Relaties
alle pijlers
De mokerslag.....
vrijdag 22 augustus 2008 om 07:14
En nu gaat het licht echt uit bij mij.
Middenin een moeilijke tijd voor mij,waarbij ik langzaam de strijd weer op wilde pakken tegen mijn problemen.
Vertelt mijn vriend mij vanacht nadat ik een paniekaanval had,
Dat het over is tussen ons.
Hij houdt niet meer van mij.
Na 8 jaar alle lief en leed te hebben overwonnen.
Ik ben kapot.
Ik heb geen enkele kracht meer.
Dit zag ik niet aankomen.
Ik ben verdrietig,maar ook ontzettend kwaad omdat hij dit lang voor zich heeft gehouden en daarmee geen enkele kans gaf om het tij te keren.
En ik...ik houd verschikkelijk veel van hem.
Houdt het een keer op voor mij....
Middenin een moeilijke tijd voor mij,waarbij ik langzaam de strijd weer op wilde pakken tegen mijn problemen.
Vertelt mijn vriend mij vanacht nadat ik een paniekaanval had,
Dat het over is tussen ons.
Hij houdt niet meer van mij.
Na 8 jaar alle lief en leed te hebben overwonnen.
Ik ben kapot.
Ik heb geen enkele kracht meer.
Dit zag ik niet aankomen.
Ik ben verdrietig,maar ook ontzettend kwaad omdat hij dit lang voor zich heeft gehouden en daarmee geen enkele kans gaf om het tij te keren.
En ik...ik houd verschikkelijk veel van hem.
Houdt het een keer op voor mij....
donderdag 2 oktober 2008 om 00:35
quote:yellowlove schreef op 02 oktober 2008 @ 00:30:
Goed plan. Ik ga slapen, maar ik hoop Iry, dat je nu door deze discussie in ieder geval ziet waarom we zeggen wat we zeggen, en dat de mensen hier het beste met je voor hebben, en daarom af en toe hard zijn voor je.
Slaap lekker,Hard? vind ik niet, ik vind de reacties zorgvuldig en afgewogen. reeel een spiegel voorhouden maar niet hard. Ook al kan het hard overkomen als je de boodschap niet kan/wil accepteren
Goed plan. Ik ga slapen, maar ik hoop Iry, dat je nu door deze discussie in ieder geval ziet waarom we zeggen wat we zeggen, en dat de mensen hier het beste met je voor hebben, en daarom af en toe hard zijn voor je.
Slaap lekker,Hard? vind ik niet, ik vind de reacties zorgvuldig en afgewogen. reeel een spiegel voorhouden maar niet hard. Ook al kan het hard overkomen als je de boodschap niet kan/wil accepteren
donderdag 2 oktober 2008 om 09:16
Het is typisch voor eetstoornissen dat je blind bent voor wat die stoornis met jou en je omgeving doet. Het is een illusie om te denken dat je alleen vecht en alleen je last draagt. In een relatie ben je met twee, en als het misgaat gaat er vaak aan beide kanten iets fout. Maar na heel dit topic te hebben meegelezen denk ik toch echt dat je je eigen aandeel in het mislopen van de relatie te hard minimaliseert. Soms lijkt het wel alsof je de schuld volledig schuift op je vriend!
Ik ga het niet meer hebben over je kinderen, want ik heb het gevoel dat we daarmee niet verder geraken.
Terug naar de relatie dus! Eetstoornissen zijn inderdaad ziektes, maar het is geen kanker ofzo, de oplossing ligt in je eigen handen. Dit klinkt hard, ik weet het, maar het is zo frustrerend om te horen dat jij zowat opgegeven hebt om de ziekte ooit te overwinnen.
Ik weet dat je het niet gaat willen geloven, maar je eigen kijk op eetstoornissen is waarschijnlijk wat verdraaid omdat je er middenin zit. De mensen die hier posten hebben vaak een eetstoornis van nabij meegemaakt, en kunnen je dus goede inzichten meegeven over welk effect het heeft op je omgeving, en hoe pijnlijk en frustrerend het is om iemand koppig naar zijn ondergang te zien stevenen.
Vaak heb ik ook gedacht over mijn zus: kan je niet vechten voor je gezin, voor je ouders? Hoe kan je ons dit aandoen? Waarom zie je niet hoe zwaar dit is voor ons? (ziet ze nog steeds niet)
En ik heb haar dat ook nooit echt duidelijk gezegd, maar voelde het wel zo aan. Je vriend waarschijnlijk ook. Ik vermoed dat zijn bezorgdheid en medeleven zijn omgeslagen in frustratie en kwaadheid, net als dat bij mij het geval is geweest. Het enige dat dat kan weghalen?: vechten tegen de eetstoornis en stabieler worden! Zo wordt je weer die leuke vriendin, waar hij zo veel van hield.
Ik ga het niet meer hebben over je kinderen, want ik heb het gevoel dat we daarmee niet verder geraken.
Terug naar de relatie dus! Eetstoornissen zijn inderdaad ziektes, maar het is geen kanker ofzo, de oplossing ligt in je eigen handen. Dit klinkt hard, ik weet het, maar het is zo frustrerend om te horen dat jij zowat opgegeven hebt om de ziekte ooit te overwinnen.
Ik weet dat je het niet gaat willen geloven, maar je eigen kijk op eetstoornissen is waarschijnlijk wat verdraaid omdat je er middenin zit. De mensen die hier posten hebben vaak een eetstoornis van nabij meegemaakt, en kunnen je dus goede inzichten meegeven over welk effect het heeft op je omgeving, en hoe pijnlijk en frustrerend het is om iemand koppig naar zijn ondergang te zien stevenen.
Vaak heb ik ook gedacht over mijn zus: kan je niet vechten voor je gezin, voor je ouders? Hoe kan je ons dit aandoen? Waarom zie je niet hoe zwaar dit is voor ons? (ziet ze nog steeds niet)
En ik heb haar dat ook nooit echt duidelijk gezegd, maar voelde het wel zo aan. Je vriend waarschijnlijk ook. Ik vermoed dat zijn bezorgdheid en medeleven zijn omgeslagen in frustratie en kwaadheid, net als dat bij mij het geval is geweest. Het enige dat dat kan weghalen?: vechten tegen de eetstoornis en stabieler worden! Zo wordt je weer die leuke vriendin, waar hij zo veel van hield.
donderdag 2 oktober 2008 om 09:40
Ik denk dat je moet kunnen ervaren dat je een keuze hebt om dat schuldgevoel te ervaren. Dat kan alleen als je stukken in jezelf overhebt die "eetstoornisvrij" zijn. Voor mij werkte die gedachte, in eerste instantie met mijn man, ik wilde hem niet door mijn hel heen laten gaan. En later heb ik de restanten voor mijn dochter eruit gewerkt om dit niet mee te geven aan haar. En ik moet maar afwachten of dit later ook zo blijkt te zijn gelukt.
Wat ik in Iry's geval lees is dat het veel complexer in elkaar steekt en dat geeft mij de indruk dat de eetstoornis deel is van haar persoonlijkheid. En dan heb je geen keus, dan ben je de stoornis. Dan is het even vanzelfsprekend als ademen voor je.
Het feit dat de psychiatrische hulpverlening haar heeft afgeschreven, in feite haar ten dode heeft opgeschreven, is met een goede reden. Niet omdat ik denk dat er niet alsnog wat aan gedaan kan worden maar dat het idd verdomd complex in elkaar steekt. En dat het feit dat Iry dat aanhaalt niet is om te laten zien hoe hopeloos het is maar meer dat anderen haar al niet lijken te kunnen helpen en dat kan zij net zo min want dan moet ze zichzelf kapotmaken aangezien de es een deel is van haar.
Een eetstoornis is geen keuze. En het heeft idd een enorme berg verslavingsverschijnselen en -gevolgen. Maar het zit zo diep, het is een overlevingsmechanisme hoe destructief dan ook. Daar moet eerst iets voor in de plaats komen voordat ze het kan opgeven want anders gaat ze ook kapot, dan mist ze haar overlevingsmechanisme om het leven te kunnen handelen. En daar heeft ze goede, betrokken hulp bij nodig.
Aan de andere kant Iry, natuurlijk heeft het impact op je kinderen. Veel hechting tussen een ouder en haar kinderen kan ook duiden op een ongezonde hechting. Dat kinderen ervaren dat ze mama moeten sparen en beschermen. Dat mama niet van zichzelf houdt (en dat corrumpeert net zo goed iets in de ontwikkeling van een kind en hun vermogen tot zelfliefde naar mijn idee).
Ik denk wel dat je kinderen geluk hebben met zo'n lieve moeder. En dat je bepaalde dingen niet in de hand hebt en dat kinderen dat idd moeten accepteren. Het kan niet overal en altijd optimaal zijn. Dat betekent niet dat ik zeg: nou, dan laat je het maar hierbij. Maar wel dat ik persoonlijk vind dat er ook een stuk realisme bij komt kijken dat dit de situatie is, dat hij nog best een tijd zo kan blijven, dat de es altijd latent aanwezig kan blijven en idd, dat haar kinderen dat helaas moeten accepteren. Dat is heel lullig maar ik heb niet het idee nav Iry's posts dat zij daar alleen verandering in kan brengen.
Maar goed, dat kan ik natuurlijk helemaal mis hebben .
Wat ik in Iry's geval lees is dat het veel complexer in elkaar steekt en dat geeft mij de indruk dat de eetstoornis deel is van haar persoonlijkheid. En dan heb je geen keus, dan ben je de stoornis. Dan is het even vanzelfsprekend als ademen voor je.
Het feit dat de psychiatrische hulpverlening haar heeft afgeschreven, in feite haar ten dode heeft opgeschreven, is met een goede reden. Niet omdat ik denk dat er niet alsnog wat aan gedaan kan worden maar dat het idd verdomd complex in elkaar steekt. En dat het feit dat Iry dat aanhaalt niet is om te laten zien hoe hopeloos het is maar meer dat anderen haar al niet lijken te kunnen helpen en dat kan zij net zo min want dan moet ze zichzelf kapotmaken aangezien de es een deel is van haar.
Een eetstoornis is geen keuze. En het heeft idd een enorme berg verslavingsverschijnselen en -gevolgen. Maar het zit zo diep, het is een overlevingsmechanisme hoe destructief dan ook. Daar moet eerst iets voor in de plaats komen voordat ze het kan opgeven want anders gaat ze ook kapot, dan mist ze haar overlevingsmechanisme om het leven te kunnen handelen. En daar heeft ze goede, betrokken hulp bij nodig.
Aan de andere kant Iry, natuurlijk heeft het impact op je kinderen. Veel hechting tussen een ouder en haar kinderen kan ook duiden op een ongezonde hechting. Dat kinderen ervaren dat ze mama moeten sparen en beschermen. Dat mama niet van zichzelf houdt (en dat corrumpeert net zo goed iets in de ontwikkeling van een kind en hun vermogen tot zelfliefde naar mijn idee).
Ik denk wel dat je kinderen geluk hebben met zo'n lieve moeder. En dat je bepaalde dingen niet in de hand hebt en dat kinderen dat idd moeten accepteren. Het kan niet overal en altijd optimaal zijn. Dat betekent niet dat ik zeg: nou, dan laat je het maar hierbij. Maar wel dat ik persoonlijk vind dat er ook een stuk realisme bij komt kijken dat dit de situatie is, dat hij nog best een tijd zo kan blijven, dat de es altijd latent aanwezig kan blijven en idd, dat haar kinderen dat helaas moeten accepteren. Dat is heel lullig maar ik heb niet het idee nav Iry's posts dat zij daar alleen verandering in kan brengen.
Maar goed, dat kan ik natuurlijk helemaal mis hebben .
donderdag 2 oktober 2008 om 10:23
Dank je lieve feli,
Wat een verlichting je post.
Je weet de kern te beschrijven,en nee dat is idd geen vrij brief om er in te berusten,dat doe ik ook niet,maar wel dat het complex ligt.
Overigens wil ik wel een kanttekening erbij zetten.
Ik ben niet blind voor wat het met mijn omgeving doet. (oh dat was visje die dat schreef,meerdere overigens).
Ik heb deze eetstoornis 20 jaar lang,dat betekent(voor mij) dat Ik alles helder in kaart heb.
Ook dat deel,wat jullie denken te lezen en dat kan aan mijn maniet van posten liggen,is geen realiteit.
Ik schruif de schuld niet op mijn omgeving.Ik weet wel waar het mis is gegaan,dus ja ergens ligt een schuld,buiten mij om.
Het deel wat mijn kinderen betreft laat ik rusten,ik weet hoe onze relatie is,ik weet hoe het met mijn kinderen gaat,ik weet hun zorgen en functioneren.
Ik weet hoe het het psychisch met ze gaat( ze hebben ook een deel hulpverlening gehad,behalve de jongste)
Er is geen ongezonde hechting,beschermende relatie van kind naar ouder aanwezig.
Ik heb oveigens deze week een lang gesprek hierover met mijn dochter gehad,(zoals we vaker doen) wilde ook het 1 een ander bij haar toetsen.
Mijn dochter is eerlijk,dat kan ook bij mij.
Ze heeft idd zorgen,maar deze zijn niet op de voorgrond,ze komen af en toe naar boven als ze zelf wat tegenslag heeft en in een negatieve stemming is.
Wat haar broer betreft,en ze zegt dat ze dat goed kan inschatten,gelooft ze ook niet dat hij last heeft.
Haar woorden: mam,je bent een hele goede mama voor ons,staat altijd voor ons klaar en wij voelen jou liefde voor ons heel sterk.
Je zorgt en bij jou kunnen we altijd onzelf zijn.
Ik ben gelukkig om jou als moeder te hebben,dus don't worry.
Ze snapt dat het een ziekte is en ja, ze baalt dat ik dat heb,ziet dat liever niet natuurlijk.
Ze ziet het als een ziekte,iets wat ik niet met opzet doe.
Ze is wel heel blij dat ik verder ga kijken voor hulp en hoopt dat ik ergens terecht kan.
Wat de relatie betreft,ben gisteren weer flink overstuur geweest.
Vanmorgen even gepraat,vanavond gaan we weer een neiuwe poging tot gesprek wagen.
Ik denk dat vriend er inderdaad de meeste last van heeft.
Maar hij begint nu ook wel te zien dat er teveel op mijn schouders gelegd werd en hij daaraan voorbij is gegaan.
Vanmorgen bij de huisarts geweest,hij vind het stoppen met laxeren beter om in behandeling te doen,maar ik wil er nu alvast wat mee gaan doen,dus begin ik al vast mijn dosis te minderen en moet ik volgende week terug komen.
Bloed geprikt ter controle.
Zijn advies voor deze heftige tijd,niet teveel hooi op je vork nemen en veel rust,heel veel.
PsyQ vond hij geen goed idee,denkt niet dat ik daar geholpen kan worden.
Liefs!
Wat een verlichting je post.
Je weet de kern te beschrijven,en nee dat is idd geen vrij brief om er in te berusten,dat doe ik ook niet,maar wel dat het complex ligt.
Overigens wil ik wel een kanttekening erbij zetten.
Ik ben niet blind voor wat het met mijn omgeving doet. (oh dat was visje die dat schreef,meerdere overigens).
Ik heb deze eetstoornis 20 jaar lang,dat betekent(voor mij) dat Ik alles helder in kaart heb.
Ook dat deel,wat jullie denken te lezen en dat kan aan mijn maniet van posten liggen,is geen realiteit.
Ik schruif de schuld niet op mijn omgeving.Ik weet wel waar het mis is gegaan,dus ja ergens ligt een schuld,buiten mij om.
Het deel wat mijn kinderen betreft laat ik rusten,ik weet hoe onze relatie is,ik weet hoe het met mijn kinderen gaat,ik weet hun zorgen en functioneren.
Ik weet hoe het het psychisch met ze gaat( ze hebben ook een deel hulpverlening gehad,behalve de jongste)
Er is geen ongezonde hechting,beschermende relatie van kind naar ouder aanwezig.
Ik heb oveigens deze week een lang gesprek hierover met mijn dochter gehad,(zoals we vaker doen) wilde ook het 1 een ander bij haar toetsen.
Mijn dochter is eerlijk,dat kan ook bij mij.
Ze heeft idd zorgen,maar deze zijn niet op de voorgrond,ze komen af en toe naar boven als ze zelf wat tegenslag heeft en in een negatieve stemming is.
Wat haar broer betreft,en ze zegt dat ze dat goed kan inschatten,gelooft ze ook niet dat hij last heeft.
Haar woorden: mam,je bent een hele goede mama voor ons,staat altijd voor ons klaar en wij voelen jou liefde voor ons heel sterk.
Je zorgt en bij jou kunnen we altijd onzelf zijn.
Ik ben gelukkig om jou als moeder te hebben,dus don't worry.
Ze snapt dat het een ziekte is en ja, ze baalt dat ik dat heb,ziet dat liever niet natuurlijk.
Ze ziet het als een ziekte,iets wat ik niet met opzet doe.
Ze is wel heel blij dat ik verder ga kijken voor hulp en hoopt dat ik ergens terecht kan.
Wat de relatie betreft,ben gisteren weer flink overstuur geweest.
Vanmorgen even gepraat,vanavond gaan we weer een neiuwe poging tot gesprek wagen.
Ik denk dat vriend er inderdaad de meeste last van heeft.
Maar hij begint nu ook wel te zien dat er teveel op mijn schouders gelegd werd en hij daaraan voorbij is gegaan.
Vanmorgen bij de huisarts geweest,hij vind het stoppen met laxeren beter om in behandeling te doen,maar ik wil er nu alvast wat mee gaan doen,dus begin ik al vast mijn dosis te minderen en moet ik volgende week terug komen.
Bloed geprikt ter controle.
Zijn advies voor deze heftige tijd,niet teveel hooi op je vork nemen en veel rust,heel veel.
PsyQ vond hij geen goed idee,denkt niet dat ik daar geholpen kan worden.
Liefs!
donderdag 2 oktober 2008 om 10:42
Feliciaatje, je post is heel verhelderend. Dank daarvoor.
Je zegt dat er eerst een ander overlevingsmechanisme voor de es in de plaats moet komen voordat je deze los kan laten.
Welk soort overlevingsmechanisme zou dat kunnen zijn dan?
En een dikke knuffel voor jou lieve Iry.
Zal proberen een luisterend oor te zijn, geeft die konijnen ook een beetje rust
Je zegt dat er eerst een ander overlevingsmechanisme voor de es in de plaats moet komen voordat je deze los kan laten.
Welk soort overlevingsmechanisme zou dat kunnen zijn dan?
En een dikke knuffel voor jou lieve Iry.
Zal proberen een luisterend oor te zijn, geeft die konijnen ook een beetje rust
donderdag 2 oktober 2008 om 10:57
Ik denk dat je al alles doet wat in je macht ligt. Ik denk ook dat jij degene bent die concrete stappen moet zetten, maar dat het voor jou voelt alsof jij de kar trekt is ook te begrijpen. Alleen...jouw vriend heeft niet zo heel veel concrete stappen te zetten, aangezien hij niet degene is met heftige problematiek.
Hij zal heus zijn issues wel hebben, maar niet dusdanig dat het jullie leven enorm beinvloed, schat ik zo in.
Hij zal al alles doen wat hij kan, maar in dit geval zul jij degene moeten zijn die de concrete veranderingen moet bewerkstelligen. Steun van hem is heel belangrijk, maar hij steunt je. Hij is niet weggegaan, zorgt voor inkomen, is bereid om te praten, stelt voor om leuke dingen te gaan doen. Dus veel meer is er dan niet meer om te doen.
Dat jij dat te weinig vind, ligt een beetje bij jou. Snap je wat ik bedoel?
Stel dat ik alcohol of gokverslaafd ben, dan ben ik degene met het probleem. Ik moet er dan aan werken, niet mijn vriend. Hij kan alleen zorgen dat er randvoorwaarden zijn, waardoor ik aan mijn probleem kan werken. Als hij dat niet ziet zitten, dan zou hij mij verlaten. Als hij blijft, dan wil hij blijkbaar naar een oplossing werken.
Ik vind je heel realistisch in je denken, en geloof ook dat je het allerbeste voor hebt voor je gezin en jezelf. Je word helaas ook "gestuurd" door je psychische problematiek, waarmee je dus een strijd moet voeren. Je problematiek wil winnen ahw, en jij vecht daartegen en dat is niet makkelijk. Maar je bent op de goede weg, ik zie nog steeds vooruitgang, hoe klein ook.
Hij zal heus zijn issues wel hebben, maar niet dusdanig dat het jullie leven enorm beinvloed, schat ik zo in.
Hij zal al alles doen wat hij kan, maar in dit geval zul jij degene moeten zijn die de concrete veranderingen moet bewerkstelligen. Steun van hem is heel belangrijk, maar hij steunt je. Hij is niet weggegaan, zorgt voor inkomen, is bereid om te praten, stelt voor om leuke dingen te gaan doen. Dus veel meer is er dan niet meer om te doen.
Dat jij dat te weinig vind, ligt een beetje bij jou. Snap je wat ik bedoel?
Stel dat ik alcohol of gokverslaafd ben, dan ben ik degene met het probleem. Ik moet er dan aan werken, niet mijn vriend. Hij kan alleen zorgen dat er randvoorwaarden zijn, waardoor ik aan mijn probleem kan werken. Als hij dat niet ziet zitten, dan zou hij mij verlaten. Als hij blijft, dan wil hij blijkbaar naar een oplossing werken.
Ik vind je heel realistisch in je denken, en geloof ook dat je het allerbeste voor hebt voor je gezin en jezelf. Je word helaas ook "gestuurd" door je psychische problematiek, waarmee je dus een strijd moet voeren. Je problematiek wil winnen ahw, en jij vecht daartegen en dat is niet makkelijk. Maar je bent op de goede weg, ik zie nog steeds vooruitgang, hoe klein ook.
donderdag 2 oktober 2008 om 11:11
Mijn ex vriend heeft een moeder met een dergelijk eetprobleem. Hij vond het altijd doodeng om de sleutel in het slot te steken bij zn moeder als het licht uit was, hij was altijd bang haar dood in bed te treffen. Zn moeder wilde hem en zijn zus 'niet lastigvallen' met haar probleem en kinderen hielden zich vervolgens sterk om bij malief geen buien te triggeren.
No offence maar ex en zn zus (dit zijn nu overigens dertigers)
hebben er wel degelijk een emotionele 'tekort' aan overgehouden. Gevoel van veiligheid ontbreekt doordat ze vanaf hun vroege jeugd een zieke moeder aan moesten zien die een (eet)probleem had. En ja zij zijn allebei prima terecht gekomen; goede baan, grote vrienden groep, leuke relatie dus ja, met hun gaat alles ook "goed". Geen trauma aan de buitenkant tenminste. Iry ik kan je als toeschouwer van 'dit soort kinderen' vertellen dat die eeuwige overheersende angst dat je moeder zo dood neer kan vallen je een ander persoon maakt. Het zal denk ik ook geen toeval zijn dat zowel ex als zijn zus ze allebei bewust kinderloos zijn en blijven.
No offence maar ex en zn zus (dit zijn nu overigens dertigers)
hebben er wel degelijk een emotionele 'tekort' aan overgehouden. Gevoel van veiligheid ontbreekt doordat ze vanaf hun vroege jeugd een zieke moeder aan moesten zien die een (eet)probleem had. En ja zij zijn allebei prima terecht gekomen; goede baan, grote vrienden groep, leuke relatie dus ja, met hun gaat alles ook "goed". Geen trauma aan de buitenkant tenminste. Iry ik kan je als toeschouwer van 'dit soort kinderen' vertellen dat die eeuwige overheersende angst dat je moeder zo dood neer kan vallen je een ander persoon maakt. Het zal denk ik ook geen toeval zijn dat zowel ex als zijn zus ze allebei bewust kinderloos zijn en blijven.
donderdag 2 oktober 2008 om 11:15
Ik denk nav mijn eigen ervaringen met mijn eetstoornis en wat ik erover gelezen heb en door gesprekken met anderen, dat het meest essentiele is dat iemand leert dat ze het niet alleen hoeft te doen.
Een eetstoornis ontstaat vaak in een situatie waar een kind meer moet dragen dan het aankan maar geen uitwijkmogelijkheid heeft. Je zult het alleen moeten (ver)dragen, goedschiks of kwaadschiks. De eetstoornis biedt troost, een uitlaadklep voor de negatieve emoties (zoals een gevoel van falen, van weinig waard zijn, van geen ruimte mogen innemen, van geen hulp kunnen vragen, van diepe eenzaamheid).
Zonder die eetstoornis kun je in feite niet functioneren want dan moet je onmenselijk sterk zijn. Dat kan niemand. Het biedt je de mogelijkheid om telkens die onmenselijke kracht weer te verzamelen en door te gaan. De compensatie moet pure zwakte zijn, er moet een balans zijn. Zoiets.
Wat ervoor in de plaats kan komen is het besef dat je het niet alleen hoeft te doen. Dat je mag praten over je emoties en frustraties, het niet hoeft op te kroppen. Dat er ruimte voor jou is als persoon, dat je die ruimte mag innemen. Dat je niet langer onmenselijk sterk hoeft te zijn maar gewoon mens met zijn sterke en zwakke momenten, zijn mooie en slechte dagen. Dan kan er een balans komen die minder extreem is.
Vandaar dat ik wel degelijk vind dat de reacties van de vriend van Iry er enorm toe doen. Dat hij het niet aankan is een mogelijkheid en alle begrip ervoor. Maar dat betekent niet dat dat dus geen impact heeft. Dat heeft het wel en het verergert weer de eetstoornisproblematiek. Er kan geen onmenselijke kracht van hem verwacht worden en daarom alleen al moet hij niet in de hulpverlenersrol zitten (oftewel beschouwend en met afstand, ook al is dat ook een bescherming). Hij moet haar partner zijn wil hij hierbij helpen. Icm een goede therapeut zou dat de situatie enorm kunnen helpen.
Niet om de schuld bij de vriend te leggen maar wel ter verduidelijking dat mijn idee idd is dat hij goed moet beseffen hoe je ondersteunt hierbij. En dat dat kan betekenen dat hij ook zijn comfortzone uitmoet.
Mijn man heeft dit patroon helaas nooit goed begrepen Iry dus ik spreek zelf ook van een ideale situatie waarvan ik denk dat het hoe dan ook niet makkelijk is. Maar een partner die zegt onvoorwaardelijk van je te houden maar je ondertussen het gevoel geeft dat je niet alles kunt zeggen om wat voor reden dan ook is in feite heel funest.
Het valt niet mee om die kern uit te leggen. Een mens gekooid in onmacht en twijfel. Er is uit te komen, ook als je vriend je niet bij kan staan. Maar dan moet je idd het recht om concessieloos je ruimte in te nemen durven claimen. Dat is een pittige drempel.
Een eetstoornis ontstaat vaak in een situatie waar een kind meer moet dragen dan het aankan maar geen uitwijkmogelijkheid heeft. Je zult het alleen moeten (ver)dragen, goedschiks of kwaadschiks. De eetstoornis biedt troost, een uitlaadklep voor de negatieve emoties (zoals een gevoel van falen, van weinig waard zijn, van geen ruimte mogen innemen, van geen hulp kunnen vragen, van diepe eenzaamheid).
Zonder die eetstoornis kun je in feite niet functioneren want dan moet je onmenselijk sterk zijn. Dat kan niemand. Het biedt je de mogelijkheid om telkens die onmenselijke kracht weer te verzamelen en door te gaan. De compensatie moet pure zwakte zijn, er moet een balans zijn. Zoiets.
Wat ervoor in de plaats kan komen is het besef dat je het niet alleen hoeft te doen. Dat je mag praten over je emoties en frustraties, het niet hoeft op te kroppen. Dat er ruimte voor jou is als persoon, dat je die ruimte mag innemen. Dat je niet langer onmenselijk sterk hoeft te zijn maar gewoon mens met zijn sterke en zwakke momenten, zijn mooie en slechte dagen. Dan kan er een balans komen die minder extreem is.
Vandaar dat ik wel degelijk vind dat de reacties van de vriend van Iry er enorm toe doen. Dat hij het niet aankan is een mogelijkheid en alle begrip ervoor. Maar dat betekent niet dat dat dus geen impact heeft. Dat heeft het wel en het verergert weer de eetstoornisproblematiek. Er kan geen onmenselijke kracht van hem verwacht worden en daarom alleen al moet hij niet in de hulpverlenersrol zitten (oftewel beschouwend en met afstand, ook al is dat ook een bescherming). Hij moet haar partner zijn wil hij hierbij helpen. Icm een goede therapeut zou dat de situatie enorm kunnen helpen.
Niet om de schuld bij de vriend te leggen maar wel ter verduidelijking dat mijn idee idd is dat hij goed moet beseffen hoe je ondersteunt hierbij. En dat dat kan betekenen dat hij ook zijn comfortzone uitmoet.
Mijn man heeft dit patroon helaas nooit goed begrepen Iry dus ik spreek zelf ook van een ideale situatie waarvan ik denk dat het hoe dan ook niet makkelijk is. Maar een partner die zegt onvoorwaardelijk van je te houden maar je ondertussen het gevoel geeft dat je niet alles kunt zeggen om wat voor reden dan ook is in feite heel funest.
Het valt niet mee om die kern uit te leggen. Een mens gekooid in onmacht en twijfel. Er is uit te komen, ook als je vriend je niet bij kan staan. Maar dan moet je idd het recht om concessieloos je ruimte in te nemen durven claimen. Dat is een pittige drempel.
donderdag 2 oktober 2008 om 12:19
Dank je lieve em,juul en feli, voor jullie post.
Booyah,
Ik snap dat het een heftig gegeven is voor omstanders.
Ik erken ook zeker de ervaring die jij hebt in je omgeving.
Echter kan je niet alle ervaringen op elkaar leggen en zien dat het altijd past.
Wel naast elkaar,maar ieder persoon is anders en situaties ook.
Maar het is een zorg,vooral bij de oudste,het is ook tevens mijn eigen zorg.Ik wordt scherp in de gaten gehouden door de huisarts.
Maar zoals feli het beschrijft,zo ziet mijn dochter het ook en daardoor heeft ze het een plaats kunnen geven,maar uiteraard ziet ze het liever anders,wij allemaal.
Juul,vriend doet inderdaad al die dingen,het is ook een lieverd.
In de relatie,buiten de eetproblematiek om,heeft hij wel een aandeel,zijn moeite met gevoelens uiten en praten.
Dat is echt een valkuil.
Ook ziet hij niet wat te zwaar is voor mij,dat zou ik graag meer in balans willen hebben.
Maar daar ligt ook mijn aandeel,ik vind het moeilijk om grenzen aan te geven.
Mijn kracht is tevens mijn vijand,mijn grens aan draagkracht toon ik niet goed.
Een werkpun dus voor beide.
Feli,jij verwoord precies in je post hoe het is,en daar ben ik heel blij mee.
Het frustreerd mij dat uit mijn mond het moeilijk aan genomen kan worden,dat snap ik ook wel.
Je schrijft exact waar de schoen wringt.
Concessieloos ruimte innemen en hem ook krijgen in veiligheid.
Dat heb ik nooit gehad en gekunt.
En nu ook niet,zeker nu is dat helemaal lastig.
Juul ik vind het ook fijn om te lezen dat jij ziet dat ik een realistische kijk heb op veel dingen.
Verder sluit ik mijj aan bij jouw post Feli.
Ik kan alleen maar knikken ter bevestiging.
Booyah,
Ik snap dat het een heftig gegeven is voor omstanders.
Ik erken ook zeker de ervaring die jij hebt in je omgeving.
Echter kan je niet alle ervaringen op elkaar leggen en zien dat het altijd past.
Wel naast elkaar,maar ieder persoon is anders en situaties ook.
Maar het is een zorg,vooral bij de oudste,het is ook tevens mijn eigen zorg.Ik wordt scherp in de gaten gehouden door de huisarts.
Maar zoals feli het beschrijft,zo ziet mijn dochter het ook en daardoor heeft ze het een plaats kunnen geven,maar uiteraard ziet ze het liever anders,wij allemaal.
Juul,vriend doet inderdaad al die dingen,het is ook een lieverd.
In de relatie,buiten de eetproblematiek om,heeft hij wel een aandeel,zijn moeite met gevoelens uiten en praten.
Dat is echt een valkuil.
Ook ziet hij niet wat te zwaar is voor mij,dat zou ik graag meer in balans willen hebben.
Maar daar ligt ook mijn aandeel,ik vind het moeilijk om grenzen aan te geven.
Mijn kracht is tevens mijn vijand,mijn grens aan draagkracht toon ik niet goed.
Een werkpun dus voor beide.
Feli,jij verwoord precies in je post hoe het is,en daar ben ik heel blij mee.
Het frustreerd mij dat uit mijn mond het moeilijk aan genomen kan worden,dat snap ik ook wel.
Je schrijft exact waar de schoen wringt.
Concessieloos ruimte innemen en hem ook krijgen in veiligheid.
Dat heb ik nooit gehad en gekunt.
En nu ook niet,zeker nu is dat helemaal lastig.
Juul ik vind het ook fijn om te lezen dat jij ziet dat ik een realistische kijk heb op veel dingen.
Verder sluit ik mijj aan bij jouw post Feli.
Ik kan alleen maar knikken ter bevestiging.
donderdag 2 oktober 2008 om 13:23
Wat ik denk dat je nodig hebt is een therapeutische alliantie. Iemand, een behandelaar, die samen met jou de strijd tegen je gevoel van onveiligheid, tegen je gedrag van zelfdestructie aangaat. Iemand bij wie je je leert te hechten. Ik heb het idee dat je dat nooit goed geleerd hebt en dat je mede daarom niet je emoties kan hanteren. Dat die zo heftig en bedreigend voor je zijn dat je je eetstoornis gebruikt om die te hanteren. En die methode loopt op dit moment gigantisch uit de klauwen.
Misschien moet je opgenomen worden, of een andere vorm van intensieve hulp. Dat gaat veel tijdsinspanning kosten. Is niet handig voor je gezinsleven maar het zou nodig kunnen zijn. Om niet weg te kunnen vluchten voor de overspoelende emoties, om te leren daar anders mee om te gaan. Om juist op dat moment contact te maken met een ander, al is het maar telefonisch met een hulpverlener of lotgenoot. Want ook ik denk dat je moet leren het niet alleen te doen. Pas als je dat kan, neem je volledige verantwoordelijkheid voor jezelf.
Misschien moet je opgenomen worden, of een andere vorm van intensieve hulp. Dat gaat veel tijdsinspanning kosten. Is niet handig voor je gezinsleven maar het zou nodig kunnen zijn. Om niet weg te kunnen vluchten voor de overspoelende emoties, om te leren daar anders mee om te gaan. Om juist op dat moment contact te maken met een ander, al is het maar telefonisch met een hulpverlener of lotgenoot. Want ook ik denk dat je moet leren het niet alleen te doen. Pas als je dat kan, neem je volledige verantwoordelijkheid voor jezelf.
zaterdag 4 oktober 2008 om 13:20
Hoi lieverds.
Hanke ik weet niet of opname gaat werken voor mij.
Soms denk ik ook dat dat de beste of enige weg is.
Ik heb twee jaar gelden een korte opname gehad op de paaz,dat was echt te belachelijk voor woorden daar.
Ik heb een intake gehad daarna op een ander plaats,maar daar vonden ze mij niet op de juiste plaats.
Opname heeft een grote impact.
Ik weet niet of dat goed is.
Het gaat redelijk.
Ik ben gisteren begonnen met twee laxeertabletten te minderen,dat ging goed.
Ik heb wel weer meer eetbuien,maar kleiner,ik probeer ze te begrenzen.
Met vriend is het rustig,ik ben rustiger.
Ik denk dat mijn medicatie invloed begint te krijgen op mijn gemoedstoestand.
Nog niet met de nieuwe medicatie erbij begonnen.
Ik heb de seroquel nu in huis en ik heb afgesproken met vriend er maandag aan te beginnen.
Ga eerst aan deze medicatie wennen voordat ik helemaal stop met de lax.
Ik wil namelijk wel graag weten,hoe mijn lichaam op wat reageert en als ik alles tegelijk doe is dat stuurloos voor mij.
Maandag (tsja de beste dag voor alles toch?)
Ga ik ook een schema opstellen zodat ik wat dingen concreet heb.
Die denk ik heel veel,maar er zit geen structuur in wat ik doe.
Dus opschrijven!
Eetbuivrije dagen.
Eetschemaatje opstellen.
Bedtijden.
Elke dag een verplicht doel,wisselend iets voor mijzelf,iets samen met de kids,iets met vriend samen.
Ik ga nog niet sporten,dat moet ik nog met de huisarts bespreken (dat was ik vergeten,maar moet volgende week terug komen,dan is ook mijn bloeduitslag binnen).
Maar ik wil dat wel gaan doen als het lichamelijk oke is.
Op een heel laag niveau,alleen maar aan conditie werken.
Mijn emoties wisselen nog naar verdriet,boosheid,frustratie,onmacht etc.
Soms wil ik gewoon weg,zie ik het helmaal niet meer zitten.
Dat bekruipt mij meestal s'avonds en s'nachts,dan komen de monsters in het donker zeg maar.
Toch denk ik dan weer ,morgen een nieuwe dag.
Vriend praat gewoon weer over de toekomst samen.
Verwarrend,ik moet er op letten dat ik daar niet sarcastisch op reageer.
Hij is lief voor mij,maar ook weer met wat afstand.
Dat kan natuurlijk ook aan mijn beleving liggen.
Elmervrouw,wat jij aanhaalt,daar stoei ik nu het meeste mee.
Het is precies hoe ik het voel.
Daar zal jij vast ook mee worstelen.
Vandaag is mijn zoon jarig!!
Hij is bij zijn vader dus daar gaan we vanmiddag naar toe,maandag vieren we het hier.
Liefs!
Hanke ik weet niet of opname gaat werken voor mij.
Soms denk ik ook dat dat de beste of enige weg is.
Ik heb twee jaar gelden een korte opname gehad op de paaz,dat was echt te belachelijk voor woorden daar.
Ik heb een intake gehad daarna op een ander plaats,maar daar vonden ze mij niet op de juiste plaats.
Opname heeft een grote impact.
Ik weet niet of dat goed is.
Het gaat redelijk.
Ik ben gisteren begonnen met twee laxeertabletten te minderen,dat ging goed.
Ik heb wel weer meer eetbuien,maar kleiner,ik probeer ze te begrenzen.
Met vriend is het rustig,ik ben rustiger.
Ik denk dat mijn medicatie invloed begint te krijgen op mijn gemoedstoestand.
Nog niet met de nieuwe medicatie erbij begonnen.
Ik heb de seroquel nu in huis en ik heb afgesproken met vriend er maandag aan te beginnen.
Ga eerst aan deze medicatie wennen voordat ik helemaal stop met de lax.
Ik wil namelijk wel graag weten,hoe mijn lichaam op wat reageert en als ik alles tegelijk doe is dat stuurloos voor mij.
Maandag (tsja de beste dag voor alles toch?)
Ga ik ook een schema opstellen zodat ik wat dingen concreet heb.
Die denk ik heel veel,maar er zit geen structuur in wat ik doe.
Dus opschrijven!
Eetbuivrije dagen.
Eetschemaatje opstellen.
Bedtijden.
Elke dag een verplicht doel,wisselend iets voor mijzelf,iets samen met de kids,iets met vriend samen.
Ik ga nog niet sporten,dat moet ik nog met de huisarts bespreken (dat was ik vergeten,maar moet volgende week terug komen,dan is ook mijn bloeduitslag binnen).
Maar ik wil dat wel gaan doen als het lichamelijk oke is.
Op een heel laag niveau,alleen maar aan conditie werken.
Mijn emoties wisselen nog naar verdriet,boosheid,frustratie,onmacht etc.
Soms wil ik gewoon weg,zie ik het helmaal niet meer zitten.
Dat bekruipt mij meestal s'avonds en s'nachts,dan komen de monsters in het donker zeg maar.
Toch denk ik dan weer ,morgen een nieuwe dag.
Vriend praat gewoon weer over de toekomst samen.
Verwarrend,ik moet er op letten dat ik daar niet sarcastisch op reageer.
Hij is lief voor mij,maar ook weer met wat afstand.
Dat kan natuurlijk ook aan mijn beleving liggen.
Elmervrouw,wat jij aanhaalt,daar stoei ik nu het meeste mee.
Het is precies hoe ik het voel.
Daar zal jij vast ook mee worstelen.
Vandaag is mijn zoon jarig!!
Hij is bij zijn vader dus daar gaan we vanmiddag naar toe,maandag vieren we het hier.
Liefs!
zaterdag 4 oktober 2008 om 16:30
quote:iry schreef op 04 oktober 2008 @ 13:20:
Ik ben gisteren begonnen met twee laxeertabletten te minderen,dat ging goed.
Ik heb wel weer meer eetbuien,maar kleiner,ik probeer ze te begrenzen.
Met vriend is het rustig,ik ben rustiger.
Ik denk dat mijn medicatie invloed begint te krijgen op mijn gemoedstoestand.
Maandag (tsja de beste dag voor alles toch?)
Ga ik ook een schema opstellen zodat ik wat dingen concreet heb.
Die denk ik heel veel,maar er zit geen structuur in wat ik doe.
Dus opschrijven!
Eetbuivrije dagen.
Eetschemaatje opstellen.
Bedtijden.
Elke dag een verplicht doel,wisselend iets voor mijzelf,iets samen met de kids,iets met vriend samen.
Mijn emoties wisselen nog naar verdriet,boosheid,frustratie,onmacht etc.
Soms wil ik gewoon weg,zie ik het helmaal niet meer zitten.
Dat bekruipt mij meestal s'avonds en s'nachts,dan komen de monsters in het donker zeg maar.
Toch denk ik dan weer ,morgen een nieuwe dag.
Vriend praat gewoon weer over de toekomst samen.
Verwarrend,ik moet er op letten dat ik daar niet sarcastisch op reageer.
Hij is lief voor mij,maar ook weer met wat afstand.
Dat kan natuurlijk ook aan mijn beleving liggen.
Elmervrouw,wat jij aanhaalt,daar stoei ik nu het meeste mee.
Het is precies hoe ik het voel.
Daar zal jij vast ook mee worstelen.
Vandaag is mijn zoon jarig!!
Hij is bij zijn vader dus daar gaan we vanmiddag naar toe,maandag vieren we het hier.
Liefs!
Hi Iry!
Als eerste gefeliciteerd met je zoon! Hoop dat je een leuke middag hebt!
Fijn om te lezen dat je wat rustiger bent! En dat je mindert met de laxeertabletten!
Je bent nog al wat van plan als ik het zo lees voor maandag. Stel je jezelf niet teveel doelen tegelijk? Beter 1 of 2 kleine doelen die je ook kunt halen, dan een hele lijst doelen, die wellicht niet lukken.
Ik vind het allemaal erg knap hoe je toch door gaat.
Ik begrijp je emotiewisselingen... heb ik ook. Dan voel ik een enorme kracht in me opborrelen, dat het allemaal wel gaat lukken, dat ik er tegen aan ga. Dan voel ik me weer wanhopig, dan weer gefrustreerd of intens verdrietig. Gek word ik ervan.
Mijn vriend zegt soms ook van die dingen mbt de toekomst (huis kopen, samen tijd naar buitenland), soms flap ik er wel een sarcastische opmerking uit, puur uit onbegrip denk ik. Hoe kan hij het nou over de toekomst hebben, terwijl hij ook zijn twijfels heeft uitgesproken. Probeer me in te houden, maar dan gaat het bij mij van binnen weer vreten...
Gisteren was ik naar therapie, en werd weer een stukje duidelijheid geschapen. Ik heb een behoefteconflict in me, waardoor ik niet echt verder kom... aan de ene kant weet ik precies wat ik wil (het knus, gezellig en liefevol hebben met mijn vriend, mezelf weer kunnen zijn, en SAMEN aan onze relatie werken (dus ook samen praten, wat vriend nu niet wil)), maar aan de andere kant heb ik ook heel veel behoefte aan zekerheid en veiligheid. Wil daardoor wel weten wat er mis is, wat we er aan kunnen doen (1e behoefte), maar aan de andere kant ook weer niet, want stel dat er niets meer aan te doen is, dan heb ik niks meer (behoefte aan zekerheid/veiligheid). Erg tegenstrijdig en lastig dus...
Volgens de therapeut zoek ik die veiligheid en zekerheid teveel bij mijn vriend, waardoor hij zich daar wellicht verantwoordelijk voor gaat (is gaan) voelen en hij dus niet vrij uit kan zeggen wat hij denkt/voelt omdat ik dan heel erg ongelukkig en verdrietig wordt.
Op deze manier voelt hij dus veel druk en kan er nooit een open en eerlijk gesprek plaats vinden. Dat was wel even een eye-opener... Wellicht dat jouw vriend dat ook zo ervaart.....
Ik zal dus moeten gaan werken om mijn angst onder ogen te zien en die veiligheid en zekerheid in mezelf te vinden. Als dat lukt kan ik ook weer een gelijkwaardige partner worden/zijn. Maar het is zo moeilijk en zwaar, omdat je hierbij geen concrete dingen kan doen (bv. als je zus doet, gebeurt er zo...), dat werkt bij gevoelens en emoties niet zo. Die moet je onder ogen komen, ervaren en er dwars doorheen, dan zal het langzaam minder worden...
Net als jij vind ik het zo verwarrend dat mijn vriend nog wel heel lief is. Hij zegt ook dat er absoluut nog wel wat tussen ons is. De laatste dagen een paar sms'jes gehad van hem, die eindigen met "kus(je)". Hij wil 's avonds ook graag dat ik knus tegen hem aanknuffel op de bank, vaak vallen we dan samen in elkaars armen in slaap, omdat we allebei zo moe zijn (hebben momenteel ook erg veel externe druk en stress). We zoenen ook vaker.
Die dingen doe je toch niet als je geen liefde meer voor iemand voelt? Soms twijfel ik daar weer aan, dat hij die dingen alleen maar doet om mij niet verdrietig te maken, dat hij zich er mss toe moet zetten.....
Heb net op internet zitten zoeken naar mogelijkheden om mijn angst gevoelens, en gevoelens van onzekerheid e.d. aan te pakken. Ik had al eens een interessant artikel gelezen over mediteren. Nu heb ik allerlei sites gevonden over dat mediteren ook kan helpen om angstgevoelens te reduceren/mee te leren omgaan. Misschien ook wat voor jou?
Fijn weekend!
Ik ben gisteren begonnen met twee laxeertabletten te minderen,dat ging goed.
Ik heb wel weer meer eetbuien,maar kleiner,ik probeer ze te begrenzen.
Met vriend is het rustig,ik ben rustiger.
Ik denk dat mijn medicatie invloed begint te krijgen op mijn gemoedstoestand.
Maandag (tsja de beste dag voor alles toch?)
Ga ik ook een schema opstellen zodat ik wat dingen concreet heb.
Die denk ik heel veel,maar er zit geen structuur in wat ik doe.
Dus opschrijven!
Eetbuivrije dagen.
Eetschemaatje opstellen.
Bedtijden.
Elke dag een verplicht doel,wisselend iets voor mijzelf,iets samen met de kids,iets met vriend samen.
Mijn emoties wisselen nog naar verdriet,boosheid,frustratie,onmacht etc.
Soms wil ik gewoon weg,zie ik het helmaal niet meer zitten.
Dat bekruipt mij meestal s'avonds en s'nachts,dan komen de monsters in het donker zeg maar.
Toch denk ik dan weer ,morgen een nieuwe dag.
Vriend praat gewoon weer over de toekomst samen.
Verwarrend,ik moet er op letten dat ik daar niet sarcastisch op reageer.
Hij is lief voor mij,maar ook weer met wat afstand.
Dat kan natuurlijk ook aan mijn beleving liggen.
Elmervrouw,wat jij aanhaalt,daar stoei ik nu het meeste mee.
Het is precies hoe ik het voel.
Daar zal jij vast ook mee worstelen.
Vandaag is mijn zoon jarig!!
Hij is bij zijn vader dus daar gaan we vanmiddag naar toe,maandag vieren we het hier.
Liefs!
Hi Iry!
Als eerste gefeliciteerd met je zoon! Hoop dat je een leuke middag hebt!
Fijn om te lezen dat je wat rustiger bent! En dat je mindert met de laxeertabletten!
Je bent nog al wat van plan als ik het zo lees voor maandag. Stel je jezelf niet teveel doelen tegelijk? Beter 1 of 2 kleine doelen die je ook kunt halen, dan een hele lijst doelen, die wellicht niet lukken.
Ik vind het allemaal erg knap hoe je toch door gaat.
Ik begrijp je emotiewisselingen... heb ik ook. Dan voel ik een enorme kracht in me opborrelen, dat het allemaal wel gaat lukken, dat ik er tegen aan ga. Dan voel ik me weer wanhopig, dan weer gefrustreerd of intens verdrietig. Gek word ik ervan.
Mijn vriend zegt soms ook van die dingen mbt de toekomst (huis kopen, samen tijd naar buitenland), soms flap ik er wel een sarcastische opmerking uit, puur uit onbegrip denk ik. Hoe kan hij het nou over de toekomst hebben, terwijl hij ook zijn twijfels heeft uitgesproken. Probeer me in te houden, maar dan gaat het bij mij van binnen weer vreten...
Gisteren was ik naar therapie, en werd weer een stukje duidelijheid geschapen. Ik heb een behoefteconflict in me, waardoor ik niet echt verder kom... aan de ene kant weet ik precies wat ik wil (het knus, gezellig en liefevol hebben met mijn vriend, mezelf weer kunnen zijn, en SAMEN aan onze relatie werken (dus ook samen praten, wat vriend nu niet wil)), maar aan de andere kant heb ik ook heel veel behoefte aan zekerheid en veiligheid. Wil daardoor wel weten wat er mis is, wat we er aan kunnen doen (1e behoefte), maar aan de andere kant ook weer niet, want stel dat er niets meer aan te doen is, dan heb ik niks meer (behoefte aan zekerheid/veiligheid). Erg tegenstrijdig en lastig dus...
Volgens de therapeut zoek ik die veiligheid en zekerheid teveel bij mijn vriend, waardoor hij zich daar wellicht verantwoordelijk voor gaat (is gaan) voelen en hij dus niet vrij uit kan zeggen wat hij denkt/voelt omdat ik dan heel erg ongelukkig en verdrietig wordt.
Op deze manier voelt hij dus veel druk en kan er nooit een open en eerlijk gesprek plaats vinden. Dat was wel even een eye-opener... Wellicht dat jouw vriend dat ook zo ervaart.....
Ik zal dus moeten gaan werken om mijn angst onder ogen te zien en die veiligheid en zekerheid in mezelf te vinden. Als dat lukt kan ik ook weer een gelijkwaardige partner worden/zijn. Maar het is zo moeilijk en zwaar, omdat je hierbij geen concrete dingen kan doen (bv. als je zus doet, gebeurt er zo...), dat werkt bij gevoelens en emoties niet zo. Die moet je onder ogen komen, ervaren en er dwars doorheen, dan zal het langzaam minder worden...
Net als jij vind ik het zo verwarrend dat mijn vriend nog wel heel lief is. Hij zegt ook dat er absoluut nog wel wat tussen ons is. De laatste dagen een paar sms'jes gehad van hem, die eindigen met "kus(je)". Hij wil 's avonds ook graag dat ik knus tegen hem aanknuffel op de bank, vaak vallen we dan samen in elkaars armen in slaap, omdat we allebei zo moe zijn (hebben momenteel ook erg veel externe druk en stress). We zoenen ook vaker.
Die dingen doe je toch niet als je geen liefde meer voor iemand voelt? Soms twijfel ik daar weer aan, dat hij die dingen alleen maar doet om mij niet verdrietig te maken, dat hij zich er mss toe moet zetten.....
Heb net op internet zitten zoeken naar mogelijkheden om mijn angst gevoelens, en gevoelens van onzekerheid e.d. aan te pakken. Ik had al eens een interessant artikel gelezen over mediteren. Nu heb ik allerlei sites gevonden over dat mediteren ook kan helpen om angstgevoelens te reduceren/mee te leren omgaan. Misschien ook wat voor jou?
Fijn weekend!
zaterdag 4 oktober 2008 om 17:24
Jemig wat een verhaal, Hoop dat je het allemaal een beetje vol houdt, Bij mij speelt op dit moment het zelfde, en heeft mij vriend net ook verteld dat de eetstorinis tussen ons in staat en hij niet weet wat die nog voor me voelt, de grond is onder me weg gezakt, en dat terwijl ik net aan de behandeling ben begonnen..om onze relatie te redden. voel me zo enorm alleen.. Gelukkig zijn er bij ons geen kinderen in het spel, maar blij word ik er ook niet van. hoop dat je snel een behandeling kan gaan starten en je relatie kan gaan reden, Want het is allemaal al zwaar genoeg met een eestornis. Ook ik heb eerst bij psyq gelopen, maar ook mij arts vond het niet verstandig, ze zijn namelijk nog niet echt ver in de ontwikkeling. Ben nu opgenomen in de Ursula, wat een enorm goede instelling schijnt te zijn. Mischien een optie voor je.
Wens je heel veel sterkte,
Liefs,
Wens je heel veel sterkte,
Liefs,
zaterdag 4 oktober 2008 om 19:05
Even een korte reactie,heb neit veel tijd.
Malaysiagirl.
Ik zou zo hetzelfde verhaal geschreven kunnen hebben.
Je gevoelens,hoe het tussen ons gaat,de verwarring,onbegrip.
Vriend die niet/wil kan praten.
Ik denk dat het bij mij ook van toepassing is,het behoefteconflict.
Mediteren,ik weet niet of het wat voor mij is,het lijkt mij namelijk erg moeilijk en confronterend om in mijzelf te keren.
Aan de andere kant,het is een leerproces....
Ik hoop dat je snel wat vind wat bij je past.
Dank je voor de felicitatie.
Een enorme knuffel voor je.
Och anne,
Wat verschrikkleijk ook voor jou.
Ik kan ongeveer wel weten hoe je je voelt.
Hmm..dus psyq is ook bij jou afgeraden,iets om nog eens over na te denken dus.Ik heb wel al een intake staan.
Ursula is een ervaren instelling,wat goed van je dat je aan het werk gaat!
ik hoop oprecht dat je daar krijgt wat je nodig hebt om uit het eetstoornisweb te komen.
Ik heb twee jaar gelden ook contact gehad met Ursula,toen was ook daar mijn problematiek te complex.
Ik kan ze nog wel eens bellen voor advies.
Maar je zit daar goed meid,echter reiken ze de middellen aan en jij moet ze aanpakken.
Ik hoop dat je je angsten kan overwinnen.
Ook voor jou een enorme knuffel.
Ik heb misschien veel doelen,maar ik houd ze nog wel klein.
Minder is haast geen optie,ik weet het anders ook niet.
Liefs!!
Malaysiagirl.
Ik zou zo hetzelfde verhaal geschreven kunnen hebben.
Je gevoelens,hoe het tussen ons gaat,de verwarring,onbegrip.
Vriend die niet/wil kan praten.
Ik denk dat het bij mij ook van toepassing is,het behoefteconflict.
Mediteren,ik weet niet of het wat voor mij is,het lijkt mij namelijk erg moeilijk en confronterend om in mijzelf te keren.
Aan de andere kant,het is een leerproces....
Ik hoop dat je snel wat vind wat bij je past.
Dank je voor de felicitatie.
Een enorme knuffel voor je.
Och anne,
Wat verschrikkleijk ook voor jou.
Ik kan ongeveer wel weten hoe je je voelt.
Hmm..dus psyq is ook bij jou afgeraden,iets om nog eens over na te denken dus.Ik heb wel al een intake staan.
Ursula is een ervaren instelling,wat goed van je dat je aan het werk gaat!
ik hoop oprecht dat je daar krijgt wat je nodig hebt om uit het eetstoornisweb te komen.
Ik heb twee jaar gelden ook contact gehad met Ursula,toen was ook daar mijn problematiek te complex.
Ik kan ze nog wel eens bellen voor advies.
Maar je zit daar goed meid,echter reiken ze de middellen aan en jij moet ze aanpakken.
Ik hoop dat je je angsten kan overwinnen.
Ook voor jou een enorme knuffel.
Ik heb misschien veel doelen,maar ik houd ze nog wel klein.
Minder is haast geen optie,ik weet het anders ook niet.
Liefs!!
zondag 5 oktober 2008 om 21:35
quote:iry schreef op 04 oktober 2008 @ 19:05:
Ik heb misschien veel doelen,maar ik houd ze nog wel klein.
Minder is haast geen optie,ik weet het anders ook niet.
Minderen met laxeertabletten, eetbuivrije dagen, eetschema, bedtijden, starten met Seroquel....
En dat noem je kleine doelen?
Dan is jouw naam zeker Superwoman?
Het is hartstikke knap dat je bent gaan minderen met de laxeertabletten! Daar kun je trots op zijn en misschien moet je daar nu even op focussen...
Ik heb misschien veel doelen,maar ik houd ze nog wel klein.
Minder is haast geen optie,ik weet het anders ook niet.
Minderen met laxeertabletten, eetbuivrije dagen, eetschema, bedtijden, starten met Seroquel....
En dat noem je kleine doelen?
Dan is jouw naam zeker Superwoman?
Het is hartstikke knap dat je bent gaan minderen met de laxeertabletten! Daar kun je trots op zijn en misschien moet je daar nu even op focussen...
zondag 5 oktober 2008 om 21:39
Hi Iry!
Hoe gaat het met je vandaag?
Ik kan me voorstellen dat je mediteren wellicht te confronterend vindt. Daar ben ik ook wel een beetje bang voor, maar ik zal er toch doorheen moeten, op welke manier dan ook... Geldt waarschijnlijk ook voor jou.
Ben vanochtend begonnen.... vond het wel moeilijk.... je moet er echt verwachtingsloos in gaan, dat is erg moelijk voor mij...
Vriend was een weekendje weg met vrienden (mannen onder elkaar). Heb meerdere sms'jes gehad, allemaal eindigend met "kus(je)".... ben er erg blij mee, maar heb net wel een vreselijke angstaanval gehad. Ik ben ZO bang dat we er niet uitgaan komen, mss omdat ik teveel tegelijk wil.
Was bezig met alles op een rijtje te zetten, opeens sloeg de paniek toe...... Ik denk echt dat de belangrijkste manier om hier SAMEN uit te komen PRATEN is, precies datgene wat vriend niet wil/kan.... Hij wil het eerst voor zichzelf uitzoeken, en dan kijken wat er aan gedaan kan worden (mijn negatieve inslag zegt dan meteen "dan zal er wel niks meer aan te doen zijn" )..... Hoe kun je nu zeggen ervoor te willen gaan, terwijl je niet wil praten..... Volgens mijn therapeut is dat ook een typisch mannelijke manier van met dingen omgaan.
Ik wil wel proberen te beginnen met een gesprek, maar weet bijna al zijn reactie.... Misschien moet ik het laten rusten, omdat ik mss zelf ook nog niet klaar ben voor een dergelijk gesprek....
Lastig...... hoe kan ik terug naar die knusse en liefdevolle week, 2 weken terug......
Iry, hoop dat het goed gaat met je!
Hoe gaat het met je vandaag?
Ik kan me voorstellen dat je mediteren wellicht te confronterend vindt. Daar ben ik ook wel een beetje bang voor, maar ik zal er toch doorheen moeten, op welke manier dan ook... Geldt waarschijnlijk ook voor jou.
Ben vanochtend begonnen.... vond het wel moeilijk.... je moet er echt verwachtingsloos in gaan, dat is erg moelijk voor mij...
Vriend was een weekendje weg met vrienden (mannen onder elkaar). Heb meerdere sms'jes gehad, allemaal eindigend met "kus(je)".... ben er erg blij mee, maar heb net wel een vreselijke angstaanval gehad. Ik ben ZO bang dat we er niet uitgaan komen, mss omdat ik teveel tegelijk wil.
Was bezig met alles op een rijtje te zetten, opeens sloeg de paniek toe...... Ik denk echt dat de belangrijkste manier om hier SAMEN uit te komen PRATEN is, precies datgene wat vriend niet wil/kan.... Hij wil het eerst voor zichzelf uitzoeken, en dan kijken wat er aan gedaan kan worden (mijn negatieve inslag zegt dan meteen "dan zal er wel niks meer aan te doen zijn" )..... Hoe kun je nu zeggen ervoor te willen gaan, terwijl je niet wil praten..... Volgens mijn therapeut is dat ook een typisch mannelijke manier van met dingen omgaan.
Ik wil wel proberen te beginnen met een gesprek, maar weet bijna al zijn reactie.... Misschien moet ik het laten rusten, omdat ik mss zelf ook nog niet klaar ben voor een dergelijk gesprek....
Lastig...... hoe kan ik terug naar die knusse en liefdevolle week, 2 weken terug......
Iry, hoop dat het goed gaat met je!
