Trouwen: hij wil dat ik zijn naam gebruik, vreemd gevoel

Hoe jullie nu discussieren over de naam is tekenend denk ik. Hoe ga je dat straks doen, als je getrouwd bent. Gewoon zo verder?

Hoe belangrijk is een naam? In verhouding tot?



Zelf ben ik ooit getrouwd geweest, en had ik mijn eigen naam gehouden. Ik was eigenlijk ook helemaal niet trots de vrouw van mijn toen echtgenoot te zijn. Al zou ik ooit nog trouwen, dan alleen als ik wel trots genoeg zou zijn de vrouw van diegene te worden, mét naam van de ander dus.



Maar het is een persoonlijk iets. Praat hierover, dat moeten jullie straks ook nog genoeg doen. Dan kunnen jullie nu alvast wat oefenen.

Inderdaad, wat een flauwekul, zélfs 25 jaar geleden. Mijn moeder heeft ook haar eigen naam gehouden en mijn ouders zijn 30 jaar getrouwd. Meer van haar vriendinnen hebben dat gedaan. Ik heb toch echt nooit de vraag gekregen of mijn moeder mijn moeder wel is hoor. Tegenwoordig is het natuurlijk helemaal niet meer aan de orde, ik geloof laatst ergens gelezen te hebben dat de helft van de kinderen niet binnen een huwelijk geboren wordt. De achternaam zegt toch helemaal niets, of in elk geval vrij weinig over de familierelaties.



Ik ben zelf zwanger en we trouwen over een paar weken. Ik houd (voor mij vanzelfsprekend) mijn eigen naam, ons kind krijgt de naam van mijn vriend. Vooral omdat hij meer waarde hecht aan het doorgeven van zijn naam dan ik. Tegen de tijd dat ik een nieuw paspoort moet laat ik er ook e/v in zetten, dat doet mijn toekomstige man ook. Meer als gevoelsmatig iets dan dat we daar nou direct praktisch nut van zien (hoewel ik hier lees dat dat er toch ook is).



Overigens vertelde de ambtenaar ons bij de ondertrouw dat je het naamsgebruik altijd nog kunt wijzigen in de GBA. Zelfs als je nu voor het één kiest, kun je dat later dus nog veranderen.

Wil je nog wel met zo iemand trouwen? Tuurlijk in je boosheid zeg je een hoop dingen. Soms zelfs dingen die je niet meent. Maar proef hier toch ook uit dat hij wil zoals hij het wil en dat meneertje dwingeland het dan ook perse voor elkaar wil krijgen. Lijkt me niet gezond als je zo uit je plaat gaat zoals hij nu is gegaan.

Trouwens ik weet niet of het wettelijk verplicht is maar bij mijn werk heeft iedereen zijn meisjes naam. Tenzij je expliciet vermeld dat hoe je anders genoemd wilt worden is dit gewoon standaard.

Tja.

Hij brengt de ring terug dus morgen.

Anders is het grote flauwekul, want het zal zijn ego toch ook geen goed doen als hij jou weet te forceren om zijn naam te dragen? Klinkt in elk geval niet als een liefdevolle man dan.

In het gunstigste geval is dit topic een hoax is meneer heel erg geschrokken van jouw afwijking van zijn norm.

In heel wat minder gunstige gevallen zou ik zeggen, run, forrest, run.



Ik heb overigens 's mans naam gedragen. Maar zou daar nu, ouder en wijzer, ook niet zo snel meer toe over gaan.

Tip: laat je niet manipuleren om te gaan schuiven met je grenzen. Als er 1 schaap over de dam is, volgen er meer (woedebuien om zijn zin te krijgen).

Dat vrees ik ook Straal.

Chlo, denk goed na hoe je verder wilt. Probeer te rusten en ga morgen nogmaals een gesprek aan.

Zijn gedrag moet je echt niet toleren want anders wordt het alleen maar erger ...



Sterkte

Nou ja zeg! Wat een achterlijke reactie! Jij staat hartstikke in je recht om zijn naam wel of niet aan te nemen.



Pure chantage wat dat ventje van jou doet, laat ik daar nou net niet tegen kunnen!

Wat lastig voor jullie!

Ik moest gelijk terugdenken aan een stagebegeleider van me, die echt niet zou zijn getrouwd met zijn vrouw wanneer ze niet bereid was geweest zijn naam aan te nemen..



Ik houd mijn eigen naam aan. Ik ben trots op mijn familie en achternaam, het is ook nog een vrij aparte naam.

Mijn vriend is buitenlands, en zijn naam klinkt ook niet zo bij mijn voornaam =).



Edit: ik lees net je laatste post, jeetje zeg! Wat erg voor je!

Misschien kunnen jullie morgen nog eens proberen te praten als hij afgekoeld is?

Ik zou ook vertwijfeld zijn in jouw geval.. Sterkte , gelukkig kun je op het forum altijd je ei kwijt als je niet kunt slapen!

Wij heten allebei mijn naam - zijn naam. Best apart, ik ken niemand anders die er ook voor gekozen heeft. En zeker geen mannen! Ik ben er trots op dat ik zijn naam draag en ik ben er ook heel trots op dat hij mijn naam ook wil dragen.

De redenen? Ik wilde mijn naam houden omdat ik in het onderwijs werk en elke dag 100 keer met mijn achternaam aangesproken wordt. Ten tweede heb ik een hele leuke, grappige achternaam die heel makkelijk te spellen is. Mijn man daarentegen heeft een watteeeeh????-naam. Zo'n naam die je altijd moet herhalen en daarna twee keer moet spellen. Hij gebruikte bij reserveringen etc. dus ook al voordat we getrouwd waren heel vaak mijn naam.



Waarom mijn naam voorop staat? We wilden allebei graag een combinatie van de achternamen maar dan wel allebei dezelfde combi. We hebben beide vrij lange achternamen en dat staat zo raar op het naambordje: kaetje haarnaam-zijnnaam en kaetjeman zijnnaam-haarnaam. Nu zijn we gewoon allebei haarnaam-zijnnaam. Dat mijn naam voorop staat is een compromis. Mijn naam staat voorop maar als we kinderen krijgen dan krijgen die zijn achternaam.



We gebruiken de dubbele achternaam ook echt allebei, alleen niet op ons werk. Thuis nemen we dus ook beide de telefoon op met mijnnaam-zijnnaam en post etc. is ook zo geadresseerd.



We hebben er wel veel commentaar op gehad. Gek genoeg niet van de mensen die dicht bij ons staan maar juist van mensen die er al helemaal niks mee te maken hebben. (ook mensen die dichtbij staan hebben er eigenlijk niks over te zeggen maar ik had me nog in kunnen denken dat schoonpa het bijvoorbeeld niet geweldig had gevonden. Maar die vindt het juist eigenlijk wel stoer en hip. De schoonmoeder van schoonzus daarentegen heeft wel een zeer uitgesproken mening over onze keuze. Tja, jammer dan, wij vinden het hartstikke leuk zo!)

mmmm, ik lees ook net je laatste post.

Jammer dat het zo'n heftige discussie is geworden. Ik hoop dat jullie er samen uit komen. Ik snap zijn superheftige reactie eigenlijk niet zo heel goed. En "het hoort zo" is niet een echt goed argument vind ik. Tijden veranderen en soms moet je mee-veranderen. Ik hoop dat jullie er samen uit komen.

Nou, dat vind ik wel een hele overtrokken reactie van je verloofde.

Laten we hopen dat het een beetje in de hitte van het moment was.

Ik hoop voor je dat er morgen rustig met hem over kan praten.



Toen mijn exman en ik gingen trouwen en we het hadden over het evt aannemen van zijn achternaam zei hij alleen maar: "Moet jij weten....".

Ik heb zijn achternaam aangenomen, gewoon omdat hij een hele mooie achternaam heeft en ik een hele stomme had.

Nu, na de scheiding, gebruik ik zijn naam nog steeds.

Hij is zo mooi, die pakken ze me niet meer af...

quote:Dushi74 schreef op 25 september 2009 @ 22:56:

Trouwens ik weet niet of het wettelijk verplicht is maar bij mijn werk heeft iedereen zijn meisjes naam. zijn meisjesnaam > haar eigennaam?

Ik begrijp het nooit zo goed, van mannen die zo staan op het aannemen van hun achternaam door vrouw en kinderen.

Een vriendin van mij heeft haarnaam/zijnnaam en hij heeft zijnnaam/haarnaam. vind k een mooie deal, wat ze doen als er kinderen zouden komen weet ik niet hoor.

Ikzelf heb mijn eigen achternaam en ook mijn kinderen hebben mijn achternaam.

Het bizarre is, dat mijn exschoonmoeder (oudste is uit eerdere relatie) woest was, mijn zoon was namelijk stamhouder!

Jammer voor haar dan hoor, hij woont bij mij, ik zorg voor hem en niet zijn vader.

Mijn huidige schoonmoeder vindt het ook maar raar dat de kinderen mijn achternaam hebben. (Alledrie dus mijn naam)wat ik raar vind is dat zij niet haar eigen naam gebruikt, niet de naam van de vader van haar kinderen, maar de naam van haar 2e echtgenoot.

Ik vind dat iedereen het zelf moet weten, het is echter wel zorgelijk dat je verloofde er nu zo'n stennis over maakt, hoe moet dat dan als jullie ooit en meningsverschil hebben over de opvoeding van de kinderen bijvoorbeeld?

compromissen kunnen sluiten is mi één van de belangrijkste dingen die je samen moet kunnen in een huwelijk!

Ik wens je veel sterkte morgen!

Nou, je weet nu in elk geval precies wat voor vlees je in de kuip bt. Beter nu, dan ná de trouwerij.



Proost! En sterkte, want leuk is het natuurlijk niet....

Jeetje, wat een reactie zeg! Laat je alsjeblieft niet chanteren om alsnog voor zijn naam te kiezen, dan zal hij dat namelijk de rest van jullie leven blijven proberen.

Ik snap dat het hartstikke kut is, als je eerst supergelukkig bent omdat je gaat trouwen en er nu om zoiets gedreigd wordt met het terugbrengen van je ring, maar aan de andere kant weet je wel meteen wat voor vlees je in de kuip hebt (als je dat al nog niet wist).

Sterkte!

Hoewel het zo een beetje rommelig wordt, leek me zo reageren handiger:quote:Chlo schreef op 25 september 2009 @ 13:37:

Hoi!



Mijn vriend heeft me ten huwelijk gevraagd! IK heb ja gezegd!Heel romantisch idee en ik vind het geweldig om op zo'n serieuze manier onze relatie te bezegelen en echt de zekerheid te hebben dat we voor elkaar gaan.



Je gaat voor elkaar, niet voor elkaars naam



Nu echter zit ik te stressen om het volgende: mijn vriend maakt telkens toespelingen dat ik straks Mevrouw Huppeldepup ben (zijn naam dus). Eerst dacht ik dat hij een geintje maakte en ik zei dat ik het liefst gewoon mijn eigen naam wil blijven gebruiken. Hij vond het raar en was echt beledigd. Hij dacht namelijk dat ik vol trots zijn naam zou gaan dragen.



Waarom dacht hij dat eigenlijk???? Hadden jullie het daar in de afgelopen jaren nog nooit over gehad, je hebt toch zeker wel kennissen/vrienden/familie/ouders die al getrouwd zijn, neem ik tenminste stiekem aan.



Ik vind het gewoon een heel onprettig idee als ik ineens niet meer mn eigen naam zou hebben, eventueel wil ik wel zijn naam achter die van mij zetten, maar verder wil ik gewoon met mijn eigen achternaam de telefoon op blijven nemen,





Ik neem de telefoon op met alleen mijn voornaam. Doet manlief ook, en dochterlelie ook. Wij hebben wel een geheim nummer, dus de mensen die ons bellen weten wie we zijn. Er bestaan ook mensen die opnemen met hallo. Nou vind ik dat niks. Maar alleen je voornaam zou een compromis kunnen zijn.



en gewoon mijn eigen naam (zonder die van hem) voor werk gebruiken.



Dat is heel normaal, want zo kennen ze je allemaal. De tijd dat je na je trouwen je baan op moest zeggen is gelukkig voorbij.



Ik ben een trotse vrouw en heb het idee dat er een stukje identiteit van me wordt afgenomen als ik zijn naam (erbij) neem.



Ik ben het niet met je eens, maar als jij dat zo voelt moet je wel je eigen grens vasthouden.





Ik heb al voorgesteld dat hij mijn naam dan ook erbij moest nemen, maar dat vond de trotse haan natuurlijk 'belachelijk' (hij is echt zo'n mannetje mannetje zeg maar... soms heel charmant en aantrekkelijk, maar nu verdomd onhandig!)



Gaat dat straks met alles zo? Dus als er straks kinderen komen, dan is jouw recht het aanrecht. Omdat dat 20 jaar geleden zo hoorde??? En nu dan, doe jij het huishouden, of is hij wel vrouwelijk genoeg om een steentje (lees; poetslapje) bij te dragen?





Hij is echt beledigd en denkt dat ik me voor hem schaam en hij heeft nu duidelijk een deuk in zijn mannelijk ego, maar voor mij zou het juist een deuk in mijn vrouwelijk ego zijn als ik mijn naam niet kan gebruiken zoals ik altijd gewend was.



Hm, mijn vrouwelijke ego voelde zich alleen maar vrouwelijker door het gebruik van beide namen. Ik zag dat meer als een recht voor mij, dat ik beide mocht gebruiken. Ik heb gekozen voor zijnnaam/mijnnaam, maar jij kunt het misschien omdraaien.

Op je paspoort/rijbewijs enzo blijf je toch je eigen naam houden. Daar heeft hij ook niks aan te willen. En dat was 20 jaar geleden ook nog anders (dacht ik).





Het beeld dat ik van vrouwen heb die de naam van hun man (erbij) nemen is niet al te positief, misschien ligt het aan mij maar ik vind het zo slaafs en afhankelijk overkomen, net alsof je in zijn schaduw staat.



Dan zouden werkelijk alle vrouwen die ik ken (ik inclusief) in de schaduw staan van hun man..... Geloof me, meestal is het andersom. Maar als jij nu toegeeft, na de ruzie van gisteravond, dat ga ik wel twijfelen eerlijk gezegd.





Iemand idee hoe ik dit nog eens op een duidelijke (voor een man begrijpbare ) manier aan hem kan uitleggen?



Houd het bij kort en krachtig NEE. Want hoe je het ook verteld, het enige dat hij hoort is nee. Dus kun je je de moeite net zo goed sparen. Of laat hem dit topic lezen......





.

Ik heb niet de hele topic gelezen maar een manier om het misschien aan je man uit te leggen is deze;



Alles in je leven veranderd door de jaren heen, je uiterlijk, je vrienden, je status nou noem maar op. Er is slechts een constante factor in ieders leven en dat is je naam. Dat is mijn reden om mijn naam niet te veranderen, misschien dat je man het dan begrijpt?

Ik weet niet of je hier iets aan hebt, want het neemt het gestechel niet weg, maar ik wilde mijn ervaring hiermee even delen.



Ik ben nu een jaar getrouwd en heb zijn naam aangenomen. Echter, voor de burgerlijke stand heb ik mijn meisjesnaam nog, mijn e-mail adres draagt mijn meisjesnaam, Op mijn zaak (eigen bedrijfje) hang buiten op het bord mijn meisjesnaam... Punt is, dat ik zijn naam wel draag, maar dat vrijwel niemand hem gebruikt!



Hopelijk komen jullie eruit, en boven alles wens ik jullie natuurlijk wel een hele fijne trouwdag toe!

.Quote: Ik heb ook geen zin in ruzie net nu we zo romantisch aan de voorbereidingen bezig zijn.



Ik denk niet dat zijn uitbarsting volkomen onverwacht voor je was. Ik vind het wel erg hevig trouwens, met die pik eraf enzo.

Ik ben toch bang dat je hem niet zo gauw van mening kunt doen veranderen. Waarom zou hij zo denken? Andere cultuur? Ander milieu?

Even een stukje gekopieerd uit een post van mamaleie, quoten ging niet:



Ik heb al voorgesteld dat hij mijn naam dan ook erbij moest nemen, maar dat vond de trotse haan natuurlijk 'belachelijk' (hij is echt zo'n mannetje mannetje zeg maar... soms heel charmant en aantrekkelijk, maar nu verdomd onhandig!)



Gaat dat straks met alles zo? Dus als er straks kinderen komen, dan is jouw recht het aanrecht. Omdat dat 20 jaar geleden zo hoorde??? En nu dan, doe jij het huishouden, of is hij wel vrouwelijk genoeg om een steentje (lees; poetslapje) bij te dragen?



Dit zou voor mij, als ik jou was, iets zijn om voor je gaat trouwen (of andere commitments aangaat) uitgebreid over te hebben. als het zo'n haantje is die gaat lopen tieren als jij er volgens hem te moderne ideeen op na houdt (ideeen van na 1950, zeg maar), hoe gaat het er bij jullie dan uitzien de komende 50 jaar?

quote:tonkje schreef op 25 september 2009 @ 23:57:

[...]





zijn meisjesnaam > haar eigennaam?Ja euhm sorry, bedoelde dus dat vrouwen gewoon hun geboortenaam dragen op het werk (meisjesnaam noemen ze dat toch?) Dus moet haar eigen naam zijn. Want mannen behouden hun naam ook. Tenzij je dus expliciet anders wilt dan wordt het veranderd anders niet. (was stomme tiepvaut van gisteren)

Eens met Loomii en anderen. Dit is een principekwestie aan het worden. En zijn heftige reactie maakt dat je er niet bepaald vrolijk van wordt. Als hij hierover als steigert dan ben ik zeer benieuwd hoe hij tegen de rest van jullie relatie aan kijkt. (en puur alleen al om zijn reactie zou ik dus niet buigen dan maar barsten, maar goed dat ben ik)

Als hij hierom werkelijk zijn aanzoek intrekt, dan weet je dus waar dat op gebaseerd was; in elk geval niet uit pure liefde en respect voor jou. Dan was die naam namelijk geen issue.

Gewoon bij je standpunt blijven natuurlijk.. en als dat het hem waard is de relatie te verbreken, dan is je in elk geval heeeel wat ellende bespaard, denk ik zo.

Sterkte!