Verdeling gezamenlijke lasten

quote:sophietje89 schreef op 27 november 2011 @ 21:52:

[...]





Ik vind 't prima dat je dat vindt, maar ik vind ook dat je het nergens op baseert. Mijn mobiele kosten zijn inderdaad aan de hoge kant, dit komt door een abonnement + mobiel, maar ik heb ervoor gezorgd dat dit contract maar 1 jaar duurt, en dan kan ik over op een SIM-only abonnement wat goedkoper uit zal vallen. Verder heb ik mijn zorgverzekering, leg ik ¤ 25,00 per maand opzij voor ons samen (ons gezamenlijke spaarpotje voor een koophuis - klein beginnen-, of toch een mooiere bank o.i.d.), ¤ 50,00 per maand voor die ene keer per jaar die ik op vakantie ga en heb ik ¤ 100,00 per maand voor kleding/uitjes/sporten/kapper/cadeautjes enz. Dat is soms best wel rekenen en ik besteed helemaal geen geld aan onbenullige en dure dingen (dus niet zoals de Italianen, die hun fondsen voor erfgoed helemaal niet besteden aan het onderhouden van monumentale zaken ;p).



Nou kijk daar heb je je eerste besparingen al te pakken met je mobiel. En die spaarpot voor dat koophuis zou ik nog even mee wachten als dat betekend dat je aan de andere kant moet lenen.

DIe 100 euro kan vast ook minder. Er zijn kappers in opleiding die je haar doen voor 9 euro (zie verder ook het vrekkentopic).

Laat ook zien aan je vriend dat je de begroting "strak" houdt en pak die 50 euro aan die hij al aangeboden heeft.Probeer toch wat meer te werken. Spreek je ouders/grootouders ook eens aan. Volgens mij kom je er dan wel.

Redhot wat vind jij nou van de post van roodhaar?

Legt hij ook geld in voor dat sparen voor jullie koophuis?



En pas op met dat lenen, want dat moet je ook terugbetalen. Ik betaal nu 100 euro per maand terug en dat is eigenlijk best veel....

Maar lieve sophietje, je moet jezelf toch kunnen redden? Je moet toch niet afhankelijk willen zijn van ouders, grootouders, of je vriend, of wie dan ook?

Niemand is verantwoordelijk voor jouw financiële situatie behalve jijzelf.



Buiten dat: zet jullie uitgaven eens op een rij. En de huishoudelijke taken. Verdeel beide zoals jullie dat goed vinden.



Maar ik ben het eens met de vorige posters dat jullie het niet goed overlegd hebben.

Oh nog een tip: als jullie fiscaal partners zijn (vanaf 1 jan. 2011 wel een samenlevingscontract, huwelijk, geregistreerd partnerschap of kinderen voor nodig) kunnen jullie de gezamenlijke studiekosten van het gezamenlijke loon aftrekken. Kan best voordelig zijn (en werkt ook door naar je inkomen voor de zorg/huurtoeslag)

Heb je het nou al wel écht duidelijk met je vriend besproken? Dus dat jij alles wat je hier schrijft aan hem aangeeft?

Ik zou het in jullie situatie alleen maar fair vinden om het naar rato te verdelen.

Jij doet merendeel huishouden en werkt daarnaast al best veel uren , dus lijkt me dat je vriend meer ( naar verhouding) kan betalen aan vaste lasten elke maand.

quote:Kastanjez schreef op 27 november 2011 @ 20:14:

[...]





Kijk, nou komen we ergens. Jij kunt niet meer werken omdat je het niet kan combineren met je studie, hij kan dat wel. Omdat jij het hele huishouden doet??? Daar zou ik eens over praten dan met je vriend! Bekijk eens hoeveel uur je echt kwijt bent aan het huishouden en hoeveel tijd je denkt dat het minder zou kunnen, als je vriend taken overneemt.

Misschien dat je die uren kan besteden aan meer geld verdienen?



Of je zegt tegen je vriend: prima dat ik meer in het huishouden doe, maar daardoor kan ik dus niet meer werken en lijkt het me reeël dat we een andere verdeling van de huishoudelijke kosten zoeken.



Ik moest gisteravond afhaken in deze discussie en verbaas me nu over het feit dat niemand hier op in is gegaan, TO al helemaal niet. Het draait nog steeds om 'wel/niet profiteren', wat ik denk dat helemaal niet aan de orde is.



Ik lees inmiddels ook ergens, dat in de voorbereiding op samenwonen, TO niet wist dat vriend de zorgverzekering van zijn ouders kreeg. Dat vind ik eerlijk gezegd raar. Als je samen om de tafel gaat zitten om je financiën te bespreken, noem je dat soort dingen ook lijkt mij.



En tot slot ben ik erg nieuwsgierig of jij in je eentje 25 euro spaart, of dat jullie van je gezamenlijke lasten 50 euro sparen? Als jij de enige bent die spaart zou ik er sowieso maar mee stoppen, maar ook als jullie samen sparen, zou ik daar mee stoppen. Als je moet lenen om te sparen, ben je niet goed bezig (behoudens een klein spaarpotje om niet in de problemen te raken bij onvoorziene omstandigheden).



EDIT: wat Misskatie zegt dus eigenlijk...

quote:19juni schreef op 27 november 2011 @ 20:52:

Mijn man en ik hebben gewoon ieder een rekening waar ons salaris op binnenkomt, hij betaalt meestal de huur, de auto en zijn alimentatie, en ik de boodschappen. Op de zorgverzekering na hebben we bijna geen verdere vaste lasten (gelukkig). Etentjes en uitjes betalen we meestal gewoon net hoe het uitkomt (wie het snelst z'n portemonnee pakt). Maar we hebben ook pasjes van elkaars rekeningen, dus als één van ons een keer blut is kan het andere pasje altijd nog gebruikt worden.Als ik dit lees, word ik heel nieuwsgierig wát je precies onder vaste lasten verstaat. Heb je geen gas/water/elektra te betalen? Internet/televisie/telefoon? Andere verzekeringen? Afvalheffing, WOZ, dat soort dingen?

Ik begrijp niet goed waarom mensen in een relatie vaak zo moeilijk doen als het om financien gaat.



Mijn idee bij een relatie is dat je samen wilt leven en samen oud wilt worden enzo.

Dus waarom dan zo lastig doen met geld. Waarom de een minder gunnen dan de ander.



Hier gaat alles (ook spaargeld, dat er al was), eigenlijk vanaf dag één, gewoon op de grote hoop en daarvan wordt alles betaald. Nooit gezeur over gehad. Geen discussies over gehad. Gaat super prima.

Ik zou echt niet anders willen.

Het op 1 hoop gooien van al het spaargeld ed zou ik mijn zoon/dochter nooit aanraden.

Maar goed ben voorstander van eigen bankrekeningen en op huwelijkse voorwaarden trouwen.Aangezien 1 op de 3 huwelijken misgaat kun je beter voorzorgsmaatregelen treffen dat je beiden zelfstandig en zonder geldproblemen uit een scheiding komt.Hoe vaak trekken vrouwen wel niet aan het kortste stuk en zitten op een flatje met hun kinderen met geldzorgen en zonder werk.



En aangezien zijn ouders zijn zorgtoeslag betalen vindt ik het niet juist dat je dat als inkomen gaat rekenen omdat hij 100 euro meer te besteden heeft.Als hij jaarlijks 4000 euro belastingvrij van zijn ouders krijgt vind ik niet dat hij verplicht 2000 aan jou moet geven dat is zijn eigen keus.Idem als jij een erfenis krijgt van 10000 euro dat is jouw geld en jouw beslissing wat je ermee doet.

Helemaal eens met Roodhaarrr en flower, ik vind dat naar rato en zo altijd van dat spastische gedoe. Je voert samen een huishouden, dus je kiest er samen voor wie hoeveel werkt, en de vaste kosten en lasten (huishouden) zijn dus ook gezamenlijk. Dus waarom niet al het geld op een grote hoop? En dan ieder daarvan hetzelfde vaste bedrag per maand voor dingen die je voor jezelf wilt.

quote:_flower_ schreef op 28 november 2011 @ 10:22:

Ik begrijp niet goed waarom mensen in een relatie vaak zo moeilijk doen als het om financien gaat.



Mijn idee bij een relatie is dat je samen wilt leven en samen oud wilt worden enzo.

Dus waarom dan zo lastig doen met geld. Waarom de een minder gunnen dan de ander.



Hier gaat alles (ook spaargeld, dat er al was), eigenlijk vanaf dag één, gewoon op de grote hoop en daarvan wordt alles betaald. Nooit gezeur over gehad. Geen discussies over gehad. Gaat super prima.

Ik zou echt niet anders willen.



Tis een beetje offtopic, maar ik begrijp dat heel goed. Ten eerste wil ik zonder schuldgevoel wéér uit eten kunnen gaan met een vriendin en me niet opwinden als hij zijn zoveelste paar schoenen koopt (echt waar ) dus fijn 'eigen geld'. Verder vind ik het leuk om mijn man te kunnen verrassen met een weekendje weg of een kadootje, waar hij echt helemaal niks van wist, en dat kan voor mijn gevoel niet als al echt al het geld samen op één hoop ligt.



Daar komt verder nog bij dat mijn man een héle andere manier van met geld omgaan heeft dan ik, en daar wil ik niet 'de dupe' van worden. Prima hoor, dat hij voor hij mij kende niet spaarde, maar moet ik daarom nu mijn spaargeld zomaar klakkeloos met hem delen? Dacht t niet. Dat kan altijd nog als ik een nieuwe keuken voor ons samen betaal, maar dat zien we dan wel weer.

Herkenbaar. Onprettige gevoelens over financiën zijn killing voor een relatie. Ik zit een klein beetje in hetzelfde schuitje. Ik ben bij mijn vriend komen wonen zo'n 21 maanden geleden. Hij werkt fulltime en doet een deeltijd-studie. Hij verdient meer, zo'n 550 euro per maand. Ik werk 36 uur, met reistijd erbij ben ik zo'n 45 uur per week van huis. Omdat mijn vriend zo druk is (lees ook mijn eerdere topic hierover), komen veel van de huishoudelijke taken op mij terecht. Het is niet zo dat hij niks doet hoor. Hij is zo druk omdat hij ook nog extra taken e.d. op z'n werk naar zich toegetrokken heeft. Hij heeft ook weinig tijd voor mij. Hij verwacht ook dat ik meer doe in het huishouden omdat ik 1 dag in de week vrij ben.



Nu hebben we gisteren fikse ruzie gehad over de financiën. Ik overweeg om anti-kraak te gaan wonen aangezien ik dan meer te spenderen heb en geen ruzie meer heb over 't geld. Ondanks vaste lasten houd ik per maand ongeveer 225 euro over voor de extra's: kleding, make-up, wijn (dit wordt apart gekocht buiten het huishoudgeld om), uitstapjes, sparen, kadootjes, uit eten, huid- en haarverzorgingsproducten, vakantie, broodje tussen de middag, nespresso-cups, maar ook zaken als een nieuw hoeslaken/ badlaken/ tandenborstel e.d. Dus in feite alle aankopen buiten de boodschappen (eten & drinken) bij de supermarkt om. Dat is krap hoor! Familie woont verder weg, dus ff met 't autootje of OV op en neer is direct al een hele hap uit het budget. Reiskosten buiten woon-werkverkeer moeten ook van die 225 euro af.



Weet je, ik wil helemaal niet zielig doen hoor, want realiseer me wel degelijk dat anderen 't slechter hebben. Ook ik werk er keihard voor, daar niet van.



Vriend houdt van zijn inkomen 565 euro per maand over. Meer dan 2 x zoveel. No problemo zou je zeggen, maar het is voor mij echt de eindjes aan elkaar knopen zeg maar en best rottig als ik dan voor alles wat voor gezamenlijk gebruik is exact de helft moet meebetalen. Nu betaal ik exact de helft mee. Ook betaal ik de helft voor boodschappen. En dan ga ik lopen mierenneuken inderdaad, omdat het andersom ook ontzettend gebeurt. Dan denk ik bij mezelf, ja zeg, ik eet echt niet exact de helft op van de boodschappen! Hij is grootverbruiker wat betreft vlees (ik eet geen vlees), brood, koffie en wijn. Ook het avondeten: hij eet altijd meer.



Ook in dat opzicht denk ik dan, ach joh, dat is nu eenmaal zo! We hebben er nu eenmaal voor gekozen om samen te wonen, om samen een toekomst op te bouwen. Nou, precies zoals Roodhaar het zegt, precies zoals ik het zie! Hij loopt te mierenneuken over een paar centjes, dat ik hem meer moet gaan betalen, omdat door mijn inwoning hij 6 euro meer kwijt is aan gemeentelijke belasting (per maand). Hij heeft extra geld te spenderen sinds ik bij hem woon, aangezien ik nu ook deels bijdraag. Ik alleen maar minder, o.a. vanwege 2 x hogere reiskosten en kosten voor de opslag van mijn meubels (zijn huis is te klein en daar past niks meer van mij bij).



Hij durft geen gezamenlijke rekening te openen voor de boodschappen. Nu staan we wekelijks bij 't pinautomaat om beiden van onze eigen rekening 50 euro te pinnen. En als ik wat koop voor gezamenlijk gebruik declareer ik dit vaak niet eens uit de pot (hij heeft "de pot" in zijn portemonnee). Maar dat is gewoon mijn eigen stomme fout! Ik ben ook niet gewend om alles op een weegschaaltje te leggen. Hij wil ook geen samenlevingscontract o.i.d. afsluiten. Dat betekent dat wanneer hij mij beu is, mij zonder blikken of blozen het huis uit kan zetten of wanneer hij komt te overlijden zijn erfgenamen mij meteen uit de keet schoppen. We hebben inmiddels ook al enkele gezamenlijke dingen gekocht en een huisdier. Nu voelt 't alsof ik niets ben voor hem. Ik moet voor zijn genot (eten e.d.) exact de helft betalen en anderzijds mag ik dus ook meer in het huishouden doen, omdat hij druk is met zijn werk. Ja, hij werkt nu eenmaal meer, ja hij verdient nu eenmaal meer.



In een eerdere relatie verdiende ik jarenlang meer geld en toen ging alles gewoon op een grote hoop (ook zijn schuld) en hadden we afgesproken dat ik dan een paar tientjes per maand meer te spenderen had, omdat vrouwen nu eenmaal wat meer uitgaven hebben aan persoonlijke verzorging e.d. Dat vonden we beiden prima zo. Daarna is hij wat meer gaan verdienen, o.a. omdat ik minder ben gaan werken (en vrijwel het hele huishouden alleen ben gaan doen). Mijn vriend vindt dat ik toen stom geweest ben, want zijn (= ex) schuld van ca. 11.000 euro hebben we weggepoetst met z'n tweetjes, maar mijn schuld niet. Keuzes. Dat ik nu ook nog een dikke schuld heb vanwege een gedwongen verkoop van het huis van mijn ex en mij, maakt het allemaal niet veel leuker. Maar ja, doe je niks aan! Dat komt allemaal wel goed!



Hoewel ik me dus afvraag of het tussen mijn vriend en mij wel gaat goedkomen? Hoe moet dat inhemelsnaam in de toekomst? Gaat hij dan maar alleen op vakantie, uit eten e.d.?

Poeh give_love, wat een gedoe



Persoonlijk zou ik het niet willen, zo over geld steggelen. Mijn man is van nature best gierig, maar het geld gaat hier op de grote hoop, en hij miert niet zolang ik niet teveel spendeer als we krap zitten.



Vrienden van ons houden hun geld gescheiden, waardoor zij 2x per jaar vaker op vakantie gaat dan hij (want zij verdiend meer). Ik vind het echt zo raar overkomen als hij zegt iets niet te kunnen doen, omdat hij er het geld niet voor heeft, en zij zit ondertussen lekker uitgebreid vakantie te vieren...

Ja precies, dat is toch een beetje vreemd? Althans, zo zou ik 't liever niet willen. Want wat als de rollen omgedraaid raken? Je hebt nu eenmaal geen zekerheden. En een relatie aangaan betekent toch een beetje dat je voor elkaar zorgt. Denk ik?

Ik vraag me altijd ernstig af waarom mensen wel gaan samenwonen, maar daarna krampachtig proberen net te doen alsof ze niet samenwonen. Dus vooral niets delen, vooral heel erg je eigen leven houden en vooral niet je geld delen. Juist dat laatste niet. Waarom ga je samenwonen als je niets wilt delen? Je gaat toch samenwonen, juist omdat je je leven samen wilt delen? En geld is nu eenmaal een onderdeel van het leven.



Wij hebben nooit gezeur over geld. Maar goed, wij hebben dan ook nooit gevonden dat in een samenlevingssituatie het normaal is dat de één honderden euros meer te besteden heeft dan de ander, simpelweg omdat diegene het geluk heeft meer te verdienen, rijkere ouders te hebben, slimmer te zijn, ouder te zijn of wat dan ook.



Bij een inkomensverschil van vele honderden euros is het niet meer dan logisch dat je de boel naar rato verdeeld. Zo hebben wij het in het verleden ook gedaan. Degene die het meest verdient, betaald naar rato het meest, maar houdt ook het meest over. Dat mensen dit raar vinden en zien als profiteren van de ander, dat vind ik dan weer raar. Want dat krampachtige 50/50 verdelen van de lasten? Waar slaat dat op? Dat is toch letterlijk wel de lusten van het samenwonen, maar vooral niet de lasten. Als je als meerverdienende niet eens in staat bent om dat geld te delen met degene die je lieft hebt, waarom zit je dan in die relatie? Waarom woon je dan samen? Blijf dan lekker met je centen op jezelf wonen. Echt, ik vind het zo'n gierig gedrag, ik zou accuut weg zijn.



Enfin, gelukkig heb ik een vent die er hetzelfde over denkt als ik. In eerste instantie dus naar rato, tegenwoordig zo naar rato dat we allebei evenveel 'spending money' overhouden. Voorkomt meteen discussies over etentjes met vriendinnen en de aanschaf van gadgets. Wij wonen nu 10 jaar samen en in die 10 jaar heb ik meer verdient, heeft hij meer verdient, verdienden we allebei evenveel. Alle smaken zijn wel voorbij gekomen. En samen zijn we er financieel steeds weer uitgekomen. Waarbij het uitgangspunt was dat we samen zijn en dus samen delen, anders kunnen we net zo goed niet samen zijn.

Bij ons is vanaf dag 1 alles op 1 bult gegooid. Hij had schulden toen we samen kwamen en ik had spaargeld. Zijn schulden zijn afbetaald met mijn spaargeld en nu verdiend hij 2000,- meer dan mij. Ben ik dan nu een profiteur terwijl ik de kinderen verzorg, de huishoudelijke taken doe, de administratie doe enz. enz.?



Ik vind van niet; hij werkt net zo hard bij de baas als ik thuis doe dus wij vinden beide dat ik net zoveel recht heb op zijn geld. (hij ook op de mijne trouwens want ik heb ook nog n klein baantje). We hebben dan ook nooit gedoe over "the money".



Je woont en leeft samen dus waarom dan zoveel gedoe over de financiën? Ik snap dat echt niet hoor!

Er is natuurlijk ook nog een wereld van verschil tussen 'gedoe over de financiën', bijvoorbeeld zoals Give_love beschrijft, of afspraken over geld waarbij je allebei wél baas blijft over eigen geld, maar in gezamenlijkheid (zoals ik zelf bijvoorbeeld beschrijf in mijn eerder post van 10:57). Zeker zo lang je geen kinderen hebt, vind ik het niet raar om geld dus níet op één grote hoop te gooien.



Give_love, wat jij beschrijft vind ik veel verder gaan dan een financieel meningsverschil. Wat jij beschrijft klinkt als ernstige ongelijkheid in jullie relatie, waarin jij niks in te brengen hebt! Hoezo, hij heeft de pot in zijn portemonnee? Ik vind het een raar verhaal en zou zeker je conclusies gaan trekken.

@ Kastanjez: Op zich ben ik het helemaal met je eens wat betreft het verhaal van Give-love hoor. Ik reageerde meer op TO in mijn bericht.



Ik vind het alleen in het algemeen wel raar om je geld niet gelijk op 1 grote hoop te gooien, of er nu kinderen zijn of niet.

Als je gaat samenwonen deel je je huis, vakanties ed en later je eventuele kinderen. Waarom wordt er dan zo moeilijk gedaan om het geld? Je bent toch geliefdes van elkaar, geen concurerende bankdirecteuren?



Ik ken mensen die al ruim 20 jaar getrouwd zijn, kinderen hebben en hun halve leven dus al met elkaar delen en dan hoor ik soms nog dat meneer nog zoveel euro terugkrijgt van mevrouw........ sorry hoor, ik kan mezelf daar echt helemaal niks bij voorstellen. Die mensen hebben ook veel meer ruzie om geld dan wij hier thuis hebben, want dat hebben we nooit.

Tess, ik heb het al eerder in dit topic geschreven, maar ík zou het niet prettig vinden als ik onnodige (in de ogen van mijn man) dingen koop van 'ons geld'. Net zoals dat ik het heel irritant zou vinden als hij weer een paar nieuwe schoenen van 'ons geld' zou kopen. Daarom dus liever (een deel) eigen geld op een eigen rekening.

Dat laatste omdat ik ook in het geheim potjes wil kunnen sparen, waarvan we ineens een weekend naar Parijs kunnen, of heel lekker uit eten, enzovoort.



Tot slot heeft mijn man zó'n andere benadering van financiën en zijn we nog heel erg naar elkaar aan het toegroeien daarin, dat het lekkerder is als niet al ons geld nú al met een gezamenlijke benadering (die we dus nog niet volledig hebben) besteed moet worden.



Daarom dus!