Relaties
alle pijlers
Echtgenoot is vechtgenoot geworden
maandag 14 september 2009 om 10:40
Ik wilde eerst als topictitel 'eenzaam binnen relatie' vermelden, maar er is al een topic met een soortgelijke titel (verschillende situaties, dat dan weer wel ), dus ik doe het maar even zo. Ik leg het even uit: mijn man heeft een haast overdreven verantwoordelijkheid als het zijn werk betreft. Hij heeft 17 jaar lang voor dezelfde werkgever gewerkt en hij moest en zou daar weg 'want dat was beter voor zijn CV'. Vorig jaar was het zover en had hij een andere baan. Iets wat van mij niet had gehoeven, want we hadden het goed samen. De opvang voor de kinderen was prima geregeld; er was iemand op woensdagmiddag, donderdagmiddag en vrijdagmiddag thuis. Ik had toen nog een werkgever die, wat kinderopvang betreft, zo flexibel was als een betonpaal. Ik heb toen al aangegeven hoe hij dat dacht te doen met die vrijdagmiddag, want ik vond dat ik dat niet hoefde op te lossen. Daar kregen we al discussies over. Uiteindelijk heeft hij dat wel kunnen regelen. Hij is dus bij die nieuwe werkgever aan de slag gegaan, beter salaris, betere voorwaarden, meer verantwoordelijkheid,maar ik weet hoe hij kan zijn als hij onder druk staat. De ziektes vlogen regelmatig door de kamer heen. Het gevolg was dat hij eigenlijk een jaar lang op zijn tenen heeft gelopen, altijd maar aan het werk was, en in het weekend eigenlijk nooit ergens zin in had. Ik heb meerdere malen aangegeven dat hij wat anders moest gaan zoeken als hij het niet aankon. Na het zoveelste voorval op zijn werk heeft hij contact gezocht met zijn voormalige werkgever voor een functie wat niet in zijn vakgebied ligt, maar waar hij wel de competenties voor had. Ik steunde hem daarin, want ik wilde weer rust en gezelligheid in mijn gezin. Zoals het was. Hij heeft keurig netjes een brief geschreven, is ook op gesprek geweest, en het was allemaal vrij snel rond. Hij kon in een andere functie terug naar zijn oude werkgever. Bleek dat nog meer tegen te vallen. Het gevolg is nu dat hij bij een psychiater loopt en aan de anti-depressiva zit, maar het ergste is nog dat hij mij hier de schuld van geeft. Hij voelde zich niet door mij gesteund toen hij eindelijk een nieuwe baan had en hij voelde zich door mij onder druk gezet om weer terug te gaan naar zijn oude werkgever, terwijl ik alleen maar wilde dat hij meer rust kreeg. Hij denkt steeds dat zijn klachten werkgerelateerd zijn en dat alles is opgelost als hij weer een nieuwe werkgever heeft, maar ik denk dat het probleem in hemzelf zit. Ik zeg ook steeds tegen hem dat zijn gezin prioriteit nummer 1 zou moeten zijn, maar hij herhaalt steeds dat 'werk leuk moet zijn, want je brengt er het grootste gedeelte van je leven door'. Het neigt bijna naar het obsessieve en ik weet eerlijk gezegd niet meer wat ik moet doen. Iedere keer als we het erover hebben, dan strandt het gesprek in verwijten. Mijn idee van een werkzaam leven staat zo haaks op hoe hij het ziet. Geen idee wat ik met dit topic wil, maar ik moest het even kwijt.
maandag 14 september 2009 om 11:52
Kan het zijn dat waardering een rol speelt in het verhaal? Jij loopt je een slag in de rondte om de boel draaiende te houden, maar je voelt je niet gewaardeerd (je krijgt vooral kritiek, begrijp ik). Hij zoekt waardering op zijn werk. Hoe zit het met de waardering die jullie elkaar geven, als partner, als mens, als ouder?
Ga in therapie!
maandag 14 september 2009 om 11:54
quote:Susan schreef op 14 september 2009 @ 11:50:
[...]
Als iemand werk extreem belangrijk vindt dan heb ik vaak het idee dat het werk van de partner daardoor een beetje naar de achtergrond verschuift en dat vind ik dan niet helemaal eerlijk, als je het zo belangrijk vindt om optimaal voldoening uit je werk te halen dan wil je je partner toch de ruimte geven om dat ook te kunnen doen?Oh op zo'n manier. Ja, dat zou je denken, maar kennelijk is deze situatie erin geslopen. Ik heb wel eens aan hem gevraagd wat hij nou eigenlijk van mij verwacht en gezegd dat ik ook niet alles alleen kan doen. Werken, kinderen en het huishouden. Ik ben niet zo'n ubermoeder waar alles wel lukt. Nu wil ik zelf ook werken, want thuis zitten is gewoon niet bevredigend voor mij, maar wel op een zodanige manier dat we allebei ons steentje bijdragen zeg maar.
[...]
Als iemand werk extreem belangrijk vindt dan heb ik vaak het idee dat het werk van de partner daardoor een beetje naar de achtergrond verschuift en dat vind ik dan niet helemaal eerlijk, als je het zo belangrijk vindt om optimaal voldoening uit je werk te halen dan wil je je partner toch de ruimte geven om dat ook te kunnen doen?Oh op zo'n manier. Ja, dat zou je denken, maar kennelijk is deze situatie erin geslopen. Ik heb wel eens aan hem gevraagd wat hij nou eigenlijk van mij verwacht en gezegd dat ik ook niet alles alleen kan doen. Werken, kinderen en het huishouden. Ik ben niet zo'n ubermoeder waar alles wel lukt. Nu wil ik zelf ook werken, want thuis zitten is gewoon niet bevredigend voor mij, maar wel op een zodanige manier dat we allebei ons steentje bijdragen zeg maar.
maandag 14 september 2009 om 11:55
maandag 14 september 2009 om 11:59
quote:dubiootje schreef op 14 september 2009 @ 11:52:
Kan het zijn dat waardering een rol speelt in het verhaal? Jij loopt je een slag in de rondte om de boel draaiende te houden, maar je voelt je niet gewaardeerd (je krijgt vooral kritiek, begrijp ik). Hij zoekt waardering op zijn werk. Hoe zit het met de waardering die jullie elkaar geven, als partner, als mens, als ouder?Da's ook een punt. Juist nu ik niet werk heb ik voor mijn gevoel geen argumenten meer om niks aan het huishouden te hoeven doen, maar hoe ik ook mijn best doe om de woonkamer een beetje leefbaar te houden; er is altijd wel iets wat hem stoort, gevolgd door de opmerking 'ik ruim niks meer op, want het wordt toch weer een bende'. En voor wat betreft zijn werk: hij voelt het inderdaad als een vernedering dat hij weer terug is gegaan, vindt zijn werk ook niet zinvol, maar ik probeer het juist zo te brengen dat hij het moet zien als een uitdaging.
Kan het zijn dat waardering een rol speelt in het verhaal? Jij loopt je een slag in de rondte om de boel draaiende te houden, maar je voelt je niet gewaardeerd (je krijgt vooral kritiek, begrijp ik). Hij zoekt waardering op zijn werk. Hoe zit het met de waardering die jullie elkaar geven, als partner, als mens, als ouder?Da's ook een punt. Juist nu ik niet werk heb ik voor mijn gevoel geen argumenten meer om niks aan het huishouden te hoeven doen, maar hoe ik ook mijn best doe om de woonkamer een beetje leefbaar te houden; er is altijd wel iets wat hem stoort, gevolgd door de opmerking 'ik ruim niks meer op, want het wordt toch weer een bende'. En voor wat betreft zijn werk: hij voelt het inderdaad als een vernedering dat hij weer terug is gegaan, vindt zijn werk ook niet zinvol, maar ik probeer het juist zo te brengen dat hij het moet zien als een uitdaging.
maandag 14 september 2009 om 12:02
quote:dubiootje schreef op 14 september 2009 @ 11:49:
[...]
Kun je uitleggen hoe dat ten koste van het gezin gaat?Door de week altijd humeurig thuiskomen, als ik hem iets vraag te doen dan gaat dat met dusdanig demonstratief gezucht, dat ik het zelf maar weer doe, een ongeinteresseerde houding hebben ten opzichte van mij. Ook al werk ik niet, ik vind het toch wel fijn als iemand ook aan mij vraag hoe mijn dag is geweest.
[...]
Kun je uitleggen hoe dat ten koste van het gezin gaat?Door de week altijd humeurig thuiskomen, als ik hem iets vraag te doen dan gaat dat met dusdanig demonstratief gezucht, dat ik het zelf maar weer doe, een ongeinteresseerde houding hebben ten opzichte van mij. Ook al werk ik niet, ik vind het toch wel fijn als iemand ook aan mij vraag hoe mijn dag is geweest.
maandag 14 september 2009 om 12:09
Traincha, zo te horen is het niet alleen zijn houding naar werk, maar jullie hele relatie slecht.
Als ik dit allemaal zo lees, een man die verwijten maakt(uberhaupt al verwijten maken vind ik erg laag,het is vaak gewoon een standpunt maken, waar je alleen maar verliezers mee creeert) die blijkbaar in een andere vrouw een idealere vrouw ziet...en die ook niet bereikt is een oplossing te zoeken, nee, hij blijft in zijn eigen slachtoffercirkel, te zuchten,klagen,steunen, en jij hebt de schuld.
en jij zal vast ook geen heilige zijn, maar als dit eenzijdige verhaal klopt, dan kan ik je al vertellen dat zo;n persoon niet verandert, die zit in een veels te makkelijke positie. en een persoon die alleen maar klaagt, verwijt, en jou daar de dupe van maakt.... Waarom wil je nog bij deze man blijven buiten het feit dat het verleden misschien wel beter is geweest?
Soms is de ideale oplossing niet haalbaar, dan is het zijn weg of jou weg...
Als ik dit allemaal zo lees, een man die verwijten maakt(uberhaupt al verwijten maken vind ik erg laag,het is vaak gewoon een standpunt maken, waar je alleen maar verliezers mee creeert) die blijkbaar in een andere vrouw een idealere vrouw ziet...en die ook niet bereikt is een oplossing te zoeken, nee, hij blijft in zijn eigen slachtoffercirkel, te zuchten,klagen,steunen, en jij hebt de schuld.
en jij zal vast ook geen heilige zijn, maar als dit eenzijdige verhaal klopt, dan kan ik je al vertellen dat zo;n persoon niet verandert, die zit in een veels te makkelijke positie. en een persoon die alleen maar klaagt, verwijt, en jou daar de dupe van maakt.... Waarom wil je nog bij deze man blijven buiten het feit dat het verleden misschien wel beter is geweest?
Soms is de ideale oplossing niet haalbaar, dan is het zijn weg of jou weg...
maandag 14 september 2009 om 12:10
Feitelijk is het bij jullie allebei momenteel niet goed gesteld met de zelfwaardering, klopt dat? Jullie zijn allebei in een situatie terechtgekomen (al dan niet bewust) waarin jullie je niet goed en ondergewaardeerd voelen. Dat heeft voor een deel met elkaar te maken, dat jullie elkaar ook te weinig waardering tonen, en met de externe factoren. Maar het heeft vooral te maken met hoe je over jezelf denkt. Een ander mens zou zich in jullie situatie misschien heel gelukkig en gewaardeerd voelen. Jullie niet.
Ik heb het idee dat jullie allebei de reden voor jullie onvrede bij de ander of bij de externe omstandigheden (waarvoor de ander medeverantwoordelijk wordt gehouden) neerleggen. Terwijl het toch echt jullie eigen leven is. Jij hebt gekozen voor dit leven, met alles wat erbij hoort en wat het je ook nog ongevraagd erbij serveert. Je man idem dito. Jullie hebben keuzes gemaakt, er zijn dingen gebeurd en nu komen jullie op het punt dat je je afvraagt of dit wel was wat je wilde.
Dat heeft wel wat midliferigs inderdaad maar dat is niet erg. Zo'n crisis kun je aangrijpen om positieve veranderingen door te voeren, om met een nieuwe blik naar jezelf, je leven, je relatie te kijken. De balans op te maken van wat je hebt bereikt en nadenken over wat je nog wilt bereiken. En wat je gaat doen om dat te bereiken. Dat geeft een gevoel van controle over je leven, iets waarvan ik het idee heb dat jullie dat allebei denken te missen.
Hoe zou dat voelen om het heft weer in eigen handen te nemen over je leven?
Ik heb het idee dat jullie allebei de reden voor jullie onvrede bij de ander of bij de externe omstandigheden (waarvoor de ander medeverantwoordelijk wordt gehouden) neerleggen. Terwijl het toch echt jullie eigen leven is. Jij hebt gekozen voor dit leven, met alles wat erbij hoort en wat het je ook nog ongevraagd erbij serveert. Je man idem dito. Jullie hebben keuzes gemaakt, er zijn dingen gebeurd en nu komen jullie op het punt dat je je afvraagt of dit wel was wat je wilde.
Dat heeft wel wat midliferigs inderdaad maar dat is niet erg. Zo'n crisis kun je aangrijpen om positieve veranderingen door te voeren, om met een nieuwe blik naar jezelf, je leven, je relatie te kijken. De balans op te maken van wat je hebt bereikt en nadenken over wat je nog wilt bereiken. En wat je gaat doen om dat te bereiken. Dat geeft een gevoel van controle over je leven, iets waarvan ik het idee heb dat jullie dat allebei denken te missen.
Hoe zou dat voelen om het heft weer in eigen handen te nemen over je leven?
Ga in therapie!
maandag 14 september 2009 om 12:12
quote:zand schreef op 14 september 2009 @ 12:09:
Traincha, zo te horen is het niet alleen zijn houding naar werk, maar jullie hele relatie slecht.
Als ik dit allemaal zo lees, een man die verwijten maakt(uberhaupt al verwijten maken vind ik erg laag,het is vaak gewoon een standpunt maken, waar je alleen maar verliezers mee creeert) die blijkbaar in een andere vrouw een idealere vrouw ziet...en die ook niet bereikt is een oplossing te zoeken, nee, hij blijft in zijn eigen slachtoffercirkel, te zuchten,klagen,steunen, en jij hebt de schuld.
en jij zal vast ook geen heilige zijn, maar als dit eenzijdige verhaal klopt, dan kan ik je al vertellen dat zo;n persoon niet verandert, die zit in een veels te makkelijke positie. en een persoon die alleen maar klaagt, verwijt, en jou daar de dupe van maakt.... Waarom wil je nog bij deze man blijven buiten het feit dat het verleden misschien wel beter is geweest?
Soms is de ideale oplossing niet haalbaar, dan is het zijn weg of jou weg...Ik hou nog steeds van hem, we hebben een gezin en daar wil ik echt voor vechten. Wat ik al eerder zei: ik ben ook echt wel bereid om mijn eigen aandeel onder de loep te nemen.
Traincha, zo te horen is het niet alleen zijn houding naar werk, maar jullie hele relatie slecht.
Als ik dit allemaal zo lees, een man die verwijten maakt(uberhaupt al verwijten maken vind ik erg laag,het is vaak gewoon een standpunt maken, waar je alleen maar verliezers mee creeert) die blijkbaar in een andere vrouw een idealere vrouw ziet...en die ook niet bereikt is een oplossing te zoeken, nee, hij blijft in zijn eigen slachtoffercirkel, te zuchten,klagen,steunen, en jij hebt de schuld.
en jij zal vast ook geen heilige zijn, maar als dit eenzijdige verhaal klopt, dan kan ik je al vertellen dat zo;n persoon niet verandert, die zit in een veels te makkelijke positie. en een persoon die alleen maar klaagt, verwijt, en jou daar de dupe van maakt.... Waarom wil je nog bij deze man blijven buiten het feit dat het verleden misschien wel beter is geweest?
Soms is de ideale oplossing niet haalbaar, dan is het zijn weg of jou weg...Ik hou nog steeds van hem, we hebben een gezin en daar wil ik echt voor vechten. Wat ik al eerder zei: ik ben ook echt wel bereid om mijn eigen aandeel onder de loep te nemen.
maandag 14 september 2009 om 12:15
quote:traincha2 schreef op 14 september 2009 @ 12:02:
[...]
Door de week altijd humeurig thuiskomen, als ik hem iets vraag te doen dan gaat dat met dusdanig demonstratief gezucht, dat ik het zelf maar weer doe, een ongeinteresseerde houding hebben ten opzichte van mij. Ook al werk ik niet, ik vind het toch wel fijn als iemand ook aan mij vraag hoe mijn dag is geweest.
Is dit alles, waren er niet ook zaken die betrekking hadden op de kinderen, de vrijetijdsbesteding e.d.? Vloeken in huis? Scheldt hij ook op jou of op de kinderen?
Hoe zou je het graag willen zien? Wat moet er veranderen om tot die situatie te komen?
[...]
Door de week altijd humeurig thuiskomen, als ik hem iets vraag te doen dan gaat dat met dusdanig demonstratief gezucht, dat ik het zelf maar weer doe, een ongeinteresseerde houding hebben ten opzichte van mij. Ook al werk ik niet, ik vind het toch wel fijn als iemand ook aan mij vraag hoe mijn dag is geweest.
Is dit alles, waren er niet ook zaken die betrekking hadden op de kinderen, de vrijetijdsbesteding e.d.? Vloeken in huis? Scheldt hij ook op jou of op de kinderen?
Hoe zou je het graag willen zien? Wat moet er veranderen om tot die situatie te komen?
Ga in therapie!
maandag 14 september 2009 om 12:18
maandag 14 september 2009 om 12:19
Ik denk dat jullie te lang hebben lopen 'aanmodderen' en vergeten zijn dat jullie belangrijk zijn voor elkaar. Tenminste dat was het eerste wat in me opkwam.
Ik heb zelf ook een tijdje zo geleefd, toen we nog allebei werkten. Het huishoudelijke gedeelte, eten koken, boodschappen halen, stofzuigen enz. kwam ook allemaal bij mij terecht omdat zijn baan zo druk was en hij vaak laat thuis kwam. Dat ging bij mij ook behoorlijk irriteren omdat ik ook wel eens tijd voor ons samen wilde hebben.
Misschien moet je vaker proberen, zoals hier ook al gezegd is, om meer tijd voor jullie samen te hebben en vaker te praten zonder ruzie te maken. Accepteer het nog een tijdje dat hij het druk heeft en hou zelf het gezin draaiende.
Ik ben me er van bewust dat dit niet erg geemancipeerd klinkt, maar soms is het gewoon even niet anders. Ik denk dat hij eerst zijn draai weer moet zien te vinden in zijn werk en dat daar heel veel energie in gaat zitten.
In ieder geval heel veel sterkte samen.
Ik heb zelf ook een tijdje zo geleefd, toen we nog allebei werkten. Het huishoudelijke gedeelte, eten koken, boodschappen halen, stofzuigen enz. kwam ook allemaal bij mij terecht omdat zijn baan zo druk was en hij vaak laat thuis kwam. Dat ging bij mij ook behoorlijk irriteren omdat ik ook wel eens tijd voor ons samen wilde hebben.
Misschien moet je vaker proberen, zoals hier ook al gezegd is, om meer tijd voor jullie samen te hebben en vaker te praten zonder ruzie te maken. Accepteer het nog een tijdje dat hij het druk heeft en hou zelf het gezin draaiende.
Ik ben me er van bewust dat dit niet erg geemancipeerd klinkt, maar soms is het gewoon even niet anders. Ik denk dat hij eerst zijn draai weer moet zien te vinden in zijn werk en dat daar heel veel energie in gaat zitten.
In ieder geval heel veel sterkte samen.
maandag 14 september 2009 om 12:20
quote:Spinster schreef op 14 september 2009 @ 11:50:
[...]
Ai, dat is lastig. Heb je een idee hoe het komt dat hij dit niet van je aanneemt?
[...]
En hoe reageerde hij op dat weekendje weg? Hebben jullie al samen achter de computer gezeten om iets te boeken?
Ik zou het echt niet weten.Ik heb echt wel op een redelijke manier met hem gepraat.
Dat weekendje weg zag hij wel zitten, maar niet eerder dan begin volgend jaar.
[...]
Ai, dat is lastig. Heb je een idee hoe het komt dat hij dit niet van je aanneemt?
[...]
En hoe reageerde hij op dat weekendje weg? Hebben jullie al samen achter de computer gezeten om iets te boeken?
Ik zou het echt niet weten.Ik heb echt wel op een redelijke manier met hem gepraat.
Dat weekendje weg zag hij wel zitten, maar niet eerder dan begin volgend jaar.
maandag 14 september 2009 om 12:21
quote:lapin schreef op 14 september 2009 @ 12:19:
Ik denk dat jullie te lang hebben lopen 'aanmodderen' en vergeten zijn dat jullie belangrijk zijn voor elkaar. Tenminste dat was het eerste wat in me opkwam.
Ik heb zelf ook een tijdje zo geleefd, toen we nog allebei werkten. Het huishoudelijke gedeelte, eten koken, boodschappen halen, stofzuigen enz. kwam ook allemaal bij mij terecht omdat zijn baan zo druk was en hij vaak laat thuis kwam. Dat ging bij mij ook behoorlijk irriteren omdat ik ook wel eens tijd voor ons samen wilde hebben.
Misschien moet je vaker proberen, zoals hier ook al gezegd is, om meer tijd voor jullie samen te hebben en vaker te praten zonder ruzie te maken. Accepteer het nog een tijdje dat hij het druk heeft en hou zelf het gezin draaiende.
Ik ben me er van bewust dat dit niet erg geemancipeerd klinkt, maar soms is het gewoon even niet anders. Ik denk dat hij eerst zijn draai weer moet zien te vinden in zijn werk en dat daar heel veel energie in gaat zitten.
In ieder geval heel veel sterkte samen.Nou toen ik aangaf dat ik gewoon eens met zijn tweeen wegwilde om te voelen hoe het 'vroeger-zonder-kinderen' was, kwam dat inderdaad wel uit mijn hart.
Ik denk dat jullie te lang hebben lopen 'aanmodderen' en vergeten zijn dat jullie belangrijk zijn voor elkaar. Tenminste dat was het eerste wat in me opkwam.
Ik heb zelf ook een tijdje zo geleefd, toen we nog allebei werkten. Het huishoudelijke gedeelte, eten koken, boodschappen halen, stofzuigen enz. kwam ook allemaal bij mij terecht omdat zijn baan zo druk was en hij vaak laat thuis kwam. Dat ging bij mij ook behoorlijk irriteren omdat ik ook wel eens tijd voor ons samen wilde hebben.
Misschien moet je vaker proberen, zoals hier ook al gezegd is, om meer tijd voor jullie samen te hebben en vaker te praten zonder ruzie te maken. Accepteer het nog een tijdje dat hij het druk heeft en hou zelf het gezin draaiende.
Ik ben me er van bewust dat dit niet erg geemancipeerd klinkt, maar soms is het gewoon even niet anders. Ik denk dat hij eerst zijn draai weer moet zien te vinden in zijn werk en dat daar heel veel energie in gaat zitten.
In ieder geval heel veel sterkte samen.Nou toen ik aangaf dat ik gewoon eens met zijn tweeen wegwilde om te voelen hoe het 'vroeger-zonder-kinderen' was, kwam dat inderdaad wel uit mijn hart.
maandag 14 september 2009 om 12:26
quote:dubiootje schreef op 14 september 2009 @ 12:10:
Feitelijk is het bij jullie allebei momenteel niet goed gesteld met de zelfwaardering, klopt dat? Jullie zijn allebei in een situatie terechtgekomen (al dan niet bewust) waarin jullie je niet goed en ondergewaardeerd voelen. Dat heeft voor een deel met elkaar te maken, dat jullie elkaar ook te weinig waardering tonen, en met de externe factoren. Maar het heeft vooral te maken met hoe je over jezelf denkt. Een ander mens zou zich in jullie situatie misschien heel gelukkig en gewaardeerd voelen. Jullie niet.
Ik heb het idee dat jullie allebei de reden voor jullie onvrede bij de ander of bij de externe omstandigheden (waarvoor de ander medeverantwoordelijk wordt gehouden) neerleggen. Terwijl het toch echt jullie eigen leven is. Jij hebt gekozen voor dit leven, met alles wat erbij hoort en wat het je ook nog ongevraagd erbij serveert. Je man idem dito. Jullie hebben keuzes gemaakt, er zijn dingen gebeurd en nu komen jullie op het punt dat je je afvraagt of dit wel was wat je wilde.
Dat heeft wel wat midliferigs inderdaad maar dat is niet erg. Zo'n crisis kun je aangrijpen om positieve veranderingen door te voeren, om met een nieuwe blik naar jezelf, je leven, je relatie te kijken. De balans op te maken van wat je hebt bereikt en nadenken over wat je nog wilt bereiken. En wat je gaat doen om dat te bereiken. Dat geeft een gevoel van controle over je leven, iets waarvan ik het idee heb dat jullie dat allebei denken te missen.
Hoe zou dat voelen om het heft weer in eigen handen te nemen over je leven?Dat zou heel goed voelen. Ben, zoals ik al zei, bezig met een iro traject en als het UWV akkoord gaat met het opgestelde plan, dan heb ik weer iets concreets om naar uit te kijken. Verder ga ik ik het kader van iro nog een vijf daagse workshop volgen - wilde ik graag omdat ik inderdaad ook met mezelf worstel - waarvan de loopbaanbegeleider heeft gezegd dat iedereen daar met meer vertrouwen uitkomt. Punt is ook dat ik nu worstel met de loopbaankeuze die ik het het verleden heb gemaakt. Blijkt achteraf niet de goede keuze te zijn geweest.
Feitelijk is het bij jullie allebei momenteel niet goed gesteld met de zelfwaardering, klopt dat? Jullie zijn allebei in een situatie terechtgekomen (al dan niet bewust) waarin jullie je niet goed en ondergewaardeerd voelen. Dat heeft voor een deel met elkaar te maken, dat jullie elkaar ook te weinig waardering tonen, en met de externe factoren. Maar het heeft vooral te maken met hoe je over jezelf denkt. Een ander mens zou zich in jullie situatie misschien heel gelukkig en gewaardeerd voelen. Jullie niet.
Ik heb het idee dat jullie allebei de reden voor jullie onvrede bij de ander of bij de externe omstandigheden (waarvoor de ander medeverantwoordelijk wordt gehouden) neerleggen. Terwijl het toch echt jullie eigen leven is. Jij hebt gekozen voor dit leven, met alles wat erbij hoort en wat het je ook nog ongevraagd erbij serveert. Je man idem dito. Jullie hebben keuzes gemaakt, er zijn dingen gebeurd en nu komen jullie op het punt dat je je afvraagt of dit wel was wat je wilde.
Dat heeft wel wat midliferigs inderdaad maar dat is niet erg. Zo'n crisis kun je aangrijpen om positieve veranderingen door te voeren, om met een nieuwe blik naar jezelf, je leven, je relatie te kijken. De balans op te maken van wat je hebt bereikt en nadenken over wat je nog wilt bereiken. En wat je gaat doen om dat te bereiken. Dat geeft een gevoel van controle over je leven, iets waarvan ik het idee heb dat jullie dat allebei denken te missen.
Hoe zou dat voelen om het heft weer in eigen handen te nemen over je leven?Dat zou heel goed voelen. Ben, zoals ik al zei, bezig met een iro traject en als het UWV akkoord gaat met het opgestelde plan, dan heb ik weer iets concreets om naar uit te kijken. Verder ga ik ik het kader van iro nog een vijf daagse workshop volgen - wilde ik graag omdat ik inderdaad ook met mezelf worstel - waarvan de loopbaanbegeleider heeft gezegd dat iedereen daar met meer vertrouwen uitkomt. Punt is ook dat ik nu worstel met de loopbaankeuze die ik het het verleden heb gemaakt. Blijkt achteraf niet de goede keuze te zijn geweest.
maandag 14 september 2009 om 12:27
quote:traincha2 schreef op 14 september 2009 @ 12:21:
[...]
Nou toen ik aangaf dat ik gewoon eens met zijn tweeen wegwilde om te voelen hoe het 'vroeger-zonder-kinderen' was, kwam dat inderdaad wel uit mijn hart.
Dan zou ik toch proberen om dat eerder dan begin volgend jaar te plannen.
Regel een oppas en boek een weekendje weg met zijn tweeen. Hoe eerder hoe beter. Dit soort dingen moet je niet te lang op zijn beloop laten. Als jullie met zijn tweeen weer een leukere relatie krijgen kan je veel meer hebben van elkaar.
[...]
Nou toen ik aangaf dat ik gewoon eens met zijn tweeen wegwilde om te voelen hoe het 'vroeger-zonder-kinderen' was, kwam dat inderdaad wel uit mijn hart.
Dan zou ik toch proberen om dat eerder dan begin volgend jaar te plannen.
Regel een oppas en boek een weekendje weg met zijn tweeen. Hoe eerder hoe beter. Dit soort dingen moet je niet te lang op zijn beloop laten. Als jullie met zijn tweeen weer een leukere relatie krijgen kan je veel meer hebben van elkaar.
maandag 14 september 2009 om 12:38
Traincha, ik lees nu dingen die de zaak er wel heel anders op maken, wat mijn mening betreft. Dit lijkt helemaal niet meer te gaan over werk, dat is alleen het thema van jullie discussies, waarin zich een diepere laag van onvrede en ontwrichting uit.
Ik heb nu even geen tijd, maar ik kom later terug om bij te lezen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik ervan schrik, als ik je hoor spreken over schelden, niet mee willen naar een ouder gesprek, leuk uitje met jou pas over maanden te willen doen, etc. Dit klinkt niet goed. *knuffel* (heb geen smiley hier).
Ik heb nu even geen tijd, maar ik kom later terug om bij te lezen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik ervan schrik, als ik je hoor spreken over schelden, niet mee willen naar een ouder gesprek, leuk uitje met jou pas over maanden te willen doen, etc. Dit klinkt niet goed. *knuffel* (heb geen smiley hier).
maandag 14 september 2009 om 12:41
quote:traincha2 schreef op 14 september 2009 @ 12:18:
Ja hij scheldt ook op mij en op de kinderen. Mooi voorbeeld: onze zoon heeft Asperger. 22 september hebben we op school een afspraak om over de voortgang van onze zoon te praten. Ik moest maar alleen heen, want hij wist niet of hij afspraken had.
Jouw man klinkt mij ook wel een tikje Asperger in de oren met zijn gebrek aan zelfinzicht en inleving in jouw positie. Is hij altijd zo geweest of was hij vroeger wel betrokken bij jullie gezin?
BTW: veel mannen hebben trouwens Asperger-achtige trekjes omdat dit een "mannelijke" eigenschap is, dus het kan natuurlijk ook gewoon typisch mannelijk gedrag zijn. Ik wil je dus niets aanpraten, maar het viel me gewoon op.
Ja hij scheldt ook op mij en op de kinderen. Mooi voorbeeld: onze zoon heeft Asperger. 22 september hebben we op school een afspraak om over de voortgang van onze zoon te praten. Ik moest maar alleen heen, want hij wist niet of hij afspraken had.
Jouw man klinkt mij ook wel een tikje Asperger in de oren met zijn gebrek aan zelfinzicht en inleving in jouw positie. Is hij altijd zo geweest of was hij vroeger wel betrokken bij jullie gezin?
BTW: veel mannen hebben trouwens Asperger-achtige trekjes omdat dit een "mannelijke" eigenschap is, dus het kan natuurlijk ook gewoon typisch mannelijk gedrag zijn. Ik wil je dus niets aanpraten, maar het viel me gewoon op.
maandag 14 september 2009 om 12:45
Pffff wat oneerlijk en debiel dat hij zijn onvrede projecteert op jou. Wat een onzin. Jij mag met hem meedenken tuurlijk...maar hij blijft eindverantwoordelijk voor zijn eigen keuzes. Dus daar moet hij ook snel zo naar gaan kijken. Hoop dat de psych hem dat kan laten inzien, anders blijft het denk ik nog een hele poos een vervelende man...die te trots is om toe te geven dat zijn prioriteiten/visie misschien niet ok waren.
En die vrouwelijke collega moet zich er lekker ff niet mee bemoeien. Ze weet helemaal niets van jullie als gezin.
Succes ermee!
En die vrouwelijke collega moet zich er lekker ff niet mee bemoeien. Ze weet helemaal niets van jullie als gezin.
Succes ermee!
maandag 14 september 2009 om 12:48
quote:iris1969 schreef op 14 september 2009 @ 12:41:
[...]
Jouw man klinkt mij ook wel een tikje Asperger in de oren met zijn gebrek aan zelfinzicht en inleving in jouw positie. Is hij altijd zo geweest of was hij vroeger wel betrokken bij jullie gezin?
BTW: veel mannen hebben trouwens Asperger-achtige trekjes omdat dit een "mannelijke" eigenschap is, dus het kan natuurlijk ook gewoon typisch mannelijk gedrag zijn. Ik wil je dus niets aanpraten, maar het viel me gewoon op.Hij is altijd al zo geweest, maar geeft nu ook wel aan dat hij misschien hetzelfde heeft als onze zoon. Ik heb al een keer voorgesteld om zich te laten testen, maar da's dan weer een brug te ver.
[...]
Jouw man klinkt mij ook wel een tikje Asperger in de oren met zijn gebrek aan zelfinzicht en inleving in jouw positie. Is hij altijd zo geweest of was hij vroeger wel betrokken bij jullie gezin?
BTW: veel mannen hebben trouwens Asperger-achtige trekjes omdat dit een "mannelijke" eigenschap is, dus het kan natuurlijk ook gewoon typisch mannelijk gedrag zijn. Ik wil je dus niets aanpraten, maar het viel me gewoon op.Hij is altijd al zo geweest, maar geeft nu ook wel aan dat hij misschien hetzelfde heeft als onze zoon. Ik heb al een keer voorgesteld om zich te laten testen, maar da's dan weer een brug te ver.
maandag 14 september 2009 om 12:49
maandag 14 september 2009 om 12:52
quote:iris1969 schreef op 14 september 2009 @ 12:50:
Is die psychiater trouwens een man? Als dat zo is kan het zijn dat hij van nature meer begrip heeft voor de mannelijke kant dan voor jouw positie. Hopelijk is hij dan wel objectief genoeg om begrip voor beide kanten te hebben.Ja. Ik ben de eerste keer met hem mee geweest en daarna niet meer.
Is die psychiater trouwens een man? Als dat zo is kan het zijn dat hij van nature meer begrip heeft voor de mannelijke kant dan voor jouw positie. Hopelijk is hij dan wel objectief genoeg om begrip voor beide kanten te hebben.Ja. Ik ben de eerste keer met hem mee geweest en daarna niet meer.
