Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
maandag 10 september 2007 om 10:57
Goedemorgen allemaal...
Iseo heel veel succes vandaag op school...
Mamz jouw verhaal grijpt mij op dit moment heel erg aan...
Dat eigenlijk een beetje aan de zijlijn staan...
Ook ik ben niet iemand die zomaar spontaan op iemand afstapt,bang denk ik om afgewezen te worden,maar vooral denk ik om mensen toe te laten...
Mijn familie woont een uur rijden bij me vandaan dus daar ga ik ook niet zomaar even op de koffie...
Ik heb 1 hele goede vriendin maar die heeft ook haar eigen gezin en dan denk ik laat maar ik wil je ook niet lastigvallen met mijn sores...
Niet dat ze mij dat gevoel geeft hoor want ik kan juist met alles bij haar terecht..
Ik voel mij ook eigenlijk wel prettig alleen in huis...
Ik ben een tijdje geleden met een neef van mijn vriendin uit eten geweest maar ik voel me gewoon ongemakkelijk...
Niet dat hij ergens op uit was ofzo,gewoon gezellig wat eten wijntje drinken...
Ik denk dan ja zo hoort het te zijn en toch voel ik mij er heel ongemakkelijk bij..
Mamz vind jij het ook moeilijk om op school van je kinderen contact te hebben met andere ouders?
Meisjes een hele fijne dag vandaag...
Iseo heel veel succes vandaag op school...
Mamz jouw verhaal grijpt mij op dit moment heel erg aan...
Dat eigenlijk een beetje aan de zijlijn staan...
Ook ik ben niet iemand die zomaar spontaan op iemand afstapt,bang denk ik om afgewezen te worden,maar vooral denk ik om mensen toe te laten...
Mijn familie woont een uur rijden bij me vandaan dus daar ga ik ook niet zomaar even op de koffie...
Ik heb 1 hele goede vriendin maar die heeft ook haar eigen gezin en dan denk ik laat maar ik wil je ook niet lastigvallen met mijn sores...
Niet dat ze mij dat gevoel geeft hoor want ik kan juist met alles bij haar terecht..
Ik voel mij ook eigenlijk wel prettig alleen in huis...
Ik ben een tijdje geleden met een neef van mijn vriendin uit eten geweest maar ik voel me gewoon ongemakkelijk...
Niet dat hij ergens op uit was ofzo,gewoon gezellig wat eten wijntje drinken...
Ik denk dan ja zo hoort het te zijn en toch voel ik mij er heel ongemakkelijk bij..
Mamz vind jij het ook moeilijk om op school van je kinderen contact te hebben met andere ouders?
Meisjes een hele fijne dag vandaag...
maandag 10 september 2007 om 11:43
Mamz... ...
Lemmy,
Bij mij is het een jaar of 6 geleden vast gesteld. Ik ging naar de huisarts omdat ik zo ongeloofelijk moe was. Bij het voelen van mijn pols merkte ze op dat hij wel heel langzaam ging, ongeveer 40 slagen per minuut. Ik heb toen de dag erna een holter gekregen voor 24 uur. Daar kwamen wat afwijkingen aan het licht en toen ben ik doorgestuurd naar de cardioloog. Fietsen, echo, hartfilmpjes, een holter voor een week, etc gehad. Ik heb een mitraalprolaps, dus een verzakking van de hartklep, of een klein lek, zo kan je het ook noemen. Het kan geen kwaad, maar als ik er meer last van ga krijgen, dan wordt er door middel van een operatie de spier daar ingekort, of eigenlijk strakker gezet, zo legde de cardioloog uit.
Ik heb vlak na inspanning dat mijn hartslag juist gaat halveren wat de voelbare hartslag betreft. Hij is er wel, maar alleen te zien via een ecg, en niet te voelen of horen. Ook heb ik wel eens dat als ik lekker zit dat hij op hol slaat. Als het niet snel genoeg over gaat, geef ik een klap op mijn borst en meestal slaat hij dan weer normaal. Ik heb een poosje medicijnen geslikt, maar daar werd ik nog vermoeider van, dus daar ben ik mee gestopt. Ik sta nu niet meer onder controle, maar hou mezelf goed in de gaten. Bang ben ik ook niet meer. In het begin wel. Elke keer voelde ik aan mijn pols hoe mijn hartslag was. Dat doe ik nu niet meer.
Ik rook niet, drink haast nooit en probeer zo gezond mogelijk te eten. Ach, en meer kan je niet doen.....
Elf
Lemmy,
Bij mij is het een jaar of 6 geleden vast gesteld. Ik ging naar de huisarts omdat ik zo ongeloofelijk moe was. Bij het voelen van mijn pols merkte ze op dat hij wel heel langzaam ging, ongeveer 40 slagen per minuut. Ik heb toen de dag erna een holter gekregen voor 24 uur. Daar kwamen wat afwijkingen aan het licht en toen ben ik doorgestuurd naar de cardioloog. Fietsen, echo, hartfilmpjes, een holter voor een week, etc gehad. Ik heb een mitraalprolaps, dus een verzakking van de hartklep, of een klein lek, zo kan je het ook noemen. Het kan geen kwaad, maar als ik er meer last van ga krijgen, dan wordt er door middel van een operatie de spier daar ingekort, of eigenlijk strakker gezet, zo legde de cardioloog uit.
Ik heb vlak na inspanning dat mijn hartslag juist gaat halveren wat de voelbare hartslag betreft. Hij is er wel, maar alleen te zien via een ecg, en niet te voelen of horen. Ook heb ik wel eens dat als ik lekker zit dat hij op hol slaat. Als het niet snel genoeg over gaat, geef ik een klap op mijn borst en meestal slaat hij dan weer normaal. Ik heb een poosje medicijnen geslikt, maar daar werd ik nog vermoeider van, dus daar ben ik mee gestopt. Ik sta nu niet meer onder controle, maar hou mezelf goed in de gaten. Bang ben ik ook niet meer. In het begin wel. Elke keer voelde ik aan mijn pols hoe mijn hartslag was. Dat doe ik nu niet meer.
Ik rook niet, drink haast nooit en probeer zo gezond mogelijk te eten. Ach, en meer kan je niet doen.....
Elf
maandag 10 september 2007 om 13:40
Hallo allemaal,
Heb e.e.a. bijgelezen hier allemaal, is erg veel geschreven. Wat vaak weer een herkenning, ook over het verlegen zijn, en sociaal niet zo vaardig in de jeugd.... Is dat iets waar veel vrouwen hier mee zitten???
Iseo, ik las dat je vandaag naar school zou gaan, ben benieuwd hoe de dag verlopen is?
Rafaella, het is op zich niet mijn bedoeling om mijn keuzes te verdedigen, al komt dit misschien zo over, ik wil ze wel verduidelijken vaak....
Je hebt trouwens gelijk, dat mannen anders opvoeden, en vaak gehoorzamen kinderen al naar hun vader, omdat de stem vaak zwaarder is. Bij mijn zoon weet ik dat hij wel respect/ontzag heeft voor mannen, niet voor vrouwen, en sta ik al helemaal niet sterk..... Ik weet echter, dat hij, door zijn problematiek, extra begeleiding nodig heeft, die zijn vader (waarschijnlijk) niet kan bieden.... Wat is wijsheid? Ik weet het niet....zal een keuze moeten maken, en kan alleen maar hopen dat het de juiste is....
Groetjes,
Nicole
Heb e.e.a. bijgelezen hier allemaal, is erg veel geschreven. Wat vaak weer een herkenning, ook over het verlegen zijn, en sociaal niet zo vaardig in de jeugd.... Is dat iets waar veel vrouwen hier mee zitten???
Iseo, ik las dat je vandaag naar school zou gaan, ben benieuwd hoe de dag verlopen is?
Rafaella, het is op zich niet mijn bedoeling om mijn keuzes te verdedigen, al komt dit misschien zo over, ik wil ze wel verduidelijken vaak....
Je hebt trouwens gelijk, dat mannen anders opvoeden, en vaak gehoorzamen kinderen al naar hun vader, omdat de stem vaak zwaarder is. Bij mijn zoon weet ik dat hij wel respect/ontzag heeft voor mannen, niet voor vrouwen, en sta ik al helemaal niet sterk..... Ik weet echter, dat hij, door zijn problematiek, extra begeleiding nodig heeft, die zijn vader (waarschijnlijk) niet kan bieden.... Wat is wijsheid? Ik weet het niet....zal een keuze moeten maken, en kan alleen maar hopen dat het de juiste is....
Groetjes,
Nicole
maandag 10 september 2007 om 13:49
Simpele oplossing eigenlijk, Elfje, jezelf een klap op de borst geven.
Suups, ik heb inderdaad moeite met andere moeders aanspreken op het schoolplein. Van de klas van Oudste ken ik er een paar, uit de klas van Middelste is het er nog maar één en van Muis al helemaal niemand. Ik zeg wel hallo en dag maar daar blijft het dan ook bij.
Eigenlijk heb ik altijd een beetje vanaf een afstand de wereld bekeken. Als jongere voelde ik me er prima bij, wel verlangde ik naar een vriendje, naar samen zijn. Misschien was dat mijn manier om wat meer in de wereld te staan. Nog steeds word ik schuw als er meer dan één persoon tegenover me staat, one on one gaat wel.
Ben er inmiddels wel achter dat je niet in je eentje je leven kunt leiden, dat je dan toch iets mist.
Suups, ik heb inderdaad moeite met andere moeders aanspreken op het schoolplein. Van de klas van Oudste ken ik er een paar, uit de klas van Middelste is het er nog maar één en van Muis al helemaal niemand. Ik zeg wel hallo en dag maar daar blijft het dan ook bij.
Eigenlijk heb ik altijd een beetje vanaf een afstand de wereld bekeken. Als jongere voelde ik me er prima bij, wel verlangde ik naar een vriendje, naar samen zijn. Misschien was dat mijn manier om wat meer in de wereld te staan. Nog steeds word ik schuw als er meer dan één persoon tegenover me staat, one on one gaat wel.
Ben er inmiddels wel achter dat je niet in je eentje je leven kunt leiden, dat je dan toch iets mist.
maandag 10 september 2007 om 15:05
quote:mamzelle schreef op 10 september 2007 @ 10:05:
[...]Wat doet dit allemaal met me? Ik voel me zo ontzettend afgewezen en stik alleen. Verdrietig, teleurgesteld, boos ook. Moet oppassen om niet bitter te worden. Mamzell, heb er een paar stukjes uitgehaald. Ook ik heb vaak pijn, als ik hoor dat anderen hun moeder als vriendin zien; met hun zus een sterke band hebben, die er voor ze is, als je ze nodig hebt. Helaas....voor mij geldt dit niet. Mijn moeder is geen vriendin van mij, mijn zus ervaar ik niet als steun, we zijn te verschillend. Nee, van mijn familie hoef ik het niet te hebben... Vrienden wil ik niet lastig vallen, als ik ergens mee zit, die hebben hun eigen sores. Zo wordt je wereldje wel heel erg klein....
Dat heb ik ook meegekregen uit mijn jeugd, denk ik, dat ik er wel mocht zijn als ik me aanpaste, maar dat mijn eigen wezen irrelevant was. Ook dit heb ik zo ervaren, heb er ook vaak nog last van.... voelde me ook altijd onbelangrijk...en nog steeds. Denk dat dit voor jou misschien ook nog wel speelt? Eigenlijk moet je dan toch onzichtbaar zijn?? Misschien was het allemaal wel goed bedoeld door mijn ouders, maar maakt toch, dat ik er nu nog last van heb...
Ze heeft al andere vriendinnen en heeft mij niet nodig in haar leven, ik voeg niets toe. Beter gezegd: dat is mijn interpretatie van dat ze niet ingaat op een afspraak om elkaar weer te zien. Dit is wat ik bovenstaand ook bedoel, je stelt je weer op als minder dan je kennissen/vrienden, terwijl je net zo veel waard bent... Zo herkenbaar, maar ook zo moeilijk om mee om te gaan...
Wat je zegt over het één op één contact, ook dat heb ik zelf. Zet me niet voor een groep, of in een groot gesprek, dan val ik stil. Echter in één op één contact kan ik heel goed praten, en zeggen wat ik wil.... In een groep voel ik me weer de 'mindere'...is het niet belangrijk wat ik te zeggen heb, luister ik alleen naar wat anderen te zeggen hebben...eigenlijk heel saai, ook voor mijn omgeving.
Liefs,
Nicole
[...]Wat doet dit allemaal met me? Ik voel me zo ontzettend afgewezen en stik alleen. Verdrietig, teleurgesteld, boos ook. Moet oppassen om niet bitter te worden. Mamzell, heb er een paar stukjes uitgehaald. Ook ik heb vaak pijn, als ik hoor dat anderen hun moeder als vriendin zien; met hun zus een sterke band hebben, die er voor ze is, als je ze nodig hebt. Helaas....voor mij geldt dit niet. Mijn moeder is geen vriendin van mij, mijn zus ervaar ik niet als steun, we zijn te verschillend. Nee, van mijn familie hoef ik het niet te hebben... Vrienden wil ik niet lastig vallen, als ik ergens mee zit, die hebben hun eigen sores. Zo wordt je wereldje wel heel erg klein....
Dat heb ik ook meegekregen uit mijn jeugd, denk ik, dat ik er wel mocht zijn als ik me aanpaste, maar dat mijn eigen wezen irrelevant was. Ook dit heb ik zo ervaren, heb er ook vaak nog last van.... voelde me ook altijd onbelangrijk...en nog steeds. Denk dat dit voor jou misschien ook nog wel speelt? Eigenlijk moet je dan toch onzichtbaar zijn?? Misschien was het allemaal wel goed bedoeld door mijn ouders, maar maakt toch, dat ik er nu nog last van heb...
Ze heeft al andere vriendinnen en heeft mij niet nodig in haar leven, ik voeg niets toe. Beter gezegd: dat is mijn interpretatie van dat ze niet ingaat op een afspraak om elkaar weer te zien. Dit is wat ik bovenstaand ook bedoel, je stelt je weer op als minder dan je kennissen/vrienden, terwijl je net zo veel waard bent... Zo herkenbaar, maar ook zo moeilijk om mee om te gaan...
Wat je zegt over het één op één contact, ook dat heb ik zelf. Zet me niet voor een groep, of in een groot gesprek, dan val ik stil. Echter in één op één contact kan ik heel goed praten, en zeggen wat ik wil.... In een groep voel ik me weer de 'mindere'...is het niet belangrijk wat ik te zeggen heb, luister ik alleen naar wat anderen te zeggen hebben...eigenlijk heel saai, ook voor mijn omgeving.
Liefs,
Nicole
maandag 10 september 2007 om 15:33
Hoi Nicole,
Gelukkig, het was ook niet mij bedoeling jouw keuze te bekritiseren, vandaar dat ik even toelichte waarom ik zei wat ik zei.
Het lijkt mij sowieso heel moeilijk om ouder te zijn van een kind met een man waar je natuurlijk niet voor niets van bent gescheiden. Om dan toch zo goed en zo kwaad als het gaat, samen ouders te kunnen zijn, vertrouwen te hebben in elkaar op dat gebied.
Als het allemaal zo goed had gezeten tussen jullie, waren jullie tenslotte niet gescheiden. Moeilijk voor je.
Mamzelle, wat een verdrietig verhaal, wat zul jij je machteloos voelen en teleurgesteld. Weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Misschien dat dit forum voor jou een begin kan zijn om mensen te ontmoeten met wie het wel goed zit. Van wie je mag zijn wie je bent, dat je gewaardeerd word om wie je bent, zonder een prestatie te hoeven leveren.
Weet niet meer wie het schreef, maar wat ik herkenbaar vond, was het niet zo goed zijn in small talk, een praatje pet.
@ Lemmy, ik heb heel lang gedacht dat een fijne relatie een kwestie was van geluk hebben, 'ertegen aan lopen'. Inmiddels ben ik daar van afgestapt. ik ben ervan overtuigd dat ik niet meer kan spreken van pech in de liefde. Mijn keuze van mannen zegt absoluut iets over mij. Wat al eerder genoemd is; vele vrouwen zouden met een boog heenlopen om de mannen waar ik op val.
Je voelt elkaar aan op onbewsut nivo denk ik en dat maakt dat je verliefd wordt.
Iemand voelt vertrouwd aan, past in mijn patroon.
Gelukkig, het was ook niet mij bedoeling jouw keuze te bekritiseren, vandaar dat ik even toelichte waarom ik zei wat ik zei.
Het lijkt mij sowieso heel moeilijk om ouder te zijn van een kind met een man waar je natuurlijk niet voor niets van bent gescheiden. Om dan toch zo goed en zo kwaad als het gaat, samen ouders te kunnen zijn, vertrouwen te hebben in elkaar op dat gebied.
Als het allemaal zo goed had gezeten tussen jullie, waren jullie tenslotte niet gescheiden. Moeilijk voor je.
Mamzelle, wat een verdrietig verhaal, wat zul jij je machteloos voelen en teleurgesteld. Weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Misschien dat dit forum voor jou een begin kan zijn om mensen te ontmoeten met wie het wel goed zit. Van wie je mag zijn wie je bent, dat je gewaardeerd word om wie je bent, zonder een prestatie te hoeven leveren.
Weet niet meer wie het schreef, maar wat ik herkenbaar vond, was het niet zo goed zijn in small talk, een praatje pet.
@ Lemmy, ik heb heel lang gedacht dat een fijne relatie een kwestie was van geluk hebben, 'ertegen aan lopen'. Inmiddels ben ik daar van afgestapt. ik ben ervan overtuigd dat ik niet meer kan spreken van pech in de liefde. Mijn keuze van mannen zegt absoluut iets over mij. Wat al eerder genoemd is; vele vrouwen zouden met een boog heenlopen om de mannen waar ik op val.
Je voelt elkaar aan op onbewsut nivo denk ik en dat maakt dat je verliefd wordt.
Iemand voelt vertrouwd aan, past in mijn patroon.
maandag 10 september 2007 om 16:33
dinsdag 11 september 2007 om 01:03
Lieve meiden,
Hier ben ik weer. Internetten was lastig op vakantie, ik heb wel heel kort bijgelezen maar daar moest het bij blijven.
Het is nu te laat om bij te lezen of zelfs maar een update te geven. Ik ben ongelofelijk moe. Niet echt uitgerust in de vakantie, helaas Morgen zie ik mijn lief..... Ik weet vrijwel zeker dat hij er geen punt achter wil zetten, maar wat ik wil? Mijn vakantie heeft helaas geen duidelijkheid gebracht. Hopelijk helpt het weerzien morgen mijn gedachten en gevoelens duidelijker te maken. Ik ben erg in de war. Het is een heftige week voor me.
Hopelijk kan ik morgen op jullie verhalen reageren. Voor nu: goede nacht!
liefs,
dubio
Hier ben ik weer. Internetten was lastig op vakantie, ik heb wel heel kort bijgelezen maar daar moest het bij blijven.
Het is nu te laat om bij te lezen of zelfs maar een update te geven. Ik ben ongelofelijk moe. Niet echt uitgerust in de vakantie, helaas Morgen zie ik mijn lief..... Ik weet vrijwel zeker dat hij er geen punt achter wil zetten, maar wat ik wil? Mijn vakantie heeft helaas geen duidelijkheid gebracht. Hopelijk helpt het weerzien morgen mijn gedachten en gevoelens duidelijker te maken. Ik ben erg in de war. Het is een heftige week voor me.
Hopelijk kan ik morgen op jullie verhalen reageren. Voor nu: goede nacht!
liefs,
dubio
Ga in therapie!
dinsdag 11 september 2007 om 23:19
dinsdag 11 september 2007 om 23:25
Iseo (je hebt mail)
Ik heb vandaag dus voor het eerst in twee maanden mijn lief weer gezien. Ik wist totaal niet wat ik wilde of verwachtte van dat weerzien. Het was heerlijk hem weer te zien en in mijn armen te houden. Hij wil doorgaan, daar was hij duidelijk in, maar laat mij de keuze of ik dat wil. Ik moet daarover nadenken. Ik gaf aan dat het erg zwaar is voor me, en hij zei dat het dat voor hem ook is. Hij was het met me eens dat dit niet voor altijd kan duren.
Ik heb het gevoel alsof we beiden langzaam op een afscheid afstevenen. Dat voelt goed. Niet het abrupte, opgelegde einde dat ik tot voor kort nog als realiteit zag, maar toch een keuze die we zelf kunnen maken. Of die ik kan maken. Dan zal er nog steeds veel verdriet zijn om de liefde die niet kon en mocht zijn, maar een mooi en bewust gekozen en beleefd einde is veel waard.
Ik heb mijn keuze nog niet gemaakt. Hij is zo'n waardevolle persoon in mijn leven. Deze liefde heeft me naast veel verdriet ook veel geluk en allerlei positiefs opgeleverd. Ik weet niet of ik er nu aan toe ben hem los te laten.
Ik ga de komende tijd nadenken en mijn gevoelens proberen op een rijtje te zetten. Het is fijn dat ik daar nu tijd voor heb, dat de druk weg is. Het contact zal noodgedwongen veel beperkter zijn en dat zal ook helpen. Ik wil me echt richten op mijn eigen leven en mijn eigen dingen (hoewel dat "eigen leven" er op dit moment ook niet al te florissant uitziet ). Mijn lief moet een aanvulling, geen invulling zijn. Dus het is fijn als hij er is en ik hem kan zien, maar ik doe gewoon mijn ding.
Ik heb veel meer rust nu, ondanks alle verwarde gevoelens. Ik wil jullie allemaal nog een keer bedanken voor jullie meelevende woorden en gedachten in de afgelopen turbulente periode. Jullie hebben mij er echt doorheen gesleept Ik zit nog steeds op woelige baren, dat besef ik
Lemmy, je bent een schat! Alles goed met jou?
Zonlicht, bedankt nog voor je groeten in mijn vakantie!
Mamz, hoe is het met je? Vermist is afgelopen vrijdag weer met een nieuw seizoen begonnen. Speciale aandacht voor ontvoerde kinderen.
Ik heb het topic echt gemist! Ik heb nog steeds niet bijgelezen en heb helaas nu alweer geen tijd Ik heb een erg drukke, heftige week en moet nu echt mijn bed in. Ik ben bang dat ik pas volgende week weer in alle rust kan lezen en schrijven.
liefs allemaal!
dubio
Ik heb vandaag dus voor het eerst in twee maanden mijn lief weer gezien. Ik wist totaal niet wat ik wilde of verwachtte van dat weerzien. Het was heerlijk hem weer te zien en in mijn armen te houden. Hij wil doorgaan, daar was hij duidelijk in, maar laat mij de keuze of ik dat wil. Ik moet daarover nadenken. Ik gaf aan dat het erg zwaar is voor me, en hij zei dat het dat voor hem ook is. Hij was het met me eens dat dit niet voor altijd kan duren.
Ik heb het gevoel alsof we beiden langzaam op een afscheid afstevenen. Dat voelt goed. Niet het abrupte, opgelegde einde dat ik tot voor kort nog als realiteit zag, maar toch een keuze die we zelf kunnen maken. Of die ik kan maken. Dan zal er nog steeds veel verdriet zijn om de liefde die niet kon en mocht zijn, maar een mooi en bewust gekozen en beleefd einde is veel waard.
Ik heb mijn keuze nog niet gemaakt. Hij is zo'n waardevolle persoon in mijn leven. Deze liefde heeft me naast veel verdriet ook veel geluk en allerlei positiefs opgeleverd. Ik weet niet of ik er nu aan toe ben hem los te laten.
Ik ga de komende tijd nadenken en mijn gevoelens proberen op een rijtje te zetten. Het is fijn dat ik daar nu tijd voor heb, dat de druk weg is. Het contact zal noodgedwongen veel beperkter zijn en dat zal ook helpen. Ik wil me echt richten op mijn eigen leven en mijn eigen dingen (hoewel dat "eigen leven" er op dit moment ook niet al te florissant uitziet ). Mijn lief moet een aanvulling, geen invulling zijn. Dus het is fijn als hij er is en ik hem kan zien, maar ik doe gewoon mijn ding.
Ik heb veel meer rust nu, ondanks alle verwarde gevoelens. Ik wil jullie allemaal nog een keer bedanken voor jullie meelevende woorden en gedachten in de afgelopen turbulente periode. Jullie hebben mij er echt doorheen gesleept Ik zit nog steeds op woelige baren, dat besef ik
Lemmy, je bent een schat! Alles goed met jou?
Zonlicht, bedankt nog voor je groeten in mijn vakantie!
Mamz, hoe is het met je? Vermist is afgelopen vrijdag weer met een nieuw seizoen begonnen. Speciale aandacht voor ontvoerde kinderen.
Ik heb het topic echt gemist! Ik heb nog steeds niet bijgelezen en heb helaas nu alweer geen tijd Ik heb een erg drukke, heftige week en moet nu echt mijn bed in. Ik ben bang dat ik pas volgende week weer in alle rust kan lezen en schrijven.
liefs allemaal!
dubio
Ga in therapie!
dinsdag 11 september 2007 om 23:35
dinsdag 11 september 2007 om 23:43
Wat ik ook nog even wil zeggen is dat ik heel blij ben dat ik op dit topic ben gaan schrijven..
Het voelt heel erg goed om mijn verhaal kwijt te kunnen bij mensen die het begrijpen...
Ik weet dat ik nog een hele lange weg te gaan heb maar het gevoel dat jullie ondanks dat jullie mij niet kennen toch aan mij denken en met mij meeleven doet mij heel erg goed...
Bedankt daar voor....
Wees niet bang om mij dingen te vragen want ik merk dat dwars door de pijn heen gaan heel goed voor mij is...
Ik heb ook heel erg veel aan de ervaringen van anderen want dat maakt toch dat ik dieper over de dingen ga nadenken al doet dat soms pijn..
Toch is het heel goed...
Slaap lekker allemaal...
Het voelt heel erg goed om mijn verhaal kwijt te kunnen bij mensen die het begrijpen...
Ik weet dat ik nog een hele lange weg te gaan heb maar het gevoel dat jullie ondanks dat jullie mij niet kennen toch aan mij denken en met mij meeleven doet mij heel erg goed...
Bedankt daar voor....
Wees niet bang om mij dingen te vragen want ik merk dat dwars door de pijn heen gaan heel goed voor mij is...
Ik heb ook heel erg veel aan de ervaringen van anderen want dat maakt toch dat ik dieper over de dingen ga nadenken al doet dat soms pijn..
Toch is het heel goed...
Slaap lekker allemaal...
dinsdag 11 september 2007 om 23:50
Superstar, fijn dat je je hier goed voelt op het topic
Mamz, ik heb net je posting van gisteren gelezen... Wat een verdriet en wat een zelfkennis spreken eruit. Ik zou zo graag de tijd hebben om te reageren, maar laat het voor nu bij een dikke knuffel. We doen binnenkort weer gezellig een virtueel bakkie samen (met appeltaart)
Iseo, naar bed jij! Dan ga ik ook
liefs,
dubio
Mamz, ik heb net je posting van gisteren gelezen... Wat een verdriet en wat een zelfkennis spreken eruit. Ik zou zo graag de tijd hebben om te reageren, maar laat het voor nu bij een dikke knuffel. We doen binnenkort weer gezellig een virtueel bakkie samen (met appeltaart)
Iseo, naar bed jij! Dan ga ik ook
liefs,
dubio
Ga in therapie!
dinsdag 11 september 2007 om 23:56
