Relaties
alle pijlers
40 en weduwe
zondag 27 mei 2007 om 10:50
Hallo allemaal,
Ik ben sinds maart dit jaar weduwe. Mijn man had een ernstige vorm van botkanker en is in maart overleden. Ik had een topic op het gezondheidsforum. (Mijn man heeft kanker en daardoor een dwarslaesie, in maart 2007 afgesloten) en schrijf nu nog regelmatig in het topic Mijn man heeft kanker, geopend door Mimsey, voor haar en mijn verhaal. Nu het niet zo goed gaat bij Mims en haar Hero heb ik besloten hier verder te gaan omdat ik soms de berichten te confronterend vind en omdat ik vind dat Mims haar verhaal daar lekker moet kunnen vertellen zonder dat er steeds iemand praat over als het al wel fout gegaan is en waar je dan tegenaan loopt. Ook voor haar volgens mij best confronterend. En tja, ik ben nu eenmaal weduwe geworden en moet de draad alleen weer zien op te pakken. Op het relatietopic zijn meer mensen die, door een scheiding, of door andere zaken, alleen verder moeten en hun relatie moeten missen. Dus vandaar dat ik nu hier verder ga. Voor diegene die willen weten wat er laatst allemaal gespeeld heeft, lees even bij op het forum gezondheid, topic: Mijn man heeft kanker.
Vandaag heb ik een moeilijke dag. Het is hier meimarkt in de stad. Een evenement waar ik altijd met Ray en zijn zoontje naartoe ging. Van de ene kant wil ik er wel naartoe omdat ik verschillende vrienden daar heb die proberen allerlei spulletjes te verkopen. Maar ik krijg het niet opgebracht, nog niet. Ik loop hier weer met de tranen net onder mijn winpers, maar ze komen niet. Ik zou wel willen janken, maar mijn tranen zijn opgedroogd. Het is frustrerend. En de komende week heb ik nog zoveel te doen wat ik eigenlijk gewoon niet zonder Ray WIL doen, maar ja het moet.... Mijn oude huis, wat we verhuurd hadden toen we gingen samenwonen, moet leeg. De vloer hier in huis is naar zijn grootje omdat het aquarium gelekt heeft en doordat de vloer eruit moet, moeten er ook andere beslissingen eerder genomen worden. (nieuwe keuken, die Ray en ik al gepland hadden, nieuwe kozijnen omdat de andere toch aan vervanging toezijn) Want zeg nou zelf, als er dan toch gesloopt moet worden dan kun je maar beter zorgen dat een en ander meteen mee geregeld wordt zodat je niet een jaar in de troep zit. Maar het is eigenlijk te vroeg. Mijn gedachten blijven rondtollen, ik heb geen rust en mis Ray verschrikkelijk. Dat wilde ik even delen....
Ik ben sinds maart dit jaar weduwe. Mijn man had een ernstige vorm van botkanker en is in maart overleden. Ik had een topic op het gezondheidsforum. (Mijn man heeft kanker en daardoor een dwarslaesie, in maart 2007 afgesloten) en schrijf nu nog regelmatig in het topic Mijn man heeft kanker, geopend door Mimsey, voor haar en mijn verhaal. Nu het niet zo goed gaat bij Mims en haar Hero heb ik besloten hier verder te gaan omdat ik soms de berichten te confronterend vind en omdat ik vind dat Mims haar verhaal daar lekker moet kunnen vertellen zonder dat er steeds iemand praat over als het al wel fout gegaan is en waar je dan tegenaan loopt. Ook voor haar volgens mij best confronterend. En tja, ik ben nu eenmaal weduwe geworden en moet de draad alleen weer zien op te pakken. Op het relatietopic zijn meer mensen die, door een scheiding, of door andere zaken, alleen verder moeten en hun relatie moeten missen. Dus vandaar dat ik nu hier verder ga. Voor diegene die willen weten wat er laatst allemaal gespeeld heeft, lees even bij op het forum gezondheid, topic: Mijn man heeft kanker.
Vandaag heb ik een moeilijke dag. Het is hier meimarkt in de stad. Een evenement waar ik altijd met Ray en zijn zoontje naartoe ging. Van de ene kant wil ik er wel naartoe omdat ik verschillende vrienden daar heb die proberen allerlei spulletjes te verkopen. Maar ik krijg het niet opgebracht, nog niet. Ik loop hier weer met de tranen net onder mijn winpers, maar ze komen niet. Ik zou wel willen janken, maar mijn tranen zijn opgedroogd. Het is frustrerend. En de komende week heb ik nog zoveel te doen wat ik eigenlijk gewoon niet zonder Ray WIL doen, maar ja het moet.... Mijn oude huis, wat we verhuurd hadden toen we gingen samenwonen, moet leeg. De vloer hier in huis is naar zijn grootje omdat het aquarium gelekt heeft en doordat de vloer eruit moet, moeten er ook andere beslissingen eerder genomen worden. (nieuwe keuken, die Ray en ik al gepland hadden, nieuwe kozijnen omdat de andere toch aan vervanging toezijn) Want zeg nou zelf, als er dan toch gesloopt moet worden dan kun je maar beter zorgen dat een en ander meteen mee geregeld wordt zodat je niet een jaar in de troep zit. Maar het is eigenlijk te vroeg. Mijn gedachten blijven rondtollen, ik heb geen rust en mis Ray verschrikkelijk. Dat wilde ik even delen....
maandag 18 juni 2007 om 12:55
Lieve Romilda,
Even een hart onder de riem, zo te lezen heb je het vandaag hard nodig!
Hopelijk kan de wetenschap dat er hier altijd mensen zijn die met je meelezen en meeleven en kleine -schrale- troost zijn!
Ik vind je zo moedig, zo sterk.. eigenlijk weet ik niet goed wat te zeggen, wat ik zou kunnen schrijven om je ook maar een klein beetje op te fleuren. En misschien ben ik daar stiekem alleen maar blij om. Want als ik het wel wist, was dat misschien uit ervaring, en ik ben zo vreselijk blij dat dat niet zo is, eerlijk gezegd...
Op een dag als vandaag, zou het kunnen om even een "time-out" voor jezelf in te lassen?
Veel liefs! *;
Even een hart onder de riem, zo te lezen heb je het vandaag hard nodig!
Hopelijk kan de wetenschap dat er hier altijd mensen zijn die met je meelezen en meeleven en kleine -schrale- troost zijn!
Ik vind je zo moedig, zo sterk.. eigenlijk weet ik niet goed wat te zeggen, wat ik zou kunnen schrijven om je ook maar een klein beetje op te fleuren. En misschien ben ik daar stiekem alleen maar blij om. Want als ik het wel wist, was dat misschien uit ervaring, en ik ben zo vreselijk blij dat dat niet zo is, eerlijk gezegd...
Op een dag als vandaag, zou het kunnen om even een "time-out" voor jezelf in te lassen?
Veel liefs! *;
Computer says nooooo
dinsdag 19 juni 2007 om 19:14
quote:
Weer zo'n moeizame dag. Ik ben eigenlijk een beetje op. Heb verschrikkelijk veel verdriet. Heb de web-log aangevuld en vervolgens weer eens helemaal gelezen. En dat doet pijn, zo'n pijn. Maar stoppen met lezen gaat niet..
Maar ik denk ook niet dat het verkeerd is om af en toe je verdriet op te zoeken. Ik denk ook dat dat komt omdat het nu bijna een jaar geleden is dat we hoorden dat Ray ziek was. En dat het nu dus een jaar geleden is dat we nog een onbezorgd leven leidden. Onderweg naar onze zo welverdiende vakantie, bezig met de toekomst en heel erg gelukkig zijn samen. Die gedachten komen vaak bij me op nu. Een jaar geleden was het nog zo. Helemaal overtuigd dat het geluk me toelachtte en dat ik eindelijk, eindelijk de man van mijn dromen had gevonden. 2,5 jaar vol (onbezorgde) liefde warmte en geluk. En dat door zijn ziekte de liefde nog veel intenser en dieper werd was heel mooi. We zeiden vaak wat wij nu hebben hebben sommige mensen nog niet al zijn ze 30 jaar getrouwd. Zo intens, zo samen. En nu zo afwezig.... Het doet zo'n pijn.......
Lieve Romilda,
Allereerst gecondoleerd met je zware verlies. Zoveel herkenning hier aan deze kant. Inmiddels is het voor mij iets langer geleden dat ik m'n man verloor (nov 2005, kanker, ziekbed van 4 maanden). Ik was toen 39 en we kenden elkaar 3 1/2 jaar waarvan 2 1/2 getrouwd. Ook ik had het gevoel eindelijk de liefde van mijn leven gevonden te hebben...en ook wij zeiden dat wat wij hadden, sommige mensen hun hele leven niet mogen ervaren.
Ik heb pas geleden hier een topic geopend over de vraag of een weduwe soms loslopend wild is voor (voornamelijk) gebonden mannen, dus ook daar de herkenning met de meneer van de kozijnen...
Hopelijk gaat 't voor jou anders, maar ook instanties kunnen je zo ongelooflijk gaan irriteren. Nu na ruim 1 1/2 jaar krijg ik nog altijd post aan Paul gericht met de vraag of hij een enquete wil invullen of behoefte heeft aan een uitvaartverzekering...pffff... Ook het opzeggen van diverse zaken (zoals een mobiel abonn.) kunnen vreselijk veel voeten in de aarde hebben. Tja en soms kan je gewoon wat meer hebben dan anders.
Veel weg, dan weer veel thuis en ook tijden waarin je uit of thuis geen rust in je kont hebt. Knap van je dat je naar een lotgenotenbijeenkomst bent gegaan. Ik durfde niet....bang om emoties te tonen en helemaal bij vreemden.
Ik heb in ieder geval gemerkt dat begrip vaak uit onverwachte hoek komt, zoals ook onbegrip. Ga je teveel 'uit' dan heb je volgens sommige zeker geen verdriet. Heb je een keer geen wallen door het vele janken, dan gaat het vast ineens heel erg goed met je.... Maar gelukkig ook vaak hele bemoedigende en opbeurende reactie's.
Toen ik nog aan het begin van mijn rouwperiode stond las ik ooit op een lotgenotensite 'na een jaar begon het pas echt, toen dacht ik 'het heeft nu lang genoeg geduurd, kom nu maar weer terug'. Weet nog dat ik toen dacht 'nou ja, je snapt toch wel dat als iemand dood is dattie nie meer terug komt'. Nu weet ik wel beter...Hoewel het echte hevige verloren voelen en de ongelooflijke hysterische huilbuien voorbij zijn wordt het gemis steeds erger.
Niemand kan 'in'voelen hoe jij je voelt, want alleen jij voelt dat. Niemand kan het verdriet van je overnemen, je moet het helemaal zelf doen. Iedereen ervaart zijn eigen pijn en alleen jij kunt gehoor geven aan wat voor jou het beste voelt. Stukje bij beetje met ups en downs zul je op een gegeven merken dat er voor jou ook weer een lichtpuntje komt. Het gemis zal er niet minder om worden, maar het krijgt een plekje.
Sorry voor dit lange verhaal, maar er kwam zoveel naar boven toen ik je hele topic had doorgelezen
Rest me nog om je heel veel sterkte en kracht toe te wensen in jouw strijd.
*;
Weer zo'n moeizame dag. Ik ben eigenlijk een beetje op. Heb verschrikkelijk veel verdriet. Heb de web-log aangevuld en vervolgens weer eens helemaal gelezen. En dat doet pijn, zo'n pijn. Maar stoppen met lezen gaat niet..
Maar ik denk ook niet dat het verkeerd is om af en toe je verdriet op te zoeken. Ik denk ook dat dat komt omdat het nu bijna een jaar geleden is dat we hoorden dat Ray ziek was. En dat het nu dus een jaar geleden is dat we nog een onbezorgd leven leidden. Onderweg naar onze zo welverdiende vakantie, bezig met de toekomst en heel erg gelukkig zijn samen. Die gedachten komen vaak bij me op nu. Een jaar geleden was het nog zo. Helemaal overtuigd dat het geluk me toelachtte en dat ik eindelijk, eindelijk de man van mijn dromen had gevonden. 2,5 jaar vol (onbezorgde) liefde warmte en geluk. En dat door zijn ziekte de liefde nog veel intenser en dieper werd was heel mooi. We zeiden vaak wat wij nu hebben hebben sommige mensen nog niet al zijn ze 30 jaar getrouwd. Zo intens, zo samen. En nu zo afwezig.... Het doet zo'n pijn.......
Lieve Romilda,
Allereerst gecondoleerd met je zware verlies. Zoveel herkenning hier aan deze kant. Inmiddels is het voor mij iets langer geleden dat ik m'n man verloor (nov 2005, kanker, ziekbed van 4 maanden). Ik was toen 39 en we kenden elkaar 3 1/2 jaar waarvan 2 1/2 getrouwd. Ook ik had het gevoel eindelijk de liefde van mijn leven gevonden te hebben...en ook wij zeiden dat wat wij hadden, sommige mensen hun hele leven niet mogen ervaren.
Ik heb pas geleden hier een topic geopend over de vraag of een weduwe soms loslopend wild is voor (voornamelijk) gebonden mannen, dus ook daar de herkenning met de meneer van de kozijnen...
Hopelijk gaat 't voor jou anders, maar ook instanties kunnen je zo ongelooflijk gaan irriteren. Nu na ruim 1 1/2 jaar krijg ik nog altijd post aan Paul gericht met de vraag of hij een enquete wil invullen of behoefte heeft aan een uitvaartverzekering...pffff... Ook het opzeggen van diverse zaken (zoals een mobiel abonn.) kunnen vreselijk veel voeten in de aarde hebben. Tja en soms kan je gewoon wat meer hebben dan anders.
Veel weg, dan weer veel thuis en ook tijden waarin je uit of thuis geen rust in je kont hebt. Knap van je dat je naar een lotgenotenbijeenkomst bent gegaan. Ik durfde niet....bang om emoties te tonen en helemaal bij vreemden.
Ik heb in ieder geval gemerkt dat begrip vaak uit onverwachte hoek komt, zoals ook onbegrip. Ga je teveel 'uit' dan heb je volgens sommige zeker geen verdriet. Heb je een keer geen wallen door het vele janken, dan gaat het vast ineens heel erg goed met je.... Maar gelukkig ook vaak hele bemoedigende en opbeurende reactie's.
Toen ik nog aan het begin van mijn rouwperiode stond las ik ooit op een lotgenotensite 'na een jaar begon het pas echt, toen dacht ik 'het heeft nu lang genoeg geduurd, kom nu maar weer terug'. Weet nog dat ik toen dacht 'nou ja, je snapt toch wel dat als iemand dood is dattie nie meer terug komt'. Nu weet ik wel beter...Hoewel het echte hevige verloren voelen en de ongelooflijke hysterische huilbuien voorbij zijn wordt het gemis steeds erger.
Niemand kan 'in'voelen hoe jij je voelt, want alleen jij voelt dat. Niemand kan het verdriet van je overnemen, je moet het helemaal zelf doen. Iedereen ervaart zijn eigen pijn en alleen jij kunt gehoor geven aan wat voor jou het beste voelt. Stukje bij beetje met ups en downs zul je op een gegeven merken dat er voor jou ook weer een lichtpuntje komt. Het gemis zal er niet minder om worden, maar het krijgt een plekje.
Sorry voor dit lange verhaal, maar er kwam zoveel naar boven toen ik je hele topic had doorgelezen
Rest me nog om je heel veel sterkte en kracht toe te wensen in jouw strijd.
*;
dinsdag 19 juni 2007 om 19:34
Ontherebound......vind het fijn dat je reageerd op dit topic,de meeste meeschrijvers,kunnen zich alleen maar een voorstelling maken van het verdriet *gelukkig maar*
Had jouw topic wel gelezen,maar niet mee geschreven,had ook zoiets van.....je kunt het in de ogen van anderen dus echt niet goed doen,maar dat is ook wat je schrijft.
Lieve Rommel,hoop dat je wat aan deze reactie van ontherebound hebt
Dikke Knuffel van af deze kant meis*;
Had jouw topic wel gelezen,maar niet mee geschreven,had ook zoiets van.....je kunt het in de ogen van anderen dus echt niet goed doen,maar dat is ook wat je schrijft.
Lieve Rommel,hoop dat je wat aan deze reactie van ontherebound hebt
Dikke Knuffel van af deze kant meis*;
woensdag 20 juni 2007 om 17:55
Wat is er toch met me aan de hand... Ik heb nu zo'n last van mijn verdriet. Ik weet niet precies hoe het komt. Het werken gaat best goed, dan kan ik ook mijn gedachten goed verzetten. Maar er zijn steeds van die momenten dat de gedachte aan Ray door me heen flitst en dan voel ik me alsof ik heel erg geschrokken ben. Je weet wel van die waggelbenen en een fladderhart. En dan verdriet, veel verdriet. Dat overvalt me telkens. In de auto, tijdens boodschappen doen of gewoon als ik een beetje tv aan het kijken ben. En tja, ook wel eens op het werk natuurlijk. Maar dan vooral als ik even niet geconcentreerd bezig ben. Ik weet niet wat ik eraan moet doen en of ik er wel wat aan moet doen of het maar gewoon moet laten gebeuren. Ik weet het even niet hoor.....
woensdag 20 juni 2007 om 18:13
Oh ja, ontherebound, Thanx voor je stukje! Ik heb er veel aan, heb 't al een paar keer gelezen. Heb jou topic ook gelezen maar niet gereageerd. Kon ik nog niet. Maar eh tja, K-man was ook zo'n type. Maar hopelijk heeft ie de boodschap nu begrepen. En in mijn eigen vriendenkring heb ik nog geen vreemde reacties gehad, gelukkig. Maar zoals je hiervoor misschien kon lezen gaat het nu ff niet zo goed. En ik weet echt even niet hoe ik daarmee om moet gaan.
Liefs Rommel.
Liefs Rommel.
woensdag 20 juni 2007 om 18:36
woensdag 20 juni 2007 om 22:00
quote:Wat is er toch met me aan de hand... Ik heb nu zo'n last van mijn verdriet. Ik weet niet precies hoe het komt. Het werken gaat best goed, dan kan ik ook mijn gedachten goed verzetten. Maar er zijn steeds van die momenten dat de gedachte aan Ray door me heen flitst en dan voel ik me alsof ik heel erg geschrokken ben. Je weet wel van die waggelbenen en een fladderhart. En dan verdriet, veel verdriet. Dat overvalt me telkens. In de auto, tijdens boodschappen doen of gewoon als ik een beetje tv aan het kijken ben. En tja, ook wel eens op het werk natuurlijk. Maar dan vooral als ik even niet geconcentreerd bezig ben. Ik weet niet wat ik eraan moet doen en of ik er wel wat aan moet doen of het maar gewoon moet laten gebeuren. Ik weet het even niet hoor.....Je vraagt je af,wat is er toch met me aan de hand,omdat je nu meer verdriet lijkt te hebben dan voorheen.
Kan het niet komen omdat je je leven weer wat oppakt,weer aan het werk bent,en het voor je omgeving nu wat op de achtergrond raakt.
Het lijkt haast wel of je je schuldig voelt dat je nu door gaat.
Is het ook niet zo,dat je de eerste tijd zo veel aan het regelen bent geweest,dat dat nu wat rustiger wordt,en je dus nu tijd hebt om te rouwen,je hebt jezelf zo flink gehouden,voor alles en iedereen,dat is op meid,en als ik dan in je volgende posting lees dat Mark geweest is,en bij hem dus duidelijk ook de paniek toe kan slaan,denk ik ook,tja het is natuurlijk ook niet niets,en natuurlijk is hij nu bang zijn moeder ook nog te verliezen.
Kortom,wat ik zeggen wil,alles gaat door,en juist dan,komt de paniek te voor schijn,want niets is meer normaal na jullie verlies
Een super dikke knuffel *; *;
Kan het niet komen omdat je je leven weer wat oppakt,weer aan het werk bent,en het voor je omgeving nu wat op de achtergrond raakt.
Het lijkt haast wel of je je schuldig voelt dat je nu door gaat.
Is het ook niet zo,dat je de eerste tijd zo veel aan het regelen bent geweest,dat dat nu wat rustiger wordt,en je dus nu tijd hebt om te rouwen,je hebt jezelf zo flink gehouden,voor alles en iedereen,dat is op meid,en als ik dan in je volgende posting lees dat Mark geweest is,en bij hem dus duidelijk ook de paniek toe kan slaan,denk ik ook,tja het is natuurlijk ook niet niets,en natuurlijk is hij nu bang zijn moeder ook nog te verliezen.
Kortom,wat ik zeggen wil,alles gaat door,en juist dan,komt de paniek te voor schijn,want niets is meer normaal na jullie verlies
Een super dikke knuffel *; *;
donderdag 21 juni 2007 om 14:51
Hoi, lieve Rommel.
Meid, wat voel ik toch met je mee.
Dat het niet makkelijk zou zijn, wisten we natuurlijk allemaal.
Ik las op een site van een collega een stuk en ik denk dat daar heel erg goed beschreven wordt hoe jij je voelt.
Ik wil je dit graag laten lezen, en dan vooral het laatste, houd je daar een beetje aan vast.
Meid: een hele dikke knuffel van je nicht!
Liefs Annette
Vloedgolf
Ik vaar in mijn bootje door rustig vaarwater en geniet van de rust om me heen.
Langzaam merk ik dat het water onrustig begint te worden. Ik probeer mijn bootje te bedwingen, wil het onder controle houden. De golven worden langzaam hoger en hoger en het wordt steeds moeilijker om mijn bootje onder controle te houden. Het maakt me angstig en ik raak in paniek. Stuurloos. Ik word overmand door een vloedgolf met het gevolg dat ik uit mijn bootje geslingerd word. Ondanks de angst voel ik een enorme kracht om te vechten tegen deze vloedgolf. En iedere keer als ik er tegenop zwem, word ik door de golf terug gesmeten. Wederom doe ik een poging en wil me niet laten kennen. Ik vecht met alle kracht tegen deze komende golf. Wederom weet het me terug te smijten. Ik blijf het proberen, ondanks de hoge golven, die elkaar steeds vaker opvolgen. Ik wil gewoon niet opgeven. Ondanks mijn gevecht en kracht raak ik vermoeid. Ik voel me langzaam verzuipen en nog probeer ik mijn hoofd boven water te houden. De laatste beetjes lucht te happen. Ik ben uitgeput. Mijn vechtlust in me wil ik niet loslaten, maar ik moet toegeven aan mijn uitputting. Het is op.
Ineens worden de golven minder. Een boot vaart boorbij en vist mij totaal uitgeput uit het water. Een warme deken word om me heen geslagen en ik word naar een cabine gebracht, waar ik mag uitrusten, toe mag geven aan mijn uitputting en de hoop om de kracht in me terug te vinden.
Meid, wat voel ik toch met je mee.
Dat het niet makkelijk zou zijn, wisten we natuurlijk allemaal.
Ik las op een site van een collega een stuk en ik denk dat daar heel erg goed beschreven wordt hoe jij je voelt.
Ik wil je dit graag laten lezen, en dan vooral het laatste, houd je daar een beetje aan vast.
Meid: een hele dikke knuffel van je nicht!
Liefs Annette
Vloedgolf
Ik vaar in mijn bootje door rustig vaarwater en geniet van de rust om me heen.
Langzaam merk ik dat het water onrustig begint te worden. Ik probeer mijn bootje te bedwingen, wil het onder controle houden. De golven worden langzaam hoger en hoger en het wordt steeds moeilijker om mijn bootje onder controle te houden. Het maakt me angstig en ik raak in paniek. Stuurloos. Ik word overmand door een vloedgolf met het gevolg dat ik uit mijn bootje geslingerd word. Ondanks de angst voel ik een enorme kracht om te vechten tegen deze vloedgolf. En iedere keer als ik er tegenop zwem, word ik door de golf terug gesmeten. Wederom doe ik een poging en wil me niet laten kennen. Ik vecht met alle kracht tegen deze komende golf. Wederom weet het me terug te smijten. Ik blijf het proberen, ondanks de hoge golven, die elkaar steeds vaker opvolgen. Ik wil gewoon niet opgeven. Ondanks mijn gevecht en kracht raak ik vermoeid. Ik voel me langzaam verzuipen en nog probeer ik mijn hoofd boven water te houden. De laatste beetjes lucht te happen. Ik ben uitgeput. Mijn vechtlust in me wil ik niet loslaten, maar ik moet toegeven aan mijn uitputting. Het is op.
Ineens worden de golven minder. Een boot vaart boorbij en vist mij totaal uitgeput uit het water. Een warme deken word om me heen geslagen en ik word naar een cabine gebracht, waar ik mag uitrusten, toe mag geven aan mijn uitputting en de hoop om de kracht in me terug te vinden.
donderdag 21 juni 2007 om 17:38
Lieve Romilda,
Fladderhart en waggelbenen, oh wat herken ik dat gevoel (helaas) te goed. In 't begin had ik ook steeds een gevoel dat er iets heel ergs stond te gebeuren...terwijl het allang gebeurt was. Ook de gedachte 'Paul kom me maar halen, kep 't hier wel gezien zonder jou, mijn doel is weg, wat moet ik hier nog'. Hele beangstigende gedachte die zich gelukkig ook weer afwisselden met positievere gedachten.
Zoals dat ik zo ongelooflijk blij was dat ik deze man ooit had leren kennen en heb mogen ervaren hoe mooi en intens liefde kan zijn. Dat had ik voor geen goud willen missen. Hoeveel mensen zijn er niet die dat hun hele leven niet meemaken. Dat neemt niemand me af. En jou ook niet!
In 't begin telde ik de dagen...weken....maanden. Schreef me de blaren op m'n vingers, hele dagboeken vol. Dan weer zocht ik mijn heil op een lotgenotensite of zelfs bij een paragnost. De ene keer hielp dat, maar het volgende moment ook totaal niet.
Soms zocht ik expres plekjes op waar we vaak samen kwamen. Op andere momenten kon ik dat juist weer helemaal niet hebben. Steeds weer die herinneringen 'oh ja, toen deden we dat, of zeiden we dit'... Je kunt je niet altijd laten gaan in je verdriet en dat is zo vermoeiend. Kost zo ongelooflijk veel energie, die je eigenlijk niet meer hebt. Het hele ziekteproces heeft al zoveel van je ge-eist, eigenlijk is het gewoon op. Soms voel je alleen maar leegte, dan weer wanhoop, misschien spijt van dingen die je niet gedaan hebt, onmacht en zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Als een wervelwind gaan die gevoelens...dus helemaal niet gek dat je je uitgeput voelt.
Je goed voelen ligt (helaas) nog ver in 't verschiet. Het is nu een tijd van overleven. Proberen een manier te vinden die voor jou werkt om de batterij weer een beetje op te laden. Zoeken naar een uitlaatklep die jou in staat stelt je verdriet, stukje bij beetje, een plek te geven.
Niemand kan jou daarin raden, want wat voor de één werkt als troost is dat voor de ander weer helemaal niet.
Praat als je wilt praten, zwijg als dat je behoefte is, slaap op andere tijden als dat 's-nachts niet echt wil lukken, zoek afleiding daar waar jij denkt dat te vinden, brul vanwege de onmacht die je voelt, scheld uit pure woede omdat het allemaal zo oneerlijk is.
Alles op JOUW manier! En vraag om hulp van vrienden of wie dan ook. Ik heb geleerd dat mensen niet kunnen ruiken dat je ze nodig hebt. Heb geprobeerd het allemaal 'alleen' te doen en geen mens lastig te vallen met mijn verdriet.... ze zouden het toch niet begrijpen en gevoelens onder woorden brengen is zo moeilijk. Maar het kan zo opluchten om je pijn te delen.
Als mensen (die hetzelfde hadden meegemaakt) mij in 't verleden schreven dat het ooit echt anders zou worden, kon ik alleen maar denken 'nou echt niet'. 'Ik ben m'n allesie kwijt, hoe kan het nou ooit beter worden'? En toch...lieve Romilda...het is echt waar. Het gemis en pijn van het verlies blijft...maar de wervelwind die nu door je lichaam en geest raast wordt echt minder. Alleen... de weg is lang.
*;
Fladderhart en waggelbenen, oh wat herken ik dat gevoel (helaas) te goed. In 't begin had ik ook steeds een gevoel dat er iets heel ergs stond te gebeuren...terwijl het allang gebeurt was. Ook de gedachte 'Paul kom me maar halen, kep 't hier wel gezien zonder jou, mijn doel is weg, wat moet ik hier nog'. Hele beangstigende gedachte die zich gelukkig ook weer afwisselden met positievere gedachten.
Zoals dat ik zo ongelooflijk blij was dat ik deze man ooit had leren kennen en heb mogen ervaren hoe mooi en intens liefde kan zijn. Dat had ik voor geen goud willen missen. Hoeveel mensen zijn er niet die dat hun hele leven niet meemaken. Dat neemt niemand me af. En jou ook niet!
In 't begin telde ik de dagen...weken....maanden. Schreef me de blaren op m'n vingers, hele dagboeken vol. Dan weer zocht ik mijn heil op een lotgenotensite of zelfs bij een paragnost. De ene keer hielp dat, maar het volgende moment ook totaal niet.
Soms zocht ik expres plekjes op waar we vaak samen kwamen. Op andere momenten kon ik dat juist weer helemaal niet hebben. Steeds weer die herinneringen 'oh ja, toen deden we dat, of zeiden we dit'... Je kunt je niet altijd laten gaan in je verdriet en dat is zo vermoeiend. Kost zo ongelooflijk veel energie, die je eigenlijk niet meer hebt. Het hele ziekteproces heeft al zoveel van je ge-eist, eigenlijk is het gewoon op. Soms voel je alleen maar leegte, dan weer wanhoop, misschien spijt van dingen die je niet gedaan hebt, onmacht en zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Als een wervelwind gaan die gevoelens...dus helemaal niet gek dat je je uitgeput voelt.
Je goed voelen ligt (helaas) nog ver in 't verschiet. Het is nu een tijd van overleven. Proberen een manier te vinden die voor jou werkt om de batterij weer een beetje op te laden. Zoeken naar een uitlaatklep die jou in staat stelt je verdriet, stukje bij beetje, een plek te geven.
Niemand kan jou daarin raden, want wat voor de één werkt als troost is dat voor de ander weer helemaal niet.
Praat als je wilt praten, zwijg als dat je behoefte is, slaap op andere tijden als dat 's-nachts niet echt wil lukken, zoek afleiding daar waar jij denkt dat te vinden, brul vanwege de onmacht die je voelt, scheld uit pure woede omdat het allemaal zo oneerlijk is.
Alles op JOUW manier! En vraag om hulp van vrienden of wie dan ook. Ik heb geleerd dat mensen niet kunnen ruiken dat je ze nodig hebt. Heb geprobeerd het allemaal 'alleen' te doen en geen mens lastig te vallen met mijn verdriet.... ze zouden het toch niet begrijpen en gevoelens onder woorden brengen is zo moeilijk. Maar het kan zo opluchten om je pijn te delen.
Als mensen (die hetzelfde hadden meegemaakt) mij in 't verleden schreven dat het ooit echt anders zou worden, kon ik alleen maar denken 'nou echt niet'. 'Ik ben m'n allesie kwijt, hoe kan het nou ooit beter worden'? En toch...lieve Romilda...het is echt waar. Het gemis en pijn van het verlies blijft...maar de wervelwind die nu door je lichaam en geest raast wordt echt minder. Alleen... de weg is lang.
*;
maandag 25 juni 2007 om 11:16
Lieve Rommel!Ik heb je verhaal gelezen en wil je even een hart onder de riem steken! Ik heb geen partner verloren maar wel mijn moeder aan longkanker! Ze is oktober 2004 gestorven en ze was nog maar 50 jaar. Ik weet hoe het voelt om iemand zo dierbaar te verliezen. Mijn wereld is letterlijk ingestort en terwijl ik toen nog maar 24 jaar was. Nog lang niet klaar voor een leven zonder mijn moeder. Het dierbaarste wat ik ooit heb bezeten is weg en komt nooit meer terug! Anderhalf jaar vond ik mijn leven niet meer de moeite waard. Het gevoel van afgesneden zijn kon ik geen plaats geven. Nu is 2,5 jaar geleden en kan ik zeggen dat ik weet kan genieten van leven en weer gelukkig mag en kan zijn. De mensen zeggen het verdriet dat slijt en inderdaad maar het gemis wordt meer en meer omdat je zoveel dingen meemaakt die je niet meer kan delen en ook daar moet je mee leren omgaan en dat is verdomd zwaar maar ik weet zeker dat het jou gaat lukken! En vergeet niet voor rouwen is geen handleiding. Ik weet zeker dat Ray trots op je is en dicht bij je is. Sta er maar eens bij stil en wie weet voel je het dan! Hierbij nog een gedichtje.Wees niet bang voor tranenstop angst niet weglaat het verdriet maar komenwant gevoelens zijn oprechtEr komt een tijddat de zon ook voor jou weer gaat schijnenen dat de tranen en de angst en een deel van het verdriet langzaam gaan verdwijnenHeel veel liefs Saskia
maandag 25 juni 2007 om 21:45
quote:
In 't begin had ik ook steeds een gevoel dat er iets heel ergs stond te gebeuren...terwijl het allang gebeurt was. Ook de gedachte 'Paul kom me maar halen, kep 't hier wel gezien zonder jou, mijn doel is weg, wat moet ik hier nog'. Hele beangstigende gedachte die zich gelukkig ook weer afwisselden met positievere gedachten.
Zoals dat ik zo ongelooflijk blij was dat ik deze man ooit had leren kennen en heb mogen ervaren hoe mooi en intens liefde kan zijn. Dat had ik voor geen goud willen missen. Hoeveel mensen zijn er niet die dat hun hele leven niet meemaken. Dat neemt niemand me af. En jou ook niet!
In 't begin telde ik de dagen...weken....maanden. Schreef me de blaren op m'n vingers, hele dagboeken vol. Dan weer zocht ik mijn heil op een lotgenotensite of zelfs bij een paragnost. De ene keer hielp dat, maar het volgende moment ook totaal niet.
Soms zocht ik expres plekjes op waar we vaak samen kwamen. Op andere momenten kon ik dat juist weer helemaal niet hebben. Steeds weer die herinneringen 'oh ja, toen deden we dat, of zeiden we dit'... Je kunt je niet altijd laten gaan in je verdriet en dat is zo vermoeiend. Kost zo ongelooflijk veel energie, die je eigenlijk niet meer hebt. Het hele ziekteproces heeft al zoveel van je ge-eist, eigenlijk is het gewoon op. Soms voel je alleen maar leegte, dan weer wanhoop, misschien spijt van dingen die je niet gedaan hebt, onmacht en zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Als een wervelwind gaan die gevoelens...dus helemaal niet gek dat je je uitgeput voelt.
Kijk dat is dus precies hoe ik me voel, zo treffend geschreven ontherebound!
En dat heen en weer geslingerd worden tussen die positieve gedachten en die negatieve gedachten, gek word ik er soms van. Ik was dan ook helemaal uitgeput dit weekend.
Zaterdag kon ik mijn gedachten goed verzetten met mijn achternichtje van 1. Ik heb hele dag en avond op haar mogen passen. Maar ook daarbij een schrijnend gevoel. Heb altijd een man en kinderen gewild en tja tegen de tijd dat ik Ray tegenkwam was ik al eigenlijk te oud. We hebben het er wel over gehad maar hadden besloten dat het beter was om niet meer samen aan kinderen te beginnen. Totdat de eerste chemo zich aandiende, dan wordt de vraag gesteld of je sperma wilt invriezen. En ineens zei Ray dat ie dat wilde.Op compleet logische (lees verstandige) gronden hebben we besloten om dat niet te doen, maar af en toe heb ik daar even spijt van. Maar ja ik ben nu toch echt wel te oud. Dat wil ik niet meer. Maar dat gemis blijft toch wel af en toe knagen. Bovenop dat immense verdriet wat ik al heb. Gisteren dus een off-day. Wel heel goed kunnen praten met een goede vriendin. Over Ray en over Mark. En over de eerste vakantieweek (begint hier vanaf vrijdag) dat Mark bij mij is. En ik ben vervolgens om half 9 naar bed gegaan... Te moe..... Vandaag is Mark hier weer geweest en dat ging wel goed. Hij was alleen keihard gevallen en had een enorme bult op zijn hoofd. Ik kende de hysterische buien van Mark zoals ie die wel eens kan hebben. Maar ik kreeg hem vrij snel rustig, ben zelf ook heel rustig gebleven, dat hielp vast. Het heeft me wel een goed gevoel gegeven dat ik het rustig heb kunnen aanpakken. Maar ook nu weer erg vermoeid! Ach en morgen gaan we maar weer werken.
In 't begin had ik ook steeds een gevoel dat er iets heel ergs stond te gebeuren...terwijl het allang gebeurt was. Ook de gedachte 'Paul kom me maar halen, kep 't hier wel gezien zonder jou, mijn doel is weg, wat moet ik hier nog'. Hele beangstigende gedachte die zich gelukkig ook weer afwisselden met positievere gedachten.
Zoals dat ik zo ongelooflijk blij was dat ik deze man ooit had leren kennen en heb mogen ervaren hoe mooi en intens liefde kan zijn. Dat had ik voor geen goud willen missen. Hoeveel mensen zijn er niet die dat hun hele leven niet meemaken. Dat neemt niemand me af. En jou ook niet!
In 't begin telde ik de dagen...weken....maanden. Schreef me de blaren op m'n vingers, hele dagboeken vol. Dan weer zocht ik mijn heil op een lotgenotensite of zelfs bij een paragnost. De ene keer hielp dat, maar het volgende moment ook totaal niet.
Soms zocht ik expres plekjes op waar we vaak samen kwamen. Op andere momenten kon ik dat juist weer helemaal niet hebben. Steeds weer die herinneringen 'oh ja, toen deden we dat, of zeiden we dit'... Je kunt je niet altijd laten gaan in je verdriet en dat is zo vermoeiend. Kost zo ongelooflijk veel energie, die je eigenlijk niet meer hebt. Het hele ziekteproces heeft al zoveel van je ge-eist, eigenlijk is het gewoon op. Soms voel je alleen maar leegte, dan weer wanhoop, misschien spijt van dingen die je niet gedaan hebt, onmacht en zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Als een wervelwind gaan die gevoelens...dus helemaal niet gek dat je je uitgeput voelt.
Kijk dat is dus precies hoe ik me voel, zo treffend geschreven ontherebound!
En dat heen en weer geslingerd worden tussen die positieve gedachten en die negatieve gedachten, gek word ik er soms van. Ik was dan ook helemaal uitgeput dit weekend.
Zaterdag kon ik mijn gedachten goed verzetten met mijn achternichtje van 1. Ik heb hele dag en avond op haar mogen passen. Maar ook daarbij een schrijnend gevoel. Heb altijd een man en kinderen gewild en tja tegen de tijd dat ik Ray tegenkwam was ik al eigenlijk te oud. We hebben het er wel over gehad maar hadden besloten dat het beter was om niet meer samen aan kinderen te beginnen. Totdat de eerste chemo zich aandiende, dan wordt de vraag gesteld of je sperma wilt invriezen. En ineens zei Ray dat ie dat wilde.Op compleet logische (lees verstandige) gronden hebben we besloten om dat niet te doen, maar af en toe heb ik daar even spijt van. Maar ja ik ben nu toch echt wel te oud. Dat wil ik niet meer. Maar dat gemis blijft toch wel af en toe knagen. Bovenop dat immense verdriet wat ik al heb. Gisteren dus een off-day. Wel heel goed kunnen praten met een goede vriendin. Over Ray en over Mark. En over de eerste vakantieweek (begint hier vanaf vrijdag) dat Mark bij mij is. En ik ben vervolgens om half 9 naar bed gegaan... Te moe..... Vandaag is Mark hier weer geweest en dat ging wel goed. Hij was alleen keihard gevallen en had een enorme bult op zijn hoofd. Ik kende de hysterische buien van Mark zoals ie die wel eens kan hebben. Maar ik kreeg hem vrij snel rustig, ben zelf ook heel rustig gebleven, dat hielp vast. Het heeft me wel een goed gevoel gegeven dat ik het rustig heb kunnen aanpakken. Maar ook nu weer erg vermoeid! Ach en morgen gaan we maar weer werken.
maandag 25 juni 2007 om 23:04
hallo,
Ik ben nieuw op dit forum en mijn oog viel eigenlijk meteen op dit onderwerp.
ik heb het van een andere kant meegemaakt, ik was 16 toen mijn vader plotseling overleed.
Mijn moeder was toen 38, ik weet nog steeds niet hoe zij heet ooit gered heeft, in eens sta je er alleen voor met 2 pubers (mijn broertje was 14).
Het eerste jaar maak je eigenlijk niet mee en wordt er voor je geleefd, vooral toen de schoonfamilie mijn moeder dwars ging ziten.
Het is nu april 10 jaar geleden, maar eigenlijk is het leven van mijn moeder pas sinds 2a'3 jaar weer een beetje in rustiger vaarwater terecht gekomen.
Ze is na 5 jaar met iemand gaan praten over het overlijden van mijn vader en alle ellende die ze eromheen heeft moeten meemaken.
Ik heb zoveel respect voor mijn moeder dat ze evengoed is doorgegaan ondanks dat ze er ineens alleen voor stond.
Inmiddels woon ik samen en ga ik volgend jaar trouwen, ik moet er niet aan denken dat ik er ineens alleen voor sta.
Ik wil hier eigenlijk mee zeggen dat het verdriet niet ineens over is, en (dit had ik zelf heel erg) dat het ook niet erg is als je er over eg maar 2 jaar nog over huilt.
Zolang iemand nog in je hart leeft zal deze altijd bij je zijn, dit klinkt heel wazig en ik ben zelf absoluut niet gelovig ofzo maar ik heb heel wat brieven geschreven en gesprekken met mijn vader gevoerd.
Na een tijdje weet je he je je verdriet een plaats kan geven en dan wordt je zelf ook rustiger, en zoals ik al zei het maakt geen fuck (sorry) uit of je er over 6 jaar nog om rouwt, jij bent degene die het moet verwerken en dat moet je op je eigen tempo doen.
Misschien denken mensen nu waar hebje het over, maar ik weet niet hoe ik het anders moet zeggen, het is gewoon klote (weer sorry maar er is in dit geval geen ander woord voor).
gelukkig kun je hier je verhaal kwijt
groetjes Monique
Ik ben nieuw op dit forum en mijn oog viel eigenlijk meteen op dit onderwerp.
ik heb het van een andere kant meegemaakt, ik was 16 toen mijn vader plotseling overleed.
Mijn moeder was toen 38, ik weet nog steeds niet hoe zij heet ooit gered heeft, in eens sta je er alleen voor met 2 pubers (mijn broertje was 14).
Het eerste jaar maak je eigenlijk niet mee en wordt er voor je geleefd, vooral toen de schoonfamilie mijn moeder dwars ging ziten.
Het is nu april 10 jaar geleden, maar eigenlijk is het leven van mijn moeder pas sinds 2a'3 jaar weer een beetje in rustiger vaarwater terecht gekomen.
Ze is na 5 jaar met iemand gaan praten over het overlijden van mijn vader en alle ellende die ze eromheen heeft moeten meemaken.
Ik heb zoveel respect voor mijn moeder dat ze evengoed is doorgegaan ondanks dat ze er ineens alleen voor stond.
Inmiddels woon ik samen en ga ik volgend jaar trouwen, ik moet er niet aan denken dat ik er ineens alleen voor sta.
Ik wil hier eigenlijk mee zeggen dat het verdriet niet ineens over is, en (dit had ik zelf heel erg) dat het ook niet erg is als je er over eg maar 2 jaar nog over huilt.
Zolang iemand nog in je hart leeft zal deze altijd bij je zijn, dit klinkt heel wazig en ik ben zelf absoluut niet gelovig ofzo maar ik heb heel wat brieven geschreven en gesprekken met mijn vader gevoerd.
Na een tijdje weet je he je je verdriet een plaats kan geven en dan wordt je zelf ook rustiger, en zoals ik al zei het maakt geen fuck (sorry) uit of je er over 6 jaar nog om rouwt, jij bent degene die het moet verwerken en dat moet je op je eigen tempo doen.
Misschien denken mensen nu waar hebje het over, maar ik weet niet hoe ik het anders moet zeggen, het is gewoon klote (weer sorry maar er is in dit geval geen ander woord voor).
gelukkig kun je hier je verhaal kwijt
groetjes Monique
dinsdag 26 juni 2007 om 21:47
Hey allemaal,
Ik heb het gevoel dat ik het zo niet trek. Misschien door het vooruitzicht een hele week verantwoordelijk te zijn voor Mark, misschien omdat 3 dagen fulltime werken teveel is en de werkdruk bij ons enorm hoog is zodat ik het gevoel heb nu niet meer terug te kunnen (sterker nog ze verwachten van mij dat ik over 3 weken fulltime aan de slag ben en dat ik over 5 weken ook weer piket mee draai (7 dagen lang 24 uur per dag bereikbaar voor meldingen)), misschien omdat alles nu ongeveer een jaar geleden begonnen is. Ik weet het niet. Ik weet wel dat ik zo moe ben. En ik dacht een goede oplossing te hebben voor volgende week, mijn neefje meenemen en met Mark en hem naar een vakantiepark, lastminute. Maar helaas dat vond mijn zwager niet goed. En alleen met Mark op zo'n park zie ik ook niet zitten. Ik denk ook dat dat voor Mark en mij teveel herrinneringen aan vorig jaar oproept. En de zooi rondom het huis, nou daar kom ik niet aan toe. Ik kan het gewoon even niet meer.
En ik vergeet echt van die standaard gewoontedingen in mijn werk, de basisdingen, echt heel erg. Ik baal er zo van. Ik ben alleen maar moe als ik thuis ben. Eigenlijk te moe om te bellen of om op dit forum te komen. Maar soms doe ik dat toch maar wel. Even van me af praten....
Ik heb het gevoel dat ik het zo niet trek. Misschien door het vooruitzicht een hele week verantwoordelijk te zijn voor Mark, misschien omdat 3 dagen fulltime werken teveel is en de werkdruk bij ons enorm hoog is zodat ik het gevoel heb nu niet meer terug te kunnen (sterker nog ze verwachten van mij dat ik over 3 weken fulltime aan de slag ben en dat ik over 5 weken ook weer piket mee draai (7 dagen lang 24 uur per dag bereikbaar voor meldingen)), misschien omdat alles nu ongeveer een jaar geleden begonnen is. Ik weet het niet. Ik weet wel dat ik zo moe ben. En ik dacht een goede oplossing te hebben voor volgende week, mijn neefje meenemen en met Mark en hem naar een vakantiepark, lastminute. Maar helaas dat vond mijn zwager niet goed. En alleen met Mark op zo'n park zie ik ook niet zitten. Ik denk ook dat dat voor Mark en mij teveel herrinneringen aan vorig jaar oproept. En de zooi rondom het huis, nou daar kom ik niet aan toe. Ik kan het gewoon even niet meer.
En ik vergeet echt van die standaard gewoontedingen in mijn werk, de basisdingen, echt heel erg. Ik baal er zo van. Ik ben alleen maar moe als ik thuis ben. Eigenlijk te moe om te bellen of om op dit forum te komen. Maar soms doe ik dat toch maar wel. Even van me af praten....
dinsdag 26 juni 2007 om 22:11
Eén ding tegelijk, Romilda. Fulltime werken zit er pas in als je daar ook echt toe in staat bent, en als zelfs routinewerk je niet vanzelf af gaat is het nog niet zo ver. Moet in overleg met je bedrijfsarts of het aantal uren minder blijven, of moeten je werkzaamheden minder intensief worden. Ik hoop dat je nog een gesprek hebt met je bedrijfsarts, of arbodienst, of wie doet dat, waarin je je gevoel weer kunt geven. Loop jezelf niet voorbij, kom voor jezelf op. Die mensen hoeven niet door die pijn heen te gaan waar jij doorheen moet.
Heb je al plannen gemaakt om de week met Mark leuk te maken? Dagje naar pretpark, dagje naar -binnen-zwembad, dagje naar een speelparadijs, of zo? Misschien kan neefje dan wel een keer mee? Als je zo wat dingen doet hoef je ook echt niet de hele tijd intensief met hem bezig te zijn, kun je ook even wegdromen terwijl hij achter de tv of gameboy zit.
*;
Heb je al plannen gemaakt om de week met Mark leuk te maken? Dagje naar pretpark, dagje naar -binnen-zwembad, dagje naar een speelparadijs, of zo? Misschien kan neefje dan wel een keer mee? Als je zo wat dingen doet hoef je ook echt niet de hele tijd intensief met hem bezig te zijn, kun je ook even wegdromen terwijl hij achter de tv of gameboy zit.
*;
dinsdag 26 juni 2007 om 22:53
quote:
Hey allemaal,
Ik heb het gevoel dat ik het zo niet trek. Misschien door het vooruitzicht een hele week verantwoordelijk te zijn voor Mark, misschien omdat 3 dagen fulltime werken teveel is en de werkdruk bij ons enorm hoog is zodat ik het gevoel heb nu niet meer terug te kunnen (sterker nog ze verwachten van mij dat ik over 3 weken fulltime aan de slag ben en dat ik over 5 weken ook weer piket mee draai (7 dagen lang 24 uur per dag bereikbaar voor meldingen)), misschien omdat alles nu ongeveer een jaar geleden begonnen is. Ik weet het niet. Ik weet wel dat ik zo moe ben. En ik dacht een goede oplossing te hebben voor volgende week, mijn neefje meenemen en met Mark en hem naar een vakantiepark, lastminute. Maar helaas dat vond mijn zwager niet goed. En alleen met Mark op zo'n park zie ik ook niet zitten. Ik denk ook dat dat voor Mark en mij teveel herrinneringen aan vorig jaar oproept. En de zooi rondom het huis, nou daar kom ik niet aan toe. Ik kan het gewoon even niet meer.
En ik vergeet echt van die standaard gewoontedingen in mijn werk, de basisdingen, echt heel erg. Ik baal er zo van. Ik ben alleen maar moe als ik thuis ben. Eigenlijk te moe om te bellen of om op dit forum te komen. Maar soms doe ik dat toch maar wel. Even van me af praten.... Lieve Romilda,
Misschien vraag je teveel van jezelf...je hebt nu gewoon heel veel tijd en energie nodig om uberhaupt een beetje op de been te blijven. Het is een tijd van overleven. Rouwen op zich is al een fulltime baan. En dat je foutjes maakt is zo logisch, je gedachten zijn bij Ray en hoe 't nu allemaal verder moet. En daar horen ze ook!
Ik had het geluk erg veel medewerking van mijn werkgever te krijgen en mocht langzaam opbouwen, onder toezicht van de bedrijfsarts/maatschappelijkwerker. Is dat voor jou een optie?
Misschien kun je voorlopig gaan werken op therapeutische basis. Dan heb je de mogelijkheid om de uurtjes zelf in te vullen. Werk je wat langer als je je iets beter voelt en kun je naar huis zodra je energie op is.
Als je jezelf volledig over de kop werkt hebben ze toch ook niets aan je, en ben je misschien veel langer uit de roulatie.
Het is jammer dat je neefje niet mee mag naar het vakantiepark...maar misschien waren 2 kinderen nu ook wel te veel van het goede geweest. Heb je iemand in je omgeving die af en toe de 'zorg' voor Mark even een paar uurtjes van je over kan nemen. Misschien kun je die bellen op momenten dat je echt gewoon even tijd voor jezelf nodig hebt. En die heb je!!
En als je voor jezelf gewoon nu al zeker weet dat je het echt niet gaat trekken om Mark een week om je heen te hebben, dan zou ik echt proberen dat aan te geven.
Totaal geen fut hebben zal zich afwisselen met momenten dat je ineens toch weer energie blijkt te hebben. Kan de 'troep' om je huis zolang blijven liggen, of is dat heel frustrerend? Vraag om hulp...dat is misschien makkelijker gezegd dan gedaan, maar mensen bieden vaak hulp aan in 'onze' situatie. En vaak doe je hen er nog een plezier mee ook door om hulp te vragen, omdat ze het gevoel hebben toch 'iets' voor je te kunnen betekenen in deze kl*te situatie. Met praktische dingen helpen is vaak het enige wat de omstanders kunnen doen. En als het jou helpt om een beetje druk van de ketel te halen....
De emoties die door je lichaam razen zijn een ware slijtage slag en alleen jij kunt aangeven of je iets trekt of niet. De mensen om je heen leven met je mee en zullen je proberen te steunen, maar als ze het zelf niet hebben meegemaakt, hebben ze geen idee wat voor impact het op je lichaam en geest heeft. Voordat het mijzelf overkwam had ik ook geen idee....
*;*;*;
Hey allemaal,
Ik heb het gevoel dat ik het zo niet trek. Misschien door het vooruitzicht een hele week verantwoordelijk te zijn voor Mark, misschien omdat 3 dagen fulltime werken teveel is en de werkdruk bij ons enorm hoog is zodat ik het gevoel heb nu niet meer terug te kunnen (sterker nog ze verwachten van mij dat ik over 3 weken fulltime aan de slag ben en dat ik over 5 weken ook weer piket mee draai (7 dagen lang 24 uur per dag bereikbaar voor meldingen)), misschien omdat alles nu ongeveer een jaar geleden begonnen is. Ik weet het niet. Ik weet wel dat ik zo moe ben. En ik dacht een goede oplossing te hebben voor volgende week, mijn neefje meenemen en met Mark en hem naar een vakantiepark, lastminute. Maar helaas dat vond mijn zwager niet goed. En alleen met Mark op zo'n park zie ik ook niet zitten. Ik denk ook dat dat voor Mark en mij teveel herrinneringen aan vorig jaar oproept. En de zooi rondom het huis, nou daar kom ik niet aan toe. Ik kan het gewoon even niet meer.
En ik vergeet echt van die standaard gewoontedingen in mijn werk, de basisdingen, echt heel erg. Ik baal er zo van. Ik ben alleen maar moe als ik thuis ben. Eigenlijk te moe om te bellen of om op dit forum te komen. Maar soms doe ik dat toch maar wel. Even van me af praten.... Lieve Romilda,
Misschien vraag je teveel van jezelf...je hebt nu gewoon heel veel tijd en energie nodig om uberhaupt een beetje op de been te blijven. Het is een tijd van overleven. Rouwen op zich is al een fulltime baan. En dat je foutjes maakt is zo logisch, je gedachten zijn bij Ray en hoe 't nu allemaal verder moet. En daar horen ze ook!
Ik had het geluk erg veel medewerking van mijn werkgever te krijgen en mocht langzaam opbouwen, onder toezicht van de bedrijfsarts/maatschappelijkwerker. Is dat voor jou een optie?
Misschien kun je voorlopig gaan werken op therapeutische basis. Dan heb je de mogelijkheid om de uurtjes zelf in te vullen. Werk je wat langer als je je iets beter voelt en kun je naar huis zodra je energie op is.
Als je jezelf volledig over de kop werkt hebben ze toch ook niets aan je, en ben je misschien veel langer uit de roulatie.
Het is jammer dat je neefje niet mee mag naar het vakantiepark...maar misschien waren 2 kinderen nu ook wel te veel van het goede geweest. Heb je iemand in je omgeving die af en toe de 'zorg' voor Mark even een paar uurtjes van je over kan nemen. Misschien kun je die bellen op momenten dat je echt gewoon even tijd voor jezelf nodig hebt. En die heb je!!
En als je voor jezelf gewoon nu al zeker weet dat je het echt niet gaat trekken om Mark een week om je heen te hebben, dan zou ik echt proberen dat aan te geven.
Totaal geen fut hebben zal zich afwisselen met momenten dat je ineens toch weer energie blijkt te hebben. Kan de 'troep' om je huis zolang blijven liggen, of is dat heel frustrerend? Vraag om hulp...dat is misschien makkelijker gezegd dan gedaan, maar mensen bieden vaak hulp aan in 'onze' situatie. En vaak doe je hen er nog een plezier mee ook door om hulp te vragen, omdat ze het gevoel hebben toch 'iets' voor je te kunnen betekenen in deze kl*te situatie. Met praktische dingen helpen is vaak het enige wat de omstanders kunnen doen. En als het jou helpt om een beetje druk van de ketel te halen....
De emoties die door je lichaam razen zijn een ware slijtage slag en alleen jij kunt aangeven of je iets trekt of niet. De mensen om je heen leven met je mee en zullen je proberen te steunen, maar als ze het zelf niet hebben meegemaakt, hebben ze geen idee wat voor impact het op je lichaam en geest heeft. Voordat het mijzelf overkwam had ik ook geen idee....
*;*;*;
