Relaties
alle pijlers
Vriend wil niet samenwonen....relatie beeindigen overdreven?
vrijdag 3 juli 2009 om 13:08
Sinds drie jaar hebben mijn vriend en ik een relatie. We zijn allebei boven de dertig en we hebben het heel leuk met elkaar.
Maar sinds een tijdje weet ik dat hij niet wil samenwonen - nu niet, nooit.
Hij heeft namelijk al eerder samengewoond in een goede relatie en toen bleek dat hij zich daarbij niet gelukkig voelde, hij mist zijn avondjes alleen thuis.
Het feit dat ik veel weg ben en dat hij dus in de praktijk vaak rustig alleen thuis zou zijn is voor hem gevoelsmatig niet hetzelfde. Ook een eigen kamer, zolder of tuinhuis oid is niet voldoende. Hij heeft behoefte aan zijn eigen huidige huis, waar hij alleen kan zijn.
Naast die 2 avonden in de week wil hij juist heel graag bij me zijn. Ik heb hem voorgesteld om zijn huis aan te houden als we zouden gaan samenwonen, zodat hij nog steeds zijn avondjes alleen kan hebben, maar daarop reageerde hij met: Ik heb al mijn huis en hoef geen ander huis.
Voor mij is samenwonen echter erg belangrijk. Ik heb nog nooit samengewoond, maar het lijkt me heerlijk om samen een toekomst op te bouwen. Om samen een huis uit te zoeken, in te richten, bij elkaar te horen. Zonder dat je dan steeds op elkaars lip zit want dat doe ik nooit, onder andere vanwege werk, sport en vriendinnen. Ik ben dit jaar ook een weekje met een vriendin op vakantie geweest, ik vind het normaal om dingen zonder elkaar te doen.
Maar ik wil wel graag bij elkaar leven en horen. Het idee dat we over tien jaar nog steeds elk weekend met onze weekendtas bij elkaar uit "logeren" gaan........
Daarom heb ik aangegeven dat ik op deze basis niet verder kan. Ik ben gewoon niet gelukkig in de huidige situatie. Hij wil mij absoluut niet kwijt maar geeft ook aan dat hij niet wil dat ik ongelukkig ben, dus dat hij het zal accepteren als ik voor mezelf kies.
En dat gaat helaas gebeuren. We gaan dit weekend niet bij elkaar zijn en ik ga zelf een huis zoeken, zonder hem, in mijn stad. Het gaat dus uit (al durven we dat nog niet definitief te maken).
Maar het blijft door mijn hoofd spoken: is dit toch niet wat overdreven van mij? Kan ik niet beter mijn grote liefde behouden, en me maar neerleggen bij het niet-samenwonen?
Zijn er meer mensen met een vriend(in) die niet wil samenwonen?
Hoe zijn jullie daar mee omgegaan?
Maar sinds een tijdje weet ik dat hij niet wil samenwonen - nu niet, nooit.
Hij heeft namelijk al eerder samengewoond in een goede relatie en toen bleek dat hij zich daarbij niet gelukkig voelde, hij mist zijn avondjes alleen thuis.
Het feit dat ik veel weg ben en dat hij dus in de praktijk vaak rustig alleen thuis zou zijn is voor hem gevoelsmatig niet hetzelfde. Ook een eigen kamer, zolder of tuinhuis oid is niet voldoende. Hij heeft behoefte aan zijn eigen huidige huis, waar hij alleen kan zijn.
Naast die 2 avonden in de week wil hij juist heel graag bij me zijn. Ik heb hem voorgesteld om zijn huis aan te houden als we zouden gaan samenwonen, zodat hij nog steeds zijn avondjes alleen kan hebben, maar daarop reageerde hij met: Ik heb al mijn huis en hoef geen ander huis.
Voor mij is samenwonen echter erg belangrijk. Ik heb nog nooit samengewoond, maar het lijkt me heerlijk om samen een toekomst op te bouwen. Om samen een huis uit te zoeken, in te richten, bij elkaar te horen. Zonder dat je dan steeds op elkaars lip zit want dat doe ik nooit, onder andere vanwege werk, sport en vriendinnen. Ik ben dit jaar ook een weekje met een vriendin op vakantie geweest, ik vind het normaal om dingen zonder elkaar te doen.
Maar ik wil wel graag bij elkaar leven en horen. Het idee dat we over tien jaar nog steeds elk weekend met onze weekendtas bij elkaar uit "logeren" gaan........
Daarom heb ik aangegeven dat ik op deze basis niet verder kan. Ik ben gewoon niet gelukkig in de huidige situatie. Hij wil mij absoluut niet kwijt maar geeft ook aan dat hij niet wil dat ik ongelukkig ben, dus dat hij het zal accepteren als ik voor mezelf kies.
En dat gaat helaas gebeuren. We gaan dit weekend niet bij elkaar zijn en ik ga zelf een huis zoeken, zonder hem, in mijn stad. Het gaat dus uit (al durven we dat nog niet definitief te maken).
Maar het blijft door mijn hoofd spoken: is dit toch niet wat overdreven van mij? Kan ik niet beter mijn grote liefde behouden, en me maar neerleggen bij het niet-samenwonen?
Zijn er meer mensen met een vriend(in) die niet wil samenwonen?
Hoe zijn jullie daar mee omgegaan?
vrijdag 21 augustus 2009 om 14:33
Wat vervelend dat het nu minder goed met je gaat; sterkte!
Je staat wel dus nog steeds achter je beslissing. Ik denk dat dat veel rust geeft, dan weet je in ieder geval dat je op de goede weg bent (al is dat soms op het moment zelf maar een schrale troost).
Ik kan me zo goed voorstellen dat je in elk opzicht zijn vrouw wilde zijn! Mijn vriend wil bijvoorbeeld niet trouwen. Terwijl ik ook zo graag echt de vrouw van mijn man zou willen zijn.....
Het idee dat ik al dat soort dingen misschien nooit zal krijgen doet best pijn.
Maar misschien veranderen er nog wel dingen bij jouw ex-vriend? Zou wel heel fijn zijn, zeker als je merkt dat er nog wat is tussen jullie.
Je staat wel dus nog steeds achter je beslissing. Ik denk dat dat veel rust geeft, dan weet je in ieder geval dat je op de goede weg bent (al is dat soms op het moment zelf maar een schrale troost).
Ik kan me zo goed voorstellen dat je in elk opzicht zijn vrouw wilde zijn! Mijn vriend wil bijvoorbeeld niet trouwen. Terwijl ik ook zo graag echt de vrouw van mijn man zou willen zijn.....
Het idee dat ik al dat soort dingen misschien nooit zal krijgen doet best pijn.
Maar misschien veranderen er nog wel dingen bij jouw ex-vriend? Zou wel heel fijn zijn, zeker als je merkt dat er nog wat is tussen jullie.
vrijdag 21 augustus 2009 om 14:59
Ja, ik sta nog steeds achter mijn beslissing. Zou het liefste terugkrabbelen (omdat bij ons de koek niet op is en het sap er niet uit en we nog steeds heel veel van elkaar houden), maar op lange termijn werkt dat niet. Elk moment van afscheid nemen deed me pijn. En niet zozeer dat ik niet alleen kon zijn. Dat gaat juist altijd goed. Heb mijn eigen leven met eigen vrienden, maar toch het gemis van hem.
Dat mijn ex-lief overigens niet wil trouwen, daar lig ik nog niet wakker van. Ben ook niet zo'n trouwtype, maar ik wil dus wel zijn vrouw zijn. En daar hoort samenleven ook bij.
Ik denk overigens dat er op korte termijn niets veranderd. Hij is nogal hardnekkig. Helaas. Het gaat ook niet alleen om samenwonen.
Dat mijn ex-lief overigens niet wil trouwen, daar lig ik nog niet wakker van. Ben ook niet zo'n trouwtype, maar ik wil dus wel zijn vrouw zijn. En daar hoort samenleven ook bij.
Ik denk overigens dat er op korte termijn niets veranderd. Hij is nogal hardnekkig. Helaas. Het gaat ook niet alleen om samenwonen.
vrijdag 21 augustus 2009 om 15:17
Ik begrijp precies wat je bedoelt!
Je kunt best alleen zijn, maar niet steeds afscheid van hem nemen. Als ik zou samenwonen en hij zou in een bepaalde week elke avond weg zijn naar een afspraak, dan maakt het niet uit, maar als hij bij mij weg gaat voor slechts twee dagen naar zijn eigen huis dan is dat helemaal niet leuk.....
Het gaat om het afscheid nemen en het gevoel niet werkelijk samen te zijn volgens mij.
Ik hoop maar dat jouw ex-vriend toch wel wil werken aan jullie problemen, ondanks zijn koppigheid. Zou mooi zijn als het weer goed komt!
Je kunt best alleen zijn, maar niet steeds afscheid van hem nemen. Als ik zou samenwonen en hij zou in een bepaalde week elke avond weg zijn naar een afspraak, dan maakt het niet uit, maar als hij bij mij weg gaat voor slechts twee dagen naar zijn eigen huis dan is dat helemaal niet leuk.....
Het gaat om het afscheid nemen en het gevoel niet werkelijk samen te zijn volgens mij.
Ik hoop maar dat jouw ex-vriend toch wel wil werken aan jullie problemen, ondanks zijn koppigheid. Zou mooi zijn als het weer goed komt!
vrijdag 21 augustus 2009 om 18:13
Het afscheid nemen werd ook bij mij steeds zwaarder. Ik worstel een beetje met herkenbaarheid, maar moet eerlijk zeggen dat onze break niet was opgezet als break. Ja, als keiharde relatiebreak. Van mijn kant uit. Op het moment dat ik het uitsprak en mijn spullen in zijn huis bij elkaar ging zoeken, brak hij in duizend stukjes. Ineens zag hij in dat ik echt ging. Omdat ik het eigenlijk ook niet wilde (maar het ook niet aankon om telkens afscheid te nemen) heb ik ingestemd met een rustperiode.
En we geloven allebei niet in dat soort oplossingen, aan is aan, uit is uit. Ik ben dus vooral bezig geweest met het afscheid voor altijd in die periode en heb alleen maar gehuild. Toen we elkaar dus na de periode weer zagen en hij liet merken dat ie me echt niet kwijt wilde, heb ik hem een kans gegeven. Maar wel door die periode gezien dat ik echt voor mezelf moest kiezen, want ik was degene die het niet trok. En vanaf toen heb ik dus niet meer met me laten sollen. En hij besefte dat zijn koppigheid hem op dit vlak ontzettend in de weg zat.
Want laat ik voorop stellen, hij wilde best samenwonen, maar ik gaf hem blijkbaar te veel het idee dat het voor mij een soort van eerste levensbehoefte was. En dat deed ik niet bewust, ik heb hem keer op keer verteld dat het een gevoelskwestie was en dat ik geen afscheid meer kon nemen en het praktisch gezien niet meer gecombineerd kreeg zonder mezelf over mijn toeren te werken.
Pas toen ik het proces van loslaten heb ingezet, leek hij het te zien en te snappen. Daarvoor maakte ik het hem ook wel veel te gemakkelijk. Ik dacht voor 2, ik werkte voor 2, ik plande voor 2. Hij hoefde ook niets te doen om de relatie in stand te houden...
Wat dat betreft dus alle respect voor Vooruit, jij hoefde niet eens door zo'n periode van rouw heen om die beslissing te kunnen nemen.
Maar ik ben me er wel van bewust dat ons 'probleem' dus dieper zat dan wel of niet samenwonen. Dat was het punt waar dat eruit kwam. Zoals ik al eerder zei, het samenwonen is ook geen oplossing of relatiereddend middel. En daar zijn we ons nu allebei goed van bewust.
En we geloven allebei niet in dat soort oplossingen, aan is aan, uit is uit. Ik ben dus vooral bezig geweest met het afscheid voor altijd in die periode en heb alleen maar gehuild. Toen we elkaar dus na de periode weer zagen en hij liet merken dat ie me echt niet kwijt wilde, heb ik hem een kans gegeven. Maar wel door die periode gezien dat ik echt voor mezelf moest kiezen, want ik was degene die het niet trok. En vanaf toen heb ik dus niet meer met me laten sollen. En hij besefte dat zijn koppigheid hem op dit vlak ontzettend in de weg zat.
Want laat ik voorop stellen, hij wilde best samenwonen, maar ik gaf hem blijkbaar te veel het idee dat het voor mij een soort van eerste levensbehoefte was. En dat deed ik niet bewust, ik heb hem keer op keer verteld dat het een gevoelskwestie was en dat ik geen afscheid meer kon nemen en het praktisch gezien niet meer gecombineerd kreeg zonder mezelf over mijn toeren te werken.
Pas toen ik het proces van loslaten heb ingezet, leek hij het te zien en te snappen. Daarvoor maakte ik het hem ook wel veel te gemakkelijk. Ik dacht voor 2, ik werkte voor 2, ik plande voor 2. Hij hoefde ook niets te doen om de relatie in stand te houden...
Wat dat betreft dus alle respect voor Vooruit, jij hoefde niet eens door zo'n periode van rouw heen om die beslissing te kunnen nemen.
Maar ik ben me er wel van bewust dat ons 'probleem' dus dieper zat dan wel of niet samenwonen. Dat was het punt waar dat eruit kwam. Zoals ik al eerder zei, het samenwonen is ook geen oplossing of relatiereddend middel. En daar zijn we ons nu allebei goed van bewust.
zaterdag 22 augustus 2009 om 18:54
fozziebear, heel herkenbaar wat je zegt; dat je alles voor twee deed, en de vermoeidheid die dat geestelijk met zich meebrengt. Echt knap dat jullie die ommezwaai hebben kunnen maken...
en Christiane, het lijkt wel of je over mijn leven schrijft...
We hebben gepraat. Het kwam eruit dat hij eigenlijk wel wilde samenwonen, maar dat hij het gewoon niet aankan als niet alles op zijn manier gebeurt (hij heeft volgens mij een klein beetje autistische trekjes, dat was me al veel eerder opgevallen, maar dat terzijde). En als je samenwoont gebeurt nu eenmaal niet alles op zijn manier. Hij vertelde dat hij het huisje eigenlijk gekocht had in de hoop dat we er uiteindelijk geleidelijk samen zouden gaan wonen, al bleek dat hem dus moeilijker te vallen dan hij had gedacht. En ik nam hem juist zo kwalijk dat hij het huisje kocht en we niet samen ergens zouden gaan wonen...
Hij had dus hele goede bedoelingen erbij, en ik was er alleen maar boos om, omdat ik dat niet wist/dacht. (weer goed gecommuniceerd van ons dus....)
Het zit er dus echt niet in bij hem, en hij is bang dat het hem misschien wel nooit zal lukken, omdat hij het gewoon heel moeilijk vind als niet alles verloopt zoals hij verwacht/plant/wil. Hij voelt zich echt schuldig dat hij mij tekort doet hierdoor.
Ik vond het echt zo moeilijk. Het komt echt twee keer zo hard aan als toen we het vorige week echt uitmaakten.
Ik had het er zo moeilijk mee en was waarschijnlijk veel te makkelijk overstag gegaan, maar hij heeft denk ik om mij tegen mezelf te beschermen dat niet laten gebeuren.
Het is dus uit en het blijft uit, en ik vind het verschrikkelijk dat twee mensen die gewoon veel om elkaar geven er niet uit kunnen komen.
Ik weet wel dat dit de enige oplossing is. Maar ik sta er gevoelsmatig helemaal niet achter....
Ik houd maar vast aan de mogelijkheid dat we ons wellicht verder zullen ontwikkelen en dat wanneer we beiden wat anders in het leven staan elkaar weer zullen vinden... maar dat is waarschijnlijk hopen tegen beter weten in...
en Christiane, het lijkt wel of je over mijn leven schrijft...
We hebben gepraat. Het kwam eruit dat hij eigenlijk wel wilde samenwonen, maar dat hij het gewoon niet aankan als niet alles op zijn manier gebeurt (hij heeft volgens mij een klein beetje autistische trekjes, dat was me al veel eerder opgevallen, maar dat terzijde). En als je samenwoont gebeurt nu eenmaal niet alles op zijn manier. Hij vertelde dat hij het huisje eigenlijk gekocht had in de hoop dat we er uiteindelijk geleidelijk samen zouden gaan wonen, al bleek dat hem dus moeilijker te vallen dan hij had gedacht. En ik nam hem juist zo kwalijk dat hij het huisje kocht en we niet samen ergens zouden gaan wonen...
Hij had dus hele goede bedoelingen erbij, en ik was er alleen maar boos om, omdat ik dat niet wist/dacht. (weer goed gecommuniceerd van ons dus....)
Het zit er dus echt niet in bij hem, en hij is bang dat het hem misschien wel nooit zal lukken, omdat hij het gewoon heel moeilijk vind als niet alles verloopt zoals hij verwacht/plant/wil. Hij voelt zich echt schuldig dat hij mij tekort doet hierdoor.
Ik vond het echt zo moeilijk. Het komt echt twee keer zo hard aan als toen we het vorige week echt uitmaakten.
Ik had het er zo moeilijk mee en was waarschijnlijk veel te makkelijk overstag gegaan, maar hij heeft denk ik om mij tegen mezelf te beschermen dat niet laten gebeuren.
Het is dus uit en het blijft uit, en ik vind het verschrikkelijk dat twee mensen die gewoon veel om elkaar geven er niet uit kunnen komen.
Ik weet wel dat dit de enige oplossing is. Maar ik sta er gevoelsmatig helemaal niet achter....
Ik houd maar vast aan de mogelijkheid dat we ons wellicht verder zullen ontwikkelen en dat wanneer we beiden wat anders in het leven staan elkaar weer zullen vinden... maar dat is waarschijnlijk hopen tegen beter weten in...
zaterdag 22 augustus 2009 om 19:49
quote:Vl43inder schreef op 04 juli 2009 @ 15:32:
[...]
Dus als een kind voor de tigste keer 's nachts wakker wordt dan kan ze hem bellen om te vertellen dat ie er uit moet om in haar huis een bed te verschonen bijvoorbeeld? Lijkt mij onmogelijk om daadwerkelijk samen op te voeden als je niet in 1 huis woont, maar als zij daar toch in geloven, dan zal het wel gaan, al bekruipt mij het gevoel dat in dit soort situaties daar vooral 1 iemand sterk in gelooft, en dat de rest dat maar moet accepteren.
Oh ik zie dit topic nu pas weer, maar ik zie dat je er vanuit gaat dat de kinderen ook (fulltime) bij haar wonen.....
Tot in de puntjes weet ik niet hoe ze het regelen hoor, vaste dagen, of net zoals het loopt. of per maand uitrekenen en afspreken, of wat dan ook. Ik zette het er eigenlijk alleen maar bij omdat ik wilde aangeven dat het dus niet zo is dat zij in principe haar leven heeft met hun kinderen, en dat hij gewoon een soort vriendje of lover is die af en toe langskomt om leuke dingen te doen.
[...]
Dus als een kind voor de tigste keer 's nachts wakker wordt dan kan ze hem bellen om te vertellen dat ie er uit moet om in haar huis een bed te verschonen bijvoorbeeld? Lijkt mij onmogelijk om daadwerkelijk samen op te voeden als je niet in 1 huis woont, maar als zij daar toch in geloven, dan zal het wel gaan, al bekruipt mij het gevoel dat in dit soort situaties daar vooral 1 iemand sterk in gelooft, en dat de rest dat maar moet accepteren.
Oh ik zie dit topic nu pas weer, maar ik zie dat je er vanuit gaat dat de kinderen ook (fulltime) bij haar wonen.....
Tot in de puntjes weet ik niet hoe ze het regelen hoor, vaste dagen, of net zoals het loopt. of per maand uitrekenen en afspreken, of wat dan ook. Ik zette het er eigenlijk alleen maar bij omdat ik wilde aangeven dat het dus niet zo is dat zij in principe haar leven heeft met hun kinderen, en dat hij gewoon een soort vriendje of lover is die af en toe langskomt om leuke dingen te doen.
zaterdag 22 augustus 2009 om 20:15
Huisje, wat naar dat je je nu zo verdrietig voelt!
Maar het is heel erg goed dat jullie zo openhartig hebben kunnen praten! Ik zou me wel beter voelen met het idee dat jouw vriend zijn huis eigenlijk al een beetje voor jullie beiden had gekocht, dat zegt toch wel wat! Is dat geen opluchting? Het was dus geen actie "tegen" het samenwonen maar eigenlijk al voor het samenwonen....
Maar ja, dat is nu jaren geleden en ik begrijp dat het hem niet gelukt is om jou stukje bij beetje toe te laten in zijn leven daar. Omdat het inderdaad zo is dat waar twee mensen wonen, er altijd dingen anders zullen gaan dan hij had gepland. Hoeveel jij je daar wellicht ook aan aan zou willen passen.....
Tja, met autistische trekjes maakt dat het wel moeilijk ja......
Ik weet nu niet goed wat ik moet zeggen.....behalve: is het echt niet te proberen dat jij daar zou "logeren" en NIETS zou veranderen daar in huis? Oke, ik geef toe, dat zou voor jou een hele aanpassing vragen maar misschien is hij dan na een tijdje opgelucht dat alles toch op zijn manier kan blijven gaan?
En dat hij dan kan leren om toch met kleine veranderingen van zijn "plannen" om te gaan?
Het is inderdaad zo verdrietig als liefde alleen niet voldoende is....
Maar het is heel erg goed dat jullie zo openhartig hebben kunnen praten! Ik zou me wel beter voelen met het idee dat jouw vriend zijn huis eigenlijk al een beetje voor jullie beiden had gekocht, dat zegt toch wel wat! Is dat geen opluchting? Het was dus geen actie "tegen" het samenwonen maar eigenlijk al voor het samenwonen....
Maar ja, dat is nu jaren geleden en ik begrijp dat het hem niet gelukt is om jou stukje bij beetje toe te laten in zijn leven daar. Omdat het inderdaad zo is dat waar twee mensen wonen, er altijd dingen anders zullen gaan dan hij had gepland. Hoeveel jij je daar wellicht ook aan aan zou willen passen.....
Tja, met autistische trekjes maakt dat het wel moeilijk ja......
Ik weet nu niet goed wat ik moet zeggen.....behalve: is het echt niet te proberen dat jij daar zou "logeren" en NIETS zou veranderen daar in huis? Oke, ik geef toe, dat zou voor jou een hele aanpassing vragen maar misschien is hij dan na een tijdje opgelucht dat alles toch op zijn manier kan blijven gaan?
En dat hij dan kan leren om toch met kleine veranderingen van zijn "plannen" om te gaan?
Het is inderdaad zo verdrietig als liefde alleen niet voldoende is....
zaterdag 22 augustus 2009 om 23:16
quote:Vooruit schreef op 22 augustus 2009 @ 20:15:
Het is inderdaad zo verdrietig als liefde alleen niet voldoende is....
Dat is iets waar ik ook tegenaan loop. Zoals ik al eerder geschreven heb, was het feit dat ex-lief niet met mij wil samenleven een reden voor mij om mijn relatie te verbreken. Aan liefde ontbrak het ons niet. Wij hielden (en houden nog) van elkaar. Maar hij kan mij niet volledig in zijn leven toelaten. Houdt altijd ook een psychologisch stukje afstand. Als ik te dichtbij kom, trekt hij zich terug. En dan heb ik het niet over dichtbij komen als in claimen, maar simpelweg over als hij teveel om mij gaat geven. Daarnaast is hij heel erg rationeel. Hij is een flink stuk ouder dan ik en waar ik heel erg uit mijn gevoel/intuitie leeft, maakt hij al zijn beslissingen rationeel. Hij zegt zo 'oud' te zijn geworden door bepaalde beslissingen te nemen en door op een bepaalde manier te leven. Hij zegt dat niet meer te willlen/kunnen/veranderen. Ik wil niet zeggen dat hij psychisch niet ok is. Hij heeft ze gewoon allemaal op een rij, maar ik zou zo graag eens willen dat hij uit zijn hoofd stapt en in zijn hart kijkt.
Want het is wat jij schrijft. Liefde alleen is niet genoeg om gelukkig te worden.
Het is inderdaad zo verdrietig als liefde alleen niet voldoende is....
Dat is iets waar ik ook tegenaan loop. Zoals ik al eerder geschreven heb, was het feit dat ex-lief niet met mij wil samenleven een reden voor mij om mijn relatie te verbreken. Aan liefde ontbrak het ons niet. Wij hielden (en houden nog) van elkaar. Maar hij kan mij niet volledig in zijn leven toelaten. Houdt altijd ook een psychologisch stukje afstand. Als ik te dichtbij kom, trekt hij zich terug. En dan heb ik het niet over dichtbij komen als in claimen, maar simpelweg over als hij teveel om mij gaat geven. Daarnaast is hij heel erg rationeel. Hij is een flink stuk ouder dan ik en waar ik heel erg uit mijn gevoel/intuitie leeft, maakt hij al zijn beslissingen rationeel. Hij zegt zo 'oud' te zijn geworden door bepaalde beslissingen te nemen en door op een bepaalde manier te leven. Hij zegt dat niet meer te willlen/kunnen/veranderen. Ik wil niet zeggen dat hij psychisch niet ok is. Hij heeft ze gewoon allemaal op een rij, maar ik zou zo graag eens willen dat hij uit zijn hoofd stapt en in zijn hart kijkt.
Want het is wat jij schrijft. Liefde alleen is niet genoeg om gelukkig te worden.
zondag 23 augustus 2009 om 12:03
H_b_b; een man met autistische trekjes, daar valt niets aan te veranderen. Lief dat hij het zelf heeft geprobeerd, maar verdiep je verder in de 'materie' voor je hoopt dat het misschien weer goed komt. (been there, laten we maar zeggen...)
Van liefde van een ander kun je sowieso niet gelukkig worden. Wie gelukkig is, kan wel veel liefde geven en dan is het de vraag of je voldoende van elkaar houdt om elkaar genoeg liefde te geven (en genoeg is dan weer een zeer subjectief begrip). Maar geluk vind je volgens mij niet in de liefde van een ander, wel in de liefde van jezelf.
Wat overigens niet wil zeggen dat je niet heel ongelukkig kan worden door het (gebrek aan) liefde van een ander. Net zoiets als met geld, het hebben ervan maakt op zich niet gelukkig. Denk ik, ik heb weer de loterij niet gewonnen. Maar nu kom ik in persoonlijk gefilosofeer en daar zit dit topic niet op te wachten.
Van liefde van een ander kun je sowieso niet gelukkig worden. Wie gelukkig is, kan wel veel liefde geven en dan is het de vraag of je voldoende van elkaar houdt om elkaar genoeg liefde te geven (en genoeg is dan weer een zeer subjectief begrip). Maar geluk vind je volgens mij niet in de liefde van een ander, wel in de liefde van jezelf.
Wat overigens niet wil zeggen dat je niet heel ongelukkig kan worden door het (gebrek aan) liefde van een ander. Net zoiets als met geld, het hebben ervan maakt op zich niet gelukkig. Denk ik, ik heb weer de loterij niet gewonnen. Maar nu kom ik in persoonlijk gefilosofeer en daar zit dit topic niet op te wachten.
zondag 27 september 2009 om 11:25
Helaas, het is dus toch zover.
We zijn op vakantie geweest en dat was zoals altijd heel fijn en gezellig. Gisteren (zaterdag) zijn we terug gekomen en mijn vriend had al van tevoren aangegeven dat hij vandaag 's morgens op tijd naar zijn huis wilde om te wassen ed. Ik vond dat toen prima: hij heeft op maandagavond ook weer afspraken (ik trouwens ook) en hij moet toch ook de boel aan kant hebben?
Maar vannacht werd ik wakker, helemaal ellendig. Hij ging me WEER verlaten!! Ik voelde me WEER het slachtoffer van zijn daden! Ik voelde me enorm verdrietig want eigenlijk wilde ik helemaal niet dat hij vandaag naar zijn huis ging. We konden toch ook in mijn huis zijn kleren wassen en de boel op orde brengen? Dan gingen we morgen gewoon allebei naar ons werk en hadden allebei 's avonds onze afspraken, geen probleem. Maar nu ging hij mij op zondag al verlaten en opeens voelde ik me zo intens alleen! Geen na-pret samen, maar meteen weer die koude douche.
Zoals Christiane04 al schreef: er ging weer een stukje van mezelf dood. En tot overmaat van ramp zei hij ook nog eens: ik wil niet dat je ongelukkig bent, maar het is nou eenmaal zo. (dat hij wegging)
En toen knapte er iets bij mij. Hoezo IS het nou eenmaal zo????? HIJ doet dit toch, HIJ kiest er toch voor om weg te gaan??? En opeens besefte ik: ik weiger om me nog langer slachtoffer te voelen, vanaf nu bepaal IK "hoe het nou eenmaal is". Dus ik heb hem gezegd dat dit het einde is. Dit wil ik niet meer.
Heel raar, ik voel me bijna meer opgelucht dan verdrietig. Nu hoef ik mij niet meer in bochten te wringen om op een bepaalde manier te leven en te denken die eigenlijk helemaal niet bij mij past. Ik kan weer hopen op een toekomst met samenwonen, trouwen zelfs (!) zonder me er gelaten en verdrietig bij neer te hoeven leggen dat mijn vriend dat nou eenmaal niet wil.
Maar dan overvalt het besef me weer dat ik hem nu echt kwijt ben en dan houdt de wereld weer eventjes op......
Huisje_boompje_beestje, Christiane04, hoe gaat het nu met jullie? Gaat het weer wat beter met jullie? Of is het misschien zelfs toch nog goedgekomen??
Fozziebear, wat jij schreef is zeker waar: met de liefde is het net als met geld: het maakt niet gelukkig maar je kunt er ook niet zonder!
Gelukkig kan ik nog steeds doorgaan met dingen voor mezelf die ik al in gang had gezet zoals het zoeken naar een huis. Zo heb jij dat ook aangepakt en ookal hoop ik niet op een happy end bij mij zoals bij jou, ik ben er wel van overtuigd dat jij toen op de goede weg was. En dat wil ik ook!
We zijn op vakantie geweest en dat was zoals altijd heel fijn en gezellig. Gisteren (zaterdag) zijn we terug gekomen en mijn vriend had al van tevoren aangegeven dat hij vandaag 's morgens op tijd naar zijn huis wilde om te wassen ed. Ik vond dat toen prima: hij heeft op maandagavond ook weer afspraken (ik trouwens ook) en hij moet toch ook de boel aan kant hebben?
Maar vannacht werd ik wakker, helemaal ellendig. Hij ging me WEER verlaten!! Ik voelde me WEER het slachtoffer van zijn daden! Ik voelde me enorm verdrietig want eigenlijk wilde ik helemaal niet dat hij vandaag naar zijn huis ging. We konden toch ook in mijn huis zijn kleren wassen en de boel op orde brengen? Dan gingen we morgen gewoon allebei naar ons werk en hadden allebei 's avonds onze afspraken, geen probleem. Maar nu ging hij mij op zondag al verlaten en opeens voelde ik me zo intens alleen! Geen na-pret samen, maar meteen weer die koude douche.
Zoals Christiane04 al schreef: er ging weer een stukje van mezelf dood. En tot overmaat van ramp zei hij ook nog eens: ik wil niet dat je ongelukkig bent, maar het is nou eenmaal zo. (dat hij wegging)
En toen knapte er iets bij mij. Hoezo IS het nou eenmaal zo????? HIJ doet dit toch, HIJ kiest er toch voor om weg te gaan??? En opeens besefte ik: ik weiger om me nog langer slachtoffer te voelen, vanaf nu bepaal IK "hoe het nou eenmaal is". Dus ik heb hem gezegd dat dit het einde is. Dit wil ik niet meer.
Heel raar, ik voel me bijna meer opgelucht dan verdrietig. Nu hoef ik mij niet meer in bochten te wringen om op een bepaalde manier te leven en te denken die eigenlijk helemaal niet bij mij past. Ik kan weer hopen op een toekomst met samenwonen, trouwen zelfs (!) zonder me er gelaten en verdrietig bij neer te hoeven leggen dat mijn vriend dat nou eenmaal niet wil.
Maar dan overvalt het besef me weer dat ik hem nu echt kwijt ben en dan houdt de wereld weer eventjes op......
Huisje_boompje_beestje, Christiane04, hoe gaat het nu met jullie? Gaat het weer wat beter met jullie? Of is het misschien zelfs toch nog goedgekomen??
Fozziebear, wat jij schreef is zeker waar: met de liefde is het net als met geld: het maakt niet gelukkig maar je kunt er ook niet zonder!
Gelukkig kan ik nog steeds doorgaan met dingen voor mezelf die ik al in gang had gezet zoals het zoeken naar een huis. Zo heb jij dat ook aangepakt en ookal hoop ik niet op een happy end bij mij zoals bij jou, ik ben er wel van overtuigd dat jij toen op de goede weg was. En dat wil ik ook!
zondag 27 september 2009 om 19:01
lieve vooruit, een hele tijd geleden heb ik gereageerd op je topic omdat ik me herkende in jouw situatie. ook mijn relatie ging uit, deels omdat mijn ex niet wilde samenwonen. Dus een ontzettende dikke knuffel van mij, omdat jij nu ook een grens getrokken bent. Het is een ontzettend sterk en moedig besluit! Makkelijk is het niet, ook de komende tijd zul je het nog wel eens moeilijk hebben. Maar ergens is een grens en die is bij jou bereikt. Nu lekker dingen doen waar je energie van krijgt, zoals een nieuw huis zoeken enz...
zondag 27 september 2009 om 21:05
Jelia, dank voor je lieve woorden!
Het is zeker niet makkelijk nu maar ik heb wel het gevoel dat ik eindelijk mijn grens getrokken heb.
Bij jou is het nu zo'n half jaar geleden.....hoe gaat het nu? Is het meegevallen? Ik zie wel erg op tegen de periode die komen gaat. Maar ik ben al zo ver dat ik niet eens meer met mijn ex-vriend op vakantie wil, omdat ik de pijn van het afscheid nemen daarna niet kan verdragen. Omdat hij dan in zijn huis de was gaat doen ipv dat we samen in ons huis onze gezamenlijke was doen en onze gezamenlijke spullen opbergen.......vandaag vroeg iemand nog of we een rustig dagje samen hadden....Mijn antwoord: welnee, hij is meteen naar zijn huis gegaan.....Ik ben daar ZO klaar mee!
Als ik mijn eigen topic zo eens bekijk zie ik wel dat het toch vaak niet lukt als de een wel wil samenwonen en de ander niet. Wat heb ik dan de afgelopen maanden gehoopt? Dat meer begrip van mijn kant er op de een of andere manier toe zou leiden dat ik het ook kon accepteren? Want meer begrip heb ik zeer zeker gekregen, dat maakt het ook wat makkelijker.
Maar ookal begrijp ik hem nu beter, het deed vannacht en vanmorgen nog evenveel pijn. Ik werd echt onrustig wakker om vijf uur 's nachts met de gedachte: hij gaat me verlaten, ik ben weer alleen. En dat deed zo'n pijn! Ik snap het zelf niet helemaal, want we nemen wel vaker afscheid van elkaar (als hij voor zijn werk naar het buitenland moet bijvoorbeeld) en dat doet dan helemaal niet zo'n pijn. Maar vanmorgen was het echt weer de oude niet-samenwoon-pijn, de koude douche nadat je de afgelopen vakantie wel als man en vrouw hebt geleefd......
Het is zeker niet makkelijk nu maar ik heb wel het gevoel dat ik eindelijk mijn grens getrokken heb.
Bij jou is het nu zo'n half jaar geleden.....hoe gaat het nu? Is het meegevallen? Ik zie wel erg op tegen de periode die komen gaat. Maar ik ben al zo ver dat ik niet eens meer met mijn ex-vriend op vakantie wil, omdat ik de pijn van het afscheid nemen daarna niet kan verdragen. Omdat hij dan in zijn huis de was gaat doen ipv dat we samen in ons huis onze gezamenlijke was doen en onze gezamenlijke spullen opbergen.......vandaag vroeg iemand nog of we een rustig dagje samen hadden....Mijn antwoord: welnee, hij is meteen naar zijn huis gegaan.....Ik ben daar ZO klaar mee!
Als ik mijn eigen topic zo eens bekijk zie ik wel dat het toch vaak niet lukt als de een wel wil samenwonen en de ander niet. Wat heb ik dan de afgelopen maanden gehoopt? Dat meer begrip van mijn kant er op de een of andere manier toe zou leiden dat ik het ook kon accepteren? Want meer begrip heb ik zeer zeker gekregen, dat maakt het ook wat makkelijker.
Maar ookal begrijp ik hem nu beter, het deed vannacht en vanmorgen nog evenveel pijn. Ik werd echt onrustig wakker om vijf uur 's nachts met de gedachte: hij gaat me verlaten, ik ben weer alleen. En dat deed zo'n pijn! Ik snap het zelf niet helemaal, want we nemen wel vaker afscheid van elkaar (als hij voor zijn werk naar het buitenland moet bijvoorbeeld) en dat doet dan helemaal niet zo'n pijn. Maar vanmorgen was het echt weer de oude niet-samenwoon-pijn, de koude douche nadat je de afgelopen vakantie wel als man en vrouw hebt geleefd......
zondag 27 september 2009 om 21:32
Ja zeker na een vakantie is dat enorm wennen natuurlijk! En jij wil eigenlijk na die vakantie dat man-vrouw gevoel voortzetten, terwijl hij juist behoefte heeft aan afstand en tijd voor zichzelf. Dat zijn echt twee heel verschillende behoeften.
Je kunt jezelf nu in elk geval niet verwijten dat je het niet geprobeerd hebt. Je hebt het uitgeprobeerd om eraan te wennen, maar dat lukte niet. Zo ging dat bij mij ook! We sliepen op een gegeven moment nooit meer bij hem, maar 3 a 4 nachten bij mij. Toch was dat voor mij niet genoeg.
En ja het is nu ongeveer een half jaar geleden, en het is best meegevallen. Ik heb vrij snel mijn eigen leven weer opgepakt, ben lekker aan het daten geslagen.
Merk dat ik het allermoeilijkst vind dat samenwonen, een serieuze relatie hebben, verder weg lijkt dan ooit. En daar kan ik heel verdrietig om zijn, ben bijna 30 en had me dit toch anders voorgesteld...
Je kunt jezelf nu in elk geval niet verwijten dat je het niet geprobeerd hebt. Je hebt het uitgeprobeerd om eraan te wennen, maar dat lukte niet. Zo ging dat bij mij ook! We sliepen op een gegeven moment nooit meer bij hem, maar 3 a 4 nachten bij mij. Toch was dat voor mij niet genoeg.
En ja het is nu ongeveer een half jaar geleden, en het is best meegevallen. Ik heb vrij snel mijn eigen leven weer opgepakt, ben lekker aan het daten geslagen.
Merk dat ik het allermoeilijkst vind dat samenwonen, een serieuze relatie hebben, verder weg lijkt dan ooit. En daar kan ik heel verdrietig om zijn, ben bijna 30 en had me dit toch anders voorgesteld...
zondag 27 september 2009 om 21:41
'k Vind je best wel afhankelijk en claimerig klinken eigenlijk dat je hem 24/7 bij je wilt hebben. Als hij van je houdt en je ziet elkaar 'n paar keer per week is dat toch mooi? Jullie zijn net samen op vakantie geweest, dus al veel meer dan normaal samen geweest. Je vriend had misschien behoefte aan even bijtanken en lekker even in z'n eentje aanrommelen in z'n eigen huis voordat ie morgen weer moet gaan werken. Ik kan me daar in elk geval 'n stuk beter in verplaatsen dan in dat claimerige van jou.
zondag 27 september 2009 om 22:12
Beste vooruit,
Keek even op het forum, en zag dit onderwerp staan.
Zelf is mijn relatie 18 maanden geleden beeindigd doordat ik niet wou samenwonen. Wij waren 5 dagen in de week bij elkaar, maar mijn vriend had ook dat verlangen om samen te wonen. Ik was ook nog niet over mijn scheiding heen toen, maar hij heeft me echt letterlijk voor de keuze gezet. Of samenwonen of hij zou een ander zoeken.
Het klinkt zo heel hard, maar hij was echt een schat van een man, en had hier ook veel moeite mee.
Hij woont nu idd met een ander samen, maar hij denkt nog veel aan mij,en ik krijg zo nu en dan ook nog een smsje dat hij me niet kan vergeten.
Ik ben zo kapot van verdriet geweest. dat ik soms dacht was ik nou maar met hem gaan samenwonen, want ik heb nooit weer zoveel voor iemand gevoeld. We pasten zo goed bijelkaar, en nu ik dit zo typ komt ook alles weer boven.
Dus aan de ene kant krijg ik hoop als ik jullie verhalen lees, ze bestaan dus wel mannen die willen latten.
Als advies zou ik jullie mee willen geven, je vindt niet zo gauw iemand waar je heel veel van gaat houden. Dus je kunt iemand vinden die met je wil samenwonen/trouwen, maar hou voor ogen dat je beter een latrelatie kanhebben met iemand van wie je houdt. dan samenwonen met iemand die toch niet alles voor je is.
Als tegenargument kan je aanvoeren dat je voor allebei gaat en de man van je leven en samenwonen.
But remember; You cant always get what you want......
Keek even op het forum, en zag dit onderwerp staan.
Zelf is mijn relatie 18 maanden geleden beeindigd doordat ik niet wou samenwonen. Wij waren 5 dagen in de week bij elkaar, maar mijn vriend had ook dat verlangen om samen te wonen. Ik was ook nog niet over mijn scheiding heen toen, maar hij heeft me echt letterlijk voor de keuze gezet. Of samenwonen of hij zou een ander zoeken.
Het klinkt zo heel hard, maar hij was echt een schat van een man, en had hier ook veel moeite mee.
Hij woont nu idd met een ander samen, maar hij denkt nog veel aan mij,en ik krijg zo nu en dan ook nog een smsje dat hij me niet kan vergeten.
Ik ben zo kapot van verdriet geweest. dat ik soms dacht was ik nou maar met hem gaan samenwonen, want ik heb nooit weer zoveel voor iemand gevoeld. We pasten zo goed bijelkaar, en nu ik dit zo typ komt ook alles weer boven.
Dus aan de ene kant krijg ik hoop als ik jullie verhalen lees, ze bestaan dus wel mannen die willen latten.
Als advies zou ik jullie mee willen geven, je vindt niet zo gauw iemand waar je heel veel van gaat houden. Dus je kunt iemand vinden die met je wil samenwonen/trouwen, maar hou voor ogen dat je beter een latrelatie kanhebben met iemand van wie je houdt. dan samenwonen met iemand die toch niet alles voor je is.
Als tegenargument kan je aanvoeren dat je voor allebei gaat en de man van je leven en samenwonen.
But remember; You cant always get what you want......
Wie zon brengt in het leven van anderen, kan de stralen niet weghouden van zichzelf.
zondag 27 september 2009 om 22:14
Vooruit, ik ken je niet maar wens je heel veel sterkte.Ben op dit forum gekomen (heb me net pas aangemeld) omdat ik op zoek was naar informatie over dit onderwerp. Herken alles wat je omschrijft... (heb alle posts gelezen) Je gevoel, onmacht, angst om een verkeerde keuze te maken etc... Ik zit op dit moment met precies dezelfde gevoelens omdat mijn vriend het hoogstwaarschijnlijk ook niet wil/kan. Hij is daar gelukkig wel heel eerlijk in. Hij gaf wel aan dat hij het niet helemaal uitsluit... Overigens niet om mij aan het lijntje te houden en om mij hoop te geven. Verschil is dat ik nog niet zo lang een relatie heb als jij die gehad hebt. Ik ben gescheiden en heb twee kinderen, dat maakt het voor mijn huidige partner ook niet makkelijk. Ik wil overigens niet nu samenwonen (nadat het huis verkocht is wil ik met mijn kinderen een huurwoning betrekken) maar heb gekeken of wij op een lijn zitten qua toekomstbeeld omdat ik denk ik geen type ben voor een latrelatie. Mijn vriend heeft alles wat ik zoek in een man, we hebben ontzettend veel lol samen, het gaat supergoed. Ben bang dat het in de toekomst gaat wreken en dan liever nu stoppen dan over een paar jaar met nog meer pijn en verdriet. Maar dat is dus mijn angst, stel het gaat uiteindelijk wel werken.. (misschien wil hij het over een tijd wel of misschien wil ik dan nog steeds wel latten en voel ik mij daar happy bij) dan gooi ik iets heel moois weg...
Misschien moet ik die twijfel aan de kant zetten en kijken of ik hiermee kan leven. Ik ben (nog) niet klaar voor het beeindigen van de relatie..
Nogmaals heel veel sterkte en ik begrijp ook je gevoel van opluchting wel, het kost heel veel energie. Ik vind het in ieder geval erg moedig van je!
Misschien moet ik die twijfel aan de kant zetten en kijken of ik hiermee kan leven. Ik ben (nog) niet klaar voor het beeindigen van de relatie..
Nogmaals heel veel sterkte en ik begrijp ook je gevoel van opluchting wel, het kost heel veel energie. Ik vind het in ieder geval erg moedig van je!
zondag 27 september 2009 om 22:33
Elninjoo, je hebt natuurlijk gelijk. Iemand 24/7 claimen is nooit goed. En het gekke is dat ik me ook heel goed kan voorstellen (ookal blijkt dat niet uit mijn verhaal) dat hij inderdaad eventjes wilde aanrommelen op zondag voordat hij maandag weer moet werken. Daarom had ik voor onze vakantie ook geen moeite met zijn plan.
Maar waarom voelde het dan toch vanmorgen opeens als dat er weer een stukje doodging in mij? Ik had het zelf ook niet verwacht, maar ik kon er echt niet tegen.
Ik ben blij dat je mij met mijn neus op de feiten drukt, want op deze manier komt het ook claimerig over.
Ik heb alleen maar deze verklaring: de basis zit voor mij niet goed. En daardoor reageer ik op normale situaties anders dan anders. Want wat ik al schreef: ik voelde me gewoonlijk niet zo ellendig als mijn ex-vriend wegging voor zijn werk ofzo.
Ik denk dat deze situatie is ontstaan doordat de vakantie voor mij wel voelde als samenwonen (we hadden een huisje gehuurd) en dat de koude douche daaruit bestond dat we in het normale leven niet samenwoonden. Dat die overgang pijn deed: eerst heb je even iets, en dan wordt het weer afgenomen. (Ookal wist ik rationeel natuurlijk wel dat de vakantie-situatie niet de normale situatie was).
Ook denk ik dat het voortkwam uit machteloosheid: HIJ bepaalde wanneer we samen waren en wanneer niet. Elke keer weer.
Nu ik zo schrijf denk ik dat dit dus toch wel was gebeurd, ook als hij vandaag gebleven was en morgen pas vanaf mij naar zijn werk was gegaan en dan maandag- en dinsdagavond bij hem thuis was geweest. Dan had ik me morgen waarschijnlijk net zo ellendig en verlaten gevoeld als vandaag, want ook dan had ik mij weer gerealiseerd dat die "zogenaamde samenwoonsituatie" van de vakantie weer over was.
Je schreef: "Als hij van je houdt en je ziet elkaar 'n paar keer per week is dat toch mooi?"
Dat heb ik mezelf ook lang voorgehouden: wees hier nou tevreden mee, dit is toch goed?? We zien elkaar toch best vaak? Ik heb het geprobeerd maar het lukt me niet......ik kan me hier niet gelukkig bij voelen, hoe graag ik ook wil......blijkbaar mis ik echt iets wezenlijks voor mij......
Zucht......
Ik denk echt dat ik nooit zo claimerig zou overkomen als we samen zouden wonen, dat ik hem dan veel vrijer zou laten omdat ik dan in de basis veel gelukkiger zou zijn.
Bedankt in ieder geval dat je me op mijn claimerige gedrag wees. Ik kan me voorstellen dat dit ook zo overkwam op mijn ex-vriend. Ik ga voor zekerheid nog wel een keer aan hem uitleggen wat er (volgens mij) achtersteekt.
Maar waarom voelde het dan toch vanmorgen opeens als dat er weer een stukje doodging in mij? Ik had het zelf ook niet verwacht, maar ik kon er echt niet tegen.
Ik ben blij dat je mij met mijn neus op de feiten drukt, want op deze manier komt het ook claimerig over.
Ik heb alleen maar deze verklaring: de basis zit voor mij niet goed. En daardoor reageer ik op normale situaties anders dan anders. Want wat ik al schreef: ik voelde me gewoonlijk niet zo ellendig als mijn ex-vriend wegging voor zijn werk ofzo.
Ik denk dat deze situatie is ontstaan doordat de vakantie voor mij wel voelde als samenwonen (we hadden een huisje gehuurd) en dat de koude douche daaruit bestond dat we in het normale leven niet samenwoonden. Dat die overgang pijn deed: eerst heb je even iets, en dan wordt het weer afgenomen. (Ookal wist ik rationeel natuurlijk wel dat de vakantie-situatie niet de normale situatie was).
Ook denk ik dat het voortkwam uit machteloosheid: HIJ bepaalde wanneer we samen waren en wanneer niet. Elke keer weer.
Nu ik zo schrijf denk ik dat dit dus toch wel was gebeurd, ook als hij vandaag gebleven was en morgen pas vanaf mij naar zijn werk was gegaan en dan maandag- en dinsdagavond bij hem thuis was geweest. Dan had ik me morgen waarschijnlijk net zo ellendig en verlaten gevoeld als vandaag, want ook dan had ik mij weer gerealiseerd dat die "zogenaamde samenwoonsituatie" van de vakantie weer over was.
Je schreef: "Als hij van je houdt en je ziet elkaar 'n paar keer per week is dat toch mooi?"
Dat heb ik mezelf ook lang voorgehouden: wees hier nou tevreden mee, dit is toch goed?? We zien elkaar toch best vaak? Ik heb het geprobeerd maar het lukt me niet......ik kan me hier niet gelukkig bij voelen, hoe graag ik ook wil......blijkbaar mis ik echt iets wezenlijks voor mij......
Zucht......
Ik denk echt dat ik nooit zo claimerig zou overkomen als we samen zouden wonen, dat ik hem dan veel vrijer zou laten omdat ik dan in de basis veel gelukkiger zou zijn.
Bedankt in ieder geval dat je me op mijn claimerige gedrag wees. Ik kan me voorstellen dat dit ook zo overkwam op mijn ex-vriend. Ik ga voor zekerheid nog wel een keer aan hem uitleggen wat er (volgens mij) achtersteekt.
zondag 27 september 2009 om 22:41
Jelia, het was precies zoals jij het beschrijft. Ik wilde zo graag dat man-vrouw gevoel na de vakantie voortzetten en hij wilde gewoon even tijd voor zichzelf......
Maar ik heb het in ieder geval echt geprobeerd. Het ging bij ons net als bij jullie: we sliepen ook bijna altijd bij mij en bijna nooit meer bij hem. Dus ik hoefde niet uit de weekendtas te leven.......Maar ja, blijkbaar is dat voor mij toch ook niet genoeg.
Leuk dat je weer aan het daten bent. En dat een serieuze relatie nu verder weg lijkt dan ooit kan ik me voorstellen, maar aan de andere kant: wie weet wat er opeens kan gebeuren. Maar ik had het me allemaal inderdaad ook wel anders voorgesteld. Ik dacht (of had in ieder geval gehoopt) dat ik op mijn leeftijd (36) getrouwd zou zijn en met mijn man in een huis zou wonen......
Maar ik heb het in ieder geval echt geprobeerd. Het ging bij ons net als bij jullie: we sliepen ook bijna altijd bij mij en bijna nooit meer bij hem. Dus ik hoefde niet uit de weekendtas te leven.......Maar ja, blijkbaar is dat voor mij toch ook niet genoeg.
Leuk dat je weer aan het daten bent. En dat een serieuze relatie nu verder weg lijkt dan ooit kan ik me voorstellen, maar aan de andere kant: wie weet wat er opeens kan gebeuren. Maar ik had het me allemaal inderdaad ook wel anders voorgesteld. Ik dacht (of had in ieder geval gehoopt) dat ik op mijn leeftijd (36) getrouwd zou zijn en met mijn man in een huis zou wonen......
zondag 27 september 2009 om 22:55
quote:niccifrench schreef op 27 september 2009 @ 22:12:
Als advies zou ik jullie mee willen geven, je vindt niet zo gauw iemand waar je heel veel van gaat houden. Dus je kunt iemand vinden die met je wil samenwonen/trouwen, maar hou voor ogen dat je beter een latrelatie kanhebben met iemand van wie je houdt. dan samenwonen met iemand die toch niet alles voor je is.
Als tegenargument kan je aanvoeren dat je voor allebei gaat en de man van je leven en samenwonen.
But remember; You cant always get what you want......
Niccifrench, dit is inderdaad precies waar ik zo bang voor ben. Want eigenlijk wil ik gewoon mijn ex-vriend! Voor altijd!!
Aan de andere kant, deze situatie wordt keer op keer een drama en dat is voor hem natuurlijk ook heel naar. Hopelijk treft mijn Lief iemand als jou......
En ik zal voor allebei moeten gaan: een andere grote liefde, en samenwonen. En of ik dat ooit zal krijgen? Ik kan niks anders doen dan hopen.
Als advies zou ik jullie mee willen geven, je vindt niet zo gauw iemand waar je heel veel van gaat houden. Dus je kunt iemand vinden die met je wil samenwonen/trouwen, maar hou voor ogen dat je beter een latrelatie kanhebben met iemand van wie je houdt. dan samenwonen met iemand die toch niet alles voor je is.
Als tegenargument kan je aanvoeren dat je voor allebei gaat en de man van je leven en samenwonen.
But remember; You cant always get what you want......
Niccifrench, dit is inderdaad precies waar ik zo bang voor ben. Want eigenlijk wil ik gewoon mijn ex-vriend! Voor altijd!!
Aan de andere kant, deze situatie wordt keer op keer een drama en dat is voor hem natuurlijk ook heel naar. Hopelijk treft mijn Lief iemand als jou......
En ik zal voor allebei moeten gaan: een andere grote liefde, en samenwonen. En of ik dat ooit zal krijgen? Ik kan niks anders doen dan hopen.
zondag 27 september 2009 om 23:03
Appeltje35; Oei, jij zit dus ook met dit dilemma!
Ik kan me voorstellen dat dat heel moeilijk is, vooral omdat je niet NU wilt samenwonen, maar (waarschijnlijk) wel in de toekomst. Dat was trouwens ook mijn probleem. Als ik zeker zou weten dat mijn ex-vriend over 5 jaar met mij zou samenwonen en daar zelf dan ook heel gelukkig bij zou zijn, dan liet ik hem never nooit gaan!
Maar het idee dat hij dat NOOIT wil....daar kon ik niet mee leven....
Het lijkt me een heel lastig dilemma voor je. Als het later hier toch op stukloopt denk je: zie je wel, ik had eerder moeten stoppen. Maar het zou toch wel heel erg zijn als je nu stopt terwijl het later wel goed zou komen!
Ik denk dat ik in jouw geval lekker bij jouw vriend zou blijven, zolang je zelf gelukkig bent in de situatie. Pas als het tegen jouw gevoel ingaat hoeft er iets te veranderen toch? En misschien komen jullie op een lijn, ik hoop het!
Ik kan me voorstellen dat dat heel moeilijk is, vooral omdat je niet NU wilt samenwonen, maar (waarschijnlijk) wel in de toekomst. Dat was trouwens ook mijn probleem. Als ik zeker zou weten dat mijn ex-vriend over 5 jaar met mij zou samenwonen en daar zelf dan ook heel gelukkig bij zou zijn, dan liet ik hem never nooit gaan!
Maar het idee dat hij dat NOOIT wil....daar kon ik niet mee leven....
Het lijkt me een heel lastig dilemma voor je. Als het later hier toch op stukloopt denk je: zie je wel, ik had eerder moeten stoppen. Maar het zou toch wel heel erg zijn als je nu stopt terwijl het later wel goed zou komen!
Ik denk dat ik in jouw geval lekker bij jouw vriend zou blijven, zolang je zelf gelukkig bent in de situatie. Pas als het tegen jouw gevoel ingaat hoeft er iets te veranderen toch? En misschien komen jullie op een lijn, ik hoop het!
zondag 27 september 2009 om 23:19
Ik heb geloof ik nog niet gereageerd in jouw topic, maar ik zit/zat in een soortgelijke situatie. Mijn vriend wil voorlopig ook niet samenwonen en misschien op langere termijn ook niet. Ik heb vandaag de knoop doorgehakt. Het is uit. Ik ga nu zelf een (koop)huis zoeken en ik ga verder met mijn leven.
Sterkte voor jou!
Sterkte voor jou!
zondag 27 september 2009 om 23:26
vooruit, je hebt helemaal gelijk, dit houd ik me ook voor.... Gewoon heerlijk genieten van de momenten samen en niet teveel nadenken. We hebben afgelopen week een time out gehad en heb hem gevraagd om over onze relatie na te denken en hem aangegeven wat IK wil i.p.v. steeds zelf consessies te doen m.b.t. zijn vrijheid. Ook ik wordt daar soms heel erg boos van vooral wanneer hij mij aangeeft dat hij ondanks alle vrijheid soms nog op zijn tenen moet lopen. Dat doet heel veel pijn. Ik weet dat hij er niets aan kan doen en dat hij is wie hij is.Ik ben niet boos op hem. Hij is gewoon een man die heel veel vrijheid nodig heeft anders benauwt het hem al snel. Ik vind dat we elkaar niet heel veel zien, hij vindt van wel. Ook ik probeer hem los te laten maar het is erg moeilijk. Ook ik heb het gevoel dat hij een muurtje om zich heen heeft en dat ik hierdoor ook belemmerd wordt om honderd procent van hem te houden. Ik durf hem soms niet spontaan te bellen omdat ik dan weer bang ben dat ik hem het gevoel geef dat ik hem claim. De spontaniteit is er een beetje af op deze manier. Ik weet niet of ik daar gelukkig van word op den duur. Diep in mijn hart denk ik dat het niet gaat werken, maar mijn gevoel zegt iets anders. Hij is echt een kanjer en als hij er voor mij is is hij er ook echt voor me en dat is ook heel veel waard...Toch knaagt het en voelt het niet helemaal oke...zucht
zondag 27 september 2009 om 23:32
quote:appeltje35 schreef op 27 september 2009 @ 23:26:
Diep in mijn hart denk ik dat het niet gaat werken, maar mijn gevoel zegt iets anders. Moeilijk he? Dat had ik ook. Als ik naar mijn gevoel zou luisteren, dan zou ik nog heel lang bij hem blijven. Ik heb alleen met mijn verstand besloten om bij hem weg te gaan. Ze hebben een soort van bindingsangst lijkt het. Ik vind het leuk om hem doordeweeks toch minstens wel een keer of 2 te spreken via de telefoon of msn, maar hij vind dat al teveel. We zien elkaar in het weekend toch? Zegt hij dan....
Diep in mijn hart denk ik dat het niet gaat werken, maar mijn gevoel zegt iets anders. Moeilijk he? Dat had ik ook. Als ik naar mijn gevoel zou luisteren, dan zou ik nog heel lang bij hem blijven. Ik heb alleen met mijn verstand besloten om bij hem weg te gaan. Ze hebben een soort van bindingsangst lijkt het. Ik vind het leuk om hem doordeweeks toch minstens wel een keer of 2 te spreken via de telefoon of msn, maar hij vind dat al teveel. We zien elkaar in het weekend toch? Zegt hij dan....
zondag 27 september 2009 om 23:37
Steeninwater; ook heel veel sterkte voor jou!
Dus we gaan allebei een huis kopen en door met ons leven...... moeilijk he??? Voor nu welterusten, hopelijk kun je een beetje slapen vannacht.
Appeltje35, ik geloof dat ik jouw situatie een beetje verkeerd had ingeschat. Blijkbaar gaat het niet alleen om de toekomst, er spelen nu al een aantal zaken......
Dat steeds concessies moeten doen aan zijn vrijheid herken ik wel..... net als dat je niet altijd spontaan durft te bellen (laat staan onverwachts langskomen). De spontaniteit gaat er dan inderdaad wel af. En dat hij vindt dat jullie elkaar veel zien, terwijl jij vindt dat jullie elkaar niet zo vaak zien...herkenbaar herkenbaar. En inderdaad, als iemand nou eenmaal zo is, dan verandert dat ook niet.
Wel heel goed dat jij hem hebt aangegeven wat JIJ wilt, je eigen grenzen bewaken is erg belangrijk! Maar dat geldt dus ook voor hem.... Heeft hij al aangegeven hoe hij over de relatie denkt?
Heel veel sterkte, het is zo verdrietig als je stiekem het idee hebt dat het niet gaat werken......hopelijk komt het bij jou toch goed, net als bij Fozziebear.
Dus we gaan allebei een huis kopen en door met ons leven...... moeilijk he??? Voor nu welterusten, hopelijk kun je een beetje slapen vannacht.
Appeltje35, ik geloof dat ik jouw situatie een beetje verkeerd had ingeschat. Blijkbaar gaat het niet alleen om de toekomst, er spelen nu al een aantal zaken......
Dat steeds concessies moeten doen aan zijn vrijheid herken ik wel..... net als dat je niet altijd spontaan durft te bellen (laat staan onverwachts langskomen). De spontaniteit gaat er dan inderdaad wel af. En dat hij vindt dat jullie elkaar veel zien, terwijl jij vindt dat jullie elkaar niet zo vaak zien...herkenbaar herkenbaar. En inderdaad, als iemand nou eenmaal zo is, dan verandert dat ook niet.
Wel heel goed dat jij hem hebt aangegeven wat JIJ wilt, je eigen grenzen bewaken is erg belangrijk! Maar dat geldt dus ook voor hem.... Heeft hij al aangegeven hoe hij over de relatie denkt?
Heel veel sterkte, het is zo verdrietig als je stiekem het idee hebt dat het niet gaat werken......hopelijk komt het bij jou toch goed, net als bij Fozziebear.
