moeilijke mannen!

Nicole, mijn vriend vindt het nooit erg als ik andere plannen maak, dus in die zin is hij niet onredelijk. Als ik jou was zou ik mijn afspraken niet voor hem afzeggen.



Muis, het is zeker niet mijn bedoeling om spelletjes te spelen, of hem terug te 'pakken', maar het zou gezonder zijn als ik meer van mijn eigen gevoel uit ging. Ik slaap bijv. slecht bij hem en daar zouden we iets aan doen, maar dat gebeurt dus steeds niet. I.p.v. dat ik dan maar thuis ga slapen, ga ik toch bij hem slapen met alle gevolgen van dien. Misschien moet ik dat dan niet meer doen, maar ik vind het dus prettig en belangrijk om regelmatig bij elkaar te slapen.

Ik geloof ook echt wel dat hij dat uitstellen doet omdat hij de tijd en energie niet heeft, maar het voelt toch alsof ik altijd aan het kortste eind trek. Het stijgt hem allemaal boven het hoofd (hij heeft thuis heel veel achterstallig werk, dingen die hij nog wil doen aan zijn huis etc.) en dus snap ik wel dat hij er niet veel bij kan hebben, maar het frustreert me ook dat het allemaal zo lang duurt. Ik vind het heel erg moeilijk om hem zijn tempo te gunnen, omdat ik zelf gewoon wil dat er meer gebeurt.

Die zat wel heel anders in elkaar, hij was meer gericht op dingen voor ons samen, het ging me eigenlijk bijna te snel, maar ik was nog erg jong, dus heb een knop omgezet en dacht dat dit het was, huisje, boompje, kindjes. Maar ja, bij hem miste ik weer dingen die ik bij mijn huidige vriend wel vind. En uiteindelijk wilde ik me toch nog verder ontwikkelen en reizen en dat vond mijn ex maar niks. Ik voelde me steeds meer gevangen in de relatie en kreeg het benauwd bij het idee nog tientallen jaren zo door te gaan. Mijn ex ging steeds meer aan mij hangen, had moeite zijn eigen leven in te vullen, vrienden had hij niet.



Met mijn vriend kan ik wel die dingen doen die ik met mijn ex niet kon. Ik heb al meer gereisd dan in alle voorgaande jaren bij elkaar. Maar huisje, boompje, beestje zit er even niet in.

Je schreef eerder iets over mannen en carriere, dat ze dat belangrijker vinden of in elk geval minder bezig zijn met 'de relatie'. Die relatie is voor hen gewoon een gegeven.

Mijn vriend is van mening dat hij door hard te werken ook bezig is met onze relatie. Hij heeft een achterstand in te halen en hij wil samen met mij dingen doen en opbouwen en daar is geld voor nodig. Ik zie ook dat hij heel hard en serieus met dat werk bezig is, dat is dus het probleem niet. Hij vraagt van mij dat ik hem daar ruimte voor geef, zodat hij het op zijn eigen manier kan doen. Hij is heel erg pragmatisch. Slapen we samen slecht, dan is het beter (voorlopig) apart te slapen. Hij heeft al zijn energie nodig om te werken. Gisteren had hij weer een dip en dan merkt hij al dat het werken moeizamer gaat. Als ik dan ook nog aan hem begin te trekken, dan raakt hij helemaal in de stress en krijgt inderdaad de neiging om afstand te nemen.

Hij heeft dan ook het gevoel dat ik niet achter hem sta. Maar hij blijft dus wel altijd mij bellen en vragen hoe het gaat en zijn best doen om avondjes voor ons samen vrij te houden, het is niet zo'n figuur die dan ineens dagen niets laat horen.



Tja, het is wel zo dat ik steeds begrip voor hem zit op te brengen, maar het is denk ik voor mij accepteren dat het zo gaat als nu, of afhaken. We hebben een groot deel van de zomer wel veel tijd voor elkaar gehad, dus nu is het weer even tijd om te werken. Mijn vriend zegt ook 1000 keer dat het niets met mij te maken heeft, dat ik me niet afgewezen moet voelen, maar het zal door mijn verleden wel zo in mij zitten dat ik me snel afgewezen voel, dat dat het allemaal alleen nog erger maakt.

Muis344, ik heb niet het gevoel dat ik bindingsangst had bij mijn ex. Ik had eerder het gevoel dat hij er niet voor mij was in moeilijke tijden. Hij kon dat niet aan, was heel onzeker, hij kon/wilde nog geen luier verschonen, ook niet als ik weg was of (dood)moe was, dus het was wel wat meer dan dat ik hem gewoon saai vond.



Ik ken inderdaad dat boek van Carolien Roodvoets, als je dat tenminste bedoelt. Daarin staat ook dat het anders is als er door omstandigheden problemen zijn, bijv. door overlijden (dit zegt zij letterlijk zo). Ik zie mijn vriend niet als 'foute man'. Hij loopt niet de hele tijd mij af te zeiken en geeft mij niet het gevoel dat ik niets goed kan doen. Als ik hem aanspreek op bepaald gedrag erkent hij ook zijn aandeel in het geheel.

Ik denk gewoon echt dat het geen onwil is en dat het hem heel veel moeite kost om zijn leven weer op de rit te krijgen. En dat ik gewoon sneller wil dan hij aankan. Zou dat niet gewoon zo kunnen zijn?

Hey Muis,



Ik herken jouw situatie zo goed, het is net of ik soms mijn eigen verhaal zie. Lees hier al een tijdje mee en wou nu toch graag even reageren.



Met mijn laatste ex, waar ik halfjaar mee samen geweest ben, is het ook heel verkeerd gelopen, snap het ook nog steeds niet goed en zit ook nog met heel veel vragen. Net als jou, van heel hevig (van zijn kant) naar opeens afstandelijk, bot, vernederend gedrag, hij irriteerde zich ook aan vanalles en nog wat (de laatste weken).

Ik vond ook dat hij de eerste weken 'te' hevig was, was echt wennen voor mij, ben zelf ook beetje bindingsangstig.



Ik weet ook niet zeker wat in hem ineens die ommezwaai veroorzaakt heeft, heb echt ook wel even aan mijn eigen getwijfeld, maar durf toch wel te stellen dat HIJ een probleem had. Wat hij op het laatste soms gezegd heeft en hoe hij soms gedaan heeft, vond ik echt niet normaal. Ik heb nog steeds een goede band met zijn mama (die vrouw is er het hart van in dat hij het uitgemaakt heeft) en zij herkent haar zoon nu ook niet (pas op, het is zo al gene gemakkelijke) en denkt dat hij nu kwaad is op het leven en alles wat hij meegemaakt heeft (met vorige ex), teveel stress (huis aan het verbouwen), ... Misschien alles bijeen? Misschien heeft hij zelf wel bindingsangst, want mensen die dat hebben, trekken elkaar makkelijk aan. Heb hem daar trouwens ook iets van gezegd, hij ontkende dat niet, kende er zelf alleen niet zoveel van.

Ik weet het ook niet zeker, maar ik weet wel dat ik de ene week 'zijn wederhelft' genoemd werd en dan plots de andere week ben ik ineens 'een last'. Ik heb hem nochtans nooit geclaimd, had begrip voor zijn vele werk, heb heel veel aan het huis geholpen, want ik deed dat graag en was daar ook graag trouwens.



Hij heeft de laatste tijd verschillende keren gezegd: 'Wat heb je nu nog aan mij? Waarom zie je mij graag? Als ik hem dan zei dat ik hem soms wel liever wat meer wou zien, maar dat dit nu de situatie was en ik daar wel begrip voor had, nam hij niet aan. Ik zei ook tegen hem, als jij het nu uitmaakt, zien we elkaar niet meer en dan? Maakte allemaal niet meer uit wat ik zei, hij zag het zo en dan was het ook zo.

Ik heb hem enkele keren gevraagd: 'zie je mij dan niet meer graag?' Daar heeft hij nooit bevestigend op gereageerd, hij gaf er wel een draai aan: 'Wat is graag zien?' Euh ja, da's iets wat je voelt, hé, voor mij toch. En ja, het kan wel zijn dat hij mij niet graag genoeg zag, weet het ook niet meer. Zijn ex was een heel pittige, heb ik vernomen. Ik ben wat rustiger, geen onnozel treeske dat haar laat doen, dat nu ook weer niet. Maar misschien ligt hem dat beter?



Het is nu bijna 1 maand uit, hij wou graag contact houden (en ja, ook sex, heb hem vriendelijk bedankt trouwens), maar heb gezegd dat ik daar nu geen behoefte aan heb en hoop ergens dat ik dat later ook niet meer ga hebben. Hebben 2 weken terug aan de telefoon wel nog knallende ruzie gemaakt. Ik had zijn spullen terug gebracht en hij had daar nog iets op laten weten. Ik zei iets, helemaal niet verkeerd bedoeld, maar hij nam dat weer heel verkeerd op en begon verschrikkelijk door te drammen. Hebben het uiteindelijk toch nog 'netjes' kunnen afsluiten.



Weet je, het is zo dubbel, heb hem graag gezien en mis hem wel (hoe hij in het begin was) en alles om hem heen. Maar anderzijds, hoe hij de laatste weken was, dat mis ik niet, ik liep op het laatste echt op de toppen van mijn tenen! En hij heeft mij ook enorm gekwetst, ook al zegt hij nu dat ik dat allemaal verkeerd heb opgenomen. Dat verontrust mij eigenlijk nog het meest, dat hij niet weet hoe hij soms gedaan heeft!



Muis, jij zei in één van je vorige posts dat hij alweer op een datingsite stond en binnenkort weer een ander zou hebben, ... Weet je, als zij blijven zoals ze nu zijn, lukt het met een ander ook niet, daar ben ik wel van overtuigd. Misschien moeten ze dat zelf nog inzien...



Ik probeer dit alles ook een plekje te geven en herken het, de ene moment gaat het wat makkelijker dan de andere. Maar nogmaals, wij kunnen onszelf niks verwijten! Daar ben ik wel blij van en maakt het wel wat makkelijker om het te verwerken.



Sterkte en groetjes

quote:Nicole_1964 schreef op 16 november 2007 @ 18:07:



Verder merk ik wel weer, dat hij weinig begrip heeft voor mijn situatie: hij vindt dat ik meer van me af moet bijten, vooral naar mijn zoon met autisme toe. En daarin zit het hem juist: die zoon is heel sterk, goed met argumenten, en lijkt niet te begrijpen, waarom ik hem dingen verbiedt, dus ook niet waarom ik hem straf.... Om dan toch steeds het conflict aan te gaan. En ja, ik ga hier kapot aan, terwijl vriendlief iets heeft van: je weet dat het zo is, waarom ga je er dan zo kapot aan??? Leg je erbij neer!

Zo gemakkelijk is het voor mij echter niet...en ik wil leren hoe ik daarmee om moet gaan. Vriendlief gaat er kapot aan, als hij mij ziet lijden, maar helpt me helaas op een verkeerde manier...en dat gaat ten koste van onze relatie... Leuk cirkeltje zo!







Nicole, ik herken je situatie want ik heb ook een zoon met autisme, dezelfde vorm ongeveer als die van jouw zoon, denk ik, want ik herken het gedrag dat je beschrijft.

Ik heb met mijn ex enorm veel ruzies gehad over de manier waarop ik met onze zoon omging. Overleg was niet mogelijk en mijn hart bij hem uitstorten ook niet, want mijn ex kraakte me bij voorbaat helemaal af.

Toen ik kort na de scheiding mijn huidige man leerde kennen, kon ik eindelijk zonder ruzie overleg plegen over de beste manier om met mijn zoon om te gaan, en vanaf toen is alles beter gegaan! Hij ving me ook heel goed op als ik voor de zoveelste keer in tranen was ( ik kan een boek schrijven over wat ik met mijn zoon meegemaakt heb).

Intussen is zoon volwassen geworden en zijn gedrag is nu echt enorm veel verbeterd, waarschijnlijk door de combinatie van een betere aanpak/rustiger omgeving (geen geruzie meer) en volwassen worden. Hij woont nu ook zelfstandig (maar met begeleiding) en dat gaat goed.

Ik begrijp je probleem, ik ben er destijds ook bijna kapot aan gegaan, maar geloof me, het wordt vast beter met de jaren!

(Sorry als ik een beetje off-topic gegaan ben, maar ik wilde hier toch even op reageren omdat ik weet hoe moeilijk het is om met een kind met autisme te leven.)

Ik heb ook een kind met kenmerken van licht autisme. Het is niet duidelijk of zijn gedrag voortkomt uit de scheiding en alles erom heen of dat hij echt een stoornis heeft (de meningen zijn verdeeld). In elk geval vereist hij ook een speciale aanpak en wat dus absoluut niet werkt is hem flink aanpakken. Als hij in zo'n bui zit is het juist belangrijk om zelf rustig te blijven, mijn vriend ergert zich hier ook aan. Natuurlijk moet je wel duidelijk zijn naar een kind, maar schreeuwen en tieren helpt niet. Hij kan ook wat aanstellerig doen en wat dan helpt is een beetje begrip tonen, 'ach, heb je last van je been, wat rot voor je, kun je echt niet fietsen of wil je het nog even proberen'. Moet je zien hoe hij dan groeit en toch doorfietst. Ik kon er eerder (en soms nog) ook niet mee omgaan en begon tegen hem te keer te gaan en ergerde me dood aan zijn aanstellerige gedoe 'kom op wees een vent, stel je niet zo aan, fiets door'. Meestal stopte hij dan gewoon en was er helemaal geen land meer mee te bezeilen.

Doordat ik zelf meer rust heb en anders met hem omga hebben we het nu ook een stuk leuker. Er is echt een tijd geweest dat hij bij alles wat hij moest doen ging dwarsliggen.

Nicole, het is denk ik ook belangrijk hoe je zelf in je vel zit en als dit wordt beinvloed door je vriend in negatieve zin, dan zul je daar eens goed over na moeten denken hoe je dat op kunt lossen.



Inmiddels heb ik het idee dat ik iets beter bij mijn vriend heb duidelijk kunnen maken waar ik moeite mee heb. Ik vind dat we te weinig tijd samen hebben en als hij in die tijd die we wel hebben ook nog prioriteit geeft aan andere mensen, dan ben ik erg teleurgesteld.

Aanleiding was dat wij samen hadden afgesproken wekelijks iets te doen. Dit was al een heleboel weken niet doorgegaan, doordat hij moest werken, te moe was etc. (dus ik ging dan alleen), maar blijkbaar had mijn vriend er deze week wel een avond voor gereserveerd, alleen kan ik dan dus niet (ik had ook niet verwacht dat hij nu ineens wel een vaste avond zou prikken). Een vriend van hem had gebeld om af te spreken voor die avond en mijn vriend had gezegd dat hij dan wel meekon met ons. Maar nu ik niet kon besloot hij alleen te gaan met die vriend en gaat de afspraak van ons deze week al weer niet door en de verdere rest van de week heeft hij ook geen tijd. (ik kan wel een andere dag) Ik was erg teleurgesteld en kon dat ook niet verbergen, waarop mijn vriend weer boos werd.



Onder andere omstandigheden had ik het heel normaal gevonden als hij dan wel met die vriend was gegaan, maar ik zit al weken te wachten om samen iets te doen en dan kan ik net die avond niet en dan gaat hij met iemand anders, dus daar komt mijn teleurstelling ook vandaan. Ik heb ook gezegd dat ik vind dat we zo weinig hebben op dit moment en dat ik me dan teveel vasthoud aan die dingen die we wel hebben en extra teleurgesteld ben als het niet doorgaat of als hij wel tijd voor anderen heeft. Uiteindelijk draaide hij als een blad aan een boom om en had hij ineens wel begrip en deed wel lief tegen me. Misschien juist wel doordat ik heel eerlijk ben geweest en het echte probleem heb benoemd.

Bedankt Reiger en Sunshine!quote:Sunshine585 schreef op 19 november 2007 @ 13:15:

Ik heb ook een kind met kenmerken van licht autisme. Het is niet duidelijk of zijn gedrag voortkomt uit de scheiding en alles erom heen of dat hij echt een stoornis heeft (de meningen zijn verdeeld). In elk geval vereist hij ook een speciale aanpak en wat dus absoluut niet werkt is hem flink aanpakken. Als hij in zo'n bui zit is het juist belangrijk om zelf rustig te blijven, mijn vriend ergert zich hier ook aan. Natuurlijk moet je wel duidelijk zijn naar een kind, maar schreeuwen en tieren helpt niet. Klopt, weet ik. Ik weet ook dat ik daarin helemaal verkeerd met hem omga! Hij kan ook wat aanstellerig doen en wat dan helpt is een beetje begrip tonen, 'ach, heb je last van je been, wat rot voor je, kun je echt niet fietsen of wil je het nog even proberen'. Moet je zien hoe hij dan groeit en toch doorfietst. Ik kon er eerder (en soms nog) ook niet mee omgaan en begon tegen hem te keer te gaan en ergerde me dood aan zijn aanstellerige gedoe 'kom op wees een vent, stel je niet zo aan, fiets door'. Meestal stopte hij dan gewoon en was er helemaal geen land meer mee te bezeilen.

Doordat ik zelf meer rust heb en anders met hem omga hebben we het nu ook een stuk leuker. Er is echt een tijd geweest dat hij bij alles wat hij moest doen ging dwarsliggen.

Nicole, het is denk ik ook belangrijk hoe je zelf in je vel zit en als dit wordt beinvloed door je vriend in negatieve zin, dan zul je daar eens goed over na moeten denken hoe je dat op kunt lossen. Ik zit inderdaad niet lekker in mijn vel, heb géén rust. Dit komt niet (alleen) door mijn vriend, maar zit al heel lang in mij. Ik was al doodmoe, toen ik eindelijk hoorde dat mijn zoon wél autisme had, en ben in een enorme dip terecht gekomen. Wilde graag handvaten en tips om met hem om te gaan, maar de hulpverlening vond het belangrijker dat ik eerst tot rust kwam. Intussen weet ik dat het andersom moet: ik kom pas tot rust als ik een manier vindt om anders met mijn zoon om te gaan. Volgens mij komt die rust dan vanzelf, en niet eerst rustig worden, alvorens te leren ermee om te kunnen gaan.... Mijn vriend probeert me wel te steunen, maar wil toch niet inzien, dat zoonlief een andere aanpak nodig heeft...



Inmiddels heb ik het idee dat ik iets beter bij mijn vriend heb duidelijk kunnen maken waar ik moeite mee heb. Ik vind dat we te weinig tijd samen hebben en als hij in die tijd die we wel hebben ook nog prioriteit stelt aan andere mensen, dan ben ik erg teleurgesteld.

Aanleiding was dat wij samen hadden afgesproken wekelijks iets te doen. Dit was al een heleboel weken niet doorgegaan, doordat hij moest werken, te moe was etc. (dus ik ging dan alleen), maar blijkbaar had mijn vriend er deze week wel een avond voor gereserveerd, alleen kan ik dan dus niet (ik had ook niet verwacht dat hij nu ineens wel een vaste avond zou prikken). Een vriend van hem had gebeld om af te spreken voor die avond en mijn vriend had gezegd dat hij dan wel meekon met ons. Maar nu ik niet kon besloot hij alleen te gaan met die vriend en gaat de afspraak van ons deze week al weer niet door en de verdere rest van de week heeft hij ook geen tijd. (ik kan wel een andere dag) Ik was erg teleurgesteld en kon dat ook niet verbergen, waarop mijn vriend weer boos werd.



Onder andere omstandigheden had ik het heel normaal gevonden als hij dan wel met die vriend was gegaan, maar ik zit al weken te wachten om samen iets te doen en dan kan ik net die avond niet en dan gaat hij met iemand anders, dus daar komt mijn teleurstelling ook vandaan. Ik heb ook gezegd dat ik vind dat we zo weinig hebben op dit moment en dat ik me dan teveel vasthoud aan die dingen die we wel hebben en extra teleurgesteld ben als het niet doorgaat of als hij wel tijd voor anderen heeft. Uiteindelijk draaide hij als een blad aan een boom om en had hij ineens wel begrip en deed wel lief tegen me. Misschien juist wel doordat ik heel eerlijk ben geweest en het echte probleem heb benoemd.Wat goed dat je je gevoelens hebt kunnen duidelijk maken! Dat is iets waar ik ook veel moeite mee heb, en waar we tegenaan lopen. Ik denk wel dat het heel belangrijk is om te blijven doen. Maar: jij hebt in elk geval al mogen ervaren wat voor effect het heeft.



Groetjes,

Nicole

Nicole, zou het niet kunnen dat jouw problemen meerdere oorzaken hebben, of is het echt alleen door de problemen met je zoon dat je je zo voelt? Misschien is het dan dat je moet leren anders om te gaan met die problemen, er anders tegen aan kijken of zorgen dat je wat sterker in je schoenen staat? Dan krijg je ook meer rust en kun je je zoon beter helpen.



Ik vond het wel heel moeilijk om eerlijk mijn gevoel aan te geven. Toen ik zo teleurgesteld reageerde zag ik het gezicht van mijn vriend betrekken. Hij snapte er ook werkelijk niets meer van, want hij dacht juist dat hij het goed had gedaan, hij had in elk geval onze 'afspraak' onthouden en die vriend gewoon meegevraagd. Ergens kan ik me ook wel in hem verplaatsen, maar hij voelt gewoon niet zo dat we elkaar te weinig zien, hij heeft het zo druk en is met zoveel dingen in zijn hoofd bezig dat hij niet eens tijd heeft om me te missen of zich alleen te voelen. Hij is daar zo anders in, zien we elkaar deze week niet, dan volgende week wel weer of die week daarna.

Als ik het druk heb merk ik ook dat ik inderdaad minder tijd heb om bij onze problemen stil te staan en dat ik 's avonds ook zoiets heb van 'en nu wil ik alleen nog maar zitten'. Ik voel me in voor mij drukke periodes ook beter en vind het dan ook minder erg om elkaar niet te zien.

quote:Sunshine585 schreef op 19 november 2007 @ 17:44:

Nicole, zou het niet kunnen dat jouw problemen meerdere oorzaken hebben, of is het echt alleen door de problemen met je zoon dat je je zo voelt? Misschien is het dan dat je moet leren anders om te gaan met die problemen, er anders tegen aan kijken of zorgen dat je wat sterker in je schoenen staat? Dan krijg je ook meer rust en kun je je zoon beter helpen. Hallo Sunshine, je ziet het waarschijnlijk wel goed; zijn er meerdere oorzaken (durf hier niet alles neer te zetten). Heb er wel met mijn therapeut over gesproken, en ga er proberen anders mee om te gaan. Ik moet inderdaad leren anders met dingen om te gaan, ben momenteel ook heel erg gefrustreerd, en raak dat niet kwijt. Baal van mezelf dat ik erin blijf hangen, weet niet hoe ik eraf kom...



Ik vond het wel heel moeilijk om eerlijk mijn gevoel aan te geven. Toen ik zo teleurgesteld reageerde zag ik het gezicht van mijn vriend betrekken. Hij snapte er ook werkelijk niets meer van, want hij dacht juist dat hij het goed had gedaan, hij had in elk geval onze 'afspraak' onthouden en die vriend gewoon meegevraagd. Ergens kan ik me ook wel in hem verplaatsen, maar hij voelt gewoon niet zo dat we elkaar te weinig zien, hij heeft het zo druk en is met zoveel dingen in zijn hoofd bezig dat hij niet eens tijd heeft om me te missen of zich alleen te voelen. Gaan mannen hier anders mee om?? Mijn vriend zegt ook vaak, dat hij door de week zo druk is, dat hij geen tijd heeft mij te missen, terwijl ik het ook erg druk heb, maar toch aan hem kan denken...Hij is daar zo anders in, zien we elkaar deze week niet, dan volgende week wel weer of die week daarna.

Als ik het druk heb merk ik ook dat ik inderdaad minder tijd heb om bij onze problemen stil te staan en dat ik 's avonds ook zoiets heb van 'en nu wil ik alleen nog maar zitten'. Ik voel me in voor mij drukke periodes ook beter en vind het dan ook minder erg om elkaar niet te zienGroetjes,

Nicole

Muis, Nicole en Nicknaampje (Sunshine zet ik er bewust niet bij, in het gedrag van jouw vriend herken ik het niet zo), misschien dat het helpt om eens wat op te zoeken over narcisme of narcistische persoonlijkheidsstoornis. De omslag van helemaal geweldig zijn naar opeens helemaal fout, glashard ontkennen ooit iets gezegd of gedaan te hebben (of waanzinnig goed wat recht is krom kunnen praten en vooral ook andersom), eerlijkheid op het botte af, maar geen kritiek op zichzelf kunnen verdragen en geen of weinig echte empathie hebben komen sterk overeen met trekken van een ex van mij die volgens mij forse trekken heeft van een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Tijdens de relatie had ik bij een aantal zaken al het gevoel dat ze gewoon echt niet klopten, hoe hij zich gedroeg en hoe hij met dingen omging, maar hij heeft overal prachtige theorien en verklaringen voor en tegen hem in gaan leverde drama's op, dus liet ik het dan maar zo. Toen het uit was kwam ik redelijk bij toeval op een internetpagina over persoonlijkheidsstoornissen uit en heb ik met kippevel een beschrijving zitten lezen. Toen klopte alles opeens wel. Hem heb ik daarna nooit meer gemist, heb wel nog maanden gedaan over mijn zelfvertrouwen weer opbouwen. Ik ben ook nog steeds wel eens boos op mezelf dat ik zo over mijn grenzen heb laten gaan. Ik heb ze nog aardig goed bewaakt, want na 4 maanden maakte hij het uit, omdat het gevoel weg was en 'we het toch alleen maar aan het proberen waren en het dus niet werkte'. En dat terwijl hij in het begin zo hard ging, inderdaad was ik zijn alles, hadden het over samenwonen etc.

Misschien zie ik het wel teveel nu, maar tussen narcisme en autisme is volgens sommige wetenschappers ook een bepaalde link, dus ik vind het op zijn minst opvallend dat een aantal van jullie daar ook al direct of indirect mee te maken hebben.

Hallo allemaal, ik ben net pril op dit forum.Maar dit onderwerp springt er enorm uit.Zo herkenbaar!

Ben pas uit een relatie gestapt met een vreselijke man. Fout is nog een understatement.



Een foute man is een persoon die je hoe dan ook afhankelijk wil maken van zichzelf.

Commentaar over dat je de gordijnen niet goed opendoet, de was niet goed ophangt, de koffiepot niet juist onder de zetter zet, veel beter kookt dan jij maar inderdaad wel zeiken als hij het WEER moet doen, het eten wat jij hebt gekookt al bij voorbaat wegflikkert...need I say more?



En het vreemde is, dat je na een hele hoop relatieverbrekingen steeds weer terugkomt, hem steeds weer zijn zelfde smoesverhaaltje laat doen en je er steeds weer met je domme kop instampt.



Maar voor mij is het nu echt de laatste keer....

Hij wilde net weer uitleggen waarom het weer misgelopen was volgens hem, heb gezegd dat ik er geen behoefte meer aan heb.

Dan is het helemaal over tussen ons, is zijn commentaar...Ja mooi....jij hebt alles in JOUW hand hoor....



En last but not least...een foute man is een man die je spullen niet teruggeeft, altijd zaken achter de hand houd...zodat hij jou in de tang denkt te hebben..



Ik zou zo zeggen....steek alles maar daar waar de zon NOOIT schijnt en get a life

Nicole, kun je dan uitleggen waar je gefrustreerd door bent? Heeft het met je relatie te maken of met je zoon? Het heeft denk ik ook met acceptatie te maken, of niet? Accepteren dat je zoon 'anders' is en dat je misschien (nog) niet bij machte bent om daar op de juiste manier mee om te gaan, omdat je al zo met jezelf aan het worstelen bent.

Het is geen schande om de dingen niet helemaal aan te kunnen hoor, zo gemakkelijk is het niet, en zeker niet als alleenstaande moeder. Wat vindt je zoon er zelf eigenlijk van, wil hij wel bij zijn vader wonen?



Ik heb ook wel eens ergens gelezen dat het onafhankelijker zijn van mannen nog een overblijfsel is uit de tijd dat zij erop uit gingen om te jagen. De vrouwen bleven uiteraard thuis met de kids en waren meer afhankelijk van wat hun man weer mee bracht naar huis en of er dan genoeg te eten was. Dus die zaten natuurlijk te wachten en te smachten.

Mijn vriend is echt zo gefocussed op werk dat hij alles rondom hem vergeet. Hij is dan amper met mij bezig. Hij belt wel trouw elke dag en probeert langs te komen, maar hij vergeet ook de helft.

Ik realiseer me door andere postings inmiddels wel dat ik mijn vriend niet een moeilijke man vind in de zin zoals hier beschreven wordt en dat ik misschien niet helemaal op dit topic thuishoor. Inmiddels ben ik ook weer een stuk rustiger, hoewel ik bepaalde dingen wel moeilijk vind zijn ze wel voor een groot deel te verklaren. Het is alleen de vraag of ik kan accepteren dat het zo gaat op de langere termijn.

quote:Sunshine585 schreef op 22 november 2007 @ 00:07:

Nicole, kun je dan uitleggen waar je gefrustreerd door bent? Heeft het met je relatie te maken of met je zoon? Het heeft denk ik ook met acceptatie te maken, of niet? Accepteren dat je zoon 'anders' is en dat je misschien (nog) niet bij machte bent om daar op de juiste manier mee om te gaan, omdat je al zo met jezelf aan het worstelen bent.

Het is geen schande om de dingen niet helemaal aan te kunnen hoor, zo gemakkelijk is het niet, en zeker niet als alleenstaande moeder. Wat vindt je zoon er zelf eigenlijk van, wil hij wel bij zijn vader wonen?



Inderdaad heeft de frustratie en boosheid te maken met de situatie rondom zoonlief. Ik wíst dat hij anders was, heb jaren voor erkenning gevochten. Ik ben bijv. kwaad dat het pas in zijn puberteit bevestigd is geworden, waardoor het 'leren omgaan met' extra moeilijk is. Ik ben kwaad omdat ik eerst doodvermoeid moet zijn, dan de erkenning krijgen, en in vermoeidheid mijn gedrag moet gaan aanpassen. Rustig blijven kan ik al lang niet meer; alles is me te veel. En nu ken ik me zelf niet terug: was eerder nooit zo gefrustreerd en kwaad, kon alles goed relativeren en van me afzetten. En net nu ik eindelijk de erkenning krijg, blijf ik hangen in frustratie en boosheid...ik begrijp mezelf helemaal niet! Jee, Sunshine, jij ziet het goed!

Of zoonlief bij vader wil gaan wonen? Ik heb geen idee; schijnt typisch autistisch te zijn, maar zolang hij er niet woont, kan hij hier niets over zeggen. Het enige dat hij erover kan zeggen is, dat hij het niet weet.... Hij heeft een aantal jaren geleden zijn vader een hele tijd ook niet gezien, dan mist hij hem ook niet. Pas op het moment dat er weer contact kwam, begon het bij hem te leven...

Voor nu wil ik in elk geval kijken of ik iets met de gevoelens van frustratie en boosheid kan doen, maar het heeft blijkbaar tijd nodig; misschien wil/kan ik het nog niet loslaten...



Groetjes,

Nicole

Die boosheid en frustratie vind ik wel begrijpelijk, maar je zult een manier moeten vinden om dat te uiten op een niet-destructieve manier. Ik denk juist nu je die erkenning krijgt dat je pas toekomt aan het accepteren dat je zoon anders is en dat daardoor die boosheid en frustratie ook nu pas tot uiting komt. Het helpt misschien om er met iemand over te praten of te gaan sporten. Verder, als je echt moe bent, zorgen dat je zoveel mogelijk rust krijgt. Ik begrijp dat je zoon veel bij jou is, dus dat dat misschien lastig is, maar probeer bijv. als hij naar school is om zo weinig mogelijk te doen en vooral dingen waar je je prettig bij voelt. Probeer zo goed mogelijk voor jezelf te zorgen.



Het is logisch dat je had gewild dat je eerder hulp en erkenning had gekregen, maar probeer je ook op de toekomst te richten en heb er vertrouwen in dat hulp ook nu nog zinvol is. En realiseer je dat zijn autisme niet jouw schuld is en dat je je best hebt gedaan om voor hem het beste te krijgen en dat het omgaan met een autistisch kind heel moeilijk is, dus dat je niet hebt gefaald of zoiets.

quote:muis344 schreef op 23 november 2007 @ 21:40:

nicole... een vraagje is jouw ex ook autistisch?



Hallo muis, zie net pas jouw berichtje, ben een paar dagen niet hier geweest. Of mijn ex autistisch is? Ik denk het niet; zie eerder trekjes bij mij, al zegt de hulpverlening dat ik zeker niet autistisch ben. Volgens één hulpverlener is het gewoon mogelijk dat een combinatie van vader/moeder ervoor kan zorgen dat een kind autisme heeft. Ik heb dit eerder ook wel eens gehoord, het lijkt me ook wel logisch, maar weet het niet zeker....



Groetjes,

Nicole

Muis344, ik heb weer even last van een dipje, ga morgen naar de huisarts, al weet ik niet wat die zou kunnen doen. Ik voel me erg labiel/van slag.



En jij?