medicatie bij borderline?

Meissie, kan het zo zijn dat niet iedere borderliner geschikt is voor de therapieën die je noemde? Zoiets als dat niet elk medicijn bij iedereen aan hoeft te slaan?

quote:shahla, wat erg van je vriend. Ik hoop dat ze dauw ontdekken wat er aan de hand is en hem kunnen behandelen. Sterkte joh. Ik heb net als jij ook borderline (kenmerken) en dysthymie. Ik word moe van mijn stemmingswisselingen, maar vooral mijn -zeg maar- depressieve basisgevoel die ik vaak ervaar zou ik vanaf willen. Daaraan herken ik dat het minder goed gaat op het moment. Zelfs de antidepressiva nemen dit niet weg.



Zo hebben we allemaal onze mindere perioden. Ik ben nu vaak verdrietig. Het ziet er naar uit dat ik afscheid moet nemen van de therapeut waar ik nu ben en dat doet zo'n pijn!! Het liefst stop ik nu voortijdig om het afscheid te ontlopen. Ik vind het echt heel erg, ben me zo aan haar gaan hechten. Maar verdriet is goed, beter dan somberheid, wat er helaas ook is. Voor nu laat ik het even rusten hoe nu verder qua therapie.







Dank je. Hij is op dit moment totaal niet de man zoals ik hem ken. Heel moeilijk om hem zo te zien Ben blij dat ik mijn zoon heb thuis gelaten. Die moet zoiets niet zien.



Is dysthymie hetzelfde als dhysthyme stoornis?

Antidepressiva nemen inderdaad niet alles weg. Ik krijg ze zelf alleen voor de depressie. Omgaan met de borderline doe ik tot nu toe op eigen houtje. Heb nooit een therapie kunnen vinden die of mij wilde hebben of die aansloot bij mijn persoonlijke omstandigheden. Daarnaast wilde ik ook liever niet in een groep. Ik heb al moeite genoeg met mijn eigen dingen. Als je dan ook nog bezig moet zijn met die van andere mensen voor wie je niet hebt gekozen..leek me niks.

Ik word eigenlijk vooral moe van alle stress die het mij oplevert van veel wat op mijn pad komt. Mijn batterij functioneert slecht. Is sneller leeg, vreet meer energie, denk ik.



Ik herken het dan weer niet dat ik me hecht aan hulpverleners. Totaal niet. Ik hecht me juist niet snel aan mensen maar zodra ik het doe, denk ik er ook liever niet aan dat ik ze kan kwijt raken. Zoals mijn beste vriend. Ik ben erg bang dat het niet goed komt. Dat vind ik heel moeilijk en het ging al niet denderend de laatste week maar daar was ik meer somber over en slecht vooruit te branden. Vanavond ben ik echt verdrietig en dat was al een hele tijd geleden dat ik dat heb gevoeld.

De gedachte en het gevoel wat je erbij hebt die therapeut kwijt te raken, snap ik juist wel weer. Jij hebt het alleen met ander soort mensen dan ik het heb maar in de kern gaat het uiteraard om hetzelfde. Stopt het abrupt dan? Is afbouwen niet beter?

quote:

Lief dat je naar me vraagt Robin. Ik lees wel mee hier maar voel me er toch niet bijhoren want ik heb zo'n vage andere persoonlijkheidsstoornis. Nou ja, daar moet ik blij mee zijn eigenlijk want ik lijk redelijk stabiel en hoop ooit eens te kunnen meedraaien met gewoon werk, als een gewone alleenstaande moeder.

Vandaag wilde ik eigenlijk de therapie opgeven, heb ook heel erg het gevoel van 'is dit alles' . Ik 'help me met technieken om tot tien te tellen of uit een situatie te gaan' en zij 'je moet zorgen dat je zo in het leven staat of met je kinderen omgaat dat het minder nodig is om tot tien te tellen'. Een volgende afspraak pas in mei en ondertussen proberen om wat nanny-technieken in mijn huis op te zetten. Vandaag heb ik alles laten liggen, gevolg is dat de jongens boven nog steeds aan het spoken zijn. Wel een paar punten uitgedeeld voor netjes aan tafel zitten.

Ik klink nu saggo omdat ik tegen hoofdpijn aanzit maar eigenlijk was vandaag, en waren de paasdagen, best wel topdagen. Zo jammer dat er maar iets hoeft te gebeuren of ik schreeuw, of iets gezegd te worden en ik loop tegen huilen aan.





Mamzelle, in elk geval klinkt het wel alsof jouw batterij ook sneller leeg is en je daardoor sneller niet veel meer kunt hebben. Net als jij heb ik kinderen en ik loop ook wel tegen bepaalde dingen aan die jij ook hebt. Misschien heb je niet precies dezelfde problemen maar blijkbaar zijn er wel dingen waar je tegenaan loopt.

Het gevoel van 'niet helemaal in het plaatje passen' vind ik ook herkenbaar. Het niet altijd aansluiting kunnen vinden omdat dingen niet overeenkomen, net anders zijn, je net anders voelen e.d.

Als je mee wilt schrijven, schrijf vooral mee. Als je alleen mee wilt lezen, is dat natuurlijk ook goed. Doe wat je gevoel je zegt maar volgens mij ben je zeker welkom bij ons allen.

Hai meiden,in een paar woorden, het gaat eigenlijk best goed met me de afgelopen dagen, dus dan heb ik gelijk al niet zoveel (drama's ; D) te melden haha. Dus steeds maar een kort lappie tekst van mij.Meissie80, leuk om te horen dat we niet alleen zijn haha. Stiekem voelt het toch al snel alsof je met elkaar aan de telefoon zit te babbelen en vergeet je voor het gemak dat er wellicht ook anderen meelezen. Maar goed, krijg je wel het meest eerlijke van ons te lezen he?! Werk je zelf ook met clienten met een BPS? Ik heb vroeger zelf als psychiatrisch verpleegkundige gewerkt, dus ik zal dat stukje nooit van me af kunnen schudden dat ik altijd met een dubbele bril op naar mezelf en de anderen hier kijk (sorry meiden, maar dat zit te erg in mezelf, een soort ingebakken peut). Dat maakt het vaak ook erg lastig, omdat ik zo dondersgoed weet hoe het in theorie allemaal hoort te werken...Mamzelle, dat van je diagnose, je hebt toch ook ooit soort borderline diagnose gehad. En bovendien zijn de meesten van ons niet per se als borderline gediagnosticeerd, maar met kenmerken van. En anders zijn er wel andere comorbiditeiten zoals bipolair. Helemaal zuiver als in de boekjes zullen we het niet snel zien, want ook je karakter bepaalt daarnaast ook nog eens een groot deel. Ik las ergens dat je ook nog weer typen borderline persoonlijkheden kunt onderscheiden, van teruggetrokken en bescheiden tot extravert. Pfffff, dus, laat je vooral niet wegjagen. Ik denk dat Robin het gelijk gesteld heeft, je loopt min of meer tegen dezelfde onvermogens aan. En daarnaast hebben we ook onze probleemvrije dingetjes toch? Kennuh we ook gezellig met elkaar delen toch?Kijk, ik ben nu de heppie bordie hahaMaar goed, ik moest van de peut meer in kaart gaan brengen waarom ik zo schommel, omdat zij moeilijk kan geloven dat het een puur intern ding is dat ik ontregel. Ze vroeg me heel simpel waarom het nu weer goed ging. Tja, kon daar niet echt een antwoord op geven omdat er eigenlijk geen rare of bijzondere dingen zijn gebeurt geloof ik. Ga daar nu de komende maand dan maar eens over nadenken ofzo?lieve robin, ik wou dat ik je kon helpen met je pijn en afscheid (waarom denk je trouwens dat je afscheid moet nemen? Had dat niet te maken met het financiele plaatje?) van je therapeut. Ik heb er gek genoeg helemaal geen last van, want ik bind me niet aan mijn therapeuten. Ik ben eerder zo uberkritisch, dat ze het vaker niet dan wel goed doen. En aangezien ze zelden voldoen aan mijn criteria, ruil ik ze ook makkelijk in denk ik. Bovendien vind ik het ook nog eens eng, omdat ik al gauw denk dat therapeuten vanalles en nog wat van me vinden (te moeilijk, te lastig, te zeurderig, te kritisch, etc.). En voordat het beeld al te negatief kan worden, ben ik liever weer weg ofzo. Bijna het tegenovergestelde van wat jij voelt dus. Ik vind het juist moeilijk om me te hechten en hou graag afstand.Waarom bind jij je zo aan de hulpverlener, weet je dat? Is trouwens ook een hele mooie eigenschap he! Is an sich niks verkeers mee hoor, alleen soms wel lastig voor jou! Probeer het ook een beetje te koesteren als kwaliteit!!Kan me overigens je manier van afscheid willen nemen (stiekem er tussenuit knijpen goed voorstellen hoor! Ik haat afscheid en van mij hoeft het niet) Maar ik moest het echt doen tijdens dagbehandeling. Werd bijna een ritueel van gemaakt en heb het dus ook vaak kunnen oefenen (ook met afscheidnemende groepsgenoten). Is echt wel goed om te doen hoor, dan sluit je het goed af. Misschien kun je iets kleins en persoonlijks maken voor je peut? Een gedichtje of schilderijtje of zoiets?Galena, jij hebt echt een lastig gecombineerd pakket, zoals ook je bipolaire stoornis. Dat is nog eens tien keer meer zoeken naar een goed evenwicht denk ik. Heb echt respect voor je hoor meid.En omdat je snijdt, ben je echt geen waardeloos persoon hoor. Het is erg vervelend, maar vooral voor jou. Je doet er verder niemand geen kwaad mee. Je kunt het hooguit betreuren dat het op dat moment nodig is geweest en verder gaan met frisse moed. Ik heb nooit geautomutileerd, maar wel over gegeven. Op een gegeven moment heb ik het zodanig 'passend' gekregen, dat ik me er niet meer schuldig over voelde. Ik heb het toen zeg maar (tijdelijk) geaccepteerd van mezelf dat ik kennelijk niet anders kon dan er zo mee omgaan. Wat dat betreft ben ik misschien toch nog best een positief ingesteld persoon ofzo. Want je voelt je al waardeloos dat je je zo hebt laten gaan...om je dan daarna ook nog eens op je kop te geven dat je er zo mee omgegaan bent is echt jezelf zo waardeloos maken. Dus dat verdomde ik. En daarmee kon ik het ongecontroleerde toch nog controleren. Het ongecontroleerde voldeed aan mijn criteria (mag niet vaker dan zo en alleen als zus...) en dan was het goed, ten minste voor dat moment.Kun je ook een beetje liever zijn voor jezelf? Knuffel voor jou!Even posten hoor, voordat ik zo op een verkeerd knopje druk. Hmmm en wellicht ook naar bed. Morgenvroeg gaat het kinderwekkertje weer (etuh etuh)

He Shahla. Ja verdriet is ook zwaar he, maar zoveel zuiverder dan sommige andere emoties.. Logisch dat je verdrietig bent!



Ik hecht me ook heel moeilijk aan anderen. Bij die therapeut heeft me ook wel 3 jaar gekost, met horten en stoten zeg maar. Nu ik wel deels aan haar gehecht heb is dat tegelijk ook weer zo beangstigend! Het liefst hecht ik me nooit meer, zodat ik die angst ook niet meer heb.. Maar dat zou niet slim zijn he. Ik word zo moe van dat heen en weer geslinger (niet alleen bij haar, ook bijv. bij mijn vriend: ik heb je nodig! -> maar laat me alleen ik kan het zelf wel...)



Afbouwen van de therapie zou wel verstandig zijn ja. Maar omdat ik het nu zelf moet gaan betalen (wegens gedoe met verzekering) kan ik nog maar heel weinig keer gaan. Dan moet ik dus voor mijn gevoel alles in dat ene uurtje proppen en dat levert me zoveel stress op, dan zet ik er te veel druk op. Ik weet dus niet wat nu! Ik voel vanalles hierover, voel me ook in de steek gelaten.. (ik weet: onterecht: zij heeft namelijk zo veel geduld voor mij gehad en zoveel voor mij gedaan..) Maar toch.  



Duidelijk in ieder geval dat we het allebei eng vinden om ons te hechten.. Knap hoor dat jij het zo op eigen houtje redt. Hou oud ben jij ook al weer Shahla? Ik 31.

O ja volgens mij is inderdaad dysthyme stoornis en dysthymie hetzelfde. Eigenlijk klopt het niet helemaal: bij mij was het aanpassingsstoornis met dysthyme stemming. Nou ja lijkt erop. Ik ga zo naar bed. Doeg!

Intiem, even gelijk reageren op je 1e stukje. Fijn dat het goed met je gaat. Godzijdank zijn die periodes er ook toch? Ben blij voor je..



Ik heb ook zo'n dubbele bril: ik heb psychologie gestudeerd. Maar die bril wil ik in dit topic liever niet op, maar kan hem ook niet altijd afzetten.. Ik weet het in theorie ook vrij aardig, maar nu in praktijk voor mezelf, oeff..



even verder lezen en dan echt slapen! Tot gauw.

Volgens mij hebben we nogal tegelijk gereageerd, want net stonden er bepaalde reacties nog niet. Nou, ander keertje weer ok?

quote:dus ik zal dat stukje nooit van me af kunnen schudden dat ik altijd met een dubbele bril op naar mezelf en de anderen hier kijk (sorry meiden, maar dat zit te erg in mezelf, een soort ingebakken peut). Dat maakt het vaak ook erg lastig, omdat ik zo dondersgoed weet hoe het in theorie allemaal hoort te werken...

Nou, intiem, dat kan ook handig zijn hoor! Enlighten us



Ik las ergens dat je ook nog weer typen borderline persoonlijkheden kunt onderscheiden, van teruggetrokken en bescheiden tot extravert. Pfffff, dus, laat je vooral niet wegjagen. Ik denk dat Robin het gelijk gesteld heeft, je loopt min of meer tegen dezelfde onvermogens aan. En daarnaast hebben we ook onze probleemvrije dingetjes toch? Kennuh we ook gezellig met elkaar delen toch?

Kijk, ik ben nu de heppie bordie haha

Het lijkt me heel goed als er altijd eentje van ons happy is. Dat is dan weer gunstig voor de anderen haha. En zoals ik het begrepen heb zijn er drie of vier types borderliners. Het hangt af van met welk stelsel (weet even geen ander woord) er naar gekeken wordt. Zelf vond ik meer in de vier types. Ik val dan meer onder de depressieve borderliner maar goed, ik kan ook zo hele periodes heel vrolijk zijn en het zien zitten allemaal. Het is net hoe de omstandigheden verlopen bij mij.



Maar goed, ik moest van de peut meer in kaart gaan brengen waarom ik zo schommel, omdat zij moeilijk kan geloven dat het een puur intern ding is dat ik ontregel. Ze vroeg me heel simpel waarom het nu weer goed ging. Tja, kon daar niet echt een antwoord op geven omdat er eigenlijk geen rare of bijzondere dingen zijn gebeurt geloof ik. Ga daar nu de komende maand dan maar eens over nadenken ofzo?

Lijkt me ook best een moeilijke. Ik weet altijd wel waardoor het weer slechter gaat maar nooit zo goed wat het goede nu triggert. Dat is dan gewoon zo en daar probeer ik mijn voordeel mee te doen. Maar ja, het is beter als je het wél weet, dan zou je er meer controle over hebben.

Hallo, bedankt voor jullie lieve reacties. Ik wil kwijt dat ik allemaal heel veel respect heb voor jullie. We weten gewoon allemaal hoe zwaar het is om de boel een beetje in balans te houden en één blik, één woord, één verkeerde gedachte kan onze hele wereld doen instorten. Het is heel zwaar en kost heel veel energie. Toch heb ik wel een overwinning geboekt, ik vind het nl. heel moeilijk om voor mezelf op te komen en als ik dat wel gedaan heb, kan ik daardoor weer in een crisis raken omdat ik me schuldig voel dat ik voor mezelf opkom. Ik heb nl. op mijn werk continu trammelant omdat ze mij extra willen laten werken, zo wat elke week. Ik wil dat wel, maar kan het niet. Dat snappen jullie vast ook wel. Ik heb nu mijn chef zover gekregen dat ik niet meer gebeld word om extra te werken, 15 uur maar niet meer. Ik was helemaal hyper en ik heb nog een huilerig gevoel, alsof ik elk moment in tranen kan uitbarsten, maar diep in me voel ik me trots. Dat ik niet een willoos slachtoffer ben die me in de hoek laat drukken. Ik laat het maar even zo, ik denk dat ik me over een paar dagen wel beter hierover voel. PS: wat is een dysthyme stoornis?Ik wens jullie allemaal een fijn weekend toe met veel zonneschijn!!

Zeker een overwinning Galena. Je hebt je grenzen gesteld en daar ben je natuurlijk even van slag door, want dat ben je niet gewend te doen.. Ik vind dat ook altijd heel eng op mijn werk, maar het geeft inderdaad een goed gevoel als het wel lukt om jezelf te beschermen.



Dysthyme stoornis is een depressie, maar dan de milde vorm, maar echter wel vaak chronisch (terugkerend)..

Goed van je galena, als je een beetje van de schrik bekomen bent, moet je jezelf maar even verwennen met deze overwinning.



dhysthyme stoornis is inderdaad chronisch.

kan ook gebeuren als je depressies niet hebt laten behandelen maar er gewoon mee door bent blijven lopen, zoals in mijn geval.

ze noemen het mild. waarom weet ik niet want zo voelt het echt niet altijd.

Hoi Robin, als ik mag kiezen, kies ik voor somber. Daar kan ik beter tegen dan tegen verdriet. Maar goed, verdriet hebben en dan moeten huilen lucht vaak wel meer op. Dat klaart de lucht meer maar bij mij moet dat altijd een poosje opgekropt zitten voor er ontlading kan volgen.



Ik vind het sowieso al knap dat je al drie jaar naar die therapeut bent gegaan. Ik weet niet of ik dat zolang had kunnen volhouden. Denk vaak al snel 'what's the point'  en dan kom je inderdaad uit op het zelf doen. Soms gaat dat heel goed maar soms klap ik even in, zoals op het moment, als er veel gaande is. Ach, ik kom er wel weer  bovenop. Dat gebeurt altijd. Het is alleen best vermoeiend hè, dat heen en weer gaan. Van het gaat goed naar het gaat slecht en weer terug.



Het lijkt me eerder dat de verzekering je in de steek laat hierin.

Die kan je blijkbaar niet meer bieden wat je nodig hebt.



Ik ben dit jaar net 33 geworden.



Is een dhysthyme stemming milder dan een stoornis? Het klinkt wel zo maar voelt dat voor jou ook zo?

Hoi Galena, wat goed van je  !

Lastig he die schuldgevoelens. Want zonder dat zou je nl. gewoon doen en nergens last van hebben. Ik had hier vroeger superveel last van en het was niet dat ik geen nee kon of durfde zeggen, want ik kon het wel. Maar ik voelde me er achteraf altijd zo waardeloos over, dat ik het net zo goed niet had kunnen doen. Voelde me dan slechter als dat ik geen nee zou hebben gezegd. Maaaaar...ook dit heb ik weer redelijk geleerd op dagbehandeling (sjongejonge, heb ik weer veel geleerd daar ). Het is echt een kwestie van oefenen en oefenen en oefenen geweest. Nu zorg ik so wie so al dat ik niet teveel in die situaties kom dat ik overvraagd kan worden. Dat scheelt weer. Maar in de relatie met mijn vriend liep ik bijvoorbeeld met een chronisch schuldgevoel. Niet leuk hoor. Dat is echt zoveel beter geworden.

En ook hier ligt het grootste deel van het trucje weer in jezelf accepteren en dus ook je onvermogens.

Dus Galena, je moet nu eenmaal ernstig rekening houden met je belastbaarheid en als je al wél 15 uur overwerkt,  me dunkt dat ze dan niks te klagen hebben over je. En het is zo makkelijk, want het zijn altijd de mensen met schuldgevoel die de lul zijn, want die zijn gevoelig voor dat soort vragen. Pep jezelf maar lekker een beetje op hoor. En weet je, dat stomme schuldgevoel kan echt wel een beetje minder worden. Gewoon, omdat je merkt dat de wereld niet ophoudt met draaien als je "nee" zegt en dat men je nog steeds net zo aardig vindt. BIj mij is het schuldgevoel steeds een beetje minder geworden en waar ik het nog wel heb, doe ik aan struisvogelpolitiek en probeer ik het heeeel hard te negeren.



Dysthyme stoornis is inderdaad een AS I diagnose en is een chronische maar milde depressie. De diagnose schrijft over een milde depressie. De grondstemming is zwaar en somber, maar meestal gaat het niet zover dat er een doodswens is (hoewel die ook wel voor kan komen, maar dan juist weer door het chronische beeld).

Er wordt ook verteld dat het lijden groot kan zijn, omdat de vorm erg chronisch is en daardoor kan het voelen als vrij uitzichtloos en perspectiefloos.



Ik ben ook gediagnosticeerd met een dysthyme stoornis (staat bij mij op AS I), maar geloof inmiddels voor mezelf dat de diagnose achterhaald is. Ik ben erg gevoelig voor depressieve buien en episoden en dit zit altijd wel gevaarlijk dicht onder de oppervlakte. Maar aan de andere kant worden mijn depressieve gevoelens wel steeds minder diep en minder vaak aanwezig (doordat ik veel heb geleerd op dagbehandeling).

Dus dan geloof ik niet dat dysthymie de lading nog dekt. Als ik nl. erg oppas dat ik niet uit kan schieten door mijn omstandigheden erg stabiel, rustig en veilig te houden, dan gaat het met mijn stemming an sich best goed. Ten minste, zoveeeel stukken beter dan het ooit geweest is! Ik mag echt niet klagen hoor. Het evenwicht is wankel en kwetsbaar, maar voor nu heb ik een aardig evenwicht bereikt.

En het zonnetje schijnt nu, dat helpt ook mee, er staat weer een lange zomer voor de boeg vol met mogelijkheden

Hoi allemaal,



Wat ben ik blij dat ik dit forum heb gevonden! Een " feest" van herkenning hier! Afgelopen donderdag heb ik het te horen gekregen van mijn therapeut, ik heb Borderline verschijnselen...



Continu bezig met piekeren over de domste dingen, doe ik het wel goed, wie ben ik, is dit alles, onrust, impulsief handelen, zwart-wit perspectief, moeite met bij "mezelf" (?) blijven, roekeloze acties... 



Sinds een tijdje loop ik bij een psycholoog vanwege burn-out klachten en depressieve gevoelens / buien. Niet wetende welke beerput er eigenlijk werd open getrokken...



Iemand het boek van Nicci French " Vang me als ik val" gelezen? Gaat over een jonge vrouw met schizofrene trekjes.



En ik herkende heel veel in dit boek... Roekeloos leven, niet altijd even verantwoordelijk omgaan met de consequenties, niet weten wie ik nu echt ben, gejaagd leven, alles tot het uiterste (werk, sociaal leven, alchohol, drugs. liegen).... Vanwege dit boek heb ik mijn angst voor een persoonlijkheidsstoornis uitgesproken bij mijn therapeute... Waarop zij aantwoordde dat ze niet zozeer aan schizofrenie dacht, maar wel aan Borderline...



Sinds donderdag staat mijn wereldje dus enerzijds op mijn kop maar anderzijds ook weer niet, het lijkt wel een puzzelstukje wat nu op z'n plek valt...



Ik heb het nog met niemand durven bespreken, ook niet met mijn vriend waar ik al 7 jaar een relatie mee heb... Ik schaam me kapot, bang dat al mijn lelijke en duistere kanten aan het licht komen... Hoe hebben jullie dit gedaan en ervaren? Hoe reage(e)r(d)en de mensen in je omgeving? En vertellen jullie dit aan werkgevers of dergelijke?



Liefs elfje83

Welkom elfje. Het zal je wel opgelucht hebben dat er eindelijk een verklaring is voor dat aspect in je leven. Mij luchtte het destijds wel op.

Ondertussen niet meer zo want het is maar een naam en de moeilijkheden lossen zich er niet mee op, het blijft een gevecht. Maar in het begin is het wel prettig te weten dat er een oorzaak is.

Ik heb nog niet zolang een nieuwe vriend en ik heb het niet verteld.

Natuurlijk zijn bepaalde dingen wel relevant maar ik geef het liever niet de naam die het heeft. Vaak hebben mensen een bepaald zwaar beeld ervan wat lang niet altijd aan de orde is of helemaal niet in die mate en ik heb geen zin er in dat ik bij voorbaat wordt veroordeeld. Momenteel werk ik niet, ik heb me voornamelijk op mijn adhd/pddnos zoon gericht en heb een vrijstelling van werk, o.a. om die reden. Maar als ik weer zover ben om aan het werk te gaan of werken/leren tegelijk, vertel ik het niet. Je hebt er meer nadeel dan voordeel van. Ik zou dan eerder 1 aspect aanstippen wat relevant is voor werkgever of relatie om te weten.

meiden, er is iemand die hulp nodig heeft (zie topic depressie, melk ofzoiets) en wij kunnen haar als ervaringsdeskundigen wel een hart onder de riem steken. Ben maar ff zo vrij om dit "oproepje" hier neer te zetten :$

Dat mag natuurlijk. Maar ik heb zelf al hulp nodig dus of ik een bijdrage kan leveren aan iemand anders in dezelfde situatie? :P

Vandaag voel ik me overigens redelijk.

Iemand heeft hulp aangeboden met een aantal dingen dus hopelijk gaat het binnenkort weer de goede kant met me op haha.

Maak me nog wel zorgen over beste vriend. Hoop er morgen weer heen te gaan.

Hallo allemaal,Bedankt allemaal weer voor jullie positieve reacties. Ik kan jullie zeggen dat ik er niet van in een crisis ben geraakt en dat ik er een stuk rustiger van geworden ben. Ik heb de laatste weken echt rotweken gehad, maar nu gaat het sinds vorige week vrijdag heel goed. Ik ben wel een beetje zenuwachtig voor vanmiddag, want ik heb een tussentijdse evaluatie bij de instelling waar ik een time-out regeling heb. Deze time-out regeling heb ik sinds februari, maar heb er nog geen gebruik van gemaakt, omdat ik simpelweg niet durfde. Ik had elke keer wel een smoes, of ik was verkouden, of ik was al in crisis en dan is opname niet meer nodig, of mijn man ging net op vakantie enz. enz. Dus ik zal vanmiddag wel weer goed geconfronteerd worden met mijn zwakheden, en gewezen worden op eigen keuzes en verantwoordelijk, etc. etc. De 1e keer was dat gesprek heel zwaar, maar heb ik me er goed doorheen geslagen, dus hoe het nu gaat?? Geen idee. Ik moet ook niet vergeten dat die mensen er zijn om mij te helpen en daar voor betaald worden. Ik ben nl. altijd bang dat ik lastig gevonden wordt en ben daardoor geneigd de ander als een soort boeman te zien. Hoezo zwart-wit denken? Ik doe een dezer dagen wel verslag hoe het gegaan is. Het lijkt mij vreselijk om altijd maar depressieve gevoelens te hebben, of dat ze onder de oppervlakte zitten. (Dysthyme) Zoals afgelopen zondag heb ik echt genoten vanhet mooie weer en geniet ik tijdens het fietsen van de natuur, de zon en de vogels. Ik kan wel zeggen dat ik ondanks mijn borderline en manische depressiviteit wel kan genieten van het leven op bepaalde momenten. Alleen komt erdan weer om de hoek kijken dat ik niet door moet slaan naar het hypere, dat ik me te gelukkig voel want dan draaf ik weer teveel door.

Hi Galena, ik hoop dat het goed is gegaan vanmiddag. Ik kan me voorstellen dat je er erg tegenop zag, maar toch heel goed van je dat je deze keer wel bent gegaan en ook hebt kunnen genieten van de mooie dingen! Toch weer allemaal lichtpuntjes. Heb je trouwens nog weleens aan EMDR gedacht?



Groetjes!

Galena is het goed gegaan het gesprek? Je kunt hier iig goed beschrijven hoe je die hulp op afstand probeert te houden, want daar komt het eigenlijk op neer toch? Kan me voorstellen dat het weer spannend was het gesprek. ik heb voor therapie altijd van die goeie voornemens, en dan ben ik daar en slaat mijn bui soms helemaal om in een of andere moedeloze toestand, of boze bui, of ik beland juist in zo'n schemerzone noem ik het maar. Achteraf baal ik dan altijd zo van mezelf. Wel krijg ik er steeds meer inzicht in, wanneer dat gebeurt (de trigger) en waarom. Lastig alleen het op dat moment te veranderen.



Elfje83, welkom. Verwarrend he, de diagnose te weten. Ik vond het fijn maar ook beangstigend, en nog steeds. Laat het eerst even bezinken zou ik zeggen, en begin het dan te vertellen aan de mensen bij wie je je het veiligst voelt (je vriend?). Het helpt je misschien om eerst op papier te zetten wat je wilt zeggen.. Bij mij weten de mensen in mijn naaste omgeving van mijn 'borderline-trekken', tenminste dat het zo genoemd worden. ik lul er altijd een beetje omheen, meer in het kader van stemmingswisselingen. Ik wil niet zo'n stempel. Op mijn werk weten ze wel dat ik therapie heb en 'psychische klachten', maar niet wat precies. Ik weet ook niet of dat me verder helpt als ik dat vertel. Ik weet zelfs niet eens wat ik tegen de bedrijfsarts moet zeggen, dus dat blijft afwegen, en is in elke situatie weer anders. Sterkte.



Hoe is het met de rest? Een beetje genoten van het mooie weer meiden?

liefs Robin

hallo allemaal!

Wat houd een time-out regeling precies in? Hoe ging je gesprek?



Ik heb mijn vriend toen stukken op internet laten lezen en hij herkende ook super veel. Kon daardoor mij beter snappen en meer begrip opbrengen als ik weer eens een bui of iets dergelijks had. Dus ik zou het zeker proberen, met je vriend bespreken.

Valt een last van je af denk ik...

Succes...

Met mij ist wel ok. Ruzie thuis gehad, maar kan er niet echt wakker van liggen. Is al zo normaal. Communiceren gaat met mijn moeder gaat dan via een brief. Ik kan het niet opbrengen om met haar te praten over mij problemen. Bah.

Verder weer ruzietje gehad met vriend. We zouden stappen, hij zegt op het laaste moment dat hij niet mee wil. Omdat hij heel moe is ( heeft diabetes dus kan niet zo goed tegen weinig slaap. Gaat zijn suiker schommelen enz. dus opzicht begrijpelijk)

Maar ik flipte compleet, ik zou rijden dus kon niet afzeggen tegenover ander vrienden.

Achteraf gaat hte weer nergens over.. Maar ik heb dan bepaalde verwachting van de avodn, en ineens gaat het niet door. Kank niet hebben.



Verder vorige week donderdag gesprek gehad. Ging wel ok. Hebben het gehad over mijn gedachtes enz.

Ik moet oppassen dat ik zelf niet in mijn irrationele gedachtes ga geloven, kan het omslaan in wanen.  Zo erg ist nog lang niet hoor...

En moet mijn gedachtes bespreken met vriend... Ik praat weinig over mezelf.

En niet alleen maar doen-denken (of doem weet niet wat ze zei).Denk altijd in de toekomst. Wat als... terwijl dat soms niet eens aan de orde is.

Herkent iemand dat?

Maar kan af en toe erg hysterisch zijn over iets wat nergens over gaat.

Hoest met jullie? Was zeker lekker weer vant weekend...

Nou welterusten voor straks!

groetjess Kreefjte

Tussen de tv reclames dooreen korte reactie.Shahla,hoe is het met je vriend? Is het nu je vriend-vriend of een 'normale' vriend, heb het niet helemaal duidelijk.Galena, wat is dat eigenlijk een time-out regeling? Hoop dat je er iets aan hebt en inderdaad, je bent geen last. Ze krijgen er voor betaald...Kreeftje,fijn dat je een goed gesprek hebt gehad.Robin en Goudappetlje, met jullie alles goed (ben de helft weer kwijt,maar jullie zitten er momenteel wel aardig goed bij toch?)Hoi Elfje,welkom en schrijf lekker van je af hier.Met mij gaat het nog wel redelijk. Moet alleen een beetje oppassen dat ik niet doorschiet in te druk zijn. Want voel me nl.ook redelijk moe en ga een beetje grenzeloos eroverheen.Even posten hoor.

Galena, ik dacht, ik zoek dat even op, 'time out regeling' maar kwam niet iets tegen waarvan ik dacht dat zal het zijn.



Dhysthyme stoornis houdt niet in dat je nooit ergens van kan genieten hoor. Poe, moet er niet aan denken!

Zoals vanmorgen was ik al vroeg aan het wandelen met de oppashond. En al is het best vermoeiend, drie kwartier wandelen, daar geniet ik wel van. Gisteren ook zo gedaan en al was het vrij koel, het zonnetje was erbij, fluitende vogeltjes en in het park geen mens. Erg prettige ervaring.

Het is meer zo dat als het tegenzit in het leven je dat moeilijker te boven komt dan bij andere mensen het geval is. Hoge rekeningen en niet gelijk weg kunnen werken, een vriend in het ziekenhuis, dat soort dingen bij elkaar, daar kan ik door 'weggeblazen' worden. Lig ik op mijn gat en moet weer overeind zien te krabbelen. In het letterlijke doe je daar niet zolang over maar figuurlijk gezien in verhouding wel. Ben nu al twee weken aan het kloten maar sinds gisteren voelt het al wel weer iets beter, moet ik zeggen.

Misschien lag het ook aan de pil. Sinds ik daar mee begonnen ben, ging het gelijk lichamelijk al slecht en geestelijk sloop dat er ook langzaam bij in. Dan helpt het natuurlijk niet als er allemaal dingen gebeuren die niet tof zijn.



Kreeftje, dat soort ruzietjes heb ik eigenlijk alleen met mijn zoon

Met mijn relatie heb ik (nog) geen ruzie (gemaakt). Maar goed, we zijn nauwelijks 2,5 maand onderweg en we wonen niet samen.Je zegt dat je het achteraf hysterisch van jezelf vindt. Ik denk alleen dat je het op het moment suprème wel degelijk als erg ervaart, anders zou je er niet op die wijze mee omgaan. Achteraf kun je wel bedenken 'nou, zo erg was het allemaal niet' maar zo voelt het daarvoor helaas niet. Dan voelt het heel heftig en zie dan nog maar eens rustig te reageren. Dat is de kunst.



Intiem, het is niet mijn relatie-vriend die in het ziekenhuis ligt.

Het is mijn beste vriend, mijn maatje die me altijd steunde als ik ergens verdriet om had. Nu heb ik zorgen om hem en dat kan ik nu niet met hem delen omdat hij niet in orde is. Je kunt geen gesprek met hem voeren. Hij kan zijn zinnen niet afmaken, het is nauwelijks verstaanbaar wat hij zegt en wat hij zegt, lijkt nergens over te gaan.

Heel verward komt hij over. Zijn koorts gaat ondanks alle zorg en medicatie maar niet omlaag en dat is niet goed, want dat zou nadelig zijn voor de hersenen. Zoals hij er nu bijligt vraag ik me echt af of dat nog wel 100% goed kan komen. Hij schijnt 's morgens nog wel wat heldere momenten te hebben maar naarmate de dag vordert..

Als ik em zo zie, zou ik denken dat hij een TIA/beroerte heeft gehad maar volgens de artsen is dat niet het geval en is het ook geen tumor. Verder is er weinig bekend eigenlijk. In elk geval zijn ze van plan hem aan de sondevoeding te leggen omdat hij niet eet en zo verzwakt hij alleen maar meer. Hij drinkt wel veel maar verslikt zich zo vaak dat ze bang zijn dat het in de longen komt en dan is hij nog verder van huis.



Verder herken ik het doorgaan als je in jezelf erg druk bent.

Op sommige dagen voel ik de kracht om veel te doen terwijl ik wel weet dat ik ermee over mijn grenzen ga maar ja op andere dagen is er zo weinig dat ik toch die goede dagen maar over de grens ga. Zoals met het huishouden. Op sommige dagen veel doen om de mindere dagen te compenseren. Goed verdelen lukt niet. Heb het wel geprobeerd maar dat werkte slechter als op sommige dagen veel doen en op andere dagen zeer weinig. Dan maar het laatste. Ik kan er ook niet tegen om in de rotzooi te zitten.



Wel denk ik dat het goed is om weer hulp te gaan zoeken met de dingen waar ik op vastloop. Zoals administratieve zaken.

Hoi meiden, ik herken 'het over je eigen grenzen heengaan' ook heel erg. Inmiddels ben ik er achter dat als ik heel veel dingen achter elkaar plan en van hot naar her moet rennen, dat dat na een paar dagen funest is. Eng is dat eigenlijk he, dat je dan veranderd van een aardig persoon in soms een regelrechte heks (ik dan tenminste). En achteraf voel je je weer ontzettend schuldig. Verder gaat het de afgelopen week wel goed. Alhoewel ik wel last krijg van rustige periodes. Enerzijds vind ik het heerlijk, anderzijds gaat het altijd een beetje knagen. Zo zei mijn vriend laatst dat hij me niet alles wil vertellen van wat zich voor mij heeft afgespeeld. Ik weet dat er geen heftige dingen zijn geweest (hij is een beetje saai in dat opzicht, gelukkig maar) en dat hij dat waarschijnlijk voor zichzelf wil houden ofzo, maar het voelt toch een beetje als verraad. Alsof ik dingen niet mag weten ofzo. Het lukt me nu al twee dagen om dat knagende gevoel van die opmering te negeren, maar ik ben bang dat het er toch een keer uitkomt. Anderzijds wil ik er gewoon niet naar vragen, omdat ik toch niet tevreden ben met het antwoord en ik weet dat ik dingen zoek omdat ik gewoon omdat ik niet goed tegen rust en harmonie kan. Wat een ellendige stoornis is dit toch!!!;(

Wat een herkenning weer!! Dacht dat het hoorde bij mijn karakter, maar dat is dus een borderline kenmerk  ??



Shahla, wat een emotioneel verhaal bij jou. Ik begrijp nu een beetje hoe het zit en wat er met je vriend aan de hand is (of beter, wat ze juist niet weten dus.). Knuffel voor jou meid, dat is een onzekere situatie waar je nu inzit. Ik hoop dat je vriend snel opknapt.



Ik moet rennen, ben eigenlijk al te laat. Toedels