Kinderen
alle pijlers
Ex wil geen contact met kinderen
dinsdag 13 augustus 2019 20:02
Lieve allemaal,
Ik post hier voor het eerst. Waarschijnlijk ben ik op zoek naar een stukje (h)erkenning en jullie mening.
Mijn ex en ik zijn sinds een half jaar uit elkaar, na een relatie van 6 jaar. Samen hebben wij twee lieve dochters van 2 en 4 jaar.
Onze breuk loopt alles behalve soepel. We kwamen er niet uit rondom de alimentatie, waardoor we beiden naar een advocaat zijn gestapt. Ik merk dat dit onze (vriendschaps?)relatie zeker niet goed heeft gedaan.
Sinds onze breuk heeft mijn ex onze dochters slechts 2 keer gezien. Dit was vrij kort nadat we uit elkaar zijn gegaan.
Inmiddels heeft mijn ex onze dochters al ruim 3 of 4 maanden niet gezien. Soms geeft hij aan dat hij geen behoefte meer te hebben aan contact. De volgende dag krijg ik dan alleen weer een bericht met de vraag of hij de meiden weer kan zien.
Tot een afspraak of ontmoeting is het alleen al ruim 3 maanden niet meer gekomen. Dat komt doordat hij ofwel aangeeft geen contact te willen, of hij vraagt 1 uur van te voren of hij onze dochters kan zien. Vaak lukt het mij dan niet om dat te regelen, omdat ik in het weekend vaak al plannen met ze heb.
Ik merk dat mijn ex nog erg uit emotie reageert. Hij stuurt veel kwetsende dingen naar mij. Zo heeft hij mij gevraagd of de kinderen eigenlijk wel van hem zijn. Ook krijg ik regelmatig de vraag waarom ik geld van hem wil hebben (kinderalimentatie) en of ik het niet zonder zijn geld kan redden.
Onze oudste dochter is 4 jaar, en ik merk dat zij soms behoorlijk wat vragen heeft. Zo vraagt zij weleens waarom papa niet meer thuiskomt en waarom mama niet meer verliefd is op papa. Ook geeft ze aan dat ze papa heel erg mist.
Op dit soort momenten breekt echt mijn hart, en weet ik niet wat ik tegen haar moet of kan zeggen.
Mijn ex heeft mij inmiddels (sinds een week) geblokkeerd, dus appen/bellen/sms-en is niet meer mogelijk. Ook de tijdelijke (tot de definitieve uitspraak van de rechter) alimentatieregeling komt hij niet meer na.
In het verleden is er sprake geweest van Huiselijk Geweld, en tijdens onze breuk ben ik ook door mijn ex bedreigt (telefonisch). Hierdoor wil ik niet dat de kinderen alleen met hem zijn. Als alternatief heb ik daarom aangeboden om de kinderen naar de vader van mijn ex te brengen, zodat hij ze daar kan zien. Ikzelf zou dan even weggaan, zodat wij niet met elkaar in 1 ruimte hoeven te zijn. Mijn ex heeft aangegeven dat dit voor hem geen optie is. Hij heeft mij niet verteld waarom dit voor hem geen optie is.
Momenteel ben ik ten einde raad. Mijn dochters, en dan vooral mijn oudste dochter, stelt voortdurend vragen. Ik weet gewoon niet meer wat ik haar kan antwoorden. Ook vraag ik mezelf voortdurend af of ik wel juist handel, of dat ik voornamelijk vanuit emotie reageer. Begrijp me niet verkeerd, ik kan via whatsapp ook echt heel boos op hem worden. Voornamelijk vanuit onmacht.
Ik zou het heel fijn vinden om meningen van buitenaf te horen. Wat kan ik het beste doen? En hoe zorg ik ervoor dat mijn dochters er zo min mogelijk last van (gaan) krijgen?
Dank jullie wel voor het lezen van mijn (lange) bericht
Ik post hier voor het eerst. Waarschijnlijk ben ik op zoek naar een stukje (h)erkenning en jullie mening.
Mijn ex en ik zijn sinds een half jaar uit elkaar, na een relatie van 6 jaar. Samen hebben wij twee lieve dochters van 2 en 4 jaar.
Onze breuk loopt alles behalve soepel. We kwamen er niet uit rondom de alimentatie, waardoor we beiden naar een advocaat zijn gestapt. Ik merk dat dit onze (vriendschaps?)relatie zeker niet goed heeft gedaan.
Sinds onze breuk heeft mijn ex onze dochters slechts 2 keer gezien. Dit was vrij kort nadat we uit elkaar zijn gegaan.
Inmiddels heeft mijn ex onze dochters al ruim 3 of 4 maanden niet gezien. Soms geeft hij aan dat hij geen behoefte meer te hebben aan contact. De volgende dag krijg ik dan alleen weer een bericht met de vraag of hij de meiden weer kan zien.
Tot een afspraak of ontmoeting is het alleen al ruim 3 maanden niet meer gekomen. Dat komt doordat hij ofwel aangeeft geen contact te willen, of hij vraagt 1 uur van te voren of hij onze dochters kan zien. Vaak lukt het mij dan niet om dat te regelen, omdat ik in het weekend vaak al plannen met ze heb.
Ik merk dat mijn ex nog erg uit emotie reageert. Hij stuurt veel kwetsende dingen naar mij. Zo heeft hij mij gevraagd of de kinderen eigenlijk wel van hem zijn. Ook krijg ik regelmatig de vraag waarom ik geld van hem wil hebben (kinderalimentatie) en of ik het niet zonder zijn geld kan redden.
Onze oudste dochter is 4 jaar, en ik merk dat zij soms behoorlijk wat vragen heeft. Zo vraagt zij weleens waarom papa niet meer thuiskomt en waarom mama niet meer verliefd is op papa. Ook geeft ze aan dat ze papa heel erg mist.
Op dit soort momenten breekt echt mijn hart, en weet ik niet wat ik tegen haar moet of kan zeggen.
Mijn ex heeft mij inmiddels (sinds een week) geblokkeerd, dus appen/bellen/sms-en is niet meer mogelijk. Ook de tijdelijke (tot de definitieve uitspraak van de rechter) alimentatieregeling komt hij niet meer na.
In het verleden is er sprake geweest van Huiselijk Geweld, en tijdens onze breuk ben ik ook door mijn ex bedreigt (telefonisch). Hierdoor wil ik niet dat de kinderen alleen met hem zijn. Als alternatief heb ik daarom aangeboden om de kinderen naar de vader van mijn ex te brengen, zodat hij ze daar kan zien. Ikzelf zou dan even weggaan, zodat wij niet met elkaar in 1 ruimte hoeven te zijn. Mijn ex heeft aangegeven dat dit voor hem geen optie is. Hij heeft mij niet verteld waarom dit voor hem geen optie is.
Momenteel ben ik ten einde raad. Mijn dochters, en dan vooral mijn oudste dochter, stelt voortdurend vragen. Ik weet gewoon niet meer wat ik haar kan antwoorden. Ook vraag ik mezelf voortdurend af of ik wel juist handel, of dat ik voornamelijk vanuit emotie reageer. Begrijp me niet verkeerd, ik kan via whatsapp ook echt heel boos op hem worden. Voornamelijk vanuit onmacht.
Ik zou het heel fijn vinden om meningen van buitenaf te horen. Wat kan ik het beste doen? En hoe zorg ik ervoor dat mijn dochters er zo min mogelijk last van (gaan) krijgen?
Dank jullie wel voor het lezen van mijn (lange) bericht
woensdag 14 augustus 2019 23:32
Nee hoor, als niemand meer geld zou verdienen zou geld geen waarde meer hebben. En dan ontstaat er weer een economie gebaseerd op ruilhandel zoals er was voordat geld zijn intrede deed.
donderdag 15 augustus 2019 06:30
Ik snap je wel maar ik geloof er gewoon niet in. Misschien komt er ooit nog eens een goede oplossing voor? Dit systeem werkt vechtscheidingen in de hand. Het duurt ook maanden en er zijn geen consequenties. Als je er samen niet uitkomt zou een extern iemand moeten beslissen en alimentatie gewoon afschaffen. Zeker partner! Dan denken mensen misschien van te voren na? Iedereen naar een 4 daagse werkweek en zaterdag ook als gewone werkdag. Maar dat zijn wel heel veel fantasieën van mij.... Moeders die de kinderen weghouden moeten boetes krijgen. Echte. Nu dreigen ze ermee maar ik ken niemand die hem kreeg. Vaders die niet op komen dagen trouwens ook. Idioot gedoe je kinderen onder je ego te plaatsen. Je tekent ze voor het leven.dance01 schreef: ↑14-08-2019 23:01Ik snap wat je zegt en daar ben ik het ook mee eens dat kinderen altijd hun ouders moeten zien. Maar als ouders zoals to niet door 1 deur kunnen (wat heel triest is maar dat is een ander verhaal) zal er wel een oplossing moeten komen lijkt mij vandaar mijn advies voor een mediator zodat vader ook gewoon zijn rechten op papier heeft staan en er meer duidelijkheid is voor de kinderen!! Zoals het nu gaat lijkt me niet oké.
Uitzonderingen hou je altijd. Maar bij het gros is niet veel meer aan de hand dan een gekwetst ego. Ga in therapie zoals een andere forummen al suggereerde en laat de kinderen erbuiten.
maandag 10 februari 2020 14:34
Oh mán... Velen zullen me wel een heks vinden, maar no way dat ik het toe zou staan dat ik mijn eigen planning over boord zou gooien omdat mijn ex op stel en sprong bedenkt zijn kind te willen zien. Een omgangsregeling biedt aan allen voorspelbaarheid en structuur - daarmee is het belang van allen gediend, bovenal dat van het kind.
Er zijn echter exen, zeker de types die zich schuldig maken aan huiselijk geweld, die de kinderen inzetten om controle over hun ex-partner uit te blijven oefenen. De overgrote meerderheid van dit type geweldpleger heeft een persoonlijkheidsstoornis, en nagenoeg geen van hen gaat in therapie. Ze vinden namelijk dat niet zij het probleem zijn, maar de rest van de wereld. En dat stopt niet.
Met andere woorden, als je toegeeft aan zijn 'op-stel-en-sprong-wensen', onder het mom dat dat in het belang van de kinderen zou zijn, offer je autonomie en zeggenschap over je éigen leven volledig op. Zul je er aan onderdoor gaan. En de vraag is hoe je dan nog een veilige ouder kunt zijn voor je kinderen. Of een rolmodel Wantr je bent dan feitelijk tot deurmat gedegradeerd.
Mijn ex mishandelde mij bij de (onbegeleide) omgang meermaals. Ten overstaan van tig getuigen. En vond ondanks alles dat toen ik probeerde het kind in veiligheid te brengen, dat vooral aantoonde dat ik de omgang blokkeerde, de regeling om zeep probeerde te helpen. Ik kreeg dus dreigende mailtjes. De Raad voor de kinderbescherming vond het echter een 'incident', een herhaald incident dan wel, maar toch: een incident. Ze zagen geen kwade opzet, terwijl beeldmateriaal van derden duidelijk maakt hoe mijn ex mij voor rotte vis uitmaakt, het kind vertelt hoe gevaarlijk ik zou zijn, en mij ondertussen op alle mogelijke manieren uit bde tent probeert te lokken.
Alles goed wel en aardig, maar mede dankzij de ervaringen uit mijn relatie met hem, wist ik dondersgoed dat dit niet zou stoppen. En ik blijf het bizar vinden hoe de 'ondersteunende' instanties mij verantwoordelijk maakten voor zijn agressie. Meebewegen betekent: in een geestelijke gevangenis vol angst terechtkomen, grenzen stellen betekent: geweld over je heenkrijgen. Hoe goed en integer je je ook gedraagt: je ontkomt dan niet aan zo'n 'vechtscheiding'.
Nee, waar er gevochten wordt hebben níét altijd twee schuld.
Voor mij is het godzijdank voorbij, en toen hij zijn zin niet kreeg, besloot mijn ex dat hij dan ook niets meer van zich wilde laten horen. Geen briefjes, geen kaartjes, geen mails, geen foto's. Zijn moeder stuurt voor de verjaardag van zijn kind trouw een cadeautje - that's it.
Het kind groeit dus op zonder contact met haar vader.
En ja, natuurlijk was ik het die een kind met hem kreeg. En ja, natuurlijk is hij de vader. En inderdaad: er waren momenten tijdens de relatie waarin het leuk was (vooral als er voorkomen moest worden dat ik er na de zoveelste escalatie vandoor zou gaan, trouwens), En zeker: het kind heeft er recht op te weten waar ze vandaan komt.
Maar ik vind haar belang bij lichamelijke en geestelijke veiligheid groter. En vind ook dat mijn alleszins redelijke belang bij een veilige leefomgeving, voorgaat op het belang van het kind bij contact met de vader. Dat ik een kind heb gekregen betekent niet dat ik op geen enkel mensenrecht meer aanspraak kan maken, namelijk.
Er zijn echter exen, zeker de types die zich schuldig maken aan huiselijk geweld, die de kinderen inzetten om controle over hun ex-partner uit te blijven oefenen. De overgrote meerderheid van dit type geweldpleger heeft een persoonlijkheidsstoornis, en nagenoeg geen van hen gaat in therapie. Ze vinden namelijk dat niet zij het probleem zijn, maar de rest van de wereld. En dat stopt niet.
Met andere woorden, als je toegeeft aan zijn 'op-stel-en-sprong-wensen', onder het mom dat dat in het belang van de kinderen zou zijn, offer je autonomie en zeggenschap over je éigen leven volledig op. Zul je er aan onderdoor gaan. En de vraag is hoe je dan nog een veilige ouder kunt zijn voor je kinderen. Of een rolmodel Wantr je bent dan feitelijk tot deurmat gedegradeerd.
Mijn ex mishandelde mij bij de (onbegeleide) omgang meermaals. Ten overstaan van tig getuigen. En vond ondanks alles dat toen ik probeerde het kind in veiligheid te brengen, dat vooral aantoonde dat ik de omgang blokkeerde, de regeling om zeep probeerde te helpen. Ik kreeg dus dreigende mailtjes. De Raad voor de kinderbescherming vond het echter een 'incident', een herhaald incident dan wel, maar toch: een incident. Ze zagen geen kwade opzet, terwijl beeldmateriaal van derden duidelijk maakt hoe mijn ex mij voor rotte vis uitmaakt, het kind vertelt hoe gevaarlijk ik zou zijn, en mij ondertussen op alle mogelijke manieren uit bde tent probeert te lokken.
Alles goed wel en aardig, maar mede dankzij de ervaringen uit mijn relatie met hem, wist ik dondersgoed dat dit niet zou stoppen. En ik blijf het bizar vinden hoe de 'ondersteunende' instanties mij verantwoordelijk maakten voor zijn agressie. Meebewegen betekent: in een geestelijke gevangenis vol angst terechtkomen, grenzen stellen betekent: geweld over je heenkrijgen. Hoe goed en integer je je ook gedraagt: je ontkomt dan niet aan zo'n 'vechtscheiding'.
Nee, waar er gevochten wordt hebben níét altijd twee schuld.
Voor mij is het godzijdank voorbij, en toen hij zijn zin niet kreeg, besloot mijn ex dat hij dan ook niets meer van zich wilde laten horen. Geen briefjes, geen kaartjes, geen mails, geen foto's. Zijn moeder stuurt voor de verjaardag van zijn kind trouw een cadeautje - that's it.
Het kind groeit dus op zonder contact met haar vader.
En ja, natuurlijk was ik het die een kind met hem kreeg. En ja, natuurlijk is hij de vader. En inderdaad: er waren momenten tijdens de relatie waarin het leuk was (vooral als er voorkomen moest worden dat ik er na de zoveelste escalatie vandoor zou gaan, trouwens), En zeker: het kind heeft er recht op te weten waar ze vandaan komt.
Maar ik vind haar belang bij lichamelijke en geestelijke veiligheid groter. En vind ook dat mijn alleszins redelijke belang bij een veilige leefomgeving, voorgaat op het belang van het kind bij contact met de vader. Dat ik een kind heb gekregen betekent niet dat ik op geen enkel mensenrecht meer aanspraak kan maken, namelijk.
