Kinderen
alle pijlers
Verwachtingen ouderschap
dinsdag 25 februari 2020 08:28
Had jij als aanstaande ouder verwachtingen van het ouderschap en zo ja welke?
TO trapt af: ik had verwacht dat ik minder zou slapen maar welke invloed dat zou hebben had ik dan weer totaal onderschat.
Ik had verwacht dat mijn man en ik minder tijd voor elkaar zouden hebben, maar niet dat we op dit moment blij mogen zijn met een spaarzaam halfuurtje na het eten. Baby gaat om half 8 naar bed maar is elke drie kwartier wakker tot en met half tien. Dan gaat ze pas een lange ruk maken.
Ik had verwacht dat ik mijn leven rondom de baby zou plannen maar van een eigen leven is weinig sprake
Na vier en halve maand eindelijk weer eens naar de kapper geweest. Heerlijk!
Ik had verwacht dat ik het ouderschap leuk zou vinden maar hoe geweldig blij ik zou zijn met mijn dochter kon ik me geen voorstelling van maken. Elke dag is ondanks de onderbroken nachten een feestje! Ik smelt van haar oprechte geschater en ik pink een traantje weg als ze zoetjes aan de borst in slaap valt.
Ouderschap. It’s a hell of a ride en tegelijkertijd het mooiste dat er is
Wat waren jouw verwachtingen en kwamen die ook uit?
TO trapt af: ik had verwacht dat ik minder zou slapen maar welke invloed dat zou hebben had ik dan weer totaal onderschat.
Ik had verwacht dat mijn man en ik minder tijd voor elkaar zouden hebben, maar niet dat we op dit moment blij mogen zijn met een spaarzaam halfuurtje na het eten. Baby gaat om half 8 naar bed maar is elke drie kwartier wakker tot en met half tien. Dan gaat ze pas een lange ruk maken.
Ik had verwacht dat ik mijn leven rondom de baby zou plannen maar van een eigen leven is weinig sprake
Na vier en halve maand eindelijk weer eens naar de kapper geweest. Heerlijk!Ik had verwacht dat ik het ouderschap leuk zou vinden maar hoe geweldig blij ik zou zijn met mijn dochter kon ik me geen voorstelling van maken. Elke dag is ondanks de onderbroken nachten een feestje! Ik smelt van haar oprechte geschater en ik pink een traantje weg als ze zoetjes aan de borst in slaap valt.
Ouderschap. It’s a hell of a ride en tegelijkertijd het mooiste dat er is
Wat waren jouw verwachtingen en kwamen die ook uit?
dinsdag 25 februari 2020 09:38
Herkenbaar. Hier duurde het tot ver in het 3e jaar voor we ononderbroken nachten hadden, maar nog steeds hebben we niet alle energie hervonden. Mijn ideale avond is niet in een fancy restaurant, of in een hippe kroeg, of op een bruisend feest, maar bestaat uit kinderen naar bed; aansluitend in bad met een boek (who am I kidding, gewoon Netflix); daarna (half 9 dus) naar bed en tijdens een serie of leuke docu in slaap vallen.
dinsdag 25 februari 2020 09:40
Dat heb ik bij veel vriendinnen gezien, en bij mijn zus. Staan er allemaal alleen voor. Ook financieel.poeziewoezie schreef: ↑25-02-2020 09:37Mijn (inmiddels ex) man wilde dolgraag zo snel mogelijk kinderen. Ik wilde ze ook heel graag, maar pas een paar jaar na ons huwelijk. En zo geschiedde, na een paar jaar zijn twee kinderen geboren.
Mijn verwachting: dat man een ontzettend goede lieve vader zou worden.
Realiteit: toen de oudste vijf jaar was ging hij er vandoor met een veel jonger exemplaar en heeft tot op heden nauwelijks tot geen contact meer met onze kinderen.
Ik heb ook altijd gezegd tegen vrouwen die kinderen overwegen : doe het alleen als je het ook in je eentje zou kunnen en willen.
.
dinsdag 25 februari 2020 09:44
aankleefsjaan schreef: ↑25-02-2020 09:13Ik had verwacht dat ik bij ons kindje veeeeeel consequenter zou zijn dan vriend is bij zijn oudere dochter uit een eerdere relatie.
Blijkt dat ik zelf toch ook veel toegeef, al is onze dochter pas 2.5
Dit. Ik had vantevoren heel duidelijke ideeën over een consequente en duidelijke opvoeding.
Maar op een of andere manier is dat toch niet zo makkelijk als het op papier lijkt.
Ook “opvoeding” uit mijn jeugd van mijn moeder die ik ineens na doe, terwijl ik me had voorgenomen dat zéker niet te doen. Zelf jaren ontwikkelingspsychologie gestudeerd nota bene. Ik moet mezelf daar echt bewust van zijn (lukt gelukkig wel hoor).
Uiteindelijk doe je toch vaak wat je kent en die patronen zitten diep. Dat had ik onderschat.
dinsdag 25 februari 2020 09:44
Nee!Duinpieper schreef: ↑25-02-2020 09:11Hahaha! Ik had ook wel zo’n beetje hetzelfde idee
Dat fit en energiek hè, komt dat ooit nog terug?
Nooit meer zo als ervoor bij mij.
dinsdag 25 februari 2020 09:45
Wat rot zeg! Dat gun je niemand. Hoe gaat het nu met jou en de kinderen?poeziewoezie schreef: ↑25-02-2020 09:37Mijn (inmiddels ex) man wilde dolgraag zo snel mogelijk kinderen. Ik wilde ze ook heel graag, maar pas een paar jaar na ons huwelijk. En zo geschiedde, na een paar jaar zijn twee kinderen geboren.
Mijn verwachting: dat man een ontzettend goede lieve vader zou worden.
Realiteit: toen de oudste vijf jaar was ging hij er vandoor met een veel jonger exemplaar en heeft tot op heden nauwelijks tot geen contact meer met onze kinderen.
dinsdag 25 februari 2020 09:52
Leuk topic!
Twee dingen hebben me totaal overvallen. Allereerst de zorgen. Als je kind ziek is of zich niet fijn voelt, man, wat kan ik me dan ook ellendig voelen. Van de hulpeloosheid, de stress, de spanning. Lastig om daar mee om te gaan.
Ten tweede, en dat is het allermooiste, is de verbinding die zij maakt met ons als ouders. Dat vertrouwen wat zo'n wezentje in je heeft, het contact dat ze met je maakt, de manier waarop ze zich bij je ontspant en je kunt troosten, ik vind het zó mooi. We hebben als ouders ook een mechanisme wat maar door kan blijven gaan, ondanks de slechte nachten en vermoeiende dagen. Je staat er iedere keer weer. Prachtig.
Twee dingen hebben me totaal overvallen. Allereerst de zorgen. Als je kind ziek is of zich niet fijn voelt, man, wat kan ik me dan ook ellendig voelen. Van de hulpeloosheid, de stress, de spanning. Lastig om daar mee om te gaan.
Ten tweede, en dat is het allermooiste, is de verbinding die zij maakt met ons als ouders. Dat vertrouwen wat zo'n wezentje in je heeft, het contact dat ze met je maakt, de manier waarop ze zich bij je ontspant en je kunt troosten, ik vind het zó mooi. We hebben als ouders ook een mechanisme wat maar door kan blijven gaan, ondanks de slechte nachten en vermoeiende dagen. Je staat er iedere keer weer. Prachtig.
dinsdag 25 februari 2020 09:55
Ik dacht, heel naief, dat ik die babytijd wel even zou fixen. Leuk toch, zo'n rozig, lief slapend baby'tje?
Jee, wat zat ik er naast. Ik heb mezelf echt leren kennen bij mijn eerste dochter. Viel zo van mijn roze wolk af en vond het eerste half jaar behoorlijk afzien.
En heel eerlijk, ik mag niet eens echt klagen, want oudste dochter was eigenlijk best makkelijk achteraf gezien. Ze sliep goed, maar was wel een bom frustratie overdag en ze leek snel geirriteerd.
Man kon daar veel beter mee omgaan en, zoals ik al had verwacht, blijkt hij een geboren verzorger te zijn, een top vader voor zijn meiden.
Bij de tweede ben ik er heel anders ingegaan, ja ik wist dat het mogelijk zwaar zou zijn dat eerste jaar, dat ik weer tegen dezelfde onzekerheden aan zou kunnen lopen ( wat gebeurde), maar dat ik toch echt moest stilstaan bij de kleine dingen, dat ik ook moest genieten van het hier en nu.
Die mindset werkte, jongste is 7 maanden en, hoewel ze een lastigere baby is, gaat het me wel beter af. Maar oh, wat kan ik uitkijken naar haar eerste verjaardag!
Verder krijg ik immense spiegels voorgehouden, door mijn dochters. Zeker nu oudste 2,5 is en ik steeds meer van mezelf (en mijn moeder) herken. Soms lastig, soms vervelend, maar over het algemeen geweldig om te zien. Ik kan zo genieten van het kijken naar het spel van oudste, naar de lach van jongste als ze een van ons in het vizier krijgt. Die simpele dingen, nooit gedacht dat ik dat zo ongelooflijk kan waarderen.
Het 'aan staan' is wel een ding. Nooit zo bij stil gestaan, maar de hele dag door zitten mijn meiden in mijn hoofd. Mensen vertelden het wel eens, maar ik kon me daar niets bij voorstellen.
Ik had gedacht ook veel sneller voor 'mezelf'te kiezen, weekendjes weg te gaan met man, mogelijk zelfs wintersporten zonder kinderen. Maar alles in mij schreeuwt nee en oudste is nu al 3x meegeweest naar de sneeuw. Nooit gedacht dat ik dat zou doen, maar ik ben gewoon echt veranderd sinds ik mijn twee meisjes in mijn leven heb.
Jee, wat zat ik er naast. Ik heb mezelf echt leren kennen bij mijn eerste dochter. Viel zo van mijn roze wolk af en vond het eerste half jaar behoorlijk afzien.
En heel eerlijk, ik mag niet eens echt klagen, want oudste dochter was eigenlijk best makkelijk achteraf gezien. Ze sliep goed, maar was wel een bom frustratie overdag en ze leek snel geirriteerd.
Man kon daar veel beter mee omgaan en, zoals ik al had verwacht, blijkt hij een geboren verzorger te zijn, een top vader voor zijn meiden.
Bij de tweede ben ik er heel anders ingegaan, ja ik wist dat het mogelijk zwaar zou zijn dat eerste jaar, dat ik weer tegen dezelfde onzekerheden aan zou kunnen lopen ( wat gebeurde), maar dat ik toch echt moest stilstaan bij de kleine dingen, dat ik ook moest genieten van het hier en nu.
Die mindset werkte, jongste is 7 maanden en, hoewel ze een lastigere baby is, gaat het me wel beter af. Maar oh, wat kan ik uitkijken naar haar eerste verjaardag!
Verder krijg ik immense spiegels voorgehouden, door mijn dochters. Zeker nu oudste 2,5 is en ik steeds meer van mezelf (en mijn moeder) herken. Soms lastig, soms vervelend, maar over het algemeen geweldig om te zien. Ik kan zo genieten van het kijken naar het spel van oudste, naar de lach van jongste als ze een van ons in het vizier krijgt. Die simpele dingen, nooit gedacht dat ik dat zo ongelooflijk kan waarderen.
Het 'aan staan' is wel een ding. Nooit zo bij stil gestaan, maar de hele dag door zitten mijn meiden in mijn hoofd. Mensen vertelden het wel eens, maar ik kon me daar niets bij voorstellen.
Ik had gedacht ook veel sneller voor 'mezelf'te kiezen, weekendjes weg te gaan met man, mogelijk zelfs wintersporten zonder kinderen. Maar alles in mij schreeuwt nee en oudste is nu al 3x meegeweest naar de sneeuw. Nooit gedacht dat ik dat zou doen, maar ik ben gewoon echt veranderd sinds ik mijn twee meisjes in mijn leven heb.
chantilly21_2 wijzigde dit bericht op 25-02-2020 10:23
5.57% gewijzigd
dinsdag 25 februari 2020 09:57
Duinpieper schreef: ↑25-02-2020 09:37Dat kan ik me heel goed voorstellen. Hoe ging je daar mee om in die tijd?
Gewoon doorgaan
Meer opties waren er niet. Ik werk vier dagen op grote reisafstand. Het was zwaar. Maar stoppen kon niet, dus ging ik gewoon door. En dat kon ook, dat vond ik wel verrassend. Ik ben gestopt met autorijden, want dat was niet meer veilig, maar werken ging wel. Hoe zwaar en ellendig het ook was, ik kon op drie uur slaap lezingen geven, stukken schrijven, gesprekken voeren. Ik herinner me veel dingen niet meer uit die tijd, maar ik heb het overleefd
dinsdag 25 februari 2020 10:15
Babytijd had ik mij zwaar voorgesteld en daarom viel het uiteindelijk mee, al had ik hele slechte slapers (maar omdat ik mij nooit gerealiseerd had dat sommige baby's best veel slapen, dacht ik dat dat slechte slapen erbij hoorde).
Wat mij nu tegenvalt, na de oase van de basisschooljaren, is het hebben van pubers in huis en het omgaan met ongelukkige kinderen, die problemen hebben, die niet meer met een kusje en een knuffel op te lossen zijn.
Wat mij nu tegenvalt, na de oase van de basisschooljaren, is het hebben van pubers in huis en het omgaan met ongelukkige kinderen, die problemen hebben, die niet meer met een kusje en een knuffel op te lossen zijn.
dinsdag 25 februari 2020 10:15
Wat ik had onderschat...
Idd denk ik wat je meeneemt uit je eigen jeugd. Ik kan heel ongeduldig worden en uit m’n slof schieten, precies zoals mijn moeder, terwijl ik daar altijd zo’n hekel aan had, en mijn zoon vindt dat ook vreselijk. En mijn man is heel erg door zijn vader opgevoed met een ‘big boys don’t cry’ houding, waar hij een hekel aan had, en toch doet hij dat zelf ook.
Dat je jezelf dus heel bewust moet sturen op dat soort punten en hoe moeilijk dat is, dat had ik onderschat.
Ik had ook onderschat hoe stomvervelend ik het vind om de hele godganse dag met autootjes heen en weer te rijden
gelukkig vindt zoon knutselen ook leuk en gaan we graag samen erop uit, maar oooo ik word zo kriegel als ik weer eens mee moet spelen met de trein ofzo. Echt niet mijn ding. En het lukt me dus ook totaal niet om me daarover heen te zetten. Valt me ook tegen van mezelf.
Wat ik ook vind tegenvallen is hoeveel energie alle dingen in het ouderschap kosten; alles geregeld hebben, de nachten, zorgen dat kind schoon, gezond gevoed, etc. is, dat het huis een schone en veilige speelomgeving is. En hoe weinig tijd er dan eigenlijk overblijft voor de leuke dingen. Dat ik soms het idee heb dat ik meer toekwam aan de leuke dingen die kinderen met zich meebrengen toen ik ze zelf nog niet had.
Ik had ook onderschat hoe makkelijk je met je man een soort collega’s wordt, als je niet oppast, of eigenaren van de ‘BV Gezin’. Dat je - als het tegenzit - een hele week niet meer kan uitwisselen met elkaar dan ‘haal jij hem op, dan ga ik nog even langs de Ap’ enzo. Dat je echt bewust tijd moet maken voor je relatie, waar dat vroeger vanzelf ging.
En ten slotte had ik onderschat hoe ontzettend verbonden ik me zou voelen met mijn kind. Hij voelt echt als deel van mij, nog steeds, en hij is bijna 3. Toen hij net geboren was voelde het zo leeg in mijn buik. Ik moest hem de hele tijd vasthouden, zeker weten dat hij er nog was. En nog steeds vind ik het heerlijk als hij tegen me aan komt slapen, heerlijk als hij komt knuffelen, dan voel ik me helemaal compleet. Ook al heb ik het nu veel minder sterk dan eerst, toch blijft er een enorm primitieve, heel lichamelijke behoefte bestaan om hem te voelen, te knuffelen, zijn ademhaling te horen en zijn stem. Als hij verdriet heeft huilt mijn hart, als hij pijn heeft ‘voel’ ik dat ook. Als hij lacht ben ik gelukkig.
Misschien is dat wat ze bedoelen met moederliefde.
Idd denk ik wat je meeneemt uit je eigen jeugd. Ik kan heel ongeduldig worden en uit m’n slof schieten, precies zoals mijn moeder, terwijl ik daar altijd zo’n hekel aan had, en mijn zoon vindt dat ook vreselijk. En mijn man is heel erg door zijn vader opgevoed met een ‘big boys don’t cry’ houding, waar hij een hekel aan had, en toch doet hij dat zelf ook.
Dat je jezelf dus heel bewust moet sturen op dat soort punten en hoe moeilijk dat is, dat had ik onderschat.
Ik had ook onderschat hoe stomvervelend ik het vind om de hele godganse dag met autootjes heen en weer te rijden
gelukkig vindt zoon knutselen ook leuk en gaan we graag samen erop uit, maar oooo ik word zo kriegel als ik weer eens mee moet spelen met de trein ofzo. Echt niet mijn ding. En het lukt me dus ook totaal niet om me daarover heen te zetten. Valt me ook tegen van mezelf. Wat ik ook vind tegenvallen is hoeveel energie alle dingen in het ouderschap kosten; alles geregeld hebben, de nachten, zorgen dat kind schoon, gezond gevoed, etc. is, dat het huis een schone en veilige speelomgeving is. En hoe weinig tijd er dan eigenlijk overblijft voor de leuke dingen. Dat ik soms het idee heb dat ik meer toekwam aan de leuke dingen die kinderen met zich meebrengen toen ik ze zelf nog niet had.
Ik had ook onderschat hoe makkelijk je met je man een soort collega’s wordt, als je niet oppast, of eigenaren van de ‘BV Gezin’. Dat je - als het tegenzit - een hele week niet meer kan uitwisselen met elkaar dan ‘haal jij hem op, dan ga ik nog even langs de Ap’ enzo. Dat je echt bewust tijd moet maken voor je relatie, waar dat vroeger vanzelf ging.
En ten slotte had ik onderschat hoe ontzettend verbonden ik me zou voelen met mijn kind. Hij voelt echt als deel van mij, nog steeds, en hij is bijna 3. Toen hij net geboren was voelde het zo leeg in mijn buik. Ik moest hem de hele tijd vasthouden, zeker weten dat hij er nog was. En nog steeds vind ik het heerlijk als hij tegen me aan komt slapen, heerlijk als hij komt knuffelen, dan voel ik me helemaal compleet. Ook al heb ik het nu veel minder sterk dan eerst, toch blijft er een enorm primitieve, heel lichamelijke behoefte bestaan om hem te voelen, te knuffelen, zijn ademhaling te horen en zijn stem. Als hij verdriet heeft huilt mijn hart, als hij pijn heeft ‘voel’ ik dat ook. Als hij lacht ben ik gelukkig.
Misschien is dat wat ze bedoelen met moederliefde.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
dinsdag 25 februari 2020 10:22
Ik denk altijd dat mensen express niet vertellen hoe zwaar het is, omdat er dan niemand meer aan kinderen begint. Het naar bed gaan is hier nog steeds een ding (ze is 11 jaar) en idd, er komen een hoop zorgen bij als ze ouder worden (jongste doet het niet zo goed op school). Ik hoop dat we de middelbare schooltijd een beetje goed doorfietsen. En later maak ik me wrs weer druk als ze van baan veranderen oid. Dat je je altijd zorgen blijft maken, dat had ik onderschat.
dinsdag 25 februari 2020 10:29
Het enige wat ik niet had zien aankomen was de enorme zorg die je voelt wanneer een kind ziek is of het op ander vlak niet goed met ze gaat.
Ze zijn nu net volwassen maar dat blijft.
De vreugde en hoe leuk het is een gezin te vormen hadden we goed ingeschat.
Dat man een geweldige vader zou zijn is ook helemaal uitgekomen, nog meer dan dat.
Ik vond alles appeltje eitje en gezellig, vooral de babytijd heel relaxt Dus dat viel niet tegen, anders dan ik hier veel lees.
Herken de vermoeidheid ook helemaal niet. Nooit zoveel tijd thuis en hangend met een kop thee doorgebracht dan met kleine kinderen. Als je ergens uitrustte...
Kreeg jong kinderen, misschien scheelt dat.
Ze zijn nu net volwassen maar dat blijft.
De vreugde en hoe leuk het is een gezin te vormen hadden we goed ingeschat.
Dat man een geweldige vader zou zijn is ook helemaal uitgekomen, nog meer dan dat.
Ik vond alles appeltje eitje en gezellig, vooral de babytijd heel relaxt Dus dat viel niet tegen, anders dan ik hier veel lees.
Herken de vermoeidheid ook helemaal niet. Nooit zoveel tijd thuis en hangend met een kop thee doorgebracht dan met kleine kinderen. Als je ergens uitrustte...
Kreeg jong kinderen, misschien scheelt dat.
dinsdag 25 februari 2020 10:36
Toen ik mijn ouders vertelde dat ik zwanger was, reageerde mijn moeder emotioneel: "Meis, nu zul je nooit meer zonder zorgen zijn." Ik begreep haar reactie toen niet zo. Inmiddels weet ik nu wel beter. Onze kinderen zijn nu bijna puber-af.
Ik had niet echt verwachtingen voordat ik kinderen kreeg, ik liet het over mij heenkomen. De uitspraak kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen , klopt in ieder geval wel. Achteraf was de babytijd en de lagereschooltijd een eitje, ik vind de puberteit en de jong-volwassentijd behoorlijk zwaar.
Ik had niet echt verwachtingen voordat ik kinderen kreeg, ik liet het over mij heenkomen. De uitspraak kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen , klopt in ieder geval wel. Achteraf was de babytijd en de lagereschooltijd een eitje, ik vind de puberteit en de jong-volwassentijd behoorlijk zwaar.
dinsdag 25 februari 2020 10:43
Hier baby van 15 maanden.
Ik was voorbereid op een huilbaby, met eindeloze krampjes, gebroken nachten, flesweigeraar, weigeraar met al het eten, gillend kind, ruzie en drama met man door vermoeidheid etc.
Waar ik niet op voorbereid was, was een hele makkelijke baby die alles leuk lijkt te vinden. Lekker doorslapen vanaf 3 maanden, lekker eten, lekker spelen.
Misschien heb ik me het allemaal veel te zwaar voorgesteld, maar mij viel het dus hardstikke mee.
Maar goed, wat niet is kan nog komen, waarschijnlijk wordt hij een draak van een peuter.
Ik was voorbereid op een huilbaby, met eindeloze krampjes, gebroken nachten, flesweigeraar, weigeraar met al het eten, gillend kind, ruzie en drama met man door vermoeidheid etc.
Waar ik niet op voorbereid was, was een hele makkelijke baby die alles leuk lijkt te vinden. Lekker doorslapen vanaf 3 maanden, lekker eten, lekker spelen.
Misschien heb ik me het allemaal veel te zwaar voorgesteld, maar mij viel het dus hardstikke mee.
Maar goed, wat niet is kan nog komen, waarschijnlijk wordt hij een draak van een peuter.
dinsdag 25 februari 2020 10:43
Dat is ook een reden dat ik geen kinderen wilde. Ik snap écht niet dat zoveel mensen dat vooraf niet beseffen. En het houdt nooit op he, zelfs niet als je kinderen al lang en breed volwassen zijn.duet schreef: ↑25-02-2020 10:36Toen ik mijn ouders vertelde dat ik zwanger was, reageerde mijn moeder emotioneel: "Meis, nu zul je nooit meer zonder zorgen zijn." Ik begreep haar reactie toen niet zo.
..
De uitspraak kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen , klopt in ieder geval wel.
.
dinsdag 25 februari 2020 10:49
Dat is denk ik het probleem. Ik haal niet mijn energie uit thuiszitten met een kop thee, maar uit dingen ondernemen. Ik ervaar juist dat vele thuiszitten met kleine kinderen als vermoeiend.permis schreef: ↑25-02-2020 10:29Het enige wat ik niet had zien aankomen was de enorme zorg die je voelt wanneer een kind ziek is of het op ander vlak niet goed met ze gaat.
Ze zijn nu net volwassen maar dat blijft.
De vreugde en hoe leuk het is een gezin te vormen hadden we goed ingeschat.
Dat man een geweldige vader zou zijn is ook helemaal uitgekomen, nog meer dan dat.
Ik vond alles appeltje eitje en gezellig, vooral de babytijd heel relaxt Dus dat viel niet tegen, anders dan ik hier veel lees.
Herken de vermoeidheid ook helemaal niet. Nooit zoveel tijd thuis en hangend met een kop thee doorgebracht dan met kleine kinderen. Als je ergens uitrustte...
Kreeg jong kinderen, misschien scheelt dat.
Dat doe ik dan ook niet zoveel, maar wel een stuk meer dan voorheen. Bijkomend nadeel van veel thuis zijn is dat je ook een stuk meer huishouden hebt en als er nou 2 dingen zijn waar ik de schurft aan heb dan zijn het een vies/rommelig huis en het huishouden.
Dus juist dat thuis zijn met kleine kinderen vind ik heel vermoeiend. Ook al heb ik een schoonmaakster, ook al hebben we routine in het opruimen.
Ik ben gewoon niet zo’n huiselijk en verzorgend type. Heb me ook nooit verheugd op de tropenjaren als ik dacht aan kinderen, maar altijd op de periode dat ze wat zelfstandiger zijn, en je iets minder die extreme zorgrol hoeft te dragen.
Maar ken genoeg mensen die dat heerlijk vinden, beetje huishouden, beetje aanmodderen met de kids thuis. Dus dat verschilt gewoon per persoon.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
dinsdag 25 februari 2020 10:52
Ik had niet verwacht dat ik het zo leuk en fijn zou vinden dat nummer drie nu onderweg is.
Ik had niet verwacht bij mijn eerste dat ik mijn werk zo zou missen en dat ik echt een leukere moeder ben als ik ook werk.
Ik vind de babytijd intensief maar ook voorbij in een oogwenk.
Ik had niet verwacht dat ik net zo hard zou mopperen op rommelige kamer als mijn moeder
Ik had niet verwacht dat ik het eerste babyjaar mijn kinderen niet laat logeren omdat ik blijkbaar een moederkloek ben.
Ik had niet verwacht dat het grootste geluk te vinden is in je eigen woonkamer tijdens hedendaagse dingetjes en ik zie hoe fijn broer en zus het samen hebben
.
Ik was verbaasd over hoe hard je kan meehuilen om het verdriet van je kind. Dat dat verdriet zo van jezelf kan voelen.
Ik had niet verwacht bij mijn eerste dat ik mijn werk zo zou missen en dat ik echt een leukere moeder ben als ik ook werk.
Ik vind de babytijd intensief maar ook voorbij in een oogwenk.
Ik had niet verwacht dat ik net zo hard zou mopperen op rommelige kamer als mijn moeder
Ik had niet verwacht dat ik het eerste babyjaar mijn kinderen niet laat logeren omdat ik blijkbaar een moederkloek ben.
Ik had niet verwacht dat het grootste geluk te vinden is in je eigen woonkamer tijdens hedendaagse dingetjes en ik zie hoe fijn broer en zus het samen hebben
.Ik was verbaasd over hoe hard je kan meehuilen om het verdriet van je kind. Dat dat verdriet zo van jezelf kan voelen.
dinsdag 25 februari 2020 10:56
Klopt inderdaad, dat het nooit ophoudt. Dat was wel een van mijn verwachtingen, dat je het "zorgen" in de loop van de jaren zou kunnen afbouwen, naarmate je kinderen zelfstandiger worden. Echter het praktisch zorgen gaat over in een soort psychisch zorgen. Je bent altijd met je kinderen bezig, zelfs nu de oudste hier het huis uit is. Ik moet zeggen dat ik me daar wel op verkeken heb, je laat het nooit los.
dinsdag 25 februari 2020 10:56
dinsdag 25 februari 2020 11:02
Het ouderschap had ik me rooskleurig en ruikend naar madeliefjes voorgesteld.
Dat de realiteit een tijdlang bedompt en walmend naar verderf bleek liet mij schrikken.
Ineens bleek mijn eigen jeugd mij te hebben ingehaald en kwam alle ellende van de daarvoor gaande jaren te voorschijn. Daar bleek ik niet tegen bestand.
Dat de realiteit een tijdlang bedompt en walmend naar verderf bleek liet mij schrikken.
Ineens bleek mijn eigen jeugd mij te hebben ingehaald en kwam alle ellende van de daarvoor gaande jaren te voorschijn. Daar bleek ik niet tegen bestand.
dinsdag 25 februari 2020 11:08
Ik had altijd voor ogen om een lieve, geduldige moeder te worden die lekker aan tafel kon spelen en knutselen met de kindjes en de kinderen zo op te voeden dat ze wel wisten dat wanneer mama of papa op een bepaalde manier keek, dat het dan genoeg was.
Helaas. Onze dochter heeft ADHD en is daardoor van kleins af aan pittig. Een schat van een kind, maar weet me zo te triggeren dat er van een geduldige moeder weinig over is.
De drukte van elke dag icm werk, sociaal leven, huishouden etc zorgt er ook voor dat de tijd er niet altijd is om lekker op je gemak te knutselen met de kinderen. Voel ik me weleens schuldig over, maar ik ben soms zo moe van alles dat ik het ook gewoon niet kan opbrengen.
Gelukkig heb ik wel kunnen waarmaken dat ik lief voor ze ben en dat ze altijd voor alles bij ons terecht kunnen. En papa is geduldiger en zit wel met ze voor spelletjes etc.
Helaas. Onze dochter heeft ADHD en is daardoor van kleins af aan pittig. Een schat van een kind, maar weet me zo te triggeren dat er van een geduldige moeder weinig over is.
De drukte van elke dag icm werk, sociaal leven, huishouden etc zorgt er ook voor dat de tijd er niet altijd is om lekker op je gemak te knutselen met de kinderen. Voel ik me weleens schuldig over, maar ik ben soms zo moe van alles dat ik het ook gewoon niet kan opbrengen.
Gelukkig heb ik wel kunnen waarmaken dat ik lief voor ze ben en dat ze altijd voor alles bij ons terecht kunnen. En papa is geduldiger en zit wel met ze voor spelletjes etc.
dinsdag 25 februari 2020 11:14
Alsof je zonder kinderen niemand liefhebt.
Maar als die zelf gekozen geliefden je ongelukkig gaan maken, kun je daar afscheid van nemen zodat je er zelf niet aan onderdoor gaat.
Ik geloof best dat kinderen je op momenten ook himmelhoch gelukkig kunnen maken en dat niks daaraan kan tippen. Maar de nadelen zijn me dat niet waard. Volgens mij is uit onderzoek ook gebleken dat kinderen je per saldo niet gelukkiger maken, en dat mensen zonder kinderen happier zijn.
impala wijzigde dit bericht op 25-02-2020 11:17
30.29% gewijzigd
.
