Kind in je uppie - deel 8

Betsy_01 schreef: ↑

21-06-2018 22:13

Wat is er weer een hoop geschreven en welkom nieuwe uppies!

Ik lees nog trouw bijna dagelijks mee, alleen nog steeds niks te melden. Ik wacht nog (on)geduldig op mn intake gesprek.

Momenteel zijn er in mijn omgeving 2 meiden zwanger en recent 2 bevallen en hoe blij ik ook ben voor hen, hoe lastig ik het vindt dat ik nog steeds moet wachten. Ben echt superblij voor hen hoor maar al die babyverhalen drukken je zo met je neus op de feiten. Daarbij hebben hun allemaal een partner. En ik ga het toch eigenlijk 'maar' alleen doen. Zucht.... herkenbaar voor sommige denk ik? Hoe gaan jullie hiermee om?
Begrijp me niet verkeerd hoor ik ga 100% voor een kindje en om het alleen te doen. Maar soms is het even moeilijk dat hun wel iemand hebben om alles mee te delen. Is toch anders voor de bammers. Of ervaren jullie dit anders

nausicaa schreef: ↑

22-06-2018 00:17

Voor vrijwel iedereen geldt dat het beeld dat ze van klein af aan in hun hoofd hebben natuurlijk het standaardplaatje is: een man vinden, en dan samen kindjes. En als het anders gaat, moet je dat plaatje in je hoofd veranderen. Dat kost tijd, en sons best veel tijd. Ik had het best samen willen doen, Maar die optie was er dus niet. Ik moet wel zeggen dat dat plaatje ook wel echt veranderd is. Op een bepaald moment zei iemand: en als je nou nu toch iemand tegenkomt? En toen voelde dat voor mij echt als ‘ja dag, dan moet weer alles veranderen in mijn hoofd, ik ging het nu alleen doen.’ Het voelt inmiddels ook echt wel als een positieve keuze. Dus niet: nou ja, ik heb geen partner, dan maar alleen. Maar: ik ben single, en ik ga hiervoor.
Soms is het ook wel grappig, in mijn hoofd is het zo normaal dat ik het alleen doe, dat ik soms hele logische vragen verkeerd begrijp. De verloskundige vroeg bij mij eerste bezoek: verwachten we nog iemand? Ze bedoelde natuurlijk de vader, of anderszins een partner of zo. Maar dat speelt voor mij zo níet, dat ik alleen maar dacht: hoe moet ik nou weten of jullie nog meer afspraken hebben? Dat moet toch in jullie agenda staan?

En Ik moet zeggen dat mijn omgevng echt superleuk reageert. Vrienden en familie wisten al wel dat ik er mee bezig was, maar nu weten inmiddels ook alle collega’s dat ik zwanger ben en hoe, en ik heb echt nog niet 1 negatieve reactie gehad. Wel een paar verbaasde (‘huh, ik wist helemaal niet dat jij een vriend had!’ ‘Die heb ik ook niet, dat hoeft niet meer tegenwoordig.’ ‘Eh, oh ja’), maar dat is logisch. En ondanks dat ik best wel behoorlijk ziek ben (geweest) heb ik ook daarin geen partner gemist. Ik was eerder blij dat ik niemand anders wakker maakte als ik s nachts mijn bed uit sprong, en niet gezellig hoefde te doen als ik misselijk op de bank hing. Ik heb nergens het idee gehad dat een partner dat beter gemaakt zou hebben. (Daar moet ik dan wel eerlijk bij zeggen dat ik sowieso een drukke baan heb, en veel uitbesteed. Dus ik had al een schoonmaakster, boodschappen worden bezorgd en 2/3 dagen in de week laat ik een dagverse maaltijd komen die ik alleen op hoef te warmen. Dat scheelt natuurlijk in dingen die iemand anders zou kunnen/moeten doen).

Betsy_01 schreef: ↑

23-06-2018 07:29

Goed geregeld allemaal! Ik herken een hoop in je verhaal. En je hebt gelijk met boodschappen bezorgen en een huishoudelijk hulp zou ik al een tijd besparen. Ik ga me daar eens in verdiepen.
Ik heb gister ook een brief gehad dat ik december voor een intake mag komen dus het balletje gaat nu echt rollen. En ik ben echt enorm enthousiast en blij. Deze reactie op de brief is weer een bevestiging dat ik hier echt goed aan doe!
Ook heb ik per augustus een andere baan hier bijna om de hoek dus dat ik ook een heerlijk gevoel. Reistijd is straks maar 15 min dus een stuk beter dan die was. (40min)
Langzaam aan lijken de stukjes van de puzzel in elkaar te vallen. Dit is de weg die ik moet bewandelen. haha oke heel positief momentje zit ik in.

thefiepie schreef: ↑

26-06-2018 20:32

Hoi meiden, mag ik me weer bij jullie vervoegen?
Ik heb in 2014/ 2015 in een eerder kind in je uppie topic meegeschreven en in 2015 is mijn mooie zoon geboren.
De afgelopen 3 jaren waren intensief, vermoeiend en de meest prachtige van mijn leven.
Al een hele tijd kriebelde bij mij de wens voor een tweede maar daar was nog niet de tijd voor. Ik heb voor mezelf een plan gemaakt om in de zomer dat mijn zoontje 3 wordt, ik serieus mag gaan nadenken over een tweede kindje.
Die tijd is dus nu gekomen...

Als ik mijn hart volg zou ik morgen meteen al bij het ziekenhuis op de stoep staan maar ik zie ook allemaal beren op de weg..
Weer een paar jaar in de luiers, weer nachten wakker en altijd moe zijn, hoe doe ik dat met opvang, doe ik mijn zoon niet te kort?
Ik weet het dus nog niet maar ga wel actief onderzoeken.
Zijn er hier ook meiden die voor een tweede gaan? Stonden jullie voor dezelfde vraagstukken en wat gaf bij jullie de doorslag?

Chica-1983 schreef: ↑

26-06-2018 22:20

Ha Fiepie, we hebben destijds hier wel samen geschreven geloof ik.

Ik ben inmiddels 22 weken zwanger van nr 2, nr 1 is nu bijna 2,5 jr. Ik herken je twijfels wel hoor. Ik vond de babytijd met docher destijds heel pittig. Ik kijk dan ook niet perse uit naar de nieuwe babytijd die eraan zit te komen. Maar het voelde met 1 kind nog niet compleet voor mij. Daarvoor ga ik graag weer even door een zware periode, want ik weet nu dat die maar zo relatief kort duurt en dat ik het snel leuker vind worden. Bij mij dus echt een lange termijn keuze ook om voor de 2de te zijn gegaan.