Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
zondag 15 juli 2007 om 14:14
goedemiddag allemaal,
ik heb eigenlijk heel veel te melden, maar het is 1 warrige zooi in mijn hoofd. Duizenden gedachten gaan door mijn hoofd. Verstand en gevoel botsen tegen elkaar, telkens weer....erg verwarrend en vooral vermoeiend allemaal. Elke keer weer die tegenstrijdigheden in mijn hoofd. Alsof er elke keer een heel gesprek afspeelt in mijn hoofd, met mijn gevoel tegen mijn verstand.
Verleden en heden en toekomst, ook door elkaar heen......
Eerst maar is reageren op de reacties van een paar dagen geleden,
Zonlicht, je had over het moment dat ik voel dat ik over mijn eigen grens ga en dat ik dat kan stoppen, door de woordenwisseling te stoppen van mijn kant...Is een waarheid, maar weet je hoe vaak ik dat al heb gedaan en nog doe? Ik stop de woordenwisseling bijna altijd, maar het is zoals jij zegt, hij wil dan toch nog iets zeggen en gaat door. Soms is het ook andersom dan begint (meestal) hij een discussie en dan reageer ik daarop en dan moet ik op een gegeven moment mijn mond houden en stoppen van hem omdat ik een ruzie uitlok. In het verleden stopte ik de aankomende ruzie altijd uit angst. Dan probeerde ik zoete broodjes te bakken, maakte excuses, nam alle schuld op me. Was gemaakt vrolijk, omdat ik het gevaar wat dreigde uit de weg te gaan.Liep ik te zingen terwijl ik me dood ongelukkig voelde. Of ik maakte excuses en probeerde hem te paaien door hem aan te raken en te knuffelen met hem. Vaak was dat op dat moment verkeerd, of ik probeerde niets te zeggen, was ook niet goed, probeerde hem gelijk te geven, dan was dat ook niet goed.... Ik weet nu dat dat heel fout was van mij, om zo te kronkelen voor hem. Want wat je op dat moment van zijn boosheid ook deed goed was het dan nooit. Al probeerde ik hem uit de weg te gaan, naar een andere ruimte gaan, dan kwam hij me achterna om door te gaan. Als ik naar buiten wilde gaan, dan werd hij pas echt pissig en meestal eindigde dat met mij eruit gooien of ik mocht er niet uit en dan probeerde ik me veilig te stellen door in ieder geval op de bank te gaan zitten, zodat ik me klein kon maken en vooral geen dreiging tonen naar hem...hoe bedoel je onderdanig....Maar daar is een einde aan gekomen in 1999.......De eerste keer dat ik echt goed heb laten merken dat ik het niet meer pikte. Hier heb ik mezelf een klein beetje terug gevonden....Maar langzaam sluipt de onheil weer terug. In 2004 laaide zijn agressie weer op....Ik weer bang, maar niet meer zo klein als dat ik daarvoor was, durfde meer te zeggen. Nu merk ik inderdaad dat ik degene ben die sneller het geduld verlies, dat ik alle zeilen bij moet zetten om me te beheersen. Maar hij voedt me, dat merk ik...en als ik dan barst durf ik wel mijn boosheid te tonen, iets wat ik nooit gedurfd heb. Maar tegenwoordig wordt hij dan niet boos op mij en slaat me niet meer, wat hij in het verleden gelijk zou doen, maar hij lacht me uit, keihard en zegt dat ik gek ben geworden, maakt me belachelijk.
Zo probeert hij de macht weer terug te krijgen over mij, althans zo voelt dat, misschien is het niet waar.
Toen ik verleden jaar vertelde dat ik wilde scheiden, was dat eigenlijk op een heel ongelukkige manier gebeurd, namelijk door de telefoon. Hij belde op vanaf het buitenland en op een gegeven moment weer discussies en dat liep zo hoog op, dat hij op een gegeven moment vroeg of ik bij hem weg wilde. Ik had hier bevestigend op geantwoord. Veel verdriet van zijn kant en veel gesprekken door de telefoon, want hij kon pas na 4 dagen thuis komen. Voor mij stond het op dat moment vast dat ik wilde scheiden. Het gevoel wat ik toen had, zal ik niet snel vergeten. Ten eerste opluchting, maar ook en dat vind ik best erg om te tiepen hier, leedvermaak! omdat hij zo veel verdriet had. Elke keer belde hij me huilend op en ik had soms gewoon de slappe lach als ik weer ophing. Een gevoel van macht ook.
Ik had toen zo iets van, en dit heeft hij volgens mij al die jaren gevoeld, dat hij de macht over mij heeft.
Toen hij na die 4 dagen thuis kwam, had hij een kadootje bij zich voor me...Hij had op het vliegveld een geurtje voor me gekocht. Ik had op dat moment echt zoiets van....begrijpt hij het nu nog niet? Denkt hij dat ik een grapje maak, is het omkoperij, of zijn schuldgevoel afkopen. Tot op de dag van vandaag weet ik het nog niet. Maar ik wilde dat hij dat niet had gedaan, daardoor voel ik me best heel goedkoop.
Maar afijn, inmiddels zijn we weer een jaar verder. Heb het toch niet doorgezet, de scheiding. Waarom ik toch nog bij hem ben weet ik niet. Is het toch nog ergens een houden van, is het medelijden, is het het vertrouwde waarom ik blijf? Misschien ben ik nog bij hem omdat hij ook een andere kant heeft die heel goed is..... Hij heeft veel voor me over, helpt me mee in huis. Als ik iets aan hem vraag rent hij al voor me, kan gaan en staan waar ik wil, zal me niet belemmeren in mijn vriendschap met mijn vriendinnen....Maakt complimenten, de ideale man eigenlijk...als ik die andere kant niet zou kennen. En dat is waar ik steeds over struikel, zijn andere kant. Zijn ongeduld, zijn boosheid, het kleine kind in hem wat zijn zin wil hebben, de hatelijke opmerkingen, het stiekeme gedrag naar de hond als ik er niet ben. Hij slaat de hond niet, maar hij wil de hond in zijn macht hebben,. Hij is de baas en de hond moet precies reageren zoals hij dat wil. Zo is de hond vaak bang van hem, en dat is gekomen nadat hij in 2004 weer voor de eerste keer sinds 7 jaar weer echt zijn zelfbeheersing was verloren. Hij was kwaad op mij...iedereen was bang hier in huis, inclusief de hond. Dat is dus ook nooit meer over gegaan bij de hond. Zodra mijn man zijn stem verheft, kruipt ze voor hem. Zodra hij ongeduldig is, merk ik dat aan de hond. Hij kan dat niet uitstaan, want hij doet toch niks bij haar???? Hoe vaak ik al niet heb geprobeerd uit te leggen aan hem dat hij moet proberen om zich klein te maken tegenover de hond zijn niet meer te tellen. Maar hij vindt dat onzin, dus als hij ze roept om uit te laten en de hond komt niet gelijk wordt hij boos. Als de hond eindelijk heel klein voor hem zit, moet ze haar kop omhoog doen van hem. Ze mag niet bedelen. Vind ik ook niet fijn en negeer haar dan. Ze mag niet kwijlen als ze haar eigen eten krijgt. Haalt haar steeds van de etensbak weg als ze te snel eet volgens hem. Als we crusli eten, krijgt ze het laatste beetje van ons. Ik zet het dan neer op haar etensplek en dan kan ze het laatse beetje melk eruit likken. Als hij het geeft aan haar wanneer ik er niet!!! bij ben, dan zet hij de kom eerst 10 minuten hoog op het aanrecht en zegt daar dan ook bij, je krijgt het nog niet, want alleen als ik te vreten voor je hebt kan je gelijk bij me komen. Daarna geeft hij het aan haar. Wat maakt het nou uit, het is maar een hond!! Deze dingen hoor ik allemaal van mijn dochter. Ook het wegduwen bij haar eten doet hij alleen maar als ik er niet bij ben. Als ik er wel bij ben, geeft hij zijn laatse beetje crusli direkt en geeft de hond dan een lief klopje op haar rug emet de woorden erbij lekker he? En dat zijn de dingen waardoor ik denk, jij wil niet echt je best doen om te veranderen. Ik had echt de hoop dat hij zijn best deed om te veranderen. Ook al heeft hij zich niet aan bepaalde afspraken gehouden. Zo zou hij naar de huisarts gaan om te praten over zijn agressieve gedrag. Hij zou met zijn broer en neef gaan praten en hij zou niet meer aangeschoten of dronken worden in mijn bijzijn. Al die dingen heeft hij zich niet aan gehouden. Dat stoort me wel, maar ik had/heb dan zoiets van, je probeert in ieder geval iets aan je uitbarstingen te doen. Maar nu ik die dingen van mijn dochter hoor hoe hij met de hond omgaat, twijfel ik aan zijn oprechte bedoelingen om te veranderen. want ik denk dat hij zijn boosheid inslikt omdat hij bang is om me kwijt te raken, en dat het op een gegeven moment weer tot een uitbarsting komt. De vraag is alleen, wanneer....over een maand, over een jaar, over 3 jaar?
Het is zo verwarrend allemaal, want nu is hij weer weg voor 2 weken. Hij belt elke dag even voor een gewoon praatje, dat is dan weer zo vertrouwd, dat ik ga twijfelen. Zijn stem is vertrouwd, dit leven is vertrouwd en niet slecht. Ik heb alles wat mijn hartje begeerd, ik kan in feite gaan en staan waar ik wil...zolang ik maar mijn stemming op hem aanpas als hij thuis is.Ik kan mezelf zijn tot op zekere hoogte. Zolang ik vrolijk ben, lief, zorgzaam is er niks aan de hand. Een slechte bui mag ik hebben, zolang dat maar niet te lang durt. Ziek mag ik zijn, zolang het maar niet te lang duurt etc etc.
Lang verhaal, waarschijnlijk erg verwarrend........,maar was weer nodig.......
liefs Elf
ik heb eigenlijk heel veel te melden, maar het is 1 warrige zooi in mijn hoofd. Duizenden gedachten gaan door mijn hoofd. Verstand en gevoel botsen tegen elkaar, telkens weer....erg verwarrend en vooral vermoeiend allemaal. Elke keer weer die tegenstrijdigheden in mijn hoofd. Alsof er elke keer een heel gesprek afspeelt in mijn hoofd, met mijn gevoel tegen mijn verstand.
Verleden en heden en toekomst, ook door elkaar heen......
Eerst maar is reageren op de reacties van een paar dagen geleden,
Zonlicht, je had over het moment dat ik voel dat ik over mijn eigen grens ga en dat ik dat kan stoppen, door de woordenwisseling te stoppen van mijn kant...Is een waarheid, maar weet je hoe vaak ik dat al heb gedaan en nog doe? Ik stop de woordenwisseling bijna altijd, maar het is zoals jij zegt, hij wil dan toch nog iets zeggen en gaat door. Soms is het ook andersom dan begint (meestal) hij een discussie en dan reageer ik daarop en dan moet ik op een gegeven moment mijn mond houden en stoppen van hem omdat ik een ruzie uitlok. In het verleden stopte ik de aankomende ruzie altijd uit angst. Dan probeerde ik zoete broodjes te bakken, maakte excuses, nam alle schuld op me. Was gemaakt vrolijk, omdat ik het gevaar wat dreigde uit de weg te gaan.Liep ik te zingen terwijl ik me dood ongelukkig voelde. Of ik maakte excuses en probeerde hem te paaien door hem aan te raken en te knuffelen met hem. Vaak was dat op dat moment verkeerd, of ik probeerde niets te zeggen, was ook niet goed, probeerde hem gelijk te geven, dan was dat ook niet goed.... Ik weet nu dat dat heel fout was van mij, om zo te kronkelen voor hem. Want wat je op dat moment van zijn boosheid ook deed goed was het dan nooit. Al probeerde ik hem uit de weg te gaan, naar een andere ruimte gaan, dan kwam hij me achterna om door te gaan. Als ik naar buiten wilde gaan, dan werd hij pas echt pissig en meestal eindigde dat met mij eruit gooien of ik mocht er niet uit en dan probeerde ik me veilig te stellen door in ieder geval op de bank te gaan zitten, zodat ik me klein kon maken en vooral geen dreiging tonen naar hem...hoe bedoel je onderdanig....Maar daar is een einde aan gekomen in 1999.......De eerste keer dat ik echt goed heb laten merken dat ik het niet meer pikte. Hier heb ik mezelf een klein beetje terug gevonden....Maar langzaam sluipt de onheil weer terug. In 2004 laaide zijn agressie weer op....Ik weer bang, maar niet meer zo klein als dat ik daarvoor was, durfde meer te zeggen. Nu merk ik inderdaad dat ik degene ben die sneller het geduld verlies, dat ik alle zeilen bij moet zetten om me te beheersen. Maar hij voedt me, dat merk ik...en als ik dan barst durf ik wel mijn boosheid te tonen, iets wat ik nooit gedurfd heb. Maar tegenwoordig wordt hij dan niet boos op mij en slaat me niet meer, wat hij in het verleden gelijk zou doen, maar hij lacht me uit, keihard en zegt dat ik gek ben geworden, maakt me belachelijk.
Zo probeert hij de macht weer terug te krijgen over mij, althans zo voelt dat, misschien is het niet waar.
Toen ik verleden jaar vertelde dat ik wilde scheiden, was dat eigenlijk op een heel ongelukkige manier gebeurd, namelijk door de telefoon. Hij belde op vanaf het buitenland en op een gegeven moment weer discussies en dat liep zo hoog op, dat hij op een gegeven moment vroeg of ik bij hem weg wilde. Ik had hier bevestigend op geantwoord. Veel verdriet van zijn kant en veel gesprekken door de telefoon, want hij kon pas na 4 dagen thuis komen. Voor mij stond het op dat moment vast dat ik wilde scheiden. Het gevoel wat ik toen had, zal ik niet snel vergeten. Ten eerste opluchting, maar ook en dat vind ik best erg om te tiepen hier, leedvermaak! omdat hij zo veel verdriet had. Elke keer belde hij me huilend op en ik had soms gewoon de slappe lach als ik weer ophing. Een gevoel van macht ook.
Ik had toen zo iets van, en dit heeft hij volgens mij al die jaren gevoeld, dat hij de macht over mij heeft.
Toen hij na die 4 dagen thuis kwam, had hij een kadootje bij zich voor me...Hij had op het vliegveld een geurtje voor me gekocht. Ik had op dat moment echt zoiets van....begrijpt hij het nu nog niet? Denkt hij dat ik een grapje maak, is het omkoperij, of zijn schuldgevoel afkopen. Tot op de dag van vandaag weet ik het nog niet. Maar ik wilde dat hij dat niet had gedaan, daardoor voel ik me best heel goedkoop.
Maar afijn, inmiddels zijn we weer een jaar verder. Heb het toch niet doorgezet, de scheiding. Waarom ik toch nog bij hem ben weet ik niet. Is het toch nog ergens een houden van, is het medelijden, is het het vertrouwde waarom ik blijf? Misschien ben ik nog bij hem omdat hij ook een andere kant heeft die heel goed is..... Hij heeft veel voor me over, helpt me mee in huis. Als ik iets aan hem vraag rent hij al voor me, kan gaan en staan waar ik wil, zal me niet belemmeren in mijn vriendschap met mijn vriendinnen....Maakt complimenten, de ideale man eigenlijk...als ik die andere kant niet zou kennen. En dat is waar ik steeds over struikel, zijn andere kant. Zijn ongeduld, zijn boosheid, het kleine kind in hem wat zijn zin wil hebben, de hatelijke opmerkingen, het stiekeme gedrag naar de hond als ik er niet ben. Hij slaat de hond niet, maar hij wil de hond in zijn macht hebben,. Hij is de baas en de hond moet precies reageren zoals hij dat wil. Zo is de hond vaak bang van hem, en dat is gekomen nadat hij in 2004 weer voor de eerste keer sinds 7 jaar weer echt zijn zelfbeheersing was verloren. Hij was kwaad op mij...iedereen was bang hier in huis, inclusief de hond. Dat is dus ook nooit meer over gegaan bij de hond. Zodra mijn man zijn stem verheft, kruipt ze voor hem. Zodra hij ongeduldig is, merk ik dat aan de hond. Hij kan dat niet uitstaan, want hij doet toch niks bij haar???? Hoe vaak ik al niet heb geprobeerd uit te leggen aan hem dat hij moet proberen om zich klein te maken tegenover de hond zijn niet meer te tellen. Maar hij vindt dat onzin, dus als hij ze roept om uit te laten en de hond komt niet gelijk wordt hij boos. Als de hond eindelijk heel klein voor hem zit, moet ze haar kop omhoog doen van hem. Ze mag niet bedelen. Vind ik ook niet fijn en negeer haar dan. Ze mag niet kwijlen als ze haar eigen eten krijgt. Haalt haar steeds van de etensbak weg als ze te snel eet volgens hem. Als we crusli eten, krijgt ze het laatste beetje van ons. Ik zet het dan neer op haar etensplek en dan kan ze het laatse beetje melk eruit likken. Als hij het geeft aan haar wanneer ik er niet!!! bij ben, dan zet hij de kom eerst 10 minuten hoog op het aanrecht en zegt daar dan ook bij, je krijgt het nog niet, want alleen als ik te vreten voor je hebt kan je gelijk bij me komen. Daarna geeft hij het aan haar. Wat maakt het nou uit, het is maar een hond!! Deze dingen hoor ik allemaal van mijn dochter. Ook het wegduwen bij haar eten doet hij alleen maar als ik er niet bij ben. Als ik er wel bij ben, geeft hij zijn laatse beetje crusli direkt en geeft de hond dan een lief klopje op haar rug emet de woorden erbij lekker he? En dat zijn de dingen waardoor ik denk, jij wil niet echt je best doen om te veranderen. Ik had echt de hoop dat hij zijn best deed om te veranderen. Ook al heeft hij zich niet aan bepaalde afspraken gehouden. Zo zou hij naar de huisarts gaan om te praten over zijn agressieve gedrag. Hij zou met zijn broer en neef gaan praten en hij zou niet meer aangeschoten of dronken worden in mijn bijzijn. Al die dingen heeft hij zich niet aan gehouden. Dat stoort me wel, maar ik had/heb dan zoiets van, je probeert in ieder geval iets aan je uitbarstingen te doen. Maar nu ik die dingen van mijn dochter hoor hoe hij met de hond omgaat, twijfel ik aan zijn oprechte bedoelingen om te veranderen. want ik denk dat hij zijn boosheid inslikt omdat hij bang is om me kwijt te raken, en dat het op een gegeven moment weer tot een uitbarsting komt. De vraag is alleen, wanneer....over een maand, over een jaar, over 3 jaar?
Het is zo verwarrend allemaal, want nu is hij weer weg voor 2 weken. Hij belt elke dag even voor een gewoon praatje, dat is dan weer zo vertrouwd, dat ik ga twijfelen. Zijn stem is vertrouwd, dit leven is vertrouwd en niet slecht. Ik heb alles wat mijn hartje begeerd, ik kan in feite gaan en staan waar ik wil...zolang ik maar mijn stemming op hem aanpas als hij thuis is.Ik kan mezelf zijn tot op zekere hoogte. Zolang ik vrolijk ben, lief, zorgzaam is er niks aan de hand. Een slechte bui mag ik hebben, zolang dat maar niet te lang durt. Ziek mag ik zijn, zolang het maar niet te lang duurt etc etc.
Lang verhaal, waarschijnlijk erg verwarrend........,maar was weer nodig.......
liefs Elf
zondag 15 juli 2007 om 20:56
Hallo allemaal,
al een paar weken lees ik mee in dit topic en het doet erg veel met mij.
Nu heb ik dan ook maar besloten om eens 'in te breken' bij jullie.
Velen van jullie maken of hebben hebben hetzelfde meegemaakt.
Hier is waarschijnlijk wel wat begrip. Mijn omgeving, met uitzondering van mijn ouders, broer en schoonzus en een enkele vriendin hebben mij hierin nooit kunnen steunen omdat ze het gewoon niet snappen of hetzelfde niet hebben meegemaakt.
Ook ik heb in een ongelijkwaardige relatie gezeten. Dit is inmiddels al een jaar voorbij, maar na het lezen van dit topic kom ik er eigenlijk achter dat ik nog lang niet alles verwerkt heb.
Het onbegrip zal denken altijd blijven, waarom heeft hij mij dit aangedaan.
Hij is van buitenlandse afkomst en is na een jaar hier bij mij geweest te zijn inmiddels weer naar land van herkomst.
Alle herinneringen komen nu nu weer vaak naar boven..
Het slaan tegen deuren, het slaan en schoppen op mij, zijn handen om mijn keel heen, het dreigen met een mes... de momenten waarop ik echt dacht dat ik doodging... Gezeik over geld wat meneer doodleuk naar de gokhal bracht, het gezeik over het huishouden wat nooit goed genoeg was, enz enz. Zelfs nu schrik ik soms nog als iemand me een tikkie (uit de grap uiteraard) geeft en kijk ik vaak toch nog even over mn schouders.
Uiteindelijk heb ik mezelf eruit gebroken en zit hij nu op veilige afstand van mij. Soms belt hij op mijn werk, wat niet altijd te ontwijken is voor mij.
En soms spreek ik hem nog via msn.
En nu, ja ik weet het nu even niet meer, vandaar dat ik het hier maar eens neerzet. Misschien zijn er hier meiden die hetzelfde mee gemaakt hebben?
En dan doel ik ook op het verhaal buitenlandse partner?
Op dit moment ben ik gewoon erg in de war en het lijkt wel alsof de tranen er na een jaar eindelijk uit komen. En dat terwijl het het afgelopen jaar toch eigenlijk heel goed met me ging.
Mijn broer vroeg me laatst of ik er ooit wel eens over had gesproken met een psycholoog, maatschappelijk werker, huisarts oid.
Nee dus. Zijn er meiden hier die dat gedaan hebben? En zo ja, heeft het geholpen?
Wie hier is al een stapje verder dan mij en heeft wat tips?
Voor de rest wil ik iedereen heel veel sterkte wensen. Wat oh wat is het moeilijk als je in zo'n relatie zit.
En verder: Bedankt dat dit topic er is.
Liefs, Eszi.
al een paar weken lees ik mee in dit topic en het doet erg veel met mij.
Nu heb ik dan ook maar besloten om eens 'in te breken' bij jullie.
Velen van jullie maken of hebben hebben hetzelfde meegemaakt.
Hier is waarschijnlijk wel wat begrip. Mijn omgeving, met uitzondering van mijn ouders, broer en schoonzus en een enkele vriendin hebben mij hierin nooit kunnen steunen omdat ze het gewoon niet snappen of hetzelfde niet hebben meegemaakt.
Ook ik heb in een ongelijkwaardige relatie gezeten. Dit is inmiddels al een jaar voorbij, maar na het lezen van dit topic kom ik er eigenlijk achter dat ik nog lang niet alles verwerkt heb.
Het onbegrip zal denken altijd blijven, waarom heeft hij mij dit aangedaan.
Hij is van buitenlandse afkomst en is na een jaar hier bij mij geweest te zijn inmiddels weer naar land van herkomst.
Alle herinneringen komen nu nu weer vaak naar boven..
Het slaan tegen deuren, het slaan en schoppen op mij, zijn handen om mijn keel heen, het dreigen met een mes... de momenten waarop ik echt dacht dat ik doodging... Gezeik over geld wat meneer doodleuk naar de gokhal bracht, het gezeik over het huishouden wat nooit goed genoeg was, enz enz. Zelfs nu schrik ik soms nog als iemand me een tikkie (uit de grap uiteraard) geeft en kijk ik vaak toch nog even over mn schouders.
Uiteindelijk heb ik mezelf eruit gebroken en zit hij nu op veilige afstand van mij. Soms belt hij op mijn werk, wat niet altijd te ontwijken is voor mij.
En soms spreek ik hem nog via msn.
En nu, ja ik weet het nu even niet meer, vandaar dat ik het hier maar eens neerzet. Misschien zijn er hier meiden die hetzelfde mee gemaakt hebben?
En dan doel ik ook op het verhaal buitenlandse partner?
Op dit moment ben ik gewoon erg in de war en het lijkt wel alsof de tranen er na een jaar eindelijk uit komen. En dat terwijl het het afgelopen jaar toch eigenlijk heel goed met me ging.
Mijn broer vroeg me laatst of ik er ooit wel eens over had gesproken met een psycholoog, maatschappelijk werker, huisarts oid.
Nee dus. Zijn er meiden hier die dat gedaan hebben? En zo ja, heeft het geholpen?
Wie hier is al een stapje verder dan mij en heeft wat tips?
Voor de rest wil ik iedereen heel veel sterkte wensen. Wat oh wat is het moeilijk als je in zo'n relatie zit.
En verder: Bedankt dat dit topic er is.
Liefs, Eszi.
zondag 15 juli 2007 om 21:17
Lieve Eszi,
mijn ervaringen die ik hier heb opgeschreven waren met een buitenlandse man, net als bij jou.
Ik heb zelf geen goede ervaringen met hulpverlening, heb wel een paar keer een poging gewaagd in die richting, maar waarschijnlijk net de verkeerden getroffen. Ik weet wel dat sommige vrouwen hier er wel positieve ervaringen mee hebben, zij willen je misschien wel iets meer daarover vertellen.
Bij mij is het allemaal wat langer geleden, namelijk al 11 jaar. Als ik je ergens mee kan helpen, doe ik dat graag. Schrijf hier maar zo veel als je wilt, en voel je vooral geen inbreker. Ieders ervaringen hier verschillen, maar we herkennen veel in elkaar, ik denk dat dat voor jou ook zo is.
Liefs, Lemmy
mijn ervaringen die ik hier heb opgeschreven waren met een buitenlandse man, net als bij jou.
Ik heb zelf geen goede ervaringen met hulpverlening, heb wel een paar keer een poging gewaagd in die richting, maar waarschijnlijk net de verkeerden getroffen. Ik weet wel dat sommige vrouwen hier er wel positieve ervaringen mee hebben, zij willen je misschien wel iets meer daarover vertellen.
Bij mij is het allemaal wat langer geleden, namelijk al 11 jaar. Als ik je ergens mee kan helpen, doe ik dat graag. Schrijf hier maar zo veel als je wilt, en voel je vooral geen inbreker. Ieders ervaringen hier verschillen, maar we herkennen veel in elkaar, ik denk dat dat voor jou ook zo is.
Liefs, Lemmy
zondag 15 juli 2007 om 21:47
quote:
goedemiddag allemaal,
ik heb eigenlijk heel veel te melden, maar het is 1 warrige zooi in mijn hoofd. Duizenden gedachten gaan door mijn hoofd. Verstand en gevoel botsen tegen elkaar, telkens weer....erg verwarrend en vooral vermoeiend allemaal. Elke keer weer die tegenstrijdigheden in mijn hoofd. Alsof er elke keer een heel gesprek afspeelt in mijn hoofd, met mijn gevoel tegen mijn verstand.
Verleden en heden en toekomst, ook door elkaar heen......
Eerst maar is reageren op de reacties van een paar dagen geleden,
Zonlicht, je had over het moment dat ik voel dat ik over mijn eigen grens ga en dat ik dat kan stoppen, door de woordenwisseling te stoppen van mijn kant...Is een waarheid, maar weet je hoe vaak ik dat al heb gedaan en nog doe? Ik stop de woordenwisseling bijna altijd, maar het is zoals jij zegt, hij wil dan toch nog iets zeggen en gaat door. Soms is het ook andersom dan begint (meestal) hij een discussie en dan reageer ik daarop en dan moet ik op een gegeven moment mijn mond houden en stoppen van hem omdat ik een ruzie uitlok. In het verleden stopte ik de aankomende ruzie altijd uit angst. Dan probeerde ik zoete broodjes te bakken, maakte excuses, nam alle schuld op me. Was gemaakt vrolijk, omdat ik het gevaar wat dreigde uit de weg te gaan.Liep ik te zingen terwijl ik me dood ongelukkig voelde. Of ik maakte excuses en probeerde hem te paaien door hem aan te raken en te knuffelen met hem. Vaak was dat op dat moment verkeerd, of ik probeerde niets te zeggen, was ook niet goed, probeerde hem gelijk te geven, dan was dat ook niet goed.... Ik weet nu dat dat heel fout was van mij, om zo te kronkelen voor hem. Want wat je op dat moment van zijn boosheid ook deed goed was het dan nooit. Al probeerde ik hem uit de weg te gaan, naar een andere ruimte gaan, dan kwam hij me achterna om door te gaan. Als ik naar buiten wilde gaan, dan werd hij pas echt pissig en meestal eindigde dat met mij eruit gooien of ik mocht er niet uit en dan probeerde ik me veilig te stellen door in ieder geval op de bank te gaan zitten, zodat ik me klein kon maken en vooral geen dreiging tonen naar hem...hoe bedoel je onderdanig....Maar daar is een einde aan gekomen in 1999.......De eerste keer dat ik echt goed heb laten merken dat ik het niet meer pikte. Hier heb ik mezelf een klein beetje terug gevonden....Maar langzaam sluipt de onheil weer terug. In 2004 laaide zijn agressie weer op....Ik weer bang, maar niet meer zo klein als dat ik daarvoor was, durfde meer te zeggen. Nu merk ik inderdaad dat ik degene ben die sneller het geduld verlies, dat ik alle zeilen bij moet zetten om me te beheersen. Maar hij voedt me, dat merk ik...en als ik dan barst durf ik wel mijn boosheid te tonen, iets wat ik nooit gedurfd heb. Maar tegenwoordig wordt hij dan niet boos op mij en slaat me niet meer, wat hij in het verleden gelijk zou doen, maar hij lacht me uit, keihard en zegt dat ik gek ben geworden, maakt me belachelijk.
Zo probeert hij de macht weer terug te krijgen over mij, althans zo voelt dat, misschien is het niet waar.
Toen ik verleden jaar vertelde dat ik wilde scheiden, was dat eigenlijk op een heel ongelukkige manier gebeurd, namelijk door de telefoon. Hij belde op vanaf het buitenland en op een gegeven moment weer discussies en dat liep zo hoog op, dat hij op een gegeven moment vroeg of ik bij hem weg wilde. Ik had hier bevestigend op geantwoord. Veel verdriet van zijn kant en veel gesprekken door de telefoon, want hij kon pas na 4 dagen thuis komen. Voor mij stond het op dat moment vast dat ik wilde scheiden. Het gevoel wat ik toen had, zal ik niet snel vergeten. Ten eerste opluchting, maar ook en dat vind ik best erg om te tiepen hier, leedvermaak! omdat hij zo veel verdriet had. Elke keer belde hij me huilend op en ik had soms gewoon de slappe lach als ik weer ophing. Een gevoel van macht ook.
Ik had toen zo iets van, en dit heeft hij volgens mij al die jaren gevoeld, dat hij de macht over mij heeft.
Toen hij na die 4 dagen thuis kwam, had hij een kadootje bij zich voor me...Hij had op het vliegveld een geurtje voor me gekocht. Ik had op dat moment echt zoiets van....begrijpt hij het nu nog niet? Denkt hij dat ik een grapje maak, is het omkoperij, of zijn schuldgevoel afkopen. Tot op de dag van vandaag weet ik het nog niet. Maar ik wilde dat hij dat niet had gedaan, daardoor voel ik me best heel goedkoop.
Maar afijn, inmiddels zijn we weer een jaar verder. Heb het toch niet doorgezet, de scheiding. Waarom ik toch nog bij hem ben weet ik niet. Is het toch nog ergens een houden van, is het medelijden, is het het vertrouwde waarom ik blijf? Misschien ben ik nog bij hem omdat hij ook een andere kant heeft die heel goed is..... Hij heeft veel voor me over, helpt me mee in huis. Als ik iets aan hem vraag rent hij al voor me, kan gaan en staan waar ik wil, zal me niet belemmeren in mijn vriendschap met mijn vriendinnen....Maakt complimenten, de ideale man eigenlijk...als ik die andere kant niet zou kennen. En dat is waar ik steeds over struikel, zijn andere kant. Zijn ongeduld, zijn boosheid, het kleine kind in hem wat zijn zin wil hebben, de hatelijke opmerkingen, het stiekeme gedrag naar de hond als ik er niet ben. Hij slaat de hond niet, maar hij wil de hond in zijn macht hebben,. Hij is de baas en de hond moet precies reageren zoals hij dat wil. Zo is de hond vaak bang van hem, en dat is gekomen nadat hij in 2004 weer voor de eerste keer sinds 7 jaar weer echt zijn zelfbeheersing was verloren. Hij was kwaad op mij...iedereen was bang hier in huis, inclusief de hond. Dat is dus ook nooit meer over gegaan bij de hond. Zodra mijn man zijn stem verheft, kruipt ze voor hem. Zodra hij ongeduldig is, merk ik dat aan de hond. Hij kan dat niet uitstaan, want hij doet toch niks bij haar???? Hoe vaak ik al niet heb geprobeerd uit te leggen aan hem dat hij moet proberen om zich klein te maken tegenover de hond zijn niet meer te tellen. Maar hij vindt dat onzin, dus als hij ze roept om uit te laten en de hond komt niet gelijk wordt hij boos. Als de hond eindelijk heel klein voor hem zit, moet ze haar kop omhoog doen van hem. Ze mag niet bedelen. Vind ik ook niet fijn en negeer haar dan. Ze mag niet kwijlen als ze haar eigen eten krijgt. Haalt haar steeds van de etensbak weg als ze te snel eet volgens hem. Als we crusli eten, krijgt ze het laatste beetje van ons. Ik zet het dan neer op haar etensplek en dan kan ze het laatse beetje melk eruit likken. Als hij het geeft aan haar wanneer ik er niet!!! bij ben, dan zet hij de kom eerst 10 minuten hoog op het aanrecht en zegt daar dan ook bij, je krijgt het nog niet, want alleen als ik te vreten voor je hebt kan je gelijk bij me komen. Daarna geeft hij het aan haar. Wat maakt het nou uit, het is maar een hond!! Deze dingen hoor ik allemaal van mijn dochter. Ook het wegduwen bij haar eten doet hij alleen maar als ik er niet bij ben. Als ik er wel bij ben, geeft hij zijn laatse beetje crusli direkt en geeft de hond dan een lief klopje op haar rug emet de woorden erbij lekker he? En dat zijn de dingen waardoor ik denk, jij wil niet echt je best doen om te veranderen. Ik had echt de hoop dat hij zijn best deed om te veranderen. Ook al heeft hij zich niet aan bepaalde afspraken gehouden. Zo zou hij naar de huisarts gaan om te praten over zijn agressieve gedrag. Hij zou met zijn broer en neef gaan praten en hij zou niet meer aangeschoten of dronken worden in mijn bijzijn. Al die dingen heeft hij zich niet aan gehouden. Dat stoort me wel, maar ik had/heb dan zoiets van, je probeert in ieder geval iets aan je uitbarstingen te doen. Maar nu ik die dingen van mijn dochter hoor hoe hij met de hond omgaat, twijfel ik aan zijn oprechte bedoelingen om te veranderen. want ik denk dat hij zijn boosheid inslikt omdat hij bang is om me kwijt te raken, en dat het op een gegeven moment weer tot een uitbarsting komt. De vraag is alleen, wanneer....over een maand, over een jaar, over 3 jaar?
Het is zo verwarrend allemaal, want nu is hij weer weg voor 2 weken. Hij belt elke dag even voor een gewoon praatje, dat is dan weer zo vertrouwd, dat ik ga twijfelen. Zijn stem is vertrouwd, dit leven is vertrouwd en niet slecht. Ik heb alles wat mijn hartje begeerd, ik kan in feite gaan en staan waar ik wil...zolang ik maar mijn stemming op hem aanpas als hij thuis is.Ik kan mezelf zijn tot op zekere hoogte. Zolang ik vrolijk ben, lief, zorgzaam is er niks aan de hand. Een slechte bui mag ik hebben, zolang dat maar niet te lang durt. Ziek mag ik zijn, zolang het maar niet te lang duurt etc etc.
Lang verhaal, waarschijnlijk erg verwarrend........,maar was weer nodig.......
liefs Elf
Lief Elfje,
Verwarrend allemaal he, lieve meid?
Het gedrag tov jullie hond herken ik wel. Toen wij een hond wilde aanschaffen had ik een heel ander idee over de keuze van het ras. Ik wilde graag een "sociale" hond, x een pitbull. Vervolgens tentoonstellingen gaan bezoeken en de keuze viel op een American Staffordshire terrier. Ik ging akkoord om x tegemoet te komen. Ik heb overigens zielsveel van mijn hond gehouden maar wel altijd problemen over haar gehad. Ik deed vanalles om Tara (zo heette ze) te socialiseren. Ik trainde met haar wat mijn hobby werd. Was actief binnen de rasvereniging etc..Uiteindelijk heeft ze toch GG2 gehaald. X daarentegen deed van alles om dat teniet te doen. Als we naar het bos gingen dan liet hij haar in takken hangen etc... Ik wilde dat Tara ondanks haar stoere uiterlijk lief en sociaal zou zijn....Hij wilde haar stoer hebben en "naaide" haar op. Op een gegeven moment had hij het zelfs in zijn hoofd gehaald haar anabolen te geven. Hoe gek kan je zijn! Ik deed haar lieve sjaaltjes om haar hals. Hij dikke, lederen met ijzeren pinnen halsbanden. Als we naar het strand gingen altijd problemen met mensen met kleine kinderen.. Ik wilde naar een rustig strand en Tara aanleggen... Hij wilde per se naar "the place to be" en Tara los laten lopen. Tara los bracht problemen met zich mee want ze verdedigde haar terratorium (ons ligplekje) met alle problemen van dien..X had daar maling aan en een dagje weg was zo voor mij een grote zenuwtoestand.. Ze zeggen weleens... kijk naar de hond en herken zijn baas...
Jouw man is nu gelukkig weer 2 weken weg en wellicht wordt je nu rustiger totdat de 2 weken weer om zijn? Dat heb ik wel althans. Misschien moet je jezelf eens afvragen wat je zou doen als jouw man een normale baan zou hebben en gewoon elke avond thuis zou zijn. Deze vraag heb ik mezelf namelijk ook gesteld en kwam maar tot 1 conclusie. Dat zou ik écht niet trekken en jij waarschijnlijk ook niet. Ik heb, zoals je inmiddels wel weet, juist heel lang getwijfeld vanwege de uithuizigheid van x. Daardoor kon ik alles wel aan. Maar ja, het is niet de manier.
Veel sterkte meid*;
Liefs, Thirza
goedemiddag allemaal,
ik heb eigenlijk heel veel te melden, maar het is 1 warrige zooi in mijn hoofd. Duizenden gedachten gaan door mijn hoofd. Verstand en gevoel botsen tegen elkaar, telkens weer....erg verwarrend en vooral vermoeiend allemaal. Elke keer weer die tegenstrijdigheden in mijn hoofd. Alsof er elke keer een heel gesprek afspeelt in mijn hoofd, met mijn gevoel tegen mijn verstand.
Verleden en heden en toekomst, ook door elkaar heen......
Eerst maar is reageren op de reacties van een paar dagen geleden,
Zonlicht, je had over het moment dat ik voel dat ik over mijn eigen grens ga en dat ik dat kan stoppen, door de woordenwisseling te stoppen van mijn kant...Is een waarheid, maar weet je hoe vaak ik dat al heb gedaan en nog doe? Ik stop de woordenwisseling bijna altijd, maar het is zoals jij zegt, hij wil dan toch nog iets zeggen en gaat door. Soms is het ook andersom dan begint (meestal) hij een discussie en dan reageer ik daarop en dan moet ik op een gegeven moment mijn mond houden en stoppen van hem omdat ik een ruzie uitlok. In het verleden stopte ik de aankomende ruzie altijd uit angst. Dan probeerde ik zoete broodjes te bakken, maakte excuses, nam alle schuld op me. Was gemaakt vrolijk, omdat ik het gevaar wat dreigde uit de weg te gaan.Liep ik te zingen terwijl ik me dood ongelukkig voelde. Of ik maakte excuses en probeerde hem te paaien door hem aan te raken en te knuffelen met hem. Vaak was dat op dat moment verkeerd, of ik probeerde niets te zeggen, was ook niet goed, probeerde hem gelijk te geven, dan was dat ook niet goed.... Ik weet nu dat dat heel fout was van mij, om zo te kronkelen voor hem. Want wat je op dat moment van zijn boosheid ook deed goed was het dan nooit. Al probeerde ik hem uit de weg te gaan, naar een andere ruimte gaan, dan kwam hij me achterna om door te gaan. Als ik naar buiten wilde gaan, dan werd hij pas echt pissig en meestal eindigde dat met mij eruit gooien of ik mocht er niet uit en dan probeerde ik me veilig te stellen door in ieder geval op de bank te gaan zitten, zodat ik me klein kon maken en vooral geen dreiging tonen naar hem...hoe bedoel je onderdanig....Maar daar is een einde aan gekomen in 1999.......De eerste keer dat ik echt goed heb laten merken dat ik het niet meer pikte. Hier heb ik mezelf een klein beetje terug gevonden....Maar langzaam sluipt de onheil weer terug. In 2004 laaide zijn agressie weer op....Ik weer bang, maar niet meer zo klein als dat ik daarvoor was, durfde meer te zeggen. Nu merk ik inderdaad dat ik degene ben die sneller het geduld verlies, dat ik alle zeilen bij moet zetten om me te beheersen. Maar hij voedt me, dat merk ik...en als ik dan barst durf ik wel mijn boosheid te tonen, iets wat ik nooit gedurfd heb. Maar tegenwoordig wordt hij dan niet boos op mij en slaat me niet meer, wat hij in het verleden gelijk zou doen, maar hij lacht me uit, keihard en zegt dat ik gek ben geworden, maakt me belachelijk.
Zo probeert hij de macht weer terug te krijgen over mij, althans zo voelt dat, misschien is het niet waar.
Toen ik verleden jaar vertelde dat ik wilde scheiden, was dat eigenlijk op een heel ongelukkige manier gebeurd, namelijk door de telefoon. Hij belde op vanaf het buitenland en op een gegeven moment weer discussies en dat liep zo hoog op, dat hij op een gegeven moment vroeg of ik bij hem weg wilde. Ik had hier bevestigend op geantwoord. Veel verdriet van zijn kant en veel gesprekken door de telefoon, want hij kon pas na 4 dagen thuis komen. Voor mij stond het op dat moment vast dat ik wilde scheiden. Het gevoel wat ik toen had, zal ik niet snel vergeten. Ten eerste opluchting, maar ook en dat vind ik best erg om te tiepen hier, leedvermaak! omdat hij zo veel verdriet had. Elke keer belde hij me huilend op en ik had soms gewoon de slappe lach als ik weer ophing. Een gevoel van macht ook.
Ik had toen zo iets van, en dit heeft hij volgens mij al die jaren gevoeld, dat hij de macht over mij heeft.
Toen hij na die 4 dagen thuis kwam, had hij een kadootje bij zich voor me...Hij had op het vliegveld een geurtje voor me gekocht. Ik had op dat moment echt zoiets van....begrijpt hij het nu nog niet? Denkt hij dat ik een grapje maak, is het omkoperij, of zijn schuldgevoel afkopen. Tot op de dag van vandaag weet ik het nog niet. Maar ik wilde dat hij dat niet had gedaan, daardoor voel ik me best heel goedkoop.
Maar afijn, inmiddels zijn we weer een jaar verder. Heb het toch niet doorgezet, de scheiding. Waarom ik toch nog bij hem ben weet ik niet. Is het toch nog ergens een houden van, is het medelijden, is het het vertrouwde waarom ik blijf? Misschien ben ik nog bij hem omdat hij ook een andere kant heeft die heel goed is..... Hij heeft veel voor me over, helpt me mee in huis. Als ik iets aan hem vraag rent hij al voor me, kan gaan en staan waar ik wil, zal me niet belemmeren in mijn vriendschap met mijn vriendinnen....Maakt complimenten, de ideale man eigenlijk...als ik die andere kant niet zou kennen. En dat is waar ik steeds over struikel, zijn andere kant. Zijn ongeduld, zijn boosheid, het kleine kind in hem wat zijn zin wil hebben, de hatelijke opmerkingen, het stiekeme gedrag naar de hond als ik er niet ben. Hij slaat de hond niet, maar hij wil de hond in zijn macht hebben,. Hij is de baas en de hond moet precies reageren zoals hij dat wil. Zo is de hond vaak bang van hem, en dat is gekomen nadat hij in 2004 weer voor de eerste keer sinds 7 jaar weer echt zijn zelfbeheersing was verloren. Hij was kwaad op mij...iedereen was bang hier in huis, inclusief de hond. Dat is dus ook nooit meer over gegaan bij de hond. Zodra mijn man zijn stem verheft, kruipt ze voor hem. Zodra hij ongeduldig is, merk ik dat aan de hond. Hij kan dat niet uitstaan, want hij doet toch niks bij haar???? Hoe vaak ik al niet heb geprobeerd uit te leggen aan hem dat hij moet proberen om zich klein te maken tegenover de hond zijn niet meer te tellen. Maar hij vindt dat onzin, dus als hij ze roept om uit te laten en de hond komt niet gelijk wordt hij boos. Als de hond eindelijk heel klein voor hem zit, moet ze haar kop omhoog doen van hem. Ze mag niet bedelen. Vind ik ook niet fijn en negeer haar dan. Ze mag niet kwijlen als ze haar eigen eten krijgt. Haalt haar steeds van de etensbak weg als ze te snel eet volgens hem. Als we crusli eten, krijgt ze het laatste beetje van ons. Ik zet het dan neer op haar etensplek en dan kan ze het laatse beetje melk eruit likken. Als hij het geeft aan haar wanneer ik er niet!!! bij ben, dan zet hij de kom eerst 10 minuten hoog op het aanrecht en zegt daar dan ook bij, je krijgt het nog niet, want alleen als ik te vreten voor je hebt kan je gelijk bij me komen. Daarna geeft hij het aan haar. Wat maakt het nou uit, het is maar een hond!! Deze dingen hoor ik allemaal van mijn dochter. Ook het wegduwen bij haar eten doet hij alleen maar als ik er niet bij ben. Als ik er wel bij ben, geeft hij zijn laatse beetje crusli direkt en geeft de hond dan een lief klopje op haar rug emet de woorden erbij lekker he? En dat zijn de dingen waardoor ik denk, jij wil niet echt je best doen om te veranderen. Ik had echt de hoop dat hij zijn best deed om te veranderen. Ook al heeft hij zich niet aan bepaalde afspraken gehouden. Zo zou hij naar de huisarts gaan om te praten over zijn agressieve gedrag. Hij zou met zijn broer en neef gaan praten en hij zou niet meer aangeschoten of dronken worden in mijn bijzijn. Al die dingen heeft hij zich niet aan gehouden. Dat stoort me wel, maar ik had/heb dan zoiets van, je probeert in ieder geval iets aan je uitbarstingen te doen. Maar nu ik die dingen van mijn dochter hoor hoe hij met de hond omgaat, twijfel ik aan zijn oprechte bedoelingen om te veranderen. want ik denk dat hij zijn boosheid inslikt omdat hij bang is om me kwijt te raken, en dat het op een gegeven moment weer tot een uitbarsting komt. De vraag is alleen, wanneer....over een maand, over een jaar, over 3 jaar?
Het is zo verwarrend allemaal, want nu is hij weer weg voor 2 weken. Hij belt elke dag even voor een gewoon praatje, dat is dan weer zo vertrouwd, dat ik ga twijfelen. Zijn stem is vertrouwd, dit leven is vertrouwd en niet slecht. Ik heb alles wat mijn hartje begeerd, ik kan in feite gaan en staan waar ik wil...zolang ik maar mijn stemming op hem aanpas als hij thuis is.Ik kan mezelf zijn tot op zekere hoogte. Zolang ik vrolijk ben, lief, zorgzaam is er niks aan de hand. Een slechte bui mag ik hebben, zolang dat maar niet te lang durt. Ziek mag ik zijn, zolang het maar niet te lang duurt etc etc.
Lang verhaal, waarschijnlijk erg verwarrend........,maar was weer nodig.......
liefs Elf
Lief Elfje,
Verwarrend allemaal he, lieve meid?
Het gedrag tov jullie hond herken ik wel. Toen wij een hond wilde aanschaffen had ik een heel ander idee over de keuze van het ras. Ik wilde graag een "sociale" hond, x een pitbull. Vervolgens tentoonstellingen gaan bezoeken en de keuze viel op een American Staffordshire terrier. Ik ging akkoord om x tegemoet te komen. Ik heb overigens zielsveel van mijn hond gehouden maar wel altijd problemen over haar gehad. Ik deed vanalles om Tara (zo heette ze) te socialiseren. Ik trainde met haar wat mijn hobby werd. Was actief binnen de rasvereniging etc..Uiteindelijk heeft ze toch GG2 gehaald. X daarentegen deed van alles om dat teniet te doen. Als we naar het bos gingen dan liet hij haar in takken hangen etc... Ik wilde dat Tara ondanks haar stoere uiterlijk lief en sociaal zou zijn....Hij wilde haar stoer hebben en "naaide" haar op. Op een gegeven moment had hij het zelfs in zijn hoofd gehaald haar anabolen te geven. Hoe gek kan je zijn! Ik deed haar lieve sjaaltjes om haar hals. Hij dikke, lederen met ijzeren pinnen halsbanden. Als we naar het strand gingen altijd problemen met mensen met kleine kinderen.. Ik wilde naar een rustig strand en Tara aanleggen... Hij wilde per se naar "the place to be" en Tara los laten lopen. Tara los bracht problemen met zich mee want ze verdedigde haar terratorium (ons ligplekje) met alle problemen van dien..X had daar maling aan en een dagje weg was zo voor mij een grote zenuwtoestand.. Ze zeggen weleens... kijk naar de hond en herken zijn baas...
Jouw man is nu gelukkig weer 2 weken weg en wellicht wordt je nu rustiger totdat de 2 weken weer om zijn? Dat heb ik wel althans. Misschien moet je jezelf eens afvragen wat je zou doen als jouw man een normale baan zou hebben en gewoon elke avond thuis zou zijn. Deze vraag heb ik mezelf namelijk ook gesteld en kwam maar tot 1 conclusie. Dat zou ik écht niet trekken en jij waarschijnlijk ook niet. Ik heb, zoals je inmiddels wel weet, juist heel lang getwijfeld vanwege de uithuizigheid van x. Daardoor kon ik alles wel aan. Maar ja, het is niet de manier.
Veel sterkte meid*;
Liefs, Thirza
zondag 15 juli 2007 om 22:06
quote:goedemiddag allemaal,
Elfje! *;
ik heb eigenlijk heel veel te melden, maar het is 1 warrige zooi in mijn hoofd. Duizenden gedachten gaan door mijn hoofd. Verstand en gevoel botsen tegen elkaar, telkens weer....erg verwarrend en vooral vermoeiend allemaal. Elke keer weer die tegenstrijdigheden in mijn hoofd. Alsof er elke keer een heel gesprek afspeelt in mijn hoofd, met mijn gevoel tegen mijn verstand.
Verleden en heden en toekomst, ook door elkaar heen......
Duizenden gedachten, verwarrende tijd. En tegelijk is het zo belangrijk, als ik dit lees en het zo eens naast mijn eigen ervaringen leg, zou ik zeggen, dat het een tijd van eerlijk de balans opmaken is, van je niet meer afsluiten van je gevoelens en jezelf proberen leeg en rustig te houden in je hoofd...maar het een kans te geven eens echt naar je leven te kijken.
Het conflict tussen die twee werelnden, die twee gedachten.
Tussen wat je jezelf al die tijd al verteld waardoor je het volhoudt enerzijds, en wat je diepste ik wenst en wil voor de toekomst anderzijds....
Wat is dit heftig, kan me er goed iets bij voorstellen, ook al heb ik dit eigenlijk pas doorgemaakt toen ik al weg was bij ex maar nog wel aan hem vast zat op een manier. Kan gewoon niet weten wat jij nu doormaakt terwijl je er zo in zit, en tegelijk jezelf terugzoekt.
Ik heb daar bewondering voor, Elfje.
Het voelt vanaf hier heel hoopgevend dat je het aandurft.
Eerst maar is reageren op de reacties van een paar dagen geleden,
Zonlicht, je had over het moment dat ik voel dat ik over mijn eigen grens ga en dat ik dat kan stoppen, door de woordenwisseling te stoppen van mijn kant...Is een waarheid, maar weet je hoe vaak ik dat al heb gedaan en nog doe? Ik stop de woordenwisseling bijna altijd, maar het is zoals jij zegt, hij wil dan toch nog iets zeggen en gaat door.
Ja, het gaat ook niet om het onderwerp van de woordenwisseling van dat moment, wat het ook is.
Het gaat om de machtsstrijd. Hij kan niet stoppen, moet iets bereikt hebben wat hij altijd zoekt als hij die strijd aangaat, hoe bedekt het soms is ook.
Het gaat niet om het onderwerp, de vorm, maar het gaat om de macht.
Wanneer je voor jezelf besloten hebt dat het je niet meer gaat om gelijk krijgen of dat jouw kant van het verhaal erkend wordt (want hoogst waarschijnlijk krijg je dat niet vaak) kun je misschien besluiten dat jij niet meer deelneemt aan deze zinloze discussies.
Dit is heel verdrietig want het zet je meteen in je gevoel dat je beseft dat jouw kant minder belangrijk is, niet telt zoals je dat eigenlijk verdient. Maar wanneer je ermee stopt krijg je een deel van je energie terug om andere dingen ook weer helderder te kunnen zien.
Als ik terugdenk, weet ik hoe vermoeiend dit alles is.
Ik wilde me zo graag verdedigen. Het uitleggen waarom ik iets zo gedaan had, zo aangepakt had. Waarom zijn kritiek onterecht was. Wat ik graag wilde, uitleggen dat ik het juist goed bedoelde, dat het anders was dan wat hij er later van maakte....
Altijd maar mezelf verdedigen. altijd maar ingaan op het nieuwe wat hij de discussie inslingerde, of het oude wat altijd weer terugkwam, wat hij er weer bijhaalde.
Ergens draag jij altijd de verantwoordelijheid dat de discussie niet uit de hand loopt.
Want zeg nou zelf, jij kunt het toch met een zin, een gebaar, een manier van tegenspreken helemaal laten escaleren?
Jij bent toch degene die aanvoelt, leest, voelsprieten uitsteekt en dan met de juiste manier van praten en bewegen alles in goede banen probeert te leiden, terwijl je tegelijk ook nog een pogong doet jouw kant van het verhaal een kans te geven?
Dit is zo slopend...kost zo veel van je enrgie....
Altijd maar de wijste zijn, wegen zoekend om iets te bewaren, een soort sfeer, een soort rust die eigenlijk iets anders is maar het enige is wat het leefbaar en zogenaamd gezellig maakt.
Soms is het ook andersom dan begint (meestal) hij een discussie en dan reageer ik daarop en dan moet ik op een gegeven moment mijn mond houden en stoppen van hem omdat ik een ruzie uitlok.
Jij draagt hier telkens de verantwoordelijkheid voor het wel of niet uit de hand lopen of heel vervelend eindigen van een woordenwisseling.... zo oneerlijk....
In het verleden stopte ik de aankomende ruzie altijd uit angst. Dan probeerde ik zoete broodjes te bakken, maakte excuses, nam alle schuld op me. Was gemaakt vrolijk, omdat ik het gevaar wat dreigde uit de weg te gaan.Liep ik te zingen terwijl ik me dood ongelukkig voelde. Of ik maakte excuses en probeerde hem te paaien door hem aan te raken en te knuffelen met hem. Vaak was dat op dat moment verkeerd, of ik probeerde niets te zeggen, was ook niet goed, probeerde hem gelijk te geven, dan was dat ook niet goed.... Ik weet nu dat dat heel fout was van mij, om zo te kronkelen voor hem. Want wat je op dat moment van zijn boosheid ook deed goed was het dan nooit.
Oh dit is zo herkenbaar.
Dat je het maar op moet geven en gaat redden wat er te redden valt. Dat je spijt hebt dat je het bent aangegaan, deze discussie.
En wat je dan allemaal moet doen om de sfeer weer enigzins redelijk te krijgen....
Alles wat je zegt ken ik.
Het was ook nooit goed, en ik gaf me helemaal om er maar aan te werken dat het moment werd omgedraaid naar iets beters. Hem gunstig te stemmen.
Hij maakte daar echt misbruik van. Kreeg op die momenten weer dingen voor elkaar ook.
Je besluit het op te geven en hem gelijk te geven. Je neemt iets van een schuld op je, of je zegt dat jij het inderdaad verkeerd zag in de discussie, of het inderdaad verkeerd had aangepakt.
Daarmee geef je hem niet alleen 'inhoudelijk' gelijk maar geef je hem ook op het eind de winst van de machtsstrijd. En die gaat hij nog even uitbuiten door te mokken, door negatief te reageren op je lijmpogingen....
En dan heeft hij je weer helemaal waar hij je wil hebben.
Dat gedeelte van het hele gedoe waarin jij het nooit goed doet, is het gedeelte waar hij van geniet. Niet helemaal de goede woorden, maar ik kan het even niet beter omschrijven. Het gaat voor een gedeelte ook onbewust, ook bewust, hij gebruikt alles tegen je, en voelt ook aan wat hij kan doen, hoe hij je heeft.
Dit maakt je helemaal leeg. Je blijft achter met een onrustig gevoel, met je hart in je keel, met een soort opluchting omdat het over is, met een nare nasmaak omdat je iets hebt moeten doen of toegeven waarmee je nog meer inleverde of je grens overging die je juist wilde beschermen.
Al probeerde ik hem uit de weg te gaan, naar een andere ruimte gaan, dan kwam hij me achterna om door te gaan. Als ik naar buiten wilde gaan, dan werd hij pas echt pissig en meestal eindigde dat met mij eruit gooien of ik mocht er niet uit en dan probeerde ik me veilig te stellen door in ieder geval op de bank te gaan zitten, zodat ik me klein kon maken en vooral geen dreiging tonen naar hem...hoe bedoel je onderdanig....
Ja, je klein maken, neutrale uitdrukking hebben. Alles in je houding en uitstraling aanpassen.
Maar daar is een einde aan gekomen in 1999.......De eerste keer dat ik echt goed heb laten merken dat ik het niet meer pikte. Hier heb ik mezelf een klein beetje terug gevonden....Maar langzaam sluipt de onheil weer terug. In 2004 laaide zijn agressie weer op....Ik weer bang, maar niet meer zo klein als dat ik daarvoor was, durfde meer te zeggen. Nu merk ik inderdaad dat ik degene ben die sneller het geduld verlies, dat ik alle zeilen bij moet zetten om me te beheersen. Maar hij voedt me, dat merk ik...en als ik dan barst durf ik wel mijn boosheid te tonen, iets wat ik nooit gedurfd heb. Maar tegenwoordig wordt hij dan niet boos op mij en slaat me niet meer, wat hij in het verleden gelijk zou doen, maar hij lacht me uit, keihard en zegt dat ik gek ben geworden, maakt me belachelijk.
Zo probeert hij de macht weer terug te krijgen over mij, althans zo voelt dat, misschien is het niet waar.
Het is absoluut waar.
En dit doet veel meer pijn dan geslagen worden.
Hij voedt je tot je niet meer kan...en dan doet hij je pijn op een manier die nog veel harder aankomt..
Ik voelde me wanhopig.
Belachelijk gemaakt worden, uitgelachen worden, omver gepraat worden door degene die middels alles het centrum van je wereld is...doet zoveel pijn.
Je weet dat je het niet verdient.
En de pijn gaat niet weg, je verlangt er heel erg naar dat hij degene is die ooit hiervoor zijn excuses maakt...
ik zou nu nog steeds zo graag van hem horen dat hij het fout had.
Dat hij het alleen deed om me pijn te doen, en niet omdat hij het echt vond...
Vind je dat raar? Herken je dat?
Toen ik verleden jaar vertelde dat ik wilde scheiden, was dat eigenlijk op een heel ongelukkige manier gebeurd, namelijk door de telefoon. Hij belde op vanaf het buitenland en op een gegeven moment weer discussies en dat liep zo hoog op, dat hij op een gegeven moment vroeg of ik bij hem weg wilde. Ik had hier bevestigend op geantwoord. Veel verdriet van zijn kant en veel gesprekken door de telefoon, want hij kon pas na 4 dagen thuis komen. Voor mij stond het op dat moment vast dat ik wilde scheiden. Het gevoel wat ik toen had, zal ik niet snel vergeten. Ten eerste opluchting, maar ook en dat vind ik best erg om te tiepen hier, leedvermaak! omdat hij zo veel verdriet had. Elke keer belde hij me huilend op en ik had soms gewoon de slappe lach als ik weer ophing. Een gevoel van macht ook.
Ik had toen zo iets van, en dit heeft hij volgens mij al die jaren gevoeld, dat hij de macht over mij heeft.
Toen hij na die 4 dagen thuis kwam, had hij een kadootje bij zich voor me...Hij had op het vliegveld een geurtje voor me gekocht. Ik had op dat moment echt zoiets van....begrijpt hij het nu nog niet? Denkt hij dat ik een grapje maak, is het omkoperij, of zijn schuldgevoel afkopen. Tot op de dag van vandaag weet ik het nog niet. Maar ik wilde dat hij dat niet had gedaan, daardoor voel ik me best heel goedkoop.
Wat was de reden dat je niet kon doorzetten?
Wat is het dat jij uit deze relatie haalt, dat je van hem nodig hebt?
Met wat krijgt hij je zover dat je er nog voor wilt gaan?
Hoe lang moet hij even zijn best doen om jou het vertrouwen te geven dat je het wel weer aankan en kan volhouden?
Waardoor voel je je goedkoop? Het is niet alleen dat cadeautje.
Ik kreeg ze ook, die cadeautjes. Ik herken hoe dat gaat. Je kunt ze ook niet weigeren, die momenten dat je weer met hem samen bent val je terug in je rol.
Hoe was dat om dat gevoel en die opluchting zo sterk te hebben dat je zou gaan scheiden...om dan even later als je met hem samen bent het niet te kunnen gaan doen?
Maar afijn, inmiddels zijn we weer een jaar verder. Heb het toch niet doorgezet, de scheiding. Waarom ik toch nog bij hem ben weet ik niet. Is het toch nog ergens een houden van, is het medelijden, is het het vertrouwde waarom ik blijf?
Ik denk een combinatie van alles.
Wat heb jij van hem nodig? Wat geeft hij jou dat je blijft vragen en dat je krijgt?
En je bent al zo'n lange tijd samen, dat lijkt me zo moeilijk. Een ander leven, dat wat je verdient...het lijkt dan misschien zo ver weg. Je kunt je daar moeilijk een voorstelling van maken....je hebt geen idee hoe het is als die last van je schouders is gevallen, echt hoe het is om je enrgie voor jezelf te hebben...
Je kunt dat nog niet voelen, en dus ook niet goed vergelijken met je huidige leven.
Dat lijkt mij ook iets waarom het nu heel lastig is te kiezen voor iets anders dan je nu vertrouwd mee bent.
Je bent ook, misschien, voor mij was dat zo, verslaafd aan de relatie. Aan het leven wat je nu hebt, samen ervan hebt gemaakt. Ik wilde die man. Ik had een leegte in me, had hem nodig. Wilde samen met hem die kleine wereld in stand houden, ook al deed het zo veel pijn.
Ergens ben je het zo gewend om maar mee te deinen op de golven, om af te wachten en te reageren op alles wat op je af komt, dat het heel moeilijk is zelf de verantwoordelijkheid te nemen.
Om te voelen: 'dit is mijn leven, en ik heb nu iets anders in gedachten dan hetgeen waar ik op dit moment helemaal klem inzit.
Ik voel dat er een geluk is, dat schuilt in kleine momenten en een fijne rust, die ik nu niet ervaren kan. En ik wil er naar op zoek. Wil de dingen achter me laten die mij tegenhouden, het me zwaar maken terwijl ik zoveel beter verdien en mezelf nu eens echt wil tonen, aan mij en aan, de mensen waar ik echt van houd.'
Misschien ben ik nog bij hem omdat hij ook een andere kant heeft die heel goed is..... Hij heeft veel voor me over, helpt me mee in huis. Als ik iets aan hem vraag rent hij al voor me, kan gaan en staan waar ik wil, zal me niet belemmeren in mijn vriendschap met mijn vriendinnen....Maakt complimenten, de ideale man eigenlijk...als ik die andere kant niet zou kennen.
Ja, zo tegenstrijdig is dat.
Er staat nog iets tegenover...maar is dat genoeg? Het maakt het in ieder geval knap lastig om heel duidelijk dat besluit te zien wat je eigenlijk zou willen nemen.
Er is een kant van hem, die het zo ver het nu lijkt, goedmaakt. Goed houdt.
Maar je bent ook zo weinig gewend....
De ideale man zou ook een man zijn die je werkelijk laat voelen dat hij om je geeft, je een veilig en vertrouwd gevoel geeft.
Iemand die zijn best doet je te leren kennen, die wil zien wie je bent
Een man met wie je ruzie kunt maken zonder dat je bang hoeft te zijn. Iemand die met je meedenkt, en samen werkt aan de relatie.
Okee, ik heb geen ervaring met een relatie als deze. Zit hier maar een beetje te fantaseren over mijn ooit misschien toekomstige man.
Maar hier zou ik naar op zoek zijn, als ik me daar klaar voor zou voelen. Omdat ik dit zou hebben te geven aan iemand.
En dat is waar ik steeds over struikel, zijn andere kant. Zijn ongeduld, zijn boosheid, het kleine kind in hem wat zijn zin wil hebben, de hatelijke opmerkingen, het stiekeme gedrag naar de hond als ik er niet ben. Hij slaat de hond niet, maar hij wil de hond in zijn macht hebben,. Hij is de baas en de hond moet precies reageren zoals hij dat wil. Zo is de hond vaak bang van hem, en dat is gekomen nadat hij in 2004 weer voor de eerste keer sinds 7 jaar weer echt zijn zelfbeheersing was verloren. Hij was kwaad op mij...iedereen was bang hier in huis, inclusief de hond. Dat is dus ook nooit meer over gegaan bij de hond. Zodra mijn man zijn stem verheft, kruipt ze voor hem. Zodra hij ongeduldig is, merk ik dat aan de hond. Hij kan dat niet uitstaan, want hij doet toch niks bij haar???? Hoe vaak ik al niet heb geprobeerd uit te leggen aan hem dat hij moet proberen om zich klein te maken tegenover de hond zijn niet meer te tellen. Maar hij vindt dat onzin, dus als hij ze roept om uit te laten en de hond komt niet gelijk wordt hij boos. Als de hond eindelijk heel klein voor hem zit, moet ze haar kop omhoog doen van hem. Ze mag niet bedelen. Vind ik ook niet fijn en negeer haar dan. Ze mag niet kwijlen als ze haar eigen eten krijgt. Haalt haar steeds van de etensbak weg als ze te snel eet volgens hem. Als we crusli eten, krijgt ze het laatste beetje van ons. Ik zet het dan neer op haar etensplek en dan kan ze het laatse beetje melk eruit likken. Als hij het geeft aan haar wanneer ik er niet!!! bij ben, dan zet hij de kom eerst 10 minuten hoog op het aanrecht en zegt daar dan ook bij, je krijgt het nog niet, want alleen als ik te vreten voor je hebt kan je gelijk bij me komen. Daarna geeft hij het aan haar. Wat maakt het nou uit, het is maar een hond!! Deze dingen hoor ik allemaal van mijn dochter. Ook het wegduwen bij haar eten doet hij alleen maar als ik er niet bij ben. Als ik er wel bij ben, geeft hij zijn laatse beetje crusli direkt en geeft de hond dan een lief klopje op haar rug emet de woorden erbij lekker he? En dat zijn de dingen waardoor ik denk, jij wil niet echt je best doen om te veranderen. Ik had echt de hoop dat hij zijn best deed om te veranderen. Ook al heeft hij zich niet aan bepaalde afspraken gehouden. Zo zou hij naar de huisarts gaan om te praten over zijn agressieve gedrag. Hij zou met zijn broer en neef gaan praten en hij zou niet meer aangeschoten of dronken worden in mijn bijzijn. Al die dingen heeft hij zich niet aan gehouden. Dat stoort me wel, maar ik had/heb dan zoiets van, je probeert in ieder geval iets aan je uitbarstingen te doen. Maar nu ik die dingen van mijn dochter hoor hoe hij met de hond omgaat, twijfel ik aan zijn oprechte bedoelingen om te veranderen. want ik denk dat hij zijn boosheid inslikt omdat hij bang is om me kwijt te raken, en dat het op een gegeven moment weer tot een uitbarsting komt. De vraag is alleen, wanneer....over een maand, over een jaar, over 3 jaar?
Ik denk dat je het zelf al helemaal juist ziet.
Goh, wat komt wat jij schrijft mij allemaal bekend voor, Elf.
Wij hadden ook een hond.
en ik geloof zeker dat hij het inslikt allemaal voor zover dat lukt, omdat hij je niet kwijt wil. Hij voelt ook wel aan inmiddels hoe ver hij kan gaan of wat hij moet doen om je weer terug te krijgen op de plek waar hij je wil hebben (sorry dat dat zo rottig klinkt, is eigenlijk hoe ik me nu zelf voel hierover achteraf)
Ik geloof zeker dat het tot een uitbarsting gaat komen. Daarom hoopte ik ook dat je een noodplan zou hebben.
Het lijkt me dat dit hele gedoe hem ook erg frustreert van binnen. En wie is daar de schuldige aan in zijn gedachten? jij.
Dus dat ga je ooit ook nog een keer over je heen krijgen, die dag dat hij barst.
Het komt er eigenlijk op neer dat hij nu een aspect van zijn gedrag onder controle probeert te houden. Een aspect, dat agressieve, warvan jij ook kunt zeggen dat het echt niet kan en waarvan hij weet dat hij jou kwijt is als dat gebeurt om dat er niet veel tegenin te brengen is tegen weggaan.
Maar er is zoveel meer, er zijn zoveel meer aspecten, kanten, en dingen in deze relatie die niet goed zitten, die echt niet kunnen.
Het moeilijke is dat er alleen zo veel over gevoelens gaat, over onzichtbare dingen.
Een machtsstrijd is vaak niet zo zichtbaar te meten als aan een blauw oog of aan verwondingen. Het is een spel van grenzen overgaan en aftasten en winnen en verliezen wat slopend is en totaal niet thuishoort in een goede relatie.
Maar je kunt er moeilijk je vinger op leggen. Je kunt voorbeelden geven, maar soms is het zo verwarrend en lastig te omschrijven allemaal, hoe moet je ooit die discussie aangaan, en zeker met iemand die diegene is waarmee je hier in verwikkeld bent??
Je kunt wachten op zijn inzicht, maar hij laat nergens merken dat hij serieus op zoek is naar zichzelf en naar de weg tot een fijne en gezonde relatie met jou Elf.
Hij lijkt te proberen om een deel van iets wat niet goed zat te veranderen, maar eigenlijk is het ook wel duidelijk dat hij het maar niet kan kwijt raken en het een uitweg laat vinden o.a. in het gedrag van hem naar de hond toe.
In wel opzuicht lijkt hij echt te werken aan de kern van dit alles?
Wat heb je van hem nodig om het vertrouwen terug te krijgen dat het voor jou de moite waard is met deze man samen te blijven de rest van je leven?
Hoe is het voor je dochter dit gedrag naar de hond toe te zien?
Je man houdt zich niet aan de afspraken die het begin zouden moeten zijn om een nieuwe tijd samen in te gaan.
Hij blijft vast zitten in het oude, hij doet net genoeg zijn best om jou daar ook in te houden, jou niet helemaal weg te jagen.
Hoe lang ga jij dit nog volhouden?
Hoe lang gaat hij dit nog volhouden? Want er wordt door hem ook nergens aan gewerkt nu wat juist het beter zou kunnen maken.
Het is zo verwarrend allemaal, want nu is hij weer weg voor 2 weken. Hij belt elke dag even voor een gewoon praatje, dat is dan weer zo vertrouwd, dat ik ga twijfelen. Zijn stem is vertrouwd, dit leven is vertrouwd en niet slecht. Ik heb alles wat mijn hartje begeerd, ik kan in feite gaan en staan waar ik wil...zolang ik maar mijn stemming op hem aanpas als hij thuis is.Ik kan mezelf zijn tot op zekere hoogte. Zolang ik vrolijk ben, lief, zorgzaam is er niks aan de hand. Een slechte bui mag ik hebben, zolang dat maar niet te lang durt. Ziek mag ik zijn, zolang het maar niet te lang duurt etc etc.
Elfje, wat vreselijk eigenlijk toch?
Je vat het samen, je kunt jezelf niet zijn......
Is dit wat je jezelf toewenst?
En hoe kan het beter worden?
Daar heb je hem ook voor nodig in de relatie, is hij ertoe bereid? Kun je daar ooit vertrouwen in krijgen dat hij het gaat doen? Het samenwerken? naar zichzelf kijken?
Die eerste stap, naar de huisarts gaan. De tweede stap, erkennen dat er hulp nodig is, een psycholoog zoeken, een andere manier van hulpverlening. Hoe realistisch is het dat dit gaat gebeuren, dat je man dit gaat doen?
Is het voor jou een voorwaarde om verder te kunnen met dit huwelijk?
Of wat wil je nu zelf graag? Wat heb je nodig, om te kunnen uitspreken voor jezelf wat jij nu graag zou willen?
Hoe zie je de toekomst als je nu eerst je verantwoordelijkheidsgevoelens enzo van je aflegt, en puur en alleen kijkt naar de sfeer en de tijd en de dingen die jij graag zou zien?
Hoe zou je man daar een plaats in kunnen hebben?
In ieder geval niet zoals hij nu is.
Hoe lang wil je op hem wachten tot hij heeft bereikt waar jij allang bent, en heb je er wel vertrouwen in dat het er ooit inzit?
Heb je een idee van de bagage waarmee hij zelf moet afrekenen?
Hoe bang is hij om zichzelf tegen te komen en hoe gebruikt hij jou als schild?
Lang verhaal, waarschijnlijk erg verwarrend........,maar was weer nodig.......
Ja, ik wil ook zoveel aan je schrijven.
Ik hoop echt dat je er wat aan hebt, dat er iets inzit.
Ik twijfel ook vaak aan mijn zicht op de dingen. Misschien zit ik er naast,
Het is waar ik zelf over nadenk, de vragen waar ik zelf mee zit.
Onze situaties zijn anders, wij zijn verschillend, en toch is er zo veel herkenbaar.
Ik leef erg met je mee, Elf.
Met hoe dit nu verder moet.
Ik hoop zo dat het je gaat lukken om voor jezelf te zien wat je wilt en wat je nog uit je huwelijk kunt halen en hoe dit met elkaar te rijmen valt.
Ik zou vanaf hier zo graag willen zeggen dat je voor jezelf moet kiezen, hem los moet laten. Maar het is zo moeilijk, zo heftig, dit.
jij hebt al zoveel meegemaakt, hebt al zo lang gevochten voor deze relatie, al zoveel van jezelf gegeven, ingeleverd. Ik kan me niet voorstellen hoe wanhopig en verward jij je nu voelt als je alles binnen laat komen.
Heel veel liefs en tot snel schrijfs...*;:R
liefs Elf
liefs Iseo
Elfje! *;
ik heb eigenlijk heel veel te melden, maar het is 1 warrige zooi in mijn hoofd. Duizenden gedachten gaan door mijn hoofd. Verstand en gevoel botsen tegen elkaar, telkens weer....erg verwarrend en vooral vermoeiend allemaal. Elke keer weer die tegenstrijdigheden in mijn hoofd. Alsof er elke keer een heel gesprek afspeelt in mijn hoofd, met mijn gevoel tegen mijn verstand.
Verleden en heden en toekomst, ook door elkaar heen......
Duizenden gedachten, verwarrende tijd. En tegelijk is het zo belangrijk, als ik dit lees en het zo eens naast mijn eigen ervaringen leg, zou ik zeggen, dat het een tijd van eerlijk de balans opmaken is, van je niet meer afsluiten van je gevoelens en jezelf proberen leeg en rustig te houden in je hoofd...maar het een kans te geven eens echt naar je leven te kijken.
Het conflict tussen die twee werelnden, die twee gedachten.
Tussen wat je jezelf al die tijd al verteld waardoor je het volhoudt enerzijds, en wat je diepste ik wenst en wil voor de toekomst anderzijds....
Wat is dit heftig, kan me er goed iets bij voorstellen, ook al heb ik dit eigenlijk pas doorgemaakt toen ik al weg was bij ex maar nog wel aan hem vast zat op een manier. Kan gewoon niet weten wat jij nu doormaakt terwijl je er zo in zit, en tegelijk jezelf terugzoekt.
Ik heb daar bewondering voor, Elfje.
Het voelt vanaf hier heel hoopgevend dat je het aandurft.
Eerst maar is reageren op de reacties van een paar dagen geleden,
Zonlicht, je had over het moment dat ik voel dat ik over mijn eigen grens ga en dat ik dat kan stoppen, door de woordenwisseling te stoppen van mijn kant...Is een waarheid, maar weet je hoe vaak ik dat al heb gedaan en nog doe? Ik stop de woordenwisseling bijna altijd, maar het is zoals jij zegt, hij wil dan toch nog iets zeggen en gaat door.
Ja, het gaat ook niet om het onderwerp van de woordenwisseling van dat moment, wat het ook is.
Het gaat om de machtsstrijd. Hij kan niet stoppen, moet iets bereikt hebben wat hij altijd zoekt als hij die strijd aangaat, hoe bedekt het soms is ook.
Het gaat niet om het onderwerp, de vorm, maar het gaat om de macht.
Wanneer je voor jezelf besloten hebt dat het je niet meer gaat om gelijk krijgen of dat jouw kant van het verhaal erkend wordt (want hoogst waarschijnlijk krijg je dat niet vaak) kun je misschien besluiten dat jij niet meer deelneemt aan deze zinloze discussies.
Dit is heel verdrietig want het zet je meteen in je gevoel dat je beseft dat jouw kant minder belangrijk is, niet telt zoals je dat eigenlijk verdient. Maar wanneer je ermee stopt krijg je een deel van je energie terug om andere dingen ook weer helderder te kunnen zien.
Als ik terugdenk, weet ik hoe vermoeiend dit alles is.
Ik wilde me zo graag verdedigen. Het uitleggen waarom ik iets zo gedaan had, zo aangepakt had. Waarom zijn kritiek onterecht was. Wat ik graag wilde, uitleggen dat ik het juist goed bedoelde, dat het anders was dan wat hij er later van maakte....
Altijd maar mezelf verdedigen. altijd maar ingaan op het nieuwe wat hij de discussie inslingerde, of het oude wat altijd weer terugkwam, wat hij er weer bijhaalde.
Ergens draag jij altijd de verantwoordelijheid dat de discussie niet uit de hand loopt.
Want zeg nou zelf, jij kunt het toch met een zin, een gebaar, een manier van tegenspreken helemaal laten escaleren?
Jij bent toch degene die aanvoelt, leest, voelsprieten uitsteekt en dan met de juiste manier van praten en bewegen alles in goede banen probeert te leiden, terwijl je tegelijk ook nog een pogong doet jouw kant van het verhaal een kans te geven?
Dit is zo slopend...kost zo veel van je enrgie....
Altijd maar de wijste zijn, wegen zoekend om iets te bewaren, een soort sfeer, een soort rust die eigenlijk iets anders is maar het enige is wat het leefbaar en zogenaamd gezellig maakt.
Soms is het ook andersom dan begint (meestal) hij een discussie en dan reageer ik daarop en dan moet ik op een gegeven moment mijn mond houden en stoppen van hem omdat ik een ruzie uitlok.
Jij draagt hier telkens de verantwoordelijkheid voor het wel of niet uit de hand lopen of heel vervelend eindigen van een woordenwisseling.... zo oneerlijk....
In het verleden stopte ik de aankomende ruzie altijd uit angst. Dan probeerde ik zoete broodjes te bakken, maakte excuses, nam alle schuld op me. Was gemaakt vrolijk, omdat ik het gevaar wat dreigde uit de weg te gaan.Liep ik te zingen terwijl ik me dood ongelukkig voelde. Of ik maakte excuses en probeerde hem te paaien door hem aan te raken en te knuffelen met hem. Vaak was dat op dat moment verkeerd, of ik probeerde niets te zeggen, was ook niet goed, probeerde hem gelijk te geven, dan was dat ook niet goed.... Ik weet nu dat dat heel fout was van mij, om zo te kronkelen voor hem. Want wat je op dat moment van zijn boosheid ook deed goed was het dan nooit.
Oh dit is zo herkenbaar.
Dat je het maar op moet geven en gaat redden wat er te redden valt. Dat je spijt hebt dat je het bent aangegaan, deze discussie.
En wat je dan allemaal moet doen om de sfeer weer enigzins redelijk te krijgen....
Alles wat je zegt ken ik.
Het was ook nooit goed, en ik gaf me helemaal om er maar aan te werken dat het moment werd omgedraaid naar iets beters. Hem gunstig te stemmen.
Hij maakte daar echt misbruik van. Kreeg op die momenten weer dingen voor elkaar ook.
Je besluit het op te geven en hem gelijk te geven. Je neemt iets van een schuld op je, of je zegt dat jij het inderdaad verkeerd zag in de discussie, of het inderdaad verkeerd had aangepakt.
Daarmee geef je hem niet alleen 'inhoudelijk' gelijk maar geef je hem ook op het eind de winst van de machtsstrijd. En die gaat hij nog even uitbuiten door te mokken, door negatief te reageren op je lijmpogingen....
En dan heeft hij je weer helemaal waar hij je wil hebben.
Dat gedeelte van het hele gedoe waarin jij het nooit goed doet, is het gedeelte waar hij van geniet. Niet helemaal de goede woorden, maar ik kan het even niet beter omschrijven. Het gaat voor een gedeelte ook onbewust, ook bewust, hij gebruikt alles tegen je, en voelt ook aan wat hij kan doen, hoe hij je heeft.
Dit maakt je helemaal leeg. Je blijft achter met een onrustig gevoel, met je hart in je keel, met een soort opluchting omdat het over is, met een nare nasmaak omdat je iets hebt moeten doen of toegeven waarmee je nog meer inleverde of je grens overging die je juist wilde beschermen.
Al probeerde ik hem uit de weg te gaan, naar een andere ruimte gaan, dan kwam hij me achterna om door te gaan. Als ik naar buiten wilde gaan, dan werd hij pas echt pissig en meestal eindigde dat met mij eruit gooien of ik mocht er niet uit en dan probeerde ik me veilig te stellen door in ieder geval op de bank te gaan zitten, zodat ik me klein kon maken en vooral geen dreiging tonen naar hem...hoe bedoel je onderdanig....
Ja, je klein maken, neutrale uitdrukking hebben. Alles in je houding en uitstraling aanpassen.
Maar daar is een einde aan gekomen in 1999.......De eerste keer dat ik echt goed heb laten merken dat ik het niet meer pikte. Hier heb ik mezelf een klein beetje terug gevonden....Maar langzaam sluipt de onheil weer terug. In 2004 laaide zijn agressie weer op....Ik weer bang, maar niet meer zo klein als dat ik daarvoor was, durfde meer te zeggen. Nu merk ik inderdaad dat ik degene ben die sneller het geduld verlies, dat ik alle zeilen bij moet zetten om me te beheersen. Maar hij voedt me, dat merk ik...en als ik dan barst durf ik wel mijn boosheid te tonen, iets wat ik nooit gedurfd heb. Maar tegenwoordig wordt hij dan niet boos op mij en slaat me niet meer, wat hij in het verleden gelijk zou doen, maar hij lacht me uit, keihard en zegt dat ik gek ben geworden, maakt me belachelijk.
Zo probeert hij de macht weer terug te krijgen over mij, althans zo voelt dat, misschien is het niet waar.
Het is absoluut waar.
En dit doet veel meer pijn dan geslagen worden.
Hij voedt je tot je niet meer kan...en dan doet hij je pijn op een manier die nog veel harder aankomt..
Ik voelde me wanhopig.
Belachelijk gemaakt worden, uitgelachen worden, omver gepraat worden door degene die middels alles het centrum van je wereld is...doet zoveel pijn.
Je weet dat je het niet verdient.
En de pijn gaat niet weg, je verlangt er heel erg naar dat hij degene is die ooit hiervoor zijn excuses maakt...
ik zou nu nog steeds zo graag van hem horen dat hij het fout had.
Dat hij het alleen deed om me pijn te doen, en niet omdat hij het echt vond...
Vind je dat raar? Herken je dat?
Toen ik verleden jaar vertelde dat ik wilde scheiden, was dat eigenlijk op een heel ongelukkige manier gebeurd, namelijk door de telefoon. Hij belde op vanaf het buitenland en op een gegeven moment weer discussies en dat liep zo hoog op, dat hij op een gegeven moment vroeg of ik bij hem weg wilde. Ik had hier bevestigend op geantwoord. Veel verdriet van zijn kant en veel gesprekken door de telefoon, want hij kon pas na 4 dagen thuis komen. Voor mij stond het op dat moment vast dat ik wilde scheiden. Het gevoel wat ik toen had, zal ik niet snel vergeten. Ten eerste opluchting, maar ook en dat vind ik best erg om te tiepen hier, leedvermaak! omdat hij zo veel verdriet had. Elke keer belde hij me huilend op en ik had soms gewoon de slappe lach als ik weer ophing. Een gevoel van macht ook.
Ik had toen zo iets van, en dit heeft hij volgens mij al die jaren gevoeld, dat hij de macht over mij heeft.
Toen hij na die 4 dagen thuis kwam, had hij een kadootje bij zich voor me...Hij had op het vliegveld een geurtje voor me gekocht. Ik had op dat moment echt zoiets van....begrijpt hij het nu nog niet? Denkt hij dat ik een grapje maak, is het omkoperij, of zijn schuldgevoel afkopen. Tot op de dag van vandaag weet ik het nog niet. Maar ik wilde dat hij dat niet had gedaan, daardoor voel ik me best heel goedkoop.
Wat was de reden dat je niet kon doorzetten?
Wat is het dat jij uit deze relatie haalt, dat je van hem nodig hebt?
Met wat krijgt hij je zover dat je er nog voor wilt gaan?
Hoe lang moet hij even zijn best doen om jou het vertrouwen te geven dat je het wel weer aankan en kan volhouden?
Waardoor voel je je goedkoop? Het is niet alleen dat cadeautje.
Ik kreeg ze ook, die cadeautjes. Ik herken hoe dat gaat. Je kunt ze ook niet weigeren, die momenten dat je weer met hem samen bent val je terug in je rol.
Hoe was dat om dat gevoel en die opluchting zo sterk te hebben dat je zou gaan scheiden...om dan even later als je met hem samen bent het niet te kunnen gaan doen?
Maar afijn, inmiddels zijn we weer een jaar verder. Heb het toch niet doorgezet, de scheiding. Waarom ik toch nog bij hem ben weet ik niet. Is het toch nog ergens een houden van, is het medelijden, is het het vertrouwde waarom ik blijf?
Ik denk een combinatie van alles.
Wat heb jij van hem nodig? Wat geeft hij jou dat je blijft vragen en dat je krijgt?
En je bent al zo'n lange tijd samen, dat lijkt me zo moeilijk. Een ander leven, dat wat je verdient...het lijkt dan misschien zo ver weg. Je kunt je daar moeilijk een voorstelling van maken....je hebt geen idee hoe het is als die last van je schouders is gevallen, echt hoe het is om je enrgie voor jezelf te hebben...
Je kunt dat nog niet voelen, en dus ook niet goed vergelijken met je huidige leven.
Dat lijkt mij ook iets waarom het nu heel lastig is te kiezen voor iets anders dan je nu vertrouwd mee bent.
Je bent ook, misschien, voor mij was dat zo, verslaafd aan de relatie. Aan het leven wat je nu hebt, samen ervan hebt gemaakt. Ik wilde die man. Ik had een leegte in me, had hem nodig. Wilde samen met hem die kleine wereld in stand houden, ook al deed het zo veel pijn.
Ergens ben je het zo gewend om maar mee te deinen op de golven, om af te wachten en te reageren op alles wat op je af komt, dat het heel moeilijk is zelf de verantwoordelijkheid te nemen.
Om te voelen: 'dit is mijn leven, en ik heb nu iets anders in gedachten dan hetgeen waar ik op dit moment helemaal klem inzit.
Ik voel dat er een geluk is, dat schuilt in kleine momenten en een fijne rust, die ik nu niet ervaren kan. En ik wil er naar op zoek. Wil de dingen achter me laten die mij tegenhouden, het me zwaar maken terwijl ik zoveel beter verdien en mezelf nu eens echt wil tonen, aan mij en aan, de mensen waar ik echt van houd.'
Misschien ben ik nog bij hem omdat hij ook een andere kant heeft die heel goed is..... Hij heeft veel voor me over, helpt me mee in huis. Als ik iets aan hem vraag rent hij al voor me, kan gaan en staan waar ik wil, zal me niet belemmeren in mijn vriendschap met mijn vriendinnen....Maakt complimenten, de ideale man eigenlijk...als ik die andere kant niet zou kennen.
Ja, zo tegenstrijdig is dat.
Er staat nog iets tegenover...maar is dat genoeg? Het maakt het in ieder geval knap lastig om heel duidelijk dat besluit te zien wat je eigenlijk zou willen nemen.
Er is een kant van hem, die het zo ver het nu lijkt, goedmaakt. Goed houdt.
Maar je bent ook zo weinig gewend....
De ideale man zou ook een man zijn die je werkelijk laat voelen dat hij om je geeft, je een veilig en vertrouwd gevoel geeft.
Iemand die zijn best doet je te leren kennen, die wil zien wie je bent
Een man met wie je ruzie kunt maken zonder dat je bang hoeft te zijn. Iemand die met je meedenkt, en samen werkt aan de relatie.
Okee, ik heb geen ervaring met een relatie als deze. Zit hier maar een beetje te fantaseren over mijn ooit misschien toekomstige man.
Maar hier zou ik naar op zoek zijn, als ik me daar klaar voor zou voelen. Omdat ik dit zou hebben te geven aan iemand.
En dat is waar ik steeds over struikel, zijn andere kant. Zijn ongeduld, zijn boosheid, het kleine kind in hem wat zijn zin wil hebben, de hatelijke opmerkingen, het stiekeme gedrag naar de hond als ik er niet ben. Hij slaat de hond niet, maar hij wil de hond in zijn macht hebben,. Hij is de baas en de hond moet precies reageren zoals hij dat wil. Zo is de hond vaak bang van hem, en dat is gekomen nadat hij in 2004 weer voor de eerste keer sinds 7 jaar weer echt zijn zelfbeheersing was verloren. Hij was kwaad op mij...iedereen was bang hier in huis, inclusief de hond. Dat is dus ook nooit meer over gegaan bij de hond. Zodra mijn man zijn stem verheft, kruipt ze voor hem. Zodra hij ongeduldig is, merk ik dat aan de hond. Hij kan dat niet uitstaan, want hij doet toch niks bij haar???? Hoe vaak ik al niet heb geprobeerd uit te leggen aan hem dat hij moet proberen om zich klein te maken tegenover de hond zijn niet meer te tellen. Maar hij vindt dat onzin, dus als hij ze roept om uit te laten en de hond komt niet gelijk wordt hij boos. Als de hond eindelijk heel klein voor hem zit, moet ze haar kop omhoog doen van hem. Ze mag niet bedelen. Vind ik ook niet fijn en negeer haar dan. Ze mag niet kwijlen als ze haar eigen eten krijgt. Haalt haar steeds van de etensbak weg als ze te snel eet volgens hem. Als we crusli eten, krijgt ze het laatste beetje van ons. Ik zet het dan neer op haar etensplek en dan kan ze het laatse beetje melk eruit likken. Als hij het geeft aan haar wanneer ik er niet!!! bij ben, dan zet hij de kom eerst 10 minuten hoog op het aanrecht en zegt daar dan ook bij, je krijgt het nog niet, want alleen als ik te vreten voor je hebt kan je gelijk bij me komen. Daarna geeft hij het aan haar. Wat maakt het nou uit, het is maar een hond!! Deze dingen hoor ik allemaal van mijn dochter. Ook het wegduwen bij haar eten doet hij alleen maar als ik er niet bij ben. Als ik er wel bij ben, geeft hij zijn laatse beetje crusli direkt en geeft de hond dan een lief klopje op haar rug emet de woorden erbij lekker he? En dat zijn de dingen waardoor ik denk, jij wil niet echt je best doen om te veranderen. Ik had echt de hoop dat hij zijn best deed om te veranderen. Ook al heeft hij zich niet aan bepaalde afspraken gehouden. Zo zou hij naar de huisarts gaan om te praten over zijn agressieve gedrag. Hij zou met zijn broer en neef gaan praten en hij zou niet meer aangeschoten of dronken worden in mijn bijzijn. Al die dingen heeft hij zich niet aan gehouden. Dat stoort me wel, maar ik had/heb dan zoiets van, je probeert in ieder geval iets aan je uitbarstingen te doen. Maar nu ik die dingen van mijn dochter hoor hoe hij met de hond omgaat, twijfel ik aan zijn oprechte bedoelingen om te veranderen. want ik denk dat hij zijn boosheid inslikt omdat hij bang is om me kwijt te raken, en dat het op een gegeven moment weer tot een uitbarsting komt. De vraag is alleen, wanneer....over een maand, over een jaar, over 3 jaar?
Ik denk dat je het zelf al helemaal juist ziet.
Goh, wat komt wat jij schrijft mij allemaal bekend voor, Elf.
Wij hadden ook een hond.
en ik geloof zeker dat hij het inslikt allemaal voor zover dat lukt, omdat hij je niet kwijt wil. Hij voelt ook wel aan inmiddels hoe ver hij kan gaan of wat hij moet doen om je weer terug te krijgen op de plek waar hij je wil hebben (sorry dat dat zo rottig klinkt, is eigenlijk hoe ik me nu zelf voel hierover achteraf)
Ik geloof zeker dat het tot een uitbarsting gaat komen. Daarom hoopte ik ook dat je een noodplan zou hebben.
Het lijkt me dat dit hele gedoe hem ook erg frustreert van binnen. En wie is daar de schuldige aan in zijn gedachten? jij.
Dus dat ga je ooit ook nog een keer over je heen krijgen, die dag dat hij barst.
Het komt er eigenlijk op neer dat hij nu een aspect van zijn gedrag onder controle probeert te houden. Een aspect, dat agressieve, warvan jij ook kunt zeggen dat het echt niet kan en waarvan hij weet dat hij jou kwijt is als dat gebeurt om dat er niet veel tegenin te brengen is tegen weggaan.
Maar er is zoveel meer, er zijn zoveel meer aspecten, kanten, en dingen in deze relatie die niet goed zitten, die echt niet kunnen.
Het moeilijke is dat er alleen zo veel over gevoelens gaat, over onzichtbare dingen.
Een machtsstrijd is vaak niet zo zichtbaar te meten als aan een blauw oog of aan verwondingen. Het is een spel van grenzen overgaan en aftasten en winnen en verliezen wat slopend is en totaal niet thuishoort in een goede relatie.
Maar je kunt er moeilijk je vinger op leggen. Je kunt voorbeelden geven, maar soms is het zo verwarrend en lastig te omschrijven allemaal, hoe moet je ooit die discussie aangaan, en zeker met iemand die diegene is waarmee je hier in verwikkeld bent??
Je kunt wachten op zijn inzicht, maar hij laat nergens merken dat hij serieus op zoek is naar zichzelf en naar de weg tot een fijne en gezonde relatie met jou Elf.
Hij lijkt te proberen om een deel van iets wat niet goed zat te veranderen, maar eigenlijk is het ook wel duidelijk dat hij het maar niet kan kwijt raken en het een uitweg laat vinden o.a. in het gedrag van hem naar de hond toe.
In wel opzuicht lijkt hij echt te werken aan de kern van dit alles?
Wat heb je van hem nodig om het vertrouwen terug te krijgen dat het voor jou de moite waard is met deze man samen te blijven de rest van je leven?
Hoe is het voor je dochter dit gedrag naar de hond toe te zien?
Je man houdt zich niet aan de afspraken die het begin zouden moeten zijn om een nieuwe tijd samen in te gaan.
Hij blijft vast zitten in het oude, hij doet net genoeg zijn best om jou daar ook in te houden, jou niet helemaal weg te jagen.
Hoe lang ga jij dit nog volhouden?
Hoe lang gaat hij dit nog volhouden? Want er wordt door hem ook nergens aan gewerkt nu wat juist het beter zou kunnen maken.
Het is zo verwarrend allemaal, want nu is hij weer weg voor 2 weken. Hij belt elke dag even voor een gewoon praatje, dat is dan weer zo vertrouwd, dat ik ga twijfelen. Zijn stem is vertrouwd, dit leven is vertrouwd en niet slecht. Ik heb alles wat mijn hartje begeerd, ik kan in feite gaan en staan waar ik wil...zolang ik maar mijn stemming op hem aanpas als hij thuis is.Ik kan mezelf zijn tot op zekere hoogte. Zolang ik vrolijk ben, lief, zorgzaam is er niks aan de hand. Een slechte bui mag ik hebben, zolang dat maar niet te lang durt. Ziek mag ik zijn, zolang het maar niet te lang duurt etc etc.
Elfje, wat vreselijk eigenlijk toch?
Je vat het samen, je kunt jezelf niet zijn......
Is dit wat je jezelf toewenst?
En hoe kan het beter worden?
Daar heb je hem ook voor nodig in de relatie, is hij ertoe bereid? Kun je daar ooit vertrouwen in krijgen dat hij het gaat doen? Het samenwerken? naar zichzelf kijken?
Die eerste stap, naar de huisarts gaan. De tweede stap, erkennen dat er hulp nodig is, een psycholoog zoeken, een andere manier van hulpverlening. Hoe realistisch is het dat dit gaat gebeuren, dat je man dit gaat doen?
Is het voor jou een voorwaarde om verder te kunnen met dit huwelijk?
Of wat wil je nu zelf graag? Wat heb je nodig, om te kunnen uitspreken voor jezelf wat jij nu graag zou willen?
Hoe zie je de toekomst als je nu eerst je verantwoordelijkheidsgevoelens enzo van je aflegt, en puur en alleen kijkt naar de sfeer en de tijd en de dingen die jij graag zou zien?
Hoe zou je man daar een plaats in kunnen hebben?
In ieder geval niet zoals hij nu is.
Hoe lang wil je op hem wachten tot hij heeft bereikt waar jij allang bent, en heb je er wel vertrouwen in dat het er ooit inzit?
Heb je een idee van de bagage waarmee hij zelf moet afrekenen?
Hoe bang is hij om zichzelf tegen te komen en hoe gebruikt hij jou als schild?
Lang verhaal, waarschijnlijk erg verwarrend........,maar was weer nodig.......
Ja, ik wil ook zoveel aan je schrijven.
Ik hoop echt dat je er wat aan hebt, dat er iets inzit.
Ik twijfel ook vaak aan mijn zicht op de dingen. Misschien zit ik er naast,
Het is waar ik zelf over nadenk, de vragen waar ik zelf mee zit.
Onze situaties zijn anders, wij zijn verschillend, en toch is er zo veel herkenbaar.
Ik leef erg met je mee, Elf.
Met hoe dit nu verder moet.
Ik hoop zo dat het je gaat lukken om voor jezelf te zien wat je wilt en wat je nog uit je huwelijk kunt halen en hoe dit met elkaar te rijmen valt.
Ik zou vanaf hier zo graag willen zeggen dat je voor jezelf moet kiezen, hem los moet laten. Maar het is zo moeilijk, zo heftig, dit.
jij hebt al zoveel meegemaakt, hebt al zo lang gevochten voor deze relatie, al zoveel van jezelf gegeven, ingeleverd. Ik kan me niet voorstellen hoe wanhopig en verward jij je nu voelt als je alles binnen laat komen.
Heel veel liefs en tot snel schrijfs...*;:R
liefs Elf
liefs Iseo
zondag 15 juli 2007 om 22:30
Hallo,
Iseo,..ik ga alles op me in laten werken. Wat ik even wil zeggen. Je bent een kei om een ander naar zichzelf te doen laten kijken. Je inzicht is top!!! Ik heb heel veel aan jouw reacties.
Ik ga dit weer uitprinten en doorlezen en voor mezelf de antwoorden zoeken op al jouw vragen. Wat ik nog even aan wil halen is dat stukje wat jij schrijft over jouw kant van je verhaal willen vertellen, jezelf willen verdedigen, het willen uitleggen dat je de dingen niet bedoeld zoals hij ze uitlegt..dat ben ik ook elke keer weer aan het doen. Tegenwoordig zeg ik ook als hij weer een discussie begint,...ik heb geen zin in deze discussie, ik heb geen zin om mezelf te verdedigen...het is alsof ik tegen een dove praat, want hij heeft er maling aan. Het is wat je zegt, het is zijn machtsstrijd.
Ik ben wel heel blij met alle herkenning hier, dat maakt dat ik wat minder aan mezelf twijfel. Want hoe vaak heb ik mezelf niet de schuld gegeven van de ruzies...Ik was tenslotte degene die alles uitlokte en ales omdraaide en ik was degene die alles begon. Door mijn dochters ben ik erachter gekomen dat het niet altijd aan mij ligt, dat hij de dingen omdraait, dat hij juist begint, dat hij juist doorgaat. Maar dat is denk ik 20 jaar anders geweest. Ik heb hem wel regelmatig verteld dat ik bang van hem was, dat ik die bedreigingen eng vond en het slaan niet rechtvaardig, maar altijd heb ik de schuld bij mezelf gelegd. Nu weet ik inmiddels wel beter. En dat is ook door alle reacties die ik hier krijg. Het is een soort bevestiging voor mezelf dat ik inderdaad in een ongelijkwaardige relatie zit.
Ik ben dus niet gelukkig!!!! Poeh...dat doet pijn om dat hier hardop neer te zetten!
Thirza,...ik heb die vraag ok al is aan mezelf gesteld, hoe zou ik het vinden als hij elke dag thuis zou zijn, als hij een baan zou hebben van 9 tot 5.....ik denk dat het huwelijk dan al beeindigd zou zijn!...Zeker weten doe ik dat natuurlijk nooit, want vanaf mijn 18e woon ik al samen met hem, en is hij dit werk al gaan doen, dus ik weet niet beter, maar het idee dat hij elke dag thuis zou zijn........pfffffff.....ik denk niet dat ik dat lang volhou...
dank jullie wel voor jullie reacties...
Elf
Iseo,..ik ga alles op me in laten werken. Wat ik even wil zeggen. Je bent een kei om een ander naar zichzelf te doen laten kijken. Je inzicht is top!!! Ik heb heel veel aan jouw reacties.
Ik ga dit weer uitprinten en doorlezen en voor mezelf de antwoorden zoeken op al jouw vragen. Wat ik nog even aan wil halen is dat stukje wat jij schrijft over jouw kant van je verhaal willen vertellen, jezelf willen verdedigen, het willen uitleggen dat je de dingen niet bedoeld zoals hij ze uitlegt..dat ben ik ook elke keer weer aan het doen. Tegenwoordig zeg ik ook als hij weer een discussie begint,...ik heb geen zin in deze discussie, ik heb geen zin om mezelf te verdedigen...het is alsof ik tegen een dove praat, want hij heeft er maling aan. Het is wat je zegt, het is zijn machtsstrijd.
Ik ben wel heel blij met alle herkenning hier, dat maakt dat ik wat minder aan mezelf twijfel. Want hoe vaak heb ik mezelf niet de schuld gegeven van de ruzies...Ik was tenslotte degene die alles uitlokte en ales omdraaide en ik was degene die alles begon. Door mijn dochters ben ik erachter gekomen dat het niet altijd aan mij ligt, dat hij de dingen omdraait, dat hij juist begint, dat hij juist doorgaat. Maar dat is denk ik 20 jaar anders geweest. Ik heb hem wel regelmatig verteld dat ik bang van hem was, dat ik die bedreigingen eng vond en het slaan niet rechtvaardig, maar altijd heb ik de schuld bij mezelf gelegd. Nu weet ik inmiddels wel beter. En dat is ook door alle reacties die ik hier krijg. Het is een soort bevestiging voor mezelf dat ik inderdaad in een ongelijkwaardige relatie zit.
Ik ben dus niet gelukkig!!!! Poeh...dat doet pijn om dat hier hardop neer te zetten!
Thirza,...ik heb die vraag ok al is aan mezelf gesteld, hoe zou ik het vinden als hij elke dag thuis zou zijn, als hij een baan zou hebben van 9 tot 5.....ik denk dat het huwelijk dan al beeindigd zou zijn!...Zeker weten doe ik dat natuurlijk nooit, want vanaf mijn 18e woon ik al samen met hem, en is hij dit werk al gaan doen, dus ik weet niet beter, maar het idee dat hij elke dag thuis zou zijn........pfffffff.....ik denk niet dat ik dat lang volhou...
dank jullie wel voor jullie reacties...
Elf
maandag 16 juli 2007 om 00:03
hallo allemaal,
ik zie dat er al weer een nieuwe topic geopend is (zeg ik dat goed zo?).
Zelf ben ik er even ruim een hele week uitgeweest. De kinderen waren bij hun vader en mijn vriend en ik hebben een week voor ons alleen gehad. Niet ingevuld zoals ik het graag gezien had (echt een luiervakantie...); nee, we hebben hard gewerkt. Een aantal dagen bij mij in huis druk geweest met verven, en daarna een aantal dagen bij hem.
Ook hebben we samen een gesprek met een hulpverlener gehad, en voor hem was dat heel verhelderend, dus dat vond ik wel prettig. Nu de uitvoering van e.e.a. nog....
Kwa gevoelens is het heel dubbel; we kunnen goed samenwerken, genieten ervan leuke dingen samen te doen; ik voel me over het algemeen echt goed als we samen zijn, en toch: ik ben niet mezelf als ik bij hem ben, ik blijf blokkeren, weet niet meer waar ik over wil praten of zo, vind mijn ding niet belangrijk, dus ik zwijg. (Oke, ik zit inderdaad al bijna een jaar ziek thuis; maak niet veel mee, wereld is klein....maar ook hij zit ziek thuis, en hij maakt van niets iets....het kan dus wel!) Ik kan helaas de knop nog niet omzetten, en dat frustreert zowel hem als mij. Komt misschien nog steeds door mijn vorige relatie, maar hoelang kan ik die relatie de schuld van iets geven voor mijn huidige gedrag???? Dat wil ik eigenlijk ook helemaal niet, maar ik doe het wel, ik blijf blokkeren, geremd, gespannen.....
Vandaag kwamen de kinderen thuis van hun week bij papa. Is mijn zoon kwaad, overstuur: de woonkamer is helemaal veranderd, dus niet leuk. Het zullen wel allemaal ideeën van mijn partner zijn, dus dat is niet goed....
I.p.v. een gezellige avond samen is er weer meteen spanning, conflict....ik baal hier zo van.
Voor vriendlief is dit ook niet leuk en hij is vanavond naar huis gegaan (moet sowieso morgen thuis zijn), maar ik loop dus ook meteen weer op eieren; wil het zowel mijn kids als mijn vriend naar de zin maken, en ga weer aan mezelf voorbij....
Intussen heb ik e.e.a. hier bijgelezen, maar niet genoeg om te reageren, zal binnenkort de draad weer oppakken, heb nu nog een boel werk in en om huis te doen voor de afronding....
Liefs,
Nicole
ik zie dat er al weer een nieuwe topic geopend is (zeg ik dat goed zo?).
Zelf ben ik er even ruim een hele week uitgeweest. De kinderen waren bij hun vader en mijn vriend en ik hebben een week voor ons alleen gehad. Niet ingevuld zoals ik het graag gezien had (echt een luiervakantie...); nee, we hebben hard gewerkt. Een aantal dagen bij mij in huis druk geweest met verven, en daarna een aantal dagen bij hem.
Ook hebben we samen een gesprek met een hulpverlener gehad, en voor hem was dat heel verhelderend, dus dat vond ik wel prettig. Nu de uitvoering van e.e.a. nog....
Kwa gevoelens is het heel dubbel; we kunnen goed samenwerken, genieten ervan leuke dingen samen te doen; ik voel me over het algemeen echt goed als we samen zijn, en toch: ik ben niet mezelf als ik bij hem ben, ik blijf blokkeren, weet niet meer waar ik over wil praten of zo, vind mijn ding niet belangrijk, dus ik zwijg. (Oke, ik zit inderdaad al bijna een jaar ziek thuis; maak niet veel mee, wereld is klein....maar ook hij zit ziek thuis, en hij maakt van niets iets....het kan dus wel!) Ik kan helaas de knop nog niet omzetten, en dat frustreert zowel hem als mij. Komt misschien nog steeds door mijn vorige relatie, maar hoelang kan ik die relatie de schuld van iets geven voor mijn huidige gedrag???? Dat wil ik eigenlijk ook helemaal niet, maar ik doe het wel, ik blijf blokkeren, geremd, gespannen.....
Vandaag kwamen de kinderen thuis van hun week bij papa. Is mijn zoon kwaad, overstuur: de woonkamer is helemaal veranderd, dus niet leuk. Het zullen wel allemaal ideeën van mijn partner zijn, dus dat is niet goed....
I.p.v. een gezellige avond samen is er weer meteen spanning, conflict....ik baal hier zo van.
Voor vriendlief is dit ook niet leuk en hij is vanavond naar huis gegaan (moet sowieso morgen thuis zijn), maar ik loop dus ook meteen weer op eieren; wil het zowel mijn kids als mijn vriend naar de zin maken, en ga weer aan mezelf voorbij....
Intussen heb ik e.e.a. hier bijgelezen, maar niet genoeg om te reageren, zal binnenkort de draad weer oppakken, heb nu nog een boel werk in en om huis te doen voor de afronding....
Liefs,
Nicole
maandag 16 juli 2007 om 00:17
Thirza, ik lees net dat jij ook op hyves een profiel hebt aangemaakt. Zelf heb ik dat vorige week ook gedaan, maar helaas ook nog geen vrienden. Ik weet ook nog niet zo goed hoe dat werkt; herken wel ook de behoefte aan contact met anderen. Het is zo lekker anoniem vaak, waardoor je toch ook opener bent...
maandag 16 juli 2007 om 10:07
Elfje, ik lees net jouw verhaal; kan me dat dubbele gevoel zo goed voorstellen. Heb dat met mijn vorige partner ook gehad (hij heeft borderliner): de goede momenten waren zo goed, en dan wilde ik hem niet in de steek laten, de slechte momenten zo slecht, dat ik bang voor hem was, en mijn dochter ook. Je blijft gewoon twijfelen over wat goed is. Ik weet hoe moeilijk het is om de knoop dan door te hakken, daar moet je sterk voor zijn, en het is zo gemakkelijk, als hij aardig is, om dan toch weer te besluiten bij hem te blijven.
Hoe voel je je verder? Ik voelde me nl. enorm minderwaardig, en had het idee, dat ik hem 'nodig' zou hebben om verder te leven, maar ik heb niet de indruk dat jij je ook zo voelt?
Of je van hem weg wil of niet, jij bent de enige die dit kan beoordelen. Voor een buitenstaander is het heel gemakkelijk: jullie relatie is niet goed, en je moet de knoop doorhakken. Helaas werkt het zo niet....
Sterkte!*;
Hoe voel je je verder? Ik voelde me nl. enorm minderwaardig, en had het idee, dat ik hem 'nodig' zou hebben om verder te leven, maar ik heb niet de indruk dat jij je ook zo voelt?
Of je van hem weg wil of niet, jij bent de enige die dit kan beoordelen. Voor een buitenstaander is het heel gemakkelijk: jullie relatie is niet goed, en je moet de knoop doorhakken. Helaas werkt het zo niet....
Sterkte!*;
maandag 16 juli 2007 om 12:54
Lieve Nicole,
Fijn dat je weer even hebt geschreven! Het klinkt nog steeds wat verward wat je schrijft, alsof je een beetje stuurloos bent en niet goed weet welke richting je uitwilt. Je doel weet je wel, maar niet hoe je er moet komen. En er liggen zo veel obstakels die je telkens van je doel afhouden en je afleiden dat je alweer blij bent als je een dag heelhuids doorgekomen bent
Klopt die indruk een beetje?
Ik denk dat het helemaal niet zo gek is als je je zo voelt. Er speelt heel veel in je leven die je situatie ingewikkeld maken en aandacht vragen. Je moet je aandacht en energie tussen al die zaken verdelen en ondertussen weet je dat je je ook op jezelf moet richten om het verleden achter je te kunnen laten. Je krijgt nu ontzettend veel op je bord! Wees dus lief voor jezelf en accepteer dat je niet alles tegelijk gedaan krijgt. Kijk naar de positieve dingen, kleine stapjes die genomen worden. Negatief is de reactie van de kinderen op jouw klusweek. Negatief is ook dat je eigenlijk liever een week had uitgerust. Maar positief is dat die woonkamer nu wel gedaan is en dus een leefruimte helemaal naar je zin is ingericht! Zo kun je aan de meeste dingen ook een positieve kant ontdekken, probeer die voor ogen te houden om demotiveerd te blijven.
Hetzelfde geldt voor je houding ten opzichte van je vriend. Misschien verwacht je wel dingen van jezelf die je helemaal niet kunt of wilt waarmaken. Bijvoorbeeld dat je altijd interessante gesprekken hebt met je partner, dat er niet te veel stiltes vallen, dat je het niet oppervlakkig met hem moet houden. Zou je je niet beter voelen als je van jezelf accepteert dat je - althans nu - even niet meer te geven hebt? Heeft hij er net zo veel moeite mee als jij? Misschien maak je wel een probleem waar er geen is (en daar zit je niet op te wachten).
Goed dat jullie in gesprek zijn met een hulpverlener! Wat vond je er zelf van? Kun je er concreet mee aan de slag? Krijg je ook hulp voor jezelf?
Wat de thuiskomst van je kinderen betreft, ik kan me voorstellen dat het een enorme domper voor je is als ze zo reageren. Maar ik kan me ook wel inleven in hun situatie. Mijn kinderen zijn altijd een beetje van slag als ze thuiskomen van papa, dan hebben ze even tijd nodig. Soms kan ik dan even geen land met ze bezeilen. Ik kan me voorstellen dat het nog moeilijker is als er een andere partner van mama thuis op ze wacht. Dan moeten ze zich extra aanpassen. Dan is de veranderde woonkamer de druppel.
Ik denk dat het helpt als je je daarvan bewust bent. Misschien kun je een lijn ontdekken in hun gedrag, op welke momenten of in welke situaties ze "lastig" worden, zodat je je daarop kan instellen. Soms zijn er heel simpele manieren om vervelende situaties (of gevoelens bij hen) te vermijden, door ze extra aandacht te geven en ze het gevoel te geven dat ze invloed kunnen uitoefenen op de situatie. Want ik denk dat dat misschien speelt: het idee dat er in hun leven ontzettend veel gebeurt en verandert waar zij niets over te zeggen hebben. Je kan ze bijvoorbeeld bij zaken betrekken zoals de verandering van de woonkamer, ze om hun mening vragen (liefst waar je vriend niet bij is) en die mening ook serieus nemen, ook al zul je die niet altijd uitvoeren. Of ze een onderdeeltje geven (bijv. een hoekje in de woonkamer) waar zij over mogen beslissen, of een nieuwe aankoop die zij mogen uitkiezen.
Misschien helpt het ook als je duidelijker aangeeft wat de rol en "bevoegdheid" van je vriend is. Het is mogelijk dat de kinderen nu zelf invullen dat hij van alles in jullie (en hun) leven bepaalt, wat misschien helemaal niet klopt, zoals met die woonkamer. Als zij goed op de hoogte worden gehouden van wat er speelt (op hun niveau uiteraard), dan begrijpen en weten ze ook beter hoe beslissingen tot stand zijn gekomen en wat jouw rol en die van je vriend daarin zijn. Als zijn gebied duidelijk is afgebakend, zullen ze hopelijk minder in de contramine gaan.
Enfin, ik sta hier ook maar leuk vanaf de zijlijn aan te moedigen Maar ik begrijp heel goed hoe moeilijk het is als je er middenin zit, ik ervaar dat zelf precies zo 
Je bent in elk geval heel goed bezig!
liefs,
dubio
PS Naar aanleiding van mijn eerste alinea zou ik je willen vragen of je je doel eens kunt omschrijven: waar wil je heen?
Fijn dat je weer even hebt geschreven! Het klinkt nog steeds wat verward wat je schrijft, alsof je een beetje stuurloos bent en niet goed weet welke richting je uitwilt. Je doel weet je wel, maar niet hoe je er moet komen. En er liggen zo veel obstakels die je telkens van je doel afhouden en je afleiden dat je alweer blij bent als je een dag heelhuids doorgekomen bent
Klopt die indruk een beetje?Ik denk dat het helemaal niet zo gek is als je je zo voelt. Er speelt heel veel in je leven die je situatie ingewikkeld maken en aandacht vragen. Je moet je aandacht en energie tussen al die zaken verdelen en ondertussen weet je dat je je ook op jezelf moet richten om het verleden achter je te kunnen laten. Je krijgt nu ontzettend veel op je bord! Wees dus lief voor jezelf en accepteer dat je niet alles tegelijk gedaan krijgt. Kijk naar de positieve dingen, kleine stapjes die genomen worden. Negatief is de reactie van de kinderen op jouw klusweek. Negatief is ook dat je eigenlijk liever een week had uitgerust. Maar positief is dat die woonkamer nu wel gedaan is en dus een leefruimte helemaal naar je zin is ingericht! Zo kun je aan de meeste dingen ook een positieve kant ontdekken, probeer die voor ogen te houden om demotiveerd te blijven.
Hetzelfde geldt voor je houding ten opzichte van je vriend. Misschien verwacht je wel dingen van jezelf die je helemaal niet kunt of wilt waarmaken. Bijvoorbeeld dat je altijd interessante gesprekken hebt met je partner, dat er niet te veel stiltes vallen, dat je het niet oppervlakkig met hem moet houden. Zou je je niet beter voelen als je van jezelf accepteert dat je - althans nu - even niet meer te geven hebt? Heeft hij er net zo veel moeite mee als jij? Misschien maak je wel een probleem waar er geen is (en daar zit je niet op te wachten
).Goed dat jullie in gesprek zijn met een hulpverlener! Wat vond je er zelf van? Kun je er concreet mee aan de slag? Krijg je ook hulp voor jezelf?
Wat de thuiskomst van je kinderen betreft, ik kan me voorstellen dat het een enorme domper voor je is als ze zo reageren. Maar ik kan me ook wel inleven in hun situatie. Mijn kinderen zijn altijd een beetje van slag als ze thuiskomen van papa, dan hebben ze even tijd nodig. Soms kan ik dan even geen land met ze bezeilen. Ik kan me voorstellen dat het nog moeilijker is als er een andere partner van mama thuis op ze wacht. Dan moeten ze zich extra aanpassen. Dan is de veranderde woonkamer de druppel.
Ik denk dat het helpt als je je daarvan bewust bent. Misschien kun je een lijn ontdekken in hun gedrag, op welke momenten of in welke situaties ze "lastig" worden, zodat je je daarop kan instellen. Soms zijn er heel simpele manieren om vervelende situaties (of gevoelens bij hen) te vermijden, door ze extra aandacht te geven en ze het gevoel te geven dat ze invloed kunnen uitoefenen op de situatie. Want ik denk dat dat misschien speelt: het idee dat er in hun leven ontzettend veel gebeurt en verandert waar zij niets over te zeggen hebben. Je kan ze bijvoorbeeld bij zaken betrekken zoals de verandering van de woonkamer, ze om hun mening vragen (liefst waar je vriend niet bij is) en die mening ook serieus nemen, ook al zul je die niet altijd uitvoeren. Of ze een onderdeeltje geven (bijv. een hoekje in de woonkamer) waar zij over mogen beslissen, of een nieuwe aankoop die zij mogen uitkiezen.
Misschien helpt het ook als je duidelijker aangeeft wat de rol en "bevoegdheid" van je vriend is. Het is mogelijk dat de kinderen nu zelf invullen dat hij van alles in jullie (en hun) leven bepaalt, wat misschien helemaal niet klopt, zoals met die woonkamer. Als zij goed op de hoogte worden gehouden van wat er speelt (op hun niveau uiteraard), dan begrijpen en weten ze ook beter hoe beslissingen tot stand zijn gekomen en wat jouw rol en die van je vriend daarin zijn. Als zijn gebied duidelijk is afgebakend, zullen ze hopelijk minder in de contramine gaan.
Enfin, ik sta hier ook maar leuk vanaf de zijlijn aan te moedigen
Maar ik begrijp heel goed hoe moeilijk het is als je er middenin zit, ik ervaar dat zelf precies zo Je bent in elk geval heel goed bezig! liefs,
dubio
PS Naar aanleiding van mijn eerste alinea zou ik je willen vragen of je je doel eens kunt omschrijven: waar wil je heen?
Ga in therapie!
maandag 16 juli 2007 om 13:32
quote:
Lieve Nicole,
Fijn dat je weer even hebt geschreven! Het klinkt nog steeds wat verward wat je schrijft, alsof je een beetje stuurloos bent en niet goed weet welke richting je uitwilt. Je doel weet je wel, maar niet hoe je er moet komen. En er liggen zo veel obstakels die je telkens van je doel afhouden en je afleiden dat je alweer blij bent als je een dag heelhuids doorgekomen bent Klopt die indruk een beetje? Dubio, je hebt wel gelijk, ik ben inderdaad blij, als ik een dag goed ben doorgekomen. Tja, welke richting ik uitwil? Ik zou zo graag een lieve partner naast me hebben, met wie ik verder kan; liefst samen met de kinderen. En: ik heb nu een lieve partner, waar ik echt helemaal gek op ben. Ik ben vaak echt duizelig, een gevoel over me: dat mij dit mag overkomen, is me dat gegund???? Oke, hij is niet de gemakkelijkste; heeft de lat erg hoog liggen, en verwacht dit ook van mij. Ook is hij erg doordrammerig: de hele dag doorwerken, van het een in het ander; zelf ben ik de laatste tijd liever lui (moe?) door alle ellende. Het kost me heel veel energie om me ergens toe te zetten, en daar baal ik dan weer van...
Ik denk dat het helemaal niet zo gek is als je je zo voelt. Er speelt heel veel in je leven die je situatie ingewikkeld maken en aandacht vragen. Je moet je aandacht en energie tussen al die zaken verdelen en ondertussen weet je dat je je ook op jezelf moet richten om het verleden achter je te kunnen laten. Je krijgt nu ontzettend veel op je bord! Wees dus lief voor jezelf en accepteer dat je niet alles tegelijk gedaan krijgt. Kijk naar de positieve dingen, kleine stapjes die genomen worden. Negatief is de reactie van de kinderen op jouw klusweek. Negatief is ook dat je eigenlijk liever een week had uitgerust. Maar positief is dat die woonkamer nu wel gedaan is en dus een leefruimte helemaal naar je zin is ingericht! Zo kun je aan de meeste dingen ook een positieve kant ontdekken, probeer die voor ogen te houden om demotiveerd te blijven. Dit klopt, en op zich vind ik het ook niet heel erg dat we gewerkt hebben. De samenwerking tussen mijn vriend en mij verloopt ook erg soepel; heel prettig om te ervaren. Ik ben ook blij, als de kamer dadelijk helemaal af is. Wat ik jammer vind, is dat we nu geen kans meer hebben om echt vakantie met ons tweeën te vieren, maar ach.... we hebben gewoon tijd te kort als we samen zijn. Ik probeer dit toch als positief te zien.
Hetzelfde geldt voor je houding ten opzichte van je vriend. Misschien verwacht je wel dingen van jezelf die je helemaal niet kunt of wilt waarmaken. Bijvoorbeeld dat je altijd interessante gesprekken hebt met je partner, dat er niet te veel stiltes vallen, dat je het niet oppervlakkig met hem moet houden. Zou je je niet beter voelen als je van jezelf accepteert dat je - althans nu - even niet meer te geven hebt? Heeft hij er net zo veel moeite mee als jij? Misschien maak je wel een probleem waar er geen is (en daar zit je niet op te wachten). Hahaha, nou ja, volgens mij heeft hij er moeite mee, als ik soms stil val; zeker als er andere mensen bij zijn. Dan vindt hij me toch wel 'saai' . Over het algemeen valt het wel mee: hij vindt dat ik goed naar hem luister, vaak ook goede antwoorden geef....en als we allebei zoveel praten als hij, zou het veel te druk zijn! In hem is een vrouw verloren gegaan trouwens: hij is super in het huishouden, kleine dingen in huis doen, die het gezellig maken; superromantisch (kaars aan in de slaapkamer, wijntje mee naar bed). Ik hou daarvan, maar heb het niet zo in me dat ook te doen...aan de andere kant wil hij 'stoer' zijn: een man moet macho zijn; sterk, etc. En dan camoufleert hij zijn gevoelens...
Goed dat jullie in gesprek zijn met een hulpverlener! Wat vond je er zelf van? Kun je er concreet mee aan de slag? Krijg je ook hulp voor jezelf? Het gesprek was zeer verhelderend. Heb mijn vriend nog gevraagd hoe hij het vond, en hem is ook veel duidelijk geworden. Deze hulpverlener komt waarschijnlijk nog een aantal keren, en ik denk wel, dat ik er veel aan kan hebben. Alleen: mijn zoon is het er niet mee eens; hij heeft in de gaten, dat hij waarschijnlijk weer terug kind moet zijn. Nu staat mijn zoon op mijn hoogte; ziet mijn vriend ook als rivaal/concurrent....dat moet terug!
Wat de thuiskomst van je kinderen betreft, ik kan me voorstellen dat het een enorme domper voor je is als ze zo reageren. Maar ik kan me ook wel inleven in hun situatie. Mijn kinderen zijn altijd een beetje van slag als ze thuiskomen van papa, dan hebben ze even tijd nodig. Soms kan ik dan even geen land met ze bezeilen. Ik kan me voorstellen dat het nog moeilijker is als er een andere partner van mama thuis op ze wacht. Dan moeten ze zich extra aanpassen. Dan is de veranderde woonkamer de druppel.
Ik denk dat het helpt als je je daarvan bewust bent. Misschien kun je een lijn ontdekken in hun gedrag, op welke momenten of in welke situaties ze "lastig" worden, zodat je je daarop kan instellen. Soms zijn er heel simpele manieren om vervelende situaties (of gevoelens bij hen) te vermijden, door ze extra aandacht te geven (Mijn dcohter kan ik wel extra aandacht geven, mijn zoon kon ik niet bereiken, hij sloot zich helemaal af voor mij, en dat doet pijn!) en ze het gevoel te geven dat ze invloed kunnen uitoefenen op de situatie. Want ik denk dat dat misschien speelt: het idee dat er in hun leven ontzettend veel gebeurt en verandert waar zij niets over te zeggen hebben. Voor zoonlief is het inderdaad erg moeilijk. We waren in de kamer begonnen voordat ze naar hun vader gingen, en hebben verteld, dat we in de week dat ze weg waren e.e.a. af zouden maken; ook zo duidelijk mogelijk de manier waarop. Toch was het voor de zoon onacceptabel, zal met zijn stoornis te maken hebben. Is moeilijk hiermee om te gaan, ben blij, als morgen mijn hulpverlener komt, zodat ik met hem kan kijken hoe ik ermee om moet/kan gaan. Je kan ze bijvoorbeeld bij zaken betrekken zoals de verandering van de woonkamer, ze om hun mening vragen (liefst waar je vriend niet bij is) en die mening ook serieus nemen, ook al zul je die niet altijd uitvoeren. Of ze een onderdeeltje geven (bijv. een hoekje in de woonkamer) waar zij over mogen beslissen, of een nieuwe aankoop die zij mogen uitkiezen.
Misschien helpt het ook als je duidelijker aangeeft wat de rol en "bevoegdheid" van je vriend is. Het is mogelijk dat de kinderen nu zelf invullen dat hij van alles in jullie (en hun) leven bepaalt, wat misschien helemaal niet klopt, zoals met die woonkamer. Als zij goed op de hoogte worden gehouden van wat er speelt (op hun niveau uiteraard), dan begrijpen en weten ze ook beter hoe beslissingen tot stand zijn gekomen en wat jouw rol en die van je vriend daarin zijn. Als zijn gebied duidelijk is afgebakend, zullen ze hopelijk minder in de contramine gaan. Hier heb je een punt, erg moeilijk. Ik probeer zo duidelijk mogelijk te zijn; geef aan, dat mijn vriend wel tips/ideeën aandraagt, maar dat ik degene ben, die bepaalt of ze uitgevoerd worden of niet.
Enfin, ik sta hier ook maar leuk vanaf de zijlijn aan te moedigen Maar ik begrijp heel goed hoe moeilijk het is als je er middenin zit, ik ervaar dat zelf precies zo Je bent in elk geval heel goed bezig! Dank je wel!:R Ook ik weet hoe het is vanaf de zijlijn te zeggen hoe het moet. Met mijn vriend heb ik het daar regelmatig over. Vaak zie je dingen bij een ander heel duidelijk, terwijl je het bij jezelf niet ziet. Is niet erg, daarom heb je weer andere mensen, die je daar weer op kunnen wijzen.
liefs,
dubio
PS Naar aanleiding van mijn eerste alinea zou ik je willen vragen of je je doel eens kunt omschrijven: waar wil je heen? Liefs, Nicole
Lieve Nicole,
Fijn dat je weer even hebt geschreven! Het klinkt nog steeds wat verward wat je schrijft, alsof je een beetje stuurloos bent en niet goed weet welke richting je uitwilt. Je doel weet je wel, maar niet hoe je er moet komen. En er liggen zo veel obstakels die je telkens van je doel afhouden en je afleiden dat je alweer blij bent als je een dag heelhuids doorgekomen bent
Klopt die indruk een beetje? Dubio, je hebt wel gelijk, ik ben inderdaad blij, als ik een dag goed ben doorgekomen. Tja, welke richting ik uitwil? Ik zou zo graag een lieve partner naast me hebben, met wie ik verder kan; liefst samen met de kinderen. En: ik heb nu een lieve partner, waar ik echt helemaal gek op ben. Ik ben vaak echt duizelig, een gevoel over me: dat mij dit mag overkomen, is me dat gegund???? Oke, hij is niet de gemakkelijkste; heeft de lat erg hoog liggen, en verwacht dit ook van mij. Ook is hij erg doordrammerig: de hele dag doorwerken, van het een in het ander; zelf ben ik de laatste tijd liever lui (moe?) door alle ellende. Het kost me heel veel energie om me ergens toe te zetten, en daar baal ik dan weer van...Ik denk dat het helemaal niet zo gek is als je je zo voelt. Er speelt heel veel in je leven die je situatie ingewikkeld maken en aandacht vragen. Je moet je aandacht en energie tussen al die zaken verdelen en ondertussen weet je dat je je ook op jezelf moet richten om het verleden achter je te kunnen laten. Je krijgt nu ontzettend veel op je bord! Wees dus lief voor jezelf en accepteer dat je niet alles tegelijk gedaan krijgt. Kijk naar de positieve dingen, kleine stapjes die genomen worden. Negatief is de reactie van de kinderen op jouw klusweek. Negatief is ook dat je eigenlijk liever een week had uitgerust. Maar positief is dat die woonkamer nu wel gedaan is en dus een leefruimte helemaal naar je zin is ingericht! Zo kun je aan de meeste dingen ook een positieve kant ontdekken, probeer die voor ogen te houden om demotiveerd te blijven. Dit klopt, en op zich vind ik het ook niet heel erg dat we gewerkt hebben. De samenwerking tussen mijn vriend en mij verloopt ook erg soepel; heel prettig om te ervaren. Ik ben ook blij, als de kamer dadelijk helemaal af is. Wat ik jammer vind, is dat we nu geen kans meer hebben om echt vakantie met ons tweeën te vieren, maar ach.... we hebben gewoon tijd te kort als we samen zijn. Ik probeer dit toch als positief te zien.
Hetzelfde geldt voor je houding ten opzichte van je vriend. Misschien verwacht je wel dingen van jezelf die je helemaal niet kunt of wilt waarmaken. Bijvoorbeeld dat je altijd interessante gesprekken hebt met je partner, dat er niet te veel stiltes vallen, dat je het niet oppervlakkig met hem moet houden. Zou je je niet beter voelen als je van jezelf accepteert dat je - althans nu - even niet meer te geven hebt? Heeft hij er net zo veel moeite mee als jij? Misschien maak je wel een probleem waar er geen is (en daar zit je niet op te wachten
). Hahaha, nou ja, volgens mij heeft hij er moeite mee, als ik soms stil val; zeker als er andere mensen bij zijn. Dan vindt hij me toch wel 'saai' . Over het algemeen valt het wel mee: hij vindt dat ik goed naar hem luister, vaak ook goede antwoorden geef....en als we allebei zoveel praten als hij, zou het veel te druk zijn! In hem is een vrouw verloren gegaan trouwens: hij is super in het huishouden, kleine dingen in huis doen, die het gezellig maken; superromantisch (kaars aan in de slaapkamer, wijntje mee naar bed). Ik hou daarvan, maar heb het niet zo in me dat ook te doen...aan de andere kant wil hij 'stoer' zijn: een man moet macho zijn; sterk, etc. En dan camoufleert hij zijn gevoelens...Goed dat jullie in gesprek zijn met een hulpverlener! Wat vond je er zelf van? Kun je er concreet mee aan de slag? Krijg je ook hulp voor jezelf? Het gesprek was zeer verhelderend. Heb mijn vriend nog gevraagd hoe hij het vond, en hem is ook veel duidelijk geworden. Deze hulpverlener komt waarschijnlijk nog een aantal keren, en ik denk wel, dat ik er veel aan kan hebben. Alleen: mijn zoon is het er niet mee eens; hij heeft in de gaten, dat hij waarschijnlijk weer terug kind moet zijn. Nu staat mijn zoon op mijn hoogte; ziet mijn vriend ook als rivaal/concurrent....dat moet terug!
Wat de thuiskomst van je kinderen betreft, ik kan me voorstellen dat het een enorme domper voor je is als ze zo reageren. Maar ik kan me ook wel inleven in hun situatie. Mijn kinderen zijn altijd een beetje van slag als ze thuiskomen van papa, dan hebben ze even tijd nodig. Soms kan ik dan even geen land met ze bezeilen. Ik kan me voorstellen dat het nog moeilijker is als er een andere partner van mama thuis op ze wacht. Dan moeten ze zich extra aanpassen. Dan is de veranderde woonkamer de druppel.
Ik denk dat het helpt als je je daarvan bewust bent. Misschien kun je een lijn ontdekken in hun gedrag, op welke momenten of in welke situaties ze "lastig" worden, zodat je je daarop kan instellen. Soms zijn er heel simpele manieren om vervelende situaties (of gevoelens bij hen) te vermijden, door ze extra aandacht te geven (Mijn dcohter kan ik wel extra aandacht geven, mijn zoon kon ik niet bereiken, hij sloot zich helemaal af voor mij, en dat doet pijn!) en ze het gevoel te geven dat ze invloed kunnen uitoefenen op de situatie. Want ik denk dat dat misschien speelt: het idee dat er in hun leven ontzettend veel gebeurt en verandert waar zij niets over te zeggen hebben. Voor zoonlief is het inderdaad erg moeilijk. We waren in de kamer begonnen voordat ze naar hun vader gingen, en hebben verteld, dat we in de week dat ze weg waren e.e.a. af zouden maken; ook zo duidelijk mogelijk de manier waarop. Toch was het voor de zoon onacceptabel, zal met zijn stoornis te maken hebben. Is moeilijk hiermee om te gaan, ben blij, als morgen mijn hulpverlener komt, zodat ik met hem kan kijken hoe ik ermee om moet/kan gaan. Je kan ze bijvoorbeeld bij zaken betrekken zoals de verandering van de woonkamer, ze om hun mening vragen (liefst waar je vriend niet bij is) en die mening ook serieus nemen, ook al zul je die niet altijd uitvoeren. Of ze een onderdeeltje geven (bijv. een hoekje in de woonkamer) waar zij over mogen beslissen, of een nieuwe aankoop die zij mogen uitkiezen.
Misschien helpt het ook als je duidelijker aangeeft wat de rol en "bevoegdheid" van je vriend is. Het is mogelijk dat de kinderen nu zelf invullen dat hij van alles in jullie (en hun) leven bepaalt, wat misschien helemaal niet klopt, zoals met die woonkamer. Als zij goed op de hoogte worden gehouden van wat er speelt (op hun niveau uiteraard), dan begrijpen en weten ze ook beter hoe beslissingen tot stand zijn gekomen en wat jouw rol en die van je vriend daarin zijn. Als zijn gebied duidelijk is afgebakend, zullen ze hopelijk minder in de contramine gaan. Hier heb je een punt, erg moeilijk. Ik probeer zo duidelijk mogelijk te zijn; geef aan, dat mijn vriend wel tips/ideeën aandraagt, maar dat ik degene ben, die bepaalt of ze uitgevoerd worden of niet.
Enfin, ik sta hier ook maar leuk vanaf de zijlijn aan te moedigen
Maar ik begrijp heel goed hoe moeilijk het is als je er middenin zit, ik ervaar dat zelf precies zo Je bent in elk geval heel goed bezig! Dank je wel!:R Ook ik weet hoe het is vanaf de zijlijn te zeggen hoe het moet. Met mijn vriend heb ik het daar regelmatig over. Vaak zie je dingen bij een ander heel duidelijk, terwijl je het bij jezelf niet ziet. Is niet erg, daarom heb je weer andere mensen, die je daar weer op kunnen wijzen.liefs,
dubio
PS Naar aanleiding van mijn eerste alinea zou ik je willen vragen of je je doel eens kunt omschrijven: waar wil je heen? Liefs, Nicole
maandag 16 juli 2007 om 13:53
quote:Dubio, je hebt wel gelijk, ik ben inderdaad blij, als ik een dag goed ben doorgekomen. Tja, welke richting ik uitwil? Ik zou zo graag een lieve partner naast me hebben, met wie ik verder kan; liefst samen met de kinderen. En: ik heb nu een lieve partner, waar ik echt helemaal gek op ben. Ik ben vaak echt duizelig, een gevoel over me: dat mij dit mag overkomen, is me dat gegund???? Oke, hij is niet de gemakkelijkste; heeft de lat erg hoog liggen, en verwacht dit ook van mij. Ook is hij erg doordrammerig: de hele dag doorwerken, van het een in het ander; zelf ben ik de laatste tijd liever lui (moe?) door alle ellende. Het kost me heel veel energie om me ergens toe te zetten, en daar baal ik dan weer van...
Lieve Nicole, bedankt voor je uitgebreide reactie. Ik heb de indruk dat je moeite hebt het grotere plaatje te zien. En ook te bedenken wat je zelf nu wilt, jezelf centraal te stellen. Want als ik vraag wat jij wil, dan gaat het al gauw over je vriend. Wat wil je voor jezelf? Wat verwacht je van het hebben van een lieve partner: geluk, rust, veiligheid, geborgenheid, stabiliteit? Als je dat duidelijk krijgt, kun je er ook aan werken dat je jezelf die dingen kunt bieden. Daarvoor moet je wel een stapje verder denken, want meestal zoek je in een partner juist die dingen die je jezelf niet kan geven. Je wilt graag tegen iemand aanleunen.... tja, dat kan je niet bij jezelf. Maar je kan er wel voor zorgen dat je niet meer zo scheefhangt, dat je sterk genoeg bent om stevig op beide benen te staan, ook als er niemand naast je staat.
Ik heb het idee dat je moeite hebt je eigen plek te vinden in deze relatie. Misschien komt dat omdat je gewend bent je te spiegelen aan wat een ander van je vindt. Jij hebt alle reden om doodmoe te zijn en je hebt je rust hard nodig. Dus spiegel je niet aan hem, je bént hem niet en hoeft niet aan zijn verwachtingen te voldoen. Stel je éigen verwachtingen vast (of bij). Als je daaraan niet kunt voldoen, kun je altijd nog maatregelen nemen. Op de bank hangen als je een hele drukke, stressvolle tijd hebt (gehad) is niet lui, dat is gezond. Elk mens heeft rust nodig. Zie dat als verantwoord gedrag; jij móet goed voor jezelf zorgen.
Hahaha, nou ja, volgens mij heeft hij er moeite mee, als ik soms stil val; zeker als er andere mensen bij zijn. Dan vindt hij me toch wel 'saai' . Over het algemeen valt het wel mee: hij vindt dat ik goed naar hem luister, vaak ook goede antwoorden geef....en als we allebei zoveel praten als hij, zou het veel te druk zijn! In hem is een vrouw verloren gegaan trouwens: hij is super in het huishouden, kleine dingen in huis doen, die het gezellig maken; superromantisch (kaars aan in de slaapkamer, wijntje mee naar bed). Ik hou daarvan, maar heb het niet zo in me dat ook te doen...aan de andere kant wil hij 'stoer' zijn: een man moet macho zijn; sterk, etc. En dan camoufleert hij zijn gevoelens...
Hij klinkt wel erg lief hoor Weet je zeker dat het hem stoort als je niet veel praat en dat hij je dan saai vindt? Ik kan me dat niet voorstellen! Zit dat niet meer tussen jouw oren? Vraag het hem gewoon eens!
Goed dat jullie in gesprek zijn met een hulpverlener! Wat vond je er zelf van? Kun je er concreet mee aan de slag? Krijg je ook hulp voor jezelf? Het gesprek was zeer verhelderend. Heb mijn vriend nog gevraagd hoe hij het vond, en hem is ook veel duidelijk geworden. Deze hulpverlener komt waarschijnlijk nog een aantal keren, en ik denk wel, dat ik er veel aan kan hebben. Alleen: mijn zoon is het er niet mee eens; hij heeft in de gaten, dat hij waarschijnlijk weer terug kind moet zijn. Nu staat mijn zoon op mijn hoogte; ziet mijn vriend ook als rivaal/concurrent....dat moet terug!
Bereid je erop voor dat dat een strijd wordt, maar bedenk ook dat je zoon eigenlijk niets liever wil. Het zal hem veel duidelijkkheid en veiligheid geven weer kind te mogen zijn. De grenzen zullen hem ook rust geven. Natuurlijk zal hij ze uitproberen en zal hij zich hevig verzetten. Hij zal wat van zijn 'macht' moeten inleveren. Misschien is het een goed idee erover na te denken op welke gebieden je hem juist meer verantwoordelijkheid kan geven, zodat hij het niet alleen als een stap terug ziet maar ook de positieve kant ervan.Hij moet niet het gevoel krijgen dat hem macht wordt ontnolmen ten gunste van je vriend.
Voor zoonlief is het inderdaad erg moeilijk. We waren in de kamer begonnen voordat ze naar hun vader gingen, en hebben verteld, dat we in de week dat ze weg waren e.e.a. af zouden maken; ook zo duidelijk mogelijk de manier waarop. Toch was het voor de zoon onacceptabel, zal met zijn stoornis te maken hebben. Is moeilijk hiermee om te gaan, ben blij, als morgen mijn hulpverlener komt, zodat ik met hem kan kijken hoe ik ermee om moet/kan gaan.
Het lijkt me lastig om de situatie te scheiden van zijn stoornis, dat zal ook wel een van de dingen zijn waar jij mee worstelt. Het helpt als je weet dat iets vooral voortkomt uit zijn stoornis, dan hoef je je ook niet verantwoordelijk of schuldig te voelen en kun je beter reageren.
Hier heb je een punt, erg moeilijk. Ik probeer zo duidelijk mogelijk te zijn; geef aan, dat mijn vriend wel tips/ideeën aandraagt, maar dat ik degene ben, die bepaalt of ze uitgevoerd worden of niet.
Lijkt me uitstekend!
Dank je wel!:R Ook ik weet hoe het is vanaf de zijlijn te zeggen hoe het moet. Met mijn vriend heb ik het daar regelmatig over. Vaak zie je dingen bij een ander heel duidelijk, terwijl je het bij jezelf niet ziet. Is niet erg, daarom heb je weer andere mensen, die je daar weer op kunnen wijzen.
Precies
liefs,
dubio
Lieve Nicole, bedankt voor je uitgebreide reactie. Ik heb de indruk dat je moeite hebt het grotere plaatje te zien. En ook te bedenken wat je zelf nu wilt, jezelf centraal te stellen. Want als ik vraag wat jij wil, dan gaat het al gauw over je vriend. Wat wil je voor jezelf? Wat verwacht je van het hebben van een lieve partner: geluk, rust, veiligheid, geborgenheid, stabiliteit? Als je dat duidelijk krijgt, kun je er ook aan werken dat je jezelf die dingen kunt bieden. Daarvoor moet je wel een stapje verder denken, want meestal zoek je in een partner juist die dingen die je jezelf niet kan geven. Je wilt graag tegen iemand aanleunen.... tja, dat kan je niet bij jezelf. Maar je kan er wel voor zorgen dat je niet meer zo scheefhangt, dat je sterk genoeg bent om stevig op beide benen te staan, ook als er niemand naast je staat.
Ik heb het idee dat je moeite hebt je eigen plek te vinden in deze relatie. Misschien komt dat omdat je gewend bent je te spiegelen aan wat een ander van je vindt. Jij hebt alle reden om doodmoe te zijn en je hebt je rust hard nodig. Dus spiegel je niet aan hem, je bént hem niet en hoeft niet aan zijn verwachtingen te voldoen. Stel je éigen verwachtingen vast (of bij). Als je daaraan niet kunt voldoen, kun je altijd nog maatregelen nemen. Op de bank hangen als je een hele drukke, stressvolle tijd hebt (gehad) is niet lui, dat is gezond. Elk mens heeft rust nodig. Zie dat als verantwoord gedrag; jij móet goed voor jezelf zorgen.
Hahaha, nou ja, volgens mij heeft hij er moeite mee, als ik soms stil val; zeker als er andere mensen bij zijn. Dan vindt hij me toch wel 'saai' . Over het algemeen valt het wel mee: hij vindt dat ik goed naar hem luister, vaak ook goede antwoorden geef....en als we allebei zoveel praten als hij, zou het veel te druk zijn!
In hem is een vrouw verloren gegaan trouwens: hij is super in het huishouden, kleine dingen in huis doen, die het gezellig maken; superromantisch (kaars aan in de slaapkamer, wijntje mee naar bed). Ik hou daarvan, maar heb het niet zo in me dat ook te doen...aan de andere kant wil hij 'stoer' zijn: een man moet macho zijn; sterk, etc. En dan camoufleert hij zijn gevoelens...Hij klinkt wel erg lief hoor
Weet je zeker dat het hem stoort als je niet veel praat en dat hij je dan saai vindt? Ik kan me dat niet voorstellen! Zit dat niet meer tussen jouw oren? Vraag het hem gewoon eens! Goed dat jullie in gesprek zijn met een hulpverlener! Wat vond je er zelf van? Kun je er concreet mee aan de slag? Krijg je ook hulp voor jezelf? Het gesprek was zeer verhelderend. Heb mijn vriend nog gevraagd hoe hij het vond, en hem is ook veel duidelijk geworden. Deze hulpverlener komt waarschijnlijk nog een aantal keren, en ik denk wel, dat ik er veel aan kan hebben. Alleen: mijn zoon is het er niet mee eens; hij heeft in de gaten, dat hij waarschijnlijk weer terug kind moet zijn. Nu staat mijn zoon op mijn hoogte; ziet mijn vriend ook als rivaal/concurrent....dat moet terug!
Bereid je erop voor dat dat een strijd wordt, maar bedenk ook dat je zoon eigenlijk niets liever wil. Het zal hem veel duidelijkkheid en veiligheid geven weer kind te mogen zijn. De grenzen zullen hem ook rust geven. Natuurlijk zal hij ze uitproberen en zal hij zich hevig verzetten. Hij zal wat van zijn 'macht' moeten inleveren. Misschien is het een goed idee erover na te denken op welke gebieden je hem juist meer verantwoordelijkheid kan geven, zodat hij het niet alleen als een stap terug ziet maar ook de positieve kant ervan.Hij moet niet het gevoel krijgen dat hem macht wordt ontnolmen ten gunste van je vriend.
Voor zoonlief is het inderdaad erg moeilijk. We waren in de kamer begonnen voordat ze naar hun vader gingen, en hebben verteld, dat we in de week dat ze weg waren e.e.a. af zouden maken; ook zo duidelijk mogelijk de manier waarop. Toch was het voor de zoon onacceptabel, zal met zijn stoornis te maken hebben. Is moeilijk hiermee om te gaan, ben blij, als morgen mijn hulpverlener komt, zodat ik met hem kan kijken hoe ik ermee om moet/kan gaan.
Het lijkt me lastig om de situatie te scheiden van zijn stoornis, dat zal ook wel een van de dingen zijn waar jij mee worstelt. Het helpt als je weet dat iets vooral voortkomt uit zijn stoornis, dan hoef je je ook niet verantwoordelijk of schuldig te voelen en kun je beter reageren.
Hier heb je een punt, erg moeilijk. Ik probeer zo duidelijk mogelijk te zijn; geef aan, dat mijn vriend wel tips/ideeën aandraagt, maar dat ik degene ben, die bepaalt of ze uitgevoerd worden of niet.
Lijkt me uitstekend!
Dank je wel!:R Ook ik weet hoe het is vanaf de zijlijn te zeggen hoe het moet. Met mijn vriend heb ik het daar regelmatig over. Vaak zie je dingen bij een ander heel duidelijk, terwijl je het bij jezelf niet ziet. Is niet erg, daarom heb je weer andere mensen, die je daar weer op kunnen wijzen.
Precies
liefs,
dubio
Ga in therapie!
