rug is en de druk van de ketel is gaat het juist weer een stuk beter tussen mijn vriend en mij! Tja.....
Ik sta op dit moment dus volledig achter waar ik mee bezig ben.
Ik ben juist erg benieuwd hoe dat voor jou is: sta jij ook nog steeds achter je beslissing?
Heb je inmiddels al het idee dat het beter met je gaat? Of is dat nog wat te vroeg?
Bij mij is de situatie nu iets anders: mijn relatie is niet uitgegaan. Ik heb ervoor gekozen om zelf een eigen huis te gaan zoeken. Dat zou ik namelijk ook doen als het uit zou zijn, dus wat dat betreft sta ik niet meer stil.
Eerst wel: toen was ik aan het wachten tot mijn vriend en ik er klaar voor zouden zijn om samen een huis te kopen.
Dat maakte het ook extra frustrerend: aan de ene kant wilde mijn vriend niet wat ik wilde (samenwonen) en aan de andere kant stond mijn eigen situatie muurvast. Nu ben ik bezig dat tweede te veranderen: ik trek mijn eigen plannen, onafhankelijk van hem. Zolang het te combineren is met mijn vriend vind ik het (vooralsnog) prima, maar in ieder geval ga ik zelf verder met de dingen die ik wil.
Ik heb geen idee hoe dit in de tokomst verder zal gaan, maar voor nu werkt het. Het is wel zo dat ik mijn overtuiging van een toekomst samen kwijt ben, ik ben veel behoudender, zo van we zullen wel zien. Dat is wel jammer.
Aan de andere kant: nu de kwestie van samenwonen achter de rug is en de druk van de ketel is gaat het juist weer een stuk beter tussen mijn vriend en mij! Tja.....
Ik sta op dit moment dus volledig achter waar ik mee bezig ben.
Ik ben juist erg benieuwd hoe dat voor jou is: sta jij ook nog steeds achter je beslissing?
Heb je inmiddels al het idee dat het beter met je gaat? Of is dat nog wat te vroeg?
vrijdag 21 augustus 2009 om 13:14
Onze relatie is niet alleen stukgelopen op het niet willen samenwonen. Er speelden meer dingen.
Goed om te lezen dat jij gekozen hebt om zelf een eigen huis te zoeken en je eigen plan te trekken. Als dat voor jou werkt, ben ik heel blij voor je. Ik denk inderdaad dat het per persoon verschilt. Zelf kon ik niet meer verder op de manier waarop wij een relatie hadden. Ik wil(de) in alle opzichten zijn vrouw zijn en dat houd voor mij ook samenleven als man en vrouw zijn in. Al relativeer ik dat wel. Het samenwonen was niet het enige issue.
Ik ben blijk om te lezen dat jullie huidige situatie werkt en dat het daardoor ook weer leuker gaat.
Ik sta nog steeds achter mijn beslissing. We hebben wel contact gehad en daaruit blijkt dat bij ons de koek zeker nog niet op is. Toch ga ik niet terugkomen op mijn beslissing. Als ik dat doe, maak ik het moois dat we hebben kapot. Er moeten eerst dingen veranderen (met name bij hem).
Met mij gaat het bij vlagen beter en slechter. Helaas nu wat minder.
Goed om te lezen dat jij gekozen hebt om zelf een eigen huis te zoeken en je eigen plan te trekken. Als dat voor jou werkt, ben ik heel blij voor je. Ik denk inderdaad dat het per persoon verschilt. Zelf kon ik niet meer verder op de manier waarop wij een relatie hadden. Ik wil(de) in alle opzichten zijn vrouw zijn en dat houd voor mij ook samenleven als man en vrouw zijn in. Al relativeer ik dat wel. Het samenwonen was niet het enige issue.
Ik ben blijk om te lezen dat jullie huidige situatie werkt en dat het daardoor ook weer leuker gaat.
Ik sta nog steeds achter mijn beslissing. We hebben wel contact gehad en daaruit blijkt dat bij ons de koek zeker nog niet op is. Toch ga ik niet terugkomen op mijn beslissing. Als ik dat doe, maak ik het moois dat we hebben kapot. Er moeten eerst dingen veranderen (met name bij hem).
Met mij gaat het bij vlagen beter en slechter. Helaas nu wat minder.
