Autisme wie ook? Deel 4

tantejans schreef: ↑

03-08-2019 15:27

Volgens Martine Delfos ontwikkelen autistische kinderen gewoon door op volwassen leeftijd, al hebben ze nog steeds een achterstand.

Dan kan het er dus op neerkomen dat iemand van 40 jaar op sociaal-emotioneel gebied nog maar 17 jaar is...en zo voel ik mij soms dus ook.

Het vervelende is dat dit niet normaal is voor mensen van mijn leeftijd (maar voor autisten dus wél) en dus is het extra verwarrend.
Het is als een soort van dubbele midlife crisis, want niet alleen heb je last van een midlife crisis, je komt er ook nog eens achter dat je 20 jaar achterloopt op de rest.

Het heeft me alles bij elkaar behoorlijk onzeker gemaakt over mezelf.

Zeer herkenbaar. Hoe uit dat zich bij jou?
Ik ben altijd jonger in doen en laten geweest dan de leeftijd in mijn paspoort.

Ik zie er voor mijn leeftijd ook stuk jonger uit plus dat ik ga zware stem heb helpt ook niet echt

Als ze dan om mijn leeftijd vragen

Kohaku schreef: ↑

04-08-2019 10:27

^
Yup, erg waar. Daarom probeer ik altijd te zeggen ipv 'ik weet hoe je je voelt', 'Ik kan begrijpen/er in komen dat dat erg naar/kut/wat ook is'.

Er is hier ergens een topic over 'ik houd niet van huisdieren' en ik dacht daar ff te kunnen zeggen dat ik echt een hekel heb aan kinderen op publieke plaatsen en nu zit er iemand echt heul pissig te doen dat ik dat niet kan maken, maar is er hier iemand die het beter met dieren kan vinden dan met mensen?

Ik ben gewoon mijn hele leven al veroordeeld voor alles wat ik deed/doe en dieren zijn altijd gewoon zo eerlijk en niet oordelend.

Ja dat ken ik. Ook heel vaak veroordeeld en te horen gekregen dat ik niet goed ben zoals ik ben. Niet door mijn ouders, maar wel door de buitenwereld.

tantejans schreef: ↑

04-08-2019 13:31

Herkenbaar, ook dat gevoelig zijn voor geluiden en ook het vanuit emotie reageren op iets.
Vooral bij zo'n forum heb ik zelf soms ook dat ik soms hap en daarna denk: wat was het nut?
Als mensen je niet willen begrijpen dan kun je ze meestal niet bereiken en wordt het vaak anders geïnterpreteerd dan ik het bedoeld had.
Frustratie.

Mij helpt het soms om te weten vantevoren dat er veel geluid gaat zijn en de ene dag is ook de andere niet.
Als het echt heel erg is ga ik weg, vaak genoeg moeten doen...kan soms eenzaam aanvoelen.

Als ik me extreem ga ergeren aan geluid, ga ik weg. Als dat niet kan of ik dat niet wil: oordopjes. Als dat ook niet gaat (bv ik zit op mijn werk, daar wil ik geen oordopjes in want ik moet wel horen wat er om me heen gezegd wordt), dan neem ik een Ritalin, dan kan ik er beter tegen.
Vaak betekent het trouwens dat ik moe ben, of erg overprikkeld, als geluiden te hard gaan binnenkomen. Dus als het even kan, neem ik dan rust. Ga even op bed liggen, in een stille slaapkamer met iets te lezen.

impala schreef: ↑

04-08-2019 14:45

Als ik me extreem ga ergeren aan geluid, ga ik weg. Als dat niet kan of ik dat niet wil: oordopjes. Als dat ook niet gaat (bv ik zit op mijn werk, daar wil ik geen oordopjes in want ik moet wel horen wat er om me heen gezegd wordt), dan neem ik een Ritalin, dan kan ik er beter tegen.
Vaak betekent het trouwens dat ik moe ben, of erg overprikkeld, als geluiden te hard gaan binnenkomen. Dus als het even kan, neem ik dan rust. Ga even op bed liggen, in een stille slaapkamer met iets te lezen.

Vooral dat laatste stukje, moe of overprikkeld. Maar ja, als je dan aan het werk bent is het een kwestie van uitzitten helaas.

Jullie hebben het trouwens over langer doorontwikkelen, jonger zijn dan je bent. Met dat doorontwikkelen ben ik het volledig eens, daar heb ik eerder al eens wat gedachten over laten gaan.
Sociaal emotioneel verder ontwikkelen? Ik heb daar nooit echt bij stilgestaan, dat weet ik niet echt. Wel dat ik me blijf ontwikkelen ja. En ik voel me altijd jonger dan ik ben. Nooit op gelet eigenlijk.

Lastig, dat stukje over zoon met ADD. Ik heb datzelfde met mijn dochter, wil dat ze niet alle valkuilen betreedt waar ik in heb gelopen. Maar besef tegelijkertijd dat ik hier gekomen ben juist doordat ik in die valkuilen ben gestapt. Je kunt je kind niet overal tegen beschermen.

Wat ik lastig vind is dat sociaal gewenst gedrag voor haar lastig is. Zoals opa en oma gedag zeggen of (ik leg de grens steeds lager) aankijken als je binnenkomt. Ze weigert dat gewoon en zeg je daar wat van, dan wordt ze alleen luidruchtiger vervelend.
Of klasgenoten onderweg niet terug willen groeten en de andere kant opkijken. Je wilt toch dat ze sociale contacten onderhouden. Maar ze moet het toch zelf doen.

femke09 schreef: ↑

04-08-2019 23:06

Jullie hebben het trouwens over langer doorontwikkelen, jonger zijn dan je bent. Met dat doorontwikkelen ben ik het volledig eens, daar heb ik eerder al eens wat gedachten over laten gaan.
Sociaal emotioneel verder ontwikkelen? Ik heb daar nooit echt bij stilgestaan, dat weet ik niet echt. Wel dat ik me blijf ontwikkelen ja. En ik voel me altijd jonger dan ik ben. Nooit op gelet eigenlijk.

Lastig, dat stukje over zoon met ADD. Ik heb datzelfde met mijn dochter, wil dat ze niet alle valkuilen betreedt waar ik in heb gelopen. Maar besef tegelijkertijd dat ik hier gekomen ben juist doordat ik in die valkuilen ben gestapt. Je kunt je kind niet overal tegen beschermen.

Wat ik lastig vind is dat sociaal gewenst gedrag voor haar lastig is. Zoals opa en oma gedag zeggen of (ik leg de grens steeds lager) aankijken als je binnenkomt. Ze weigert dat gewoon en zeg je daar wat van, dan wordt ze alleen luidruchtiger vervelend.
Of klasgenoten onderweg niet terug willen groeten en de andere kant opkijken. Je wilt toch dat ze sociale contacten onderhouden. Maar ze moet het toch zelf doen.

Sociaal gewenst gedrag heb ik ook altijd lastig gevonden. Opa's en oma's heb ik al jaren niet meer. Maar tot mijn 21e kwam mijn langst levende opa altijd op Zondag naar ons. En elke keer vond ik dat gedag zeggen + knuffel geven moeilijk. Vooral die knuffel. Dat stelde ik steeds uit. Tot mijn moeder me riep om thee te komen drinken. Of als ik al beneden was, wees ze naar hem. Ik had een goede band met hem. Het was alleen dat moment van groeten dat ongemakkelijk was.
Laatst had ik mijn vrijwilligerswerk in de speeltuin dat ik samen met mijn moeder doe. Mijn oom was er ook in het gebouw. Ik kwam fluitend binnen en legde mijn tas neer. Mijn moeder zei: "Je mag ook Hallo zeggen." Maar dat fluitje was mijn begroeting. Vind dat dat bij naaste familie wel kan.

Als ik me heel erg ga ergeren ga ik ook meestal naar huis /stille plek, maar ik moest wel echt om boodschappen. Was met een collega naar de ah gefietst (hij reed door, ik sloeg af zeg maar) en daarom had ik geen oordopjes in.

Als ik echt erg overprikkeld ben niet ik donker en stilte hebben, in bed liggen meestal. Krijg dan ook erge hoofdpijn.

femke09 schreef: ↑

04-08-2019 23:06

Jullie hebben het trouwens over langer doorontwikkelen, jonger zijn dan je bent. Met dat doorontwikkelen ben ik het volledig eens, daar heb ik eerder al eens wat gedachten over laten gaan.
Sociaal emotioneel verder ontwikkelen? Ik heb daar nooit echt bij stilgestaan, dat weet ik niet echt. Wel dat ik me blijf ontwikkelen ja. En ik voel me altijd jonger dan ik ben. Nooit op gelet eigenlijk.

Lastig, dat stukje over zoon met ADD. Ik heb datzelfde met mijn dochter, wil dat ze niet alle valkuilen betreedt waar ik in heb gelopen. Maar besef tegelijkertijd dat ik hier gekomen ben juist doordat ik in die valkuilen ben gestapt. Je kunt je kind niet overal tegen beschermen.

Wat ik lastig vind is dat sociaal gewenst gedrag voor haar lastig is. Zoals opa en oma gedag zeggen of (ik leg de grens steeds lager) aankijken als je binnenkomt. Ze weigert dat gewoon en zeg je daar wat van, dan wordt ze alleen luidruchtiger vervelend.
Of klasgenoten onderweg niet terug willen groeten en de andere kant opkijken. Je wilt toch dat ze sociale contacten onderhouden. Maar ze moet het toch zelf doen.

Mijn familie vond, vind mij raar en er is iets met mij aan de hand staat er in mijn papieren over vroeger. Mijn grootouders langs moeders kant laat ik binnen als ze komen ( zij komen meestal naar ons). En dan verstop ik me achter de deur als ik ze open doe in plaats van hallo te zeggen en kom binnen, en ga zitten iets drinken. Aankijken doe ik zeker nooit en ik heb in heel mijn leven nooit een echt gesprek gehad met hun. Langs vaders kant leeft enkel bompa nog, en hij zit sinds aantal jaar in rusthuis. Als hij op zijn kamer zit zeg ik soms dag als we weg gaan. Zijn we op de gang tussen andere mensen dan zeg ik niets. Ik heb ze wel altijd om de 2 weken een uur gezien heel mijn leven, zelfs waarschijnlijk het vaakst van alle kleinkinderen na 18. Omdat eens zij volwassen zijn zij alleen gaan wonen, en dan is dat vaak beperkt tot eens met kerstperiode of zo. Terwijl ik mee met mijn ouders ga, of ze naar ons komen zo dat ik ze dus vaak gezien heb. Verder buiten mijn zus zie ik amper iemand van onze familie. Feestjes vroeger daar ga ik al van 14 jaar of zo niet meer mee naar toe.

femke09 schreef: ↑

04-08-2019 23:06

Jullie hebben het trouwens over langer doorontwikkelen, jonger zijn dan je bent. Met dat doorontwikkelen ben ik het volledig eens, daar heb ik eerder al eens wat gedachten over laten gaan.
Sociaal emotioneel verder ontwikkelen? Ik heb daar nooit echt bij stilgestaan, dat weet ik niet echt. Wel dat ik me blijf ontwikkelen ja. En ik voel me altijd jonger dan ik ben. Nooit op gelet eigenlijk.

Als het goed is blijft iedereen zich doorontwikkelen.
Ik vind die waaier van leeftijden een mooi beeld (wat trouwens oorspronkelijk niet van Martine Delfos komt), maar ik denk dat dat eigenlijk voor iedereen opgaat.
Mss loopt het bij autisten verder uit elkaar, maar het kan ook zo zijn dat de gebieden waarop autisten zich trager (zouden) ontwikkelen meer in het oog springen.

Hm,ik vind mezelf niet perse trager ontwikkeld. Ik had rond mijn 20e een sociale achterstand maar heb die grotendeels ingehaald. Alleen mijn relaties mislukken steeds. Verder gewoon volwassen/zelfstandig, ook al woon ik nu weer thuis. Ik kan prima alleen op reis, alleen een huishouden doen.

Ik heb wel dat ik games etc. leuk vind maar zoveel spelen er Pokemon Go.

En idd dieren vertrouw ik meer dan mensen, ben ook erg gek met mijn huisdier.

Op welke manier bedoelen jullie precies dat doorontwikkelen?
Ik herken wel het sociaal-emotioneel jonger zijn. Maar of ik me doorontwikkel, daar weet ik niet direct antwoord op.

hondenmens schreef: ↑

04-08-2019 14:04

Zeer herkenbaar. Hoe uit dat zich bij jou?
Ik ben altijd jonger in doen en laten geweest dan de leeftijd in mijn paspoort.

Ja, ik ook , op sociaal-emotioneel gebied.
Op cognitief gebied liep ik op de basisschool juist voor.
Algemene ontwikkeling was bij mij ruim boven gemiddeld, maar ik wist niet hoe ik mij sociaal wenselijk moest gedragen.
Het was lastig om aansluiting te vinden en bij voelde me vaak eenzaam.
Ik had ook andere interesses waardoor ze me vreemd vonden en ik ben opgegroeid met het idee dat ik raar was.

Later uitte het zich doordat ik erg lang in een soort van adolescente fase ben blijven hangen.
Daar ben ik pas sinds 5 jaar uit ongeveer en dat ging direct gepaard met een depressie.

Ik snap nu niet waarom ik eerder dat inzicht niet had in mezelf en de wereld.

Het is lastig uit te leggen, maar zoals Martine Delfos het beschrijft lijkt het erop dat dat deel bij mij later alsnog is gaan rijpen.

Ook werd gezegd dat ik altijd overgevoelig op alles reageerde, ik moest mij de dingen gewoon niet zo aantrekken en erboven gaan staan zeiden ze, maar ik wist niet hoe.

tantejans;
Ik herken erg veel in wat je hier schrijft.
Ook van mij wordt vaak gezegd dat ik overgevoelig ben en maar beter moet kunnen incasseren.
Dat snap ik ergens wel; sommige situaties kunnen echter hard bij mij binnen komen en bepaalde personen kunnen soms erg snel in mijn irritatie-zone komen.
Ik weet dat dit probleem grotendeels bij mij ligt; nogmaals ook door mijn eigen overgevoeligheid.
Met sommige mensen heb je nou éénmaal ook geen klik en dat kan soms best lastig zijn.

tantejans schreef: ↑

05-08-2019 17:17

Ja, ik ook , op sociaal-emotioneel gebied.
Op cognitief gebied liep ik op de basisschool juist voor.
Algemene ontwikkeling was bij mij ruim boven gemiddeld, maar ik wist niet hoe ik mij sociaal wenselijk moest gedragen.
Het was lastig om aansluiting te vinden en bij voelde me vaak eenzaam.
Ik had ook andere interesses waardoor ze me vreemd vonden en ik ben opgegroeid met het idee dat ik raar was.

Later uitte het zich doordat ik erg lang in een soort van adolescente fase ben blijven hangen.
Daar ben ik pas sinds 5 jaar uit ongeveer en dat ging direct gepaard met een depressie.

Ik snap nu niet waarom ik eerder dat inzicht niet had in mezelf en de wereld.

Het is lastig uit te leggen, maar zoals Martine Delfos het beschrijft lijkt het erop dat dat deel bij mij later alsnog is gaan rijpen.

Ik heb groep 3 gedoubleerd omdat ik te jong was voor mijn leeftijd. Vond ik niet erg, de nieuwe klas was veel leuker. Daar had ik meer aansluiting met klasgenoten. In groep 8 maakte de leraar zich zorgen over de middelbare school. Niet over het leergedeelte, dat zou ik wel aankunnen. Maar emotioneel gezien was ik nog zo'n kind.
De overgang naar middelbare school was emotioneel inderdaad erg groot. Ik begreep niet dat bepaalde kleding en schoenen niet meer konden. En dat geklets over jongens en verkering, daar kon ik ook niks mee. Ook in de eindexamenklas deed ik thuis nog mijn kinderlijke hobby's. Terwijl vriendinnen 's avonds uitgingen. Ik vond het maar niks, die drukte en harde muziek.
Pas op mijn 22e werd ik wat volwassener. Toen mijn moeder ernstig ziek werd. Ik ging een beginners kookcursus volgen, want ik kookte nooit. En ook wel eens stofzuigen/dweilen. Voorheen deed ik alleen de cavia's verzorgen, vaatwasser leegruimen en bloemen water geven. Maar nog steeds voel ik me geen 34. Denk ergens eind 20.

hondenmens schreef: ↑

05-08-2019 19:36

Ik heb groep 3 gedoubleerd omdat ik te jong was voor mijn leeftijd. Vond ik niet erg, de nieuwe klas was veel leuker. Daar had ik meer aansluiting met klasgenoten. In groep 8 maakte de leraar zich zorgen over de middelbare school. Niet over het leergedeelte, dat zou ik wel aankunnen. Maar emotioneel gezien was ik nog zo'n kind.
De overgang naar middelbare school was emotioneel inderdaad erg groot. Ik begreep niet dat bepaalde kleding en schoenen niet meer konden. En dat geklets over jongens en verkering, daar kon ik ook niks mee. Ook in de eindexamenklas deed ik thuis nog mijn kinderlijke hobby's. Terwijl vriendinnen 's avonds uitgingen. Ik vond het maar niks, die drukte en harde muziek.
Pas op mijn 22e werd ik wat volwassener. Toen mijn moeder ernstig ziek werd. Ik ging een beginners kookcursus volgen, want ik kookte nooit. En ook wel eens stofzuigen/dweilen. Voorheen deed ik alleen de cavia's verzorgen, vaatwasser leegruimen en bloemen water geven. Maar nog steeds voel ik me geen 34. Denk ergens eind 20.

Dat gold voor mij dus ook; dat de overgang naar de middelbare school emotioneel erg groot was.
Ook ik had totaal geen aansluiting met klasgenoten en verkering was iets wat ver van me af stond.
Uitgaan vond ik weinig aan en de interesse hiervoor ontstond pas rond mijn ca 18e/19e.

tantejans schreef: ↑

05-08-2019 17:21

Ook werd gezegd dat ik altijd overgevoelig op alles reageerde, ik moest mij de dingen gewoon niet zo aantrekken en erboven gaan staan zeiden ze, maar ik wist niet hoe.

Over mij staat er dat ik neutraal reageer . Tegen mij zei nooit iemand dat dit anders moest. Ik zou ook niet weten hoe. Er staat ook ergens dat de psycholoog mij aanvoelt alsof ze geen contact met mij gehad heeft. Wat nogal logisch is ik ken die wildvreemde persoon niet. Als ik niet weet waar het naartoe gaat kan ik mij niet vrijgeven. En uiteindelijk is het ook nergens naartoe gegaan, na 18 bleven enkel mijn ouders over.

Ze vonden mij te dromerig en ondanks dat mijn cito-uitslag de op een na hoogste van de klas was mocht ik niet hoger dan de havo daardoor.

Ik kon ook niet meepraten over verkeringen en zo tijdens de middelbare school, ik klom nog in bomen, al probeerde ik wel mee te doen.
De disco vond ik veel te lawaaiig en ik wist ook niet wat ik moest doen of zeggen dus ik vond er niet veel aan.
Soms belde ik mijn vader of hij mij alsjeblieft al wilde komen halen.

Ik was laat, zelfs met ongesteld worden.
Dat gebeurde pas op mijn 17e/18e.

Ik heb heel erg lang dat kinderlijke gehouden.
Dat verdween pas met die depressie op mijn 37e en was bijzonder pijnlijk.
Het is alsof je op een ochtend wakker wordt en je beseft je dat je het al die jaren nét even mis had.
Heel verontrustend.

De overgang van de middelbare school naar de vervolgopleiding was nog veel groter voor mij.
Tijdens die opleiding werd van mij verwacht dat ik in kleine groepjes samenwerkte en dat ik mezelf een beetje kende, maar ik begreep helemaal niets van mezelf en van groepsdynamiek.
Dus ik zat er maar een beetje bij en vaak wist ik niet eens waar een tentamen gemaakt moest worden en stresste me dus een ongeluk, ik heb altijd ruimtelijke orientatieproblemen gehad, ik herken moeilijk de weg en gezichten heb ik ook moeite mee en getallen ook, maar ik ben wél goed in taal.

We moesten tijdens het eerste jaar op stage en blijkbaar wist iedereen al van wanten, maar ik weer eens niet en dus kreeg ik als allerlaatste een stageplaats toegewezen die voor mij veel te ver weg was en met een doelgroep die op dat momemt erg deprimerend op mij overkwam.
Er was nog een moment dat ik heb geprobeerd om mijn moeder te vertellen dat het niet goed ging met mij en een paar maanden later was er een gesprek met een mentor die het goed bedoelde, maar ik kon ook niet overbrengen wat mijn probleem was en ik kon mij niet uiten, dus mijn moeder reageerde niet echt en die mentor kreeg geen echte reactie van mij.

Vaak vraag ik mij af hoe alles zou zijn verlopen als ze rekening hadden kunnen houden met mijn zwakheden.
Zou ik zelf dan misschien minder koppig en tegendraads hebben gereageerd?
Of niet?
Ik had op de basisschool ook al een leraar gehad die niet goed om kon gaan met kinderen die een beetje afweken van de norm en die dan die kinderen belachelijk ging maken en dat was behoorlijk traumatisch geweest.
En toen ik op die vervolgopleiding zat en het al niet helemaal goed ging nam ik ook nog eens een bijbaantje met vrij veel uren.
De opleiding duurde 5 dagen in de week van 9 tot 6 en met flink wat reistijd erbij kwam het erop neer dat ik voortaan in mijn eentje moest avondeten.

En toen kwam ik wat vrienden tegen die mij meenamen naar een feestje en nog een en nog een...tijdens die stage, net toen ik mij toch al zo enorm ver verwijderd voelde van alles.

Soms zat ik in de aula en dan leek het alsof alles ging draaien en alsof ik door het afvoerputje ging, ik vind het nu ontzettend jammer dat het mij toen zo slecht lukte om daarover met mijn ouders en leraren te communiceren.
Ik denk dat zij er echt wel voor hadden opengestaan als ik zelf duidelijk was geweest, maar ik gaf zelf alles maar heel sumier aan en eigenlijk hadden ze het uit me moeten trekken.
En zelfs wanneer ze dat soms wél deden, zoals die ene mentor, dan werd ik alleen maar veel te nerveus om nog te durven reageren.
Dus dan zat ik het gesprek uit.
Maar door mijn zenuwen was er geen echt contact.

Nu besef ik mij deze dingen, maar toen niet.

Jammer, want ik heb de opleiding niet afgemaakt.
Ik kwam toen ineens een groepje mensen tegen en eindelijk voelde ik mij opgenomen in een groep en geaccepteerd, waar ik al zo lang hevig naar verlangd had.
Ze gaven mij een pilletje en namen me mee naar een houseparty en onder invloed van die drugs kon ik ineens wél meedoen...Dat was wat...
Eerst was het veel te heftig en viel ik op de grond, maar later kwam ik gelukkig weer bij en ging heel erg lekker dansen, voor het eerst in mijn leven...Ik was toen 17.
En dat gebeurde daarna nog wel een aantal keer.
Ik raakte de realiteit kwijt en ging op een gegeven moment niet meer naar huis en naar school, ik verloor mij er echt in, op dezelfde manier als waarop ik voorheen mezelf altijd zo makkelijk kon verliezen in verhalen uit boeken, of in feiten van bijvoorbeeld geneeskrachtige planten.
Ik voelde mij als een astronaut die een andere wereld heeft ontdekt, maar zijn raket is kapot, dus hij kan nooit meer naar huis.

Tja en dan heb je dus een drugsverleden en daardoor krijg je trouwens ook minder snel de diagnose autisme.

Want dat past niet in het plaatje.

Maar niet alle mensen met autisme zijn altijd voorzichtig.
Sommigen zoeken een vorm van uitdaging en expressie en ontspanning en aansluiting en niet altijd op de beste manier.

Ik mistte overzicht in tijd en ruimte en sociale contacten, ik mistte houvast en iemand om mee te analyseren om erachter te komen hoe alles in elkaar zit, wie ik was en wat ik wilde.
Ik mistte de communicatieve vaardigheden om dat te uiten.

Ik vind het jammer dat ik die opleiding niet heb afgemaakt, want het cognitieve was juist mijn sterke punt en de baantjes die ik nu kan krijgen, daar ben ik juist heel slecht in/niet geschikt voor.
Het mag niet te druk zijn, zoals in de horeca en van de hele dag repetitieve bewegingen maken aan een lopende band met oordoppen in word ik echt serieus heel naar en depressief, al vind ik dat het ergens ook een beetje verwend klinkt...maar ik krijg er gewoon rare tics van, net als ik vroeger had.
Een callcenter is echt een no-go,
Ik ben dan direct overprikkeld alleen al door de ruimte te betreden en voor schoonmaakwerk ben ik ook al niet in de wieg gelegd: als ik bvb een was vouw als klusje om een vriendin te helpen met haar schoonmaakadres, dan is ze haar adresje kwijt...echt gebeurd!

Ik zou wel ergens willen werken waar ik me thuis voel en tot mijn recht kom.
Deel uitmaken van deze maatschappij op een positieve manier.
Dat dat telkens niet goed lukt zit mij erg dwars.

Ik ben bvb al ontslagen omdat ze vonden dat ik vreemd reageerde en volgens hun expres door een hoopje kruimels liep.
En hoe rot het dan ook is, ergens werk ik zelf daar dan ook liever niet...bekrompen mensen denk ik dan, want hoezo zou iemand zoiets expres doen?... en sorry dat ik door wat kruimeltjes liep.
Maar ik kan dat op dat moment dus blijkbaar niet goed overbrengen.

Dat vind ik soms best pijnlijk:
Je doet zo hard je best, maar je mist blijkbaar iets en je moet maar gaan...

Ik ben benieuwd of het mij nog gaat lukken om een redelijk te doen baantje te krijgen.
Ik ben nu 42 en moet het hebben van mijn freelance mini-zaakje.
Ik overleef op deze manier, maar sparen of wat dan ook zit er niet in.

Natuurlijk ben ik blij dat ik niet op straat sta, maar het voelt zo wankel...
Ik heb een beetje geleerd hoe je met klanten om moet gaan en dat gaat inmiddels redelijk, maar het blijft moeilijk om vol te houden vind ik.
Maar je moet toch dóór, het leven staat niet stil.

Ik moet toegeven dat ik dit getypt heb onder invloed van 2 alcoholische versnaperingen.
Dus neem het lekker luchtig op, mijn leven is niet slecht, ik heb hele keuke dagen en ook een paar goede vrienden.

Door schade en schande ben ik wat wijzer geworden en ik ben tegenwoordig heel erg geduldig met mezelf en met anderen.
Het leven is niet altijd maakbaar, maar we moeten er het beste van maken.

Relativeren is erg belangrijk en proberen te genieten en het positieve te zien en doen, elke dag.

Ik doe altijd mijn best en ik probeer in de toekomst nog beter mijn best te doen en meer kun je niet van een mens verwachten.
Dit laatste omdat ik mij soms best schuldig voel.
Ik had zo graag een betere dochter willen zijn, eentje waarover mijn ouders zich geen zorgen hoefden te maken...

Tantejans het is toch wel een mooie prestatie dat je jezelf kan onderhouden met dat freelance werk.

Vandaag moet mijn zus weer naar afspraak ivb met haar diagnose. En of ze misschien minder uren kan werken, en wat er mogelijk is financieel als dat al mogelijk is. Ik heb in elk geval al dit nieuws gevonden nog maar dit jaar. Dat kwetsbare doelgroep vanaf nu betere ondersteuning zou krijgen in België. Vroeger viel je blijkbaar tussen 2 stoelen, tenzij je dom was zo als ik. Nu weet ik eigenlijk nog niet of dat nieuwe statuut iets voor haar is. Want het lijkt vooral over vervangings inkomen te gaan wanneer je geen werk vind. Maar als je al werkt en het is te veel en je wil minder uren maar financieel kan je niet minder. Daar lijkt er niet veel van op te staan, ik hoop maar dat er iets kan helpen voor haar. Het zou in elk geval niet logisch zijn dat niet werken uitkering is, en wel werken betekend dan als je dan minder uren doet je lager eindigt dan die uitkering en ze niets extra kunnen bij passen voor wie werkt.
https://www.krispeeters.be/portfolio/kr ... he-mentale

@tantejans. Ik herken veel in je schoolgedeelte. Ook vaak dromerig, waardoor ik veel dingen niet mee kreeg. Een extra opdracht, spullen die je moest meenemen. Bij napraten over een proefwerk vroeg ik het antwoord op een bepaalde vraag aan klasgenoten. Zij wisten het. Dat stond in hun aantekeningen die je van het bord moest overschrijven. Bij mij niet. Toen ik aantekeningen van een buurjongen moest overschrijven, werd het duidelijk dat er wel meer tekst ontbrak bij mij. Het kon door dromerigheid, maar ook traagheid komen. Soms werd het al uitgeveegd op het bord terwijl ik nog niet klaar was. Durfde ik ook niet aan te zeggen dan.
Ik had vrij veel vriendinnen en vaak speelafspraken die heel gezellig konden zijn. Maar toch voelde ik me anders. Ze hielden me vaak voor de gek of praatten me een schuldgevoel aan. Ik had trouwens ook 2 jaar een juf die niet-doorsnee-kinderen belachelijk maakte en kleineerde. Dus ook mij. Dat heb ik een flinke knauw van gekregen.

Bij de 1e menstruatie was ik 12. Waarschijnlijk als eerste uit de klas. Terwijl ik juist een van de kinderlijkste types was.

Het samenwerken op de middelbare school en het MBO was een drama. In de 2e klas moesten we presteren. De laatste les daarvoor was ik ziek en kreeg de aantekeningen van een bitchy klasgenote. Daar kwam ik niet uit, zo moeilijk leesbaar. Mijn moeder had het voor mij overgetypt, wat haar ook veel moeite koste. Eenmaal bij de presentatie, mocht ik dat getypte blad niet gebruiken van dat meisje. Ik moest perse die van haar gebruiken. Ze dramde nogal door en omdat ik geen gezeik wilde deed ik het maar. Bakte er niks van en kreeg later de schuld dat we een onvoldoende hadden. Mijn ouders ook kwaad dat ik naar die meiden had geluisterd en niet naar hen.
Bij andere groepsopdrachten kreeg ik maar halve informatie en dan moest ik er steeds zelf achteraan. Ook werd ik vaak passief genoemd omdat ik slecht begreep wat er van me verwacht werd. Iets zelf bedenken vond ik ook lastig.

Leerkrachten begrepen mij ook niet qua gedrag. Alleen op mijn 2e middelbare school had ik een zeer goede band met de rectrix. Door haar kreeg ik meer zelfvertrouwen, ik mocht zijn wie ik was. Helaas was het van korte duur. Op de volgende school en stages werd ik weer niet begrepen en lastig gevonden.

Cafés en discotheken, niks voor mij. Wel ging ik van mijn 14e-17e naar een jeugdsoos. Dat vond ik nog wel leuk. Eén keer was het Carnavalssoos en dan was het alleen maar dansen en hossen. Geen spelletjes, die er op de normale soos wel waren. Op verzoek van vriendinnen ging ik maar mee. Ik heb 3 uur tegen de muur naar hen staan kijken. Kan echt niet dansen. Om 23:30 belde ik mijn vader, was het beu. Toen bleek dat er een paar uur later een flinke vechtpartij was geweest. Blij dat ik voor de ellende al thuis was.

Drugs en drank heb ik nooit gebruikt. Daar was ik ongevoelig voor. Alcohol vind ik niet eens lekker.

Ik leid al jaren een vrij rustig leven. Het werk is wel onder mijn niveau, maar ik ben wel elke middag vrij en heb veel meer rust in mijn hoofd dan vroeger op school en stages. Door te werken heb ik net iets meer dan met een volledige Wajong-uitkering. Ik kom tot nu toe goed rond. Af en toe een dagje weg. In de zomer een midweek. Om dure, verre reizen geef ik niet. Ben liever thuis bij mijn dieren en kook het liefst mijn eigen potje.

Wat heb je dat allemaal verwoord, hondenmens.

Fijn dat je goed rondkomt nu.

Zelf houd ik tegenwoordig ook van een vrij rustig leven.
Ik hoef niet perse ver weg, maar af en toe een dagje ergens heen vind ik wel leuk.

Soms droom ik weleens van een verre reis, maar daar heb ik toch geen geld voor en ik woon in een mooie omgeving met leuke strandjes langs de rivier en bossen.

Ik denk dat ik nu pas inzie hoe ik overkwam en kom op anderen.
Alsof er een duidelijker zelfbesef is ontstaan.
Of ziektebesef zelfs...
Beter bewust van mijn zwakheden, maar het nadeel is dat ik extra onzeker ben en dat het een beetje pijn doet, dat besef.

Misschien dat ik eindelijk dat dromerige ben verloren en dat de realiteit hard binnenkomt, maar het kan ook zijn dat ik mezelf te streng veroordeel.

@Tantejans: gelukkig melde Solomio nog maar net dat ze geen lange berichten kon lezen, hoeveel pagina's had je anders vol geschreven?

Valdemar schreef: ↑

06-08-2019 14:25

@Tantejans: gelukkig melde Solomio nog maar net dat ze geen lange berichten kon lezen, hoeveel pagina's had je anders vol geschreven?

Ik kon er niet doorkomen omdat het zo lang was.