Psyche
alle pijlers
Autisme wie ook? Deel 4
woensdag 1 augustus 2018 om 08:14
Deel 3
psyche/autisme-wie-ook-deel-3/list_messages/396434
Het wel en wee uit de levens van de viva-autisten deel 4. Nieuwkomers en nieuwsgerigen wees ook welkom.
psyche/autisme-wie-ook-deel-3/list_messages/396434
Het wel en wee uit de levens van de viva-autisten deel 4. Nieuwkomers en nieuwsgerigen wees ook welkom.
World of Warcraft: Legion
zaterdag 3 augustus 2019 om 10:31
Wellicht wordt dat nooit duidelijk en bestaat er helemaal niet iets als 'autisme' in de zin zoals we (wij hier en de wetenschap in het algemeen) dat nu proberen te definiëren. En zijn de afwijkingen van het gemiddelde/het normale die we zien en onder ass scharen, helemaal niet te verklaren vanuit iets gemeenschappelijks.
impala wijzigde dit bericht op 03-08-2019 10:35
13.60% gewijzigd
.
zaterdag 3 augustus 2019 om 10:34
Klopt.
Ik weet ook helemaal niet of ik prikkels heel anders verwerk dan anderen, want ik weet niet hoe anderen dat doen.
Wel weet ik dat ik niet mee kan in onze maatschappij.
Mij boeit het niet wat daar de oorzaak van is, maar dat is helaas wel vereist om bepaalde voorzieningen te krijgen.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
zaterdag 3 augustus 2019 om 14:11
Ja zoiets...caretta_01 schreef: ↑02-08-2019 22:50Dat zou nog best weleens kunnen, dat borderline een uitingsvorm van autisme is. Het is in ieder geval 1 van de grootste misdiagnoses die vrouwen krijgen voordat er ASS wordt geconstateerd.
Borderline kan bij vrouwen weleens de extreme andere kant zijn van autisme.
Mannen: kunnen zowel extreem in zichzelf gekeerd zijn en niet spreken tot extreme woede-aanvallen en agressie bij triggering als andere uiterste.
Vrouwen: extreem teruggetrokken en stil in het ene uiterste geval, en buitensporig extravert/ emotioneel als andere uiterste kant.
Bij beiden uiteraard ook alles er tussen in. Zoiets???
Zelf heb ik me laten onderzoeken omdat ik telkens merk dat ik moeite heb met dingen en er werd aan van alles gedacht: borderline, bipolair, psychosegevoeligheid, depressie, burn out, maar dat was het allemaal tóch niet.
Toen een klein autismeonderzoek gehad en ik scoorde op het randje.
Net genoeg voor pdd-nos.
De vragenlijst vond ik niet makkelijk.
Last van preoccupaties heb ik altijd gehad maar niet op de manier zoals in de vragenlijst geformuleerd werd.
Bvb: er werd gevraagd naar speciale interesse in voorwerpen of vliegtuigen of dinosaurussen of treinen, daar op moest ik dus allemaal nee antwoorden.
Maar mijn preoccupaties stonden er niet bij: geneeskrachtige planten en kruiden, de menselijke psyche en eten.
Ook het gesprek met mijn ouders was niet representatief vond ik.
Mijn ouders waren alles voor een heel groot deel vergeten of hadden het heel anders beleefd dan ik.
Alle rariteiten werden weggewuifd, maar later verweten ze mij wel dat ik vroeger soms ineens in een hoekje ging zitten lezen als het mij te druk werd.
Alsof ik dat expres deed om hun avond te verpesten.
Maar ik was dan gewoom overprikkeld en trok mij terug.
Ik heb vooral moeite met die vorm van onbegrip.
En als je het vanuit borderline perspectief bekijkt dan zul je eerder denken: dat kind werkte niet mee, terwijl als je het vanuit de autismehoek bekijkt je sneller zult denken: dat kind is overprikkeld, fijn dat ze op haar eigen manier toch wat rust weet te vinden met haar boek.
Ik denk dat ik het daarom jammer vind dat ik nooit een diagnose heb gekregen, door het onbegrip, alsof ik niet zou willen, niet hard genoeg mijn best doe.
Ik ben zelfs ooit getest door het uwv en daaruit kwam dat er iets mis was met mijn informatieverwerking.
Ik nam te veel prikkels op, meer dan ik kon verwerken en daardoor verwerkte ik informatie langzamer en liep ik dan soms vast.
Maar daarmee is verder nooit iets gedaan, ik moest maar gewoon de lat niet te hoog leggen.
Maar omdat ik zelf dus merk dat ik niet goed mee kom heb ik daar emotioneel last van.
Ik voel mij tekort schieten, schuldig en soms schaam ik mij voor mezelf, omdat het mij niet lukt om degene te zijn die ik graag wil zijn.
Frustratie en inderdaad heb ik de lat lager moeten leggen.
Maar zonder diagnose te moeten accepteren dat ik zo ben als ik ben maakt soms dat ik mij soort van verloren voel, alsof ik ben mislukt omdat ik niet hard genoeg mijn best deed, alsof ik niet oké ben.
Daarmee worstel ik gelukkig niet altijd en niet even erg, maar het ligt op de loer dat ik in die valkuil trap om op die manier over mezelf te denken.
En dat is natuurlijk niet oké omdat het te negatief is en ik mezelf ermee naar beneden haal.
Een diagnose was denk ik fijn geweest voor de acceptatie.
Voor mijn zelfbeeld.
Ik denk dat het meer begrip zou creëren.
Vandaar dat dit topic mij zo bezighoudt.
Hoe was dat bij jullie, heeft de diagnose geholpen bij onder andere de acceptatie en een stabieler zelfbeeld?
zaterdag 3 augustus 2019 om 14:42
Uit de onderzoeken kwam overigens ook nog dat ik veel angstiger was dan ik zelf doorhad.
Er zijn wel meer emoties die ik niet goed of niet op tijd bij mezelf aanvoel.
Dat maakt het soms lastig om adequaat te reageren tijdens een contact en om mijn eigen emoties te reguleren.
Want wat je niet aanvoelt is lastig te reguleren.
Ik kan ook moeite hebben met het herkennen van honger of dorst en ook van wanneer ik vol zit en moet stoppen met eten.
Dat heeft er met periodes voor gezorgd dat ik heel dwangmatig aan caloriebeperking ben gaan doen.
Boosheid voel ik bijna niet en verdriet komt altijd veel te laat.
Dat maakt het erg lastig om te weten waarom ik ook alweer verdrietig was.
De verwerking van dingen gaat moeizaam.
Doordat ik mezelf soms niet goed aanvoel kan ik soms ook anderen niet goed begrijpen en reageer ik niet of verkeerd.
Dat is meestal maar tihdelijk, waardoor later het besef komt, als ik de situatie nog eens analyseer en sons voel ik me dan ineens soort van dom en word ik nerveus, want ik wilde het niet verkeerd doen.
Ik relativeer het door tegen mezelf te zeggen dat ik mijn best doe en dat een mens fouten mag maken en volgende keer beter.
Maar het is niet goed voor mijn zelfvertrouwen en daarom blijft het een valkuil.
Ik weet niet of het herkenbaar is om problemen te hebben met het aanvoelen van jezelf, dus de proprioceptie?
Volgens mij hoort dat ook bij autisme en is dat waarom ook autisten problemen kunnen hebben met de emotieregulatie voor zover ik weet.
Dat schuldig voelen en tekortschieten waarvan ik last heb is niet persé aan autisme gebonden, maar kan denk ik een gevolg zijn als het autisme niet wordt herkend en de persoon in kwestie zichzelf teveel in twijfel gaat trekken.
Er zijn wel meer emoties die ik niet goed of niet op tijd bij mezelf aanvoel.
Dat maakt het soms lastig om adequaat te reageren tijdens een contact en om mijn eigen emoties te reguleren.
Want wat je niet aanvoelt is lastig te reguleren.
Ik kan ook moeite hebben met het herkennen van honger of dorst en ook van wanneer ik vol zit en moet stoppen met eten.
Dat heeft er met periodes voor gezorgd dat ik heel dwangmatig aan caloriebeperking ben gaan doen.
Boosheid voel ik bijna niet en verdriet komt altijd veel te laat.
Dat maakt het erg lastig om te weten waarom ik ook alweer verdrietig was.
De verwerking van dingen gaat moeizaam.
Doordat ik mezelf soms niet goed aanvoel kan ik soms ook anderen niet goed begrijpen en reageer ik niet of verkeerd.
Dat is meestal maar tihdelijk, waardoor later het besef komt, als ik de situatie nog eens analyseer en sons voel ik me dan ineens soort van dom en word ik nerveus, want ik wilde het niet verkeerd doen.
Ik relativeer het door tegen mezelf te zeggen dat ik mijn best doe en dat een mens fouten mag maken en volgende keer beter.
Maar het is niet goed voor mijn zelfvertrouwen en daarom blijft het een valkuil.
Ik weet niet of het herkenbaar is om problemen te hebben met het aanvoelen van jezelf, dus de proprioceptie?
Volgens mij hoort dat ook bij autisme en is dat waarom ook autisten problemen kunnen hebben met de emotieregulatie voor zover ik weet.
Dat schuldig voelen en tekortschieten waarvan ik last heb is niet persé aan autisme gebonden, maar kan denk ik een gevolg zijn als het autisme niet wordt herkend en de persoon in kwestie zichzelf teveel in twijfel gaat trekken.
zaterdag 3 augustus 2019 om 15:02
Vooral die laatste opmerking, ik ben blij met het officiële stickertje omdat de deuren naar (gratis) hulpverlening nu wijd open staan. Het is belachelijk dat je daarvoor geluk moet hebben. Zoals tantejans die géén diagnose heeft. Zoals mijn zus dyslexie vermoedt bij haar zoon maar de test niet kan betalen, terwijl mijn dochter de test gratis krijgt omdat ze een test vaker dan haar neef slecht genoeg scoorde, terwijl wij bij haar niet eens dyslexie vermoeden!Solomio schreef: ↑03-08-2019 10:31De basis onder diagnostiek is een setje afspraken die door een groep psychiaters is vastgesteld: de DSM.
En alleen al het feit dat die DSM steeds weer vernieuwd wordt geeft aan hoe ingewikkeld het is.
Het probleem is wat mij betreft vooral de waarde die er door de maatschappij wordt opgehangen aan die diagnoses. Zonder diagnose geen hulp, geen geld, geen aanpassingen, niks.
zaterdag 3 augustus 2019 om 15:06
Tantejans, vooral een dikke 
Proprioceptie, het woord kende ik niet, maar ja, dat is precies hoe dat bij mij ook werkt. Ik heb een enorm empathisch vermogen en voel de stemmingen bij anderen heel goed aan, maar als ik vanuit mezelf moet redeneren, daar zit niks. Ik weet niet wat ik leuk vind, of wat niet, en merk pas aan de reacties van anderen dat ik de verkeerde opmerking maak, me vreemd gedraag, te zeer linksaf sla met mijn opmerkingen en afdrijf van het gesprek etc.
Proprioceptie, het woord kende ik niet, maar ja, dat is precies hoe dat bij mij ook werkt. Ik heb een enorm empathisch vermogen en voel de stemmingen bij anderen heel goed aan, maar als ik vanuit mezelf moet redeneren, daar zit niks. Ik weet niet wat ik leuk vind, of wat niet, en merk pas aan de reacties van anderen dat ik de verkeerde opmerking maak, me vreemd gedraag, te zeer linksaf sla met mijn opmerkingen en afdrijf van het gesprek etc.
zaterdag 3 augustus 2019 om 15:27
Femke09,
Ik dacht altijd dat ik enorm empathisch was, maar de laatste jaren vind ik dat bij nader inzien best tegenvallen.
Ik kán heel empathisch zijn, maar ook heel ongevoelig omdat ik te veel mijn handen vol heb aan mezelf.
Vandaar misschien ook dat gevoel gefaald te hebben als persoon.
Ik probeer er nu wel op te letten, maar dat gaat dus soms gepaard met overmatige schuldgevoelens.
Ik ben enorm depressief geweest en misschien heb ik juist een sprong in mijn ontwikkeling gemaakt, want ik heb meer inzicht, maar dat gaat wel gepaard met een soort van groeipijn.
Volgens Martine Delfos ontwikkelen autistische kinderen gewoon door op volwassen leeftijd, al hebben ze nog steeds een achterstand.
Dan kan het er dus op neerkomen dat iemand van 40 jaar op sociaal-emotioneel gebied nog maar 17 jaar is...en zo voel ik mij soms dus ook.
Het vervelende is dat dit niet normaal is voor mensen van mijn leeftijd (maar voor autisten dus wél) en dus is het extra verwarrend.
Het is als een soort van dubbele midlife crisis, want niet alleen heb je last van een midlife crisis, je komt er ook nog eens achter dat je 20 jaar achterloopt op de rest.
Het heeft me alles bij elkaar behoorlijk onzeker gemaakt over mezelf.
Ik dacht altijd dat ik enorm empathisch was, maar de laatste jaren vind ik dat bij nader inzien best tegenvallen.
Ik kán heel empathisch zijn, maar ook heel ongevoelig omdat ik te veel mijn handen vol heb aan mezelf.
Vandaar misschien ook dat gevoel gefaald te hebben als persoon.
Ik probeer er nu wel op te letten, maar dat gaat dus soms gepaard met overmatige schuldgevoelens.
Ik ben enorm depressief geweest en misschien heb ik juist een sprong in mijn ontwikkeling gemaakt, want ik heb meer inzicht, maar dat gaat wel gepaard met een soort van groeipijn.
Volgens Martine Delfos ontwikkelen autistische kinderen gewoon door op volwassen leeftijd, al hebben ze nog steeds een achterstand.
Dan kan het er dus op neerkomen dat iemand van 40 jaar op sociaal-emotioneel gebied nog maar 17 jaar is...en zo voel ik mij soms dus ook.
Het vervelende is dat dit niet normaal is voor mensen van mijn leeftijd (maar voor autisten dus wél) en dus is het extra verwarrend.
Het is als een soort van dubbele midlife crisis, want niet alleen heb je last van een midlife crisis, je komt er ook nog eens achter dat je 20 jaar achterloopt op de rest.
Het heeft me alles bij elkaar behoorlijk onzeker gemaakt over mezelf.
zaterdag 3 augustus 2019 om 15:49
Even een link naar Martine Delfos: https://www.facebook.com/OntdekAutisme/ ... 660946107/
zaterdag 3 augustus 2019 om 16:39
tantejans; hierbij wil ik je echt een hart onder de riem steken!
Zelf dacht ik ook best wel een tijd lang over mezelf dat ik empathisch kon zijn.
Dit valt me tegenwoordig echter bitter tegen.
Net als het feit dat veel mensen met sociaal en (zacht)aardig vinden.
Vind mezelf eigenlijk best wel een einzelganger en overgevoelig ook.
Heb moeite vooral als mensen bepaalde (harde) opmerkingen kunnen plaatsen en ook om hierop te anticiperen.
Tevens vind ik het lastig om sommige vriendschappen goed in stand te houden; ik weet het; het is ergens wel een stokpaardje van me......
Contacten aangaan vind ik nog niet eens het moeilijkste; alhoewel ik erg gereserveerd kan zijn.
Maar om in goede harmonie te blijven met sommige personen, vind ik een hele opgave.
Soms kunnen er problemen in de communicatie optreden en/of verkeerde verwachtingspatronen en/of irritaties die de overhand beginnen te krijgen etc.
Ik vind dat verrekte lastig om mee om te gaan.
Wel snap ik dat de ene vriendschap de andere niet is en dat je niet met iedere persoon vrienden voor het leven kunt blijven.
Vriendschappen komen en gaan en dat kan bij mij soms een raar gevoel teweeg brengen.
Het is ergens toch een soort van 'trigger' en dit kan mij erg bezig houden.
Zelf dacht ik ook best wel een tijd lang over mezelf dat ik empathisch kon zijn.
Dit valt me tegenwoordig echter bitter tegen.
Net als het feit dat veel mensen met sociaal en (zacht)aardig vinden.
Vind mezelf eigenlijk best wel een einzelganger en overgevoelig ook.
Heb moeite vooral als mensen bepaalde (harde) opmerkingen kunnen plaatsen en ook om hierop te anticiperen.
Tevens vind ik het lastig om sommige vriendschappen goed in stand te houden; ik weet het; het is ergens wel een stokpaardje van me......
Contacten aangaan vind ik nog niet eens het moeilijkste; alhoewel ik erg gereserveerd kan zijn.
Maar om in goede harmonie te blijven met sommige personen, vind ik een hele opgave.
Soms kunnen er problemen in de communicatie optreden en/of verkeerde verwachtingspatronen en/of irritaties die de overhand beginnen te krijgen etc.
Ik vind dat verrekte lastig om mee om te gaan.
Wel snap ik dat de ene vriendschap de andere niet is en dat je niet met iedere persoon vrienden voor het leven kunt blijven.
Vriendschappen komen en gaan en dat kan bij mij soms een raar gevoel teweeg brengen.
Het is ergens toch een soort van 'trigger' en dit kan mij erg bezig houden.
zaterdag 3 augustus 2019 om 16:46
Ja dat herken ik wel. Dat ik nu pas volwassen en sociaal emotioneel stabiel ben geworden. Op mijn 50e. Ik denk dat ik daarmee wel een jaar of 15 achterloop.tantejans schreef: ↑03-08-2019 15:27Femke09,
Ik dacht altijd dat ik enorm empathisch was, maar de laatste jaren vind ik dat bij nader inzien best tegenvallen.
Ik kán heel empathisch zijn, maar ook heel ongevoelig omdat ik te veel mijn handen vol heb aan mezelf.
Vandaar misschien ook dat gevoel gefaald te hebben als persoon.
Ik probeer er nu wel op te letten, maar dat gaat dus soms gepaard met overmatige schuldgevoelens.
Ik ben enorm depressief geweest en misschien heb ik juist een sprong in mijn ontwikkeling gemaakt, want ik heb meer inzicht, maar dat gaat wel gepaard met een soort van groeipijn.
Volgens Martine Delfos ontwikkelen autistische kinderen gewoon door op volwassen leeftijd, al hebben ze nog steeds een achterstand.
Dan kan het er dus op neerkomen dat iemand van 40 jaar op sociaal-emotioneel gebied nog maar 17 jaar is...en zo voel ik mij soms dus ook.
Het vervelende is dat dit niet normaal is voor mensen van mijn leeftijd (maar voor autisten dus wél) en dus is het extra verwarrend.
Het is als een soort van dubbele midlife crisis, want niet alleen heb je last van een midlife crisis, je komt er ook nog eens achter dat je 20 jaar achterloopt op de rest.
Het heeft me alles bij elkaar behoorlijk onzeker gemaakt over mezelf.
Ik was daar echter nooit zo onzeker door, want ik had het zelf niet zo door. Pas als ik terugkijk besef ik dat. De laatste vijf jaar heb ik echt een grote sprong gemaakt.
.
zaterdag 3 augustus 2019 om 17:17
Ik kan dus niet zulke lange posts lezen, maar tantejans, ik herken wel veel van wat ik zo van je lees.
Bij mijn eerste autisme-onderzoek kreeg ik ook geen diagnose. Want ik was niet overdreven geïnteresseerd in dino's of draaiende onderdelen van speelgoed.
Vijf jaar later heb ik me laten onderzoeken door iemand die zich had toegelegd op autisme bij vrouwen en was er geen twijfel mogelijk over de diagnose.
De diagnose heeft mij vooral rust gegeven. Er is nu hulp, en die is blijvend (bezuinigingen daargelaten) en ik vind mezelf minder mislukt op bepaalde punten.
Bij mijn eerste autisme-onderzoek kreeg ik ook geen diagnose. Want ik was niet overdreven geïnteresseerd in dino's of draaiende onderdelen van speelgoed.
Vijf jaar later heb ik me laten onderzoeken door iemand die zich had toegelegd op autisme bij vrouwen en was er geen twijfel mogelijk over de diagnose.
De diagnose heeft mij vooral rust gegeven. Er is nu hulp, en die is blijvend (bezuinigingen daargelaten) en ik vind mezelf minder mislukt op bepaalde punten.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
zaterdag 3 augustus 2019 om 17:19
Oei, dit vind ik wel heel erg herkenbaar.femke09 schreef: ↑03-08-2019 15:06Tantejans, vooral een dikke
Proprioceptie, het woord kende ik niet, maar ja, dat is precies hoe dat bij mij ook werkt. Ik heb een enorm empathisch vermogen en voel de stemmingen bij anderen heel goed aan, maar als ik vanuit mezelf moet redeneren, daar zit niks. Ik weet niet wat ik leuk vind, of wat niet, en merk pas aan de reacties van anderen dat ik de verkeerde opmerking maak, me vreemd gedraag, te zeer linksaf sla met mijn opmerkingen en afdrijf van het gesprek etc.
Mijn vriendinnen weten dat ik bijv zelden initiatief neem. Ik heb ze gevraagd om vooral aan te geven als ze dat vervelend (gaan) vinden, maar ik bedenk gewoon niks uit mezelf.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
zaterdag 3 augustus 2019 om 17:37
Ik lees weer aardig wat herkenbare zaken...
Zo ben ik best wel empathisch, maar uit ik het meestal niet omdat ik bang ben het verkeerd te doen.
En ik neem ook niet snel het initiatief tot contact...
Maar goed, ook ik blijf me rustig aan door ontwikkelen, dus er zit wel verbetering in
Ik ben ook makkelijker met uitleggen hoe ik werk waardoor mensen er meer begrip voor hebben als ik 'raar' reageer.
We zijn met zoon nu ook een onderzoekstraject start na een wat roerige periode op school en thuis.
Ze vermoeden ook ASS bij hem... er moet nog wat meer onderzoek gedaan worden.
Ik ben al vanaf vroeg begonnen hem dingen bij te brengen die ik 'mis' in de hoop dat hij minder lijdensdruk ervaart dan ik als kind.
Dat heeft er tot nu toe echter in geresulteerd dat zoon vaak in mijn allergie zit omdat hij nog niet kan nuanceren en dus doorschiet in het extreme... (voorbeeld: ik laat heel veel afhangen van wat andere mensen willen of vinden. Dus ik heb zoon bijgebracht dat hij goed naar zichzelf moet luisteren etc. Met als resultaat dat hij nu alléén aan zichzelf denkt en geen rekening houdt met andere mensen.)
Hij is nog jong, alles is een fase, we komen er wel doorheen...
Zo ben ik best wel empathisch, maar uit ik het meestal niet omdat ik bang ben het verkeerd te doen.
En ik neem ook niet snel het initiatief tot contact...
Maar goed, ook ik blijf me rustig aan door ontwikkelen, dus er zit wel verbetering in
Ik ben ook makkelijker met uitleggen hoe ik werk waardoor mensen er meer begrip voor hebben als ik 'raar' reageer.
We zijn met zoon nu ook een onderzoekstraject start na een wat roerige periode op school en thuis.
Ze vermoeden ook ASS bij hem... er moet nog wat meer onderzoek gedaan worden.
Ik ben al vanaf vroeg begonnen hem dingen bij te brengen die ik 'mis' in de hoop dat hij minder lijdensdruk ervaart dan ik als kind.
Dat heeft er tot nu toe echter in geresulteerd dat zoon vaak in mijn allergie zit omdat hij nog niet kan nuanceren en dus doorschiet in het extreme... (voorbeeld: ik laat heel veel afhangen van wat andere mensen willen of vinden. Dus ik heb zoon bijgebracht dat hij goed naar zichzelf moet luisteren etc. Met als resultaat dat hij nu alléén aan zichzelf denkt en geen rekening houdt met andere mensen.)
Hij is nog jong, alles is een fase, we komen er wel doorheen...
zaterdag 3 augustus 2019 om 19:53
Als ik die kenmerken zo lees-
https://vitaalgezond.com/empathisch-vermogen/
Kenmerken van personen met een groot empathisch vermogen:
Hij of zij is geïnteresseerd in de personen om zich heen.
Hij of zij kan goed luisteren en valt de ander hierbij niet in de rede.
Hij of zij pikt veel (non-verbale) signalen op van anderen.
Hij of zij zorgt er met zijn reacties voor dat de ander zich in een gesprek begrepen voelt, bijvoorbeeld door dingen samen te vatten of de gevoelens van de ander onder woorden te brengen.
Hij of zij voelt het als er een onuitgesproken conflict of spanning is.
Hij of zij voelt goed aan of iemand onvrede ervaart over een bepaalde situatie.
Hij of zij zorgt ervoor dat mensen zich vertrouwt en gehoord voelen.
Hij of zij heeft niet snel zijn oordeel klaar over anderen.
-Dan lijken mij dat toch allemaal dingen te zijn die ik niet goed kan. Het hoofd van anderen hoe zou ik nu kunnen weten wat zich daar in afspeelt. Zijn het manipulatief gefakete gevoelens of oprechte die een persoon uit. Is al het eerste obstakel, dan heb je nog emotie signalen waar ik maar beperkte kennis van heb volgens mijn diagnose. Het woord empathie staat zelfs niet in mijn papieren denk ik. Ik vrees dat ik daar zwaar onderuit ga, en tenzij er een soort breinscanner in sleutelhanger vorm komt die de gegevens zwart op wit voorlegt. Vrees ik dat ik dat nooit ga kunnen ontrafelen uit mezelf.
https://vitaalgezond.com/empathisch-vermogen/
Kenmerken van personen met een groot empathisch vermogen:
Hij of zij is geïnteresseerd in de personen om zich heen.
Hij of zij kan goed luisteren en valt de ander hierbij niet in de rede.
Hij of zij pikt veel (non-verbale) signalen op van anderen.
Hij of zij zorgt er met zijn reacties voor dat de ander zich in een gesprek begrepen voelt, bijvoorbeeld door dingen samen te vatten of de gevoelens van de ander onder woorden te brengen.
Hij of zij voelt het als er een onuitgesproken conflict of spanning is.
Hij of zij voelt goed aan of iemand onvrede ervaart over een bepaalde situatie.
Hij of zij zorgt ervoor dat mensen zich vertrouwt en gehoord voelen.
Hij of zij heeft niet snel zijn oordeel klaar over anderen.
-Dan lijken mij dat toch allemaal dingen te zijn die ik niet goed kan. Het hoofd van anderen hoe zou ik nu kunnen weten wat zich daar in afspeelt. Zijn het manipulatief gefakete gevoelens of oprechte die een persoon uit. Is al het eerste obstakel, dan heb je nog emotie signalen waar ik maar beperkte kennis van heb volgens mijn diagnose. Het woord empathie staat zelfs niet in mijn papieren denk ik. Ik vrees dat ik daar zwaar onderuit ga, en tenzij er een soort breinscanner in sleutelhanger vorm komt die de gegevens zwart op wit voorlegt. Vrees ik dat ik dat nooit ga kunnen ontrafelen uit mezelf.
zaterdag 3 augustus 2019 om 21:03
Het is niet zo dat ik die dingen niet kan, het is meer dat ik het niet altijd allemaal tegelijk en op lange termijn kan volhouden.pplakke schreef: ↑03-08-2019 19:53Als ik die kenmerken zo lees-
https://vitaalgezond.com/empathisch-vermogen/
Kenmerken van personen met een groot empathisch vermogen:
Hij of zij is geïnteresseerd in de personen om zich heen.
Hij of zij kan goed luisteren en valt de ander hierbij niet in de rede.
Hij of zij pikt veel (non-verbale) signalen op van anderen.
Hij of zij zorgt er met zijn reacties voor dat de ander zich in een gesprek begrepen voelt, bijvoorbeeld door dingen samen te vatten of de gevoelens van de ander onder woorden te brengen.
Hij of zij voelt het als er een onuitgesproken conflict of spanning is.
Hij of zij voelt goed aan of iemand onvrede ervaart over een bepaalde situatie.
Hij of zij zorgt ervoor dat mensen zich vertrouwt en gehoord voelen.
Hij of zij heeft niet snel zijn oordeel klaar over anderen.
-Dan lijken mij dat toch allemaal dingen te zijn die ik niet goed kan. Het hoofd van anderen hoe zou ik nu kunnen weten wat zich daar in afspeelt. Zijn het manipulatief gefakete gevoelens of oprechte die een persoon uit. Is al het eerste obstakel, dan heb je nog emotie signalen waar ik maar beperkte kennis van heb volgens mijn diagnose. Het woord empathie staat zelfs niet in mijn papieren denk ik. Ik vrees dat ik daar zwaar onderuit ga, en tenzij er een soort breinscanner in sleutelhanger vorm komt die de gegevens zwart op wit voorlegt. Vrees ik dat ik dat nooit ga kunnen ontrafelen uit mezelf.
Soms gaat het een bepaalde periode bijzonder goed, maar dan kan ik dat niveau niet vasthouden en dat voelt meestal als falen.
zaterdag 3 augustus 2019 om 21:16
zondag 4 augustus 2019 om 08:24
Mijn ervaring is dat mensen die zichzelf empathisch vinden vooral snel invullen dat ze weten/snappen hoe een ander zich voelt.
Mensen die zeggen: ik weet hoe je je voelt, ik heb hetzelfde meegemaakt.
Je weet nooit hoe een ander zich voelt, want ook al maak je vergelijkbare dingen mee, iedereen ervaart het op zijn eigen manier.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
zondag 4 augustus 2019 om 10:27
^
Yup, erg waar. Daarom probeer ik altijd te zeggen ipv 'ik weet hoe je je voelt', 'Ik kan begrijpen/er in komen dat dat erg naar/kut/wat ook is'.
Er is hier ergens een topic over 'ik houd niet van huisdieren' en ik dacht daar ff te kunnen zeggen dat ik echt een hekel heb aan kinderen op publieke plaatsen en nu zit er iemand echt heul pissig te doen dat ik dat niet kan maken, maar is er hier iemand die het beter met dieren kan vinden dan met mensen?
Ik ben gewoon mijn hele leven al veroordeeld voor alles wat ik deed/doe en dieren zijn altijd gewoon zo eerlijk en niet oordelend.
Yup, erg waar. Daarom probeer ik altijd te zeggen ipv 'ik weet hoe je je voelt', 'Ik kan begrijpen/er in komen dat dat erg naar/kut/wat ook is'.
Er is hier ergens een topic over 'ik houd niet van huisdieren' en ik dacht daar ff te kunnen zeggen dat ik echt een hekel heb aan kinderen op publieke plaatsen en nu zit er iemand echt heul pissig te doen dat ik dat niet kan maken, maar is er hier iemand die het beter met dieren kan vinden dan met mensen?
Ik ben gewoon mijn hele leven al veroordeeld voor alles wat ik deed/doe en dieren zijn altijd gewoon zo eerlijk en niet oordelend.
"When you come out of the storm, you won’t be the same person who walked in. That’s what this storm’s all about.”
zondag 4 augustus 2019 om 10:46
Eerlijk gezegd vind ik mensen die meer met dieren hebben dan met mensen vaak een beetje sneu.
Blijkbaar zijn ze zo vaak teleurgesteld in mensen dat ze hun toevlucht bij dieren zoeken.
Ik zou persoonlijk dan gaan zorgen dat mijn relatie met mensen beter gaat worden, d.m.v. therapie bijvoorbeeld.
Blijkbaar zijn ze zo vaak teleurgesteld in mensen dat ze hun toevlucht bij dieren zoeken.
Ik zou persoonlijk dan gaan zorgen dat mijn relatie met mensen beter gaat worden, d.m.v. therapie bijvoorbeeld.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
zondag 4 augustus 2019 om 12:08
Kohaku schreef: ↑04-08-2019 10:27^
Yup, erg waar. Daarom probeer ik altijd te zeggen ipv 'ik weet hoe je je voelt', 'Ik kan begrijpen/er in komen dat dat erg naar/kut/wat ook is'.
Er is hier ergens een topic over 'ik houd niet van huisdieren' en ik dacht daar ff te kunnen zeggen dat ik echt een hekel heb aan kinderen op publieke plaatsen en nu zit er iemand echt heul pissig te doen dat ik dat niet kan maken, maar is er hier iemand die het beter met dieren kan vinden dan met mensen?
Ik ben gewoon mijn hele leven al veroordeeld voor alles wat ik deed/doe en dieren zijn altijd gewoon zo eerlijk en niet oordelend.
Ik weet niet wat het is maar dieren heb ik al wel in de ogen gekeken. Met onze kat gebeurt dit zelfs vaak, met vreemde dieren dan weer niet. Mensen nog nooit in de ogen gekeken buiten dan eens tandarts die zo boven je hangt en er niet echt een uitweg is om elders te kijken. Aanraken hetzelfde ik aai onze kat maar mensen raak ik zelden aan. Uitzonderlijk als iemand zijn hand uitsteekt doe ik dat. Maar uit mezelf nog nooit iemand aangeraakt, ik raak zelfs mijn ouders nooit aan. Dat is al van in de kleuterklas zo blijkbaar, en heeft voor zo ver ik weet ook niet met teleurgesteld zijn in mensen te maken. Het is eerder ingebrand in mijn persoonlijkheid met algehele mensen angst die ik heb.
De enige keer dat ik vaak aangeraakt ben was toen ik met mijn knie zat. En moest ik naar de kinesist met mijn vader, en toen ben ik aangeraakt en vaak. En ik ben er niet van dood gegaan maar toch is het zo niet mijn ding, ik zou ook niet weten waarom. Het is ook niet zo dat ik rondspring als iemand mij per ongeluk aanraakt. Het is eerder rustig wegtrekken en me daar verkrampt verschrikt bij voelen, ook al is het maar kleine per ongeluk aanraking.
zondag 4 augustus 2019 om 12:25
Dieren zijn minder gecompliceerd denk ik.Kohaku schreef: ↑04-08-2019 10:27^
Yup, erg waar. Daarom probeer ik altijd te zeggen ipv 'ik weet hoe je je voelt', 'Ik kan begrijpen/er in komen dat dat erg naar/kut/wat ook is'.
Er is hier ergens een topic over 'ik houd niet van huisdieren' en ik dacht daar ff te kunnen zeggen dat ik echt een hekel heb aan kinderen op publieke plaatsen en nu zit er iemand echt heul pissig te doen dat ik dat niet kan maken, maar is er hier iemand die het beter met dieren kan vinden dan met mensen?
Ik ben gewoon mijn hele leven al veroordeeld voor alles wat ik deed/doe en dieren zijn altijd gewoon zo eerlijk en niet oordelend.
Zelf heb ik jaren een hond gehad, maar een hond is afhankelijk en daarom ook helemaal niet in de positie om te oordelen.
De relatie is niet gelijkwaardig, maar kan natuurlijk wel enorm veel voldoening geven.
Soms heb ik het ook wel eens helemaal gehad met mensen, soms heb ik het zelfs wel eens even helemaal gehad met mezelf, haha.
Maar ik verlang meestal wel maar dagelijks contact met mensen.
Ik vind dieren niet leuker dan mensen, dieren zijn gewoon anders.
Jammer dat je zo bent veroordeeld in je leven.
Dat kan sporen nalaten.
Het kan soms moeilijk zijn om jezelf en anderen niet te blijven veroordelen uit gewoonte of je kunt in een soort van slachtofferrol blijven hangen.
Waarom zeg je trouwens in dat topic over een hekel hebben aan huisdieren
Dat je een hekel hebt aan kinderen op publieke plaatsen?
Wat mij betreft is dat toch een beetje een rellerig topic, dus ik zou als ik jou was niet happen en niet eens lezen als het je op die manier raakt.
zondag 4 augustus 2019 om 12:41
Omdat ik jammer genoeg gewoon echt niet tegen kinderen kan. Vooral omdat ze hoog praten/gillen en ik me niet kan voorstellen dat dat dan leuk is of iets. Er word dan ook echt meteen gezegd dat je zelf ook kind bent geweest, en dan bedenk ik mij hoe ik vroeger was als kind. Altijd stilletjes, bijna niet durven praten en echt niet bv in een winkel gaan schreeuwen. Ik heb er zegmaar geen vergelijkingsmateriaal voor, dus daarom vind ik het denk ik zo apart.tantejans schreef: ↑04-08-2019 12:25
Waarom zeg je trouwens in dat topic over een hekel hebben aan huisdieren
Dat je een hekel hebt aan kinderen op publieke plaatsen?
Wat mij betreft is dat toch een beetje een rellerig topic, dus ik zou als ik jou was niet happen en niet eens lezen als het je op die manier raakt.
Denk dat het vooral ook is dat ik slecht tegen geluiden kan, en kinderen juist de groep zijn die veel geluid maken.
Ik weet het verder niet, ik was erg moe toen ik het allemaal typte, dus denk dat het vooral uit emotie was.
"When you come out of the storm, you won’t be the same person who walked in. That’s what this storm’s all about.”
zondag 4 augustus 2019 om 13:31
Herkenbaar, ook dat gevoelig zijn voor geluiden en ook het vanuit emotie reageren op iets.Kohaku schreef: ↑04-08-2019 12:41Omdat ik jammer genoeg gewoon echt niet tegen kinderen kan. Vooral omdat ze hoog praten/gillen en ik me niet kan voorstellen dat dat dan leuk is of iets. Er word dan ook echt meteen gezegd dat je zelf ook kind bent geweest, en dan bedenk ik mij hoe ik vroeger was als kind. Altijd stilletjes, bijna niet durven praten en echt niet bv in een winkel gaan schreeuwen. Ik heb er zegmaar geen vergelijkingsmateriaal voor, dus daarom vind ik het denk ik zo apart.
Denk dat het vooral ook is dat ik slecht tegen geluiden kan, en kinderen juist de groep zijn die veel geluid maken.
Ik weet het verder niet, ik was erg moe toen ik het allemaal typte, dus denk dat het vooral uit emotie was.
Vooral bij zo'n forum heb ik zelf soms ook dat ik soms hap en daarna denk: wat was het nut?
Als mensen je niet willen begrijpen dan kun je ze meestal niet bereiken en wordt het vaak anders geïnterpreteerd dan ik het bedoeld had.
Frustratie.
Mij helpt het soms om te weten vantevoren dat er veel geluid gaat zijn en de ene dag is ook de andere niet.
Als het echt heel erg is ga ik weg, vaak genoeg moeten doen...kan soms eenzaam aanvoelen.
