Relaties
alle pijlers
Eigen achternaam na trouwen
maandag 8 maart 2010 om 18:31
Ik ben anno 2010 erg verbaasd dat zoveel mensen er klakkeloos vanuit gaan, dat ik na mijn huwelijk de naam van mijn man aanneem. Of anders gezegd, dat zoveel mensen verbaasd zijn, dat ik niet de naam van mijn man aanneem.
Officieel kun je je naam niet eens veranderen, voor de burgerlijke stand houd je altijd je meisjesnaam.
Eigenlijk vind ik het erg vervelend om post te krijgen met mevr Achternaam Man - Meisjesnaam. Of nog erger; hier in Engeland krijg je regelmatig post met Mr en Mrs Voornaam Achternaam Man. Daar ben ik helemaal uit beeld verdwenen!
Hoe kan ik het in mijn omgeving duidelijk maken dat ik alleen mijn eigen naam wil gebruiken?
Officieel kun je je naam niet eens veranderen, voor de burgerlijke stand houd je altijd je meisjesnaam.
Eigenlijk vind ik het erg vervelend om post te krijgen met mevr Achternaam Man - Meisjesnaam. Of nog erger; hier in Engeland krijg je regelmatig post met Mr en Mrs Voornaam Achternaam Man. Daar ben ik helemaal uit beeld verdwenen!
Hoe kan ik het in mijn omgeving duidelijk maken dat ik alleen mijn eigen naam wil gebruiken?
woensdag 24 maart 2010 om 22:29
quote:Capibara schreef op 24 maart 2010 @ 21:40:
[...]
Dat was vroeger misschien zo, tegenwoordig mag je ook ongetrouwde vrouwen met 'mevrouw' aanspreken hoor!
Ik was voor mijn 18e op mijn rekeningafschriften mej. Imma, daarna werd ik vanzelf mevr. Imma. Volgens mij zijn mannen inderdaad wel altijd meneer X, en nooit jongeheer X. Mij maakt het niet zoveel uit, van Engelse kennissen krijg ik altijd post voor Miss Imma, daar is dat nog wel belangrijk. Ook oudere ongetrouwde dames corrigeren je nog wel eens; ik ben geen mevrouw, ik ben een juffrouw!
Ik doe zelf wel eens horeca-werk, oudere mensen spreken mij dan altijd aan met juffrouw. Dat is denk ik de enige plek waar het gebruik van juffrouw nog normaal is.
[...]
Dat was vroeger misschien zo, tegenwoordig mag je ook ongetrouwde vrouwen met 'mevrouw' aanspreken hoor!
Ik was voor mijn 18e op mijn rekeningafschriften mej. Imma, daarna werd ik vanzelf mevr. Imma. Volgens mij zijn mannen inderdaad wel altijd meneer X, en nooit jongeheer X. Mij maakt het niet zoveel uit, van Engelse kennissen krijg ik altijd post voor Miss Imma, daar is dat nog wel belangrijk. Ook oudere ongetrouwde dames corrigeren je nog wel eens; ik ben geen mevrouw, ik ben een juffrouw!
Ik doe zelf wel eens horeca-werk, oudere mensen spreken mij dan altijd aan met juffrouw. Dat is denk ik de enige plek waar het gebruik van juffrouw nog normaal is.
woensdag 24 maart 2010 om 22:32
Naar aanleiding van deze discussie vroeg ik laatst aan mijn man hoe hij het vond dat ik sinds ons trouwen altijd zijn achternaam gebruik. Hij vond het vleiend en leuk.
En toch is hij heel erg geemancipeerd, qua rolverdeling in onze relatie bijvoorbeeld, maar ook in zijn werk.
Ikzelf veel minder eigenlijk. Las laatst een artikel over emancipatie waarin stond dat NL vrij bijzonder was daarin omdat in NL vooral de mannen een emancipatieslag hebben gemaakt en in veel andere landen juist de vrouwen. Klopt in mijn geval best wel.
In een van mijn vorige banen heb ik veel contact gehad met mensen uit andere landen, en vaker wel dan niet was het verschil tussen mrs of ms belangrijk daarin.
Tja, wat is er mis mee om je mans naam aan te nemen? Ik vind het een leuke naam en heb echt wel geleerd om mijn eigenwaarde uit mijzelf te halen hoor.
Eigenlijk he, vind ik dat als je beweert dat je eigenwaarde aan je naam hangt, dat je nog niet groot genoeg bent om te trouwen. Ik vind juist dat je niet vasthouden aan dat soort principes bijdraagt aan een houding die weer bijdraagt aan huwelijksgeluk.
Je kunt natuurlijk ook gelukkig worden met je eigen naam. Ik bedoel er alleen maar mee te zeggen dat ik "je eigen naam houden of niet, en daar een issue van maken" (dat issue ervan maken dus) een slechte indicatie vind voor probleemoplossend vermogen. En believe me, dat heb je wel nodig in een huwelijk, of in welke andere langdurige relatie dan ook. Niet dat je dan geen probleemoplossend vermogen hebt...(ach fuck it, disclaimers ook).
En toch is hij heel erg geemancipeerd, qua rolverdeling in onze relatie bijvoorbeeld, maar ook in zijn werk.
Ikzelf veel minder eigenlijk. Las laatst een artikel over emancipatie waarin stond dat NL vrij bijzonder was daarin omdat in NL vooral de mannen een emancipatieslag hebben gemaakt en in veel andere landen juist de vrouwen. Klopt in mijn geval best wel.
In een van mijn vorige banen heb ik veel contact gehad met mensen uit andere landen, en vaker wel dan niet was het verschil tussen mrs of ms belangrijk daarin.
Tja, wat is er mis mee om je mans naam aan te nemen? Ik vind het een leuke naam en heb echt wel geleerd om mijn eigenwaarde uit mijzelf te halen hoor.
Eigenlijk he, vind ik dat als je beweert dat je eigenwaarde aan je naam hangt, dat je nog niet groot genoeg bent om te trouwen. Ik vind juist dat je niet vasthouden aan dat soort principes bijdraagt aan een houding die weer bijdraagt aan huwelijksgeluk.
Je kunt natuurlijk ook gelukkig worden met je eigen naam. Ik bedoel er alleen maar mee te zeggen dat ik "je eigen naam houden of niet, en daar een issue van maken" (dat issue ervan maken dus) een slechte indicatie vind voor probleemoplossend vermogen. En believe me, dat heb je wel nodig in een huwelijk, of in welke andere langdurige relatie dan ook. Niet dat je dan geen probleemoplossend vermogen hebt...(ach fuck it, disclaimers ook).
woensdag 24 maart 2010 om 23:14
Ik heb mijn eigen naam gehouden omdat je naam toch niet officieel verandert. Leek me zo lastig om bij douanes, reizen en andere zaken uitleg te moeten geven als je op je mans naam reist. Je moet dus op je eigen naam reizen. Behalve voor hoe je aangeschreven wordt door de gemeente verandert je naam niet. Dus overal toch nog je eigen naam.
En ik heette al 32 jaar zo, dus dat ben ik gewoon.
Bovendien wilde mijn man niet dat ik zijn naam zou " aannemen" want dat vindt hij erg afhankelijk en ouderwets staan...tja ach...
Mijn kind heet wel zoals vader. Omdat ik dat wilde. Vind het een mooie naam dus waarom niet voor iemand die nog geen achternaam heeft.
En ik heette al 32 jaar zo, dus dat ben ik gewoon.
Bovendien wilde mijn man niet dat ik zijn naam zou " aannemen" want dat vindt hij erg afhankelijk en ouderwets staan...tja ach...
Mijn kind heet wel zoals vader. Omdat ik dat wilde. Vind het een mooie naam dus waarom niet voor iemand die nog geen achternaam heeft.
woensdag 24 maart 2010 om 23:26
Met reizen gaat dat prima hoor. In mijn paspoort staat ev "man". Dat vind ik dan weer wel achterlijk, dat dat in zijn paspoort niet kan.
Daardoor kan ik gewoon op beider namen boeken, ook in landen die een ander schrift hebben bv is dat geen probleem. Niet meer dan wanneer een klant of mijn eigen werkgever een verkeerde naam heeft doorgegeven bijvoorbeeld (met mijn meisjesnaam gebeurt dat al snel, lees: altijd). Als dat gebeurt, of als ik op mijn andere naam boek, dan duurt de check 1 minuut langer, meer niet. Maar ik heb een frequentflyernummer, als ik dat als unieke code gebruik dan is er al helemaal niets aan de hand.
Daardoor kan ik gewoon op beider namen boeken, ook in landen die een ander schrift hebben bv is dat geen probleem. Niet meer dan wanneer een klant of mijn eigen werkgever een verkeerde naam heeft doorgegeven bijvoorbeeld (met mijn meisjesnaam gebeurt dat al snel, lees: altijd). Als dat gebeurt, of als ik op mijn andere naam boek, dan duurt de check 1 minuut langer, meer niet. Maar ik heb een frequentflyernummer, als ik dat als unieke code gebruik dan is er al helemaal niets aan de hand.
donderdag 25 maart 2010 om 09:01
quote:BWitched schreef op 24 maart 2010 @ 21:53:
[...]
Je noemt een ongetrouwde man toch ook geen mejeneer, of jemeneer, of jongeheer? Waarom moet je daar bij vrouwen wel een onderscheid in maken dan?
Helemaal mee eens.
Senorita en fraulein betekenen letterlijk (me)vrouwtje en wat mij betreft impliceert (me)juffrouw het.
Ben niet getrouwd, maar loop tegen de 40 en ben al redelijke wat jaren moeder dus logisch dat ik liever wordt aangesproken als mevrouw dan mevrouwtje.
Aan mensen kun je de burgelijke staat niet van het gezicht aflezen, mannen worden door mij aangesproken met meneer en vrouwen met mevrouw.
[...]
Je noemt een ongetrouwde man toch ook geen mejeneer, of jemeneer, of jongeheer? Waarom moet je daar bij vrouwen wel een onderscheid in maken dan?
Helemaal mee eens.
Senorita en fraulein betekenen letterlijk (me)vrouwtje en wat mij betreft impliceert (me)juffrouw het.
Ben niet getrouwd, maar loop tegen de 40 en ben al redelijke wat jaren moeder dus logisch dat ik liever wordt aangesproken als mevrouw dan mevrouwtje.
Aan mensen kun je de burgelijke staat niet van het gezicht aflezen, mannen worden door mij aangesproken met meneer en vrouwen met mevrouw.
donderdag 25 maart 2010 om 09:17
quote:wanda_p schreef op 24 maart 2010 @ 17:12:
Hoe kan ik het in mijn omgeving duidelijk maken dat ik alleen mijn eigen naam wil gebruiken?
Gewoon blijven gebruiken en niet in discussie gaan met mensen.
Inderdaad. Als mensen het niet begrijpen, jammer dan. Verder is het vrij onbeleefd om iemand niet te noemen zoals zij dat aangeeft. Eigen naam of naam van haar man.
Mijn moeder en haar zussen gebruiken hun familienaam, een zus heeft met haar partner besloten hun kinderen haar achternaam te geven. Haar dochter heeft hetzelfde gedaan.
Ik ken buiten mijn familie ook stellen die kinderen de familienaam van de vrouw aan hun kinderen hebben gegeven.
Hoe kan ik het in mijn omgeving duidelijk maken dat ik alleen mijn eigen naam wil gebruiken?
Gewoon blijven gebruiken en niet in discussie gaan met mensen.
Inderdaad. Als mensen het niet begrijpen, jammer dan. Verder is het vrij onbeleefd om iemand niet te noemen zoals zij dat aangeeft. Eigen naam of naam van haar man.
Mijn moeder en haar zussen gebruiken hun familienaam, een zus heeft met haar partner besloten hun kinderen haar achternaam te geven. Haar dochter heeft hetzelfde gedaan.
Ik ken buiten mijn familie ook stellen die kinderen de familienaam van de vrouw aan hun kinderen hebben gegeven.
donderdag 25 maart 2010 om 09:40
quote:marie_liselotte1981 schreef op 24 maart 2010 @ 20:49:
Wij zijn van plan om elkaars namen aan te nemen, gewoon omdat we dat leuk vinden en omdat het kan! Dus dan heten we allebei XY, net als onze toekomstige kinderen Ik ben blij dat mijn vriend zo 'geëmancipeerd' is dat hij ook mijn naam aan wil nemen!!Als jullie elkaars namen aannemen, dan heet de één XY en de ander YX
En jullie kinderen kunnen toch maar één achternaam krijgen.
Wij zijn van plan om elkaars namen aan te nemen, gewoon omdat we dat leuk vinden en omdat het kan! Dus dan heten we allebei XY, net als onze toekomstige kinderen Ik ben blij dat mijn vriend zo 'geëmancipeerd' is dat hij ook mijn naam aan wil nemen!!Als jullie elkaars namen aannemen, dan heet de één XY en de ander YX
En jullie kinderen kunnen toch maar één achternaam krijgen.
Ga in therapie!
donderdag 25 maart 2010 om 09:48
quote:mrscaricos schreef op 24 maart 2010 @ 21:33:
[...]
Je hebt (me)juffrouw en mevrouw.
Miss en Misses
fraulein en frau
Mademoiselle en madame
Daar zit het in denk ik.
Ben je niet getrouwd ben je toch juffrouw.Dit komt uit de tijd dat vrouwen geacht werden hun beschikbaarheid voor het huwelijk kenbaar te maken. Inmiddels is dat achterhaald. Juffrouw wordt nu in het Nederlands als zeer ouderwets gezien en in het Engels is het onderscheid tussen Ms en Mrs vervangen door het neutrale Ms (uitgesproken "Mizz").
[...]
Je hebt (me)juffrouw en mevrouw.
Miss en Misses
fraulein en frau
Mademoiselle en madame
Daar zit het in denk ik.
Ben je niet getrouwd ben je toch juffrouw.Dit komt uit de tijd dat vrouwen geacht werden hun beschikbaarheid voor het huwelijk kenbaar te maken. Inmiddels is dat achterhaald. Juffrouw wordt nu in het Nederlands als zeer ouderwets gezien en in het Engels is het onderscheid tussen Ms en Mrs vervangen door het neutrale Ms (uitgesproken "Mizz").
Ga in therapie!
donderdag 25 maart 2010 om 10:08
quote:Vl43inder schreef op 24 maart 2010 @ 22:32:
Eigenlijk he, vind ik dat als je beweert dat je eigenwaarde aan je naam hangt, dat je nog niet groot genoeg bent om te trouwen. Ik vind juist dat je niet vasthouden aan dat soort principes bijdraagt aan een houding die weer bijdraagt aan huwelijksgeluk.
Je kunt natuurlijk ook gelukkig worden met je eigen naam. Ik bedoel er alleen maar mee te zeggen dat ik "je eigen naam houden of niet, en daar een issue van maken" (dat issue ervan maken dus) een slechte indicatie vind voor probleemoplossend vermogen. En believe me, dat heb je wel nodig in een huwelijk, of in welke andere langdurige relatie dan ook. Niet dat je dan geen probleemoplossend vermogen hebt...(ach fuck it, disclaimers ook).
Nou, dan is dat vast de reden dat ik gescheiden ben Ik had gewoon mijn mans naam aan moeten nemen. Dat wilde ik trouwens wel (zijn naam achter mijn naam), maar alleen als hij dat ook deed - gelijk oversteken En dat wilde hij niet.
Waarschijnlijk heb je wel gelijk dat je, als je daar samen niet uitkomt, je niet toe bent aan een serieuze relatie met elkaar. Je hebt als je gaat trouwen (allebei) vier keuzes: je eigen naam houden, de naam van je man achter je eigen naam, de naam van je man vóór je eigen naam of de naam van je man (zonder je eigen naam). Het gaat hierbij alleen om de dagelijkse aanspreekvorm, niet om je officiële naam want die verandert niet.
Of het nu uit principe is of niet, je hebt allemaal een reden om een voorkeur voor één van die opties te hebben. En misschien heb je, zoals ik, ook wel een voorkeur voor de optie van je aanstaande eega: ik vond het een mooi idee om allebei elkaars naam achter onze eigen naam te gebruiken. Het gaat er niet zozeer om wélk van die keuzes je kiest, maar hoe je ermee omgaat als je hierover van mening verschilt. Dan komt inderdaad het probleemoplossend vermogen naar boven: kom je tot een compromis, respecteer je elkaars keuze of komt er een dwingende, eisende houding bij kijken.
Dat laatste zou voor mij wél een dealbreaker zijn, welke kant het ook op gaat. Als de man van Isabon haar bv. verbóden zou hebben om zijn naam aan te nemen, dan zou ik daar persoonlijk behoorlijk van zijn gaan steigeren (hij bedoelde het vast goed trouwens, het is maar om aan te geven dat het ook andersom kan ). Het gaat dan niet om welke naam je gebruikt, maar om hoe respectvol je met elkaar omgaat.
Eigenlijk he, vind ik dat als je beweert dat je eigenwaarde aan je naam hangt, dat je nog niet groot genoeg bent om te trouwen. Ik vind juist dat je niet vasthouden aan dat soort principes bijdraagt aan een houding die weer bijdraagt aan huwelijksgeluk.
Je kunt natuurlijk ook gelukkig worden met je eigen naam. Ik bedoel er alleen maar mee te zeggen dat ik "je eigen naam houden of niet, en daar een issue van maken" (dat issue ervan maken dus) een slechte indicatie vind voor probleemoplossend vermogen. En believe me, dat heb je wel nodig in een huwelijk, of in welke andere langdurige relatie dan ook. Niet dat je dan geen probleemoplossend vermogen hebt...(ach fuck it, disclaimers ook).
Nou, dan is dat vast de reden dat ik gescheiden ben Ik had gewoon mijn mans naam aan moeten nemen. Dat wilde ik trouwens wel (zijn naam achter mijn naam), maar alleen als hij dat ook deed - gelijk oversteken En dat wilde hij niet.
Waarschijnlijk heb je wel gelijk dat je, als je daar samen niet uitkomt, je niet toe bent aan een serieuze relatie met elkaar. Je hebt als je gaat trouwen (allebei) vier keuzes: je eigen naam houden, de naam van je man achter je eigen naam, de naam van je man vóór je eigen naam of de naam van je man (zonder je eigen naam). Het gaat hierbij alleen om de dagelijkse aanspreekvorm, niet om je officiële naam want die verandert niet.
Of het nu uit principe is of niet, je hebt allemaal een reden om een voorkeur voor één van die opties te hebben. En misschien heb je, zoals ik, ook wel een voorkeur voor de optie van je aanstaande eega: ik vond het een mooi idee om allebei elkaars naam achter onze eigen naam te gebruiken. Het gaat er niet zozeer om wélk van die keuzes je kiest, maar hoe je ermee omgaat als je hierover van mening verschilt. Dan komt inderdaad het probleemoplossend vermogen naar boven: kom je tot een compromis, respecteer je elkaars keuze of komt er een dwingende, eisende houding bij kijken.
Dat laatste zou voor mij wél een dealbreaker zijn, welke kant het ook op gaat. Als de man van Isabon haar bv. verbóden zou hebben om zijn naam aan te nemen, dan zou ik daar persoonlijk behoorlijk van zijn gaan steigeren (hij bedoelde het vast goed trouwens, het is maar om aan te geven dat het ook andersom kan ). Het gaat dan niet om welke naam je gebruikt, maar om hoe respectvol je met elkaar omgaat.
anoniem_13400 wijzigde dit bericht op 25-03-2010 10:14
Reden: deel quote weggehaald
Reden: deel quote weggehaald
% gewijzigd
Ga in therapie!
donderdag 25 maart 2010 om 10:12
quote:Vl43inder schreef op 24 maart 2010 @ 22:32:
Eigenlijk he, vind ik dat als je beweert dat je eigenwaarde aan je naam hangt, dat je nog niet groot genoeg bent om te trouwen. Ik vind juist dat je niet vasthouden aan dat soort principes bijdraagt aan een houding die weer bijdraagt aan huwelijksgeluk.
Dan zijn bijna alle mannen er niet aan toe te trouwen ...
Eigenlijk he, vind ik dat als je beweert dat je eigenwaarde aan je naam hangt, dat je nog niet groot genoeg bent om te trouwen. Ik vind juist dat je niet vasthouden aan dat soort principes bijdraagt aan een houding die weer bijdraagt aan huwelijksgeluk.
Dan zijn bijna alle mannen er niet aan toe te trouwen ...
donderdag 25 maart 2010 om 11:14
Ook nog even serieus: wat mij tegenstaat aan het gebruiken van mijn mans naam, is dat het principe dat daar historisch achter zit, precies is wat mrscaricos aangeeft: de man is het gezinshoofd, en de vrouw heeft zich maar te voegen naar de man. Het is bijvoorbeeld echt nog maar heel kort geleden dat uit de Nederlandse wet is geschrapt dat bij onenigheid de man bepaalde waar een echtpaar ging wonen, en dat vrouwen in veel beroepen werden ontslagen als ze trouwden is ook niet iets uit het hele verre verleden. Zo'n vrouw-voegt-zich-naar-manrelatie hebben wij niet.
Daar is mijn man het volledig mee eens, dus er is ook geen discussie geweest over wat te doen met namen. Wat dat betreft waren we dan wel weer groot genoeg om te trouwen
Daar is mijn man het volledig mee eens, dus er is ook geen discussie geweest over wat te doen met namen. Wat dat betreft waren we dan wel weer groot genoeg om te trouwen
donderdag 25 maart 2010 om 12:18
Tja waarom moeten vrouwen persé hetzelfde behandeld worden als mannen?
Dat is bij mannen ook niet zo dus......ja en???
Ik zie niks nadeligs aan het woord '(me)juffrouw'.
En eerlijk gezegt vind ik de omgangsvormen van 'vroeger' veel beter dan die van nu.
Ik ben een vrouw, geen man, en ik wil ook als een vrouw behandeld worden en niet als een man!
Ik ben dan wel gelijkwaardig aan mijn man (dezelfde mensenrechten) maar wij zijn niet gelijk!
En dat wil ik ook helemaal niet.
Ik ben de vrouw van mr. Caricos en dat wil ik ook gewoon zijn!
Niets meer en niets minder.
Als ik kijk naar bv de omgangsvormen van 150 tot 100 jaar geleden vind ik die veel mooier dan nu.
En ja, ik weet ook heus wel dat toen niet alles beter was dan nu voordat jullie daar weer over beginnen, maar ik vind echt dat het nu ook niet veel beter is geworden, juist slechter!
Dus laat mij maar lekker vrouw zijn, ik hoef niet gelijk te zijn aan mijn man (wel gelijkwaardig, niet gelijk)
En daarom draag ik ook zijn achternaam, met trots!
Ik behoor niet meer aan mijn vader, maar aan mijn man, vandaar ook mijn man zijn naam nu.
Dat is bij mannen ook niet zo dus......ja en???
Ik zie niks nadeligs aan het woord '(me)juffrouw'.
En eerlijk gezegt vind ik de omgangsvormen van 'vroeger' veel beter dan die van nu.
Ik ben een vrouw, geen man, en ik wil ook als een vrouw behandeld worden en niet als een man!
Ik ben dan wel gelijkwaardig aan mijn man (dezelfde mensenrechten) maar wij zijn niet gelijk!
En dat wil ik ook helemaal niet.
Ik ben de vrouw van mr. Caricos en dat wil ik ook gewoon zijn!
Niets meer en niets minder.
Als ik kijk naar bv de omgangsvormen van 150 tot 100 jaar geleden vind ik die veel mooier dan nu.
En ja, ik weet ook heus wel dat toen niet alles beter was dan nu voordat jullie daar weer over beginnen, maar ik vind echt dat het nu ook niet veel beter is geworden, juist slechter!
Dus laat mij maar lekker vrouw zijn, ik hoef niet gelijk te zijn aan mijn man (wel gelijkwaardig, niet gelijk)
En daarom draag ik ook zijn achternaam, met trots!
Ik behoor niet meer aan mijn vader, maar aan mijn man, vandaar ook mijn man zijn naam nu.
donderdag 25 maart 2010 om 12:38
Inderdaad, mijn moeder moest haar baan opgeven toen ze ging trouwen. Zo recent is dat nog. Het is een grote rijkdom dat we nu een vrije keuze hebben, zodat vrouwen als mrscaricos zich naar believen kunnen voegen naar hun man en vrouwen zoals Miffy dat niet hoeven te doen.
Als we nu elkaars keuzes ook nog respecteren, dan zijn we klaar
Als we nu elkaars keuzes ook nog respecteren, dan zijn we klaar
Ga in therapie!
donderdag 25 maart 2010 om 13:13
Tja ik ben in jullie ogen heel erg ouderwets, I know.
Maar ik ben van mening dat een meisje tot ze gaat trouwen onder het gezag van haar vader zit en als ze getrouwd is onder het gezag van haar man.
Vandaar het veranderen in achternaam en aanspreektitel.
En Dubiootje, ik heb toch nergens gezegt dat ik andere die er anders over denken niet respecteer?
Ik zie het alleen anders en kan het niet altijd helemaal begrijpen (jullie mij vast ook niet)
Maar dat betekend niet dat ik andere meningen niet respecteer of zeg dat iedereen maar zo moet leven als ik want dat is het beste.
Ik respecteer vrouwen alls Miffy ook hoor, of niet?
Maar ik ben van mening dat een meisje tot ze gaat trouwen onder het gezag van haar vader zit en als ze getrouwd is onder het gezag van haar man.
Vandaar het veranderen in achternaam en aanspreektitel.
En Dubiootje, ik heb toch nergens gezegt dat ik andere die er anders over denken niet respecteer?
Ik zie het alleen anders en kan het niet altijd helemaal begrijpen (jullie mij vast ook niet)
Maar dat betekend niet dat ik andere meningen niet respecteer of zeg dat iedereen maar zo moet leven als ik want dat is het beste.
Ik respecteer vrouwen alls Miffy ook hoor, of niet?
donderdag 25 maart 2010 om 13:17
donderdag 25 maart 2010 om 13:27
quote:mrscaricos schreef op 24 maart 2010 @ 21:33:
[...]
Je hebt (me)juffrouw en mevrouw.
Miss en Misses
fraulein en frau
Mademoiselle en madame
Daar zit het in denk ik.
Ben je niet getrouwd ben je toch juffrouw.
Dat is dus niet waar. In Nederland word je altijd aangesproken met "mevrouw", ook als je niet getrouwd bent.
Ik word namelijk altijd aangesproken als "mevrouw Yraatjesachternaam" en niet als juffrouw, terwijl ik toch echt niet getrouwd ben..
[...]
Je hebt (me)juffrouw en mevrouw.
Miss en Misses
fraulein en frau
Mademoiselle en madame
Daar zit het in denk ik.
Ben je niet getrouwd ben je toch juffrouw.
Dat is dus niet waar. In Nederland word je altijd aangesproken met "mevrouw", ook als je niet getrouwd bent.
Ik word namelijk altijd aangesproken als "mevrouw Yraatjesachternaam" en niet als juffrouw, terwijl ik toch echt niet getrouwd ben..
