Relaties
alle pijlers
heftig
woensdag 25 november 2009 om 13:00
Weet niet hoe ik het moet brengen, ik moet gewoon iets kwijt.
Mn familie heeft me de rug toegekeerd omdat ik een jaar lang een geheime relatie had met iemand die ze niet goedkeurden. Ze kenden hem, had een jaar een relatie met hem en toen was het uitgekomen, groot drama en nu is het weer uitgekomen (na een jaar, dus in totaal ben ik al 2 jaar met hem) en het is natuurlijk geheel en al mn eigen fout. Ik weet gewoon niet hoe ik nu verder moet. Dat ik weer gelogen heb nadat ze mij een tweede kans hadden gegeven, vergeven ze natuurlijk nooit.
Moet mn leven nu leiden maar ik heb ze enorm gekwetst en dat doet pijn ook al denken ze waarschijnlijk dat ik zo egoistisch en slecht ben. Maar ik ben niet slecht.
Altijd leefde ik alsof ik niet echt zelf leefde, maar WERD geleefd, alsof alles me maar overkwam. Ik ben veel te zwak geweest.
Maar ik hou van hem....Hij is alleen niet goed in hun ogen.
Ik voel me echt enorm zwaar kut. Ik weet dat mn zus meeleest...Weet niet wat ik verder moet zeggen.... Een tweede kans krijg ik nooit meer en voel me enorm schuldig.
Ik moest dit gewoon van me afschrijven. Het is nogal heftig allemaal. Was daarnet in de tram en keek naar de mensen en dacht, het is vast aan me te zien, iedereen gaat maar door met hun leven en we hebben allemaal problemen maar dit is gewoon te zwaar. Ik heb geen ouders, zus en broer meer.
Het spijt me echt,maar goed, ik hou van hem, en ik ben al 26, moet toch mn eigen beslissingen nemen in het leven?
Mn familie heeft me de rug toegekeerd omdat ik een jaar lang een geheime relatie had met iemand die ze niet goedkeurden. Ze kenden hem, had een jaar een relatie met hem en toen was het uitgekomen, groot drama en nu is het weer uitgekomen (na een jaar, dus in totaal ben ik al 2 jaar met hem) en het is natuurlijk geheel en al mn eigen fout. Ik weet gewoon niet hoe ik nu verder moet. Dat ik weer gelogen heb nadat ze mij een tweede kans hadden gegeven, vergeven ze natuurlijk nooit.
Moet mn leven nu leiden maar ik heb ze enorm gekwetst en dat doet pijn ook al denken ze waarschijnlijk dat ik zo egoistisch en slecht ben. Maar ik ben niet slecht.
Altijd leefde ik alsof ik niet echt zelf leefde, maar WERD geleefd, alsof alles me maar overkwam. Ik ben veel te zwak geweest.
Maar ik hou van hem....Hij is alleen niet goed in hun ogen.
Ik voel me echt enorm zwaar kut. Ik weet dat mn zus meeleest...Weet niet wat ik verder moet zeggen.... Een tweede kans krijg ik nooit meer en voel me enorm schuldig.
Ik moest dit gewoon van me afschrijven. Het is nogal heftig allemaal. Was daarnet in de tram en keek naar de mensen en dacht, het is vast aan me te zien, iedereen gaat maar door met hun leven en we hebben allemaal problemen maar dit is gewoon te zwaar. Ik heb geen ouders, zus en broer meer.
Het spijt me echt,maar goed, ik hou van hem, en ik ben al 26, moet toch mn eigen beslissingen nemen in het leven?
woensdag 25 november 2009 om 13:42
quote:LolitaLempicka schreef op 25 november 2009 @ 13:26:
Mn moeder zei zelfs, zou liever hebben dat je met een Belg was met een goede opleiding etc, ipv met hem (mn vriend heeft dezelfde nationaliteit als ik)
Heeft jouw vriend ook problemen met zijn familie omdat hij gescheiden is?
Hoe is het contact met zijn kind? En met zijn ex?
Mn moeder zei zelfs, zou liever hebben dat je met een Belg was met een goede opleiding etc, ipv met hem (mn vriend heeft dezelfde nationaliteit als ik)
Heeft jouw vriend ook problemen met zijn familie omdat hij gescheiden is?
Hoe is het contact met zijn kind? En met zijn ex?
woensdag 25 november 2009 om 13:42
quote:LolitaLempicka schreef op 25 november 2009 @ 13:37:
Ik wilde nog iedereen bedanken, echt... Jullie woorden doen me goed... Dit voelt allemaal nog echt onwerkelijk aan, ik weet het pas sinds vandaag dat ze het weten en me laten vallen. Mn moeder heeft gisteren met mn beste vriendin (die ook alleen woont in Brussel) gepraat aan de telefoon.
Ik moet mn auto teruggeven (hun auto), en voor mn vader besta ik niet meer. Mn moeder wilde nog hier komen gisteren maar mn vader verbood het haar.
Je doet het goed meid. Die auto zou ik ook meteen voor hun deur dumpen.
Iemand zei het al, dit is pure chantage. Geen contact, auto terug moeten geven, slaan.
Zo ga je niet met elkaar om, helemaal niet als je van elkaar houd.
Ik zou me nog liever mijn arm afrukken voor ik zo tegen mijn kinderen zou doen.
Ik wilde nog iedereen bedanken, echt... Jullie woorden doen me goed... Dit voelt allemaal nog echt onwerkelijk aan, ik weet het pas sinds vandaag dat ze het weten en me laten vallen. Mn moeder heeft gisteren met mn beste vriendin (die ook alleen woont in Brussel) gepraat aan de telefoon.
Ik moet mn auto teruggeven (hun auto), en voor mn vader besta ik niet meer. Mn moeder wilde nog hier komen gisteren maar mn vader verbood het haar.
Je doet het goed meid. Die auto zou ik ook meteen voor hun deur dumpen.
Iemand zei het al, dit is pure chantage. Geen contact, auto terug moeten geven, slaan.
Zo ga je niet met elkaar om, helemaal niet als je van elkaar houd.
Ik zou me nog liever mijn arm afrukken voor ik zo tegen mijn kinderen zou doen.
Ja, dat vind ik echt.
woensdag 25 november 2009 om 13:43
quote:LolitaLempicka schreef op 25 november 2009 @ 13:37:
Ik wilde nog iedereen bedanken, echt... Jullie woorden doen me goed... Dit voelt allemaal nog echt onwerkelijk aan, ik weet het pas sinds vandaag dat ze het weten en me laten vallen. Mn moeder heeft gisteren met mn beste vriendin (die ook alleen woont in Brussel) gepraat aan de telefoon.
Ik moet mn auto teruggeven (hun auto), en voor mn vader besta ik niet meer. Mn moeder wilde nog hier komen gisteren maar mn vader verbood het haar.
Jeetje joh wat een ellende voor je! En wat een kortzichtigheid van je ouders!!
Ik denk dat je momenteel niet veel meer kan doen dan gewoon je eigen leven gaan leiden en hopen dat je ouders in gaan zien waar ze mee bezig zijn.
Heel veel sterkte!
Ik wilde nog iedereen bedanken, echt... Jullie woorden doen me goed... Dit voelt allemaal nog echt onwerkelijk aan, ik weet het pas sinds vandaag dat ze het weten en me laten vallen. Mn moeder heeft gisteren met mn beste vriendin (die ook alleen woont in Brussel) gepraat aan de telefoon.
Ik moet mn auto teruggeven (hun auto), en voor mn vader besta ik niet meer. Mn moeder wilde nog hier komen gisteren maar mn vader verbood het haar.
Jeetje joh wat een ellende voor je! En wat een kortzichtigheid van je ouders!!
Ik denk dat je momenteel niet veel meer kan doen dan gewoon je eigen leven gaan leiden en hopen dat je ouders in gaan zien waar ze mee bezig zijn.
Heel veel sterkte!
woensdag 25 november 2009 om 13:50
Je ouders komen dus uit een andere cultuur dan de Belgische.
Met de stap om naar Belgie te verhuizen, hebben je ouders vermoedelijk het beste met zichzelf en met jullie, de kinderen, voorgehad.
Echter, het gaan wonen in een land met een andere cultuur en daar je kinderen op laten groeien, brengt ook met zich mee dat het mogelijk is dat de kinderen zich hun nieuwe cultuur ook eigen maken.
Natuurlijk is dat niet gemakkelijk voor je ouders, want 'anders' en 'vreemd' en 'ongebruikelijk' in hun ogen, maar ... dat risico hoort wel bij het verhuizen naar een ander land.
Jij hebt heel veel begrip voor je ouders en je houdt veel van ze, dat lees ik wel in jouw berichten. Alleen zit je met het probleem dat jij hebt meegekregen dat het leven ook anders ingericht kan worden dan je ouders vanuit hun cultuur hebben meegekregen. In feite zit je enigszins tussen 2 culturen in. En dat is een verdomd lastige positie.
Hoe schat je de kansen in dat je ouders en gezin op den duur leren begrijpen dat het ook belangrijk is dat jij een leven leidt waar je gelukkig van wordt?
Met de stap om naar Belgie te verhuizen, hebben je ouders vermoedelijk het beste met zichzelf en met jullie, de kinderen, voorgehad.
Echter, het gaan wonen in een land met een andere cultuur en daar je kinderen op laten groeien, brengt ook met zich mee dat het mogelijk is dat de kinderen zich hun nieuwe cultuur ook eigen maken.
Natuurlijk is dat niet gemakkelijk voor je ouders, want 'anders' en 'vreemd' en 'ongebruikelijk' in hun ogen, maar ... dat risico hoort wel bij het verhuizen naar een ander land.
Jij hebt heel veel begrip voor je ouders en je houdt veel van ze, dat lees ik wel in jouw berichten. Alleen zit je met het probleem dat jij hebt meegekregen dat het leven ook anders ingericht kan worden dan je ouders vanuit hun cultuur hebben meegekregen. In feite zit je enigszins tussen 2 culturen in. En dat is een verdomd lastige positie.
Hoe schat je de kansen in dat je ouders en gezin op den duur leren begrijpen dat het ook belangrijk is dat jij een leven leidt waar je gelukkig van wordt?
woensdag 25 november 2009 om 13:56
Als het een crimineel was of hij zou je slaan ofzo, dan kan ik me voorstellen dat ze je keuze niet goed keuren. Maar "niet goed genoeg" zou voor mij geen reden zijn mijn relatie te verbreken.
Heel erg dat ze je hier om laten vallen.
Ik heb ooit zelf het contact met mijn ouders op een laag pitje gezet omdat ze mijn relatie niet wilden accepteren, zij probeerden mij ook voor de keuze te zetten; hem of ons. Maar ik heb het omgedraaid. Ik met hem erbij of helemaal niet. Toen was het dus een tijdlang: helemaal niet. Ik had daar ook veel verdriet van, maar kon me er wel bij neerleggen omdat ik zelf de keuze maakte.
Ik wil nog meer schrijven , maar even geen tijd meer.. later
Heel erg dat ze je hier om laten vallen.
Ik heb ooit zelf het contact met mijn ouders op een laag pitje gezet omdat ze mijn relatie niet wilden accepteren, zij probeerden mij ook voor de keuze te zetten; hem of ons. Maar ik heb het omgedraaid. Ik met hem erbij of helemaal niet. Toen was het dus een tijdlang: helemaal niet. Ik had daar ook veel verdriet van, maar kon me er wel bij neerleggen omdat ik zelf de keuze maakte.
Ik wil nog meer schrijven , maar even geen tijd meer.. later
woensdag 25 november 2009 om 13:58
Ik vind dat je ouders zich onnodig bemoeien met jou keuze voor een partner. Het is ronduit belachelijk dat jij geen contact meer kan hebben met je familie om zoiets. Ik snap heel goed dat je er ook heel erg verdrietig om bent. Dat je familie moet missen, die van jou kun je (mijns inziens) missen als kiespijn maar dat neemt niet weg dat jij op een bepaalde manier nu alleen bent. En dat vind ik heel erg voor je. Sterkte
woensdag 25 november 2009 om 14:05
Dat je bent geslagen gaat alle perken te buiten natuurlijk en ook al hebben ze het beste met je voor en waren ze ontzettend gefrustreerd dan nog had het nooit mogen gebeuren.
Dat je vader zegt dat hij je niet meer wil kennen etc... moet je ontzettend pijn doen en verdien je niet.
Dat je de auto terug moet geven is jammer, maar je zal vast wel een oplossing vinden voor het geen auto hebben "probleem".
Maar ik hoop echt dat wat er ook gebeurt jij je eigen weg zal kiezen en je je vriend niet laat vallen omdat je ouders hem niet willen accepteren en je proberen te manipuleren het met hem uit te maken.
Er zou in mijn ogen maar twee redenen zijn om het uit te maken. 1. je houd niet van hem. 2. hij houd niet van jou of geeft je in ieder geval het gevoel dat hij niet van je houd.
Ik snap dat dit je ontzettend veel pijn moet doen en dat je je verscheurd voelt van binnen maar bedenk goed dat dat veroorzaakt wordt door je ouders en niet door jou of je vriend.
Hoe denkt je vriend er trouwens over?
Is hij er voor je nu je het zo moeilijk hebt en begrijpt hij hoe je je voelt?
Begrijpt je vriend jou en waarom het tussen jou en je ouders nu zo gaat en heeft hij het al die tijd goed gevonden dat hij geheim werd gehouden voor je familie?
Dat je vader zegt dat hij je niet meer wil kennen etc... moet je ontzettend pijn doen en verdien je niet.
Dat je de auto terug moet geven is jammer, maar je zal vast wel een oplossing vinden voor het geen auto hebben "probleem".
Maar ik hoop echt dat wat er ook gebeurt jij je eigen weg zal kiezen en je je vriend niet laat vallen omdat je ouders hem niet willen accepteren en je proberen te manipuleren het met hem uit te maken.
Er zou in mijn ogen maar twee redenen zijn om het uit te maken. 1. je houd niet van hem. 2. hij houd niet van jou of geeft je in ieder geval het gevoel dat hij niet van je houd.
Ik snap dat dit je ontzettend veel pijn moet doen en dat je je verscheurd voelt van binnen maar bedenk goed dat dat veroorzaakt wordt door je ouders en niet door jou of je vriend.
Hoe denkt je vriend er trouwens over?
Is hij er voor je nu je het zo moeilijk hebt en begrijpt hij hoe je je voelt?
Begrijpt je vriend jou en waarom het tussen jou en je ouders nu zo gaat en heeft hij het al die tijd goed gevonden dat hij geheim werd gehouden voor je familie?
"Mensen zullen vergeten wat je zei. Mensen zullen vergeten wat je deed. Maar mensen zullen nooit vergeten hoe je hen liet voelen." ( Maya Angelou )
woensdag 25 november 2009 om 14:07
vraag me af of je zus eigenlijk ook zelf heeft gekozen geen contact meer met je tehebben? of mag ze dat ook niet, van je ouders?
heftig is inderdaad het goede woord
wilde net nog schrijven: dat je je moeder ziek zou maken is onzin, het is haar keuze hoe ze hier mee omgaat, haar keuze zich druk te maken over jouw partnerkeuze. Het is zonde dat ze niet wat meer vertrouwen in je hebben je je eigen leven te laten leven, maar dit doen ze echt zelf. Ze kunnen je niet tot je 30e blijven behandelen als een kind.
Ik hoop dat het ooit nog goed komt tussen jouw en je ouders, maar dat kan pas denk ik, als je, zoals je zelf al zei; ook ophoudt je te gedragen als een kind (ik wil je niet beschuldigen hoor, absoluut niet) als je je voor jezelf weet en voelt dat het jouw goed recht is je leven te leiden zoals jij dat wilt.
Het is heel triest dat ze jou dit aandoen, maar voel je alsjeblieft niet ook nog schuldig tegenover je ouders, dit doen ze zelf.
heftig is inderdaad het goede woord
wilde net nog schrijven: dat je je moeder ziek zou maken is onzin, het is haar keuze hoe ze hier mee omgaat, haar keuze zich druk te maken over jouw partnerkeuze. Het is zonde dat ze niet wat meer vertrouwen in je hebben je je eigen leven te laten leven, maar dit doen ze echt zelf. Ze kunnen je niet tot je 30e blijven behandelen als een kind.
Ik hoop dat het ooit nog goed komt tussen jouw en je ouders, maar dat kan pas denk ik, als je, zoals je zelf al zei; ook ophoudt je te gedragen als een kind (ik wil je niet beschuldigen hoor, absoluut niet) als je je voor jezelf weet en voelt dat het jouw goed recht is je leven te leiden zoals jij dat wilt.
Het is heel triest dat ze jou dit aandoen, maar voel je alsjeblieft niet ook nog schuldig tegenover je ouders, dit doen ze zelf.
woensdag 25 november 2009 om 14:35
Bedankt iedereen...echt, pfff . ik voel me toch wel schuldig, ook al zou ik me niet zo moeten voelen, maar ja, zo word ik "gedwongen" me te voelen, zo lijkt het wel.
Nee mn zus stond vanaf het begin aan de kant vn mn ouders en was er ook tegen...Ze zei ook dat ik nooit gelukkig ga worden,door mn leugens en wat ik gedaan heb. Dat ik een ziekte heb omdat ik heb gelogen (alsof ik er zelf voor gekozen heb! Pathologische leugenaars zijn ziek, ik heb enkel dit verborgen gehouden ik ga geen verhaaltjes verzinnen voor mn plezier!)
Mn vriend vindt het natuurlijk ook erg en dat het geheim was, was voor ons echt een grote bron van stress.Ik heb een jaar lang echt veel nachtmerries gehad, dat ze het te weten komen, dat alles eindigt, enz enz...Soms ook in mn dromen dat ze minder fel reageerden dan ik had verwacht. Maar meestal was hij er in mn dromen en mn familie ook. Overdag onderdrukte ik dat constante gevoel, had ik mn werk en mn afleidingen, s nachts kwam het altijd terug.
Hij wilde het niet zo, maar wist ook dat ik tijd nodig had, dat we betere tijden moesten afwachten (bv dat we allebei iets opbouwen om mn ouders dan te kunnen laten zien dat het ons wel gelukt is). Het is niet altijd rozengeur en maneschijn geweest tussen ons, vnml door onze geheime relatie. Zoiets bezorgt je veel stressHij is 33, hij wil ook wel een normaal leven,een normale relatie, iets kunnen opbouwen. Geen geheimen meer, niet meer bang hoeven zijn dat iemand iets zal ontdekken, overal samen naartoe kunnen gaan, foto's op facebook, niet meer opletten met andere mensen die wel van ons twee op de hoogte waren, dat ze niets "lossen" of mij niet taggen op foto's, hier op viva een geheime nick gemaakt om volledig "mezelf" te kunnen zijn enz enz... Echt dat is allemaal heel moeilijk en stressy, echt niet iets wat ik zelf wilde.
Hij kon toch al lang zijn weggegaan en met een meisje iets beginnen zonder problemen, zonder stress...Dat denk ik dan. Maar ja, hij houdt wel van mij, dus hij heeft dit allemaal erbij genomen wachtend en hopend op betere tijden. Hij was/is ook gekwetst door wat mn ouders over hem zeiden en hoe ze over hem dachten....
Nee mn zus stond vanaf het begin aan de kant vn mn ouders en was er ook tegen...Ze zei ook dat ik nooit gelukkig ga worden,door mn leugens en wat ik gedaan heb. Dat ik een ziekte heb omdat ik heb gelogen (alsof ik er zelf voor gekozen heb! Pathologische leugenaars zijn ziek, ik heb enkel dit verborgen gehouden ik ga geen verhaaltjes verzinnen voor mn plezier!)
Mn vriend vindt het natuurlijk ook erg en dat het geheim was, was voor ons echt een grote bron van stress.Ik heb een jaar lang echt veel nachtmerries gehad, dat ze het te weten komen, dat alles eindigt, enz enz...Soms ook in mn dromen dat ze minder fel reageerden dan ik had verwacht. Maar meestal was hij er in mn dromen en mn familie ook. Overdag onderdrukte ik dat constante gevoel, had ik mn werk en mn afleidingen, s nachts kwam het altijd terug.
Hij wilde het niet zo, maar wist ook dat ik tijd nodig had, dat we betere tijden moesten afwachten (bv dat we allebei iets opbouwen om mn ouders dan te kunnen laten zien dat het ons wel gelukt is). Het is niet altijd rozengeur en maneschijn geweest tussen ons, vnml door onze geheime relatie. Zoiets bezorgt je veel stressHij is 33, hij wil ook wel een normaal leven,een normale relatie, iets kunnen opbouwen. Geen geheimen meer, niet meer bang hoeven zijn dat iemand iets zal ontdekken, overal samen naartoe kunnen gaan, foto's op facebook, niet meer opletten met andere mensen die wel van ons twee op de hoogte waren, dat ze niets "lossen" of mij niet taggen op foto's, hier op viva een geheime nick gemaakt om volledig "mezelf" te kunnen zijn enz enz... Echt dat is allemaal heel moeilijk en stressy, echt niet iets wat ik zelf wilde.
Hij kon toch al lang zijn weggegaan en met een meisje iets beginnen zonder problemen, zonder stress...Dat denk ik dan. Maar ja, hij houdt wel van mij, dus hij heeft dit allemaal erbij genomen wachtend en hopend op betere tijden. Hij was/is ook gekwetst door wat mn ouders over hem zeiden en hoe ze over hem dachten....
woensdag 25 november 2009 om 14:43
quote:Omen schreef op 25 november 2009 @ 13:50:
Je ouders komen dus uit een andere cultuur dan de Belgische.
Met de stap om naar Belgie te verhuizen, hebben je ouders vermoedelijk het beste met zichzelf en met jullie, de kinderen, voorgehad.
Echter, het gaan wonen in een land met een andere cultuur en daar je kinderen op laten groeien, brengt ook met zich mee dat het mogelijk is dat de kinderen zich hun nieuwe cultuur ook eigen maken.
Natuurlijk is dat niet gemakkelijk voor je ouders, want 'anders' en 'vreemd' en 'ongebruikelijk' in hun ogen, maar ... dat risico hoort wel bij het verhuizen naar een ander land.
Jij hebt heel veel begrip voor je ouders en je houdt veel van ze, dat lees ik wel in jouw berichten. Alleen zit je met het probleem dat jij hebt meegekregen dat het leven ook anders ingericht kan worden dan je ouders vanuit hun cultuur hebben meegekregen. In feite zit je enigszins tussen 2 culturen in. En dat is een verdomd lastige positie.
Hoe schat je de kansen in dat je ouders en gezin op den duur leren begrijpen dat het ook belangrijk is dat jij een leven leidt waar je gelukkig van wordt?
Je hebt helemaal gelijk...
Kans schat ik heel klein. Ze zijn ervan overtuigd dat hij me niet gelukkig zal maken.
Je ouders komen dus uit een andere cultuur dan de Belgische.
Met de stap om naar Belgie te verhuizen, hebben je ouders vermoedelijk het beste met zichzelf en met jullie, de kinderen, voorgehad.
Echter, het gaan wonen in een land met een andere cultuur en daar je kinderen op laten groeien, brengt ook met zich mee dat het mogelijk is dat de kinderen zich hun nieuwe cultuur ook eigen maken.
Natuurlijk is dat niet gemakkelijk voor je ouders, want 'anders' en 'vreemd' en 'ongebruikelijk' in hun ogen, maar ... dat risico hoort wel bij het verhuizen naar een ander land.
Jij hebt heel veel begrip voor je ouders en je houdt veel van ze, dat lees ik wel in jouw berichten. Alleen zit je met het probleem dat jij hebt meegekregen dat het leven ook anders ingericht kan worden dan je ouders vanuit hun cultuur hebben meegekregen. In feite zit je enigszins tussen 2 culturen in. En dat is een verdomd lastige positie.
Hoe schat je de kansen in dat je ouders en gezin op den duur leren begrijpen dat het ook belangrijk is dat jij een leven leidt waar je gelukkig van wordt?
Je hebt helemaal gelijk...
Kans schat ik heel klein. Ze zijn ervan overtuigd dat hij me niet gelukkig zal maken.
woensdag 25 november 2009 om 14:45
quote:korenwolf schreef op 25 november 2009 @ 13:42:
[...]
Heeft jouw vriend ook problemen met zijn familie omdat hij gescheiden is?
Hoe is het contact met zijn kind? En met zijn ex?
Nee, zijn ouders wonen nog in Iran. (iemand vroeg ook mn nationaliteit, dus bij deze, maar kan je ook in andere berichten van me afleiden) Ik was er niet bij, bij zn scheiding, maar ze waren er natuurlijk tegen... Maar ja, hij is een volwassen, onafhankelijke man, altijd al geweest.
Contact met zn ex is normaal, ze bellen elkaar regelmatig, ivm hun kind.
[...]
Heeft jouw vriend ook problemen met zijn familie omdat hij gescheiden is?
Hoe is het contact met zijn kind? En met zijn ex?
Nee, zijn ouders wonen nog in Iran. (iemand vroeg ook mn nationaliteit, dus bij deze, maar kan je ook in andere berichten van me afleiden) Ik was er niet bij, bij zn scheiding, maar ze waren er natuurlijk tegen... Maar ja, hij is een volwassen, onafhankelijke man, altijd al geweest.
Contact met zn ex is normaal, ze bellen elkaar regelmatig, ivm hun kind.
woensdag 25 november 2009 om 14:55
Ik snap goed dat je vriend het geheim houden moeilijk vond en dat jij het er ook moeilijk mee had.
Dat hij desondanks voor je heeft gekozen en bij je is gebleven die twee jaar en dat jij ook bij hem bent gebleven geeft wel aan hoeveel jullie van elkaar houden.
Ik zou willen dat er voor jou een manier was om zowel je ouders als je vriend in je leven te hebben maar die is er denk ik niet.
Maar bedenk wel dat je ouders je uiteindelijk niet troosten als je weer eens alleen in je bedje ligt in je eigen huisje denkend aan hoe het had kunnen zijn als ze je vriend hadden geaccepteerd.
Nu lijkt het wel heel erg alsof de keuze voor je vriend en dus ook voor de breuk met je famillie een makkelijke is, maar dat is natuurlijk niet zo.
Het verscheurd je van binnen en het zal altijd wel zeer blijven doen.
De enige juiste keuze is de keuze waar je uiteindelijk het beste mee kan leven al zal die keuze wat je ook kiest altijd pijn blijven doen.
En dat je die keuze moet maken... is helaas niet jou keuze geweest.....
Dat hij desondanks voor je heeft gekozen en bij je is gebleven die twee jaar en dat jij ook bij hem bent gebleven geeft wel aan hoeveel jullie van elkaar houden.
Ik zou willen dat er voor jou een manier was om zowel je ouders als je vriend in je leven te hebben maar die is er denk ik niet.
Maar bedenk wel dat je ouders je uiteindelijk niet troosten als je weer eens alleen in je bedje ligt in je eigen huisje denkend aan hoe het had kunnen zijn als ze je vriend hadden geaccepteerd.
Nu lijkt het wel heel erg alsof de keuze voor je vriend en dus ook voor de breuk met je famillie een makkelijke is, maar dat is natuurlijk niet zo.
Het verscheurd je van binnen en het zal altijd wel zeer blijven doen.
De enige juiste keuze is de keuze waar je uiteindelijk het beste mee kan leven al zal die keuze wat je ook kiest altijd pijn blijven doen.
En dat je die keuze moet maken... is helaas niet jou keuze geweest.....
"Mensen zullen vergeten wat je zei. Mensen zullen vergeten wat je deed. Maar mensen zullen nooit vergeten hoe je hen liet voelen." ( Maya Angelou )
woensdag 25 november 2009 om 15:40
quote:LolitaLempicka schreef op 25 november 2009 @ 14:35:
Mn vriend vindt het natuurlijk ook erg en dat het geheim was, was voor ons echt een grote bron van stress.Ik heb een jaar lang echt veel nachtmerries gehad, dat ze het te weten komen, dat alles eindigt, enz enz...Soms ook in mn dromen dat ze minder fel reageerden dan ik had verwacht. Maar meestal was hij er in mn dromen en mn familie ook. Overdag onderdrukte ik dat constante gevoel, had ik mn werk en mn afleidingen, s nachts kwam het altijd terug.
Hij wilde het niet zo, maar wist ook dat ik tijd nodig had, dat we betere tijden moesten afwachten (bv dat we allebei iets opbouwen om mn ouders dan te kunnen laten zien dat het ons wel gelukt is). Het is niet altijd rozengeur en maneschijn geweest tussen ons, vnml door onze geheime relatie. Zoiets bezorgt je veel stressHij is 33, hij wil ook wel een normaal leven,een normale relatie, iets kunnen opbouwen. Geen geheimen meer, niet meer bang hoeven zijn dat iemand iets zal ontdekken, overal samen naartoe kunnen gaan, foto's op facebook, niet meer opletten met andere mensen die wel van ons twee op de hoogte waren, dat ze niets "lossen" of mij niet taggen op foto's, hier op viva een geheime nick gemaakt om volledig "mezelf" te kunnen zijn enz enz... Echt dat is allemaal heel moeilijk en stressy, echt niet iets wat ik zelf wilde.
Het lijkt erop dat je het jezelf extra moeilijk hebt gemaakt doordat je een duidelijke keuze hebt uitgesteld. Een keuze voor je familie of voor je vriend. Als je die keuze uiteindelijk maakt, dan zal je het moeilijk krijgen. Maar kan het moeilijker zijn dan het al geweest is door het geheimhouden?
Iran, dat verbaast me... Ik heb daar zo'n beeld bij van hoogopgeleide, zelfstandige vrouwen. Marjane Satrapi, Newsha Tavakolian, daar trek ik me juist zo aan op.
Die ''wij-cultuur'' is natuurlijk heel mooi, maar dat zou dan wel vorm moeten krijgen in de zorg voor elkaar. Niet in het klappen geven, verbieden en verketteren.
Mn vriend vindt het natuurlijk ook erg en dat het geheim was, was voor ons echt een grote bron van stress.Ik heb een jaar lang echt veel nachtmerries gehad, dat ze het te weten komen, dat alles eindigt, enz enz...Soms ook in mn dromen dat ze minder fel reageerden dan ik had verwacht. Maar meestal was hij er in mn dromen en mn familie ook. Overdag onderdrukte ik dat constante gevoel, had ik mn werk en mn afleidingen, s nachts kwam het altijd terug.
Hij wilde het niet zo, maar wist ook dat ik tijd nodig had, dat we betere tijden moesten afwachten (bv dat we allebei iets opbouwen om mn ouders dan te kunnen laten zien dat het ons wel gelukt is). Het is niet altijd rozengeur en maneschijn geweest tussen ons, vnml door onze geheime relatie. Zoiets bezorgt je veel stressHij is 33, hij wil ook wel een normaal leven,een normale relatie, iets kunnen opbouwen. Geen geheimen meer, niet meer bang hoeven zijn dat iemand iets zal ontdekken, overal samen naartoe kunnen gaan, foto's op facebook, niet meer opletten met andere mensen die wel van ons twee op de hoogte waren, dat ze niets "lossen" of mij niet taggen op foto's, hier op viva een geheime nick gemaakt om volledig "mezelf" te kunnen zijn enz enz... Echt dat is allemaal heel moeilijk en stressy, echt niet iets wat ik zelf wilde.
Het lijkt erop dat je het jezelf extra moeilijk hebt gemaakt doordat je een duidelijke keuze hebt uitgesteld. Een keuze voor je familie of voor je vriend. Als je die keuze uiteindelijk maakt, dan zal je het moeilijk krijgen. Maar kan het moeilijker zijn dan het al geweest is door het geheimhouden?
Iran, dat verbaast me... Ik heb daar zo'n beeld bij van hoogopgeleide, zelfstandige vrouwen. Marjane Satrapi, Newsha Tavakolian, daar trek ik me juist zo aan op.
Die ''wij-cultuur'' is natuurlijk heel mooi, maar dat zou dan wel vorm moeten krijgen in de zorg voor elkaar. Niet in het klappen geven, verbieden en verketteren.
woensdag 25 november 2009 om 16:11
woensdag 25 november 2009 om 17:10
quote:LolitaLempicka schreef op 25 november 2009 @ 14:45:
[...]
Nee, zijn ouders wonen nog in Iran. (iemand vroeg ook mn nationaliteit, dus bij deze, maar kan je ook in andere berichten van me afleiden) Ik was er niet bij, bij zn scheiding, maar ze waren er natuurlijk tegen... Maar ja, hij is een volwassen, onafhankelijke man, altijd al geweest.
Contact met zn ex is normaal,
ze bellen elkaar regelmatig, ivm hun kind.
Was hij al gescheiden toen jullie een relatie kregen?
Anders zou ik als ouder mijn kind ook de wind van voren geven en me afvragen hoe mijn kind in godsnaam op het idee komt om zich aan te bieden als minnares. Dan zou ik een deel van hun reacties kunnen begrijpen (het afkeurende deel).
Het klinkt alsof er veel meer speelt dan alleen het feit dat hij gescheiden is en een kind heeft. Klopt dat?
[...]
Nee, zijn ouders wonen nog in Iran. (iemand vroeg ook mn nationaliteit, dus bij deze, maar kan je ook in andere berichten van me afleiden) Ik was er niet bij, bij zn scheiding, maar ze waren er natuurlijk tegen... Maar ja, hij is een volwassen, onafhankelijke man, altijd al geweest.
Contact met zn ex is normaal,
ze bellen elkaar regelmatig, ivm hun kind.
Was hij al gescheiden toen jullie een relatie kregen?
Anders zou ik als ouder mijn kind ook de wind van voren geven en me afvragen hoe mijn kind in godsnaam op het idee komt om zich aan te bieden als minnares. Dan zou ik een deel van hun reacties kunnen begrijpen (het afkeurende deel).
Het klinkt alsof er veel meer speelt dan alleen het feit dat hij gescheiden is en een kind heeft. Klopt dat?
