Gezondheid
alle pijlers
jong en kanker - wie ook?
dinsdag 24 april 2007 om 19:50
zondag 16 november 2008 om 00:44
Beste Julia en anderen,
Binnenkort heb ik een gesprek met de internist over waarom Carla's tumor (laat ik haar maar zo noemen, zo kennen jullie haar...) zich zo agressief is gaan gedragen. Op 1 september kreeg zij nog een goede MRI-uitslag n.a.v. de intensieve kuur die zij volgde. In de 5 weken na deze uitslag waren de bloedwaarden net te laag en werd steeds gewacht met herstarten van de temodalkuur. In die 5 weken groeide de tumor uit tot 10 cm. En slechts een maand later nadat dit zich geopenbaard had is Lonneke onder grote belangstelling begraven. Voor mij heel erg onwerkelijk. Andere woorden heb ik er niet voor. We wisten allebei dat het zou gaan gebeuren, maar zó snel...We zijn echter wel geslaagd in onze opzet, namelijk nog een heel mooie tijd hebben met elkaar. De volgende boodschap breng ik graag over aan de partners van patiënten van deze smerige vorm van kanker: nooit opgeven!!!!
Binnenkort heb ik een gesprek met de internist over waarom Carla's tumor (laat ik haar maar zo noemen, zo kennen jullie haar...) zich zo agressief is gaan gedragen. Op 1 september kreeg zij nog een goede MRI-uitslag n.a.v. de intensieve kuur die zij volgde. In de 5 weken na deze uitslag waren de bloedwaarden net te laag en werd steeds gewacht met herstarten van de temodalkuur. In die 5 weken groeide de tumor uit tot 10 cm. En slechts een maand later nadat dit zich geopenbaard had is Lonneke onder grote belangstelling begraven. Voor mij heel erg onwerkelijk. Andere woorden heb ik er niet voor. We wisten allebei dat het zou gaan gebeuren, maar zó snel...We zijn echter wel geslaagd in onze opzet, namelijk nog een heel mooie tijd hebben met elkaar. De volgende boodschap breng ik graag over aan de partners van patiënten van deze smerige vorm van kanker: nooit opgeven!!!!
zondag 16 november 2008 om 15:03
Beste vriend van Lonneke,
Ik kan me heel goed voorstellen dat je wilt weten waarom de tumor zo snel gegroeid is in die 5 weken.
Ik heb altijd deze pagina van Carla/Lonneke gevolgd. Het is fijn dat je de moed en rust en kracht had om haar te blijven steunen.
Mooi dat jullie toch de een mooie tijd hebben gehad en hebben genoten van de kleine dingen.
Veel groetjes Julia
Ik kan me heel goed voorstellen dat je wilt weten waarom de tumor zo snel gegroeid is in die 5 weken.
Ik heb altijd deze pagina van Carla/Lonneke gevolgd. Het is fijn dat je de moed en rust en kracht had om haar te blijven steunen.
Mooi dat jullie toch de een mooie tijd hebben gehad en hebben genoten van de kleine dingen.
Veel groetjes Julia
vrijdag 21 november 2008 om 19:58
Sorry dat ik niet eerder gereageerd heb,maa heb al heel lang niet meer gekeken op viva. Maar wat schrok ik hiervan zeg!! Zit hier bijna te huilen... Kon haar natuurlijk niet persoonlijk,maar vond haar altijd erg symphatiek en dapper overkomen. Voelde me soms zelfs schuldig dat ik zo negatief was en zij nog positief, terwijl het bij haar veel heftiger ging dan bij mij.
Ben blij dat jullie nog veel mooie momenten samen mochten hebben! Heel veel sterkte en gecondoleerd,misschien dat ik haar boven eens tegen zal komen.
Groetjes Esther
Ben blij dat jullie nog veel mooie momenten samen mochten hebben! Heel veel sterkte en gecondoleerd,misschien dat ik haar boven eens tegen zal komen.
Groetjes Esther
vrijdag 21 november 2008 om 20:27
Wil even zeggen, ik heb respect voor iedereen die hier schrijft, en wens iedereen sterkte is de o zo moeilijke tijd
Even een verhaal over mijn moeder..
M'n moeder (48jr) had 2 weken geleden ineens woordenverlies. Gebruikte verkeerde woorden, of kwam er niet op. Arsten dachten aan een TIA, vorige week dinsdag kreeg ze een TIA onderzoek. Allerlei onderzoeken, waaronder een CT-scan van haar hersenen. Uitslag: u heef een onsteking of een tumor in uw hoofd, er wijst niks op een TIA. Pfieuww, ik weet niet wat ik hoorde.
Ik zei nog: een ontsteking is wel even wat anders dan een tumor, dus wees alsjeblieft eerlijk. Nogmaals gaf ze aan, ik vermoed een tumor. Moeder is opgenomen voor verdere onderzoeken.
Doordat m'n moeder longpatient is (longemfyseem) werd een longfoto gemaakt. Wij waren thuis en werden gebeld. De arts wil jullie spreken.. Ik voelde het al.
Er zit een tumor op haar long, op een ongunstige plek.
Verder nog meer onderzoeken, waaronder een MRI van haar borst/buik en hersenen. Mijn moeder die altijd voor iedereen klaar staat, nooit iemand kwaad doet, en ik me geen betere moeder wil wensen heeft, longkanker met uitzaaiingen naar lymfeklieren (rondom hart) en 2 in de hersenen waaronder 1 in het spraakcentrum. Waarom?? Nog zo jong, maar om leeftijd word niet gevraagd.
Aankomende week word een bronchosopie gemaakt, om een hapje te nemen van de tumor en een PETscan om te kijken of het verder is uitgezaait.
Een verschrikkelijke tijd, ik ben boos, voel niks, ze ziet er niet ziek uit, de longfoto was een half jaar geleden helemaal goed.. Ik snap er niks van, en bevat het allemaal niet. Af en toe huil ik, en verder gaat alles langs me heen. 3 weken geleden ''gezond'' en nu ziek. M'n moeder heeft haar periode's en is zo sterk wat ik echt niet had verwacht, zo ontzettend knap.
Het wachten maakt ons helemaal gek. We weten wat ze heeft, dat het kwaadaardig is maar verder nog niks. We moeten sterk zijn, en er voor elkaar zijn maar ik (we) willen zo graag weten waar we aan toe zijn..
Welke behandelingen mogelijk zijn en een gesprek met de artsen, dit zou vrijdag of volgende week maandag zijn.
Ik weet dat ze best kundig zijn, maar ik ben bang en wil m'n moeder niet kwijt !!
Even een verhaal over mijn moeder..
M'n moeder (48jr) had 2 weken geleden ineens woordenverlies. Gebruikte verkeerde woorden, of kwam er niet op. Arsten dachten aan een TIA, vorige week dinsdag kreeg ze een TIA onderzoek. Allerlei onderzoeken, waaronder een CT-scan van haar hersenen. Uitslag: u heef een onsteking of een tumor in uw hoofd, er wijst niks op een TIA. Pfieuww, ik weet niet wat ik hoorde.
Ik zei nog: een ontsteking is wel even wat anders dan een tumor, dus wees alsjeblieft eerlijk. Nogmaals gaf ze aan, ik vermoed een tumor. Moeder is opgenomen voor verdere onderzoeken.
Doordat m'n moeder longpatient is (longemfyseem) werd een longfoto gemaakt. Wij waren thuis en werden gebeld. De arts wil jullie spreken.. Ik voelde het al.
Er zit een tumor op haar long, op een ongunstige plek.
Verder nog meer onderzoeken, waaronder een MRI van haar borst/buik en hersenen. Mijn moeder die altijd voor iedereen klaar staat, nooit iemand kwaad doet, en ik me geen betere moeder wil wensen heeft, longkanker met uitzaaiingen naar lymfeklieren (rondom hart) en 2 in de hersenen waaronder 1 in het spraakcentrum. Waarom?? Nog zo jong, maar om leeftijd word niet gevraagd.
Aankomende week word een bronchosopie gemaakt, om een hapje te nemen van de tumor en een PETscan om te kijken of het verder is uitgezaait.
Een verschrikkelijke tijd, ik ben boos, voel niks, ze ziet er niet ziek uit, de longfoto was een half jaar geleden helemaal goed.. Ik snap er niks van, en bevat het allemaal niet. Af en toe huil ik, en verder gaat alles langs me heen. 3 weken geleden ''gezond'' en nu ziek. M'n moeder heeft haar periode's en is zo sterk wat ik echt niet had verwacht, zo ontzettend knap.
Het wachten maakt ons helemaal gek. We weten wat ze heeft, dat het kwaadaardig is maar verder nog niks. We moeten sterk zijn, en er voor elkaar zijn maar ik (we) willen zo graag weten waar we aan toe zijn..
Welke behandelingen mogelijk zijn en een gesprek met de artsen, dit zou vrijdag of volgende week maandag zijn.
Ik weet dat ze best kundig zijn, maar ik ben bang en wil m'n moeder niet kwijt !!
vrijdag 21 november 2008 om 22:01
quote:carla1979 schreef op 16 november 2008 @ 00:44:
Beste Julia en anderen,
Binnenkort heb ik een gesprek met de internist over waarom Carla's tumor (laat ik haar maar zo noemen, zo kennen jullie haar...) zich zo agressief is gaan gedragen. Op 1 september kreeg zij nog een goede MRI-uitslag n.a.v. de intensieve kuur die zij volgde. In de 5 weken na deze uitslag waren de bloedwaarden net te laag en werd steeds gewacht met herstarten van de temodalkuur. In die 5 weken groeide de tumor uit tot 10 cm. En slechts een maand later nadat dit zich geopenbaard had is Lonneke onder grote belangstelling begraven. Voor mij heel erg onwerkelijk. Andere woorden heb ik er niet voor. We wisten allebei dat het zou gaan gebeuren, maar zó snel...We zijn echter wel geslaagd in onze opzet, namelijk nog een heel mooie tijd hebben met elkaar. De volgende boodschap breng ik graag over aan de partners van patiënten van deze smerige vorm van kanker: nooit opgeven!!!!
Beste vriend van Carla/Lonneke,
Het is alweer even geleden dat ik Carla's topics heb gevolgd.
Ik vond haar altijd heel sympathiek en sterk over komen. Wat verschrikkelijk dat ze de strijd heeft verloren van deze afschuwelijke ziekte. Zo jong. Voor jou en de andere nabestaanden heel veel sterkte en kracht toegewenst. (f)
Beste Julia en anderen,
Binnenkort heb ik een gesprek met de internist over waarom Carla's tumor (laat ik haar maar zo noemen, zo kennen jullie haar...) zich zo agressief is gaan gedragen. Op 1 september kreeg zij nog een goede MRI-uitslag n.a.v. de intensieve kuur die zij volgde. In de 5 weken na deze uitslag waren de bloedwaarden net te laag en werd steeds gewacht met herstarten van de temodalkuur. In die 5 weken groeide de tumor uit tot 10 cm. En slechts een maand later nadat dit zich geopenbaard had is Lonneke onder grote belangstelling begraven. Voor mij heel erg onwerkelijk. Andere woorden heb ik er niet voor. We wisten allebei dat het zou gaan gebeuren, maar zó snel...We zijn echter wel geslaagd in onze opzet, namelijk nog een heel mooie tijd hebben met elkaar. De volgende boodschap breng ik graag over aan de partners van patiënten van deze smerige vorm van kanker: nooit opgeven!!!!
Beste vriend van Carla/Lonneke,
Het is alweer even geleden dat ik Carla's topics heb gevolgd.
Ik vond haar altijd heel sympathiek en sterk over komen. Wat verschrikkelijk dat ze de strijd heeft verloren van deze afschuwelijke ziekte. Zo jong. Voor jou en de andere nabestaanden heel veel sterkte en kracht toegewenst. (f)
vrijdag 21 november 2008 om 22:08
Ik zie dit tipoc voor het eerst en wilde reageren tot ik zag dat dit al een lopend topic was.
Hopende dat dit een succestopic zou worden schrik als ik lees dat dit erg genoeg niet is
Ik wil de vriend en familie van Carla dan ook sterkte wensen en veel kracht, wat vreselijk om zo jong iemand te verliezen.
Hopende dat dit een succestopic zou worden schrik als ik lees dat dit erg genoeg niet is
Ik wil de vriend en familie van Carla dan ook sterkte wensen en veel kracht, wat vreselijk om zo jong iemand te verliezen.
vrijdag 21 november 2008 om 22:49
Essie, Hoe is het met je? lang geleden dat je hier was. Natuurlijk schrik je van het bericht dat carla/Lonneke is overleden. Ze was inderdaad erg positief maar dat vind ik van ons allemaal.
Vreemd om te schrijven ik behoor ook tot de groep met een hersentumor.
Ik vind jou ook heel dapper hoor. je mag niet meer paardrijden maar toch bleef je positief. Ik weet heel goed hoe het is om je passie op te moeten geven voor deze ziekte. Maar gelukkig zijn er nog een hoop andere dingen die leuk zijn al hoewel blijft het moeilijk om je passie niet meer te mogen/kunnen doen.
Hoe gaat het met lopen en zwemmen? gaat dat nog?
Meghan hoe is het met je?
Moeilijk2 Veel sterkte voor je moeder en voor je hele familie. Het is vreselijk om 1 van je ouders ziek te zien. Mijn moeder stierf binnen 3 weken aan maagkanker. Maar elke kanker is anders. Probeer positief te blijven en leuke dingen met je moeder te doen. Dat deed ik ook.
Je kunt dingen niet veranderen zoals ze zijn, het enige wat je kunt doen is genieten van je moeder.
Hoe weten ze dat het kwaadaardig is? Zijn de tumoren in het hoofd ook kwaadaardig? Heeft ze al een MRI gehad?
Het wachten op de uitslag en dan nog wachten op een gesprek met de arts is slopend.
Toen ik geopereerd was vond ik dat wachten op de uitslag erger dan de hele operatie. Die uitslag duurde nog eens 11 dagen.
Ik wens je heel veel sterkte de komende tijd.
Juliana
Vreemd om te schrijven ik behoor ook tot de groep met een hersentumor.
Ik vind jou ook heel dapper hoor. je mag niet meer paardrijden maar toch bleef je positief. Ik weet heel goed hoe het is om je passie op te moeten geven voor deze ziekte. Maar gelukkig zijn er nog een hoop andere dingen die leuk zijn al hoewel blijft het moeilijk om je passie niet meer te mogen/kunnen doen.
Hoe gaat het met lopen en zwemmen? gaat dat nog?
Meghan hoe is het met je?
Moeilijk2 Veel sterkte voor je moeder en voor je hele familie. Het is vreselijk om 1 van je ouders ziek te zien. Mijn moeder stierf binnen 3 weken aan maagkanker. Maar elke kanker is anders. Probeer positief te blijven en leuke dingen met je moeder te doen. Dat deed ik ook.
Je kunt dingen niet veranderen zoals ze zijn, het enige wat je kunt doen is genieten van je moeder.
Hoe weten ze dat het kwaadaardig is? Zijn de tumoren in het hoofd ook kwaadaardig? Heeft ze al een MRI gehad?
Het wachten op de uitslag en dan nog wachten op een gesprek met de arts is slopend.
Toen ik geopereerd was vond ik dat wachten op de uitslag erger dan de hele operatie. Die uitslag duurde nog eens 11 dagen.
Ik wens je heel veel sterkte de komende tijd.
Juliana
zaterdag 22 november 2008 om 10:01
Julianaa: Bedankt voor je berichtje terug Ik probeer inderdaad positief te blijven, en het beste ervan te maken.
M'n moeder heeft een tumor op ze long (ongunstige plek, kan niet worden geopereerd) en die tumor is uitgezaait naar de lymfeklieren (rondom hart) en 2 in de hersenen. Ze heeft inderdaad al 2 keer een MRI gehad deze 2 weken..
Het wachten maakt je inderdaad slopend, maar we kunnen niet meer dan afwachten. Dat wachten is inderdaad ''erger'' dan te weten, dat je ineens ziek bent. Ik bedoel niet wetende waar je aan toe bent.
Nogmaals, respect voor jullie allemaal.. (f)
M'n moeder heeft een tumor op ze long (ongunstige plek, kan niet worden geopereerd) en die tumor is uitgezaait naar de lymfeklieren (rondom hart) en 2 in de hersenen. Ze heeft inderdaad al 2 keer een MRI gehad deze 2 weken..
Het wachten maakt je inderdaad slopend, maar we kunnen niet meer dan afwachten. Dat wachten is inderdaad ''erger'' dan te weten, dat je ineens ziek bent. Ik bedoel niet wetende waar je aan toe bent.
Nogmaals, respect voor jullie allemaal.. (f)
woensdag 25 september 2013 om 17:26
quote:carla1979 schreef op 16 november 2008 @ 00:44:
Beste Julia en anderen,
Binnenkort heb ik een gesprek met de internist over waarom Carla's tumor (laat ik haar maar zo noemen, zo kennen jullie haar...) zich zo agressief is gaan gedragen. Op 1 september kreeg zij nog een goede MRI-uitslag n.a.v. de intensieve kuur die zij volgde. In de 5 weken na deze uitslag waren de bloedwaarden net te laag en werd steeds gewacht met herstarten van de temodalkuur. In die 5 weken groeide de tumor uit tot 10 cm. En slechts een maand later nadat dit zich geopenbaard had is Lonneke onder grote belangstelling begraven. Voor mij heel erg onwerkelijk. Andere woorden heb ik er niet voor. We wisten allebei dat het zou gaan gebeuren, maar zó snel...We zijn echter wel geslaagd in onze opzet, namelijk nog een heel mooie tijd hebben met elkaar. De volgende boodschap breng ik graag over aan de partners van patiënten van deze smerige vorm van kanker: nooit opgeven!!!!
Beste vriend van Lonneke,
Jeetje, wat erg en heftig... In een andere topic had ik nog op Lonneke gereageerd en nu lees ik dit. Ik hoop dat Lonneke geen pijn heeft gehad.. Ik zie dat het bericht al een tijd geleden is geplaatst, en ik hoop dan ook dat je het een plek hebt kunnen geven, ook al blijft er altijd een scherpe verdrietige rand aan zitten.
Ik ben nu ook 28 en bij mij is vorige week bekend gemaakt dat ik dezelfde agressieve tumor heb en ook niet lang meer te leven heb. Die hadden m'n vriend en ik niet zien aankomen
Het is weg geopereerd en ben nu net ook vol in behandeling om de tumorresten rustig te krijgen (bestralen en chemo) over 6 maanden hoor ik pas of het is aangeslagen, wordt hard duimen.
Groet,
Marijke
Beste Julia en anderen,
Binnenkort heb ik een gesprek met de internist over waarom Carla's tumor (laat ik haar maar zo noemen, zo kennen jullie haar...) zich zo agressief is gaan gedragen. Op 1 september kreeg zij nog een goede MRI-uitslag n.a.v. de intensieve kuur die zij volgde. In de 5 weken na deze uitslag waren de bloedwaarden net te laag en werd steeds gewacht met herstarten van de temodalkuur. In die 5 weken groeide de tumor uit tot 10 cm. En slechts een maand later nadat dit zich geopenbaard had is Lonneke onder grote belangstelling begraven. Voor mij heel erg onwerkelijk. Andere woorden heb ik er niet voor. We wisten allebei dat het zou gaan gebeuren, maar zó snel...We zijn echter wel geslaagd in onze opzet, namelijk nog een heel mooie tijd hebben met elkaar. De volgende boodschap breng ik graag over aan de partners van patiënten van deze smerige vorm van kanker: nooit opgeven!!!!
Beste vriend van Lonneke,
Jeetje, wat erg en heftig... In een andere topic had ik nog op Lonneke gereageerd en nu lees ik dit. Ik hoop dat Lonneke geen pijn heeft gehad.. Ik zie dat het bericht al een tijd geleden is geplaatst, en ik hoop dan ook dat je het een plek hebt kunnen geven, ook al blijft er altijd een scherpe verdrietige rand aan zitten.
Ik ben nu ook 28 en bij mij is vorige week bekend gemaakt dat ik dezelfde agressieve tumor heb en ook niet lang meer te leven heb. Die hadden m'n vriend en ik niet zien aankomen
Het is weg geopereerd en ben nu net ook vol in behandeling om de tumorresten rustig te krijgen (bestralen en chemo) over 6 maanden hoor ik pas of het is aangeslagen, wordt hard duimen.Groet,
Marijke
