Relaties
alle pijlers
En nu heb ik een dillema/break-moment... (**lang verhaal**)
dinsdag 16 december 2008 om 19:03
Lieverds,
even onder een nieuwe nick om herkenning te voorkomen maar ik hoop dat ik even anoniem mijn hart bij jullie mag uitstorten. Mijn situatie:
Sinds 8 maanden heb ik een relatie met de liefste en leukste man die ik ooit heb leren kennen. Het was liefde op het eerste gezicht, toeters bellen, alles erop en eraan. Heel slecht, en ik hoop dat jullie niet te hard willen oordelen: hij is echter wel getrouwd met drie kinderen. (Zijn beiden trouwens nog onder de 30 hoor, ik zonder en hij dus met kinderen) Even is hij niet eerlijk geweest tegen zijn vrouw, maar al snel heeft hij het eerlijk opgebiecht. Zij heeft hem toen niet de deur gewezen, mede doordat familie van hem eiste dat hij zijn relatie nog een kans gaf en hem anders nooit meer wilde zien, is onze relatie toen toch weer "geheim" geworden. Hij heeft relatietherapie geweigerd, maar is zelf wel in therapie gegaan. Na een paar weken trok hij dat echter niet meer, heeft hij toegegeven aan zijn vrouw mij te erg te missen en is toen in hotels en bij familie gaan slapen.(niet direct bij mij in huis, omdat dat ons niet verstandig leek, ook met het oog op de kinderen)
We wisten allebei echter dat hij half november nog enkele weken weer thuis zou moeten wonen ivm een medische ingreep bij zijn vrouw/ex, waar tijdens hij voor de kinderen moest zorgen. Ik vond dat natuurlijk wel erg moeilijk en hij ook, maar heb dat geaccpeteerd omdat ik begrijp dat hij ook verplichtingen heeft. Hij heeft zijn ex toen aangegeven thuis te komen om haar te ondersteunen, maar zodra ze het weer zelf aankon dat hij dan weer elders zou gaan wonen en de scheiding ging doorzetten. Hij heeft toen echter, om geen zout in haar wonden te strooien, niet expliciet verteld dat wij nog steeds een relatie hebben. Echter ben ik er van overtuigd dat zij dat ergens echt wel weet, omdat we de hele dag smsen, hij 's-avonds toch ook weer laat thuis is en hij bv. ook gewoon briefjes en cd's van mij in de auto laat liggen etc etc) Vanzelfsprekend sliepen zij wel apart van elkaar. Nu is dan het moment aangekomen dat zijn verplichtingen thuis ophouden en hij de keuze voor zichzelf definitief moet gaan maken. De afgelopen 5 weken heeft hij nergens met zijn ex over gepraat het hebben ze naar zijn zeggen volledig langs elkaar heengeleefd en alleen de zorg voor de kinderen gedeeld. Hij is op alle gestolen uren die hij had bij mij geweest, we hebben veel gepraat, geprobeerd soms leuke dingen te doen en natuurlijk ook gevreeen.
Voor mij staat als een paal boven water dat ik verder met hem wil. Ondanks ons verschil in achtergrond en ondanks dat hij al 3 kinderen heeft. Echter heeft hij, in de ontdekkingsreis die hij het afgelopen jaar heeft gehad over zichzelf, ook ontdekt dat hij een loopbaan ambieert bij defensie. Echt ambieert in de zin van dat het zijn grote droom is... en jammer genoeg is dat dus net mijn nachtmerrie . Ik heb hem daarom naar alle eerlijkheid aangegeven niet 100% zeker te weten of ik het leven als "vrouw van een militair"" aankan, maar wel 100% bereid te zijn met hem te gaan ontdekken hoe hier een weg in te gaan vinden. Hij moet overigens nog beginnen aan zijn sollicitatieprocedure, dus er is ook altijd nog een kans dat hij daar niet doorheen komt of dat hij een functie krijgt waarbij hij niet intern hoeft.
Hij staat zelf echter op het punt dat hij alle knopen thuis definitief moet doorhakken en door dat meningsverschil op het vlak van ambitie, is hij nu heel erg bang dat hij straks helemaal met lege handen komt te staan. Dat hij straks door de scheiding zijn huis heeft verkocht, geen huis meer heeft en alsnog mij kwijtraakt door zijn nieuwe baan en dan alleen nog maar het leger heeft en zijn kinderen natuurlijk. Ik vind het echter geen optie dat hij nog langer met als reden geen onderdak en geen 100% zekerheid dat het tussen ons liefde-voor-het-leven is door zijn droomcarriere, daarom maar nog langer op het logeerbedje bij zijn vrouw en kinderen te blijven slapen. Buiten dat ik het allemaal helemaal niet sjiek meer vind tegenover mij EN zijn vrouw om "de oude situatie" maar half achter de hand te houden voor het geval dat, wil ik zelf ook niet nog langer een halve partner hebben en zijn.... We hebben het er natuurlijk al veel vaker over gehad, maar vanmiddag heb ik hem met alles wat ik in mij heb nog een keer verteld wat ik voor hem voel en dat hij nog tot vanavond heeft om een keuze te maken: of in de oude situatie blijven hangen uit angst of een sprong in het diepe en de eerste stappen gaan zetten voor een gelukkig toekomst samen.
Hij is nu 1,5 uur geleden weggegaan, zou eerst alleen nog gaan nadenken, dan eten met zijn kinderen en vanavond zal er dan dus een definitieve keuze komen vanuit zijn kant... zoals jullie misschien wel begrijpen zit ik hier niet echt vrolijk ... vandaar dat ik mijn verhaal met jullie deel, in de hoop op wat ondersteuning.
Liefs!
even onder een nieuwe nick om herkenning te voorkomen maar ik hoop dat ik even anoniem mijn hart bij jullie mag uitstorten. Mijn situatie:
Sinds 8 maanden heb ik een relatie met de liefste en leukste man die ik ooit heb leren kennen. Het was liefde op het eerste gezicht, toeters bellen, alles erop en eraan. Heel slecht, en ik hoop dat jullie niet te hard willen oordelen: hij is echter wel getrouwd met drie kinderen. (Zijn beiden trouwens nog onder de 30 hoor, ik zonder en hij dus met kinderen) Even is hij niet eerlijk geweest tegen zijn vrouw, maar al snel heeft hij het eerlijk opgebiecht. Zij heeft hem toen niet de deur gewezen, mede doordat familie van hem eiste dat hij zijn relatie nog een kans gaf en hem anders nooit meer wilde zien, is onze relatie toen toch weer "geheim" geworden. Hij heeft relatietherapie geweigerd, maar is zelf wel in therapie gegaan. Na een paar weken trok hij dat echter niet meer, heeft hij toegegeven aan zijn vrouw mij te erg te missen en is toen in hotels en bij familie gaan slapen.(niet direct bij mij in huis, omdat dat ons niet verstandig leek, ook met het oog op de kinderen)
We wisten allebei echter dat hij half november nog enkele weken weer thuis zou moeten wonen ivm een medische ingreep bij zijn vrouw/ex, waar tijdens hij voor de kinderen moest zorgen. Ik vond dat natuurlijk wel erg moeilijk en hij ook, maar heb dat geaccpeteerd omdat ik begrijp dat hij ook verplichtingen heeft. Hij heeft zijn ex toen aangegeven thuis te komen om haar te ondersteunen, maar zodra ze het weer zelf aankon dat hij dan weer elders zou gaan wonen en de scheiding ging doorzetten. Hij heeft toen echter, om geen zout in haar wonden te strooien, niet expliciet verteld dat wij nog steeds een relatie hebben. Echter ben ik er van overtuigd dat zij dat ergens echt wel weet, omdat we de hele dag smsen, hij 's-avonds toch ook weer laat thuis is en hij bv. ook gewoon briefjes en cd's van mij in de auto laat liggen etc etc) Vanzelfsprekend sliepen zij wel apart van elkaar. Nu is dan het moment aangekomen dat zijn verplichtingen thuis ophouden en hij de keuze voor zichzelf definitief moet gaan maken. De afgelopen 5 weken heeft hij nergens met zijn ex over gepraat het hebben ze naar zijn zeggen volledig langs elkaar heengeleefd en alleen de zorg voor de kinderen gedeeld. Hij is op alle gestolen uren die hij had bij mij geweest, we hebben veel gepraat, geprobeerd soms leuke dingen te doen en natuurlijk ook gevreeen.
Voor mij staat als een paal boven water dat ik verder met hem wil. Ondanks ons verschil in achtergrond en ondanks dat hij al 3 kinderen heeft. Echter heeft hij, in de ontdekkingsreis die hij het afgelopen jaar heeft gehad over zichzelf, ook ontdekt dat hij een loopbaan ambieert bij defensie. Echt ambieert in de zin van dat het zijn grote droom is... en jammer genoeg is dat dus net mijn nachtmerrie . Ik heb hem daarom naar alle eerlijkheid aangegeven niet 100% zeker te weten of ik het leven als "vrouw van een militair"" aankan, maar wel 100% bereid te zijn met hem te gaan ontdekken hoe hier een weg in te gaan vinden. Hij moet overigens nog beginnen aan zijn sollicitatieprocedure, dus er is ook altijd nog een kans dat hij daar niet doorheen komt of dat hij een functie krijgt waarbij hij niet intern hoeft.
Hij staat zelf echter op het punt dat hij alle knopen thuis definitief moet doorhakken en door dat meningsverschil op het vlak van ambitie, is hij nu heel erg bang dat hij straks helemaal met lege handen komt te staan. Dat hij straks door de scheiding zijn huis heeft verkocht, geen huis meer heeft en alsnog mij kwijtraakt door zijn nieuwe baan en dan alleen nog maar het leger heeft en zijn kinderen natuurlijk. Ik vind het echter geen optie dat hij nog langer met als reden geen onderdak en geen 100% zekerheid dat het tussen ons liefde-voor-het-leven is door zijn droomcarriere, daarom maar nog langer op het logeerbedje bij zijn vrouw en kinderen te blijven slapen. Buiten dat ik het allemaal helemaal niet sjiek meer vind tegenover mij EN zijn vrouw om "de oude situatie" maar half achter de hand te houden voor het geval dat, wil ik zelf ook niet nog langer een halve partner hebben en zijn.... We hebben het er natuurlijk al veel vaker over gehad, maar vanmiddag heb ik hem met alles wat ik in mij heb nog een keer verteld wat ik voor hem voel en dat hij nog tot vanavond heeft om een keuze te maken: of in de oude situatie blijven hangen uit angst of een sprong in het diepe en de eerste stappen gaan zetten voor een gelukkig toekomst samen.
Hij is nu 1,5 uur geleden weggegaan, zou eerst alleen nog gaan nadenken, dan eten met zijn kinderen en vanavond zal er dan dus een definitieve keuze komen vanuit zijn kant... zoals jullie misschien wel begrijpen zit ik hier niet echt vrolijk ... vandaar dat ik mijn verhaal met jullie deel, in de hoop op wat ondersteuning.
Liefs!
woensdag 17 december 2008 om 23:40
" Mocht " hij van zijn vrouw het leger niet in ?
Waarom is voor hem nú het punt gekomen om iets met die jongensdroom ? te gaan doen ; omdat hij toch zijn kinderen niet fulltime op kan voeden ?
Omdat hij al tijden denkt ; als ik ooit een vrouw vindt die het ook nog goed vindt dat ik in het leger ga dan is die ' mijn " ? ( en wil ze het niet kan ik beter mijn ouwe houwe )
Omdat dat hij op die manier niet meteen met jou samen hoeft te wonen ?
Als jij het niet goed zegt te vinden , dat legergedoe , is jullie relatie dan van de baan ?
Waarom is voor hem nú het punt gekomen om iets met die jongensdroom ? te gaan doen ; omdat hij toch zijn kinderen niet fulltime op kan voeden ?
Omdat hij al tijden denkt ; als ik ooit een vrouw vindt die het ook nog goed vindt dat ik in het leger ga dan is die ' mijn " ? ( en wil ze het niet kan ik beter mijn ouwe houwe )
Omdat dat hij op die manier niet meteen met jou samen hoeft te wonen ?
Als jij het niet goed zegt te vinden , dat legergedoe , is jullie relatie dan van de baan ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 17 december 2008 om 23:42
Juist en daar denk ik dan ook aan, op het moment dat hij zijn gezin gaat achterlaten wil hij er nog een schep bovenop doen, militair worden. Wat grote consequenties heeft voor alle partijen.
Daarbij juist op moment van scheiding en de tijd daarna denk ik dat het belangrijker is om veel tijd en aandacht te gaan stoppen in de kinderen. Dat hij ineens zijn droom wil najagen in de trant van militair worden, veel van huis en daar al zijn energie in wil gaan stoppen vind ik een erg vreemd en drastisch onverstandig besluit.
Daarbij juist op moment van scheiding en de tijd daarna denk ik dat het belangrijker is om veel tijd en aandacht te gaan stoppen in de kinderen. Dat hij ineens zijn droom wil najagen in de trant van militair worden, veel van huis en daar al zijn energie in wil gaan stoppen vind ik een erg vreemd en drastisch onverstandig besluit.
woensdag 17 december 2008 om 23:54
quote:liselore schreef op 17 december 2008 @ 23:40:
[...]
Ik kom misschien wederom hard over.....
Maar dit komt op mij als je het zo neerzet ook erg egoistisch over. Waar blijf jij in zijn toekomst verhaal?
Blijf jij op hem wachten zoals je nu ook al doet?
Mensen moeten zeker hun droom najagen maar wel realistisch blijven en daarmee moet je elkaar ook helpen .
Ik vraag me ook nog steeds af wat zit er in voor jou, behalve dat je natuurlijk gevoelens hebt voor deze man , maar hoe leuk is jouw leven ervan geworden, zo in de stiekemheid en hoe ziet de toekomst eruit?
Ik moet namelijk zeggen dat ik er geen warme gevoelens van krijg.
Hee Liselore,
nee, je komt niet hard over, ik heb juist deze discussie gestart om meningen/advies te krijgen, omdat ik er zelf ook nogal alleen in zit en mij afvraag wat andere ervan vinden, los van de, logische, ethische bezwaren.
Jij zegt dat het ook liefde is om elkaar erop te wijzen als je niet realistisch dromen erop nahoud... dat vind ik eigenlijk wel een mooi idee en over nadenken. Niet perse om hem hier van te weerhouden, maar ik ben voor mijzelf altijd van mening dat als je van mensen moet houden je ze vrij moet laten, hoe moeilijk dat ook moet zijn maar dat dromen heel belangrijk zijn. Echter, heb ik ook wel het gevoel dat jij ook aangeeft: buiten of hij zou worden aangenomen: is het een realistische droom?!
Het stiekeme nu, is helemaal niet leuk, daar ben ik eerlijk in. je kanz eggen: houd het ook nog lekker spannend, maar ik ben verliefd op hem en zou ook liever willen dat hij niet elke avond terug naar zijn matrasje in de logeerkamer van zijn (ex)vrouw ging.. als is het om willen van de kinderen
Over de toekomst ben ik altijd positief geweest: ik dacht realistisch dat we nog een hele moeilijke periode tegemoet zouden gaan voor/met zijn kinderen en voor hem verhuizen etc etc (we hadden direct al afgesproken dat hij eerst een eigen huis zou gaan zoeken) maar omdat *cliche I know* de match er tussen ons zo 100% is, omdat we zo gek op elkaar zijn, het echt echt gezellig met elkaar hebben...en we de tijd hebben.. vertrouwde ik er wel op dat we daar uit zouden gaan komen. Ik ben zelf normaliter een redelijk nuchtere, met een rationele kijk op alles, waarvan ik denk/dacht dat dat wel van pas zou komen de komende tijd. Als ik naar hem kijk, is heel mijn hart en alles warme gevoelens, maar juist dat rationele stemmetje begint steeds harder te roepen dat er richting gekozen moet gaan worden...
[...]
Ik kom misschien wederom hard over.....
Maar dit komt op mij als je het zo neerzet ook erg egoistisch over. Waar blijf jij in zijn toekomst verhaal?
Blijf jij op hem wachten zoals je nu ook al doet?
Mensen moeten zeker hun droom najagen maar wel realistisch blijven en daarmee moet je elkaar ook helpen .
Ik vraag me ook nog steeds af wat zit er in voor jou, behalve dat je natuurlijk gevoelens hebt voor deze man , maar hoe leuk is jouw leven ervan geworden, zo in de stiekemheid en hoe ziet de toekomst eruit?
Ik moet namelijk zeggen dat ik er geen warme gevoelens van krijg.
Hee Liselore,
nee, je komt niet hard over, ik heb juist deze discussie gestart om meningen/advies te krijgen, omdat ik er zelf ook nogal alleen in zit en mij afvraag wat andere ervan vinden, los van de, logische, ethische bezwaren.
Jij zegt dat het ook liefde is om elkaar erop te wijzen als je niet realistisch dromen erop nahoud... dat vind ik eigenlijk wel een mooi idee en over nadenken. Niet perse om hem hier van te weerhouden, maar ik ben voor mijzelf altijd van mening dat als je van mensen moet houden je ze vrij moet laten, hoe moeilijk dat ook moet zijn maar dat dromen heel belangrijk zijn. Echter, heb ik ook wel het gevoel dat jij ook aangeeft: buiten of hij zou worden aangenomen: is het een realistische droom?!
Het stiekeme nu, is helemaal niet leuk, daar ben ik eerlijk in. je kanz eggen: houd het ook nog lekker spannend, maar ik ben verliefd op hem en zou ook liever willen dat hij niet elke avond terug naar zijn matrasje in de logeerkamer van zijn (ex)vrouw ging.. als is het om willen van de kinderen
Over de toekomst ben ik altijd positief geweest: ik dacht realistisch dat we nog een hele moeilijke periode tegemoet zouden gaan voor/met zijn kinderen en voor hem verhuizen etc etc (we hadden direct al afgesproken dat hij eerst een eigen huis zou gaan zoeken) maar omdat *cliche I know* de match er tussen ons zo 100% is, omdat we zo gek op elkaar zijn, het echt echt gezellig met elkaar hebben...en we de tijd hebben.. vertrouwde ik er wel op dat we daar uit zouden gaan komen. Ik ben zelf normaliter een redelijk nuchtere, met een rationele kijk op alles, waarvan ik denk/dacht dat dat wel van pas zou komen de komende tijd. Als ik naar hem kijk, is heel mijn hart en alles warme gevoelens, maar juist dat rationele stemmetje begint steeds harder te roepen dat er richting gekozen moet gaan worden...
donderdag 18 december 2008 om 00:06
Ja Mel, jij moet willlen kiezen....
Kiezen niet langer de buiten vrouw te zijn. Je maakt hem veel te makkelijk.Waarom zou hij nu knopen door moeten hakken? Hij kan het namelijk allemaal hebben, want niemand sputtert echt tegen. Al acht maanden pik jij van hem dat hij je weg stopt.
Als jij echt zo zijn 'ware' liefde bent. Dan stopt hij je niet weg. Dan blijft hij niet omwille van zijn kinderen met de kerst thuis bij zijn (ex)vrouw, kerst heeft twee dagen. sla het smoezen boek er maar op na.
Wacht niet af tot hij kiest, kies zelf....
Als hij echt van jou houdt zal hij doen wat hij moet doen om jou te behouden. Laat je niet zo gebruiken.
Kiezen niet langer de buiten vrouw te zijn. Je maakt hem veel te makkelijk.Waarom zou hij nu knopen door moeten hakken? Hij kan het namelijk allemaal hebben, want niemand sputtert echt tegen. Al acht maanden pik jij van hem dat hij je weg stopt.
Als jij echt zo zijn 'ware' liefde bent. Dan stopt hij je niet weg. Dan blijft hij niet omwille van zijn kinderen met de kerst thuis bij zijn (ex)vrouw, kerst heeft twee dagen. sla het smoezen boek er maar op na.
Wacht niet af tot hij kiest, kies zelf....
Als hij echt van jou houdt zal hij doen wat hij moet doen om jou te behouden. Laat je niet zo gebruiken.
donderdag 18 december 2008 om 12:24
BGB, dat was het eerste wat ik me afvroeg...geloof dat namelijk niet zo. Heb je dat gezien, mel, of zegt hij dat tegen je?
In de meeste gevallen is er nog gewoon sex thuis, als ik mag afgaan van wat bedrogen vrouwen vertellen.
En gebaseerd op eigen ervaring...maar uiteraard mocht zij dat niet weten, zij geloofde echt dat we alleen maar praatten.
In de meeste gevallen is er nog gewoon sex thuis, als ik mag afgaan van wat bedrogen vrouwen vertellen.
En gebaseerd op eigen ervaring...maar uiteraard mocht zij dat niet weten, zij geloofde echt dat we alleen maar praatten.
donderdag 18 december 2008 om 12:29
Wat ik denk, is dat deze man zijn huidige manier van leven een beetje zat is. Daar hoort dan bij; een minnares, en een andere baan. Jij hoeft dan niet per definitie zijn grote liefde te zijn, maar je was er op een moment dat er de mogelijkheid was om wat spanning te creeren. Nu jij aangeeft dat je spijkers met koppen wilt slaan, is de kans groot dat hij zich beseft dat dit niet zomaar een spelletje is en hij zal proberen om het zolang mogelijk te rekken. Dus bij zijn vrouw blijft, en jou erbij. En zolang jij het pikt, is het ideaal. Als jij nu blijft pushen, dan dan zal hij zich steeds meer terugtrekken, maar ik denk dat deze man sowieso niet bij zijn vrouw weg zal gaan. Daarvoor is hij te onstabiel. Of hij gaat bij haar weg, gaat met jou verder en dan houdt het niet lang stand. Hij moet eerst voor zichzelf op een rij zetten wat hij nou eigenlijk wil in zijn leven..Jij bent mi een vlucht uit een leven waar hij niet zo blij van wordt. Had ook iemand anders kunnen zijn, even hard gezegd.
vrijdag 19 december 2008 om 18:47
quote:Mel1234 schreef op 17 december 2008 @ 23:15:
[...]
Zelf bij geweest is mijn fout inderdaad, gewild is niet waar... ik heb het gerespecteerd dat hij om wille van zijn familiebanden het opnieuw geheim maakte..
[...]
Dan heb je niet alles goed gelezen: ik heb aan hem aangegeven niet te staan te juichen dat hij na 7,5 maand aangeeft een militaire carriere te overwegen. Het is niet een reden waarom ik aan hem twijfel, maar ik heb wel eerlijk uitgesproken dat die wending mij aan het denken heeft gezet. Echter is het zijn grote droom en wil ik graag met hem gaan uitzoeken om daar een weg in te vinden.
[...]
Ik kan je vertellen dat ik hem vertrouw, wantrouwen is naar hem niet aan de orde door dit alles. Wat ik momenteel wel wantrouw is dat hij niet weet waar hij moet beginnen qua volgende stap en daardoor verlamd niets doet. Ik vind dat hij het tegen iedereen niet kan maken om half in een oude, half in de nieuwe situatie te blijven hangen.
Verder ook jij bedankt voor je mening!
Sorry dat het vijandig overkomt. Ik begrijp dat het voor jou ook erg moeilijk is.
Ik hoop dat je goede stappen kunt ondernemen wat deze situatie betreft. Hij zal toch een keuze moeten maken tussen zijn oude situatie en zijn nieuwe situatie.
hoe gaat het nu?
[...]
Zelf bij geweest is mijn fout inderdaad, gewild is niet waar... ik heb het gerespecteerd dat hij om wille van zijn familiebanden het opnieuw geheim maakte..
[...]
Dan heb je niet alles goed gelezen: ik heb aan hem aangegeven niet te staan te juichen dat hij na 7,5 maand aangeeft een militaire carriere te overwegen. Het is niet een reden waarom ik aan hem twijfel, maar ik heb wel eerlijk uitgesproken dat die wending mij aan het denken heeft gezet. Echter is het zijn grote droom en wil ik graag met hem gaan uitzoeken om daar een weg in te vinden.
[...]
Ik kan je vertellen dat ik hem vertrouw, wantrouwen is naar hem niet aan de orde door dit alles. Wat ik momenteel wel wantrouw is dat hij niet weet waar hij moet beginnen qua volgende stap en daardoor verlamd niets doet. Ik vind dat hij het tegen iedereen niet kan maken om half in een oude, half in de nieuwe situatie te blijven hangen.
Verder ook jij bedankt voor je mening!
Sorry dat het vijandig overkomt. Ik begrijp dat het voor jou ook erg moeilijk is.
Ik hoop dat je goede stappen kunt ondernemen wat deze situatie betreft. Hij zal toch een keuze moeten maken tussen zijn oude situatie en zijn nieuwe situatie.
hoe gaat het nu?
vrijdag 19 december 2008 om 19:03
Mel, ik heb in het verleden een relatie gehad met een getrouwde man. Echter toen het erop aan kwam, scheidde hij van zijn vrouw. Hij ging alleen wonen en na een tijdje trok ik bij hem in. Geen moment heeft hij getwijfeld of ik wel de 'ware' voor hem was en al zijn acties wezen erop dat ik echt op nr.1 stond. Ik kan uit ervaring zeggen dat als iemand werkelijk voor je gaat, dat ook 100% doet. Deze man had wel de ballen en het ruggegraat om te doen waar hij in geloofde.
Alleen om aan te geven dat jouw stemmetje met recht steeds harder gaat praten. Ik zou hetzelfde hebben gehad in jouw situatie: ik wil weten waar ik aan toe ben en als dat duidelijk is, mijn eigen conclusies trekken. Helaas (gelukkig?) hebben we geen invloed op andere mensen. Je kunt praten over een situatie die je samen wenst en daar allebei de verantwoordelijkheid voor nemen. Maar als een van de twee achterblijft (hij dus) dan zit er niks anders op dan een optelsom te maken.
Ik weet hoe moeilijk de 'warme gevoelens' zijn. Als er een tovermiddel is om die uit te schakelen, dan houd ik me aanbevolen
Hoop dat je er snel uitkomt (met of zonder hem)
Alleen om aan te geven dat jouw stemmetje met recht steeds harder gaat praten. Ik zou hetzelfde hebben gehad in jouw situatie: ik wil weten waar ik aan toe ben en als dat duidelijk is, mijn eigen conclusies trekken. Helaas (gelukkig?) hebben we geen invloed op andere mensen. Je kunt praten over een situatie die je samen wenst en daar allebei de verantwoordelijkheid voor nemen. Maar als een van de twee achterblijft (hij dus) dan zit er niks anders op dan een optelsom te maken.
Ik weet hoe moeilijk de 'warme gevoelens' zijn. Als er een tovermiddel is om die uit te schakelen, dan houd ik me aanbevolen
Hoop dat je er snel uitkomt (met of zonder hem)
vrijdag 26 december 2008 om 01:53
quote:Sensy12 schreef op 19 december 2008 @ 19:03:
Hoop dat je er snel uitkomt (met of zonder hem)
Thanks, voor je reactie, Hannah ook... en alle anderen!
Ik hoop dat ik nog even met jullie mag delen/ praten? Ik weet dat ik hier zelf voor hebt gekozen en zelf een keuze heb om er gewoon een einde aan te maken, maar liefde doet rare dingen met anders best verstandige mensen ...
Hoe de situatie nu is? Afgelopen zondag-maandag-dinsdag waren zijn vrouw en kinderen uit logeren en toen is hij drie dagen/twee nachten bij mij geweest. Tuurlijk hebben we soms ook kop in het zand gestoken en het gezellig gemaakt, maar we hebben ook meerdere heftige gesprekken gehad, waarin zowel hij als ik eerlijk zijn geweest en waar behoorlijk wat tranen zijn gevloeid.
Hij geeft aan nog bij zijn gezin te overnachten, omdat hij het persoonlijk niet trekt om nu ergens anders te overnachten. Hij had een oppertunitie voor een eigen huis, maar door familieperikelen (en ik vind ook door laksheid vanuit zijn kant; als ik zo'n kans had gehad in zijn situatie had ik het gelijk rondgemaakt), is dat niet doorgegaan en zou hij dus weer bij zijn ouders moeten aankloppen als het om langere tijd gaat. Tuurlijk kan hij tijdelijk ook bij mij terrecht, maar we hebben afgesproken daarna de eerste tijd (vooral op mijn initiatief) apart te gaan wonen zodat hij zijn eigen weg kan vinden, ook ivm de kinderen. Ik zie ook dat het slecht met hem gaat, dat zeker en dat een emotionele breakdown voor hem volgens mij erg dichtbij zit, maar goed, ik denk dan ook: volgens mij word hij er niet beter van om nog langer dit toneelstukje te spelen? Dan wil je toch dat je situatie verbeterd, dan wil je toch verder? Hij geeft aan niet echt iemand te zijn van vooruit bedenken hoe dingen moeten gaan, maar dat hij situaties vaak laat komen zoals ze zijn. Aan de andere kant geeft hij aan de hele scheiding gecontroleerd te willen verlopen en daarom bv. niet NU zijn koffer te willen pakken en te vertrekken. Ik heb hem aangegeven dat als hij zaken gecontroleerd wil laten verlopen, hij dan toch ook echt wel zelf actie moet gaan ondernemen. Zijn (ex)vrouw heeft ook aangegeven niet gelukkig te zijn en is natuurlijk hartstikke boos en verdrietig om zijn ontrouw, maar om wille van de kinderen wil ze niet zo maar scheiden, dus verwacht hij dan dat zij spontaan met een stappenplan aankomt?
Wat liselore zegt bent ik het ook mee eens, zwart wit gezien: Als ik dan toch zijn ware liefde ben, dan ga je toch niet met kerst bij je ex-vrouw zitten? Hij deelt wel alles met mij; in de zin van de hele dag smsen, zoveel mogelijk lanskomen, net bijvoorbeeld nog tot 1:00 op skype, bellen zodra het kan/als er iets is: Zijn dochtertje had een ongelukje gehad vandaag en hij moest naar de dokter en dan belt hij mij gelijk op om te vertellen. De kerstdagen split hij zo veel mogelijk met zijn vrouw: allebei met een of meerdere kinderen andere activiteiten ondernemen, maar je ontkomt er niet aan dat je toch ook op kerstavond met het hele gezin om de tafel zit... en ik begrijp dan dat hij zegt dat dat hem dan sloopt, maar aan de andere kant denk ik dan ook: pak jezelf dan bij je ballen, ga handelen en zorg dat je uit die situatie komt.. tuurlijk begrijp ik dat je je k*t voelt als je constant een toneelstukje zit op te voeren, maar daar kies je indirect toch zelf voor ...?
Ik heb hem vandaag ook aangegeven dat ik niet weet hoelang ik nog wil en kan wachten. Ik ga gewoon ook veel mijn eigen gang, ga niet thuis op hem zitten wachten, maar lekker op pad met vrienden of nu naar familie met alle kerstdingen enzo, maar hoe waanzinnig fantastisch leuk ik hem ook vind: ik gun mijzelf ook iemand die een keer mee gaat naar leuke feesten, iemand met wie ik in ieder geval een vooruitzicht heb dat die een keer mijn familie gaat ontmoeten, iemand met wie ik kan wakkerworden en iemand met wie ik een"ons" kan zijn op elk moment dat we het zelf willen.
Ik denk erover om begin 2009 een mooie verre reis te gaan maken om alles te overdenken. Ik wil hoe dan ook dat 2009 mijn jaar gaat worden (2008 veel ellende achter de rug, niet alleen met hem) en ik hoe graag ik het ook wil en hoe warm mijn gevoelens voor hem ook zijn, hij zal op korte termijn daadkracht moeten gaan tonen om daar onderdeel van te worden! *geeft zichzelf een schop onder haar kont*
Sorry voor het lange verhaal...
Liefs!
Hoop dat je er snel uitkomt (met of zonder hem)
Thanks, voor je reactie, Hannah ook... en alle anderen!
Ik hoop dat ik nog even met jullie mag delen/ praten? Ik weet dat ik hier zelf voor hebt gekozen en zelf een keuze heb om er gewoon een einde aan te maken, maar liefde doet rare dingen met anders best verstandige mensen ...
Hoe de situatie nu is? Afgelopen zondag-maandag-dinsdag waren zijn vrouw en kinderen uit logeren en toen is hij drie dagen/twee nachten bij mij geweest. Tuurlijk hebben we soms ook kop in het zand gestoken en het gezellig gemaakt, maar we hebben ook meerdere heftige gesprekken gehad, waarin zowel hij als ik eerlijk zijn geweest en waar behoorlijk wat tranen zijn gevloeid.
Hij geeft aan nog bij zijn gezin te overnachten, omdat hij het persoonlijk niet trekt om nu ergens anders te overnachten. Hij had een oppertunitie voor een eigen huis, maar door familieperikelen (en ik vind ook door laksheid vanuit zijn kant; als ik zo'n kans had gehad in zijn situatie had ik het gelijk rondgemaakt), is dat niet doorgegaan en zou hij dus weer bij zijn ouders moeten aankloppen als het om langere tijd gaat. Tuurlijk kan hij tijdelijk ook bij mij terrecht, maar we hebben afgesproken daarna de eerste tijd (vooral op mijn initiatief) apart te gaan wonen zodat hij zijn eigen weg kan vinden, ook ivm de kinderen. Ik zie ook dat het slecht met hem gaat, dat zeker en dat een emotionele breakdown voor hem volgens mij erg dichtbij zit, maar goed, ik denk dan ook: volgens mij word hij er niet beter van om nog langer dit toneelstukje te spelen? Dan wil je toch dat je situatie verbeterd, dan wil je toch verder? Hij geeft aan niet echt iemand te zijn van vooruit bedenken hoe dingen moeten gaan, maar dat hij situaties vaak laat komen zoals ze zijn. Aan de andere kant geeft hij aan de hele scheiding gecontroleerd te willen verlopen en daarom bv. niet NU zijn koffer te willen pakken en te vertrekken. Ik heb hem aangegeven dat als hij zaken gecontroleerd wil laten verlopen, hij dan toch ook echt wel zelf actie moet gaan ondernemen. Zijn (ex)vrouw heeft ook aangegeven niet gelukkig te zijn en is natuurlijk hartstikke boos en verdrietig om zijn ontrouw, maar om wille van de kinderen wil ze niet zo maar scheiden, dus verwacht hij dan dat zij spontaan met een stappenplan aankomt?
Wat liselore zegt bent ik het ook mee eens, zwart wit gezien: Als ik dan toch zijn ware liefde ben, dan ga je toch niet met kerst bij je ex-vrouw zitten? Hij deelt wel alles met mij; in de zin van de hele dag smsen, zoveel mogelijk lanskomen, net bijvoorbeeld nog tot 1:00 op skype, bellen zodra het kan/als er iets is: Zijn dochtertje had een ongelukje gehad vandaag en hij moest naar de dokter en dan belt hij mij gelijk op om te vertellen. De kerstdagen split hij zo veel mogelijk met zijn vrouw: allebei met een of meerdere kinderen andere activiteiten ondernemen, maar je ontkomt er niet aan dat je toch ook op kerstavond met het hele gezin om de tafel zit... en ik begrijp dan dat hij zegt dat dat hem dan sloopt, maar aan de andere kant denk ik dan ook: pak jezelf dan bij je ballen, ga handelen en zorg dat je uit die situatie komt.. tuurlijk begrijp ik dat je je k*t voelt als je constant een toneelstukje zit op te voeren, maar daar kies je indirect toch zelf voor ...?
Ik heb hem vandaag ook aangegeven dat ik niet weet hoelang ik nog wil en kan wachten. Ik ga gewoon ook veel mijn eigen gang, ga niet thuis op hem zitten wachten, maar lekker op pad met vrienden of nu naar familie met alle kerstdingen enzo, maar hoe waanzinnig fantastisch leuk ik hem ook vind: ik gun mijzelf ook iemand die een keer mee gaat naar leuke feesten, iemand met wie ik in ieder geval een vooruitzicht heb dat die een keer mijn familie gaat ontmoeten, iemand met wie ik kan wakkerworden en iemand met wie ik een"ons" kan zijn op elk moment dat we het zelf willen.
Ik denk erover om begin 2009 een mooie verre reis te gaan maken om alles te overdenken. Ik wil hoe dan ook dat 2009 mijn jaar gaat worden (2008 veel ellende achter de rug, niet alleen met hem) en ik hoe graag ik het ook wil en hoe warm mijn gevoelens voor hem ook zijn, hij zal op korte termijn daadkracht moeten gaan tonen om daar onderdeel van te worden! *geeft zichzelf een schop onder haar kont*
Sorry voor het lange verhaal...
Liefs!
vrijdag 26 december 2008 om 03:14
normaal lees ik alleen mee, maar ik denk dat je tegen iemand aan bent gelopen die, in een soort crisis zit, 3 kinderen, drukke baan, weinig vrije tijd,"gesettled, het "oude" leven trekt, geen kinderen, geen "dagelijkse" (kinder) verantwoordelijke heden, misschien denkt hij als ik die sleur doorbreek kan ik weer helemaal doen wat ik wil EN dan kan het leven van militair erook nog wel bij
vrijdag 26 december 2008 om 12:12
Ik denk dat je nog heel veel traantjes gaat laten bij deze man. Hij belazert niet alleen zijn eigen vrouw, maar jou ook. En je sluit je ogen ervoor!! Hij hangt de ene smoes na de andere op, maar hij zit nog wel lekker bij vrouwlief. Meid, ga verder met je eigen leven, en zeg tegen hem dat hij niet meer welkom is totdat hij weg is bij zijn vrouw.
Je laat je gewoon bespelen. Je laat hem 3 dagen gewoon bij je in huis? Waarom zeg je dat niet tegen hem, dat hij pas welkom is als hij vrij is? Ben je diep in je hart toch bang dat zijn hart meer bij zijn eigen gezin ligt? Wat laat jij je aan het lijntje houden zeg!
Je laat je gewoon bespelen. Je laat hem 3 dagen gewoon bij je in huis? Waarom zeg je dat niet tegen hem, dat hij pas welkom is als hij vrij is? Ben je diep in je hart toch bang dat zijn hart meer bij zijn eigen gezin ligt? Wat laat jij je aan het lijntje houden zeg!
...
vrijdag 26 december 2008 om 12:26
Hee Queenie,
eens dat ik het te lang laat lopen, minder eens dat ik mijn ogen ervoor sluit, tenminste: steeds minder. Ik probeer juist door er hier over te praten mijzelf meer te sterken dat ik een juiste keuze maak door te zeggen: tot hier en niet verder.
Als zijn hart bij zijn eigen gezin ligt, dan is hij vrij om te gaan en te staan waar hij wil... maar dan moet hij het wel gewoon zeggen. Nu blijft hij mij contacten, blijft zeggen dat ik de ware ben.. en ik heb dat maandenlang geloof d en daarom volgehouden, maar ik begin er nu steeds meer aan te twijfelen. Omdat hij zelf best wel onzeker is en in het verleden daardoor keuzes heeft gemaakt om "wat wenselijk is vanuit zijn milieu/de maatschappij/wat mensen van hem verwachten"(hij loopt daarvoor ook bij een psycholoog) wilde ik hem in deze situatie veel vrijheid geven om zijn eigen plan te trekken. Maar het punt is: hij trekt helemaal geen plan... blijft met veel buikpijn en handen in zijn haar zitten...
eens dat ik het te lang laat lopen, minder eens dat ik mijn ogen ervoor sluit, tenminste: steeds minder. Ik probeer juist door er hier over te praten mijzelf meer te sterken dat ik een juiste keuze maak door te zeggen: tot hier en niet verder.
Als zijn hart bij zijn eigen gezin ligt, dan is hij vrij om te gaan en te staan waar hij wil... maar dan moet hij het wel gewoon zeggen. Nu blijft hij mij contacten, blijft zeggen dat ik de ware ben.. en ik heb dat maandenlang geloof d en daarom volgehouden, maar ik begin er nu steeds meer aan te twijfelen. Omdat hij zelf best wel onzeker is en in het verleden daardoor keuzes heeft gemaakt om "wat wenselijk is vanuit zijn milieu/de maatschappij/wat mensen van hem verwachten"(hij loopt daarvoor ook bij een psycholoog) wilde ik hem in deze situatie veel vrijheid geven om zijn eigen plan te trekken. Maar het punt is: hij trekt helemaal geen plan... blijft met veel buikpijn en handen in zijn haar zitten...
vrijdag 26 december 2008 om 13:47
Mss maar beter datje dat karaktertrekje nu al ziet. Want zelfs als ie voor jou kiest, zal dat ws pas zo zijn als zijn vrouw er opnieuw achterkomt en hem buiten zet. Dit is dus een man van veel mooie woorden maar als het op actie aankomt blijven zijn kastanjes mooi in het vuur.
Of hij is helemaal niet echt van plan om weg te gan en juist door zijn relatie met jou is het vol te houden, of dit is een man wiens ballen in de kerstboom hangen en die niet zo goed is in keuze maken. Wil je echt je leven straks delen met man zonder ballen en ruggengraat. Want mss verandert zijn situatie, ik vrees dat niet handelen en geen plan hebben gewoon karakter is.
Of hij is helemaal niet echt van plan om weg te gan en juist door zijn relatie met jou is het vol te houden, of dit is een man wiens ballen in de kerstboom hangen en die niet zo goed is in keuze maken. Wil je echt je leven straks delen met man zonder ballen en ruggengraat. Want mss verandert zijn situatie, ik vrees dat niet handelen en geen plan hebben gewoon karakter is.
vrijdag 26 december 2008 om 14:08
ik denk dat hij echt om je geeft en dat maakt het voor hem (en voor jou) nog moeilijker, verantwoordelijkheidsgevoel, opvoeding (hoe het hoort), maar het voelt niet goed, 3 kinderen voor je 30ste is een supergrote verandering, ik denk dat hij het waarschijnlijk ECHT niet weet, gevoel/hoofd shit wat nu. ik denk dat je hem los moet laten en hem uit moet laten zoeken wat hij precies wil, als het tussen jullie perfect is komt hij terug en dan is hij helemaal van jou
vrijdag 26 december 2008 om 21:43
Mel als ik het allemaal zo lees dan denk ik dat je het plaatje wat je van hebt steeds meer verwijderd begint te raken van de realiteit. Het gevoel 'geliefd' zijn is heel makkelijk door een ander op te roepen. Ik bagataliseer hiermee jouw gevoelens niet. Wil er alleen maar mee aangeven dat wat hij zegt totaal niet overeenkomt met zijn acties. Het is nobel van je om het vrijheid te gunnen het e.e.a. uit te zoeken maar hij grijpt het niet aan om acties te ondernemen. Sterker nog, je geeft hem de ruimte om te blijven dralen. Met vrijheid komt verantwoordelijkheid. Die verantwoordelijkheid schuift hij af op iedereen behalve hemzelf.
Je schreef in een eerder stukje dat hij een huis had kunnen hebben als hij op tijd actie had ondernomen. Dat zegt genoeg. Hij wil of kan die drempel naar totale verantwoordelijkheid voor zijn leven niet nemen. Hij wacht op zijn (ex)vrouw om het startschot te geven, hij wacht op jouw begrip en vrijheid en ondertussen zijn er 2 vrouwen ongelukkig omdat hij weigert zichzelf bij de ballen te grijpen.
Wat jou zelf betreft: probeer je gevoelens voor hem eens los te koppelen van wat je werkelijk wilt en wat je NU op dit moment ervaart. Volgens mij zit daar een gigantische kloof tussen. Het plaatje van de ideale man versus de realiteit van een slapjanus. Het is denk nu aan jezelf of je nog langer wilt blijven hopen op een wonder dat hij bij toverslag ruggegraat kweekt of dat je je eigen leven weer terugneemt inclusief de vrijheid die je zo gul hebt weggegeven en waar nu heerlijk (ge)misbruik van gemaakt wordt.
Mel, het is echt heel eenvoudig. Action speaks louder than words. Mijn persoonlijke mening: als zaken gecompliceerd worden dan trek ik de stekker eruit omdat je met complexiteit niet meer bij de eenvoud van wie je bent en wat je wilt kunt blijven. Je raakt te ver verwijderd van wat je eigenlijk diep verlangt. Dus dicht die kloof en ga inderdaad lekker op een mooie verre reis (damn..mag ik mee???)
Sterkte!
Je schreef in een eerder stukje dat hij een huis had kunnen hebben als hij op tijd actie had ondernomen. Dat zegt genoeg. Hij wil of kan die drempel naar totale verantwoordelijkheid voor zijn leven niet nemen. Hij wacht op zijn (ex)vrouw om het startschot te geven, hij wacht op jouw begrip en vrijheid en ondertussen zijn er 2 vrouwen ongelukkig omdat hij weigert zichzelf bij de ballen te grijpen.
Wat jou zelf betreft: probeer je gevoelens voor hem eens los te koppelen van wat je werkelijk wilt en wat je NU op dit moment ervaart. Volgens mij zit daar een gigantische kloof tussen. Het plaatje van de ideale man versus de realiteit van een slapjanus. Het is denk nu aan jezelf of je nog langer wilt blijven hopen op een wonder dat hij bij toverslag ruggegraat kweekt of dat je je eigen leven weer terugneemt inclusief de vrijheid die je zo gul hebt weggegeven en waar nu heerlijk (ge)misbruik van gemaakt wordt.
Mel, het is echt heel eenvoudig. Action speaks louder than words. Mijn persoonlijke mening: als zaken gecompliceerd worden dan trek ik de stekker eruit omdat je met complexiteit niet meer bij de eenvoud van wie je bent en wat je wilt kunt blijven. Je raakt te ver verwijderd van wat je eigenlijk diep verlangt. Dus dicht die kloof en ga inderdaad lekker op een mooie verre reis (damn..mag ik mee???)
Sterkte!
zondag 28 december 2008 om 19:09
Dit klinkt niet goed, Mel. Hij heeft een woning kunnen krijgen, maar heeft deze niet genomen. Woont nog bij zijn vrouw. Ik zou het contact afbreken en zeggen dat hij eerst zijn zaakjes maar op orde moet krijgen. Zal moeilijk en pijnlijk zijn, maar zo te lezen moet jij hem meer bij zijn vrouw wegtrekken dan dat hij uit zichzelf komt. En de vraag is of je dat wilt.
zondag 28 december 2008 om 19:53
Daar ben ik weer even: bedankt voor jullie reacties dames, ik heb er echt iets aan om het hier met jullie te kunnen delen...quote:Sensy12 schreef op 26 december 2008 @ 21:43:
Wil er alleen maar mee aangeven dat wat hij zegt totaal niet overeenkomt met zijn acties. Het is nobel van je om het vrijheid te gunnen het e.e.a. uit te zoeken maar hij grijpt het niet aan om acties te ondernemen.
Helemaal waar, en dat is precies wat ik kan weg redeneren, omdat het mij gewoon in alles stoort! Als voorbeeld: vandaag hadden we een afspraak: zouden gaan lunchen en stukje wandelen enzo met het lekkere weer. Zijn zijn (ex-?!) vrouw en dochtertje ziek geworden vannacht. Dat onze plannen moeten wijzigen om een ziek kindje, vind ik geen enkel probleem, daar heb ik immers voor gekozen toen ik met hem "in zee" ging, maar wel dat onze afspraak dan volledig gecanceld moet worden omdat hij niet "thuis" wegkan... omdat zijn vrouw dan boos word dat hij haar met een ziek kind achterlaat als zijzelf ook nier lekker is. Als hij tijdig iets had gedaan aan de situatie had OF zijn dan ex-vrouw gewoon moeten doorbijten of hadden we gezamenlijk het beste er van gemaakt en voor het kindje gezorgd... het irriteert mij dat hij dan zegt dat hij mij mist, dat het allemaal zo moeilijk is, terwijl ik onderhand dan alleen maar kan denken: HALLLOO, de oplossing ligt bij jou?
quote:Je schreef in een eerder stukje dat hij een huis had kunnen hebben als hij op tijd actie had ondernomen. Dat zegt genoeg. Hij wil of kan die drempel naar totale verantwoordelijkheid voor zijn leven niet nemen. Hij wacht op zijn (ex)vrouw om het startschot te geven, hij wacht op jouw begrip en vrijheid en ondertussen zijn er 2 vrouwen ongelukkig omdat hij weigert zichzelf bij de ballen te grijpen.
Klopt, en dat heb ik hem gister ook gezegd: waar wacht je eigenlijk op? Tot je vrouw er echt niet meer om heen kan dat je nog steeds met mij bent en je alsnog het huis uitzet? En dan moet ik met open armen klaarstaan? (Geen lelijke woorden over haar hoor, maar voor haar moet de maat toch ook wel bijna? Je man zegt dat hij al 5 maanden met een collega een relatie heeft, nee, niet om de sex, maar uit liefde, je eist dat hij het contact met die collega verbreekt maar hij kan het niet en gaat thuis bij je weg met alle het verdriet van dien. Hij komt tijdelijk terug om na een reeds geplande medische ingreep om tijdens je herstel voor de kinderen te zorgen omdat dat zijn taak is (ik zou dan al liever iemand GEHUURD hebben die ons dan hielp, maar dat terzijde)maar zeg tegen je dat hij weer weggaat zodra het kan. Vervolgens bljift hij wel in je huis hangen maar mijd elke vorm van gesprek/doet niets om jullie situatie te verbeteren. Hij zorgt voor de kinderen, maar gaat op rare momenten "weg" met de mededeling "weg" te zijn en als je drie dagen bent weggeweest merk je dat hij drie dagen niet in huis is geweest... hij doet nog steeds geheimzinnig met zijn telefoon, je vind nieuwe kledingstukken in je was die wel heel erg afwijken van zijn normale kleding... ) Het zou mij niets verbazen als zij momenteel met hetzelfde bezig is als ik: de kracht vinden om te zeggen: TOT HIER EN NIET VERDER, ZOEK HET MAAR UIT!!
[quote]Wat jou zelf betreft: probeer je gevoelens voor hem eens los te koppelen van wat je werkelijk wilt en wat je NU op dit moment ervaart. Volgens mij zit daar een gigantische kloof tussen. [\quote] Ook eens, en ik ben mij er ook van bewust dat het superdom van mijzelf is om mij daar in te schikken. Hou ik dan zo weinig van mijzelf dat ik mzelf dit aandoe/ gun? Ik geloof gewoon veel te veel in het sprookje in mijn hoofd en ik blijf veel te lang hangen in het gevoel dat ik voor hem heb/had in de eerste roze maanden
quote:
Mel, het is echt heel eenvoudig. Action speaks louder than words. ...
Dus dicht die kloof en ga inderdaad lekker op een mooie verre reis (damn..mag ik mee???)
Sterkte!
Thanks, je spreekt hele wijzen woorden zonder mij te veroordelen en dat doet mij goed. Ik probeer vandaag al de hele dag te bedenken wat het is dat mij tegenhoud er een punt achter te zetten door van hem te eisen dat hij eerst zijn zaken op orde stelt. In dat gesprek dat we gister hadden, heb ik wel al tegen hem gezegd dat ik niet langer schik in het feit dat hij zegt te "overleven" op dit moment om niet in te storten en daardoor geen ruimte heeft om plannen te maken. Dat ik het met hem eens ben dat we verschillen in hoeveelheid daadkracht, maar dat er heus niet ineens een kaboutertje voor zijn deur staat die al zijn problemen komt oplossen.. Dat hij een vent van 30 is met 3 kinderen en dat duidelijkheid, buiten voor zijn vrouw en mij, ook voor hun een pre is. Dat dat ook een verantwoordelijkheid is die op zijn schouders rust, die hij niet mag ontlopen.
Wordt nog wel vervolgd ben ik bang...
Wil er alleen maar mee aangeven dat wat hij zegt totaal niet overeenkomt met zijn acties. Het is nobel van je om het vrijheid te gunnen het e.e.a. uit te zoeken maar hij grijpt het niet aan om acties te ondernemen.
Helemaal waar, en dat is precies wat ik kan weg redeneren, omdat het mij gewoon in alles stoort! Als voorbeeld: vandaag hadden we een afspraak: zouden gaan lunchen en stukje wandelen enzo met het lekkere weer. Zijn zijn (ex-?!) vrouw en dochtertje ziek geworden vannacht. Dat onze plannen moeten wijzigen om een ziek kindje, vind ik geen enkel probleem, daar heb ik immers voor gekozen toen ik met hem "in zee" ging, maar wel dat onze afspraak dan volledig gecanceld moet worden omdat hij niet "thuis" wegkan... omdat zijn vrouw dan boos word dat hij haar met een ziek kind achterlaat als zijzelf ook nier lekker is. Als hij tijdig iets had gedaan aan de situatie had OF zijn dan ex-vrouw gewoon moeten doorbijten of hadden we gezamenlijk het beste er van gemaakt en voor het kindje gezorgd... het irriteert mij dat hij dan zegt dat hij mij mist, dat het allemaal zo moeilijk is, terwijl ik onderhand dan alleen maar kan denken: HALLLOO, de oplossing ligt bij jou?
quote:Je schreef in een eerder stukje dat hij een huis had kunnen hebben als hij op tijd actie had ondernomen. Dat zegt genoeg. Hij wil of kan die drempel naar totale verantwoordelijkheid voor zijn leven niet nemen. Hij wacht op zijn (ex)vrouw om het startschot te geven, hij wacht op jouw begrip en vrijheid en ondertussen zijn er 2 vrouwen ongelukkig omdat hij weigert zichzelf bij de ballen te grijpen.
Klopt, en dat heb ik hem gister ook gezegd: waar wacht je eigenlijk op? Tot je vrouw er echt niet meer om heen kan dat je nog steeds met mij bent en je alsnog het huis uitzet? En dan moet ik met open armen klaarstaan? (Geen lelijke woorden over haar hoor, maar voor haar moet de maat toch ook wel bijna? Je man zegt dat hij al 5 maanden met een collega een relatie heeft, nee, niet om de sex, maar uit liefde, je eist dat hij het contact met die collega verbreekt maar hij kan het niet en gaat thuis bij je weg met alle het verdriet van dien. Hij komt tijdelijk terug om na een reeds geplande medische ingreep om tijdens je herstel voor de kinderen te zorgen omdat dat zijn taak is (ik zou dan al liever iemand GEHUURD hebben die ons dan hielp, maar dat terzijde)maar zeg tegen je dat hij weer weggaat zodra het kan. Vervolgens bljift hij wel in je huis hangen maar mijd elke vorm van gesprek/doet niets om jullie situatie te verbeteren. Hij zorgt voor de kinderen, maar gaat op rare momenten "weg" met de mededeling "weg" te zijn en als je drie dagen bent weggeweest merk je dat hij drie dagen niet in huis is geweest... hij doet nog steeds geheimzinnig met zijn telefoon, je vind nieuwe kledingstukken in je was die wel heel erg afwijken van zijn normale kleding... ) Het zou mij niets verbazen als zij momenteel met hetzelfde bezig is als ik: de kracht vinden om te zeggen: TOT HIER EN NIET VERDER, ZOEK HET MAAR UIT!!
[quote]Wat jou zelf betreft: probeer je gevoelens voor hem eens los te koppelen van wat je werkelijk wilt en wat je NU op dit moment ervaart. Volgens mij zit daar een gigantische kloof tussen. [\quote] Ook eens, en ik ben mij er ook van bewust dat het superdom van mijzelf is om mij daar in te schikken. Hou ik dan zo weinig van mijzelf dat ik mzelf dit aandoe/ gun? Ik geloof gewoon veel te veel in het sprookje in mijn hoofd en ik blijf veel te lang hangen in het gevoel dat ik voor hem heb/had in de eerste roze maanden
quote:
Mel, het is echt heel eenvoudig. Action speaks louder than words. ...
Dus dicht die kloof en ga inderdaad lekker op een mooie verre reis (damn..mag ik mee???)
Sterkte!
Thanks, je spreekt hele wijzen woorden zonder mij te veroordelen en dat doet mij goed. Ik probeer vandaag al de hele dag te bedenken wat het is dat mij tegenhoud er een punt achter te zetten door van hem te eisen dat hij eerst zijn zaken op orde stelt. In dat gesprek dat we gister hadden, heb ik wel al tegen hem gezegd dat ik niet langer schik in het feit dat hij zegt te "overleven" op dit moment om niet in te storten en daardoor geen ruimte heeft om plannen te maken. Dat ik het met hem eens ben dat we verschillen in hoeveelheid daadkracht, maar dat er heus niet ineens een kaboutertje voor zijn deur staat die al zijn problemen komt oplossen.. Dat hij een vent van 30 is met 3 kinderen en dat duidelijkheid, buiten voor zijn vrouw en mij, ook voor hun een pre is. Dat dat ook een verantwoordelijkheid is die op zijn schouders rust, die hij niet mag ontlopen.
Wordt nog wel vervolgd ben ik bang...
zondag 28 december 2008 om 20:13
Een forummer schreef een keer dat iedereen zijn/haar eigen tempo heeft in het zich realiseren van dingen, loslaten, verwerken whatever. Ik kan niet zeggen dat jullie niet bij elkaar passen of wat dan ook maar soms maken we dingen zo ingewikkeld om dat de eenvoud ons angst aanjaagt. Terwijl het ingewikkeld doen juist de angst veroorzaker is. Dus al kost het je nog 100 gesprekken met hem, dwing jezelf niet harder te gaan dan je kunt. Dit vond ik echt een wijze les van iemand hier op het forum. Ik wilde mijn verbroken relatie binnen 2 seconden verwerkt hebben maar helaas......zit er nog dagelijks mee en die 2 seconden wilde ik 3 maanden geleden.
Je gaat het pas zien als je het doorhebt
Je gaat het pas zien als je het doorhebt
vrijdag 2 januari 2009 om 15:01
Meiden,
daar ben ik weer, nog steeds niet losgelaten
Ook Oud & Nieuw was natuurlijk allemaal een moeizaam verhaal. Ik heb mijn eigen plan getrokken en ben lekker gaan stappen enzo, maar leuk is en bljift anders. Hij zat thuis met een puzzelboekje en te veel bier zielig te zijn en gaf aan dat het de ergste en eenzaamste jaarwisseling ooit was. Hebben veel gesmst, hij lag om kwart voor een al in bed en kon niet slapen, maar dat we niet eens konden bellen gezien zijn situatie vond ik echt echt erg schraal.
Dag voor oud&nieuw hebben we een behoorlijk pittig gesprek gehad. Hij geeft aan dat hij in zijn hoofd met veel bezig is, maar het plaatje niet rond krijgt. Daarom wil hij nu een "eenzame opsluiting", zeg maar een soort retraite zeg maar. Ik heb gezegd dat ik voor ben, omdat ik denk dat hij misschien zonder al die prikkels van buitenaf, eens ECHT ECHT zelf kan bedenken wat hij wil.
Voor mijzelf vind ik het nog steeds moeilijk. Ik heb hem nog niet kunnen loslaten/de deur gewezen, maar ik ben wel aan mijzelf aan het werken om ook het geluk alleen te vinden. Ben bezig een mooie reis ver weg te plannen en ga vanaf nu ook gewoon weer alles doen wat ik leuk vind zonder rekening met hem te houden.... bijvoorbeeld lekker weekendjes weg, veel naar de sauna, onbeperkt met mensen afspreken. Hij kan de laatste tijd nl. ook dingen helemaal niet plannen en kan dan 3 uur van de voren zeggen of hij wel of niet kan (door kerstvakantie) en daar ben ik ook echt helemaal klaar mee. Ik ben iemand die niet weken van te voren vooruit plan, maar zowel mijn vriendenkring als ikzelf zijn drukke mensen, dus wij plannen altijd wel een paar dagen vooruit. En dat ga ik nu dus ook gewoon weer doen, al houd dat misschien in dat we elkaar niet kunnen zien...
Wat Sensy ook al eerder tegen mij zei, denk ik momenteel veel over na: als ik in mijn toekomst denk, wil ik een man die zijn verantwoordelijkheden durft te nemen en iemand met daadkracht. Onafhankelijk en doelgericht, net als ik zelf ben. Wat mijn "vriend" de afgelopen maanden heeft laten zien, doet wel steeds meer afbreuk van hem als persoon: ik gun hem zijn tijd om zichzelf te vinden en sterker te worden, maar als je nog weet te vluichten ondanks alle zware situaties binnen zijn gezin en familie, ben je volgens mij wel echt een goede "duiker".
Mijn vorige partner was ook niet bepaald daadkracht en kon zaken ook laten lopen, maar in the end als het op de spits werd gedreven, ging hij wel handelen. Al was het maar onder mijn aansporing, die van een psycholoog of zijn ouders. Onze relatie is o.a. uitgegaan omdat ik niet het gevoel wilde hebben samen te leven in een ongelijkwaardige relatie en ik begin mij steeds meer af te vragen of deze man en ik in de toekomst dat wel zouden kunnen hebben? Nogmaals, ik geloof dat mensen kunnen veranderen door aan zichzelf te werken, maar toen ik hem leerde kennen en de eerste maanden had hij zo'n open en eerlijk karakter, voelde het echt als thuiskomen en alsof hij mijn soulmate was... door echter deze sluipende en slopende kl*te situatie, begint dat beeld langzaam te vervagen...
Allemaal: een super 2009 gewenst en bedankt voor jullie steum!!
daar ben ik weer, nog steeds niet losgelaten
Ook Oud & Nieuw was natuurlijk allemaal een moeizaam verhaal. Ik heb mijn eigen plan getrokken en ben lekker gaan stappen enzo, maar leuk is en bljift anders. Hij zat thuis met een puzzelboekje en te veel bier zielig te zijn en gaf aan dat het de ergste en eenzaamste jaarwisseling ooit was. Hebben veel gesmst, hij lag om kwart voor een al in bed en kon niet slapen, maar dat we niet eens konden bellen gezien zijn situatie vond ik echt echt erg schraal.
Dag voor oud&nieuw hebben we een behoorlijk pittig gesprek gehad. Hij geeft aan dat hij in zijn hoofd met veel bezig is, maar het plaatje niet rond krijgt. Daarom wil hij nu een "eenzame opsluiting", zeg maar een soort retraite zeg maar. Ik heb gezegd dat ik voor ben, omdat ik denk dat hij misschien zonder al die prikkels van buitenaf, eens ECHT ECHT zelf kan bedenken wat hij wil.
Voor mijzelf vind ik het nog steeds moeilijk. Ik heb hem nog niet kunnen loslaten/de deur gewezen, maar ik ben wel aan mijzelf aan het werken om ook het geluk alleen te vinden. Ben bezig een mooie reis ver weg te plannen en ga vanaf nu ook gewoon weer alles doen wat ik leuk vind zonder rekening met hem te houden.... bijvoorbeeld lekker weekendjes weg, veel naar de sauna, onbeperkt met mensen afspreken. Hij kan de laatste tijd nl. ook dingen helemaal niet plannen en kan dan 3 uur van de voren zeggen of hij wel of niet kan (door kerstvakantie) en daar ben ik ook echt helemaal klaar mee. Ik ben iemand die niet weken van te voren vooruit plan, maar zowel mijn vriendenkring als ikzelf zijn drukke mensen, dus wij plannen altijd wel een paar dagen vooruit. En dat ga ik nu dus ook gewoon weer doen, al houd dat misschien in dat we elkaar niet kunnen zien...
Wat Sensy ook al eerder tegen mij zei, denk ik momenteel veel over na: als ik in mijn toekomst denk, wil ik een man die zijn verantwoordelijkheden durft te nemen en iemand met daadkracht. Onafhankelijk en doelgericht, net als ik zelf ben. Wat mijn "vriend" de afgelopen maanden heeft laten zien, doet wel steeds meer afbreuk van hem als persoon: ik gun hem zijn tijd om zichzelf te vinden en sterker te worden, maar als je nog weet te vluichten ondanks alle zware situaties binnen zijn gezin en familie, ben je volgens mij wel echt een goede "duiker".
Mijn vorige partner was ook niet bepaald daadkracht en kon zaken ook laten lopen, maar in the end als het op de spits werd gedreven, ging hij wel handelen. Al was het maar onder mijn aansporing, die van een psycholoog of zijn ouders. Onze relatie is o.a. uitgegaan omdat ik niet het gevoel wilde hebben samen te leven in een ongelijkwaardige relatie en ik begin mij steeds meer af te vragen of deze man en ik in de toekomst dat wel zouden kunnen hebben? Nogmaals, ik geloof dat mensen kunnen veranderen door aan zichzelf te werken, maar toen ik hem leerde kennen en de eerste maanden had hij zo'n open en eerlijk karakter, voelde het echt als thuiskomen en alsof hij mijn soulmate was... door echter deze sluipende en slopende kl*te situatie, begint dat beeld langzaam te vervagen...
Allemaal: een super 2009 gewenst en bedankt voor jullie steum!!
vrijdag 2 januari 2009 om 15:09
Ow, en hij zou mij helpen met nog wat klussen in huis, maar daar komt het ook elke keer niet van, dus doe ik die vandaag gewoon allemaal zelf... *tsjakka*
Hihihi, en een kinderachtige: ik ga vanaf morgen op dieet, gewoon helemaal alleen voor mijzelf... als ik dan op vakantie ga ben ik tenminste een beetje "in shape" op het strand
Hihihi, en een kinderachtige: ik ga vanaf morgen op dieet, gewoon helemaal alleen voor mijzelf... als ik dan op vakantie ga ben ik tenminste een beetje "in shape" op het strand
