Geld & Recht
alle pijlers
Omgangsregeling: is naleving af te dwingen?
maandag 4 juli 2011 om 20:38
Dag allen. Ik heb sinds een tijdje een lieve vriendin. Zij heeft drie kinderen uit een vorige relatie (ikzelf geen trouwens). Helaas neemt de vader zijn verplichtingen niet erg serieus, ruimt hooguit een half uurtje per week in voor zijn kinderen en smeert 'm dan weer naar zijn eigen vriendin én zijn eigen leven; de zorg komt derhalve compleet bij mijn vriendin terecht.
Jeugdzorg zegt hier niets aan te kunnen doen. Ze richten zich vooral op mijn vriendin, hoe die zo goed mogelijk met de situatie om kan gaan, ze moet maar gaan schrappen in haar prioriteiten (haar sociale leven dus) en ze moet 'vooral loslaten'. Niets van de vader verwachten derhalve, maar al die eens wél zijn kinderen wil zien mag ze dat ook weer niet belemmeren. Behoorlijk frustrerend en oneerlijk, los van het feit dat hij door schulden ook nog eens een minimale alimentatie afdraagt. Herstel: die wordt ingehouden van zijn salaris.
Nu heb ik hier persoonlijk niets bij te winnen, behalve dat ik eventueel een blijere en relaxtere vriendin krijg; ook best leuk. Maar zijn er juridische mogelijkheden om de vader van haar kinderen te dwingen een omgangsregeling na te komen, danwel een nieuwe te treffen? Hij ontloopt nu zelfs elke communicatiepoging, zelfs Jeugdzorg wordt niet teruggebeld en die instantie helpt ook niet om de zaak elders aan te kaarten.
NB: hij heeft momenteel geen eigen huis, woont in bij zijn vriendin, en gezien zijn financiële situatie zou hij eerst een schuldsanerings traject in moeten gaan voordat hij zijn eigen leven weer op poten kan zetten.
Jeugdzorg zegt hier niets aan te kunnen doen. Ze richten zich vooral op mijn vriendin, hoe die zo goed mogelijk met de situatie om kan gaan, ze moet maar gaan schrappen in haar prioriteiten (haar sociale leven dus) en ze moet 'vooral loslaten'. Niets van de vader verwachten derhalve, maar al die eens wél zijn kinderen wil zien mag ze dat ook weer niet belemmeren. Behoorlijk frustrerend en oneerlijk, los van het feit dat hij door schulden ook nog eens een minimale alimentatie afdraagt. Herstel: die wordt ingehouden van zijn salaris.
Nu heb ik hier persoonlijk niets bij te winnen, behalve dat ik eventueel een blijere en relaxtere vriendin krijg; ook best leuk. Maar zijn er juridische mogelijkheden om de vader van haar kinderen te dwingen een omgangsregeling na te komen, danwel een nieuwe te treffen? Hij ontloopt nu zelfs elke communicatiepoging, zelfs Jeugdzorg wordt niet teruggebeld en die instantie helpt ook niet om de zaak elders aan te kaarten.
NB: hij heeft momenteel geen eigen huis, woont in bij zijn vriendin, en gezien zijn financiële situatie zou hij eerst een schuldsanerings traject in moeten gaan voordat hij zijn eigen leven weer op poten kan zetten.
Filosofisch gezien was de eerste mens ter wereld die online was... een koorddanser.
vrijdag 8 juli 2011 om 06:46
quote:willemeen schreef op 07 juli 2011 @ 19:03:
[...]
Dat is het niet. In beide gevallen valt de vader weg en moet de moeder het opknappen. En als je aan kinderen begint (ik neem aan dat vriendin van TO zich niet langs haar neus weg heeft laten bezwangeren) weet je dat er een kans is dat je ze alleen moet opvoeden. Zeker als je een vermoeden hebt dat je vriend zo'n lamlul is (en ik geloof zomaar niet dat je daar pas na 3 worpen achterkomt).
Die kinderen hebben nergens om gevraagd, en die zitten nu met een papa die niet wil en een mama die het blijkbaar niet aankan. Nou, ze zoekt de kracht maar. Je kunt niet altijd plan A leven, en ik meen oprecht dat ze dolblij moet zijn dat ze haar kinderen ziet, dat ze gezond zijn en dat zij er voor ze kan zijn.
Ik ken genoeg vaders die hun kinderen van hun exen niet mogen zien, en daaraan kapotgaan. Ik ken genoeg jonge vrouwen die al jaren proberen zwanger te worden terwijl het niet lukt. Ik ken zelfs jonge ouders van wie de kinderen uit huis zijn geplaatst omdat ze helaas niet in staat zijn om voor ze te zorgen (laag iq) terwijl ze dat zo graag willen, al is het beter zo. En ik heb mijn moeder zien knokken om ons een goede jeugd te bezorgen, en daar heeft ze geen seconde spijt van.
Van dat egoïstische gedoe hier word ik gewoon giftig. Doe wat je moet doen, of was anders niet aan kinderen begonnen.
Of eigenlijk, plaats ze maar uit huis. Met zo'n moeder kunnen ze no way ooit goed af zijn.Jajoh plaats ze uit huis! Da's een goeie! Vooral als moeder niet aangeven dat je het zwaar vind om in je eentje drie kinderen op te voeden. Wat een waardeloze jaren vijftig instelling. En weet je? Misschien had JOUW moeder het ook wel zwaar. Heb je daar wel eens over nagedacht?
[...]
Dat is het niet. In beide gevallen valt de vader weg en moet de moeder het opknappen. En als je aan kinderen begint (ik neem aan dat vriendin van TO zich niet langs haar neus weg heeft laten bezwangeren) weet je dat er een kans is dat je ze alleen moet opvoeden. Zeker als je een vermoeden hebt dat je vriend zo'n lamlul is (en ik geloof zomaar niet dat je daar pas na 3 worpen achterkomt).
Die kinderen hebben nergens om gevraagd, en die zitten nu met een papa die niet wil en een mama die het blijkbaar niet aankan. Nou, ze zoekt de kracht maar. Je kunt niet altijd plan A leven, en ik meen oprecht dat ze dolblij moet zijn dat ze haar kinderen ziet, dat ze gezond zijn en dat zij er voor ze kan zijn.
Ik ken genoeg vaders die hun kinderen van hun exen niet mogen zien, en daaraan kapotgaan. Ik ken genoeg jonge vrouwen die al jaren proberen zwanger te worden terwijl het niet lukt. Ik ken zelfs jonge ouders van wie de kinderen uit huis zijn geplaatst omdat ze helaas niet in staat zijn om voor ze te zorgen (laag iq) terwijl ze dat zo graag willen, al is het beter zo. En ik heb mijn moeder zien knokken om ons een goede jeugd te bezorgen, en daar heeft ze geen seconde spijt van.
Van dat egoïstische gedoe hier word ik gewoon giftig. Doe wat je moet doen, of was anders niet aan kinderen begonnen.
Of eigenlijk, plaats ze maar uit huis. Met zo'n moeder kunnen ze no way ooit goed af zijn.Jajoh plaats ze uit huis! Da's een goeie! Vooral als moeder niet aangeven dat je het zwaar vind om in je eentje drie kinderen op te voeden. Wat een waardeloze jaren vijftig instelling. En weet je? Misschien had JOUW moeder het ook wel zwaar. Heb je daar wel eens over nagedacht?
vrijdag 8 juli 2011 om 06:48
quote:misspoez schreef op 07 juli 2011 @ 21:39:
Nou FV, ik kan me er wel in vinden, ook al zegt WIllemeen het nogal gechargeerd. Als je overblijft met je kinderen, of dat nou is door dood of door verlating, dan zal je verder moeten. Je hebt geen keuze.Natuurlijk wel. Te gek voor woorden om de dood van een vader te gaan vergelijken met een vader die zijn gezin heeft verlaten. In het laatste geval is hij er nog steeds hoor. Wat voor lamzak het dan ook mag zijn.
Nou FV, ik kan me er wel in vinden, ook al zegt WIllemeen het nogal gechargeerd. Als je overblijft met je kinderen, of dat nou is door dood of door verlating, dan zal je verder moeten. Je hebt geen keuze.Natuurlijk wel. Te gek voor woorden om de dood van een vader te gaan vergelijken met een vader die zijn gezin heeft verlaten. In het laatste geval is hij er nog steeds hoor. Wat voor lamzak het dan ook mag zijn.
vrijdag 8 juli 2011 om 08:45
quote:willemeen schreef op 07 juli 2011 @ 19:03:
[...]
Dat is het niet. In beide gevallen valt de vader weg en moet de moeder het opknappen. En als je aan kinderen begint (ik neem aan dat vriendin van TO zich niet langs haar neus weg heeft laten bezwangeren) weet je dat er een kans is dat je ze alleen moet opvoeden. Zeker als je een vermoeden hebt dat je vriend zo'n lamlul is (en ik geloof zomaar niet dat je daar pas na 3 worpen achterkomt).
Die kinderen hebben nergens om gevraagd, en die zitten nu met een papa die niet wil en een mama die het blijkbaar niet aankan. Nou, ze zoekt de kracht maar. Je kunt niet altijd plan A leven, en ik meen oprecht dat ze dolblij moet zijn dat ze haar kinderen ziet, dat ze gezond zijn en dat zij er voor ze kan zijn.
Ik ken genoeg vaders die hun kinderen van hun exen niet mogen zien, en daaraan kapotgaan. Ik ken genoeg jonge vrouwen die al jaren proberen zwanger te worden terwijl het niet lukt. Ik ken zelfs jonge ouders van wie de kinderen uit huis zijn geplaatst omdat ze helaas niet in staat zijn om voor ze te zorgen (laag iq) terwijl ze dat zo graag willen, al is het beter zo. En ik heb mijn moeder zien knokken om ons een goede jeugd te bezorgen, en daar heeft ze geen seconde spijt van.
Van dat egoïstische gedoe hier word ik gewoon giftig. Doe wat je moet doen, of was anders niet aan kinderen begonnen.
Of eigenlijk, plaats ze maar uit huis. Met zo'n moeder kunnen ze no way ooit goed af zijn.Alle respect voor jouw moeder maar waarschijnlijk had ze naast een ANW-uitkering een aanvullend pensioen dat door jouw vader is opgebouwd en was het voor haar niet noodzakelijk om fulltime te werken naast het alleen opvoeden van kinderen. Bovendien etaleer je hier jouw ervaring. Misschien heeft jouw moeder het ook wel loodzwaar gevonden maar zal ze dat nooit (achteraf) zeggen.
[...]
Dat is het niet. In beide gevallen valt de vader weg en moet de moeder het opknappen. En als je aan kinderen begint (ik neem aan dat vriendin van TO zich niet langs haar neus weg heeft laten bezwangeren) weet je dat er een kans is dat je ze alleen moet opvoeden. Zeker als je een vermoeden hebt dat je vriend zo'n lamlul is (en ik geloof zomaar niet dat je daar pas na 3 worpen achterkomt).
Die kinderen hebben nergens om gevraagd, en die zitten nu met een papa die niet wil en een mama die het blijkbaar niet aankan. Nou, ze zoekt de kracht maar. Je kunt niet altijd plan A leven, en ik meen oprecht dat ze dolblij moet zijn dat ze haar kinderen ziet, dat ze gezond zijn en dat zij er voor ze kan zijn.
Ik ken genoeg vaders die hun kinderen van hun exen niet mogen zien, en daaraan kapotgaan. Ik ken genoeg jonge vrouwen die al jaren proberen zwanger te worden terwijl het niet lukt. Ik ken zelfs jonge ouders van wie de kinderen uit huis zijn geplaatst omdat ze helaas niet in staat zijn om voor ze te zorgen (laag iq) terwijl ze dat zo graag willen, al is het beter zo. En ik heb mijn moeder zien knokken om ons een goede jeugd te bezorgen, en daar heeft ze geen seconde spijt van.
Van dat egoïstische gedoe hier word ik gewoon giftig. Doe wat je moet doen, of was anders niet aan kinderen begonnen.
Of eigenlijk, plaats ze maar uit huis. Met zo'n moeder kunnen ze no way ooit goed af zijn.Alle respect voor jouw moeder maar waarschijnlijk had ze naast een ANW-uitkering een aanvullend pensioen dat door jouw vader is opgebouwd en was het voor haar niet noodzakelijk om fulltime te werken naast het alleen opvoeden van kinderen. Bovendien etaleer je hier jouw ervaring. Misschien heeft jouw moeder het ook wel loodzwaar gevonden maar zal ze dat nooit (achteraf) zeggen.
vrijdag 8 juli 2011 om 08:47
quote:Mopsie41 schreef op 07 juli 2011 @ 21:50:
Ook ik sluit me aan bij Willemeen. Dat slappe gezeik van vrouwen die het allemaal niet meer aankunnen........was dan niet aan zoveel kinderen begonnen. Dit is de consequentie van niet goed nadenken als je aan kinderen begint. Alleen maar de roze wolk willen zien. Als vrouwen én mannen eerst eens goed zouden nadenken over de andere kant van kinderen zou een hoop leed bespaart kunnen blijven. Twee hele simpele vragen geven vaak al het antwoord. 1: Wil ik écht met deze partner kinderen (ondanks lamlullen/lui/verslavingsgedrag wat er vaak al lang inzit) én 2: zou ik de zorg helemaal alleen kunnen dragen als het moet.......Ongeacht of de partner de benen neemt, ernstig ziek wordt, of overlijdt. Het resultaat is namelijk hetzelfde, je blijft alleen achter met de kinderen.
Al is er maar enige twijfel bij één van de twee vragen, niet doen. Maar dat is mijn bescheiden mening.Heel fijn dat jij een glazen bol hebt waarmee je in de toekomst kan kijken. Zeker nog nooit meegemaakt dat iemand totaal andere dingen doet dan je ooit verwacht had.
Ook ik sluit me aan bij Willemeen. Dat slappe gezeik van vrouwen die het allemaal niet meer aankunnen........was dan niet aan zoveel kinderen begonnen. Dit is de consequentie van niet goed nadenken als je aan kinderen begint. Alleen maar de roze wolk willen zien. Als vrouwen én mannen eerst eens goed zouden nadenken over de andere kant van kinderen zou een hoop leed bespaart kunnen blijven. Twee hele simpele vragen geven vaak al het antwoord. 1: Wil ik écht met deze partner kinderen (ondanks lamlullen/lui/verslavingsgedrag wat er vaak al lang inzit) én 2: zou ik de zorg helemaal alleen kunnen dragen als het moet.......Ongeacht of de partner de benen neemt, ernstig ziek wordt, of overlijdt. Het resultaat is namelijk hetzelfde, je blijft alleen achter met de kinderen.
Al is er maar enige twijfel bij één van de twee vragen, niet doen. Maar dat is mijn bescheiden mening.Heel fijn dat jij een glazen bol hebt waarmee je in de toekomst kan kijken. Zeker nog nooit meegemaakt dat iemand totaal andere dingen doet dan je ooit verwacht had.
vrijdag 8 juli 2011 om 10:23
quote:willemeen schreef op 07 juli 2011 @ 19:03:
[...]
En ik heb mijn moeder zien knokken om ons een goede jeugd te bezorgen, en daar heeft ze geen seconde spijt van.
Geen spijt als je je kinderen alleen opvoedt nadat je man is overleden? Dat klinkt alsof ze er een keus in had. Ze moest wel, zo simpel is het.
[...]
En ik heb mijn moeder zien knokken om ons een goede jeugd te bezorgen, en daar heeft ze geen seconde spijt van.
Geen spijt als je je kinderen alleen opvoedt nadat je man is overleden? Dat klinkt alsof ze er een keus in had. Ze moest wel, zo simpel is het.
Ga in therapie!
vrijdag 8 juli 2011 om 10:43
quote:dubiootje schreef op 08 juli 2011 @ 10:23:
[...]
Geen spijt als je je kinderen alleen opvoedt nadat je man is overleden? Dat klinkt alsof ze er een keus in had. Ze moest wel, zo simpel is het.
Ze had ons uit huis kunnen laten plaatsen, een verslaving kunnen krijgen om eruit te vluchten of met de noorderzon kunnen vertrekken (ja, ik ken verhalen waar weduwemama al het geld opnam en vertrok).
Ik weet dat ze het loodzwaar heeft gevonden, en dat heeft ze me ook achteraf verteld. Best heftig, als je ziek van je eigen verdriet je kinderen moet troosten. Als niemand je helpt wanneer je met zware longontsteking op bed zou moeten liggen, maar je drie kinderen verzorgt omdat je nog niemand kent in de buurt waar je net bent komen wonen - en niet bepaald in de stemming bent om nieuwe vrienden te maken. Als je oudste van 5 bewust voor een auto springt 'omdat ze naar papa wil'.
Dus ja, ik weet wel degelijk hoe zwaar het is. Maar je hebt geen keuze. Ook niet als je man een lamlul is, want dat is hetzelfde als wegblijven. En in plaats van pensioen krijgt ze alimentatie (al zal dat nu niet veel zijn gezien zijn schulden, maar zo'n pensioen is ook geen vetpot).
En ik zal er, als ik ooit aan kinderen toe ben, ook eerst uitgebreid bij stilstaan of ik ze alleen zou kúnnen opvoeden, mocht mijn partner wegvallen om wat voor reden dan ook. Mijn moeder vond 3 kinderen wel erg veel maar mijn vader zei 'ik ben er toch ook nog'. Nou, ineens dus niet meer. En daar kun je best vooraf bij stilstaan.
[...]
Geen spijt als je je kinderen alleen opvoedt nadat je man is overleden? Dat klinkt alsof ze er een keus in had. Ze moest wel, zo simpel is het.
Ze had ons uit huis kunnen laten plaatsen, een verslaving kunnen krijgen om eruit te vluchten of met de noorderzon kunnen vertrekken (ja, ik ken verhalen waar weduwemama al het geld opnam en vertrok).
Ik weet dat ze het loodzwaar heeft gevonden, en dat heeft ze me ook achteraf verteld. Best heftig, als je ziek van je eigen verdriet je kinderen moet troosten. Als niemand je helpt wanneer je met zware longontsteking op bed zou moeten liggen, maar je drie kinderen verzorgt omdat je nog niemand kent in de buurt waar je net bent komen wonen - en niet bepaald in de stemming bent om nieuwe vrienden te maken. Als je oudste van 5 bewust voor een auto springt 'omdat ze naar papa wil'.
Dus ja, ik weet wel degelijk hoe zwaar het is. Maar je hebt geen keuze. Ook niet als je man een lamlul is, want dat is hetzelfde als wegblijven. En in plaats van pensioen krijgt ze alimentatie (al zal dat nu niet veel zijn gezien zijn schulden, maar zo'n pensioen is ook geen vetpot).
En ik zal er, als ik ooit aan kinderen toe ben, ook eerst uitgebreid bij stilstaan of ik ze alleen zou kúnnen opvoeden, mocht mijn partner wegvallen om wat voor reden dan ook. Mijn moeder vond 3 kinderen wel erg veel maar mijn vader zei 'ik ben er toch ook nog'. Nou, ineens dus niet meer. En daar kun je best vooraf bij stilstaan.
vrijdag 8 juli 2011 om 10:44
quote:dubiootje schreef op 08 juli 2011 @ 10:23:
[...]
Geen spijt als je je kinderen alleen opvoedt nadat je man is overleden? Dat klinkt alsof ze er een keus in had. Ze moest wel, zo simpel is het.Overigens, vriendin van TO heeft ook geen keus. Wat wil ze doen, ze op zijn stoep zetten?! Haar keuzemoment was toen ze zich 3x door hem liet bezwangeren. Nu is het moment van kiezen voorbij en zal ze gewoon moeten zorgen voor wat ze heeft gebaard.
[...]
Geen spijt als je je kinderen alleen opvoedt nadat je man is overleden? Dat klinkt alsof ze er een keus in had. Ze moest wel, zo simpel is het.Overigens, vriendin van TO heeft ook geen keus. Wat wil ze doen, ze op zijn stoep zetten?! Haar keuzemoment was toen ze zich 3x door hem liet bezwangeren. Nu is het moment van kiezen voorbij en zal ze gewoon moeten zorgen voor wat ze heeft gebaard.
vrijdag 8 juli 2011 om 11:35
En dat doet ze dus ook. Zo te horen gaat ze haar verantwoordelijkheden ten aanzien van haar kinderen vol aan, is niet in een verslaving gevlucht of met de noorderzon vertrokken. Het probleem is dat ze het nu niet aan kan. Het klopt dat ze nu geen keuze meer heeft, maar daar is ze niet mee geholpen.
Sterker nog, ik denk dat Roland en zijn vriendin best iets zouden kunnen hebben aan dit topic, maar door de ongezouten kritiek kan ik me voorstellen dat hij hier wegblijft. Dat is een gemiste kans.
Ik kan me voorstellen dat je met jouw achtergrond meer over dit soort dingen nadenkt, maar ik denk dat veel mensen de keuze voor kinderen samen maken. Dat is ook een juiste instelling, denk ik. Wel denk ik dat je je allebei moet voorbereiden op een situatie waarin je niet meer samen voor de kinderen zorgt (kan ook door ziekte zijn) en dus zorgen dat je financieel en praktisch mét kinderen op eigen benen kan staan.
Sterker nog, ik denk dat Roland en zijn vriendin best iets zouden kunnen hebben aan dit topic, maar door de ongezouten kritiek kan ik me voorstellen dat hij hier wegblijft. Dat is een gemiste kans.
Ik kan me voorstellen dat je met jouw achtergrond meer over dit soort dingen nadenkt, maar ik denk dat veel mensen de keuze voor kinderen samen maken. Dat is ook een juiste instelling, denk ik. Wel denk ik dat je je allebei moet voorbereiden op een situatie waarin je niet meer samen voor de kinderen zorgt (kan ook door ziekte zijn) en dus zorgen dat je financieel en praktisch mét kinderen op eigen benen kan staan.
Ga in therapie!
vrijdag 8 juli 2011 om 11:46
quote:dubiootje schreef op 08 juli 2011 @ 11:35:
En dat doet ze dus ook. Zo te horen gaat ze haar verantwoordelijkheden ten aanzien van haar kinderen vol aan, is niet in een verslaving gevlucht of met de noorderzon vertrokken. Het probleem is dat ze het nu niet aan kan. Het klopt dat ze nu geen keuze meer heeft, maar daar is ze niet mee geholpen.
Sterker nog, ik denk dat Roland en zijn vriendin best iets zouden kunnen hebben aan dit topic, maar door de ongezouten kritiek kan ik me voorstellen dat hij hier wegblijft. Dat is een gemiste kans.
Ik kan me voorstellen dat je met jouw achtergrond meer over dit soort dingen nadenkt, maar ik denk dat veel mensen de keuze voor kinderen samen maken. Dat is ook een juiste instelling, denk ik. Wel denk ik dat je je allebei moet voorbereiden op een situatie waarin je niet meer samen voor de kinderen zorgt (kan ook door ziekte zijn) en dus zorgen dat je financieel en praktisch mét kinderen op eigen benen kan staan.
Hmm je hebt gelijk. Het kan nooit kwaad om de opties te overwegen natuurlijk. In dat opzicht is het een sympathieke zet van TO.
Wat me gewoon enorm stak is het egocentrisme dat uit de eerste post sprak. De vanzelfsprekendheid waarmee vriendin van TO vindt dat ze 'recht' heeft op extraatjes als een sociaal leven. En dat kinderen 'ten koste' gaan van haar behoeften. Zo moet je er gewoon niet tegenaan kijken. Niemand heeft die kinderen tegen wil en dank in je maag gesplitst. Die heeft ze zelf bij haar volle verstand gekregen. Die kinderen zijn de enigen die nergens wat aan kunnen doen. En nu wil mama, de enige die er wel onvoorwaardelijk voor ze is nu papa zo'n zwans is, ze óók nog eens elders achter de deur schuiven of zelfs uit huis laten plaatsen omdat ze het niet aankan.
Dan valt als kind toch de laatste vaste grond onder je voeten weg? Als ze ouder zijn zullen ze het wel begrijpen, maar tot je 18e heb je gewoon minstens één baken nodig van iemand die sterk is en blijft voor jou. En er altijd voor je is, zonder je het gevoel te geven dat je kostbare levenskwaliteit van diegene afsnoept. En ik vind: als je aan kinderen begint, dan heb je de plicht om die rots voor je kinderen te zijn, tot ze je niet meer nodig hebben.
En dat doet ze dus ook. Zo te horen gaat ze haar verantwoordelijkheden ten aanzien van haar kinderen vol aan, is niet in een verslaving gevlucht of met de noorderzon vertrokken. Het probleem is dat ze het nu niet aan kan. Het klopt dat ze nu geen keuze meer heeft, maar daar is ze niet mee geholpen.
Sterker nog, ik denk dat Roland en zijn vriendin best iets zouden kunnen hebben aan dit topic, maar door de ongezouten kritiek kan ik me voorstellen dat hij hier wegblijft. Dat is een gemiste kans.
Ik kan me voorstellen dat je met jouw achtergrond meer over dit soort dingen nadenkt, maar ik denk dat veel mensen de keuze voor kinderen samen maken. Dat is ook een juiste instelling, denk ik. Wel denk ik dat je je allebei moet voorbereiden op een situatie waarin je niet meer samen voor de kinderen zorgt (kan ook door ziekte zijn) en dus zorgen dat je financieel en praktisch mét kinderen op eigen benen kan staan.
Hmm je hebt gelijk. Het kan nooit kwaad om de opties te overwegen natuurlijk. In dat opzicht is het een sympathieke zet van TO.
Wat me gewoon enorm stak is het egocentrisme dat uit de eerste post sprak. De vanzelfsprekendheid waarmee vriendin van TO vindt dat ze 'recht' heeft op extraatjes als een sociaal leven. En dat kinderen 'ten koste' gaan van haar behoeften. Zo moet je er gewoon niet tegenaan kijken. Niemand heeft die kinderen tegen wil en dank in je maag gesplitst. Die heeft ze zelf bij haar volle verstand gekregen. Die kinderen zijn de enigen die nergens wat aan kunnen doen. En nu wil mama, de enige die er wel onvoorwaardelijk voor ze is nu papa zo'n zwans is, ze óók nog eens elders achter de deur schuiven of zelfs uit huis laten plaatsen omdat ze het niet aankan.
Dan valt als kind toch de laatste vaste grond onder je voeten weg? Als ze ouder zijn zullen ze het wel begrijpen, maar tot je 18e heb je gewoon minstens één baken nodig van iemand die sterk is en blijft voor jou. En er altijd voor je is, zonder je het gevoel te geven dat je kostbare levenskwaliteit van diegene afsnoept. En ik vind: als je aan kinderen begint, dan heb je de plicht om die rots voor je kinderen te zijn, tot ze je niet meer nodig hebben.
vrijdag 8 juli 2011 om 12:57
Ik denk dat we wel moeten bedenken dat het niet de vriendin van Roland maar Roland zelf is die een topic heeft geopend, omdat hij zich zorgen maakt om zijn vriendin. Naar mijn indruk doet zij haar stinkende best om goed voor haar kinderen te zorgen maar gaat ze er zélf aan onderdoor.
Ik heb zelf ook momenten meegemaakt dat ik erdoorheen zat. Ook al ben ik nog zo sterk, toen wist ik ook niet hoe ik het allemaal moest bolwerken. Zulke momenten zijn er ook, we zijn tenslotte ook allemaal maar mensen. Dat wil niet zeggen dat je opgeeft of je kinderen onderbrengt bij een pleeggezin, maar je hebt dan gewoon hulp nodig.
Ik vind het heel lief van Roland dat hij zo meedenkt - hoewel ik denk dat hij de oplossing beter in een andere hoek kan zoeken dan hij nu doet.
Ik heb zelf ook momenten meegemaakt dat ik erdoorheen zat. Ook al ben ik nog zo sterk, toen wist ik ook niet hoe ik het allemaal moest bolwerken. Zulke momenten zijn er ook, we zijn tenslotte ook allemaal maar mensen. Dat wil niet zeggen dat je opgeeft of je kinderen onderbrengt bij een pleeggezin, maar je hebt dan gewoon hulp nodig.
Ik vind het heel lief van Roland dat hij zo meedenkt - hoewel ik denk dat hij de oplossing beter in een andere hoek kan zoeken dan hij nu doet.
Ga in therapie!
vrijdag 8 juli 2011 om 13:08
quote:dubiootje schreef op 08 juli 2011 @ 12:57:
Ik denk dat we wel moeten bedenken dat het niet de vriendin van Roland maar Roland zelf is die een topic heeft geopend, omdat hij zich zorgen maakt om zijn vriendin. Naar mijn indruk doet zij haar stinkende best om goed voor haar kinderen te zorgen maar gaat ze er zélf aan onderdoor.
Ik heb zelf ook momenten meegemaakt dat ik erdoorheen zat. Ook al ben ik nog zo sterk, toen wist ik ook niet hoe ik het allemaal moest bolwerken. Zulke momenten zijn er ook, we zijn tenslotte ook allemaal maar mensen. Dat wil niet zeggen dat je opgeeft of je kinderen onderbrengt bij een pleeggezin, maar je hebt dan gewoon hulp nodig.
Ik vind het heel lief van Roland dat hij zo meedenkt - hoewel ik denk dat hij de oplossing beter in een andere hoek kan zoeken dan hij nu doet.
Het is heel lief, maar hij pakt het inderdaad niet helemaal handig aan. Waarom niet een leuk logeeradresje regelen en haar een weekendje meenemen?
Sowieso snap ik de constructie niet helemaal. Hij heeft wel een relatie met haar, maar niet met haar kinderen? Dat kan toch helemaal niet? Als je voor een vrouw met kinderen kiest, kies je automatisch ook een beetje voor die kinderen. Of wil hij blijven LATten tot de kids volwassen zijn?
Als je ook nog je vriend moet vermaken zonder kids erbij, wordt het inderdaad wel lastig om de boel rond te breien.
En echt, ik begrijp best dat het zwaar zal zijn. En dat je het soms gewoon spuugzat bent. En dat je dan gewoon even wil dat er iemand voor jou zorgt in plaats van andersom. Maar pas op dat die kids daar niets van meekrijgen, want die hebben nergens om gevraagd.
Mijn moeder heeft ooit, toen ik een jaar of 16 was, verzucht dat ze nooit aan kinderen was begonnen als ze had geweten dat ze er alleen voor zou komen te staan. Geen mens is perfect natuurlijk. En hoewel ik dat best begreep, deed het ook reusachtig veel pijn. Voor haar zijn kinderen een complicerende factor in haar eigen leven. Voor ons is het een kwestie van wel of niet bestaan!
Ik denk dat we wel moeten bedenken dat het niet de vriendin van Roland maar Roland zelf is die een topic heeft geopend, omdat hij zich zorgen maakt om zijn vriendin. Naar mijn indruk doet zij haar stinkende best om goed voor haar kinderen te zorgen maar gaat ze er zélf aan onderdoor.
Ik heb zelf ook momenten meegemaakt dat ik erdoorheen zat. Ook al ben ik nog zo sterk, toen wist ik ook niet hoe ik het allemaal moest bolwerken. Zulke momenten zijn er ook, we zijn tenslotte ook allemaal maar mensen. Dat wil niet zeggen dat je opgeeft of je kinderen onderbrengt bij een pleeggezin, maar je hebt dan gewoon hulp nodig.
Ik vind het heel lief van Roland dat hij zo meedenkt - hoewel ik denk dat hij de oplossing beter in een andere hoek kan zoeken dan hij nu doet.
Het is heel lief, maar hij pakt het inderdaad niet helemaal handig aan. Waarom niet een leuk logeeradresje regelen en haar een weekendje meenemen?
Sowieso snap ik de constructie niet helemaal. Hij heeft wel een relatie met haar, maar niet met haar kinderen? Dat kan toch helemaal niet? Als je voor een vrouw met kinderen kiest, kies je automatisch ook een beetje voor die kinderen. Of wil hij blijven LATten tot de kids volwassen zijn?
Als je ook nog je vriend moet vermaken zonder kids erbij, wordt het inderdaad wel lastig om de boel rond te breien.
En echt, ik begrijp best dat het zwaar zal zijn. En dat je het soms gewoon spuugzat bent. En dat je dan gewoon even wil dat er iemand voor jou zorgt in plaats van andersom. Maar pas op dat die kids daar niets van meekrijgen, want die hebben nergens om gevraagd.
Mijn moeder heeft ooit, toen ik een jaar of 16 was, verzucht dat ze nooit aan kinderen was begonnen als ze had geweten dat ze er alleen voor zou komen te staan. Geen mens is perfect natuurlijk. En hoewel ik dat best begreep, deed het ook reusachtig veel pijn. Voor haar zijn kinderen een complicerende factor in haar eigen leven. Voor ons is het een kwestie van wel of niet bestaan!
vrijdag 8 juli 2011 om 13:15
quote:malu3 schreef op 08 juli 2011 @ 08:45:
[...]
Alle respect voor jouw moeder maar waarschijnlijk had ze naast een ANW-uitkering een aanvullend pensioen dat door jouw vader is opgebouwd en was het voor haar niet noodzakelijk om fulltime te werken naast het alleen opvoeden van kinderen. Bovendien etaleer je hier jouw ervaring. Misschien heeft jouw moeder het ook wel loodzwaar gevonden maar zal ze dat nooit (achteraf) zeggen.Mijn moeder is 12 sept a.s 40 jaar geleden weduwe geworden en vond het bar zwaar om er in haar eentje voor te staan, die heeft ook steun gezocht al was het in de familie voor hulp bij het opvoeden, wij hadden een vader waar je bang voor was, kan je nagaan hoe zwaar het was voor mijn moeder om de kinderen die zich ineens vrij voelde toch in het gareel te houden.
[...]
Alle respect voor jouw moeder maar waarschijnlijk had ze naast een ANW-uitkering een aanvullend pensioen dat door jouw vader is opgebouwd en was het voor haar niet noodzakelijk om fulltime te werken naast het alleen opvoeden van kinderen. Bovendien etaleer je hier jouw ervaring. Misschien heeft jouw moeder het ook wel loodzwaar gevonden maar zal ze dat nooit (achteraf) zeggen.Mijn moeder is 12 sept a.s 40 jaar geleden weduwe geworden en vond het bar zwaar om er in haar eentje voor te staan, die heeft ook steun gezocht al was het in de familie voor hulp bij het opvoeden, wij hadden een vader waar je bang voor was, kan je nagaan hoe zwaar het was voor mijn moeder om de kinderen die zich ineens vrij voelde toch in het gareel te houden.
vrijdag 8 juli 2011 om 13:29
quote:ronniemitchel schreef op 08 juli 2011 @ 13:15:
[...]
Mijn moeder is 12 sept a.s 40 jaar geleden weduwe geworden en vond het bar zwaar om er in haar eentje voor te staan, die heeft ook steun gezocht al was het in de familie voor hulp bij het opvoeden, wij hadden een vader waar je bang voor was, kan je nagaan hoe zwaar het was voor mijn moeder om de kinderen die zich ineens vrij voelde toch in het gareel te houden.
Dat probleem hadden wij dan weer niet, we voelden ons niet ineens vrij en waren jong genoeg om naar mama te luisteren. Maar alle familie en vrienden woonden ver weg, mijn ouders waren net samen naar een nieuwbouwwijk aan de andere kant van het land verhuisd toen hij ziek werd. Dus geen vrienden, geen familie in de buurt. En als alcoholverslaafde tante eens kwam oppassen moest ze absoluut om 7 uur naar huis om 'eten te koken voor haar man' (lees: zich een stuk in de kraag te zuipen).
Plus: kind 1 hoogbegaafd (met bijbehorende problemen, want dat is echt geen luxeprobleem). Kind 2 ADHD en kind 3 constant ziek.
Ik benijd haar niks, hoor. Denk ook serieus dat ik zelf niet aan kinderen begin. Dat risico wil ik gewoon echt niet lopen, dat je er alleen voor komt te staan met kinderen...
[...]
Mijn moeder is 12 sept a.s 40 jaar geleden weduwe geworden en vond het bar zwaar om er in haar eentje voor te staan, die heeft ook steun gezocht al was het in de familie voor hulp bij het opvoeden, wij hadden een vader waar je bang voor was, kan je nagaan hoe zwaar het was voor mijn moeder om de kinderen die zich ineens vrij voelde toch in het gareel te houden.
Dat probleem hadden wij dan weer niet, we voelden ons niet ineens vrij en waren jong genoeg om naar mama te luisteren. Maar alle familie en vrienden woonden ver weg, mijn ouders waren net samen naar een nieuwbouwwijk aan de andere kant van het land verhuisd toen hij ziek werd. Dus geen vrienden, geen familie in de buurt. En als alcoholverslaafde tante eens kwam oppassen moest ze absoluut om 7 uur naar huis om 'eten te koken voor haar man' (lees: zich een stuk in de kraag te zuipen).
Plus: kind 1 hoogbegaafd (met bijbehorende problemen, want dat is echt geen luxeprobleem). Kind 2 ADHD en kind 3 constant ziek.
Ik benijd haar niks, hoor. Denk ook serieus dat ik zelf niet aan kinderen begin. Dat risico wil ik gewoon echt niet lopen, dat je er alleen voor komt te staan met kinderen...
vrijdag 8 juli 2011 om 21:23
Quote Willemeen: Ik benijd haar niks, hoor. Denk ook serieus dat ik zelf niet aan kinderen begin. Dat risico wil ik gewoon echt niet lopen, dat je er alleen voor komt te staan met kinderen...
Ik vind het anders een heel groot verschil of vader er niet is door overlijden of scheiding, als hij is overleden , kan je hem moeilijk het graf uit trekken om zijn verantwoording te nemen, als hij gewoon afwezig is vanwege een scheiding vind ik dat je als moeder wel alles mag doen om meneer zijn verantwoordelijkheden op zich te nemen, ik vind het juist een hele foute instelling om geen risico's te lopen geen kinderen te krijgen, dan zal je heel veel dingen niet kunnen doen omdat het risico dat iemand overlijd of je verlaat.
Ik vind het anders een heel groot verschil of vader er niet is door overlijden of scheiding, als hij is overleden , kan je hem moeilijk het graf uit trekken om zijn verantwoording te nemen, als hij gewoon afwezig is vanwege een scheiding vind ik dat je als moeder wel alles mag doen om meneer zijn verantwoordelijkheden op zich te nemen, ik vind het juist een hele foute instelling om geen risico's te lopen geen kinderen te krijgen, dan zal je heel veel dingen niet kunnen doen omdat het risico dat iemand overlijd of je verlaat.
vrijdag 8 juli 2011 om 23:12
quote:malu3 schreef op 08 juli 2011 @ 08:47:
[...]
Heel fijn dat jij een glazen bol hebt waarmee je in de toekomst kan kijken. Zeker nog nooit meegemaakt dat iemand totaal andere dingen doet dan je ooit verwacht had.
Dat heeft niks met een glazen bol te maken, maar met een inschatting van je eigen zelfredzaamheid. Het leven is niet alleen maar roze met een gouden randje. Het kan ook inktzwart zijn en naar stront stinken. Velen zijn niet capabel genoeg zichzelf dan overeind te houden, laat staan de kinderen. Als de kinderen er eenmaal zijn en dingen gaan niet zoals gepland, dan heb je je maar overeind te houden. Niemand zal ontkennen dat 3 kinderen in je eentje opvoeden vreselijk zwaar is. Maar die kinderen hebben nou eenmaal niemand anders, dus ze zal wel moeten.
En als Roland écht een relatie met haar heeft, zal hij moeten bijspringen. Hij krijgt de kinderen erbij, zo gaat dat. Nu klinkt het alsof hij van de zijlijn de zaak staat te bekijken en staat te wachten tot alles in elkaar dondert. Als hij een echte vent zou zijn, zou hij zijn vriendin ontlasten. Maar ook hij loopt weg van die verantwoordelijkheid. Dan moet ie niet aan een vrouw met kinderen beginnen. Of je nou wil of niet: als je een nieuwe partner met kinderen krijgt, maak je er deel van uit.
[...]
Heel fijn dat jij een glazen bol hebt waarmee je in de toekomst kan kijken. Zeker nog nooit meegemaakt dat iemand totaal andere dingen doet dan je ooit verwacht had.
Dat heeft niks met een glazen bol te maken, maar met een inschatting van je eigen zelfredzaamheid. Het leven is niet alleen maar roze met een gouden randje. Het kan ook inktzwart zijn en naar stront stinken. Velen zijn niet capabel genoeg zichzelf dan overeind te houden, laat staan de kinderen. Als de kinderen er eenmaal zijn en dingen gaan niet zoals gepland, dan heb je je maar overeind te houden. Niemand zal ontkennen dat 3 kinderen in je eentje opvoeden vreselijk zwaar is. Maar die kinderen hebben nou eenmaal niemand anders, dus ze zal wel moeten.
En als Roland écht een relatie met haar heeft, zal hij moeten bijspringen. Hij krijgt de kinderen erbij, zo gaat dat. Nu klinkt het alsof hij van de zijlijn de zaak staat te bekijken en staat te wachten tot alles in elkaar dondert. Als hij een echte vent zou zijn, zou hij zijn vriendin ontlasten. Maar ook hij loopt weg van die verantwoordelijkheid. Dan moet ie niet aan een vrouw met kinderen beginnen. Of je nou wil of niet: als je een nieuwe partner met kinderen krijgt, maak je er deel van uit.
zaterdag 9 juli 2011 om 09:36
quote:Mopsie41 schreef op 08 juli 2011 @ 23:12:
[...]
Dat heeft niks met een glazen bol te maken, maar met een inschatting van je eigen zelfredzaamheid. Het leven is niet alleen maar roze met een gouden randje. Het kan ook inktzwart zijn en naar stront stinken. Velen zijn niet capabel genoeg zichzelf dan overeind te houden, laat staan de kinderen. Als de kinderen er eenmaal zijn en dingen gaan niet zoals gepland, dan heb je je maar overeind te houden. Niemand zal ontkennen dat 3 kinderen in je eentje opvoeden vreselijk zwaar is. Maar die kinderen hebben nou eenmaal niemand anders, dus ze zal wel moeten.
En als Roland écht een relatie met haar heeft, zal hij moeten bijspringen. Hij krijgt de kinderen erbij, zo gaat dat. Nu klinkt het alsof hij van de zijlijn de zaak staat te bekijken en staat te wachten tot alles in elkaar dondert. Als hij een echte vent zou zijn, zou hij zijn vriendin ontlasten. Maar ook hij loopt weg van die verantwoordelijkheid. Dan moet ie niet aan een vrouw met kinderen beginnen. Of je nou wil of niet: als je een nieuwe partner met kinderen krijgt, maak je er deel van uit.TO hoeft helemaal niks want het zijn niet zijn kinderen. Vriendin van TO + ex moeten er zijn voor hun kinderen. Helaas schiet trekken aan een dood paard lamzak niet op.
Heb trouwens nog geen antwoord gehad van Willemeen of haar moeder er ook fulltime bij moest werken want dat lijkt mij wel een heeeeel groot verschil maken.
En met de merking van dat niet kunnen (door overlijden) heel wat anders is dan niet willen (lamzak) ben ik het helemaal eens.
[...]
Dat heeft niks met een glazen bol te maken, maar met een inschatting van je eigen zelfredzaamheid. Het leven is niet alleen maar roze met een gouden randje. Het kan ook inktzwart zijn en naar stront stinken. Velen zijn niet capabel genoeg zichzelf dan overeind te houden, laat staan de kinderen. Als de kinderen er eenmaal zijn en dingen gaan niet zoals gepland, dan heb je je maar overeind te houden. Niemand zal ontkennen dat 3 kinderen in je eentje opvoeden vreselijk zwaar is. Maar die kinderen hebben nou eenmaal niemand anders, dus ze zal wel moeten.
En als Roland écht een relatie met haar heeft, zal hij moeten bijspringen. Hij krijgt de kinderen erbij, zo gaat dat. Nu klinkt het alsof hij van de zijlijn de zaak staat te bekijken en staat te wachten tot alles in elkaar dondert. Als hij een echte vent zou zijn, zou hij zijn vriendin ontlasten. Maar ook hij loopt weg van die verantwoordelijkheid. Dan moet ie niet aan een vrouw met kinderen beginnen. Of je nou wil of niet: als je een nieuwe partner met kinderen krijgt, maak je er deel van uit.TO hoeft helemaal niks want het zijn niet zijn kinderen. Vriendin van TO + ex moeten er zijn voor hun kinderen. Helaas schiet trekken aan een dood paard lamzak niet op.
Heb trouwens nog geen antwoord gehad van Willemeen of haar moeder er ook fulltime bij moest werken want dat lijkt mij wel een heeeeel groot verschil maken.
En met de merking van dat niet kunnen (door overlijden) heel wat anders is dan niet willen (lamzak) ben ik het helemaal eens.
zaterdag 9 juli 2011 om 10:21
quote:malu3 schreef op 09 juli 2011 @ 09:36:
[...]
TO hoeft helemaal niks want het zijn niet zijn kinderen. Vriendin van TO + ex moeten er zijn voor hun kinderen. Helaas schiet trekken aan een dood paard lamzak niet op.
O....en als iemand hier in een ander topic begint te piepen dat hij of zij niets wil of kan met de kinderen van de nieuwe partner, dan schreeuwt men hier moord en brand. Zo de wind waait, waait het het jasje, geloof ik. Ik vind het slap gelul. Dat had me wat moois geweest als de man die al meer dan 35 jaar mijn lieve stiefvader is, zich nooit met mij had bemoeit. En bij mij was ook een "echte" vader in beeld.
Als Roland die rol niet wil vervullen, moet ie gaan. Het één gaat namelijk niet zonder het ander.
Maar ik heb de indruk dat alleen zijn vriendin boeiend is en dat het welzijn van de kinderen hem een zorg zal zijn.
Nogmaals: die ex WIL en/of KAN niet. Ongetwijfeld is het een grote klootzak, maar met deze feiten moeten ze verder.
[...]
TO hoeft helemaal niks want het zijn niet zijn kinderen. Vriendin van TO + ex moeten er zijn voor hun kinderen. Helaas schiet trekken aan een dood paard lamzak niet op.
O....en als iemand hier in een ander topic begint te piepen dat hij of zij niets wil of kan met de kinderen van de nieuwe partner, dan schreeuwt men hier moord en brand. Zo de wind waait, waait het het jasje, geloof ik. Ik vind het slap gelul. Dat had me wat moois geweest als de man die al meer dan 35 jaar mijn lieve stiefvader is, zich nooit met mij had bemoeit. En bij mij was ook een "echte" vader in beeld.
Als Roland die rol niet wil vervullen, moet ie gaan. Het één gaat namelijk niet zonder het ander.
Maar ik heb de indruk dat alleen zijn vriendin boeiend is en dat het welzijn van de kinderen hem een zorg zal zijn.
Nogmaals: die ex WIL en/of KAN niet. Ongetwijfeld is het een grote klootzak, maar met deze feiten moeten ze verder.
zaterdag 9 juli 2011 om 19:02
quote:misspoez schreef op 04 juli 2011 @ 23:44:
Het is prima te doen in je eentje 5 dagen te werken, kinderen op te voeden, muziek te maken, te sporten en vrienden en vriendinnen te zien, hoor.
Goh, is dat zo? Waarom ken ik dan geen enkele vrouw die dat doet?
Het lijkt voor sommigen hier wel een schande om om hulp te vragen als je er in je eentje niet uitkomt. Alsof je pas respect krijgt als je alles alleen doet, want hé, je hebt nou eenmaal voor die kinderen gekozen en dus geen recht meer op een eigen leven.
Wat mij betreft getuigt het juist van moed om wél om hulp te vragen, om het aan te geven als je het even niet meer ziet zitten. Voorkomen is beter dan genezen.
Overigens ben ik ook benieuwd of de moeder van willemeen er fulltime bij werkte.
Het is prima te doen in je eentje 5 dagen te werken, kinderen op te voeden, muziek te maken, te sporten en vrienden en vriendinnen te zien, hoor.
Goh, is dat zo? Waarom ken ik dan geen enkele vrouw die dat doet?
Het lijkt voor sommigen hier wel een schande om om hulp te vragen als je er in je eentje niet uitkomt. Alsof je pas respect krijgt als je alles alleen doet, want hé, je hebt nou eenmaal voor die kinderen gekozen en dus geen recht meer op een eigen leven.
Wat mij betreft getuigt het juist van moed om wél om hulp te vragen, om het aan te geven als je het even niet meer ziet zitten. Voorkomen is beter dan genezen.
Overigens ben ik ook benieuwd of de moeder van willemeen er fulltime bij werkte.
zaterdag 9 juli 2011 om 19:38
quote:misspoez schreef op 04 juli 2011 @ 23:44:
Het is prima te doen in je eentje 5 dagen te werken, kinderen op te voeden, muziek te maken, te sporten en vrienden en vriendinnen te zien, hoor. Vraag hier een beetje rond en doe info op, alleenstaande mama's zat die dat gewoon doen, met of zonder hulp van de vader. Je gooit het nu opeens over een heel andere boeg. Je vraag was of je een omgangsregeling kan afdwingen, nu is het opeens jouw bezorgdheid over haar, omdat zij het niet trekt. Kom, wat wil je nou echt vragen?Misspoez, jij wilt mij laten geloven dat je dat allemaal al fluitend kunt doen?! Geloof er helemaal niks van!
Het is prima te doen in je eentje 5 dagen te werken, kinderen op te voeden, muziek te maken, te sporten en vrienden en vriendinnen te zien, hoor. Vraag hier een beetje rond en doe info op, alleenstaande mama's zat die dat gewoon doen, met of zonder hulp van de vader. Je gooit het nu opeens over een heel andere boeg. Je vraag was of je een omgangsregeling kan afdwingen, nu is het opeens jouw bezorgdheid over haar, omdat zij het niet trekt. Kom, wat wil je nou echt vragen?Misspoez, jij wilt mij laten geloven dat je dat allemaal al fluitend kunt doen?! Geloof er helemaal niks van!
zaterdag 9 juli 2011 om 22:53
quote:misspoez schreef op 04 juli 2011 @ 23:44:
Vraag hier een beetje rond en doe info op, alleenstaande mama's zat die dat gewoon doen, met of zonder hulp van de vader. Je gooit het nu opeens over een heel andere boeg. Je vraag was of je een omgangsregeling kan afdwingen, nu is het opeens jouw bezorgdheid over haar, omdat zij het niet trekt. Kom, wat wil je nou echt vragen?
Oprechte vraag van mij dan: hoe doe je dat als je fulltime werkt?
Als ik naar mezelf kijk (en dan werk ik nog "maar" 36 uur) dan ben ik 4 dagen per week inclusief reistijd van half 8 'smorgens tot minimaal half 5 's middags van huis. Ik woon redelijk dicht bij mijn werk. Op vrijdag van half 8 tot half 1 's middags. Vrijdagmiddag huis schoonmaken en boodschappen doen. Ik heb geen kinderen maar het lijkt me dat met een fulltime baan + kinderen er alleen de avonden en de weekends overblijven voor de kinderen.
Dus misspoez: hoe doe je dat in vredesnaam?
Vraag hier een beetje rond en doe info op, alleenstaande mama's zat die dat gewoon doen, met of zonder hulp van de vader. Je gooit het nu opeens over een heel andere boeg. Je vraag was of je een omgangsregeling kan afdwingen, nu is het opeens jouw bezorgdheid over haar, omdat zij het niet trekt. Kom, wat wil je nou echt vragen?
Oprechte vraag van mij dan: hoe doe je dat als je fulltime werkt?
Als ik naar mezelf kijk (en dan werk ik nog "maar" 36 uur) dan ben ik 4 dagen per week inclusief reistijd van half 8 'smorgens tot minimaal half 5 's middags van huis. Ik woon redelijk dicht bij mijn werk. Op vrijdag van half 8 tot half 1 's middags. Vrijdagmiddag huis schoonmaken en boodschappen doen. Ik heb geen kinderen maar het lijkt me dat met een fulltime baan + kinderen er alleen de avonden en de weekends overblijven voor de kinderen.
Dus misspoez: hoe doe je dat in vredesnaam?
zondag 10 juli 2011 om 08:46
quote:deepspace schreef op 09 juli 2011 @ 22:53:
[...]
Oprechte vraag van mij dan: hoe doe je dat als je fulltime werkt?
Als ik naar mezelf kijk (en dan werk ik nog "maar" 36 uur) dan ben ik 4 dagen per week inclusief reistijd van half 8 'smorgens tot minimaal half 5 's middags van huis. Ik woon redelijk dicht bij mijn werk. Op vrijdag van half 8 tot half 1 's middags. Vrijdagmiddag huis schoonmaken en boodschappen doen. Ik heb geen kinderen maar het lijkt me dat met een fulltime baan + kinderen er alleen de avonden en de weekends overblijven voor de kinderen. Dus misspoez: hoe doe je dat in vredesnaam?Klopt! En in die avonden + weekend moet er schoon gemaakt worden, boodschappen gehaald, maaltijden gemaakt, wassen, strijken, kinderen naar clubjes brengen en halen, kinderen met huiswerk helpen, voorlezen en als je Misspoez moet geloven naar muziekclub, sporten en een sociaal leven onderhouden. Ik zou werkelijk niet weten hoe je dat dag in dag uit kunt doen zonder uitgeblust te raken. O ja, en dan ook nog een relatie met een man erbij.
[...]
Oprechte vraag van mij dan: hoe doe je dat als je fulltime werkt?
Als ik naar mezelf kijk (en dan werk ik nog "maar" 36 uur) dan ben ik 4 dagen per week inclusief reistijd van half 8 'smorgens tot minimaal half 5 's middags van huis. Ik woon redelijk dicht bij mijn werk. Op vrijdag van half 8 tot half 1 's middags. Vrijdagmiddag huis schoonmaken en boodschappen doen. Ik heb geen kinderen maar het lijkt me dat met een fulltime baan + kinderen er alleen de avonden en de weekends overblijven voor de kinderen. Dus misspoez: hoe doe je dat in vredesnaam?Klopt! En in die avonden + weekend moet er schoon gemaakt worden, boodschappen gehaald, maaltijden gemaakt, wassen, strijken, kinderen naar clubjes brengen en halen, kinderen met huiswerk helpen, voorlezen en als je Misspoez moet geloven naar muziekclub, sporten en een sociaal leven onderhouden. Ik zou werkelijk niet weten hoe je dat dag in dag uit kunt doen zonder uitgeblust te raken. O ja, en dan ook nog een relatie met een man erbij.
zondag 10 juli 2011 om 12:40
quote:misspoez schreef op 09 juli 2011 @ 21:40:
Fluit ik? Dat doe ik alleen als de kinderen moeten binnenkomen. Maar het is echt wel goed te doen.Dan weet ik niet hoe je het doet maar ik vond het verdomd zwaar om fulltime ( de ene week 54 en de andere week 64 uur ) te werken daarnaast elke dag 2 uur reistijd, de opvoeding het huishouden het gezonde prakkie koken en een uurtje op de bank , en nee tijd voor hobby's had ik niet.
Fluit ik? Dat doe ik alleen als de kinderen moeten binnenkomen. Maar het is echt wel goed te doen.Dan weet ik niet hoe je het doet maar ik vond het verdomd zwaar om fulltime ( de ene week 54 en de andere week 64 uur ) te werken daarnaast elke dag 2 uur reistijd, de opvoeding het huishouden het gezonde prakkie koken en een uurtje op de bank , en nee tijd voor hobby's had ik niet.
